رمان منم طهورا به قلم آسایا آریایی

ژانر : #عاشقانه #پلیسی‎

خلاصه :

منم طهورا دختر اریایی نسلی از کوروش کبیر اماده ام برای………… انتقام

انتقام خون پدر انتقام خون مادر و انتقام خون برادر...چشمامو برای چند ثانیه روی هم می زارم باید تمرکز داشته باشم لنز دوربین قناصه را تنظیم می کنم.

حالا مورد تو تیر راس منه یاد حرف پدر م می افتم که می گفت:طهورا ….یه قناصه زن قبل از شلیک یه نفس عمیق بدون بازدم می کشه به هیچ چیز فکر نمی کنه؛چون فکرت که درگیر باشه دستات می لرزه

پس نفسمو تو سینه ام حبس می کنم فکرمو ازاد می کنم ازاده …..ازاد دستم رو ماشه است

نمی لرزه حال وقتشه 1... 2... 3... بنـــــگ

هدف افتاد ………پایان خوش.

با آرامشِ کامل در حال جمع آوری تفنگم هستم. همه ی قطعات رو به آرامی جدا می کنم و در جای خودش در ساکم می ذارم. این تازه اولین هدف بود. آروم آروم از راه پله ی ساختمانِ بدون سکنه و مخروبه بیرون میام از در اصلی خارج می شم. شالم رو جلوتر می کشم تا جلبِ توجه نکنم، ساکِ تفنگم که مثل ساک ورزشی به نظر می رسه رو، روی شونه هام می ندازم. عینک دودی تیره ام رو می زنم و یه نگاه اجمالی به اطرافم می ندازم. هنوز خبری نشده و به راهِ خودم ادامه می دم، اصلا بر نمی گردم ببینم چه خبره؟ بدون هیچ توجهی به راهم ادامه می دم. ولی صداها یواش یواش به گوشم می خوره صدای فریادِ چند مرد. صدایی که می گه:

- شاهین دور و بر رو خوب نگاه کن، سیا تو برو ساختمون های اطراف رو زیر نظر بگیر. پیداش کنید. مُرده و زندش مهم نیست. فقط برای من بیاریدش.

صدای آژیر آمبولانس شنیده می شه. می دونم که نمُرده، هدفم فقط زخمی کردنه، نه کُشتن!

وارد خیابون اصلی می شم، از همون جا یه تاکسی در بست می گیرم و می رم به سمت خونم. خونه ای که یه زمانی مامنِ عشق و عاشقی بود، خونه ای که من توش رشد کردم و بزرگ شدم.

آروم کلیدم رو در میارم و واردِ خونه می شم. ساکِ تفنگم رو با احتیاط می ذارم روی مبل و خودم به سمتِ آشپزخونه می رم. یه لیوان آبِ سرد از یخچال بر می دارم و یه نفس سر می کشم. صدای مادرم رو می شنوم که می گه:

- طهورا! بازم ایستاده آب خوردی، چه قدر بگم برات ضرر داره؟

سریع به سمت عقب بر می گردم، هیچ کسی نیست، پس صدای مادرم از کجا می اومد؟ بازم رسیدن به حقیقتِ تلخ! به نبودِ مادر، به نبود پدر و به نبودِ تک برادرم طاها!

دوباره سر دردِ عصبیم سراغم میاد. لیوان رو، روی میز آشپزخونه می کوبم و به سمتِ نشیمن می رم. روی اولین مبل می افتم. شالم رو از سرم بر می دارم. از درون احساسِ داغی می کنم، همون طور نشسته مانتوم رو از تنم در میارم. روی مبل دراز می کشم تا کمی از سر دردم کاسته بشه ولی مگه می شد! یاد گرفته بودم بهترین کار برای کم کردنِ سر دردم اشک های چشمامه. گریه کردم، آروم شدم. گریه برای من از هر قرصِ مسکنی پُر فایده تر بود. حالا احساسِ سبکی می کنم حالا آرومم. مثل کودکی در آغوش مادرش.

****

از حموم بیرون میام. حولم رو به دورِ تنم می پیچم و واردِ اتاقم می شم. جلوی آینه ایستادم، خودم رو می بینم. امروز تولد بیست و یک سالگیمه، چه تنهام! پس کجا هستند خانوادم که بهم تبریک بگن؟ طاها کجاست که صبحِ زود کادو به دست منو اذیت کنه؟ کجاست پدرم که منو تو آغوشش بگیره؟ کجاست مادرم که این صحنه ها رو با لذت نظاره کنه؟ بشکنه دستی که اون ها رو ازم گرفت. له بشه قلبی که قلبم رو شکست. آخ طهورا چه تنهایی!

بالای میزِ کارم عکسِ تولد هشت سالگیم رو می بینم. من، تو آغوشِ پدر و مادرم، طاها هم کنارِ ما. خاطره اش مثلِ فیلم از ذهنم می گذره. هرگز یادم نمی ره زمانی که کادوی برادرِ بزرگم رو باز کردم، یه ست لوازم نقاشی بود. با لبی ورچیده ب*و*سش کردم و ازش تشکر کردم. نوبت به کادوی پدر و مادرم رسید با ذوق بازش کردم ولی با گریه گفتم:

- من اینو نمی خوام، تو بهم قول داده بودی بابا!

پدرم منو تو ب*غ*لش گرفت و گفت:

- عزیزم، تفنگ مال پسراست، ببین چه عروسکِ خوشگلی خریدیم.

صدای مادرم رو شنیدم که می گفت:

- طهورا، ببین چه لباسِ عروس قشنگی تنشه.

ولی من نگاهشم نکردم و فقط اشک می ریختم. دوباره بابام ب*غ*لم کرد سفت و محکم. گفتم:

- باهات قهرم، اصلا دیگه دوستت ندارم، تو بابای بدی هستی تو قول دادی!

نفسِ عمیق پدرم گوشم رو نوازش داد و صدای آرومش که گفت:

- باشه، برات می خرم. نمی خوام دخترم فکر کنه باباش بد قوله. اصلا، هم برات تفنگ می خرم، هم می برمت کلاسِ تیر اندازی. خوبه طهورا؟ راضی شدی بابای؟

با حرفِ بابام قهقهه ای زدم که فکر کنم تا ته حلقم رو، همه دیدن. پریدم چند تا ماچِ آبدار از گونه ی بابام گرفتم و با خوشحالی فراوون به جشنِ کوچیک تولدم مشغول شدم.

****

- جناب جهانی سن دختر خانومتون کمه ما نمی تونیم ایشون رو تو کلاس ها ثبت نام کنیم.

- عرض کردم خدمتتون آقای مالکی، دخترِ من استعدادِ خوبی داره، می تونید ازش یه امتحان بگیرید.

آقای مالکی که مسئولِ ثبت نام بود یه نگاه به من انداخت و گفت:

- آخه قدشم خیلی کوتاهه ولی چشم، من روی حرفِ شما، حرفی نمی زنم. یه تست از دخترتون می گیرم، بعد اگر رضایت بخش بود، این دختر خانومِ گلتون رو برخلافِ مقررات با ضمانتِ خودم ثبت نام می کنم.

صدای تشکرِ پدرم رو می شنیدم. تو دلم کلی ذوق کردم. آقای مالکی به من و بابا گفت همراهش بریم تا بتونه از من یه تست بگیره. منم دست تو دستِ بابام از اتاق خارج شدم. از راهروی باریکی رد شدیم و وارد یه سالنِ سر بسته شدیم. چشمام از ذوق داشت از کاسه در می اومد. سالن تیر اندازی بود، لحظه شماری می کردم که با دست های کوچیکم یکی از اون تفنگ های روی میز رو بردارم.

آقای مالکی منو برد یه سمتِ دیگه. با هر قدمی که از تفنگ ها دور می شدم اخمم عمیق تر و غلیظ تر می شد. منو برد پشتِ یه میز، چند تا دارت به من داد و گفت:

- خوب طهورا خانوم، بلدی از این ها استفاده کنی؟

با لب و لوچه ی آویزون گفتم:

- بلدم، اینا که کاری نداره!

