رمان رمانﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻟﻨﺎﺯ به قلم nadia-a

!# quote==تخمین مدت زمان مطالعه رمان == ۹ ساعت و ۵۹ دقیقه!#

!#

img==f4m3

!#

ﻧﺎﻡ ﺭﻣﺎﻥ : ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻟﻨﺎﺯ

ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ: * Nadia-A *

ﮊﺍﻧﺮ : ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ، پلیسی ، هیجانی ، ،معمایی

ﺧﻼﺻﻪ :

ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺩﻟﻨﺎﺯ ﻫﻤﺮﺍﻩ

ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺗﻮﯼ ﺷﻬﺮﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ …ﺩﺭ

ﻣﯿﻮﻥ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ

ﺷﺨﺼﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻭﻧﻮ

ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯿﺪﻩ … ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺵ

مقدمه:‌

اگر نیایی…

چه کرده ای با دلم ، حالم مثل گذشته نیست ، از یک سو تنها هستم و از سوی دیگر

تنهایی در کنارم نیست … دلتنگی می آید به سراغم و زندگی ام یک لحظه آرام نیست…

هر لحظه بی تابم ، در قفس نشسته ام اما در حال پرواز به سوی آسمانم…

کویر هم با تو دریا میشود ، اگر نیایی در کنارم ، امروزم فردا نمیشود…

قسمتی از رمان زندگی دلناز »

ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﻭ ﻫﺮﺯﮔﺎﻫﯽ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ

ﻏﺮﻭﻟﻨﺪﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﻭﯾﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﯿﻨﮑﻪ

ﺍﺯ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﻤﯽ

ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥﺧﻮﺍﻫﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺵ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺣﺮﺻﯽ ﻧﻔﺴﺶ ﺭﺍ

ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑرخاست ﺧﺎﮎ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻧﺪ

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ – ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻘﺪ ﺑا ﻋﺠﻠﻪ ﻣﯿﺮﯼ ﺯﺩﯼ

ﻧﻔﻠﻢ ﮐﺮﺩﯼ

– ﻧﻔﻠﻪ؟؟؟ﺑﺎﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ؟؟؟ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺑﮕﻢ

ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ؟؟؟

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﭻ ﺩﺳﺘﺶ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ

– ﺩﯾﺮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﺍ؟؟ !!

ﺑﻪ ﮐﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺯﺩ ﻭ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ

ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ

ﮐﺮﺩﻧﺶ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻼﺱ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﮐﻪ ﺩﺭﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ

ﺯﯾﺮﮐﯽ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻧﯽ بی ﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺁﺧﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻼﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ

ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﮐﻼﺱ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ

ادامه رمان:

مقدمه:‌

اگر نیایی…

چه کرده ای با دلم ، حالم مثل گذشته نیست ، از یک سو تنها هستم و از سوی دیگر تنهایی در کنارم نیست … دلتنگی می آید به سراغم و زندگی ام یک لحظه آرام نیست… هر لحظه بی تابم ، در قفس نشسته ام اما در حال پرواز به سوی آسمانم… کویر هم با تو دریا میشود ، اگر نیایی در کنارم ، امروزم فردا نمیشود…

ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺣﻖ

ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ

ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﻭ ﻫﺮﺯﮔﺎﻫﯽ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ

ﻏﺮﻭﻟﻨﺪﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ

ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﻭﯾﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﻤﯿﻨﮑﻪ

ﺍﺯ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺟﺴﻤﯽ

ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ

ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺵ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺣﺮﺻﯽ ﻧﻔﺴﺶ ﺭﺍ

ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑرخاست ﺧﺎﮎ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻧﺪ

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ - ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻘﺪ ﺑا ﻋﺠﻠﻪ ﻣﯿﺮﯼ ﺯﺩﯼ

ﻧﻔﻠﻢ ﮐﺮﺩﯼ

- ﻧﻔﻠﻪ؟؟؟ﺑﺎﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ؟؟؟ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺑﮕﻢ

ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ؟؟؟

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﭻ

ﺩﺳﺘﺶ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ

- ﺩﯾﺮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﺍ؟؟ !!

