-مریم: خوب ببین اون دو تا میتونستند یه نقاشی دیگه بکشند. چرا اومدن ما رو کشیدن؟
آه بر خرمگس معرکه لعنت، این گارسونه رومیگم.
-گارسون: خیلی خوش اومدید چی میل دارید؟
سریع گفتم: دوتا بستنی لطفاً.
اون هم رفت.
- ببین مریم جون چرا حاشیه میری؟ مثل آدم بگو چی میخوای بگی.
-مریم: میخوام بگم که اونا...
آه لعنتی ایشالا پات سر بخوره بخوری زمین یه ذره بخندیم. خوب نمیشد دو دقیقه دیگه بیای. آه بابا.گارسون رو میگم دیگه. بستنی ها رو گذاشت رو میز و گفت: امر دیگهای ندارید؟
-نه خیر.
اون بدبخت هم رفت.
- خوب داشتی میگفتی؟
'مریم: آره دیگه بابا میخوام بگم که اونا عاشقمون شدند.
-چی؟
'مریم: زهرمار چرا داد میزنی؟ به دور و برت نگاه کن.
نگاه کردم، اوف ملت چقدر فوضولند؟ خجالت نمیکشند. اِ هنوز هم دارند نگاه میکنند. یه اخم به همشون کردم و برگشتم سمت مریم.
-دیوونه خل شدی یا؟ چه ربطی داره آخه؟ اگه به خاطر نقاشی هاشون میگی، خوب ما هم اونا رو کشیدیم باید بگیم عاشقِ شونیم؟ هان؟
-مریم: آخه الاغ تو نقاشی ما رو میذاری پای نقاشی اونا، ندیدی چه شکلی قیافه هامون رو کشیده بودند؟
-توهم، تَوهم فضایی میزنی یه وقتهایی ها. بیخی بابا بستنی رو بخور آب شد.
- مریم: نمیدونم شایدم حق با تو باشه.
شروع کرد به خوردن بستنیش. من هم قاشق اول رو خوردم. وقتی داشتم قاشق دوم رو میخوردم، به خودم گفتم این مریم هم بد نمیگه ها. خوب اولاً میتونستند یه نقاشیِ دیگه بکشند؛ دوما اگر هم ما رو کشیدند، یه جور دیگه میکشیدند.
- مریم میگم نکنه حق باتو باشه؟! حالا که فکر میکنم، میبینم تو راست میگی.
-مریم: چی؟
-زهرمار چرا داد میزنی؟ یه نگاه به دور و برت کن.
اون هم نگاه کردف بعد هم به همشون اخم کرد برگشت سمت من (خخ دقیقاً کاری که من کردم، من میگم ملت فوضولن شما میگید نه)؛ ولی این دفعه دیگه حرف نزد، داشت بستنیش رو میخورد.
-خخ مریمی تصور کن، ما با اونا ازدواج کنیم. هههه شب عروسیمون اونها با کتشلوار ما هم با لباس عروس بغلشونیم. اون هم درحالیکه بازوشون رو گرفتیم وای چی میشه؟
با این حرفم دوتایی افتادیم رو میز، اون قدر خندیدیم که حد نداره. سرمون رو از رو میز برداشتیم؛ ولی تا نگاهمون به هم افتاد، دوباره زدیم زیر خنده. حالا کاش مثل آدم میخندیدیم! اونقدر بلند خندیده بودیم که
همه داشتند نگامون میکردم. اصلاً بهشون اهمیتی ندادم.
-مریم: دیوونه ببین چه جوری دارند بهمون نگاه میکنند؟!
-اینا رو ول کن حالا عروسی هیچی شَبِش رو بگو. وای خدا.
دوباره افتادیم رو میز تا میتونستیم خندیدیم.
من (همون طور که داشتم بلند میخندیدم): فکر کن اینا... بیوفتند رو ما.
وقتی که اینو گفتم، اونقدر بلند خندیدیم که یعنی تصورشم نمیکنید.
-مریم (باخنده): همون شب قبل از عملیات میریم بیمارستان. حالا فکر کن دکتره بهشون بگه مشکلشون چیه؟ اونا هم بگن اُفتادیم روشون غش کردند. خخ بعد هم یکیمون بره تو کما، یکی دیگمون هم بره تو بخش مراقبتهای ویژه.
- وای خدایا این شادی ها رو از ما نگیر. اونقدر خندیدم عضلات لپم گرفت.
-مریم: مگه لپ هم عضله داره؟
دوباره خندیدیم.
-مریم: پاشم برم حساب کنم، بریم قبل از اینکه خودشون ما رو بندازند بیرون.
خلاصه همون طور که داشتیم میخندیدیم، از بین جمعیت فوضول کافی شاپ رد شدیم و اومدیم بیرون.
***
-نه امکان نداره شما نمیتونید من و بکشید.
همین طور داشتم جیغ میزدم و کمک میخواستم؛ اما هیشکی صدام و نمیشنید.
-کمک، توروخداکمکم کنید.
یکیشون داشت می اومد سمتم، دستم و گرفت و عین این هیزها داشت، نگاهم میکرد.
-ولم کن آشغال به من دست نزن گمشو.
اون داشت هر لحظه به من نزدیکتر میشد.
-جیغ، نه.
یه دفعه عین برق گرفتهها بلند شدم. به دور و برم نگاه کردم، مامانم داشت گریه میکرد، بابام هم اشک تو چشم هاش جمع شده بود صورتم خیس بود از اشک.
-بابا: حالت خوبه بابایی؟
پریدم بغلش تا تونستم اشک ریختم.
-بابا اونا میخواستند من و بکشند هیشکی بهم کمک نکرد.
بابام درحالی که داشت موهام رو نوازش میکرد، گفت: آروم باش دخترم. غلط کرده کسی که بخواد به دختر من دست بزنه. تو فقط خواب دیدی بابا. هیچی نیست. من و مامانت پیشتیم.
مامانم درحالی که داشت یه لیوان آب دستم میداد، گفت: گریه نکن مامان جون، دورت بگردم، یکم آب بخور تا آروم شی.
یکم آب به کمک بابا خوردم. بابا من و آروم خوابوند روی تخت.
-بابا: بخواب دخترم هیچی نیست.
-بابا از پیشم نرید من میترسم.
-مامان: گریه نکن عزیزم! نگران نباش تاتو نخوابی، ما از پیشت نمیریم.
بابا اشکام رو پاک کرد. من هم آروم چشمام رو بستم و خوابیدم.
-آخیش.
-بابا: چه عجب بیدارشدی!
آه بر خرمگس معرکه لعنت، این گارسونه رومیگم.
-گارسون: خیلی خوش اومدید چی میل دارید؟
سریع گفتم: دوتا بستنی لطفاً.
اون هم رفت.
- ببین مریم جون چرا حاشیه میری؟ مثل آدم بگو چی میخوای بگی.
-مریم: میخوام بگم که اونا...
آه لعنتی ایشالا پات سر بخوره بخوری زمین یه ذره بخندیم. خوب نمیشد دو دقیقه دیگه بیای. آه بابا.گارسون رو میگم دیگه. بستنی ها رو گذاشت رو میز و گفت: امر دیگهای ندارید؟
-نه خیر.
اون بدبخت هم رفت.
- خوب داشتی میگفتی؟
'مریم: آره دیگه بابا میخوام بگم که اونا عاشقمون شدند.
-چی؟
'مریم: زهرمار چرا داد میزنی؟ به دور و برت نگاه کن.
نگاه کردم، اوف ملت چقدر فوضولند؟ خجالت نمیکشند. اِ هنوز هم دارند نگاه میکنند. یه اخم به همشون کردم و برگشتم سمت مریم.
-دیوونه خل شدی یا؟ چه ربطی داره آخه؟ اگه به خاطر نقاشی هاشون میگی، خوب ما هم اونا رو کشیدیم باید بگیم عاشقِ شونیم؟ هان؟
-مریم: آخه الاغ تو نقاشی ما رو میذاری پای نقاشی اونا، ندیدی چه شکلی قیافه هامون رو کشیده بودند؟
-توهم، تَوهم فضایی میزنی یه وقتهایی ها. بیخی بابا بستنی رو بخور آب شد.
- مریم: نمیدونم شایدم حق با تو باشه.
شروع کرد به خوردن بستنیش. من هم قاشق اول رو خوردم. وقتی داشتم قاشق دوم رو میخوردم، به خودم گفتم این مریم هم بد نمیگه ها. خوب اولاً میتونستند یه نقاشیِ دیگه بکشند؛ دوما اگر هم ما رو کشیدند، یه جور دیگه میکشیدند.
- مریم میگم نکنه حق باتو باشه؟! حالا که فکر میکنم، میبینم تو راست میگی.
-مریم: چی؟
-زهرمار چرا داد میزنی؟ یه نگاه به دور و برت کن.
اون هم نگاه کردف بعد هم به همشون اخم کرد برگشت سمت من (خخ دقیقاً کاری که من کردم، من میگم ملت فوضولن شما میگید نه)؛ ولی این دفعه دیگه حرف نزد، داشت بستنیش رو میخورد.
-خخ مریمی تصور کن، ما با اونا ازدواج کنیم. هههه شب عروسیمون اونها با کتشلوار ما هم با لباس عروس بغلشونیم. اون هم درحالیکه بازوشون رو گرفتیم وای چی میشه؟
با این حرفم دوتایی افتادیم رو میز، اون قدر خندیدیم که حد نداره. سرمون رو از رو میز برداشتیم؛ ولی تا نگاهمون به هم افتاد، دوباره زدیم زیر خنده. حالا کاش مثل آدم میخندیدیم! اونقدر بلند خندیده بودیم که
همه داشتند نگامون میکردم. اصلاً بهشون اهمیتی ندادم.
-مریم: دیوونه ببین چه جوری دارند بهمون نگاه میکنند؟!
-اینا رو ول کن حالا عروسی هیچی شَبِش رو بگو. وای خدا.
دوباره افتادیم رو میز تا میتونستیم خندیدیم.
من (همون طور که داشتم بلند میخندیدم): فکر کن اینا... بیوفتند رو ما.
وقتی که اینو گفتم، اونقدر بلند خندیدیم که یعنی تصورشم نمیکنید.
-مریم (باخنده): همون شب قبل از عملیات میریم بیمارستان. حالا فکر کن دکتره بهشون بگه مشکلشون چیه؟ اونا هم بگن اُفتادیم روشون غش کردند. خخ بعد هم یکیمون بره تو کما، یکی دیگمون هم بره تو بخش مراقبتهای ویژه.
- وای خدایا این شادی ها رو از ما نگیر. اونقدر خندیدم عضلات لپم گرفت.
-مریم: مگه لپ هم عضله داره؟
دوباره خندیدیم.
-مریم: پاشم برم حساب کنم، بریم قبل از اینکه خودشون ما رو بندازند بیرون.
خلاصه همون طور که داشتیم میخندیدیم، از بین جمعیت فوضول کافی شاپ رد شدیم و اومدیم بیرون.
***
-نه امکان نداره شما نمیتونید من و بکشید.
همین طور داشتم جیغ میزدم و کمک میخواستم؛ اما هیشکی صدام و نمیشنید.
-کمک، توروخداکمکم کنید.
یکیشون داشت می اومد سمتم، دستم و گرفت و عین این هیزها داشت، نگاهم میکرد.
-ولم کن آشغال به من دست نزن گمشو.
اون داشت هر لحظه به من نزدیکتر میشد.
-جیغ، نه.
یه دفعه عین برق گرفتهها بلند شدم. به دور و برم نگاه کردم، مامانم داشت گریه میکرد، بابام هم اشک تو چشم هاش جمع شده بود صورتم خیس بود از اشک.
-بابا: حالت خوبه بابایی؟
پریدم بغلش تا تونستم اشک ریختم.
-بابا اونا میخواستند من و بکشند هیشکی بهم کمک نکرد.
بابام درحالی که داشت موهام رو نوازش میکرد، گفت: آروم باش دخترم. غلط کرده کسی که بخواد به دختر من دست بزنه. تو فقط خواب دیدی بابا. هیچی نیست. من و مامانت پیشتیم.
مامانم درحالی که داشت یه لیوان آب دستم میداد، گفت: گریه نکن مامان جون، دورت بگردم، یکم آب بخور تا آروم شی.
یکم آب به کمک بابا خوردم. بابا من و آروم خوابوند روی تخت.
-بابا: بخواب دخترم هیچی نیست.
-بابا از پیشم نرید من میترسم.
-مامان: گریه نکن عزیزم! نگران نباش تاتو نخوابی، ما از پیشت نمیریم.
بابا اشکام رو پاک کرد. من هم آروم چشمام رو بستم و خوابیدم.
-آخیش.
-بابا: چه عجب بیدارشدی!
مهسا
0برای من که ۴ ساله رمان میخونم خیلی آبکی بود به نظرم رمان های ازدواج ناگهانی و غیرممکن رو بخونید تازه می فهمید رمان چیه