رمان خط هشتم به قلم Sun Daughter

ژانر : #عاشقانه #غمگین

خلاصه :

خط هشتم بازگوی زندگی ها و حرفهای ناگفته ی انسان هایی است که زاده ی روزهای جنگ و خون نیستند…انسان هایی که نسل سوم ، نسل آزاد لقب گرفته اند… انسان هایی شاید واقعی…و یا شاید غیر واقعی…

پایان باز

خطِ ّاول : بسم ِاللهِ الرّحمن ِالرّحیم

خطِ ّدوم : مرگ شاید نعمتی است از جانب خداوند ... برای تحمل کابوسی به نام زندگی ... !

خطِ ّسوم : انسان نرم و لطیف زاده میشود و در هنگام مرگ خشک و سخت است.

خطِ ّچهارم : گیاهان نرم و انعطاف پذیر سر از خاک بیرون می اورند و در هنگام مرگ خشک و شکننده هستند.

خطِ ّپنجم : هرکه سخت و خشک و شکننده است ، زمان مرگش به زودی فرا خواهد رسید و هرکه نرم و لطیف و انعطاف پذیر است...سر شار از زندگی !

خطِ ّششم : شهادت یعنی جان سپردن و جان دادن برای رسیدن به یک هدف ، آرمان و یا آرزو...

خطِ ّهفتم : و زندگی یعنی سرگذشت ِ درگذشت اهداف... آرمان ها و آرزوها...!

پی نوشت 1 :

کلیه ی اسامی و مکان ها صرفا تراوشاتی از ذهن نویسنده است و هرگونه مشابهت اسامی واماکن تصادفی ، غیر عمدی و برحسب اتفاق می باشد.

پی نوشت 2:

این داستان تنها اظهار عقیده ی ساده ی یک نسل سومی است و مضمون آن برداشتی عمومی و آزاد از دیده های رسانه ای، اخبار... و شنیده ها می باشد.

خط هشتم ...

" برداشتی آزاد از فیلم – (به نام پدر) ساخته ی ابراهیم حاتمی کیا

برداشتی آزاد از رمان – (بغض تاریخی) نوشته ی فردین.ق " است.

پاورقی : خط هشتم بازگوی زندگی ها و حرفهای ناگفته ی انسان هایی است که زاده ی روزهای جنگ و خون نیستند...انسان هایی که نسل سوم ، نسل آزاد لقب گرفته اند... انسان هایی شاید واقعی...و یا شاید غیر واقعی...

سرآغاز خط هشتم:

قسمت اول:

جسم خیس و لزج و نرمی روی پوست صورتم پایین و بالا میرفت. چشمهامو باز کردم.سنگینی و گرمای ونوس و کاملا روی خودم حس میکرد.از روی گونه تا پایین گردنم و میلیسید... با صدای خش داری صداش زدم : ونوووس...

هنوز داشت به کارش ادامه میداد.از این کارش چندشم میشد.یه مشت به پهلوش زدم و از روی تخت پرتش کردم پایین.

زوزه ای کشید و پایین تخت نشست.

لبه ی تخت نشستم و پاهامو به زمین رسوندم.نگاهی به ساعت کردم... ساعت تازه 9بود.با اخم به ونوس گفتم: توله سگ... ساعت تازه نه هه که... چرا بیدارم کردی؟

با چشمهای تیله ایش مظلومانه نگاهم میکرد .زوزه ای کشید و چند بار دمشو برام تکون داد. اهمیتی ندادم.دوباره روی تخت دراز کشیدم و به سقف خیره شدم.خوابم پریده بود.

با بلند شدن من ونوس هم بلند شد. دستی به سرش کشیدم و گفتم: صبح به خیر ونوس... فقط خرناس کشید.دوباره بلند شدم و حوله مو برداشتم و چپیدم تو حموم.

اب سرد و تا اخر باز کردم و بی مقدمه رفتم زیر دوش... یک لحظه نفسم بند اومد.اما کم کم عادت کردم.چشمهامو بستم . سعی داشتم به چونه ی لرزون و دندونهایی که از سرما محکم بهم بر میخوردند بی توجه باشم.از ضربه های شلاق وارانه ی اب سرد که روی پوست تنم فرود می اومدند تنها حس رخوت بود که توی وجودم میپیچید.

چند دقیقه بعد اب سرد و بستم... و اب گرم و باز کردم تا وان پر بشه... جلوی اینه ایستادم... خمیر ریش و روی صورتم خالی کردم.اینه تماما بخار شده بود.کف دستم و به اینه کشیدم ... حالا تصویر خودمو بهم نشون میداد.تو چشمهای خودم خیره شدم... مژه هام به خاطر خیسی بهم چسبیده بودند.موهام به پیشونی... نصف صورتم سفید بود.صداش تو گوشم پیچید: پسر مژه بلندم نوبره ها... و صدای خنده ی مستانه اش بود که هنوزم از یادم نرفته بود.

دستمو گذاشتم روی اینه... درست روی تصویرم... چشمهامو بستم... وان لبریز شده بود.بخاراب داغ هم بلند شده بود. نفسم و نگه داشتم و بی درنگ خم شدم ، سرمو تو اب داغ فرو کردم... شاید به سی ثانیه هم نکشید. گر گرفته... نفس نفس میزدم.بالاخره اصلاح کردم.بعد از نیم ساعت از حموم دل کندم.

جین سیاه و تی شرت سورمه ای تنم کردم.موهام خیس بودن... اهمیتی ندادم . غذای ونوس و جلوش گذاشتم.به عنوان تشکر دمشو برام تکون داد و مشغول شد.

کلافه و سرگردون سوئیچم و برداشتم و از اتاق زدم بیرون... صدای خنده ی بابا و ونوس از طبقه ی پایین می اومد.

اون تا سایه ی منو دید. لچکشو روی سرش انداخت و گفت: سلام حمزه خان... صبح به خیر... بفرمایید صبحونه... بابا هم روزنامه اشو جلوی صورتش گرفته بود و از بالای ورق هاش به من نگاه میکرد.

بی اهمیت به اون و اون یکی به سمت در رفتم... کتونی مو از تو جاکفشی بیرون اوردم... که صدای عصبی بابا بلند شد: نشنیدی؟ تو باید به ونوس خانم سلام کنی... نه اون به تو...

خنده ام گرفت: ونوس خانم... کفشمو پوشیدم... نگاهی به اون که پشت اپن ایستاده بود و به من نگاه میکرد انداختم.

سوتی کشیدم و ونوس از اتاقم بیرون اومد و دون دون خودشو به من رسوند.قلاده اشو مرتب کردم و گفتم: ونوس... من صبح بهت سلام کردم مگه نه؟

ونوس، سگم طبق معمول دمشو برام تکون داد. و ونوس همسر بابام هم از حرص سرخ شده بود.

موندن دیگه جایز نبود.قلاده ی ونوس و کشیدم و با هم از خونه خارج شدیم و اون یکی ونوس و با شوهرش تنها گذاشتیم.

تو ماشین نشستم و ونوس هم عقب برای خودش چپ و راست میشد.مستقیم داشتم میرفتم بعد از چهل تا چراغ بالاخره به خونه ی مامانم رسیدم.ماشین و تو کوچه پارک کردم.ونوس میخواست پیاده بشه... مامان خوشش نمیومد ونوس ببرم اونجا... به خاطر همین به ونوس گفتم تا برگشتنم تو ماشین بمونه... درها رو قفل کردم ... نگاه تیله ای و مغموشو حس میکردم از تنهایی خوشش نمیومد. درست مثل خودم...

اهی کشیدم و رفتم سمت در برج ، زنگ اخر و فشار دادم.چند لحظه بعد صدای ظریف مامان اومد .

-بله؟

-سلام...

مامان با هیجان جوابمو داد و در و برام باز کرد.محمود اقا سرایدار برج دیگه منو میشناخت...یه سلامی کردم و رفتم سمت اسانسور... اهنگ گل ارکیده پخش شد... فقط اهنگ بی کلامش...

باهاش همراهی میکردم: شاخه ای تکیده... گل ارکیده... با چشمهای خسته... لبهای بسته... غم توی چشمهاش اروم نشسته... شکوفه ی شادیش از هم گسسته... اشنای درده...خورشیدش سرده... تو قلب سردش غم لونه کرده...

تو همون اوج تریپ خوانندگی من صدای زنی اومد: طبقه ی هشتم...

از اسانسور بیرون اومدم... مامان جلوی در منتظرم بود.دستهاشو برام باز کرد تا بغلم کنه... خودمو جمع کردم... دوزاریش افتاد حس لوس بازی ندارم.

یعنی دیگه هیچ وقتم حس اینو نخواهم داشت... اون موقع که به اغوشش نیاز داشتم کمکی بهم نکرد که حالا...

سیزده سال پیش این اغوش باز لازم داشتم با اخم نگاهش کردم.چیزی نگفت فقط دستهاشو پایین اورد وبا لبخند گفت: خوش اومدی... چه عجب یه سری به ما زدی... یادی از این مادرپیرتم کردی؟

چرت میگفت... پیر نبود... پنجاه سالش بود.میانسال ... با این رنگ مجدید مشش هم جوونتر میزد.

به این حرفهای همیشگیش عادت داشتم ، بیخیال کتونیامو در اوردم و وارد خونه شدم.

مامان رفت سمت اشپزخونه...

احوالپرسی میکرد.منم به هیچ کدومش جواب نمیدادم.

با یه سینی چایی داغ و کیک و شکلات برگشت... همرو رو به روی من گذاشت و باز رفت ... داشتم به بخار چایی نگاه میکردم.

درست مثل یه مهمون باهام رفتار میکرد. پوزخندی زدم وخم شدم و دو تا شکلات فرمند برداشتم.

مامان با پیش دستی پر و پیمون میوه کنارم نشست و گفت: بیشتر بردار...

-همینم خودم نمیخورم... ونوس دوست داره...

مامان اروم پرسید: ونوس؟

حدس زدم ذهنش منحرف شده به اسم هووی عزیزش... واسه ی اینکه بیشتر حرص نخوره گفتم: سگم... اسمشو گذاشتم ونوس... عشق شکلاته...

مامان خندید با این حال اخم کرد و گفت: درست نیست...

شونه هامو بالا انداختم و چاییمو برداشتم... اون با من مثل مهمون رفتار میکرد... اما من که مهمون نبودم... یعنی نمیخواستم مهمون باشم.

شاید پنج دقیقه چیزی نگفتیم... فقط داشت نگام میکرد.

تو چشماش نگاه کردم و گفتم: چیه؟

اشک گوشه ی چشمشو پاک کرد و گفت: چقدر لاغر شدی...

چاییمو تا تهش خوردم ... و لیوان و به سینی برگردوندم.مامان اهی کشید وبی حاشیه پرسید: برمیگردی؟

-کجا؟

-دانشگاهتو تموم کن....

-خودم تو فکرش بودم.

زر میزدم... به تنها چیزی که فکر نمیکردم همون خراب شده بود.اما نمیخواستم مامان باز به حال افسردگی من غصه بخوره... برای اینکه حواسشو پرت کنم گفتم: از علی و زهرا چه خبر؟

خندید و گفت: پیش پای تو رفتن بیرون... علی بالاخره شاغل شده... دیگه باید براش استین بالا بزنم... و مبهوت منو نگاه کرد. انگار که حرف نامربوط و ممنوعه ای زده باشه...

بر خلاف انتظارش خندیدم و گفتم: اون ازمن هفت سال بزرگتره... زودتر از اینا باید به فکر میفتاد.

مامان اروم دستشو جلو اورد و لابه لای موهام فرو کرد.میخواستم سرمو عقب بکشم... اما... نشد.مامان که دید کاری نکردم با بغض گفت: نمیخوای...

نذاشتم بیشتر پیش بره...

-گیر نده مامان... باشه؟

با یه لحن متفاوت تر گفتم: راستی... تو دست و بالت ناهارم پیدا میشه؟ تا عصر سرت خرابما...

خندید و اشکهاشو پاک کرد و گفت: چی درست کنم برات؟

چشمهام برق زد... لازنیا... چند وقت بود نخورده بودم خدا....

مامان خندید و بدون اینکه منتظر جوابی از من باشه رفت تو اشپزخونه...

منم بلند شدم و گفتم: برم ونوس و بیارم بالا؟

مامان باز اروم پرسید: ونوس؟

و یادش اومد... منظورم کیه... با من من گفت: اخه... اخه...

گردنمو خم کردم و گفتم: میبرمش رو تراس... بیارمش؟

مامان با لحن ناراضی گفت: از تو هال که باید رد بشه؟

-بغلش میکنم... خوب؟میترسم ببرنش... و سرمو عین موش مرده ها انداختم پایین...

بالاخره مامان یه لبخند تایید زد و منم خواستم براش بوس بفرستم که... پشیمون شدم... اصولا از این ناپرهیزی ها نمیکنم.

ونوس و بغل کردم... طفلک ترسیده بود فکر میکرد باز وقت واکسنشه... مدام زوزه میکشید و تقلا میکرد.

وقتی بردمش تو اسانسور خودشو که دید مشغول پارس کردن شد.تا طبقه ی هشتم نذاشت اهنگ گل ارکیده رو گوش بدم... وارد خونه که شدیم دیگه اروم شد.محیط نا اشنا بود و داشت جزییات و بررسی میکرد.

مامان با چندش نگاهش میکرد.هرچند حرفی هم نزد.تو تراس گذاشتمش پایین و شکلاتها رو پوستشو در اوردم و مقابلش گذاشتم. دمشو هزار بار تکون داد و با ولع مشغول شد.

چند تا نفس عمیق کشیدم... و برگشتم داخل.

مامان مشغول بود...روی صندلی پایه بلندی که کنار میز اُپن بود نشستم و نگاهش کردم.مامان سنگینی نگاهمو حس میکرد اما عکس العملی نشون نمیداد.

درست مثل سیزده سال پیش که وقتی التماسش میکردم... یه نفس عمیق کشیدم... نمیدونستم باید ازش متنفر باشم یا نه؟!

بیشتر از خودم متنفر بودم.بلند شدم و به اتاق علی رفتم.علی و زهرا پسرخاله و دختر خاله ام بودن که پدر و مادرشون و توی جنگ از دست داده بودن ومامان من سرپرستیشونو به عهده گرفته بود.شاید سر همین قضیه هم بود که بابا از مامان جدا شد.از وقتی یادم میاد دعوا بود.اون موقع که اونا از هم جدا شدن من ده سالم بود.اون روز اخری که به مامان التماس میکردم نذاره بابا منو با خودش ببره... دوباره یه نفس عمیق... تازگی ها نیم بند نفس میکشیدم... یه دونه نفس کامل حسرتش به دلم مونده بود.کامپیوتر علی و روشن کردم.

اُه... عکس خودشو یه دختره بود که همو بغل کرده بودن وگذاشته بود رو بکراند.خنده ام گرفت... به نت که وصل شدم رفتم سایت دانشگاه... دیگه مرخصی و ول معطلی بسه... دم رضا گرم برام انتخاب واحدم کرده بود.

یه کم تو نت ول گشتم... حوصله ام سر رفته بود.باز برگشتم صفحه ی اصلی... چشمهای دختره اهویی بود.از اون مکش مرگ ماها... علی هم خوب بود... اما چشمهای دختره...

-وای حمزه چشمای این دختره رو... چقدر خوشگله؟ نیست؟

- میگم تو اینقدر راحت از دخترا جلو من حرف میزنی نمیترسی از دستت بپرم؟

-تو بپری؟ عمرا... دیه من خر خودمو خوب خوب میشناسم...

توچشماش نگاه کردم و هیجی نگفتم.

خندید و گفت: چیه؟ چیرا اینطولی نیگا موکونی منو؟

بازهم حرفی نزدم.خندید و گفت: الان داری مثل یه خری که به نعلبندش نگاه میکنه... نگاه میکنی..

هرکاری کردم نشد جلوی خنده امو بگیرم .اونم غش غش میخندید... سرشو میداد عقب... وریسه میرفت.موهاش که میریخت تو صورتش اونقدر خواستنی میشد که...

-حمزززززیییییی...

-هوووم؟

-هوم و کوفت... ارزو به دلم موند یه بار بگی جون دلم...

-ارزوشو به گور میبری...

هیچی نگفت و زل زد تو چشمام... با اون چشمای بادومی وکشیده اش... یه خرده نگاهش کردم و بعد کشیدمش تو بغلم...

بالاخره سکوت و شکست و گفت: خیلی بدی...

اروم صورتشو بوسیدم وگفتم: ولی تو خیلی خوبی...

باز تو چشمهام نگاه کرد ... سرمو خم کردم تا لبهاشو...

یه چیزی پشت لبم و قلقلک میداد...

زهرا بود که با یه پر داشت اذیتم میکرد.خندید و گفت: علیک سلام...

-سلام... کی اومدی؟

-خیلی وقت نیست... نامزد داداش منو که خوردی؟

خندیدم و کامپیوتر و خاموش کردم و گفتم: مبارک باشه...

زهرا حالتش عوض شد... انگار یهو غمگین شده باشه گفت: چقدر اه میکشیدی؟

با تعجب نگاهش کردم و گفتم: کی؟

زهرا به میز کامپیوترتکیه داد و گفت: پنج دقیقه تماشات میکردم.. تو حال خودت نبودی... طوری شده؟

خیلی وقت بود که تو حال خودم نبودم. یه لبخند نصفه تحویلش دادم و گفتم: من عالیم... حرف تو دهن من نذار...

با یه لحن بچگونه گفت: حمزززززیییی....

انگار خالی شدم.تمام تنم شد خیس عرق...

زهرا داشت حرف میزد اما من فقط تکون خوردن لبهاشو میدیدم... عصبی شده بودم.فقط اون حق داشت منو اینطوری...

نفسم بالا نمیومد...

زهرا نگام کرد و گفت: خوبی؟

صداش تو سرم اکو میشد... سرمو تو دستهام گرفتم.نفهمیدم چقدر گذشت که دست یکی رو شونه ام حس کردم... زهرا با یه لیوان اب با لای سرم ایستاده بود.

-تو خوبی؟ چت شد یهو؟

فقط نگاهش کردم... چشمهاش هم رنگ چشمهای اون بود.

-حمزه ، خوبی؟

اروم گفتم: اره... خوبم.... لیوان و گذاشتم روی میز و از جام بلند شدم و رفتم دستشویی... خم شدم و چند مشت اب سرد پاشیدم تو صورتم... دوباره تو اینه نگاه کردم...

صورتشو تو اینه دیدم پشت سرم ایستاده بود و بهم میخندید.به عقب چرخیدم... هیچکس نبود.پیشونیمو به دیوار چسبوندم.

با صدای چند تقه که به در خورد از دستشویی بیرون اومدم.

زهرا باز پرسید: خوبی؟ چت شد یهو؟

جوابشو ندادم و رفتم سمت تراس... ونوس تو افتاب چرت میزد.

باد که به صورتم خورد اروم تر شدم.زهرا هم دیگه کاری بهم نداشت.مامان از اشپزخونه صداش کرد.

یک ساعت بعد علی هم اومد و بالاخره لازانیای عزیز هم اماده شد. با اینکه خیلی گرسنه ام بود اما چیز زیادی هم نتونستم بخورم.علی هم زور میزد سر به سرم بذاره... منو سر حال بیاره...اما نمیشد... من حالم بدتر از اونی بود که با چند تا چرت و پرت بشه برام کاری کرد.

ساعت نزدیک چهار بود. دیگه باید میرفتم.دم در باز به علی تبریک گفتم.دو هفته ی دیگه نامزدیش بود... بهم گفت: بیام...

اما من... یه جوری پیچوندمش... توقع زیادی نداشتم که درکم کنن... ترجیحا درکم میکردن...

مامان جلوی در بهم گفت: چیزی لازم نداری؟

سرمو پایین انداختم و گفتم: چرا... یه کم پول میخوام...

مامان تو روم خندید و گفت: زودتر میگفتی... مجبور نبودی تا نهار صبر کنی... مات نگاهش کردم.

رفت تو تا پول بیاره... اما دیگه نموندم... قلاده ی ونوس و کشیدم و رفتم تو اسانسور...

تا به ماشین برسم ... صدای سرایدار و شنیدم... اهمیتی ندادم... اینقدر عصبانی بودم که فقط با تمام قدرت پامو روی گاز فشار دادم تا برم... تا دور بشم...

نزدیک یک ساعت تو خیابون الکی میچرخیدم... ساعت بالاخره شیش شد. بعد از رد کردن ترافیک بالاخره رسیدم.

قسمت دوم:

ماشین و یه گوشه پارک کردم و زل زدم به در اهنی و بزرگ و زنگ زده... بعد یک سال... بالاخره از توی اون دخمه میومد بیرون... چند تا نفس عمیق کشیدم. بوی عطر دسته گلی که خریده بودم تو سرم میپیچید.

گلهای رز و رنگهای مختلف... دیگه از شر کمپوت خلاص شده بود.صدای ریلی باز شدن در باعث شد سرمو به اون سمت بچرخونم... خودش بود.ساکش روی شونه اش بود.یه کاغذ و به نگهبان داد و اومد بیرون... از ماشین پیاده شدم. از حالت ایستادنش معلوم بود که منتظر کسی نیست.شاید فکرشم نمیکرد کسی از ازادیش خبری داشته باشه... حتی من که صمیمی ترین دوستش بودم.

-سروش...

چرخید به سمتم... مبهوت و متحیر زل زد بهم... سمت شقیقه هاش سفید شده بود.یک نازک هم روی پیشونیش بود و دو تا خط اخم که بین دو ابروش بیشتر از سابق خودنمایی میکرد.

اروم به سمتم اومد. چند لحظه هیچ کدوممون هیچکاری نکردیم... اما بعد کشیدمش تو بغلم...

گریه اش گرفته بود خرس گنده... انگار نه انگار زندان مال مرده اونم پشت نرده...!

موهاشو کشیدم و گفتم: علیک سلام...

سروش با گریه نگام میکرد ... نفس بغض داری کشید و گفت: فکر نمیکردم...

پریدم وسط حرفشو گفتم: خبرت بیاد ... یعنی اینقدر بی معرفتم؟

سروش خندید و گفت: نه... و باز زل زد تو صورتم... نگاهش تلخ بود.دیگه این سروش نمیشد اون پسر شوخ و شنگ.... نه دیگه هیچ وقت نمیشد...

ساکشو گرفتم و دست انداختم زیر بازوش و بردمش سمت ماشین... دسته گل و بهش دادم... خیلی نمیتونستم بوشو تحمل کنم.

سروش به زوربغضشو فرو داد. عین ننه مرده ها شده بود.

-زر زرو نبودی که شدی... مدد زندونه ؟

-اگه بدونی اون دخمه چه جور جاییه... و چند تا نفس عمیق کشید.

-باورم نمیشه ازاد شدم...

چیزی نگفتم و گاز ماشین و گرفتم.سروش ساکت بود. توقع نداشتم حرف بزنه ... ولی اینقدر ساکت هم ... نمیدونم... به میدون ولیعصر که رسیدیم گفت: برو سمت مطهری...

نگاش کردم و گفتم: مگه خونه نمیری؟

یه لبخند تحویلم داد و چیزی نگفت.

اینقدر بدم میاد از نسیه حرف زدن... با این حال چیزی نگفتم و رامو کشیدم سمت مطهری... وارد یه خیابون شدیم و کوچه ی شقایق...

-همین جا وایسا... برمیگردم...

چیزی نگفتم.اما چشمهاش که برق میزد باعث شد تا یه لبخند تحویلش بدم.

سروش وارد کوچه شد.... انتهای کوچه... یه در سبز رنگ... زنگ و فشار داد و منتظر موند.چند لحظه بعد یه دختر جوون چادر به سر در و باز کرد.

نیشم باز شد.پس این همون دختره است که...

-میدونی حمزه... یه فرشته پیدا کردم روی زمین...

-بخواب بابا... تو روزی دو هزار تا فرشته پیدا میکنی...

-ببند گاله رو... و با یه لحن متفاوت گفت: این یکی با همشون فرق داره...

خندیدم و گفتم: زر مفت نزن... اهمیتی به حرفم نداد.

-میدونی حمزه... وقتی پیششم... یه مدلیم... خیلی خوشگله... عین ماه میمونه... اصلا دلم نمیخواد تنهاش بذارم... میخوام همش پیشش باشم... و اهی کشید و به یه نقطه خیره شد.

اون موقع نمیفهمیدمش...

حس کردم سروش داره جلوی در زانو میزنه... از ماشین پیاده شدم و درا رو قفل کردم و به سمت سروش که کا ملا روی زمین زانو زده بود دویدم.سروش رنگش مثل گچ شده بود.دختره اروم گریه میکرد.سروش چشمهاش کم کم بسته شد.

به دختره گفتم: چی شد؟

دختره با گریه گفت: بیارش تو... یه اب قند درست کنم...

تمام زورمو زدم تا بلندش کنم... خدایی شد خودشم هنوز جون داشت تا رو پاش وایسته وگرنه من که زورم نمیرسید...

وارد حیاط شدیم... روی تخت نشوندمش... دختره با یه لیوان اب قند برگشت.

سروش چشمهاش باز بود.زل زد بود به دختره... دختره سرشو انداخت پایین و همون لحظه صدای گریه ی بچه و جمله ی اروم سروش که گفت: لیاقت یه سال صبر و نداشتم؟!

لیوان و پس زد و از جاش بلند شد. صدای گریه ی بچه هنوز میومد.نمیدونستم چی بگم ... یا اصلا حرفی بزنم یا نه...

رفت و تو با یه بچه ی یکی دوماهه که اروم شده بود باز برگشت به حیاط.

سروش چشمش که به نوزاد افتاد... با یه لحن گرفته و بغض دار بهم گفت: بریم...

صدای زن جوون که گفت: صبر کن هم باعث نشد تا سروش حتی یک ثانیه هم صبر که....

هیچی نگفتم و دنبال سروش میرفتم که تا خواستیم از در خارج بشیم... یه مرد جوون سی خرده ای ساله با دستهای پر خرید متعجب به من و سروش خیره شد.

سروش که ماتش برده بود. کم کم اخمهای مرد تو هم میرفت...موقعیت بدی بود و بدتر هم میشد.یه قدم رفتم جلو تر و روبه روی مرد ایستادم و با لبخند تصنعی گفتم : برای چک کردن کنتور برق اومده بودیم...

مرد لبخندی زد و گفت: بفرمایید کنتور همین جاست...

فورا گفتم: چک کردیم... مشکلی نبود...و بازوی سروش و گرفتم و از خونه زدیم بیرون.... مرد هم خداحافظی کوتاهی کرد و در بسته شد.

جفتمون همزمان نفس عمیق کشیدیم و صدای مرد اومد که انگار به زنش میگفت: چه خبرا... و صدای گریه ی بچه باز بلند شد و مرد با لحن مهربون و پدرانه ای گفت: سروش بابا گریه نکن... ببینم پسرم چرا گریه میکنه... و هر لحظه صداش دور تر و دور تر میشد.

سروش پوزخند تلخی زد. چهره اش شکسته شده بود حالا به نظرم پیرتر و خسته تر میومد. دستهاشو توی جیبش کرد و به سمت خیابون راه افتاد.

منم دنبالش راه افتادم.سوار ماشین شدم که بهم گفت: میخوام یه کم راه برم... تو برگرد خونه...

چیزی بهش نگفتم.ساکشو برداشت و به سمت پیاده رو اروم و سلانه سلانه راه افتاد.نمیتونستم همینطوری ولش کنم... ماشین و روشن کردم.

ونوس روی صندلی عقب خواب خواب بود.اروم دنبال سروش توی خیابون حرکت میکردم.

ضبط و روشن کردم.

تو رو دوست دارم عجیب

تو رو دوست دارم زیاد

چطور پس دلت میاد منوتنهام بذاری

تو رو دوست دارم

مثل لحظه ی خواب ستاره ها

تو رو دوست دارم

مثل حس غروب دوباره ها...

تو رو دوست دارم عجیب

تو رو دوست دارم زیاد

نگو پس دلت میاد منو تنهام بذاری...

-وای حمزه ادم این اهنگ و گوش میده یاد تمام بدبختی هاش میفته... عوضش کن...

-اِ دلت میاد... اهنگ به این قشنگی....

-هیچم قشنگ نیست...

-گوش کن... من عاشق اینجاشم... اخم کرد و لبهاشو جمع کرد و گفت:

-تا اونجایی که من یادم میاد تو عاشق من بودی...

-خوب بعد از تو عاشق این یه تیکه ی اهنگم...

-منو با اهنگ مقایسه میکنی؟؟؟

-خدایا ....

-خدا کار داره... به منشیش بگو... و خندید.

توی اخرین وداع

وقتی دورم از همه

چه صبورم ای خدا

دیگه وقت رفتنه

تو رو میسپرم به خاک...

تو رو میسپرم به عشق

برو با ستاره ها...

-حمزه.... این پسره که گریه میکنه.... ادم دلش کباب میشه...

-دلت برای اون کباب میشه؟

-اوهوم...

-بیخود... همین مونده...

-چی مونده؟؟؟

-حمزه؟

-حمزه...-لوس چرا جواب نمیدی... حمزززززییییییی... با بغض تصنعی گفت: اصلنش... منم بمیرم همینجوری واسم گریه میکنی؟

- حمزززز ه.... مراقب باش...

سرعتم بالای پنجاه بود.

یه دیوار سیاه روبه روم سبز شد... فقط بی هوا ترمز کردم... پیشونیم محکم خورد به فرمون... طوری که صدای بی وقفه ی بوق ماشین در اومد.اینقدر گیج بودم که متوجه هیچی نشم... صدای بوق ماشین و پارس کردن ونوس تو سرم میپیچید... سروش در سمت منو باز کرد وشونه ام و کشید عقب... اروم میزد تو صورتمو تکونم میداد. چشمامو به زور باز کردم.سروش با نگرانی نگام میکرد.

چند تا پلک زدم... سرم بد جوری درد میکرد. یه کم تند نفس میکشیدم.ماشین و خاموش کردم... ونوس ساکت شده بود.گردنم و به سمتش چرخوندم که اه از نهادم بلند شد. سر و گردنم بدجوری درد میکرد.ونوس از لابه لای دو تا صندلی اومد روی پام نشست اروم زوزه میکشید.یه دستی به سرش کشیدم و دوباره فرستادمش عقب...

سروش: پسر کجایی؟ یک ساعته دارم صدا میکنم...

حرفی نزدم باز گفت: حالت خوبه؟ برو اون ور بشین ببرمت بیمارستان...

زده بودم به یه سطل مکانیزه... نفسم و مثل فوت بیرون دادم.

یهو چم شد... سروش باز صدام کرد: حمزه؟!

تهوع داشتم با این حال حواسمو جمع اون کردم و گفتم:خوبم...

سروش خندید و گفت: تو که خراب تر از منی... برو اون ور...

خودمو کشیدم سمت صندلی شاگرد و سروش پشت فرمون نشست.بی هدف میروند.بعد از چند دور این ور و اون ور گشتن با احساس گرسنگی بهش گفتم:بریم یه چیزی بخوریم...

موافق بود... جلوی یه فست فود نگه داشت.پیاده نشدم... گفتم :بگیر تو ماشین بخوریم...

گذاشت به حساب اون تصادف و نگران پرسید: چیه حمزه؟ حالت خوب نیست؟

-خوبم... نمیخوام بین مردم غذا بخورم...

مبهوت نگام کرد و بدون اینکه حرفی بزنه... به سمت رستوران رفت...سرمو به شیشه تکیه دادم... یه موتوری کنار ماشین ایستاده بود. پیک بود.تا موتورشو روشن کرد ... دودش بهم خورد... حالت تهوعم بد تر شد. دیگه رسما نفسمم بالا نمیومد.

شیشه رو بالا کشیدم...بی توجه به حس خفگیم به اسمون خیره شدم.با اینکه هوا طبق معمول الوده بود ولی اسمون و ستاره هاش پر رو تر از گرد و غبار بودن... یه ستاره ی چشمک زن تو مسیر دیدم بود.از سرفه گلوم میسوخت... دستمو بردم تو جیبم تا اسپری مو دربیارم... درشو برداشتم...

-حمزه بس کن دیگه... کلافه ام کردی...

جوابشو ندادم و اسپری و در اوردم.. نفسم بالا نمیومد.

نگام کرد.با عصبانیت و نگرانی پرسید:

-حمزه خوبی؟

-اره... با ........ کارای ... تو...

ادامه ندادم... یعنی نتونستم...

هیچی نگفت... اسپری و رو داشبورد پرت کردم.

با تعجب ازم پرسید:

-حمزه چیکار میکنی؟

محلش نذاشتم.

-به.... خودم .... مربوطه....

با بغض گفت:حمزه تو روخدا...

اسپری و به سمتم گرفت واروم گفت: خیلی خوب... ببخشید...

ازش گرفتم و ازپنجره پرتش کردم بیرون...

جیغ کشید و با گریه گفت: داری چیکار میکنی دیوونه؟

جوابشو ندادم.

-با کی لج میکنی؟

-حمزه...اصلا من غلط کردم...

یه گوشه نگه داشتم.

بریده بریده گفتم : دیگه... نم... ی ... خوام... ب...بی.نمت....

با گریه گفت: حمزه... تو رو خدا تو حالت خوب نیست...به خدا داری اشتباه میکنی...

طاقت دیدن اشکاشو نداشتم... با این حال رو حرفم موندم و گفتم: گم...شو....

-باشه گم میشم.... ولی نه تا وقتی که نبینم حالت خوبه...

از زور سرفه تو چشمام اشک جمع شده بود...سرمو گذاشتم رو فرمون... از ماشین پیاده شد و به سمت داروخونه ی سر چهار راه دوید.خواستم صداش کنم اما....فقط نگاهش میکردم که چطوری میدوید... با پزشک دارو خونه برگشت...اما من دیگه متوجه چیزی نشدم.

سرمو به پشتی صندلی ماشین تکیه دادم و به سقف خیره شدم.حالم بهتر بود.سروش در و باز کرد و کنارم نشست.نگاش به اسپریم که افتاد پرسید: چت شد؟

-هیچی...

دنبالشو نگرفت و گفت: قارچ و گوشت... سلیقه ات همینه دیگه؟ و زهر خندی زد و یه تیکه از پتیزا گاز زد.

-من فقط قارچ و گوشت...

-من نمیفهمم تو چرا فقط قارچ و گوشت میخوری؟ به خدا پیتزا انواع مختلفی داره...

سروش بازومو تکون داد و گفت: حمزه چرا پرتی؟ بخور سرد شد.

ده دقیقه به سکوت جفتمون گذشت.با اینکه مزه ی دهنم مثل زهر بود اما میلی هم به خوردن نداشتم.

سروش بی مقدمه گفت: بهم قول داد که صبر میکنه...

اهی کشید و تیکه ی پیتزاشو تو جعبه پرت کرد.

-شاید نذاشتن که صبر کنه...

اهمیتی به حرفم نداد و گفت: اسم پسرشو ... و ادامه ی حرفشو خورد.

کمی نوشابه خوردم و گفتم: فراموشش کن...

سروش نگام کرد و گفت: تو تونستی؟

نگاش نکردم و گفتم: نه...

سروش به دستم نگاه کرد و نوک انگشتشو به حلقه ام کشید و گفت: تا کی میخوای به این وضع ادامه بدی؟

-بس کن سروش...

سروش به رو به رو خیره شد و گفت: فکر میکردم بعد یک سال دیگه فراموشش میکنی...

فکر میکردم... به یک سال... نه یک سال بیشتر بود... شاید یه چیزی هول وحوش 18 ماه... اگه از اولش حساب کنم... تقریبا 19 ماه... همین حدودا...

سروش با لحن ملایمی گفت: به فکر زندگی خودت باش...

جوابشو ندادم و به پیاده رو نگاه کردم.یه زن و مرد جوون و یه دختر کوچولوی خوردنی که بغل مرده بود اروم به سمت رستوران میرفتن.

سروش اروم گفت: مرگ حقه...

-کسی نگفته ناحقه...

پوفی کشید و گفت: این کاری که تو داری با خودت میکنی نا حقه....

-بذار دو روز از ازادیت بگذره بعد مفصل بشین منو نصیحت کن.

-با این کارات عذابش میدی...

جوابشو ندادم و به همون ستاره ی چشمک زن خیره شدم.

سروش مصرانه ادامه داد: حمزه...

-میدونی سروش... یه روزی به این فکر میکردم ته دنیا کجاست... حالا میدونم کجاست... الان تو این لحظه به تهش رسیدم... ته دنیا... دیگه بد تر از این نمیشه...

میفهمی سروش؟ دیگه نه بهتر از این میشه... نه بدتر... اینه اخر دنیا...

سروش نگام کرد و گفت: اون یکی هم پیش خودته؟

دستمو بردم سمت گردنم و زنجیری که حلقه ی اونو توش انداخته بودم و بهش نشون د ادم.

لبخند تلخی زد.دیگه ادامه نداد.... ساعت از دوازده گذشته بود که رسیدیم خونه ی سروش...

یه خونه ی مجردی داشت.میخواستم شب پیشش بمونم... اما از رفتاراش فهمیدم به تنهایی احتیاج داره... بیخیال شدم و رفتم خونه...

ونوس خواب و بیدار بود. هرکاری کردم حاضر نشد خودش راه بیاد... مجبوری بغلش کردم.

چراغای خونه خاموش بودن ، خوبیش این بود که کسی به رفت وامدم کاری نداشت.شوهر ونوس اونقدر گرم زنش بود که کاری به پسرش نداشته باشه...

از هفته ی دیگه باید میرفتم دانشگاه... به سقف خیره شدم.خوابم نمیومد.به اتفاقات امروز فکر میکردم... یه جورایی همش وصل میشد به 19 ماه پیش...

19 ماه پیش که... اولین بار تو محوطه ی دانشگاه دیدمش... با اکیپ رضا جعفری و دانیال سعادت و سروش شهبازی و افسانه مرندزاده و نگار جهرمی... میپرید ومدام بهم تیکه مینداختن... اون موقع ها سایه ی همو با تیر میزدیم.

اسمش دیار بود.دیار وفادار...

به پهلو غلت زدم و به عکسش خیره شدم.موهاش مدل کوتاه و مصری بود. صورت گرد اما لاغری داشت و چشمهای بادومی وکشیده ی قهوه ای که نسبتا درشت بودن... فرم لاغر صورتش چشماشو بیشتر به رخ میکشید.لبهای نازک و چونه ی گرد ... دوست داشتنی بود.مهربون... خاص.. تک... دیار وفاداری برام بود... فقط این دیار بهش وفا نکرد.

قسمت سوم:

صدای علی توسرم مثل پتک کوبیده میشد.

-حمزه... حمزه... حمزه... حمزه... حمزه...

همین جور یک بند میگفت حمزه... نه صداش بالا میرفت... نه پایین میومد.مثل مگس ... دم گوشم وز وز میکرد.اخرش روانی شدم و داد زدم: مرررررگ...

خندید و گفت: پاشو.... کلاس اولی... مگه دانشگاه نداری؟

یه نگاه به ساعت انداختم... اه... این که از هفت و ربع گذشته... نفهمیدم چطوری خودم و چپوندم تو توالت... امر واجب انجام نداده ... انجام داده .... صورتم وشسته نشسته اومدم بیرون... مامان خندید و گفت: سلام...

-دیرمه.... وای.... مامان اون پیرهن ابیه رو اتو کردی...

زهرا با ارامش صبحانه میخورد.منم باز پریدم تو اتاق... از تو ساکم جوراب و جینم ودراوردم... اه شلوارمم چروک شده بود.به درک...

علی خندید و گفت: بالاخره کی برد نه؟

شلوارم و پوشیدم وخندیدم و گفتم: اث... (اث میلان)

علی هم پشت کامپیوتر نشست و گفت: خاک بر سر اینتر...(اینتر میلان)

-شام و باختی... کی کجا چه ساعتی؟ هرچی بخوام میخوریم دیگه؟

مامان صدام کرد و گفت: دیر شدا....

باز یاد دیر کردنم افتادم و به علی گفتم: داداشی....

علی: ماشین بی ماشین...

-مامااااان..

مامان تو روم خندید و گفت: من خودم میرسونمت...

-چیییییییییییییییی؟؟؟ عمرا... مگه کلاس اولم...

-مامان...

علی: من ماشین دست تو نمیدم میبری داغونش میکنی...

مامان حق به جانب گفت: مگه چه اشکال داره....؟

واقعا که به نظرش هیچ اشکالی نداشت... با یه نگاه خر کننده زل زدم بهش... و اروم گفتم: خوب من ... خودم با اتوبوس میرم.

خندید و گفت: خیلی خوب... اون قیافه رو به خودت نگیر...

-نه دیگه... مزاحم علی نمیشم... خوب لازم داره ماشینشو...

مامان سوئیچ ماشین علی و پرت کرد سمتم..رو هوا قاپیدمش...یه خنده تحویل مامان دادم وال استار مشکیمو پام کردم. تا علی اومد غرغر کنه زدم از خونه بیرون و درم محکم بستم و رفتم تو اسانسور....

و فشار دادم. موهامو تا اینه با انگشت شونه کردم. با اعلام صدای زن که گفت: پارکینگ ... درا به روم باز شد و رفتم سمت ماشین...P دگمه ی

سوار پژوی لکنته ی علی شدم.

بعد از چهار تا چهارراه و چهل تا چراغ بالاخره به مقصد رسیدم.اُه... دو سال تمام بال بال میزدم که بیام اینجا... اینجا که دیواراش داشت فرو میریخت.

بالاخره نمردیمو دانشجو شدیم.همینجوری داشتم با خودم حرف میزدم و فکر میکردم و دنبال کلاسم میگشتم که یهو انگار یادم افتاد محوطه ی دانشگاه اونم روز اول قاعدتا نباید اینقدر خلوت باشه... به ساعتم نگاه کردم... ای ...ت... این که از هشت و ربعم گذشته .....به سمت ساختمون دویدم...همونجوری که داشتم شماره ی کلاس ها رو نگاه میکردم. چشمم خورد به عدد 230... درش بسته بود... ای کونی...ادم روز اول دانشگاه دیر میکنه...

یه لنگه پا مونده بودم پشت در... که بالاخره دلی به دریا زدم و یه تقه به در کوبیدم و درو باز کردم.یه مرد مسن با ریش ها و موهای جو گندمی یه وری روی صندلی استادی نشسته بود و انگار داشت حضور و غیاب میکرد.

یه اهم گفتم و اروم پرسیدم :ا جازه هست؟

مرد یه نگاه تند و عصبی بهم انداخت ... اما با سر اشاره کرد: بفرمایید...

فقط ته کلاس جا بود.منم سرمو انداختم پایین و رو یه صندلی ولو شدم... داشتم بچه هارو نگاه میکردم.

که استاد گفت: شما ... اسمتون؟

حواسمو جمعش کردم و گفتم: حمزه حاتمی...

مرد عینکشو روی چشمش جا به جا کرد و مستقیم با یه نگاه موشکافانه بهم گفت: تو پسر ایرج حاتمی هستی؟حاج ایرج حاتمی...

-بله...

یه لبخندی زد و سری به علامت تایید تکون داد و رو به بقیه ی بچه ها گفت: حاج حاتمی یکی از بزرگترین انسانهایی است که در عمرم دیدم...

عینکشو از روی چشمش برداشت و چشمهاشو فشار داد و گفت: چه روزهایی که با پدرت همسنگر نبودم...

و درحالی که کمی از احساسات فوران شده ی نوستالژیکش کم شده بود... بقیه ی اسامی رو خوند.

نمیدونم چرا بقیه با یه نگاه خونخواری زل زده بودن بهم... به خصوص یه دختره که تقریبا هم ردیف من ... اون سمت نشسته بود و طوری نگاهم میکرد که انگارارث پدرشو خوردم.

پسرا که دیگه بدتر... کنار دستیم که زیر لب یه چیزی به ناف خودم و جدم بست.

با صدای استاد که گفت: دیار وفادار....

یه دختره که کنار همون برج زهرمار نشسته بود. دستشو برد بالا و با یه لحن ظریف گفت: حاضر...

چه صدایی داشت.نرم و لطیف... شبیه صدای دوبلرا بود .یا این مجری های رادیو که دکلمه میکنن...

خیلی خودمو چپ و راست کردم تا صاحب صدا رو ببینم.اما نشد. تا اخر ساعت همش اون سمت و نگاه میکردم.

موقعی که ساعت کلاس که تموم شد استاد جلوی در ایستاد و صدام کرد.

-بله ایستاد...

-به پدرت بگو... اینقدر بی وفا نباشه... هشت سال زندگی وقت کمی نیست...

مبهوت زل زدم بهش... خدا امواتتو بیامرزه.. . یه مدل حرف بزن حالیم بشه... چرا نطق ادبی میکنی.

-این شماره ی منه...

من هنوز اسم استادو نمیدونستم حالا برم به بابا هه چی بگم؟

انگار فکرمو خوند گفت: بگو حسن شیخی.... میفهمه ... باشه؟ حاتمی فراموش نکنی؟ منتظر تماس پدرت میمونم... یا علی...

یاعلی؟! به کی داشت میگفت... هه....

کاغذوتوجیبم گذاشتم و رفتم تو کلاس وسایل نداشته امو جمع کنم....باید میرفتیم یه کلاس دیگه... وقتی به سمت در میرفتم یکی وسط کلاس یک طعنه ای بهم زد... دومتر پریدم جلو...طرفم خوشحال هیچی نگفت... ازکنارم رد شد و به سمت در میرفت که با طلبکاری گفتم: خدا ببخشه...

یه نگاهی بهم انداخت و یه لبخند پر تمسخر کادو پیچی حواله ام کرد و گفت: خدا به شما خیلی بخشیده...

معنی حرفشو نفهمیدم... اونم ادامه نداد واز کلاس زد بیرون... اینجا دیوونه خونه است؟!

صدای همون دختره اومد که گفت: مهم نیست بیخیال.... واز کلاس خارج شد... لعنتی...

تازه داشتم با خودم فکرمی کردم با منه... اما با دوستش بود... بند کیف دوستش از سگکش در اومده بود.داشتم همون دختره که از ازل انگار بی اعصاب زاییده شده بود نگاه میکردم که یه دوست عتیقه ی دیگه اش با طعنه گفت: پسر حاجی ها هم راه افتادن... و دست دختره رو کشید و باقدمهایی تند از کلاس خارج شدن.

هی پسر اینجا واقعا دیوونه خونه بود... !

تا اخر روز یا مدام تیکه خوردم یا طعنه زدن بهم... این استاد شیخی هم که ولم نمیکرد. منو دو بار تو راهرو دید و به نصف همکاراش منو نشون داد که چی....پسر همسنگرشم... اه از این تیپ ادمایی که همش تو گذشته سیر میکردن متنفر بودم.

خیلی زور زدم باز دیار و ببینم ولی نشد.کلاس دوم هم گذشت.. نه خیلی بی خطر نه خیلی...

تو محوطه راه میرفتم که دیدمش... بین جمع دوستاش ایستاده بود و میخندید.

زل زدم به دیار وفادار... فکر کردم با اون صدا خیلی خوشگل باشه...اما معمولی بود. یعنی هیچ ایرادی تو صورتش نبودا ولی اونطوری که من تو ذهنم پی یه سیندرلا و پری دریایی میگشتم... یا فکر میکردم باشه... نبود.فقط خیلی قشگ میخندید. یه جوری که هرچه قدر هم بدبخت باشی با نگاه به خنده ی اون... یه خنده میاد رو لبت... منم داشتم با لبخند نگاهش میکردم که سروش شهبازی همون پسره که بهم طعنه زد رو بهم گفت: پسر حاجی چشاتو درویش کن... اینا صاحب دارن...

و با رضا جعفری و دانیال سعادت به سمت دخترا رفتن... فهمیدن اینکه اونا با من مشکل دارن... اصلا سخت نبود.

روز اول دانشگاه به معنای واقعی گه بودن ، گه بود.

وقتی هم که رفتم خونه گه تر هم شد.مامان چند وقتی بود که حالش خوب نبود.همش سرگیجه داشت.اون روزم همون مدلی شده بود.

همونجور که کتونیمو در میاوردم دیدمش که روی کاناپه دراز کشیده بود وزهرا به زور اب قند میریخت تو حلقش...

-سلام...

زهرا جوابمو داد و مامانم وانمود کرد خوبه... نیم خیز شد و نشست و به زور لحنشو پر انرژی نشون داد و گفت: سلام... خسته نباشی... دانشگاه چطور بود؟

رنگش خیلی پریده بود.اروم رفتم جلو و گفتم:چی شده؟

مامان دسته ی مبل و گرفت وسیخ تر نشست وگفت: هیچی ... این زهرا شلوغش کرده ... برم یه چایی برای اقای دانشجو بریزم... خواست بلند بشه که باز سرش گیج رفت انگار و پرت شد رو مبل...

زهرا با لحن ناراحتی گفت: اره معلومه هیچیت نیست... ماما... سرشو تکون داد و گفت:خاله... جلوی من علی و زهرا هیچ وقت مامانمو مامان صدا نمیکنن...اما وقتی نباشم...

زهرا ادامه داد:یه دقیقه بریم دکتر... از صبح تا به حال اصلا حالتون خوب نیست...

-از صبح؟

مامان نگام کرد و گفت: چیزیم نیست.... الکی شلوغش میکنه... بیا اینجا تعریف کن ببینم چه خبره؟

کنار مامان نشستم... چشماش از خستگی و بی حالی خمار بود.رنگشم با رنگ سفید دیوار پشت سرش فرقی نداشت.اون وقت میگفت خوبه...

صدای ایفون بلند شد. چند دقیقه بعد علی با نگرانی اومد خونه و جلوی مامان زانو زد و پرسید: چی شده؟

مامان خندید و دستی به سرش کشید و گفت: علیک سلام... و رو به زهرا گفت:باز تو دادار دودور راه انداختی....؟

فقط باید علی و خبر میکرد؟!

علی با دلهره گفت: زهرا میگفت از صبح حالتون خوب نیست... اره؟ بلند شین بریم دکتر...

مامان اهمیتی نداد و خواست به من چیزی بگه که صدای گوشیم بلند شد.

بابا بود.جوابشو ندادم و خاموش کردم.

مامان : بابات بود؟

یک ماه بیشتر بود که ازش قهر کرده بودم... همیشه اون کوتاه میومد.با تمام اخلاقای گندش انگار براش مهم بود اتاق طبقه ی بالا خالی نباشه...

یه اه کشیدم و مامان گفت: جوابشو میدادی...

-حالا بعدا بهش زنگ میزنم...

مامان موهامو نوازش کرد و گفت: بهترنیست که دیگه برگردی؟

ماتم برد.یعنی اینقدر زیادی بودم؟یا مزاحم بودم؟

تو چشمای بی حالش نگاه کردم وگفتم: باشه... همین الان میرم...

مامان لبخندی زد و گفت: شامو بمون...

-نه دیگه باید رفع زحمت کنم... ببخشید تو این مدت...

مامان با تعجب گفت: چی میگی حمزه؟

داشتم جوش می اوردم... خودمو کنترل کردم اما با این حال صدام رفت بالا و گفتم: شرمنده... واقعا نمیخواستم براتون مزاحمت ایجاد کنم....

بلند شدم برم تو اتاق که علی بازومو گرفت و گفت:... خاله منظورش این نبود...