رمان نیاز عاشقی به قلم آمنه آبدار

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی #درام

خلاصه :

نیاز دختری که با ابراز علاقه به تیلاو، ورق جدیدی از زندگیش باز میشه و اتفاقاتی که براش می افته، اونو مجبور به ترک شهر خودش می کنه! اما نیاز به یه ناجی نیاز داره تا اونو از پیله تنهایی و غم دربیاره، ولی کی می تونه این کارو بکنه؟ تیلاو یا…

(پایان خوش)

مقدمه:

من نیازم یه دختر معمولی، مثل همه دخترا...

نه شیطونم نه زبون دراز، نه آرومم نه خجالتی...

معمولی معمولی...

تو زندگیم حماقتای زیادی کردم، حماقتایی که مستقیم تو آینده ام تاثیر گذاشتن...

خودمو باختم، اسیر غم شدم؛ قضاوت شدم... آبروم؟! آبرویی واسم نموند، دیر فهمیدم که نباید خودمو ببازم، ولی بالاخره تونستم! هیچ کس نمی دونه عصر سه شنبه چه اتفاقی افتاد، شاید آینده ام بهتر از گذشته ام باشه، اما تنها اینو می دونم که بزرگترین نیاز ما، نیاز عاشقیه...

'' به نام آفریدگار عشق ''

از پنجره کلاس به بیرون نگاه کردم؛ هوا آفتابی بود و هر از گاهی یه باد خنک می وزید.

به خودمو حال و روزم فکر کردم.

واقعا چرا باید منی که تا حالا عاشق کسی نشدم، باید عاشق یه آدم لاتی مثل تیلاو بشم؟

کسی که به اندازه موهای سرش دوست دختر داره و هر روز در مورد گند کاریاش می شنوم.

_معتمد!

با صدای خانوم رحمانی، به خودم اومدم و نگاش کردم؛ بالا سرم وایساده بود.

_بله خانوم.

اخماشو تو هم کشید.

_حواست کجاست؟!

_ببخشید خانوم یه لحظه حواسم پرت شد.

_حواستو جمع کن و بعد نگو که دوباره واسم توضیح بده.

_چشم.

یه نگاه دیگه بهم انداخت و چرخید تا بره بشینه و در همون حال زیر لبی غر غر کرد:

- معلوم نیست دختره چشه، چند وقته اصلا حواسش به درس نیست.

راست میگه، چند وقته کل هوش و حواسم پی تیلاو، تیلاوی که اصلا از احساس من به خودش خبر نداره و نمی دونه که دوسش دارم.

شاید همه بگن الان دوره نوجوونی توئه و این حسا عادی و زودگذره، اما من می دونم این حس زود گذر نیست؛ من خودمو خوب می شناسم دختری نبودم که با یه نگاه عاشق بشم.

پوف کلافه ای کردم و سعی کردم حواسمو جمع درس کنم.

بالاخره اون زنگ، با فکر و خیالای تموم نشدنی من، تموم شد و همه وسایلارو جمع کردیم تا به خونه برگردیم.

_ نیاز چته تو؟!

به سمت آنیتا برگشتم.

_ هیچی، چیزیم نیست.

پوزخندی زد و بهم اشاره کرد.

_ اره قشنگ معلومه چیزیت نیست.

_ میگم چیزیم نیست، چرا انقد کشش می دی؟!

دوباره به جمع کردن وسایلم مشغول شدم که آنیتا دستمو گرفت و منو به سمت خودش برگردوند.

_ چون من دوست خودمو خوب می شناسم، می دونم یه چیزی اونو به هم ریخته، چرا به من نمیگی؟

چی می گفتم؟! می گفتم عاشق یه پسر شدم که حسی بهم نداره و حتی دوست دخترش اینجاست؟! بگم عاشق پسری شدم که هیچ وقت عاشق منی که انقد زشتم نمیشه؟! چی می گفتم؟

چشمامو تو حدقه گردوندم.

_ بیین این بحثو تمومش کن، من چیزیم نیست.

با گفتن این حرف کیفمو برداشتم واز کلاس بیرون اومدم. خدا خدا می کردم امروزو تیلاو و دوستاش دم در مدرسه نباشن، اما دنیا کی به کام من بوده که این دومین بارش باشه؟!

از در مدرسه که بیرون اومدم، تیلاو و دوستاش رو روبه روی مدرسه، کنار درختا دیدم.

یه پسر خوشکل بود؛ پوست سفید، موهای لخت سیاه و چشمای تیله ای و ابروی سیاه، هر کی بود عاشقش می شد. مثل همیشه یه تیپ لش زده بود، مثل پسرای ولگرد کوچه و خیابون لباس می پوشید و می گشت.

نگامو از روش برداشتم و خواستم بی سر و صدا سوار سرویس بشم که صدای النا، دوست دختر جدیدشو شنیدم که به دوستش می گفت:((سیما من امروزو با سرویس نمیام، با تیلاو قرار دارم بعدا خودم برمیگردم؛ هوامو داشته باش!))

با شنیدن این حرف تموم تنم یخ بست و حس کردم زانوهام سست شدن. توی دلم آشوبی به پا شد که فقط خودم می دونستمو خودم.

مثل همه وقتایی که ناراحت میشم، تنگی نفس میگیرم، راه نفسام بسته شد و چشمام سیاهی می رفت.

دوباره به مدرسه برگشتم و سمت آبخوری رفتم. قدمامو به زور برمی داشتم و تا رسیدن به آبخوری، چند بار سکندری خوردم.

بالاخره رسیدم و شیر آب و باز کردم. دستای لرزونمو جلو بردم و یه مشت آب، به صورتم پاشیدم.

دستمو جلو بردمو یه قلپ آب خوردم؛ با آبی که از گلوم پایین رفت، احساس کردم جون تازه ای گرفتم.

همون جا کنار دیواری که کنار آبخوری بود، سر خوردم و نشستم. چند دقیقه طول کشید تا نفسام منظم بشن و به حالت عادی برگردن.

از گوشه چشمم آنیتارو دیدم که با نگرانی به سمتم می اومد.

