رمان خیس تر از اشک به قلم Razieh.E

ژانر : #عاشقانه #جنایی #غمگین

خلاصه :

مهرسا دختری از جنس آرامش و احساس...بعد از مدت ها خوشبختی را لمس می کند و با عشقش کارن ازدواج می کند اما...این خوشبختی عمرش عجیب کوتاه است و طوفان بزرگ زندگی اش را نابود می کند...

مهرسا را مجبور می کنند با برادر شوهرش ازدواج کند،غافل از اینکه برادرش شوهرش مردیست خلافکار و...درست وقتی که مهرسا غرق درتاریکی است اتفاقی همه ی زندگی اش را تغییر می‌دهد ...اتفاقی غیر ممکن...

آب دهنم رو به سختی قورت دادم.

انگشت هام سرد بود و استرس مثل خوره وجودم رو می خورد.

نفس عمیقی کشیدم و با صدایی که تعداد کمی شنیدن گفتم

-با اجازه مادرم و بزرگترها بله!

صدای کل و دست و جیغ فضا رو پر کرد و من شنیدم صدای نفس حبس شده ی کارن رو.

-آقای داماد وکیلم؟

صداش توی گوشم پیچید و من اشک تو چشم هام جمع شد.

-بله!

باور کنم؟بعد از این همه سختی الان رسما و شرعاً همسر کارنم؟همسر عشقم؟

دستم های گرمش رو روی دستم گذاشت،به صورتش لبخندی زدم که جوابم رو داد و آروم لب زد

-تو که منو کشتی!

اخمی کردم که خندش باعث شد خیلی زود از بین بره،من این مرد رو می پرستیدم!صدای آهنگ بلند شد و جمعیت کم کم از اطرافمون پراکنده شدند و خیلی ها شروع به رقصیدن کردند،بعضی ها دو نفره و بعضی ها تنهایی...

-در چه فکری خانومم؟

به انگشتام که قفل شده بود توی انگشت های کشیده و مردونش نگاه کردم.

-هیچی!

-مهرسا.

-جانم.

-هیچی!

اه اه اه،منو اذیت می کنی؟نشونت میدم آقا کارن!تکونی خوردم و به پیست رقص خیره شدم،الکی مثلا کنجکاو نبودم چی می خواد بگه.

خنده ی آرومش تو گوشم پیچید.

-بعد چند ماه تورو نشناسم که کارن نیستم دیگه.

حلقه ی ازدواجمون توی انگشتش بهم چشمک میزد،بی هوا دستشو بالا آوردم و بوسه ای روی حلقه نشوندم که صدای دست و سوت کسایی که هنوز اطرافمون بودند بلند شد.

خجالت زده سرم رو پایین انداختم.

-ای من فدای اون عشقت که یهو فوران می کنه بشم جوجه!

-کارن،اذیتم نکن خب!

از گوشه چشم لبخند شیطانیش روی لب هاش دیدم.

-کجاشو دیدی خانومم؟بزار بریم خونه...امشب..

و من باز خجالت زده تر سرمو پایین انداختم که صدای خندش بلند شد.

-افتخار یه رو رقص میدی عروس خانوم؟

-کارن من خجالـ...

میون حرف پرید و جدی گفت

-کاری به‌ حرف مردم نداشته باش مهرسا.

-اما...

-مهرسا!

اونقدر محکم گفت که بدون هیچ حرف دیگه ای دستم رو توی دستش گذاشتم و بلند شدم.

دی جی آهنگ آرومی شروع کرد و جمعیت رقاص کنار کشیدن،راه رفتن با اون کفش پاشنه بلند سخت بود ولی هرطوری که بود خودمونو به پیست رقص رسوندیم.

دستمو روی شونه هاش گذاشتم و به چشم های آبیش زل زدم.

کارن بدون اینکه نگاه از چشم هام بگیره دستشو دور کمرم حلقه کرد و آروم شروع به رقصیدن کردیم.

زوج های دیگم دورمون می رقصیدن و فضا با رقص نور خیلی رمانتیک تر شده بود.

کارن فشاری به کمرم وارد کرد و باعث شد بهش نزدیک تر بشم.

دیگه چشم هاشو نمی دیدم اما صدای ضربان قلبش رو به خوبی می شنیدم.

چرخی زدیم و چشم های من قفل یه جفت چشم شد که از سرماش به خود لرزیدم.

با ابروهای گره خورده بهم نگاه میکرد و لیوان رو توی دستش فشار می داد.

-مهرسا با توام!

-جانم.

-حواست کجاست ؟

آروم دوباره چرخیدیم،رد نگاهم رو گرفت.

-داداشمه،آرسن!

آب دهنم رو قورت دادم.

-کارن.

-خواهش می کنم مهرسا.

-کارن من...من...

چیزی نداشتم که بگم،من باعث تمام این اتفاق ها هستم.

جمعیت زیادی نیومده بودند،یعنی افراد زیادی رو دعوت نکرده بودیم،نمی خواستم اول زندگی همون اندک سرمایه ای که جمع کرده از بین بره.

ای جونم عمرم نفسم...

عطر تنش رو با ولع می بلعیدم.

دستی روی کروات سورمه ایش کشیدم و لبخندی زدم.

تو اون کت شلوار مشکی می درخشید،موهاشو کوتاه تر کرده بود و

بالا داده بود.

آهنگ تموم شد و صدای دست مهمونا بلند شد.دست در دست هم به سمت جایگاه عروس و داماد رفتیم و نشستیم.

لباس عروس بلندم یکم اذیتم می کرد اما به زیبایی که به من بخشیده بود می ارزید.

-مهرسا!

-جانم.

-تو،از خانواده من خجالت می کشی آره؟

سرمو پایین انداختم.

چونمو گرفت ، آروم بالا آورد و باعث شد بهش نگاه کنم.

-آره مهرسا؟

-آره.

-چرا نمی خوای متوجه شی مهرسا؟من خودم خواستم ،خودم!

-اما من باعثش بودم.

-نه نه نه!

-چرا کارن حتی پدرت و...

با عصبانیت چنگی میان موهاش زد،بغضی تو گلوم نشست.

-عروس و دامادم آنقدر بی روح و زشت؟

لبخند مصنوعی زدم و گفتم

-ترانه خفه عزیزم!

ترانه نچ نچی کرد و روبه کارن گفت

-آخ که چقدر مظلومی کارن.

کارن با خنده سری تکون داد و ترانه هم زد زیر خنده.

تو اون لباس دکلته مشکی که بارنگ چشم هاش ست شده بود واقعا زیبا شده بود.

یواش طوری که خودش بشنوه گفتم

- کی رو می خوای دیوونه کنی با این تیپ و قیافه؟

لب و لوچش رو آویزون کرد و گفت

-هی خدا!تو این بی شوهری،همین که توهم شوهر کردی خودش جای شکر داره،ماهم میشیم ترشی ایشالا.

-ایشالا،باید حقوقم رو جمع کنم و برات یه دبه بخرم که توش جا شی و قشنگ جا بیافتی!

با حرص بهم نگاه کرد و فحشی زیر لب بهم داد.

-ترانه وقتمو تلف نکن.

دود از دماغ و گوش و دهنش بیرون میزد.

-خیلی خوب،من تنهاتون میزارم و شما دل و قلوه رد و بدل کنید،یه دعایی هم برای من کن که ایشالا بتونم مخ این برادر شوهرتو بزنم لامصب خوب چیزیه.

چشم هام گرد شد و اون با خنده ازم دور شد و من تو ذهنم مرور کردم که کارن برای من بهترینه!

با دیدن مادر کارن که بهمون نزدیک میشد تنم یخ کرد و استرس به جونم افتاد.

با هرقدم محکمی که بر می داشت ضربان قلبم محکم تر میشد.

کارن دست سردم رو گرفت و باهم بلند شدیم.

-سـ...سلام.

چند ثانیه که برای من اندازه یک قرن بود گذشت .

کمی بعد تو آغوشش بودم.

-کارنم رو خوشبخت کن مهرسا!

ازم جدا شد و دستم رو توی دستش گرفت،چرا این همه مهربون؟مگه...

-کارنم رو خوشبخت کن،داریوش نمی دونست تو چه فرشته ای هستی...بد کرد در حقتون،با اینکه کارن خودش نمی خواد...میدونم میتونید خوشبخت شید و بهتون اعتماد دارم.

لبخند مهربونی زد و من درحالی که در بهت فرو رفته بودم به اون دوتا در آغوش هم خیره شدم.

-کارن...من...من

نتونست ادامه بده,ازش جداشد و با قدم های تند ازمون دور شد.

ما دوتا نشستیم و کارن سکوت کرد.

تو جمعیت دنبالش می گشتم،تنهای تنها نشسته بود،کسی که جزو تعداد انگشت شمار فامیل عروس میون مهمونا بود.

دلم می خواست سمت آغوشش پرواز کنم،آغوش مادرم.

-مهرسا.

-جـ

با قرار گرفتن یه جفت کفش جلوم حرفمو خوردم،سرمو بالا تر آوردم و به چهره ای که با پوزخند مزین شده بود نگاه کردم.

یعنی ترانه خاک تو سرت با این سلیقت.

بلند شدیم و من کلافه از این بشین و پاشو ها بهشون نگاه کردم.

دستشو سمت کارن دراز کرد و باهاش دست داد.

با لحن سردی گفت

-خوشبخت بشی داداش.

روبه من خواست چیزی بگه که منصرف شد،بعد از نیم نگاهی به من چنگی به موهای خرمایی رنگش زد و ازمون دور شد.

با چشم هام رفتنشو دنبال کردم و شونه ای بالا انداختم.

-ازش ناراحت نشو.

دلم نمی خواست کارن ناراحت باشه.

-ناراحت نیستم عزیزم!حق داره.

-حق نداره.

کل کل باهاش بی فایده بود پس دوباره نشستم و به فکر فرو رفتم.

بعد از چند دقیقه صدای آروم کارن تو گوشم پیچید

-تموم شد.

-هوم؟چی؟

-خانومم تموم شد.

بیشتر که دقت کردم دیدم این مدت به چهره ی خودم تو آینه نگاه می کردم.

اجزای صورتم ریز بود ولی چشم های رنگیم زیبایی خاصی داشت.معتقد نبودم که خوشکلم!اما بدم نبودم.

- اه اه،پسره ی بد اخلاق نچسب زشت!

متعجب به ترانه زل زدم،نزدیک ترین فرد به من...بهترین دوستم که تقریبا جای خواهرم رو داشت.

-چیشده تری؟

-تری و مرض!اینم برادر شوهره که داری؟با اون اخلاق گندش و قیافه نحسش.

جدی گفتم

-ترانه.

کلافه تر گفت

-هان چیه هی ترانه ترانه؟اصن خاک بر سر من که خواهرمو دادم به این خانواده،کارن که قیافه نداره،برادرش که از اون بدتر.

-ترانه میگی چیشده یا همین کفشمو بکنم تو حلقت؟

کارن وسط بحث ما پرید و گفت

-ترانه خانم باز داری خانم منو حرص میدی؟

-دلم می خواد اصن.

بعد بدون توجه به کارن ادامه داد.

-داشتم با ترسا(دختر عموش)حرف میزدم که نمیدونم چی شد خوردم به این شازده،چنان اخمی کرد که انگار ارث باباشو خوردم.

صداشو کلفت کرد و ادامه داد

-خانم عینکتو تنظیم کن.

پقی زدم زیر خنده.وای بدجور ضایعش کرده بود.کارن هم انگشت شصتشو روی لبش می کشید که نخنده.

-ای درد،نخند بیشعور!اصن اون لیاقت منو نداره،توهم خیلی گاوی که خودتو به زور چپوندی تو این خانواده.

لبخند رفته رفته روی لب هام محو شد.

دیگه صدایی رو نمی شنیدم،من به زور کاری رو نکردم ...من...من فقط..

-مهرسا،آجی ناراحت شدی؟بخدا منظوری نداشتم.

آب دهنم رو قورت دادم تا بغض نکنم.

-نه عزیزم ناراحت نشدم.

از گوشه چشم کارن رو دیدم که سرش رو پایین انداخته.اه،خیر سرم شب عروسیمه.

میدونستم از حرف های ترانه ناراحت نمیشه چون تو این مدت شناخته بودتش.

ترانه بعد از کمی حرف زدن باز ازمون دور شد و رفت وسط پیست رقص.

دقیقه ها و ثانیه ها با سرعت می گذشتند و من گاهی غرق در گذشته می شدم.

به خودم که اومدم سوار ماشین بودیم و به سمت خونه می رفتیم،ماشین ها پشت سرمون بوق بوق می کردند و صدای آهنگ رو کارن زیاد کرده بود.

ماشینی کنارمون اومد و چند تا بوق زد.

شیشه رو پایین کشیدم که پسر جوونی رو به کارن گفت

-دادا پایه ای کورس بزاریم؟

کارن نگاهی به من کرد و گفت

-نه سامی امشب رو بیخیال.

می دونست از سرعت می ترسم ،شاید اون روز بارونی خیلی خوب تو ذهنش حک شده باشه.

لبخندی زدم و به روبه رو خیره شدم.

-مهرسا.

-جانم.

-باورت میشه؟بعد اون همه اتفاق؟

-مثل به خوابه.

-یا شاید یه رویای شیرین!

-من نمی خوام از این خواب بیدار شم.

صدای بوق بلندی باعث شد حرف هامون نیمه رها شه.ترانه با ماشین جیگری رنگش کنارمون بوق بوق می کرد.

شیشه سمت خودم رو پایین کشیدم و داد زدم

-ترانه چیکار می کنی؟

-گِل لگد می کنم.

چپ چپ نگاهش کردم،باد خنک تو صورتم می خورد و با قسمتی از موهام که به صورت کج تو صورتم ریخته شده بود بازی می کرد.

-حریفش نمیشی تو کل کل!

-آره،بعد میگن مهرسا شیطونه،اصلا کی گفته من شیطونم؟

دست دراز کرد و دماغم رو کشید که چهرم در هم شد

-اصلا کی گفته تو شیطونی؟تهمت زده.

آروم خندید.

جلوی در خونه رسیدیم،کارن ماشین رو خاموش کرد پیاده شد و درو برای من باز کرد.

منم پیاده شدم،کم کم همه فامیل های نزدیک دورمون جمع شده بودند،شنل سفیدم رو مرتب کردم و به سمت آغوش مامان پرواز کردم.

-دخترم!

اشک هام شروع به باریدن کردند.

-مامان.

صداش از بغض می لرزید.

-زود تنهام گذاشتی مهرسا،ولی خیالم راحته.ولی...ولی ای کاش همون موقع به فرهـ...

-مامان تورو خدا شبمو خراب نکن.من خوشبختم،کنار کارن.

آروم ازش جدا شدم و اشک هام رو پاک کردم.

مردمک چشم هاش می لرزید،و چشم هاش پر از اشک بود،این دونه های مروارید روی صورتش آزارم میداد.

مگه امشب شب عروسیم نیست؟غم و غصه این وسط چیکار می کنه؟

با انگشتم که با لاک تزیین شده بود اشک هاشو پاک کردم و با ناراحتی ازش فاصله گرفتم.

عمو کنارش رفت و چیزی بهش گفت و مامان سری تکون داد و رفت سمت ماشین.

میدونستم طاقت نداره!

عمو به سمتم اومد و من خیلی زود تو بغلش فرو رفتم و نفس عمیقی کشیدم.

شاید فکرم احمقانه بود ولی بوی بابا رو میداد.

بابایی الان کجایی؟

پیش خدا؟

رفتی سفر؟

-مهرسا دخترم،امیدوارم خوشبخت شی عمو جون...امشب یکی از سخت ترین روز های عمرم بود.دلم می خواست..دلم می خواست به جای کارن فرهـ..

با ناله وسط حرفش پریدم

-عمو خواهش می کنم!

ازم جدا شد.

-هروقت هر مشکلی داشتی بی تردید خبرم کن مهرسا،تو جای دخترمی برام عزیزی!

-چشم عمو مرسی.

به سمت کارن رفت و چیزی بهش گفت.

کارن سری تکون داد و باهم دست دادند.

با همه خداحافظی کردیم،ترانه بیشتر از بقیه گریه کرد و اشک منو هم در آورد.

-ترانه بسه دیگه،نمی خوام بمیرم که!

-خفه شو،خفه شو.اصن لیاقت اشک منو نداری الاغ.

خندیدم و ازش جدا شدم.

******

با شنیدن صدای شر شر آب چشم هام رو باز کردم.

هنوز موقعیت رو درک نکرده بودم که کارن در حالی که تی شرت رو می پوشید از حموم بیرون اومد.

با دیدن چشم های باز من گفت

-صبح بخیر خانومم،خوبی؟

نیم خیز شدم و با صدای گرفته گفتم

-صبح بخیر،اوهوم.

-بلند شو،بلند شو که مامان داده بود محمود آقا برامون کاچی آورده،منم دلم نیومد بخورم تا خانومم بلند شه،من میرم زود بیا.

از اتاق بیرون رفت.

لبخند تلخی روی لب هام شکل گرفت،مگه الان نباید از خانواده من و کارن بیان؟

مهرسا،توقع داری بیان؟مامانت با اون حالش؟

مامانم نه اما...

لابد فکر کردی مامان کارن میاد؟

سری تکون دادم تا افکار مزاحم ازم دور شن،توقع بیجا بود آره.همین دیشب اومدن خودش خیلی بود.

بلند شدم و بعد از انجام کارای مربوطه از اتاق بیرون رفتم.

کارن داشت میز صبحونه رو آماده می کرد و زیر لب

شعر می خوند.

مال منه...نمیزارم هیچ کسی دورش بیاد...آخه دوسش دارم اونو خیلی زیاد...

-به به!

-بفرما خانم.

صندلی رو عقب کشید و من نشستم.

مشغول خوردن بود که با شنیدن سوال غیر منتظرش لقمه پرید تو گلوم و شروع کردم به سرفه کردن.

کارن که دید اوضاع وخیمه لیوان چای رو به طرفم گرفت و چون خنک بود من یک نفس سر کشیدم.

کمی آروم تر شدم.

-چت شد یهو؟

-هیـ...هیچی.

-نگفتی،نظرت چیه عزیزم؟ناهار بریم خونه مامان اینا؟

-اما آرسن ببـ

-آرسن؟

-ببخشید،بس که دیشب ترانه گفت آرسن منم هی میگم.کارن جان آخه روز اول ازدواج کی میره مهمونی؟

نگاه خیره ای بهم کرد.

-می خوام راحت بشی باهاشون.

-کارن!

-مهرسا خواهش می کنم،دیدی که مامان دوست داره.

سرمو پایین انداختم.حرفی نداشتم بزنم.

-بریم؟

باز هم سکوت کردم.می ترسیدم!

-خانومم؟بخاطر من.

-خیلی خوب.

-پس بدو حاضر شو که بریم سورپرایز شن و ناهارم برامون درست کنن.

آروم خندیدم.

-به این زودی؟تازه بیدار شدیم.

-ساعت یازدهه.

- ای وای!

سعی کردم نقاب بی تفاوتی به چهرم بزنم درحالی که تو دلم آشوبی بپا بود.

لباس ساده ای پوشیدم و فقط یه رژ زدم.

یکم دلم شور میزد،سعی کردم نسبت بهش بی توجه باشم.

کارن آروم رانندگی می کرد و دست من تو دستش بود.

-مهرسا.

-جانم!

-خیلی دوست دارم.

متعجب بهش نگاه کردم.

-مهرسا هر اتفاقی که افتاد این تو ذهنت باشه.

-کارن چیزی شده؟

تک خنده ای کرد.

-نه بابا خواستم فاز این رمان هارو بگیرم.

لبخند کجی به دیوونه بازی هاش زدم.

با توقف ماشین جلوی در بزرگ سفید رنگ خاطرات جلوی چشمم جون گرفتند.

صدای گریه هام...

دیگه حق نداری این دختر رو تو این خونه بیاری کارن فهمیدی یا نه؟

کارن حق نداری رو حرف من حرف بزنی من پدرتم بفهم.

صدای اون داد ها هنوز توی گوشم بود.

آخ که چه زود گذشت،چه زود رفتی پدرجون...درسته ازم متنفر بودی ولی...

آهی کشیدم و سعی کردم برای ظاهر لبخندی بزنم.

کارن سبد گل خوشکل رو دستم داد و پیاده شدیم.

-چرا ماشین رو نیاوردی داخل کارن؟

کارن شونه ای بالا انداخت و زنگ رو فشار داد،چند لحظه بعد مردی که چهرش خیلی خوب تو ذهنم بود در رو باز کرد.

همون محمود آقایی که یک روز حمایتم کرد.

منو که دید کنار کارن،لبخندی زد و من سرم رو پایین انداختم.

-سلام پدر جان.

-سلام محمود آقا.

-سلام پسرم،سلام دخترم!خیلی خوش اومدین بفرمایید.

وارد اون حیاط بزرگ شدیم که چند درخت بزرگ و زیبا گوشه از اون رو تزیین کرده بود،کنارش باغچه گل بود.

گوشه ی دیگر ماشین مدل بالایی بود که اسمشو نمی دونستم.حتما مال داداششه!

یه لحظه توی ذهنم ماشین کارن و آرسن رومقایسه کردم.

خجالت بکش مهرسا،یعنی تو...

نه نه!من آرامش کنار کارن رو با هیچی عوض نمی کنم.

چند دقیقه توی حیاط بودیم که مادر کارن به استقبالمون اومد،با همون غرور همیشگی.

-سلام.

-سلام گلم،خوش اومدی.

با هم دست دادیم و کارن هم مادرش رو بغل کرد.

چند دقیقه بعد من با سری پایین افتاده روی مبل سلطنتی نشسته بودم.

کارن سعی می کرد من رو داخل بحث هاشون بکشونه اما من با جواب های کوتاه بهش فهموندم که زیاد حالم خوب نیست.

-کارن.

-جانم.

-می خوام یکم هوا بخورم،حالم خوش نیست.

دریا جون«مادر کارن» گفت

-مشکلی پیش اومده؟

-نه مامان مهرسا رو میبرم بیرون و میام.

از خونه بیرون اومدیم،پله هارو یکی یکی پایین می اومدم.اما این بار...بدون اشک...

کنار باغچه گل ها وایسادیم.

-مهرسا جان،چرا به خودت فشار میاری؟

-کارن ازم نخواه به این راحتی اون روز هارو فراموش کنم.

-می خوای تا آخر عمر شرمندت باشم؟

به طرفش برگشتم و به چهره ناراحتش زل زدم،باد آرومی که می وزید با موهاش بازی می کرد.

-تو مقصر نیستی کارن!تو مقصر هیچی نیستی.اگر قرار باشه این داستان یک مقصر داشته باشه اون منم.

-مهرسـ

انگشت اشارم رو روی لبش گذاشتم.

-هیس!برو پیش مامان من میام الان.

سری تکون داد.

-فراموش می کنی بالاخره،گذشته گذشته!

لبخند کم جونی زدم که چند قدم عقب رفت و بعد ازم دور شد،از پشت هیکلش تو اون پیرهن کرم رنگ نمایان شده بود،نه چاق و نه لاغر!قد بلند و مهربون...

شاید دقیقا همون شاهزاده سوار بر اسب سفید من کارن بود.

دستی روی گلبرگ قرمز رز کشیدم.

«-این کیه؟

-همونی که در موردش باهاتون صحبت کرده بودم پدر.

-کارن بهت گفتم عروس این خاندان باید از یه خانواده اصل و نسب دار باشه.»

اونجا بود که صدای شکستن قلبم رو شنیدم.

من بازیچه شدم؟

شاید زیادی ساده و بی کس بودم.

-حست چیه الان؟

با ترس به پشت سرم نگاه کردم،با پوزخند و اون چشم های یخی بهم نگاه می کرد.

-سـ...سلام!

مسیر نگاهشو از چشمام به گل ها تغییر داد.

-نگفتی،حست چیه؟

از لحن حرف زدنش می ترسیدم.

آب دهنم رو قورت دادم و سعی کردم خونسرد شوم.

-منظورتون چیه؟

پوزخندش پررنگ تر شد.

-حست چیه؟کارن رو مال خودت کردی،یه خانواده رو از هم پاشوندی،شدی عروس جاوید ها.حتما الان رو ابر هایی .

بغض تو گلوم نشست،از این

لحن تحقیر آمیز متنفر بودم.

بی توجه بهش با دو به طرف خونه رفتم اما قبل از ورود به خونه چند تا نفس عمیق کشیدم.

آروم تر که شدم وارد شدم و نگاه کارن و دریا خیره به من شد.

-بهتر شدی خانومی؟

-خوبم.

با چند قدم آروم خودمو بهشون رسوندم و کنار کارن نشستم.

-دیشب مشکلی نداشتین؟

از خجالت سرخ شدم و سرمو پایین انداختم که باعث خنده کارن شد.

-چه خجالتی هم می کشی عروس!

وای خدا مامانش که از خودش بدتره...آروم چیزی به کارن گفت که قهقهه ی کارن بلند شد و من متعجب بهش نگاه کردم.

-چیشد؟

میون خنده گفت

-هیـ...چی.

شونه ای بالا انداختم.در باز شد و آرسن با ابروهای گره خورده وارد شد و در حالی که با تلفن حرف میزد داد زد

-پس شما اونجا چیکار می کردین؟اون مهندس سیدی مگه مسعول اون دستگاه ها نیست؟

مکث کرد،کارن دیگه نمی خندید و ساکت بود.

یه زمانی تمام این دستگاه ها زیر دستش بود و الان خودش تو یک شرکت ساده کارمی کنه.

صدای گوشیم بلند شد.

با دیدن شماره ناشناس متعجب به صفحه نگاه کردم،کارن تو فکر بود و حواسش به من نبود.

بلند شدم و چند قدمی از بقیه فاصله گرفتم.

جواب دادم و رفتم تو راهرویی که پر از اتاق بود.

-الو،بفرمایید.

فقط صدای نفس عمیقی میومد.

-الو.

باز هم چیزی نگفت .

-چرا مزاحم میشید.

خواستم گوشی رو قطع کنم که صدایی مانعم شد.

-سلام عروس خانم.

چند دقیقه تو بهت بودم!

-فـ...فرهود؟

-خوشحالم که شناختی عشقم!

-فرهود من دیگه متاهلم لطفا درست صحبت کن.خواهش می کنم!

-یه چیز محال رو ازم می خوای مهرسا،چطور میتونم فراموشت کنم نامرد؟

-فرهود گوش کن من...

-نه تو گوش کن،فکر میکردم صبر میکنی...

-فـ

-هیچی نگو مهرسا،دیشب که شنیدم شب عروسیته شکستم،خورد شدم.تو منو دوست داشتی آره؟آره مهرسا نزار باور کنم اون نگاه ها الکی بود.

-آره فرهود من ...من...

می خواستم بگم اون حس فقط یه وابستگی بچگانه تو اوج دوران احساسی من بود.

-فرهود من دوست نـ

دستم محکم به سمتی کشیده شد و به دیوار خوردم،با چشم هایی که داشت از حدقه بیرون میومد به آرسن نگاه کردم که دستم رو کنار سرم با دیوار قفل کرده بود و با عصبانیت بهم نگاه می کرد.

گوشم رو از دستم کشید و زمین کوبید که صدای شکستنش توی سرم اکو شد.

نفس هام نا منظم شده بود.

با صدایی که پر از غرور و عصبانیت بود گفت

- اجازه نمیدم از وقتی دیگه عروس خاندان جاوید شدی کثافت کاریای گذشتتو تکرار کنی.

قطره های اشکم شروع به باریدن کردند.

حق نداشت بهم تهمت بزنه اون حق نداشت.

دستمو رهاکرد و با چند قدم ازم دور شد.

صدای هق هقم بلند شد،خدایا چرا این همه تحقیر؟

-مهرسا چیشد؟مهرسا؟

-هیـ...هیچی گوشی از دستم افتاد.

-این گریه داره دختر خوب؟تو که منو نصفه جون کردی!

سرمو پایین انداختم،کاش هیچوقت پامو تو این خونه نمی گذاشتم.

خدایا خودت شاهدی اگه کارن رو دوست نداشتم الان اینجا نبودم و برای بودنش تلاش نمی کردم.

کارن رو دوست دارم...بهاش تحقیر شدنمه؟

کارن خم شد و تیکه های گوشی رو از روی زمین جمع کرد.

چشمش که به من افتاد ،اخم کرد.

-مهرسا چرا گریه می کنی آخه؟مگه صدبار بهت نگفتم دوست ندارم اشک بریزی؟

بریده بریده میون هق هقم گفتم

-کـ..کارن.

-جونم عزیزم،چیه؟

-بریم خونه.

-اما مهـ..

خودمو پرت کردم تو آغوشش و صدای هق هقم رو تو سینش خفه کردم.

-تـــُ ...رو...خدا.