- اي دلرحم احساساتي ديوونه ! حالا ببين كي بهت گفتم گول ظاهر مظلوم نماي زهار رو نخور از اون بدجنس هاست
من چشم غره اي به منصور رفتم كار ديگه اي نمي تونستم بكنم آرش خنديد و گفت :
- بچه كه بوديم اينطوري نبود
- اون موقع هم كلك بود تو از بس كه ساده بودي اونو نشناختي و گول ظاهرشو مي خوردي
سر كوچه رسيده بوديم آرش به سمت خيابون اشاره كرد و گفت :
- ماشين من اونجا پاركه اگه خيلي دوره با ماشين بريم
چوناز وضع مادي اونا خبر داشتم و مي دونستم كه بعد زا رفتن از محل ما چقدروضعشون خوب شده و صاحب كارخونه و خونه بزرگي هستن فكر كردم الان يه ماشينمدل بالاي گرون قيمت جلو روم ظاهر مي شه ولي وقتي جز يه پيكان درب و داغونو يه ژيان و يه بنز مدل قديمي كه رديف هم پارك شده بودن چيزي نديدم پرسيدم:
- من كه ماشيني نمي بينم ماشين شما كدومه ؟
منصور خنديد و گفت :
- همون بنز قراضه هه رو مي گه ديگه
با تعجب به ماشين نگاه كردم و پرسيدم :
- اينه ؟
وقتي آرش بدون خجالت سرشو به علامت تاييد پايين آورد منصور گفت :
- زهرا فكر مي كرد با يه بنز تپل مشكي يا يه الگانس نقره اي خوشگل روبرو ميشه
آرش لبخند زيبايي تحويلمون داد و گفت :
-اين بنز هم يه روزي تپل مپل بوده منتها چون بهش نرسيدن پير و لاغر شدهضمناً اين ماشين براي من از هر ماشين ديگه اي با ارزش تره چون يك زمانيپدرم سوارش مي شده هر چيزي رو پير و قدمي شد كه نبايد دور انداخت
آرشهمون آرش سال هاي گذشته بود با همون دل و همون احساس پاك بچگي اينو همونلحظه فهميدم با اينكه راه زيادي نبود ولي با ماشين رفتيم وقتي رسيديم وپياده شديم منصور گفت :
- بيخود خودمونو سبك كرديم و با ماشين اومديم اين كه اصلاً راه نمي ره پياده يم اومديم زودتر مي رسيديم
سالناجتماعات فرهنگسرا خيلي شلوغ بود خيلي دير رسيده بوديم وارد سالن كه شديميك نگاه به آرش انداختم و تعجب رو تو صورتش ديديم صندلي هاي جلوي سن همهپر شده بود فقط چند صندلي رديف آخر خالي بود چشم گردوندم و شيدا رو دررديف اول پيدا كردم او هم با نگاهش دنبالم مي گشت منصور هم او را ديد چونبهم گفت :
- شيدا هم اومده كنارش يه جاي خالي هست تو اونجا بشين نميدونم اين دوستت از كي مي اد اينجا زنبيل پهن مي كنه كه جايي به اين خوبيگيرش مي ياد
اخم كردم و گفتم :
- بتركه چشم حسود
رو به آرش گفتم :
- با اجازه شما
و به سمت شيدا رفتم صداي منصور رو شنيدم كه مي گفت :
- نيم دونم اين دخرته چه حساسيتي به دوستش داره
كنارصندلي شيدا كه رسيدم بلند شد و صورت همديگه رو بوسيديم با اينكه چند ساعتقبل با هم بوديم ولي دلم براش تنگ شده بود براي اولين بار صورتش گلانداخته بود و پوست گندمي صافش شفافيت خاصي پيدا كرده بود لبهاش بدوناينكه از لوازم آرايش استفاده كرده باشه سرخ بود و هيجان زده به نظر ميرسيد وقت نشد دليل اين حالشو بپرسم تا كنارش نشستم جلسه شروع شد و هر دوساكت چشم به روبرو دوختيم شب شعر با سخنراني يكي از اساتيد شروع شد بعد همشعراي جوان به ترتيب روي صحنه آمدند و شعرهاشون رو خوندن نمي دونم شيداچندمين نفر بود فقط پرسيدم :
- كدوم شعرتو يم خوني ؟
- قلب هاي ابري
هنوزحرفش تموم نشده بود كه اسمشو شنيدم بلند شد و روي صحنه رفت در تاريك روشنزير نور پردازي شاعرانه و زباي صحنه روبروي شمعي روشن ايستاده بود حس كردمدارم رويا مي بينم شبيه فرشته ها شده بود وقتي شروع به خوندن كرد همهساكتش شدن سالن اينقدر ساكت بود كه فكر كردم صداي نفس هم تو سينه ها قطعشده جذبه اي در صداي شيدا بود همه رو مجبور به سكوت كرده بود وقتي شروع بهخواندن كرد صداش جذبه اي خاص به اشعارش داد :
آسمان قلب هاي ابري است
چرا باران نمي بارد
برگ ها زرد
شاخه ها عريان
قلب ها خالي
عشق بي معني
مگر دوران چه دوراني است ؟
هواي قلب ها ابري است
روح زندگي خاليست
مگر دوران چه دوراني است ؟
زمستان است و
هواي قلب ها ابري است
چرا باران نمي بارد
بهار هرگز نمي آيد
صداي كف زدنم در دل كف زدن هاي جمعيت گم شد و تو گوشم پيچيد
شيداتشكر كرد و چند قدم برداشت تا از روي صحنه پايين بيايد كه استاد كنارشايستاد و از او خواست يك شعر ديگر هم بخواند شيدا برگشت پشت ميز در ميانصفحات دفترش دنبال يك شعر مناسب مي گشت
به عقب نگاه كردم منصور و آرشرو ديدم كه مثل دو آدم مسخ شده به روبرو خيره شده بودند و انگار تو دنيايديگه اي سير مي كردن صداي شيدا رو شنيدم برگشتم و به صورتش خيره شدم وقتيدوباره شروع به خوندن كرد صورتش در برابر صداش رنگ باخت و فقط صداش بود كهفضا رو پر كرده بود :
- صداي گنجشكان مرا به ديروز مي برد
صداي گنجشكان صداي زمان من است
تيك تيك ساعت كه بيست و دوبار ضربه مي زند
برگ هاي سپيدار كه مي رقصند
رقص نور بر شيشه هاي شسكته و خاموش امروز را به تماشا مي نشينم
و لب هاي سكوت ديوار هاي ترك خورده ديروز را به پاس
تن رنجورشان تا امروز مي بوسم
عشق گل هاي هميشه بهار به گلدان
قامتشان را از ديروز تا امروز راست نگه داشته
قامت بلند و خاك گرفته كوه نيز زير بار زمان خم گشته
زمان عجب بيماري غريبي است
نيمي را از پا در مي آورد و نيم ديگر
من چشم غره اي به منصور رفتم كار ديگه اي نمي تونستم بكنم آرش خنديد و گفت :
- بچه كه بوديم اينطوري نبود
- اون موقع هم كلك بود تو از بس كه ساده بودي اونو نشناختي و گول ظاهرشو مي خوردي
سر كوچه رسيده بوديم آرش به سمت خيابون اشاره كرد و گفت :
- ماشين من اونجا پاركه اگه خيلي دوره با ماشين بريم
چوناز وضع مادي اونا خبر داشتم و مي دونستم كه بعد زا رفتن از محل ما چقدروضعشون خوب شده و صاحب كارخونه و خونه بزرگي هستن فكر كردم الان يه ماشينمدل بالاي گرون قيمت جلو روم ظاهر مي شه ولي وقتي جز يه پيكان درب و داغونو يه ژيان و يه بنز مدل قديمي كه رديف هم پارك شده بودن چيزي نديدم پرسيدم:
- من كه ماشيني نمي بينم ماشين شما كدومه ؟
منصور خنديد و گفت :
- همون بنز قراضه هه رو مي گه ديگه
با تعجب به ماشين نگاه كردم و پرسيدم :
- اينه ؟
وقتي آرش بدون خجالت سرشو به علامت تاييد پايين آورد منصور گفت :
- زهرا فكر مي كرد با يه بنز تپل مشكي يا يه الگانس نقره اي خوشگل روبرو ميشه
آرش لبخند زيبايي تحويلمون داد و گفت :
-اين بنز هم يه روزي تپل مپل بوده منتها چون بهش نرسيدن پير و لاغر شدهضمناً اين ماشين براي من از هر ماشين ديگه اي با ارزش تره چون يك زمانيپدرم سوارش مي شده هر چيزي رو پير و قدمي شد كه نبايد دور انداخت
آرشهمون آرش سال هاي گذشته بود با همون دل و همون احساس پاك بچگي اينو همونلحظه فهميدم با اينكه راه زيادي نبود ولي با ماشين رفتيم وقتي رسيديم وپياده شديم منصور گفت :
- بيخود خودمونو سبك كرديم و با ماشين اومديم اين كه اصلاً راه نمي ره پياده يم اومديم زودتر مي رسيديم
سالناجتماعات فرهنگسرا خيلي شلوغ بود خيلي دير رسيده بوديم وارد سالن كه شديميك نگاه به آرش انداختم و تعجب رو تو صورتش ديديم صندلي هاي جلوي سن همهپر شده بود فقط چند صندلي رديف آخر خالي بود چشم گردوندم و شيدا رو دررديف اول پيدا كردم او هم با نگاهش دنبالم مي گشت منصور هم او را ديد چونبهم گفت :
- شيدا هم اومده كنارش يه جاي خالي هست تو اونجا بشين نميدونم اين دوستت از كي مي اد اينجا زنبيل پهن مي كنه كه جايي به اين خوبيگيرش مي ياد
اخم كردم و گفتم :
- بتركه چشم حسود
رو به آرش گفتم :
- با اجازه شما
و به سمت شيدا رفتم صداي منصور رو شنيدم كه مي گفت :
- نيم دونم اين دخرته چه حساسيتي به دوستش داره
كنارصندلي شيدا كه رسيدم بلند شد و صورت همديگه رو بوسيديم با اينكه چند ساعتقبل با هم بوديم ولي دلم براش تنگ شده بود براي اولين بار صورتش گلانداخته بود و پوست گندمي صافش شفافيت خاصي پيدا كرده بود لبهاش بدوناينكه از لوازم آرايش استفاده كرده باشه سرخ بود و هيجان زده به نظر ميرسيد وقت نشد دليل اين حالشو بپرسم تا كنارش نشستم جلسه شروع شد و هر دوساكت چشم به روبرو دوختيم شب شعر با سخنراني يكي از اساتيد شروع شد بعد همشعراي جوان به ترتيب روي صحنه آمدند و شعرهاشون رو خوندن نمي دونم شيداچندمين نفر بود فقط پرسيدم :
- كدوم شعرتو يم خوني ؟
- قلب هاي ابري
هنوزحرفش تموم نشده بود كه اسمشو شنيدم بلند شد و روي صحنه رفت در تاريك روشنزير نور پردازي شاعرانه و زباي صحنه روبروي شمعي روشن ايستاده بود حس كردمدارم رويا مي بينم شبيه فرشته ها شده بود وقتي شروع به خوندن كرد همهساكتش شدن سالن اينقدر ساكت بود كه فكر كردم صداي نفس هم تو سينه ها قطعشده جذبه اي در صداي شيدا بود همه رو مجبور به سكوت كرده بود وقتي شروع بهخواندن كرد صداش جذبه اي خاص به اشعارش داد :
آسمان قلب هاي ابري است
چرا باران نمي بارد
برگ ها زرد
شاخه ها عريان
قلب ها خالي
عشق بي معني
مگر دوران چه دوراني است ؟
هواي قلب ها ابري است
روح زندگي خاليست
مگر دوران چه دوراني است ؟
زمستان است و
هواي قلب ها ابري است
چرا باران نمي بارد
بهار هرگز نمي آيد
صداي كف زدنم در دل كف زدن هاي جمعيت گم شد و تو گوشم پيچيد
شيداتشكر كرد و چند قدم برداشت تا از روي صحنه پايين بيايد كه استاد كنارشايستاد و از او خواست يك شعر ديگر هم بخواند شيدا برگشت پشت ميز در ميانصفحات دفترش دنبال يك شعر مناسب مي گشت
به عقب نگاه كردم منصور و آرشرو ديدم كه مثل دو آدم مسخ شده به روبرو خيره شده بودند و انگار تو دنيايديگه اي سير مي كردن صداي شيدا رو شنيدم برگشتم و به صورتش خيره شدم وقتيدوباره شروع به خوندن كرد صورتش در برابر صداش رنگ باخت و فقط صداش بود كهفضا رو پر كرده بود :
- صداي گنجشكان مرا به ديروز مي برد
صداي گنجشكان صداي زمان من است
تيك تيك ساعت كه بيست و دوبار ضربه مي زند
برگ هاي سپيدار كه مي رقصند
رقص نور بر شيشه هاي شسكته و خاموش امروز را به تماشا مي نشينم
و لب هاي سكوت ديوار هاي ترك خورده ديروز را به پاس
تن رنجورشان تا امروز مي بوسم
عشق گل هاي هميشه بهار به گلدان
قامتشان را از ديروز تا امروز راست نگه داشته
قامت بلند و خاك گرفته كوه نيز زير بار زمان خم گشته
زمان عجب بيماري غريبي است
نيمي را از پا در مي آورد و نيم ديگر
هستی
00خوب بود