لبخند رفته رفته روی لب هام محو شد.
دیگه صدایی رو نمی شنیدم،من به زور کاری رو نکردم ...من...من فقط..
-مهرسا،آجی ناراحت شدی؟بخدا منظوری نداشتم.
آب دهنم رو قورت دادم تا بغض نکنم.
-نه عزیزم ناراحت نشدم.
از گوشه چشم کارن رو دیدم که سرش رو پایین انداخته.اه،خیر سرم شب عروسیمه.
میدونستم از حرف های ترانه ناراحت نمیشه چون تو این مدت شناخته بودتش.
ترانه بعد از کمی حرف زدن باز ازمون دور شد و رفت وسط پیست رقص.
دقیقه ها و ثانیه ها با سرعت می گذشتند و من گاهی غرق در گذشته می شدم.
به خودم که اومدم سوار ماشین بودیم و به سمت خونه می رفتیم،ماشین ها پشت سرمون بوق بوق می کردند و صدای آهنگ رو کارن زیاد کرده بود.
ماشینی کنارمون اومد و چند تا بوق زد.
شیشه رو پایین کشیدم که پسر جوونی رو به کارن گفت
-دادا پایه ای کورس بزاریم؟
کارن نگاهی به من کرد و گفت
-نه سامی امشب رو بیخیال.
می دونست از سرعت می ترسم ،شاید اون روز بارونی خیلی خوب تو ذهنش حک شده باشه.
لبخندی زدم و به روبه رو خیره شدم.
-مهرسا.
-جانم.
-باورت میشه؟بعد اون همه اتفاق؟
-مثل به خوابه.
-یا شاید یه رویای شیرین!
-من نمی خوام از این خواب بیدار شم.
صدای بوق بلندی باعث شد حرف هامون نیمه رها شه.ترانه با ماشین جیگری رنگش کنارمون بوق بوق می کرد.
شیشه سمت خودم رو پایین کشیدم و داد زدم
-ترانه چیکار می کنی؟
-گِل لگد می کنم.
چپ چپ نگاهش کردم،باد خنک تو صورتم می خورد و با قسمتی از موهام که به صورت کج تو صورتم ریخته شده بود بازی می کرد.
-حریفش نمیشی تو کل کل!
-آره،بعد میگن مهرسا شیطونه،اصلا کی گفته من شیطونم؟
دست دراز کرد و دماغم رو کشید که چهرم در هم شد
-اصلا کی گفته تو شیطونی؟تهمت زده.
آروم خندید.
جلوی در خونه رسیدیم،کارن ماشین رو خاموش کرد پیاده شد و درو برای من باز کرد.
منم پیاده شدم،کم کم همه فامیل های نزدیک دورمون جمع شده بودند،شنل سفیدم رو مرتب کردم و به سمت آغوش مامان پرواز کردم.
-دخترم!
اشک هام شروع به باریدن کردند.
-مامان.
صداش از بغض می لرزید.
-زود تنهام گذاشتی مهرسا،ولی خیالم راحته.ولی...ولی ای کاش همون موقع به فرهـ...
-مامان تورو خدا شبمو خراب نکن.من خوشبختم،کنار کارن.
آروم ازش جدا شدم و اشک هام رو پاک کردم.
مردمک چشم هاش می لرزید،و چشم هاش پر از اشک بود،این دونه های مروارید روی صورتش آزارم میداد.
مگه امشب شب عروسیم نیست؟غم و غصه این وسط چیکار می کنه؟
با انگشتم که با لاک تزیین شده بود اشک هاشو پاک کردم و با ناراحتی ازش فاصله گرفتم.
عمو کنارش رفت و چیزی بهش گفت و مامان سری تکون داد و رفت سمت ماشین.
میدونستم طاقت نداره!
عمو به سمتم اومد و من خیلی زود تو بغلش فرو رفتم و نفس عمیقی کشیدم.
شاید فکرم احمقانه بود ولی بوی بابا رو میداد.
بابایی الان کجایی؟
پیش خدا؟
رفتی سفر؟
-مهرسا دخترم،امیدوارم خوشبخت شی عمو جون...امشب یکی از سخت ترین روز های عمرم بود.دلم می خواست..دلم می خواست به جای کارن فرهـ..
با ناله وسط حرفش پریدم
-عمو خواهش می کنم!
ازم جدا شد.
-هروقت هر مشکلی داشتی بی تردید خبرم کن مهرسا،تو جای دخترمی برام عزیزی!
-چشم عمو مرسی.
به سمت کارن رفت و چیزی بهش گفت.
دیگه صدایی رو نمی شنیدم،من به زور کاری رو نکردم ...من...من فقط..
-مهرسا،آجی ناراحت شدی؟بخدا منظوری نداشتم.
آب دهنم رو قورت دادم تا بغض نکنم.
-نه عزیزم ناراحت نشدم.
از گوشه چشم کارن رو دیدم که سرش رو پایین انداخته.اه،خیر سرم شب عروسیمه.
میدونستم از حرف های ترانه ناراحت نمیشه چون تو این مدت شناخته بودتش.
ترانه بعد از کمی حرف زدن باز ازمون دور شد و رفت وسط پیست رقص.
دقیقه ها و ثانیه ها با سرعت می گذشتند و من گاهی غرق در گذشته می شدم.
به خودم که اومدم سوار ماشین بودیم و به سمت خونه می رفتیم،ماشین ها پشت سرمون بوق بوق می کردند و صدای آهنگ رو کارن زیاد کرده بود.
ماشینی کنارمون اومد و چند تا بوق زد.
شیشه رو پایین کشیدم که پسر جوونی رو به کارن گفت
-دادا پایه ای کورس بزاریم؟
کارن نگاهی به من کرد و گفت
-نه سامی امشب رو بیخیال.
می دونست از سرعت می ترسم ،شاید اون روز بارونی خیلی خوب تو ذهنش حک شده باشه.
لبخندی زدم و به روبه رو خیره شدم.
-مهرسا.
-جانم.
-باورت میشه؟بعد اون همه اتفاق؟
-مثل به خوابه.
-یا شاید یه رویای شیرین!
-من نمی خوام از این خواب بیدار شم.
صدای بوق بلندی باعث شد حرف هامون نیمه رها شه.ترانه با ماشین جیگری رنگش کنارمون بوق بوق می کرد.
شیشه سمت خودم رو پایین کشیدم و داد زدم
-ترانه چیکار می کنی؟
-گِل لگد می کنم.
چپ چپ نگاهش کردم،باد خنک تو صورتم می خورد و با قسمتی از موهام که به صورت کج تو صورتم ریخته شده بود بازی می کرد.
-حریفش نمیشی تو کل کل!
-آره،بعد میگن مهرسا شیطونه،اصلا کی گفته من شیطونم؟
دست دراز کرد و دماغم رو کشید که چهرم در هم شد
-اصلا کی گفته تو شیطونی؟تهمت زده.
آروم خندید.
جلوی در خونه رسیدیم،کارن ماشین رو خاموش کرد پیاده شد و درو برای من باز کرد.
منم پیاده شدم،کم کم همه فامیل های نزدیک دورمون جمع شده بودند،شنل سفیدم رو مرتب کردم و به سمت آغوش مامان پرواز کردم.
-دخترم!
اشک هام شروع به باریدن کردند.
-مامان.
صداش از بغض می لرزید.
-زود تنهام گذاشتی مهرسا،ولی خیالم راحته.ولی...ولی ای کاش همون موقع به فرهـ...
-مامان تورو خدا شبمو خراب نکن.من خوشبختم،کنار کارن.
آروم ازش جدا شدم و اشک هام رو پاک کردم.
مردمک چشم هاش می لرزید،و چشم هاش پر از اشک بود،این دونه های مروارید روی صورتش آزارم میداد.
مگه امشب شب عروسیم نیست؟غم و غصه این وسط چیکار می کنه؟
با انگشتم که با لاک تزیین شده بود اشک هاشو پاک کردم و با ناراحتی ازش فاصله گرفتم.
عمو کنارش رفت و چیزی بهش گفت و مامان سری تکون داد و رفت سمت ماشین.
میدونستم طاقت نداره!
عمو به سمتم اومد و من خیلی زود تو بغلش فرو رفتم و نفس عمیقی کشیدم.
شاید فکرم احمقانه بود ولی بوی بابا رو میداد.
بابایی الان کجایی؟
پیش خدا؟
رفتی سفر؟
-مهرسا دخترم،امیدوارم خوشبخت شی عمو جون...امشب یکی از سخت ترین روز های عمرم بود.دلم می خواست..دلم می خواست به جای کارن فرهـ..
با ناله وسط حرفش پریدم
-عمو خواهش می کنم!
ازم جدا شد.
-هروقت هر مشکلی داشتی بی تردید خبرم کن مهرسا،تو جای دخترمی برام عزیزی!
-چشم عمو مرسی.
به سمت کارن رفت و چیزی بهش گفت.
تانیا
00این رمان خیلی خوب بود و به نظرم این رو به ما میفهمونه که هر چقدر هم دچار مشکل بشیم باید مقاومت کنیم کلی درس از این رمان گرفتم گاهی دوست داشتم مهرسا واقعا بمیره چون خیلی عذاب میکشید ولی فهموندکهبایدق