رمان تک برده ی ارباب به قلم پریا حسینی

ژانر : #عاشقانه #اربابی

خلاصه :

دختر داستان، دختری ۱۹ ساله است؛ که به اجبار خانوادش، باید با مردی ۴۹

ساله، ازدواج کنه. ولی اون زیر بار حرف زور نمیره و شب عقد، فرار می

کنه. هنگام فرارش توسط فردی برده فروش، دزدیده می شه و به کشوری

غریب برده می شه .....

با صدای مامان که گفت:زودباش دختر رخت عروسی ک نیست، یه چادر

سفیده ! کلافه شدم.

ادامه داد:خوبه تا دیروز نه نه ها و مخالفتات، داشت مارو دیوانه میکرد حالا

داری خودتو اینطوری واسش درست میکنی.

زد زیرخنده با خوشحالی گفت:

_دیدی مادر دیدی باید خوشحال باشی ،زندگیشو ببین !چه خونه ای داره

ببین...

با کلافگی گفتم:مامان جان برو من دارم میام حواسم و پرت نکن!

با خنده گفت:ای من فدات بشم، چشم عزیزم.

یه قطره اشک از چشمم ریخت حالا بدون تو کجا برم مامانی؟

سرم و تکون دادم تا این افکار از ذهنم بره بیرون.الان مهم اینه ازین بدبختی

خلاص شم.!

سریع شالمو کشیدم جلوی صورتم. رفتم طرف تراس کوچیکی که تو اتاق بود

و از اول نقشه کشیده بودم برای فرار هولناکم.

از بالا ب پایین نگاهی انداختم.ایشالا چیزیم نمیشه خداروشکر ارتفاع چندانی

نداشت.

درسته خونش دوبلکسه ولی خیلی نقلی و جمع و جوره !

خندم گرفت ب این میگن پولدار درسته از ما بالاتره ولی اونجور ک مامان بابا

میگن نیست.

سریع دستمو گرفتم ب میله های مربعی تراس و ازش اویزون شدم. همه تو

خونه منتظر من بودن کسی بیرون نبود.

یهو دستمو ول کردم و پرت شدم پایین، با درد چشامو بستم.پاهام پیچ خورده

بود. اه لعنتی.

به سختی بلند شدم، درد داشت خیلی ولی نمیتونستم جیغ بزنم.چون ممکن بود

کسی بفهمه من اینجام.

لنگان لنوگان شروع ب حرکت کردم. با این تیپی ک من زدم هیچکس منو

نمیشناسه!

اروم و لنگان نزدیک ب در بودم که دوست داماد اجباری و رو که همسن و

سال خودش بود و با کت شلوار مشغول دود کردن سیگار بود دیدم.با تعجب

بهم نگاه کرد ولی منم سعی کردم عادی و با احتیاط راه برم!

شالمو بیشتر کشیدم رو صورتم، مثلا هوا سرده و منم سردمه!از در به ارومی

بیرون رفتم..

بعد اینکه از در خارج شدم و یکم از خونه ی کذایی فاصله گرفتم، باهمون پای

لنگون شروع ب دویدن کردم.

بعد نمیدونم ده دقیقه یا یک ربع بی وقفه دویدن، رسیدم به یه کوچه ی تنگ و

خلوت.

سریع رفتم یه گوشه نشستم و شروع کردم ب نفس نفس زدن.

نفسم بریده بود، گلوم خشک شده بود و میسوخت. نیاز ب اب داشتم.

چشمم ب مغازه ی اول کوچه خورد دلم یه اب معدنی سرد یخچالی خواست.

ولی اون مغازه دار ازمن پول میخاست ،منم ک پول نداشتم .

با خستگی بلند شدم تا کی اینجا بشینم؟

اروم اروم شروع ب راه رفتن کردم.

نمیدونستم کجا، ولی میرفتم تا ببینم ب کجا میرسم..

یه لحظه پشیمون شدم از فرارم، ولی از فکر اینکه الان عقد اون مردک خرفت

بودم برعکس خیلی خوشحال میشدم و نظرم برمی گشت.

سرم پایین بود دیدم زیر کفشام خیس شد. سرمو بلند کردم، یه خانمی رو دیدم

که با شلنگ بلند سبز رنگی داشت دم خونشو اب می کشید.

با خوشحالی به طرفش رفتم .

-سلام ببخشید میشه یکم ازین شلنگ یکم اب بخورم؟

یکم نگاهم کرد و سری تکون داد :بیا دخترم.

لبخندی زدم :مرسی.

با ولع سرشیلنگ و نزدیک دهنم بردم و شروع کردم ب اب خوردن ،سوزش

گلوم برطرف شد..

برای اولین بار از ته دلم گفتم:

-سلام بر حسین...

خانمه با لبخند گفت:حسین نگهدارت باشه.

لبخندی مهربون بهش زدم، گرسنم بود خیلی خیلی زیاد، چند وقت بود درست

حسابی چیزی نخورده بودم.

پررویی کردم و گفتم:

-خانم میشه یه تیکه نون به من بدید؟

با تعجب نگام کرد:گدایی؟!

تند گفتم:نه!نه!من اینجا غریبم، گمشدم تلفن هم ندارم ،مرسی نون نمیخوام.

گفت:نه نه صبر کن الان برات یه چیز میارم بخوری،بیا تو خونه.

-نه خانم. مرسی!ببخشید پررویی کردم من میرم.

-بیا تو تعارف نکن یه تیکه نون هست توی خونم که توبخوری گلم.

لبخندی پر از تشکر زدم:ممنونم ازتون. ببخشید که زحمت دادم.

رفت شلنگ رو جمع کرد گذاشت گوشه ای از حیاط.لنگون لنگون پشتش راه

افتادم تا یه چیز بده بخورم.

خدایا هیچکس رو خار و زلیل نکنه تا دستش جلوی بقیه دراز بشه. الهی

آمین!

برگشت و با یه حالتی نگاهم کرد:پاهات چیشده؟

-افتادم، پیچ خورده!

-دررفته؟

-نه خانم.در میرفت که از درد میمردم نمیتونستم همینقدر راه رو هم برم.

با لبخنده اره ای گفت و ادامه داد:

-بیا تو خونه بشین برات یه چیز بیارم.

-نه مرسی من رو همین ایوون میشینم.

-هرطور راحتی عزیزم.

تشکری کردم و رفت تو

مخم یکم به کار افتاد تازه .حالا چیکار کنم اخه؟ من چقدر بی فکرم بلند شدم

زدم بیرون ک چی؟الان کجا برم؟اونا الان دارن چیکار میکنن؟

اگه میموندم حتما تا الان زن اون مردک عوضی هیز بودم.الان حتما فهمیدن

من فرار کردم؛نکنه مامان چیزیش بشه؟

کلافه بودم انقدر غرق افکارم بودم نفهمیدم کی اون خانم با سینی اومد نشست

روبروم،باتکون های دستش به خودم اومدم.

-جانم؟ببخشید!

-حواست کجاس دخترجون؟برات غذا اوردم بخور نوش جونت یه فاتحه هم

برای امواتم بفرست.

-دستتون درد نکنه لطف کردید،چشم حتما،ببخشید من مزاحمتون شدم.

-مراحمی، غذاتو بخور.

بیچاره بلند شد رفت تا من سختم نباشه به سینی نگاه کردم یه لیوان دوغ و سه

تا کتلت با چند تیکه نون بربری.

حمله کردم به سینی غذا، در عرض چند دقیقه همش رو خوردم .سریع لیوان

دوغم رو سر کشیدم و اخیشی گفتم.

چند وقتی بود چیزی نخورده بودم،از استرس زیاد نمیتونستم غذا بخورم،ولی

به جاش از بابا خوب کتک خورده بودم.

بیخیال فکر و خیال شدم و سعی کردم فکر کنم تا دنبال راه چاره ای باشم تا

کی میخاستم برم خونه ی مردم غذا درخواست کنم؟

پوووف.الانم بهتر بود بلند شم برم،تا کی بمونم خونه ی مردم؟

یا علی گفتم و بلند شدم و خانمه رو صدا زدم.

-خانم؟خانم؟

سریع از خونه اومد بیرون و گفت:

-جانم؟عه کجا؟میخوای بری؟

-اره من بهتون خیلی زحمت دادم دستتون درد نکنه باید برم.

-عمرا من بزارم بری،بشین دختر.یه ده دقیقه بشین فقط.

با تعجب به اصرار هاش گوش دادم،من دختر زرنگی ام متوجه بو دار بودن

اصرار هاش شدم.

حدس کردم ب پلیس زنگ زده!

بلند شدم و درو بازکردم .

-من باید برم مادرم نگرانه..

بدون اینکه اجازه بدم حرف بزنه از دررفتم بیرون و شروع کردم دویدن.

وقتی رفتم کوچه ی بغلی، از صدای شنیدن اژیر ماشین پلیس شکم ب یقین

تبدیل شد.

پس بگو از کنارم بلند شد رفت زنگ بزنه به پلیس،فکر کرد من دزدم .

واقعا نمیشه ب هیچکس اعتماد کرد.

پکر بلند شدم به ساعت درب و داغون تو دستم نگاه کردم.

دو ساعت از عقدم گذشته ساعت ۲ قرار بود عقد کنیم الان ساعت ۴:۰۵ دقیقه

بود.

آهی بلند و از ته دل کشیدم شروع کردم به راه رفتن.

کاری جز این نمیتونستم بکنم،انقدر راه رفتم که سرمو بلند کردم دیدم تو یه

پارک کوچیکم.

با خوشحالی رفتم داخل پارک،خیلی پارک دوست داشتم،چه پارک خوشگل و

با امکاناتش،چه پارک مسخره ای که هیچی نداشته باشه.

اروم رفتم رو یه صندلی نشستم و دور و ورم نگاه کردم به مردمی که درحال

راه رفتن یا دویدن یا خندیدن بودن.

شماها غصه هاتون تا چقدره؟

به درخت روبروم خیره شدم و رفتم تو خیال خودم به زندگیم تو این مدت فکر

کردم.

از وقتی یادم میاد، مادرم در حال پخت و پز بود.

پدرمم دستاش سیاه و مشغول تعمیر ماشینای مردم.

زندگیمون فقیری نبود ولی شبایی هم بود که یه قرون پول نداشته باشیم.

ولی اونجورم نبود بریم از گرسنگی،گدایی کنیم.

منم دنبال درس و کتابم بودم رشتمم انسانیه داشتم واسه کنکور میخوندم که یه

شب بابا با یه ماشین مدل بالا اومد خونه.

با اه و ناله گفت به زور اینو تا خونه اورده ارباب رجوعش گفته تا فردا صبح

باید تحویل بده بهش.

از مغازه تا خونه راهی نبود..بالاخره بابا اون شب تا ۴ صبح بیدار بود و

ماشینش رو درست کرد.

صبح میخاستم برم خونه سحر دوستم کتاب تستایی ک میزنه رو بخونم و منم

چارتا چیز یاد بگیرم.

چون وضعشون خوب بود کلاسای خوبی میرفت میتونست کمکم کنه.

صبح چهارشنبه بلند شدم برم خونه ی سحر .

چون چهارشنبه ها ما پشت کنکوری ها تعطیلیم برای درس خوندن منم میرم

اونجا.

رفتم تو حیاط دیدم مرده اومده دنبال ماشینش تا چشمش بهم خورد چشاش برق

زد.

یه اقای ۴۵ یا ۵۰ ساله بود.

ترسیدم ازش یه لحظه چشم غره ای رفتم و به سمت اشپزخونه حرکت کردم.

مامان تو اشپزخونه بود بهش صبح بخیر گفتم و یه لقمه رو از دستش گرفتم

و سریع از خونه زدم بیرون.

رفتم اونجا بیخیال از نگاه اون مرد وپیشنهادی که ب پدرم میده داشتم تست

میزدم با سحر و کلی خوشحال بودیم و خندیدیم .

اما وقتی غروب برگشتم با شنیدن حرف مادرم هیجانم برای کنکور و تستایی

که بلد بودم ازبین رفت و آیندم سیاه شد.

من ۱۹ ساله رو میخاستن بدن به یه مرد ۴۹ ساله

اسمش روزبه دوتا زن داره و دوتا مغازه طلافروشی داره.

با گیجی ب مادرم نگاه کردم.!

فقط جوابم یک کلمه بود" نه!"

با گفتن این حرف مادرم خشک شده بهم خیره شد .

منم بی توجه بهش دوییدم طرف اتاق کوچولوم و در چوبی رو محکم بستم.

تا اینکه شب شد بابا اومد اونم گفت گفت تا دید حرف نمیره تو سرم شروع کرد

با کتک فهموندن بهم

میگفت و با شدت میزد .میگفت و با حرص میزد.

که یه شب قبل اون عقد کوفتی گفتم:

منو چند باهاتون معامله کرد،باشه قبول میکنم

دیدم بابا خیلی ناراحت شد ولی وقتی روز بعدش خونه ی دوبلکس و حیاط

بزرگش و دید ناراحتی یادش رفت منم اونروز با دیدن دوباره روزبه تصمیم

گرفتم فرار کنم تا بدبخت نشم.

اون روز روزبه قبل وارد شدن ب اتاق و پوشیدن لباسم گفت:

لیانا خیلی خوشگلی،بااینک نزاشتی ب صورتت دست بزنن ولی مث یه الماس

میدرخشی دوست دارم هرچه زودتر لمست کنم.

اون روز با نفرت تو صورتش خیره شدم و عهد بستم که نزارم این لجن دستش

به من بخوره.

ازش متنفر بودم تا اینکه به قولی که به خودم داده بودم عمل کردم و فرار

کردم و الانم اینجام.

من ،لیانا صابر دختری که تازه وارد سن ۱۹ سالگی شد ،از همین الان به

بخت شومم اعتراف میکنم.

من خیلی بدبختم.

ولی نمیدونستم اینا دربرابر بدبختیایه پیش روم خوشبختیه..

اصلا حواسم نبود کی رو نیکمت پارک خوابم برد.

وقتی از خواب پریدم دیدم هوا تاریک شده با تعجب به ساعتم نگاه کردم چشام

گرد شد!

ساعت نه شب بود منم معلوم نبودکی خوابم برد از جام بلندشدم که حس کردم

تمام هیکلم چوب شده.

یه اخ گفتم و مچ دستمو چرخوندم یکم در جا زدم بدنم به حالت عادیش

برگرده.

طبق روال عادی امروزم بلند شدم شروع کردم به راه رفتن.

گیج بودم دقیقا الان چیکار کنم؟من احمق و باش نقشه ی فرار و خوب تونستم

بکشم ولی دیگه به بعدش فکر نکردم.

زدم تو سرم.احمق!احمق!

پیچیدم تو یه کوچه بن بست بود!

خواستم برگردم که از کوچه برم بیرون که صدای ماشین شنیدم.

قلبم شروع کرد به تند تند زدن.این موقع،تو کوچه ی خلوت و تاریک،یه ماشین

پشت سرمه!

نکنه میخواد بلایی سرم بیاره.

حس کردم ماشین ایستاد صدای قدم هایی که سریع به سمتم برداشته میشد و

میشنیدم از ترس چشمام گرد شده بود فقط به روبرو خیره بودم.

تا خواستم برگردم ببینم کیه یه پارچه ای روجلوی بینیم حس کردم ناخوداگاه

نفس عمیقی کشیدم و چشام بسته شد و از حال رفتم.

با سردرد شدیدی چشممو باز کردم،گیج بودم با گیجی صدا زدم

-مامااان؟

بلند شدم نشستم با تعجب به اطرافم نگاه کردم،تازه یکی یکی داشت همه چی

یادم میومد تو کوچه بودم یهو نمیدونم چیشد که الان اینجام

با تعجب از جام پریدم با حیرت ب اطرافم نگاه کردم

سر برگردوندم من رو یه تخت دو نفره ی خوشگل سلطنتی بودم.

دوتا مجسمه یدونه طلایی یدونه سفید کنار تخت و روبروی تخت کنار میز

ارایش بود اتاق خیلی شیکی بود

بیخیال این چیزا شدم

کی منو اورده اینجا؟

سریع بلند شدم رفتم طرف در اتاق محکم کوبیدم به در

-کی اونجاست؟؟

دوباره محکم کوبیدم.

-اهاااای،یکی درو باز کنه ،اینجا کجاااست؟

محکم با دست و پا افتادم به جون در و شروع کردم به جیغ زدن.

بالاخره صدای داد یکی اومد مرد بود.

-چخبرته؟صبرکن بابا...صبر کن

از در فاصله گرفتم با تعجب منتظر بودم ببینم کی میاد تو!

یه مرد قوی هیکل اومد تو با اخم زل زد بهم

-چیه؟چته؟خونه رو گذاشتی روسرت؟

با جیغ جیغ گفتم:یعنی چی؟من کجام؟کی منو اورده اینجا؟تو کدوم خری هستی؟

یهو یه سیلی خوابوند زیر گوشم..گوشم سوووت کشیدیه اخ گفتم،با تعجب بهش

خیره شدم،دستمو گذاشتم رو صورتم

با صدای بلند فریاد زد:معلومه چی داری میگی؟دختره ی پررو فکر میکنی

کی هستی؟هاااان؟

با ترس بهش خیره شدم

با من من گفتم:خو..خوب..اینجا کجاست؟

دستشو اورد جلو یقه ی لباسمو گرفت و کشید دنبال خودش..

با جیغ گفتم:منو کجا میبرییی

-خفه شو راه بیافت..

با ترس پشتش میرفتم از در اتاق که خارج شدیم وارد یه سالن بزرگ شدیم

اینجا کجا بود اخه؟؟

خیلی خوشگل بود مشغول دید زدن خونه بودم یادم رفته بود سیلی ای که

خورده بودم رو، دستمو کشید که گیج رفتم سمتش.

منو برد سمت پله ها از پله ها داشت میرفت پایین منم مجبور بودم پشت سرش

برم.

خونه دوبلکس بود.نهههه!!! وارد بهشت شده بودم!

باز سالن پایین فوق العاده بهتر از سالن بالا بود وسایل برق میزد از تمیزی !

اینجا کجا بود؟

-اممم .

اصلا منو ادم حساب نکرد.

-اممم،ببخشید!اینجا کجاست؟

اصلا انگار دیوار بیشتر حس میشد تا من.

زیرلب گفتم:عجب ادمیا..ایا نیاز ب سمعک داره؟

بهش نگاه کردم،چقد خشک !مرتیکه غول احمق تشن.

یهو یادم افتاد:یادم نمیره دست روم بلند کردیاااا.

نیم نگاهی بهم کرد.

-پس چرا نمیرسیم،اخه خونه هم انقدر بزرگ میشه؟

دستمو کشید گفت:خیلی حرف میزنی.

با اینکه ترس تموم وجودمو پر کرده بود اما سعی میکردم طبیعی رفتار کنم تا

دوباره وحشی نشه ،بیافته به جونم.

رسیدیم جلوی یه در بزرگ یه تقه ب در زد که صدای خشنی گفت:

-بله؟

از ترس اب دهنمو قورت دادم.

-منم اقا،دختره رو اوردم.

-بیا تو.!

دستگیره رو گرفت و در وباز کرد رفتیم تو با ترس سرم پایین بود. استینمو

کشید و برد جلوتر میدیدم جلوی یه میز ایستادیم.

اروم سرمو بلند کردم با دیدن پسر روبروم از ترس سکته کردم.

از دیدن قیافه خشنش، لبخند مرموزش، قلبم شروع کرد ب تند تند زدن.

یه پسر با پوستی برنزه ابروهای پرپشت مشکی و شمشیری، چشم های کشیده

که برق میزد و دماغ استخونی و لب های باریک.

دستشو اورد بالا ب اون غول تشن علامت داد بره بیرون.

اونم سری تکون داد تعظیمی کرد و رفت بیرون.

سیگاری روشن کرد گذاشت گوشه لبش پک عمیقی زد و خیره خیره بهم نگاه

کرد.

-خوشگلی!

با تعجب نگاش کردم.

-خیلیم خوشگلی!

چن تا پلک پشت سر هم زدم از ترس معدم به سوزش افتاده بود.

تمام نیرومو جمع کردم:م..من کجام؟شما کی هستی؟!

لبخندی زد بلند شد از جاش اومد روبروم ایستاد

شونمو گرفت پرتم کرد رو صندلی.

باترس بهش خیره شدم

خدایا چه بلایی میخواد سرم بیاد؟

خودشم اومد صندلی کنارم لم داد وفقط بهم خیره شده بود

کم کم نگاش رفت رو لبام سرشو اورد نزدیک.

چشمام ازین گرد تر نمیشد .

-هییی داری چیکار میکنی؟

بهم نگاه کرد دوباره ریلکس گفت:

-ببوسمت!

با تعجب و عصبانیت گفتم:بلههه؟!

پوزخندی زد.بلند شد

-میشه بدونم که الان کجام؟

-مهم نیست کجایی؟ولی اینو بدون از الان ب بعد اینجا کلفتی.خدمتکاری!

ته مونده سیگارش و تو زیرسیگاری فشرد و خاموش کرد.

-یه جورایی برده ی منی..

با تعجب گفتم:میدونی چی میگی؟ینی چی خدمتکار و برده و کلفت؟اینا یعنی

چیییی؟

-احمقی؟نمیفهمی؟من بیشتر ازبن نمیتونم توضیح بدم چون زیادی خوشگل

بودی لشت واز تو کوچه اوردم اینجا برو خداروشکر کن.

گیح فقط بهش نگاه کردم.

-راستی.وظیفه ی مهمی رو دوشته!

سوالی نگاش کردم:باید بهم سرویس بدی.

گنگ و متعجب خیره بودم بهش.

-ینی هرشب میام اتاق خابت و..

بعدش قهقهه زد

اشک توچشام جمع شده بود.

-خفه شو اشغال عوضی.معلوم نیست کدوم خری هستی.معلوم نیس چی میگی

اصلا ؟من میخام برم خونم. بگو بیان منو ازینجا ببرن

یهو محکم زد زیرگوشم از دردش جیغ بلندی کشیدم گونم از درد داغ شده بود

و میسوخت.

شالم رو از سرم کشید و پرت کرد روی زمین. چنگ زد توموهام و سرمو

کشید طرفش.

با درد جیغ میکشیدم:ولم کن. توروخدا ولم کن

-توله سگ! دختره ی ه*ر*ز*ه تو روی من وایمیستی و به من فحش

میدی؟حرومزاده ی عوضی.

با اشک و جیغ گفتم:تو چرا اینجوری میکنی؟مگ تو کی هستی؟هااا؟ فکر

میکنی کی هستی که دست روی من بلند میکنی؟

پوزخند ترسناکی زد صورتش و اورد جلو صورتم با لحن چندشی

گفت:اربابتممم.

با حرص بهش خیره شدم

-بعد اینو کی به شما گفته که ارباب منید؟

با بیخیالی بلند شد:زبونت خیلی درازه،امشب کوتاهش میکنم،به بچه ها میسپرم

یه لباس خوب بپوشی برای شب امشب باهات خیلی کارا دارم

با تعجب نگاش کردم:چیکار؟!

اومد روبروم زل زد تو صورتم یهو نزدیک شد شروع کرد به گاز گرفتن

گردنم جیغ بلندی زدم و تقلا کردم تا از دستای کثیفش ازاد بشم.

اونم محکم و وحشیانه خودشو چسبونده بود به من و از گردنم گاز میگرفت.

با هق هق و گریه زار زدم:ولم کن.توروخدا ولم کن!دست از سرم بردار من

که کاری نکردم.ببخشید دیگه بهت بی احترامی نمیکنم. ولم کن خواهش میکنم.

ولی بدون توجه به خواهشام کار خودشو میکرد.

بعد از چند دقیقه جیغ زدن و تقلا کردن سرشو بلند کرد با صورت و سرخ و

چشمای خمار گفت:

-مثل عسل شیرینی لحظه شماری میکنم واسه امشب.

با هق هق زار زدم:میخوای بدبختم کنی؟مگه خودت مادر نداری؟مگه غیرت

نداری؟

بلند بلند خندید:برای امشب خوب خودتو اماده کن،من خیلی بی قرار یه رابطم

.یه دو هفته ای میشه با کسی نبودم.

با لحن چندشی گفت:امشب کولاک میکنم.

از گریه نفسم بالا نمیومد

خدایا داری با من چیکار میکنی؟ خدایا همه چیمو بگیر ابرومو نگیر.

یهو بلند داد زد:معصومهههه؟معصومهههه؟

صدای دویدن یکی پشت در اومد و سریع درو باز کرد

یه خانم قد کوتاه لاغر و سن بالا اومد تو اتاق.

سریع گفت:بله اقا شاهین؟

با سر به من گریون اشاره کرد:ببرش اتاق بالایی امادش کن بهش غذا مذا بده

تقویتش کن بعد یه لباس خوشگل بده بهش برای شب.

لبخند موزی زد:برای امشب نیازش دارم!

زار زدم:توروقران بزار برم،من میخوام برم خونمون خواهش میکنم،بخدا من

هیچ کاری نکردم،من فقط...

بی توجه به من و به حرفای من رو کرد طرف معصومه گفت:ببرش همون

کارای که بهت گفتم و بکن.

معصومه :چشم اقا.

اومد طرفم بازومو گرفت شروع کردم التماس کردن بهش:توروخدا شما

نزارین سرم بلایی بیاره،خواهش میکنم،من دخترم،من بدبخت میشم،خواهش

مبکنم.

معصومه با غم توچشاش گفت:بلندشو دختر بلند شو.

به زور منی که زار میزدم رو از اتاقش برد بیرون.

اون بی رحم رزل بی توجه به من و حرفام نشسته بود رو میزش داشت یه

چیزی و میخوند.

با اون قیافه اش مردک عوضی کثیف.

دوباره رفتیم توهمون اتاق که از خواب بیدار شده بودم توش مستقر بودم.

نالان رو تخت نشستم وسرم تو دستام گرفتم

شروع کردم حرف زدن:

-خدایا غلط کردم.اصلا میرم زن همون روزبه میشم، اشکال نداره ۴۰ سالشه،

اشکال نداره.بخدا راضیم حداقل این بلا سرم نمیاد.

خدایا من و ببخش خدایا خواهش میکنم.

با زجه داشتم حرف میزدم از ترس داشتم میمردم.

از ترس امشب.

از ترس از دست دادن دخترونگیام.

از ترس بدبخت شدنم.

از ترس بی ابرو شدنم.

از ترس ندیدن دوباره ی پدر مادرم.

از همه چیز میترسیدم از همه چیز. ولی میدونستم اگه سر دخترونگیم بلایی

بیاره من خودمو میکشم.

با چشمای اشکی سرمو بلند کردم معصومه خانم چشماش قرمز بود و با غم و

ترحم خیره شده بود به من.

معصومه خانم:گریه نکن دخترم،چی بگم اخه؟ من از موقعی که ۱۵ سالم بود

اینجا کار میکردم.

خانوادگی همینطورن عزیزم،اینا بی رحمن.اخه تو کجا بودی که اینا گیرت

اوردن؟دلم برات میسوزه.

با صدای بغض الود گفتم:من خیلی بدبختم خانم.من تازه ۱۹ سالمه کلی ارزو

داشتم.حالا به راحتی میخواد دختر بودنمو ازم بگیره.بقران من خودمو میکشم.

محکم زد رو دستش:کفرنگو مادر خدا قهرش میگیره،خودکشی برای ضعیف

هاست.تو باید صبر داشته باشی تا خدا یارت باشه.

با زجه گفتم :اخه چقدر؟چقدر صبر؟خسته شدم.از نداشتی هام، از بی پولی

هامون،از خجالت کشیدنام،از زور گفتنا،از اجبار کردنا،حالام که به راحتی

دارم بدبخت میشم.

معصومه خانم:نگران نباش ،صبور باش.خدا یارته،بزار برم برات یه چیز

بیارم بخوری!

-نمیخورم،نمیخوام بخورم میخوام اروم اروم بمیرم.

معصومه خانم با ناراحتی و سکوت از اتاق بیرون رفت.

دوباره شروع کردم به گریه کردن هر لحظه برام لحظه ی مرگ بود.انگار

داشتم جون میدادم. نفسم بالا نمیومد از گریه. اخه جز گریه چیکار میتونستم

بکنم؟

هرلحظه انگار به موقع بدبخت شدنم نزدیک تر میشد و بدبختی به زندگیم

نزدیک تر..

انقدر گریه کردم نمیدونم کی خوابم برد.

از خواب که بیدار شدم از شدت سردرد داشتم دیوونه میشدم.

بخاطر گریه های زیادی که کردم بود مثل افسرده ها نشسته بودم روی تخت

،زانوهام و بغل کرده بودم و به روبرو خیره بودم.

اروم سرمو چرخوندم به ساعت نگاه کردم ، ۶:۳۵ دقیقه.