رمان اسارت عشق به قلم سارا رحیمی‌تبار

ژانر: #عاشقانه #جنایی #معمایی #پلیسی #طنز

خلاصه:

داستانی برخاسته از یک انتقام قدیمی‌؛ کینه‌ای که در زیر خروارها خاک مدفون شده! و در این میان دختری از جنس نور! از جنس مهربانی در کشاکش این نبرد سهمگین اسیر چنگال بی‌رحم روزگار می‌شود و چه ناعادلانه بهای این کینه را می‌پردازد؛ تمام دارایی‌اش، خانواده اش، را به ناحق از دست می‌دهد و مسیر آرام زندگی‌اش به سمت پرتگاه باند قاچاق سوق می‌یابد. درست در زمانی که احساس می‌کند تمام درها به رویش بسته شده، دستی نامرئی او را از گرداب نابودی نجات می‌دهد. با ورود افراد جدیدی به زندگی‌اش، فصل جدیدی از سرنوشتش شروع می‌شود. عشقی به درخشندگی و پاکی ستاره در روزگار چون شب او می‌درخشد. عشقی متولد شده از یک قصر سپید؛ امّا ناگاه، دست تقدیر خاک از چهره گذشته بر می‌دارد و حقیقتی دور از باور، زندگی پرفراز و نشیبش را دگرگون می‌سازد.

بازی روزگار میان خوشبختی و بدبختی او فاصله می‌اندازد؛

فاصله‌ای به اندازه یک نفس!

مرگ یا زندگی؟

مقدمه:

دیروزم را ورق می‌زنم و خاطرات گذشته را مرور می‌کنم،

در روز‌های بی‌تو بودن.

خش‌خش برگ‌ها را از لا به لای صفحات پاییزی وجودم می‌شنوم

و التماس شاخه‌های قبلم را...

که در حسرت دست‌هایی سبز مانده است!

سرنوشتم با پرستویی غریب عجین شده...

هجرت می‌کنم، از قلب یخ بسته آدمیان.

می‌دانم...

من همان تک برگ خزان زده و زردم.

که به التماس ماندن بر روی شاخه هویت...

و در جدال برای حفاظت از سرشت سبز خود!

التماس کردم طوفان‌ها را...

تحمل کردم باد‌های سرد را

به جان خریدم کینه و طعنه‌ها را

اما چه شد؟

مانند برگ‌های دیگر

که افتادند بر زمینِ نیستی

می‌افتم به زیر پای عابران جدید زمانه!

غرورم می‌شکند و دم بر نمی‌آورم.

کم کم به این باور می‌رسم که زندگی...

نثر ساده‌ای‌ست از اشک‌ها و حسرت‌ها که حرفی برای گفتن ندارد...

و در کشاکش هجوم این عدالت‌های بی‌عدالتی

دستان گرم توست

که وجود شکسته‌ام را جانی دوباره می‌بخشد.

باید بروم...

تا زندگی‌ات مانند زندگی‌ام

خزان نشود؛

اما حصار بازوان تو به بندم می‌کشد

و این چنین دادگاه عشق مرا محکوم می‌کند

به حبس ابد!

و چه شیرین است،

اسارتِ عشق تو!

***

فصل اول:

صدای همهمه‌ی جمع، مثل زوزه‌ی دسته‌ای گرگ وحشی، تنش را می‌لرزاند. در آنجا هرکس بی‌اهمیت به سرنوشت و آینده‌ی خود، تنها به دنبال لذت و خوشی می‌گذشت. هیچ کس نمی‌دانست فردا چه چیز در دفتر زندگی‌اش نوشته می‌شود. یکی با لبخند جامش را پی در پی پر می‌کرد و یک نفس آن را بالا می‌کشید؛ دیگری در میان هزار حیوان‌صفت بدن خود را پیچ و تاب می‌داد... عده‌ای اطراف میز لاتاری جمع بودند و قمار می‌کردند.

در میان این همه انسان نماها، یکی در جست و جوی گمشده خود و دیگری پشت پرده‌های زرشکی رنگ به دنبال تغییر سرنوشت شومش بود. سرنوشتی که با تلخی و سیاه بختی آن را نوشته بودند.

چشمانش را به پرده زرشکی رنگ مقابل دوخته بود. پرده‌ای که هر لحظه امکان داشت به کنار برود. ذهنش خالیِ خالی بود. مثل عروسکی کوکی شده بود...فقط راه می‌رفت. نه اشکی برای ریختن داشت؛ نه صدایی برای فریاد زدن! اصلا چه فایده‌ای داشت؟ مگر آن همه گریه کرد کسی به او اهمیت داد که حالا برای آن‌ها مهم باشد؟ به جرم کدام گـ ـناه می‌بایست به تاراج برده شود؟ او که پایش را از حدش فراتر نگذاشته بود، پس چرا باید تقاص کار دیگران را پس می‌داد؟

ازپشت میکروفون، صدای زنی که با لهجه غلیظ عربی، افراد حاضر در سالن را برای دیدن برنامه مشتاق‌تر می‌کرد، مانند زوزه‌ی گرگ به دلش چنگ می‌زد و او را به وحشت می‌انداخت.

باد سردی از سالن آمد و لرزه بر اندامش انداخت. امّا این لرز کجا و ترس از اتفاقات پیش رو کجا؟ اتفاق؟! هه... شاید بهتر بود اسمش را کابوس می‌گذاشت تا اتفاق. از شدت ترس و دلهره توان ایستادن نداشت. در یک لحظه تمام جسارت و توان خود را از دست داد. دستش را به دیوار گرفت تا این جسم بی‌جان و سنگی برای لحظه‌ای تکیه‌گاه وجود ترک برداشته‌اش باشد؛ امّا با برخورد دستان سردی به شانه‌اش، تکیه‌اش را از دیوار گرفت و پشت سر خود را نگاه کرد. چشمانش در چشمان سیاه زنی که پشت سرش بود، گره خورد. چه‌قدر از این زن متنفر بود. به درستی که دل و روحش هم مانند چشمانش قیرگون و سیاه بود.حتی خروارها آرایشی که به چهره نشانده بود هم نمی‌توانست پلیدی و زشتی وجودش را بپوشاند. او بود که حتی معصومیت نگاهش را ندید و چه بی‌رحمانه او را قصاص کرد.

با یادآوری تمام این‌ها، حس تنفر در تک تک سلول‌های بدنش پخش شد.

اگر می‌توانست، هم مژگان، هم این جماعت شیطان‌صفت و هم خود را در آتش خشمش می‌سوزاند و خاکستر می‌کرد؛ امّاروزگار حقیقت را مثل یک سیلی به گوش او زد. او دیگر مثل قبل نبود. با حرص شانه‌هایش را تکانی داد تا حتی برای ثانیه‌ای دیگر دستان کثیف این زن با او برخوردی نداشته باشد. مژگان به حرکت او پوزخندی عصبی زد و گفت:

- هه تا کی می‌خوای تقلا کنی؟ این همه زور زدی چی شد؟ چی گیرت اومد؟ تا چند دقیقه دیگه باید بری رو صحنه، اُکی؟

نمی‌خواست! نمی‌توانست این کار را انجام بدهد. اصلاً به خاطر چه باید این کار را می‌کرد؟ می‌دانست که در پس آن پرده، چشم‌های حریص هوسران‌هایی، مشتاقانه منتظر کنار رفتن این پرده هستند تا او را ببینند. به چه قیمت؟ یعنی ارزش او این قدر پایین بود؟ با خشم به طرف مژگان خیز برداشت و گفت:

- حالم ازت به هم می‌خوره مژگان. خیلی پستی! تو هم یه دختری؛ چه طور می‌تونی با هم جنس خودت این کار رو بکنی؟ تو بویی از انسانیت نبردی. من پام رو تو اون به اصطلاح مهمونیِ مزخرف‌تون نمی‌ذارم.

مژگان برآشفت. به سمتش حمله کرد و یقه‌ی او را در دستانش فشرد:

- اول دختر نه و زن! بعد هم تو غلط می‌کنی که نمی‌ری، مگه به اختیار خودته؟ چی فکر کردی‌هان؟ که همه با دو تا حرف قلنبه سلنبه تو خر بشن؟ آره من پستم؛ هر چی دلت می‌خواد بگو. بالاخره باید عقده‌هات رو یه جوری خالی کنی دیگه! به نفعته که مثل آدم بری رو سن وگرنه عواقب بعدش... اوه اوه اوه اصلا نمی‌خوام بهش فکر کنم. ولش کن!

با این حرف او را رها کرد و خنده شیطانی سر داد. خریدارانه او را نگاه کرد و با حالت زننده‌ای ادامه داد:

- البته فکر کنم گربه‌های وحشی مثل تو، خواهان بیشتری داشته باشن.

دندان‌هایش را از شدت حرص روی هم فشار می‌داد. کاش می‌توانست این جادوگر را از کره‌ی زمین محو کند. با صدای مجری زن هر دو به خودشان آمدند. زن با عشوه و هیجان خاصی حضار را برای دیدن برنامه دعوت می‌کرد. صدای زن و خنده کریه حاضران مثل ناقوس مرگ در ذهنش اکو می‌شد. هنوز هم ضجه و شیون الهام و میترا و... در گوشش زنگ می‌زد.

- سیداتی! سادتی! من فضلکم التزموا الصمت. مرحبا بكم في دائرة لدينا. هیئنا لکم برنامج فرید من نوعه اللیله!

(خانم‌ها و آقایان! لطفا سکوت رو رعایت کنید. به محفل ما خوش آمدید. امشب برای شما برنامه بی‌نظیری ترتیب‌دیدیم!)

صدای خنده جمع بلند شد. مژگان بدون توجه به او در حالی که داشت لباس او را مرتب می‌کرد، آخرین اخطار‌ها را هم می‌داد:

- گوش کن! تو باید مثل یه مدل رو خط راست راه بری. روی سن یه نوار زرشکی رنگ کشیده شده. از رنگ زمینه تیره‌تر هست ولی جوری هم نیست که تو ذوق بزنه. روی همون خط راه برو. مثل یه مدل نه مثل خودت که امل هستی!

بعد با خنده زشتی اضافه کرد:

- از سن که پایین رفتی، باید هر کاری که می‌تونی انجام بدی تا یه مشتری خوب برات پیدا بشه. امیدوارم یه جنتلمن برات پیدا بشه. تم شوِ امشب مثل جشن بالماسکه هست. خوبه حداقل می‌تونی بدون اینکه گند بالا بیاری به خط نگاه کنی. بیا این نقاب رو بزن به صورتت.

همون طور که نقاب رو به دست دختر می‌داد با خودش هم حرف می‌زد:

- اهه نمی‌دونم چرا کوروش باید یه همچین گندی بالا بیاره که نشه جمعش کرد! اگه مثل خر تا خرخره نخوره بود، این افتضاح بالا نمی‌اومد که حالا مجبور بشیم این دخترِ رو بقچه بندی کنیم. اون همه لباسِ‌ باز که می‌تونست قیمتش رو خیلی بالاتر ببره، به خاطر خریّت این کوروش گور به گوری به فنا رفت.

حرف‌های مژگان را شنید. مژگان حرص می‌خورد، امّا او خیالش راحت بود که حتی با وجود این همه مصیبت هم هنوز، ذره‌ای از غرورش باقی مانده بود. هر چند دردناک، ولی ارزشش را داشت.

- نحن نعلم أن کل واحد منکم ینتظر بفارغ الصبر الجزء الرئیسی.

( می‌دونیم که همه‌تون بی‌صبرانه منتظر قسمت اصلی برنامه هستید.)

نقاب نقره‌ای را که با لباس فاخرش هماهنگ بود، در دستانش فشرد، دستانش می‌لرزید. نمی‌توانست نقاب را به چهره‌اش بزند. مژگان نقاب را از دستانش گرفت و او را به صورتش که در پشت آرایش زیبای خلیجی دلربا‌تر شده بود، زد:

- اهه یه کار به این سادگی رو نمی‌تونی انجام بدی؟ یادت باشه امشب باید فوق العاده به چشم بیای.

با خنده زشت اضافه کرد:

- امشب معلوم می‌شه که کدوم یکی از این‌ها تو رو تصاحب می‌کنه.

چیزی در دلش فرو ریخت! نه! به هیچ عنوان نمی‌گذاشت که دامنش آلوده شود. نمی‌گذاشت که بازیچه‌ی هــ ـو*س این لاشخوران شود. با خودش عهد بسته بود که تا پای جان از سرمایه وجودش حفاظت کند. سنگینی گـ ـناه خودکشی را به جان می‌خرید؛ امّا هرگز اجازه نمی‌داد احدی به او نزدیک شود. آتش جهنم برایش بهتر از سوختن در این جهنم زندگی بود، بهتر از فرو رفتن در منجلاب فساد بود و هنوز اندک امیدی که به خدایش داشت که او را از این تاریکی نجات دهد مانع از خودکشی او شده بود. امّا اگر فروخته شود؟... با خودش می‌گفت:«دلیار تو قول دادی نذاری پاک دامنیت به تاراج برده بشه! مرد باش و پای حرفی که زدی وایسا!»

- هذه اللیلة کان لدیکم الهدایاء جید جداً!

( امشب براتون هدایای خیلی خوبی داریم!)

مژگان دستش را به کمر دلیار زد و در حالی که او را به سمت جلو هل می‌داد گفت:

- می‌بینی داره چه‌قدر تبلیغت رو می‌کنه؟ تو رو به عنوان سورپرایز برنامه در نظر گرفتیم، برو ببینم چه می‌کنی!

اخم‌های دلیار بیشتر شد. صدای مجری هیجان بیشتری به خود گرفت و همهمه‌ها بالا رفت:

- أدعو کل واحد منکم فی هذا البرنامج الممتاز و غیرذلک لدینا هدیه جمیله جدا لکم!... واحد!... اثنین!... ثلاثه!

( همه‌تون رو به این برنامه عالی و البته به غیر از اون به این هدیه بسیار زیبا دعوت می‌کنم! یک! دو! سه!)

بالاخره آن پرده‌های منحوس کنار رفت. دلیار با گام‌هایی لرزان به روی صحنه می‌رفت. خواری را با همه وجودش احساس می‌کرد. با وجود تمام تلاشی که برای نگریستن کرد، سرانجام بغض لعنتی سر باز کرد و این چشمه اشک جوشید و روی صورت مهتابی‌اش رد باقی گذاشت. از پشت پرده اشک گرگ‌هایی را می‌دید که حریصانه مثل یک طعمه لذیذ به او نگاه می‌کردند. نور پروژکتور‌هایی که روی او متمرکز شده بود، چشمانش را اذیت می‌کرد. کانون توجه همه قرار گرفته بود. چه قدر احساس خفگی می‌کرد. خواری و بدبختی بالاتر از این؟ لباسی که بر تن داشت، علی‌رغم پوشیده بودنش، بسیار تنگ و چسبان بود و اندام بی‌نقصش را بی‌هیچ چشم‌داشتی در معرض تیرِ نگاه آن دیوها می‌گذاشت. حرف مژگان در ذهنش تکرار شد. نه نمی‌توانست دلبری کند. این کار‌ها در شأن او نبود. زیر سنگینی این نگاه‌ها داشت له می‌شد. هر کس که می‌خواست به او نزدیک شود، با عجله او را کنار می‌زد و راه خودش را در پیش می‌گرفت.

به دنبال یافتن راهی برای نجات خود بود که ناگهان محکم به شخصی برخورد کرد. سرش را بالا آورد. با دیدن چهره آن مرد نزدیک بود از ترس قالب تهی کند. فرزام با خنده زشتی روی او خم شد و گفت:

- به به مادمازل زیبا!

همان طور که دور دلیار قدم می‌زد و سر تا پای دلیار را از زیر نگاه کثیفش می‌گذراند، گفت:

- خب همون اول مثل بچه آدم حرف گوش می‌کردی. سرتق بازی خودت، کار دستت داد.

دلیار از شدت خشم دندان‌هایش را روی هم می‌سایید. صورت کشیده، پوست فوق العاده تیره، بینی نوک تیز، چشمان سبزِ روشنِ فرزام و ابروهایی که همانند دختران نازک کرده بود، حال بدش را بدتر می‌کرد. چهره‌اش نه تنها زیبا نبود، بلکه کاملاً با طینت شیطانی او مطابقت داشت و باطنش را به رخ می‌کشید. فرزام مجدد روبه‌روی او قرار گرفت. دلیار به راحتی می‌توانست بوی الکل را استشمام کند. اخم‌هایش عمیق‌تر شد؛ امّا فرزام بی‌خیال به او نزدیک‌تر شد و گفت:

- حیف اون دندون‌های سفید نیست که بخواد بشکنه؟ نکن این کار رو با خودت عزیزم.

دلیار منزجر می‌شد از این که کفتاری مثل فرزام، او را عزیزم خطاب کند. فرزام پوزخندی به چهره عصبانی دلیار زد و دست خود را مقابل دلیار گرفت و گفت:

- عزیزم افتخاری نصیبت شده که اولین رقـــص امشب رو با من داشته باشی.

دلیار نگاهی به دست فرزام کرد. سپس نگاهش را بالاتر برد و روی چهره نحسش توقف کرد. پوزخندی زد و با لحن مسخره کننده‌ای گفت:

- اوه، خیلی خودت رو دست بالا گرفتی. من حاضرم بمیرم؛ ولی حتی سایه‌ات هم به سایه‌ام نخوره. هنوز اون‌قدر کوچیک نشدم که بخوام با آدم‌های حقیر و پست، نشست و برخواست کنم.

صورت فرزام از خشم کبود شده بود. قدمی ‌به سمت دلیار برداشت و از بین دندان‌های کلید شده‌اش گفت:

- بهتره دهنت رو ببندی تا نزدم این صورت خوشکلت رو پر از خون کنم. حالیت شد؟

به دنبال این حرف دست دلیار را گرفت و او را به سمت خود کشید. دلیار مقاومت می‌کرد؛ امّا قدرت تحلیل رفته‌اش در برابر فرزام کم بود. شکستن را با همه‌ی وجودش حس کرد. فرزام با لبخند چندش‌آوری گفت:

- نگران نباش خانمی‌، نمی‌ذارم زمین بخوری. خوب بلدم چجوری برقصم.

به دنبال این حرف، فشار نسبتاً زیادی به پهلوی دلیار وارد کرد. دلیار چشمانش را از درد بست. فرزام یک وحشی به تمام معنا بود. از شدت درد، عرق سردی بر پیشانی‌اش نشست. آن یک ذره توانی هم که داشت، با این کار فرزام ته کشید. فرزام از ضعف دلیار استفاده کرد و او را به سمت پیست رقـــص هدایت کرد؛ ولی هنوز چند قدمی‌ برنداشته بودند که دست دلیار کشیده و به دنبال آن فرزام مجبور به ایستادن شد. هر دو به پشت سر خود نگاه کردند. مرجان با قیافه‌ی کاملاً جدی به آن دو نگاه می‌کرد. فرزام با دیدن دستِ مرجان که دور مچ دلیار قفل شده بود، با تشر گفت:

- چیه؟ چته؟ اینجا چه غلطی می‌کنی؟

مرجان بدون آن‌که دست دلیار را رها کند، روبه‌روی فرزام قرار گرفت و گفت:

- غلط رو که تو داری می‌کنی. من اینجام تا جلوی غلط کردن تو رو بگیرم.

فرزام عصبانی شد و گفت:

- تو کی باشی که بخوای برای من تعیین تکلیف کنی؟ گُنده‌تر از تو هم نتونسته من رو از کاری که دلم می‌خواد انجام بدم منصرف کنه. تویِ جوجه که جای خودش رو داره.

مرجان پوزخندی زد و گفت:

- هر کس هم که باشم، به تو هیچ ربطی نداره؛ ولی تا اون جایی که می‌دونم کیومرث خان با یه اشاره می‌تونه جوری از صحنه‌ی روزگار محوت کنه که انگار نه انگار تا قبل از اون انگلی به اسم فرزام رو کره زمین وجود داشته.

مرجان توجّهی به چهره ترسیده و عصبانی فرزام نکرد و ادامه داد:

- دستور رئیسه که هیچ کس نباید کاری به کارش داشته باشه. حالا اگه دلت می‌خواد هر غلطی خواستی بکن تا جوابت رو خود رئیس بده؛ ولی می‌ترسم اون موقع که می‌خواد جوابت رو بده، جونی تو تنت نباشه که بخوای بشنوی.

فرزام دلیار را محکم به سمت مرجان پرتاب کرد؛ طوری که دلیار محکم به مرجان خورد و نزدیک بود به زمین بیافتد؛ امّا مرجان دلیار را محکم گرفت و از افتادن او جلو گیری کرد. فرزام با حرص آشکاری گفت:

- سگ خور، لیاقت این دخترها همون مردهای شکم گنده عربه.

مرجان تحقیرآمیز سرتاپایش را نگاه کرد و گفت:

- برای همین تو می‌خواستی باهاش برقصی دیگه؟ چون این پارس کردنت چیزی کمتر از سگ نیست؛ ولی خب بهتره از این به بعد لقمه اندازه دهنت برداری.

نگاه غمگین و مهربانی به دلیار انداخت و گفت:

- دلیار زیادی برای تو و امثال تو لقمه‌ی بزرگیه. بیا بریم دلیار.

به دنبال این حرف، دست دلیار را گرفت و بدون توجه به فرزام او را به سمت بار برد. میز بار از چوب تیره‌ای ساخته شده بود و جام‌های بلورین، مانند برج روی هم سوار شده بودند. قفسه‌ها از انواع و اقسام نوشیدنی‌ها پر بود. صندلی‌های بلند با پایه‌ی استیل، روبه‌روی پیش خوان قرار داشت. عده‌ای در کنار بار برای خود مشغول عیاشی بودند و عده‌ای دیگری، جام در دست با هم حرف می‌زدند. می‌دانست که کسی نمی‌تواند روی حرف رئیس حرف بزند. دلیار با تعجب نگاهی به افراد حاضر انداخت. فکر می‌کرد، اکنون همه اطراف آن‌ها جمع شوند؛ ولی این جماعت هــ ـو*س باز، آن قدر غرق در عیش و نوش خود بودند که حتی متوجه این دعوای کوچک نشدند. مرجان دلیار را کنار خودش قرار داد و به او گفت:

- بهتره از کنار من تکون نخوری. باشه؟

دلیار سری به نشانه تایید حرف مرجان تکان داد. شاید بعد از یلدا، تنها انسان قابل احترام در این جمع، مرجان بود. دلیار به صورت مرجان نگاهی انداخت. دختری با چشمان قهوه‌ای روشن، پوستی گندم‌گون، موهای طلایی که مشخص بود رنگ شده‌اند و در نهایت لب‌هایی که رنگشان به کبودی می‌زد. هر چند او هم مانند بقیه‌ی اعضای منفور اینجا در باتلاق جرم فرو رفته بود؛ ولی تا به حال کوچک‌ترین بدی در حق دلیار نکرده بود.

مرجان به چشمان ناراحت دلیار که در حصار نقاب نقره‌ای رنگ قرار داشت، نگاه کرد. غم چشمان دلیار مثل اقیانوسی بی‌انتها بود. سعی کرد دلیار را از آن حال و هوا بیرون بیاورد. برای همین رو به دلیار گفت:

- دلیار حالت خوبه؟ مشکلی نداری؟ اون فرزام عوضی که...

دلیار حرف مرجان را قطع کرد و با چهره‌ای که هنوز هم به خاطر درد مچاله شده بود گفت:

- نه فقط پهلوم رو محکم فشار داد.

مرجان نفس پر حرصی کشید و با نگرانی گفت:

- حالت الان خوبه؟ ببین می‌خوای اگه پا...

دلیار با لحن تلخی گفت:

- نه مرجان فعلا خوبم. با اون همه غذا‌های رنگ و وارنگی که بهم دادن، می‌تونم سر پا وایسم.

دلیار این را گفت و سکوت کرد. مرجان متوجه کنایه حرف دلیار شد و غمگین به او نگاه کرد. این دختر سزاوار این سرنوشت نبود. سرنوشتی که گریبان‌گیر خود مرجان نیز شده بود. مرجان که دید دلیار حوصله حرف زدن ندارد با لبخندی کاملاً مصنوعی که فقط برای حفظ ظاهر بود گفت:

- اوه چه ملوس شدی! پس سورپرایز امشب تو بودی! فکر کنم امشب خیلی جالب باشه.

دلیار پوزخندی عصبی به این زیبایی زد. با خودش می‌گفت:« هه ملوس؟ ترجیح می‌دادم مثل جادوگر غار سیاه باشم تا اینکه بخوام اینجا وسط یه مشت کفتار باشم.»

با یاد آوری گذشته آه سوزناکی از ته دل کشید. مرجان دستی به شانه‌اش زد و گفت:

- بی‌خیال طی کن!

تنها چیزی که نمی‌توانست باشد بی‌خیال بود. عصبی نگاهش را به اطراف دوخت. پیست رقـــص دایره‌ای شکل که از شیشه ساخته شده بود و نورپردازی زیبایی داشت، در وسط کلوپ خودنمایی می‌کرد. دلیار نگاهش را به انسان‌های علّاف و بیکاری دوخت که مثل کرم در هم پیچ و تاب می‌خوردند و با آهنگ می‌رقصیدند. به عمرش انسان‌هایی به عیاشی آن‌ها ندیده بود. مکانی که در آن حضور داشت، کمتر از جهنم نبود. یک کلوپ بزرگ و مجلّل در یکی از خیابان‌های لوکس دبی که هر چند وقت یک بار مهمانی‌های این چنینی در آن برگزار می‌شد و زندگی دلیار و شبه دلیار‌ها را به کام نابودی و سیاهی می‌برد.

چشم گرداند؛ ولی با دیدن صحنه روبه‌رو خون در رگ‌هایش منجمد شد. الهام همانند جسم نیمه جانی توسط دو نگهبان روی زمین کشیده می‌شد. رئیس آن دو نگهبان مردی مسن بود که با لبخند کثیفی به الهام اشاره کرد و گفت:

- تجلبوا فتاه! ( دختره رو بیارید!)

رد خونی در گوشه‌ی لب الهام خودنمایی می‌کرد و نشان‌گر شکنجه‌هایی بود که او کشیده. به چشمان الهام نگاه کرد؛ الهام تقلا نمی‌کرد. جیغ نمی‌کشید، تنها به نقطه‌ای نامعلوم خیره شده بود. او در این دنیا نبود. جسم بی‌روحی بود که فقط نفس می‌کشید. چشمان سبز الهام مثل دو تکه زمرد، سخت و سرد شده بود. دلیار ترسید. وحشت را با همه وجودش حس کرد. سرد شد... یخ بست؛ ولی ناگهان آتش انتقام در درونش شعله کشید، دستانش را مشت کرد.

با خودش گفت: «قسم می‌خورم...قسم می‌خورم که انتقام تو و همه اون دخترهایی که زیر دست این کفتارها نابود شدن رو بگیرم. دلیار نیستم اگه تقاص تمام این کثافت کاری‌هاشون رو ازشون نگیرم!»

با بغض و خشم سرش را به طرف دیگر برگرداند تا بیش از این شاهد شکستن دختری از جنس خودش نباشد. ناگهان نگاهش به مردی افتاد که با همه وجود از او متنفر بود. متوجه شد که مرد هم او را نگاه می‌کند. نگاهش را با خشم از او گرفت. مرد پوزخندی زد و به مرجان اشاره کرد. مرجان بازوی دلیار را گرفت و او را با خود به سمت کارِن برد.

یک آهنگ مزخرف شروع شد و یک زن صدای انکرالاصواتش را به گوش بقیه می‌رساند. دلیار از آن‌ها چشم برداشت. حتی نگاه کردن به آن‌ها هم کفاره داشت. نگاهش را به زمین دوخته بود که توجهش به یک جفت کفش مشکی براق جلب شد. نگاهش را بالا آورد و به صورتش خیره شد. کارن با چشم‌هایی به سیاهی اسمش، داشت او را برانداز می‌کرد. زیر نگاه کثیف کارن، طاقت خود را ازدست داد. با حرص گفت:

- عوضیِِ آشغال! حالم از تو و اون کوروش آشغال‌تر از تو و اون فرزام نکبت به هم می‌خوره! برید به جهنم!

کارن پوزخند عصبی زد و در حالی که سعی در کنترل خشمش داشت، از بین دندان‌های کلید شده‌اش گفت:

- انگار هنوز آدم نشدی! فکر می‌کردم کوروش دمت رو چیده؛ امّا انگار چموش‌تر از این حرفا هستی.

با نگاه زشتی به لب‌های دلیار ادامه داد:

- و من عاشق دخترهای چموشم. دعا کن امشب یه صاحب خوب برات پیدا بشه وگرنه خودم اولین شب رویاییت رو برات می‌سازم عزیزم!

صحنه رفتن الهام پیش چشمان دلیار جان گرفت. با اینکه ترس به جانش افتاده بود؛ ولی با همان جسارت گذشته‌اش گفت:

- خیال خام! تو لیاقتت همون رامش عوضی‌تر از خودته؛ ولی خب حتی اون هم تو رو آدم حساب نکرد. دیگه خودت حدت رو بدون و لقمه گنده‌تر از دهن گشادت برندار!

می‌دانست که خیلی بی‌ادب شده و این حرف‌هایی که زده بود، هیچ کدام از خودش نبود. اصلاً اهل فحاشی نبود؛ ولی این‌قدر در این مدت فشار را تحمل کرده که کاسه‌ی صبرش لبریز شده بود و چه کسی بهتر از کارن! مسبب تمامی ‌فلاکت‌ها و بدبختی‌هایش! مرجان ازترس در گوش دلیار گفت:

- هی دختر! زبون به دهن بگیر با‌هاش دهن به دهن نشو! کلّه خره می‌زنه یه بلایی سرت میاره‌ها. اون دفعه همین کارن جلوی کوروش رو گرفت. اگه قاطی کنه، کسی جلودارش نیست.

- هیچ غلطی نمی‌تونه بکنه.

کارن با عصبانیت گفت:

- خفه شو دختره‌ی نفهم، حقت رو می‌ذارم کف دستت!

با صدای مردی، جدال کوچکی که بین دلیار و کارن به وجود آمده بود، خاتمه یافت. نگاه آن سه نفر به طرف او برگشت. مردی با دو بادیگارد در کنارش هیبتی مثل گوریل داشت و آنقدر به ریش و سبیل و موهایش روغن زده بود که می‌شد با گرفتن روغن آن‌ها یه کارخانه‌ی تولید روغن افتتاح کرد. گردنبند زمختی از طلا به گردنش آویزان بود که بیشتر شبیه قلاده سگ بود تا زنجیر. نگاه کارن رنگ آشنایی گرفت با لبخند به سمت مرد رفت و او را دعوت به نشستن کرد.

- تفضل! تفضل! ( بفرما! بفرما!)

مرد هیکل گنده‌اش را روی مبل انداخت و نگاهش به دلیار افتاد. لبخند چندشی بر لبانش آورد و در حالی که چشم از دلیار برنمی‌داشت رو به کارن گفت:

- سمعت من الشباب عن الفتیات...أرید افضل منهن... فتاة مع العیون کالظبی... عنید!

( از بچه‌ها درباره دخترها شنیدم، من بهترین‌شون رو می‌خوام. دختری با چشم‌هایی مثل آهوی وحشی... رام نشدنی)

هر دو به دلیار نگاهی کردند و خندیدند. دلیار دلشوره‌ی بدی داشت و دست مرجان را در دستانش می‌فشرد. مرجان که حال او را دید، دلش به حال او سوخت. گذشته‌اش را به خاطرآورد. دستش را روی شانه‌های او گذاشت و فشار خفیفی به آن‌ها داد؛ امّا دلیار بی‌توجه به مرجان فقط چشم دوخته بود به آن میز گرد که اطرافش مبلمان چرم قهوه‌ای قرار داشت. ثانیه‌های عذاب آوری بود. کارن با پوشه‌ای که در دست داشت ور می‌رفت. همان مرد دوباره به حرف آمد، هیکل گنده‌اش را به زحمت تکانی داد و خود را به جلو کشید و گفت:

- کم سعرها؟ ( قیمتش چنده؟)

کارن لبخندی به او زد و گفت:

- إصبر قصان! ( تحمل کن قصان!)

یک لحظه صدای مرد دیگری بلند شد. سرها به طرف او برگشت. مردی آراسته در یک کت و شلوار خوش دوخت مشکی به سمت آن‌ها حرکت می‌کرد. مرد در حالی که نزدیک می‌شد، به دلیار اشاره کرد و گفت:

- اذا تقصد هذه!...أنا اریدها! ( اگه منظورت اینه! من هم می‌خوامش)

قصان عصبی گفت:

- کیف تجرؤ؟ أنا قصان عادل! (چه‌طور جرئت می‌کنی؟ من قصان عادل هستم!)

کارن رو به مرد گفت:

- من أنت؟ ( شما؟)

مرد خونسرد به کارن نگاه کرد و گفت:

- أنا مأمور من جانب السّیدی أن‌ أشتری هذه الفتاة!

( من از طرف رئیسم مامورم که این دختر رو بخرم! )

کارن: من هو السیدک؟ ( رئیست کیه؟)

مرد بدون توجه به سوال کارن گفت:

- سمعت أنک بائع جّید! علی ای حال، فإننا نبحث دائما عن الأفضل. فلن نأسف التعامل معنا.

(شنیدم فروشنده خوبی هستید! به هر حال ما همیشه به دنبال بهترین‌ها هستیم. شما از تجارت با ما پشیمان نمی‌شوید.)

قصان عصبانی به مرد نگاه کرد و با صدای نسبتا بلندی گفت:

- إسکت! هذه الفتاة لی! هل سیدک الغنی؟ کم ستنفق لها؟

( ساکت باش! این دختر برای منه! رئیست ثروتمنده؟ چه‌قدر براش خرج می‌کنی؟)

مرد نیم نگاهی به دلیار انداخت و گفت:

- اکثر منک! (بیشتر از تو)

چشمان کارن درخشید. الان وقت بازار گرمی ‌بود. چشمانش را بین دو مرد چرخاند و با لحن وسوسه کننده‌ای گفت:

- هی جمیلة جداً. خلابة کثیراً! من یشتریها أضمن أن یوجد نفسه فی الوفور العیش و النشاط!

(اون واقعاً زیباست.بسیار دلرباست! هرکسی که اون رو بخره خودش رو غرق در عیش و شادی می‌بینه!)

دلیار مضطرب با پایش بر روی زمین ضرب گرفته بود. این طور که پیدا بود قرار نبود از این مهلکه جان سالم به در ببرد، چون هر دو مرد با حالتی ستیزه جویانه، بر سر او با هم رقابت می‌کردند. به جز آن دو کسی جرئت نکرده بود پیشنهادی در مورد دلیار بدهد؛ امّا دلیار به مرد ناشناس نگاه می‌کرد. به نظرش رفتار مرد عجیب بود، برخلاف قصان که از همان ابتدا نگاهش را از روی دلیار بر نمی‌داشت، مرد به جز همان ثانیه اول که نیم نگاهی به او انداخته بود دیگر به سمت او نگاهی نکرده بود. پس دلیل این همه پافشاری مرد برای خریدن او چه بود؟

همهمه‌ها اوج گرفته بود، بقیه افراد حاضر در سالن دور مبل‌ها جمع شده بود و با هیجان این مزایده را نگاه می‌کردند. هر مبلغی که قصان می‌گفت مرد ناشناس قیمتی بالاتر را پیشنهاد می‌داد و بالعکس. با جیغ خفیف مرجان با حالتی گنگ به طرف او بر گشت و گفت:

- چیه؟ چت شده؟

مرجان که به لطف پدر عراقی خود عربی را واضح می‌فهمید به شانه دلیار چنگی زد و گفت:

- وای دلیار می‌دونی چه قیمتی روت گذاشتن؟

دلیار در دلش پوزخندی زد و با خود گفت:« اینجا ارزش من با یه کالا برابری می‌کنه که حالا برام قیمت هم گذاشتن؟ خدا لعنتت کنه کارن. هم تو رو هم بابای بی‌شعور‌تر از خودت رو که من رو به خاک سیاه نشوندید. احمق چشم‌هاش داره از کاسه در میاد. امیدوارم یه روز خدا تلافی تموم این دخترها رو از دنده‌ات در بیاره که به خاطر پول هستی‌شون رو به آتیش کشیدی.»

مرجان او را تکانی داد و گفت:

- به خدا این‌ها کله‌شون باد داره! چه خبره بابا؟! افتادن رو لج؟

دلیار بی‌حوصله به مرجان نگاه کرد و گفت:

- اهه مرجان مگه چی گفتن؟

- دیوونه، قصان قیمت50 هزار درهم (50 میلیون تومان) رو پیشنهاد داد؛ ولی این مرد یه دفعه گفت80 هزار درهم (80 میلیون تومان ) معلومه پول‌شون زیادی کرده!

دلیار بر جای خود میخکوب شد. نه! این دیگر در باورش نمی‌گنجید که کسی به خاطر هــ ـو*س خود بخواهد این چنین پول خود را بر باد دهد آن هم این همه. مغموم با خود فکر کرد:« اگه من یک هزارم پول این‌ها رو داشتم اون وقت...»

بغضی که گلویش را گرفته بود به او مجال فکر کردن بیشتر را نداد. به جمع خیره شد. آن قدر لحظات هیجان‌آوری بود که حتی صدای موزیک هم قطع شده بود و همه‌ی چشم‌ها به میز فروش بود. تا به حال نشده بود که بر سر دختری چنین قیمت‌های گزافی پیشنهاد شود و این امر برای همه غیر منتظره و در عین حال جالب بود. در یک لحظه صدای زمخت قصان که آمیخته با لهجه غلیظ عربی بود ضربه آخر را زد:

- ألف مائه! (100 هزار درهم - 100 میلیون تومان )

لبخند مزخرف کارن نشان می‌داد که از این مزایده راضی است! چرا راضی نباشد؟ به بهای زندگی یک نفر، چنین پول کلانی را به جیب می‌زد. دلیار از شدت دلشوره حالت تهوع گرفته بود.افکار بچگانه‌ای در ذهنش رژه می‌رفت. خودش هم نمی‌دانست چرا؟ امّا احساس می‌کرد اگر به آن غریبه‌ی ناشناس فروخته شود در امنیت است؛ امّا منطقش به این رویاپردازی‌های او پوزخندی زد و گفت:« هه لابد فکر می‌کنی در راه رضای خدا داره این همه پول رو می‌ذاره وسط؟ فانتزیِ قشنگیه حیف که با واقعیت زمین تا آسمون فرق داره!»

می‌دانست. خودش هم این واقعیت را قبول داشت؛ امّا نمی‌خواست به آن مردک عیاش عرب، قصان عادل، فروخته شود. اگر چنین می‌شد قبل از اینکه پایش را از این کلوپ منحوس بیرون بگذارد، خود را برای همیشه از صفحه روزگار محو می‌کرد. نگران به مرد نگاه کرد، امّا اخم و سکوت مرد گواهی بد می‌داد. مرد در فکر فرو رفته بود. یعنی تسلیم شده؟ یعنی داستان زندگی او باید این چنین بی‌رحمانه تمام شود؟ لحظه‌های زجرآور و کشنده‌ای بود. 5 دقیقه دیگر هم گذشت؛ امّا هم چنان سکوتی رعب انگیز حکم فرما بود.که ناگهان...

- اربعمئه و خمسون الف درهم! (450 هزار درهم - 450 میلیون تومان)

این صدای مرد بود که سکوت را شکست. نه! باور نکردنی بود. در چشمان کارن چلچراغ روشن شده بود. اخم‌های در هم قصان، آرامشی را در دل دلیار انداخت. قصان عصبانی به مرد چشم دوخت؛ امّا او ریلکس با بلوتوثی که در گوشش بود حرف زد. در یک لحظه مرد به عقب برگشت و به سمت تاریکی‌ترین گوشه‌ی سالن نگاه کرد. خیره به آن تاریکی سری تکان داد و به سر جای خود بازگشت. نگاه دلیار نیز به آن سمت کشیده شد؛ امّا نتوانست چیزی ببیند. تنها چیزی که توانست تشخیص دهد کت و شلوار سفیدی بود که در میان تاریکی خودنمایی می‌کرد.

کارن به قصان نگاهی کرد و گفت:

- ماذا تعمل قصان؟ ( چه می‌کنی قصان؟)

قصان چشمان سرخ از عصبانیش را به مرد دوخت و عصایی را که در دست داشت محکم به زمین زد و گفت:

- صعب المراس! ( لعنتی!)

این یعنی قبول شکست؛ یعنی فروخته شدن دلیار به آن مردی که هیچ کس نه او و نه اربابش را نمی‌شناخت. کارن در حالی که سعی داشت خوشحالیِ سودِ خوبی را که به دست آورده بود، از نگاه به خون نشسته قصان مخفی کند، رو به او با لبخند گفت:

- لا داعی للذعر! (عصبانی نشو)

بعد رو به مرد کرد و در حالی که به او دست می‌داد گفت:

- هنیئا لک! (مبارک باشه)

مرد تنها سری تکان داد و چیزی به کارن گفت. هردو به سمت دلیار نگاهی انداختند. کارن با اخمی‌ به نشانه تایید حرف مرد، سری تکان داد و به سمت آن دو آمد و رو به مرجان گفت:

- برو آماده‌ش کن می‌خواد ببرتش. تموم وسایلش رو هم بده بهش. لباس خودش رو هم بده بپوشه؛ میگه نمی‌خواد این لباس‌ها تنش باشه. این رو (اشاره به لباس) بذار تو کاور بده به دلیار.

نگاه تمسخرآمیزش را به دلیار دوخت و ادامه داد:

- این هم صدقه‌ی من به تو! فکر نکنم دیگه تو تموم عمرت همچین چیزی گیرت بیاد.

در حالی که به دلیار چشمکی می‌زد با حالت زننده‌ای گفت:

- امشب خوش بگذره خانوم!

از قصد خانوم را این طور کشیده ادا کرد. دلیار با خشم به او نگاه کرد. چه قدر یک نفر می‌توانست پست باشد؟ در نظر دلیار، کارن و شبه کارن‌ها از حیوان هم فرومایه‌تر بودند.

مرجان او را با خود به اتاق برد. دلیار با دیدن شماره اتاق یخ کرد. این اتاق چیزی جز تلخی برای او نداشت. وارد حمام شد و با بدبختی لباس تنگش را با مانتو شلوار رنگ و رو رفته‌ی خود تعویض کرد. سردرد وحشتناکی گریبان‌گیرش شده بود. دستش را به سمت سرش برد که با صدای جیغ مژگان در نیمه راه متوقف شد و متعجب به او نگاه کرد. مژگان عصبانی گفت:

- معلوم هست داری چه غلطی می‌کنی؟

- من فقط می‌خواستم...

- خفه! خودم فهمیدم می‌خواستی چه غلطی کنی! دستور دادن که تا وقتی از اینجا بیرون نرفتی بهش دست نزنی. بخوای لجبازی کنی من می‌دونم و تو!

دلیار عصبانی شد؛ ولی برای حرصی کردن مژگان با جرئت گفت:

- غلط می‌کنی بخوای کاری کنی! خوشبختانه یا بدبختانه یه نفر پیدا شده که من رو از بین شما لجن‌ها بکشه بیرون. حتماً فهمیدی چه قدر برام خرج کرده؟ اون‌قدری هست که توی مغز کوچیک تو جا نمیشه. جرئت نزدیک شدن به من رو هم نداری چه برسه بخوای غلط اضافه کنی...

مژگان از خشم کبود شد. به سمت دلیار خیز برداشت و گفت:

- دختره‌ی عوضی واسه من زبون درازی می‌کنی؟

- هه مگه فکر کردی کی هستی؟ القابی که برازنده‌ی خودته بهم نسبت نده! تو اسم زن رو به لجن کشیدی تو یــ...

یک دفعه دنیا پیش چشمانش تار شد. محکم به دیوار میز آرایش خورد و تیزی مجسمه‌ی روی آن در بدنش نشست. درد بدی را در تمام تنش حس کرد با تمام توان داد زد:

- کثافت!

مژگان خنده‌ای کرد و گفت:

- اوه I am so sorry! اصلا یادم نبود اوضاعت قاراش میشه!

لحنش را عوض کرد و با حالتی عصبی و زننده ادامه داد:

- دهنت رو ببند خب؟ نمی‌دونم اگه این صاحاب خر پولت نبود، باز هم بلبل زبونی می‌کردی یا نه! این چیزی نیست که صاحابت نبینه؛ ولی برای خودت میگم اگه الان بفهمه پولش رو می‌گیره و میره رد کارش؛ اون وقت تو می‌مونی و قصان جون و...!

ادامه نداد و با انگشت اشاره‌اش تهدید‌وار گفت:

- به نفعته خفه شی!

"صاحابت" را با لحن بدی گفت.خدایا چه‌قدر حیوان بود! چه‌قدر درونش به لجن کشیده شده بود! دلیار با تمام بی‌توانیش زمزمه کرد:

- یک روز تقاص تمام کارهات رو پس میدی!... روزی می‌رسه که به پاهام بیفتی و التماس کنی... بهت قول می‌دم مژگان.

مژگان اول یواش بعد بلند بلند خندید. خنده‌اش تبدیل به قهقهه شد. همان طور که دست می‌زد، جلوی پای دلیار که حالا بر زمین افتاده بود نشست و گفت:

- براوو! براوو! تهدید می‌کنی بچه؟ بیفتم به پای تو؟

تک خنده بلندی کرد :

- التماست کنم؟

قهقهه می‌زد:

- جوک خوبی بود دم رفتن. ببین جوجه من 8 ساله تقاص ندیدم. از این به بعدش هم نمی‌بینم. الان هم مثل بچه آدم بلند شو بریم.

با صدای در نگاه هر دو به سمت آن کشیده شد. مرجان آمد و با دیدن صحنه روبه‌رو، ماجرا را تا آخر فهمید. عصبی به سمت مژگان یورش برد و گفت:

- مرده شورت رو ببرن مژی! دو دقیقه افسار پاره نمی‌کردی تا این رو درست تحویل بدیم بعد حرصت رو سر هر بدبخت دیگه‌ای خالی می‌کردی. احمق اگه بفهمن، کارن پدر جَدّمون رو میاره جلو چشم‌هامون. برو بیرون خودم میارمش!

مژگان در حالی که زیر لب غرولند می‌کرد، پشت چشمی‌ برای مرجان نازک کرد و از اتاق بیرون رفت. مرجان به دلیار کمک کرد که بلند شود.

مرجان: تو نمی‌شناسیش وحشیه؟! چرا سر به سرش می‌ذاری؟ بلند شو بریم اومدن دنبالت. درد نداری؟ ببینمت! ممکنه باز شده باشه. با این وحشی‌گری که مژگان راه انداخت بعید نیست. بذار...

دلیار به او اجازه نداد. به زحمت از جایش بلند شد و لبخند بی‌جانی به مرجان زد:

- نمی‌خواد مرجان. من خوبم. مرجان اگه کمک‌های تو و یلدا نبود نمی‌تونستم از دست این کفتار‌ها جون سالم به در ببرم. نمی‌دونی کجاست؟

- خواهش می‌کنم گلم. نمی‌خواستم تو هم یکی از ماها بشی؛ ولی انگار...

آهی کشید و در حالی که چشمش خیس شده بود گفت ادامه داد:

- به هر حال شاید حکمتی توی کار باشه، شاید هیچ وقت نبینمت، امیدوارم هر جا که باشی شاد زندگی کنی.

دلیار پوزخندی زد و گفت:

- به نظرت با این وضع زندگی میشه شاد بود؟ الان معلوم نیست قراره چی سرم بیاد. مردن بهتر از این خفّت و ذلّته.

انگار تازه مغزش به کار افتاده بود و خود را به واقعیت نزدیک می‌دید. سایه‌ی تیره‌ی بدبختی را روی سرش حس می‌کرد. نباید تنش را به تاراج می‌گذاشت! هرگز! رو به مرجان گفت:

- می‌شه چند لحظه بری بیرون!

مرجان مشکوک به او نگاه کرد. می‌ترسید دلیار کار احمقانه‌ای انجام بدهد. با لحن به ظاهر عادی گفت:

- می‌خوای چی‌کار کنی دلیار؟

دلیار دست و پای خود را گم کرد؛ امّا خیلی زود به خودش مسلط شد و گفت:

- هیچی مرجان، می‌خوام خودم یه نگاه بهش بندازم. همین.

مرجان با این که هنوز قانع نشده بود، به ناچار بیرون رفت. نمی‌خواست دلیار از او نیز بترسد. هر چند که دلیار تا چند ساعت دیگر برای همیشه از این جا می‌رفت. وقتی دلیار از رفتن مرجان مطمئن شد، وارد حمام شد. لباسش را به سختی بیرون آورد. رد خون روی لباس خود نمایی می‌کرد؛ ولی خونریزی شدید نبود. به خاطر ضربه‌ای که مژگان به او زده بود، این چنین شده بود. با این خونریزی نمی‌توانست از این جا برود. حداقل باید کاری می‌کرد تا جلو این خونریزی را بگیرد. از درد نفس نفس می‌زد. از جعبه‌ی کمک‌های اولیه، پنبه و باند و بتادین را بیرون آورد. پنبه را به بتادین آغشته کرد و روی زخم گذاشت. از شدت درد زانوهایش شل شد و روی کاشی‌های سرد کف حمام افتاد. با خودش می‌گفت:« دلیار قویی باش دختر، این چیزی نیست که بخواد تو رو از پا بندازه. تو می‌تونی. بلند شو. به فکر نجات خودت از این مخمصه باش. به خانواده‌ات فکر کن. بلندشو دلیار!»

انگار همین تلقین‌ها کافی بود که دلیار را به خود آورد. دستش را به دیوارحمام که با کاشی‌های پسته‌ای رنگی پوشیده شده بود، گرفت و به زحمت بلند شد و روی پایش ایستاد. مقدار زیادی پنبه و گاز استریل را روی زخم گذاشت و با ته مانده توانی که داشت؛ با یک باند محکم روی آن را بست. آن‌قدر باند را محکم به دور کمرش پیچیده بود که احساس نفس تنگی می‌کرد؛ امّا این‌گونه توانسته بود حداقل کمی‌ از درد خود را کم کند. دو قرص مسکن از کاور بیرون آورد و بدون آب خورد. از حمام بیرون آمد. با وجود دردی که داشت، همچنان سعی در مخفی کردن ضعف خود می‌کرد.

وسط اتاق ایستاد و به اطرافش نگاه کرد. به محض این که از اینجا بیرون برود، فرصت کمی‌ برای تغییر سرنوشت خود دارد. دو راه بیشتر پیش روی دلیار وجود نداشت و دلیار باید از میان آن دو یکی را انتخاب می‌کرد، یا فرار می‌کرد و خود را از سرنوشت شومی‌ که در انتظارش بود، نجات می‌داد یا سنگینی گـ ـناه خودکشی را به جان می‌خرید. دلیار همیشه فکر می‌کرد که خودکشی برای انسان‌های ضعیف است؛ ولی وقتی شرایط حالای خود را می‌دید، از نظرش خودکشی درست‌ترین راه می‌آمد؛ ولی او هنوز هم امید داشت که بتواند فرار کند و خود را از چنگال آن کفتاران نجات دهد. امّا نمی‌شد بی‌گدار به آب زد. با این فکر به سرعت به سمت میز آرایش هجوم برد و تمام وسایل را زیر و رو کرد. چیزی را که می‌خواست پیدا کرده بود. سردی تیغ لرزه بر اندامش می‌انداخت؛ ولی او تصمیم خود را گرفته بود. تیغ را در جیب مانتو مشکی خود گذاشت وشالش را بر روی سرش مرتب کرد و نگاه آخر را به آن اتاق شوم انداخت.

- امیدوارم یه روز اینجا رو سر تموم آشغال‌هایی که توش هستن خراب بشه.

نتوانسته بود یلدا را ببیند. کسی که مثل فرشته نگهبان همه جا مراقب او بود. غریبه‌ی آشنایی که در این جهنم همیشه به او کمک کرده بود. آهی کشید و بالاخره از آن اتاق بیرون رفت.

مرجان در راهرو منتظر دلیار بود. با تاخیر دلیار، نگران او شد. به طرف اتاق رفت که ناگهان قامت کشیده‌ی دلیار در راهرو نمایان شد. دلیار به او گفت:

- ببخشید دیر شد بریم.

مرجان از این خونسردی دلیار تعجب کرد. این آرامش، طوفانی در دل مرجان بر پا کرده بود. مرجان با دلهره گفت:

- دلیار تو خوبی؟

- آره مرجان خوبم.

- این آرامش تو من رو می‌ترسونه.

دلیار برای اولین بار لبخند مهربانی زد و گفت:

- نترس مرجان، کاری نمی‌کنم که بخوام شرمنده کمک‌های تو و یلدا بشم. بهت قول میدم یه روز از این جا نجات پیدا می‌کنی. بهم ایمان داشته باش.

مرجان چیزی از حرف‌های دلیار نفهمید. دستان سرد دلیار را در دستانش گرفت و گفت:

- می‌دونی به نظرم من دیگه زیاد زندگی کردم. چیزی هم ندارم که بخوام به خاطر حفاظت ازش بجنگم؛ ولی تو می‌تونی دلیار. تو بجنگ، نذار بازیچه بشی.

دلیار سرش را تکان داد و گفت:

- بهت قول می‌دم مرجان.

مرجان لبخند محزونی زد و دست دلیار را گرفت و هر دو از آن کلوپ نفرین شده بیرون آمدند.

از چیزی که می‌دید زبانش بند آمده بود. آن مرد در کنار لیموزین شش در سفید رنگی ایستاده و منتظر او بود. دلیار این ماشین‌ها را فقط در فیلم‌ها دیده بود که وزیران و تعداد کمی‌از ثروتمندان از آن‌ها داشتند. مرد با دیدن دلیار به سمت او رفت. دلیار به مرجان نگاه کرد؛ ولی دید که مرجان بد‌تر از خود او از تعجب دهانش باز شده است.

تکانی به مرجان داد و او را از هپروت بیرون آورد. مرجان دلیار را به سمت مرد هدایت کرد و خودش زود به داخل کلوپ برگشت. حتی خداحافظی هم نکرد. دلیار با تعجب به رفتن مرجان نگاه کرد؛ امّا مرجان نمی‌خواست که دلیار اشک حلقه زده در چشمانش را ببیند. نمی‌خواست تمام آن امید‌های واهی را که به دلیار داده بود، در لحظه آخر نابود شود. پیش خودش فکر می‌کرد که بگذارد این دختر، تا آخرین لحظه امید داشته باشد. امیدی که از نظر او به ناامیدی ختم می‌شد. مرجان فکر می‌کرد که سرنوشت دلیار مانند هزاران دختر دیگری که به اینجا آورده شده بودند، یا به مرگ یا به بردگی ختم می‌شود؛ امّا او نمی‌دانست که دست تقدیر چه در سرنوشت این دختر رقم زده است.

مرجان از جلو چشمان دلیار ناپدید شد و به داخل کلوپ برگشت. دلیار به سمت آن مرد برگشت. مرد با قدم‌هایی آهسته به طرف دلیار آمد. دلیار از ترس توان حرکت کردن نداشت. با وحشت به مرد خیره شده بود. مرد ترس را در نگاه دختر دید. با لحنی آرام و محکم گفت:

- از این طرف لطفاً!

شوک دوم بلافاصله به دلیار وارد شد. مرد خیلی روان و سلیس فارسی صحبت می‌کرد. مگر او عرب نبود؟ دلیار حرکتی نکرد. مرد که دید دختر هیچ حرکتی از خود نشان نمی‌دهد، بند کوله‌پشتی او را گرفت و با خود به طرف ماشین برد. اجازه این را نداشت که به او دست بزند!

دلیار مثل یک ربات به دنبال مرد می‌رفت. ذهنش خالیِ خالی بود. برایش عجیب بود! الان او باید خود را نجات می‌داد، گریه و شیون به راه می‌انداخت؛ امّا کاری جز سکوت نکرده بود. دلش می‌خواست جیغ بزند؛ ولی انگار چیزی در گلویش گیر کرده بود. پاهایش خلاف میل او به سمت ماشین حرکت می‌کردند. نزدیک ماشین بودند که دلیار دید سه مرد دیگر از ماشین پیاده شدند. همگی کت و شلوار مشکی به همراه یک کراوات هم رنگ آن به تن داشتند. دلیار با دیدن قد و قامت و هیکل‌های آنان از ترس قالب تهی کرد. ایستاد؛ مرد به سمت او برگشت و وقتی چشمان از حدقه بیرون زده دختر را دید، رد نگاه او را دنبال کرد و پی به قضیه برد. در دلش به ترس دختر خندید؛ ولی وقتی نگاهی به بچه‌ها کرد و جوانب کار را از نگاه دختر سنجید، حق را به او داد.

نگران بود که از دختر کار احمقانه‌ای سر بزند. از طرفی هم نمی‌توانست چیزی به او بگوید. اجازه نداشت؛ ولی لااقل می‌توانست به او اطمینان خاطر بدهد. همین باعث شد رو به دلیار کند و با لحن محکم همیشگی خود بگوید:

- شما در امان هستید خانوم! هیچ کس قرار نیست به شما آسیبی بزنه و شما رو آزار بده. لطفاً سریع‌تر بیاید.

میان دوراهی رفتن و نرفتن گرفتار شده بود. نمی‌توانست خودش با آغوش باز به استقبال بدبختی برود. ایستاد و دستان مردی که کوله پشتی او راگرفته بود به دنبال توقف‌اش کشیده شد. مرد با تعجب برگشت و متوجه اخم عمیقی که بین ابروهای دلیار نشسته بود، شد. با جدیت به طرف رفت و گفت:

- چرا وایسادید؟

- من با شما هیچ جا نمیام!

- خانوم بهتره لج بازی رو بذارید کنار!

- من با شما نمیام!

این را گفت و کوله پشتی‌اش را محکم کشید و شروع به دویدن کرد. صدای مرد بلند شد که با فریاد می‌گفت:

- خانوم وایسید!

ولی دلیار بدون توجه فقط می‌دوید. صدای مرد به گوشش رسید که کسی را خطاب کرد و گفت:

- کاوه فرار کرد. برو دنبالش!

پشت سرش را نگاه نکرد؛ فقط به سرعت قدم‌هایش افزود. درد در بدنش پیچیده بود؛ ولی دلیار فرصتی برای فکر کردن به درد بدنش نداشت. الان مهم‌ترین مسئله حفظ پاکی و نجابت و فرار کردن از دست آن افراد بود. در دلش گفت:« خدایا خودت بهم نیرو بده که بتونم خودم رو نجات بدم.»

ناگهان تصویر مهربان مادرش در ذهنش تداعی شد که با چادر نماز سفید روی سجاده نشسته بود. یادش آمد زمانی را که ناامید به مادرش پناه برده بود و مادر تنها یک چیز به او گفته بود:

- « إن ینصرکم اللّه فلا غالب لکم وإن یخذلکم فمن ذا الذی ینصُرُکُم من بعده وعلی اللّه فلیتوکَّل المؤمنون»

( اگر خداوند شما را یاری کند پس هرگز کسی بر شما چیره نخواهد شد، و اگر خداوند دست از یاری شما بردارد، پس چه کسی شما را یاری خواهد کرد؟! باید مؤمنان تنها بر خداوند توکل کنند. )"سوره آل عمران - آیه 160"

همین آیه برای دلیار کافی بود تا نیرویش را به او برگرداند. آری خدا همه جا و در هر لحظه با او بود. درد برایش بی‌معنی شده بود. با سرعتی که از خود انتظار نداشت، می‌دوید. عابران با تعجب به او نگاه می‌کردند؛ ولی دلیار بی‌آن که توجهی به اطرافش بکند، راه خود را پیش گرفته بود. مقصدش مشخص بود. به هیچ احدی اجازه نمی‌داد که ذره‌ای از پاکی‌اش را لکّه‌دار کند.

کمی ‌جلوتر یک خیابان نسبتاً عریض وجود داشت که ماشین‌ها با سرعت سرسام‌آور در رفت و آمد بودند. می‌بایست از آن خیابان رد می‌شد، ولی چگونه؟! در دلش گفت:«‌ یا به سلامت از این خیابون رد می‌شم یا فوقش می‌رم زیر چرخ یکی از همین ماشین‌ها! مرگ یه بار شیون یه بار!»

تمامی‌وجودش آن سمت خیابان را می‌دید. زیر لب گفت:

- خدایا خودت کمکم کن!

چشمانش را محکم روی هم فشار داد و باز کرد. به خیابان رسیده بود. نمی‌دانست آن شخص که کاوه معرفی شده بود، هنوز به دنبالش است یا نه! وسط خیابان رسید. صدای بوق و همهمه مردم در فضا پیچیده بود. ناگهان صدای فریاد مردی در صدای بوق ممتد کامیون گم شد!

- وایسا!

چشمانش را بست و هر لحظه منتظر برخورد بدنه سرد و آهنی ماشین با بدنش بود؛ ولی در یک لحظه دستانش کشیده و به سمتی پرتاب شد. از ترس قدرت باز کردن چشمانش را نداشت. صدای افراد زیادی را بالای سرش احساس می‌کرد. دهانش تلخِ تلخ شده بود. آرام چشمانش را باز کرد که نگاهش در نگاه ماشی رنگی گره خورد. پسر در حالی که روی آسفالت خیابان نشسته بود و نفس نفس می‌زد تنها یک جمله گفت:

- خدا رو شکر بخیر گذشت!

و بعد به دختر نگاه کرد و گفت:

- این چه کار...

اما حرفش ناتمام ماند. دلیار مبهوت به خیابان خیره شده بود. فقط چند ثانیه تا مرگ فاصله داشت. تمام بدنش سست شده بود و می‌لرزید. به کامیون زرد رنگ روبه‌رویش خیره شده بود. مرگ آن قدر‌ها هم که او تصورش را می‌کرد، آسان نبود.

راننده کامیون که مردی سی و خرده‌ای ساله بود در حالی که لباس کار آبی رنگ و کثیفی که لکه‌های روغن روی آن به وضوح مشخص بود به سمت آن‌ها آمد و کلاه لبه دار سبز رنگش را بالاتر برد و رو به پسر گفت:

- هل انتم اثنین بخير؟ ( حال دوتاتون خوبه؟)

پسر نفس عمیقی کشید و از زمین بلند شد، لباسش را تکاند و دستش را روی شانه راننده گذاشت و گفت:

- نحن علی ما یرام، فمن الافضل ان تذهب، یتم اغلاق الشارع.

(ماخوبیم. بهتره شما بری. خیابون بسته شده. )

و با دستش به کامیون راننده اشاره کرد. راننده نفس آسوده‌ای کشید و کلاهش را از روی سرش برداشت و عرق پیشانیش را پاک کرد. با لبخند گفت:

- الحمد لالله! كن حذرا حول هذا لاحقا. فی امان الله!

( شکر خدا! از این به بعد بیشتر مراقب باشید. خدانگهدار )

و به سرعت به سمت کامیون خود رفت. چون کامیون در خیابان سد معبر کرده و ترافیک سنگینی ایجاد شده بود. پسر به سمت دلیار برگشت و دست خود را به طرفش دراز کرد؛ امّا او توجهی به دست دراز شده‌ی پسر نکرد و با وجود دردی که در تمام بدنش پخش شده بود سعی کرد روی پای خود بایستد.

مانتو‌اش را تکان داد. جمعیت از اطراف آن‌ها در حال پراکنده شدن بودند. مردی که از دستش فرار کرده بود خودش را به آن‌ها رساند و به پسر گفت:

- خدا رو شکر کاوه به موقع رسیدی وگرنه معلوم نبود چی می‌شد!

پسری که کاوه معرفی شده بود، نگاه خشمگینی به دلیار انداخت. روبه‌رویش ایستاد و گفت:

- این کارها یعنی چی؟ داشتی خودت رو به کشتن می‌دادی!

دلیار یک قدم به عقب رفت. کاوه ذهنش را خواند و قبل از این‌که کار احمقانه‌ای از دختر سربزند، مچ دست او را محکم گرفت. دلیار تقلا می‌کرد تا خودش را رها کند:

- دستم رو ول کن به چه حقی به من دست می‌زنی؟ ولم کن!

- ولت کنم تا دوباره فرار کنی؟

- دستت رو بکش کنار!

کاوه چیزی نگفت و فشار انگشتانش را دور مچ دلیار بیشتر کرد. دلیار جیغ خفه‌ای کشید و گفت:

- ولم کن وحشی! چی از جونم می‌خوای؟

کاوه تحملش را از دست داده بود. از میان دندان‌های کلید شده‌اش گفت:

- دارم بهت می‌گم کاریت نداریم حالیت نمی‌شه؟

دلیار پوزخندی زد و گفت:

- هه شما گفتید و من هم باور کردم.‌‌ هالو گیر آوردید؟ یا فکر می‌کنید چون دخترم ضعیفم، از پس شما بر نمیام؟ شما یه مشت از خدا بی‌خبرید که برای رسیدن به خواسته‌هاتون حاضرید هر کاری کنید. من حالم از امثال شما بهم می‌خوره!

کاوه با شنیدن حرف‌های دلیارعصبانی شد. دستش را با عصبانیت رها کرد و قرآن کوچکی که همیشه به همراه داشت را از جیب کتش بیرون آورد و گفت:

- ما کافر؛ ما بی‌دین و ایمون. تو اگه این قرآن و کسی که این قرآن رو فرستاده قبول داری به همین قرآن ما کاری به کارت نداریم. حالا میل خودته؛ می‌خوای این جا وسط یه مشت کفتار بمون می‌خوای همراه ما بیا! من نمی‌تونم بهت بگم چی کار کن. تصمیم با خودته! نمی‌تونم آسمون رو به زمین بیارم که بخوام تو رو متقاعد کنم.

رو به پسر دیگری کرد و گفت:

- بیا بریم سپهر!

و برای این که حرص دلیار را دربیاورد گفت:

- ما قصدمون کمک بود؛ ولی انگار...

پوزخندی زد و ادامه داد:

- خودش دلش می‌خواد این جوری زندگی کنه.

خود کاوه می‌دانست که هیچ یک از این تهمت‌هایی که زده بود، حقیقت نداشت؛ ولی مسئله‌ی مهم این بود که می‌بایست اکنون این دختر را راضی کند تا با آن‌ها بیاید. دلیار این را که شنید، عصبانی شد. حقش نبود به او برچسب بی‌عفت بودن زده شود. او که بلا‌های بسیاری را به جان خرید تا پاکی‌اش حفظ شود. امّا حالا یک نفر به راحتی او را این گونه خطاب می‌کرد. با قدم‌های آرام امّا محکم به سمت آن دو نفر رفت و از پشت سر به آن‌ها گفت:

- شما چی از زندگی من می‌دونید که به خودتون اجازه می‌دید در مورد من همچین قضاوتی بکنید؟ شما حق....

حرفش را خورد و با ترس به روبه‌رویش خیره شد. نفس در سینه‌اش حبس شده بود. دلیار با ترس و مرد روبه‌رویش با اخم به او خیره شده بود. خودش بود! کوروش! مسبب تمامی‌زجر‌هایش...

آب دهانش را به زحمت قورت داد و به هر 3 نفر آن‌ها خیره شد. کوروش با لبخند چندش‌آوری می‌خواست به دلیار نزدیک شود که کاوه و سپهر هر دو در مقابلش ایستادند. دلیار نفسی از سر آسودگی کشید و با پوزخندی رویش را برگرداند. حقیقت همین بود. درست است که هیچ شناختی از آن‌ها نداشت؛ ولی این دفاع آن‌ها دلش را گرم کرد. کوروش با اخم چشم در چشمان سروش دوخت و گفت:

- Who are you?

( تو کی هستی؟)

- I’m her owner.Do you have any problem?

(من صاحبش هستم. مشکلی داری؟)

کوروش این را که شنید ابروهایش را بالا برد و لبخند کثیفی بر لب آورد. از میان کاوه و سپهر سرش را به سمت دلیار خم کرد و به فارسی گفت:

- که این طور! خوب از دستم قِسِر در رفتی! خوش بگذره!

کاوه و سپهر از عصبانیت دندان‌های خود را روی هم می‌ساییدند. سپهر طاقت نیاورد و کوروش را هل داد و با تشر گفت:

- What do you say? You better bring your way and go from here!

(چی میگی؟ بهتره راهت رو بکشی و از اینجا بری!)

کوروش دستش را به نشانه تسلیم بالا آورد و گفت:

- Ok! Glad to meet you! have fun! bye

(اکی، از دیدنتون خوشحال شدم. خوش بگذره! خداحافظ!)

و در حالی که نگاهش روی دلیار بود از کنار آن‌ها گذشت. کاوه نفس عمیقی کشید و با عصبانیت به دلیار گفت:

- همین رو می‌خواستی؟ اگه ما الان این جا نبودیم فکر می‌کردی چی می‌شد؟‌ هان؟!

دلیار حتی توان حرف زدن هم نداشت. ذهنش مدام به سمت اتفاقاتی که چند لحظه‌ی پیش افتاد کشیده می‌شد. اگه کاوه و سروش نبودند، واقعاً معلوم نبود چه بلایی بر سرش می‌آمد. آرام به هر دو نگاه کرد و چیزی نگفت. کاوه امّا کوتاه نیامد و ادامه داد:

- خب چرا چیزی نمی‌گی؟ اصلا حرفی برای گفتن داری؟! اگه از نظر تو ما بدیم پس چه اسمی‌ رو این یارو می‌ذاری؟

دلیار سکوت کرده بود و حرفی نمی‌زد. کاوه که متوجه شد حرف‌هایش کمی ‌روی او تاثیر گذاشته با دست اشاره کرد و گفت:

- بیا بریم. مطمئن باش تو در امانی!

ترجیح داد که همراه آن‌ها برود. هر چه بود بهتر از پرسه زدن در خیابان‌های یک کشور خارجی بود؛ ولی عقل حکم می‌کرد که همچنان مراقب و محتاط باشد.

حرف‌های کاوه ذره‌ای از ترس دلیار کاسته بود. این مدت توانسته بود انسان‌های اطرافش را از نیت درون چشمانشان تشخیص دهد و درون چشم‌های کاوه جزء صداقت چیز دیگری نبود. گام‌های خود را با آن دو همراه کرد. به ماشین که رسیدند، یکی از همان مردها محترمانه در را برای دلیار باز کرد. رفتار‌های آن‌ها برای دلیار بسیار عجیب بود. دلیار با افکاری مشوش سوار ماشین شد. داخل ماشین چیزی کمتر از خانه نداشت. صندلی ماشین آن قدر راحت بود که احساس می‌کرد روی کاناپه نشسته است. آن مردی که در را برای دلیار باز کرده بود جلو ماشین، صندلی کنار راننده نشست. کاوه و سروش و یک مرد دیگر هم درهای سمت دیگر را باز کردند، دو تا از آن‌ها روبه‌روی دلیار و سروش کنارش نشست. سروش رو به راننده گفت:

- سپهر حرکت کن.

ماشین نرم به حرکت در آمد. دلیار از شیشه به ساختمان کلوپ نگاه آخر کرد. اشکی از چشمانش چکید و اشکی دیگر...آشکارا گریه می‌کرد. آرام و بی‌صدا... کاوه که روبه‌روی دلیار بود، متوجه گریه او شد با سر اشاره‌ای به سروش کرد. اخم‌های هر سه در هم گره خورده بود. تا کی باید این چیز‌ها را تحمل می‌کردند؟ لعنت به این وضعی که گرفتارش بودند...

- خانوم حالتون خوبه؟

دلیار چشم از نگاه کردن به بیرون برداشت. امارات به دور از کثافت کاری‌هایی که در گوشه و کنارش انجام می‌شد، مکان مدرن و زیبایی بود. از مقابل مسجد شیخ زاید رد شدند. مسجد شیخ زاید با آن نمای سفید رنگ در این مکان که دل اکثر مردمش سیاه بود چیز نابه‌جایی بود. آن همه نور و زیبایی در کنار این همه سیاهی به هیچ وجه با هم تناسب نداشت. نگاه بارانی‌اش را به سروش دوخت. نمی‌دانست چرا ولی به این افراد در کمتر از چند دقیقه اعتماد کرده بود. با چه جرئتی؟ خودش هم نمی‌دانست. کمی‌جمع‌تر شد و گفت:

- بله!

سروش دید که هنوز دلیار از آن‌ها می‌ترسد. موبایلش را برداشت و تماس گرفت. قبل از گفتن هر چیزی باید هماهنگ می‌کرد.

مکالمه‌اش که تمام شد رو به دلیار کرد. می‌خواست چیزی بگوید که دلیار با صدایی که می‌لرزید گفت:

- شما کی هستید؟ تو رو خدا کاری باهام نداشته باشید.

دل آن‌ها ازصدای بغض دار دلیار ریش می‌شد. مرد نگاه کلافه‌اش را به او دوخت و گفت:

- خانم مطمئن باشید نه من و نه دوستانم قصد آزار شما رو نداریم. پس احتیاجی نیست که بترسید.

برای اینکه دلیار احساس راحتی کند ادامه داد:

- من و کاوه رو که شناختید. ایشون هم سپهر هستن؛ کسی هم که رانندگی می‌کنه اسمش محمده. پسر کناریش هم نویده.

سروش به دلیار نیم نگاهی کرد و در حالی که با یک پوشه قرمز رنگ ور می‌رفت، گفت:

- اگر اشتباه نکنم شما هم باید خانوم ساتیا باشید نه؟

چشمان دلیار از تعجب گرد شد. ساتیا؟ نه! اسم او که ساتیا نبود. رو به سروش کرد و گفت:

- ولی آقا سروش اسم من ساتیا نیست.

- چی؟ پس اسمت چیه؟ مگه تو ساتیا رادمنش نیستی؟

کاوه و سپهر با تعجب نگاهی به سروش انداختند. نوید از آینه نگاهی کرد و گفت:

- چی شده سروش؟

- لعنتی مدارک تقلبیه!

محمد: چی میگی مگه میشه؟

سروش عصبی چنگی به موهایش زد و با موبایلش تماس گرفت:

- مدارک تقلبیه!

-...

- نه خیر خودش گفت که اسمش ساتیا نیست.

-...

- نمی‌دونم؛ ولی هر طور شده مدارک رو به دست میارم.

-...

- ولی الان که...

- بسیار خب ارباب..

-...

- بله فکر کنم تا یک ساعت دیگه حرکت کنیم.

-...

- خودم هماهنگی لازم رو انجام می‌دم.

-...

- بله خدانگهدار.

-...

سروش تماس را قطع کرد به دختر خیره شد. دختری که هیچ چیز از او نمی‌دانست. حتی اسمش را؛ کلافه به او گفت:

- اگه اسمت ساتیا نیست پس چیه؟ تو مدارکی که به ما دادن، تو شناسنامه‌ات هم همین بوده.

دلیار نگاهی به مرد کرد و با لحن نامطمئن گفت:

- می‌تونم به شما اعتماد کنم؟

سروش پوفی کرد و گفت: