رمان سوگلی سال های پیری به قلم چیکسای / دل آرا دشت بهشت

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #سنتی #ازدواج اجباری

خلاصه :

خلاصه :

رمان سوگلی سالهای پیری من، یک داستان واقعی از شخصیت اصلی داستان، یا همون مامان شکوه است.

سبک داستان رئال و طنزه. رمان در دو فضای حال و گذشته (یعنی دورانی که در آن زندگی میکنیم و اواخر زندگی رضا شاه پهلوی و دوران حکومت پسرش) نوشته شده است.

حورا دانشجوی فوق لیسانس فیزیک ، بر خلاف میل باطنیش، مجبور به ازدواج با دوست برادرش، آقای طاهر مفاخری میشود.

حورا دچار سردرگمی هایی در پذیرش طاهر به عنوان همسر میشود. در این بین با خانم مسنی آشنا میشود که شنیدن شرح حال زندگی آن زن، دیدگاههای جدیدی نسبت به زندگی زناشویی به این تازه عروس میدهد….

به نام خدا

چشمامو گرد کردم و به صورت مامان زل زدم و با صدای بلند گفتم:

- ن... می.... خوام. همه اش سه بخشه. می فهمید مادرِ من؟ دارم فارسی حرف میزنم.

مامان با حرص گفت:

-آخه چرا؟ تو یک دلیل منطقی بیار. ما هم می گیم چشم.

کلافه پوفی کردم:

- بعد از این همه حرف زدن و دلیل آوردن٬ هنوز میگین لیلی زنه یا مرد؟

مامان دست هاشو به کمرش زد:

-والا٬ تو فقط یک دلیل آوردی که من و بابات قبول نکردیم چون غیر منطقی بود. پسر مردم چه عیبی داره؟ خوش قد و بالا نیست که هست. تحصیل کرده نیست که هست. خانواده دار نیست که هست. پولدار نیست که هست. از همه مهمتر با این ادا اصولهای تو چند ماهه که پا پس نکشیده.

لب هامو جلو دادم و گفتم:

- اینو یادتون رفت بگید پیر نیست که هست.

صدای عصبیش رو ول کرد:

- سی و هفت سال کجاش پیره؟ والا تو هم همچین دختر بچه نیستی! بیست و چهار سالته.

باز هم کلافه پوف کردم:

- همش سیزده سال اختلاف سنِ ناقابل! .... اون هم چه عدد نحسی.

مامان دست هاشو توی هوا تکون داد:

- لا اله الا ا... از دست دلیلهای بی منطق این دختره.

قری به گردنم دادم:

- در هر صورت دوست ندارم که اختلاف سنیم با شوهرم زیاد باشه. شما که نمی خوای باهاش زندگی کنی! من باید با عقاید عهد قجریش کنار بیام.

مامان با چشم های درشت شده گفت:

- یکی ندونه فکر می کنه اون از زمان ناصرالدین شاه اومده تو رو بگیره. سیزده سال اختلاف سن که زیاد نیست. من از بابات یازده سال کوچکترم تو برای دو سال ناقابل داری ادا درمیاری.

با ابروهای بالا رفته گفتم:

- زمان شما فرق می کرد مادر من، الان قرن اتمه و اینترنت. اختلاف فکری بین نسل ها خیلی زیاد شده. الان فاصله پنج ساله بین خواهرو برادرها از نظر اختلاف فکری یک قرن حساب میشه. مامان با عصبانیت غرید:

- همین اینترنت و فِس توکه که شما ها رو بدبخت کرده. قبلنا یکی میومد خواستگاری، دختره وقتی پدر و مادرش تایید میکردن می گفت چشم. حالا همه دوست دارن اول عاشق بشن. شوهراشون کلاس های بدن سازی رفته باشه و هزار تا بهانه و کوفت و زهر مار دیگه.

از اینکه مامان فیس بوکو اشتباهی گفته بود پخی زدم زیر خنده. تو دلم گفتم:

- قربون دلت ساده ات بشم مامان جان٬ که هنوز تو پنجاه سال پیش زندگی میکنی.

مامان با دیدن خنده ی من سرش رو به نشونه تاسف تکون داد و گفت:

- بایدم بخندی یه الف بچه دو تا خانواده رو منتر خودش کرده و میخنده.

با ذوق از این که دست آویزی برای شونه خالی کردن پیدا کرده بود گفتم:

- آی قربون دهنت مادر من. خودت گفتی یه الف بچه. اصلا میدونی چیه؟ من نمیخوام ازدواج کنم. میخوام فوقمو که گرفتم٬ دکتری شرکت کنم.

حالا اینم بهونه م بود ها! اصلا آدمی نبودم که بخوام مخمو واسه قبول شدن در آزمون دکتری خالی کنم. اونم چه رشته ای؟ فیزیک!! خدا میدونه که اگه حساب لج و لجبازی با دختر عموم که فوق لیسانس شیمی میخونه نبود، فوق هم شرکت نمیکردم. اصلا منو چه به درس خوندن!!

خدا رو شکر که چند روز قبل زن عمو زنگ زد که طبق معمول دل مامان ساده منو بجزونه گفت که کوثر حامله شده که اونم چه حاملگی ای که بیا نپرس که روزی یک سرم به دستشه. والا عق زدنهای حاملگی هم شده کلاس تو خانواده ما!!! واسه همین از دانشکده انصراف داد. به قول زن عمو فوق لیسانس تو شوهر داری گرفته. ایــــشــش حالم به هم خورد.

همین حرفهای خاله زنکی و چشم و هم چشمی هاست که منو بدبخت کرده. تا همین جاشم از ترس مامان و بابام درسمو ول نکردم.

صدای مامان منو از فکر بیرون آورد:

- تو غلط می کنی! مگه به حرف توئه. نمیدونی یا خودتو به نفهمی زدی؟ تا حالاش هم من و بابات جلوی حرف فامیل ایستادیم. نمی شنوی پشت سرت هزار جورحرف میزنن؟ هی میگن چرا حورا تا حالا عروس نشده؟ از نظر ادامه تحصیل هم که اون مادر مرده حرفی نداره. فوق لیسانسو که داری میخونی. عرضه داشتی دکتراتو خونه شوهرت میگیری. اون بیچاره هم که گوشش جلوی دهن توست که بگه چشم.

و با ناراحتی ادامه داد:

- به فکر این هم باش که خواهرت خواستگار داره. تا کی ما می تونیم به خاطر دلیل های من در آوردی تو خواستگارشو سر بدوونیم. مامانش دیروز زنگ زد و خیلی جدی گفت که میخوان برای مراسم نامزدی بیان صحبت کنن که من باز یک بهونه الکی در آوردم.

با دلخوری گفتم:

- ازدواج من چه ربطی به حسنا داره. شاید من اصلا نخوام ازدواج کنم!

مامان با صدای بلندی گفت:

- همینمون مونده که پشت سرمون بگن حتما دختر بزرگشون ایرادی داشته که کوچیکه رو زودتر عروس کردن!

با تعجب و کلافگی گفتم:

- وای از دست حرف های شما. بابا ! من از اون خراب شده دو روز اومدم اینجا که شماها رو ببینم تا دلم باز شه ٬ هی خط خطیش میکنی اعصابمو. اونجا از دست اون راحتی ندارم. اینجا هم از دست شما. اون از نگاه های خیره اش تو دانشگاه که روزی صد بار سر کلاسش ذوب میشدم.

و با یادآوری کار هفته پیشش دندون هامو به هم فشردم:

- مرتیکه هفته پیش یک سبد گل میخک سفید برام در خوابگاه فرستاده، روش هم یک کارت چسبونده که عزیزم عیدت مبارک. تقدیم با عشق. کلی پیش بچه ها خجالت کشیدم. بهم گیر دادن که این کیه و چیه؟ نوشین هم از اون روز باهام سرسنگین شده.

مامان لبش رو گاز گرفت و با اخم گفت:

- اولا مرتیکه نه و آقای دکترطاهر مفاخری. دوما دستش درد نکنه. لیاقت نداری کسی بهت احترام بذاره! سوما دلیلی نداره نوشین از دستت ناراحت بشه مگر طلب باباشو داره؟ دوست نداشتی به داداشش جواب بله بدی. داداششم که حالا نامزد داره. این ادا اصولها یعنی چی؟

با خونسردی ظاهری گفتم:

- در هر صورت من جوابم به این آقا نه است. خودتون به بابا بگید.

مامان هم با تبعیت از من با خونسردی گفت:

- ولی پدرت برای فردا شب بهشون اجازه داده که بیان واسه خواستگاری.

با چشم های گرد شده گفتم:

- نه!! مگه دوره قاجاره که دخترو به زور شوهر میدین؟

مامان نگاهشو ازم گرفت و در حالی که خودش رو مشغول نشون می داد گفت:

- وقتی دختر خیرو صلاح خودشو نمیفهمه باید به زور شوهرش داد.

سعی کردم به اعصابم مسلط باشم و با صدای آروم تری ادامه دادم:

- این خیلی خواسته زیادیه که می خوام مثل سمیه تفاوت سنیم از شوهرم حداکثر 3 سال باشه.

مامان ابروهاش و تو هم کشید و گفت:

- فکر میکنی سمیه خیلی خوشبخته؟ پونزده ساله که عروسم شده ولی انگار سی ساله داره شوهر داری میکنه! کم سختی کشید؟ اون از بچه بازی های داداشت اوایل ازدواج؛ اون از بیکاری و نداریش که اگه بابات زیر بالو پرش رو نمی گرفت خدا میدونست چی به سر زن و بچه اش میومد. اون هم اگه به حرف ما گوش میداد و دنبال عشق و عاشقی نمیرفت الان واسه خودش مثل طاهر یک استاد دانشگاه بود.

با سرتقی گفتم:

- من فردا برمیگردم تهران. خیر سرم اومدم استراحت کنم و درسهای عقب افتادمو بخونم. یک هفته گذشته هیچی نخوندم.

مامان برام دور برداشت:

- تو بیجا میکنی! میخوای همین یک ذره آبروی موندمون جلوی خونواده مفاخری از بین بره. ایکاش به جای اینکه فوق لیسانس فیزیک میخوندی یه درسی میخوندی که یه جو عقل تو سرت رشد میکرد.

با اخم نگاهم رو گرفتم و مامان با تهدید ادامه داد:

- ببین حورا بابات گفته باهات اتمام حجت کنم. این دفعه دیگه شوخی بردار نیست. طاهرو خانوادشو چند ساله که میشناسیم.......

پا برهنه پریدم تو حرف مامان و گفتم:

- خدا خیرت بده . پس میدونی که اون زمان که من هنوز تو دهنم پستونک بود و واسه ده سی سی شیر گاو تو شیشه٬ عربده میکشیدم٬ طاهر خان مشغول نامه نگاری و دل و قلوه دادن با پری خانم دختر عمه جونش بود.

مامان در حالیکه کفگیرو تو دستش تکون میداد گفت:

- همه پسرها تویک دوره سنی جوونی و خامی میکنن. همچین میگی دل و قلوه که یکی ندونه فکر میکنه زن عقدیش بوده! خوبه که هزار بار حسین جریانشو گفته که هنوز جوهر نامه پری به طاهر خشک نشده بوده که باباش میفهمه و اونوبه عقد پسر عموش در میاره. پسرها همشون یک دوره ای بی عقل میشن ولی امان از روزی که عاشق و سینه چاک کسی بشن.

و در ادامه گفت:

- همین خان داداش خودت. داداش حسین جانتونو میگم که لی لی به لالات میذاره. کم دوست دختر داشت و چشمش دنبال دخترها دو دو میزد؟ ولی از زمانیکه سمیه رو دیدو عاشق شد انگار هزار تا کاسه آب توبه رو سرش ریختن. اگه تو سرش هم میزدن چشم به نامحرم نمی انداخت.

من که در مقابل دفاعیه مامان تیرم به سنگ خورده بود با کولی گری ادامه دادم:

- اون به کنار. معلوم نیست چند سال خارج از کشور چه غلطی میکرده؟ می ناب و لب داغ و زن چاق...

مامان بهم توپید:

- ساکت شو دختره بی حیا. رفتی تهران درس بخونی یا این اراجیفو یاد بگیری؟ راست میگن دختر نباید خیلی با سواد بشه. پاشوکه الان بابات میاد و من هنوز نهار درست نکردم. حاضر شو سمیه میاد دنبالت با هم برین بازار یک دست کت و شلوار خوشگل واسه خودت بگیر که فردا طاهر و خانوادش میان اینجا که صحبتهای نهایی رو بکنن. خود طاهر هم گفته میخواد خصوصی با خودت صحبت کنه. اگه هم حرفی داری به خودش بزن.

و با لحن مهربون تری ادامه داد:

- پاشو دختر گلم به خاطر آبروی بابات لجبازی نکن. خدا رو خوش نمیاد ازروزی که تو پاتو کردی تو یک کفش و گفتی نه٬ قلبش دوباره درد میکنه.

با ابروهای بالا رفته نگاهش کردم و گفتم:

- شما هم خوب اسلحه ای گیر آوردید! تا یه چیزی برخلاف میلتون میشه میگید قلب بابا درد گرفته. بابا جان اگه یک کم رژیمشون رو رعایت کنن٬ سیگار هم نکشن اوضاع قلبشون از من شما هم بهتر میشه.

مهربونیش با این حرفم ته کشید و گفت:

- زبون که نیست! نیش عقربه. نمیدونم به کی رفتی که تا این حد زبونت درازه؟ زبونت به طول دیوار چینه. ماشالله عین علف هرز هر روز بلندتر هم میشه.

در حالیکه میخندیدم و میگفتم زبونم به عمه نداشتم رفته از آشپزخونه بیرون اومدم.

خدایی که من و مامان نشده یکبار باهم حرف بزنیم تو یک جمله باهم تفاهم داشته باشیم. نمیدونم اینکه میگم دوست دارم اختلاف سنیم با شوهرم کم باشه را چرا قبول نمی کنن؟ بابا به کی داد بزنم بگم من دوست دارم شوهرم کم سن و سال باشه مثل خودم.

با زحمت همدیگه زندگیمون رو بسازیم. پولامونو قرون قرون جمع کنیم و باهم مایحتاجمون رو فراهم کنیم نه اینکه زن یکی مثل طاهر بشم و منو سوار یک ماشینی بکنه و بگه این ماشینمونه و یا به یک خونه ای ببره که سلیقه ام در خریدش و وسایلهای داخلش نقش نداشته باشه و بگه خانمی این هم خونمون. و من اصلا نمیدونم پولاش از کجا اومده؟

خدا میدونه چقدر حظ کردم زمانیکه سمیه و حسین رو دیدم که باهم نقشه ساخت خونشونو تو اون زمینی که بابا روز پاگشا به سمیه داده بود٬ میکشیدن. حالا درسته که خونشون خیلی بزرگ نیست و مثل خونه ما بالا شهر نیست ولی وقتی سمیه میگه این خونه عشقِ منو حسینه٬ یک دنیا حسرت تو چشمام میشینه که چرا مامان و بابا حرف منو نمیفهمند.

درسته که ماشین طاهر سانتافه ست و ماشین داداشم پراید. درسته آپارتمانی که طاهر پیش خرید کرده تو بهترین جای مشهده و خوونه داداش یک کم دورتر از مرکز شهره. ولی به خدا من اون پرایدی رو که با کلی قرض و قوله خریده بشه . اون خونه ای که دور و برش هنوز زمین خالی باشه ترجیح میدم به این سانتافه که فقط باید به عنوان ماشین همسرم قبولش کنم یا خونه ای که خودم هیچ نقشی تو تهیه اش نداشته باشم.

وقتی میبینم سمیه و حسین آخر ماه حقوقشونو دسته بندی میکنن و روی هردسته یک کاغذ میچسبونند و مورد مصرفشو می نویسند ته دلم از این یکرنگی و باهم بودن داداشم و خانمش غنج میره.

حالا درسته که سمیه به من میگه تو دیوونه ای و پریچهر دوست صمیمی دوران دبیرستانم میگه تو خلی و حسنا خواهرم میگه تو کم داری ولی به خدا عاشق این هستم که زندگیمو از صفر شروع کنم و خودم و همسرم خشت خشت خونه مون رو بسازیم. اینطوریه که عشق بین من او لا به لای اون آجرها قرار میگیره و با سیمانهای بین آجرها یکی میشه. سفت میشه و سخت میشه و دیگه نمیتونی پای بست این عشق و ویرون کنی.

از همه مهمتر اختلاف سنیشه. سیزده سال اختلاف سنی یعنی تفاوت فکری و عقیدتی در حد یک نسل. اون جوونیشو کرده. حالا که از الواتی و دله بازی خسته شده دنبال یک زندگی راحت میگرده که پاهاشو دراز کنه بگه آخی چقدر خسته شدم.

اینقدر غیضم گرفت که چند وقت پیش به داداش حسین گفت دوست دارم در کنار همسرم یک زندگی آرام و مملو از آرامش داشته باشم. آهای ایها الناس من دوست دارم جوونی کنم. زندگیم پر از هیجان و شور و نشاط باشه. نمیخوام زن این فسیل بشم.

آی چقدر حال میکنم وقتی سهیل و رکسانا رو میبینم که باهم به کلاس میان و با هم میرن و یا روزهای قبل از امتحان رو نیمکت تو دانشکده واسه هم درسها رو توضیح میدن.

بابا من دوست دارم زن یکی بشم که مثل خودم باشه. جوون٬ شاد٬ سرحال و پر انرژی. حال نمیکنم که پز بدم ماشین شوهرم اِله و خونمون بِِله و شغلش جیمبِِله. من با عروسی با این آقای به ظاهر همه چیز تموم انگیزمو واسه ادامه زندگی از دست میدم. اون از همه نظر کامله. هیچی کم نداره که دنبالش باشه. خدایا این حرفامو به کی بگم که درکم کنه؟

وای بس با اطرافیان در مورد خواسته ام کلنجار رفتم که دچار فقر مغزی شدم.

می دونستم که نمیشه رو حرف بابا حرف زد. تو خونه ما اول پدرم تصمیم گیرنده بود بعد داداش حسین. زمانی که پدرم حرفی رو میزد باید بی برو برگرد٬ اجرا میشد. آخه شیوه زندگی ما مرد سالاری بود.

***

نمیدونم این ذلیل مرده چطوری یهو بعد از یازده سال سرو کله اش پیدا شد.

همه چی از مجلس تولد بیست و چهار سالگی من شروع شد.درست یک سال پیش. دقیقا از همون روز که با حسنا داشتیم مامان و راضی میکردیم که واسه من تولد بگیره….

محکم گفتم:

- مامان من امسال تولد میگیرم

- مگه بچه شدی دختر؟ تولد مال بچه هاست نه تو که بیست و چهار سالته.

ابرو در هم کشیدم:

- اتفاقا تولد مال بزرگاست که دوستاشون رو دعوت کنند نه بچه ها که بزرگترها بیان تولد. بعدش هم دست بزنن بگن مجلس بزرگونه انشالله مبارکش باد. دوست دارم الان که تازه لیسانسمو گرفتم٬ یه خاطره خوش با همکلاسی هام داشته باشم.

حسنا با نیش تا بنا گوش در رفته تاییدم کرد:

- دمت آتیش خواهری. منم چند تا از دوستامو دعوت میکنم.خدا رو چه دیدی شاید هم یکی ازهمکلاسیهای حورا رو دیدیم یک فرجی شد بخت ماهم باز بشه.

با مسخرگی چشم درشت کردم:

- والا حیا هم خوب چیزیه واسه دختر٬ ما سال اول دانشگاه دست راست و چپمونو از هم تشخیص نمی دادیم اونوقت آبجی خانم ما داره دنبال شوهر میگرده!

حسنا:

- اون از بی عرضگی خودت بود.

ابروهام و بالا بردم و خونسرد گفتم:

- مجلس زنونه است. دلتو واسه پسرهای کلاس ما صابون نزن.

و حسنا خونسرد تر از من جواب داد:

- حالا شاید دیدی یکی از اون خانومهای همکلاسیت داداش داشت.

رو به مامان صدام و بالا بردم:

- مامان یه چی به این بگو ها!!!! خیلی پررو شده.

مامان کلافه گفت:

- بس کنید باز یه دقیقه کنار هم بودید٬ عین سگ و گربه به جون هم افتادید؟

قیافه ام و مظلوم کردم:

- حالا مامانی جونم. قربونت بشم میذاری تولد بگیرم؟

چشم هاش رو چرخوند:

- باید فکرامو بکنم.

لب هام و جمع کردم:

- دختر که نمیخوای شوهر بدی؟ چند تا از دوستامو میخوام تولد دعوت کنم.

حسنای خاک بر سر هم خواست مثلا طر ف من باشه:

- مامان بذار دیگه. نمیگی یکماه دیگه داره میره تهران دیگه نمیبینیش و دلت واسش تنگ میشه و هی میگی کاش آخرین آرزوی بچمو برآورده میکرد.

من با چشم های گرد شده رو به حسنا گفتم:

- مگه میخوام برم بمیرم؟

حسنا:

- کار خدا رو چی دیدی. یکوقت دیدی مردی و من شدم تکدونه. کلی هم ناز خز پیدا کردم.

آنچنان با کف دست محکم زدم پس سر حسنا که دادش بلند شد. و گفتم:

- اینم واسه اینکه احترام بزرگترو داشته باشی.

مامان با صدای بلند:

- امان از دست شما دوتا. یک دقیقه دندون به جیگر بگیرید.

مامان چند لحظه به صورت من و حسنا نگاه کرد و هی نگاهشو بین ما دو تا میچرخوند . ما دوتا هم که پررو بهش خیره شده بودیم.

مامان:

- ولی چند تا شرط داره.

من با ذوق گفتم:

- قبول.هرچی شما بگید.

مامان با سیاست گفت:

- اولا خیلی مهمونی رو شلوغ نکنید. دوما فقط باید خانمها دعوت بشن. سوما دو روز دیگه حسنا نگه واسه حورا تولد گرفتید منم میخوام.

حسنا پا به زمین کوبید:

- مامان چقدر لوسید. وقتی میگم سر راهیم منو دعوا میکنید. حالا چی میشه واسه منم تولد بگیرید؟

مامان با تحکم گفت:

- همین که گفتم.

من دست به سینه به سمت حسنا چرخیدم:

- پس حسنا خانم ٬تو سنگ خودتو به سینه میزدی. حالا اشکال نداره. تو هم چند تا دوستاتو دعوت کن حسرت به دل نمونی.

بلاخره بعد از کلی کَل کَل و التماس و خواهش ٬ مامان رضایت داد تولد بگیرم. حسنا هم قرار شد پنج- شش تا از دوستای صمیمیشو دعوت کنه.

چون شب قبل از تولد با سمیه و حسنا همه چی رو آماده کرده بودیم روز بعد کار زیادی نداشتیم.

مثل بچه ها تموم خونه رو شرشره و فرفره! زده بودیم. مسخره بازی های حسنا هم که تمومی نداشت. با کاغذ رنگی قرمز یک قلب درست کرده بود که با ماژیک توش نوشته بود:

"حورا زشته تولدت مبارک. انشالله کادوها کوفتت بشه".

بعد اونو به پرده سراسری هال زد که درست روبروی در بود.

ظرف ها پر بود از پفک و چیپس و پاستیل. مامان هرکار کرد نتونست حریف منو حسنا بشه تا مجلس رو کمی رسمی تر برگذار کنیم.

کلی بادبادک به سقف آویزون کرده بودیم که اسم مهمون ها رو روش نوشته بودیم.

یک آدم بادکنکی بزرگ هم خریده بودیم و گوشه سالن گذاشته بودیم.

بعد از نهار منو حسنا رفتیم آرایشگاه و هردو موهامونو مثل دوقلوهای افسانه ای کپ گرد زدیم. من و حسنا فقط 2 سال اختلاف سن داشتیم. هرچند که گاهی بد تو پر هم میزدیم ولی همیشه هوای همو داشتیم و تمام دردو دلامون پیش هم بود .

از نظر قیافه خیلی شبیه هم بودیم البته رنگ موها و چشمهاو پوستم کمی تیره تر از حسنا ولی قدم کمی بلندتر بود به خاطر همین حسنا همیشه جذاب ترو زیباتر از من در مجلس ظاهر میشد. وقتی به خونه اومدیم مامان کلی هردوتامونو دعوا کرد که چرا موهامونو کوتاه کردیم و تا این حد آرایش کردیم و ابروهامونو باریک کردیم. خلاصه قبل از مجلس حسابی حالمونو گرفت ولی ما که از رو نرفتیم!!!! دریغ از اینکه کمی رژ لبامون رو پاک کنیم یا با مداد ابرو کمی ابروهامون رو پر کنیم.

داداش حسین چهارده سال از ما بزرگتر بود. مامان میگفت بین من و حسین دوتا بچه دیگه به دنیا اومدن که به علت تشنج و بیماری ذات الریه قبل از یک سالگی فوت کرده بودند.

با اومدن دوستامون جو خونه حسابی عوض شد. حسنا صدای موسیقی رو حسابی بلند کرده بود و با دوستاش اون وسط خودشونو میخوردن. آدمو سگ بگیره ولی جو نگیره.

به سوگند دختر داداشم که دوازده سال داشت سفارش کرده بودیم مواظب باشه کسی صدای دستگاه پخشو کم نکنه. خدا رو شکر که خونمون ویلایی بود. اگه تو آپارتمان بودیم بدون شک روزبعد از تولد همسایه ها ما رو با اسباب و اثاثیمون پرت میکردن تو خیابون!!

پریچهر با دختر عمه اش محیا با هم اومده بودند و کلی هم عذر خواهی کرد که محیا رو بدون دعوت آورده . وقتی حسنا به طرف پریچهر اومد و احوال پرسی کرد محیا رو به من پرسید:

- حوراء جون خواهرتونه؟

لبخندی روی لب نشوندم:

- آره محیا جون. خواهر ورپریدمه.

محیا:

- مشخصه که خیلی شیطونه

با ابروهای بالا رفته پرسیدم:

- از کجا فهمیدی؟

با اشاره به موهای حسنا گفت:

- از اینجا که موها و ابروهاشو مثل تو درست کرده.

قهقهه ای زدم و گفتم:

- چکار کنیم. خوشگل که باشی همه ازت تقلید میکنند دیگه.

حسنا با چشم های ریز شده به من و محیا نگاه می کرد، و محیا ادامه داد:

- ولی خواهرتم که خیلی نازه.

پریچهر سریع خودش و انداخت وسط:

- چه عجب یکی رو پسندیدی؟ میگم این خواهر دوست ما هم بد نیست واسه آق داداشتون ها!

منو میگی یک اخمی به پریچهر کردم و یک نگاه به حسنا اصلا دریغ از اینکه این دختره از خجالت صورتی بشه چه برسه به سرخ و سفید.

محیا با لب های آویزون گفت:

- ای بابا! میلاد اونقدر سختگیره که هممون رو روانی کرده. به خدا اگه بگم صد جا واسش خواستگاری رفتیمو نپسندیده دروغ نگفتم.

صورتم در هم رفت:

- وا! مگه چطور زنی میخواد؟

محیا شونه هاش و بالا انداخت:

- نمی دونم به خدا! میگه باید به دلم بشینه.

من که حالا کمی کنجکاو شده بودم پرسیدم:

- حالا این آقای مشکل پسند چه کاره هست که هیچکی به دلش نمی شینه؟

محیا با لبخند گفت:

- پزشک عمومیه. تازه درسش تموم شده و الان بیمارستان ارتش شهرستان طرح میگذرونه.

من هم لبخندی زدم و گفتم:

- انشالله به همین زودی ها دلش یه جا گیر می کنه.

محیا بعد از تشکر از من رو به حسنا کرد و گفت:

-راستی اسم شما رو نپرسیدم.

از طرز سوال کردنش فهمیدم از حسنا خوشش اومده.

حسنای خیر ندیده هم برای در آوردن لج من لبخندی مثلا از روی شرم زد:

- اسمم حسناست

محیا با نگاهی مشتاق:

- دانشجو هستی؟

- بله. دانشجوی داروسازی هستم.

من که خون خونم و می خورد رو به پریچهر با لبخندی مصنوعی گفتم:

- پریچهر جان محیا جون و سرپا نگه ندار. بفرمایید بشینید.

امان از این حسنای تیر به جیگر. اگه بگم تا آخر شب ده بار از محیا پذیرایی کرد کم گفتم.

بچه ها حسابی اونشب ترکوندند. بعد از چند تا امتحان نفسگیر و اتمام دوره لیسانس مهمونی کوچیک من حکم جشن دو هزار و پونصد ساله شاهنشاهی رو واسشون داشت. مثل وحشیها پریدن به آدمک عروسکی و اونو ترکوند. دلم خیلی واسش سوخت. میخواستم آخر تولد بدمش به سوگند تا واسه تولد خودش نگه داره. بی جنبه ها تموم پفک ها و چیپس ها و پاستیل ها رو خوردن.

پریچهر و محیا بلافاصله بعد از شام بلند شدن که برن.

من به رسم ادب تعارف زدم:

- کجا پریچهر؟ کجا محیا جون؟ هنوز که سر شبه.

محیا:

- خیلی ممنون حورا جان. راستش میلاد اومده دنبالمون. مثل اینکه الان از شهرستان اومده که بابا مجبورش کرده بیاد دنبال ما. خسته است باید بریم. دوست داشتم بیشتر میموندیم. خیلی خوش گذشت.

من در حالی که با نگاهم به دنبال حسنا می گشتم با صدای بلند گفتم:

- حسنا جان اون مانتو و شال منو بیار تا محیا جونو بدرقه کنم.

چشمم به حسنا افتاد که سرو مرو گنده شال و کلاه کرده و دم در ایستاده.

حسنا خیلی خونسرد گفت:

- حورا جون من میرم واسه بدرقه شون. تو به مهمونات برس.

بعدش با چشم و ابرو, لب و لوچه کج بهم حالی کرد زشته مجلس و ترک کنم.

با خودم گفتم ای تف به ذاتت حسنا اگه ببینم امشب حرفت سبز بشه و واسه خودت خواستگار پیدا کنی.

حسنا با پریچهر و دختر عمه اش دم درحیاط رفت و بعد از بیست دقیقه برگشت من هم سرگرم شلوغ کاری با دوستام شدم.

وقتی حسنا برگشت پرسیدم:

- چرا دیر کردی؟

- سرگرم حرف شدیم.

من: با کی؟

- وااا! با پریچهرو محیا و میلاد دیگه!

با چشم های گرد شده گفتم:

- جــــانم. چه زود پسر خاله شدی! خجالت نکشی یه وقت اگه بگی آقا میلاد یا آقای دکتر!

حالت اوغ زدن گرفت و گفت:

- واه. واه. یه چیز قزمیتی بود که آدم حالش بهم میخورد. یکی نباشه با اون تعریفهای محیا فکر میکرد حضرت یوسفه.

از تعریفش خنده ام گرفت و با لبخندی گفتم:

- این یعنی که تو آقا دامادو نپسندیدی نه؟

حسنا با اعتماد به نفس گفت:

- جوک میگی! من خیلی از اون سرترم. راستی محیا موقع خداحافظی با هام روبوسی کرد٬ میلاد هم باهام دست داد.

من با ابروهای بالا رفته گفتم:

- تو هم دست دادی؟

حسنا:

- مگه چیه؟ نمیشد که دستشو تو هوا نگه دارم.

سرم رو تکون دادم و گفتم:

- همون بهتر که عروس بشی وگرنه تا تموم شدن درست یک نوه تپل رو دست مامان و بابا میذاری.

حسنا اخمی کرد و گفت:

- تا حالا کسی بهت نگفته خیلی بیشعوری حورا؟

من خندیدم و گفتم:

- چرا یکی رو دیدم فکر کرد من حسنام. بهم گفت حسنا خیلی بیشعوری.

حسنا که حسابی حرصش در اومده بود زیر لب گفت:

- حیف که امشب تولدته. دلم نمیاد ضایعت کنم.

و بعد به سمت مهمون ها رفت. بعد از شام هم بقیه مراسم مثل بریدن کیک و نوبت کادو ها بود و قبل از ساعت یازده ش دیگه همه دوست هام رفته بودند. تو هیرو ویری جمع کردن کادوها و ریخت و پاشها بودم که داداش حسین با گفتن یاا... یاا .... به خونه اومد.

سرشو از در هال تو آورد و داد زد:

- سمیه جان . سمیه. کجایی خانم؟

سمیه سرش رو از در آشپزخونه بیرون آورد و جواب داد:

- سلام. حسین٬ چرا داد میزنی؟ چرا نمیای تو؟

حسین با شیطنت و صدای آرومی گفت:

- به به خانم. باز که خوشگل کردی. فکر دل ما رو نمیکنی؟

سمیه:لبخند خجلی زد و لبش رو به دندون گرفت و بعد گفت:

- حسین حرفتو بزن. کلی کار تو آشپزخونه ریخته.

حسین که همچنان لبخند خبیثش روی لبش بود گفت:

- برو به مامان و دخترها بگو مهمون مرد داریم. طاهر میخواد حال مامانو بپرسه.

مامان با صدای حسین به هال اومد. و حسین دوباره توضیح داد:

-مامان طاهر که یادته. همکلاسی دانشگام. پسربرادر شوهر فریبا خانم. داشتم میومدم اینجا سر کوچه دیدمش . اومده بود خونه عموش. چند ساله از خارج برگشته. تعارفش کردم بیاد خونه. گفت اگه زحمتی نیست یه سر میام حال حاج خانومو بپرسم.

مامان مثل اینکه بچه خودش قرار بود به دیدنش بیاد یک ذوقی کرد که منو سمیه چپ چپ بهش نگاه کردیم.

یه چیزایی از طاهر یادمه. موقعیکه داداش حسین مهندسی برق و قدرت میخوند من پنج سالم بود. یادمه یکی از دوستاش که یار گرمابه و گلستونش بود گهگاهی میومد خونمون و باهاش درس میخوند. بعد از اتمام لیسانس و سربازی، داداش حسین افتاد دنبال سمیه و قید ادامه تحصیلو زد ولی طاهر به آمریکا رفت و حالا مثل اینکه بعد از گرفتن مدرک دکتری در مهندسی برق و قدرت به ایران برگشته. تصویری از چهره اش تو ذهنم نبود. تو فکرو خیال خودم بودم که یکدفعه متوجه شدم طاهر دوست داداشم دم در هال ظاهر شد و پشت سرش داداش حسین. منهم با اون بلوز بی آستین صورتی و دامن تنگ کوتاه بالای زانو و بی ساپورت با کفشایی که پاشنه اش اندازه قد خودم بود٬روبروش ایستادم. نگاهم تو نگاهش افتاد. حس کردم از دیدن من چشماش گشاد شد.

آنچنان بهم زل زده بود که عدسی چشمم داشت از دیدن چشماش ذوب میشد. شاید براش عجیب بود که تو این خونه کسی رو با چنین ظاهری ببینه، وگرنه مسلما برای یه آدمی که خارج! رفته عادی بوده.

منهم با چشم دریده بهش نگاه کردم. یکهو صدای سرفه داداش حسین منو به خودش آورد. یک جیغ کوتاه زدم و دویدم تو اتاقم بماند که به خاطر پاشنه پام یک سکندری هم تو هال خوردم ولی تونستم خودمو جمع و جور کنم وگرنه با کله رو سرامیک ها پخش میشدم.

از خجالت گر گرفته بودم . درسته خیلی هارت و پورت میکردم ولی همیشه حجابمو جلوی نامحرم نگه میداشتم.

از خجالت و شرم از اتاقم بیرون نیومدم. پنج دقیقه بعد صدای مامانمو شنیدم که میگفت:

-حورا جان . چند تا چایی بریز و بیار.

زیر لبم غر زدم:

- انگار واسم خواستگار اومده که میگه چای ببرم. سمیه و حسنا کجان که چایی ببرن.

مامان دوباره صدام زد. یک پامو محکم کوبیدم زدم و بلند گفتم:

- اَه.

آنچنان بلند گفتم که احساس کردم صدامو تو هال شنیدن. چون برای چند لحظه سکوت خونه رو فرا گرفت.

زود لباسامو با یک مانتو شلوار عوض کردم و یک شال سبز جیغ سرم کردم و به آشپزخونه رفتم. اثری از سمیه و حسنا نبود. چند تا چای لب سوزو لب دوز ریختم. استکان ها رو توی سینی نقره ای مامان چیدم و با دستی لرزان به هال رفتم. از خجالت سرمو بلند نمیکردم. عرقی سرد روی شقیقه هام نشسته و زیر لبه شالم روان شده بود. بدجوری کناره صورتم میخارید.

با صدای زیر و آهستهای گفتم:

- سلام.

همون طور که سرم پایین بود احساس کردم طاهر جلوی پام بلند شد و گفت:

- سلام. حالتون خوبه؟

چشمم به کفش هاش افتاد. با خودم گفتم:

- پسره ی تازه به دوران رسیده. نمیگه ما رو این فرش ها نماز می خونیم. با کفش اومده تو!

حسین:

- این حورا ست. خواهرم.

طاهر خنده بلندی کرد و گفت:

- شوخی نکن حسین! این همون حورا کوچولوئه . همون دختر بچه که تا کلاس دوم به ک میگفت ت؟

تو دلم گفتم:

- رو آب بخندی. پسره ی جلف!

حسین موزمار هم خندید و گفت:

- آره خودشه. ولی الان یه زبونی داره که از صدتا نیش مار بدتره!!

سرمو بلند کردم و بی اختیار گفتم:

- دست شما درد نکنه خان داداش. یکی مثل شما کافیه که جلوی دوست و رفیق سکه یه پولمون کنه.

حسین رو به طاهر خندید و گفت:

- نگفتم زبونش درازه.

طاهر خنده دیگه ای کرد و گفت:

- ولی زبونش شیرینه.

با این حرف سرمو به سمت طاهر چرخوندم و یک اخم غلیظ مهمون بین ابروهام کردم که باعث شد صدای خنده اش بلند تر بشه.

مامان با لبخندی مصنوعی گفت:

- حورا جان چرا با سینی چای وسط هال ایستادی. چایی به آقا طاهر تعارف کن.

سینی رو جلوش گرفتم و گفتم بفرمایید. هنوز داشت به من می خندید. از خنده اش غیظم گرفته بود. خیلی جدی زیر لب آهسته گفتم:

- می شه بگید به چی می خندید که ما هم بخندیم؟!!

با این حرف من عین یک بمب منفجر شد. منم سینی چای رو جلوش گذاشتم و به سمت آشپزخونه رفتم.

ولی مگه مامان ول کن بود. یکسره صدام میزد" حورا جان٬ میوه. حورا جان٬ شیرینی".

منم مثل عروسکهای کوکی بین آشپزخونه و هال در رفت و آمد بودم خدا رو شکر که کفشامو با یکی از صندل های کادو تولدم عوض کردم وگرنه زمین خوردنم حتمی بود. نمی دونم حسنا و سمیه و سوگند کدوم گوری رفته بودن؟

مامان صدا زد:

- حورا جان از کیک تولدت واسه آقا طاهر بیار.

اونقدر عصبانی بودم که بلند گفتم:

- ایشالله حورا بمیره که از دست شما راحت بشه.

احساس کردم یکی به سمت دستشویی رفت و صداشو شنیدم که گفت:

- خدا نکنه. حیف از حورا نیست که بمیره!!

سرمو از آشپزخونه بیرون آوردم . کسی نبود. با خودم گفتم جنی شدی دختر! صدا توی گوشِت میاد.

یک تکه کیک تو پیشدستی گذاشتم و به هال رفتم. طاهر نبود. از حسین پرسیدم:

-دوستت رفت؟

به سمتی اشاره کرد و گفت:

- رفته دستاشو بشوره.

با خودم گفتم "پس طاهر بود. خدا مرگم! حرفمو شنید. خاک تو سرت حورا که امشب به اندازه تموم عمرت پیش این پسره سوتی دادی"

و بعد اداشو تو دلم در آوردم:

- خدا نکنه. حیف از حورا نیست که بمیره.

طاهر از دستشویی برگشت. هنوز رو مبل ننشسته بود که چشمش به قلب نصب شده رو پرده افتاد و رو به حسین کرد و گفت :

- حسین اینجا رو ببین چی نوشته.

حسین رو قلبو خوند. در حالیکه میخندید سرشو به علامت تاسف تکون داد و گفت:

- میبینی طاهر جان٬ مردم هم خواهر دارن ماهم خواهر داریم. این حورا و حسنا اگه برن خونه شوهر با این دیوونه بازی هاشون یه جو آبرو واسه ما نمی ذارن.

طاهر با ابروهای بالا داده گفت:

- ولی خیلی بامزه است. این هنر ابتکار کی بوده؟

در همون موقع حسنا و به دنبالش سمیه و سوگند وارد هال شدن وسوال طاهرو شنید و با هیجان و بدون توجه به حضور طاهرجواب داد:

-کار من بوده. خوشگله؟ اِاِه. ببخشید سلام.

نگاه غضبناکم رو به حسنا انداختم و در حالی که با نگاهم براش خط و نشون می کشیدم، تو دلم گفتم: من میدونم و تو با این ابتکار مسخره ات! به وقتش تلافی میکنم.

طاهر به احترام حسنا بلند شد و گفت:

-علیک سلام.

و دستشو به سمت حسنا دراز کرد که حسنا با خنده گفت:

-ببخشید من سرما خوردم دست نمیدم.

احساس کردم طاهر کمی از این رفتار حسنا جا خورد و دستشو پایین آورد و خنده بلندی کرد یعنی "ناراحت نشدم" و من به این فکر کردم که " اینکارت یعنی که ضایع نشدی دیگه! آره جون عمت!"

سمیه و سوگند هم سلام کردن.

داداش حسین در حالی که حسنا رو اشاره می کرد گفت:

-این حسنا خانم. همونکه یکبار روت..............

طاهر انگشت اشارش رو خیلی ماهرانه به سمت بینیش برد و داداش حسین دیگه حرفشو ادامه نداد. با خودم گفتم" آها این قرتی بازیها یعنی حسین ادامه نده!!!"

بعد حسین نگاهشو به سمیه و سوگند دوخت:

- این خانم و این دختر خانم خوشگل هم اهل و عیال بنده هستن.

طاهر به سمت سمیه رفت و دستش رو دراز کرد. سمیه با سر انگشتان به طاهر دست داد.

و من که همچنان داشتم حرص می خوردم

تو دلم گفتم اینجا رو با کالیفرنیا عوضی گرفته که به نامحرم دست میده.

طاهر نگاه پر از شیطنتشو به من انداخت و خطاب به مامان گفت :

-مهری خانم شما با داشتن این دختر خانمهای شیطون اصلا پیر نمیشید.

مجددا به قلب روی پرده نگاه کرد و گفت:

- حالا حورا خانم کادوها اونقدر ارزش داشت که اینطور مورد تاخت و تاز احساسات جریحه دار شده حسنا خانم قرار گرفتید؟

همین که دهن باز کردم بگم "قابل شما رو نداشت" و اونو ساکت کنم، سوگند عین قاشق نشسته خودشو وسط انداخت و گفت:

- همش عروسک بود و دمپایی.

دهنم باز موند. حالا صندل هم نه دمپایی!!!!!

نیشگونی از پهلوی سوگند گرفتم که از چشم طاهر دور نمود. دیگه خنده اش تبدیل به قهقهه شده بود که بادکنکها رو می لرزوند.

همه به غیر از من به قهقهه های طاهر می خندیدن ولی من دوست داشتم بپرم خرخره ش رو بجوام.

مثل قحطی زده ها تمام میوه و شیرینی و کیکشو خورد. نمی دونم این بشر رو گرسنه از خونه عموش فرستاده بودن خونه ما؟!!

ساعت از دوازده گذشته بود که آقا طاهر تصمیم گرفتن زحمتو کم کنن. موقع خداحافظی به داداش حسین گفت:

- حسین تا حالا به این اندازه نخندیده بودم.

و بعد رو کرد به من و گفت:

-حورا خانوم تولدتون مبارک. کادوتون هم محفوظه. در اولین فرصت براتون میارم.

در حالی که سعی داشتم خونسرد جلوه کنم، گفتم:

- ممنون شما لطف دارید. راضی به زحمت نیستم.

خلاصه بعد از کلی تعارف تیکه پاره کردن با مامان و داداش حسین تشریف نحسشون رو بردن و منهم خسته و هلاک به اتاقم رفتم تا لباسامو در بیارم.

حسنا با خیال راحت رو تخت دراز کشیده و بالشش رو هم بغل کرده بود و اس ام اس بازی میکرد و هی صدای دینگ دینگ کلیدهاش اعصابم رو خط خطی می کرد. از لجم به ساق پاش لگد زدم.

حسنا با دلخوری گفت:

- مگه مرض داری؟

من که هنوز به خاطر متلک های طاهر و حسین قاطی بودم بهش توپیدم:

- کدوم گوری بودین با سمیه؟

حسنا در حالی که دوباره نگاهش رو به گوشیش دوخته بود گفت:

- زیر زمین. داشتیم ترشی و شوری های مهمونی رو تو دبه ها می ریختیم.

دندونامو به هم فشردم و گفتم:

- اونوقت چرا خانوادگی رفتید؟

حسنا بی حوصله جواب داد:

- برق زیرزمین سوخته بود. سمیه چراغ قوه رو گرفته بود. سوگند هم که میدونی به ک... سمیه بنده.

و نگاهش رو بالا آورد و گفت:

- حالا سین جیمت واسه چیه؟

من با لب های جلو اومده گفتم:

- والا مامان واسه این دوست عزیز کرده داداش حسین اونقدر منو به آشپزخونه فرستاد که پاهام کش اومد.

چشم های حسنا برق زد:

- ولی خیلی خوش تیپه ها! خوش به حال زنش.

من با بی حوصلگی گفتم:

- تو هم که همه چی رو تو تیپ میبینی!

همین که صدای مامانو شنیدیم که می گفت "دخترا بیاین اینا رو جمع و جور کنید" ٬ خودمونو زدیم به خواب و تا صبح تخت خوابیدیم. کی حال داشت بعد از اون همه ورجه وورجه کردن با کفش های پاشنه بلند خونه تمیز کنه؟! از ترس اینکه مامان بیاد حتی فرصت نکردم اتفاقات امشب رو توی دفتر خاطراتم بنویسم و موکولش کردم به فردا.

روز بعد تا عصر مشغول تمیزکاری بودیم. البته منو حسنا هی از زیر کار در می رفتیم ولی سمیه بنده خدا هلاک شد. الهی داداش حسینم قربونش بشه خیلی خانم ماهی داره. اگه اون چند بار وساطت زبون درازی منو حسنا رو پیش مامان نمی کرد٬ تا حالا نه گوش داشتیم نه چشم!

فوق لیسانس فیزیک دانشگاه آزاد تهران قبول شده بودم. اوضاع مالی پدرم بد نبود واسه همین مشکلی واسه رفتن به دانشگاه آزاد نداشتم.

اواسط شهریور با سمیه رفتیم تهران تا واسه دانشگاه ثبت نام کنیم. 4 روز بین ثبت نام دانشگاه و شروع ثبت نام خوابگاه فاصله بود. اون چند روز و با سمیه به اصفهان رفتیم. خیلی بهمون خوش گذشت. از صبح تا آخر شب تو خیابونها ول بودیم. تمام سوراخ سمبه های اصفهانو تو اون دو روزی که اونجا بودیم کشف کردیم. با کلی سوغاتی به مشهد برگشتیم.

روز ورود ما به مشهد مصادف بود با تولد امام رضا. هواپیما بی دلیل سه ساعت تاخیر داشت. ساعت هشت شب بود که به خونه رسیدیم. تمام چراغهای حیاط روشن بود .

با تعجب گفتم:

- سمیه عروسیه؟

سمیه هم با تعجب و خنده گفت:

- والا نمیدونم. از حسنا بعید نیست که تو نبود ما عروس شده باشه.

من هم با خنده اضافه کردم:

- از این دختر هرچی بگی برمیاد . اینقدر که آتیشش تنده!

با سر و صدا وارد خونه شدیم که چشمم به مامانِ پریچهر افتاد که همراه یک خانم و یک پسر جوون و خوش تیپ که حدود بیست و هفت سالش بود تو پذیرایی نشسته بودن.

ساک هامون رو دم در ورودی هال گذاشتیم و برای احوال پرسی به سمت مهمونها رفتیم.

حسنا مثل عروس خانمها مشغول پذیرایی بود. آروم به سمیه گفتم:

- مثل اینکه حدست درست بود.

با مامان پریچهر٬ سرور خانم٬ و اون خانم که شبیه پریچهر بود احوال پرسی کردم که سرور خانم گفت:

- حورا جان ایشون پروین خانم مامان محیا جان هستن و این آقا هم میلاد جان پسرشون. امشب اومدیم اینجا که اگه خدا بخواد در یک امر خیر سهیم باشیم.

حسنا به سمت ما برگشته بود و با لبخند بهمون نگاه میکرد. با چشم و ابرو بهش فهموندم که بعدا حسابتو میرسم.

نزدیکش رفتم و دم گوشش گفتم:

- که داداش محیا قزمیته و تو ازش سری. پسره یک تای ابروش به صدتای تو می ارزه!

لبهاشو با لبخندی به هم فشرد و چیزی نگفت. اون شب میلاد و حسنا حرفهاشونو زدن و به همه اعلام کردن که باهم به تفاهم رسیدن. ماشالله آتیش هردوتاییشون از آتیش جهنم هم تند تر بود.

با وجود اینکه میلاد و حسنا هم دیگه رو پسندیده بودن ولی به دلیل اینکه من هنوز ازدواج نکرده بودم، پدرم به حسنا اجازه ازدواج نداد .به قول مادرم واسمون حرف در می آوردن!

میلاد هم به حسنا گفته بود عجله ای نداره و تا پایان طرحش میتونن با هم دوست باشن تا همدیگه رو بهتر بشناسن. البته از این دوستی اونها فقط من و مامان خبر داشتیم.

و حالا دو ماهه که طرح میلاد تموم شده و عجله حسنا و میلاد هم برای مراسم نامزدی شده بود قوز بالا قوز که بابا و مامان رو وادار کرده بود که به من فشار بیارن تا به درخواست ازدواج آقای طاهر مفاخری جواب مثبت بدم.

دوباره ذهنم رفت به قبل تر، یک ماهی که تا رفتن من به تهران مونده بود، مامان حسابی رسمو کشید و کارهای خونه رو که قرار بود تو دوسال انجام بدم تو یک ماه انجام دادم. از تی کشی گرفته تا درست کردن شوری و ترشی و سرخ کردن بادمجون و سبزی قورمه سبزی. تا غر می زدم بهم می توپید که دختر این کارها واسه خونه شوهر لازمه. دوسال هم که قراره از زیر دستم در بری. خدا می دونه بعدا چی به خورد شوهرت بدی!

حسنا هم که هی رد می شد و می گفت خواهری غصه نخور تو که رفتی من باید جور تو رو هم بکشم. تازه این روزها، روزهای پادشاهیمه!

روزی که رفتم فرودگاه تا برم تهران همه خانواده اومده بودن انگار داشتم می رفتم زیارت خانه خدا. مامان که یک ریز آبغوره میگرفت. سوگند هم از گریه مامانم یا به قول خودش مامانی لب برچیده بود. سمیه هم هی میگفت: