رمان سادگی های دلم به قلم دریا دلنواز

ژانر : #عاشقانه #کلکلی

خلاصه :

داستان درباره ی دختری به اسم دریاست… شخصیت شیطون و دوست داشتنی که تازه وارد دانشگاه میشه و یه سری اتفاقات براش می افته و با آدمای زیادی آشنا میشه که مسیر زندگیشو عوض میکنن …

مقدمه

پرچم کمک داور سرنوشت مدت هاست به علامت در آفساید ماندن شادی هایم بالاست .

نتیجه ی سرنوشت من و زمستان با هم به تساوی کشیده شد در حقیقت بازی به نفع تو تمام شد .

تقدیر قانون گل نهایی را منحل کرد تا مبادا تو با گل لبخندت دروازه ی سکوت مرا بشکنی .سرنوشت حتی ثانیه ای وقت اضافی برای باز پس گرفتن انتقامم از غم تو منظور نکرد .

قلب من بیشترین گل را از تو خورد تو دروازه ی قلبم را با مهارتی عجیب گشودی و ترجیح دادی که دروازه ی سکوتم همچنان بسته بماند . شنیدم که تکل از پشت کارت قرمز دارد نمی دانم آن زمانی که سرنوشت به تنها بخش باقی مانده از آرزوهای من پشت پا زد

داورها کجا بودند ؟

هیچ کس حتی کارت زرد نشانش نداد چرا هیچ داوری خطاهای سرنوشت را نمی بیند .

زیبا! سکوت تو خطای مسلمی ست که پنالتی دارد ! غمت آرزوهایم را درو کرد مدت هاست که دفاع آخر یا همان عقل مرا به شدت مصدوم کرده ای یاد تو دائم با ضربه های آزاد درست کنار دروازه های قلبم آتش به جانم می زند .

حقا که ... ... . دروازه ی خود را بستی و نقطه ضعف دل رسوای مرا یافتی . قضیه یک

کرنر ساده نیست تو از همه طرف به من گل زدی درد دل هایم را به اوت نزن به خدا این ها شوت های هوایی یک نفس نیستند ضد حمله هم نیستند که دفعشان کنی زیبای من نگذار فراق تو در همین بازی نخست از دور شرکت کنندگان در مسابقه ی زندگی جام پیکار حذفم کند

زیبا تو چه آسان مرا از جدول آرامش به دسته ی آخر دلواپسی فرستادی ... من فقط از تو گل خوردم حالا که درکم می کنی با مهربانیت برایم از تقدیر آوانتاژ بگیر

یاد تو در بین نود دقیقه صبوری و تحمل هم رهایم نمی کند تو را به خدا تجدید نظر کن تو دیگر کارت قرمز نشانم

نده کسی که خودش یک کارت زرد هم ندارد آن قدر مهربان است که گمان نمی کنم به کسی که خطایش تنها دیوانگی اوست قرمز نشان دهد .

محرومم نکن بگذار تماشایت کنم تا زندگی کنم من با دیدار تو زمین

دنیا و توپ تقدیر را خواهم بوسید و با افتخار به عنوان پیش کسوتی در عشق برای همیشه با جام زندگی خداحافظی خواهم کرد .

در آخر از سهراب نیم اجازه ای گرفته برایت می نویسم : (( تا تو هستی زندگی باید کرد . ))

گلایه:

دیگر مرا به معجزه دعوت نمی کنی

با من ز درد حادثه صحبت نمی کنی

دیریست پشت پنجره ماندم که رد شوی

اما تو مدتی ست اجابت نمی کنی

دلی که داده ای به من از یاد برده ای

گفتی ز باغ پنجره هجرت نمی کنی

بیمار عشق توست پرستوی روح من

از این مریض خسته عیادت نمی کنی

باشد برو ولی همه جا غرق عطر توست

گرچه تو هیچ خرج صداقت نمی کنی

یکبار از مسیر نگاهم عبور کن

آنقدر دور گشته که فرصت نمی کنی

گل های باغ خاطره در حال مردنند

به یاس های تشنه محبت نمی کنی

رفتی بدون آن که خداحافظی کنی

دیگر به قاب پنجره دقت نمی کنی

امروز سیب سرخ رفاقت دلش گرفت

این سیب را برای چه قسمت نمی کنی

یعنی من از مقابل چشم تو رفته ام

این کلبه را دوباره مرمت نمی کنی

زیبا قرارمان همه جا هر زمان که شد

گرچه تو هیچ وقت رعایت نمی کنی

به نام تنها شنوده ی درد و دل های دریا

از سر کنکور آزمایشی که بلند شدم حس خوبی نداشتم.دوباره آزمونمو خراب کردم.این همه ام خونده بودما ولی به قول اردلان درس خوندنم به درد عمه ام میخوره ...

بیرون سالن امتحان فروهه و ارغوان منتظرم ایستاده بودند ... با دیدن چهره درهم و غمگینشون فهمیدم که اوناهم مثل من گند زدن ...

با وجود گندی که زده بودم بازم با روحیه ورزشکاری جلوشون ظاهر شدم

- سلام روباهای مکار.میبینم که بازم گند زدیم!

ارغوان که شاکی تر از فروهه به نظر میرسید چینی روی بینیش داد و گفت

- واقعا که خسته نباشیم ... سه تامون بمیریم با این درس خوندنمون.

تشری به فروهه که هنوزم دمغ و پکر بود زدم

- عشقم تو چرا لالی؟؟

کیفشو روی شونه اش جابجا کرد و گفت

- حوصله ندارم دریا ... بریم.

ارغوان قیافه آدمای ترسو رو دراورد و زیر لب بهم گفت

- سگ بستن بهش!

دور از چشمه فروهه زدیم زیر خنده و پشت سر فرمانده بزرگ این اکیپ سه نفریه کوچیک راه افتادیم.هنوز چند قدمی از در موسسه فاصله نگرفته بودیم که صدای خنده های یاسی حواسمو پرت کرد ...

درحالی که به ماشین شاسی بلندش تکیه داده بود با پوزخند گفت:

- سه کله پوک.برسونمتون؟؟!!

و بعد همچین خندید که از اون فاصله من به راحتی تونستم لوزه ی چپشو با اون رگه های قرمز خونی و ببینم ... خواستم برم طرفش تا حالشو بگیرم که ارغوان دستمو کشید و گفت

- ولش کن ... حوصله ندارم باز موهاتو بکشه توهم جیغ بنفش بکشی ...

به اصرار ارغوان و فروهه کوتاه اومدم و با یه"تف به ذاتت" کمی از حرصمو خالی کردم ... .چقدراز این دختره مغرور و احمق بدم میومد..متاسفانه همه چی تموم بود.از تیپ و قیافه گرفته تا درس و تست.. .تو همه چی اول بود ...

تو راه سه تامون ساکت بودیم.شاید به سوالای امتحان فکر میکردیم شایدم به رفتار یاسی ... نمی دونم ولی سه تامون دمغ بودیم ... خونه ارغوان و فروهه توی یه کوچه بود وقتی سر کوچه رسیدیم مامان ارغوان و دیدیم.هرسه لبخند زورکی زدیم تا ظاهرمونو شاد نشون بدیم.اما مامانش زرنگ تر از این حرفا بود تا باهامون سلام و احوالپرسی کرد با خنده گفت

- میبینم که دوباره خراب کردین!!

ارغوان و فروهه آه کوتاهی از روی ناراحتی کشیدن.اما من زدم زیر خنده و در حالی که با صدای بلند میخندیدم گفتم

- می دونی خاله ما اینا رو خراب میکنیم .ولی به جاش کنکورمونو خوب میدیم.خیالت راحت ...

مامانش خندید و گفت

- خدا کنه.ما که از خدامونه ...

منم گفتم

- آره .بعد هر شکستی یه موفقیت بزرگ هست.

این جمله رو اونقدر غلیظ گفتم که همگی خندیدند ... خدا رو شکر مامان ارغوانم مثل بابای من از این اخلاقا نداشت که نمره ها رو چک کنه ...

دوستی ما سه تا از دوران راهنمایی بود.اونقدر بهم وابسته بودیم که تصمیم گرفتیم سه تامون دانشگاه آزاد یه رشته رو انتخاب کنیم.خونه ما یه چهار راه بالاتر از خونه اونا بود ... منکه همیشه عادت به وراجی داشتم.حوصله ام از این پیاده روی اونم سربالایی سر رفته بود ... .برای همینم کلافه شدم..گوشیمو دراوردم تا به یکی زنگ بزنم و مخشو کار بگیرم ...

خوب به کی زنگ بزنم؟؟ ... بیتا ... بهار ... اردلان. ..سروش ...

همینجور با خودم داشتم اسم ها رو تکرار میکردم که تلفنم زنگ خورد ... اسمی نیوفتاده بود اما جواب دادم

- سلام ... کی پشته خطه؟؟!!

- سلام پندارم .

صدای خنده اش حالمو جا آورد

- سلام جناب .چه عجب اینورا؟!

- چه طوری دیوونه؟؟ کم زبون بریز ...

- ای به چشم ... خوبم. تو خوبی؟

- ممنون.دیشب نیومدی پایین؟؟

- اخه.امتحان داشتم.شب باید زود میخوابیدم.

- خوب چه کردی؟ شیری یا روباه؟؟

یاد گندی که زدم افتادم ...

- وای پندار دست رو دلم نذار که خونه ...

- باز خراب کردی؟؟

- آره.ریاضی که از 40 تا تست 5 تا بیشتر نزدم.نمی دونم چرا هر 5 تاشم جوابش هیچکدام شد!!

- وای دریا تو دیوونه ای خب جواب نمیدادی!

- بابا هی پشتیبانم می اومد دم گوشم میگفت ریاضی بزن .ضریب چهار داره!!

پندار اونقدر خندید که خودمم زدم زیر خنده ...

- دریا میخواستم بگم پنجشنبه میریم کوه.میای؟؟

- آخ جووون.املت با پیاز!! معلومه که میام!

- فقط دریا من از الان دارن اتمام حجت میکنم.وای به حالت مثل همیشه خواب بمونی.میزاریم میریما.گفته باشم!!

خودمو به مظلومیت زدم و با صدای غمگین گفتم

- پندار دلتون میاد؟؟ اصلا بدون من مزه میده؟؟

- آره خیلیم دلم میاد.کاری نداری؟

- من از اولم کاری نداشتم.تو زنگ زدی مزاحمم شدی.

پندار با خنده گفت

- ای موذی.خدافظ

سلانه سلانه راه رفتنم باعث شد دیرتر برسم ... خونه ساده ای داشتیم یه جورایی قدیمی ساز بود ... خونه ی سه طبقه ای که ساکنین طبقه اولش دایی مجید و همسر محترم منیر به همراه سه تا شازده پسراشون زندگی میکردن.البته پسر بزرگشون خارج از ایران تشریف داشت و کنار مادر محترمش درس میخوند و زندگی میکرد.

طبقه وسطی دایی حمید و مهرناز مهربون که دو فرزند داشتن.نگین که تازه دوم راهنمایی بود و اردلان که فارق التحصیل رشته برق یود و تو یکی از شرکت های مخابرات کار میکرد ...

کلید و تو قفل چرخوندم و وارد حیاط شدم ... ساختمون ساکت بود ... معلومه یا همه سر کارن یا دانشگاه ...

از جلوی در خونه دایی حمید رد نشده بودم که در خونشون باز شد و زندایی مهناز در حالی که ماسک بزرگی روی دهنش زده بود و دستکشایی که دستش بود با یه کیسه پر از آشغال اومد بیرون ...

- سلام زندایی

- سلام دریا جان خوبی؟ کلاست چطور بود؟

- کلاس نداشتم زندایی.کنکور آرمایشی بود ... زندایی خونه تکونی راه انداختی؟؟

- نه ... دیدم دکوراسیونمون قدیمی شده گفتم عوضش کنم!!

- آهان.حالا کمک نمیخوای؟

- نه عزیزم.توهم خسته ای.

- باشه پس کاری بود صدام کن!

می دونستم زن دایی داره دروغ میگه.لاید دوباره وسواسش گل کرده افتاده به جون خونه! اونقدر وسواسش شدید بود که ما با اینکه طبقه بالاشون بودیم ولی چند ماه یه باز میرفتیم خونشون.چون میدونستم هر دفعه که مهمون از خونشون میره حونه رو زیر و رو میکنه..دایی ام از این قضیه شاکی بود جتی چند سال پیش تا مرز طلاق پیش رفتند. اما باز به خاطر بچه هاشون پشیمون شدن ...

دوستیه بابام با دایی هام به دوران دانشجوییشون برمیگشت . از قدیم باهم دوست بودن.با اینکه دایی حمید اخلاق تند و خشنی داشت ولی بابام خیلی دوسش داره و بیشتر اوقات باهم هستند ...

طبق معمول کلیدمو جا گذاشته بودم ... احتمال دادم بابا خونه باشه .برای همینم در زدم که بابام در و باز کرد

- سلام دختر بابا ... باز کلید یادت رفت؟

کفشامو در می آوردم که جواب دادم

- کلید بالا رو یادم رفت ببرم.شرمنده

تا وارد خونه شدم صوتشو بوس کردم که دوباره گفت

- اگه خونه نبودم میخواستی چیکار کنی؟!

شصتمو توی دهنم گذاشتم که مثلا دارم درباره یه سوال سخت فکر میکنم

- آهان میرفتم خونه دایی های محترم!! مخصوصا پیش زندایی منیر!!

بابا مرموز خندید گفت

- اونم رات داد!!

زدم زیر خنده و گفتم

- واه واه چه حرفا!! اصلا چه معنی میده؟؟

تیکه کلام های زندایی منیرم ورد زبونم بود..نمیدونم چرا زندایی همچین از من خوشش نمیاد.گاهی وقتا فکر میکنم به من آلرژی داره!!شایدم مهمترین دلیلش این بود که زندایی منیر به ظواهر و لباس پوشیدن بی نهایت اهمیت میداد.در صورتی که من یا همیشه لباسام گشاد بود با چروک!!

بعد اینکه لباسامو عوض کردم روی زمین دراز کشیده بودم که بابا با یه لیوان آب طالبی اومد تو اتاقم ... سر جام نشستم و لیوان و گرفتم ... اولین قلپی که خوردم جیگرمو حال آورد ... حیلی خنک و تگری بود.

- بابا امروز کلاس نمی ری؟

- چرا اتفاقا سه تا شاگرد دارم که بار اولشونه میان!!

یه قلپ دیگه قورت دادم و با خنده گفتم

- پس امروز حسابی تو دردسری؟

بابا پورخند با نمکی زد و گفت

- مگه مثل توئن؟؟ خداروشکر باهوش به نظر میرسن!

الکی ادای گریه دراوردم

- یعنی من خنگم؟؟ داشتیم سعید جون؟

بابا خیلی جدی گفت

- نه!! بلا نسبت خنگ!!

بنده خدا یهو با لحن شاکی گفت

- دختر جون من بابام اومد جلوی چشمم تا به تو ویلون یاد دادم!!

یه کوچولو دلخور شدم .اما رک و پوست کنده گفتم

- تقصیر خودته! من از اول عاشق پیانو بودم! دیدیم که خیلی زود یاد گرفتم ولی ویلون صداش رو اعصابه.تازه خیلی ام سخته.انگشتام درد میگیره ... .

دست گذاشتم رو نقطه ضعفه بابا ...

- نخیر اصلا هم اینطور نیست ... بگو تنبلم حوصله ندارم وقت بذارم! مگه نه؟؟

بابا حق داشت ویلون خیلی سخت تر از پیانو بود و نیاز به تمرین داشت.منم از اونجایی که خیلی گشاد تشریف داشتم و کلا آدم بدرد نخوری بودم حسابی با این ساز مشکل داشتم.

تا امتحان کنکور یه ماه بیشتر نمونده بود و من با دیدن درصدای خوشگل و پایینم مطمئن بودم نه آزادمو قبول میشم نه سراسری..

پنج شنبه بعد نماز صبحم دیگه نخوابیدم و وسایلمو برای کوه پیمایی خانوادگی آماده کردم ... شلوار جین مشکیمو با مانتوی آزاد و گشادم که نارنجیه خوش رنگی بود پوشیدم.شال سبزمو که سرم انداختم برای احتیاط هم سویشرت قهوه ایمو برداشتم ... کیف کولی سفیدم پر از تنقلات شده بود..

از پله ها پایین می اومدم که مدام بند کفشم بین پام گیر میکرد ... جلوی در ورودی ساختمون واستادم ... بند کفشمو تو کفشم کردم و وارد حیاط شدم.سلام بلندی گفتم که باعث شد پندار درحالی که داشت شیشه های ماشینشو پاک میکرد نگاهی به سرتا پام انداخت و گفت:

- سلام هویج جان! چه خوشگل شدی امشب!!

کیفمو از روی شونه هام برداشتم و با شیطنت گفتم

- جناب مهربون کیفمو تو ماشین تو بذارم یا تو ماشین اردلان؟

کیفمو از دستم گرفت و گفت

- فرقی نمیکنه! تو دوست داری با کدوم بیای؟؟

کمی مکث کردم و گفتم:

- من اگه بخوام با اردلان برم منو با این تیپ سوار نمیکنه!

پندار با صدای بلند خندید و گفت:

- چقدرم تو ازش حساب میبری!

دوباره به پاک کردن شیشه های ماشینش مشغول شد که نگاهم به کفشای قهوه ایم افتاد.یکی اش روش گل نشسته بود و اون یکی تمیز تر به نظر میرسید ... کنار شیر تو حیاط بودم و داشتم کفش هامو میشستم که ...

- سلام دریا! صبح بخیر

سرمو برگردوندم و به اردلان که توی اون لباس ست سورمه ای – سفید خیلی خوشتیپ و جذاب شده بود نگاه کردم ... نمی دونم چرا با دیدن اردلان زبونم قفل میشد ... هم ازش میترسیدم و هم ... اصلا اونقدر عصا قورت داده بود که جرئت نمیکردم باهاش شوخی کنم.جواب سلامشو زیر لب دادم واونم بدون اینکه نگام کنه سمت پندار رفت.به جای اینکه به مامان مهربونش بره کلا کپ دایی حمیدم بود و این خشونت و سردی ام از اون به ارث برده بود.پیمان هم با چشمای پف کرده اش به جمعمون پیوست.ینا به درخواست اردلان قرار شد با ماشین پندار بریم و دیگه دوتا ماشینه نریم ...

هر وقت که کوه میرفتیم بهار و بیتا هم میاومدن ولی اینبار پندار گفت که به خاطر مهمونی که شب دارن اوناهم نمیان.اردلان کنار راننده نشست.من و پیمانم عقب.

همه ساکت بودن و حرفی زده نمیشد.دیگه حوصلم داشت سر میرفت.پیمان که مثل بچه ها خوابیده بود.اردلان هم برج زهر مار! اما پندار هرازگاهی با خواننده اهنگ خارجی چیزایی زمزمه میکرد ... از حقم نگذریم هم صداش خوب بود هم زبان انگلیسیش!.

اونقدر عقب ماشین وول خوردم و جابجا شدم که اردلان با عصبانیت گفت

- تو زیرت میخ گذاشتن که اینقدر وول میخوری؟

پندار تو ائینه به چشم هام که با تعجب به اردلان خیره شده بود نگاه کرد و گفت

- چیکارش داری؟

اردلان سرشو چرخوند و با عصبانیت به من که از ترس خشکم زده بود گفت

- اصلا وقتی همه پسریم چه دلیلی داره توهم بیای؟

پندار به جای من جواب داد و اینبار با تن بالا گفت

- تو چته اردلان؟؟ معلومه چه مرگته؟ تو ناراحتی نمی اومدی! دیشب که بهت گفتم دریا میاد.اونموقع حالت خوب بود پیله نکردی؟!

اردلان دیگه جواب نداد و با اخم صورتشو ازم برگردوند ... .واقعا دست خودم نبود.حوصله ام سر میرفت.. کلافه شده بودم که حواسم پرت پیمان شد ... اصلا چه معنی میده تو ماشین بخوابه؟؟

دستمالی از جیبم دراوردم و به طرف بینی پیمان بردم ... دستمالو هنوز تو سوراخ دماغش نکرده بودم که چینی روی بینیش داد ... دوباره دستمال و به طرف بینیش بردم.منتها اینبار کامل تو دماغش فروبردم که یهو دستمو کشید و جیغ منم رفت رو هوا ...

پیمان مچ دستمو فشار میداد با خنده گفت

- چرا عادت داری کرم بریزی جوجه اردک زشت؟؟؟

اردلان هم از لقبی که پیمان بهم داده بود خنده اش گرفته بود اما پندار گفت

- تا تو باشی با خیال راحت کنار این دریای مواج نخوابی!

پیمان دستمو جلوی دهنش گرفت و با تهدید گفت

- الان که دستتو گاز گرفتم میفهمی که با من شوخی نکنی.

تلاشم برای نجات دادن دست عزیزم بی فایده بود و پیمان گاز محکمی از پهنای دستای لاغرم گرفت.اگه همین نیم چه خواهش های پندارم نبود که به فشار دادن دندونای دراکولاش روی دستم ادامه میداد ...

بعد یک ساعت و نیم پیاده روی به یکی از رستوراناش رفتیم تا صبحونه بخوریم.روی تخت با کمی فاصله از اردلان نشستم تا با دیدنم خنده ی محوی که روی لبش بود خشک نشه.سعی کردم زیادم تکون نخورم و حرف نزنم یا به قول اردلان تا سوالی ازم نپرسیدن جواب ندم

منکه سرم به خوردن املت مورد علاقه ام گرم بود .اردلان هم برای بقیه حرف میزد و اوناهم گوش میدادن که یهو یاد خواستگار بیتا افتادم و بدون اینکه منتظر بمونم تا حرف زدن اردلان تموم بشه با ذوق و شوق گفتم:

- راستی امشب قراره برای بیتا خواستگار بیاد!!

اردلان با اخمی که روی پیشونیش اومده بود گفت

- تو چرا ذوق کردی؟ بار اولش نیست که براش خواستگار میاد!

قیافم مثل فرنی وا رفت! پیمان برای اینکه دستم بندازه گفت

- آخه میدونی برای این بچه خواستگار نمیاد.عقده ای شده ... بیچاره!

بعد هر دو زدن زیر خنده ... پندار به چشمای من که اماده گریه کردن بود نگاه کرد و گفت

- حالا میدونی خواستگارش کیه؟

خودمو نسبت به خنده های اون دوتا بی تفاوت نشون دادم و گفتم

- حسابدار شرکتی که توش کار میکنه.پسره سی سالشه.خوبم هست.از این خوشتیپا!

پیمان پوزخندی به اردلان زد و گفت

- نمی دونم چرا واسه این دیوونه کسی نمیاد!

دیگه ایندفعه خیلی ناراحت شدم.پندارم که متوجه ناراحتیم شده بود قندی که تو دستش بود به طرف پیمان پرت کرد و گفت

- خب حالا!! شما دوتا امروز یه طوریتون میشه!

بعدم با همون صورت مهربون و مردونه اش بهم چشمکی زد و گفت

- دربا ولشون کن.اینا خلن!

چشم و ابرویی برای جفتشون اومدم و بی خیال از روی تخت بلند شدم و به طرف دستشویی رفتم که دوباره پیمان و اردلان زدن زیر خنده .لابد اینبار داشتن تیپمو سوژه میکردن ولی برام اهمیتی نداشت.صورتمو چند باری آب زدم و مسواکمو از کیفم دراوردم.مشغول زدن دقیق مسواک به دندونام بودم که به صورتم دقیق شدم. ابروهای بهم پیوسته و پهن مشکی که همرنگ چشمای درشتم بود ... .بینیه یه کم گوشتی اما نه در اون حدی که اردلان میگه دماغ فیل!می دونستمم چرا اینقدر به دماغ من گیر میدن.

واسه اینکه منم مثل بهار و بیتا دختر خاله های عزیزم دست به کار شم و برم زیر تیغ عمل جراحی ... با اینکه صورت پر مویی داشتم ولی بغیر برداشتن پشت لبم کار دیگه ای نکردم ... کی حوصله درد کشیدن داره!!

از دستشویی که اومدم بیرون به تختمون نگاهی انداختم که هیچکدوم اونجا نبودن.

چشمم افتاد به سه تاشون که جلوی در رستوران منتظرم بودن ... داشتم به طرفشون میرفتم که ارغوان به گوشیم زنگ زد.با ارغوان تقریبا تا دم ماشین حرف زدم ... اونقدر از دستش میخندیدم که دائم پندار چپ چپ نگام میکرد و منم صدای خندمو میاوردم پایین.توماشین که نشستیم هرکی سرش به یه کاری گرم بود.پیمان کلش عمودی با زاویه 45 تو گوشی.. اردلان مشغول ور رفتن به سیستم صوتی ماشین ... منهم سریع هنذفریمو تو گوشم گذاشتم و مشغول گوش دادن به آهنگ شدم ...

با ضربه ای که به بازوم خورد سرمو از روی صندلی بلند کردم ... پیمان چرا لبو دهنشو اینجوری تکون میده؟؟ آهان ... هنزفری تو گوشمه نمیشنوم!!

- هان؟؟

- هان و مرض! پندار باهات کار داره.

سرمو بین دوتا صندلی جلوی ماشین بردم و درحالی که نیمه صورت پندار و میدیدم گفتم

- جونم؟؟ چی گفتی؟

- با کی حرف میزدی؟ دوستات بودن؟؟

جواب دادم

- اره ارغی بود.میخواست ببینه خوش گذشت؟!

پندار: تو چی گفتی؟؟

نگاهی به اردلان انداختم که به بیرون خیره شده بود ...

جوابی نداشتم بدم.اگه بهار و بیتا بودن حتما بهم خوش میگذشت

وقتی ماشین و تو حیاط برد از همه خداحافظی کردم.اردلان که جوابمو نداد ولی پندار چشمکی بهم زد و گفت

- لباساتو عوض کردی خستگیت در رفت بیا پایین

منکه نمیرفتم.مخصوصا وقتایی که بابا پیشم بود.الکی "باشه "ای گفتم و راه پله ها رو پیش گرفتم. تا در خونه رو باز کردم بوی فسنجون چنان به مشامم خورد که با جیغ گفتم

- آخ جون فسنجون!

بابا که سر نماز بود ولی من اول یه سر به اشپزخونه زدم و ناخونکی به فسنجون خوش رنگ و لعاب بابا زدم.مثل همیشه ظرفای ناهار و با سلیقه روی اپن چیده بود. داشت "سلام "نمازشو میخوندکه پشتش نشستم و تا نمازش تموم شد از پشت بغلش کردم ... .با همه وجودم عطر تنشو بو کردم ...

- قبول باشه بابا جونم.

دستامو که روی شونه اش حلقه کرده بودم بوسید و گفت

- قبول حق. خوش گذشت؟؟

خندیدم و گفتم

- چه جورم! جای شما خالی!

- پس خوش نگذشته!!

دستامو از دور گردنش باز کردم و کنارش نشستم ... داشت جانمازشو جمع میکرد که گفتم

- بدم نبود.فقط این می دونی بابا این پیمان و اردلان همه اش منو مسخره میکنن.فکر میکنن من بچه دو سالم!

از روی زمین بلند میشد که گفت

- تقصیر خودته! یه جوری رفتار میکنی که دربارت اینجوری فکر کنن! زیادم به حرفاشون اهمیت نده بابا.

از روی زمین بلند شدم و خودمو انداختم تو بغلش

- به موقع بهشون ثابت میکنم خودمو زده بودم به کوچه علی چپ!!

قبل از اینکه دوش بگیرم به پندار اس دادم که نمیام.اونم یه "اوکی" زد و قضیه منتفی شد ...

یک ماه گذشت و من کنکورمو به خوب و خوشی دادم.می دونستم شانسم برای قبول شدن تو دانشگاه سراسری کمه اما برای آزاد باز خیالم راحت بود .البته نه به اندازه فروهه و ارغوان.بالاخره بعد اومدن نتایج نفس راحتی کشیدم.عالی شد سه تامون یه رشته و یه دانشگاه ... به همین مناسبت بابا یه مهمونی خودمونی برام گرفت و از دایی ها و خاله محترم و عمه و عمو همرو دعوت کرد ...

برای مهمونی سر همیه جینمو پوشیدم وموهامو خرگوشی بستم.خیلی ساده اما به نظر خودم خیلی ام شیک و سنگین.تازه با ست گلسرم هرچی بدلیجات داشتم به خودم اویزون کردم.اینقدر از خودم خوشم اومده بود که هی جلوی ائینه میرفتم و قربون صدقه خودم میرفتم.خوبه کسی ندید وگرنه قطعا رای به دیوونه گیم میداد.

همه ی مهمونا اومدن جز اردلان ... از نگین که سراغشو گرفتم گفت خسته بود نیومد ... ولی بهم برخورد میتونست دو دقیقه بیاد بشینه بعدم بره.پسر عموهام سالی یه بارم نمیان خونمون ولی امروز اومده بود.فکر میکردم سروش با نامزدش بیاد اما تنها اومده بود منم سراغی از گندم نگرفتم! لابد اونم خسته بوده نیومده! والله ... هرکی به ما میرسه میگه خستم!اما احسان بود .زیادازش خوشم نمی اومد ... اونم دست کمی از پیمان و اردلان نداشت ... حسابی زبونش باد بزن جیگرش بود!

کل مهمونی برای منی که مدام با نگین به حرف زدن بودم قد یه ساعت طول کشید ولی نمی دونم چرا عقربه های ساعت 11 و نشون میدادن!

مهمونا که رفتن خودم همه وسایلو جمع کردم و شستم.سراغ عسلی ها رفتم تا تمیزشون کنم که گوشی نگین و دیدم. میدونستم بغیر زندایی کسی این ساعت بیدار نیست ... با عجله از پله ها اومدم پایین.پشت درکه رسیدم چنتا نفس عمیق کشیدم تا حالم جا بیاد.آروم تقه ای به در زدم.یه خوده منتظر موندم و دوباره در زدم تا اینکه صدای چرخیدن کلید توی قفل اومد ... اردلان درحالی داشت با موبایل حرف میزد در و باز کرد.بهش سلام کردم که با سر جوابمو داد.دیوونه شده بود .زل زده بود به من بعد داشت با موبایلش حرف میزد. گوشیو آوردم جلوی چشمش و با صدای آروم گفتم"مال نگین"

دستشو دراز کرد و موبایلو ازم گرفت.براش دست تکون دادم تا برم خونه که یهو مچ دستمو گرفت ... هنوز داشت با موبایلش حرف میزد که اخم بامزه ای روی پیشونیش نشست و با صدای آروم گفت

- یه مین واستا!!

نمی دونم چرا دستام یخ کردن.انگار فشارم افتاده بود.اصلا توجه من نبود که چند دقیقه است منتظرشم تا دستمو ول کنه.با خیال راحت داشت حرفشو میزد ولی من داشتم از حال میرفتم.من اینقدرام بی جنبه نبودم ولی همچین رفتاری از اردلان اونم نسبت به من بعید بود.

پنج دقیقه ای منتظر موندم تا تلفنشو قطع کرد .اینبار با خنده یه طرف موهامو کشید و گفت

- با مزه شدی.مهندس!!

ذوق زده عشوه ای اومدم و گفتم

- خانوم شدم!

تازه دستمو ول کرد و گفت

- الان کادو تو میارم!

تا از جلوی در رفت زیر لب به خودم گفتم"چه مهربون شده" تو دوران بچگی خودم غرق شده بودم که برگشت ... یه مشمبا بزرگ و جلوم گرفت و گفت

- ببخشید کادو نکردم. خدا کنه خوشت بیاد.البته تو با سلیقه بودن من که شکی نیست ولی سلیقه ی تو چپر چلاقه!

داشت میخندید که اخمامو توهم کردم و مشمبا رو گرفتم و ازش خداحافظی کردم. انوقدر هیجان زده بودم تا وارد اتاقم شدم مثل ندید بدیدا مشمبا رو سر و ته کردم تا ببینم آقای باسلیقه برام چی خریده.یه کیف کولی آبی فیروزه ای با ست جامدادیش.توی اونم پر بود از خودکار و مداد نوکی و هرچی که لازمه درس خوندن بود.دو تاکلاسوری ام که توش گذاشته بود از همونایی بود که خودش دوران دانشجوییش میبرد.مارک دار بود .اگه وکیوم شده نبود فکر میکردم مال خودشو واسم اورده..

علاقه ی من به اردلان از دوران بچگی بود از همون موقعی که مامان و زندایی مهناز با هم حسابی جور بودن.دوستای دوران دبیرستان که بعد نسبت فامیلی تازه همو پیدا کرده بودن. بچه که بودیم دوسم داشت.آخه همیش خوراکی هاشو میاورد باهم بخوریم. با اینکه پنج سال از من بزرگتر بود اما همیشه تومهمونی ها کنارم بود و بابام میگفت ما بهش میگفتیم"بادیگارد دریا" منکه این عشق و علاقه رو هیچوقت به زبون نیاوردم. به خصوص از وقتی که اردلان دانشگاه قبول شد و رفت.یه جورایی رفته بود تو گروه پیمان و مدام منو سوژه خنده ی خودشون میکردن.حتی بعضی وقتا ادای حرف زدنمم در میاوردن.میگفت تو همیشه با دستات حرف میزنی.ولی چه لذتی از این بالاتر که عشقت بخنده اونم به هوای تو!! حتی اگه دلیلش مسخره کردنت باشه ... همونکه باز به چشمش میام و بعضی اوقات وقت میذاره و منو دست میندازه برای من کافیه.

بعد از انجام دادن کارهام.سراغ کتاب شعرم رفتم و خیلی اتفاقی یکی از صفحه هاشو باز کردم.

(چقدر شبیه مادرم شده ام

چرا نمی شناسی ام ؟!

چرا نمی شناسمت ؟

می دانم که مرانمی شنوی

و من اینرا از سیبی که از دستت افتاد ؛ فهمیدم

دیگر به غربت چشمهایت خو کرده ام و

به دردهای باد کرده ی روحم که از قاب تنم بیرون زده اند

با توام بی حضور تو

بی منی با حضور من

می بینی تا کجا به انتظار وفادار ماندم تا دل نازک پروانه نشکند

همه ی سهم من از خود دلی بودکه به تو دادم

و هر شب بغض گلویت را در تابوت سیاهی که برایم ساخته بودی گریستم

و تو هرگز ندانستی که زخم هایت ، زخم های مکررم بودند

نخ های آبی ام تمام شده اند و گل های بُقچه چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند .

بایدپیش از بند آمدن باران بمیرم !(

روز اول دانشگاه با ارغوان و فروهه قرار گذاشته بودیم تا باهم بریم.فربد برادر فروهه ام مسئول رسوندنمون بود.برای همینم با خیال راحت صبحونه مفصلی خوردم و حاضر شدم. از جلوی در خونه دایی حمید رد نشده بودم که چشمم به زندایی افتاد که تو راهرو واستاده بود ... تو دستش یه سینی کوچیک بود ... .نگاهی به داخل سینی انداختم ... قرآن و یه ظرف آب ... یاد مامانم افتادم ... کاش الان بود ... .

رنگ غمو از روی صورتم برداشتم و لبخند جاش آوردم ... جفت پا پریدم جلوش و با خوشحالی گفتم

- سلام قربونت برم.افتادی تو زحمت.

با بغضی که تو صداش بود گفت

- مبارکه عزیز دلم.ایشالله موفق باشی.

نگاهم به دستای پوست پوست شده زندایی افتاد.از بس به آب زده بود که پوست دستش ترک خورده بود و یه حالت زبری داشت.از زیر قران ردم کرد اما تا ظرف آب و بلند کرد زدم زیر خنده و گفتم

- زندایی نمیخوای که اینو بریزی پشت سرم؟؟

زندایی مثل بعضی اوقات که خیلی خوشحال میشد زد زیر خنده ... از اون خنده های ته دلی که آدمو دوباره به خنده میندازه.

- نه قربونت برم.از بعد نماز دعا خوندم توش فوت کردم .یه قلپ بخور اشالله که همیشه شاد و سلامت باشی.

بدون هیچ حرفی کاری که زندایی گفت انجام دادم.آخر سرم صورتشو بوسیدم و خیلی سریع به دستاش که میلرزید بوسه ای زدم.

با ناراحتی گفت

- دریا جان این چه کاریه؟؟

سرمو انداختم پایین تا اشکامو نبینه

- این چه حرفیه زندایی شماهم جای مادرم. قربون دل مهربونش برم.

تا سرمو آوردم بالا دیدم صورتش خیس اشکه.منکه هیچوقت نمیتونستم بی صدا گریه کنم.نمی دونمم زندایی از کی یاد گرفته بود ولی اشکاشو پاک کردم و از پله ها با سرعت اومدم پایین.

جلوی در منتظر فربد بودم که موبایلم زنگ خورد.حتما فروهه یا ارغوانن.میخوان بگن بیام سر کوچه.

- الو جونم؟؟

- بلــــــــــــــه؟؟

- هان؟؟

- هان چیه؟ دیگه داری مهندس میشی .هنوز مثل بچه ها حرف میزنی!

- آهان .پندار تویی؟؟ سلام.فکر کردم ارغوانه.

- میخوای قبل از اینکه تلفونتو جواب بدی به شمارش یه نگاهی بندازی؟؟

- باشه.حالا اول صبحی خلقتو تنگ تر نکن عشقم.

- زنگ زدم روز اول دانشگاتو تبریک بگم.مراقب خودت باش.شیطونیم موقوف!

- مرسی پسر دایی مهربونم.چشم هرچی شما بگی.بهر حال تو چنتا پیرهن بیشتر از من پاره کردی! من رو حرف تو حرف نمیزنم.

- ای شیطون. به فربد و رفقا سلام برسون.فعلا خدافظ مهندس کوچولو.

- باشه.بای هانی.

ماشین شاسی بلندی جلوی در خونمون واستاد.همینجور که داشتم حدس و خطا میرفتم که بچه ها ن یا نه.شیشه راننده اومد پایین و با دیدن چهره فربد جیغ کوتاهی زدم و دوییدم طرف ماشین.

سوار ماشین که شدم فربد به طرفم برگشت و با خنده گفت

- دریا مگه دارید میری اردو که اینقدر ذوق کردی!

- با نیش بازم بهش چشمکی زدم و گفتم

- رئیس ما چطوره؟؟ خوش بحال کارمندات که رئیسی به این خوشتیپی دارن.دلم خواست!!

چقدر ما تو مدرسه پز داشتن فربد و پندار و میدادیم.مخصوصا وقتایی که قرار بود یه کدومشون بیان دنبالمون.از صبح تو مدرسه اعلام میکردیم و برای تماشایه این دوتا بلیط میفروختیم.

چون ارغوان عقب نشسته بود جریان مهمونی و براش تعریف کردم .فربد که انگار از پچ پچ کردنای ما حرصش گرفته بود گفت

- دریا بلند تر بگو منم بشنومم! نامحرمم؟؟

- اختیار داری ولی حرف مهمی نیست!

فربد دوباره گفت

- تو که راست میگی! من بعد این چند سال تو رو نشناسم؟؟ خوشحالی تو بابت دانشگاه نیست! جریان چیزه دیگه ایه. مگه نه؟؟

فروهه که جریان همون شب پشت تلفن براش گفته بودم و در جریان بود بلند خندید و گفت

- فربد اذیتش نکن.میخواست میگفت!

فربدم از تو آئینه بهم نگاه کرد و گفت

- دیدی گفتم خبریه! چشمات امروز برق میزنه!

چشمک جواب آخرم به فربد بود.می دونستم نباید بیشتر از این بهش بگم وگرنه از فردا اونم دستم میندازه.باز خدا خیر بده دوست خوشگل و مهربون خودمو که جلوی داداششو گرفت.

مثل همیشه کنار فروهه و ازغوان بهم خوش میگذشت.با اینکه جفتشون اهل تیپ زدن و یه جورایی به خودشون رسیدن بودن اما من با این سر و وضعم باهاشون راحت بودم. اونقدرم جذبه داشتن که کسی جرئت نکنه من و جلوی این دوتا مسخره کنه. روز اول دانشگاه دو تا کلاس داشتیم اولیش که فیزیک یک بود بعدشم اندیشه یک ...

سربالایی دانشگاه و به اصرار من آژانس گرفتیم ... با هزار جون کندنی بود کلاسمون و پیدا کردیو.وقتی وارد کلاس شدیم تقریبا جلو ها پر شده بود .

من و ارغوان که به ترک دیوار دانشگاهم میخندیدیم اما فروهه انگار میخواست همه رو بزنه .چنان اخم کرده بود هرکی ندونه فکر میکرد چی شده!

فقط سه تا صندلی اونم یه ردیف مونده به ته کلاس جا بود.سه ردیف آخرم که همه پسر بودن.ما سه تا شده بودیم گل وسط مجلس!اول من وارد ردیف میزها شدم و کنار دوتا پسری که داشتن حرف میزدن نشستم.فروهه ام بین من و ارغوان نشست.البته من از نیتش با خبر بودم به خاطر همین هیچی نگفتم.

ولی حرفی ام نداشتم با فروهه بزنم برای همینم با موبایلم به ارغوان اس دادم"چطوری جوجه مهندس؟؟"

منتظر موندم تا پیامم دست ارغوان برسه.نگاهی به گوشیش انداخت و با تعجب به منکه ریز ریز میخندیدم انداخت تا بهش چشمک زدم پیاممو خوند و زیر چشمی بهم نگاه کرد.فهمیدم داره جواب میده.چند لحظه بعد برام نوشت"وای دریا پسر کناریت چه تیکه ایه! ببین چه چشمایی داره!"

هر چقدر تلاش کردم نتونستم سرمو بچرخونم و تابلو نگاش کنم.تو کند و کاو گوش دادن به حرفاشون بودم که استاد وارد کلاس شد منم از فرصت استفاده کردم و به پسری که کنارم نشسته بود نگاه کاملی انداختم.حق با ارغوان بود طرف خیلی خوش چهره بود.

استاد نیومده شروع کرد به حرف زدن اما نه در باره درس .درباره ی دانشگاه و محیطش که میتونه باعث بشه خیلی ها دست به اشتباه بزنن یا عاقبت خودشونو خراب کنن!منکه اصلا گوش می دادم که ارغوان دوباره بهم پیامک زد"دریا ردیف هفت صندلی پنج و شش از سمت راست خوبن! جلوییمونم بدک نیست.منتها بوره من خوشم نمیاد!ببین میتونی پسرای پشت سرمونو دید بزنی؟؟

وای از این کنجکاوی ارغوان خنده ام گرفته بود یه خورده به مغزم فشار آوردم.بهترین کار این بود که خودکارمو از کنارم بندازم تا به بهونه ی اون یکی از پسرهایی که پشتمون نشسته بودند بخوام خودکار و بهم بدن.منم میتونم اون موقع نگاشون کنم.

همین کارو کردم .برگشتم ببینم که خودکارم کجا افتاده که استاد گفت

- خانوم شما صندلیتون میخ داره؟؟

با حرف استاد کلاس رفت رو هوا.منم لبخند زورکی به استاد زدم و تا کلاس ساکت شد گفتم

- نه استاد میخ نداره.ولی لیزه! خودکارم از روش افتاد

دوباره همه به خصوص ارغوان و فروهه زدن زیر خنده که یکی زد به شونه ام. دوباره به طرف عقب برگشتم .پسر با مزه و شیطونی که خودکارم دستش بود گفت

- بیا خانوم کوچولو.خودکارت! مراقب باش اینبار خودت لیز نخوری!

ارغوان که داشت حرفامونو گوش میداد زد زیر خنده اما فروهه چنان تشری بهم زد که پهلوم دو نیم شد.خودکارو از دستش گرفتم و بدون هیچ حرفی رومو برگردوندم.

دوباره پسره گفت:

- خواهش میکنم.قابلی نداشت .وظیفه ام بود!

این وسطا فروهه با اخم زل زده بود بهم.منم که سیلی نخورده همه رو لو میدم با ترسی که ازش داشتم گفتم

- غلط کردم.بخدا تقصیر ارغوان بود.

فروهه ام که متوجه اس ام اس بازیمون شده بود گوشیای جفتمونو گرفت گذاشت تو کیفش. دیگه مجبور بودم به حرفای استاد که حالا داشت درس میداد گوش بدم.داشتم از روی تخته فصل های درسمونو مینوشتم که خودکار پسر کناریم افتاد زمین و چون داشت هنوز مینوشت به جاش من دلا شدم و خودکار و گذاشتم رو میزش.دوباره زل زدم به تخته که گفت:

- دستتون درد نکنه.

جواب دادم

- خواهش میکنم.

نگاهم هنوز به تخته بود که گفت

- راست میگفتین .میزاش لیزن!

خنده ام گرفت و بهش نگاه کردم.ارغوان راست میگفت.عجب چشمایی داشت ...

کمی گذشت تا بچه ها شروع کردن به "خسته نباشید "گفتن. ولی چون جرئت نداشتن خیلی آروم میگفتن .استادم به روی خودش نمیاورد. تا اینکه دستمو بالا بردم و گفتم

- استاد!! اجازه؟؟

استاد درحالی که صورت سوالی و پای تخته مینوشت گفت

- چند لحظه صبر کنید!

مسئله رو که کامل پای تخته نوشت گفت

- بله؟؟

استاد نمیدونست صدا از کدوم طرفه.. داشت این ور و اون ورو نگاه میکرد که گفتم

- استاد خسته نباشید!!

از اینکه دوباره این جمله رو با صدای بلند گفتم بچه ها زدن زیر خنده که استاد بهم نگاه کرد و لبخند محوی زد :

- به یه شرط؟؟

یکی از پسرا به جای من گفت

- چه شرطی استاد؟؟

استاد چند قدمی راه رفت و گفت به شرط اینکه این خانوم از این به بعد بیاد جلو بشینه.قبوله؟؟

چند نفری برگشتن تا ببینن من کیم یا شاید چه شکلیم!!

منم گفتم

- استاد چون اصرار میکنید قبول میکنم.

بچه ها هم ذوق زده هورای بلندی گفتن و کلاس با اجازه ی استاد تعطیل شد. تا کلاس بعدی دو ساعت بیکار بودیم برای همینم رفتیم سلف تا یه چی بخوریم.بوی غذای دانشگاه به منی که مستعد استفراغ بودم حالت تهوع میداد. تا چایی و کیکمونو خوردیم و یه گپ یه ساعته زدیم از سلف راهی کلاسمون شدیم.تقریبا همون آدمای قبلی سر این کلاسم بودن اما خلوت تر از قبلی بود. خواستیم میز جلو بشینیم که صدایی گفت:

- خانوما اینجا براتون جا گرفتم!!

با ارغوان طرف صدا برگشتیم.همون پسری بود که سر فیزیک کنار من نشسته بود

.فروهه که بلافاصله سر جاش نشست وزیر لب غرغر کرد

- بیخود همینجا میشینیم!

منم از ترسم کنار فروهه نشستم اما ارغوان به پسره گفت

- ببخشید من عینکم همرام نیست! کلاس قبلیم جانبود اومدیم عقب.دستت درد نکنه!

پسره "باشه" ی آرومی گفت.

حالا نوبت ارغوان بود که غرغر کنه و شاکی بشه. چنتا دختر وارد کلاس شدن و به محض دیدن ما سه تا چنان چشم و ابرویی اومدن که گرخیدم.یکیشون که خیلی فیس و افاده ای بود گفت

- ببخشیدا. ما اینجا جا گرفته بودیم!!

فروهه با اخم گفت:

- ما که کیف و دفتری رو صندلی ندیدیم! بعدم مگه صف نونواییه؟؟

یکی دیگه از دخترا با توپ پر گفت

- ما به یکی از بچه ها سپرده بودیم. لطف کنید پاشید.

اونقدر سماجت به خرج دادن که مجبور شدیم بلند شیم.حالا دیگه صندلی سه تایی نبود یا باید تکی میشستیم یا ...

نگاهم تا به همون پسره افتاد چشمکی زد و گفت

- از اولشم باید می اومدین همینجا!

دوباره من کنار پسره نشستم و اینبار به ترتیب ارغوان و فروهه نشستن. ارغوان از پسره تشکر کرد .اونم گفت

- خواهش میکنم.من مهدی ام. خوشحال میشم باهم آشنا بشیم. بعدم به پسره که کنارش نشسته بود و دائم مثل آدمای هیستریکی پاشو تکون میداد و سرش پایین بود اشاره کرد و گفت

- اینم مهراد .دوست دوران دبیرستانمه ... پسره که اصلا اینجا نبود تا مهدی بهش تشری زد و اونم سرشو کج کرد و خیلی سرد و خشک گفت

- خوشبختم.

ارغوان دم گوشم گفت

- دریا مثل خودت چشم و ابروش مشکیه! خوبه ها!

از حرف ارغوان خنده ام گرفته بود که مهدی گفت

- خب شماها خودتونو معرفی نمی کنید؟؟

ارغوان دستشو جلو برد و بعد اینکه با مهدی دست داد اسمشو گفت.دوست مهدی که سرش تو دفتر خودش بود.

فروهه ام لبخند زورکی زد و اسمشو گفت.

مهدی چشماشو گرد کرد و بهم گفت: و شما؟؟

منم جواب دادم

- دریام ... دریا غریب!

همینکه اسم و فامیلمو گفتم مهراد سرشو بالا آورد و با تعجب نگام کرد ... مونده بودم این چرا اینحوری کرد که مهدی با خنده گفت

- آخه.دلم برات سوخت ... چقدر غریبی!

خودمم خنده ام گرفته بود !

ارغوان ازم خواست تا پیشه فروهه بشینم.حق داشت همچین اخم کرده بود که ارغوان کم آورده بود.

کنار فروهه که نشستم آروم گفتم

- فروهه چته؟ چرا ادای آدمای تنگو در میاری؟

- از محیط دانشگاه خوشم نمیاد!

- چرا؟ مگه چشه؟ این همه درس خوندیم که بیایم دانشگاه.حالا که اومدیم چندشت میشه؟؟

- دریا حوصله توضیح دادن ندارم.ول کن!

- باشه.پس با من دیگه حرف نزن!!

دختره دیوونه.اصلا اخلاقش مودیه! یه روز خوبه یه روز بد! کاش یه خورده اخلاقش به مامانش و فربد میرفت. کلا رو اعصابه.مثل مامانا میمونه.مدام گیر میده..

به محض اینکه استاد وارد شد بچه ها یکی در میون از روی صندلی هاشون بلند شدن. ولی ردیف ما همه بلند شدن.

کلاس خوبی بود.توشم بحث های جالبی مطرح میشد تا اینکه بحث به قوانین ثابت و متغیر رسید. استادمون گفت قوانین متغیر متناسب با زمان تغییر میکنند مثل ِ ...

منم که حرف تو دهنم نمی مونه پریدم وسط حرف استاد و با صدای بلند گفتم: مثلِ صیغه!!

کلاس از خنده منفجر شد ... اینبار فروهه ام میخندید .نمی دونم چرا به مهراد نگاه کردم ببینم اونم میخنده؟؟

ولی اون ساکت بودو به مهدی که سرشو گذاشته بود رو میز و میخندید نگاه میکرد.استاد کمی صبر کرد تا بچه ها ساکت بشن بعد گفت

- نه ... من منظورم چیز دیگه ای بود خانومه ...

- دریا هستم ... دریا غریب!

- بله خانوم ِ غریب.این حرفا مال امروزِ ِ روزه که ما قوانین و به خواست خودمون تغییر میدیم و بهش عمل میکنیم.

من سری به نشونه تایید حرف های استاد تکون دادم و گفتم

- آخه میدونی استاد.آقایون ما شیوه ی پیامبر و پیش گرفتن ولی هیچکدوم از ما شیوه ی حضرت زهرا رو پیش نگرفتیم.

استاد خنده ی پرمعنی زد و گفت