رمان ماهور جلد دوم به قلم فهیمه شهمیرزادی

از اینه نگاش کردم و توی دلم نالیدم هزار سالم بگذره ، دیدنش اذیتم میکنه. ....
_ به کاوه گفتم که دعوتش نکنه...ولی بعد پیش خودم گفتم اخرش که چی، در هر صورت باید باهاش مواجه میشدی... .
بی حرف با چشمای اشکیم نگاش میکردم
_اینقدر ضعیف نباش ابجی..... الان میریم بیرون ، سعی کن نادیده اش بگیری و مثل قبل رفتار کن.. .
نالیدم
_نه....من...نمی...تونم.. .
سرم داد زد _باید بتونی
اشکام ناخوداگاه روی صورتم راه گرفت... .
کلافه مشتشو توی دست دیگه اش فرود اورد.. .
_الان به نسترن میگم بیاد کمکت....خودتو جمع جور کن
رفت بیرون..... .
حالم از ضعف خودم بهم میخورد.....تنها نقطه ضعفم بود.....توی این یه سال خودمو با کلاسای روانشناسی اروم کرده بودم....ولی نمیدونستم که دیدنش اینقدر منو بیتاب میکنه.... .
نسترن با تعجب نگام میکرد
_چیشده ماهور؟
_سرش درد میکنه.... کمکش کن صورتشو قشنگ بشوره این سیاهیای زیر چشمش پاک بشه بعد هم مرتبش کن.....من میرم بیرون
به نسترن نگاه کردم
_تو برو خودم صورتمو میشورم
_اخه... .
_ممنون نیازی به کمک ندارم....فقط اگه زحمتی نیست کیفمو از روی صندلی بیار... .
_باشه عزیزم
صورتمو کامل شستم و خشک کردم..... کیف لوازم ارایشمو برداشتم کمی به صورتم کرمپودر زدم دستام هنوز لرزش داشت.... به یه ریمل و رژ اکتفا کردم.....
و رفتم بیرون... .
میز شامو چیده بودن.....دورش شلوغ بود ....
صدای کیارش رو از کنار گوشم شنیدم
_بریم غذا بخوریم....
_تو برو...من میل ندارم
اخم وحشتناکی روی صورتش پیدا شد.... .
_مگه نگفتم قوی باش و عادی رفتار کن...
به سمت میز رفت و همزمان استین لباسمو کشید ....همراش رفتم
چشمام بی اختیار دور سالن میگشت.... .
دستی تکونم داد.... به سمتش برگشتم
_حواست کجاست....میگم چی میخوری
_فرقی نداره.. .
حرصی پوفی کشید و مشغول غذا ریختن شد.... .
_مجبوریم همینجا ایستاده غذا بخوریم ، همه ی میزها پرشدن... .
سرمو تکون دادم.... بشقاب غذا رو مقابلم گذاشت....
_شروع کن.. .
قاشقمو برداشتم....اشتها نداشتم....داشتم غذامو زیر و رو میکردم که یه نفر بهم تنه زد ....
_ببخشید خانو... .
سرمو بالا گرفتم..... حرفش نیمه تموم موند....فکر نمیکردم منو بشناسه....نگام روی صورت ارایش شده اش میچرخید......هول زده دوباره گفت.. .
_ببخشید
و سریع رد شد..... با چشمام دنبالش کردم ... رفت روی میز کنار مردی نشست که خم شده بود و معده شو فشار میداد.... ضربان قلبم بالا گرفت.
...
خیره نگاشون میکردم..... هستی تند تند براش غذا میکشید.... یه چیز قرمز رنگی مثل سماغ رو هم روی غذاش پاشید..... و بعد هم دوباره از جاش بلند شد و رفت... .
_ماهور غذاتو بخور... .
هول زده قاشقمو برداشتم و از غذا پر کردم ، قاشق رو تا جلوی دهنم بالا اوردم ، یهو یه خاطره ی دور توی ذهنم جرقه زد
" قوربونت برم من به سماق حساسیت دارم ، اگه بخورم کارم به بیمارستان میرسه البته اگه قبلش از نفس تنگی نمیرم "
قاشق از دستم افتاد..... کپ کرده به روبروم خیره شدم.... .
فک کردم شاید درمان شده .... بی خیال دستمو دراز کردم و لیوان دوغمو برداشتم
" به سماغ حساسیت داره "
لیوان رو بالا اوردم
"اگه بخوره نفسش میگیره "
لیوان رو به لبم نزدیک کردم
«من نفسم به نفسش بنده »
لیوان رو روی میز گذاشتم ظرف غذامو برداشتم و بی توجه به صدا زدن های کیارش به سمت میزش قدم برداشتم... .
ضربان قلبم هر لحظه بیشتر میشد طوریکه دست و پاهام میلرزید..... کنار میزش رسیدم... .
سرش توی گوشیش بود..... بیقرار نگاش کردم چن خال موی سفید کنار شقیقه اش اذیتم
میکرد...... اشک جمع شده توی چشممو کنار زدم .....
دست لرزونم رو پیش بردم و غذای روبروش رو که پر از سماق بود با غذای خودم عوض کردم...... .