رمان هنراول به قلم unique74

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

قصه راجع به دختر به نام زلال هست که فرزند طلاقه و مزه ی بی مهری رو کاملا چشیده . پیش مادربزرگش و عموی جوونش بزرگ میشه . عموش یک موزیسین بوده و زلال پیش اون به آموزش موسیقی می پردازه ...تا اینک بعد از فوت مادربزرگش مجبور میشه با پدرش زندگی کنه ... مشکلات زیادی رو این بین دچار میشه ... بعد از سه سال بعد از زندگی با پدرش عموش از خارج بر می گرده و زلال رو پیش خودش می بره و از اینجاست که داستان زندگی زلال شروع می شه ...

هنر اول

این جا زمین است.

ساعت به وقت انسانیت خواب است.

عجب موجود سخت جانیست این دل.

هزار بار تنگ می شود، می شکند، می سوزد، می میرد باز هم می تپد.

پانگاشت یکم:

هر گونه اسم، تاریخ و ... ساخته ی ذهن نویسنده است و هیچ گونه صحتی ندارد.

پانگاشت دوم:

هنر اول: موسیقی

هنر دوم: هنرهای دستی مانند مجسمه سازی، شیشه گری

هنر سوم: هنرهای ترسیمی مثل نقاشی، خطاطی، عکاسی

هنر چهارم: ادبیات شامل شعر، داستان، نمایشنامه، فیلمنامه و نثر

هنر پنجم: معماری

هنر ششم: ر*ق*ص و حرکات نمایشی

هنر هفتم: هنرهای نمایشی شامل سینما، تئاتر و ...

ـ اسم؟

̵ زلال!

̵ فامیل؟

̵ پویان.

̵ نام پدر؟

زلال نفسش را بی حوصله پوفی کرد و گفت:

ـ آریا!

̵ سن و تحصیلات؟

̵ هجده سالمه. پیش دانشگاهی هستم.

̵ شماره ی شناسنامه؟

̵ حفظ نیستم. رو کارت ملی روبروتون نوشته!

ستوان به خودش زحمتی داد و سرش را بالا گرفت:

̵ این وقت شب تو اون مهمونی چی کار می کردی؟

̵ من یه نوازندم. یکی از دوستام ازم خواست توی مهمونیش براش بنوازم، منم این کار رو کردم. نمی دونستم جرمه!

̵ چه جور مهمونی بود؟ چیز خاصی هم دادن بخورید؟

زلال با این که منظور ستوان رو درک کرده بود با حالت ساختگی ترس از مامور قانون گفت:

- راستش یه جور مهمونی تولد بود. تخمه، آجیل، ژله، آبمیوه و قهوه دادن. می خواستن کیک هم بدن که شما سر رسیدید.

ستوان که به لحن مسخره ی او پی برده بود با چشم غره تلفن را جلویش گذاشت و گفت:

ـ زنگ بزن به خانوادت. باید بیان تعهد بدن.

زلال با تردید به ستوان نگاه کرد. دستش را جلو نبرد و با نگاه گنگی خیره شد به تلفن. ستوان تشر زد:

ـ معطل چی هستی؟

زلال « هر چه بادا باد» ته دلی گفت و با استرس شماره ی خانه شان را گرفت. بعد از بوق های کش داری که حوصله اش را حسابی سر می برد، پدرش با صدای خواب آلود گوشی را برداشت:

ـ بله؟

پشتش را به سروان کرد و چشمانش را بست.

- سلام آریا.

- سلام. چی شده؟!

- راستش ...

کمی مکث کرد و ادامه داد:

- من الان تو پاسگاه ولنجک هستم. باید بیای تعهد بدی من بیام بیرون.

سکوت برقرار شد. زلال مدام سیم گوشی تلفن را دور دستش می پیچید و باز می کرد. صدای ظریف و ضعیف مونثی از آن طرف خط به گوش زلال رسید: « کجا رفتــی آریا؟!» زلال نفس سنگینش را بیرون داد. صدای آریا متعاقبا به گوشش رسید و همان جوابی را که در آن ذره ای شک و تردید نداشت، به او داد:

- الان فرزانه این جاست. نمی ...

قبل از آن که جمله اش تمام شود، زلال گوشی را روی دستگاه کوبید. حدس زدن آن که آریا چه می خواست بگوید آن قدر برایش سخت نبود که خفت شنیدن جواب «نه» را به خود بدهد. فقط در کار خودش مانده بود که اصلا چرا به او زنگ زد؟! مگر به ولی و بزرگ تر بودن قبولش داشت که با او تماس گرفته بود؟! مگر نمی دانست چه در انتظارش است؟! برای چندمین بار می خواست فرصتی بدهد و شانسی را امتحان بکند و هر دفعه نتیجه بگیرد که از دوست دخترهای آریا هم برای او کمتر است؟!

غده ی چرکی جان گرفته در گلویش را با آب دهانش پایین داد و با لحنی که قاطعیت از آن می بارید گفت:

-میشه زنگ بزنم عموم بیاد؟!

با تکان سر ستوان جوابش را گرفت. بدون لحظه ای شک و تردید شماره را گرفت. نمی دانست چندمین بوق بود که صدای گرفته ی آرش، عمویش، که الو می گفت، شنید و بعد هم صدای خمیازه کشیدنش را.

- سلام.

آرش خمیازه ای کشید و خفه گفت:

ـ شما؟!

ـ زلالم!

آرش با صدایی که نگرانی درونش، هویدا بود گفت:

- زلال، خودتی؟ چی شده؟!

- هیچی! نگران نشو. چیز مهمی نیست. فقط می تونی بیای پاسگاه ولنجک دنبالم؟!

- دنبالت؟ اون جا چی کار می کنی؟ حرف بزن مُردم از نگرانی!

- چیز مهمی نیست. بیای این جا می فهمی!

- ده دقیقه دیگه اونجام.

زلال با گفتن «الان میان دنبالم!» به ستوان، روی صندلی های مشکی اداری که روبروی میز ستوان قرار داشت، نشست. به اطراف نگاه کرد. از در باز به بچه هایی که همراه پدرانشان در راهرو بودند، نگاه کرد. بعضی ها با دعوا و بعضی ها هم به حالت تاسف با فرزندانشان، رفتار می کردند؛ ولی آریا همین را هم از او دریغ کرد. هیچ وقت برایش پدری نکرده بود ولی عمویش نگرانش می شد. از خوابش برای او می گذشت. کاش او پدرش بود. آرش سی ساله پدر زلال هیجده ساله. خنده ی تلخی روی لب هایش نشست که جای خنده نداشت چون گریه دار بود که بخواهی کس دیگری جای پدرت باشد. نفسش را سخت و صدادار بیرون فرستاد.

با صدای آرش از اوهام و افکارش بیرون آمد و لبخند تلخی روی لب هایش شکل گرفت.

صدای محکم آرش و اخم های درهمش، ستوان را نشانه گرفت.

- چرا برادرزاده ی من این جاست؟

ستوان بی حوصله جواب داد:

- شما؟

- آرش پویان! عموی زلال پویان.

ستوان ابتدا با تعجب و بعد با نگاه عاقل اندر سفیهی رو به به آرش گفت:

- شما عموی این خانم هستید؟

و با دست به زلال اشاره کرد.

آرش که کم کم داشت عصبانی می شد، جواب داد:

ـ اشکالی داره؟ حالا می فرمایید چرا این وقت شب این جاست؟

- اشکالش رو وقتی به خودت و اون نگاه کنی می فهمی.

و با تشر رو به زلال گفت:

ـ گفتی زنگ می زنی به عموت، حالا چرا دوست پسرت این جاست؟ حالا هم زنگ می زنی خانوادت بیان یا تشریف می بری بازداشتگاه.

آرش با عصبانیت گفت:

ـ این چه حرفیه می زنی جناب محترم؟ من آرش پویان هستم؛ عموش. حالا هم اومدم هر کاری باید بکنم و انجام بدم. تعهد بدم، ضمانت بذارم، هـــــر کاری!

- همین که گفتم. باید زنگ بزنه پدر و مادرش.

- میشه اول بفرمایید برای چی اینجاست؟

- با چند تا از دوستاشون تو یه مهمونی شبانه ی مختلط دستگیر شدند که توش م*ش*ر*و*ب هم سرو می شده!

آرش رو به زلال کرد و با ناباوری پرسید:

ـ آره زلال؟!

زلال سرش را پایین انداخت و آرام گفت:

ـ من که نمی خوردم!

- در این مورد بعدا، مفصــل صحبت می کنیم. فعلا بهتره زنگ بزنی به آریا تا هرچه زودتر از این جا بری!

زلال دلش نمی خواست دوباره زنگ بزند و دلش هم نمی خواست به بقیه بگوید چرا زنگ نمی زند. به همین خاطر رو به ستوان کرد و گفت:

ـ اگه نیان چی میشه؟

- امشب رو این جا می گذرونی!

آرش گفت:

ـ یعنی چی نیان؟! الان من زنگ می زنم.

زلال فقط توانست بگوید:

ـ نــــه!

آرش با چشم های تنگ شده در چشم های به غم نشسته ی زلال خیره شد و گفت:

- نه؟ یعنی چی؟

زلال از دلشوره ی این حسِ بدِ گریبانگیر، به جان مفاصلش افتاد و یکی یکی صدایشان را در آورد. آب دهانش را به سختی قورت داد.

ـ اون ... اون ... اون، نمی تونه بیاد!

آرش روبروی زلال قرار گرفت. کمی دورتر از میز ستوان. زلال زد به سیم آخر. آرام طوری که ستوان نشنود گفت:

ـ زنگ زدم گفت کسی پیششه نمی تونه بیاد.

چین های روی پیشانی آرش عمیق تر شد.

ـ کی؟

زلال چشم هایش را باز و بسته کرد تا بر اعصاب خود مسلط شود. نباید کم می آورد. با لحنی که سعی داشت عادی باشد گفت:

ـ دوست دخترش!

قیافه ی آرش آشکارا در هم رفت. توقع نداشت از دهان برادرزاده اش، چنین چیزی را در مورد برادرش بشنود. برادرش را می شناخت. حتی بعد از چهل سال سن عوض نشده بود ولی نمی دانست تا این حد، حتی جلوی دخترش!

زیر لب غرید:

ـ دخترش مهم تره یا اون زنیکه ی ... . اگه داداشم نبود همین الان زنگ می زدم پلیس. کثافتا!

رو به ستوان با لحنی قاطع گفت:

ـ جناب، پدرش نمی تونه بیاد. این دختر هم نمی تونه و نبـــاید، امشب رو این جا بگذرونه. چه مدرکی ارائه بدم قبول می کنید بنده عموشم؟

ستوان به آرش نگاهی دوباره انداخت. به جلز و ولز کردن هایش برای دور کردن زلال از پاسگاه و بازداشتگاه، به حس های حامی گرانه اش. نگاهش را به سوی زلال برگرداند. دیگر در صورتش آن شیطنت های ابتدای آمدنش و آن جسارت نشان دادن ها، نبود. صورتش آرام و معصوم شده بود و انــگار لایه ای از غم روی چشم هایش نشسته بود.

- مدرک شناسایی همراته؟!

آرش، کارت ملی اش را از کیف پول چرم قهوه ای سوخته اش درآورد و روی میز گذاشت. کارت زلال را همان ابتدا گرفته بودند. ستوان بعد از نگاه موشکافانه به کارت ها گفت:

ـ اینا این جا می مونه. فردا پدرت باید بیاد تعهد بده. حالا این جا رو امضا کنید.

آرش نفسی از سر آسودگی کشید. زلال ویولونش را برداشت و با هم از پاسگاه خارج شدند.

در ماشین هر دو سکوت کرده بودند. ذهن زلال درگیر عکس العمل های آرش بود و آرش به آریا فکر می کرد و بی مسئولیتی اش در برابر زلال.

مقابل در بزرگ و سفید رنگ خانه ی آرش توقف کردند. خانه اش طبقه ی بالای خانه ی مادر پدرش بود که فوت شده بودند. بعد از عبور از حیاط بزرگی به پله ها رسیدند. آرش کلید انداخت و اول وارد شد و یکی از لامپ ها را روشن کرد. زلال را به سمت اتاق خودش برد. در حالی که به تخت دو نفره اش اشاره می کرد، گفت:

ـ برو بخواب! فردا با هم صحبت می کنیم. الان خسته ای!

زلال سر تکان داد و در را پشت سر آرش بست. آرش به سمت مبل رو به روی تلوزیون رفت و همان جا دراز کشید.

زلال موهای فر شده ی بلندش را باز کرد و روی تخت پهن شد. تک تک خاطراتش از این خانه در ذهنش زنده شدند. از زمانی که پدر و مادرش جدا شدند تا چهارده سالگی را در این خانه با مادربزرگ و عمویش که مثل برادرش بود، گذرانیده بود و بعد از فوت مادربزرگش به خانه ی پدرش رفت. پدری که هیچ وقت پدر صدایش نزد. آرش هم همان موقع ها برای تحصیل به آلمان رفت و حالا یک ماهی می شد که برگشته بود.

****

آرش ساعت هشت از خواب بیدار شد و به اتاقش سرک کشید. زلال را دید که معصومانه به خواب رفته است. دلش برایش سوخت. دختری که از وقتی دست چپ و راستش را شناخت فهمید خانواده ندارد. خانواده داشت ولی نمی خواستند خانواده اش باشند. ضُحی که بعد از طلاق، مادری را ب*و*سید و گذاشت کنار و آریا هم بدتر از آن.

به چهره اش دقیق شد. موهای حالت دار، پوست سفید، ابروهای دست خورده ی صاف، چشمان کشیده و دماغ قلمی که کمی قوس داشت ولی از روبرو اصلا به چشم نمی آمد، اما همیشه به چشم زلال می آمد و موجب ناراحتی اش می شد. لب هایی ظریف و صورتی رنگ و در آخر چانه ای گرد که خطی آن را به دو نیم کرده بود؛ مثل آرش و پدربزرگش و تنها وجه شبه اش با آرش بود. لبخندی به زیبای خفته اش زد. دلش نیامد روز جمعه او را از خواب بیدار کند.

مشغول خوردن صبحانه بود که زلال با موهای ژولیده و کاپشن به تن جلوی اوپن ظاهر شد. آرش با خنده ای که سعی در پنهان کردنش داشت گفت:

ـ سلام جاجول. چه خبر؟

- برف اومده تا کمر. یخ زدم. فن خاموشه؟

- بنده هم تو این سیاه زم*س*تون با تاپ می خوابیدم یخ می زدم.

- من خبر نداشتم قراره بعد از مهمونی این جا اطراق کنم که بقچه لباسام رو با خودم بیارم. در ضمن شما مهمون دعوت می کنی وسایل راحتیش هم باید فراهم کنی نه این که دو قورت و نیمت هم باقی باشه.

آرش دست هایش را به حالت تسلیم بالا آورد و گفت:

ـ باشه بابا. برو صورتت رو بشور که نمیشه نگات کرد.

زلال پشت چشمی نازک کرد و گفت:

ـ از خداتم باشه.

و به سمت دستشویی رفت. آرش آهش را با حسرت بیرون داد و به سمت فن رفت تا درجه ی آن را زیاد کند.

بعد از نشستن زلال سر میز، آرش شروع کرد:

ـ حال خانوم نوازندمون چطوره؟

زلال که قافیه دستش آمده بود گفت:

ـ خـــوب! یه هوایی میاد و میره.

- خبر نداشتم دی جی شدی؟!

- به جون خودت، خودم هم دیشب خبردار شدم.

بعد با معصوم نمایی گفت:

ـ راستش نمی دونستم جو مهمونیش اینطوریه وگرنه نمی رفتم!

آرش، جدی اما در کمال ملایمت و مسالمت گفت:

ـ و این جور مهمونی رفتنات برای اولین بار بود دیگه؟! نه؟!

- اوهوم!

- و لب به چیزی هم نزدی؟

- قطعا نزدم!

- و آخرین بارِت هست که این جور جاها میری دیگه؟!

زلال که در برابر همه ساز مخالف می زد و حرف، حرف خودش بود و قبول داشت که بیشتر از همه صلاح خودش را می داند، در برابر آرش خلع سلاح بود. می دانست تنها کسی که در این دنیا فقط خیر و صلاح او را در نظر می گیرد و هرچه می گوید صد در صد به نفع اوست، آرش است.

_ بــله!

آرش لبخندی زد و به یاد سال های بچگی شان، انگشت کوچکش را در انگشت کوچک زلال قفل کرد و گفت:

ـ قـــول؟

زلال نق زد و خواست دستش را بیرون بکشد.

ـ من دیگه بزرگ شدم!

آرش دستش را رها نکرد و بی توجه به او تکرار کرد:

ـ قـــول؟!

ـ به خاطر تو، قول!

ـ به خاطر خودت! در ضمن زیر قولت بزنی، با من طرفی! اوکی؟!

زلال سری به نشانه ی تایید تکان داد و دوباره سعی کرد انگشتش را بیرون بکشد. آرش دستش را به حالت «مچ انداختن» در دست زلال قفل کرد و با فشار کوچکی دستش را روی میز خواباند. با لبخندی فاتحانه نگاهش کرد و گفت:

ـ دیدی هنوز بزرگ نشدی!

****

زلال آخرین قطره ی لیوان چای شیرینش را خورد و بلند شد و قدر شناسانه گفت:

ـ به خاطر همه چی مرسی.

- خواهش می کنم، وظیفمه.

زلال اخم کرد و گفت:

ـ نگو وظیفته که خوب می دونی نبوده!

به سمت اتاق آرش رفت. بلند گفت:

ـ زنگ می زنی آژانس ... لطفا؟

- نه. نهار مهمون منی. تازه ما هنوز با هم حرف داریم؛ اونم حرف جدی! انگار نه انگار سه ساله من رو ندیدی ها!

زلال سرش را از لای در بیرون آورد و گفت:

ـ قبول! می خوام ببینم تو این سه سال چقدر تغییر کردی!

زلال با آریا تماس گرفت و جریان را برایش توضیح داد و همچنین قرارش با آرش را. بعد از آن مشغول دیدن آلبوم عکس خانوادگی شان و تجدید خاطره ها شدند و حرف های جدی را برای بعد از نهار گذاشتند؛ چون هر دو به خوبی می دانستند این حرف های جدی آن قدر تلخ هست که اشتهایشان را کور کند.

ساعت یازده و نیم بود که زلال قصد حاضر شدن را کرد.

بعد از پوشیدن لباس های دیشبی اش به هال رفت. لباس هایش مرتب بود و صورتش آرایش ملایمی روی خود داشت. آرش را با یک پیراهن کرم، کت چرم قهوه ای و شلوار کتان قهوه ای سوخته روی کاناپه دید. اولین چیزی که به ذهنش رسید کلمه ی چوب بود و یادش آمد سِت اتاق آرش قهوه ای است. تخت دو نفره ی قهوه ای، زیر پنجره ای با پرده های کرم قهوه ای، روبروی درقهوه ایِ مدل حصیری قرار داشت و کتابخانه و میز تحریر قهوه ای هم سمت راست در بود و قالیچه ی قهوه ای سوخته ایِ در کف اتاق پهن بود.

به اطرافش نگاه کرد. پرده ها هم کرم قهوه ای بودند. پارکت ها هم همین طور! حتی کاناپه ای که آرش رویش لمیده بود. تا به حال این قدر رنگ قهوه ای یک جا ندیده بود.

با صدا زدن آرش از پله ها به سوی مزدا 3 آرش سرازیر شدند.

به رستوران شیکی وارد شدند. زلال در کمال تعجب دنبال آرش به راه افتاد. بعد از نشستن به آرش گفت:

ـ تو هر رستوانی میری با اون جا ست می کنی؟

آرش کمی سرش را به اطراف چرخاند و گفت:

ـ نه. من فقط رستوران هایی که ست قهوه ای دارن میرم.

و منوی طرح چوب را برداشت و مشغول انتخاب غذا شد. کمی بعد منو را از مقابل چشمانش پایین آورد تا نظر زلال را بپرسد که با چشمان متعجب زلال روبرو شد که با دهان باز بهش خیره شده بود و گفت:

ـ جدی؟

با خنده جواب داد:

ـ نه دیوونه. این جا چون غذاش خوبه و طرف هم آشناس میام؛ ولی در کل با قهوه ای حال می کنم.

- نمی گفتی هم تابلو بود. فقط ماشین و لپ تاپت مشکیه.

آرش به چشم های قهوه ایِ شفاف زلال نگاه کرد و خندید.

حین خوردن جوجه بحث به موسیقی کشید. آرش گفت:

ـ حتما الان که موقع کنکوره ترکش کردی؟

- نه بابا، شش ماه پیش پیانو خریدم. ساز دهنی هم همه ی زیر و بم هاشو یاد گرفتم.

زلال فکر می کرد جوابی که که داده بود آرش را که از بچگی معلم موسیقی اش بوده خوشحال می کند اما آرش اخم کرد و با لحن متعجبی و در عین حال محکمی گفت:

- شوخی می کنی؟ الان باید بشینی درس بخونی یه رشته ی خوب قبول شی. موسیقی همیشه هست.

- استاد پویان، مثلا شما استاد مطرح موسیقی هستید. شما خجالت نمی کشی؟ کنکور رو که هر سال میشه داد. می خوام تو مسابقات موسیقی شرکت کنم مثل قبلنا. این سه سال که به خاطر درس شرکت نکردم رو می خوام جبران کنم. تازه تو هم باید کمکم کنی. هم برادرزادتم، هم بیشتر از ده سال شاگردت بودم.

آرش بی توجه به دلایل زلال، قاطع گفت:

- مسابقات دی هست. به یه شرط هم کمکت می کنم که کنکور یه رشته ی خوب قبول شی وگرنه رو من حساب نکن.

زلال چین کوچکی به پیشانیش داد. این سه سال به خاطر نبودن آرش روحیه نداشت. حال هم که برگشته بود برایش شرط می گذاشت. نفسش را کلافه بیرون داد.

بعد از حساب کردن میز به طرف خانه رفتند. آرش آهنگ های باخ را گذاشت. می دانست زلال از دستش دلخور شده و همچنین می دانست عاشق آهنگ های بی کلام است.

بوی عذر خواهی نامرئی به مشام می رسید ولی نمی خواست زلال از درسش که به نوعی آینده اش را تضمین می کرد به خاطر موسیقی بگذرد. هر چیز جای خود را داشت.

در مقابل خانه ی آریا پیاده شدند. زلال مسکوت داشت کلید را در قفل می چرخاند که آرش گفت:

ـ زلال من به خاطر خودت می گم.

زلال به عقب چرخید و چند لحظه نگاهش کرد. آرش این قدر صادقانه گفته بود که زلال نمی توانست بگوید این هم مانند بقیه تظاهر است. با لبخند نیم بندی گفت:

ـ بیا تو.

جلوتر از آرش به راه افتاد. در ورودی شیشه ای را باز کرد. مائده خانم به استقبالش آمد. بعد از سلام از او پرسید:

ـ آریا کجاست؟

مائده: تو هال نشستن.

ـ کسی پیششه؟

منظور اصلیش فرزانه بود. دوست نداشت آرش، آریا را در حال لاس زدن با فرزانه ببیند.

ـ نه، تنهان. چیزی می خورید براتون بیارم؟

زلال با گفتن «نه» مائده خانم را برای پذیرایی از آرش به آشپزخانه فرستاد. زلال رو به آرش گفت:

ـ می خوای ببینیش؟

آرش: آره؛ باهاش حرف دارم.

زلال آرش را راهنمایی کرد. بعد از گفتن سلام سرد و خالی از احساسی به آریا به درون اتاقش چپید. کاپشنش را روی صندلی میز تحریرش گذاشت و روی تخت ولو شد. عروسک سگ پشمالوی سفیدش را که آرش برای تولد ده سالگی اش گرفته بود بغل کرد و به خود فشارش داد. او را هفتگی به حمام می برد. برای همین کمی کرک شده بود ولی هنوزم برای زلال دوست داشتنی ترین بود.

به اطراف چشم چرخاند. تخت سفید مشکی آدیداسش کاملا مشرف به پنجره بود. برف اندکی در حال باریدن بود. همیشه از این برف ها بدش می آمد. روی زمین نمی نشست و فقط هوا را سوز دار می کرد و مردم را مسخره. روی پاتختی اش هم عکس سه نفره ای از خودش و آرش و مادربزرگش گذاشته بود. تا به یاد داشت عکسی با آریا نگرفته بود و چه برسد با ضحی.

زیر پنجره میز و کمدی قرار داشت که ست تختش بود و فرش کوچک پرز بلند مشکی هم روی سرامیک های سفید خود نمایی می کرد. سمت راست، پازل سه هزار تکه ی نیمه تمامی روی زمین بود که دختری را لب ساحل با پاهای برهنه نشان می داد که ویولنش را در آغوش کشیده است.

بعد از آویزان کردن لباس های چروک شده اش تقویم رو میزی اش را نگاه کرد. روز شنبه، چهارده اسفند امتحان ادبیات داشت. با فهمیدن این که امروز سیزده اسفند است، خاک بر سر گویان شروع به خواندن ادبیات کرد. همیشه حفظیاتش برعکس فهمیدنی هایش ضعیف بود.

****

آریا با لحن صمیمی با برادرش خوش و بش می کرد.

ـ چه خبر؟ خوش گذشت اون ورا؟ آب و هواش خوب بهت ساخته ها، چاق تر شدی.

ـ ای بدک نبود. مدرکم رو که گرفتم کاری نداشتم اون جا، برگشتم.

ـ این جا می خوای چیکار کنی؟ برمی گردی شرکت بابا؟

ـ آره ولی قصد دارم یه موسسه ی موسیقی هم بزنم.

ـ ضرب و تنبک که نون و آب نمیش.

آرش کلافه نگاهش را از آریا گرفت و گفت:

ـ من نیومدم راجع به اینا حرف بزنم. موضوع مهم تری هست.

آریا با همان نگاه سرد و یخی اش نگاهش کرد و پرسید:

ـ چی؟

آرش خیره شد در چشم های آریا. با لحنی که حاکی از اهمیت موضوع بود گفت:

ـ زلال.

آریا با لاقیدی همیشگی اش شانه بالا انداخت و گفت:

ـ اگر بابت دیشبه که رفتی دستت درد نکنه ولی نیازی نبود. حتما یه کاری کرده دیگه، باید تاوانش رو پس بده. منم نزدیکای ظهر رفتم.

آرش چشم هایش را تنگ کرد و پرسید:

ـ همین؟

ـ چی می خوای؟ می خوای برات حلقه ی گل بگیرم بندازم گردنت؟ یا مدال طلا؟

آرش در حالی که صدایش بالا می رفت گفت:

ـ نه، می خوام بفهمی اون دخترته. وظیفت بوده، باید می رفتی. تو حتی نمی دونی برای چی گرفتنش.

آریا با خونسردی معمولش جواب داد:

ـ تو لازم نیس به من درس اخلاق بدی. همون قدر که ضحی اهمیت میده منم میدم. تو رو هم کسی مجبور نکرده بود بری.

آرش از این همه بی خیالی آریا به جوش آمد و با صدای بلند شده اش گفت:

ـ منتی هم سر کسی ندارم. وظیفم بوده برم. فقط نمی فهمم تو چه جور آدمی هستی. اصلا آدم هستی؟ یه زن ه*ر*ز*ه رو که معلوم نیست هر روز سر کدوم خیابون می ایسته رو به دخترت ارجحیت میدی؟ یک ذره باید شعور داشته باشی؛ اون دختر حرفی نمی زنه، اعتراضی نمی کنه، تو نباید بفهمی؟ با این همه دردی که داره تو هم با این بی مهری هات قوز بالا قوز میشی واسش، ولی اون دم نمی زنه. ولی باز تو سرت رو کردی زیر برف؟!

و با صورتی برافروخته کتش را از روی دسته ی مبل برداشت و به سمت در خروجی رفت. نمی توانست این همه بی مسئولیتی را تحمل کند. حتی اگر از جانب برادر بزرگش آریا باشد که چند سالی ندیده بودش.

زلال از توی اتاقش حرف های آرش را شنید. شک داشت ترحم است یا دوست داشتن. می دانست آریا روشش بی اعتنایی و خونسردی است. در این سه چهار سال عادت کرده بود. بدون آن که ترسی از مواخذه شدن از طرف آریا داشته باشد سعی می کرد روی درس تمرکز کند ولی فایده نداشت.

****

یک هفته به عید مانده بود و او مجبور بود برای تحقق بخشیدن به شرط آرش، بیشتر وقتش را صرف درس خواندن کند.

تازه از کلاس برگشته بود که آریا را در خانه دید که منتظر او نشسته است تا با هم شام بخورند. شام خوردن با آریا برایش مثل دیدن ستاره ی هالی بود. ظهرها آریا در شرکت نهار می خورد و شب ها هم کم پیش می آمد شام را در خانه و کنار زلال باشد.

آریا حین خوردن شوید پلوی با ماهی دست پخت مائده خانم به زلال گفت:

ـ به حسابت برای این ماه پول واریز کردم. اگه عید مسافرتی، جایی می خوای بری.

زلال از این همه توجهی که به او می شد پوزخندی بر لب آورد و گفت:

ـ امسال به خاطر کنکورم نمی تونم.

آریا بی تفاوت گفت:

ـ هر طور راحتی. من و فرزانه با هم می ریم قبرس.

زلال سرد گفت:

ـ خوش بگذره.

و با لقمه ی آخرش بغضش را هم فرو داد.

دوست داشت بگوید «بری دیگه برنگردی.» ولی نتوانست. این خواسته ی قلبی اش نبود و فقط این آرزو را برای فرزانه کرد. خیلی از او بدش می آمد. از آن مارمولک ها بود. از آن ها که تا یک آدم حسابی پیدا می کنند دو دستی می چسبندش و دیگر ولش هم نمی کنند.

همیشه وقتی به خودش فکر می کرد و خانواده ی درهم پاشیده اش، دلش می گرفت اما به رویش نمی آورد و حتی به آریا و ضحی حق هم می داد. دلیلی نمی دید آن ها به خاطر او از زندگی و لذت هایش دست بکشند. قبول داشت هر کس اختیار زندگی خودش را دارد و زندگی کسی به زندگی کسی متصل نیست. چون زندگی خودش به کسی متصل نبود این باور را پیدا کرده بود.

****

ساعت دو و پنجاه و پنج دقیقه بود که گوشی اش زنگ خورد. با چشمانی بسته روی پاتختی دست می کشید که آن را پیدا کند که کاملا بی نتیجه بود. آهنگ بی کلام نوازش ابی صدایش بلند تر می شد. به زحمت لای چشمانش را گشود. با خمیازه ای بلند بالا، جواب داد. صدای خندان آرش را پشت خط شنید.

ـ خوابی خانــــوم؟

زلال عصبانی گفت:

ـ پَ نه پَ، ساعت سه نصف شب داشتم پشتک وارو می زدم برات.

ـ خانوم خانوما پنج دقیقه است عید شده. الان که خواب موندی تا آخر سال خواب می مونی ها.

زلال یاد مادربزرگش افتاد. همیشه این اعتقاد را داشت ولی عید برایش کلمه ی بی معنایی بود. خیلی وقت بود که گذر ماه و سال برایش اهمیت چندانی نداشت.

ـ عیدت مبارک.

زلال خواب آلود و بی حوصله جواب داد:

ـ مرسی. عید تو هم مبارک!

ـ آریا هم خوابه؟!

زلال در جایش کمی تکان خورد و گفت:

ـ نه!

ـ پس گوشی رو بهش بده.

زلال دستش را لابه لای موهایش فرو برد و گفت:

ـ نیست.

ـ کجاست؟

ـ قبرس.

آرش با تعجب گفت:

ـ با کی؟

زلال ذهنش ارور داد. آرش نصف شب او را از خواب پرانده بود؛ حالا نکیر و منکر می پرسید.

قیافه ی همراه آریا را به خاطر داشت ولی هر چه فکر کرد اسمش را به خاطر نیاورد؛ از این رو گفت:

ـ چه می دونم همون دختره. وقت گیر آوردیا.

صدای نفس های پر حرص آرش در گوشی پیچید. گفت:

ـ فردا صبح با بچه ها می ریم شمال. می خواستم دعوتت کنم تو هم بیای.

ـ مرسی نمی تونم بیام. مدرسه از پنجم به بعد کلاس دارم.

و با حرص اضافه کرد:

ـ مگه خودت شرط نذاشتی یه رشته ی خوب قبول شم؟

آرش لبخند رضایت بخشی زد و گفت:

« مواظب خودت باش خانوم کوچولو. شب خوش.

زلال با آن که بد خواب شده بود اما اصلا ناراحت نبود. محبت های گه گاه آرش را دوست داشت. صدای اس ام اس گوشی اش بلند شد. جعبه ی پیام را کرد. از طرف آرش بود:

« امیدوارم سال خوبی برات باشه. همه ی روزاش رنگی. پر از آرزوهای طلایی و سبز.»

اواخر فروردین بود که آرش به خانه شان آمد. بعد از بگو مگوی قبلیش با آریا دیگر نیامده بود و فقط با زلال تلفنی صحبت می کرد. آریا طبق معمول خانه نبود. بعد از زدن تقه ای به در وارد اتاق زلال شد. زلال سرش را از روی کتاب به طرف در چرخاند. با دیدن آرش لبخندی روی لب هایش شکل گرفت. با تعجب گفت:

ـ کی اومدی؟

آرش کمی این پا و آن پا کرد. انگار که برای گفتن موضوعی شک داشت. آخر سر نفس عمیقی گرفت و گفت:

ـ الان. اگه کاری نداری باهات کار واجبی دارم.

زلال برای عمویش دلتنگ بود، برای همین کتاب را کنار گذاشت.

ـ نه، کار خاصی نیس بعدا انجام میدم.

آرش سرش را به عقب برد و به سالن اشاره زد و گفت:

ـ پایین منتظرتم.

زلال بسیار کنجکاو بود سریع تر از قضیه سر در آورد. با عجله آماده شد. مثل همیشه موقر و مرتب. آرایش کمرنگی هم روی صورتش نشست.

به کافی شاپ دنجی همان حوالی رفتند.

زلال به آرش نگاهی انداخت. پلیور بافت مشکی و شلوار مردانه ی اتو خورده ای به پا داشت. آرش مسکوت به قهوه اش شکر اضافه کرد و مدام در گفتن چیزی تعلل می کرد. زلال هم چنان منتظر به بخار های قهوه ی تلخش خیره بود. در درون داشت می مرد از کنجکاوی.

آرش اهل حاشیه رفتن نبود ولی این بار نمی دانست از کجا شروع کند. مطمئن بود تصمیمی که گرفته است صحیح است اما از جواب و واکنش زلال نامطمئن بود! بعد از جرعه ای نوشیدن با من من گفت:

ـ یه پیشنهاد دارم برات و تنها کاریه که از دست من بر میاد. راستش تو خیلی تو داری. این طوری خیلی اذیت میشی. شرایط زندگیت به نوعی ویژه است. کنار اومدن باهاش سخته ولی تو کنار اومدی؛ اما هر چی میشه تو خودت می ریزی و این اصلا خوب نیست. بعد از مدتی از درون داغون میشی. من این رو نمی خوام. قبول دارم کامل نمی تونی زندگیت رو عوض کنی ولی ... ولی می تونی محیطت رو عوض کنی. ازت می خوام ... اووم ... طبقه ی پایین که خالیه. وسایلشم بعد از مامان دست نخورده. این طوری خیال من هم بابت تو راحت تره.

زلال با ابروهای بالا رفته به چهره ی مشوش آرش خیره شد.

تک خنده ی یهویی کرد که کاملا از روی تعجب بود. چند بار با زبان لب هایش را تر کرد. گوشه ی شقیقه اش را خاراند. بعد از لحظاتی گفت:

ـ اووم ... مرسی آرش، ولی من ازت ترحم نمی خوام. نمی تونم قبول کنم. تو خوبی، عموی خوبی هم هستی، اما ... اما ... تا این جا که کنار اومدم، از این به بعدش هم کنار میام. خب؟

آرش دستش را لابه لای موهایش فرو برد. با صدای خسته ای ادامه داد:

ـ چیزی که ازش می ترسیدم همین بود. فکر کنی اینا ترحمه! ولی جدای این که تو برادرزادمی، جدای این که شرایط سختی داری، پونزده سال پیشِ هم زندگی کردیم. این وظیفمه.

زلال عصبانی گفت:

ـ یک بار گفتم اینا وظیفت نیست.

بغضش را فرو داد.

ـ وظیفه ی هیچ کس نیست.

ـ چرا هست. هم برای من، هم برای آریا، هم برای ضحی وظیفه است. اونا کوتاهی می کنن ولی من نمی خوام.

با مکث ادامه داد:

ـ برای آسایش خودت میگم. من برادرم رو بهتر از تو می شناسم. خونسردی و بی اعتنایی روششه. نمی خوام تو اذیت شی. به فکر خودت باش. قبلا نبودم ولی الان که هستم می خوام باشم کنارت.

ـ من هم دختر همون پدرم. خونسردتر و بی اعتناتر از اون. نباید اون رو به خاطر رفتاراش سرزنش کنم. اختیار خودش رو داره. اختیار زندگیش رو ...

آرش پرید وسط حرف های زلال.

ـ نه! وقتی دخترشی باید از همه چیش به خاطر تو بگذره. پدرته! در برابر تو مسئوله.

زلال نگاهش را آرش گرفت. نفسش را آه مانند بیرون داد و گفت:

ـ بایدی در کار نیست.

آرش به چهره ی سرسخت زلال نگاه کرد و گفت:

ـ با این اعتقادها فقط خودت رو عذاب میدی. تو باید به فکر راحتی خودت باشی. تو الانشم داری م*س*تقل زندگی می کنی، پس برات چه فرقی داره پیش آریا باشی یا خونه ی من؟! حداقلش اینه که رفتارهای آریا اذیتت نمی کنه. حداقلش اینه که کسی هست حواسش بهت باشه.

زلال لب هایش را با زبان تر کرد. تند و بی وقفه دلیل اصلیش را گفت، پیش از آن که پشیمان شود.

ـ من نمی خوام سربار کسی باشم.

آرش متعجب و هشدار گونه گفت:

ـ زلـــــال! این حرف ها چیه؟ من و تو با هم تعارف داریم؟ اگه این طوری بود ازت می خواستم.

زلال حرفی که مدت ها روی قلبش سنگینی می کرد را به زبان آورد:

ـ با اومدن من زندگی ضحی و آریا به هم خورد. نمی خوام با اومدن پیش تو ...

به سقف خیره شد بلکه اشکی که در چشمانش بود تراوش نکند ولی با زل زدن به چراغ بالای سرش پلک زد. قطره ای روی گونه اش جاری شد. آرش عصبانی گفت:

ـ تو می فهمی چی داری میگی؟! تو زندگی اونا رو خراب نکردی، اونا این کار رو با تو کردن. میگم اخلاق سرد آریا بده نگو نه. اینقدر بی اهمیت به توئه که تو فکر می کنی مشکل از خودته.

زلال سرش را پایین انداخت که در چشم های آرش نگاهی نکند:

ـ به هر حال همش این نیست. تو پس فردا می خوای ازدواج کنی. شاید همسر تو دوست نداشته باشه من اونجا زندگی کنم. در ضمن تو این همه سرت شلوغه. اگه بخوای همش نگران من باشی که نمیشه. اگه اخلاقت مثل آریا بود که بی تفاوت باشی قبول می کردم ولی این طوری شرایط زندگی خودت رو سخت می کنی. تازه همش اینا نیست که، کلی مشکل وجود داره.

آرش می فهمید همه این ها بهانه هایی است برای رد کردن درخواست او. حامیانه گفت:

ـ من فکر همه جاش رو کردم. جنابعالی هم نگران من نباش. به فکر خودت باش.

کمی مکث کرد و سپس ادامه داد:

ـ حالا بازم فکرات رو بکن.

زلال به سر تکان دادنی بی مفهوم قناعت کرد.

آرش وقتی زلال را پیاده می کرد، پدرانه گفت:

ـ زلال جان به خودت فکر کن. باید خودخواهانه تصمیم بگیری.

زلال همچنان در فکر بود که صدای جیغ چرخ های اتومبیل آرش او را به خود آورد. با ذهنی آشفته پا در خانه گذاشت. حواسش جمع درس نمی شد. حتی شام هم نخورد و گرسنه خوابید.

روز بعد با قیافه ای گرفته وارد مدرسه شد. درسا و باران و ترانه بهترین دوستانش بودند. از اول راهنمایی همکلاس بودند ولی دوسال بعدش صمیمی ترین دوستانش شدند.

زلال غمگین دست هایش را روی میز گذاشت، سرش را هم روی آن ها. درسا که حال خرابش را دید گفت:

ـ چته؟ مثِ مادر مرده ها بق کردی؟

زلال نفس سنگینش را بیرون داد و گفت:

ـ باید یه تصمیم بـــــزرگ بگیرم!

و مشغول تعریف کردن ماجرا شد. درسا که با زلال صمیمی تر بود و بهتر درکش می کرد گفت:

ـ به نظرم پر بیراهم نگفته.

باران ادامه داد:

ـ خره یه دستگاه ساختمون رو می خواد بهت بده، اون موقع تو ناز می کنی؟ می تونی واسه خودت م*س*تقل زندگیت رو کنی.

همیشه مشکلاتش با آریا را بی احساس بازگو می کرد تا کسی دلش برایش نسوزد و بگوید: «آخی!طفلی! حیوونکی.»

این بار هم مثل همیشه گفت:

ـ آخه اخلاق آرش با آریا فرق داره. همین چند وقت پیش آمار درس و مدرسم رو می گرفت ولی آریا آمار زنده بودنم رو هم نمی گیره.

باران که همیشه از روی باد معده حرف می زد گفت:

ـ این طوری که بد میشه. پیش آریا بمون و با آزادیت عجق کن.

همیشه باران نقطه نظرش روی آزادی بود، چون تک دختر بود و دو برادرش روی او بسیار حساس. ولی ترانه که عاقل ترینشان محسوب می شد مخالفت کرد و جدی گفت:

ـ به نظر من پیش آرش زندگی کنی به نفعته. تو الان تو سنی هستی که اگه آزادی داشته باشی ازش سوء استفاده می کنی که شاید به ضررت تموم بشه.

درسا هم اظهار وجود کرد و گفت:

ـ تازه تو آرش رو هم از آریا بیشتر دوست داری چون بهت اهمیت میده.

زلال کلافه دستش را بالا آورد و گفت:

ـ اگه ترحم باشه چی؟

درسا :اگه باشه هم بازم نفعش به تو می رسه و مشکلاتش برای آرشه.

ـ اگه پس فردا سرم منت بذاره چی؟

ترانه: تو سه سال پیش، سیزده سال باهاش زندگی کردی. مگه اون موقع می ذاشت که الان بذاره؟!

دوستانش با این حرف ها و حدیث ها که در گوشش خواندند رایش را زدند. خودش ته دلش بی میل نبود اما ترس های واهی از مشکلات به وجود نیامده، در دلش وول می خورد.

ولی هنوز یک مشکل باقی بود: اگر آریا نگذارد چه؟

ساعت آخر مدرسه بود. بچه ها با سر و صدا تاریخ امتحان میان ترم شیمی را تعیین می کردند که خانم زمانی شروع کرد به نطق کردن.

ـ بچه ها خوب خوب بخونید، تست بزنید، که ایشالا همتون پزشکی قبول بشید.

زلال با لبخند بلند گفت:

ـ خانم همه که نباید پزشک بشن. یکی هم باید مریض بشه. من به شخصه فداکاری می کنم و شغل شریف مریضی رو انتخاب می کنم.

بچه ها می خندیدند که غزل از آخر کلاس صدا رساند:

ـ تو که مریض خدایی هستی.

زلال برگشت و چشم غره ای به غزل رفت.

باران گفت:

ـ خانوم هر چی بیشتر به کنکور نزدیک می شیم می فهمیم فقط پزشکی و دندونپزشکی و داروسازی که رشته نیست، مامایی و پرستاری و هوشبری هم رشته های خیلی خوبی هستند.

زلال الکی و تنها برای این که ذهن خودش را منحرف کند بلند بلند خندید.

****

چهارشنبه روزی خسته و کوفته به خانه رسید. بعد از تعویض لباس و شستن دست هایش به آشپزخانه رفت. بسته ی بزرگی روی اوپن بود. با تعجب یه مائده خانوم که نهارش را روی میز می گذاشت گفت:

ـ مائده خانم این چیه؟ برای کیه؟

مائده خانم گفت:

ـ خانم جان صبح پست آورد گفت بدم به ...

عطسه ای مانع از ادامه ی حرفش شد. زیر لب گفت: «یا صاحب صبر!» و در حالی که دماغش را بالا می کشید گفت:

ـ گفت بدم به شما.

زلال نگاهش را بین میز غذا و بسته چرخاند. از آنجا شکمش کنسرت گذاشته بود در دل گفت:

ـ سرم فدای شکم.

به غذاها حمله ور شد ولی نگاهش به بسته بود تا بتواند با کنکاش از محتویات درونش اطلاعی یابد؛ ولی دریغ از سر سوزن. فقط جعبه ای مکعب م*س*تطیل که به نظر می آمد ابعاد سی در چهل داشته باشد که با کاغذ کادویی مشکی با گل و برگ های سفید شده پیچیده بود.

به خوردنش سرعت بخشید و با گفتن: «دستت درد نکنه.» بی آنکه منتظر جوابی از سوی مائده خانم شود جعبه را بغل زد و به سمت پله ها دوید.

روی تختش نشست و جعبه را چرخاند. چشمش به کاغذی که نام و نشانی فرستنده و گیرنده را نوشته بود افتاد.

از خریتش به خنده افتاد ولی اصلا آن کاغذ از روی صندلی میز نهارخوری در زاویه ی دیدش نبود.

نام فرستنده را خواند: خانم پاک. نشانی فرستنده: سوئد، استکهلم ....

منحنی لبخند پدیدار شد. با نهایت دقت کاغذ کادو را باز کرد تا پاره نشود. روی یادگاری ها حساس بود. حتی کاغذ کادوهایشان!

درجعبه ی مقوایی را هم گشود. جعبه کادوی بیضی شکل جیر زرشکی با پاپیون بزرگ سفید ساتن براق روی درش. در کنارش جعبه ی مربع شکلی باز هم با پوشش جیر و همان رنگ. جعبه ای فلزی هم در کنارشان بود که حدس زدن مایحتوایش سخت نبود، پس آخر باز می شد. و در کنار جعبه ها خرسی طوسی با قلبی قرمز در بغلش نشسته بود که روی قلبش همان نوشته ی دروغین و شعارگونه ی همه جایی بود. «I LOVE YOU»

با خود گفت:

ـ عمه ی ما هم دل خوشی داره ها. فکر کرده همون دختر بچه ی پنج سالم.

دو کارت پستال هم در بغل خرسی قرار داشت که زلال باز کردن کادوها را به خواندن یک متن از پیش تعیین شده ی کلیشه ای ارجح دانست.

در اولین جعبه را باز کرد. کفش های کتانی آدیداس اصلی را دید. همان طور که بلندش می کرد گفت:

ـ قربونت برم عمه که چقدر ماهی.

کفش ها را پا زد. کمی برایش گشاد بود ولی با یک جفت کفی مشکلش حل می شد. چند قدمی در اتاقش راه رفت و جلوی در کمدش که یک آینه ی قدی بود ایستاد. پاچه های شلوارش را بالا زد تا به خوبی کفش هایش را برانداز کند. با انداختن پاچه هایش به منظره ی مسخره ی شلوار تو خونه ای با کفش کتونی خندید.

دوباره به جعبه حمله ور شد. درون جعبه ی دیگر دستبند نقره ای شیک دخترانه ای قرار داشت. آن را نیز به دست کرد.

لابه لای پوشال های درون جعبه بزرگ را گشت و فقط قلب کوچک شیشه ای را یافت که بی علاقه آن ها را به جایشان بازگرداند.

نوبت کادوی تابلو شد. با باز کردن درش چشمانش چهارتا شد. حدس زده بود ادکلن است، ولی نه این ادکلن! کف دستش یک پیس زد و گذاشت الکلش بپرد. بویید. ذوق مرگ شد. کلوین کلاین اصل بود. آن را روی میز توالتش گذاشت تا به جای 212 تکراریش این را استفاده کند.

حال نوبت کارت پستال ها بود. دلیلش را بهتر از هرکسی می دانست ولی نمی دانست چرا دوتا؟

اولی را باز کرد. متنش را بلند و با لحن مسخره ای خواند:

«زلال جان، هیجدهمین بهار پر گوهر زندگیت پیشاپیش ستاره باران.»