رمان دستان خونین به قلم sepidya

ژانر : #عاشقانه #پلیسی #هیجانی #داستان_کوتاه

خلاصه :

رمان راجب يه گروه قاچاقچيه که در اثر افتادن پليس دنبالشون و کاراي ناخواسته و عشق. خيلي زجر ميبينن و در آخر تعدادي از افراد گروه ميميرن و بقيه هم دستگير ميشن… پایان تلخ

دوباره نور قرمز...آبي...ميچرخن

بازم ترس من...از دستگير شدن...از نا اميدي...دوري

بازم گشت شبانه ارشاد...پليس...نگهبان

بازم ترس من از اينکه بازم جامون لو بره...بقيمونو بگيرن...دوباره فرار کردن

_: سپيد...سپيد...سپيده کجايي تو دختر؟

من: توروخدا خفه شو ...ســــــــــــ

پگاه: اي وايـــــــــــــــ

نور کمرنگو کمرنگ تر ميشد...ديگه محو شد

من: واي بازم جامونو پيدا کردن

آرمين: ديگه جا بهتر اينجا نيس بريم...اه

گلياد: نميخوام دوباره اون اتفاق بيوفته

اردلان: آجي من نميزارم بيوفته خودم ميگيرمش ...داش آرمين بيا بزنيم به سلامتي روزي که اونا ديگه وجود ندارن

من: آرمين تورو خدا تو اينو آدم کن از بس خورده اين تهشو فقط درست گفت

اردي : آبـــجـــي مــــن هـــرچـــي بــخــورم بــلـا هـايـــي کـــه ســــرم اومـــده يـــادم نــــمــيــره...اصـــلا..بـــه ســـلــامــتــي اون

من: خفه شو

امير رضا: اي بيمعرفتا بدون من؟ تنها تنها ؟ خوش ميگذره ديگه

پگاه: تمومش کردي؟

امير رضا: آره ...خيلي التماس ميکرد اگه همين جوري ادامه ميداد کلي پولدار ميشديم

گلياد: حالم از هرچي موعتادو قاچاقچيو اينچيزاست به هم مبخوره

من: من بيشتر...اين اردلانو جم کنيد تا کار دستمون نداده

خسته شده بوديم...نميخواستيم...از اجبار همه اين کارارو ميکرديم

هممون بدمون ميومد از فروختن مواد...آدم کشتن...به کثافت کارياي اونا عمل کردن...مال اونا بودن....حتي جونمونم دست اونا بود

آرمين: کي انتقامتو ميگيري؟

من: نميدونم...دوسدارم انقد ضجرشون بدم که تو دنيا حد نداشته باشه

پگاه: جريان چيه کدوم انتقام؟

گلياد: پگاه بيا تا بهت بگم

اونا کشتنش...جلوي چشماي من... نميتونم بهش فکر نکنم

پگاه يه جيغي کشيد که ترسيدمو دويدم سمتش

من: پگاه...پگاه آجي چت شد يهو؟

پگاه: اون مرده؟

من: آره...هستي واسه انتقام؟

گلياد: آخر نگفتي چجور شد؟

من: اون کثافتا بهش شليک کردن...از پشت...نميزارم هيچ کدومشون زنده بمونن

آرمين : حالا از کجا ميدوني مرده؟

من: چيميگي تو؟ دارم ميگم تو بغل خودم رفت...تير خورد تو قلبش...به خدا قسم اگه همشونو نکشم اسمم سپيده نيست

دارم فکر ميکنم... به روزاي خوبمون که منو بغل ميکرد....وقتي لپامو گاز ميگرفت...همه ميگفتن نيلا چرا آرومه ؟ چرا انقد سپيده رو دوس داره؟

چرا وقتي سپيده هست مث باديگارد ازش مزاقبت ميکنه؟ چرا اذيتش نميکنه؟ خوب چجور دلش بياد خواهر 1 سالشو اذيت کنه؟

_ : اردلان...چرا انقد آرومي نفسم؟

_:عمه نگاه کن...ببين چقد سپيدرو دوس داره!!!

_: نکنه حسوديت شد جيگرم؟

_: نه...اون خيلي آرومه... اونا شبيه همن

_: يني ميخواي بگي سپيده وقتي بزرگ شد مث اون ميشه؟

_: از قيافه که آره ولي اخلاقو رفتار نميدونم....

واي ... داره با نويد دعوا ميکنه...نويد پسر عممه...برادر گلياد...ميگه نيا سمت آجيم

_: سپيد؟ عشقم تو فکري؟

_: آره...داشتم خاطراتمو مرور ميکردم

_: چي توشون پيدا کردي؟

_: غماي نيلا...هميشه ناراحت بود...کسي نيلارو دوس نداشت ...همه عمرش از ما دور بود تا اون سال وحشت ناک

_: جريانو به الميرا گفتي؟

_: نه..آخه چحور بگم ؟ چجوري بگم عشقشو کشتن؟ هان؟ بگو ديگه چجور بگم

_: نميدونم عشقم نميدونم...وايسا برسيم راجبش فکر ميکني

از پله ها رفتم بالا ... مث هميشه 2 تا 2تا...پامو رو اون پله هاي بد نميزاشتم...اصلا وقتي نگاشون ميکردم تمام خاطرات بدم ميومد جلوي چشام

داشتم به پله هت نگاه ميکردم که يهو خوردم به امير رضا

کليدارو در آوردو داد دستم

من: چيکارش کنم؟

_: بده بغلي.....خو درو باز کن ديگه عشقم

کليدو کردم تو قفل که صداي جيغ شنيدم

_: شنيدي؟

_: چيو؟...درو باز کن ديگه ...خستم

يه دور کليدو چرخوندم که يکي داد کشيد : امير رضا بسه ديگه نميخوام...بسه بسه...نميخوام

يه نگاه به امير رضا انداختم يه نفس عميق کشيدمو دوباره دسمو گذاشتم رو کليد...

اين صداي من بود...ناله هاي من...از دردو غمو غصه

از اين که يکي داشت ازم استفاده ميکرد...نه...اون اين کارو نميکرد خودم تنمو گذاشته بودم در اختيارش

کليدو کامل چرخوندمو درو باز کردم که يکي داد زد خيلي کثافتي

_: الميرا چي شده؟

الميرا: تو ميدونستي اون آشغالا نيلاي منو کشتن؟

_: من بيشتر دارم عضاب ميکشم يا تو؟ها؟ خوبه تو نديدي عشقتو جلو چشات بکشن...من ديدم برادرمو کشتن...چي ميگي؟ هان؟

امير رضا: سپيده آروم باش

الميرا: ...نه بزار ببينمچه غطي ميخواد بکنه...به خاطر يه مشت قاتل خونوادمو به يه اتاق خاليو يه تخت فروختم

من: ا؟ اينجوريه؟ چقد فروختي؟ منم کل زندگيمو ريختم بيرون ...حالا فقط ما قاطل شديم؟

الميرا: تو ميدونستي نيلا مرده...از من پنهون کردي...فقط من؟ من عاشقش بودم...تو هم عاشق امير رضايي

رفت...رفت توي خونش...منم رفتم تو خونهي خودمون...چراغا خاموش بودن....خونه همون بورو ميداد ...بويي که بازم خاطراتم بد تر زنده ميشد.

رفتم تو اتاقمون که لباس عوض کنم....يهو خودمو امير رضارو رو تخت ديدم...چقد خوش بوديما....اون موقع تازه با امير رضا دوس شده بودم...تازه از خونه زده بودم بيرون...تازه رفته بودم تو ليست مافيا

نشستم پا کامپيتر...اوووووف سرم خيلي ميخاره پس چرا نميرم حموم...خارشش بند اومد...تقريبا يه هفتس سرگردونيم حموممون کجا بود؟اوووف بازم ميخاره...بوي سيگار حس ميکنم

_: عشقم مگه بايد چند بار بگم اينجا نکش؟

_: بيخيال بابا دنيا دو روزه ...مياي عشقو حال؟

_: ساعت 5:23 دقيقه صبخ؟نه

_:واس چي؟

_: ميخوام فردا ...يني امروز راحت و زود از خواب بيدار شم

_: آخي ...نه بابا جون من؟ مگه من نميتونم تورو راحت از خواب بيدار کنم؟

_: نه بابا مردم از ناراحتي

_: چه ربطي داره؟

_: پيش تو خسته ميشم ولي تو اينتر نت نه

_: دستت درد نکنه اين جا تشکره؟

_: خوب ممنون که بهت حال ميدم

_: باشه بابا من ميخوابم ...باي عشقم

کدوم کامپيوتر؟ کدون اينترنت؟

همش يه رد گمکنيه واسه غصه خوردن

*****3 سال پيش*****

منو گلياد...نيلا و ازدلانو سحراب

سحراب رئيس بانده ...باند قاچاقچيا ...داره با نيلا راجب کار حرف ميزنه اما نيلا اصلا گوش نميده داره با ليوان مشروب بازي ميکنه

منو گلياد خيلي خسته ايمو پاهامون خيلي درد ميکنه...تا جايي که من فهميدم بايد بريم يه آپارتماني...اونجا همه اعضاي اين گروهن

وقتي ميرسيم 2 نفر ميان جلومونو سلام ميدن

_: سلام ...خوش اومديد

اردلان: بچه ها اينم تازه وارداي جديد

_: خوشبختم ...آرمين هستم و دوستم امير رضا

امير رضا: اااا! چرا نزاشتي خودم خودمو معرفي کنم؟

آرمين: خو چه فرقي داره؟

امير رضا: فرقش اينه که زشته جلو خانمي به اين محترمي تو منو معرفي کني(به من اشاره کرد)

ميريم توي يکي از خونه ها ... اردلان ميگه که شب پارتيه

نيلا خيلي عصبانيه ...منم خيلي خستم ...خونه مث عصر ميمونه ...تاريکه...ميترسم از اينجا...تقريبا 14 سالمه...خيلي ميترسم از اين که مث اونا بشم

شب شده ....پارتي شروع ميشه اما انگار پارتي نيست يه مهمونيه بين چند تا واحد ...يني همه ي واحدا...در همه ي خونه ها بازه يکي از اين خونه ميزنه بيرون ميره تو اون يکي...اونيکي خونه لامپاش روشنن ...تو يه خونه همه ميرقصن تو اون يکي دارن حرف ميزننو مشروب ميخورن ...تو يکي ديگش .... دارن تتو ميکنن ...آخه نميدونم کجاي اين به پارتي ميخوره؟

بيشتر مهمونا رفتن فقط 12 تا صاب خونه مونده....چند نفر خسته شدن ...چند نفر هم هنوز حال دارنو موندن....چند نفر مستنو اصلا حواسشون سر جاشون نيست .... کنار گلياد ايستادم...به اونا نگاه ميکنم....هنوز هيچي نشده نيلا واس خودش يکيو پيدا کرده ... پگاه و اردلان تو بغل هم دارن حرف ميزننو ميخندن ...همه ي حواسم به اوناس سرمو برميگردونم که يچيز به گلياد بگم که يهو جا ميخورم ...اون که گلياد نيست ...امير رضاست ...اه حتي اينجا هم دس از سرم ور نميداره

_: ميخوري؟ (شامپاين)

من: نه ...سنم کمه از اين چيزا بدم مياد.

_: يبار امتحان کن بدت نمياد

_: خو دوس ندارم

_: چته هاني ؟ چرا زود عصبي ميشي؟ دلستر چي؟

_: نه...اصلا دوس ندارم چيز آشاميدني بخورم

_: خوب باشه...راستي نگفتي چند سالته؟

_: .......در برابر تو سنم کمه

_: مثلا؟ بهت مياد چارده پونزده باشي

_: خيلي باهوشي 14 سالمه

_: خوب به هوش من شک داري؟ اگه انقد باهوش نبودم که نميومدم پيش تو ...اصلا نميومدم تو اين باند

دستمو ميکشه و ميبره تو يه اتاقي .... اهــــ اتاقه بو سيگار ميداد حالم داشت به هم ميخورد....وسايلاشو بر ميداره و دوباره دستمو ميگيره و ميبره بيرون .... نيلا رو مبل نزديک در نشسته بود ...نگاهش به منو گلياد بود ...منم که با امير رضا رفتم

منو برد سمت يه ماشيني...نشستيم تو ماشين ...انگار منو کنترل ميکرد خودم اصلا نميفهميدم دارم چيکار ميکنم هرچي بهم ميگه بدون اين که چيزي بگم گوش ميکردمو عمل ميکردم

توي ماشين بوديم...اون ميخنديد اما من فقط به اطراف نگاه ميکردم

ماشينو روشن ميکنه و ميرونه ....نميدونم داره کجا ميره

ميرسيم به يه کوچه بمبست....تاريکه...ميترسم...از کوچه هاي تاريک ميترسم

حرفي نميزنم ....اونم دنده بک نميگيره که برگرديم....ماشينو خاموش ميکنه

چشمام داشتن ميرفتن...کم کم بيحال ميشدم...هميشه تو ماشينا اينجور ميشم....به يجاي تاريک روبرو خيره شده بودم

يهو يچيز گرم رو صورتم حس کردم...صورتمو ميکشوند به سمت خودش...حالم اومده سر جاش ... دست امير رضاست ...اومد جلو

هوا سرده ...شيشه هاي ماشين پايينن.... نزديکو نزديک تر ميشه.... گرماي نفسش ميخوره بهم... چشام بسته ميشن....لباشو رو لبام حس ميکنم

به خودم ميام ...دستام دور گردنشه...دارم ميبوسمش ... واي خدا يهو يه صدايي مياد

خيلي ميترسم...لبامون از هم جدا ميشه.... درو باز ميکنه و ميره بيرون ...اصلحشو در مياره و يه گلوله شليک ميکنه.... مياد تو ماشينو اون اصلحرو ميده دستم ....دستاش خوني بود ...ترسيده بودم اما ....

ميرسيم به آپارتمان...نميدونم...نميدونم چم شده بود ...داشتم ميخنديدمو باهاش 2 پله 2 پله ميرفتم بالا...هي منو ميبوسيدو پامونو ميزاشتيم رو اونيکي پله

دست خودم نبود ...نميدونستم دارم چيکار ميکنم...باهاش ميرفتم.

****حال****

دراز کشيدم رو تخت...پتو رومه ولي سردمه ...سرماش تو وجودم نميرفت فقط رو پوستم حسش ميکردم...خودمو تو بغل امير رضا جاميدم...رستاشو دورم ميپيچونه...گريم ميگيره....دارم ميميرم ...از بس که اين خاطرات تلخ ذهنمو پر کرده.

صب شده...يه صبح آفتابي...واي خدا چقد دلم برا اين موقع تنگ شده بود

بازم با کاراي هميشگي صبحمونو شب ميکنيم....بازم مث بقيه شبا همه خونه ها به هم راه دارن

يهو صداي تمام آيفنو در مياد ...........

فقط نيلا بود که اينجوري زنگ ميزد

اصلحمو برداشتو رفتم سمت در وقتي نيلارو ديدم باورم نميشد که زندس

از خوشحالي گريه کردمو اونم اومد بغلم کرد

انگار بار اولي بود که انقد ذوغ زده ميشدم

همون لحظه بود که صداي زمين وردن يه چيزي اومد

وقتي پشتمو نگاه کردم الميرا بود که پهن زمين شده بود

نيلايي که با سرعت بردش بيمارستان هنوز همون نيلا بود

امير رضا مدام بهم زنگ ميزد ... پگاه هي اس ميفرستاد گليادم در حال پرسيدن حال الميرا بود

نميدونستم بايد جواب کدومو بدم

از اون طرفم بايد جلوي نيلارو ميگرفتم تا يه خراب کاري نکنه

داشتم جواب پگاهو ميدادم که وقتي سرمو برگردوندم ديگه نيلارو نديدم

بعد چند دقه اومدو يه خبر داد

نميدونستم اين خبره خوشحالش کرده يا ناراحتش گرده يا اينکه ....

داشتم عمه ميشدم

انگار که هيچکدومشون خوشحال نبودن اما از چهره الميرا معلوم بود يه حس مادري گرفته

روندم تا خونه و ماشينو بردم تو پارکينگ که يهو پنچر شد

از اونجايي که غاچاق چيو دزد و قاتل بودم به نظرم مشکوک ميومد که يهو ماشيني که چند روز پيش چکاب شده پنچر بشه

وقتي پياده شدم زير لاستيکا شيشه خورده و ميخو سنگاي تيز ريخته بود

ساختمونم خلوت بود

بعد از اون جريانا بار اولم بود ترسيده بودم آخه يه خورده مشکوک ميومد

معلوم بود هرکي بود ميخواست منو از ماشين بکشه بيرون تا دخلمو بياره

کاشکي نيلا و الميرا پياده نميشدن حالا خودم تنهاي تنها بايد برم

واسم عجيب بود آخه همون شبي که نيلا بياد بايد اين اتفاق بيوفته؟

با اين که برادر خودم بود ولي بهش شک کردم

شايد با پليسا دس به يکي کرده که هممون لو بريم

ديواره هاي حياطو خوب نيگا کردم و بعد با مشت زدم به ماشين

اگه اون يارو صداي ماشينو شنيده باشه پس حتما ميدونه من اين بيرونم

يهو يکي در زد

قلبم داشت از جاش ميکند

درو که باز کردم يه خانومه اي پشت در بود

درو حل دادو اومد تو

ديگه رسما داشتم ديوونه ميشدم

من: شما؟

_: منو نميشناسي ... ولي من خواهر همون يارو ام

_: کي؟همون يارو اي که با کلي التماس مرد؟

_: خودت بهتر ميدوني پس... جون برادرمو گرفتي حالا منتظر جون برادر خودت باش.

_: بکشش ...واسم مهم نيست.

واسم مهمه

خيلي هم مهمه

اون عوضي دنبال نيلاس

درو آروم بستمو رفتم تو

خيلي ترسيده بودم

امير رضا لامپارو خاموش کرده بود

فکر کردم خوابه ولي....

امير رضا : سوپرايز

من: زهرمار ترسيدم

امير رضا: عشقم خوب يکم ذوق کن

من: به چه دليل؟

امير رضا: ديوونه به اين ديوونه اي داري.

من: ميگم عقلت سالم نيست نگو حالا ديگه خودتم اعتراف کردي...برو کنار حوصله ندارم .

امير رضا: جريان چيه رنگت پريده ....خبريه؟

من: خيلي بد

امير رضا : بيا بغلم ...بگو

من: اول اينکه الي جون داره مامان ميشه که اونا خيلي ناراحت بودن ...دوم اين يارو که ديشب مغذشو سوراخ کرديم خواهرش افتاده دنبالم ميخواد يکي از اون دوتارو بکشه (با بغض)

امير رضا : بگير بخواب ببينم تا فردا چي ميشه.

خلاصه انقد ترسيده بودم که زورکي خوابيدم

اونم چيزي نشده پريدم

صداي دعوا ميومد

از اونجايي که هميشه پيش ميومد صداي نيلا بود که تو کل ساختمون ميپيچيد و صداي اردلان که هي بهش ميگفت خفه شو

جعم خونواده جعم بود فقط يه خواهر نبود که منم خودمو رسوندم

من : چي شده اردلان ؟

اردلان : گمشو بيرون.

سرش داد زدم : خودت گمشو بيرون تا حالا تو اينجا بودي حالا نوبت منه

نيلا : بيا زندگي من شده نونوايي هرکي از راه ميرسه نوبت ميگيره.

اردلان رفت

من: نيلا چي شده ؟

نيلا : بچم ناقصه

من : يني چي؟

_: نفهمي ديگه

_: بگو ديگه

_: ببين ...من خونم به خون الميرا نميخوره ...گرفتي حالا ؟

_: آهان ...تا تو باشي سر خود هرکاري نکني

_: دهنتو ببند گمشو بيرون

_: حالا الميرا کجاست؟

_: رفت

_: خاک بر سر بي ارزت کنم گذاشتي بره ؟

_: من هيچوقت جلو کسي که دوسش دارمو نميگيرم

_: تو غلط ميکني .بيا بريم دنبالش

هرجاي زمين خدارو که پامون ميرسيد کشتيم اما انگار اين الميرا بخار شده بود رفته بود آسمون

ديگه نا امير شده بودم

بار اولم بود اشکاي نيلارو ميديدم ...تا حالا برا کسي گريه نکرده بود

ديگه خواستم برگردم که نيلا با صداي بلند گفت : پيش سحراب

_: اون بره پيش سحراب که چي بشه؟

_: تو هم وقتي جايي نداشته باشي بري ميري پيش پسر عمت

_: من اصلا نميدونم نويد کجاست

_ :.....اصلا چه لزومي داره وقتي من هستم تو بشيني پشت فرمون؟

_: خفه شو ميخواي گير بدي به يچيز درست گير بده

وققعا فقط پيش سحراب بود که نرفته بوديم

پامو گذاشتم رو گزو روندم تا خونش

هرچي زنگ زديم نبود .... در زديم بازم نبود ...دزد و قاتلو قاچاقچي بوديم ديگه... نيلا از در پارکينگ رفت بالا و درو برا من باز کرد بعدش از بالکن رفتيم تو

همه چراغا خاموش بودن غير از نور کامپيتري که از تو اتاق ميزد بيرون

نزاشتم نيلا بياد تو

اون الميرا بود

واقعا الميرا بود

چجور اينو به نيلا بگم؟

زمين پر خون بود

پرده ها لکه هاي خون روشون پاشيده بود

الميرا هم که رنگش پريده بودو رو زمين از حال رفته بود

نتونستم جلوي نيلارو بگيرم

اومد تو و الميرارو ديد

يه تير تو شکمش يکي ديگه تو سرش

يه اصلحه هم تو دستش

ديگه غير قابل کنترل شده بود

با اين که ميدونست الميرا مرده ولي بغلش کرد

به زور ميخواست برسونش بيمارستان

نبضش ديگه نميزد

ار سرديش معلوم بود خيلي وقته تموم کرده

نيلا مثل ديوونه ها شده بود

ميترسيدم همونجا بالايي سر خودش بياره

...........

......

.....

.....

امروزه

روز تشحيه جنازه

اردلانو آرمينو امير رضا هر شب پيششن که يه وقت بلايي سرش نياد

خيلي داغونه

داشتن خاکش ميکردن که يکي اومد

من نميدونستم اون کي بود

وقتي که حرفاشونو با سحراب شنيدم فهميدم که پدر الميراست ...مادرشم اونجا بود

از چهره هاشون معلود بود خيلي الميرارو دوس داشتن

اومدن سمت منو نيلا

پدرش فميده بود نيلا با الميرا بوده

يه نگاهي کرد به نيلا جوري که خود نيلا گريش بند اومد

مادرس اومد جفتمو ايستاد

_: شما الميراي منو ميشناختيد؟

_: بله

_: ميتونيد بهم بگيد چجوري مرد؟

_: اون...خودگشي کرد

_: واي خدا...آخه واسه چي؟

_: اون...اون ...به خدا نميدونم چجور بهتون بگم

_: بهم بگبد ...خواهش ميگنم تو هم جاي دخترمي

_: اون ...حامله بود

_: وااااي چطور ؟ از کي ؟

_: از...نميتونم...نبايد بگم

_: باهاش کاري ندارم فقط بهم بگو دخترم

_: برادر من ... هموني که اونجا نشسته

_: چرا خودشو گشت؟

_: اسمش نيلاس ... گروه خونيشون به هم نميخورد ... سر بچه بازياشون الميرا هم حامله شد ... نيلا هم بچشو دوست داشت هم الميرارو اما اون بچه تاقص بود ... دکترا گفته بودن بايد بچشونو بندازه اما نيلا دوست نداشت ... برادرم خيلي عصباني شده بود ...سر الميرا داد ميزد ... که چرا بايد بچشونو بندازن ... الميرا هم رفت ...همه جارو دنبالش گشتيم ...تو خونه ي سحراب بود که به خودش شليک کرده بود ... يکي تو مغذش اونيکي تو شکمش

_: ميتونم با برادت حرف بزنم؟

_: نميدونم ...ميتونيد باحاش حرف بزنيد اما شايد زود عصبي بشه

رفت سمت نيلا

رفت سمت نيلا و وسط جم يکي زد تو گوشش

از اينکه گفتم اونه ناراحت شدم

همه جا ساکت شده بود

همه با نيلا نگاه ميکردن اما ديگه کار از کار گذشته بود

عصبانيت از تو چشاش معلوم بود ..... اونقد که ميترسيدم بهش نزديک شم

صداي پدر الميرارو ميشد تا آمريکا هم شنيد

_: تو يه آشغالي ....تو به دختر من تجاوز کردي

نيلا: اولا که ساکت شو حرمت خودتو نگه دار...دوما من با دخترت تجاوز نکردم با ميل خودش باهام بود.

_: در هر صورت اون بچه تو بود

نيلا با صداي بلند داد زد: بچه من بود که بود ..نکنه پدر يزرگشم تو بودي؟ اصلا ميدوني الميرا روزا آخر عمرش چه شکلي بود؟ تمام روزا منتظر بود بهش زنگ بزنيد اما انگار که نه انگار دختري داريد

_: من پدرشم هرکار دلم بخواد ميکنم

_: برو بابا اسمته ادعاته... من به جاي که باش خوش بگذرونم يه زندگي بهش دادم اما تو چي؟ بچه من با اين که هنوز دستو پا نداشت براش احساس مسئوليت ميکردم تو چي؟ اسم خودتو ميزاري پدر؟

آخه چرا ما؟

چرا اين بلا ها داره سر خونواده ما مياد؟

سه سال بود که سر همه چي دعوا بود

خيانت...دروغ... قتل...دزدي....مواد

از اين که اون کارو کردم پشيمونم

سه سال پيش

حدودا همين موقع ها بود

گلياد اومده بود خونمون

نيلا داشت آهنگ گوش ميداد

صداي آهنگشو ميشنيدم ... اشکاشو ميديدم

آره... آهنگ غم ناکي بود

صداي مامان بابامو ميشنيدم

ميشنيدم که ميگفتن من بچه اونا نيستم

اون اصلا مادر هيچکدومون نبود

آخه چرا؟ درست موقعي که شارژ گوشيش تموم شد بايد صداي مامان بابام بلند تر بشه؟

نيلا هم که يه آدرم عصبي و احساسي

باديدن اشکاي من عصبي تر شدو از اتاق زد بيرون

آره ...داشتم گريه ميکردم

خوب يه نوجوون 14 ساله ناراحت ميشه

گلياد بغلم کرده بود

محکم ... اونقد که نياز داشتم به بودنش

با يه تلنگر از فکر در اومدم

پگاه: سپيد بايد بريم

_: چي؟ اما کجا؟

دورو برمو که ديدم هيچکدوم از بچه هاي ساختمونو گروه اونجا نبود

عينک آفتابيمو زدمو رفتم تو ماشين پگاه

با سرعت زيادي ميروند اونقدر که تو هوا بوديم

هنوز ماشينو نبرده بود تو پارکينگ که بازم صداي نيلا ميومد

_: اه امير رضا دس از سرم بردار ديگه خسته شدم از اين زندگي دزدو پليسي

_: خفه شو اهمق به خاطر خواهرته که جلو تو ميگيرم اگه به من باشه که خودم ميکشمت

_: پس عاشق خواهرمي ...منم عاشق بودم حالا بزار رگمو بزنم تا گردنتو نشکوندم

هيچي نفهميدم تا اينکه ديدم توي چارچوب در ايستادم

من: نيلا به خاطر من

_: به خاطر تو چي؟ تا اينجا هم فقط به خاطر تو بود

من: يه فرصت بده من که مردم تو هم خودتو بکش

امير رضا: سپيد؟؟؟؟

از اتاق زدم بيرون

***از زبون نيلا***

فقط يه سوزشي پشت گردنم حس کردمو همه جا سياه شدو تعادلمو از دست دادم

اتاق خودم بود ... اما نميتونستم تکون بخورم

دستو پام به تخت بسته بود

يه سروم هم بهم وصل بود

ميدونم

پگاه بهم آرامبخش تزريق کرده بود

آخ چي ميشد اگه به جاي آرامبخش هوا ميزد بهم

منم ميرفتم پيش عشقم

_: داداشـــــي ؟!

من: زهر مار

_: داداشـــــي؟!

_: برو گمشو نميبينمت

_: اشکال نداره يکم استراحت کني ميبيني

_: پردرو بکش

_: نميتونم

_: چرا؟

_: يادت نمياد خودت ديشب پرده رو کندي

_: حالم خوب نيس

_: استراحت کن پگاه بياد بهت سر بزنه

_: بهم دس بزنه هفتاد جدو آبادشو ميارم جلو چشاش

***خودم***

رفتم بيرون اتاق

پگاه با يه پلاستيک سرنگو کپسول مپسول رفت تو اتاق گفت منتظر بمونم

بعد چند دقه دادو بيداد نيلا پگاه زد بيرون

_: خوابيده نبايد بري پيشش

حس ميکردم داره يه کارايي ميکنه

از آپارتمان زدم بيرون

يهو فهميدم که گوشيمو جا گذاشتم

دويدم تا دم در که يهو صداي آژير پليسا اومد

فقط ميتونستم بترسم

پليسا از همه طرف داشتن ميومدن

راه فراري نداشتم

حس ميکردم اميد دارم اما اميدي به نجات پيدا کردن نداشتم

آيفن تمتم واحدارو زدم وقتي همه جواب دادن داد زدم پليسا

.

.

.

.

.

.

خيلي ترسيده بودم

دستامو از پشت دسبند زده بودن

پيش ماشيناشون بودم

يکي يکي از ساختمون ميوردن بيرون

همه رو آوردن غير از امير رضا و نيلا

واسم سخت بود بعد سه سال بگيرنمون اونم انقد الکي

نميخواستم بقيه عمرمو تو زندان بپوسم يا اينکه اعدام بشم

اما يه حکم بدي بهم ميخورد

واقعا نا اميد شده بودم که با يه درد شديدي بيهوش شدم

هوا خيلي سرده

دستم خيلي درد ميکنه

وقتي چشامو باز ميکنم آرمينو اردلان بالا سرم دارن اصلحه هاشونو جمو مور ميکنن

من: آــــــخــــ .... اردلان

اردلان : آروم باش تکون نخور حالت خوب نيس

آرمين : گلياد کجا رفت؟

من: آرمــــــيـــــــن گليا حالش خوبه؟

گلياد: پاشيد وقت حرف زدن نداريم جامونو يکي لو داده

اردلان گرفته بودم که بتونم زود زود بيام اما اصلا حال نداشتم

هوا تاريک شده بود

از يه جايي رفتيم که پر گِلو علفو هيزم بود

آرمين پشت سر ما ميومد که حواسش باشه

يهو حس کردم پاهام رو زمين نيست

اردلانو آرمينو گلياد داشتن با تمام قدرتشون ميدويدن

صداي شليک خيلي زياد بود

با اين که به اين صدا عادت کرده بودم اما تو اون موقعيت ديگه برام نا آشنا بود

يه سوراخي تو ديوار بود که فقط يه نفر ميتونست ازش رد بشه

اول من رفتم بعدشم اردلان اومد که منو ببره

گليا هم داشت خودشو جمو جور ميکرد که بياد

صداي شليک شديد تر شد

گليا داشت ميومد که با يه صدايي نظرش عوض شد

آرمين...تير خورده بود