رمان آئیل به قلم حدیثه اسماعیلی

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

جانان، وکیل جوانی‌ است که به همراه پسر کوچکش زندگی میکند. گذشته اش، برای اکثریت گنگ است و کمتر کسی راجع به مادرانه های بی چشم داشتش، خبر دارد.

با معرفی یک پرونده جدید، گذشته برای جانان زنده می‌شود. فرصتی برای تجدید دیدار با آشنایی قدیمی، یا شاید فرصتی برای انتقام...

کسی چه می‌داند. گاهی گذشته کنار نمی‌رود...

فصل یک:

صدای آهنگ بی کلامی سر تا سر ماشین را فرا گرفته بود. قطرات باران، آهسته آهسته روی شیشه ماشین فرود می آمدند و گویی، خودشان را با آهنگ بی کلام هماهنگ ساخته بودند... باران هنوز جان نگرفته، ترافیک شده و راه بند آمده بود.

دستش را روی فرمان چرخاند تا نگاهی به ساعت مچی اش بیاندازد... ربع ساعت بیشتر زمان نداشت. اگر باز هم با تاخیر به مهد میرسید، پسرک را حسابی میترساند... نفس عمیقی کشید و بازدمش را پوف کرد. با کف دست، ضربه ای به وسط فرمان زد اما صدای بوق، تاثیری در ترافیک روبه رویش ایجاد نکرد... اینبارهم دیر میرسید. مطمئن بود!

دستش را به سمت صندلی شاگرد برد و از روی مدارک و کارت پستالی که روی صندلی ولو شده بودند، تلفنش را برداشت... قبل از تعطیلی مهد، بهتر بود خودش تماس بگیرد و اطلاع دهد که امروز هم با تاخیر میرسد. مخاطبینش را بالا و پایین کرد، اما قبل از آنکه فرصت کند روی "مهد امیرحسین" ضربه ای بزند و تماس را برقرار کند، تلفن ویبره ای رفت و نام سهند، به همراه یک عکس چپر چلاق شده روی صفحه آمد... بی تعلل دایره سبز رنگ را به سمت راست کشید و تلفن را به گوشش چسباند:

جانم سهند؟

لحظه ای بعد، صدای بشاش و خوشحال سهند میان گوشش پیچید. این بشر خستگی نمیشناخت...

-علیک سلام... کجایی باز نیومدی دنبال بچه؟

اخمهایش درهم شد. دست برد، صدای ضبط را کم کرد و سپس، نگاهی به ساعت مچی اش انداخت. هنوز وقت داشت... چه میگفت سهند؟

-هنوز یه ربع به پنج مونده که... نکنه امروز زود تعطیل میشدن؟ زنگ زدن به تو؟

جای شماره پدر، شماره سهند را داده بود. بااینکه ذکر کرده بود که حتی الامکان با خودش تماس بگیرند، اما چون چندباری تماس مهد را بی پاسخ گذاشته بود، زان پس مربی های مهد یک راست با سهند تماس گرفته و غر تاخیر اورا به جان سهند میزدند...

-نه به من زنگ نزدن. امروز شرکت بودم، کارم زود تموم شد گفتم بیام دنبال امیرحسین. کجایی حالا؟

پوفی کشید و نگاهی به جلو انداخت:

تو ترافیک!

و کمی گردن کشید تا بتواند جلو را ببیند:

فکر کنم تصادف شده جلوتر...

-خیلی‌خب! من تو مهدم... بارون داره شدید میشه نمیخواد عجله کنی. مراقب باش...

نفس عمیقی کشید و در جواب سهند، باشه ای گفت... روی هوا خداحافظی کردند و او، دوباره تلفن را روی مدارک و کارت پستال پرت کرد... حالا که میدانست سهند آنجاست، خیالش راحت شده بود... دست برد، صدای ضبط را دوباره زیاد کرد و گردنش را به پشتی صندلی تکیه داد. سهند راست میگفت، باران شدت گرفت...

با ده دقیقه تاخیر به مهد رسید... اگر خود سهند دنبال امیرحسین نیامده بود، تا به حال بااو تماس گرفته و غر تاخیر اورا زده بودند... او، حتما باید فکری به حال این دیررسیدن هایش میکرد.

باران تقریبا قطع شده بود... گردن کشید و نگاهی به اطراف مهد انداخت. نه سهند را میدید، نه امیرحسین را... دوباره تلفن را از روی صندلی قاپید و روی نام سهند ضربه ای زد... هیچگاه دنبال شماره او نمیگشت، چون همیشه نام او در میان ده تماس اخیرش بود... به بوق دوم نرسیده صدای سهند در تلفن پیچید. بااینکه همیشه عادتش بود مردم را حضورا معطل نگه دارد، اما هیچگاه کسی را پشت خط منتظر نمیگذاشت:

جانم؟

-من جلوی مهدم... کجایین؟

-باامیرحسین اومدیم سرکوچه بستنی بخریم...

و سپس، با لحنی مخلوط از حرص و شوخی افزود:

اگه زودتر پسرت انتخاب کنه میایم...

-اونجا جا نیست من وایسم... جلوی مهد منتظرم. خریدید، بیاید...

-اوکی...

تماس قطع شد و تلفن دوباره روی صندلی فرود امد. سرش را به پشتی صندلی تکیه داد و دستی به سر و صورتش کشید. امروز، به شدت خسته بود. دادگاه داشت، دعوا کرده بود، غر شنیده بود، گریه دیده بود و دیگر جانی برایش باقی نمانده بود.

پوفی کشید و نگاهی به مدارک انداخت. دست دراز کرد، کاغذ هارا کناری هل داد و از میان آنها، کارت پستال را بیرون کشید... از یکسال، یکسال و نیم قبل، هرچند وقت یکبار، یک دسته گل با یک کارت پستال به رویش به دفترش ارسال میشد.

روی کارت، همیشه یک جمله نوشته شده بود. نه بیشتر و نه کمتر... گاهی آرزوی داشتن هفته ای خوب، روز خوب، یا یک جمله محبت آمیز، گاهی هم جمله ای معمولی... همین، بدون هیچ نام و نشان دیگری... تنها چیزی که اورا مطمئن میکرد که صاحب واقعی این گلهاست، نام او بود که گوشه کارت درج شده بود. اینبار هم کارت را چرخاند... کناری نوشته شده بود "جانان رستمی"

هربار یک نفر از گلفروشی می آمد، یک دسته گل تحویلش میداد، امضایش را میگرفت و میرفت. بدون هیچ حرف دیگری. اوایل جانان زیادی پیگیر بود. مردک گلفروش را چنان سوال پیچ میکرد که بیچاره پاک گیج میشد. اما چیزی گیرش نمی آمد. اوایل به شدت به دنبال نام و نشان فرستنده گلها بود، اینکه بداند پسر است، دختر است، آشناست یا غریبه... اصلا چکاره است؟ اما هیچ و هیچ... کمی که تلاش کرد، دیگر بیخیال شد. یک غریبه از یک جای دنیا هرازگاهی به یاد او می افتاد و اورا با دسته گلی سوپرایز میکرد. چه چیزی از این بهتر؟ گلهای گاه و بیگاه، رنگ و رو را به دفترش بازگردانده بود.

امروز هم که برای برداشتن مدارک به دفتر رفت ، دسته گل بزرگی از نرگس را روی میز دید. بوی تند ان اتاق را برداشته بود... هانیه، منشی اش، گلهارا داخل گلدان شیشه ای چیده بود که خود جانان، آن را پارسال برای همین گلهای گاه و بیگاه خریده بود.

کارت پستال را از پاکتش بیرون کشید. طرح گل نرگس داشت. جانان، لبخند کجی به لب نشاند و به آرامی بازش کرد... ناشناس، اینبار با یک جمله نسبتا محبت آمیز به سراغش آمده بود:

امیدوارم که این گلها باعث بشن لبخند بزنی...

جانان تک خنده ای کرد، کارت پستال را داخل پاکت فرو بردو داخل داشبرد انداخت. هنوز هم خبری از سهند و امیرحسین نبود. امیرحسین هنگام خرید بستنی همیشه همینقدر طولش میداد. اما سهند، هیچگاه بدخلقی نمیکرد...

تلفن را از روی صندلی قاپید و تصمیم گرفت در این میان زنگی به هانیه بزند... خبربگیرد که آیه از دادگاه بازگشته است یا خیر...

شماره دفتر را گرفت و لحظه ای بعد، صدای هانیه در تلفن پیچید:

سلام. بفرمایید...

صدای خسته جانان از ته چاه درامد:

هانیه منم...

لحن هانیه تغییر کرد:

سلام خانوم رستمی. خوبین؟

-قربونت... چه خبر؟ هنوز آیه نیومده که نرفتی خونه؟

-نه... ولی گفت نزدیکه...

-آهان... سلام برسون...

-میخواستم تماس بگیرم باهاتون اتفاقا... بعد اینکه شما رفتین یه خانومی اومد میخواست باهاتون حرف بزنه...

جانان دستی به صورتش کشید و خسته گفت:

خب؟ گفتی کی بیاد؟

-فردا که تعطیله. گفتم پسفردا عصر بیاد. البته شماره‌ش رو هم گرفتم تا دوباره باهاش هماهنگ کنم.

جانان، همانطور که مدارک را داخل داشبرد میچپاند تا صندلی برای سهند خالی شود، گفت:

خوب کردی... بگو ساعت سه، چهار اینا بیاد...

-باشه... امری نیست؟

-نه عزیزم. خسته نباشی... تا قبل رفتنت هم پنجره رو باز بذار بوی نرگس نپیچه تو اتاق... فردا سردرد میگیریم.

-چشم...

-کاری نداری؟

-نه... خدافظ

-خدافظ...

تلفن را پایین آورد که در عقب، ناگهان باز شد و تن جانان پرید. سهند، امیرحسین بستنی به دست را پر سر و صدا داخل ماشین نشاند و بعد، در را بست و ماشین را دور زد...

جانان لبخند خسته ای به لب نشاند و به سرعت به عقب برگشت:

سلام مامانم...

و دست برد تا لپ های بستنی شده پسر را بکشد...

پسرک سخت با بستنی مشغول بود. اما جانان بیخیال نشد، قربان صدقه قاطی حرفهایش کرد و به عقب خم شد تا گونه پسر را ببوسد.

سهند، در ماشین را به سختی باز کرد و درحالی که یکی از بستنی هارا به سمت جانان میگرفت، خودش را داخل ماشین چپاند:

چه عجب، اومدی...

جانان لبخند خسته ای زد:

سلام.

و بستنی را از دست او گرفت. صدای پسرک، از پشت شنیده شد:

ماجان... بستنی...

و بستنی اش را نشان مادرش داد... جانان لبخند بزرگی زد و تایید کرد:

آره ماجان... بستنی... ببین چقدر خوشمزه‌ست...

و گازی به آن زد... ماجان را سهند به امیرحسین یاد داده بود. برای پسرک، سخت بود بگوید مامان جانان... سهند هم پس از تلاشهای چندساعته این نام کوتاه شده را به امیرحسین یاد داده بود. زان پس، همه اطرافیانشان، به تقلید از امیرحسین، اغلب جانان را ماجان صدا میزند... از جمله سهند...

