رمان ارباب صدایم کن به قلم منا و زینب صادقی

به دوتا مرد کناری اشاره کرد که به طرفم اومدند.
مشتی جلوشون ایستادو گفت:
وایستین..... من باهاش حرف میزنم که همراتون بیاد.
- اما مشتی......
مشتی پرید میون حرفم وگفت:
اما واگر نداره دخترم..... باید همراشون بری.... این دستور اربابه.
با تعجب گفتم: ارباب!!
یعنی ارباب چیکار میتونست با من داشته باشه؟
در هر صورت باید همراشون
میرفتم رو به مشتی گفتم:
میشه وقتی نفیسه بلند شد بهش چیزی نگید،زود برمیگردم.
- باشه.... چیزی بهش نمی گم.
همراه اون سه مرد از بهداری بیرون زدیم.
پشت سرشون حرکت میکردم از بهداری تا امارت ارباب راهی نبود.
خیلی زود به امارت رسیدیم.
وارد محوطه ی امارت شدیم.
از ابتدا تا جلوی پله ها سنگ فرش شده بود.
دور و اطراف امارت گل وگیاه
کاشته بودن که فضای زیبایی
ایجاد کرده بود.
به محض داخل شدنمون به امارت متوجه خدمه ی در حال کار شدم.
بایدم این امارت این همه خدم وحشم داشته باشه وگرنه امارت ارباب نمی شد.
داخل امارت خیلی قشنگ تر
محیط بیرونش بود.
دیوارها پر از قاب های زینتی
بودن که مطمئنا قدمت طولانی داشتن.
محو تماشای قاب ها بودم که
با صدای مرد روبه روم به خودم اومدم.
- برو داخل.......
متوجه ی در باز شده ی سالن
شدم وبه طرف داخل سالن
قدم برداشتم.
سالن تاریک بود ونور کمی فضا رو روشن نگه داشته بود.
میزی مستطیل شکل وسط سالن به چشم میخورد که دور
واطرافش صندلی چیده شده بود.
با صدای فردی به عقب برگشتم.
- منتظرت بودم.
متوجه ی مردی شدم که روی
مبل نشسته بود وبه من نگاه
میکرد به خاطر تاریکی
چهر‌ه‌اش مشخص نبود.
با تعجب گفتم: منتظر من؟!!
بی توجه به سوالم گفت: بگیر بشین.
تحکمی که تو صداش بود باعث شد روی یکی از صندلی ها بشینم.
- دوست ندارم مقدمه چینی
کنم پس زود میرم سر اصل
مطلب.
برای این خواستم بیای اینجا
چون میخوام درمان برادرم رو به عهده بگیری.
چند برابر پولی که قرار بود از کار تو بهداری رو بگیری رو هم بهت میدم.
رو بهش گفتم: اگه منو به خاطر این آوردین اینجا زحمت بیهوده کشیدین.
چون حاضر به انجام این کار نیستم.
در ضمن‌فکر نکنم ارباب زاده تا حالا بدون دکتر بوده باشه؟؟؟
-منم فکر نکنم این موضوع به شما ربطی داشته باشه.
- من یه پزشکم و وظیفم
درمان مردمه.
دوست ندارم کارمو محدود به یه نفر کنم.
از جام بلند شدم و به طرف در رفتم که با صداش تو جام
وایستادم.