رمان خانه ی وحشت

ــ بفرمایید گوش میکنم.
حسام ــ راستش نمیدونم چطوربگم؟...آها میشه اسمتوبدونم؟
ــ شیدا
حسام ــ خب شیدا....من ازصبح که دیدمت یه جورایی...خب ازت خوشم اومده.
خدایااا این چقدراعتمادبه نفس داره
ـ من نمیدونم چی بگم آخه،اصلا منطقی نیست کارتون.
ازحرفم ناراحت شد ولی به روم نیاورد
حسام ـ شیدا میخوام فقط بهم فکرکنی همین..اگر..اگر..کسی توی زندگیته..
حرفشو قطع کردم
ـ نه کسی نیست
ای بمیری دخترالان فکرمیکنه چقدرهولی اه.باخوشحالی گفت
ـ پس فقط به من فکرکن وببین چطورهمه چیزمو به پات میریزم
من
حسام
سریع گفتم
ـ حسام..
خاک برسربازم که سوتی دادی
حسام ـ جونم
خدایا این شهیدنشه الان
ـ عه..آقا حسام..من درحال حاظر یه مقدار گرفتاری دارم ونمیتونم به این مسائل فکرکنم..امیدوارم...
پریدوسط حرفم بی فرهنگ ایشش
ـ تاهر وقت بخوای منتظرمیمونم.
بعد به طرف ماشینش رفت.یه کاغذوخودکاربرداشت وچیزی یادداشت کرد و برگشت سمت من کاغذرو سمتم گرفت
حسام ـ این شمارمه،فقط اشاره کن شیداببین برات چیکارمیکنم.
دستمو گرفت کاغذو گذاشت تو دستم وپشت دستمو بوسید.
اوااااااا!!این چیکارکردیهویی؟؟!!!
با چشمای گشادشده نگاهش کردم(مدیونی اگه فکرکنی خیلی ندیدبدیدم)بعدش نفهمیدم چی گفت و رفت.بعداز چندلحظه به خودم اومدم،فهمیدم دوباره لپام گل انداخته.اوا خاک به سرم الان رویاو تران پوستمو میکنن.به سرعت رفتم سمت ماشین ونشستم تااگه اومدن بیرون فکرکنن خسته بودم اومدم استراحت.واااای دوباره یادم اومد خوابگاه،حالاچیکارکنیم؟
یعنی باید بگردیم دنبال خونه؟؟نـــــــــــه
سرمو به پشت تکیه دادم،احساس کردم یه سایه ازکنارماشین ردشد به سرعت برق نه نه حتی سریعتر
وای خیالاتی شدم چیزی نبود
بعداز نیم ساعت رویا تران اومدن
شیدا
هردوسوارماشین شدن وبه طرف من برگشتن.
ـ چرااینطوری نگام میکنین؟خسته بودم اومدم توی ماشین.
ترانه ـ اون یارو چیکارت داشت؟؟
ـ کی؟!!
ترانه ـ کوچه علی چپ کسی نیست بپر بیرون.
ـ باشه باباگفت ازم خوشش اومده.
هردو به هم نگاه کردن بعد به من خیره شدن
رویا وترانه ـ چــــــــــــی؟؟؟!!!
ـ گفت دوسم داره
رایا آهی کشید وگفت
ـ تو چی گفتی؟قبول که نکردی؟
ـ نه فقط شمارشوبهم داد و..
ـ خب.؟
ـ دستمو بوسید
مطمئن بودم چشماشون گشادتراز این نمیشه
ـ خب چیه؟
ترانه ـ چایی نخورده پسرخاله شده دراکولا،فعلا نمیشه بهش اعتماد کرد
رویا توی فکربودو ترانه نگران نگاهش میکرد.من نمیدونم چرا همیشه تران نگرانشه
رویابلاخره به حرف اومد
ـ بچه ها...بایدبنگاهای نزدیک خونه بریم برای خونه.
هرسه تامون ولخرج بودیم یعنی همیشه توی رفاه بودیم ومشکل پول نداریم اما اینکه بخوایم خونه بگیریم عذاب بودبا اعتراض گفتم
ـ رویا چرا بیخودی پول واسه خونه بدیم؟
رویا ـ آخه عقل کل،پس ما چه غلطی کنیم؟وقتی خوابگاهاپرشدن شبا روتوی کدوم قبرستونی بریم بخوابیم؟
از لحن صحبتش دلخورشدم،ترانه هم مشخص بودناراحته.رویا دیگه طاقت نیاورد واشکاش شروع شدبه ریختن،شکه شده بودم.رویاخیلی صبوروخودداربود حالاداره گریه میکنه؟هق هقش بلندشد.ترانه بانگرانی بغلش کردو مدام میگفت
ـ آروم باش آبجی چیشده؟
بعدازچنددقیقه آروم شد و اشکاشو پاک کرد.دوست نداشتم تواین حال ببینمش خیلی برام عزیزه.بغضمو قورت دادم،صورتشو بوسیدم
ـ ببخشید آبجی جونم.