رمان ارباب صدایم کن به قلم منا و زینب صادقی

ژانر: #عاشقانه #اربابی #ارباب_رعیتی

خلاصه رمان ارباب صدایم کن :

سلنا دختری شاد و شیطونه که برای پزشکی وارد یه روستا میشه که ارباب خشنی داره. دختر داستان ما برای مقابله با ارباب با یه شرط وارد عمارت میشه؛ توی عمارت با آدمای مرموزی رو به رو میشه و از چیزایی سر در میاره که به گذشته ی خانوادش مربوطه و......

«به نام او»

با قدمای تند راه میرفتم وبه غرغرای نفیسه که پشت سرم بود گوش نمی دادم.

نفیسه: آی بمیری سلنا آخه اینجا هم جا بود که منو آوردی از کت وکول افتادم.

- غرنزن نفیسه دیگه کم موندیم به بهداری برسیم.

نفیسه:آخه دختر ،آبت کم بود

نونت کم بودچرا آخه داوطلب شدی با این خر بیای

اینجا

- وای نفیسه بس کن .

- باشه لال مونی میگرم.

جلوی بهداری ایستادم نفیسه نگاهی به دور واطرافش انداخت وگفت: چقدر اینجا

خلوته؟؟

- آره خیلی خلوته.

وارد بهداری شدیم مردی۴۵-۴۶ساله درحال تمیز

کردن بهداری بود

با دیدن ما دست از کار کشید وگفت:

کاری دارید دخترم.

خودمو جمع و جور کردم وگفتم:

من سلنا هستم وبه نفیسه اشاره کردم

اینم دوستم نفیسه، ما پزشک

هستیم.

رای گیری شد وبچه ها همه به یه روستا رفتن ،ماهم افتادیم اینجا.

حالا هم درخدمتیم.

نفیسه با دستش ضربه ای به پهلوم زد وگفت:

لفظ قلمت از پهنا تو حلقم.

دستمو روی پهلوم گذاشتم وچشم غره ی توپی به نفیسه

رفتم.

مرد به طرف میز رفت وگفت:

منم جای پدرتون ، از من به شما نصیحت اینجا نمونید.

هرکی اومده اینجا به یه هفته نکشیده از اینجا فرار کرده.

منو ونفیسه نگاهی بهم کردیم وبا تعجب گفتیم:

آخه برای چی....

مرد آهی کشید وگفت: امان از دست ارباب.....همه ی مردم ازش ناراضین.

منو ونفیسه:آخه چرا؟؟

- اگه دلیلشو از مردم بپرسی اونا بهتر جوابتونو میدن.

- خوب این مملکت که بی در و پیکر نیست، ازش شکایت کنین.

نفیسه سرشو تکون داد وگفت: آره این بهترین راهه.

لبخندی رو لبش نشست وگفت:

شما هنوز ارباب رو ندیدید ٬ هیچ کس جر‌ئت مخالفت باهاش رو نداره.

اونقدر نفوذ داره که جلوی همه وایسته.

به نفیسه نگاهی کردم و رو به مرد گفتم: درهر صورت ما اومدیم اینجا کار کنیم.

ترسی از هیچ کسیم نداریم.

مگه نه نفیسه .

نفیسه: آره.

دستمو بردم بالا وگفتم: پس بزن قدش که بریم به سوی مبارزه با ارباب.

مرد سری تکون داد وگفت:

بیایین بشینید که خیلی راه

اومدید حتما خسته اید.

نفیسه: آی گفتید ،من پام شکست تا خودمو رسوندم

اینجا.

- خو دیونه ای دیگه آخه کی با کفش ده سانتی تو روستا

راه میره.

- من کف دستمو بو نکرده بودم که اینجا چاله میدونه

گذاشته تو جیبش.

به اصطلاحش خندیدم که حرصی گفت:

مرض به چی می خندی؟

- به هیچی.

مردبه طرف سماور گوشه ی بهداری رفت وهمین طور که چای میریخت گفت:

شما جایی برای موندن دارید.

منو ونفیسه همزمان: نههه....

- پس امشبو باید اینجا بمونید

تا ببینیم خدا چی میخواد.

نفیسه به طرف اتاقای بهداری

رفت وگفت:

خیلی هم به عنوان بهداری وسایل درمانی نداره.

مرد : هرچه وسایل هم مونده بود برای پزشک قبلی بود.

- پس خوب شد همراهمون وسایل آوردیم.

نفیسه : من برم ببینم چه وسایلی کم داره ،باید برم شهر تهیه کنم برگردم.

- این کار کنی ممنونت میشم.

- تو از جات تکون نخوریا.

- حالا یه بار خواستی کارکنی.. برو منم میام.

کنار مرد روی صندلی نشستم و به چهرش نگاه کردم.

توی چهرش مهربونیتی داشت که ناخواسته آدم رو به طرفش سوق میداد.

نگاهی بهم کرد وگفت:

دخترم چیزی میخوای بگی.

متوجه شدم خیلی وقته بهش

زل زدم.

سرمو پایین انداختم وگفتم:

میشه یکم در مورد ارباب روستا برام بگین.

- چی میخوای ازش بشنوی دخترم؟

سری تکون دادم وگفتم:

می خوام بدونم چی کار کرده

که اینقدر مردم ازش میترسن.

مرد نفسی کشید وگفت:

خدا رحمت کنه بهادر خان رو.

تا زمانی که زنده بود این روستا آبادانی وشادیشو داشت.

ولی بعد از مرگ بهادر خان باید روستا اداره میشد.

پسر بزرگ بهادر خان به علت مریضی کنار کشید و اداره ی

روستا به دست پسر کوچک بهادر خان افتاد.

اوایل اوضاع خوب بود ولی رفته رفته ارباب باطن خودشو رو کرد .

مالیات ها سنگین بود ومردم از دادنش عاجز.

اهالی روستا مجبور بودن نصف محصول کشاورزی رو

به ارباب بدن.

مردم از این موضوع به تنگ اومده بودن ولی راهی نداشتن.

چون گله وشکایت کارساز نبود.

- ولی به نظر من کاری نشد نداره،ظلم که همیشه پایدار نیست.

مرد نگاهی به من کرد وگفت:

شاید حق با تو باشه.

از جاش بلند شد که گفتم:

شما هنوز اسمتونو بهم نگفتید.

دستی به سرش کشیدوگفت :

مگه حواس برا آدم میمونه...

اسم من مش علیه ولی اهالی

صدام میکنن مشتی.

-پس منم مشتی صداتون میکنم.

صدای نفیسه بلند شد :

سلنا کجا موندی؟

- اومدم...... اومدم.

روبه مشتی گفتم:

برم که الان میاد پوستمو میکنه.

مشتی گفت: امون از دست شما جوونا.

ازپنجره به چراغ خونه ها که

توی دل شب زیبایی خاصی به روستا داده بودن نگاه میکردم.

سکوتی توی روستا پایدار بود

ومن این سکوت رو دوست داشتم.

نگامو از بیرون گرفتم وبه چهره ی معصوم نفیسه که

تو خواب بود دادم.

کنارش دراز کشیدم ،باید زودتر میخوابیدم ،فردا روز

پرکاری در پیش داشتم.

فکرم به طرف حرف های مشتی رفت خیلی دوست

داشتم این ارباب رو از نزدیک

ببینم.

چشمامو بستم وخودمو به دست خواب سپردم بی خبر

از اینکه سرنوشت چه چیزی رو برام رقم زده.

***************

باصدای دادی که از بیرون شنیدم سراسیمه از خواب

بیدارشدم.

بی توجه به وضع و اوضاع ظاهریم به طرف در رفتم و

بازش کردم.

سه تا مرد قوی هیکل داشتن با صدای بلند با مشتی حرف میزدن.

به طرفشون رفتم وگفتم:

مشتی اتفاقی افتاده؟

مشتی به طرفم برگشت وگفت:

نه دخترم چیزی نیست تو برو تو.

می خواستم به طرف اتاق برگردم که یکی از مردا روبهم

گفت:

توپزشک جدید روستا هستی؟

برگشتم طرفش وگفتم:

باشم یا نباشم فرقی به حال

جناب عالی میکنه؟

- تو باید همراه ما بیای.

اخمامو تو هم کشیدم ،حرف

زور تو کتم نمی رفت.

- اگه نیام چیکار میخوای بکنی؟؟

- اینطوریه ،باشه ....به زور میبریمت.

به دوتا مرد کناری اشاره کرد که به طرفم اومدند.

مشتی جلوشون ایستادو گفت:

وایستین..... من باهاش حرف میزنم که همراتون بیاد.

- اما مشتی......

مشتی پرید میون حرفم وگفت:

اما واگر نداره دخترم..... باید همراشون بری.... این دستور اربابه.

با تعجب گفتم: ارباب!!

یعنی ارباب چیکار میتونست با من داشته باشه؟

در هر صورت باید همراشون

میرفتم رو به مشتی گفتم:

میشه وقتی نفیسه بلند شد بهش چیزی نگید،زود برمیگردم.

- باشه.... چیزی بهش نمی گم.

همراه اون سه مرد از بهداری بیرون زدیم.

پشت سرشون حرکت میکردم از بهداری تا امارت ارباب راهی نبود.

خیلی زود به امارت رسیدیم.

وارد محوطه ی امارت شدیم.

از ابتدا تا جلوی پله ها سنگ فرش شده بود.

دور و اطراف امارت گل وگیاه

کاشته بودن که فضای زیبایی

ایجاد کرده بود.

به محض داخل شدنمون به امارت متوجه خدمه ی در حال کار شدم.

بایدم این امارت این همه خدم وحشم داشته باشه وگرنه امارت ارباب نمی شد.

داخل امارت خیلی قشنگ تر

محیط بیرونش بود.

دیوارها پر از قاب های زینتی

بودن که مطمئنا قدمت طولانی داشتن.

محو تماشای قاب ها بودم که

با صدای مرد روبه روم به خودم اومدم.

- برو داخل.......

متوجه ی در باز شده ی سالن

شدم وبه طرف داخل سالن

قدم برداشتم.

سالن تاریک بود ونور کمی فضا رو روشن نگه داشته بود.

میزی مستطیل شکل وسط سالن به چشم میخورد که دور

واطرافش صندلی چیده شده بود.

با صدای فردی به عقب برگشتم.

- منتظرت بودم.

متوجه ی مردی شدم که روی

مبل نشسته بود وبه من نگاه

میکرد به خاطر تاریکی

چهر‌ه‌اش مشخص نبود.

با تعجب گفتم: منتظر من؟!!

بی توجه به سوالم گفت: بگیر بشین.

تحکمی که تو صداش بود باعث شد روی یکی از صندلی ها بشینم.

- دوست ندارم مقدمه چینی

کنم پس زود میرم سر اصل

مطلب.

برای این خواستم بیای اینجا

چون میخوام درمان برادرم رو به عهده بگیری.

چند برابر پولی که قرار بود از کار تو بهداری رو بگیری رو هم بهت میدم.

رو بهش گفتم: اگه منو به خاطر این آوردین اینجا زحمت بیهوده کشیدین.

چون حاضر به انجام این کار نیستم.

در ضمن‌فکر نکنم ارباب زاده تا حالا بدون دکتر بوده باشه؟؟؟

-منم فکر نکنم این موضوع به شما ربطی داشته باشه.

- من یه پزشکم و وظیفم

درمان مردمه.

دوست ندارم کارمو محدود به یه نفر کنم.

از جام بلند شدم و به طرف در رفتم که با صداش تو جام

وایستادم.

- باشه ولی اگه جوازتون باطل شد ،گلایه ای از کسی

نداشته باشید.

دستامو مشت کردم ، خونسردیش دیونم میکرد.

نباید کوتاه میومدم ،من که میگفتم میشه در برابر ظلم

ایستاد .

نباید اجازه میدم راحت کارشو عملی کنه.

- هرکاری که دوست دارید انجام بدین.

به طرف در رفتم وبازش کردم که با یکی از اون مردا که همراشون اومده بودم روبه رو

شدم.

خواست جلومو بگیره که ارباب با دست اشاره کرد که

کنار بکشه.

از امارت بیرون زدم وبه سمت بهداری رفتم.

جلوی بهداری متوجه ی نفیسه شدم.

با دیدن من بلند شد وبه طرفم اومد وعصبانی گفت:

معلوم هست کدوم گوری هستی؟

دستشو کشیدم و گفتم:

بریم داخل بهت میگم.

به محض داخل شدنمون منو

به طرف صندلی کشید وگفت:

بگو.

- چی رو بگم؟؟

- تا حالا کجا بودی؟؟

- وای نفیسه گیر نده.

- تا نگی نمیزارم از اینجا تکون بخوری.

حرصی گفتم: امارت ارباب بودم.... خیالت راحت شد.

با تعجب گفت: اونجا چی کار میکردی؟

پوزخندی زدم وگفتم:

هیچی آقا احضارم کرده بود

برم بشم پزشک برادر گرامیش.

نفیسه : خو تو چی گفتی؟؟

- گفتم زحمت بیهوده کشیده.

با دهن باز نگام کرد و گفت:

تو دیوونه ای دختر... چرا اینکارو کردی؟؟؟

- انتظار نداشتی که قبول کنم.... ما برای چیز دیگه ای

اینجاییم.

- میدونم ولی اینطوری کارمون راحت تر بود.

- من این راحتی رو که با ظلم به دست اومده نمی خوام.....

خواهش میکنم دیگه درموردش حرف نزن.

سری تکون داد وگفت: باشه هر طور راحتی.

به دور واطرافم نگاه کردم وگفتم: راستی مشتی کو؟؟؟

نفیسه: به من که گفت میره شهر کار مهمی داره ،شاید تا شب برگرده.

سری تکون دادم وگفتم:

نفیسه ما که فعلا کاری نداری

چطوره تغییری تو دکوراسیون اینجا بدیم.

- موافقم.

- پس پاشو که وقت کاره.

از جامون بلند شدیم و شروع کردیم، اونقدر غرق کار بودیم

که متوجه ی گذر زمان نشدیم.

خسته خودمو روی تخت انداختم وچشامو بستم.

نمی دونم کی وچطور خوابم برد.

با احساس خفگی که بهم دست داد بلند شدم.

به دور واطرافم نگاه کردم که متوجه ی دودی توی اتاق شدم.

به طرف در رفتم و دستگیره رو گرفتم.

سوزشی که تو دستم ایجاد شد باعث شد عقب بکشم.

دستگیره داغ بود. از پنجره به بیرون نگاه کردم که متوجه ی

اتیشی شدم که دور تا دور بهداری رو فرا گرفته بود.

نمی دونستم چیکار کنم ،به طرف پنجره رفتم و با دستام

به شیشه زدم.

بلند داد زدم: کسی اونجا نیست...... یکی کمکم کنه....نفیسههههه

کم کم دود کل اتاق رو فرا گرفت ،به زور نفس میکشیدم.

با مشتای بی رمقم به پنجره میزدم ولی فایده نداشت.

چشام داشت بسته میشد ولی من سر سختانه میخواستم

بازشون نگه دارم.

از جام بلند شدم و به طرف در رفتم ،دستم به دستگیره

نرسیده بود که چشام سیاهی

رفت ودیگه چیزی نفهمیدم.

*****************

با نوازش دستی روی صورتم

چشامو باز کردم که متوجه ی

نفیسه شدم.

با دیدن چشای باز من گفت: بالاخره بلند شدی خانم خوشخواب ......تو که منو نصف عمر کردی دختر.

بی توجه به حرفش به دور واطرافم نگاه کردم.

- اینجا کجاست نفیسه؟

- خونه ی مشتیه.

زیر لب زمزمه کردم : مشتی.

چشامو بستم که تموم اتفاقی که افتاده بود عین فیلم از جلوی چشمم گذشتن.

نفیسه دستمو گرفت و گفت:

وقتی خوابیدی دلم نیومد بیدارت کنم ،خیر سرم رفتم یکم خرت و پرت بخرم.

وقتی به بهداری برگشتم با ساختمون سوخته روبرو شدم.

مردم وزنده شدم تا فهمیدم طوریت نشده.

از اهالی شنیدم که اینجایی جلدی خودمو رسوندم اینجا.

خندیدم وگفتم: دکتر مملکت که این باشه وای به حال بقیه

تو نمی خوای اینطور حرف زدنو کنار بزاری.

- نوچ... نمیشه آجی گل.

راستی پانسمان دستتو دیدی

خودم کردم .

لبخندی زدم وگفتم: دیوونه.

از جاش بلند شد وگفت :من میرم برات غذا بیارم مطمئنا گشنه ای.

سرمو تکون دادم که گفت:

فکر کنم زبونتو تو بهداری جا

گذاشتی باید برم بیارمش.

حرصی گفتم: نفیسههه

خندید وگفت: حرص نخور گلم پوستت چروک میشه.

از در بیرون زد و نذاشت جوابشو بدم.

فکرم مشغول این بود که چرا بهداری آتیش گرفت.

یعنی میتونست کار ارباب باشه.

سری تکون دادم نه نمیتونست کار اون باشه نباید زود قضاوت میکردم.

تنها راه حل این بود که به دیدنش برم.

جلوی عمارت ایستادم. برای بار دوم قدم به این عمارت میذاشتم ولی این بار فرق

داشت.

بعد از گذشتن از محوطه جلوی پله ها ایستادم.

برخلاف دفعه پیش عمارت خلوت بود.

از پله ها بالا رفتم،جلوی در دوتا نگهبان بود.

جلوشون ایستادم وگفتم:

من می خوام اربابتونو ببینم.

یکیشون نیم نگاهی بهم کرد وگفت:

تو کی هستی که میخوای ارباب رو ببینی؟؟

- من پزشک روستام ،میخوام ایشون رو ببینم ،باهاشون کار مهمی دارم.

پوزخندی زد گفت: نمیتونی ببینیشون.

حرصی گفتم: به چه دلیل... نکنه برای دیدنشون باید مجوز همرام میاوردم.

- نه خیر فقط خیلی کوچکی باید بری با بزرگترت بیای.

اینو گفت وبلند با دوستش زد زیر خنده.

دیگه آمپر چسبوندم.

پامو بالا آوردم ومحکم زدم به ساق پاش.

آخی گفت و روی زمین نشست تا اون یکی بخواد به خودش بیاد یکی به شکمش زدم

معلوم بودکه انتظارشو نداشتن وگرنه زورم بهشون نمیرسید.

یکیشون بلند شد وبه طرفم اومد، فاتحمو خوندم اما صدای دادی هر. سه تامونو

میخ کوب کرد.

- اینجا چه خبره؟؟؟؟؟

با تعجب به پسری که با اخم به ما نگاه میکرد زل زدم.

نگهبانا فورا خودشونو جمع وجور کردن ویکیشون گفت:

ارباب زاده این خانم میخواد

برادرتونو ببینه .

پس این برادر ارباب بود

نگاهی بهش کردم تنها عضو صورتش که ادم رو مجذوبش

میکرد چشاش بود.

نگاهی به من کرد وبا همون اخماش گفت: این کارو میتونستید بودن قیل وقال هم انجام بدید.

دستمو بالا آوردم وگفتم:

من به این آقایون گفتم ولی

فکر کنم اینا زبون آدمی زاد حالشون نیست.

یکیشون حرصی قدمی جلو گذاشت که پسره گفت:

وایستا سر جات کیان.

رو کرد سمتم وگفت:

اگه میخوای برادرمو ببینی همرام بیا

عین یه بچه ی حرف گوش کن همراش حرکت کردم.

تقه ای به در زد و داخل شد ،

پشت سرش وارد اتاق شدم.

کنار میزی نشسته بود و در حال نوشتن چیزی بود.

بدون اینکه سرشو بالا بیاره گفت: کاری داشتی تارکان.

برادر ارباب که حالا فهمیده بودم اسمش تارکانه گفت:

این خانم باهات کار داره.

سرشو بالا آورد وگفت:

ممنون تو میتونی بری.

سری تکون داد وبیرون رفت.

بدون اینکه نگاهی بهم کنه گفت:میشنوم.

نفسی کشیدم وگفتم: فکر کنم که شنیدید بهداری آتیش گرفته.

- خب این چه ربطی به من داره؟

- تنها کسی که نمیخواست من اونجا باشم شما بودید.

پوزخندی زد وگفت:میخوای بگی کار من بوده.

- این یه حدسه.

- بر فرض مثال من این کارو کردم..... تو میخوای چیکار کنی؟؟

- با یه استعلام به ژاندارمری

گیر میفتین.

- امتحانش ضرری نداره.... فقط باید به فکر سند ومدرک هم باشی

چون بدون مدرک حرف یه فرد تازه وارد به روستا به کرسی نمیشینه.

حرفش راست بود نمیتونستم کاری از پیش ببرم.

ولی میشد این سند ومدرک رو به دست بیارم تنها راهشم این بود که پیشنهادی که داده بود رو قبول کنم.

سرمو بالا آوردم وگفتم:

از اونجایی که بهداری آتیش گرفته من فعلا محلی برای کار ندارم میخوام درمان برادرتون رو به عهده بگیرم.

- از کجا اینقدر مطمئنی من این اجازه رو بهت میدم.

-از اونجایی که از اول هم میخواستید اینکارو کنید.

-با یه شرط این اجازه روبهت میدم.

-چه شرطی؟

- الان بهبودی برادرم دست تویه اگه تونستی کارتو درست انجام بدی آزادی

ومیتونی بری ولی اگه نتونستی.....

- نتونستم چی؟

با حرفی که زد سر جام میخکوب شدم.

- تا آخر عمرت باید بردم باشی.

انگار تو تصمیمش دچار تردید

شده بود ولی بعد کمی مکث گفت: باشه قبول.

این دختر تمام معادلاتمو بهم

میزد.

جسارت و جرئت این دختر از

جسارت اهالی این روستا بیشتر بود.

اون کاری کرد که هیچکدوم از افراد روستا نکردن.

روبهش گفتم: اگه میخوای اینجا کارکنی باید یه سری قوانین رو رعایت کنی.

تو این عمارت آدمای زیادی رفت وآمد می کنن پس فضولی و بی احترامی جایی

نداره.

در ضمن همه ی افراد اینجا با دستور من کاری انجام میدن.

رفت وآمد اقوام اینجا ممنوعه........

پرید میون حرفم وگفت:

فکر کنم اینطوری اینجا با پادگان نظامی فرقی نداره.

اخمامو تو هم کردم وگفتم:

این قوانین اینجاست و کسی حق زیر پا گذاشتنشو نداره.

زیر لب زمزمه کرد: یه دفعه بگو برو بمیر اینطوری سنگین تره.

- اینم یه راهشه.

گیج گفت: چی؟؟؟؟

- هیچی ..... فقط باید چیزایی رو کم داری رو بگی تا از شهر تهیه بشه.

سری تکون داد و بلند شد.

- من دیگه باید برم.

سری به نشونه ی باشه تکون دادم .