رمان آنرمال به قلم کالیستو آکوامارین

ژانر : #مافیایی #هیجانی #عاشقانه

خلاصه :

من، آفریده‌ی تاریکی‌ام، تاریک و ژرف چون شب‌چشم‌های بی‌انتهای من. طغیانگر و سرکشی رام‌ناپذیر، همانند شیطانی که با هیچ زنجیری بسته نمی‌شود. هرگاه از رنج و خشم زبانه می‌کشم، آسمان شب با من همصدا می‌شود، رعدهای خروشان و باران‌های سیل‌آسا در همهمه‌ای هولناک به دنیا هجوم می‌آورند. من هم نوای نهنگ تنهای اقیانوسم، صدایم در فرکانس‌های ناشنیده، اما تفاوت من در آن است که از تنها بودنم، از این گوشه‌نشینی خود‌خواسته، لذت می‌برم.

در نامِ باد و آذر ، در سایه ی سروش و دَئُنا

"از زبان شخصیت اصلی و دانای کل"

مقدمه:

من، آفریده‌ی تاریکی‌ام، تاریک و ژرف چون شب‌چشم‌های بی‌انتهای من. طغیانگر و سرکشی رام‌ناپذیر، همانند شیطانی که با هیچ زنجیری بسته نمی‌شود. هرگاه از رنج و خشم زبانه می‌کشم، آسمان شب با من همصدا می‌شود، رعدهای خروشان و باران‌های سیل‌آسا در همهمه‌ای هولناک به دنیا هجوم می‌آورند.

من هم نوای نهنگ تنهای اقیانوسم، صدایم در فرکانس‌های ناشنیده، اما تفاوت من در آن است که از تنها بودنم، از این گوشه‌نشینی خود‌خواسته، لذت می‌برم. در دنیای شما، مرا دیوانه‌ای می‌نامند که در الگوهای معمول نمی‌گنجد، کابوسی زنده که در تار و پود خواب‌ها رخنه می‌کند، طوفانی که بی‌رحمانه خانه‌ها را به ویرانی می‌کشاند.

چشمان تیره و نافذم، چون چشم‌های ساحره‌ای بی‌همتا، می‌توانند از بینایی‌ات دزدیده و قلبت را بدون رحم بربایند. گرمای آغوشت برایم سرابی بیش نیست، چرا که من قلبی ندارم تا با آن عاشق شوم یا مالکیتی که مرا پایبند کند. برای من هیچ قفل و کلیدی نخواهی یافت.

بوی تنم، شاید تو را بفریبد، اما ذهنم، سرزمین ناشناخته‌ای است که اسرار شوم در آن دفن شده‌اند. هر دو زخمی و پر از شکستگی هایِ کهنه‌ایم، اما من نه مرهم توهستم و نه التیام‌بخش زخمت.

وحشی‌ام، سَرای جنون و طغیان، آری من! آتشی درونم شعله‌ور است که می‌تواند همه‌چیز را به خاکستر بدل کند. به من دل نبند، چرا که من باد وحشی‌ای هستم که صید نخواهد شد.

مرا بختک سیاهِ اتاق شماره چهار میخوانند..

پس از پرداخت هزینه‌ی لباس‌ها، پاکت‌ها را برداشت و از فروشگاه بزرگ برند لباس زنانه بیرون آمد.

دستش به سختی به سوییچ ماشین غول‌پیکرش در جیب پالتوی پاییزی‌اش رسید و آن را بیرون کشید تا قفل ماشین را باز کند.

پاکت‌های خرید را با دقت در صندلی‌های عقب ماشین جا داد و درِ ماشین سفیدرنگ را بست. سپس دستش را به سمت دستگیره‌ی سرد و مرطوب ماشین دراز کرد تا سوار شود...

که ناگهان با دیدن مغازه‌ی تنقلات فروشی در آن طرف خیابان بارانی ایستاد.

چشمانش بر ویترین مغازه خیره ماند؛ مغازه‌ای که از پشت شیشه‌هایش آبنبات‌های چوبی رنگارنگ در نمایش بودند.

آن آبنبات‌ها، زیبا و رنگارنگ، همچون یادگارهایی از روزهای خوش گذشته در زیر نور خفیف آسمان خاکی می‌درخشیدند.

صاحب مغازه، فضا را با ریسه‌های چندرنگ کریسمس تزئین کرده بود.

توپ‌های براق و رنگ‌های درخشان قرمز، سبز، زرد و آبی از درختان تزئینی کاج آویزان بودند و فضای مغازه را به طرز جادویی پر از شادی و رنگ کرده بودند.

زمستان سرد و طوفانی به زودی در راه بود، اما هیچ‌کس از زمستان دیرینه و بی‌رحم دل آن زن بی‌قرار خبری نداشت.

در همین لحظه، کودکانی از کنار مغازه عبور کردند؛ دختربچه‌ای که دست مادرش را گرفته بود، بینی‌اش از سرما سرخ شده بود.

کودک با شور و شوق به مادرش گفت که می‌خواهد وارد مغازه شوند.

مادر با لبخندی مهربان بر لب، درخواست او را پذیرفت و وارد مغازه شد.

زن دلتنگی عمیقی را در قلبش احساس کرد.

دستی به قلب لرزانش کشید و بی‌صدا از خود پرسید: «چرا مادری نکردم؟»

نگاهش را از مغازه گرفت و به سمت ماشین برگشت. چشمانش را بست و فشار داد، گویی می‌خواست در همان لحظه همه چیز را فراموش کند.

اما چیزی در دلش نهفته بود.

تصمیمی ناگهانی گرفت. سر به سوی مغازه چرخاند و قدم‌هایی تند و سریع برداشت.

تصویری در ذهنش شکل گرفت؛ تصویر دخترک با چهره‌ای معصوم و کودکانگی که همچنان در آخرین نگاهش به آن چشمان سیاه زندانی بود.

چهره‌ای که هرگز نتواسته بود درمانی واقعی برای آن بیابد.

تصورش، همچون گلی پژمرده در دلش می‌نمود.

این تصویر در ذهنش فریادی بی‌پاسخ بود که هیچ‌گاه از ذهنش محو نمی‌شد.

چگونه می‌توانست بی‌تفاوت از کنار آن بگذرد؟

آیا واقعاً دخترک مرده بود؟

کفتارها می‌گفتند او مرده است.

اما آیا حقیقت همین بود؟ آیا او حقیقتاً مرده بود؟

پس از آن حادثه‌ی نگران‌کننده، زن همچنان در دنیای خود گرفتار بود.

او به سرعت می‌دوید، گویی تمام وجودش به دنبال چیزی گمشده بود.

اما آن کودک، دیگر وجود نداشت.

«اگر زنده باشد...»

او حتی نمی‌توانست به این فکر کند که شاید آن کودک مرده باشد.

«ای کاش زنده باشد!»

اما واقعیت این بود که ذهنش دیگر توان پذیرش هرگونه حقیقتی را نداشت.

زن، بی‌توجه به ماشین‌هایی که از کنار او می‌گذشتند و بوق‌های آزاردهنده‌شان را می‌شنید، همچنان به سمت مغازه‌ی لعنتی حرکت می‌کرد.

آن چشمان سیاه و پر از اشک، همچنان در ذهنش رژه می‌رفتند؛ انگار هر لحظه بیشتر و بیشتر در عمق روحش نفوذ می‌کردند، همچون چیزی که به هر قیمتی باید به آن می‌رسید.

با تمام سرعت در حال دویدن بود، اما به نظر می‌رسید که مغازه هرگز به پایان نمی‌رسید، همچنان در دوردست‌ها قرار داشت.

در دلش، آرزو داشت که بتواند یک‌بار هم که شده، آن بدن ظریف و کودکانه را در آغوش بگیرد، به او محبت کند و از او مراقبت نماید.

اما درست در همین لحظه، صدای یک موتورسیکلت که به سرعت به سمتش می‌آمد و بوق‌های ممتدی از آن به گوش می‌رسید، لحظه‌ای او را غافلگیر کرد.

او حتی فرصت نداشت که به خود بیاید، تنها برای یک ثانیه احساس کرد که همه‌چیز از دست رفته است.

تمام زندگی‌اش را به انتظار رسیدن به این لحظه سپری کرده بود، اما در این لحظه، صدای موتوری که به سرعت به سویش می‌آمد، چیزی جز ترس و درد برای او به همراه نداشت.

موتورسیکلت، که راننده‌اش به دلیل سرعت زیاد و هول شدن از برخورد با زن، فرمان را به اشتباه به طرفی کج کرد، مسیر خود را به طور ناگهانی تغییر داد و در این بین حادثه‌ای رخ داد.

تمام اتفاقات به سرعت، همچون برق و باد، رخ دادند.

موتور به زمین خورد و در کسری از ثانیه، زن احساس کرد که چیزی به سرش کوبیده شده است. سرش گیج رفت و در همان لحظه خشک و بی‌حرکت ماند.

او نمی‌توانست اجازه دهد که برگردد و از حال موتورسوار باخبر شود.

آری، دیگر آن زن جسور و نترس گذشته‌ها نبود.

آنقدر به خود فشار آورد که دیگر قدرت حرکت کردن نداشت.

با صدای همهمه‌های مردم، او لرزید.

آهسته برگشت، و تنها با سختی و تردید، نگاهش را به موتورسیکلت سیاه‌پوشی دوخت که وسط خیابان بارانی افتاده بود.

مردم جمع شده بودند و به کمک موتور سوار شتافته بودند، اما زن هنوز در حالت شوک بود، گیج و سرگشته.

او به اطراف نگاه کرد، اما ذهنش هنوز در حال پردازش حادثه بود.

این زن، که مدت‌ها از دلتنگی‌ها و خاطرات تلخ خود رهایی یافته بود، اکنون با احساس عذاب وجدان روبه‌رو شده بود.

او دیگر نمی‌خواست در گذشته‌ها زندگی کند. می‌خواست همه‌چیز را دفن کند، اما چطور می‌توانست با این حادثه کنار بیاید؟

موتورسیکلت سیاه، سنگین و خیس، گوشه‌ای از خیابان افتاده بود. چرخ‌هایش در هوا می‌چرخیدند و به نظر می‌رسید که آن موتور به‌طور کامل از کار افتاده است.

زن، پس از لحظه‌ای مکث و با ناراحتی و سردرگمی، قدم برداشت. او از میان جمعیت عبور کرد و به موتورسیکلت رسید.

دست‌هایش لرزان و بی‌حس بودند، اما توانست با تمام قوا خود را به نزدیک‌تر کند.

به موتورسیکلت رسید، موتور سواری که از درد به خود می‌پیچید و صدای ناله‌هایش از اعماق دل می‌آمد، تلاش می‌کرد تا کلاه کاسکتش را از سرش بردارد.

زن نفس عمیقی کشید؛ خوشبختانه، موتورسوار زنده بود. او هنوز در حال نفس کشیدن و حرکت بود.

زن، با نگرانی در چشمانش، چندین بار وضعیت موتوری را جویا شد، اما موتورسوار تنها با دست‌هایی زخمی و خون‌آلود به او پاسخ داد که حالش خوب است، اما صدای ضعیف و دردآلود او این گفته‌ها را بی‌اعتبار کرده بود.

زن، با ترس و دست‌های لرزان به سمت موتورسوار رفت.

او بی‌توجه به جمعیت، دست‌های موتوری را گرفت و بر شانه‌هایش گذاشت.

ناگهان، کلاه کاسکت را از سر موتوری برداشت.

دست‌هایش در آن لحظه به لرزه افتاد، چرا که او چیزی در دلش احساس کرد.

قلبش از جایش کنده شد.

چهره‌ای که زیر کلاه پنهان بود، برایش آشنا بود.

چرا؟ چرا چهره‌ی این موتورسوار این‌قدر برایش آشنا به نظر می‌رسید؟

زن، که هنوز در حال تحلیل این موضوع بود، در حالی که به چهره‌ی خیس از باران او نگاه می‌کرد، لب زد:

- «حالت خوبه؟»

صدایش لرزید.

- «خیلی متاسفم که این اتفاق افتاد. لطفا با من به بیمارستان بیا، دستت رو پانسمان کنن.»

موتورسوار، با چشمان نیمه‌باز، هنوز چهره‌اش به وضوح در زیر باران دیده می‌شد.

چشمانش، که اکنون باز شده بودند، همچنان دچار سردرگمی بودند.

زن با دلشوره به چهره‌ی او نگاه می‌کرد.

چشمانش مانند دو تیله در دل شب، تاریک و عمیق، اما این نگاه آشنا بود.

چگونه؟

در آن لحظه، صدای باران تندتر می‌شد و همچنان ضربان قلب زن، ناهماهنگ و وحشی، می‌زد.

او نمی‌توانست از این گیجی و کلافگی خارج شود.

چطور ممکن بود که این دو نفر این‌قدر به هم شباهت داشته باشند؟

زنک به دنبال جوابی است برای رفع عذاب وجدانش.

اما در چشمان آن شخص بهت زده، روی زمین سرد، فقط شیشه‌های شکسته و سردی بدتر از سرمای زمستان بود.

کولاک بود.

شاید مانند هجوم یک بهمن از کوه...

لحظه‌ای چشمان شیشه‌ای سیاهش را بست.

دست و پایش سست بود…

مگر می‌شود خیالی باشد؟!

مگر می‌شود خواب باشد و چشمانش را باز کند و بفهمد که او را ندیده؟!

مگر می‌شود واهی باشد؟!

چگونه یک آدم تا این حد می‌تواند آشنا بنظر بیاید و تمامی انرژی‌های عجیب دنیارا به سمتش سوق دهد؟

این زن؟!

همان زنی که در آن عکس گوشه آینه‌ی خانه، گرفتارش کرده بود؟!

باز کرد...

این‌بار، شیشه‌ها کدر بودند.

زنک لحظه‌ای جا می‌خورد.

او باهوش است و پیغام‌هایی از سمت حس ششمش دریافت می‌کند.

شاید او نمی‌خواهد گمان کند که شخص روبه‌رویش، شبیه به همان فردی است که سال‌ها به دنبالش گشته است...

نه... او نبود...

حتی یک درصد هم امکان نداشت او باشد.

آن دلبرک معصوم و بی‌پناه کجا و این چشمان یخ بسته کجا...

کسی نیست که بگوید:

این همان شخص است.

این دخترک همان است که به دنبالش گشته‌ای.

همان فرزندی که به دست یخ‌ها سپردی و در گرمای خانه ماندی.

همانی که...

توهماتش را پس زد.

و نگاه طوفان‌زده‌ی موتوری را دید.

او به اطرافش با نفس‌هایی سنگین نگاه می‌کرد...

شانه‌هایش را به تندی و اکراه از زیر دستان زن بیرون کشید و کلاه کاسکتش را به دست گرفت.

از جایش برخواست.

آن شخص، شخصی محکم است.

وقت تلوتلو خوردن نیست.

شعارش این است که حتی اگر پایت هم قطع شد، نباید بگذاری ضعفت را ببینند...

درد شدیدی در زانویش بود…

اما فقط اخم داشت و لنگ زدن را به زمانی که به خانه رسید، واگذار کرد.

زن همراه موتور سوار بلند شد و باز به سمت او گام برداشت. عذاب وجدان عجیبی در وجودش پیچ و تاب می‌خورد، گویی دلی ناتمام در دل او می‌نوشید.

او می‌خواست کاری برایش کند، تا از شر آن خجالت و شرمساریِ بی‌پایان رهایی یابد.

دلش به شدت برای آن موتور سواری که شباهت عجیبی به دلبرکش داشت می‌سوخت، و نیمی از این احساس را به پای شباهت‌های ظاهری‌اش می‌گذاشت.

کدام شباهت؟

مگر تو او را از دست ندادی؟

چگونه چهره‌اش هنوز در ذهنت نقش بسته است؟

موتوری که سرگردان ایستاده بود، باز دستان دراز شده‌ی زن را به سوی خود دید و از روی کلافگی با همان لحن گرفته و پر از زخم‌های ناشناخته فریاد زد:

- «بهم دست نزن.»

زن، حیرت‌زده از رفتار آن موتور سوار عجیب، به عقب کشید.

تن صدایش، به‌طرزی عمیق، دوست‌داشتنی بود، همچون یک آوا. حتی زمانی که فریاد زد، نوعی موسیقیِ پنهان در آن نهفته بود. این احساس چیست؟

با دهانش، نفس‌های تند و پر از اضطراب می‌کشید. شاید سرگیجه هم به آن همه حس‌های تلخ افزوده شده بود.

قبل از اینکه به سمت موتورش برود، برگشت.

نگاه معناداری به آن زن انداخت. نگاهی که هیچ چیزی جز رنگ نفرت، در دو گوی سیاه آن وجود نداشت.

زن جا خورد.

موتوری برای او آشنا بود و برای موتوری، آن زن امواجی از منفی‌گرایی می‌فرستاد.

حتی کار از آشنایی گذشته بود.

زمزمه‌ها و حرف‌های مردم اطراف، تمامی نداشت.

در آن هیاهو، جایی جز پایش درد داشت! همان‌جایی که ساکت و سوت و کور بود، همچون زندانی تاریک و نمور.

قلبش، درد داشت.

نخست چند مرد و زن از میان جمعیت دل کنده و به سوی او رفتند.

قبل از رسیدن آنها، موتورش را به سختی بلند کرد، انگار که کوهی را از زمین بلند می‌کرد.

اما سنگینیِ چیز دیگری برایش سخت بود.

با تلاش‌هایش، موتورش را بالا برد، اما چه عیبی داشت؟! او از هیچ کمکی نیازی نداشت.

ترحم کسی را نمی‌خواست.

این چیزی بود که او را دیوانه می‌کرد، ای مردم!

کسانی که برای کمک آمده بودند، در نیمه‌راه ایستادند و بی‌حرکت ماندند.

آیا سرش به سنگی خورده بود؟

آن همه بی‌میلی و غرور از کجا می‌آمد؟

به سرعت موتور را روشن کرد و از آنجا دور شد.

همه را در تعجب و حیرت گذاشت و به سرعت به سوی افق رفت.

جمعیت، کم‌کم متفرق شدند و هرکسی زیر لب چیزی زمزمه می‌کرد:

- «زن حواس پرت رو ببین.»

- «چطور می‌خواد با اون دستش رانندگی کنه؟!»

- «خدای من! حتی یه بیمارستان هم نرفت.»

زن همانطور مات و مبهوت در جایش خشکش زده بود.

چرا معنی آن نگاه پر از نفرت را نمی‌فهمید؟

آیا تا کنون کسی بوده که این‌چنین با نفرت به او نگاه کرده باشد؟

در درونش غوغایی به پا بود، گویی جنس آن نگاه را می‌شناخت، اما نفرت آن را نه!

آهی از سر ناراحتی کشید و به سمت ماشینش رفت.

سوار شد و بخاری ماشین را روشن کرد.

سرد بود... سرد...

بالاخره، او در ونکوور پا گذاشته بود.

بی‌توجه به مغازه‌ی تنقلات‌فروشی، آرام و بی‌شتاب حرکت کرد، گویی قصد داشت با تصمیمی که در سر می‌پروراند، بار دیگر به کسی آسیب برساند.

هزاران فکر و خیال چون لشکری سرکش در ذهنش به راه افتاده بودند، بی‌هیچ نظمی، بی‌هیچ پایانی.

گاه نگاهش به آینه‌های ماشین می‌افتاد، گاه به برف‌پاک‌کن‌ها که هماهنگ و بی‌اعتنا به جهان بیرون، به چپ و راست می‌رفتند. صدای یکنواخت حرکتشان با ذهن آشوب‌زده‌اش هم‌خوانی نداشت.

فکرش درگیر بود...

گرمای داخل ماشین را حس می‌کرد، اما آن موتور سوار.

امان از دستش...

چگونه این سرما را تحمل می‌کرد؟

حتی کلاهش را هم دیگر بر سر نگذاشته بود!

آیا خانه‌ای دارد که به آن برگردد؟

مادری دارد که زخم‌هایش را مرهمی باشد؟

آغوشی برای آن تن باران‌خورده‌اش؟

آیا کسی هست که برایش غذای گرمی آماده کند؟

آیا کسی هست که سرماخوردگی احتمالی‌اش را جدی بگیرد؟

نه... این فکرها بی‌فایده بودند.

او چشمانش را دیده بود.

در چشمانش، چیزی جز تنهایی موج نمی‌زد.

تنهایی پشت تنهایی، مانند امواج دریایی سیاه و طوفانی.

و نهنگی که در آن دریای تاریک، ناامیدانه خود را به سطح آب می‌کشید، تنها و خسته.

آهی کشید.

ناگهان نگاهش به آینه‌ی ماشین افتاد و چشمانش با تصویر خودش گره خورد.

"مگر برای طفل کوچکم مادری کرده بودم، که حالا نگران دیگران باشم؟"

این فکر، مانند خنجری از میان ذهنش عبور کرد.

سری از تأسف تکان داد.

طفلش...

طفل کوچکش دیگر مرده است.

او به چشم خود، جنازه‌اش را دیده بود.

***

"فلش بک"

با دستان یخ‌زده‌ام، خودم را بغل می‌کنم. سرمایی که تا اعماق وجودم نفوذ کرده، حالتی فزاینده به من می‌دهد؛ خیلی شدید که گویی هر ذره از وجودم به یخ تبدیل شده است. روزها و شب‌ها در این اتاق دوازده متری به طول انجامیده، اما هنوز نمی‌دانم چه ماهی هستیم.

خم می‌شوم و چشمانم را باز می‌کنم. اولین چیزی که می‌بینم، گل پژمرده‌ای است که در شکافی بین دو پای یخ‌زده‌ام روییده. گلبرگ‌هایش ظریف و رنگ‌باخته‌اند ؛ مانند یک اثر هنری رنگ و رو رفته در میان آسفالت. خیره به تنهایی‌اش می‌شوم و پژمردگی‌اش برایم احساس غریبی را به همراه دارد، گویی داستانی ناگفته را در دلش نهفته است.

تکان‌های شدیدش در اثر باد وحشی توجه‌ام را جلب می‌کند. بی‌اختیار از جا بلند می‌شوم و تصمیم می‌گیرم پناه این گل پژمرده شوم. به آرامی در کنار آن روی زمین دراز می‌کشم و با دقت دستانم را اطرافش حلقه می‌کنم. تلاش می‌کنم از آن در برابر زوزه‌های سرما و باد حفاظت کنم. گل دیگر تکانی نمی‌خورد. خوشحالی‌ای عمیق در درونم جان می‌گیرد. نجاتش داده‌ام! من بالاخره یک موجود زنده را نجات داده‌ام!

اما ناگهان، صدای خنده‌ام در ذهنم به قهقه‌های ممتد و دیوانه‌واری تبدیل شد. آن‌ها، موجودات سفید پوش لعنتی، که مرا مانند یک قاتل در دام خود گرفته‌اند، دوباره ظاهر می‌شوند. فریادی می‌کشم و از حصار دستان قوی‌شان که همچون پیچک دور بازوانم پیچیده، فرار می‌کنم.

آنجا فراری وجود ندارد. فرار؟ نه! فقط می‌خواهم مراقب گل باشم. با نگرانی به آن گل نگاه می‌کنم؛ گویی با التماس کمک می‌خواهد. صدای یکی از آن سفیدپوش‌ها به گوش می‌رسد: _«باید برگردی اتاقت!»

به صورتش خیره می‌شوم،آن صورت های رنگ شده و خوشرنگی که هیچ شباهتی به گچ های چهره های بیماران نداشتند.

حالا دیگر فریادهای من به اوج می‌رسد. از کشیدگی موهایم دردی به وجود می‌آید. درد لابه لای مغز خسته‌ام زبان می‌زند. به کتک‌های مکررشان عادت کرده‌ام، اما هیچ‌وقت به سکوت عادت نکرده‌ام.

با ضربه‌ای از آرنج، چهره‌اش را هدف می‌زنم و او به عقب می‌رود. دیگران هم به سمتش هجوم می‌آورند و حال اکنون من تنها با گل قشنگم می‌مانم. زانو می‌زنم و دوباره از دستانم را سپر می‌سازم. با لبخند به گل خیره می‌شوم و می‌گویم: «ببینید، داره به من لبخند می‌زنه! گلم منو دوست داره، می‌بینید؟»

اما ناگهان، سوزشی در گردنم احساس می‌کنم و لبخندم خشک می‌شود. لگدهای سفیدپوش‌ها، مرا به روی زمین پرتاب می‌کند. پشت سر هم لگد می‌خورم و نگران گل هستم. چطور به آن‌ها نشان دهم که این گل در وسط این حیاط بزرگ و سرد، با امید رشد کرده است؟ چطور بفهمانم که او هم مثل من، جای اشتباهی به دنیا آمده؟ مغزم انگار دچار برفکی می‌شود، اما مقاومت می‌کنم. دوباره روسیاه شدم. دوباره در موقعیت حساسی بی‌هوش شدم.

آنهم توسط آن سرنگ های همیشگی.

***

مدت‌ها بعد، بیدار می‌شوم. تاریکی و نموری اتاق باز هم به‌ عنوان تصویر قابل دیدن مقابل چشمانم خودنمایی می‌کند. دیدنی نیست، اما این تنها چیزی است که می‌توانم ببینم. این اتاق، من را تحمل می‌کند، تا فرصتی بیابم برای دیدن گلم. از تخت‌خواب پایین می‌آیم و سردی زمین اتاق را با پاهای برهنه‌ام احساس می‌کنم.

هر قدمی که برمی‌دارم، کوفتگی‌های بدنم خود را نشان می‌دهند. این کوفتگی‌ها، نشانه زنده بودنم است، نشانه‌ای از سرسختی‌ام. لباس‌هایم گشاد و زواردررفته‌اند. رنگ آبی آسمانی دارند، رنگی که در یادم، به عنوان رنگ محبوبم بود، حالا با خون و خاک آمیخته شده و لکه‌هایی عمیق به جا گذاشته است.

تاریک‌ترین گوشه اتاق را انتخاب می‌کنم. زانو می‌زنم و دستانم را دور پاهایم حلقه می‌کنم. سر سنگینم را روی زانوانم می‌گذارم. سرم، سنگینی عجیبی دارد و این بار نمی‌تواند فقط به خاطر تفکرات زیاد باشد. صدای آواز غم‌انگیزی به گوشم می‌رسد. لبخندی تلخ بر لبانم می‌نشیند. او چه کسی است؟ هر روز همین موقع صدای جادویی اش را می‌شنوم.

به دیوار پشت سرم تکیه می‌زنم و لبخندم پررنگ‌تر می‌شود. صدای گیتار به آواز آرامش‌بخش زیبایش اضافه می‌شود. پوزخندی می‌زنم. «فرشته‌ای در تیمارستان» آمد تا ما را نجات بدهد، آمد تا دقایقی ما را از بیماری و درد دور کند و سپس برود.

گوش می‌سپارم به صدای اویی که هرگز ندیدمش. این صدا یادآور گوی برفی بچگی‌ام است که یک روز از دستم افتاد و شکست. هیچ‌وقت نتوانستم لذت آن لحظات را دوباره حس کنم.

هنوز هم سردم. شاید نزدیک به مرگ باشم و این صدا در تلاش است تا مرا بخواباند؟ وقتی که خوابیدم بیاید و پتو را بر روی جسم بی‌جانم بکشد و دست روح مرا بگیرد و به جایی دور ببرد، جایی گرم و بی‌صدا.

صدای جادویی ناگهان قطع می‌شود. استرس به جانم می‌افتد. سرم را به دیوار می‌کوبم، شاید تصویر برفکی‌ام دوباره اصلاح شود. جیغ‌های کرم‌هایی که روی سرم رژه می‌رفتند، یک صدا می‌گویند: «خودت رو خالی کن.»

بلند می‌شوم، به سختی. حالت تهوعی دارم که پایان ندارد و سرمایی به جانم افتاده که انگشتانم را کبود کرده است. به دیوار روبه‌رو که می‌رسم، با کف دستانم دیوار را لمس می‌کنم. گوشم را به دیوار می‌چسبانم و انتظار می‌کشم. نه، انگار قرار نبود دوباره بخوانی، نفس‌هایم تند می‌شود. ای کاش هرگز نمی‌خواندی که بخواهی زود تمامش کنی.

زمزمه‌ها شروع می‌شود: «بخون، بخون» چنگ‌هایم را به دیوار می‌کشم. آن‌ها همیشه ناخن‌هایم را کوتاه می‌کردند، وگرنه می‌توانستم با ناخن‌های بلندم، حنجره‌ات را بدرم.

بلند می‌شوم و دوباره بر روی تخت دراز می‌کشم و به خودم می‌گویم:« چند بار باید بگم سردمه»

**

چند ضربه‌ی کوتاه به در چوبی می‌زند و اجازه‌ی ورود می‌خواهد. صدای بم مردی می‌گوید: «بفرمایید» و او با نفسی تازه وارد می‌شود. پروفسور ریچارد سر بلند می‌کند و با دیدن شخص روبه‌رویش، عینک مطالعه‌اش را درمی‌آورد. از جایش بلند می‌شود و با نگرانی می‌پرسد: «اتفاقی افتاده، آنجلا؟»

آنجلا، دکتر تازه‌وارد، عصبانی و پرخاشگر به پروفسور که از تجربه‌اش برخوردار است، می‌گوید: «پروفسور، این بار چه توقعی داشتید؟»

پروفسور با خنده‌ای مختصر ادامه می‌دهد: «مریض اتاق 4 دوباره دردسر درست کرده؟»

آنجلا به سرعت پاسخ می‌دهد: «ما هر چه تلاش کردیم، تا الآن هیچ‌گونه تغییری در وضعیتش ندیدیم. نه بهتر می‌شود و نه بدتر. فقط در حال خنثی و بی‌حرکت مانده. امروز هم باز آسیبی جدی به لیلی زد.»

پروفسور جدی‌تر و دقیق‌تر به آنجلا گوش می‌دهد و می‌گوید: «شما می‌دانستید که باید با مریض‌های روانی سروکله بزنید و این را اوایل کارتان پذیرفتید. دلیلش را نمی‌دانم چرا هر روز شکایت می‌کنید از کسی که کنترلی بر رفتارهایش ندارد و فقط یک بیمار است.»

کمی مکث می‌کند و سپس می‌افزاید: «لازم نیست که به او نزدیک شوید. از امروز پرونده‌اش را به من بدهید، خودم به او رسیدگی می‌کنم.»

آنجلا سری تکان می‌دهد، نه راضی و نه ناراضی. بهتر از این بود که دکتر مریضی باشد که هیچ تغییری نمی‌کند و مایه‌ی آبرو ریزی‌اش می‌شود.

پس از دقایقی، پرونده‌ای عجیب در دستان پروفسور بود. او شروع به خواندن توضیحات دقیق و حاشیه‌های بیمار کرد. شنیده بود که مریض اتاق 4 از همه سرکش‌تر است، اما نمی‌دانست که 87 بار برای فرار تلاش کرده و هشت بار نیز موفق به فرار شده است. پروفسور مشتاق‌تر از قبل می‌شود و برای اولین‌بار به فکر می‌افتد که آیا می‌تواند با این بیمار خاص، چیزی متفاوت یاد بگیرد.

«بیا، این بار با هم، همه‌ی این دکترها را آدم کنیم.»

****

ونکوور-کانادا

با سر و صداهایی که شنید، تبسمی سرشار از خوشحالی روی لب‌هایش نقش بست.

دست خود را به آرامی روی موهای کوتاه و قهوه‌ای‌اش کشید، موهایی که لیا با بیگودی به دقت برایش موج‌دار کرده بود. قلبش در سینه‌اش، همچون روزهای نوجوانی، بی‌قرار و تپنده بود.

چراکه دخترش آمده بود.

نوه‌اش آمده بود.

نوه‌ای که حتی یک عکس از او ندیده بود.

هیجان و اشتیاقی بی‌پایان در دلش موج می‌زد.

صداهای شادی که از طبقه پایین می‌آمد، هر لحظه بیشتر او را به خود می‌کشید. صدای کودک خردسال و بازیگوشی که در آغوش مادرش تکان می‌خورد و می‌خندید، او را به دنیای دیگری می‌برد.

مادر کودک، زنی زیبا و آراسته، به خانه قدم گذاشت و با صدای بلند گفت:

«مامان، ما اومدیم!»

زن از پله‌ها پایین آمد. شاید لبخند روی لبانش، پس از سال‌ها، این‌بار واقعاً از ته دلش بود.

با آرامش و عشقی عمیق لب زد:

«من اینجام، دخترم...»

آنیتا شگفت‌زده برگشت و او را دید.

مدت‌ها بود که مادرش را ندیده بود و هرگز طعم آغوشش را دوباره نچشیده بود.

با بغضی که در صدایش پیچیده بود، مادرش را صدا زد.

کودک کوچک و کنجکاو را از روی زمین برداشت و بی‌وقفه به سمت آغوش مادرش پر کشید.

محکم در آغوشش گرفت، گویی می‌خواست مطمئن شود که این همه واقعی است. بوی تن مادرانه‌اش را به ریه‌هایش کشید.

آری، واقعی بود. چقدر نیازمند آن آغوش و نوازش‌های او بود.

زن با دست‌های مهربانش، به آرامی بر سر دخترش کشید.

چقدر دخترکش را دوست داشت.

چشم‌هایش را فشرد و در دل حسرتی که سال‌ها در دنبالش بود، زنده شد.

حسرت در آغوش کشیدن آن تنی که کیلومترها از او دور بود…

همان کودکی که هیچ‌گاه نتواست یک ثانیه تن کوچکش را در آغوش بکشد.

اما حالا، هر ذره وجودش پر از پشیمانی بود.

آنیتا با بغضی که ناشی از خوشحالی و دلتنگی بود، از آغوش مادرش جدا شد و دستانش را گرفت.

«مامان، چقدر دلتنگت بودم...»

زن دست‌هایش را از دستان دخترش جدا کرد و صورت کشیده و زیبای آنیتا را قاب گرفت.

چقدر شبیه خودش بود... زنی 25 ساله با چشمانی قهوه‌ای، همانند چشمان مادرش.

«خوش آمدی، عشق مامان... زیبای مامان.»

آنیتا با بغض و تک‌خنده‌ای گفت:

«مامان، نوه‌ات رو نمی‌خوای ببینی؟!»

زن، انگار به ناگاه چیزی یادش آمده باشد، بشدت آنیتا را کنار زد.

با یکی از قشنگ‌ترین صحنه‌های دنیا روبه‌رو شد...

او نوه‌اش بود، پاره‌ای از تنش.

چگونه توانسته بود در این حد خواستنی باشد؟!

بدون فکر، به سرعت به سمت کودک کوچک و کنجکاو دوید و او را به آغوش کشید.

«سلام، وروجک مادربزرگ...»

صورت کودک را بوسید و قلبش پر از احساساتی بی‌نظیر شد.

چقدر خوب بود که حالا نسخه‌ای کوچک‌تر از فرزند عزیز خود را در آغوش داشت.

اما…

به ناگهان، نگاهش خیره به صورت کودک ماند.

او شبیه به مادرش نبود.

حتی شبیه به خودش یا پدرش هم نبود.

صدای آنیتا از پشت سر شنیده شد که با صدایی گرفته گفت:

«اون شبیه ما نشده، مامان... اون... اون...»

زن صدایش را قطع کرد و، یکه خورده، گفت:

«شبیه اونه… این بچه خیلی شبیه به اونه… درست شبیه به گمشده‌ی منه...»

آنیتا با کلافگی گفت:

«وای مامان، هنوز فراموشش نکردی؟! این همه سال گذشته، کجا بوده که هیچ نشونی ازش نیست؟! اون مرده، دیگه گمشده نیست. هر وقت به مایا نگاه می‌کنم، انگار اون پیش چشممه...»

چرا صدایش می‌زنند "اون"؟

مگر او کی بود؟!

زن به آرامی جلو رفت و دستش را روی شانه‌ی مادرش که هیچ خمیدگی‌ای نداشت گذاشت.

و با لحن آرام و ملایمی زمزمه کرد:

«مامان، تو می‌تونی با مایا جبرانش کنی و فکر کنی که اونه… این یک سالی که مایا به دنیا اومده، فکر می‌کنی چرا هیچ‌وقت عکس‌هاش رو نفرستادم؟ چون می‌دونستم بیشتر از هر وقت دیگه دلتنگ می‌شی… چون نمی‌خواستم دلواپست کنم...»

زن صدایش را قورت داد، بغضی سنگین در گلو داشت و به مایا نگاه کرد که کنجکاوی و تعجب از چهره‌اش می‌بارید.

چشمانش از مادرش به سمت مادربزرگش و از مادربزرگش به سمت مادرش می‌رفت.

«این بچه خیلی معصوم و خوشگله، درست عین گمشده‌ی من...»

خیره به صورت کوچک و معصوم مایا ماند، صورت تپل و سفید، لب‌های غنچه‌ای صورتی، و چشمان درشت و مشکی که جذابیت چهره‌ی او را دوچندان کرده بود.

اشک‌هایش را پاک کرد و با خوشحالی ساختگی رو به مایا گفت:

«گرسنه‌ای، کوچولوی مامان‌بزرگ؟!»

**

تورنتو، کانادا – تیمارستان

پیرمرد با قدم‌های محکم در راهروی بی‌روح تیمارستان قدم می‌زد.

سنش زیاد بود، اما هنوز هم استوار و محکم ایستاده بود و تصمیم داشت آخرین بیمارش را درمان کرده و از کار خود بازنشسته شود.

کلید اتاق بیمار فراری را از پرستاران طبقه دوم، بخش (A)، گرفت.

بخش A، بخشی بود برای بیمارانی که وضعیت‌شان به مراتب بهتر از بیماران بخش B بود.

بوی مرگ و خاموشی در آن بخش برایش عادی شده بود.

جلوی در اتاق ایستاد و چند ضربه آهسته به در زد.

حتی اگر بیمار بود، این رفتار برایش معنایی نداشت. ولی او هنوز یک انسان بود.

در را باز کرد، قدم به اتاق گذاشت.

اتاق تاریک و سرد بود.

"آیا اتاق سیستم گرمایشی ندارد؟"

تاریکی به قدری نبود که نتواند چیزی ببیند. دستش را به دیوار کشید و پریز برق را پیدا کرد.

برق را روشن کرد و بیمار را دید.

به دیوار تکیه داده بود و خیره به گوشه‌ای نگاه می‌کرد.

پروفسور می‌دانست که بیمار هنوز متوجه ورود او نشده است.

آنطور که به گوشه خیره شده، مشخص بود که در دنیای خیالی خود غرق شده است.

(تصویر کرکتر: آرتا)

(از زبان شخصیت اصلی)

این اتاق زجرآور بود.

احساس می‌کردم هیچ چیز درست نیست.

پنجره‌ها کج بودند یا من کج می‌دیدم؟

شاید هم قرنیزها درست نصب نشده بودند و همیشه دلم می‌خواست به سمت‌شان هجوم ببرم و همه ی شان را صاف کنم.

این صحنه‌ها را هر روز و هر شب، بی‌وقفه و بی‌هیچ کم و کاستی، در طی دو سال گذشته مرور کرده‌ام و اینک حتی در تاریکی نیز می‌توانم آن‌ها را ببینم، گویی همچون سایه‌ای سنگین و جان‌کاه بر روح و روانم گسترده‌اند و مرا به تسخیر خود درآورده‌اند...

اما ناگهان اتاق روشن شد.

از اینکه از آن افکار دست بکشم، آزرده‌خاطر بودم؛ گویی بختکی بی‌رحم و بی‌گذشت بر روح و جانم افتاده و اجازۀ هیچ حرکتی را به من نمی‌دهد. نمی‌دانم کی آمده و نمی‌خواهم بدانم.

صدای قدم‌هایی که به‌سوی من می‌آیند، توجهم را جلب کرد... آیا یک سفیدپوش دیگر است؟!

پس از زمانی طولانی توانستم نگاهم را حرکت دهم و اندکی رفتارهایش را مطالعه کنم. اما از نگاهش هیچ خوشم نیامد. حس می‌کردم کوچک و خوار شده‌ام. نمی‌خواهم کسی خلوت مرا برهم زند.

آیا قرار است مرا دوباره بیهوش کنند؟ شاید این خبر به‌ظاهر خوشایندی باشد؛ چرا که از این روزمرگی‌های کسالت‌آور و تکراری به تنگ آمده‌ام.

هنوز کبودی‌های تنم از میان نرفته‌اند. آثار زخم‌های کهنه و جای آمپول‌ها هنوز بر بدنم باقی است. اما آن‌چنان سرگشته و گنگم که بیهوشی، شاید تنها چیزی باشد که به آن نیاز دارم.

سفیدپوش کهنه‌کار، به‌گونه‌ای مرا می‌نگریست که گویی از افکار درون ذهنم آگاه است. از این نگاه‌ها ناخشنودم... مدت‌هاست از هیچ چیزی حس خوبی ندارم.

گفت: «نام من ریچارد است... ریچارد آنتونی.»

برایم مهم نیست که تو کیستی! تنها از اینجا برو. از اینکه خلوت مرا برهم زده‌ای و تاریکی اتاق را از من گرفته‌ای، برآشفته و بیزارم.

عینکی از جیبش بیرون آورد و بر چشم نهاد. سپس با خونسردی گفت: «پرونده‌ات را خوانده‌ام. حیف است که هنوز اینجا باشی.»

اتاق را کاوید، نگاهی به دیوار‌ها، پرده‌ها و تخت انداخت. در حالی که سخن می‌گفت، طول و عرض اتاق را طی می‌کرد و اطراف را زیر نظر داشت.

دکتر گفت: «آمیتیس بیگی! به‌زودی بیست ساله می‌شوی. دو سال است که اینجایی!»

سرم گیج می‌رود. تنها می‌خواهم اینجا نباشد. از شنیدن نامم بیزارم، گویی لکه‌ای ناپاک بر روح من است. از اینجا برو.

دکتر افزود: «از امروز من پزشک تو خواهم بود. با من همکاری کن، چون می‌دانم توانایی‌اش را داری. به روزی بیندیش که از اینجا رها خواهی شد.»

قلبم تندتر می‌تپد!

جز اینجا جایی ندارم. هیچ‌کجا به من تعلق ندارد.

هرچه کوشیدم، نتوانستم بگریزم. عزم رفتن از اینجا ندارم.

می‌خواهم به او بگویم که برود، می‌خواهم فریاد بکشم، ولی...

دکتر گفت: «می‌دانم به چه می‌اندیشی! اما تو به اینجا تعلق نداری، آمیتیس.»

لبخند گرمی زد و اتاق را ترک کرد، مرا با هزاران حس منفی و انزوا تنها گذاشت. در خود فرو می‌روم. می‌دانم که هیچ جایی ندارم. هیچ‌کس و هیچ‌چیز قادر نیست مرا آرام کند.

دیگر جایی نمیروم.

***

(ونکوور، کانادا)

_«مامان»

لاله، با نگاهی پر از شوق و احساس، بوسه‌ای دیگر بر گونه‌های کودک کنجکاو و دلبندش می‌گذارد. چشمانش به‌سرعت به سمت پله‌های دوبلکس می‌دوزد، همان جایی که آنیتا ایستاده است.

آنیتا، در حالیکه دو کیف دستی بسیار شیک و مجلسی در دست دارد، به سمت مادرش می‌نگرد. نگاهی مشتاق و پرسشگر:

«مامان، کدوم یکی از اینا قشنگ‌تره؟»

لاله با لبخندی مهربان، با دقت به لباس‌های دخترش می‌نگرد، سپس چشمانش دوباره به آنیتا می‌افتد. صدای نرم و دلنشینی از لاله به گوش می‌رسد:

«انقد سخت نگیر، همون شیری ورنی رو بردار، به لباسات بیشتر میاد.»

آنیتا با سری تکان دادن، پله‌ها را با شتاب به سمت بالا برمی‌دارد. وارد اتاق می‌شود. در آیینه نگاه می‌کند، قدی بلند و پوستی برنزه که در تضاد با پالتوی شیری رنگش به‌طور دلنشینی خاص و جذاب به نظر می‌رسد. این تضاد میان رنگ‌ها باعث می‌شود که او در آن لحظه، به‌نظر زیباتر از همیشه باشد. به سوی مادرش باز می‌گردد، با لبخندی که در دل آن هیجانی نهفته است.

مادر و دختر با یکدیگر از خانه خارج می‌شوند و به آسانسور می‌روند. وقتی به پارکینگ می‌رسند، صدای خنده‌های بلند و جیغ‌های کودکانه مایا، مادر را به وجد می‌آورد. لاله با دست‌های پر از محبت، دختر دلبندش را روی صندلی ایمنی ماشین می‌گذارد.

هزاران بار دلشوره‌ای در دل لاله به‌وجود می‌آید، نگرانی‌هایی که همیشه با دیدن مایا در دلش رشد می‌کنند، اما او هر بار با لبخندی آرام و پر از عشق، این نگرانی‌ها را پنهان می‌کند. از خود می‌پرسد: «اون نیست، برای همیشه نیست.»

آنیتا از سال‌هایی که در ایتالیا بود و زمانی که با لاله دیدار کرده، صحبت می‌کند. لاله با شوق گوش می‌دهد، با خنده‌ای پر از سرزندگی پاسخ می‌دهد و از استقلال و قدرت دخترش به خود می‌بالد. اما در درون خود، سوالی بی‌جواب می‌زند: «چرا به کسی که نیست افتخار نکردم ؟»

آنیتا، با انگیزه‌ای که از گذشته نهفته در دلش می‌جوشد، راه رستورانی را پیش می‌گیرد که روزگاری پاتوق همیشگی‌شان بود. در میانه راه، در پشت چراغ قرمز، لاله لحظاتی را در سکوت می‌گذراند و به عکس گرفتن از مایا می‌پردازد. آنیتا با حرکتی بی‌خبر از دنیای پیرامون، ناگهان جمله‌ای بر زبان می‌آورد:

«خدای من، تعداد خلافکارها روز به روز داره بیشتر میشه.»

لاله که با دقت نگاه آنیتا را دنبال می‌کند، به مانیتور بزرگی که در سر چهارراه نصب شده توجه می‌کند. چشمانش میخکوب می‌شود بر روی تصویر جوانی که با حالتی آشفته، دستبندی به دست دارد و خون بر دستانش دیده می‌شود.

نگاهش به نوشته‌های روی صفحه می‌افتد:

«مافیای بزرگ تورنتو دستگیر شد.»

در دل لاله، خون یخ می‌بندد. نام مافیا در ذهنش طنین می‌اندازد، همان نام که به‌خوبی در حافظه‌اش ثبت شده است. خاطرات تلخ گذشته به سرعت به ذهنش هجوم می‌آورد. در حالی که چراغ سبز می‌شود و ماشین حرکت می‌کند، نگاهش را از مانیتور می‌دزدد. اما می‌داند که فصلی جدید در زندگی‌اش آغاز شده است. فصلی که باید از آن خاطرات تلخ خلاص شود.

**

آنیتا مشغول خوراندن سوپ به مایاست.

لاله، با نگاهی پر از عشق و دلگرمی به آن‌ها می‌نگرد. این لحظات، این صحنه‌ها، به نوعی برای او معنای زندگی مجدد را دارند. در دلش می‌گذرد: «جای یک نفر خالی است. اگر او هم بیاید، همه چیز کامل می‌شود.»

ناگهان، آنیتا با صدای آرام و جدی می‌گوید:

«مامان، می‌خواستم راجب موضوعی باهات صحبت کنم.»

لاله که برای لحظه‌ای دچار سردرگمی می‌شود، به سمت آنیتا برمی‌گردد. نگاهی کوتاه و دقیق به چشمان قهوه‌ای آنیتا می‌اندازد، چشمانی که از مادرش به ارث برده و اکنون در آنها رنگی از جدیت و تصمیم مشاهده می‌شود. آنیتا یک جرعه از شامپا*ین خود می‌نوشد، سپس به آرامی می‌گوید:

«راستش می‌خوام مدت بیشتری پیشت بمونم. شاید اصلاً از خونه گرفتن هم منصرف بشم.»

لاله، با خوشحالی اما کمی سردرگم، لبخندی می‌زند. نگاهش را به مایا می‌اندازد و با شوخی می‌گوید:

«عالیه! چی بهتر از این؟! من این کوچولو رو هر روز میتونم بخورمش دیگه!»

آنیتا در حالی که در درون خود با تردید دست و پنجه نرم می‌کند، می‌گوید:

«نه مامان، راستش حقیقت اینه که مدتیه احساس می‌کنم کسی تعقیبم می‌کنه. حتی وقتی ایتالیا بودم، این احساس رو داشتم.»

لاله، که اکنون بیش از پیش متوجه جدیت و نگرانی در صدای دخترش می‌شود، کمی رنگ از چهره‌اش می‌رود. ذهنش سریعاً درگیر شده و به‌طور ناگهانی در برابر این سخن آنیتا دچار نگرانی می‌شود.

«از کی این احساس رو داری؟»

آنیتا با فکری عمیق و لحظه‌ای مکث، جواب می‌دهد:

«تقریباً پنج، شیش ماهی میشه، ولی هنوز هیچ حرکت خطرناکی ندیدم.»

ضربان قلب لاله به‌سرعت کند می‌شود. حالا او متوجه عمق بحران‌هایی می‌شود که شاید همیشه از آنها بی‌خبر بوده است. آیا آنیتا واقعا نمی‌داند که چنین احساساتی چه معنای خطرناکی دارند؟ چرا این موضوع مهم را این‌طور دیر به لاله گفته است؟

لاله به سرعت می‌گوید:

«پاشو، بریم خونه. هرچه سریعتر.»

*

(تیمارستان تورنتو)

در گوشه‌ای از اتاق تیمارستان، جایی دور از هرگونه آرامش و سکون، من هنوز به دیوار تکیه داده‌ام، در حالتی که افکارم به‌طور مداوم در حال چرخیدن هستند.

و ناگهان، در باز می‌شود.

سفیدپوش‌ها، با خشونت بی‌حد و حصر، به سمتم حمله‌ور می‌شوند. در برابر آن‌ها، احساس ترس و ضعف ندارم. می‌دانم که هر زمان آن‌ها این‌گونه بی‌رحمانه رفتار می‌کنند، یعنی قصد دارند کاری انجام دهند که کاملاً برخلاف میل من است.

اما اکنون چیزی بیش از آنچه که در نظر دارم، ذهنم را پر کرده است. باید از این اتاق بیرون بزنم، به هر قیمتی که شده. باید به اتاق بغلی برسم. تنفسم سنگین و تند می‌شود. آن‌ها مرا بلند می‌کنند، من نمی‌توانم مقاومت کنم. دیگر توان ایستادگی ندارم.

ولی درون من، هنوز گرگ وحشی‌ای است که در تکاپوست، در حال دریدن و شکافتن همه چیز، همه‌چیزهایی که در اینجا هست.

روز نظافت است ؟!

چرا این موهای زشت و آشفته ام را کوتاه نمیکردند؟!

از این موهای مشکی که روزی پس زده شدند و بلوند ، ترجیح داده شد بیزارم.

از اتاق خارج شدیم.

دو قدم تا اتاق بغلی...

هنگام رد شدن، کولی بازی هایم را از سر گرفتم و با قدرت پرستاران را پس زدم.

به سمت اتاق دویدم.

خندان و درعین حال وحشیانه در اتاق را باز کردم.

پرستار ها به من رسیدند و بازهم کتک زدند.

این‌ها تنها کتک‌ها نیستند که مرا می‌شکنند، بلکه چیزی عمیق‌تر از آن، چیزی که هنوز می‌پندارم در سایه‌ها نهفته است، مرا آزار می‌دهد.

نکند روحی چیزیست ؟!

من از روح نمی‌ترسم. از این می‌ترسم که به توهمی گرفتار شده باشم...

لرزشی تمام وجودم را به تسخیر خود درآورد. در این لحظه، کتک‌های پرستارها به نظرم قابل تحمل‌تر می‌آمد.

به سختی از جا بلند شدم و بی‌اختیار دوباره به راه افتادم.

ذهنم انبوهی از سوالات بی‌پاسخ بود. آن آدمی که آواز می‌خواند، کجا رفته است؟ قسم می‌خورم که هر روز صدای او را می‌شنوم. اما وقتی در اتاقش را باز کردم، چیزی جز خاک و کثیفی ندیدم. اتاقی نمور، سرد و تاریک، انگار سال‌ها بود که هیچ انسانی پا به آن نگذاشته بود.

به بخش نظافت بیماران تیمارستان رسیدیم. آرام بودم؛ هر وقت ذهنم بیش از حد درگیر بود، آرامش به من دست می‌داد. نه فریادی، نه جیغی، نه حتی اعتراض کوچکی. نوبت من بود.

بیماری را دیدم که به طرز چندشناکی لباس‌هایش را بالا می‌زد. هر قدر که پرستارها سعی در آرام کردنش داشتند، او بیشتر به کارش ادامه می‌داد.

آیا من هم به چشم دیگران همین‌گونه به نظر می‌رسم؟ نه... من فقط ذهن و روحم دردمند است، اما دنبال مرهمی برای آن‌ها نیستم.

من به اینجا تعلق ندارم، اما جز این مکان، جایی دیگر نیز ندارم.

حالم خوب است. عالی‌ام. فقط نیاز به تنهایی دارم.

نوبت من که رسید، در سکوت کامل تمامی بدنم تمیز شد. موهای بلندم را پس از یک هفته شستند و برخلاف گذشته، کتکی نخوردم.

حالا فهمیدم دلیل کتک خوردن‌هایم فقط خودم بودم. پرستارها گهگاهی با تعجب به هم نگاه می‌کردند. قبلاً حتی اجازه نمی‌دادم سر انگشتشان به من بخورد، اما حالا احساس می‌کنم هر روز که در این زندان سرد و تاریک که به آن اسیرم، بیشتر در توهم غرق می‌شوم.