هیچ واکنشی نشون ندادم، جونی هم تو بدنم نبود که بخوام واکنشی نشون بدم.

بالاخره بهم رسید و با نگرانی صدام زد:

_نیاز؟!

جوابی ندادم که دوباره تکرار کرد:

_نیاز چت شده؟! نیاز؟

با صدای تحلیل رفته جواب دادم:

_هیچی خوبم، یه دفعه ای نتونستم نفس بکشم، الان خوبم.

از کوره در رفت و بلند داد زد: یعنی چی؟! هی میگم چت شده، میگی که خوبم بحثو کش نده! آخه لعنتی من اگه تورو بعد نه سال دوستی نشناسم به درد جرز لای دیوار می خورم. همین الان تعریف می کنی و میگی چت شده!

با این حرفاش نتونستم تحمل کنم و زدم زیر گریه، اولش تعجب کرد و بعد محکم بغلم کرد.

بین گریه هام بریده بریده گفتم: باشه تعریف می کنم، ولی الان نه! الان نه اینجا جاشه و نه من حالم خوبه.

_باشه فدات شم، بلند شو الان از سرویس جا می مونیم و با این وضع تو نمی تونیم پیاده بریم.

با کمک آنیتا بلند شدم و با حالی زار، سوار سرویس شدیم. توی سرویس بچه ها پاپیچمون شدن که چش شده و این چه حال و روزیه، اما آنیتا همه اونارو با گفتن اینکه مریضم، پیچوند.

بین راهو آروم اشک ریختم؛ دلم به حال خودم می سوخت. چرا باید جای من النا دوست دختر تیلاو باشه؟! صدای درونم جوابمو داد: چون اون خوشکلتر از توئه!

آره، اون خوشکلتر از من بود! این حقیقت تلخ زندگیم بود و نمی شد عوضش کرد.

الان پسرا اول به خوشکلی طرف نگاه می کنن و بعد فکر می کنن که عاشقش بشم یا نشم.

قبلنا زیبایی باطن ملاک بود، اما الان ظاهر حرف اولو میزنه، که من اونو ندارم.

پوزخندی زدم، نیاز خانوم ببین که چقد بدبخت شدی که داری برای خودتو به حال خودت گریه می کنی.

صدای زمزمه وار آنیتا رو کنار گوشم شنیدم: بسه دیگه انقد ضایع بازی در نیار که مشکوک بشن، تا الانم به زور پیچوندمشون.

با پشت دست اشکامو پاک کردم؛ سرمو روی شونه آنیتا گذاشتمو تا رسیدن به خونمون چشمامو بستم.

نمی دونم چقد گذشت که آنیتا صدام کرد:

_نیاز پاشو رسیدیم خونتون.

چشمامو باز کردم، بلند شدم و کیفمو برداشتم که آنیتا پرسید:

_کمک لازم نداری؟! باهات نیام؟

سرمو به نشونه نه تکون دادم و از ماشین پیاده شدم. کیفمو تو بغلم گرفتم و قدم زنان کوچه رو طی کردم تا به خونه برسم.

به زور قدم بر می داشتم و راه می رفتم، حالم خیلی بد بود. شاید اگه رو همون عقیده ای که داشتم، اینکه من عاشق نمیشم، می موندم، الان حالم این نبود.

عاشق شدن بد دردیه، اما از اون بدتر اینه که عاشق یکی بشی که نمی خوادت. اینجوری عاشق بشی، دنیات میشه ماتم و طعمش به تلخی زهرمار میشه.

اما اگه عاشق یکی بشی که دوست داره، به همون اندازه دنیات شیرین میشه و هر روز یه امید تازه برای زندگیت داری.

تیلاو یه جوری رفته تو قلبم، که نه میشه فراموشش کرد، نه میشه بهش برسم.

اون الان تو زندگیش کلی دختر رنگارنگ و خوشکل مثل النا هست، جوری که من حتی اندازه سر سوزنم بین اونا به چشم نمیام.

بالاخره به خونه رسیدم؛ کلید و تو قفل انداختم و وارد خونه شدم.

_نیاز تویی؟!

با یه صدای گرفته گفتم:

-آره مامان، خودمم!

نشستم تا کفشامو در بیارم که مامان سر رسید. با شنیدن صدای گرفته ام نگران شده بود.

_چی شده نیاز؟! چرا صدات گرفته است؟! چرا انقد کسلی؟! اتفاقی افتاده؟ امتحانتو بد دادی؟!

هه... مامان تو نمی دونی که دخترت عاشق شده و خیلی وقته که قید درساشو زده، تو الان داری در مورد امتحان و درس حرف می زنی؟!

_نه مامان هیچی نشده! فقط یکم مریضم.

_چرا مریضی؟! کجات درد می کنه؟!

از این همه سوال پرسیدنای مامان کلافه شدم و بلند داد زدم:

- مامان فقط سرم درد می کنه، چرا بیخیال من نمیشی؟! ولم کن دیگه... اه!

مامان مات و مبهوت نگام کرد. از خودخواهی خودم دلم گرفت! نباید سرش داد می زدم اون فقط نگرانم بود.

خواستم برم تو اتاقم، اما دلم راحت نشد که بدون معذرت خواهی برم. واسه همین رفتم طرف مامان، بغلش کردم و با بغض گفتم:

- ببخشید مامان! نباید سرت داد می زدم، ولی تورو خدا هیچی نپرس، حالم خوب نیست.

دستاشو دورم حلقه کرد و روی موهامو بوسید.

_فدات شم دخترم، نبینم حالت بد باشه، بخشیدم مامان.

سر شونه اش رو بوسیدم و ازش جدا شدم. لبخند تلخی بهش زدم و زیر لب زمزمه کردم:

- مرسی.

با گفتن این حرف بدون اینکا منتظر جوابی بمونم، به سمت اتاقم رفتم.

وارد اتاق شدم و خودمو روی تخت پرت کردم.

نای انجام هیچ کاری رو نداشتم؛ بدون اینکه لباسامو عوض کنم، تو همون حالت خوابیدم.

***

اون پسره کیه؟! یکم دقت کردم که تیلاو رو دست تو دست النا دیدم. داشتن ازم دور می شدن.

با صدای بلندی تیلاو رو صدا زدم:

- تیلاو...!

جوابی نداد؛ بلند تر صداش زدم:

- تیلاو...!

به گریه افتاده بودم، یهویی تیلاو برگشت و نگام کرد. دست النارو ول کرد و به سمتم اومد.

با خوشحالی خندیدم. تیلاوم داشت با لبخند به سمتم می اومد، اون دست النارو ول کرد، اون منو دوست داره!

به سمت تیلاو فرار کردم و بغلش کردم.

تیلاو حلقه دستامو از دور بدنش باز کرد و منو به عقب هل داد.

گیج نگاش کردم و پرسیدم:

- چی شده تیلاو؟! مگه منو دوست نداری؟

تیلاو یکم نگام کرد و بعد بلند خندید؛ بعد یکم خندیدن، به خنده اش پایان داد و گفت:

- مگه میشه دختر زشتی مثل تورو دوست داشت؟!

اشکام چشامو تر کردن و ناباور نگاش کردم.

_نه، من زشت نیستم، تو منو دوست داری.

به سمتش رفتم و دستاشو گرفتم که دستامو پس زد و من و هل داد. روی زمین افتادم و با عجز نگاش کردم.

_تیلاو...

بلند داد زد:

- تیلاو و چی؟ ها؟! چی می خوای؟! واقعا فکر می کنی منو تو می تونیم باهم باشیم؟! این جزو محالاته.

نه، نه این نمی تونه واقعیت داشته باشه! تیلاو ازم دور شد و دوباره دست النارو گرفت.

دنیا دور سرم می چرخید؛ زیر لب مدام تکرار می کردم:

- نه تیلاو منو دوست داره، نه، من زشت نیستم...

یهویی جیغ بلندی کشیدم و از خواب پریدم.

تموم تنم خیس عرق بود و نفس نفس می زدم.

مامان پرید تو اتاق و با نگرانی صدام زد:

- نیاز، چت شده مادر؟!

دستی به پیشونیم کشیدم و گفتم:

- هیچی هیچی، خواب بد دیدم.

زود از اتاق بیرون رفت و با یه لیوان آب برگشت.

_بیا اینو بخور حالت جا بیاد.

لیوانو گرفتم و آب و تا ته سر کشیدم.

یکم حالم بهتر شد، ولی هنوزم با فکر کردن به اون خواب و حرفای تیلاو، بدنم می لرزید.

مامان وقتی که مطمئن شد که خوبم رفت. هه... مامان من تا عاشق تیلاو باشم عذاب می کشم و هیچ وقت حالم خوب نیست.

هندزفریمو برداشتم و آهنگ احسان خواجه امیری رو پلی کردم.

عشقه، که دلیل اشکاته

عشقه، که همیشه همراته

شاید، نمی دونی اما عشق

مرهم تموم درداته

عاشق که بشی حالت

حال دل مجنونه

دست خود ادم نیست

فکرت همه جا اونه

عاشق که بشی مسته

بوی نم بارونی

چشماتو که می بندی

تو خاطره خاطره هات اونی

(پس چرا عشق تیلاو مرهم دردام نیست، چرا عشقش باعث دردامه!

چشمامو بستم و اجازه دادم اشکام چشمامو تر کنن.)

هواش، میزنه به سرت

ولی دور و برت

چیزی جز جای خالیش نیست

آدم، دلشو که بده

مثل دیوونه ها

دیگه هیچ چیزی حالیش نیست

عاشق که بشی حالت

حال دل مجنونه

دست خود ادم نیست

فکرت همه جا اونه

عاشق که بشی مسته

بوی نم بارونی

چشماتو که می بندی

تو خاطره هات اونی...

*احسان خواجه امیری، عاشق که بشی*

کی میشه جای خالی تیلاو با خودش پر بشه؟! کی میشه که من انقد عذاب نکشم؟

خدا یا منو بهش برسون یا کاری کن فراموشش کنم.

مثل این چند وقت بازم هق هق کردم و اشک ریختم؛ یعنی میشه دوباره من همون نیاز قبل بشم؟! میشه همون دختر بیخیالی که به پسرا توجه نمی کرد بشم؟! همون دختر شادی که شیطونیاش زمین و زمان و عاصی کرده بود.

تو جمع دوستاش کسی که همیشه می خندید، اون بود. من از این نیاز بیزارم، من نیاز قبلو می خوام.

یعنی هیچ راهی نیست که من به تیلاو برسم؟ بشه که اونم منو دوست داشته باشه...

یادمه قبلا همیشه دوستامو مسخره می کردم که بخاطر یه پسر خودشونو به آب و آتیش می زنن.

پسری که می تونه در آن واحد با چند تا دختر باشه و به همشون دوست دارم بگه.

اما من الان خودم دارم، برای یه پسر لات خودمو به آب و آتیش می زنم. از خودم متنفرم!

تن کرختم رو به زور حرکت دادم و لباسامو عوض کردم. رفتم حموم؛ دوش آب سردو باز کردم و زیرش وایسادم تا از التهاب درونم کم کنه.

سر خوردم و رو کاشیای سرد حموم نشستم.

من باید یه فکری بکنم، اینطوری نمیشه.

نمی دونم چقد تو اون حالت موندم که صدای مامانو شنیدم:

- نیاز، یه ساعته تو حموم چی کار می کنی؟!

بلند شدمو دوش آب گرمو باز کردم.

_الان میام بیرون.

_باشه زود باش، الان شام می خوریم.

چه زود شب شده بود. خودمو شستم و از حموم بیرون اومدم، یه لباس راحتی پوشیدم.

تو آینه نگاهی به خودم کردم، چشام سرخ شده بودن، ولی می تونستم قرمزیشون رو گردن صابون بندازم.

یه لبخند مصنوعی و یه شادی تلخ، ولی هنوزم من اون نیاز قبل نشدم، چون غم عشق تیلاو تو چشام لونه کرده بود.

از اتاق بیرون رفتم و به مامان، بابا و آریا، ملعق شدم. مامان چای آورده بود و با بابا مشغول خوردن چای بودن.

با همون لبخند، به بابا خسته نباشیدی گفتم که درمونده نباشی گفت و بقیه چایی رو نوشید.

بالاخره شام حاضر شد و با کمک مامان، سفره رو چیدیم و مشغول خوردن شدیم، اونم چه خوردنی!

فکر و ذکرم فقط تیلاو بود و هیچی از مزه غذا نفهیدم، چون چیزی هم نخوردم بیشتر با غذا بازی کردم.

بعد خوردن شام تو جمع کردن سفره به مامان کمک کردم و اون شبم مثل همه شبا گذشت.

ساعت یازده شب، همه به اتاقامون رفتیم تا بخوابیم. من که ظهرو خوابیده بودم و اون خواب بد ظرفیتم رو تکمیل کرده بود، حول و حوش، ساعت سه خوابم برد.

***

_نیاز پاشو، باید بری مدرسه.

خوابم سبک بود و همیشه زود بیدار می شدم، اما چون دیشب و دیر خوابیده بودم، هنوزم چشمام سنگین بودن و پلکام روی هم می افتادن.

دوباره چشامو بستم و پتو رو تا گردنم کشیدم.

نمیدونم چقد گذشت که دوباره صدای مامان و شنیدم:

- نیاز میام میزنمتا، پاشو ببینم.

با حالی زار بیدار شدم، بعد کلی فحش دادن مدرسه، از رو تخت بلند شدم و گیج و منگ به سمت دستشویی رفتم.

بعد از انجام کارهای مربوطه، یونیفرمم رو پوشیدم و مقنعه ام رو با وسواس خاصی سر کردم.

یه صبحانه سر سرکی خوردم و با عجله از خونه بیرون رفتم تا از سرویس جا نمونم.

بالاخره سرویس با تاخیر رسید و راننده مونم که کلا خود درگیری داشت، رسید.

تا رسیدن به مدرسه، با غرغرای راننده که معلوم نبود با خودش چند چنده سر شد و بالاخره، با رسیدن به مدرسه، حکم آزادیمون امضا شد.

اما انگار بیخیال نبود و بعد از کلی تهدید، اجازه داد پیاده بشیم.

همونطور که با عجله به سمت در ورودی مدرسه می رفتم، زیر لب غر غر کردم:

- بیشعور غر غرو، مثل زنا غر می زنه. ور ور ور ور! آخه خجالت بکش موهات رنگ دندونای یکی در میونت شده. آخه به تو چه اون ور مدرسه پسرونه است این ور پسر هست! تو فقط یه راننده سرویسی.

تو بین غرغرام یهویی یه دستی رو شونه ام نشست. یهویی دلم ریخت و یه حس بدی تو ناحیه سینه ام به وجود اومد و کل تن و بدنم یهویی انگار یه دیقه یخ زد و بعد شل شد.

سرمو چرخوندم و با دیدن آنیتا نفس راحتی کشیدم و یه دونه محکم تو پهلوش زدم.

_بیشعور نمیگی سکته می کنم؟!

چهره اش از درد تو هم شد و در حالی که پهلوش رو با دست ماساژ می داد گفت:

- خب من چی کار کنم؟! تو توفکر بودی.

چشم غره ای بهش رفتم، دستشو گرفتم و دنبال خودم تا توی حیاط مدرسه کشیدمش.

دستشو از دستم بیرون کشید و منتظر نگام کرد.

_خب منتظرم تعریف کنی.

با استفهام نگاش کردم.

_چیو؟!

_قضیه ای که دیروز قول دادی تعریف کنی.

بازم تیلاو! غم عالم تو دلم نشست و آنیتا انعکاس اون غمو تو چشام دید.

با صدایی غمگین گفتم:

- الان که فعلا باید بریم سر صف، وگرنه ثامنی می کشتمون! زنگ تفریح برات تعریف می کنم.

ناراضی سری به نشونه باشه تکون داد و با گفتن بریم، خودش جلو تر از من حرکت کرد.

قدمامو تند کردم، بهش رسیدم و شونه به شونه هم رفتیم و تو صف وایسادیم.

توجه ثامنی که همیشه روی ما بود تا دست از پا خطا کنیم و بهمون بپره، این بار با دیر کردنمون، سوژه دستش افتاد و شروع به تیکه انداختن کرد.

خودم حالم خیلی خوب بود که گیر دادنای ثامنی هم شروع شد. این چند وقته، مدام یه حس بدی، یه تنگی نفس، که می خواد خفم کنه، وسط سینه ام جا خوش کرده.

مطمئنا بی ربط به تیلاو نیست، ولی من حالم خیلی بده! همیشه احساس خفگی می کنم.

شاید اگه واسه آنیتا ماجرارو تعریف کنم، یکم سبک بشم و یه باری از رو دوش قلب خسته ام، برداشته بشه.

خدا خدا می کردم صدای النایی که داشت با ذوق و شوق از قرار دیروزش حرف می زد، بهم نرسه.

روحیه ام ضعیف شده بود، هر حرفی، هر رفتاری و حتی اسم تیلاو، یه تلنگره واسه اینکه هوای چشمام بارونی بشه.

من می دونم چرا عاشق شدم، چون عقده داشتم.

یادمه مشاور مدرسه می گفت، دخترا وقتی سمت پسرا میرن و عاشقشون میشن که محبتی از پدر و مادر دریافت نکنن.

درسته من می خوام با داشتن تیلاو، تموم خلاء هایی که دارم پر بشه و من یه محبت و عشق رو تجربه کنم.

خلاء هایی که سردی رفتار پدرم تو من ایجاد کرده و من چقد در حسرت یه حرف خوب، یه دخترم از زبون بابا سوختم.

انتظار زیادی بود اگه می خواستم که بابام باهام خوب رفتار کنه و مثل همه دخترا و باباهای دیگه باهم صمیمی باشیم؟! همه اینا برام عقده شده، عقده ای که فقط با دریافت محبت خالی میشه.

با سقلمه ای که آنیتا تو پهلوم کوبید، به خودم اومدم و راه افتادم. بالاخره صف تموم شد.

به سر کلاس رفتیم و اون کلاس با حواس پرتی های من و حرص خوردنای آنیتا و معلم تموم شد.

صدای زنگ که بلند شد، نفسمو به طور محسوسی بیرون فرستادم.

کتابامو زیر نظر آنیتا که با حرص صدام می زد و ازم می خواست زودتر جمع و جورشون کنم، تو کیفم گذاشتم. هنوز زیپ کیفو کامل نبسته بودم که دستمو کشید و منو به سمت درختی که پاتوق همیشگیمون بود، کشید.

به درخت که رسیدیم، دستمو به زور از بین دستاش بیرون کشیدم و گفتم:

- چته هی دستمو می کشی؟! مگه کش تنبونه؟

مقنعه اش رو که کمی عقب رفته بودو جلو کشید.

_خفه خون بگیر و بیا از سیر تا پیاز ماجرارو برام تعریف کن.

میل شدیدی به نگفتن ماجرا داشتم، اما دیگه قولی بود که داده بودم. شاید با گفتنش سبک می شدم. من ضعیف تر از اونی بودم که تنهایی این غمو تحمل کنم. نفس عمیقی کشیدم و شروع به گفتن ماجرا کردم. از غرور بچگونه ام، از اینکه می گفتم هیچ وقت عاشق نمی شم، از تیلاوی که فقط یه حاشیه تو زندگیم بود و وقتی که به خودم اومده بودم، درست وسط زندگیم بود و همه زندگیم شده بود... تیلاو خیلی یهویی به دلم نشسته بودو اما جاشو خیلی خوب محکم کرده بود. از خلاء هایی گفتم که فکر می کردم شاید با وجود تیلاو پر بشه... گفتم و گفتم و وقتی به خودم اومدم که صورتم از اشکام خیس خیس شده بود و از زور هق هق نمی تونستم درست حرف بزنم و نفس بکشم... در آخر با گفتن اینکه من می دونم این حس یه حس بچگونه نیست، سه نقطه پای حرفام گذاشتم، چون تیلاو تا همیشه ادامه داشت.

سرمو روی زانوهام گذاشتم و از ته دل زار زدم. کاش صدای گریه هام به گوش خدا می رسید و خدا یا منو به تیلاو می رسوند و یا اونو برای همیشه از دلم بیرون می کشید... حسم برای همه خنده دار بود، اونم فقط بخاطر اینکه من فقط 14سالم بود. جرم من بچه بودنم بود، مگه من دل نداشتم؟! می ترسیدم به مامانم بگم و مامانم با تیکه هاش دیوونم کنه. خانواده من یه خانواده مستبد بودن، ارتباط یه دختر با یه پسر فاجعه بود. آنیتا محکم بغلم کرد و کنار گوشم نجوا کرد:

- تو می تونی فراموشش کنی، نوجوونی هنوز فرصت داری...

از آنیتا جدا شدم و دستی به صورت اشکیم کشیدم.

_آنیتا اگه نمی تونی کمکی بهم بکنی پس لطفا شعار نده! اگه می دونستم این حرفارو می زنی، عمرا بهت یه کلمه از ماجرا رو می گفتم.

اومدم به سمت آبخوری برم تا دست و صورتمو بشورم که مانعم شد.

_اینا شعار نیست، بخاطر خودت میگم. اگه تصمیمشو بگیری آسونه، کافیه بخوای فراموشش کنی، خودم تا آخرش باهاتم.

فراموش کردنش سخت ترین و غیر ممکن ترین کار جهانه! آسون تو دلم ننشسته که آسونم بره.

کسی منو درک نمی کرد، هیچ کس...

سنم حساس بود و این درک نکردن اطرافیانم تا سر حد مرگ عذابم میاد... تو هر حرفی که می زدن دنبال یه بهونه برای قهر کردن و داد زدن بودم... اخلاقم تا به شدت افتضاح شده بود و اطرافیانم به زور تحملم می کردن.

دلم واسه مادرم می سوخت، چون کل بهانه گیریام و داد زدنام نصیب اون می شد.

مگه اون چه گناهی کرده بود که باید سهمش از اون همه زحمتی که واسم کشیده، غرغر کردنام سر اون باشه.

نگاه غمگینی بهش کردم و بدون جواب دادن بهش به سمت آبخوری رفتم. آبی به صورتم زدم تا پف و قرمزی چشمام از بین بره، با این قیافه ام ضایع ترین فرد توی کلاس بودم.

دوتایی به سمت سالن رفتیم و زیر نگاهای خشمگین و طعنه های ثامنی وارد کلاسمون شدیم.

صدای زنگ که تو مدرسه طنین انداخت، صدای ولوله دخترا توی سالن مدرسه پیچید.

کتابامو توی کیفم گذاشتم و با قدمای آروم، از کلاس بیرون اومدم. مثل همیشه جلوی آینه پر دخترایی بود که دوست پسراشون منتظرشون بودن و تو صدر اونا النا بود. موهاشو به طرز خاصی از مقنعه بیرون آورد و مدلش داد.

آخرشم یه بوسی واسه خودش فرستاد و با گفتن من برم تیلاو جونمو ببینم، از جلوی آینه کنار رفت.

با سقلمه آنیتا به خودم اومدم و نگامو که از اشک نمناک بود، به زمین دوختم. دستشو پشتم گذاشت و وادار به حرکتم کرد.

با خروجمون از حیاط مدرسه، تیلاو رو دیدم؛ انگار که سنگینی نگامو حس کرد که نگاهشو به سمتم سوق داد. همین که نگام کرد نگامو ازش دزدیدم که باعث شد یه پوزخند روی لباش جاخوش کنه. قدمامو تند کردمو بدون توجه به آنیتا که هنوز متوجه نبودن من کنارش نشده بود، به سمت سرویس رفتم و سوار شدم.

آهنگی که راننده سرویس گذاشته بود، باعث می شد چشمام میل باریدن پیدا کنن.

حوصله ترحم و سوال جواب کسیو نداشتم بخاطر همینم تا خود خونه چشمامو بستم.

***

با روشن شدن اتاق، سرمو برگردوندم و به طلوع خورشید نگاه کردم. پرتو های نور با قدرت خودشونو از لای درز های روی پرده، به داخل اتاق می کشیدند. به ساعت نگاه کردم؛ هفت صبح بود. دیشب اصلا نتونستم بخوابم. تصمیمی که گرفتم، خواب رو از چشمام گرفته. اصلا نمی دونم تصمیم درستی هست و یا نیست.

قلبم بر عقلم غلبه کرد و قدرتشو با تصمیمی که گرفتم، به رخ عقل کشید. آخر راهی که می خوام برمو کسی جز خدا نمی دونه؛ شاید افتادن تو چاه بدبختی ها باشه و شایدم یه شیرینی ملموس، واسه قلبی که چند وقته داره زجر می کشه.

پتورو از روی بدنم کنار زدم و با گیجی که ناشی از بی خوابی بود، به سمت دستشویی رفتم.

آب سرد رو باز کردم و چند بار مشتامو پر آب کردم و به صورتم پاشیدم، اما تاثیری نداشت.

با چشمایی که به زور باز بودن، از دستشویی بیرون اومدم و لباسامو تنم کردم.

دعا دعا می کردم که بیهوش نشم و امروزو دوام بیارم، لااقل تا وقتی که تصمیمم رو عملی کنم.

خودمو به آشپزخونه رسوندم و یه قهوه خوردم تا یکم خواب از سرم بپره و فک کنم یکم تاثیر داشت.

کیفمو برداشتم و از خونه بیرون اومدم؛ مثل همیشه سر کوچه وایسادم تا راننده سرویسمون بیاد، همون کار تکراری هر روز.

اما نه، امروز فرق داشت، امروز با تمام روزای قبل من فرق داشت، اونم یه فرق اساسی که تصمیمم اون فرقو تعیین می کرد.

***

رفتارام آنیتا رو مشکوک کرده و باعث شده که همش سوال پیچم کنه. از صبح استرس امونمو بریده و دائم در حال جویدن ناخنامم.

این آخرا واقعا دارم میمیرم، بی خوابی و استرس مزید بر علت شد و باعث شد که حالت تهوع بگیرم و بالا بیارم.

آبی به صورتم پاشیدم؛ دستامو خیس کردم و به گردنم کشیدم تا یکم از حرارتم کم بشه.

داشتم از دستشویی بیرون می اومدم که یکی به شدت هلم داد و به داخل فرستاد.

سرمو بالا آوردم و آنیتا رو دیدم. صورتش از عصبانیت به قرمزی می زد. خواستم چیزی بگم که با عصبانیت گفت:

- فقط خفه شو و چیزی نگو...

یکی رو تخت سینه ام کوبید و ادامه داد:

- چه مرگته امروز؟! باز داری چیو پنهون می کنی؟ فکر کردی خرم و نمی فهمم که تو می خوای یه کاری کنی؟ دِ اگه من همینو نفهمم به درد لای جرز دیوار می خورم. همین الان راست و حسینی میگی که می‌خوای چی کار کنی.

با این حرفش یه چیزی تو دلم فرو ریخت؛ انگشتامو با استرس توی هم حلقه کردمو با تته پته گفتم:

- چ...چیو باید...بگم، م...ن کاری نمی خوام...بک...بکنم.

پشت بندش آب دهنمو با سر و صدا قورت دادم.

پوزخندی زد.

_ اصلا دروغگوی خوبی نیستی.

تنها چیزی که تو اون لحظه می دونستم این بود؛ آره من دروغگوی خوبی نیستم.

سعی کردم دست پیشو بگیرم تا پس نیفتم، شاید این واسه قانع کردن آنیتا کار ساز بود.

_اصلا تو چرا انقد سیم جیمم می کنی؟! فکر می کنی اگه چیزی باشه من به تو نمیگم؟! دیگه گندشو در آوردی با این سوالات.

بهش تنه ای زدم و خواستم برم که محکم بازومو گرفت. برگشتم سمتش و با اخم نگاش کردم که گفت:

- اون بارم گفتی چیزی نیست و خدارو شکر معنی چیزی نیستو فهمیدم، دیگه نمی تونی منو با این حرفات گول بزنی! زود باش ببینم.

کلافه دستی به صورتم کشیدم.

_آنیتا گیر نده...

ولووم صدامو بالا بردم و بلند تر داد زدم:

- د لعنتی گیر نده حال و روزم خوش نیست، تو چرا ولم نمی کنی.

کم نیاورد و بلند تر داد کشید:

- تا نفهمم چته و چرا این حال و روزته ولت نمی کنم، تو خواب ببینی دست از سرت وردارم.

به سمت در رفت؛ محکم بستش و به در تکیه داد.

_من منتظرم!

استرس، ترس، عصبانیت، همه و همه با هم همراه شدن و باعث شدن که اشکای لعنتیم بازم جاری بشن و برای بار دیگه به دروغ متوسل شدم.

به دیوار تکیه دادم و با عجز نالیدم:

- مگه نمی دونی که درد من تیلاوه؟! به جز اون چی باعث خراب شدن حالم میشه؟!

پرده ای از غم چشماش رو پوشوند و تو یه حرکت بغلم کرد. عذاب وجدان داشت خفه ام می کرد، حساب دروغام دیگه از دستم در رفته بود، هر لحظه یه دروغ جدید... تو دروغ گفتن خوب نبودم، اما داشتم کم کم حرفه ای می شدم.

حتی یه کلمه از حرفای آنیتا رو نفهمیدم و فقط وقتی دیدم که ساکت شد، لبخند تصنعی رو لبام نشوندم و با بغض گفتم:

- مرسی که هستی.

لبخندی زد.

_تا تهش باهاتم آجی.

باهم از دستشویی بیرون اومدیم و به کلاس برگشتیم. فقط پنج دیقه تا زنگ مونده بود و من این پنج دقیقه رو به دنبال راهی برای فرار از آنیتا می گشتم. زنگو که زدن سعی کردم با یه بهونه ای بپیچونمش که نمی دونم شانس باهام یار بود، یا آنیتا راحتم گذاشت که تنها شم.

از در مدرسه که بیرون رفتم، چشمامو گردوندم تا تیلاو رو پیدا کنم. همون جای همیشگی وایساده بود. منم رفتم یه گوشه و منتظر موندم تا همه جا خلوت بشه. کم کم جلوی مدرسه خلوت شد و تک و توک کسایی دیده می شدن که اوناهم در حد یه رهگذر بودن.

پاهامو حرکت دادم و با قدمایی سست و پاهایی لرزون که ناشی از استرس بود، به سمت تیلاو رفتم. قلبم تند تند خودش رو به دیواره سینم می کوبید که نشون از بالا رفتن آدرنالین خونم می داد.

رسیدنم به تیلاوی که هنوز متوجهم نشده بود، به اندازه یه سال گذشت. تو فکر این بودم که چطور متوجه خودم کنمش که نگام کنه، اصلا چی صداش بزنم؟!

آخرین قدمو که برداشتم متوجهم شد و با استفهام نگام کرد. لبای خشکمو با زبون تر کردم و با صدایی که از استرس می لرزید، گفتم:

- می تونم باهات حرف بزنم؟!

اخماشو تو هم کشید و دستاشو داخل جیبش برد.

_در چه مورد؟

نگامو تو چشماش دوختم که تاب نیاوردم و نگامو به سمت انگشتام که تو هم حلقه خورده بودن، سر دادم.

_می تونیم بریم پشت مدرسه؟! اینجا نمیشه.

سکوت کرده بود، سنگینی نگاهشو رو خودم حس می کردم. وقتی دیدم قصد شکستن سکوتشو نداره، سرمو بالا آوردم و با التماس نگامو به اون تیله های رنگی دوختم.

_خواهش می کنم.

نفسشو پوف مانند بیرون داد و گفت:

- باشه برو ببینم چی کار داری.

بعدشم زیر لب غر مانند ادامه داد:

- سر ظهری چه گیری افتادیما.

جلوتر راه افتادمو خودمو به فضای خالی که پشت مدرسه بود، رسوندم. نفسای عمیقی که می کشیدم هم نمی تونست آرومم کنه. سنگینی نگاهی رو حس کردم، سرمو بالا آوردم و دور و اطرافمو نگاه کردم؛ کسی نبود.

همینم مونده بود که توهم بزنم.

با پام رو زمین ضرب گرفته بودم که صدای تیلاو رو شنیدم:

- منتظرم!

سرمو بالا آورم؛ خواستم چیزی بگم که خجالت کل وجودمو گرفت و خون به شدت زیر پوستم دوید. تازه یادم افتاده بود که خجالت بکشم.

_راستش...تو...یعنی من...

پرید وسط حرفامو کلافه گفت:

- مثل آدم بگو چی می خوای.

چشمامو بستم و نفسمو تو سینه حبس کردم.

بدون اینکه چشمامو باز کنم، تند و یکسره گفتم:

- من دوستت دارم با من دوست میشی؟

نفسمو با شدت بیرون دادم؛ حرفمو زده بودم، اما جای مهم قضیه مونده بود. نمی دونم چند دقیقه بود که حرفمو زده بودم و تیلاو سکوت کرده بود، اما انگار همچنان میلی به شکستن سکوتش نداشت. تو همون حالی که سرم پایین بود چشمامو باز کردم؛ از پاهاش شروع به رصد کردن تیلاو کردم. با رسیدن به صورتش رو چشماش مکث کردم. اون تیله های رنگی ناباور نگام می کرد. سرشو کج کرد و موشکافانه پرسید:

-شوخی بود دیگه، نه؟!

یه چیزی تو دلم فرو ریخت؛ یعنی واقعا فکر کرده بود من شوخی می کنم؟! احساس من براش یه شوخی بود؟

سرمو به معنی نه تکون دادم.

_نه، شوخی نبود خیلیم جدی گفتم.

سرشو به سمت آسمون گرفت و بعد چند لحظه سرشو پایین آورد. مستقیم به چشمام نگاه کرد.

کم کم لباش به خنده باز شد؛ از لبخند اون منم لبخندی زدم، انگار که همه چی خوب پیش رفت، بالاخره می تونستم تیلاو رو داشته باشم.

کم کم لبخندش به قهقهه تبدیل شد و بلند قهقهه کشید. لبخندم رفته رفته کمرنگ شد تا اینکه ردی ازش رو لبم به جا نموند.

من گیج نگاش می کردم و اون بلند بلند می خندید؛ بعد از چند دقیقه که با خنده های اون که منو به شدت کلافه کرده بود و یه حس بد رو کم کم به دلم سرازیر می کرد گذشت، با دست کشیدن به دور لبش، به خنده اش پایان داد.

لبخندش به نیشخندی گوشه لبش تبدیل شد که بدجور تو ذوق می زد.

با لحنی که حقارت ازش می بارید گفت:

-واقعا تو پیش خودت چی فکر کردی؟ اینکه الان میای پیش من و بهم ابراز علاقه می کنی و من با آغوش باز می پذیرمت؟! من تورو می خوام چی کار؟ دختری که خودش به یه پسر ابراز علاقه کنه چی ازش در میاد به جز اینکه همزمان با چند تا پسر باشه؟ اشتباه اومدی من با ه*...ها نمی پرم.

به وضوح صدای خورد شدن غرور و قلبمو شنیدم؛ بغضی که از اول حرفاش تو گلوم جاخوش کرده بود، قصد شکستن نداشت و داشت خفه ام می کرد.

چنگی به گردنم زدم؛ چرا اکسیژنی نبود؟

عرق سردی روی ستون مهره هام نشسته بود و بدن سردم نشون از افت فشارم می داد.

از لای پرده اشکام که دید چشمام رو تار کرده بودن، تیلاوو دیدم که داشت می رفت.

پاهام تحمل وزنمو نداشتن و هر لحظه امکان فرود اومدنم روی زمین بود؛ چنگی به دیوار زدم و سعی کردم سر پا بمونم، اما چشمام سیاهی می رفت.

آنیتایی رو دیدم که با دو به سمتم می اومد؛ آره، آنیتا تنهام نزاشته بود. صدای جیغ آنیتا، آخرین چیزی بود که قبل از اینکه دنیام تو سکوت و تاریکی فرو بره شنیدم و بعد یه تاریکی محض و پر از بی خبری بود.

***

_این دختر چرا با سرویس برنگشته؟!

_الان وقت این حرفاست؟! من میگم این دختره حالش بده و تو میگی چرا با سرویس برنگشته؟

_آره میگم، باید یه توضیح قانع کننده داشته باشه.

_الان هیچی نگو فهمیدی، هیچی نگو! فعلا فقط حال نیاز مهمه.

چشمامو باز کردم؛ همه چیو تو هاله ای از ابهام می دیدم. گیج و منگ بودم؛ هیچی یادم نمی اومد، کم کم دیدم واضح شد.

سرم، دیوارا و پرده های سفید و بوی الکل، مهر تایید رو بر فرضیه این که من بیمارستانم، می زد.

بابا و مامان همچنان در حال جدال بودن و بابام، پی دلیلی قانع کننده برای برنگشتن من با سرویس می گشت.

یادآوری تیلاو و حرفاش برای قلبم مثل یه زهری بود که پادزهر نداشت.

آروم مامانو صدا زدم که صدام بیشتر شبیه ناله بود.

با شنیدن صدای ناله مانندم دست از دعوا کردن کشیدن و به سمتم اومدن. چشمای بس فروغمو تو چشمای نگران و پف کرده مامان دوختم.

دستمو بین دستای گرمش گرفت و گفت:

- حالت خوبه نیاز؟

لب زدم:

- تشنمه.

یه لیوان آب برام ریخت که تن کرختمو روی تخت جا به جا کردم و لیوان و از دستش گرفتم.

آبی که از گلوم رد شد، به معنای واقعی کلمه گوارای وجودم شد و حالم و جا آورد.

بابا کلافه با پاهاش روی زمین ضرب گرفته بود و من اینو به خوبی می دونستم، که به زودی سوالای بی انتهای بابا سمتم یورش میارن و منم باید از سپر این روزام، دروغ، استفاده کنم.

مامان مدام حالم رو می پرسید و من برای پایان دادن به نگرانی چشماش، خوبم با اطمینانی می گفتم. من جسمم خوب بود، این قلبم بود که به معنای واقعی کلمه، تیکه پاره بود.

هر بار یادآوری حرفای تیلاو، خنجری می شد و صاف وسط قلبمو نشونه می گرفت؛ من خنجر حماقتم، تصمیم نابه جام و احساسات پاکمو می خوردم.

دکتر اومد و معاینه ام کرد؛ به مامان و بابا اطمینان داد که حالم خوبه و فقط فشارم افتاده بود، الانم می تونن کارای ترخیصمو انجام بدن.

بابا رفت تا کارای ترخیصو انجام بده و مامان بهم کمک کرد تا لباسامو بپوشم.

بالاخره بابا برگشت توی اتاق، اما تنها نبود؛ آنیتا همراهش بود، کسی که حتی روی نگاه کردن تو صورتشو نداشتم.

بابا جدی پرسید:

- چرا با سرویس برنگشتین؟

نفسم تو سینه حبس شد؛ تا حالا هیچ وقت به بابا دروغ نگفته بودم. خواستم لب باز کنم که آنیتا زودتر دست به کار شد.

_راستش داشتیم سوار سرویس می شدیم که یهو حال نیاز بد شد. برگشت تو مدرسه و منم نتونستم تنهاش بزارم و دنبالش رفتم.

بعدم زیاد طول کشید، دیدم حالش بده به سرویس گفتیم بره و تا برگشتم دیدم اینجوری شده.

بابا که انگار خیالش راحت شده باشه که چیز دیگه ای اتفاق نیفتاده، سرشو به نشونه تایید تکون داد.

با کمک مامان و آنیتا به سمت ماشین رفتم و سوار شدیم؛ قرار بود امشب آنیتا پیشم بمونه.

تا خود خونه سکوت کرده بودیم، اما دستای گرم آنیتا به نشونه حمایت دستامو محکم گرفته بود.

من باید یه فکری به حال خودم می کردم، دیگه رومم نمی شد که جلو چشمای تیلاو باشم،

حتی اگه فقط از دور منو می دید.

با رسیدن به خونه، از ماشین پیاده شدیم و منو آنیتا به سمت اتاق من رفتیم.

وارد اتاق شدیم و آنیتا درو پشت سرمون بست.

چرخیدم طرفش و نگاش کردم که گفت:

- برو یه حموم بکن حالت جا بیاد.

اما من بدون حرف تو چشماش خیره بودم؛ سرشو بالا آورد و به چشمام نگاه کرد و تا خواست چیزی بگه، محکم بغلش کردم.

با بغض کنار گوشش هجی کردم:

- ببخشید که انقد بی معرفت و دروغگوام! مرسی که تو انقد با معرفتی و همیشه هستی.

دستاشو بالا آورد و مثل پیچک دورم حلقه کرد.

_تو بی معرفت نیستی و هیچ وقتم نبودی، هر کسی یه اشتباهاتی می کنه، اما یه دوست همیشه پشت دوستش هست؛ تا تهش هستم.

ازش جدا شدم و با لبخند پر محبتی که توی سکوتش هزاران حرف بود، نگاش کردم.

داشتن یه همچین دوستی، نعمتی بود که من خیلی وقتا قدرشو نمی دونستم.

به حموم رفتم و بعد از یه ساعت، بیرون اومدم.

هربار که حرفای تیلاو یادم می اومد، لیفو محکم رو بدنم می کشیدم و حرصمو به این شکل خالی می کردم.

خودمو خشک کردم و لباسامو پوشیدم؛ حال خشک کردن موهامو نداشتم و همونطور خیس رهاشون کردم.

آنیتا تو اتاق نبود و این نشون می داد که از اتاق بیرون رفته. از اتاق بیرون زدم؛ بوی خوب غذا تو کل خونه پیچیده بود.