سهند به شوخی، نگاه چپ چپی روانه امیرحسین کرد و گفت:

آره ماجان... بستنی! پسرت چهارساعته مارو علاف کرده. هی میگه این، بعد پشیمون میشه میگه نه اون یکی. یارو نزدیک بود بزنه نصفمون کنه...

جانان لبخند بزرگی روانه امیرحسین کرد و خم شد و دوباره لپ اورا کشید. اما پسرک، در دنیای خود سیر میکرد انگار... نه حواسش به جانان است نه به سهند...

جانان، گازی به بستنی زد و دستی را پایین داد. سهند به سرعت گفت:

اول بخور بعد راه بیوفت خب!

جانان در جواب، سری به نشانه نفی تکان داد:

نه. میخورم همینجوری.

و پس از مکثی ادامه داد:

چه خبر؟

و از کوچه خارج شد.

-چه خبر از چی؟

-از همه چی.

سهند شانه ای بالا انداخت:

جدیدترین خبر اینه که صاحبخونمون میخواد خونه رو بفروشه.

جانان به سرعت به سمتش چرخید:

چی؟؟

که صدای بوق بلندی در اطراف شنیده شد... سهند نگاهی به ماشین کناری کرد و سپس خطاب به جانان گفت:

یواش بابا. نکشی حالا ملتو!

-چرا میخواد بفروشه؟ کِی گفت بهت؟

-هفته پیش به محسن گفته بود.

جانان با ابروهای درهم رفته نگاهی به او انداخت. انگار در تلاش بود فردی محسن نام را به خاطر بیاورد. سهند تصحیح کرد:

هم خونه‌م...

جانان سری تکان داد:

آهان... دنبال جایی گشتین حالا؟

و قبل از آنکه سهند فرصت جواب پیدا کند، جانان با شیطنتی مخلوط با خستگی ادامه داد:

یا میخوای برگردی پیش عمه اینا؟

سهند تک خنده ای کرد:

آره... دوبار.

-چیه خب؟ اینهمه پسر مجرد هم سن و سال تو. مگه همه خونه مجردی دارن؟

سهند پوفی کشید:

توام داری میشی شبیه مامان... آماده برای غر...

-مرض... چه غری؟ نمیبینی عمه هرروز صدبار زنگ میزنه حالتو میپرسه؟

جانان این را گفت و نگاهی از آینه به امیرحسین انداخت. بستنی روی تنش ریخته بود... به سرعت دستمالی از جعبه بیرون کشید و به عقب برد:

بگیر ماجان... بستنی ریخته روت.

اما وقتی که دید امیرحسین واکنشی نشان نداد، خطاب به سهند گفت:

سهند لب و لوچه اونو پاک کن.

سهند آخرین گاز را به نان بستنی زد ، دستمال را از جانان قاپید و به عقب چرخید. همانطور که رد بستنی را از روی دست و صورت امیرحسین پاک میکرد، بی توجه به غرهای پسرک، با دهان نیمه پر در پاسخ جانان گفت:

فک کردی هرروز جواب زنگاشو میدم؟ حوصله‌م میکشه آخه؟؟چندروز یبار خودم زنگ میزنم گوشی رو میذارم رو آیفون خودم میرم پی کارام. اونم هی سفارش میکنه هی غر میزنه، آخرش یه باشه میگم تموم میشه میره...

جانان از آیینه نگاهی به امیرحسین انداخت و سپس در پاسخ گفت:

بیچاره عمه. از دست تو د...

سهند سرجایش برگشت و حرف جانان را برید:

غرغراتو بذار برای یه روز دیگه... الان خسته ام...

و دستمال کثیف را میان مشتش مچاله کرد و کش و قوسی رفت... جانان چپ چپی نگاهش کرد و سهند، بحث را تغییر داد:

فردا هستی دیگه؟؟

جانان پوفی کشید:

خوب شد پرسیدی اتفاقا. تو فردا چیکاره ای؟ میتونی برای فردا شب چندساعت امیرحسینو نگه داری؟ من قرار دارم.

اخمهای سهند در هم رفت:

یعنی چی قرار دارم؟ مگه قرار نبود با سبحان و خانومش بریم بیرون فردا؟

پیشانی جانان چین افتاد و ضربه ای به پایش زد:

اه. اصلا حواسم نبود بخدا...

-دو هفته‌س داریم هماهنگ میکنیم...

جانان به سمت سهند چرخید:

حالا یه کاریش بکن دیگه باشه؟ تو به سبحان زنگ بزن بگو... من زنگ بزنم دعوام میکنه...

-بهتر...

-اذیت نکن سهند... زنگ بزن بهش بگو جانان یه کار مهم داره نمیتونه بیاد. یا اصلا بگو خودت کار داری... ها؟

سهند نگاه چپ چپی روانه جانان کرد... جانان، باقی مانده بستنی را که تقریبا آب شده بود، فرو داد و ضربه ای روی پای سهند زد:

اصلا نمیخواد کنسل کنی. خودتون چهارتایی برید دیگه. بعدا قرار میذاریم منم میام.

-نمیخواد. بدون تو بریم چیکار کنیم؟

-من که آیه رو هرروز تو دفتر میبینم. سبحانم به بهونه زنش هرروز دم دفتر منه. تورو هم که دم به دیقه میبینم. منو میخواید چیکار؟ برید خوش بگذرونید...

سهند نچی کرد:

حالا زنگ میزنم به سبحان ببینم چی میگه. فوقش خودمو امیرحسین میریم بیرون...

جانان دست به سمت لپ سهند دراز کرد اما سهند، کنار کشید و به آرامی پرسید:

حالا چه قراری داری؟

و پس از مکثی ادامه داد:

خواستگاره؟

جانان تک خنده ای کرد:

نه بابا چه خواستگاری؟ استادمه. بعد چندسال میخوام برم ببینمش...

-با بقیه دوستات؟

-نه... فقط خودم میرم...

سهند سری تکان داد و بلافاصله که جانان خروجی را رد کرد، بحث را تغییر داد:

کجا میری حالا؟ گفتم منو ببر خونه خودم. داری میری طرف خونه خودت...

-دیشب قورمه سبزی گذاشتم، یه عالمه مونده. شام بمون خونه من، یذره هم ببر برای هم خونه‌ت.

سهند دیگر حرفی نزد، به جایش برگشت و نگاهی به امیرحسین انداخت. تمام لباسش از بستنی سهم برده بود. دستمال دیگری برداشت و شروع کرد به تمیز کردن لباسهایش. امیرحسین بازهم غری زد اما سهند بی توجه به او به کارش ادامه داد. جانان از ایینه شاهد آنها بود... سهند، همین کارها کرده بود که جانان هرکجا میرفت، جای شماره پدر، شماره او را مینوشت... سهند، گاهی از خود جانان هم به فکر تر بود!

*****

جانان خودش را برای هزارمین بار در آینه چک کرد. سهند، تک نگاهی روانه اش کرد و با پوزخندی گوشه لب گفت:

مطمئنی طرف استادته دیگه؟

جانان تکه اش را روی هوا گرفت:

زهرمار.

-صدبار خودتو تو آینه نگاه کردی.

و باز هم تک نگاهی روانه جانان کرد. سپس ادامه داد:

حالا چرا جواب زنگای سبحانو نمیدی؟ امروز کلی به من غر تورو زد...

-ترسیدم جوابشو بدم. بذار فردا خودم بهش زنگ میزنم... کجا قرار شد برید حالا؟

-آیه پیشنهاد داد امیرحسینو ببریم شهربازی، بعدم بریم یه جا شام بخوریم...

جانان خندید و آخرین نگاه را به خودش انداخت:

الکی گفته امیرحسینو ببریم. اونروز به من میگفت خیلی وقته خودش شهربازی نرفته...

سهند بی توجه به حرف جانان، تک نگاهی از آینه به امیرحسینی که با موبایل او سرگرم شده بود و قطار بازی میکرد انداخت، سپس با صدای آرام خطاب به جانان گفت:

کی دوباره برای گفتار درمانی میبریش؟

جانان به عقب چرخید و اوهم تک نگاهی به پسرش انداخت...

-نمیدونم. احتمالا از هفته بعد ببرمش. ولی این مدت اصلا وقت هیچیو ندارم. حتی سر وقت هم نمیتونم برم از مهد برش دارم. باید زنگ بزنم به پرستار قبلیش ببینم تایمش آزاده این چند وقت؟

سهند نچی کرد:

پرستار نمیخواد. خودم هستم میبرمش دیگه...

جانان لبخند آرامی زد و سپس، به آرامی لپ سهند را کشید:

من تا وقتی تورو دارم چی میخوام دیگه؟

سهند لبخند کجی زد و بعد، نفس عمیقی کشید.

-راستی خونه چیشد؟

-امروز که جمعه بود. از فردا میریم دنبالش...

-به عمه گفتی؟

-نه هنوز. الان بگم میخواد گیر بده برگردم اصفهان... بذار موقع اسباب کشی بهش میگم.

و تک نگاهی روانه جانان کرد:

تو چیزی نگی بهشا...

-خیلی‌خب. از سبحان بپرس ببین وقت نداره بیاد باهات؟ اون از این چیزا بیشتر سر در میاره... اگه منم وقت داشتم میام باهات...

-سردراوردن نداره که... محسن هست دوتایی میگردیم...

و پوفی کشید:

فقط الان دغدغم اینه پول پیشی که برای این خونه دادیم خیلی کمه، هربار خواست چیزی اضافه کنه به کرایه اضافه کرد. میترسم بااین پول پیش تا آخر ماه جاییو پیدا نکنم...

-خب خونه من هست دیگه... تا وقتی پیدا کنی میای خونه من میمونی...

سهند ابرویی بالا انداخت و نگاهی روانه جانان کرد:

جان؟

جانان شانه ای بالا انداخت:

چیه؟ من هفتسال و خورده ای با شما زندگی کردم... از وقتی تو اومدی تهران هم که دم به دیقه خونه منی... خب اثاثیتم برمیداری میاری دیگه...

سهند تک خنده ای کرد و تا آمد حرفی بزند امیرحسین از عقب تلفن را به بازویش کوبید و بریده بریده گفت:

عمو... عمو...

سهند از آینه نگاهی به او انداخت:

جانم؟ چیه؟

-بازی...

سهند اشاره ای به جانان زد و گفت:

گوشیو ازش بگیر ببین چی شده.

جانان به آرامی موبایل را از دست امیرحسین بیرون کشید و نگاهی به آن انداخت. سهند سر حرف قبلی بازگشت:

من از مامان فرار کردم حالا بیام پیش تو بمونم؟ ورژن دوِ مامان...

جانان همانطور که با تلفن درگیر بود، گفت:

دلتم بخواد... بعدشم... نگفتم بیای بمونی پیش من که. گفتم اگه خونه پیدا نکردی بیاچند وقت بمون...

-وسایلمم بیارم بذارم وسط خونت...

جانان موبایل را به امیرحسین باز گرداند و با طعنه گفت:

حالا انگار چقدر وسیله داره. چهارتا تیرتخته داری که موقع اسباب کشی بندازشون بره دیگه، از رده خارج شدن اونا...

جانان این را گفت و نگاهی در اطراف چرخاند:

فکر کنم همین رستوران روبه روییِ.

سهند نگاهی به رستوران انداخت و سپس، گوشه خیابان نگه داشت:

آخرشب بیام دنبالت؟

جانان بار دیگر نگاهی از آینه به خودش انداخت و گفت:

فکر کنم خودش برسونتم... ولی بازم بهت خبر میدم...

و سپس به سمت امیرحسین چرخید:

یه بوس بده به مامان.

امیرحسین گونه اش را به لبهای مادرش چسباند و سپس به آرامی گفت:

ماجان... کجا؟

-میرم سرکار ماجان. تو و عمو سهند برید شهربازی باشه؟

این را با نهایت اشتیاق گفت تا شوق پسر را برانگیزد... سهند به کمک جانان آمد:

آره بچه... مامانت بره کار کنه ماام بریم خوش بگذرونیم. باشه؟

و ضربه ای به جانان زد:

برو دست امیرو بگیرم بیارمش جلو...

جانان دستی تکان داد و گفت:

باشه. مراقب باشید. سلام برسون به بچه‌ها. خدافظ.

و در ماشین را باز کرد و منتظر ماند تا سهند، امیر حسین را روی صندلی شاگرد بنشاند. سپس بار دیگر خداحافظی کرد و در را بست. میدانست که سهند قبل از وارد شدن او به رستوران، جایی نمیرود. به همین خاطر به سمت رستوران قدم برداشت. این عادت سهند بود... چه جلوی دفتر، چه خانه... همیشه منتظر میماند جانان وارد شود و سپس خودش محل را ترک میکرد...

در رستوران که جلوی پایش باز شد، به سمت ماشین چرخید، دستی برای سهند تکان داد و سپس، به آرامی وارد شد.

وارد شدن به رستوران همانا و دویدن خون به صورتش همانا... تکه های سهند درست بود. او به یک قرار معمولی بااستاد سالهای پیشش، برای مرور خاطرات و این حرفها، نیامده بود. او آمده بود برای یک قرار آشنایی... بااستاد سابقش...

-میتونم کمکتون کنم؟

نگاه جانان به سمت زنی که پشت پیشخوان ایستاده بود، چرخید. لبخند هولی زد و قدمی به سمت پیشخوان برداشت:

سلام... میشه لطفا چک کنید که میزی به نام اقای باقری رزرو شده یا نه؟

این را گفت و نفس عمیقی کشبد... ازاینکه حقیقت را به سهند نگفته بود، معذب بود.اما یک چیزی درونش بود که اورا وادار میکرد این حرفهارا به سهند نگوید. هرچند که سهند، تمام این سالها، محرم اسرار او بود.

صدای خانم پشت پیشخوان اورا به خود آورد:

بله... همکارم میز رو بهتون نشون میدن...

و اشاره ای به پیشخدمت زد. نگاه جانان، به سمت پسر یونیفرم پوش چرخید و بعد، با قدم های آهسته به دنبالش راه افتاد... خیلی وقت بود که به چنین قرارهایی نیامده بود. اگر دست خودش بود، این یکی را هم رد میکرد. اما این قرار به اجبار زیبا، همکلاسی دانشکده اش چیده شده بود...

-بفرمایین...

پیشخدمت از جلویش کنار رفت و نگاه جانان، به سمت مرد کت شلواری که با دیدن او، به سرعت از جا برخاست، چرخید و لبخند ریزی به روی لب نشاند...

-به به... سلام...

و دستش را به سمت جانان دراز کرد... جانان لحظه ای تعلل کرد و سپس، دست یخ زده اش را جلو برد:

سلام... ببخشید منتظر موندید.

جانان این را گفت و دستش را به آرامی پس کشید. باقری، صندلی را برای جانان عقب کشید و گفت:

خواهش میکنم... این چه حرفیه...

جانان، بند کیفش را از شانه اش پایین انداخت و پس از تشکر ریزی بابت کمک باقری، به آرامی روی صندلی نشست... بیهوده نبود که اینطور قرار هارا رد میکرد. ابدا احساس راحتی نداشت... بااینکه این آدم را میشناخت و قبلا بارها اورا ملاقات کرده بود، اما حالا که در وضعیت دیگری جز استاد دانشجو روبه روی یکدیگر نشسته بودند، احساس غریبی میکرد. کاش حریف زیبا میشد...

پیشخدمت بالا سرشان ایستاد و منو ها را به دست جفتشان داد. باقری اشاره ای به جانان زد و گفت:

چی میل دارین؟

جانان نفس عمیقی کشید. به آرامی منو را باز کرد و نگاهی اجمالی به آن انداخت. اضطراب خفیفی که داشت، مانع از این میشد تا گرسنگی را حس کند... به همین خاطر، اولین غذای آشنای منو را به زبان اورد و باقری هم همان را برای خود، به همراه مخلفات سفارش داد... جانان دستهایش را درهم گره زد و تلاش کرد تا خیلی معذب به نظر نرسد... باقری لبخندی زد و گفت:

خیلی وقت بود که ندیده بودمت...

جانان هم لبخند ریزی زد:

بله... خیلی سال میگذره...

-بازهم خداروشکر با خانوم احمدی در ارتباط بودم.

زیبارا میگفت...

-البته من با بچه های قدیم در ارتباط هستم همچنان. آخرین باری که همگی همدیگرو دیدیم هم شما نیومدی...

جانان لبش را تر کرد:

بله... درگیر یک سری مسائل بودم...

باقری به نشانه تفهیم سری تکان داد... جانان تلاش کرد تا به یاد بیاورد که مرد، چندین سال از او بزرگتر است. دوازده سال؟ چهارده سال؟ شایدهم بیشتر... وقتی جانان دانشجو بود، باقری از استاد های جذاب دانشگاه بود. حالا هم به نسبت همسن و سالهایش جذابتر به نظر میرسید... موهای جوگندمی، کت شلوار نوک مدادی و پیراهن سرمه ای که شکم کمی برامده اش را زیر آن مخفی کرده بود... جانان به آرامی سرتکان داد تا خرده فکرهای بیهوده از سرش بیرون بریزند... اینبار او بحث را باز کرد:

اتفاقا من هم با چند تا از استادهای قدیمیم در ارتباط بودم. احتمالا بشناسیدشون. اقای حسینی... آقای مودت... اقای مودت رو که چندماه پیش دیدم... اما با بقیه نتونستم ارتباطم رو حفظ کنم متاسفانه... حتی از خیلی از همکلاسی هام که تو دوران دانشگاه باهاشون صمیمی بودم هم خبر ندارم...

و لحظه ای مکث کرد. سپس ادامه داد:

همه چیز بعد فارغ التحصیلی تغییر میکنه...

باقری به آرامی سری تکان داد:

آره واقعا... اتفاقا من اون اوایل جویای حال اکیپ شما بودم...

جانان تک خنده ای کرد:

از اکیپ ما فقط من و زیبا موندیم برای هم...

باقری هم تک خنده ای کرد:

چندروز پیش با خانوم احمدی هم که صحبت میکردیم همین رو گفت... گروه شما تو دانشگاه خیلی خوب بود... همیشه بالاترین نمره های جزا برای شما بود... برای تو، خانوم احمدی... اون پسر موفرفریه... فامیلیش چی بود؟

پیشانی جانان لحظه ای چین افتاد و سپس با شک گفت:

جعفری؟

-آره آره جعفری... بااون یکی رفیقش...

لبخند روی لب جانان کمرنگ شد... تمام تنش گوش شد به دنبال کلمه بعدی باقری... باقری پس از مکثی ادامه داد:

علی نواب بود فکر کنم...

نگاه جانان روی باقری مات شد و لبخند کمرنگش نیز به سرعت از بین رفت. باقری گفت:

درست میگم دیگه؟ نواب بود فامیلیش...

پیشانی جانان، ناخوداگاه چین افتاد و سرش به آرامی تکان خورد... مردک حالش خوش نبود یا توی باغ نبود؟ دندانهایش چسبیدند بهم و تنش گر گرفت... نگاه پراز سوالش را به باقری انداخت و سپس، لبهایش را روی هم فشرد... اینجا چه وقت صحبت درباره علی بود؟

-از علی هم دیگه خبری نشد...

جانان به آرامی پلک هایش را روی هم گذاشت. نفس عمیقی کشید و دستش را زیر میز مشت کرد. مردک متوجه حرفهایش نبود... ابدا... انگار نمیفهمید که چه میگوید...

جانان لب گزید و دندانهایش را روی هم فشرد. باید برای لحظه ای هم که شده اینجارا ترک میکرد... لبهایش را که باز کرد حرفی بزند، تازه فهمید که چقدر دهانش خشک شده... به آرامی گفت:

الان یادم افتاد...

و لبهایش را تر کرد...

-من اومدم تو اصلا دستام رو نشستم... ممکنه غذارو الانا بیارن...

باقری با لبخند سری تکان داد و اشاره ای به گوشه سالن کرد:

سرویس بهداشتی اونجاست...

جانان لبخند ژکوندی زد و بی تعلل از سر میز برخاست. سپس زمزمه وار گفت:

من الان برمیگردم. ببخشید.

انقدر آرام گفت که شک داشت باقری شنیده باشد یا نه... هرچه هست به درک... او فقط میخواهد لحظه ای اینجارا ترک کند...

با قدمهای بلند به سمت سرویس بهداشتی رفت و در راه، چند ثانیه ای پلک هایش را روی هم فشار داد... قدم هایش نیز سنگین بود. انگار وزنه ای به او آویخته باشند.

-

خودش را داخل سرویس می اندازد و به سرعت نگاهی در اطراف میچرخند. هیچ کس جز او نیست. چشمهایش را میبندد و نفس عمیقی میکشد. آنجا چه خبر بود؟ باقری چه میگفت؟ چطور میتوانست در چنین موقعیتی از علی نواب صحبت کند؟؟ مگر این یک قرار آشنایی نبود؟ پس چه لزومی داشت نام علی در این میان ذکر شود؟

دستش را زیر شیر آب میگیرد و لحظه ای بعد، آب سرد روی دستهای داغش جاری میشود... احتمال میداد که امشب، باقری خاطرات گذشته را پیش بکشد و خاطرات، علی را به یاد جانان بیاورند... اما ابدا احتمال نمیداد که باقری، خودش صحبت از علی را به میان بکشد...معذب بود، حالا معذب تر شد... این کار باقری، در نظرش بی ادبانه جلوه کرد.

در باز شد و تن جانان پرید. تک نگاهی به سمت خانمی که از در وارد شد، انداخت و سپس، نفس عمیقی کشید. سعی کرد دستهای خنک شده اش را به آرامی به صورتش بزند. جوری که صدمه ای به آرایشش وارد نشود... دستهایش را چندین بار زیر آب گرفت و به صورت و گردنش زد... وقتی کمی از آتش درونش کاسته شد، به آرامی از شیر فاصله گرفت. مچش را بالا آورد و نگاهی به ساعت مچی اش انداخت... خیلی از آمدنش نگذشته بود. کاش از همان ابتدا این قرار مسخره را قبول نمیکرد. همه‌اش تقصیر زیبا بود... کاش تلفنش را با خود آورده بود و همینجا، به زیبا زنگ میزد...

چشم هایش را بار دیگر بست و نفس عمیقی کشید... نباید به روی خودش می آورد. باید طبیعی به نظر برسد... این حرفهارا چندباری با خود تکرار کرد و بعد، چشمهایش را باز کرد.

نگاهی به سرتاپایش انداخت، بار دیگر دستهایش را آب زد و همانطور که با دستمال کاغذی خشکشان میکرد، از سرویس بهداشتی خارج شد و به سمت میز راه افتاد. غذا هارا آورده بودند...

ببخشید آرامی میگوید و روی صندلی می نشیند... باقری، به آرامی میگوید:

سالاد بریزم براتون؟

-خیلی ممنون. خودم میکشم...

-این چه حرفیه...

ظرفی را از سالاد برای جانان پر میکند و سپس، همانطور که آن را به سمت به جانان میگیرد، میگوید:

از خانوم احمدی شنیدم یه پسر هفتساله داری درسته؟

جانان لبخندی میزند، برای سالاد تشکر ریزی میکند و سپس در پاسخ میگوید:

بله...

-اصلا بهتون نمیاد...

جانان تمام تلاشش را میکند که مثل قبل بنظر برسد. تک خنده ای میکند و میگوید:

ممنونم...

-اسمش چیه؟

-امیرحسین...

-خدا نگهش داره...

جانان لبخند ژکوندی میزند:

مچکرم...

و به آرامی ظرف غذایش را به سمت خودش میکشد...

-عکس ندارید از پسرتون؟

مردک تکلیفش با خودش معلوم نبود. جانان بالاخره تو بود یا شما؟؟ جانان نفس عمیقی میکشد و به آرامی موبایلش را از کیف بیرون می آورد و دنبال عکسی از امیرحسین میگردد... نمیداند چرا، اما روی عکسی توقف میکند که امیرحسین در آغوش سهند لب به خنده باز کرده است. تلفن را به سمت باقری میچرخاند و میگوید:

بفرمایین...

باقری، تلفن را از دست جانان میگیرد و لبخند، برای ثانیه ای از روی لبهایش محو میشود... جانان این رفتارهارا حفظ است... وقتی که عکس امیرحسین را میبینند، ابتدا متعجب میشوند، سپس تمام تلاششان را میکنند تابه حالت قبل بازگردند و بعد، با لبخندی ژکوند لب به تعریف از پسرک باز میکنند و بعد هم سریع بحث را تغییر میدهند. جانان پوزخند آرامی میزند. باقری هم مثل همه... لبخند ژکوند میزند و به آرامی میگوید:

ماشاالله ماشاالله... خدا نگهش داره...

و تلفن را به سمت جانان دراز میکند. جانان، با لبخندی شبیه به لبخند خود باقری، تلفن را پس میگیرد و به آرامی میگوید:

ممنونم.

و تلفن را در کیفش میچپاند. همانطور که جانان فکر میکرد، باقری، بحث را عوض میکند:

برادرتون بودن تو عکس؟ خیلی شبیه بودید...

سهند را میگفت. جانان و سهند شبیه بودند؟ از کی تا به حال؟

-نه برادرم نیست. پسر عمه‌م هست. شبیهیم؟ اولین نفری هستید که اینو میگید...

باقری سری تکان میدهد:

نمیدونم... به چشم من یک لحظه خیلی شبیه اومدین...

جانان سری تکان میدهد و به آرامی جوجه را از سیخ چوبی جدا میکند. دلیل دیگرش برای نیامدن به این قرار ها همین بود. اون این قرارها را از بر بود. از یک جا به بعد همه شان شبیه به هم میشدند... هرچند که این یکی، کمی تفاوت داشت... امشب، حرف از علی هم به میان آمده بود...

نفس عمیقی میکشد، قوطی دوغ را باز میکندو لحظه ای آرزو میکند که ای کاش، امشب کنار سهند در شهربازی پرسه میزد...

*****

سرش را به پشتی صندلی تکیه داد و نفس عمیقی کشید. بااینکه تمام مدت پنجره ها باز بود اما بوی نرگس، تمام دفتر را پر کرده بود. هرچند، به شدت دیروز نبود...

از جایش برخاست و به سمت پنجره راه افتاد... هوا مثل چندروز قبل ابری بود و آماده باریدن... نگاهی به کوچه انداخت که ناگهان نام سبحان میان ذهنش جرقه زد. پیشانی اش چین افتاد و با قدمهای بلند خودش رابه تلفن رساند. دیروز و پریروز تماسهای سبحان را بی جواب گذاشته و قرار بود که امروز بااو تماس گیرد.

میان مخاطبینش به دنبال نام سبحان گشت و سپس روی آن ضربه ای زد... میدانست که حتما قرار است از سوی او توبیخ شود...

-چه عجب شماره شما افتاد روی تلفن ما!

جانان از صدای سبحان چهره درهم کشید و به آرامی گفت:

سلام...

سبحان طلبکار پاسخ داد:

علیک سلام... چرا جواب زنگای منو نمیدی؟

-کار داشتم...

-غلط کردی کار داشتی... سهند بهم گفت از ترست جواب نمیدادی!

جانان تک خنده ای کرد... سبحان با همان لحن طلبکارش ادامه داد:

چطوری حالا؟ خوبی؟

و با طعنه افزود:

قرار دیشب چطور بود؟

جانان، با یادآوری قرار مسخره دیشب، ابرو درهم کشید و لحظه ای پلک هایش را روی هم فشرد. حتی فرصت نکرده بود با زیبا تماس بگیرد و تا میتواند به جانش غر بزند...

-هی... بد نبود. دیشب شهربازی به شما خوش گذشت؟

-تو نبودی آره...

جانان بازهم تک خنده ای میکند. سبحان قبلا آرامتر و متین تر بود. برعکس بقیه، از وقتی متاهل شده بود شیطنتش گل کرده بود... جانان نفس عمیقی کشید و گفت:

حالا چیکارم داشتی هی زنگ میزدی؟

-زنگ زده بودم بگم برات مراجعه کننده فرستادم...

-اا؟ این چندروز که آدم جدید نیومد...

-هفته پیش شماره و آدرستو دادم بهش. دیگه نمیدونم کی اومده دفترت. شاید چندروز دیگه بیاد...

-خب حالا کی هست؟ داستان چیه؟

-والا خیلی هم در جریان نیستم. ولی فکرکنم مربوط به طلاق یا همچین چیزی باشه...

-آهان...

-آیه اونجاست؟

جانان نچی میکند و تا می آید پاسخی دهد، صدای کوبیده شدن تقی بر در حواسش را پرت میکند... خطاب به سبحان میگوید:

یه دیقه گوشی!

و سپس بلند میگوید:

جانم؟

در به آرامی باز میشود و هانیه داخل می آید:

خانوم رستمی... خانوم میرزایی تشریف آوردن!

جانان ابرویی چین میدهد. به آرامی میپرسد:

میرزایی کیه؟

هانیه هم به آرامی پاسخ میدهد:

همون خانومی که پنجشنبه گفتم اومدن، شما نبودین...

جانان تند سری تکان میدهد:

آهان... آهان... دعوتشون کن داخل...

هانیه با تکان سر از اتاق خارج میشود و جانان، خطاب به سبحان میگوید:

سبحان کار دارم باید برم...خدافظ

-خیلی‌خب...خدافظ

- راستی...

-چیه؟؟

-احوال زنتم زنگ بزن از خودش بپرس اینجا نیست. خدافظ...

و بی آنکه منتظر پاسخی از سبحان باشد، تماس را قطع میکند و لحظه ای بعد، تقه ای به در کوبیده میشود...

جانان تلفن را روی میز میگذارد و میگوید:

بفرمایید...

لحظه ای بعد، خانمی با یک پرونده در دست، داخل میشود... جانان، لبخند ریزی میزند و سرتکان میدهد:

سلام...

زن جوان سرتکان میدهد و به آرامی سلام میکند. جانان، ناخوداگاه نگاهی به سرتاپایش می اندازد، به شدت خوشتیپ بود... به مبل اشاره ای میکند و میگوید:

بفرمایین...

لحظه ای بعد هانیه تقی به در میکوبد و به آرامی داخل اتاق سرک میکشد:

چیزی میل دارین براتون بیارم؟

زن جوان سری تکان میدهد:

یه لیوان آب لطفا...

هانیه به سمت جانان میچرخد:

خانوم رستمی شما؟

-منم یه لیوان آب میخوام...

هانیه از اتاق خارج میشود و جانان، به سمت مبل راه می افتد...

-خوش اومدین. چطور میتونم کمکتون کنم؟

و روبه روی زن می نشیند... زن جوان، لبخند خجولی میزند و میگوید:

میشه اول یکم آب بخورم؟ گلوم خیلی خشک شده...

جانان لبخندی میزند:

حتما... هانیه جان؟

درباز میشود و هانیه سینی به دست داخل می آید. یک لیوان میگذارد جلوی جانان و یک لیوان هم جلوی زن جوان. سپس بااجازه ای میگوید و از اتاق، خارج میشود...

زن جوان به سمت لیوان دست دراز میکند و جانان، لرزش خفیف دستهایش را میبیند. نگاهش را از روی زن برمیدارد تا اورا بیش از این معذب نکند... سپس خودش هم لیوان آب را میدارد...

-شوهرم دو هفته‌ست که نیست...

جانان لیوان آب را پایین میگذارد...

-کجاست؟

-نمیدونم. یه مدتی بودخیلی بدخلق شده بود، حوصله نداشت، دیر از سرکار میومد، زود میخوابید... بهم بی محلی میکرد... نه اینکه بخواد بی محلی کنه ها، نه... اصلا انگار منو نمیدید. تو یه فاز دیگه ای بود...

جانان ابرو درهم میکشد و به آرامی سرتکان میدهد.

-دوهفته پیش اومدم خونه دیدم یه برگه چسبونده به در، گفته به شدت ذهنش درگیره و این حرفا. باید بره یه حال و هوایی عوض کنه... گوشیش رو هم خاموش کرده...

-با خانواده شوهرت تماس گرفتی؟

-به همه زنگ زدم. به دوستاش، به همکاراش...

-هیچ احتمالی نمیدی که کجا رفته باشه؟

-همسر من سفر کاریِ طولانی مدت زیاد میره... گاهی هم باهم میریم... اما جای مشخصی نیست. گاهی داخل کشوره، گاهی خارج کشور... کلا زیاد سفر میکنه! اما این دفعه فرق میکنه. سفر کاری نیست...

جانان سری تکان میدهد:

شغلش چیه؟

-مدیر شرکت پدرشه! با پدرش کار میکنن.

-مطمئنی پدرشوهرت خبر نداره؟

زن سری به نشانه ندانستن تکان میدهد... سپس به آرامی میگوید:

نمیدونم... واقعا نمیدونم...

-نامه ای که برات نوشته بود و داری؟ اونی که چسبونده بود به در؟

زن جوان سری تکان میدهد و از لای پرونده تکه کاغذی را بیرون میکشد و به سمت جانان میگیرد. جانان نگاهی به نوشته می اندازد "سلام مریم جان. رفتم سفر تا یکم ذهنم آروم بشه. گوشیم رو خاموش میکنم اما هرازگاهی برات ایمیل میفرستم. نگرانم نباش حالم خوبه... تو این مدت اگه چیزی لازم داشتی به سهیل بگو... سین جیمش هم نکن، نمیدونه من کجام. برگردم توضیح میدم برات... مراقب خودت باش! علی"

جانان خطاب به مریم میگوید: