رمان تنها نیستیم به قلم مهسا زهیری

به طرفش برگشتم و گفتم: قصد رفتن نداشتم.
از حرفی که ناگهان از دهنم پریده بود تعجب کردم چون همین چند دقیقه ی پیش تصمیم گرفته بودم که صبح برگردم به اصفهان.
مامان رو به دختربچه گفت: شادی برو به خاله ت سلام کن.
و به من اشاره کرد. آنا سریع گفت: مامان چی میگی! بیا اینجا شادی!
- نترس قصد کشتنش رو ندارم.
شادی که ترسیده بود کنار مادرش نشست.
مامان: بچه ها تمومش کنید. تا کی می خوایید ادامه بدید؟!
و اشکش روی صورتش چکید.
بهنام: آتوسا! برگشتی که مادرت رو عذاب بدی؟
آنا: کار دیگه ای هم بلده؟
چشم هام رو بستم و سعی کردم آروم باشم. آنا واقعا نفرت انگیز بود. حداقل برای من! با کاری که با من کرد چطور می تونست انقدر عادی رفتار کنه! م*س*تقیم به بهنام نگاه کردم و گفتم: هنوز عذاب اصلی مونده!
مامان: چی میگی آتوسا؟
خودم هم نمی دونستم چی دارم میگم. من بدون هیچ برنامه ای فقط سوار اتوب*و*س شدم و اومدم ولی این جمله رو اگر نمی گفتم روی دلم می موند.
به طرف اتاقم رفتم و با خستگی و سردرد مانتوم رو در آوردم و روی تخت دراز کشیدم.
□
طبق معمول ساعت 6 صبح بیدار شدم و به آشپزخونه رفتم. قرار نبود سر کار برم ولی عادت به خوابیدن زیاد و علافی نداشتم. چای دم کردم و نون و پنیر رو روی میز گذاشتم. چند دقیقه بعد مامان با تعجب جلوم ایستاده بود.
گفتم: چیه؟
-خوابت نمی بره؟
-همیشه همین ساعت بیدار میشم.
-قبلا که از این عادت ها نداشتی. ساعت 6:30 !!!
لقمه رو قورت دادم و گفتم: زندگیم رو با اجی مجی نمیگذرونم!
مثل اینکه چیزی یادش افتاده باشه، سکوت کرد و با ترحم زل زد به صورتم.
-این طوری نگاه نکن.
-چطوری؟
یه جرعه از چای خوردم و شونه بالا انداختم: تو چرا بیداری؟
-چطور خوابم ببره؟!!
از یخچال آبمیوه و کره و عسل درآورد و گفت: چرا نون خالی می خوری؟
پنیر رو نشون دادم و گفتم: همینش هم خیلی وقت ها گیر آدم نمیاد!
وقتی دیدم سکوتش طولانی شد، نگاهش کردم. داشت گریه می کرد. این مامان هم که آدم رو به غلط کردن مینداخت. گفتم: فقیر ها رو میگم.
-می دونم.
ساعت از 11 گذشته بود که بقیه کم کم توی پذیرایی جمع شدند. حتی عمه و پرستو هم اومده بودند. شادی و آنا کنار مامان نشسته بودند و من تنها کنار شومینه بودم. حوصله ی گوش دادن به حرف ها و خاطره هایی که بیشتر حال مامان رو بد می کرد، نداشتم. از یه طرف دلم می خواست الان توی شرکت، کنار مرجان باشم. از طرف دیگه باید چند روزی می موندم و تکلیف این ماجرا رو روشن می کردم.
صدای بهنام از کنار گوشم من رو به حال برگردوند: دیشب مشکلی پیش نیومد وقتی من رفتم؟
بدون اینکه نگاهم رو از آتیش بگیرم، گفتم: نمی دونم. من تو اتاق بودم.
-می دونی خاله حالش زیاد خوب نیست؟
-تو دکتری، نه من!
-گفتم که حواست باشه، اذیتش نکنی.
-نگران نباش.
گوشم رو گرفت. با تعجب به طرفش برگشتم که همزمان گفت: حالا چرا نگاهم نمی کنی؟
وقتی چشم های عصبانی من رو دید ول کرد.
-این کارها یعنی چی؟
-قبلاً که ناراحت نمی شدی!!
-قبلا من دبیرستانی بودم و تو برام آدم بزرگ بودی.
مامان سریع گفت: بچه ها بیایید اینجا.
و کنار خودش جا باز کرد. بهنام به من اخم کرد و کنار مامان نشست.
صدای نیما رو شنیدم: جای تو نبود دکتر!
-چه فرقی می کنه؟
همین مونده بود که نیما از من طرفداری کنه. از دیروز که اومده بودم حتی یکبار هم به صورتش نگاه نکرده بودم. چیزی نگفتم و به طرف حیاط رفتم. صدای بحث نیما و بهنام هنوز هم شنیده میشد که تیکه بار هم می کردند. احتمالاً از وقتی آنا، نیما رو ترجیح داده بود خروس جنگی شده بودند.
روی پله ها نشستم و به حوض خالی نگاه کردم که چند تا برگ خشک داخلش افتاده بود. تابستون ها حوض رو پر از آب می کردیم و روی تخت های کنارش می نشستیم. بابا همیشه دوست داشت حالت کلاسیک خونه حفظ بشه. که البته بی ارتباط با این نبود که آنا بهش گفته بود معماری و هنر ایرانی نباید از بین بره!!
نزدیک ظهر بود و آفتاب با وجود هوای سرد حس خوبی بهم می داد. یه توپ بادی روی پله ها قل خورد و نزدیک پام ایستاد. به بالای پله ها نگاه کردم و شادی رو دیدم که به من خیره شده. هیچ حسی بهش نداشتم. این بی تفاوتی خیلی برام گیج کننده بود. بچه ای که مسیر زندگیم رو عوض کرده بود رو به روم بود.
گفتم: بیا برش دار!
چند تا پله پایین اومد و ایستاد. دوباره گفتم: می ترسی؟
عکس العملی نشون نداد. توپ رو از زمین بلند کردم و به طرفش گرفتم. سنش کمتر از 7 سال نشون میداد.
-مدرسه میری؟
-نه!
-چرا؟
توپ رو گرفت و گفت: سال دیگه میرم.
پرستو روی ایوان اومد و گفت: بچه ها ناهار حاضره.
مامان و آنا سر میز نبودند. احتمالا توی این شرایط نمی تونستند چیزی بخورند. بهنام هم آماده ی رفتن بود و غذا نخورد. به آشپزخونه رفتم و همون جا یه چیزی خوردم.
4