رمان بچرخ تا بچرخیم (جلد اول مجموعه سرنوشت درهم ما) به قلم AERZOO_MOHEBI

با نازلی دوباره وارد شرکت شدیم. دوربین کوچیکم رو در آوردم؛ و چند تا عکس گرفتم و گذاشتم توی کیفم. به کارکنای داخل شرکت نگاه کردم؛ هر کدوم مشغول کاری بودن حتی نگاهمونم نکردن. به سمت مدیریت رفتیم. یه چند بار در زدم؛ تا قوم مغول اجازه ورود بدن وقتی وارد شدیم؛ دک و پوز من و نازلی با کف سرامیک‌ها یکی شد؛ نویان و نومود و نوید و ماهان و ماکان و لیدی و فاطمه داخل بودن. داشتن می‌خندیدن یکم فاطی و لولو رو پوکر نگاه کردم. اونا هم از رو نرفتن و بیشتر بگو بخند کردن منم نه گذاشتم نه برداشتم، با لبخند به سمتشون رفتم و یه هاشی نارو زدم به جفتشون که با کله رفتن کف سرامیک‌ها. من و نازلی هم با غضب نگاهشون کردیم. به خودشون اومدن و سریع بلند شدن و اومدن پیشمون و سرشونم انداختن پایین، و هم زمان گفتن:
- مریسا جون ببخش.
تو دلم هرهرهر بهشون خندیدم، ولی در چهره با اخم نگاهشون کردم تا حساب کار دستشون بیاد. دیدم نازلی از خنده سرخ شده و دیگه نمی‌تونه خودش رو کنترل کنه. بهش علامت دادم؛ با شمارش سه تا بزنیم زیر خنده، ۱_۲_۳ زدیم زیر خنده، اونا هم با تعجب نگاهمون می‌کردن منم نه گذاشتم نه برداشتم گفتم:
- اسکلتون کردیم.
و دوباره زدم زیر خنده. فاطمه که دیگه قاطی کرده بود و آمپر می‌سوزوند. منم هر هر بهش می‌خندیدم. نازلی هم دستش رو دهنش بود؛ و داشت سعی می‌کرد جلوی خودش رو بگیره؛ تا کمتر بخنده ولی، مگه می‌شد جلو خودشو بگیره. لیدی، با قدمی که برداشت فهموند جنگ شروع شده. منم که ندید بدید مثل لاتا زدم رو شونه نازلی، که به خودش اومد و رفت تو جلد لاتیش. بلند شدم و دست اونم گرفتم؛ تا اونم بلند شه وقتی بلند شد یه ژست خفن گرفت و با لحن دآش مشتی گفت:
- چته ضعیفه اخم کردی؟ منم بلدم اخم کنم...
بعدم یه اخم کرد وگفت:
-بیا، منم بلدم، دیدی؟
فاطمه گفت:
- آره دیدم، ولی چه فایده، الان من مثل...
منم با همون لحن لاتی گفتم:
- یه گاو رَم کرده‌ای وجلو ما وایستادی.
لیدی با حرص داد زد.
- مریسا!
با همون لحن گفتم:
- ها؟
به جای لیدی فاطمه جواب داد:
- خفه شو.
با اخم گفتم:
- نمی‌خوام.
***
نازین
روبه مبینا گفتم:
- مبینا، به نظرت برای تولد نازلی چی بخرم؟
با کمی فکر گفت:
- چی رو از همه بیشتر دوست داره؟
تند گفتم:
- اینکه با دوستش مریسا که ۴_۵ سالی هست پیداش نمی‌‌کنه بره کافه و برای خودشون خوش باشن.
با لبخند گفت:
- اِن شاءاللّه این دختره اسمش چی بود؟
با خنده گفتم:
- مریسا.
- آها مریسا، پیداش میشه و خوشحال میشه.
با خوشحالی گفتم:
- آره به خدا، هر روز گریه می‌کنه میگه من نباید میرفتم لندن برای ادامه تحصیل، تا دوست شش سالم رو گم کنم. حالا چیکارکنم؟
با لبخند آرامش بخشی گفت:
- حالا با توکل به خدا پیداش میشه.
اومدم جواب مبینا رو بدم، که گوشیم زنگ خورد. دیدم ماکانه، اِ، دیدی یادم رفت به ماکی بزنگم. خوب بذار یکم معطل بشه تا حالش جا بیاد. گوشیم رو گذاشتم رو سایلنت، و به راهم با مبینا ادامه دادم. که تلفنم برای بار۵ ام زنگ خورد. جواب دادم:
- اَلو.
با عصبانیت گفت:
- اَلو وکوفت، چرا گوشیت رو جواب نمیدی؟!
با خباثت کامل گفتم:
- به تو چه.
با حرص گفت:
- که به من چه آره؟! بگو کجایی، تازه از شرکت داداشای نره خرت اومدم بیرون بیام دنبالت؟
با خونسردی گفتم:
- لازم نیست، با دوستم مبینا داریم می‌ریم خونشون.
گفت:
- چی؟!
گفتم:
- نخودچی.
گفت:
- آرپیجی.
گفتم:
- لئوناردو دابینچی.
گفت:
- پیچپیچی.
- اَه، میرم پیش محمد.
یهو یادم اومد چی گفتم. دستم و کوبیدم تو دهنم، چند لحظه هیچ صدایی نیومد ولی اون سکوت، آرامش قبل طوفان بوده چون یهو منفجر شد.