رمان سیه چشم به قلم سیده پریا حسینی

-اما هیج کس حاضر به دادن این امتحان نیست! هیچ کس نخونده!
دستانم مشت می‌شود و من بیزارم از این بی احترامی‌هایشان!
به سویش بازگشته و دهن باز می‌کنم تا سخنی به میان بیاورم که کلام پر خشم و تحکم آمیز خانم رفیعی مانع شد:
-صدات رو بیار پایین بچه! بفهم جلوت یه بزرگ‌تر نشسته! اگر شما نخوندین دلیل نمیشه که این رو به بچه‌های دیگه هم نسبت بدین.
پوزخندی لبان قلوه‌ای پرستو را زینت می‌دهد، اما او اصلا مدارا نمی‌کند!
-جدا؟ مگه سر کلاس شما اصلا خوندن و نخوندن فرقی هم داره؟
انگشت اشاره‌اش را به سوی من و فرناز دراز کرده و ادامه داد:
-حتی زرنگ‌ترین‌هامون هم کم میارن! اون وقت شما واقعا به چه انگیزه‌ای می‌خواین امتحان بگیرین؟!
فرناز با چشمانی خشمناک و لحنی محکم مداخله کرد:
-بس کن پرستو، حد خودت رو بدون!
پرستو تحقیرآمیز نگاهی به چشمان فرناز می‌اندازد، اما کم نمی‌اورد!
-حالا هرچی... ما امتحان نمی‌دیم!
خانم رفیعی که به نظر می‌رسید صبرش به انتها رسیده است، کف دستانش را بر روی میز کوبیده و به شدت از سرجایش برخاست طوری که صندلی‌اش به عقب پرتاب شد.
-بسه دیگه! بشین سرجات! همتون امتحان میدین خانم‌ها، دیگه نمی‌خوام چیزی بشنوم!
پرستو همچنان ایستاده و مستقیم به چشمان خانم رفیعی زل زد، نمی‌دانستم چه می‌خواهد بگوید اما هر آنچه بود خوب به نظر نمی‌رسید!
-ما امتحان نمی‌دیم! این رو خوب تو گوشاتون فرو کنید.
خانم رفیعی با چشمانی سرخ برگه‌های امتحان را از کنار دستش چنگ زده و پاسخ داد:
-هر طور راحتید خانم! شما امتحان نده! بقیه ولی باید امتحان بدن.
برگه‌های امتحان به سرعت پخش شدن. همه در سکوتی وحشتناک سرجایشان میخکوب شده و جرئت مخالف کردن را نداشتند. اما به نظر می‌رسید پرستو خیال کوتاه آمدن را ندارد!
-چرا لال شدین؟ مگه شماها نگفتین نخوندین و امتحان نمیدین؟ حالا همه‌تون خفه شدین؟
عاطفه خودکارش را در دست چرخانده و با اخم ظریفی که بر روی پیشانی‌اش نشانده است، گفت:
-بشین پرستو! الان دیگه باید امتحان داد!
پرستو به سوی عاطفه چرخید و با چشمانی گشاد شده و لحنی حیران خطاب به او گفت:
-باید امتحان داد؟! شماها چتون شده؟
-بسه دیگه خانم! این نمایش رو تموم کنید وگرنه برخورد جدی‌ای باهاتون میشه!
مبینا که از شدت فشار و استرس وارده و جو بسیار متشنج کلاس دستانش به لرزه در آمده بود، با صدایی لرزون پرستو را مخاطب قرار داد:
-پرستو تو رو خدا بشین... نمی‌بینی جو کلاس چطوریه؟ بشین یه کاریش می‌کنیم دیگه‌... حالا یکی دوتا سوال رو که میشه جواب داد.
نگاه همه‌مان بر روی پیکر پرستویی که از فرط خشم و عصبانیت به خود می‌لرزید ثابت مانده و برگه‌هایمان زیر دستمان مانده بودند.
نمی‌دانستیم چه باید کرد، نگاهی به برگه‌ام انداختم، برخلاف دفعات پیشین، سوالات به نظر آسان و راحت بود.
خودکار را کنار برگه‌ام قرار داده و کف دستان عرق کرده‌ام را با دستمالی تمیز، خشک کردم. نمی‌دانستم چه کاری درست است؛ حتی نمی‌دانستم که شروع به نوشتن کردن در این فضای متشنج امکان پذیر است یا خیر؟
اما با دیدن حرکت ناگهانی پرستو که به یک‌باره آن را به سرانجام رساند، نه تنها من، که تمامی بچه‌های کلاس از حیرت و تعجب و همین طور نگرانی خشکشان زد!
او به ناگاه از سر جایش برخواسته، برگه‌اش را با خشونت چنگ زده و با گام‌هایی بلند به سوی میز معلممان رفت، سپس برگه را بر روی میز کوبیده و غرید:
-من امتحان نمیدم، اینم از برگه‌تون!
احساس می‌کردم اکسیژنی در هوا نمانده است که وارد ریه‌هایمان شود، دهن‌هایمان از فرط تعجب و حیرت باز مانده و قدرت انجام هرگونه عکس العملی از همگی‌مان سلب شده بود.
خانم رفیعی با عصبانیت برگه‌اش را برداشت و گفت:
-این طرز رفتارتون رو یادم می‌مونه خانم! تمام این بی حرمتی‌هاتون جواب داره!
مبینا با بی تابی از سر جایش برخواسته و با صدایی لرزان و مرتعش گفت:
-پرستو... تو رو خدا تمومش کن! بیا امتحان بده... برگه‌ات رو بگیر و بیا امتحان بده، یه دونه سوال رو که می‌تونی‌ جواب بدی!
پرستو سرش را تکان داده و با لجاجت تمام پاسخ داد:
-لازم نکرده! من نمی‌خوام امتحان بدم... حداقل اونقدر شعور و معرفت دارم که پای حرفی که می‌زنم وایسم!
طعنه‌ی کلامش زیر دهان همگی‌مان تلخ مزه کرد، حتی کسانی مثل من و فرناز که حرفی از امتحان ندادن و سفید دادن برگه‌مان به میان نیاورده بودیم.
پرستو بی توجه به چهره‌ی غضبناک خانم رفیعی و چهره‌های نگران ما، از میز دبیرمان دور شده و سرجایش دست به سینه نشست.
خانم رفیعی با پوزخندی عصبی به چهره‌ی پرستو خیره شده و غرید:
-اسمت رو بهم بگو خانم... اسمت رو بگو بالای برگه‌ات بنویسم.
پرستو نیز بی‌آنکه لحظه‌ای درنگ کند، با صدایی محکم و رسا نامش را ادا نمود.
-پرستو آرمانی.
خانم رفیعی نامش را بالای برگه‌اش نوشته و سپس دفتر نمره‌اش را باز نمود، سرش را بلند نکرد اما در همان حال با لحن صدایی پیروزمند و محکم رو به پرستو گفت:
-بسیار خب... من به شما مستمری نمیدم. از الان بدونید که نمره‌ی مستمرتون صفره!

احساسم در آن لحظه همانند کسی بود که در کف دست‌ها و پاهایش سوزن‌های ریز را وارد کرده باشند و قلب بیچاره‌ام با نهایت ناراحتی و وحشت از شنیدن و دیدن این صحنه به تپش در می‌آمد.
ملتمسانه نگاه اشکی‌مان را به چشمان دبیرمان دادیم، کوچک‌ترین دودلی یا شکی در چهره‌اش نبود و به نظر می‌رسید بر روی حرفی که زده مصمم است. نگاهمان به سوی پرستو چرخید، او همچنان سرجایش نشسته، اخم‌هایش درهم بوده و دست به سینه به نقطه‌ای نامعلوم در رو به رویش می‌نگریست. نمی‌دانستم حالت چشمانش را به چه چیزی تعبیر کنم؛ خشم، ناراحتی یا پشیمانی؟ اما هر چه که بود، اصلا خوب به نظر نمی‌رسید.
با صدای بلند و خشمگین دبیرمان، همه‌مان به یکباره از میان افکار گوناگون ذهنی‌مان به دنیای بیرون پرتاب شدیم!
-شما ها چتونه؟ منتظر چی هستین؟ امتحانتون رو بدین...
پلک‌های خسته‌ام را بر روی یکدیگر فشرده و با ماساژ دادن شقیقه‌ام، تلاش کردم بر اعصاب خود مسلط شوم. خودکار را در دست فشرده و با چشمانی نم گرفته و دردآلود، شروع به نوشتن کردیم.

***
با غمی آشکار در مقابل مادر و بر روی مبل تک نفره‌ام جاگیر شده و ادامه دادم:
-خلاصه که عوای بدی شد... من کاری به کار زشت پرستو ندارم، اما دوستاش نباید پشتش رو خالی می‌کردن.
مادر با حالت متفکرانه و دقیقش به چشمانم چشم دوخته و پس از سپری شدن چندین ثانیه‌ی کوتاه، پاسخ داد: