رمان مادر شوهر من به قلم فرشته باقری

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

تقدیر اجباری...جدایی نا خواسته...تلاش برای رسیدن...و سرانجام جدایی

وقتی که تمام دنیا دست در دست هم بدهند تا نگذارند به او برسی،و تو تمام تلاشت را برای رسیدن به کار ببری اما چه سود...

گاهی تمام سعیت را برای جدایی میکنی،گاهی به هر دری میزنی تا فاصله بگیری اما نمیشود...نیرویی نامرئی وجودت را متصل به شخصی میکند که میلی به بودن در کنارش نداشته باشی.

بین عقل و احساس گیر افتادن خیلی دردناک است.ناچار از مقاومت،درگیر بین عشق و عقل...پایبند احساس مقاوم در برابر عقل.تلاش برای رهایی از دست تقدیر.

چه باید کرد در مقابل دست سرنوشت،سرنوشتی که باید تن دهی به خواسته اش و کنار بکشی تا شاهد نابودی او نشوی.

فصل اول

سرم رو فرو کردم تو کتاب و بلند بلند گفتم: جلبک قهوه ای، جلبک قرمز. جلبک سبز. جلبک قهوه ای پر سلولی و ساکن دریا. کِلپ ها از طویل ترین موجودات روی زمین هستند. کلپ یک جلبک دریایست.

رومو چرخوندم سمت مهیا: می دونی آدم کلپ باشه مادر شوهر نداشته باشه.

با تعجب نگاهم می کرد. خانم بهاری که صدا مو شنیده بود خندید و گفت: مادر شوهر این همه بده؟

لبخند زدم و گفتم: بله.

یه چین ظریف افتاد رو پیشونیش: تا حالا چند تا مادر شوهر دیدی؟

کمی فکر کردم: یکی.

خانم بهاری لبخند زد: مادر بزرگت نه؟

رفتم تو هم: نه. مادربزرگ پدری خیلی وقت پیش فوت کرده. ولی مادر شوهر دختر همسایمون رو دیدم. از صبح تا شب با هم درگیری دارن. خونشون میدون جنگه.

خانم بهاری کتاب زیست رو گذاشت رو میزو اومد سمت ما: می دونی نغمه همه ی مادر شوهرا که مثل هم نمی شن. درسته از اول گفتن آب عروس و مادر شوهر تو یه جوب نمی ره ولی امروزه با بهتر شدن درک مردم عروس و مادر شوهر با هم کنار میان.

دست مو زیر چونه ام ستون کردم: ولی از نظر من هیچ مادر شوهری خوب نیست.

خانم بهاری خنده ی بلندی کرد میون خندش گفت: پس می خوای کلپ باشی تا مادر شوهر نداشته باشی نه؟

- البته ولی خب اگه مادر شوهر آدم هم کلپ بود بد نبود.

مهیا: ولی کلپا بزرگ ترین موجودات زمینن اگه مادر شوهر آدم کلپ باشه وحشت می کنه.

چونمو خاروندم: نه بابا اون طوری هم نیست اونوقت همش زیر آبه و تو کار آدم دخالت نمی کنه به همین راحتی.

همه خندیدن.

نگاه پر خشم نسترن رو خودم حس می کردم. زل زدم تو چشمای قهوه ای ش. بهش چشم غره رفتم. من از این دختره ی لوس خوشم نمیاد چی کار کنم؟

خانم بهاری دستاشو کوبید به هم: خب نغمه باعث شد کلپها یادتون بمونه. البته امیدوارم.

صدای زنگ بلند شد.

خانم نگاهی به ساعت ظریف ش انداخت و گفت: یه رب زود زدن ولی مسئله ای نیست. وسایل تونو جمع کنین و برین خونه هاتون.

کیف مو رو دوشم جا به جا کردم.

مهیا: نسترن رو دیدی؟ عین چی زل زده بود بهت.

بی خیال گفتم: برام مهم نیست.

خندید: می دونستی خانم بهاری یه پسر داره که می ره دانشگاه؟

چشمام گرد شد: نه نمی دونستم.

ریز خندید: وقتی گفتی آدم کلپ باشه مادر شوهر نداشته باشه بیچاره ناراحت شد.

با تعجب نگاهش کردم: مگه چی گفتم که ناراحت بشه؟ به اون چه آخه من عقیده ی خودم رو گفتم.

با شیطنت گفت: یعنی نفهمیدی؟ همه فهمیدن.

با بی تفاوتی گفتم: چی رو؟

با ذوق نگاهم میکرد: این که تو رو وارسه پسرش زیر سر داره.

اخمامو کشیدم تو هم: بی خود کرده منو وارسه پسرش در نظر داره اولا من دوست ندارم ازدواج کنم دوما من از مادر شوهر خوشم نمیاد سوما دوست ندارم مادر شوهرم خانم بهاری باشه.

مهیا با تعجب خیره شد به یه جایی: اونجا رو. اون خانم بهاری نیست؟

زل زدم به جایی که اشاره می کرد. درست رو به روی خونه ی ما یه کامیون بزرگ بود. کنار کامیون دو تا مردو خانم بهاری وایستاده بودن. خانم بهاری داشت یه چیزهایی می گفت. وقتی بهشون رسیدیم سلام کردیم.

خانم بهاری برگشت سمت مونو جواب مونو داد. تعجب رو تو چشماش می خوندم: شما دوتا؟

لبخند زدم: خونه ی ما این خونه ی رو به روییه.

به در سفید بزرگ اشاره کردم.

مهیا: ما هم ته کوچه امی.

خانم بهاری خندید: پس همسایه شدیم.

مهیا خیره شد بهم با یه لبخند شیطانی گفت: بله همسایه شدیم.

آب دهن مو قورت دادم. که چی حالا؟ همسایه شدیم که شدیم.

رو به خانم بهاری گفتم: ما دیگه می رمی با اجازه خسته نباشین.

دست مهیا رو گرفت مو بردم ش سمت خونمون: که چی اون طوری می گی همسایه شدیم؟ به درک که همسایه شدیم.

مهیا خندید: حالا چرا جوش می زنی خوشگله. چیزی نشده که. حساس نشو.

یه نیش گون از بازو ش گرفتم: زهرمار و حساس نشو. برو خونتون که الان خانم بهاری داره نگاهمون می کنه نمی تونم حساب تو برسم. فردا تو مدرسه حسابت کف دستته.

مهیا خندید و رفت سمت خونشون. در رو باز کردم و رفتم تو خونه. حیاط بزرگی که پیش روم بود همیشه منو می برد تو خیالات. بنده هم که عاشق خیال بافی یه ساعت می نشستم و می رفتم تو فکر.

رو تاب وسط حیاط نشستم و با پا آروم تاب رو تکون دادم. بدون این که بدونم چرا حرفای مهیا رو مرور می کردم: خانم بهاری یه پسر داره که می ره دانشگاه، تو رو وارسه پسرش در نظر گرفته، همه فهمیدن.

اه من چرا دارم به اینا فکر می کنم؟ چم شده آخه؟ پاشو دختر پاشو که امشب مهمون داریم. خدا به دادم برسه! با بی حالی از روی تاب بلند شدم و رفتم سمت خونه. قبل اینکه در ورودی رو باز کنم در با شدت باز شد و خورد تو صورتم. یعنی دماغم له شد. با خشم سرم رو بلند کردم و زل زدم به نعیم . به زور جلوی خنده اش رو گرفته بود: چته روانی؟ چرا عین این وحشیای جنگلی در رو این طوری باز می کنی؟

دیگه نتونست تحمل کنه و زد زیر خنده.

از خشم شده بودم عین این زود پزا که از سرشون بخار می زنه بیرون. سرخ سرخ.

اومد سمت م: وای ببخشید آبجی کوچیکه. ندیدم ت.

- بایدم نبینی. مگه چشم داری پشت در؟ حالا چت بود؟

دست مو از روی بینمی برداشت: هیچی. طبق معمول این خان دایی افتاده بود به جونم.

لرزیدم: مگه اومدن؟

اونا که قرار بود شب بیان؟

قیافش رفت تو هم: نترس، هادی باهاشون نیست!

نفس مو دادم بیرون. چشمام خیس شد. دست مو فشار داد: اون مال دو سال پیشه. چرا فراموشش نمی کنی؟

زل زدم تو چشماش: می شه فراموش کرد؟

نعیم : نه. بهتره بری تو. هما می خواد ببینتت.

با حرص گفتم: من از هما خوشم نمیاد.

بینی مو گرفت بین دوتا انگشت شو فشار داد. درد پیچید تو وجود مو داد زدم. خندید: باید خوشت بیاد. چون قراره زن داداش ت بشه.

چشمام شیش تا شد: می خوای باهاش ازدواج کنی؟

اخماش رفت تو هم: اصرار خان بابا ست.

اخمامو کشیدم تو هم: من نمیزارم.

فصل دوم

خواستم برم تو خونه که دست مو گرفت: قیل و قال نکن لطفاً. همه چی رو خراب می کنی می ره ها.

دست مو با خشم آزاد کردم: چی رو همه چی رو خراب می کنم می ره؟ مگه ندیدی چه بلایی سر من اومد؟ مگه داداش همین هما خانم نبود که ادعا می کرد تو بیست سالگی عاشق من شده بعد زد زیر همه چی و رفت سراغ یه دختر خارجی؟

نعیم آروم بغلم کرد: می دونم چه دردی رو تحمل می کنی. ولی نغمه این رسمش نیست. آره من هما رو دوست ندارم ولی در عوض عاشق خان بابام. هما هم خودش جار نزده که منم نعیم رو دوست دارم. خان بابا گفت که برا نعیم آستین بالا بزنین بابا گفت چه کسی بهتر از هما.

چند قطره اشک از چشمام اومد پایین: داداش با هما نه. اگه با هما ازدواج کنی می شه فامیل چند وجهی و اونوقت هر روز خونه ی مان. منم حال ندارم همش این هادی خانو با اون دختره ی فرنگی ببینم.

منو از خودش جدا کرد: باشه نغمه. باشه آبجی گلم. با بابا حرف می زنم. اگه قبول نکرد دست به دامن خان بابا می شم.

گونه اش رو ب*و*سیدم و باهم رفتیم تو خونه.

از هما خوشم نمیومد چون نشست زیر پای هادی و بهش گفت نغمه دختر خوبی نیست بیا با این دختره ی فرنگی ازدواج کن. با ایزابل خانم. از اسمش معلومه مال عهد بوقه. هادی اولا مخالفت کرد و گفت من فقط نغمه رو دوست دارم ولی دو ماهی که رفت فرنگ چسبید به ایزابل و ولش نکرد. این وسط هم یادش رفت یه نفری رو به اسم نغمه دوست داره. یادش رفت با حرفاش منو به خودش علاقه مند کرده و بعد زده زیر همه چی. من تو شونزده سالگی شکست خوردم. شکستی که خردم کرد.

زن دایی اومد سمت مو صورت مو ب*و*سید. بعد از اون اتفاق همیشه تو چشماش غم رو حس می کردم: سلام گلم.

بهش لبخند زدم: سلام زن دایی. خیلی خوشحالم می بینمتون.

زن دایی اشک چشماشو گرفت: واقعاً؟

بغلش کردم. دلم براش می سوخت. پسرش با من بد کرده اون که مقصر نیست: واقعاً زن دایی.

سفت بغلم کرد: امشب قرار بود بیایم. ولی خب به خاطر این که شب قراره هادی و ایزابل بیان الان اومدیم.

لرزیدم. پس ایزابل بعد از دو سال می خواد بیاد خونه ی ما؟ چرا آخه؟ تو این دو سال نیومده الانم نیاد.

از زن دایی جدا شدم: با اجازه برم لباس مو عوض کنم.

خندید: برو گلم.

پناه بردم تو اتاقم. سرم درد می کرد. ولی اشک نمی ریختم. چرا باید گریه کنم برای کسی که منو گذاشت و رفت؟ نه… از امروز دیگه همه چی تموم شد. من دیگه به هادی فقط به چشم پسر دایی نگاه می کنم… تو این دو سالی که رفته بود نیویورک بهمون زنگ زده که حالا می خواد بیاد اینجا مهمونی؟ خوب خونه ی عمه شه. حق داره بیاد. بی خود کرده. اگه هم بیاد دیگه برام ارزشی نداره… اون فقط و فقط پسر داییه منه… همین.

کنار نعیم نشستم. یه لبخند گلو گشاد رو لباش بود و زل زده بود به هما. نه مثل اینکه این برادر من دلش گیر کرده پیش این جادوگر. زدم به بازو ش. برگشت سمت م.

- چته سه ساعته زل زدی به هما. مگه نگفتی باهاش ازدواج نمی کنی؟ حالا چیه زل زدی بهش داری با چشات قورت ش می دی؟

سر شو تکون داد: من از ش خوشم میاد. چرا باهاش بدی.

اخم کردم: نمی دونی با خواهر ت چی کار کرد؟

بلند شد. دست مو گرفت و بلندم کرد.

مامان با تعجب گفت: نعیم ؟ کجا می خواین برین؟ الان وقتها ناهاره!

نعیم با اخم گفت: می رمی اتاق من. با نغمه یه کاری دارم.

دست مو کشید. دنبال ش راه افتادم: چرا باید بریم اتاق تو؟

با خشم نگاهم کرد: می فهمی.

در اتاق شو باز کرد و هلم داد تو اتاق: من هما رو دوست دارم. می خوام باهاش ازدواج کنم. آره درسته بابا اونو پیشنهاد داد ولی منم خودم بهش علاقه دارم… چرا همه چی رو فراموش نمی کنی؟ چرا با هما بدی؟ هما چی کارت کرده؟ جز این که نمی خواست زن داداشش بشی… حتما یه چیزی می دونست که نمی خواست زن داداشش بشی. هیچ فکر کردی تو این دو سال هما سعی کرد بهت نزدیک بشه ولی تو نزارشتی؟ چرا این همه کینه ای هستی؟ بابا بی خیال شو می فهمی چی می گم؟ هادی رو فراموش کن… اون بدون تو، تو نیویورک با ایزابل خوش گدرونده. ولی تو چی؟ خودت رو عذاب دادی. این درسته؟ این درسته به خاطر یه نفر دو سال از زندگی ببری؟

داد زدم: بس کن… دیگه هادی برام مهم نیست. من هیچ حسی به هادی ندارم. اونم با ایزابل خوشه به من چه. چهار ماه دیگه می خوام برم دانشگاه. نمی خوام زندگی مو به خاطر هادی خراب کنم. هادی برای من فقط یه پسر داییه… مانعی هم سر راه ازدواج تو با هما نیست. اگه با هما خوشبخت می شی باشه باهاش ازدواج کن. من اون قدر هم سنگدل نیستم که جلوی خوشبختی برادر مو بگیرم. آره درسته هما با من بد کرد ولی اون قراره زن داداش من بشه… سعی می کنم باهاش خوب باشم چون داداشم دوستش داره. داداش من مخالف نیستم. می تونی باهاش ازدواج کنی… خودت رو به خاطر من ناراحت نکن.

از اتاق اومدم بیرون. بغض گلوم رو فشار می داد. نه نباید بزارم این اشکا سرازیر بشه نباید. نگاهم افتاد به هما که داشت نگاهم می کرد. اشک روی گونه اش رو پاک کرد و اومد سمتم. اون دختر دایمیه. قبل این که اون کار رو با من بکنه دوستای خوبی برای هم بودیم.

دست مو گرفت: نغمه این همه از من بدت میاد؟ مگه من باهات چی کار کردم؟ نغمه باور کن هر کاری کردم به خاطر خودت بود. هادی برای تو مناسب نبود…

پریدم وسط حرفش: بگو تو برای هادی مناسب نبودی. تو لیاقت هادی رو نداشتی. هادی خیلی بهتر از تو بود. هما من تو رو مثل نعیمه می دونستم. بعد از مرگ نعیمه تو شده بودی همه ی وجودم. تو شده بودی خواهرم ولی تو چی کار کردی؟ وای خدا من این همه مدت به کی می گفتم خواهر.

دست مو کشید مو رفتم پایین. مامان با تعجب نگاهم می کرد: چی شده؟

لبخند زوری زدم: چیز خاصی نیست.

رو صندلی نشستم. میز ناهار آماده بود. همه دور میز نشستن. ولی خبری از هما و نعیم نبود. یعنی چی شده؟

مامان با نگرانی گفت: چی شده؟

بلند شدم: می رم دنبالشون.

از پله ها رفتم بالا. پشت اتاق نعیم وایستادم. خواستم در بزنم که صدای هق هق مانع شد.

گوش وایستادم: هما گریه نکن. تو دل نغمه هیچی نیست. نمی دونه چی داره می گه. حرفا شو به دل نگیر. خودش یه روز می فهمه چه کاری باهاش کردی.

هما گفت: چی می گی نعیم ؟ چرا تو دلش هیچی نیست؟ من اونو خواهرم می دونم. چرا با من این طوری می کنه؟ حالا هم اگه من با تو ازدواج کنم می گه برادرم رو ازم گرفتی. من دوستش دارم ولی نمی دونم چرا با من این طوری رفتار می کنه.

صدای نعیم نوازش گونه بود: عزیزم اونم دوست داره. نمی خواد ناراحت بشی. نمی خواد منم ناراحت بشم. امروز بهم گفت که با ازدواج ما مشکلی نداره. نغمه تو دلش هیچی نیست. فقط یه کم سختی کشیده. اون کاری که هادی باهاش کرد براش گرون تموم شد.

هما با ناراحتی گفت: مقصر من بودم. هادی همش می گفت نغمه رو دوست داره ولی من می دونستم این طور نیست… نمی دونم چرا اصرار داشت که نغمه رو دوست داره. من بهش گفتم یه دختر تو نیویورک هست به اسم ایزابل… یه مدت برو پیش اون هم وارسه کارای شرکت کمکت می کنه هم آب و هوات عوض می شه. هادی رفت ولی خبر اومد که یه دل نه صد دل عاشق ایزابل شده… می دونستم علاقه اش به نغمه دروغه. ولی الانم که الانه نمی دونم چرا دروغ می گفت.

چی دارم می شنوم؟ به من دروغ گفته؟ هادی به من علاقه نداشت؟ من دل به کی باخته بودم خدا؟ نفهمیدم چه طور خودم رو رسوندم به اتاق مو زار زدم. این اشکا به خاطر هادی نبود. به خاطر خودم بود. به خاطر دلم بود که عاشق کسی شده بود که دروغ می گفت دوستم داره.

صدای در بلند شد. بی حال گفتم: کیه؟

مامان با نگرانی گفت: تو اومدی دنبال نعیم و هما خودت چرا رفتی تو اتاق و در رو قفل کردی؟

با بغض گفتم: مامان بی خیال شین. من حوصله ی مهمونی ندارم.

صدای نعیم بلند شد: چی شده مامان؟ مشکلی وارسه نغمه پیش اومده؟

مامان با نگرانی گفت: نه اومده بود دنبال شما دوتا ولی نمی دونم چرا خودش رفته تو اتاق و در رو قفل کرده.

هما با نگرانی گفت: در رو قفل کرده؟ چرا آخه؟

نعیم کوبید به در: باز کن در رو. نغمه می شنوی صدا مو؟

- برو داداش. می خوام تنها باشم. درک م کن و تنها م بزار.

محکم تر کوبید به در. یه متر از جام پریدم: می گم وا کن.

داد زدم: نمی خوام.

با خشم گفت: اگه نخوای می شکنم این در رو.

- نمی تونی.

یهو در با شدت باز شد و خورد به دیوار. بله داداش کم عقل بنده با پا رفته بود تو شکم در. با ترس زل زده بودم بهش.

اومد سمت مو بازو م رو گرفت: چرا در رو قفل کرده بودی؟

زل زدم تو چشمای سرخش: می خواستم تنها باشم.

داد زد: چرا آخه؟

مامان با نگرانی اومد سمت ما: بس کن نعیم . تو که بدتر از همه ای. بیاین بریم. آبروم رو نبرین پیش خان داداشم.

نعیم دست مو کشید: ولم کن. بازو م درد گرفت.

ولم کرد.

هما اومد سمت م: شنیدی نه؟

اخم کردم: چی رو؟

با تعجب نگاهم کرد: چرا با من این طوری رفتار می کنی؟

لبخند اجباری زدم: ببخشید.

زودتر از بقیه رو صندلی نشستم.

فصل سوم

می لرزیدم. تونیک یاسی رنگم رو مرتب کردم. پامو انداختم رو پام. ساپورت مشکی با کفشهای پاشنه بلند مشکی م هماهنگی داشت. موها مو آزاد گذاشته بودم. فر بلوطی با رگه های طلایی.

صدای اف اف تو خونه پیچید. چرا من این طوری شدم؟ چرا باز ضربان قلبم سر به فلک کشید؟

نعیم رفت سمت اف اف و جواب داد: اومدن.

دستام رو تو هم قفل کردم. یخ کرده بودن.

نعیم در ورودی رو باز کرد و مشغول سلام و حال احوال شد. سردی توی صداش رو همه حس کردیم. همه بلند شدن. به اجبار بلند شدم.

نگاهم روی ایزابل ثابت مونده بود. یه دختر مو طلایی چشم آبی. آرایش غلیظی کرده بود که بهش نمیومد. هادی کنارش بود. دست شو دور کمر ایزابل حلقه کرده بود. نه بابا کسی نیست که این تحفه رو بدزده. مال خودته. چاق تر شده بود. دقیق زل زدم تو قیافه اش. موهای قهوه ای. چشمای عسلی پوست سفید. چرا من به این دل بستم؟ نمی دونم.

هادی اومد سمت مامان و بغلش کرد: وای عمه دلم خیلی براتون تنگ شده بود. خیلی وقته ندیدمتون.

مامان بغلش کرد: دو ساله. از وقتی رفتی نیویورک به ما سر نزدی. سر زدن چیه زنگ هم نزدی.

هادی مامان و از خودش جدا کرد: ببخشید عمه. سرم شلوغ بود.

مامان به ایزابل اشاره کرد: آره معلومه چقدر سرت شلوغ بود.

بیچاره ایزابل که از حرفای مامان و هادی چیزی سر در نیاورده بود گیج نگاهشون می کرد. دلم براش سوخت. به من چه آخه. چرا دل من باید برای این بسوزه؟

هادی اومد سمت بابا که کنار من وایستاده بود: سلام عمو. خوبین؟

بابا با هادی دست داد: ممنون هادی جان. خوبی تو؟

هادی لبخند زد: ممنون.

نگاهش رو دوخت به من. دستم رو مشت کردم. اومد سمت م. درست رو به روم بود. سرم رو بلند کردم زل زدم تو چشماش. یه کم غم رو می شد تو چشماش حس کرد. آقارو باش. واسه چی ناراحتی؟ تو الان باید خوشحال باشی.

لبخند زد: به به. نغمه خانم. حال شما؟ خوبی؟

خونسرد گفتم: ممنون هادی خان. وقت کردی یه سری زنگی چیزی بزن. مامان که مرد از دلشوره.

مامان خندید: راست می گه.

هادی خندید: گفتم که سرم شلوغ بود.

- بله. راستی معرفی نمی کنین؟

هادی دست ایزابل رو گرفت و کشوندش سمت ما: این ایزابله. نامزدم.

با تعجب نگاهش کردم. من فکر می کردم الان با ایزابل ازدواج کرده و بچه هم داره. چرا نامزد؟

مامان با تعجب گفت: نامزد؟

زن دایی: بله دیگه. هادی می خواست ازدواجش تو ایران باشه.

بیا برای حرص دادن به من می خواد مراسم ازدواج ش اینجا باشه.

نعیم خندید: پس قراره با هم ازدواج کنیم ؟

هادی با تعجب نگاهش کرد: چه طور؟

دایی: می دونی قراره هما و نعیم با هم ازدواج کنن.

هادی خیره شد به من: راضی شدی؟

- مخالف نبودم.

سر شو تکون داد: ولی باید مخالفت می کردی. اون خواهر منه.

سعی کردم آروم باشم: گناه برادر رو به پای خواهر نمی نویسن.

با تعجب نگاهم کرد.

ادامه دادم: در ضمن تو یه خاطره ای بین خاطره های فراموش شده ی من. تو تو همون دو سال پیش برای من تموم شدی. الانم فقط پسر دایی هستی. همین.

از تعجب خشک شده بود.

ایزابل تکونش داد و با خشم گفت: چیزی شده یه ساعته با دهن باز زل زدی به این دختر؟

خیره شدم به نعیم . می دونم اونم مثل من متوجه حرفای ایزابل شده. چون به انگلیسی حرف می زد.

هادی: نه چیز خاصی نیست.

نعیم پوزخند زد.

مامان: چیزی شده هادی جان؟

هادی برگشت سمت مامان: نه عمه جون. می گفت خیلی از دیدن شما خوشحاله.

آره جون خودت. اینو گفت. منو نعیم هم شاهدمی.

نعیم : مامان می خوای مهموناتو سر پا نگه داری؟

مامان سر شو تکون داد: وای خدا منو ببخشید. لطفاً بشینید.

در تمام مدت مهمونی وقتی ما فارسی حرف می زدیم ایزابل هیچی نمی فهمید. هادی براش ترجمه می کرد. اونم چه ترجمه کردنی. نصف حرفا رو بهش نمی گفت. نعیم همش می خندید. مثل اینکه بودن در کنار هما براش خوب بود. منم از اینکه می دیدم داداشم خوشحاله راضی بودم.

ایزابل پرسید: هادی تو چرا همش زل می زنی به دختر عمه ات. چیزی بین شما بوده؟

هادی پوزخند زد: نه بابا چی قرار بود بین ما باشه آخه. فقط می دونی اون یه زمانی در حد مرگ منو دوست داشت. ولی خب عزیزم من تو رو دوست دارم.

خون جلو چشمامو گرفت این عوضی چی داره پشت سر من بلغور می کنه واسه نامزد جونش؟ یعنی چی آخه؟ نعیم با خشم بلند شد. خیره شدم بهش. وا ویلا الانه بزنه اینو شلو پل کنه.

خیلی ریلکس گفت: هادی جان یه نمه اغراق کردی.

هادی با تعجب نگاهش می کرد.

خودم رو زدم به اون راه. که یعنی من انگلیسی بلد نیستم. ولی اگه زمانش برسه خوب خدمتت می رسم. صبر کن حالا.

- داداش چیزی شده؟

نعیم با تعجب نگاهم کرد. می دونست تو انگلیسی استادم. بهش لبخند زدم و یه ابرو مو دادم بالا. این یعنی همه چی رو می دونم ولی ترجیح می دم ساکت باشم.

خندید: نه نغمه جان. هادی فقط یه کم تو حرفایی که به ایزابل زد اغراق کرد.

برگشت و به انگلیسی به ایزابل گفت: از من می شنوی زیاد رو حرفای هادی حساب باز نکن. همش دروغه.

رو مبل نشست. اینبار نوبت هما بود.

هما: راست می گه ایزابل من این داداش مو می شناسم. حرفا شو باور نکن.

ایزابل زل زد به من: نمی دونم چی بین شما دوتا بوده ولی من به کسی اجازه نمی دم نامزد مو از بدزده.

می خواستم بگم نامزدت ارزونی خودت ولی با گیجی نگاهش کردم که یعنی نمی فهمم. پوزخند زد: نادون.

خیلی خودم رو کنترل کردم ولی دیگه نمی شد: خودتی.

با تعجب نگاهم می کرد. لبخند زدم.

بابا: بسه.

وای یادم نبود بابا هم فول انگلیسیه. وای آبروم رفت. من که چیزی نگفتم.

مامان خندید: از دست شما جوونا. فکر کردین خودتون فقط انگلیسی بلدین؟ ما هم یه چیزهایی دستو پا شکسته حالی مونه.

همه زدن زیر خنده. این وسط ایزابل سر شو انداخته بود پایین.

مهمونی به خوشی تموم شد. موقع خواب از پنجره زل زده بودم به ماه که آسمون رو روشن کرده بود. حس کردم اونم مثل من تنهاست. با این که یه عالمه ستاره اطرافشن ولی اونم تنهاست. سرم رو تکیه دادم به شیشه ی سرد. لرزیدم. دستم رو گذاشتم رو پنجره: من برای تو دوست خوبی می شم. مطمئن باش.

داد زدم: مهیا بدو دیگه. به اتوب*و*س نمی رسمی ها.

از تو حیاط خونشون داد زد: صبر کن الان میام. اون دی وی دی رو پیدا نمی کنم.

- ول کن بابا. به آفاق می گی نتونستی پیدا کنی.

داد زد: زرشک اونم قبول کرد. خیر سرش الان دو هفته اس همش می خواد دی وی دیش رو ببرم.

کلافه مانتوم رو چنگ زدم. خیره شدم به ساعتم. دهو نمی. یازده امتحان داشتیم. حالا با دیر کردن این خانم دیگه وا ویلا.

جیغ زد: پیداش کردم.

یعنی یه دو متری پریدم هوا: مرض زهر ترک شدم.

خندید: ببخشید.

با خشم زل زدم بهش: الان کدوم اتوب*و*سی می ره اون سمت که سوارش شیم؟

سر شو انداخت پایین: ببخشید.

دستش رو کشیدم: بیا بریم.

وقتی داشتیم از جلوی در خونمون رد می شدیم یهو در همسایه رو به رویی باز شد و خانم بهاری اومد بیرون.

بهش سلام کردیم.

لبخند زد: سلام دخترای خوبم. چیزی شده؟ چرا دیر می رین مدرسه؟

مهیا: خانم تقصیر من شد.

خانم بهاری خندید: با من بیاین. می رسونمتون.

تشکر کردیم: نه ممنون خودم رون می رمی.

خانم بهاری اخم ظریفی کرد: نغمه تعارف داشتیم؟ سوار شین که نمی خوام تو امتحاناتون بیفتین.

سوار شدیم و راه افتاد.

وسط راه همش سر صحبت رو باز می کرد. با این که ازش خوشم میومد ولی یه جورایی یه حس بدی داشتم. حرفای مهیا اثر کرده بود. من دوست ندارم خانم بهاری مادر شوهرم بشه.

مهیا آروم کوبید به بازوم.

برگشتم سمت ش با چشمو ابرو به خانم بهاری اشاره کرد. خیره شدم به خانم بهاری. لبخند زد: کجا بودی؟

- همین جا.

خندید: نه اینجا نبودی. چیزی شده؟

- نه. مگه قراره چیزی بشه.

خندید: باز داشتی به مادر شوهرت فکر می کردی؟

سرخ شدم: نه.

بلند خندید: دروغ نگو. معلومه.

ماشین متوقف شد: پیاده شین رسیدیم.

پیاده شدیم.

مهیا: باز حرف مادر شوهر رو پیش کشید.

دیگه آتیش گرفتم: می شه بس کنی؟ من خوشم نمیاد خانم بهاری مادر شوهرم بشه.

بیچاره مهیا آب دهنشو با صدا قورت داد: خیله خب بابا حالا نزن. بیا بریم که دیر شد.

برگه رو تحویل مراقب دادم. فقط دوتا امتحان دیگه مونده بود که اگه خدا بخواد اونا رو هم خوب می دم. مهیا رو نمیکت نشسته بود و سر شو برده بود تو کتاب. کنارش نشستم.

مهیا: چه طور دادی؟

- بد نبود. تو چی؟

اخماش رفت تو هم: اگه اون دوتا سوال آخر رو بزاری کنار خوب دادم.

خندیدم: همه ی نمره تو همون دوتا سوال آخر بود دیگه.

با ترس زل زد تو چشام: راست می گی؟ چند نمره؟

دستش رو گرفتم: پاشو بریم. چی رو چند نمره؟ هر کدوم دو نمره.

داد زد: من افتادم.

خندیدم: تو که گفتی اونا رو بزارم کنار خوب دادی. می شه شونزده.

لرزید: نه. من شونزده بگیرم خودکشی می کنم.

با خشم نگاهش کردم: خل شدی؟ خود کشی بکنی؟ آدم مگه به خاطر نمره خود کشی می کنه؟

مهیا: نه. ولی من می کنم. آخه تا حالا شونزده نگرفتم.

نفس مو دادم بیرون: باید به این جور نمره ها عادت کنیم . چون تو دانشگاه از این نمره ها قراره بگیریم.

هلم داد: خیر. نباید بگیریم. مگه می خوای مشروط بشیم؟

خندیدم: نه بابا. بیا بریم دیگه.

از مدرسه اومدیم بیرون.

آروم گفت: دیشب چه طور بود؟

اخم کردم: عالی.

پوزخند زد: واسه همین اخمات رفت تو هم؟

برگشتم سمت ش: انتظار داشتی چه طور باشه؟ هادی خان نامزدشون رو معرفی کردن. همه هم خوششون اومد.

مهیا: ولی تو نه.

لبخند زدم: چرا من نه؟ منم یه آدمم مثل بقیه. مگه عیبی داره؟ اونم یه آدمه مثله بقیه. فقط می دونی چیه فارسی نمی دونه رو اعصابه.

خندید.

نعیم لبخند زد: چیه؟ بهم نمیاد؟

یعنی دهنم قد یه غار وا مونده بود: این دیگه چیه؟

رفت جلو آینه و خودش رو برانداز کرد: کتو شلوار خواستگاری دیگه.

بلند شدم و رفتم سمت ش: کدوم آدم عاقلی تو شب خواستگاری ش کتو شلوار بنفش می پوشه که داداش من بپوشه؟

اخم کرد: بهم نمیاد؟

خندیدم: نه که نمیاد. انتظار داشتی بیاد؟ برو عوضش کن.

کتو از تنش درآورد: از اوامر خان باباست. گفته باید اینا رو بپوشی.

پوزخند زدم: بله از سلیقه اش معلوم بود. برو عوض کن نمی خوام همون یه دره احتراممون هم خراب بشه.

با اخم گفت: این همه بده؟

داد زدم: البته. تو که جلف نیستی این رنگو بپوشی.

از اتاق رفت بیرون. واقعاً نمی دونم خان بابا چی فکر کرده؟ اصلا به تیپ نعیم می خوره که کتو شلوار بنفش بپوشه؟ از کارای خان بابا سر در نمی آوردم. اول که اون بلا رو سر نعیمه آورد.

چشام پر شد. نعیمه خواهر دوقلوم بود. من ازش هفت دقیقه بزرگتر بودم. تو شونزده سالگی خان بابا واسه نعیمه خواستگار آورد. نعیمه نمی خواست ازدواج کنه. ولی خان بابا اصرار داشت. تا این که یه روز نعیمه از خونه رفت و دیگه بر نگشت. چند روز بعد هم یکی زنگ زدو بابا رفت واسه شناسایی جسد. نعیمه بود. تصادف کرده بود و…

اشکام رو پاک کردم. همیشه وقتی یاد اون روزا می افتادم اشکام روون بود. الانم یکی از اون موقع ها.

صدای در منو از افکارم کشید بیرون. با صدای گرفته ای گفتم: بفرمایین.

در باز شد. دهنم واموند. بی اختیار بلند شدم. چرخ زد: چه طوره؟

رفتم سمت ش. تو کتو شلوار طوسی رنگ مثل این جنتلمنا شده بود: عالیه داداشی. با این کتو شلوار جنیفر لوپز هم عاشق ت می شه چه برسه به همای خودم رون.

لپمو کشید: زبون نریز.

خندیدم: نه داداشی راست می گم. این خیلی خوبه.

دستم رو کشید: نمی خوای چیزی بپوشی؟

گفتم: نمی دونم. شاید یه کت دامن طوسی پوشیدم.

گفت: نه اون آبی فیروزه ای رو بپوش.

با تعجب نگاهش کردم: چرا؟

خندید: چون خیلی بهت میاد.

لبخند زدم: باشه داداشی.

رفت. رفتم سمت کمد و کتو دامن فیروزه امی رو کشیدم بیرون و تنم کردم. جلوی آینه قدی اتاقم ایستادم. راست می گفت خیلی بهم میومد. چه زود قرار خواستگاری رو گذاشتن. کمی آرایش کردم و زدم بیرون. سوار ماشین نعیم شدیم. بابا و مامان عقب نشسته بودن و ما جلو. همیشه دوست داشتن با هم بشینن اصرار منو نعیم هم فایده نداشت.

مامان زد به شونه ی نعیم . نعیم تکون خورد: بله مامان؟

مامان: کجایی پسر؟ یه کم حواس تو بده به جاده تا ما رو نکشی.

نعیم سرخ شد: مامان دیگه اونقدرم حواسم پرت نیست که. چشم.

بابا خندید: وایستا یه جایی گلو شیرینی بگیریم.

نعیم لبخند زد: اونم به چشم.

برای نعیم خیلی خوشحال بودم. این طور که معلومه خیلی هما رو دوست داره. ولی چرا اون روز جلوی خونه گفت دوستش نداره و می ره به خان بابا می گه نمی خواد با هما ازدواج کنه؟

نگاه مو دوختم بهش. زیر چشیم نگاهم کرد: خوش تیپ ندیدی این طوری با چشات داری قورت ش می دی؟

پوزخند زدم: خوشتیپ زیاد دیدم ولی خوشتیپ دروغگو ندیده بودم که دیدم.

برگشت سمتم: من دروغگو ام؟ کی دروغ گفتم؟

نگاه مو ازش گرفت مو دوختم به گل فروشی که داشتیم بهش نزدیک می شدیم: وایستا رسیدیم.

ماشین متوقف شد. پیاده شد. خم شد تو ماشین: پیاده شو. من که سلیقه ی خوبی ندارم تو انتخاب کن.

پیاده شدم. می دونم بهانه بود. می خواست بدونه چرا بهش گفتم دروغگو.

نعیم : خب؟

بله حدس م درست بود. رفتیم سمت گل فروشی: یادت اون روز جلوی در گفتی هما رو دوست نداری و میری به خان بابا می گی نمی خوای باهاش ازدواج کن. الانم که داریم میریم خواستگاری چرا دروغ گفتی؟

دستش رو فرو کرد تو موهای مرتب شو کمی ریختشون به هم: می دونی نغمه نمی خوام منت بزارم ولی اون روز جلوی در وقتی اون طوری از هادی و هما حرف زدی خواستم علاقه ام رو به خاطر تو بب*و*سم و بزارم کنار… خواستم هما رو فراموش کنم. با این که چند سال بود دوستش داشتم ولی می خواستم به خاطر تنها خواهرم قید علاقه رو بزنم. واسه همون اون حرفا رو زدم ولی وقتی چشمم افتاد به هما نتونستم سر قولی که به خودم داده بودم بمونم. متاسفم.

هنگ کرده بودم. چی داشتم می شنیدم؟ برادر من به خاطر خواهرش می خواست از علاقه اش چشم پوشی کنه؟ مگه می زارم. حالا که این طوریه مصرم تا این ازدواج سر بگیره. هیچی نگفتم چون نمی خواستم نعیم بدونه چه نقشه ها که واسه هما و اون ریختم. باشه داداشی الان معنی خواهر داشتنو می فهمی. صبر کن.

رفتیم تو مغازه. داشتم گلا رو نگاه می کردم که یهو چشمم افتاد به یه غنچه ی رز آبی. هما عاشق رز آبی بود. خواستم برش دارم که دست یه نفر دیگه هم واسه برداشتن ش اومد جلو. فکر کردم نعیمه دستش رو پس زدم و گل رو برداشتم: من زودتر دیدمش. نمی خواد شما برش داری فهمیدی؟

سرم رو بلند کردم. درجا سکته کردم. این کیه دیگه؟ نمی تونستم چشم ازش بردارم. سرد نگاهم می کرد: این که قیل و قال نداره خانم. بردارین حالا چرا داد می زنین؟

یعنی دلم می خواست زمین دهن وا کنه منو بخوره ناپدید شم. با لکنت گفتم: ب… ببخشید… آقا… را… راستش… فکر کردم… برادرمه.

سرش رو تکون دادو رفت سمت صندوق. تو دستش یه سبد خیلی خوشگل از رزای قرمزو سفید بود. وای خوش به حال کسی که این سبدو می گیره. هی… خاک تو سرت احمق. خیره شدم به رز آبی توی دستم. واقعا هم خوشگل بود. خیره شدم به پسره. موهای حالت دار مشکی، چشمای نافذ همرنگ، پوست سبزه، ترکیبی فوق العاده، لبای خوش حالت، فک محکم. لرزیدم. وا زشته دختر یه ساعته زل زدی به پسر غریبه.

رفتم سمت نعیم که داشت با پسره حرف می زد. گوش ایستادم: از آشناییتون خوشبختم. نعیم هستم.

پسر باهاش دست داد: همچنین.

سرفه ی مصلحتی کردم. برگشتنو زل زدن بهم. چشمای نعیم گرد شد: این دیگه چیه؟ واسه کی خریدیش؟

ابروهامو دادم بالا: این چه طرز حرف زدنه؟ هان؟ واسه هر کی.

پوزخند زدم: یعنی نمی دونی؟

با خشم دستش رو مشت کرد: برو پسش بده. تو که نمی خوای آبروت بره.

این دیگه رسما دیوانه شده. فکر می کنه واسه هادی گرفتمش. آخه برادر رو خواهر عاشق رز آبی هستن: نمی خوام. اگه دسته گلتو گرفتی بیا بریم.

دستم رو گرفت: تو رو واسه چی آوردم پس؟ خودت انتخاب کن زود.

اخم کردم: داداش مارو. نمی خوام. تا معدرت نخوای از دسته گل هیچ خبری نیست. تو که نمی خوای دیر برسی به خواستگاریت.

دستش رو کشید رو صورتش: باشه آبجی جون من معدرت می خوام. خوب شد؟ حالا زود باش یه دسته گل انتخاب کن بریم.

رفتم سمت گلا. رز سفید، رز قرمز، دوتا شاخه زنبق سرخ و کمی هم میخک صورتی. پسری که پشت صندوق بود با مهارت خاصی گلا رو کنار هم گذاشتو یه دسته گل خوشگل تحویلمون داد: بفرمایین.

نعیم حساب کرد و اومدیم بیرون. وقتی می خواستم سوار ماشین شم نگاهم افتاد به همون پسر که داشت سوار ماشینش می شد. یه لحظه نگاهمون افتاد به هم. سریع نگاه مو آوردم پایین و خیره شدم به رز آبی.

فصل پنجم

نگاهم رو دوختم به نعیم که کامل رفته بود تو فاز خجالتو سرش رو انداخته بود پایین. رز آبی رو گذاشته بودم کنارم تا هر وقت هما بله رو گفت بدم بهش. نگاه هادی همش به گل بود و یه لبخند کج رو لباش. نترس این گل واسه تو نیست. فکر کرده این گلو می دم بهش. فکر کرده فراموشش نکردم. خیر نمی دونه که دوساله واسه من مرده و برام ارزشی نداره.

خان بابا صداش رو صاف کرد: راستش همه می دونین که ما واسه یه امر خیر مزاحمتون شدیم.

نعیم شرو شر داشت عرق می ریخت. مثل اینکه جلو آفتاب نشسته باشه.

دایی خندید: اختیار دارین. مزاحمت چیه؟ چه کسی بهتر از نعیم واسه همای ما.

زن دایی لبخند زد: هما جون یه سینی چای وردار بیا دخترم.

بعد چند دقیقه هما خیلی آروم سینی به دست از آشپزخونه اومد بیرون. کت دامن سفید با گل های ریز صورتی خیلی بهش میومد. سلام آرومی کرد و چایی رو بین همه گردوند. نعیم که رسما داشت پس میفتاد. وقتی چایی رو بریم داشت دستاش می لرزید.

سرم رو تکون دادم. وقتی تعارف چای تموم شد هما اومدو کنارم نشست. هادی دست ایزابل رو گرفته بود. ایزابل با تعجب نگاهمون می کرد.

هما آروم گفت: خوشحالم اینجایی.

دستش رو گرفتم: نمی خوام نعیم آسیب ببینه می فهمی که؟

بزرگترا داشتن با هم حرف می زدن. ما هم از فرصت استفاده کردیمو بعد دو سال کنار هم نشستیمو حرف زدیم. این حرف زدن به هر دوتامون کمک می کنه.

هما: نمی زارم تو دل نعیم آب تکون بخوره. می دونی نغمه من نعیم رو دوست دارم. بیشتر از تو نباشه کمترم نیست.

- می دونم. هما تو یه زمانی مثل نعیمه بودی واسم. مثل یه خواهر. من واقعا دوست داشتم. وقتی هادی اون بلا رو سرم آورد همه ی حسی که بهت داشتم از بین رفت. ولی می خوام امروز تو مراسم داداشم دوباره همون رابطه رو با هم داشته باشیمو هیچی اونو از بین نبره. می فهمی؟

چشماش پر شد. دستم رو محکم فشار داد: شاید دلیل کاری رو که برات کردم نفهمی ولی من قول می دم مثل گذشته باشیم. یه خواهر برای تو. نمی تونم جای نعیمه رو بگیرم ولی می تونم برات مثل اون باشم.

لبخند تلخی زدم: کاش اونم اینجا بود.

صدای بابا باعث شد برگردمی سمتش: پس موافقی برن با هم حرف بزنن؟

نعیم سرش رو بلند کرد و آروم گفت: چه حرفی بابا؟ حرفا زده شدن.

بابا سرش رو تکون داد: از دست شما. نعیم خیلی عجله داری نه؟

نعیم سرخ شد و سرش رو انداخت پایین.

همه زدیم زیر خنده. داداش ما خیلی عجوله. برگشتم سمت هما: خب خانم داداش ما که نزارشت برین حرف بزنین. حالا نظرت چیه؟ بله؟

هما سرخ شد. سرش رو انداخت پایین و با صدای لطیفی گفت: با اجازه ی بزرگترا بله.

خان بابا لبخند زد: مبارکه.

صورت هما رو ب*و*سیدمو رز آبی رو بهش دادم: می دونم عاشق رز آبی هستی. اینو گرفتم که وقتی بله رو گفتی بهت بدم.

قیافه ی نعیم و هادی دیدن داشت. نمی دونم چرا این دوتا پسر خیالای بد بد می کنن واسه خودشون. خان بابا اشک چشماشو پاک کرد: جای مادرتون خالی.

مامان رفت تو هم. دایی اخم کرد. دلم خیلی خیلی گرفت. الان نزدیک به دو سال بود که خانم جون فوت کرده بود. هیچ کدوم از مادر بزرگام تو مراسم خواستگاری و ازدواج نعیم نیستن. اشک از چشام اومد پایین.

خان بابا که متوجه حال پریشون همه شد گفت: چتونه؟ الان باید شاد باشیم. منو ببخشید یه لحظه یاد مادرتون افتادم.

بابا لبخند زد: همه به یاد خانم جون بودیم.

دایی اشکشو پاک کرد: خیله خب نمی خوام عجول باشم مثل نعیم ولی بهتره تا ماه رمضون این دو تا جوون با هم نامزد کنن تا مشکلی با هم نداشته باشن.

بابا موافقت کرد. زمان نامزدی به دو هفته ی دیگه موکول شد. وقتی که من کنکورمو داده بودم و تموم بود.

…

- مهیا راحت شدیم رفتا. یه هفته دیگه هم کنکور داریمو بعد تمام.

مهیا اخم کرد: آره واسه تو خوب شد. داداشتم داره ازدواج می کنه پس خوشحالی.

- چرا نباشم؟ داداشمه ها.

مهیا: ما که دعوتمی نه؟

- مگه می شه دعوت نباشین؟ تو بهترین دوستمی.

با هم از مدرسه اومدیم بیرون.

مهیا کلاسورشو بغل کرد: ولی دیگه خانم بهاری رو نمی بینمی.

اخم کردم: یادت رفته همسامیون شده؟

پرید هوا: آره راست می گی. ولی تو این چند هفته من پسرش رو ندیدم.

لبخند زدم: جای خوشحالی داره. امیدوارم هیچ وقت نبینمش.

بشکن زد: این طور که معلومه ندیده کینشو گرفتی تو دلت.

نفسم رو دادم بیرون: آره درسته.

سوار اتوب*و*س شدیم. خیره شده بودم به قسمت مردونه. به نظرم یه قیافه ی آشنا دیدم. دقیق شدم. سرش رو چرخوند. یه آن نگاهمون افتاد به هم. چشمای نافذ مشکی. وای این که همون پسره اس. نفهمیدم چه طور سرم رو برگردوندم سمت مهیا.

با تعجب نگاهم می کرد: چی شده؟

- هیچی بابا. سوتی دادم بد جور.

خندید: گل فروشی نه؟

سرم رو تکون دادم: آره. طرف اینجاست.

خم شد و طرف مردونه رو نگاه کرد: کدوم؟

برگشتم سمت مردونه. دستش رو گرفته بود به میله. نگاهش رو دوخته بود بیرون: همون که يه سامسونت مشکی دستشه.

مهیا مات مونده بود. تکونش دادم: هوی کجایی؟

خیره شد بهم: خیلی جیگره.

چشام گرد شد: خیلی هیزی.

لبخند زد: می دونم.

اتوب*و*س وایستاد. پیاده شدیم. همزمان پیاده شد. جلوتر راه افتادیم.

مهیا: صبر کن اونم بیاد.

اخم کردم: اونم بیاد که چی؟ بیا برو تا آبرو ریزی نکردی.

پیچیدمی تو کوچه. مهیا همش آبرو ریزی می کرد. کلید رو انداختم تو قفل: برو خونتون. تو واسه آدم آبرو نمی ذاری.

شکلک در آوردو رفت سمت خونشون. خدا من با این دوست نوبرم چی کار کنم آخه؟

کفشای نا آشنا جلوی در بود. با تعجب رفتم تو خونه. صدای خنده ی دو نفر میومد. صدای مامان رو شنیدم: مهرانه جون شربت که میل داری؟

صدای دیگه ای گفت: زحمت نکش.

هنگ کردم. این که صدای خانم بهاریه.

مامان از سالن اومد بیرون: چه زحمتی.

برگشت. نگاهش افتاد به من: اومدی گلم؟

- سلام مامان.

مامان لبخند زد: سلام به روی ماهت. معلمتون اومده. البته الان نمی شه گفت معلم. همسایه رو به رویی. برو سلام کن.

با بی حوصلگی رفتم تو سالن. آلبوم عکس دست خانم بهاری بود و نگاه می کرد.

آروم گفتم: سلام.

سرش رو بلند کرد و با لبخند جوابمو داد: سلام خانم. چه طور بود؟

- خوب بود. با اجازه من برم لباسام رو عوض کنم.

منتظر نموندم جوابمو بده. از سالن اومدم بیرون. خودم رو پرت کردم رو تخت. خیلی خسته بودم. دلم یه خواب درستو حسابی می خواست. نفهمیدم کی خوابم برد.

حس کردم دست یه نفر داره صورتمو لمس می کنه. چشام رو باز کردم. نعیم به روم لبخند زد: ساعت خواب.

تو جام غلت زدم: سلام داداشی.

یه ضربه ی کوچولو زد رو دماغم: سلام آجی کوچیکه. بلند شو می خوامی با هما بریم خرید.

تو جام نشستم: مگه ساعت چنده؟

مقنعه رو از سرم کشید: نزدیک پنج. نگاه لباس فرمت چی شده؟