آقای مالکی لبخندی زد و گفت:

- خُب، پس بزن به هدف!

از آقای مالکی پرسیدم:

- چند راند؟

آقای مالکی با ابروهای بالا اومده گفت:

- توی یه راند با سه تا نشونه.

دوباره آقای مالکی گفت:

- طهورا جان، دخترم از دارت چیزی می دونی؟ می تونی بگی نشونه از چند قسمت تشکیل شده؟

به بابام نگاه کردم که داشت با لبخند منو نگاه می کرد. سرم رو بالا گرفتم، به آقای مالکی گفتم:

- دارت چهار قسمت داره. یک: نوک، دو: بال، سه: شافت، چهار: فلایت.

آقای مالکی گفت:

- آفرین، حالا بزن ببینم پرتابت هم مثلِ اطلاعاتت خوب هست یا نه؟

سرم رو تکون دادم بازی دارت رو از طاها یاد گرفته بودم تموم اطلاعات رو از زبونش کشیده بودم بیرون. گاهی اوقات با طاها سرِ نوشتنِ مشق های من با دارت مسابقه می دادیم. اگه من می بردم طاها رو مجبور می کردم مشق های منو بنویسه و اگه می باختم طاها می خواست که یه روزِ کامل سمتش نرم و ازش چیزی نخوام که بیشتر اوقات من برنده بودم.

با بندِ اول انگشت اشارم تعادلِ دارت رو پیدا کردم، با شکم انگشتِ شستم دارت رو مهار کردم و با انگشتِ وسط انگشت های دیگم رو پشتیبانی کردم. حالا نوبتِ پرتاب بود، با توان دارت رو به سمت برد زدم و inner bull شد خورد وسط و دارت چسبید به برد. صدای احسنتِ پدرم به من دلگرمی داد. دومین پرتاب رو می خواستم شروع کنم، دوباره همون کارایی که طاها به من آموزش داده بودم رو پیاده کردم و دوباره inner bull شد و آخرین پرتاب هم با موفقیت به برد چسبید.

به آقای مالکی نگاه کردم و گفتم:

- تموم شد.

آقای مالکی گفت:

- آفرین، این بازی رو از کی یاد گرفتی طهورا جان؟

- از داداش طاهام، تازه من از داداشم هم بهتر بازی می کنم.

روم رو به سمت پدرم گرفتم و گفتم:

- مگه نه بابایی؟

بابام با لبخندِ پُر رنگی گفت:

- بله دخترم، شما بهتر بازی می کنی.

از سالن خارج شدیم و دوباره واردِ همون دفتر کار آقای مالکی شدیم. توی راه تموم فکر و ذکرم پیش تفنگ ها بود، گوش ندادم ببینم آقای مالکی و پدرم با هم چه حرف های می زدن، فقط فهمیدم از یه هفته ی بعد کلاس های من شروع می شه قرار شد اول با تیر و کمان شروع کنم و بعد با تفنگ آموزش ببینم. با خوشحالی از آقای مالکی خداحافظی کردم و دست تو دست پدرم از سالن خارج شدیم. وقتی سوار ماشین بابام شدم، پریدم و صورتِ بابام رو ب*و*سیدم. بابام خندید و گفت:

- طهورا! بابا، درسته آوردمت کلاس ثبت نامت کردم ولی باید قول بدی درسات رو خوب بخونی دیگه مشقاتم ندی طاها بنویسه، باشه دخترم؟

- باشه بابا، قول می دم.

****

زندگی و شخصیتِ اصلی من از همون جا شکل گرفت. یه نگاه به آینه ی رو به روم انداختم. حالا بیست و یک سال دارم. خوب به خودم نگاه کردم. تو این چند سال چه ها که به من نگذشته بود! تن پوش حولم رو کمی باز کردم تا تنم نفسی بگیره. چک چکِ آب از موهام سرازیر شده بود روی تنِ سفیدم. برخلافِ خانوادم، تنها عضوِ چشم رنگی من بودم. پدرم می گفت به مادر بزرگش رفتم، من که ندیده بودمش ولی گویا شباهتِ زیادی به اون داشتم. موهای فر دارِ خرمایی روشن، صورتِ گرد، با چال روی گونه ی چپم. زیبا بودم مخصوصا رنگِ چشمام که همیشه پدرم می گفت منو یادِ دریا می ندازه، ولی افسوس تو چشمام دیگه شوقی برای زندگی نیست.

با حوله خودم رو انداختم روی تخت، دستام رو زیرِ سرم گذاشتم و به طاقِ سفید بالای سرم خیره شدم.

چی می خواستم از این سقفِ سفید؟ خاطراتی که بارها و بارها برای خودم ثانیه به ثانیه اش رو مرور کرده بودم. چشمام رو، روی هم می ذارم. صداها رو خوب و واضح می شنوم. صبحِ زود بود، من امتحان تیر اندازی داشتم، قرار بود به گروهِ المپیک ملحق بشم. صدای مامانم رو از تو اتاق شنیدم:

- طهورا! طهورا بلند شو مامان جان، دیرت می شه، مگه مسابقه نداری؟

سریع چشمام رو باز کردم.

- باشه مامان، بشمار سه حاضرم، بابا و طاها که نرفتن؟

لبخندی روی لب های مامانم نشست.

- نه عزیزم، منتظرت موندن. تو هم زود باش.

مامانم آروم از اتاق خوابم بیرون رفت، منم سریع بدونِ شُستن دست و روم حاضر شدم و از اتاق زدم بیرون.

- سلام به همگی.

- به به سحر خیز! می ذاشتی بعدا! هنوز زود بود! ساعتِ هفته دختر!

- ای بابا! طاها بازم شروع کردی؟

نگاه طاها به بابام و لبخندِ پُر رنگِ بابام به من بود.

- سلام دخترم، صبحت بخیر. یه چیزی بخور که باید اول تو رو برسونم بعدم طاها و مادرت رو.

سرم رو به سمتِ مامان می چرخونم و می گم:

- مامان کجا می خوای بری؟

مامانم در حال ریختن چای می گه:

- می خوام برم خونه ی عمه معصومه ات.

با شادی می گم:

- آخ جون! مامان نیا تا منم بیام عمه رو ببینم.

بابام در حالی که آخرِ چایش رو سر می کشید گفت:

- نمی خواد عزیزم، بعدا همگی با هم می ریم خونه ی عمه.

- اِ بابا! من خیلی وقته عمه رو ندیدم، اصلا چرا دیگه عمه نمیاد این جا یا ما نمی ریم خونشون؟ چیزی شده من خبر ندارم؟

طاها یه نگاه به من می ندازه که چیزی دستگیرم نمی شه و می گه:

- از ما می پرسی؟

به طاها با چشمای بزرگ شده نگاه می کنم و می گم:

- پس از کی بپرسم حسن بقال؟

- نخیر، از چشمات بپرس که پدرِ یکی رو در آورده؟

- هـا! پدر کی رو در آورده طاها؟

صدایِ همزمانِ مامان و بابا رو می شنوم که می گن:

- طاهــا!

طاهای عزیزم دستش رو به نشونه ی تسلیم بلند می کنه و می گه:

- شلیک نکنید، من تسلیمم.

همه آروم از در خارج می شن. من ساکِ تفنگم رو، روی دوشم می گیرم، بنا به عادتِ دیرینه همیشه آخرین نفری هستم که از در خارج می شم.

بابا از طاها می پرسه:

- طاها جان بازم ماشین رو دیشب پارکینگ نذاشتی؟

طاها جواب می ده:

- جنابِ قاضی جهان، آخه یه پژوی قدیمی رو که کسی خط و خش نمی ندازه؟

همگی وارد ماشین می شیم، قبل از این که پدرم ماشین رو روشن کنه می گم:

- اِآی وای! بابا صبر کن موبایلم رو جا گذاشتم.

صدای مادرم میاد که می گه:

- طهورا، تو چرا این قدر حواس پرتی دختر، بدو برو بیار دیر شد.

قبل از این که از ماشین پیاده بشم بابام می گه:

- صبر کن.

به سمت عقب بر می گرده و می گه:

- اینو بذار تو اتاقت یه جای امن، بعدا ازت می گیرم.

یه نگاه به فلش تو دستم می ندازم و می گم:

- این چیه بابا؟

- چیزی نیست بابا جان، مالِ کارمه! فقط یه جای امن بذار؟

از ماشین پیاده می شم، نمی دونم چرا ناخودآگاه به عقب بر می گردم. چهره ی تک تکشون رو می بینم. چهره ی در آرامش پدرم، مادرم رو در حالِ جلو کشیدن چادرِ سرش و طاها که نمی دونم داشت به بابام چی می گفت؟ هر سه نگاهشون به من افتاد، به چشمای تک تکشون نگاه کردم، یه حسِ عجیب مثلِ دلشوره تو جونم افتاده بود، یه حس مثلِ افتادن یه اتفاق.

طاها گفت:

- دختر عجله کن، تا تو برسی مسابقه تموم شده.

یه قدم به عقب، دوباره همون حس، قدمِ بعدی رو برداشتم، قدم سوم و صدای مهیب انفجار پرت شدن من و دیگه تاریکی.

****

چشمام رو باز می کنم، روی تخت می شینم. هر روز این تصاویر مهمونِ ذهنم می شه. چه ساده خانوادم کُشته شدن، چه راحت از من دست کشیدن. بازم صداها و بازم تصاویر جلوی چشمام رژه می رن. صدای شیون عمه هام، عمه مهری، عمه مهناز و عمه معصومه ی نازنینم اما من، بُهت زده با دستِ شکسته با سری پیچیده در باندِ سفید و زبونی که قادر به حرف زدن نیست.

عمه معصومه میاد جلو و منو ب*غ*ل می کنه و می گه:

- عمه برات بمیره. داداش چه جور دلت اومد دسته گلت رو تنها بذاری؟ وای نرگس، زن داداش چه جور دلت اومد دخترت رو بذاری و بری؟ بمیرم برات طاها که دامادیت رو ندیدم!

سرم رو تو ب*غ*لش می گیره و برام لالای می خونه اما من آروم می خوابم. سه ماهی هست که هیچ حرفی نزدم، حتی یه کلمه، همه می گن زبونم از ترس بند اومده. شوهرِ عمه معصومه، سرهنگ بود، تو ستاد مبارزه با مواد مخدر فعالیت می کرد. یه مردِ نازنین و آروم که هر بار نگاهش می کردم موجی از آرامش در من وارد می شد. یه روز با عمه نشسته بودیم که عمو مجید واردِ آشپزخونه شد و به من گفت:

- طهورا جان، دخترم آماده باش باید با هم تا جای بریم.

به عمو مجید نگاهی انداختم و سری تکون دادم.

عمو مجید به عمه گفت:

- خانوم، شما هم بیا.

من و عمه حاضر شدیم و با عمو مجید راه افتادیم. تو ماشین نشسته بودیم که عمه گفت:

- حاج آقا، امیر پس کی میاد؟

امیر، پسر عمه ی من بود ولی زیاد نمی دیدمش. شاید یک سالی بود که من، امیر رو ندیده بودم.

عمو مجید گفت:

- شاید تا دو ماه دیگه برگرده، ماموریتش طولانیه.

واردِ ستاد شدیم، من همگام با عمه می اومدم. وارد اتاقِ عمو مجید شدیم، یه سرباز تا ما رو دید بلند شد و رو به عمو سلامِ نظامی داد و پا کوبید. همگی واردِ اتاق شدیم با عمه روی صندلی های گوشه ی اتاق نشستیم. عمو با تلفن یه چیزی خواست تا براش بیارن، همون سرباز با یه پوشه ی قرمز وارد شد و بعد از گذاشتن روی میزِ عمو خارج شد. عمو پوشه رو سمتِ من گرفت و گفت:

- طهورا جان، می شه این عکس ها رو ببینی؟

عمو یه نگاهِ نگران به عمه انداخت و سرش رو پایین گرفت. آروم از روی صندلی بلند شدم و به سمت میزِ عمو مجید حرکت کردم. پوشه رو آروم از دستِ عمو گرفتم بازش کردم عکس بود. عکس هایی که شناخته نمی شد. سر و صورت داغون شده تن و بدن سوخته شده، ولی این ماشینِ بابا بود. پلاکِ ماشین بابای من بود! سریع دوباره عکس ها رو دیدم، صحنه ها جلوی نظرم اومد. این چادرِ خونیِ مادرم بود ولی چرا از صورتش چیزی نمی تونم ببینم؟ خدای من طاها غرق در خون. رو زانو خم شدم و نشستم. عکس ها دورم روی زمین پخش شد. چشمام رو بستم و از ته قلبم جیغ زدم. بابا ... مامان نرگس ... طاهــا.

****

یک هفته به علت شوکی که از دیدنِ عکس ها به من وارد شده بود در بیمارستان بستری بودم. دیگه می تونستم حرف بزنم. بعد از بیمارستان دیگه خونه ی عمه معصومه برنگشتم، هر چه قدر هم عمه اصرار کرد برنگشتم. ماه های اول هر کدوم از عمه ها هر روز به من زنگ می زدن یا سری به من می زدن. بعد از این که ازشون خواهش کردم به روال عادی زندگیشون برگردند دیگه از اون سر زدن ها کاسته شد. روزهام رو عاطل و باطل بدونِ انگیزه می گذروندم ولی هر روز یک کلمه در ذهنِ من پُر رنگ تر می شد اونم فقط انتـــقام بود.

****

باید می فهمیدم کار چه گروهکی بوده. کمی اطلاعات از عمو مجید گرفته بودم. جوری که شک برانگیز نباشه. یادِ فلشی افتادم که پدرم به من داده بود سریع تو کامپیوتر بازش کردم. عکس ها، گزارشِ کار، نوع فعالیت، سابقه ی کیفری و غیره.

با مطالعه ی دقیق، خیلی چیزها از اون فلش بدست آوردم. حالا وقتش بود یه برنامه ریزی دقیق داشته باشم. شب و روز برای انتقام نقشه می کشیدم. اولین گام برای گرفتن انتقام تمرین فشرده بود. هر چند توی تیر اندازی هر سال تعداد زیادی مدال و رتبه کسب می کردم ولی بازم نیاز به تمرین بود. باید حرفه ای می شدم ولی تو ایران نمی شد. با دایی احمد تماس گرفتم من از خانواده ی مادری فقط یک دایی داشتم که در آمریکا زندگی می کرد، وقتی بهش گفتم می خوام برای یه سال مهمونش باشم خیلی خوشحال شد و قرار شد خودش پیگیرِ کارام باشه، به چند ماه نکشیده نامه ای از سفارتِ آمریکا در ترکیه به دستم رسید، کارِ ویزای من درست شده بود.

با پس اندازی که داشتم با یه خداحافظی تلفنی راهی ترکیه شدم و از اون جا با پروازِ م*س*تقیم به آمریکا رفتم.

****

محکم شده بودم باید محکم می شدم هدفم والا بود باید می جنگیدم. یه سالی که مهمان خانواده ی دایی بودم فقط به خواستِ خودم به کلاس های آمادگی جسمانی و تیر اندازی و کلاسِ رزمی می رفتم. تموم مدتی که اون جا بودم داشتم درباره ی بهترین اسلحه های قناصه اطلاعات جمع آوری می کردم. حالا می تونستم بگم حرفه ای شدم.

بعد از یک سال وارد خاکم شدم، وارد وطنم! اولین کاری که کردم یه راست سرِ مزار خانوادم رفتم و قسم خوردم که انتقامِ خونشون رو می گیرم. خون ریختن. خونشون رو می ریزم. ولی به شیوه ی خودم!

****

برگشتم به زمانِ حال. آروم بلند شدم، از تو کمدم یکی از لباس هام رو برداشتم و پوشیدم. خوبیهِ موهای فر این بود که خیلی هم نیاز به شونه کشیدن نبود، همون جور با کش از بالای سرم بستم. از اتاق خواب بدون این که حتی ثانیه ای خواب به چشمام اومده باشه خارج شدم.

امروز تولدم بود، الان سه ساله که دیگه جشنی نمی گیرم ولی این دفعه من بودم که به خانوادم هدیه دادم، اولین خون رو ریختم. ای کاش این قدر قصی القلب بودم که بتونم گلوله رو تو چشمِ طرف بزنم ولی حیف که قاتل نبودم. گلوله ای که زدم به مهره ی سوم کمر بود یعنی فلج دایمی و این یعنی مرگ تدریجی!

اولین هدف شخصی بود به اسمِ اسفندیار، جزء گروهک منافق و جزء سران اصلی وارد کننده ی مواد مخدر از افغانستان و پاکستان به ایران. با تحقیقی که کرده بودم و با اطلاعاتی که از فلش پدرم به دست آورده بودم، مطمئن بودم که کارِ ترور خانوادم مربوط به این گروه بوده. پدرم مدت ها بود که روی پرونده ی این گروهک کار می کرد. یادِ تلفن های پدرم می افتم که با عمو مجید خیلی سر بسته درباره ی این گروهک به اسمِ اژدهای سیاه صحبت می کرد، از اون جا که خیلی فضول بودم همیشه حواسم به مکالمه های پدرم بود. نمی دونستم همین فضولی ها یه روز چه قدر به دردم می خوره؟!

تو افکارِ خودم بودم و داشتم به چایِ سرد شدم نگاه می کردم که صدای زنگِ تلفن بلند شد، بی حوصله منتظر موندم روی پیغام گیر بره. بعد از چهار بوق صدای عمه طنین اندازِ سکوتِ خونه شد.

- سلام طهورا جان، عمه فدات بشه زنگ زدم تولدت رو تبریک بگم. می دونی چند وقته عمه صدات رو نشنیده، تو که دلت برای من تنگ نمی شه ولی من دلتنگ شنیدنِ صداتم عمه، با من تماس بگیر.

و دوباره سکوت.

عمه راست می گفت. از وقتی به ایران اومدم، فقط دو دفعه به دیدنش رفتم، اون دو دفعه هم صبح می رفتم تا کسی خونشون نباشه. تو فکرم بود حتما به عمه یه سر بزنم. چای سرد شده رو داخل سینک ظرفشویی خالی کردم و یه چای دیگه ریختم. دیگه اجازه ندادم افکار به من م*س*تولی بشن. چاییم رو با چند تکه بیسکوییتِ مونده، خوردم حس و حالِ غذا نداشتم.

به ساعت نگاه کردم، پنجِ بعد از ظهر بود. بعد از کمی دیدن برنامه های مزخرف تلویزیون، رفتم تا اسلحه رو تمیز کنم. حالا حالاها با این یار کار داشتم. با دستمالِ خشک شروع کردم به تمیز کردنِ تمام قطعات تفنگ، باید آمادش می کردم برای هدفِ دوم، که کسی نبود جز اتابک دومین مهره ی اصلی گروهک اژدهای سیاه.

پوزخندی زدم و با صدای آرومی به خودم گفتم:

- دیگه باید اسمِ گروهک رو عوض کنن و به جای اژدهای سیاه بذارن اژدهای خونین.

کارم با قناصه تموم شد. حدودِ یک ساعت و نیم بود که من در حالِ تمیز کردنِ اسلحه بودم. کمی خودم رو کش دادم تا خستگی از تنم بیرون بره. یه تخم مرغ واسه ی خودم نیمرو کردم و خوردم. یه قرص خواب هم بالا انداختم و رفتم به سمت اتاق خواب. احتیاج به چند ساعت خوابِ عمیق داشتم.

****

یک هفته ای گذشته بود و من هر روز به باشگاهِ تیر اندازی می رفتم، به هیچ عنوان نمی تونستم بین تمرینام وقفه بندازم. اولین چیزی که یه تک تیر انداز براش حکم می کرد، داشتن عضلات محکم بود، مخصوصا عضلات شانه و ساقِ دست. یک روز در میون هم به استخر می رفتم. تمرین نفس گیری داشتم.

خسته از باشگاه برگشته بودم که دوباره تلفنِ خونه زنگ خورد. به شماره نگاه کردم، شماره ی خونه ی عمه معصومه بود. تو شیش و بش کردن برای جواب دادن بودم که تلفن رفت روی پیغامگیر.

- عمه جان، طهورا! بازم نیستی دخترم، عمه جان یه زنگ بزن دلم هوات رو کرده.

و سکوت.

کنارِ میزِ تلفن نشستم. بی اختیار شماره ی عمه رو گرفتم. بین سه عمه ام از همه مهربون تر عمه معصومه بود که من خیلی باهاش راحت بودم. شماره رو گرفتم و منتظرِ وصل شدن شدم.

- الو، عمه سلام.

- الو، طهورا جان تویی دخترم؟

- بله عمه، حالت چه طوره؟ خوبی عمه جون؟

صدای بغض دارِ عمه ام رو شنیدم که می گفت:

- نه عمه، خوب نیستم. دلم هوات رو کرده. تو هم که نمیای ببینمت.

- باشه عمه میام، حتما میام، به خدا دلِ منم تنگ شده.

- اگه راست می گی همین حالا پاشو بیا، اصلا خودم میام دنبالت؟

- نه عمه جون، شما با اون پا درد چه جوری می خوای بیای دنبالم؟! خودم میام.

- راست می گی طهورا میای این جا؟

- آره عمه، مگه همین رو نمی خوای؟ تا دو ساعت دیگه اون جام، فقط یه دوش بگیرم و راه بیفتم.

- عمه قربونت بره، پس زود بیا به تاریکی نخوری فدات شم؟

- چشم عمه، قبل از تاریکیِ هوا اون جام. کاری ندارید؟ من برم یه دوش بگیرم.

- نه عمه قربونت بره، فقط طهورا جان چی دوست داری برات درست کنم؟

- عمه، من همه چی دوست دارم، هر چی درست کردی می خورم، خودتم الکی به دردسر ننداز.

- نه عمه، چه دردسری! پس زود بیا.

- باشه عمه، فعلا خداحافظ.

- خداحافظت باشه عمه جان.

گوشی تلفن رو قطع کردم و به سمتِ حموم راه افتادم. با یه دوش سبک تر شده بودم. یه تاپِ مشکی تنم کردم با یه شلوار جین قهوه ای. موهامم از بالا با یه کشِ سر محکم کردم، اهل آرایش نبودم مانتو قهوه ایم رو تنم کردم با یه شالِ مشکی، همراه با کفش های اسپرتِ چرمیم. کیفم رو برداشتم و از خونه بیرون رفتم.

با تاکسی خودم رو خونه ی عمه رسوندم. من عاشقِ خونه ی عمه بودم. خونشون کوچه باغی بود. از برج و آپارتمان خبری نبود. انگار زندگی یه جور دیگه تو اون محل جریان داشت. مخصوصا حیاطِ بزرگ خونه ی عمه که تاب دو نفره ی سفیدی هم داشت و من هر وقت خونه ی عمه می رفتم بیشتر اوقات رو تو حیاطشون بودم. حالا بعد از مدت ها دارم پا به این خونه می ذارم. دسته گلی که خریده بودم رو تو دستم جا به جا کردم و زنگِ در رو زدم.

صدای عمه بود که گفت:

- بله.

- سلام عمه، منم طهورا.

- سلام به روی ماهت، بیا تو عمه.

صدای تیکِ در، نشون می داد که عمه در رو برام باز کرد. با یه هُل کوچیک در رو باز کردم و واردِ حیاط خونه شدم. همه چی رو از نظرم گذروندم، همه چی مثل سابق بود. چشمم به گوشه ی چپِ حیاط افتاد، هنوز تاب رو بر نداشته بودن. به یادِ گذشته یه لبخند روی لبام مهمون شد. به سمتِ باغچه رفتم که پُر بود از گل های رز بوته ای. یکیش رو چیدم و بو کردم. بوی زندگی می داد. آروم آروم به سمتِ ساختمون حرکت کردم. عمه رو دیدم که بالای پله ها ایستاده و داره با ذوق منو نگاه می کنه. از همون پایین با صدای تقریبا بلندی سلام دادم و با قدم های سریع از پله ها بالا رفتم و خودم رو تو آغوشِ گرمِ عمه انداختم. عمه، منو محکم ب*غ*ل گرفته بود و گریه می کرد و مدام قربون صدقم می رفت. من عاشق این عمه ی تپلیم بودم.

با هم واردِ خونه شدیم. دسته گل رو به سمت عمه گرفتم و بهش دادم. عمه کلی ذوق کرده بود و مدام تشکر می کرد. وارد سالن نشیمن شدیم. تو خونه هم همه چی مثلِ سابق بود، حتی دکور هم تغییری نکرده بود.

به سمت یکی از مبل ها رفتم و روش نشستم عمه تلو تلو کنان که نشات از پا دردش داشت، به سمتِ آشپزخونه رفت و بعد از مدتی با یه سینی که توش لیوان باریک و بلند شربت بود وارد شد. بلند شدم و سینی رو از دستِ عمه گرفتم و گفتم:

- عمه، بیا بشین، من که نیومدم ازم پذیرایی کنی!

- چی می گی عزیزم، بعد از چند ماه اومدی خونه ی عمه ات ،خشک و خالی که نمی شه بشینی!

- چرا نمی شه؟! عمه وجودِ خودت برام از هر شربتی شیرین تره.

با عمه خیلی حرف زدیم. از گذشته های شیرین، از عمه مهری و عمه مهناز هم حرف زدیم. خیلی اتفاق ها افتاده بود که من ازشون بی خبر بودم. خیلی خسته بودم. عمه از من خواست یه کمی استراحت کنم تا اونم بساطِ شام رو آماده کنه. از خدا خواسته روی همون مبل دراز کشیدم و شالم رو از سرم باز کردم.

نمی دونم چه قدر خوابیده بودم که صدای غریبه ای رو شنیدم.

- مامان کجایی؟

- امیر جان، پسرم هیس.

پس امیر اومده بود! صدای امیر رو شنیدم که آروم گفت:

- مامان! چرا می گی هیس؟

- امیر جان، طهورا خوابه!

صدای اوج گرفته ی امیر به گوش رسید.

- طهــــورا!

- آره مادر، چرا داد می زنی؟

دیگه باید بلند می شدم، آروم روی مبل نشستم و شالم رو روی سرم مرتب کردم. امیر رو دیدم که آروم واردِ سالن شد، تا منو دید خیره موند، هیچ حرکتی نکرد و ثابت تو جاش مونده بود. منم داشتم امیر رو ارزیابی می کردم، تقریبا سه سال بود که امیر رو ندیده بودم. چه قدر تغییر کرده؟! چه هیکلی به هم زده؟! به صورتِ سبزه اش نگاه کردم، به چشمای نافذِ مشکیش، به قدِ بلند و چهار شونش، به فکِ محکم و مردونش، به بینی متوسطش، همه ی اجزای صورتش رو از نظر گذروندم، اونم داشت خیره منو نگاه می کرد. چشمای امیر به عمو مجید رفته بود. در عین نگاهِ خیره و نافذ ولی توش عمقی از مهربونی بود.

آروم بلند شدم و گفتم:

- سلام.

امیر سرش رو پایین انداخت و گفت:

- سلام دختر دایی، خوش اومدید، چه عجب!

امیر سرش رو بلند کرد و منتظرِ جوابش بود.

آروم گفتم:

- عجب از شما، باز من معرفت داشتم و اومدم.

امیر، نیشِ تو کلامم رو گرفت و گفت:

- بله، حق با شماست، وظیفم بود می اومدم و بهتون سر می زدم.

داشتم به امیر نگاه می کردم که عمه هم وارد شد و گفت:

- وا! چرا شما سرپایید؟ خُب بشینید دیگه!

من آروم روی همون مبل نشستم.

امیر گفت:

- می رم لباسم رو عوض کنم، خدمت می رسم.

و از پله ها بالا رفت. با عمه نشسته بودیم، عمه با مهربونیِ ذاتیش داشت برای من میوه پوست می گرفت و حرف می زد. بعد از ربع ساعتی امیر رو دیدم که داشت از پله ها پایین می اومد. یه دست کاپشن و شلوارِ آدیداسِ مشکی تنش کرده بود. چه قدرم بهش می اومد. امیر م*س*تقیم به سمتِ آشپزخونه رفت. آروم به عمه گفتم:

- عمه چرا عروس نگرفتی؟

عمه متعجب از سوالِ من گفت:

- برای چی می پرسی طهورا جان؟

- خُب عمه، ماشاا... امیر الان باید سی و پنج سالش باشه، یعنی هنوز وقتش نشده براش آستین بالا بزنی؟

عمه تعجبش به لبخند تبدیل شد و گفت:

- امیرم خیلی وقته دلش گیره ولی پسرم حیا داره چیزی به روی ما نمیاره.

با لبخند گفتم:

- وای عمه جالب شد! طرف کیه؟

عمه لبخندش محو شد و گفت:

- ولش کن عمه جان، اسمش رو می خوای بدونی واسه ی چی؟

- وا عمه! خُب چرا براش کاری نمی کنید؟

- دختری که امیرم می خواد فعلا سر گرمِ درس و مشقشه.

با صدای بلند خندیدم و گفتم:

- عمه مگه چند سالشه نکنه چهارده یا پانزده سالشه؟

عمه هم خندید و گفت:

- نه طهورا جان، سنش این نیست ولی خُب سرش فعلا گرمه.

می خواستم هر طور شده از زیرِ زبون عمه حرف بکشم که با اومدنِ امیر دیگه چیزی نپرسیدم. عمه بشقابِ میوه رو جلوی من گذاشت و گفت:

- بخور عمه جان خیلی لاغر شدی.

با لبخند از عمه تشکر کردم و مشغولِ خوردن میوه هام شدم. چه قدر مزه می ده، میوه ی حاضر و آماده جلو روت باشه.

عمه بلند شد و گفت:

- برم برنج رو دم بذارم، دیگه الاناست که آقا مجیدم برسه.

عمه دوباره راهیِ آشپزخونه شد، حالا من بودم و امیر. سرم رو به سمتِ امیر گرفتم که قفل چشماش شدم. تا دید نگاهم روشه سرش رو پایین انداخت. اوه! از کی تا حالا این، این قدر خجالتی شده؟

آروم گفتم:

- امیر!

امیر سرش رو بلند کرد و یه نگاهِ عجیب به من انداخت و گفت:

- جـا ... بله دختر دایی؟

یه لبخندِ ملیح زدم و گفتم:

- عمو مجید هنوز بازنشسته نشده؟

امیر خیره تو چشمام گفت:

- نه، آخرین پرونده رو ببنده حکمش رو به ستاد می ده تا بازنشسته بشه.

- خودت چی؟ تو هم مثلِ عمو تو ستادی؟

- بله، منم مشغولم دختر دایی.

اَه! دیگه لجم در اومده بود. چیه هی بهم می گه دختر دایی؟! حالا خوبه ازش چهارده سال کوچیکترم! انگار داره با یه زنِ شصت ساله حرف می زنه! دلم می خواست یه کم سر به سرِ امیر بذارم ولی گذاشتم سرِ فرصت. دوباره از امیر پرسیدم:

- امیر، پرونده ی پدرم به کجا رسید؟

امیر خیلی جدی نگاهم کرد و گفت:

- نمی تونم چیزی به شما بگم شرمندم.

از حرفِ امیر خیلی عصبی شدم و گفتم:

- چرا اون وقت؟ یعنی حقِ من نیست بدونم کارِ کدوم نامردایی بوده؟

امیر به چشمای عصبیم نگاهی انداخت و گفت:

- شرمنده.

امیر سرش رو پایین انداخت و داشت به گل های قالیِ دست بافت پهن شده نگاه می کرد. دوباره صداش زدم و گفتم:

- امیر!

امیر چند لحظه مکث کرد و آروم سرش رو بالا گرفت. صدام رو تا حدِ ممکن آروم کردم و گفتم:

- یه روزی از این شرمندگیت پشیمون می شی.

و بلند شدم و راهیِ آشپزخونه شدم. عمه برام قیمه بادمجون درست کرده بود. از پشت عمه رو ب*غ*ل کردم و صورتِ تپلش رو ب*و*سیدم و گفتم:

- الهی فدات شم عمه، هنوز یادته که غذای مورد علاقم قیمه بادمجونه؟!

عمه آروم زد روی دستم و گفت:

- مگه من چند تا طهورا دارم که یادم بره. تموم ذایقت رو یادمه، دوغ نمی خوری، عاشقِ نوشابه ی مشکی هستی، سالاد شیرازی رو فقط با آبلیمو می خوری، ماکارونی رو با ماست می خوری، بازم بگم عمه جون.

دوباره یه ماچِ صدا دار از صورتِ عمه گرفتم. صدای زنگِ خونه نشون دهنده ی این بود که عمو مجید هم رسید. شالم رو روی سرم مرتب کردم و از آشپزخونه خارج شدم. همزمان در سالن باز شد و چهره ی عمو مجید نمایان. رفتم جلوتر و گفتم:

- سلام عمو مجید.

عمو مجید چشماش برقی زد و گفت:

- سلام دخترم، خوش اومدی، خونه ی ما رو منور کردی.

- اِ اِ اِ! عمو مجید بازم از این حرف ها زدی!

عمو مجید کتش رو در آورد و داد دستِ عمه و جواب سلامِ عمه رو هم داد و گفت:

- مگه دروغ می گم؟ طهورا خانوم چند ماهه این جا نیومدی، هر دفعه از عمه ات سوال کردم می گفت کار داره. آخرم نفهمیدم یه دخترِ جوون چه قدر می تونه کار داشته باشه آخه!

با عمو مجید به سمتِ نشیمن حرکت کردیم و همگی نشستیم. یه کمی حرف زدیم که امیر از عمو پرسید:

- بابا دیر کردید؟ چی شد؟

- هیچی امیر جان، طرف فلج شد.

با حرفِ عموم گوشام رو تیز کردم تا بفهمم منظور از طرف کیه؟

دوباره امیر پرسید:

- بابا قوه ی تکلم داره؟ می شه فردا برم برای بازجویی؟

عمو مجید یه نگاه به من انداخت و گفت:

- حالا وقتِ این حرفاست امیر جان؟! نمی بینی مهمونِ عزیزی داریم.

بعد هم خیلی آروم به امیر گفت:

- راستی یادم رفت، چشم و دلت روشن.

به عمو نگاه کردم که داشت این حرف رو به امیر می زد، سریع چشمم رو زوم کردم روی امیر. اِوا! این چرا این قدر عرق کرد و سرش رو پایین انداخت. بی خیال شونه بالا انداختم و رفتم تا به عمه کمک کنم که میز شام رو آماده کنه. تمومِ فکر و ذکرم پیشِ یاروی بود که عمو گفت افلیج شده. یعنی همون هدفِ من بود؟

داشتم سالاد رو روی میز می ذاشتم که امیر اومد و گفت:

- شما چرا زحمت می کشید دختر دایی!

عصبی به خاطرِ شنیدن این جمله و نگفتنِ چیزی درباره ی پرونده ی پدرم بی اعتنا به امیر، سالاد رو روی میز گذاشتم و رفتم تا بقیه ی وسایل رو بیارم. امیرم پشتِ سرِ من واردِ آشپزخونه شد و پارچِ آب و نوشابه ها رو با خودش برد سمتِ میز. دیگه چیزی نمونده بود، رفتم و به عمو گفتم:

- عمو، شام حاضره بفرمایید.

عمو مجید گفت:

- به به این شام خوردن داره، از بوش معلومه که چی داریم!

سر میز شام آروم داشتم غذا می خوردم، خیلی وقت می شد که غذای خونگی نخورده بودم. سر میزِ شام فقط صدای برخوردِ قاشق و چنگال می اومد. سرم رو بلند کردم و به عمو مجید نگاه کردم مثل همیشه چهرش پر از آرامش بود گفتم:

- عمو مجید؟

عمو با لبخند نگاهم کرد و گفت:

- جانم دخترم.

نفسم رو بیرون فرستادم و گفتم:

- از پرونده ی پدرم ... می خوام بدونم.

عمو مجید نگاهِ غمگینش رو به من انداخت و گفت:

- فعلا چیزِ زیادی تو دستمون نیست.

- یعنی چی عمو؟ سه ساله از این ماجرا می گذره، واقعا چیزی تو دستتون نیست یا نمی خواید به من چیزی بگید؟

- نه دخترم، حقِ شماست که بدونی، یه کارای کردیم ولی خُب متاسفانه تمام مدارک به طور نامحسوسی پاک یا مفقود شده، فقط می دونیم این کار به دستِ یه گروه به اسمِ اژدهای سیاه پی ریزی شده، پدرت قاضیِ همین پرونده بود، قرار بود حکمش رو صادر کنه که متاسفانه اون اتفاق افتاد.

عمه ام که بغض کرده بود گفت:

- الهی به روزِ سیاه گرفتار بشن که سیاه روزمون کردن.

عمو مجید آروم گفت:

- خوش به سعادتِ محسن، خوش به سعادت نرگس خانوم و خوشا به سعادتِ طاها که به درجه ی رفیع شهادت نایل شدن، خانوم اونا جاشون خوبه.

به عمو گفتم:

- عمو اگه اطلاعات داشتید چی کار می کردید؟

عمو گفت:

- الانم اطلاعات داریم، فقط باید به درجه ی اعتبار برسه تا بتونه قاضی روش رای صادر کنه. هر چند یک هفته پیش یه فردِ ناشناس به یکی از مهره های اصلی شلیک کرده و الانم اون شخص تو بیمارستان هست و گویا پزشکش گفته فلج دایم شده.

با حرفِ عمو، لبخندِ زیبایی روی لبام نقش بست. سرم رو بلند کردم که با امیر چشم تو چشم شدم، یه اخم به امیر کردم ولی امیر به طور مرموزی به من نگاه می کرد. دیگه صحبتی از روندِ پرونده نکردیم، بعد از شام به عمه کمک کردم تا میز رو جمع کنم. منم آروم آروم برای رفتن به خونم آماده می شدم. وقتی عمه منو دید که حاضر و آمادم گفت:

- کجا می ری طهورا؟

با خنده گفتم:

- عمه جون کجا دارم برم، می رم خونه دیگه.

عمو مجید گفت:

- مگه این جا خونه نیست؟

- چرا عمو ولی باید برم، دیگه خیلی مزاحم بودم.

صدای عمه اومد که گفت:

- اگه بری ناراحت می شم، امشب رو این جا بمون.

التماس تو صدای عمه باعث شد قبول کنم و شب خونه ی عمه بمونم. بعد از کمی شب نشینی و صحبت از هر بابی، دیگه وقتِ خواب بود، عمه به من یه اتاق تو طبقه ی بالا داد، همون اتاقی که بعد از اون حادثه، چند وقتی توش زندگی می کردم. درست رو به روی اتاقِ امیر. اتاق خوابِ عمه و عمو مجید به خاطرِ پا دردِ عمه طبقه ی پایین قرار داشت.

بعد از شب بخیر واردِ اتاق شدم و در رو بستم. روی تخت نشسته بودم، خوابم نمی برد، به خودم گفتم:

- ای کاش حداقل یه قرصِ خواب با خودم آورده بودم.

آروم مانتوم رو از تنم در آوردم. وای! حالا مگه می تونستم با این لباس بخوابم! تا صبح باید خودم رو می خاروندم. عادتِ بدی که داشتم حتما شبا باید یه لباسِ آزاد می پوشیدم. دوباره مانتوم رو تنم کردم و شالم رو روی سرم مرتب کردم، می خواستم برم از عمه یکی از لباساش رو قرض بگیرم. آروم از پله ها پایین رفتم. همه جا تاریک بود و سکوتِ مطلق. جز دو تا آباژور در گوشه های اتاق، دیگه هیچ نوری نمی اومد. به سمتِ اتاق خوابِ عمه راه افتادم، یه کمی پشتِ در معطل کردم. صدای نمی اومد، فکر کنم خواب بودن. پشیمون دوباره راهیِ اتاقم شدم. روی آخرین پله بودم که صدای آرومِ امیر رو شنیدم.

- چیزی احتیاج داری دختر دایی؟

ای بابا! تا این ما رو دق نده ول کن نمی شه!

آروم به سمتِ اتاق خواب رفتم، در رو باز کردم و گفتم:

- نه!

هنوز در رو نبسته بودم که یادم افتاد تا صبح با این لباس خواب به من حرومه! در نیمه باز رو بازتر کردم، هنوز امیر ایستاده بود و نگاهش سمتِ اتاقِ من بود. بیرون رفتم و گفتم:

- چرا، احتیاج به یه بلوزِ آزاد دارم. توی لباسات چیزی هست که به دردِ من بخوره؟

چشمام رو انداختم تو چشمای امیر. امیر جوری نگام می کرد که حس کردم داره از تعجب شاخ در میاره! تو دلم کلی بهش خندیدم. فکر کنم اونم تو دلش گفت: «عجب دخترِ پر رویی!»

وقتی دیدم مکثِ امیر برای جواب دادن، زیاد شد، به سمتِ اتاق عقب گرد کردم و گفتم:

- رفتم پایین از عمه بگیرم ولی فکر کردم باید خواب باشه، دلم نیومد بیدارش کنم، لباسمم راحت نیست، حالا اگه نمی خوای چیزی بدی بپوشم، اون جوریم نگام نکن پسرعمـــــــه!

همچین پسر عمه رو با غیظ گفتم که خودم خندم گرفته بود. کامل وارد اتاق نشده بودم که صداش منو سرِ جام میخکوب کرد.

- من که حرفی نزدم! بیاید برید تو اتاقم، هر کدوم رو دوست دارید بردارید. فقط، من لباسِ نپوشیده ندارم.

برگشتم و شونم رو بالا انداختم و گفتم:

- مهم نیست، من زیاد حساس نیستم.

و با پر روییِ کامل درِ اتاق امیر رو باز کردم و وارد شدم. یه راست به سمتِ کمدِ لباسش رفتم. درِ کمد رو باز کردم و یه نگاه به کلِ لباس های آویزون انداختم. همه مرتب و اتو کشیده بودن. یکی یکی لباس ها رو نگاه کردم. توشون یه لباسِ آستین بلندِ آبی نظرم رو جلب کرد. معلوم بود تازه شُسته شده. همون رو برداشتم و از چوب رختش جداش کردم. چوب رخت رو سرِ جاش گذاشتم و درِ کمد رو بستم. برگشتم ببینم امیر کجا مونده که درست پشتِ سرم دیدمش. با یه نگاهِ خاص و یه لبخندِ محو لباس رو بالا آوردم و گفتم:

- من این رو پسندیدم، مرسی.

امیر لبخندش کمی پُر رنگ تر شد و گفت:

- قابلت رو نداره.

اوه! چه عجب با فعلِ مفرد منو خطاب کرد! داشتم از کنارِ میزِ کارش رد می شدم که پرونده ی بازی روی میزش نظرم رو جلب کرد. همون شخص بود، هدفی که زده بودمش، اسفندیار!

امیر تا دید من چشمم به پرونده ی باز شده روی میزشه، سریع به سمت میز اومد ولی تا خواست پرونده رو ببنده دستم رو گذاشتم روش. با این حرکتِ من، امیر میخکوب شد. لباس رو آروم گذاشتم روی پشتی صندلی، پرونده رو ورق زدم، نصفِ اطلاعاتی که من از اونا داشتم هم

تو این پرونده نبود. امیر آروم گفت:

- طهورا! خواهش می کنم بده به من.

به امیر نگاه کردم، یه نیشخند زدم و گفتم:

- بیا مالِ تو.

بعد هم با کنایه گفتم:

- اطلاعاتتون خیلی جامع و کامله، مراقب باشید ازتون ندزدن.

لباس رو با خشم از روی صندلی برداشتم و از اتاقِ امیر بیرون رفتم. واردِ اتاقِ خودم شدم و روی تخت نشستم. یعنی تو این سه سال فقط تونستن چند تا عکس و اسم گیرشون بیاد؟ هیچی از قرارگاهشون یا داد و ستدشون ندارن؟ چشمام رو مالیدم، پس خودم باید تمومش می کردم. بهترین کار همین بود، خودم منتقم می شدم و همون کاری رو که شروع کردم و براش قسم خوردم رو تموم می کنم.

لباسِ امیر رو تنم کردم. تو آینه یه نگاه به خودم انداختم. بامزه شده بودم. لباسِ امیر تا روی رونم می رسید. حکمِ لباس خواب رو داشت. آستینشم با این که سه تا تای بزرگ زده بودم ولی بازم بزرگ بود ولی خُب راحت بود. شلوارم رو در آوردم و روی تخت دراز کشیدم. آخی، احساسِ خوبی داشتم. چشمام رو بستم و خودم رو سپردم به دستِ خواب.

با صدای عمه که منو صدا می کرد چشمام رو باز کردم. نورِ آفتاب م*س*تقیم تو چشمام بود. آروم روی تخت نشستم، موهام رو که دورم ریخته بود با دست پیچ دادم و به عقب هُلشون دادم. به لباسِ امیر که تو تنم پیچ و تاب خورده بود نگاهی انداختم. حرف های بینِ من و امیر. بلند شدم و لباسم رو عوض کردم. روتختی رو مرتب کردم، لباسِ امیر رو تا کردم و روی تخت گذاشتم. فقط مانتوم رو تنم کردم، فکر کنم هیچ کدوم از مردها خونه نبودن، پس نیازیم به پوششِ حسابی نبود. آروم از پله ها پایین رفتم، به سمتِ سرویس بهداشتی رفتم و دست و صورتم رو آب زدم. بیرون که اومدم، عمه رو دیدم، بهش سلام و صبح بخیر گفتم. عمه با خوشرویی جوابم رو داد و گفت:

- صبحونه حاضره.

از عمه تشکر کردم و واردِ آشپزخونه ی بزرگِ عمه شدم. صبحانه ی مفصلی روی میز پهن بود، از تخم مرغ آب پز گرفته تا انواعِ مرباها و ... صبحانه ی مفصلی خوردم و میز رو جمع کردم. دیگه باید می رفتم. با اصرارِ زیاد از عمه خداحافظی کردم و راهیِ خونه شدم،می خواستم یه سر به باشگاه تیر اندازی بزنم، به محضِ این که رسیدم، ساکِ ورزشیم رو برداشتم، لباسم رو عوض کردم و لوازم رو جمع کردم، دوباره از خونه بیرون زدم. واردِ باشگاه که شدم آقای حکمت رو دیدم. آقای حکمت مدیرِ قراردادهای باشگاه بود. با آقای حکمت سلام و علیکی کردم و واردِ سایتِ تیر اندازی شدم. با عوض کردنِ لباسام تو رختکن، آماده ی تمرین شده بودم که آقای حکمت به سمتِ من اومد و گفت:

- خانومِ جهان، می شه چند دقیقه وقتتون رو بگیرم؟

اسلحه ی توی دستم رو روی میزِ کنار دستم گذاشتم و گفتم:

- بفرمایید آقای حکمت در خدمتتون هستم.

آقای حکمت کمی مقدمه چینی کرد و گفت:

- خانوم جهان، حقیقتش اینه که ما دنبالِ یه نیروی فعال می گردیم. می دونید که آقای خاکباز هم رفتن و الان ما با کمبودِ پرسنلِ مربی مواجه هستیم.

به آقای حکمت نگاه کردم و گفتم:

- بله متوجه شدم آقای خاکباز چند وقتی هست تشریف نمیارن، ولی نمی دونستم ایشون کلا از کارشون کناره گیری کردن؟

آقای حکمت گفت:

- بله خانون جهان، ایشون از ایران رفتن و حالا غرض از گرفتنِ وقتِ شما دادنِ پیشنهادِ همکاری ما به شماست؟

صحبت های آقای حکمت که تموم شد اسلحه رو برداشتم و آماده برای شلیک کردم و گفتم:

- آقای حکمت، روش فکر می کنم و نتیجه رو بهتون اطلاع می دم.

و اولین شلیک رو زدم. دو ساعتی بود که تو باشگاه تمرین می کردم، البته برای خودم، من تو مرحله ای بودم که دیگه نیاز به مربی نداشتم. بعد از اتمامِ کارم از باشگاه خارج شدم، همیشه دوست داشتم قسمتی از راه رو پیاده روی کنم. تو افکارِ خودم غرق شده بودم، به همه چی فکر می کردم، باید سراغ سوژه ی بعدی می رفتم. تا اون جای که مطلع شده بودم قرارگاهِ اولیه لو رفته بود، باید می گشتم تا جایگاهِ جدیدشون رو پیدا می کردم.

****

یک ماهی کارم شده بود زیرِ نظر گرفتنِ قهوه خونه با عکسی که از اصغر تو فلش دیده بودم. اصغر رو می شناختم، ولی تو این یک ماه تا حالا تو قهوه خونه نیومده بود. اگرم اومده بود من ندیده بودمش. شاید زمان هایی می اومد که من نبودم. دیگه صبر کردن کافی بود، باید خودم کاری می کردم، بهتر از کشیک کشیدنِ بی نتیجه بود.

حدودِ ساعتِ چهار بود که آماده شدم. یه مانتوی دودیِ کوتاه تنم کردم با یه شالِ مشکی، شلوارِ کتان مشکی هم تنم کردم با کتونی. نباید خیلی تیپم غلط انداز باشه، باید یه جوری برم که این اصغر، حسابِ کار دستش بیاد، البته اگه شانس بیارم و ببینمش!

از خونه خارج شدم و در رو قفل کردم. از سرِ خیابون یه تاکسی گرفتم تا منو به سمتِ قهوه خونه ببره. نزدیکی های قهوه خونه از تاکسی پیاده شدم. بهتر بود اول به طورِ نامحسوس کمی اطراف رو بررسی کنم.

یه محله ی قدیمی پُر از کوچه پس کوچه های تاریک و کور. چاقوی ضامن دارم رو از کیفم برداشتم. اطراف رو دید زدم که کسی اطراف نباشه. عقل حکم می کرد محتاط تر پیش برم. چاقو رو زیرِ جورابم گذاشتم و شلوارم رو کشیدم روش. حالا بهتر بود. اسلحه ی گرم که نیاورده بودم، حداقل با این چاقو می شد یه کارای کرد.

به قهوه خونه که رسیدم عینکم رو روی چشمام مرتب کردم و محکم واردِ قهوه خونه شدم. از پشتِ شیشه ی عینک همه جا رو دید زدم، یه جای کثیف پُر از دودِ سیگار و قلیون! جایی بود که به سختی اکسیژن برای تنفس وجود داشت، یه نفس نیمه عمیق کشیدم تا ریه هام به هوای اون جا عادت کنن، تقریبا تموم سرها به سمتِ من چرخیده بود. یک راست به سمتِ شاگرد قهوه چی رفتم و گفتم:

- من دنبالِ اصغر می گردم؟

شاگرد قهوه چی که یه عرق گیر دورِ گردنش انداخته بود گوشه ی دستمال رو به گردنش مالید، عرقِ گردنش رو خشک کرد و گفت:

- کدوم اصغر؟

- اصغر ترقه!

- چی کارش داری؟

دیگه زیادی این شاگرد قهوه چی داشت فضولی می کرد. صدام رو خشن کردم و گفتم:

- این فوضولیا به تو نیومده، برو بگو اوستات بیاد، کارش دارم.

شاگرد قهوه چی گفت:

- حالا چرا می زنی؟ الان آق مراد رو صدا می زنم.

آروم رفتم سمتِ یه میزِ خالی نشستم. هنوزم نگاهِ مشکوکِ خیلی ها روی من بود. حقم داشتن، تنها زنِ توی قهوه خونه من بودم، خیلی ضایع بود ولی مگه چاره ی دیگه ای هم داشتم!

شاگرد قهوه چی اومد، با یه استکان چای و یه قندونِ فلزی کثیف، چای و قندون رو کنارم گذاشت و گفت:

- آق مراد الان میان.

سری تکون دادم و بدونِ حرفِ اضافی منتظرِ این آق مراد بودم. چند دقیقه ای گذشته بود که یه مردِ هیکلی صندلی رو عقب کشید و نشست. از پشتِ شیشه ی عینکم مرد نشسته ی رو به روم رو خوب نگاه کردم. هیکلِ درشت، شکمِ جلو اومده با سبیل هایی که از کشیدنِ زیادِ سیگار به رنگِ قهوه ای، حنایی در اومده بودن. به دستاش نگاه کردم که روی میز گذاشته بود، یه خطِ عمیق روی یکی از دستاش دیدم که نشون از یه درگیریِ قدیمی می داد!

بدون سلام دادن گفتم:

- شما آق مرادی؟

- آره آبجی، چی به این بچه گفتی؟

نفسِ عمیقی کشیدم و با آرامش گفتم:

- چیزی نگفتم، من دنبالِ اصغرم، اصغر ترقه!

- می خوای چی کار؟ با اصغر چی کار داری؟

آروم عینکم رو از چشمام برداشتم و زل زدم تو چشمای آق مراد با اون سبیلِ زشت و بد ترکیبش!

لبخندی مکش مرگ ما زدم و کمی خودم رو روی میز خم کردم و گفتم:

- آق مراد، براش امانتی دارم، فقط باید به خودش تحویل بدم.

آق مراد که زل زده بود به چشمای من یه لبخندِ کریه زد و گفت:

- مخلصتم آبجی، ولی الان که اصغر نیست. اگه خیلی عجله داری امانتیت رو بده خودم بهش می دم!

دسته ی عینکم رو باز و بسته می کردم. مونده بودم چه جوری این مراد رو قانع کنم، سرم رو بالا گرفتم و گفتم:

- آقا مراد، باید فقط خودش رو ببینم.

یه نفسِ عمیق کشیدم، دیگه به بوی بدِ این جا عادت کرده بودم. خودم رو به پشتی صندلی تکیه دادم و دوباره ادامه دادم:

- کی میاد؟

آق مراد سبیلش رو تابی داد و گفت: