- یعنی چی؟
- اون طور که یونگی زل زد به تو فکر کنم می خوان یه بلایی سرت بیارن.
صدامو بردم بالا
- هیچ غلطی نمی تونن بکنن.
جیا - زهر مار.یعنی چی؟آرومم بگی می شنویم.چرا داد می زنی؟
ماریا - داد می زنه که اونا بشنون نه ما.
لبخند موزیانه ای زدم
- دقیقا.
در باز شد و آقای جانگ اومد تو.من از این معلممون خیلی خوشم میومد.یه جورایی به دل می نشست.ولی برام عجیب بود چرا همیشه رنگ پریده بود؟یه بار که دستش به دستم خورد انگار به یه قالب یخ دست زدم.
ماریا پیس پیس کرد.
برگشتم سمتش
- ها چیه؟
- کجایی؟
- اینجام چه طور؟
- هانا رو داری؟
خیره شدم به هانا که دوتا ردیف اون طرفتر نشسته بود.پشت سرش یکی از همون پنجتا پسر نشسته بود.نه هیون بود نه یونگی.جونگ مینم که کنار سوها نشسته.پس نمی شناسمش.
- اون که مسئله ای نیست.جونگ مین هم کنار سوها نشسته.
- یه نامه برات می دم خوب بخونش.
تو یه تیکه کاغذ کلماتی رو نوشت و داد دستم.
کاغذ و باز کردمو تو دلم خوندم:
- ها ها ها.اگه چیزی رو که می خوام بگم بدونی سریع از جات بلند می شی و می زنی به چاک.ولی نمی گم تا تو خماری بمونی.
با خشم نگاش کردم.از شدت خنده های بی صداش سرخ شده بود.
آقای جانگ اومد سمتم
- اوجو یانگ مشکلی پیش اومده؟
نگامو از ماریا گرفتم
- نه قربان.
- تو تنها نشستی نگفتم همه باید تو این کلاس یار داشته باشن؟
ماریا - اوجو یار نداره.
آقای جانگ - دارم می بینم.
خیره شد به پشت سرم.برگشتم.نگام تو نگاه یکی گره خورد.
آقای جانگ - آقای...
مکث کرد.
- کیم هیون جونگ هستم.
آقای جانگ - شما هم تازه اومدی و تنهایی پاشو بیا بشین کنار اوجو.
اخمام رفت تو هم.ماریا از خنده سرخ شده بود.حق داشت بگه وقتی این خبرو بشنوی در می ری.
هیون بلند شد
- اطاعت قربان.
اومد و کنارم نشست.خودمو کشیدم عقب.همون لحظه حس کردم اونم خودشو کشید عقب...
سوها - ایول نیومده جشن گرفتن.
پامو انداختم رو پام
- هه چیش ایول داره؟دلیل جشن گرفتنشون می دونی چیه؟
ماریا - نه نمی دونیم.ما که بابامون مثل بابای شما مدیر نیس.
- خیله خب بابا.واسه اون پنجتا پسر گرفتن.
جیا - مگه کین حالا؟
ماریا - آره حالا کی هستن؟
- باید عرض کنم اون پنج تا پسر از پنجتا خونواده ی پولدار و سرشناس سئول هستن.
دهن هر چهارتاشون از زور تعجب باز مونده بود.
- ببندین اون دهنتون رو آبرومون رفت.
هانا خودشو جمع و جور کرد
- وای خاک تو سرم اونجا رو.
رد نگاه هانا رو دنبال کردم.خشک شدم.
سوها - اینا اینجا چی کار می کنن؟
- بابا سالن رو داده بود ما تزئین کنیم.اینا چرا اومدن من نمی دونم.
هانا - هی اوجو می دونن بابای تو مدیره؟
- نمی دونم.
اومدن سمت ما.منم که رو چهارپایه ی بلند نشسته بودمو داشتم به لامپ یه نوار قرمز وصل می کردم.یه دومتری از زمین فاصله داشتم.
هانا صداشو آورد پایین و یه چیزی به بقیه گفت که من نشنیدم.
داد زدم
- اوهوی هانا من این بالا نشنیدم چی گفتی!
- اون طور که یونگی زل زد به تو فکر کنم می خوان یه بلایی سرت بیارن.
صدامو بردم بالا
- هیچ غلطی نمی تونن بکنن.
جیا - زهر مار.یعنی چی؟آرومم بگی می شنویم.چرا داد می زنی؟
ماریا - داد می زنه که اونا بشنون نه ما.
لبخند موزیانه ای زدم
- دقیقا.
در باز شد و آقای جانگ اومد تو.من از این معلممون خیلی خوشم میومد.یه جورایی به دل می نشست.ولی برام عجیب بود چرا همیشه رنگ پریده بود؟یه بار که دستش به دستم خورد انگار به یه قالب یخ دست زدم.
ماریا پیس پیس کرد.
برگشتم سمتش
- ها چیه؟
- کجایی؟
- اینجام چه طور؟
- هانا رو داری؟
خیره شدم به هانا که دوتا ردیف اون طرفتر نشسته بود.پشت سرش یکی از همون پنجتا پسر نشسته بود.نه هیون بود نه یونگی.جونگ مینم که کنار سوها نشسته.پس نمی شناسمش.
- اون که مسئله ای نیست.جونگ مین هم کنار سوها نشسته.
- یه نامه برات می دم خوب بخونش.
تو یه تیکه کاغذ کلماتی رو نوشت و داد دستم.
کاغذ و باز کردمو تو دلم خوندم:
- ها ها ها.اگه چیزی رو که می خوام بگم بدونی سریع از جات بلند می شی و می زنی به چاک.ولی نمی گم تا تو خماری بمونی.
با خشم نگاش کردم.از شدت خنده های بی صداش سرخ شده بود.
آقای جانگ اومد سمتم
- اوجو یانگ مشکلی پیش اومده؟
نگامو از ماریا گرفتم
- نه قربان.
- تو تنها نشستی نگفتم همه باید تو این کلاس یار داشته باشن؟
ماریا - اوجو یار نداره.
آقای جانگ - دارم می بینم.
خیره شد به پشت سرم.برگشتم.نگام تو نگاه یکی گره خورد.
آقای جانگ - آقای...
مکث کرد.
- کیم هیون جونگ هستم.
آقای جانگ - شما هم تازه اومدی و تنهایی پاشو بیا بشین کنار اوجو.
اخمام رفت تو هم.ماریا از خنده سرخ شده بود.حق داشت بگه وقتی این خبرو بشنوی در می ری.
هیون بلند شد
- اطاعت قربان.
اومد و کنارم نشست.خودمو کشیدم عقب.همون لحظه حس کردم اونم خودشو کشید عقب...
سوها - ایول نیومده جشن گرفتن.
پامو انداختم رو پام
- هه چیش ایول داره؟دلیل جشن گرفتنشون می دونی چیه؟
ماریا - نه نمی دونیم.ما که بابامون مثل بابای شما مدیر نیس.
- خیله خب بابا.واسه اون پنجتا پسر گرفتن.
جیا - مگه کین حالا؟
ماریا - آره حالا کی هستن؟
- باید عرض کنم اون پنج تا پسر از پنجتا خونواده ی پولدار و سرشناس سئول هستن.
دهن هر چهارتاشون از زور تعجب باز مونده بود.
- ببندین اون دهنتون رو آبرومون رفت.
هانا خودشو جمع و جور کرد
- وای خاک تو سرم اونجا رو.
رد نگاه هانا رو دنبال کردم.خشک شدم.
سوها - اینا اینجا چی کار می کنن؟
- بابا سالن رو داده بود ما تزئین کنیم.اینا چرا اومدن من نمی دونم.
هانا - هی اوجو می دونن بابای تو مدیره؟
- نمی دونم.
اومدن سمت ما.منم که رو چهارپایه ی بلند نشسته بودمو داشتم به لامپ یه نوار قرمز وصل می کردم.یه دومتری از زمین فاصله داشتم.
هانا صداشو آورد پایین و یه چیزی به بقیه گفت که من نشنیدم.
داد زدم
- اوهوی هانا من این بالا نشنیدم چی گفتی!
اینجا رو نخون
۹۹ ساله 00نویسنده جونم عالی بودی . موفق باشی. می دونی فک کنم این ۱۲ امین باره که دارم این رمان رو میخونم ، واقعا نمیتونم ازش دست بکشم . !!!! بازم از این رمان بزار ♡°