رمان قاتل کیه؟ به قلم آریانا عاشوری زاده

ژانر : #طنز #کلکلی #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

دریا دختر شوخ طبع و پر هیاهویی که پدرش برا یه ماموریت به خارج از کشور میره و دریا رو به یه خانواده ی مورد اعتماد و سرمایه دار میسپاره ساواش پسر اون خانواده با وجود دریا توی خونه مخالفه و جفتشون ضد هم هستن.

در همین حین دریا پی قاتل مادرش میگرده و با واقعیت های غیر قابل باوری رو به رو میشه یه رمان فوق العاده کلکلی که هرکسی باید بخونتش!

کش رو از دور موهای مشکی‌م باز کردم تا بابا موهام رو ببافه در همین حین می تونستم یه صحبت مختصری هم باهاش داشته باشم.

با کلافگی و با مظلومیت خاصم رو به بابا گفتم:

- حالا نمیشه نرید؟

بابا خنده صدا داری کرد و همین طور که موهای بلندم رو می‌بافت لپم رو گرفت و گفت:

- ای شیطون بلا دوماه بیشتر نیست چشم بهم بزنی می گذره!

شصت روز دور بودن از بابا واقعاً من رو عذاب می داد منی که وابسته ی اون بودم چطور می‌تونستم ازش دور باشم؟

اون هم شصت روز.

- آخه بابا چه گذشتنی؟ من حتی نمی‌تونم یه روز رو بدون شما بگذرونم دیگه شصت روز؟

این شصت روز لعنتی برام شصت سال می گذشت بابا لب باز کرد:

- بگو ببینم شیطون بلا، اگه ازدواج کنی چی؟ اون‌وقت باید بدون من زندگی کنی که کوچولوی من!

بدون بابا؟

ازدواج؟

واقعاً خنده ام گرفته بود آخه من و چه به ازدواج؟

- بابا اصلاً من ازدواج نمی‌کنم می‌مونم ور دل شما تا ازم ترشی بگیرید والا بخدا من کجا ازدواج کجا!

خندید و چند بار آروم روی شونه ام‌ زد.

- نه نه از این خبرا نیست من نوه می خوام اونم پنج تا.

بی اختیار بلند خندیدم که با خنده ی من بابا هم خنده اش گرفت.

ابروهام رو بالا انداختم و گفتم:

- اون هم نه یکی، نه دوتا؟ پنج تا؟

وقتی بافت موهام تموم شد رو به روش نشستم.

- بعله یقین دارم که همشون هم مثل خودت خوشگل می‌شن.

یه لحظه خونه ی بهم ریخته و کارتون شرک به ذهنم رسید همون صحنه ای که شرک بچه هاش رو پوشک می کرد و بچه هاش از سرو‌کوله‌ش بالا و پایین می پریدن.

بابا دو تا بشکن زد و گفت:

- کجا سیر می‌کنی آخه تو دختر؟

لبخندی زدم و محکم پهلوی بابا رو گرفتم و خودم و لوس کردم.

- بابا اینجایی که می‌خوای من و بفرستی چجوریه مورد اعتماد هستن یا نیستن؟

- آره دخترم از سایه خودمم بیشتر بهشون اعتماد دارم تجلی واقعاً آدم مورد اعتمادیه از بچگی باهم بزرگ شدیم یه جورایی از برادر تنی هم بهم نزدیک تریم.

وقتی بابا تاییدش کرد پس معلومه آدم مورد اعتمادیه.

بابا با حالت نگران و ته خنده ای که روی لبش بود لب زد:

- البته امیدوارم که... از دست کارات جون سالم به در ببرن!

خیلی کشیده و با صدای نسبتاً بلندی گفتم:

- بابا تازه باید از خداشونم باشه دختر به این مهربونی، خوشگلی، نانازی، پر شوق و ذوقی داره وارد خونشون میشه و به خونشون نور و رنگ می‌ده.

- بعله کاملاً حق با شماست دریا خانم!

دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت:

- حالا بدو آماده شو.

سمت اتاقم رفتم یه اتاق دل باز به رنگ صورتی، واسه خودم یه پا پرنسس بودم کلی عروسک و کتاب دورم ریخته بود.

البته تو شلخته بودن لنگه ندارم دیگه باید کم کم از این اتاق این خونه خداحافظی می کردم اصلاً دلم نمی‌اومد برم!

ولی خب...

مجبور بودم بابا باید به یه ماموریت خیلی خیلی مهم می رفت منم که یه دختر تنها...

چطوری تنهایی می تونستم تو این خونه بمونم؟

دکور اتاقم رو مادرم چیده بود البته بعد از این همه سال کمی تغییر هم‌ کرده.

مادرم خیلی با سلیقه بود سلیقه اش رو همیشه تحسین می کردیم تو خانواده مادرم یه زن مهربون بود و دلی بی کینه داشت اما ذهنش همیشه مخشوش بود!

به ریز ترین چیز ها و نکات توجه می کرد و غصه می خورد.

چشمم به قاب عکسش خورد که روی طبقه های کمدم قرار داشت قاب عکس رو برداشتم و مادرم رو دیدم توی چشم هاش کلی غم جای گرفته بود.

توی چشم هاش اهتزاز ابدیت رو می دیدم چشم هاش سکوت رو فریاد می زنند چه پارادوکس عظیمی بود...

مگه میشه هم گفت و هم  ساکت بود؟ چشمه دیگه دهن که نیست از چشم ها بهترین آیه ها رو می شه استنباط کرد.

ساکتن ولی حرف می زنن چشم هایی مشکی که همه راز جهان درون اون ریخته شده و من محو تماشای اون بودم این قدر در عکسش شناور شده بودم که متوجه گذر زمان نشدم.

تصویری از مادرم بود که توی این قاب میخکوب شده بود لبخندش ثابت بود...!

همیشه لبخند می زد همیشه... مخصوصاً روز هایی که حالش بد بود بیش از حد لبخند می زد و من می‌تونستم از این لبخند های مکررش بفهمم چه غمی رو داره تحمل می‌کنه.

لبریز از التذاذ بودم درون اون خنده ی زیبا گم شده بودم!

آخ مادر...

لبم رو سمت قاب عکس بردم و بوسه ای روش زدم آخ که رفتی یکی یدونه ات رو تنها گذاشتی!

مادر خیلی دل رئوفی داشت و به جرات می تونم بگم مادر خارق العاده ای بود اما خیلی فکر می کرد غصه می خورد و تو خودش می ریخت.

وقتی خبر مرگش رو آوردن یعنی ده سال پیش وقتی من یازده ساله بودم دگرگون شدم.

بگذریم نمی خوام دوباره اشک مهمون چشم هام بشه!

چمدون قرمز رنگم رو از زیر تخت برداشتم و گذاشتم روی تخت و درش رو باز کردم.

باید کلی چیز میز برمی داشتم دو ماه قرار بود پیششون بمونم!

ڪلی لباس آستین بلند تو خونگی برداشتم با شلوارهای راحتی و لباس های بیرونی عطر هام رو هم گذاشتم با لوازم آرایشی و قاب عڪسی ڪه از مادرم داشتم!

بدون اون قاب عڪس من زنده نمی‌موندم انگار من توی یه اتاقی ام ڪه هوا نیست اما با دیدن این عڪس اڪسیژن می گیرم چمدون رو بستم و نگاهی به خودم توی آینه انداختم.

این من بودم دریا، نه عاشق کسی بودم، نه به راحتی دل می باختم، نه حرف زور رو قبول می کردم، نه به هر کاری به سادگی تن می دادم، نه می ذاشتم هر چی از دهنشون در بیاد بهم بگن و سکوت کنم نه...

من سرسختم واسه هر حرفی یه جواب دارم به ریز ترین نکات و کوچیک ترین حرف های بقیه که ذره ای طعنه یا کنایه توش هست توجه می کنم و طرف رو قشنگ می‌شورم آبکش می‌کنم می‌ذارم خشک شه!

سمت بابا رفتم که با لبخند نگاهم کرد و یه کارت بانکی تو جیب مانتوم گذاشت.

- چند میلیونی توش هست بازم نیاز داشتی فقط یه زنگ بزن.

سری تکون دادن و چمدون رو زمین گذاشتم و با تموم وجود بابا رو بغل کردم محکم بغلش کردم چون می دونستم شصت روز ازش دورم.

بعد از چند ثانیه من رو از بغلش جدا کرد و دستی به سرم کشید و بوسه ی گرمی روی پیشونی‌م گذاشت و گفت:

- ماشین بیرون منتظرته.

واو حتی خودشون هم برام ماشین فرستادن؟ خواستم راه بیفتم که بابا گفت:

- راستی...

با حالت سوالی نگاهش کردم که ادامه داد:

- مواظب خودت باش!

از همین ابتدا توی چشم هاش نگرانی رو می دیدم که من رو بیشتر نگران می کرد.

- شماهم همین طور!

از حیاط خارج شدم و با دیدن ماشین پورشه پانامرا دهنم باز موند.

جذاب تر از پورشه پانامرا راننده پورشه‌ست ولی من همچنان پورشه رو ترجیح می‌دم.

وای یعنی قراره سوار همچین ماشینی بشم؟

قبلاً تو نمایشگاهای ماشین کلی پول می دادم فقط می رفتم نگاهشون می کردم اما الان...

باورم نمیشد بابا همچین دوست هایی داشته باشه.

یه فردی با کت و شلوار مشکی از ماشین پیاده شد و در ماشین رو برام باز کرد سوار شدم و بعد از چند ثانیه ماشین راه افتاد برای آخرین بار از پنجره به بابام که دستش رو به معنای خداحافظی تکون می داد نگاه کردم.

چند دقیقه ای گذشت و به اون مکان رسیدم با ورودم به داخل حیاطشون یه زن خوش چهره که حدود چهل یا چهل و خوردی سن داشت سمتم اومد خیلی مهربون بود و چشم هاش طوسی رنگ بود و پوست سفیدی داشت دستم رو گرفت و گفت:

- دریا خانم شمایی؟

لبخندی زدم.

- بله؟

- بیا داخل عزیزم.

اولش یه کم‌ خجالت می کشیدم.

وارد خونه شدم کَفِش پارکت قهوه ای بود با دهن باز داشتم خونه شون رو نگاه می کردم عجب لوستری، عجب میزی، عجب تلویزیونی، واو عجب آشپزخونه ای.

همچنان که از پله ها بالا می رفتم از بالا نمای خونه رو‌ دید زدم وای چه بالا پایینی داره این خونه کاخیه واسه خودش!

اون خانم لبخندی زد فکر کنم به من می خندید که دهنم از این همه زیبایی و لوکس بودن باز مونده بود.

- عزیزم بیا اتاقت رو نشونت بدم.

وای اتاقم؟ اتاق؟ سریع همراش سمت اتاق رفتم، یه تخت دو نفره که رو تختی قهوه ای روش بود کاغذ دیواری چروک قهوه ای رنگ هم به دیوار زده بودن.

یه حموم دستشویی هم گوشه ی اتاق قرار داشت ازش پرسیدم:

- اینجا خونه ی کیه؟

- خونه ی شوهرم حمید تجلی اما به نام پسرم هست!

- پ... پ... پسر!؟

لبخندی زد.

- آره عزیزم ندیدیش روی مبل نشسته بود روزنامه می خوند؟

اوه روزنامه... چه باکلاس چه جنتلمن!

این قدر محو تماشای خونه شده بودم اصلاً دقت نکردم واسه این که ضایع نشم گفتم:

- فکر نمی‌کردم پسرتون باشه ماشالله خیلی جوون موندید.

خجالت زده لبخندی زد و دستش رو جلوی دهنش گرفت.

- جدی می‌گی؟

واسه اینکه یه کم چخان کنم گفتم:

- آره ماشالله اون چشم های جذابی که شما دارین تو کل جهان چشمی به زیبایی چشم شما پیدا نمی شه.

دستی به صورتش کشید.

- وای واقعاً بهم قوت قلب دادی تاحالا هیچ کس اینقدر بهم روحیه نداده بود عزیزم واقعاً از تعریف و‌ تمجیدت ممنونم، یعنی پوستم چروک نیست یا گوشت ی چشمم وقتی می خندم چروک نمی‌فته؟ پیر نیستم یعنی؟

سمت آینه رفت و خودش رو‌ نگاه می کرد.

لبخند ملیحی زدم و از جلوی آینه بلندش کردم و گفتم:

- نه بابا خیلی ام خوشگلید حقیقتش یه کم شبیه...

به یاد مامانم افتادم و حرف در دهنم ماسید پهلو هام رو آروم گرفت و سرم که پایین بود رو با دستش بالا آورد و گفت:

- چرا بغض کردی عزیزم؟

- شما خیلی شبیه مامانمید.

دستی به سرم کشید انگار کلی محبت یه جا بهم وارد شده باشه آخه آدم این قدر مهربون اینقدر خوش قلب؟

- میتونی از این به بعد خاله صدام کنی!

چقدر زن دل نزدیکی بود نیومده خاله هم پیدا کردی دریا دست مریزاد.

دید خیلی خوشحالم و‌ هنوز محو‌ تماشای خونه ام لبخندی زد و گفت:

- من می‌رم تا یه کم استراحت کنی عزیزم موقع شام صدات می زنم.

هرچند دوست نداشتم از کنارم بره دوست داشتم تا صبح باهاش صحبت کنم اما سری تکون دادم که با لبخند از اتاق خارج شد.

چمدونم رو روی تخت گذاشتم و وسایل هام رو در آوردم لباس ها رو توی کمد گذاشتم لوازم آرایشم رو روی میز آرایشی چیدم.

بعد از اتمام کار رفتم توی حال همین جوری واسه خودم چرخ می زدم و خونه رو نگاه می کردم که به یه چیزی برخورد کردم و نقش بر زمین شدم.

یه یابو پاش رو روی پام گذاشت و یه چیز جوش روی دستم ریخت آخ لعنت بهش!

همین طور که پام رو از زور درد گرفته بودم نق زدم:

- بیشعور له و لوردم کردی مغز نخودی بوزینه گوساله!

با دیدن دستی که سمتم دراز شد دیگه دست از نق زدن برداشتم و نگاهم رو از دست هاش آروم آروم گرفتم و به صورتش رسیدم.

چشمای قهوه ای درشت و کشیده مورب، موهای پرپشت مشکی، ابروهای پرپشت و صورتی گندمی روشن!

موهایی سرکش که تو قید و بند نیست چشم هایی مثل شکلات اما شکلات ۹۰ درصد.

تا تلخیه نگاهش رو نچشی نمیفهمی چه زهری داره.

بازوهای قویی و هیکلی که معلوم بود خیلی وقته داره روش کار می‌کنه.

بدون اینکه دستش رو بگیرم به سختی از روی زمین بلند شدم و گفتم:

- چرا حواست به راه رفتنت نیست؟ کوری؟

چشم هاش چهار تا شد و با اخم گفت:

- مثل اینکه حواست نیست توی خونه ی کی هستی و داری به کی توهین می‌کنی؟ بوزینه گوساله مغز نخودی همشون‌ رو ندید می‌گیرم.

یه نگاه به لیوان قهوه ای که دستش بود و یه نگاه به خودش انداختم.

- یادت ندادن موقعه ی راه رفتن چیزی نخوری و مثل بچه ی آدم یه گوشه بشینی بعد کوفت کنی؟

- توام یادت ندادن وقتی وارد یه جایی می‌شی و محو تماشای اونجا می‌شی دهنت رو ببندی که مبادا پشه بره توش؟

این چقدر گستاخ بود که رفتار احمقونم رو به روم آورد آدم گستاخ و بوزینه ای به جذابیت این ندیده بودم.

میشه ازش به عنوان گونه ای نادر تو طبیعت یاد کرد، گوساله!

- مثل اینکه فرهنگ سرت نمیشه پای نحست که اندازه پای فیله رو گذاشتی روی پای بلوریه من بعد عذرخواهی هم نمی‌کنی؟

پوزخندی زد.

- عذرخواهی؟ از کی ؟ از یه ندید پدید؟

خیلی حرصم گرفت از یه طرف قلبم شکست اما نمی خواستم کم بیارم.

دستم رو جلوی صورتش گرفتم.

- ببین قرمزیه دستم رو ببین کی جوابگوئه هان؟ این طوری به مهمون خوشامد می‌گی؟ اینه رسمتون؟

همین طور که با اون‌ پوزخند زشت جذابش به چشم هام زل زده بود کمی از قهوه اش رو خورد و بعد تعارف کرد.

- حرص نخور قهوه بخور!

دستم رو مشت کردم.

- اگه پام طوریش می شد چی گوسفند؟

چهره اش واقعاً محسور کننده بود اما سعی می کردم زیاد نگاهش نکنم.

- اون وقت دیگه پا روی دم من نمی ذاری!

واقعاً دست خودم نبود حس می کردم کسی می‌خواد حقم رو بخوره که اینقدر آمپرم چسبید.

بلند گفتم:

- دُم؟

با قهقهه ای که زدم کفری شد و ادامه دادم:

- ببین هرکول من دمی نمیبینم مگه تو‌ حیوونی که دم داشته باشی داری خودت رو حیوون خطاب می کنی کو دمت؟

از اون‌ جایی که کم آورده بود و اعصابش خرد بود با یه پوزخند مرموزانه گفت:

- می‌خوای ببینی؟

چشم غره ای رفتم و‌ رنگ از رخسارم پرید بعد از کمی مکث گفتم گفتم:

- آدم کم‌ شعور!

- خسته ای برو کمی استراحت کن شاید حالت بهتر بشه!

یعنی الان بهم توهین کرد؟

- اصلاً می خوام تا صبح اینجا بشینم تورو سننه؟

تا خواست چیزی بگه خاله اومد و یا تعجب و حیرت گفت:

- چیشده؟

خاله با دیدن دستم یه نگاه به من انداخت یه نگاه به پسرش منم ملتمسانه و مظلومانه خاله رو نگاه می کردم.

- ساواااااااااش؟

پس اسم این هرکول بد قلق ساواش بود الکی شروع کردم به لرزوندن دستم!

خاله دستم رو گرفته بود با دلسوزی نگاه می کرد نگاهی به ساواش انداختم از نگاه عصبیش تن و بدنم لرزید و پشت خاله قایم شدم و دستم رو به لبم زدم و یه بوس واسش فرستادم و پوزخند از سر خباثت زدم.

بدجور حرصش گرفته بود خاله نزدیکش رفت و گفت:

- ببین دختر مردم رو نیومده به چه روزی انداختی می دونستم آخر یه دست گلی به آب می دی می دونستم!

- خیلی سر به هواست و فکر کنم سر و گوشش خیلی میجنبه بهتره بیشتر مراقب مهمونمون باشیم.

این رو گفت و لبخند مرموزی زد و دستش رو تو جیبش کرد و چرخید و سمت اتاقش رفت.

اون لبخند مرموز اشاره ای به دم مخفیش که نداشت، داشت!؟

روی صندلی میز ناهارخوری نشستم که خاله پماد ضد سوختگی رو آورد و به دستم زد واقعاً با دلسوزی تمام و خیلی با ملایمت و آروم داشت پماد رو به دستم می زد.

یه لحظه واقعاً مامانم رو به جاش تصور کردم چی می شد مامان منم زنده بود؟

نگاهی بهم انداخت و گفت:

- درد داری عزیزم؟

- یه کم خاله جان!

توی چشم هاش دلسوزی موج می زد.

- غمت نباشه این کرم معجزه می کنه، صد بار بهش گفتم قهوه نخور!

- حتما شبا هم بیدار میمونه آره؟

سری به معنای تاسف تکون داد.

- قهوش همیشه دستشه انگار شیشه شیره از خودش جدا نمیکنه هی میگم نخور نخور واست ضرر داره ولی بزرگ شده فکر می‌کنه عاقله پسره ی سرکش.

با تصور شیشه شیر تو دست ساواش با اون هیکل جذاب و دلفریب واقعاً خنده ام گرفته بود.

- شب ها خوابش نمیبره هر شب تا سر و ته حیاط و متر نکنه نمیاد داخل، بعضی وقت ها هم دو لیوان می‌خوره و دیگه بدتر تا صبح حیاط و متر می‌زنه نگرانم طوریش بشه این پسر!

تو دلم گفتم هیچ کوفتش نمیشه اینی که من دیدم تا صد تا مثل ما رو‌ نکشه که چیزیش نمیشه که... گوساله!

ولی سعی کردم جلو خودم رو بگیرم و با ظاهری ناراحت بگم:

- حالا اشکال نداره خودتون رو ناراحت نکنید.

خاله با افسوس سری تکون داد و گفت:

- خوب دیگه تموم شد اگه دلت می‌خواد برو استراحت کن... ام دریا راستی یه دسته کلید توی کشوی کنار تختته که راحت تر باشی البته فکر نکنم نیازی باشه چون دربانا درو برات باز می‌کنن ولی برای راحتیه خودت هستش.

با لبخند از خاله تشکر کردم رفتم تو اتاقم.

یکسره مشغول وارسی خونه بودم وای که چقدر این خونه به آدم آرامش می داد خیلی زیبا بود طراحیش خارق العاده بود.

دم سازندش گرم!

خاله واسه شام صدام زد، انقدر سرم تو این در و اون در اتاق بود که نفهمیدم کی هوا تاریک شد، فکر کنم دوباره با اون گوساله دلفریب رو به رو شم!

وارد حال شدم و روی صندلی میز ناهار خوری نشستم ساواش هم یه لباس چیریکی آستین بلند که احساس می کردم چند سایزی واسش کوچیکه

چون داشت تو تنش پاره می شد و سینه اش بر آمده شده بود تنش بود هرکوله دیگه.

یه جوری نگاهم می‌کرد انگار ارث باباش رو خوردم خداروشکر فقط می‌خوام شصت روز بمونم، شصت روز ناقابل!

نفسش صدادار بیرون فرستاد و مشغول غذا خوردن شد، خواستم لیوان آبی که روی میز بود رو بردارم که دستم خورد تموم آب سمت ساواش ریخت با عصبانیت قاشق و چنگالش رو توی بشقاب انداخت و گفت:

-مثل اینکه نه تنها آداب صحبت کردن حتی آداب غذا خوردن هم بلد نیستی.

به چشم هاش زل زدم.

-مثل اینکه نه تنها آداب راه رفتن حتی آداب مهمونداری رم بلد نیستی.

- آداب مهمون داری رو بلدم اما من میدونم مهمون گستاخ رو چیکارش کنم.

چشم هام رو‌ تو حدقه چرخوندم.

- ببین کارواش خان...

تک سرفه ای زد و گلوش رو صاف کرد و گفت:

- ساواش هستم نه کارواش لفظتون رو‌ درست کنید خانم محترم روی اسمم حساسم.

تک خنده ای کردم و‌ گفتم:

- من هر طوری که راحتم صدات می زنم کارواش باکلاس تر و جذاب تره!

خاله با دستمال داشت میز رو‌ تمیز می کرد و به حرف‌ های ما می خندید سرم رو بوسید و گفت:

- فدای سرت اصلاً فدای یه تار موت.

با این حرف خاله نگاهی به ساواش انداختم و یکی از ابروهام رو بالا دادم و‌ پوزخندی زدم.

پسره بد قیافه ی چماق... بد قیافه ام که نبود ولی خودم می دونستم واسه اینکه اعصابم رو تسلی بدم این رو می‌گم.

اگه واقعاً همین طور پیش بره درسته می‌شورمش می‌ذارمش رو بند.

والا...

این پولدار ها هم غذا خوردنشون خاصه و آداب و رسوم دارن همین طور که غذا می خورد با طعنه گفتم:

- مواظب باش تو گلوت گیر نکنه!

دستش رو مشت کرد و نگاهی به خاله انداخت و بخاطر خاله سکوت کرد.

بی اعصاب!

بعد از اینکه شامم رو خوردم تشکر کردم و سمت اتاقم رفتم.

روی تخت دراز کشیدم و به سقف خیره شدم چند ساعت بیشتر نبود وارد خونه شدم اما دلم واسه بابام یه ذره شده.

موبایلم رو برداشتم و به شارژ زدم، با دیدن خودم توی آیینه میخکوب شدم پ... پس گردنبندم کو؟ اون گردنبند رو بابا یادگاری بهم داده بود دستی به گردنم کشیدم... و کل اتاقم رو گشتم اثری از اون گردنبند نبود راهرو رو گشتم و سمت پله ها حرکت کردم و باز هم نبود توی پذیرایی رو گشتم حتی سمت میز ناهارخوری؛ اما اثری ازش نبود...!

به سمت اتاق خاله رفتم و تقه ای به در زدم.

- جانم بیا داخل.

- خاله منم دریا.

با لبخند دستش رو سمتم دراز کرد.

- بیا بشین عزیزم.

روی تخت کنارش نشستم.

- خاله گردنبندم رو ندیدید؟

ابروهاش در هم رفت و کمی فکر و تحلیل کرد...

- نه عزیزم همه جا رو خوب گشتی؟

- آره خاله... اون گردنبند واسم شانس میاورد و یادگاری بابامه.

- نگران نباش شاید تو حیاط افتاده عزیزم برو از بقیه هم بپرس پیدا میشه جای دوری که نمیره قربون شکل ماهت!

لبخندی زدم و باشه ای گفتم و از اتاق خارج شدم خدایا یعنی گردنبندم کجاست؟

همین طور که به گردنم دست می کشیدم ساواش رو دیدم... نه عمراً سمتش برم که بهم توهین کنه چون مطمعنم این سری از خیر در آوردن چشم هاش نمیگذرم.

ولی... شاید دیده باشه؛ شاید دست اونه؟ یعنی برم؟ ازش بپرسم؟ خدایا چیکار کنم؟ همین یه ساعت پیش مثل یه ببر وحشی واسه دریدنم کمین کرده بود.

دل و زدم به دریا و با پررویی رفتم رو به روش، دست به سینه ایستادم.

سعی کرد از بغلم رد شه که سد راهش شدم از طرف دیگه رد شه بازم سد راهش شدم با بیخیالی نگاهم کرد و گفت:

- عرضی داشتید؟

- امری داشتم!

دستش رو به معنای بفرما دراز کرد.

- می شنوم!

آخر از این بیخیالیش تشنج می‌کنم...

- ببین فکر نکن که نمی دونم، همه چیز رو خوب می دونم.

قیافه اش دیدنی بود یه تای ابروش رو بالا برد و سرش رو نزدیک آورد.

- چی رو‌ می دونی مثلاً؟

- این که گردنبندم دست توئه احتمالاً وقتی با اون پات که اندازه گوریله بهم اصابت کردی و افتادم زمین، کشیده شده و افتاده الان هم کلی گشتم همه جارو زیر و رو کردم اما پیدا نشد اگه دست توئه بهم بدش.

- به خاطر یه گردنبند دوهزاری وقتم رو گرفتی؟ برو کنار ببینم‌.

سعی می کرد از کنارم رد شه اما مانعش شدم، یه جوری گفت گردنبند دو هزاری که دوست داشتم موهاش رو تک تک بکنم با ناخون هام چشم های لعنتیش رو در بیارم و به جاشون دکمه بذارم.

- اون یه گردنبند دو هزاری نیست این تویی که سر تا پات دوهزارم نمی ارزه...!

خدایا چی گفتم؟ نمی ارزید؟ نگاهم رو به سمت کفش های براقش سوق دادم و آروم آروم بالا اومدم، پولدار ها با کت شلوار می‌خوابن؟

این فرضیه و رد می‌کنیم چون بالآخره اوناهم آدمن ولی مثل اینکه می‌خواست جایی بره که شاید یه قرار مهم داره؟ یا یه جلسه؟ اصلاً به من چه، من باید گردنبندم رو از این مرتیکه یالغور بگیرم.

- تا گردنبندم و ندی نمی ذارم بری.

- تو نفهمی؟ یا خودت رو زدی به نفهمی دختر کوچولو، می گم نمی دونم این گردنبند کوفتیت کجاست تمومش می‌کنی یانه؟

ب

با گفتن کلمه گردنبند کوفتی یقه اش رو چسبیدم و با تحکمی که تو صدام ایجاد شده بود گفتم:

- یک بار دیگه راجع به گردنبندم اینجوری حرف بزنی دودمانتو به باد می‌دم!

چنان نگاهی به دستم که یقه اش رو گرفته بودم انداخت که...

چی بگم؟ گلاب به روتون!

دستم رو از یقه اش جدا کردم که گفت:

- با من کل نکن وگرنه بد میفتی تو غلطک!

سری به معنای تاسف تکون دادم.

- حیف این خونه که به نام یه بوزینه ی زشت باشه... حیف!

از سر راهش کنارم زد و سمت در خروجی راه افتاد.

پشت سرش داد زدم:

- پس گردنبندم کو؟

انگشتش رو تکون داد انگار که داره مگس می‌پرونه.

پسره ی کم شعور.

هوا خیلی خیلی سرد بود، سمت اتاقم رفتم و پالتوی گرم قهوه ای پشمی رو تنم کردم و رفتم تو حیاط هم یه نگاهی می نداختم هم هوا می خوردم.

حیاط فوق العاده ای بود گل های نرگس و شقایق سمت چپ حیاط خودنمایی می کردن استخر لبالب پر از اب بود رنگ‌های متنوع و روشن گل، طیف پیوسته رنگارنگی رو ساخته بودن که رنگین کمان رو با همه روشنی و قشنگی از جلوه می ندازه.

واقعاً عالی بود باغبون رو دیدم که درحال قدم زدن بود یه مرد مسن حدود پنجاه، پنجاه و پنج ساله بود یه کلاه روی سرش بود. سمتش رفتم و با احترام سلام کردم.

- سلام عمو خوب هستید؟

صورتش رو طرفم گرفت، چشم چپش رو چشم بند بسته بود با لبخند جوابم رو داد.

- سلام دخترم تو دختر آقای پارسایی هستی؟

- بله خودمم!

خوب صورتم رو وارسی کرد و بعد از چند ثانیه گفت:

- چقدر بزرگ شدی دریا!

من رو می شناخت؟

از کجا من رو می شناخت چرا این طوری نگاهم می کنه؟ چشمش رو چرا با چشم بند بسته؟ چرا لحنش برام عجیب غریبه؟ کلی سوال توی ذهنم به وجود اومده بود!

با تعجب بهش خیره شدم و گفتم:

- ش... شما من رو می شناسید؟

چشمش رو محکم بست و بعد از چند ثانیه باز کرد و سرش رو متوالی به چپ و راست تکون داد.

- نه دخترم فقط اسمت رو از خانم‌ شنیدم، کاری داشتی؟

این پیرمرد چقدر عجیب غریب بود.

- عمو شما گردنبند من رو ندیدید؟

چند ثانیه فکر کرد.

- همون که "د" انگلیسی بود؟

سرم رو چند بار تند تند به معنای آره تکون دادم‌.

دستش رو سمت یه پلاستیک مشکی بزرگ دراز کرد.

- گردنبندتون رو روی زمین دیدم و برداشتمش اما آقای ساواش از دستم گرفتن وقتی داشتن می رفتن تو زباله ها انداختنش چون دیدم یه چیزی مثل گردنبند دستشونه و دارن تو زباله ها پرتش می‌کنن!

محکم کف دستم رو به پیشونی‌م زدم و سمت زباله ها رفتم خدایا این پسر چرا این بلاها رو سرم میاره!

همین طور که نق می زدم در پلاستیک رو باز کردم که با استشمام بوی گند زباله ها نزدیک بود عق بزنم و بالا بیارم.

گردنبندم حالا چجوری پیدا کنم وسط این همه زباله

برگشتم از باغبون دستکش خواستم کمی بعد اومد.

دماغم و با انگشتم گرفتم و دستم رو داخل زباله ها کردم داشتم از پیدا کردنش منصرف می‌شدم ولی ننه اون گردنبند از طرف بابامه!

-دخترم بزار من می گردم.

سری به معنای "نه" تکون دادم و به کارم ادامه دادم و بالآخره پیدا کردم و از ذوق اینکه تور آشغال گردیم تموم شده دلم می‌خواست جیغ بزنم.

این پسره از خود راضی نیومده کلی داره عذابم میده، پام... دستم... حالا هم که...

گردنبند رو جلوی صورتم و‌گرفتم و‌گفتم... حالاهم که گردنبندم.

فقط این کارواش خان بیاد اینجا ببین چیکارش کنم.

***

با شنیدن صدای در خونه سریع از پشت میز بلندشدم و جلو در مقابلش دست به سینه ایستادم کلافه دستی به پیشونیش کشید و زیر لب گفت:

- بازم این احمق!

بلند گفتم:

-چیزی گفتی؟؟؟

آروم آروم سمتش رفتم و گردنبندم رو جلوش گرفتم.

- این رو یادت میاد؟

با گیجی یه نگاهی به گردنبند انداخت و کمی بعد یه لبخند خیلی خیلی ریزی هم گوشه لبش شکل گرفت و سکوت کرد.

نزدیک تر رفتم و گفتم:

- هوم؟

- پس آخر پیداش کردی، عجب پشتکاری داری تو دختر کوچولو!

پشت چشمی نازک کردم و همونطور که گردنبند رو دور انگشت هام چرخ می دادم گفتم:

- این دختر کوچولو یه بلایی سرت بیاره که نه تنها مرغای آسمون حتی بوزینه و گوساله و گوسفندا هم هر هر به حالت بخندن کدوم احمقی طلای ۲۴ ایاره اصل رو می ندازه تو زباله ها؟

- واضحه هنوز در دوران کودکی به سر می‌بری لحنت، حرفات، رفتارات کاملا بچه‌گانست.

پسم زد و از بغلم رد شد گردنبند رو تو دستم گرفتم و مشت کردم و زیر لب گفتم:

- با بد کسی در افتادی کارواش خان!

یه کاری می کنم این ابهت و کرامت و شرافتت رو از دست بدی!

به من می‌گن دریا!

چند دقیقه بعد اینکه از پله ها بالا رفت منم راه پله هارو پیش گرفتم و رفتم به اتاقم رفتم و محکم در رو بستم و دست به سینه روی تخت نشستم نگاهی به ساعت انداختم ساعت یک شب بود بعله وقت ماموریت های مخفیانست!

مانتو مشکی رنگم رو پوشیدم

با شلوار جین مشکی و شال مشکی رو به روی آینه نشستم و با مرطوب کننده دست و صورتم رو مرطوب کردم یه رژ قرمز مات هم به لب هام زدم.

گوشیم رو از شارژ در آوردم، پنجاه تماس بی پاسخ از رویا و کاملیا مطمئنا خیلییی عصبی هستن.

سریع باهاشون تماس گرفتم و بعد از اولین بوق سریع جواب داد.

- دختره ی خنگ کجایی علف که چه عرض کنم درخت کاج زیر پامون سبز شد.

- دیوونه آخه همین اول کاری درست نیست هشت شب به بعد بیام از اینجا بیرون، اینا یه‌جورین خیلی خشک تشریف دارن.

- باشه بیا دم در منتظرتیم.

چنان فریادی زدم که فکر کنم گوساله دلفریب بیدار شد.

- دمممم در؟؟؟؟

دستم رو جلوی دهنم گرفتم و آروم تر گقتم:

- دم درید الان؟

- آره مگه چیه؟

- دیوونه اینا دوربین دارن، یه کم برید جلو تر ماشینتون تو دید نباشه.

- حله منتظرتیم بدو سریع بیا.

باشه ای گفتم و تماس رو قطع کردم چطوری برم؟

این هرکول از بس قهوه می‌خوره بیداره مثل جغد سرش صد و هشتاد درجه می چرخه!

چیکار کنم؟

کیفم رو برداشتم و روی شونه ام انداختم و آروم در اتاق رو باز کردم و پاورچین پاورچین به سمت پله ها حرکت می کردم خدا کنه کسی نبینتم!

بعد مسافتی طولانی که نفسم برید از استرس دیده شدن آروم در خونه رو باز کردم و رفتم توی حیاط یه اتاقک کوچیک گوشه ی حیاط قرار داشت که فکر کنم اتاق باغبون بود.

خداروشکر مرحله اول رو‌ رد کردم انگاری هفت خانه رستمه سریع سمت در حیاط رفتم و زدم بیرون!

نفسم رو از سر آسودگی بیرون فرستادم و سریع دوییدم و سوار ماشین شدم‌.

با دیدن من کاملیا و رویا شروع به غر زدن کردن.

کاملیا: دختر چرا اینقدر دیر کردی؟

رویا: دو ساعته منتظرتیم.

دستی به پیشونیم کشیدم و‌ عرق پیشونیه نداشتم پاک کردم گفتم:

- زودی از اینجا حرکت کن بریم.

رویا با ذوق گفت:

- خب بریم سر موضوع جذابمون!

- یعنی پیدا کردن قاتل مامانم این قدر جذابه؟

کاملیا: حتی از پیدا کردن قاتل بروسلی هم جذاب تره!

بعد به رویا گفت:

- کجا داریم میریم؟

رویا: هیش... فرمون دست منه سخن اضافه موقوف حواس بهترین راننده قرن رو پرت می کنی!

کاملیا تک خنده ای کرد.

- ماشین باباتو دزدکی ور داشتی فرمون فرمونم‌ می کنی واسه من؟ باس بری گاو بچرونی که با این پارک دوبلت!

و دوتایی زدیم زیر خنده.

***

بام تهران!

جایی که بهت حس قدرت میده و آرامش بعد از داشتن قدرت، قدرت اینکه کل تهران زیر پاهات پهن شده.

آسمون امشب بدجور اعجاب آور شده بود!

عجیب و خیره کننده!

اونقدر خیره کننده که از نگاه کردن بهش سیر نمی‌شدم!

ماه هم امشب بد خودنمایی می‌کرد!

نقره فام بود و مثل یه الماس تو آسمون می‌درخشید!

ملکه‌ای شده بود برای خودش تو دلِ آسمونِ شب!

شبی که من رو غرق کرده بود تو گذشته تو گذشته ای که نمیدونم راست هستش یا دروغ!

گذشته ای که بعد از ده سال به یه بسته نابود شد اون هم با یک جمله.

《دنبال قاتل مادرت بگرد》

کسی که با ایست قلبی مرده بود حالا باید دنبال قاتلش بگردم، دنبال گذشتم.

با صدای رویا از فکر کردن و هم زدن آبمیوه ام دست کشیدم.

- حالا می خوای چیکار کنی دریا؟

واقعاً باید چیکار می‌کردم؟

- نمیدونم رویا نمیدونم با یه چاقو و قاب عکس و اسکن از اثر‌ انگشت و ملحفه ای معلوم نیست لکه های روش خونه یا نه چه کاری میشه کرد؟ واقعا خیلی گیج شدم کاش می تونستم به بابام بگم و از ماموریتش نترسم واقعا تنهایی نمیتونم از پسش بر بیام.

کاملیا با لحن مشکوکانه ای وسط حرفم پرید.

- بنظرتون مشکوک نیست؟ مشکوک تر از چاقو و قاب عکس و ملحفه کسی هستش که این هارو فرستاده چرا بعد این همه سال؟ اصلا اینا دستش چیکار می کرده چرا باید بفرسته چرا زودتر نفرستاده؟

با گیجی و ناراحتی گفتم:

- کاملیا همه سوال های تو و به اضافه هزار تا سوال دیگه هم تو ذهن من هست ولی جوابی پیدا نمیکنم باید بگردم انقدر بگردم تا به تک تک جواب هام برسم ولی تنهایی نمیتونم، میترسم...

میترسم نتونم میترسم شکست بخورم.

از اینکه با چیز هایی رو به رو بشم که کل این ده سال از زندگیم رو ویرون کنه.

سرم رو بین دست هام گرفتم واقعا میترسم از گذشتم میترسم.

- میدونی که ما همیشه پشتتیم؟ همیشه کنارتیم؟میدونی که هرکاری برات می‌کنیم واسه خوشحالیت ماه رو زمین میاریم.

رویا هم با لبخند گفت:

- ما باهم بزرگ‌ شدیم از اول بچگی باهم چشم باز کردیم حتی از خواهر تنی هم بیشتر بهم نزدیکی‌م تا تهش باهاتیم پا به پاتیم قدم به قدم باهاتیم، یکی برای همه... همه برای یکی!

با لبخندی که حرف های رویا رو لبم نشسته بود دستش رو روی میز گرفتم.

- میدونم و فقط از خداروشکر می‌کنم که شما رو دارم

کاملیا اون یکی دستم رو روی میز گرفت و گفت:

- پس نترس، بزار اون قاتل از خدا بی خبر بترسه

یه جوری پیداش کنیم و با تریلی از روش رد بشیم یه‌جوری لهش کنیم که بگه غلط کردم دریا من رو نکش.

با حرف کاملیا خنده رو لبامون نشست و چقدر خوبه که دارمشون چقدر خوبه که باهامن پشتم به اینا گرم بود!

- دریا من به کامیاب بگم؟

نگاهش کردم کامیاب برادر کاملیا و دانشجوی حقوق بود!

- کاملیا نمیدونم چی در انتظارمونه میترسم آدم های بیشتری رو قاطیه این جریان کنم.

کاملیا کوبید رو بازوم و گفت:

- اووو بابا بیخیال... کامیاب سرش درد می‌کنه واس اینجور چیزا، بهش میگم و فردا شمارت رو بهش می دم هر سوالی ازش داشتی بپرس! منم ازش کمک می‌خوام بالاخره اون بیشتر از ما می‌دونه.

رویا: مدارک رو من قایم کردم یه‌جا که عقل جن هم بهش نرسه.

کاملیا بلند قهقهه ای زد یه جوری که من و رویا با تعجب نگاهش کردیم فکر کنم دیگه بچم رسیده به ته خل بودن!

- وی رویا مثل اون پرنده زیبا که غذاش رو یادش می رفت کجا قایم کرده توهم یادت نره کجا گذاشتیشون آخه می‌دونی همچینم ازش کم نداری.

منظور از اون پرنده "پرنده ی اسکل بود" اسکل یه پرنده ایه که غذاش رو یه جا مخفی می‌کنه و‌ یادش می‌ره!