رمان مادر شوهر من به قلم فرشته باقری

هادی اومد سمت مامان و بغلش کرد: وای عمه دلم خیلی براتون تنگ شده بود. خیلی وقته ندیدمتون.
مامان بغلش کرد: دو ساله. از وقتی رفتی نیویورک به ما سر نزدی. سر زدن چیه زنگ هم نزدی.
هادی مامان و از خودش جدا کرد: ببخشید عمه. سرم شلوغ بود.
مامان به ایزابل اشاره کرد: آره معلومه چقدر سرت شلوغ بود.
بیچاره ایزابل که از حرفای مامان و هادی چیزی سر در نیاورده بود گیج نگاهشون می کرد. دلم براش سوخت. به من چه آخه. چرا دل من باید برای این بسوزه؟
هادی اومد سمت بابا که کنار من وایستاده بود: سلام عمو. خوبین؟
بابا با هادی دست داد: ممنون هادی جان. خوبی تو؟
هادی لبخند زد: ممنون.
نگاهش رو دوخت به من. دستم رو مشت کردم. اومد سمت م. درست رو به روم بود. سرم رو بلند کردم زل زدم تو چشماش. یه کم غم رو می شد تو چشماش حس کرد. آقارو باش. واسه چی ناراحتی؟ تو الان باید خوشحال باشی.
لبخند زد: به به. نغمه خانم. حال شما؟ خوبی؟
خونسرد گفتم: ممنون هادی خان. وقت کردی یه سری زنگی چیزی بزن. مامان که مرد از دلشوره.
مامان خندید: راست می گه.
هادی خندید: گفتم که سرم شلوغ بود.
- بله. راستی معرفی نمی کنین؟
هادی دست ایزابل رو گرفت و کشوندش سمت ما: این ایزابله. نامزدم.
با تعجب نگاهش کردم. من فکر می کردم الان با ایزابل ازدواج کرده و بچه هم داره. چرا نامزد؟
مامان با تعجب گفت: نامزد؟
زن دایی: بله دیگه. هادی می خواست ازدواجش تو ایران باشه.
بیا برای حرص دادن به من می خواد مراسم ازدواج ش اینجا باشه.
نعیم خندید: پس قراره با هم ازدواج کنیم ؟
هادی با تعجب نگاهش کرد: چه طور؟
دایی: می دونی قراره هما و نعیم با هم ازدواج کنن.
هادی خیره شد به من: راضی شدی؟
- مخالف نبودم.
سر شو تکون داد: ولی باید مخالفت می کردی. اون خواهر منه.
سعی کردم آروم باشم: گناه برادر رو به پای خواهر نمی نویسن.
با تعجب نگاهم کرد.
ادامه دادم: در ضمن تو یه خاطره ای بین خاطره های فراموش شده ی من. تو تو همون دو سال پیش برای من تموم شدی. الانم فقط پسر دایی هستی. همین.
از تعجب خشک شده بود.
ایزابل تکونش داد و با خشم گفت: چیزی شده یه ساعته با دهن باز زل زدی به این دختر؟
خیره شدم به نعیم . می دونم اونم مثل من متوجه حرفای ایزابل شده. چون به انگلیسی حرف می زد.
هادی: نه چیز خاصی نیست.
نعیم پوزخند زد.
مامان: چیزی شده هادی جان؟
هادی برگشت سمت مامان: نه عمه جون. می گفت خیلی از دیدن شما خوشحاله.
آره جون خودت. اینو گفت. منو نعیم هم شاهدمی.
نعیم : مامان می خوای مهموناتو سر پا نگه داری؟
مامان سر شو تکون داد: وای خدا منو ببخشید. لطفاً بشینید.
در تمام مدت مهمونی وقتی ما فارسی حرف می زدیم ایزابل هیچی نمی فهمید. هادی براش ترجمه می کرد. اونم چه ترجمه کردنی. نصف حرفا رو بهش نمی گفت. نعیم همش می خندید. مثل اینکه بودن در کنار هما براش خوب بود. منم از اینکه می دیدم داداشم خوشحاله راضی بودم.
ایزابل پرسید: هادی تو چرا همش زل می زنی به دختر عمه ات. چیزی بین شما بوده؟
هادی پوزخند زد: نه بابا چی قرار بود بین ما باشه آخه. فقط می دونی اون یه زمانی در حد مرگ منو دوست داشت. ولی خب عزیزم من تو رو دوست دارم.
خون جلو چشمامو گرفت این عوضی چی داره پشت سر من بلغور می کنه واسه نامزد جونش؟ یعنی چی آخه؟ نعیم با خشم بلند شد. خیره شدم بهش. وا ویلا الانه بزنه اینو شلو پل کنه.
خیلی ریلکس گفت: هادی جان یه نمه اغراق کردی.
هادی با تعجب نگاهش می کرد.
خودم رو زدم به اون راه. که یعنی من انگلیسی بلد نیستم. ولی اگه زمانش برسه خوب خدمتت می رسم. صبر کن حالا.
- داداش چیزی شده؟
نعیم با تعجب نگاهم کرد. می دونست تو انگلیسی استادم. بهش لبخند زدم و یه ابرو مو دادم بالا. این یعنی همه چی رو می دونم ولی ترجیح می دم ساکت باشم.
خندید: نه نغمه جان. هادی فقط یه کم تو حرفایی که به ایزابل زد اغراق کرد.
برگشت و به انگلیسی به ایزابل گفت: از من می شنوی زیاد رو حرفای هادی حساب باز نکن. همش دروغه.
رو مبل نشست. اینبار نوبت هما بود.
هما: راست می گه ایزابل من این داداش مو می شناسم. حرفا شو باور نکن.
ایزابل زل زد به من: نمی دونم چی بین شما دوتا بوده ولی من به کسی اجازه نمی دم نامزد مو از بدزده.
می خواستم بگم نامزدت ارزونی خودت ولی با گیجی نگاهش کردم که یعنی نمی فهمم. پوزخند زد: نادون.
خیلی خودم رو کنترل کردم ولی دیگه نمی شد: خودتی.
با تعجب نگاهم می کرد. لبخند زدم.
بابا: بسه.
وای یادم نبود بابا هم فول انگلیسیه. وای آبروم رفت. من که چیزی نگفتم.
مامان خندید: از دست شما جوونا. فکر کردین خودتون فقط انگلیسی بلدین؟ ما هم یه چیزهایی دستو پا شکسته حالی مونه.
همه زدن زیر خنده. این وسط ایزابل سر شو انداخته بود پایین.