رمان به خاطر هلیا به قلم س . زارع پور

ژانر : درام ,عاشقانه,معمایی

خلاصه:

داستان درمورد زندگی دختری به نام هلیاست که بعد از رفتن همسرش به مسافرتی چند ماهه اتفاقاتی

برایش رخ می دهد که زندگی اش را دچار تنش می کند…

مقدمه:

هر جا که بزم هست و زنم جام را به جام

در گوش من صدای تو گوید: نوش نوش

اشکم دود به چهره و لب مینهم به جام

شاید روم ز هوش

باور نمی کنی که بگویم حکایتی:

آن لحظه که جام بلورین به لب نهم

در ساغر منی

در خاطر منی.

“مهدی سهیلی”

قسمتی از رمان بخاطر هلیا »

آریان با موهای نم دار ,وارد آشپزخانه شد.میز از صبحانه ی رنگارنگی که همسرش آماده کرده بود

پر بود.با تبسمی محسوس صندلی را عقب کشید و نشست.

لیوان شیر را برداشته و کمی از آن را نوشید.سپس صدا زد.

-هلیا خانم؟…کجایی؟

هلیا وارد آشپزخانه شد.

-اینجام.

سپس لبخند زنان پشت میز نشست و رو به اویی که چشم برنمی داشت گفت:

-صبح بخیر.

تکه ای نان برداشت.نگاهی به آریان که همچنان خیره بود انداخت و گفت:

-چیه چرا نمی خوری؟…نکنه منتظری بذارم دهنت؟

ابروهایش را بالا برد.

-اگه بخوام می ذاری؟

هلیا خندید.لقمه ای گرفت و به طرف دهانش برد.

-بیا.باز کن دهنتو.

آریان سرش را جلو برد و لقمه را با دهان گرفت.دوباره جرعه ای شیر نوشید.

-خوشحالی دارم میرما!

هلیا ریز خندید.

-دارم حفظ ظاهر میکنم.

-آره معلومه.

-میخوام با دل خوش از اینجا بری نه خون.بده؟

-نه.

-پس صبحونه تو بخور و بذار منم بخورم.

آریان نفس عمیقی کشید و به خوردن ادامه داد…پس از مدت کوتاهی هلیا گفت:

-ببینم نمی شد امیرحسینو جای تو بفرستن؟

آریان:عزیزم خب رئیسمون کار منو بیشتر پسندیده…تو که باید خوشحال تر باشی.

هلیا: آخه…می دونی چیه؟

آریان: هوم؟

هلیا: خیلی طولانیه,شیش ماه؟

ادامه رمان:

مقدمه:

هر جا که بزم هست و زنم جام را به جام

در گوش من صدای تو گوید: نوش نوش

اشکم دود به چهره و لب مینهم به جام

شاید روم ز هوش

باور نمی کنی که بگویم حکایتی:

آن لحظه که جام بلورین به لب نهم

در ساغر منی

در خاطر منی.

"مهدی سهیلی"

به نام خدای عشق

فصل اول

آریان با موهای نم دار ,وارد آشپزخانه شد.میز از صبحانه ی رنگارنگی که همسرش آماده کرده بود پر بود.با تبسمی محسوس صندلی را عقب کشید و نشست.

لیوان شیر را برداشته و کمی از آن را نوشید.سپس صدا زد.

-هلیا خانم؟...کجایی؟

هلیا وارد آشپزخانه شد.

-اینجام.

سپس لبخند زنان پشت میز نشست و رو به اویی که چشم برنمی داشت گفت:

-صبح بخیر.

تکه ای نان برداشت.نگاهی به آریان که همچنان خیره بود انداخت و گفت:

-چیه چرا نمی خوری؟...نکنه منتظری بذارم دهنت؟

ابروهایش را بالا برد.

-اگه بخوام می ذاری؟

هلیا خندید.لقمه ای گرفت و به طرف دهانش برد.

-بیا.باز کن دهنتو.

آریان سرش را جلو برد و لقمه را با دهان گرفت.دوباره جرعه ای شیر نوشید.

-خوشحالی دارم میرما!

هلیا ریز خندید.

-دارم حفظ ظاهر میکنم.

-آره معلومه.

-میخوام با دل خوش از اینجا بری نه خون.بده؟

-نه.

-پس صبحونه تو بخور و بذار منم بخورم.

آریان نفس عمیقی کشید و به خوردن ادامه داد...پس از مدت کوتاهی هلیا گفت:

-ببینم نمی شد امیرحسینو جای تو بفرستن؟

آریان:عزیزم خب رئیسمون کار منو بیشتر پسندیده...تو که باید خوشحال تر باشی.

هلیا: آخه...می دونی چیه؟

آریان: هوم؟

هلیا: خیلی طولانیه,شیش ماه؟

آریان مردانه خندید و گفت:

-حفظ ظاهرت از هم پاشید که خانمی...نگران نباش,تکنولوژی پیشرفت کرده.از وب کم باهات در تماسم گل من.

هلیا لب برچید و سرش را زیر انداخت.آریان سرش را خم کرد و مهربانانه تر گفت:

-هلیا؟!نگام کن.اگه تو نخوای نمی رما.

سریع سرش را بلند کرد.

هلیا: نه بابا...برو.

آریان:پس این قیافه رو نگیر حالم بد میشه.

شیطنت ذاتی اش اجازه نداد رازش را همان موقع برملا کند.پس سکوت کرد و به خوردن صبحانه ادامه داد.

***

صدای پیجر در فضای فرودگاه می پیچید.آریان از همه خداحافظی می کرد.مادرش برای دوری طولانی پسرش گریه میکرد.قرار بود که یکی از مهندسان شرکت مهندسی شان برای طرح پروژه ای مهم به فرانسه فرستاده شود.و رئیس شرکت,آریان را مناسب ترین گزینه دیده بود.

پس از بغل کردن پدر هلیا,حاج خسرو,به طرف پدر خودش رفت.و مردانه در آغوشش کشید و قبل از جدا شدن کنار گوشش گفت:

-قبولت دارم پسر,می دونم یه گل دیگه می کاری...با خیال راحت برو خودم هوای خانمتو دارم.

- راحته آقاجون.

از او که جدا شد مقابل مادر گریانش ایستاد.با پایین شالش اشک صورتش را پاک کرد.

- مامان من مگه میخوام کجا برم که اینجوری گریه میکنی؟به خدا چشم رو هم بذاری تموم شده و من برگشتم.

-شیش ماه خیلیه.مادر نیستی که بفهمی.

لبخند شیرینی زد و دست مادرش را گرفت.ب*و*س*ه ای رویش نشاند و گفت:

-قربون نگرانیت برم,وقتی رفتم اونجا درس بخونم که طولانی تر بود.الانم مثل اون موقع.

-پس هرروز زنگ بزنیا.

آریان دستی روی چشمش گذاشت

-چشم,هر روز مزاحم میشم.

هلیا با شوقی درونی به محبت شوهرش نسبت به مادر خود می نگریست و لبخند میزد.پس از رضایت دادن مهنازخانم(مادرش)هلیا و آریان کمی از جمع فاصله گرفتند.

.هلیا آرام گفت:

-فکر نکنی ناراحت نیستما.

-خودت گفتی برو که.

-الانم میگم برو فقط...چیزه.

-چیزه؟..

-یه روزای مهمی رو قراره بدون تو بگذرونم.

-چه خبره مگه؟

-خب...زنا دوست دارن که شوهراشون وقتی قراره چند ماه دیگه یکی بهشون اضافه شه,پیششون باشن ولی تو...

آریان: هلیا!...بگو مرگ آریان.

هلیا: اه گمشو ببینم...به جون خودم.

آریان: وای...هلیا تو منو میکشی.تو رو خدا راست میگی؟

هلیا:هیس,بقیه میشنون.

-بشنون.

-نه,میخوام خودم بگم.

-الان باید به من بگی نامرد؟الان؟!

-خب چه فرقی می کرد تو که به هرحال نیستی.

-هستم,خوبم هستم.به مهندس زنگ میزنم میگم امیرحسین بره.

دستی در جیبش کرد تا موبایلش را بیرون بیاورد.هلیا خنده کنان دستش را گرفت و گفت:

-نه آریان,میدونی این سفر چقدر باعث پیشرفتت میشه؟...دیوونه ای مگه؟

-مگه معلوم نیست که دیوونم؟معلومه دیوونم.زنم حامله ست اونوقت ولش کنم برم اون سر دنیا؟

هلیا صدایش را بیشتر پایین آورد.

-بی خیال آریان,خواهشا گوش کن حرفمو,حقت بود نمیگفتم بهتا.برو دیگه,واسه آینده ی خودمون,بچه مون.

آریان هنوز کاملا قانع نشده بود و منتظر استدلال های بیشتر بود.هلیا چشم هایش را تنگ کرد و خواهش بیشتری در صدایش ریخت:

-برو دیگه,جون من...اگر نری احساس می کنم مانع پیشرفتت شدم.

-هلیا...

برادر آریان که نیما نام داشت با شوخی گفت:

-آهای کفترای عاشق پروازت داره میره ها.

آریان چشم از نیما برداشت و ب*و*س*ه ای طولانی برپیشانی همسرش گذاشت و زمزمه کرد:

-عاشقتم...عاشقتم هلیا.

-من بیشتر.

-دو برابر مواظب خودت باش...

-چشم.تو هم همینطور.ما دوتا منتظرتیم.

-برگشتم حسابتو می رسم.

با تکرار شماره پرواز از بلندگو آریان دوباره برای بوسیدنش جلو رفت اما هلیا عقب کشید و گفت:

-زشته...برو دیگه.

-به محض اینکه رسیدم باهات تماس می گیرم.از پای لپ تاپ تکون نمی خوری,دست به سیاه و سفیدم نمی زنی.

-چشم,بابا هواپیمات رفت.

آریان پوفی کرد و بعد آغوش آخر با بقیه راه سفر را پیش گرفت.

***

کتاب را در بغل گذاشته بود و مطالعه می کرد تا حواسش از نبود آریان پرت شود.با صدای لپ تاپ سریع کتاب را بست.دستی اجمالی به موهایش کشیدو پس از صاف کردن سینه اش دکمه را فشار داد.تصویر آریان با زمینه ی سفید پشت سرش بالا آمد.با دیدن چشمان خسته ی شوهرش لبخند زد.

-سلام...خسته نباشی.چشاشو نگاه چه گودی افتاده.!

-واسه اختلاف ساعته,دلم میخواد یه هفته بخوابم.

هلیا: جات خوبه؟کجایی؟

آریان: هتلم,هتل پنج ستاره...جام عالیه,اما خالیه.!

هلیا خندید.

-بی مزه...مثلا شعر ساختی الان؟

آریان: منو ول کن.از خودت بگو.خوبی؟

هلیا: آره خوبیم.عالی...

آریان: فداش بشه باباش.

هلیا اخم نمکینی کرد و گفت:

-باباش بیخود می کنه!گفته باشم,از الان شروع کنی برای تبعیض گذاشتن کلاهمون میره تو هم.

آریان خندید.

-خیله خب بابا...یعنی من حق ندارم قربون صدقه دخترم برم؟

هلیا: اوهو,جنسیتشم تعیین کردی؟...چشمم روشن...باشه,باشه.

آریان: من نوکر مامانشم هستم.خوبه؟

پشت چشمی نازک کرد و گفت:

-باید در مورد ادامه رابطه مون فکر کنم.

آریان باز هم مردانه خندید.

آریان: دلت چه اسمی می خواد؟

هلیا: من اسم گل دوست دارم.یا هر اسمی که توش گل داره,مثل ,نازگل,گلنار,آراگل,نرگس,یاس,از این چیزا.

آریان:دیدی خودتم با دختر موافقی؟!

هلیا تازه متوجه حرفش شد.میان خنده های او گفت:

-بذار حرفم تموم شه,می خواستم اول اسم دخترارو بگم.

آریان: خیله خب بفرما.اسم پسر چی دوست داری؟

هلیا: می خوام مثل اسم تو دهن پرکن باشه.مثلا پاشا,ارشیان,سپهر,رادین,آترین,...اینا.تو چی دوست داری؟

آریان: میدونی دلم داره ضعف میره؟...آخه چرا باید این بلا سرم بیاد؟

هلیا: دلت واسه بچه ضعف میره؟

آریان لحظه ای سکوت کرد و بعد گفت:

-دلم برای تو ضعف میره,مثل همیشه.

لبش را گزید و سر به زیر انداخت.صورتش کم کم رنگ می گرفت.

آریان: نمیخوای نظرمو بشنوی؟

هلیا سرش را بلند کرد.

-آره بگو.

آریان: دوست دارم اگر دختر بود بذاریم آراگل,اگر پسر بود آترین.

از اینکه از میان نام های انتخابی او, اسمی انتخاب کرده بود خوشحال شد.با لحن دلنشینی گفت:

-دلم برات تنگ شد.

آریان: جدی؟

هلیا:آره,همین الان تنگ شد.توی نامرد بدجوری منو به خودت عادت دادی.

آریان:پس خبر نداری من چی می کشم.

چند لحظه سکوت شد....

آریان سکوت را شکست:

-هلیا,حتما به مامان من یا خودت بگو بیان پیشت.دلم نمی خواد تنها بمونی اونجا.

هلیا: چشم آقا...امر دیگه...

آریان: خیلی هم مواظب خودت باش.

هلیا:باشه,راستی...اولین جلسه مناظره تون کیه؟

آریان: فردا بعد از ظهر.نگران نباش همه چی حاضره.

هلیا: برات آرزوی موفقیت میکنم.حالا برو بخواب داری چرت میزنی.!

هر دو خندیدند.

آریان: عجب وروجکی هستی!فردا شب منتظرم باش,و حتما هم یکیو پیشت ببینم.خب؟

هلیا: چشم.شبت خوش.

***

دکمه همزن را زد و خاموشش کرد.از مایع غلیظ درونش در لیوان خود ریخت و از آشپزخانه خارج شد.تلفن را برداشت وبا لبخندی محو نشدنی شماره ی مادرش را گرفت.جرعه ای از نوشیدنی اش خورد و آرام روی مبل نشست.

هلیا: الو مامان؟...سلام خوبی؟

حاج خانم دستی بر زانویش گذاشت و بر صندلی نشست.

-آره مادر,تو چی؟سختت نیست تنهایی؟

-نه.اصلا...مامان!

-بله.

-میخوام یه خبر خوش بهت بدم.

-چی؟

-راستش...من حامله م.!

صدایی نیامد.ریز خندید و گفت:

-الو مامان ؟...چی شدی؟

-راست میگی مادر؟

-آره خب دروغم چیه؟

-خدایا...شکرت.مبارکت باشه دختر قشنگم,سرحالم آوردی...

-یه مزاحمت دیگه هم دارم واست.

-جانم.

-آریان گفت تنها تو خونه نمون,یه مدت میای پیشم بمونی؟...نه کل روزا,فقط صبح تاوقتی بابا برگرده خونه.

-آره که میشه مادر,به مهناز خانمم گفتی؟

-نه هنوز.

-به اونم بگو قربونت برم.

-چشم.

-منتظر باش یه ساعت دیگه اونجام.

-باشه.کاری نداری؟

-مواظب خودت باش.خداحافظ.

-خداحافظ.

بعد از قطع تلفن ذوق زده خندید.جرعه ای دیگر از معجونش خورد و شماره گرفت.خبر حاملگی اش هر دو خانواده را خوشحال کرد.و از آن به بعد تنها ماندن هلیا کمتر پیش می آمد و اکثرا در شب بود.همه چیز خوب بود و بروفق مراد,آریان در تماس بود و اخبار موفقیت هایش را روز به روز برای هلیا گزارش می کرد و ساعت ها قربان صدقه ی فرزند نیامده شان می رفتند.!

دو ماه هیچ کم و کاستی نداشت...

مانتوی ارغوانی رنگی را با شال خاکستری پوشید.کرم ضد آفتاب را به صورتش کشید.کمی چشمان کشیده و قهوه ای رنگش را با خط چشم آراست و از خانه بیرون رفت.دلش می خواست گذری به مغازه های سیسمونی داشته باشد.دیدن آن وسایل هایی که همگی در ابعاد کوچک بودند بیش از پیش ذوق زده اش می کرد.

پیاده رو ها از رفت و آمد پر بود.صدای بوق ماشین ها و داد زدن فروشنده ها به گوش می رسید.مردم از یکدیگر می گذشتند و زندگی جریان داشت.پس از قیمت کردن وسایل و گشتن بسیار تاکسی گرفت و برگشت.دلش نمیخواست بدون حضور آریان چیزی بخرد.حتی اگر لازم بود با یک شکم بزرگ و سنگین تمام آن خیابان ها و پاساژها را زیر و رو کند.!

نرسیده به خیابان متصل به خانه شان پیاده شد تا کمی راه برود....

آن اطراف خلوت بود.شاخ و برگ درختان که پیاده رو را سایه انداخته بودند فضا را برای پیاده روی مناسب می کردند.با بوق ماشینی از فکر خارج شد و سرش را چرخاند....ماشین سیاه رنگی همراهش می آمد.شیشه ی پنجره پایین رفت.با دیدن راننده اش با ناراحتی رو گرفت و رفت.ماشین دوباره بوق زد و جلوتر آمد.

-بیا سوار شو هلیا...کارت دارم.

هلیا:من با تو کاری ندارم.برو پی کارت.

-تو هنوز از من دلخوری؟...بابا دلم برات تنگ شده.بیا بالا.میدونی چندوقته ندیدمت؟

هلیا:دست از سرم بردار شاهین,من هیچ علاقه ای به ملاقات تو ندارم.راهتو بکش برو قبل از اینکه....

شاهین:اووووه...چه زبونی!چه سرسخت شدی!,قبل از اینکه چی؟تهدیدم میکنی؟

ایستاد.به طرفش برگشت و حق به جانب گفت:

-آره تهدیدت میکنم.درک نمی کنم بعد از اون همه خراب کاری چطوری باز روت شده بیای طرف من!بار آخرت باشه می بینمت ...وگرنه مجبورم...

حیف که مادر او را دوست داشت و نمی خواست خون به دلش کند,وگرنه تهدید های بیشتری داشت تا ارائه دهد.مردی از دور با دیدن جر و بحث هایشان جلو رفت تا کمک کند.رو به هلیا گفت:

-مزاحمتون شده خانم؟

بی معطلی جواب داد:

-بله مزاحمه.

مرد قدمی به طرف ماشین برداشت.

-بیا برو آقا شر به پا نکن...برو تا ناکارت نکردم.

شاهین ریشخندی زد و خطاب به هلیا گفت:

-دوباره برمیگردم سراغت,منتظر باش.

بعد از این حرف ماشینش را از جا کند و رفت.هلیا بعد از تشکر از مرد غریبه سریع به خانه رفت.اما ذهنش درگیر شده بود.اگر دوباره می آمد چه؟...بهتر نبود به کسی بگوید؟...نه,خودش می توانست از عهده اش بربیاید.

***

تلفن را روی گوشش گذاشت و روی تختش لم داد.گازی به خیار دستش زد و منتظربرگشتن آریان شد,که او را پشت خط منتظر گذاشته بود.

بالاخره پس از پنج دقیقه صدایش آمد.!

آریان: الو هلیا...

هلیا: کجا رفتی؟

آریان: دم در یکی کارم داشت.خب,یه چیزی میخواستی بگی.

هلیا: آها آره...میخواستم بگم خدا ازت نگذره,که این دوتا مامانو انداختی به جون من...انقدر چیز به خوردم میدن سه کیلو اضاف کردم.

آریان خندید.

-دستشون درد نکنه.همین خوبه,اضافه وزنتم یه مقداریش بخاطر حاملگیته قربونت برم,غصه نخور,وقتی فارغ شدی دوباره میشی مثل قبل...الان کی پیشته؟

هلیا چشمانش را گرد کرد و گفت:

-جفتشون,بابا این نیما رو زن بدین حداقل محبت مامان تو نصف شه!مهربونی مادر شوهرم بالاخره یه حدی داره.

آریان سرخوشانه از حرف های او میخندید.

آریان: هنوز گنده نشدی؟

هلیا: وا آریان تازه دو ماهمه چه خبره؟!

آریان:کم و کسری نداری؟....اگر پول بیشتر خواستی بگو تا واریز کنم برات.

نازی اغوا کننده در صدایش ریخت و گفت:

-چرا تو رو کم دارم,کدوم شماره حسابو بدم خودتو برام واریز کنی؟!

آریان:وای هلیا...پا میشم میزنم زیر کاسه کوزشون میاما.!

هلیا خندید.با صدای زنگ موبایلش گفت:

-عزیزم گوشیم زنگ میزنه.کاری نداری؟

آریان:فقط مواظب خودت باش.

هلیا: تو هم همینطور.خداحافظت.

آریان: خداحافظ.

تلفن را کناری گذاشت و چهار دست و پا به طرف موبایلش رفت.همین که صفحه اش را دید خشکش زد.لب هایش را بهم فشرد و رد تماس کرد.اما چیزی نگذشت که دوباره زنگ زد...

علامت سبز را کشید و روی گوشش گذاشت.صدایش را پایین آورد:

-چیه؟

شاهین: علیک سلام.چه تهاجمی شدی عشقم.!

هلیا:شاهین,تو رو خدا ول کن.ولم کن,چی می خوای از جونم؟

شاهین: خودتو می خوام.!تقلای بیخودم نکن,دست از سرت بر نمی دارم.

هلیا:میفهمی چی میگی؟...من ازدواج کردم.شوهر دارم,خجالت نمی کشی؟

شاهین: د اشتباهت همینه.شوهرت اشتباهیه!

هلیا: خفه شو...دیگه به من زنگ نزن,هیچوقت.

قطع کرد.مضطرب شده بود.حرف هایش بوی خوبی نمی دادند.

طرلان ,دختر خاله ی آریان,دستی به موهایش کشید تا میزان بیرون زدگی از شالش را تنظیم کند.آرایش مختصری کرد و خودش را عطرآگین نمود.پس از خداحافظی با مادر و پدرش از خانه بیرون رفت.نیما در ماشین منتظرش بود.در عقب راباز کرد و سوار شد.

نیما: رفتی پشت چرا؟

طرلان: میخوام کنار هلیا بشینم.برو دیگه شب شد.

استارت زد و راه افتاد.خیابان ها ترافیک بود...نیما سکوت را شکست و گفت:

-میگم,نکنه بریم خرید بعد هلیا هی دو قدم را بره هی بگه وای نفسم در نمیاد,یکم بشینیم.!

طرلان:چی میگی نیما؟خوبه خودت دیدیشا,فقط دوماهشه,وزنی نداره که هی دو قدم راه بره بگه وای نفسم در نمیاد!

نیما: کنجکاوم ببینم تو چطور میشی؟

طرلان: چی چطور میشم؟

نیما: وقتی چیز شدی دیگه.

طرلان خنده کنان از پشت ضربه ای به کتف او کوبید.

-درد بی درمون,بی حیا...خجالتم خوب چیزیه.

نیما هم خندید و گفت:

-آخ,چه دست سنگینی.چته؟...خو دوست دارم ببینم,یعنی نمیذاری ببینم؟تو که اول و آخرش مال خودمی.

طرلان: حالا صبر کن وقتی سندم خورد به نامت اونوقت از این حرفا بزن.

وارد کوچه ی خانه ی آریان شدند.مقابل در ساختمان توقف کردند و طرلان شماره ی هلیا را گرفت.

کسی در خانه نبود و به قول خودش شب ها را,راحت بود!با تک زنگی که از موبایلش شنید کیفش را برداشت و از خانه بیرون رفت...

پاساژها زیاد شلوغ نبودند.یکی یکی مغازه ها را می گشتند تا جنس مورد نظرشان را پیدا کنند.از جایی به بعد حواس هلیا دیگر به خرید نبود.مدام با گوشی اش ور می رفت!در یک مغازه وقتی طرلان برای پرو لباس انتخابی اش وارد اتاق پرو شد نیما نزدیکش رفت و گفت:

-چیزی شده؟

هلیا که انگار از فکر بیرون پریده بود لبخندی ساختگی زد و گفت:

-نه,چیزی نیست.

نیما: مطمئنی؟

سرش را تکان داد:

-اوهوم.

صدای طرلان از اتاق پرو آمد.

طرلان: هلیا؟یه لحظه میای؟

هلیا: اومدم.

چند مغازه ی دیگر هم برای خرید لباس حاملگی گشتند و چند دست خریدند.هنگام برگشتن نیما اجازه نداد هیچ کدام از کیسه های خرید را هلیا دست بگیرد...قرار شد که قبل از بازگشت به خانه,به کافی شاپ بروند و چیزی بخورند.

حواس نیما به هلیا بود و او معلوم نبود کجاست....

یک کافی شاپ تمیز,با پخش موسیقی ملایم و فضای عاشقانه...طرلان بخاطر وسواس همیشگی اش قبل از نشستن رو به آن دو گفت:

-من میرم دستامو بشورم و بیام.

کیفش را روی صندلی گذاشت و رفت.هلیا و نیما نشستند.نیما که مشکوک شده بود دوباره پرسید:

-هلیا,من میدونم یه چیزیت هست.چی شده؟اول خوب بودی,چت شد یهو؟

دو دل بود که بگوید.اما بهانه ای هم برای آوردن نداشت.پیش خود فکر کرد شاید کار درست همین است...پس بی مقدمه چینی گفت:

-چند وقته شاهین بهم زنگ میزنه.

اخم کرد:

-شاهین؟چی می گه؟

هلیا: اذیتم میکنه,چرند میگه...چمیدونم.

نیما: فقط تلفنی؟

هلیا: یه بارم بیرون دیدمش.

نیما: میخوای یه خط جدید برات بگیرم؟

هلیا: نه.میترسم که شاید آریان زنگ بزنه.بعد ازم پرسید چرا عوض کردی جوابی ندارم بهش بدم.نمیخوام چیزی بفهمه.

نیما: خیله خب نگران نباش,خودم ته و توشو در میارم.

طرلان لبخند زنان برگشت و سرجایش نشست و آن دو هم به حالت سابقشان بازگشتند.

***

روز بعد,نیما در اولین فرصتی که بدست آورد از بوتیکش خارج شد و شماره ی سام,برادر شاهین را گرفت.

سام: الو.

نیما: سلام.یه سوال ازت میکنم مثل آدم جواب بده.

سام: چته؟چرا عصبانی هستی؟چی شده؟

نیما: شاهین کجاست؟

سام: نمیدونم.لابد خونه ست.

نیما: مطمئنی؟یعنی برم اونجا سراغش؟

سام: چی شده خب؟

نیما: بعدا میفهمی.

با قطع تماس,سام هم نگران شد.با این حال اگر سراغ شاهین میرفت حتما دعوایی راه می افتاد.این روز ها هر که سراغ شاهین می رفت دعوا میشد.!با عجله از پشت میزش بلند شد و به طرف اتاق رئیسش رفت تا مرخصی بگیرد.

نیما ماشینش را گوشه ای پارک کرد و پیاده شد.پشت در آهنی ایستاد و آیفون را فشرد.صدای هانیه خانم,زن دایی هلیا,در آیفون پیچید.

هانیه: بله.

نیما: سلام.شاهین خونه ست؟

هانیه: سلام نیما جان,نه خونه نیست.

نیما: کجاست؟

هانیه: نگفت.چطور,چی شده؟

نیما: هیچی.خداحافظ.

چون محل کار سام به خانه نزدیک بود دقیقا هنگام برگشتن نیما از در خانه شان, او را دید.سریع پیاده شد و صدایش زد:

-نیما.

سرش برگشت.با دیدن سام به جای ماشینش به سمت او رفت.مقابلش که رسید گفت:

-مگه نگفتی خونه ست؟نبود که.

سام: گفتم که نمیدونم.

نیما: دیگه کجا ممکنه رفته باشه؟

این را که پرسید چیز هایی به ذهنش سرازیر شد.نوچی کرد و با عجله موبایلش را بیرون آورد و به طرف ماشینش دوید.

هلیا: الو.

نیما: سلام.هلیا خونه ای؟

هلیا: نه,اومدم پارک.

نیما: کدوم پارک؟

هلیا: همونی که میرفتیم توش دور همی.

درب ماشین را باز کرد و پشت فرمان نشست.

نیما: تنهایی؟

هلیا: آره تنهام.مادر جون و مامانم خونه هستن.چطور مگه؟

نیما: هیچی هیچی...دارم میام پیشت.

هلیا: چرا؟..خبری شده؟

نیما: نه نگران نباش.میخوام تنها نباشی.

هلیا که عادی نبودن شرایط را حس کرده بود دوباره پرسید:

-نیما چی شده؟اتفاقی افتاده؟

نیما: نه,حالا میام بهت میگم.

تماس را قطع کرد و به راه افتاد.سام هم که هنوز متوجه چیزی نشده بود ,عصبی از حرف نزدن نیما سوار ماشینش شد و دنبالش رفت تا قضیه را بفهمد.

هلیا که هم نگران شده بود و هم از رفتارش سر در نیاورده بود,موبایل را در جیبش گذاشت ومنتظر آمدن نیما شد.با دیدن نیمکت خالی به طرفش رفت و نشست.فکر آریا به ذهنش سرازیر شد ,دستی روی شکمش کشید و لبخند زد.به آرامی زمزمه کرد:

-منم دوست دارم دختر باشی,مطمئنم یه دختر ناز و خوشگل میشی که خودم میارمت همینجا ,با هم بازی میکنیم.تازه بابا رو هم میاریم و کلی خوش می گذرونیم.من خیلی منتظرتم,دلم میخواد زودتر به دنیا بیای تا اون لباسای خیلی کوچولو رو تنت کنم.برات عروسک بخرم,تو خرابشون کنی ومن بازم برات بخرم,اونوقت...

-سلام...

هین بلندی کشید و سرش را چرخاند.با دیدن شاهین ,اخم در هم کشید و سرد گفت:

-اینجا چی میخوای؟چطوری پیدام کردی؟

شاهین:آخه دلم همونجایی میره که عشقم میره,من که تو رو گم نمی کنم.

(میدونم ضرب المثل اشتباهه و درستش اینه:دل هم آنجا رود که دیده رود.)

از جایش بلند شد و قصد رفتن کرد.اما شاهین کیفش را کشید و گفت:

-وایسا کجا؟

هلیا کیفش را پس کشیدو قدمی عقب رفت.

هلیا:ولم کن.

شاهین: هلیا من همون شاهین قبلم چرا ازم دوری میکنی؟

هلا: آره تو شاهین قبلی , من دیگه هلیای سابق نیستم.پس دست از سرم بردار.

شاهین که انگار به سختی خودش را کنترل می کرد لبخندی مصنوعی زد و گفت:

-باشه دست از سرت بر میدارم.به شرطی که فقط چند دقه بیای باهات حرف بزنم.

هلیا:همینجا حرف بزن.

شاهین: اینجا که نمیشه .بریم تو ماشین من.

به طرفش رفت.هلیا هم عقب تر رفت و گفت:

هلیا: با تو هیچ جا نمیام.یه قدم دیگه اومدی جلو جیغ می زنم.

رو گرفت و خواست برود که دوباره کیفش کشیده شد.خودش هم تلاش کرد تا کیفش را آزاد کند.

هلیا: ولم کن عوضی...ولم کن.

شاهین:زبون خوش حالیت نمیشه؟...

هلیا: میگم ولم کن...کمک..

دستش از کیفش رها شد و از پشت بر زمین افتاد.ناله اش به هوا رفت و صورتش در هم شد.

هلیا: آخ..

شاهین بی اهمیت به ناله اش جلو رفت تا بلندش کند اما قبل از اینکه دستش به او برسد نیما خودش را رساند,سرشانه اش را گرفت و او را به عقب پرت کرد.شاهین چند قدم عقب رفت و سعی کرد تعادلش را برای ایستادن حفظ کند.نیما داد زد:

-دستتو بکش کثافت.

شاهین لبخند زد:

-به,آقا نیما...باد آمد و بوی عنبر آورد.!به تو چه فوضول باشی!

انگشتش را به تهدید بالا برد:

نیما: دست به هلیا بزنی گردنتو خورد میکنم احمق...خیلی جرئت داری وقتی آریان بود از این غلطا می کردی.الانم بی کس نیست,دیگه بهت تذکر نمی دم حرفمو عملی می کنم.خر فهم شد؟

شاهین به طرفش حمله کرد اما سام خودش را رساند و بازویش را گرفت.میان آن کش مکش ناله ی آرام هلیا از پشت سرش بلند شد.

هلیا: نیما..

به سمتش چرخید.از دیدن وضعیتش ترسیده جلو رفت و گفت: