رمان تک برده ی ارباب به قلم پریا حسینی

چون چهارشنبه ها ما پشت کنکوری ها تعطیلیم برای درس خوندن منم میرم
اونجا.
رفتم تو حیاط دیدم مرده اومده دنبال ماشینش تا چشمش بهم خورد چشاش برق
زد.
یه اقای ۴۵ یا ۵۰ ساله بود.
ترسیدم ازش یه لحظه چشم غره ای رفتم و به سمت اشپزخونه حرکت کردم.
مامان تو اشپزخونه بود بهش صبح بخیر گفتم و یه لقمه رو از دستش گرفتم
و سریع از خونه زدم بیرون.
رفتم اونجا بیخیال از نگاه اون مرد وپیشنهادی که ب پدرم میده داشتم تست
میزدم با سحر و کلی خوشحال بودیم و خندیدیم .
اما وقتی غروب برگشتم با شنیدن حرف مادرم هیجانم برای کنکور و تستایی
که بلد بودم ازبین رفت و آیندم سیاه شد.
من ۱۹ ساله رو میخاستن بدن به یه مرد ۴۹ ساله
اسمش روزبه دوتا زن داره و دوتا مغازه طلافروشی داره.
با گیجی ب مادرم نگاه کردم.!
فقط جوابم یک کلمه بود" نه!"
با گفتن این حرف مادرم خشک شده بهم خیره شد .
منم بی توجه بهش دوییدم طرف اتاق کوچولوم و در چوبی رو محکم بستم.
تا اینکه شب شد بابا اومد اونم گفت گفت تا دید حرف نمیره تو سرم شروع کرد
با کتک فهموندن بهم
میگفت و با شدت میزد .میگفت و با حرص میزد.
که یه شب قبل اون عقد کوفتی گفتم:
منو چند باهاتون معامله کرد،باشه قبول میکنم
دیدم بابا خیلی ناراحت شد ولی وقتی روز بعدش خونه ی دوبلکس و حیاط
بزرگش و دید ناراحتی یادش رفت منم اونروز با دیدن دوباره روزبه تصمیم
گرفتم فرار کنم تا بدبخت نشم.
اون روز روزبه قبل وارد شدن ب اتاق و پوشیدن لباسم گفت:
لیانا خیلی خوشگلی،بااینک نزاشتی ب صورتت دست بزنن ولی مث یه الماس
میدرخشی دوست دارم هرچه زودتر لمست کنم.
اون روز با نفرت تو صورتش خیره شدم و عهد بستم که نزارم این لجن دستش
به من بخوره.
ازش متنفر بودم تا اینکه به قولی که به خودم داده بودم عمل کردم و فرار
کردم و الانم اینجام.
من ،لیانا صابر دختری که تازه وارد سن ۱۹ سالگی شد ،از همین الان به
بخت شومم اعتراف میکنم.
من خیلی بدبختم.
ولی نمیدونستم اینا دربرابر بدبختیایه پیش روم خوشبختیه..
اصلا حواسم نبود کی رو نیکمت پارک خوابم برد.
وقتی از خواب پریدم دیدم هوا تاریک شده با تعجب به ساعتم نگاه کردم چشام
گرد شد!
ساعت نه شب بود منم معلوم نبودکی خوابم برد از جام بلندشدم که حس کردم
تمام هیکلم چوب شده.
یه اخ گفتم و مچ دستمو چرخوندم یکم در جا زدم بدنم به حالت عادیش
برگرده.
طبق روال عادی امروزم بلند شدم شروع کردم به راه رفتن.
گیج بودم دقیقا الان چیکار کنم؟من احمق و باش نقشه ی فرار و خوب تونستم
بکشم ولی دیگه به بعدش فکر نکردم.
زدم تو سرم.احمق!احمق!
پیچیدم تو یه کوچه بن بست بود!
خواستم برگردم که از کوچه برم بیرون که صدای ماشین شنیدم.
قلبم شروع کرد به تند تند زدن.این موقع،تو کوچه ی خلوت و تاریک،یه ماشین
پشت سرمه!
نکنه میخواد بلایی سرم بیاره.
حس کردم ماشین ایستاد صدای قدم هایی که سریع به سمتم برداشته میشد و
میشنیدم از ترس چشمام گرد شده بود فقط به روبرو خیره بودم.
تا خواستم برگردم ببینم کیه یه پارچه ای روجلوی بینیم حس کردم ناخوداگاه
نفس عمیقی کشیدم و چشام بسته شد و از حال رفتم.
با سردرد شدیدی چشممو باز کردم،گیج بودم با گیجی صدا زدم
-مامااان؟