رمان در چشم من طلوع کن به قلم اعظم طیاری

منصور یك راست پیش متصدی انبار رفت، اتیكت گرفت و به دسته چمدان بست، سپس پای اتوب*و*س رفت و آنرا به دست شاگرد راننده سپرد.
بوی گازوئیل و روغن سوخته مشام غزاله را آزار می داد، اما سرو صدا و هیاهو مانع از تمركز او روی این موضوع می شد. فریاد رانندگان تاكسی، جارو جنجال شاگرد و رانندگان اتوب*و*س، سوار و پیاده شدن مسافران همهمه ی گنگی به وجود آرده بود. شلوغی در آن ساعت به اوج خود رسیده بود. ورود اتوب*و*سهایی از مبدا اصفهان، تهران، مشهد و ... سرو صدای بیشتری به همراه داشت. غزاله از لابه لای جمعیت به دنبال منصور چشم می چرخاند كه منصور از پشت سر نزدیك شد و گفت :
- یالا دختر عجله كن. و با سرعت پا در ركاب گذاشت و بالا رفت. ردیف چهارم ایستاد و با نشستن غزاله در صندلی خود، تمام مسافرین را با نگاهی اجمالی از نظر گذراند و با مطمئن شدن از آنكه در صندلی او، مرد جوانی قرار ندار، بغـ ـل دستش نشست و گفت :
- تو رو خدا مراقب خودت باش. دیگه سفارش نمی كنم
- جون من دوباره شروع نكن.
- به محض اینكه رسیدی زنگ بزن.
- بسه دیگه، دارم دلشوره می گیرم.
منصور چند بـ ـوسه ی آبدار به گونه ی فرزندش زد و بی رغبت او را به آغـ ـوش غزاله سپرد و با نگاهی نگران گفت :
- كاری نداری؟
- نه، مواظب خودت باش. تنبلی نكن، غذا فقط گرم كردن می خواد. غزاله انگشت به سمت منصور نشانه رفت و با تحكم و بریده افزود بیرون .....چیزی .....نمی خوری..... اگه حوصه ات سر رفت برو خونه ی مامانم یا هادی، تنهایی زیاد خونه نمون. منصور لبخندی زد و برای قوت قلب همسرش گفت : این مسافرت امتحان خوبیه.هردومون یه تجربه ی جدید بدست میاریم، من دوری و تحمل می كنم تو هم سفر رو تجربه می كنی. پلیس راه كرمان – باغین محل كنترل اتوب*و*سها بود. راننده صفحه ای برداشت و به همراه دفترچه ی ثبت ساعت، پیاده شد. چند دقیقه ای مقابل باجه معطل كرد تا آنكه مجدا به اتوب*و*س بازگشت و اتوب*و*س به راه افتاد. به مجرد حركت اتوب*و*س، مرد كهنسالی صدا به صلوات بلند كرد. پیرمرد با عناوین مختلف صلوات داد و مسافرین هر بار با صدای بلند همراهیش كردند.
رفته رفته غزاله احساس می كرد تحمل هوای سنگین اتوب*و*س برایش مشكل شده است، دل آشوبه كمی بی قرارش كرده بود. قرص متوكلوپرامید هم اثر نكرده بود. با پذیرایی مهماندار بی معطلی جرعه ای از نوشابه اش را نوشید و پشت سر هم نفس عمیق كشید و سر به پشتی صندلی تكیه داد و برای آرامش بیشتر چشم بست. اتوب*و*س از گدار پر پیچ و خم خون كوه گذشت و شهرستان كوچك برد سیر را پشت سر گذاشت.
با پیشروی اتوب*و*س تحمل غزاله كمتر شده بود ، احساس می كرد دل و روده اش بالا می آید. ماهان را روی صندلی خواباند، نایلون فریزری از كیفش بیرون آورد. كلافه و عصبی شده بود. كلنجار رفتن هم فایده ای نداشت. بی طاقت بلند شد و خود را به راننده رساند.
- حالم خیلی بده ... می شه توقف كنید.
راننده در آیینه زل زد . غزاله رنگ به رو نداشت، از این رو با دلسوزی پرسید :
- چت شده بابا؟
- گلاب به رو، حال تهوع دارم. می شه نگه دارید؟
- بذار برسیم به یه پاركینگ، به روی چشم.
غزاله دست جلوی دهانش گرفت و به صندلی خود بازگشت، اما آرام و قرار نداشت تا آنكه صدای زن جوانی در گوشش پیچید : "خانم!" غزاله سر چرخاند بین دو صندلی، زنی جوان و گندمگون از لابلای صندلی سر جلو آورد.
- كمكی از من بر می آد.
- ممنون ... من فقط به هوای تازه احتیاج دارم.
- اگه سختته بده بچه رو نگه دارم.
- فعلا كه خوابه مرسی.
غزاله هر لحظه كلافه تر و عصبی تر می شد. لحظه ای سر به صندلی جلو می چسباند و لحظه ی بعد به شیشه، گاهی هم خم می شد و سر جلوی پاكت فریزر می گرفت، تا آنكه با كم شدن سرعت اتوب*و*س خوشحال سر بالا آورد. تابلوی 200 متر مانده به پاركینگ حالش را بهتر كرد. با متوقف شدن اتوب*و*س سراسیمه برخاست، با این حركت ماهان تكانی خورد و چشم باز كرد و بلافاصله بنای گریه را گذاشت. غزاله مردد ماند ولی حال و نای بلند كردن كودك را نداشت، زیرا حالت تهوع به دستگاه گوارشش فشار می آورد. بی طاقت و بدون توجه به گریه ی فرزند بیرون دوید. چند قدم دورتر از اتوب*و*س به عق زدن افتاد. محتوی معده اش ماده زرد رنگی بود كه در عق زدنها بالا می آمد. مهماندار نگاهش را از غزاله گرفت و رو به راننده گفت :
- حاجی جون این حالش خیلی خرابه ... ببین چطوری تلو تلو می خوره! به جون خودم عینهو كسی می مونه كه چیزی بالا رفته.... ایست بازرسی بهمون گیر نده.
- حرف مفت نزن. بنده خدا به این حرفا نمی خوره.
- خلاصه از ما گفتن. امروز از اون روزاست. مخصوصا كه هفته ی مبارزه با مواد مخدره.
راننده تابی به سبیلهای پهنش داد و با زهرداركردن نگاه در چشمان درشتش گفت :
- به جای این چرندیات برو آب بگیر رو دست و بالش. بذار صورتش رو بشوره یه كم حالش جا بیاد.
مهماندار بدون اعتراض پارچ آب را برداشت و به سمت غزاله رفت. اگر از حسین آقا نمی ترسید، با چشم غزاله را قورت می داد ولی سر به زیر و با صدای داش وار گونه ای گفت :
- آبجی یخده آب بریز رو دس صورتت خونك شی.
غزاله دست و صورتش را شست و تشكر كرد و بار دیگر با اكراه و از روی اجبار به اتوب*و*س بازگشت. به محض سوار شدن صدای گریه ماهان در گوشش پیچید. با آنكه رمقی نداشت ، از حس و توان مادرانه اش كمك گرفت و سراسیمه بالا رفت. ماهان در آغـ ـوش زن جوان بیتابی می كرد.جلو رفت و با تشكر او را به آغـ ـوش كشید. باید شیر درست می كرد اما توان این كار را در خود نمی دید. زن جوان به دادش رسید. دلسوزانه جلو آمد و روی صندلی بغـ ـل دستش نشست، سپس ساك بچه را بالا آورد و در درست كردن شیر از غزاله اطلاعات گرفت. وقتی ماهان در آغـ ـوش زن جوان آرام گرفت، زن گفت :
- سعی كن یه خرده بخوابی . نگران پسرت نباش .
- زحمتتون می شه.حالم بهتره خودم می تونم بچه را نگه دارم.
- چرا تعارف می كنی. دور از جون رنگت عینِ میت شده. بهتر بخوابی.
زن جوان با گفتن این حرف با ماهان به صندلی خود بازگشت.
غزاله تشكر كرد و ساك ماهان را كنار دسته صندلی قرار داد و سرش را بر روی آن گذاشت و چشم بست. با فشار خون پایین كاملا بی رمق بود، به همین دلیل به جای خواب ، در حالتی شبیه به غش و ضعف بود.
اتوب*و*س با سرعت در محور بردسیر – سیرجان به سمت شیراز در حركت بود. یك ساعتی می شد كه غزاله خواب بود تا اینكه با نق نق ماهان چشم باز كرد و به سختی نیم خیز شد و نشست.سر چرخاند لابلای صندلی ، شرمنده محبت های زن جوان گفت :
- حلالم كنید.
زن جوان بر خاست و از بین صندلی ها بیرون آمد و كنار دست غزاله نشست و در حالیكه ماهان را به آغـ ـوش غزاله می سپرد گفت :
- اسمم ژاله است. اسم شما چیه؟
غزاله خود را معرفی كرد و بلافاصله نق زد .
- تا حالا سفر به این بدی نداشتم. نمی دونم چرا اینقدر اذیت شدم.
- شاید حامله باشی.
غزاله به علامت نفی سر تكان داد. ژاله خم شد و شیشه ماهان را بالا آورد. غزاله نگاهی از سر قدرشناسی به او انداخت و گفت :
- خدا شما رو برای من رسونده . نمی دونم اگه نبودی چكار باید می كردم.
- چقدر تعارف می كنی . من كه كاری نكردم. آدم بچه خوشگل و شیرینی مثل آقا ماهان رو بغـ ـل كنه ، نه تنها خسته نمیشه، لذت هم می بره.
غزاله احساس كرد تحمل سنگینی سر را روی بدن ندارد، از این رو سر به شیشه تكیه داد و با عذر مختصری چشم بست. ژاله با آماده كردن شیر خم شد و فلاسك و قوطی شیر را درون ساك ماهان قرار داد و به صندلی خود بازگشت.
غزاله با خالی شدن صندلی ،ماهان را روی آن خواباند.دستهای كوچك و تپل او را در دست گرفت. حواسش بود كه ماهان از روی صندلی پایین نیفتد. پسرك بازیگوش بدون آنكه بداند مادرش در چه حالی است، پا می كوبید و خنده می كرد.
اتوب*و*س همچنان مسیر خود را در جاده سیرجان پیمود تا آنكه پس از عبور از این شهر در كیلومتر سی به ایستگاه ایست و بازرسی رسید. چند دستگاه اتوب*و*س صف طویلی به وجود آورده بودند. حسین آقا پشت سر آخرین اتوب*و*س ایستاد و غزاله بی خبر از قوانین ، با خوشحالی ماهان را بغـ ـل كرد و در سالن اتوب*و*س ، پشت سر راننده ایستاد و گفت:
- میشه در رو باز كنید.
شاید حسین آقا یاد دخترش افتاد ، زیرا رنگ و روی غزاله ترحم را در وجودش به غلیان درآورد. اما در آن لحظه از روی ناچاری گفت :
- لطف كن سر جات بشین دخترم. اینجا ایست بازرسیه كسی حق پیاده شدن نداره .
- فقط یه دقیقه ، یه خورده هوا بخورم بر می گردم.
- دستم كوتاهه. حالا اگه طرح و هفته مبارزه با مواد مخدر نبود یه چیزی ... برو بشین دخترم.
حدود 35 دقیقه طول كشید تا نوبت به بازرسی اتوب*و*س آن ها رسید و این مدت طولانی برای او به سختی و كند گذشت. حسین آقا دكمه ای را زد و درب برقی اتوب*و*س به آرامی باز شد . نظامی جوانی كه گروهبان وظیفه نشان می داد ، پا در ركاب گذاشت و بالا آمد . راننده را می شناخت. سلام حسین آقا را علیك گفت و وارد سالن شد. نگاهش در چهره مسافرین چرخ خورد و چند نفری را برای بازرسی بدنی بیرون فرستاد . از چند نفری هم مدارك شناسایی خواست . ردیف چهارم نگاه اجمالی به غزاله انداخت ،رفت ته اتوب*و*س و مجددا بازگشت ، چشمهای غزاله هنوز بسته بود . رنگ و روی زرد او گروهبان بشیری را وادار كرد تا او را صدا بزند : " خانم " چشم باز كرد اما گیج بود و با صدای خفه ای گفت : " هوم " .
بشیری با دقت در چهره او خیره شد و پرسید :
- مریضی ؟
- نه هوا زده شدم.
- از كرمان سوار شدی ؟ با كی سفر می كنی ؟ مقصدت كجاست ؟