ﺑﻪ ﮐﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ

ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺯﺩ ﻭ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ

ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩ

ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ

ﮐﺮﺩﻧﺶ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻼﺱ

ﺑﺮﻭﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺕ ﮐﻪ ﺩﺭﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ

ﺯﯾﺮﮐﯽ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻧﯽ بی ﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ

ﺁﺧﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻼﺱ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ

ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﮐﻼﺱ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ

ﭼﻨﺪ ﺩقیقه ﺑﻌﺪ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ

ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰﺩ

ﻣﺎﻧﯽ-ﭼﺨﺒﺮﻩ ﻣﮕﻪ ... ﻣﮕﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﺲ ﺍﯾﻘﺪ ﺗﻨﺪ

ﻣﯿﺮﯼ؟؟

- ﺑﺴﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﺷﮑﺎﺭﻡ ﻣﻘصر ﺩﯾﺮ

ﺍﻭﻣﺪﻧﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺩﻭﺳﺎﻋﺖ

ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺸﻢ

ﻣﺎﻧﯽ ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ

ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤ ﻘﺪﻡ ﻣﯿﺸﺪ ﮔﻔﺖ

- ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﻌﺎﻟﯽ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺎﺯ

ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺩﺍﺷﺘﯿﻦ؟؟؟

- ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ؟؟ ...!!ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺬﺍﺷﺘﯽ

ﭘﻠﮏ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺰﺍﺭﻡ

ﻣﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻮﺯﯼ

ﺭﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ

-ﭼﺘﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺎﻻ ﯾﮑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺩﯾﺸﺐ ﭼﻪ

ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ

-ﮐﻮﻓﺖ ﺑﯿﺸﻌﻮﺭ ﻣﻨﺤﺮﻑ

ﻗﻬﻘﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ

ﺭﻭﯼ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ

ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﻫﺎﯼ ﻓﻀﻮﻝ ﻧﺸﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﺮ

ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ

- ﻣﺎﻧﯽ؟؟ !!!!! ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺍﯾﻦ کارا ﭼﯿﻪ؟؟

ﻣﺎﻧﯽ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ

ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﯿﺎﻁ

ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﺧﯿﺮﻩ

ﺷﺪ ...ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻌﺪ ﺟﯿﻐﺶ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺭﻓﺖ ﻭ

ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺍﻃﺮﻑ بودند ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ

ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻝ ﺑﺰﻧﻨﺪ

- ﺧﺎﮎ ﺗﻮ ﺳﺮﺕ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺁﺑﺮﻭﻡ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ کارات

ﻣﺎﻧﯽ- ﺑﺴﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ... ﻭﻭﯾﯽ

ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﻩ

ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ

ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺮﯼ

ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺄﺳﻒ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ

- ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻡ

ﮐﺮﺩﻧﺖ ﻣﯿﮑﺸﻢ

-ﺑﺮﻭ ﺑﺎﺑﺎ ... ﻧﮕﺎﺵ ﮐﻦ ﺗﺮﻭ ﺧﺪﺍ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ

ﺧﻮﺷﺘﯿﭙﻪ ﻭﻭﻭﯾﯿﯽ ﻧﺎﺯ ﺷﯽ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻘﺪ

ﺧﻮﺭﺩﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ

ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺸﺎﺩ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺳﺒﮏ

ﺳﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺍﺯ

ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩ .... ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ

ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻧﮕﺎﻩ

ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ...ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺰﻭﺭ ﺍﺯ

ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻀﺤﮑﻪ

ﺧﺎﺹ ﻭ ﻋﺎﻡ ﻧﺸﻮﻧﺪ

-ﻣﺎﻧﯽ ... ﻣﺎﻧﯿﺎ ... ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ

ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯿﮑﺸﯽ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺣﺎﻓﻆ

ﺷﯿﺮﺍﺯﯼ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﺷﺪ ﮐﻪ

ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪﯼ

- ﺍﻭﻭﻭﻭﻣﻤﻤﻤﻢ ﺧﺐ ﺑﻔﻬﻤﻦ ﻣﮕﻪ ﺟﺮﻡ ﮐﺮﺩﻡ؟؟

ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺭﻭ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺩﻟﻢ

ﻟﺮﺯﯾﺪ ﺑﺨﺪﺍ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ

ﺩﺧﺘﺮﺍ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺒﯿﻨﻦ ﺁﺏ ﺍﺯ

ﺩﻫﻨﺸﻮﻥ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺑﺸﻪ ﻣﮕﻪ گ*ن*ا*ه ﮐﺮﺩﻡ؟؟

ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﺪﯼ ﺑﺮﻡ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﺜﻞ ﺍﯾن ﺩﺧﺘﺮﺍ

ﺍﺯﺵ ﺁﻭﯾﺰﻭﻥ ...

ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺵ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ .. ﺑﺎ

ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﯾﻦ

ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻩ

ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺗﻌﺠﺐ ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪ

ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﺮﺩ ﮐﻤﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩ

ﻭﻟﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ

- ﻫﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﺎﯼ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ؟؟ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ

ﺗﺎ ﺩﯾﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻼﺱ ﺟﺒﺮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﻩ

- ﻧﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ

- ﻣﺰﺍﺣﻢ ﭼﯿﻪ؟؟ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻠﻮﺕ

ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ !!ﻫﻮﻡ؟؟

ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﻟﯽ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ

ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ...ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺁﻫﻨﯽ ﺗﻮﻗﻒ

ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ

ﺩﻟﺨﺮﺍﺷﯽ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ

ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮﺩ ﮐﺮﺩ "ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻔﻞ ﺭﻭ ﺭﻭﻏﻦ

ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ ..."

ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪ

ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﻮﺕ ﻭ ﮐﻮﺭﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻟﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﻌﯽ

ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﮐﻔﺶ

ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺎﻧﯿﺎ

ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺍﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ

ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ از

ﻗﺒﻞ ﻣﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ

ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻫﺎﻝ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﻟﻨﺎﺯ ﺷﺪ

ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﻟﻨﺎﺯ ﺑﺎ ﭼﺎﯼ ﺩﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺯ

ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ

ﺍﻭ ﭼﺎﯼ ﻭ ﮐﯿﮏ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩ

- ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﻣﺎﻧﯽ ﺟﺎﻥ ﻓﻌﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ

ﺳﺮ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ناهارم ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺸﻪ

- ﺑﺴﻪ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﺗﯿﮑﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻧﮑﻦ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ

ﻧﻪ ﻣﻦ ﺍﻫﻞ ﺗﻌﺎﺭﻓﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ

ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﻟﻨﺎﺯ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ

ﻣﺎﻧﯽ-ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺑﭙﺰﯼ

- ﻭﺍﯾﺴﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ

ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ

ﻣﯿﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﺷﺎﻥ ﺗﺎ

ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺖ ...

- ﺩﺳﺘﺖ ﻃﻼ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ

ﺩﻟﻨﺎﺯ -ﺑﺮﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﯼ

- ﺍﺭﻩ ﺍﺭﻩ ﺭﺍﺳﺘﻢ ﻣﯿﮕﯿﺎﺍﺍﺍ

- ﻣﻦ ﺑﺮﻡ ﺑﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﺘﺮﯾﻪ ﺑﺮﺳﻢ ﺗﻮ

ﻫﻢ ﺑﯿﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯿﻪ ﺍﯾﻦ

ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭼﯿﻪ ...

ﺳﻮﺯﻥ ﻭ ﻧﺨﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ

ﮐﺎﺭﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﺱ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮﺩ

ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﯿﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﮔﻮﺵ

ﻣﯿﺪﺍﺩ

- ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩﻩ؟؟

ﺳﻮﺯﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ

ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ

ﺩﺭﺩ ﮔﻔﺖ

- ﺁﺥ ...ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﺎﻧﯽ؟؟

- ﺩﯾﻮﻧﻪ ﺷﻮﺧﯿﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺰﺍﺭ ﺑﻘﯿﺶ ﺭﻭ ﺑﮕﻢ

- ﺁﺭﻩ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺭﺷﮕﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ

ﺩﺍﺩ ﻫﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭﺱ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪ

- ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﺍ ﺭﻭ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ؟؟ﺍﯾﻨﺎ

ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﻭﻧﻪ

ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻧﺎﻓﺬﺵ ﺭﺍ ﺭﯾﺰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﮏ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯽ

ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻫﻮﻝ ﺷﻮﺩ

ﻣﺎﻧﯽ- ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺭﻭ ﺍﻭﻧﺠﻮﺭﯼ

ﻧﮑﻦ ﺍﺩﻡ ﺧﻮﻓﺶ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ

- ﺯﻭﺩ ﺑﮕﻮ ﻣﺎﻧﯽ ﺑﺤﺜﻮ ﻧﭙﯿﭽﻮﻥ

-ﺧﺐ ...ﺭﺍﺳﺘﺶ ... ﺭﺍﺳﺘﺶ ...

ﮐﻼﻓﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﯽ

ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺖ

- ﻣﺮﺽ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﺶ ...ﺯﻭﺩ ﺑﮕﻮ

ﻣﺎﻧﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻣﮑﺚ ﮐﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﺯ ﺩﻟﻨﺎﺯ

ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯿﺒﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻭﺳﺖ داشت ﺩﻭﺳﺖ

ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﺪ

-ﺧﺐ ...ﺧﺐ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ

ﺍﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﺭﺍﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺳﺘﺎﺩ

ﻓﺮﻫﻤﻨﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ

ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻫﺎﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ... ﺍﺯ

ﺗﺼﻮﺭ ﻓﮑﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺯﺩ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﮐﻠﻪ ﺍﺵ

ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﺪﻗﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﮕﺎﻫﯽ

ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩ

- ﻧﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻬﻪ ... ﯾﻨﯽ ﻣﺎﻧﯽ ... ﺗﻮ ...ﺍﺳﺘﺎﺩ ..ﺍﻣﮑﺎﻥ

ﻧﺪﺍﺭﻩ ... ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻤﮑﻨﻪ؟

ﻣﺎﻧﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺯﺩﻩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ

- ﺑﺨﺪﺍ ﺍﺯﻡ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﺧﺐ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ

ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﻬﻤﯿﺪﻥ

ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ

ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﻐﻀﺶ

ﻏﻠﯿﻆ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺣﺮﻓﺶ

ﺭﺳﯿﺪ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮﺩ ﺩﺍﺩ ﺩﻟﻨﺎﺯ ﺍﺯ

ﺷﻮﮎ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ

ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺎﻧﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ

ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ

- ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺵ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺵ ﺍﻧﺸﺎﻟﻠﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ

ﺑﻪ ﺻﻼﺡ ﺑﺎﺷﻪ

ﻣﺎﻧﯽ ﻓﯿﻦ ﻓﯿﻨﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ

ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﮔﻔﺖ

-ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻬﺮﺍﺩ ﻣﯿﻤﯿﺮﻡ

- ﯾﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﻬﺮﺍﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟؟

ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ

-ﻋﺸﻘﻢ ﺩﯾﮕﻪ !!!

-ﺍﯾﯿﯿﯽ ﺣﺎﻟﻤﻮ ﺑﻬﻢ ﻧﺰﻥ ﺧﻮﺍﻫﺸﺎ

- ﺩﻟﺘﻢ ﺑﺨﻮﺍﺩ

- ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ

ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ

- ﭼﯽ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ؟؟

ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ

ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩ ... ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ

ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ

ﮔﻔﺖ

- ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﮔﻠﻢ ... ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﮐﻦ ﺗﺎ

ناهار ﺑﯿﺎﺭﻡ ﻭﺍﺳﺖ

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ -ﺧﻮﺏ ﻣﯿﭙﯿﭽﻮﻧﯿﺎﺍﺍ

-ﺑﺮﻭ ﺑﭽﻪ ﺑﺮﻭ ﻟﺒﺎﺳﺘﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻦ

ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻏﺬﺍ ﺷﺪ

ﺻﺪﺍﯼ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﭘﺮﺳﯿﻪ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﻭ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ

ﻣﯿﺸﻨﯿﺪ ...ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﺩﺭ

ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﺴﺖ

ﮔﻔﺖ

- ﺁﺟﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺟﺪﯾﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﯼ؟؟ﭼﻪ

ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﻪ ﺑﻬﺶ ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺯﻭﺭﺵ

ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺯﯾﺮﻟﺒﯽ ﯾﭽﯿﺰﯼ ﺑﻠﻐﻮﺭ

ﮐﺮﺩ

- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺑﻠﻐﻮﺭ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺷﺮﻭﻉ

ﺷﺪ؟؟ ... ﺍﺻﻼ ﮐﺪﻭﻡ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ؟؟

- ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻓﻘﻂ ﮔﯿﺮ ﺑﺪﻩ ... ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ

ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺳﺒﺎﺑﺎﺵ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻮﯼ

ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﻍ ﺑﻐﻠﯽ

ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﺘﻌﺠﺐ

ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ " ﯾﻨﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﯾﺮﻭﺯ ﺍﯾﻘﺪ

ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﺸﻪ ﺁﺩﻡ؟؟ " ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ

ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ یا شش ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ

ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﮑﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﻍ

ﺧﻮﻑ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﻤﺶ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻟﺮﺯ ﺑﻪ

ﺗﻨﺶ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ...

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ

ﺍﺵ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻘﺪ

ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻍ ﻣﯿﺘﺮﺳﺪ ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﺩ

ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻤﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ

ﺟﻠﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻍ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺭﺩ ﻧﺸﻮﺩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻗﺪﻡ

ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻤﮑﻦ

ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﻮﻓﺘﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ

ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺁﻫﯽ

ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ

ﮔﻔﺖ :

- ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻡ ﯾﮑﻢ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻢ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﻮ

ﺧﻮﺩﺕ ﺳﻔﺮﻩ ﺭﻭ ﺟﻤﻊ ﮐﻦ

ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮﻩ

ﺷﺪ " ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ

ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ؟؟ " ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭﺵ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﺵ ... ﺻﺪﺍﯼ

ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ

ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍ

ﻣﯿﺪﻭﯾﺪ ﺩﺍﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﺯﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ

ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻗﻬﻘﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺪﺍﺩ

- ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ !!

ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻭﻟﯽ

ﻧﺎﻭﺍﺿﺢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﺭﺳﯿﺪ ...

ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺑﺮﺩ ﺧﯿﺲ ﻋﺮﻕ

ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ

ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﻣﯿﺪﺍﺩ ...ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺖ ﺍﮔﺮ

ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ

ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ ... ﻟﺒﺎﺱ

ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﻮﺯﻥ

ﺯﺩﻥ ﺷﺪ

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ - ﭼﯿﮑﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺁﺟﯽ؟؟

-ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ

ﺁﯾﻨﺪﻩ

- ﺍﻭﻭﻭﻣﻤﻤﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﯾﮑﻢ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ

ﺩﺭﺳﺎﻡ

- ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﻋﺰﯾﺰﻡ

ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻮﻥ ﻫﺎﯼ

ﻻﮎ ﺯﺩﻩ ﺍﺵ ﻭﺭ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﻟﻨﺎﺯ ﺭﺍ

ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺪ

- ﭼﯿﻪ؟ﺍﺯ ﻗﯿﺎﻓﺖ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ

- ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻬﺶ ﺩﺭﺱ ﺑﺪﯼ؟؟

ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ

-ﺑﺮﻭ ﮐﺘﺎﺑﺖ ﺭﻭ ﺑﯿﺎﺭ

ﺩﻟﻨﺎﺯ - ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﺑﺮﯾﻦ ﺗﻮﯼ ﻫﺎﻝ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺣﻮﺍﺳﻢ

ﭘﺮﺕ ﻣﯿﺸﻪ

ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ

ﮐﺘﺎﺑﺶ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎﻧﯿﺎ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ

***

- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﯿﻨﯽ؟؟ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﮑﻢ؟؟ﯾﮏ

ﻣﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﺧﻮﺩﻣﻢ

ﺑﺮﻡ ﺍﻭﻥ ﺳﺮ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﺍﺩﻧﺶ؟؟

ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﯿﻨﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﯽ

ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ

- ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺪﻭﻧﻢ ... ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﯿﺎﺩ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ

ﺍﮔﻪ ﺍﯾﺮﺍﺩﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﮕﻢ

ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺍﺯ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ

ﺳﺮﺥ ﺷﺪ " ﺍﯾﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﭘﺮﻭﺋﯿﻪ ﺗﻤﺎﻣﻪ ﺯﻧﯿﮑﻪ ﺗﻮ

ﯾﻪ ﻣﺎﻩ ﺻﺪﺗﺎ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﺍﺯﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻭﻝ ﮐﻦ

ﻧﯿﺴﺖ؟؟ "

ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺰﻭﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﺩﻣﻪ

ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻣﮑﺚ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ

ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﯿﻨﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ

-ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﮕﯿﻦ ﺍﮔﻪ ﮐﺎﺭﻡ ﺭﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻦ

ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﻔﺎﺭﺷﺘﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ

ﻧﺪﺍﺩﯾﻦ؟؟ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﻭﻗﺘﻢ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ

ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﺪﺭ ﺑﺪﻡ !!

ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ،ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﯿﻨﯽ

ﺟﻠﻮﯾﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ

ﻭ ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ ﮔﻔﺖ

- ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺯﺩﯼ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ ﻭﻟﯽ

ﻟﺒﺎﺱ ﺭﻭ ﻧﺒﺮ ﺍﮔﻪ ﺑﺎﺯﻡ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩﻡ

ﺟﻮﺍﺑﺸﻮ ﻣﯿﺪﻡ ..

ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﯿﻨﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ

- ﺑﺎﺷﻪ ... ﺍﮔﻪ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎ ﺑﻪ

ﭘﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﺭﻩ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺻﻼ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ

ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ

ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ

ﻭﻟﯽ ﻏﺮﻭﺭﺵ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﯿﺪﺍﺩ ﮐﺴﯽ

ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺘﺶ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ ... ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ

ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﭙﺶ ﻫﺎﯼ ﻗﻠﺒﺶ ﺭﺍ

ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ ﺯﺩ

-ﭼﺘﻪ ﺩﺧﺘﺮ؟؟ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﯽ ﻫﯿﭻ

ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ

ﺻﺒﺢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻣﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ

ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﺎﺩﺵ

ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻗﺪﻡ

ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻤﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻓﺖ

ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ

ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻍ ﺭﺩ ﺷﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﻞ ﻓﺮﻭ

ﻣﯿﺒﺮﺩ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺰﺩ .. ﺩﺍﺧﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻏﺮ ﺯﺩ

-ﺁﺧﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯿﻮﻣﺪﯼ ﮐﻪ

ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩﺳﺮﺍ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﯽ

ﺷﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩﺵ

ﮔﻔﺖ

-ﺣﻮﺍﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺧﺐ

ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ

ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻼﺱ ﺑﻌﺪ

ﺍﺯ ﻇﻬﺮﺵ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻝ

ﺁﺭﺍﻡ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻏﺬﺍ ﺩﺭ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﺁﻣﺎﺩﻩ

ﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻣﺶ ﮐﻨﺪ ... ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ

ﺭﻓﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﻣﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﯿﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻧﻪ

ﮐﻔﺶ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻧﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ

ﺁﻭﺭﺩﻩ ... ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺯﺩ

- ﺍﺣﻤﻖ

ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺭﻓﺖ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ

ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ

ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ

ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺳﺮﺵ ﺳﻮﺕ ﮐﺸﯿﺪ

- ﻭﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﺩﯾﺮ ﺷﺪ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﻭ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ

ﮐﻔﺸﻬﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﻋﺠﻠﻪ ﺩﺍﺷﺖ

ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﯿﺮﻭﺩ

ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻍ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ

ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﻨﺪ ....ﻭﻟﯽ

ﺑﺎﺩﯾﺪﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻍ ﺗﻨﺶ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﺵ

ﮐﺮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﺶ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ

ﻫﻮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ ...ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ

ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﭘﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﭼﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ

ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﻮﻓﺘﺪ ﻭﻟﯽ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ

ﭘﺸﺖ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪ ...

ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺭﺍ

ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ... ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺎﻧﻊ ﺳﻘﻮﻃﺶ

ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ... ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻓﺮﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ

ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ

ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ...ﺟﯿﻎ ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ

ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ

ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ... ﯾﮏ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ

ﺑﺮﺩ ... ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮ ﮔﺬﺍﺷﺖ

ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ ... ﺑﺎ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ

ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﮐﺮﺩ ﺷﺮﻣﺰﺩﻩ ﺷﺪ ... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ

ﺳﺮﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ....ﻭﻟﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ

ﻧﺪﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﭘﺴﺮ

ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﭘﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ ...

- ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ؟؟چرا ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ

ﺍﺯﺵ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨم ﺍﻭﻧﺠﻮﺭﯼ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩم؟؟

ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺣﺘﯽ ﺳﺮﮐﻼﺱ ﻫﻢ

ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩ ...

ﻣﺎﻧﯽ- ﺩﻟﻨﺎﺯ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ؟؟ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺮﺣﺎﻝ

ﻧﯿﺴﺘﯽ..

ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ

ﻣﺎﻧﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻧﺶ ﮐﻤﺘﺮ

ﺷﻮﺩ ...ﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﮔﻮﺵ

ﻣﯿﺪﺍﺩ ...ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ

-ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ...ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﺮﺱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