رمان زمهریرِ هور به قلم معصومه آبی

ژانر : #انتقامی #پلیسی #عاشقانه

خلاصه :

داستان ماکان مردی که همسرش فرشته و فرزندش رو طی جریانی توسط دشمنای ماکان کشته میشن ، ماکان بعد از این اتفاق چندین سال ناپدید میشه ، تا اینکه به فکر انتقام میفته ، هدی خواهر فرشته هم که عاشق شوهرخواهرشه وقتی میفهمه ماکان برگشته سر و کله اش پیدا میشه...

چمدانش را بر زمین نهاد و شالِ پیچیده دورِ گردنش را اندکی آزاد کرد .

دستش را مشت نمود و نگاهی به درِ پیشِ رو انداخت ، آرام ، متفکر و بی حرکت .

رنگش پوسته پوسته شده و آثار گذر زمان بر آن مشهود بود .

به اطراف چشم چرخاند و همه چیز را به دقت زیر نظر گرفت ، سپس به آرامی جلو رفت ، زنگِ در را فشرد و کمی بعد صدایی بلند شد :

- کیه ؟!

صدایِ مرد خشک بود و سرد :

- منم . باز کن !

لحظاتی بعد درِ فلزی با صدای بدی گشوده شد. پوزخندی زد :

- یه روغن میزدی بد نبود ، کلِ شهر خبردار شدن !

مردی که در را گشوده بود ، با پشتِ دست عرق از پیشانی گرفت و پوفی کشید :

- بیا تو ، اوضاع داخل رو ببین ، میفهمی چرا وقتِ روغن زدن به در رو نداشتم !

به آرامی از لای در گذشت ؛ قد و قامت بلندش در پالتویِ سیاهی که تا رویِ زانویش کشیده میشد ، فرو رفته بود . همانطور که به خانه ی قدیمی و حیاطِ

پر از برگ و آشغال خیره بود ، به آرامی گفت :

- چمدون و سایلم بیرونه ، بیارشون تو .

مردِ دوم ، مکثی کرد ؛ دلش می خواست مخالفتی کند یا چیزی بگوید اما . .

ترجیح داد سکوت کند .

بیرون رفت و کمی بعد هن و هن کنان بازگشت ، دو بار دیگر هم این کار را انجام داد و سپس در را بست و در تمامِ این مدت مردِ پالتو پوش همانجا

ایستاده و به خانه خیره بود .

همانطور که با دست لباسش را می تکاند ، کنارِ او ایستاد :

- جایِ بدی نیست .

ولی مردِ کناری اش قصدِ حرف زدن نداشت ، نه تائیدش کرد و نه تکذیبش. ساختمان پیشِ رویش را با چشمانِ خیره اش می سنجید ، خانه ای قدیمی و

متروکه . کلنگی نبود اما بی شک برای اینکه تبدیل به مکانی برای زندگی شود هم ، کار بسیار داشت .

پنجره هایش چوبی و قدیمی بودند و این نشان از قدمتش داشت ؛بعضی لنگه هایشان از لولا آویزان بودند و با هر بادی تکان می خوردند و صدای

ناهنجاری تولید می کردند . شیشه ی بعضی دیگر شکسته بود و تصویرِ نامطلوبی ارائه می کرد .

برگ های پائیزی سطحِ حیاط را پوشانده بودند اما فقط آنها چهره ی حیاطِ بزرگ و دلباز را کثیف و بد منظره نمی کردند ؛ آشغال های زیادی اینجا و آن

جا بر زمین ریخته بود .

گوشه ای خرت و پرت های چوبی شکسته روی هم تلمبار شده و جایی دیگر ، لباس های پاره.

مردِ پالتو پوش سری تکان داد :

- جای بدی نیست . ولی کار زیاد داره .

بالاخره رضایت داد لب بگشاید.

مردِ کناری اش هم خوشحال از واکنشش، لبخند زد :

- میدونستم خوشِت میاد ماکان .

ماکان دوباره پوزخندش را تکرار داد :

-حالا مونده تا تبدیل بشه به اون چیزی که من میخوام . . .

آرام قدم برداشت ، نگاهِ خرمایی رنگش به سنگینی به اطراف می چرخید . با وجود عادی بودنِ حرکت مردمک هایش اما حسی به آدم دست می داد که

گویا او بر هر شی مکث و آن را تجزیه و تحلیل می کند .

از پله های کوتاهِ جلویِ ساختمان بالا رفتند و از درِ دو لنگه ی چوبی داخل شدند . ماکان اندکی جلوتر ایستاد و سر به سمت عقب چرخاند :

- قدمتش چند ساله ؟!

و چشمانش را به مردِ مخاطبش داد :

- حدود شصت . . هفتاد . . بلکه بیشتر .

برای اولین بار از لحظه ای که داخل خانه شده بود ، حالتی غیر از بی توجهی و تمسخر در چهره اش پدیدار شد . اندکی ابروهایش و لبِ زیرینش را جلو

فرستاد و با چشمانی که کمی بزرگتر شده بودند ، سری تکان داد :

- که اینطور !

داخل خانه که قدم برداشتند ، صدای گام هایشان پیچید .

ماکان لرز کرد با دیدن پرده های کدری که شاید روزی به رنگِ سفیدِ برفی بودند وبا هر وزشِ باد تکان می خوردند .

دندان بر هم فشرد و نگاه از آن سمت گرفت ، با صدایی گرفته غرید :

- اولین کاری که میکنی اینه ، تمامِ پرده ها رو عوض میکنین . پرده های سرمه ای ، داخلشونم یه کوفتی میندازین که هر وقت باد زد تکون نخورن !

سپس با گام هایی بلند به سمت اتاق ها رفت . خانه قدیمی بود و طبیعتا اتاق هایش هم زیاد .

اینگونه به نظر می رسید که متعلق به شخصِ صاحب نامی بوده است .

همانطور که به سقفِ اولین اتاق و دیوارِ پوسته پوسته اش نگاهی می انداخت گفت :

- پنجره ها تماما عوض میشن ، دو جداره. برای همه شون میله های دزدگیر نصب کن . دوربین یادت نره . هر گوشه ای از حیاط و سوراخ سنبه ها

دوربین میخوام . کوچکترین اتاقی رو که میتونی پیدا کنی ، اختصاصش بده به اتاق نظارت . تمام درا هم عوض بشن . عایق صوتی و حرارتی . درِ اصلی ضد

سرقت و بهترین جنس . یه دستی هم به خودِ خونه بکش. قرارِ زمانِ زیادی اینجا باشیم ، باید تمیز باشه یا نه ؟!

و سپس به سمتِ مردِ مسکوت پشتِ سرش چرخید . همانطور هوشیار و گوش به زنگ به او می نگریست و حرف هایش را می بلعید . لب هایش تکان

خوردند ، شاید لبخند می زد :

- خوشحالم زنده میبینمت ، حامی .

حامی ناگهان خندید و دستی به موهای پشتِ سرش کشید . آنطور که آن ها تصور می کردند او احتمالا باید در مناطقِ جنوبی ایران زیر خروارها خاک

دفن می بود ولی حالا روبروی او ایستاده و از آخرین باری که می دیدَش ، وضعیتِ جسمی مناسبت تری داشت .

ماکان نفسی گرفت و به آرامی دکمه های پالتویش را گشود ، آن را پشت و رو تا کرد و سپس شالِ بلند را از دورِ گردنش برداشت ؛ رو به حامی گفت :

- کجا بذارمش ؟!

حامی تن به سمت عقب تاباند و با دست سمتی را نشانش داد :

- یه انباری ته راهرو هست ، تونستم مرتبش کنم .

ماکان به آرامی از کنارش گذشت و به همان سویی رفت که او می گفت .

پالتویش را با دقت گوشه ای گذاشت و سپس سر چرخاند و به حامی خیره شد که کوچکترین چمدانش را می آورد .

دستش را دراز کرد و آن را گرفت و به نرمی زیر یکی از گنجه ها هل داد . سر بالا گرفت و به حامی خیره شد :

- هر کاری میکنی بکن ، اما نذار کسی که میاد اینجا ، پاش به این انباری واشه . چون اونوقت مجبوریم خلاصش کنیم تا دهنش بسته بمونه . تا وقتی بچه

ها مستقر میشن باید کاملا بی سر و صدا باشیم . عین سایه بریم و عین یه سایه بیایم .

حامی که حالا با جدیت او را می نگریست ، به نرمی سر تکان داد .

ماکان از کنارش گذشت و دوباره چرخیدن در خانه را از سر گرفت . باید تمام روزنه هایش را می شناخت ، تمام نقص هایش را ، تمامِ ضعف ها و قوت

هایش را .

حالا با آن پیراهن سفید و شلوار و جلیقه ی سرمه ای رنگ و آستین های تا زده شبیه همان ماکانِ سالهای پیش بود . . .

چهار سال می گذشت . . .

چهار سالی که از او یک مردِ آهنین ساخته بود . . .

در نورِ کمِ چراغِ شارژی ، روبروی هم و پشتِ میزِ قدیمی نشسته بودند و هر یک مشغول کاری .

حامی آرام چای می نوشید و در عین حال روزنامه را می خواند و ماکان هم دست به سینه ، گردنِ کج کرده و از پنجره ی بزرگِ آشپزخانه به بیرون خیره

بود .

تا زمانی که از امنیت آنجا کاملا مطمئن نمی شدند باید به گونه ای رفتار می کردند که انگار کسی آنجا زندگی نمیکند ، بنابراین تا جایِ ممکن باید خانه

را تاریک نگه می داشتند و در نورِ کمِ محیط ، بدنه ی دو اسلحه رویِ میز می درخشید .

حامی کلافه روزنامه را روی میز انداخت و دستی به چشم هایش کشید :

- دارم کور میشم !

ماکان بی آنکه سر به سمت او بچرخاند ، دست دورِ لیوان حلقه کرد و آرام گفت :

- مجبور نیستی روزنامه بخونی !

و اندکی از چایش نوشید . حامی چشم غره ای برای ماکان رفت و بلند شد که دوباره برای خود چای بریزد که ماکان حرکت تندی کرد .

دستش را جلو برد و رویِ اسلحه اش گذاشت ، اندکی روی صندلی اش جلو آمد و با صدایی خفه گفت :

- بردارش !

و با سر به کُلتِ رویِ میز اشاره زد و اخمش شدیدتر شد ، حامی هنوز آن را به صدا خفه کن مجهز نکرده بود . در نورِ ماهِ تمام که امشب خودش را از میان

ابرها بیرون کشیده و فضایِ بیرون خانه را روشن کرده ، جنبش و حرکتی دیده بود .

ایستاد و اسحله اش را به دست گرفت . چشم تنگ کرد و دقیق تر شد . حامی هم هوشیارانه پشتِ سرِ او ایستاد و سلاحش را آماده ی شلیک می کرد .

ماکان به آهستگی هر چه تمام تر از آشپزخانه بیرون رفت وبه دیوار تکیه داد و سرش را پیش برد و در عینِ حال با کمترین سر و صدا اسلحه اش را از

ضامن در آورد و گلنگدنش را کشید . داخل خانه هیچ چیز مشکوکی نبود پس کسی وارد نشده بود .

به آرامی طول سالن را طی کرد و درِ پشتیِ خانه را گشود و سر بیرون برد و حرکتِ حامی را پشتِ سرش حس می کرد که به دنبالش می آمد .

باز تکیه به دیوار زد و سر به سمتِ حامی چرخاند ، اسلحه اش را با دو دست گرفته و پائین نگه داشته بود . چشمانش در تاریکی برق می زدند . لب هایش

را جنباند :

- پاش رو بزن !

باید می فهمید چطور مکانِ آنها را یافته است !

حامی سرتکان داد ، صدام گام های خفه ای را شنیدند که ماکان بدون حتی لحظه ای درنگ ، دستانش را بالا گرفت و سریع از پشت دیوار بیرون آمد که

در سایهِ روشنِ نورِ ماه او را دید و غرید :

- احمق !

دست رویِ اسلحه ی حامی که از کنارِ شانه اش پیش آمده بود گذاشت و آن را پائین آورد .

یقه ی مردِ روبرویش را با یک دست گرفت :

- احمق ! احمق ! احمق! نگفتی میزنیم میکشیمت ؟!

فردِ پیش رویشان با چشمانی گشاد شده اسلحه های آماده ی شلیکِ درونِ دستِ آنها را می نگریست .

حامی با دندان قروچه ای دستانش را پائین آورد و ضامن اسلحه اش را خلاص کرد .

ماکان یقه ی مرد را کشید و داخل خانه هل داد و در را بست .

غرید :

- اینجا چه غلطی میکنی داریوش ؟!

داریوش نفس عمیقی گرفت و گردنش را مالید :

- همون غلطی که شما میکنین !

ماکان نگاه چپی به او انداخت و سپس بی هیچ حرفی راهی آشپزخانه شد . کارهای مهمی داشت !

حامی اسلحه اش را درونِ کمرِ شلوارش گذاشت که داریوش آهسته گفت :

- هــوی ! نذار اونجا ! یه بار تیر ازش در ره کلا از مردی میفتی ها !

حامی خنده اش را بلعید و پیش رفت و دست دورِ شانه اش انداخت :

- خفه بابا مرتیکه !

داریوش هم او را در آغوش گرفت و دست دورش فشرد . چشمانش را بست و نفس عمیقی کشید :

- یه لحظه که سرِ اسلحه ات رو طرفِ خودم دیدم گفتم اشهدت رو بخون !

حامی او را رها کرد و دست پشتش گذاشت و او را به سمتِ آشپزخانه هل داد :

- اگه ماکان دست بالا نیاورده بود یه خال وسط پیشونیت میذاشتم.

داریوش صدای خرناسی درآورد و خندید .

با ورود به آشپزخانه ماکان را دیدند که روی میز خم شده و یک دستش را به آن تکیه زده و با دست دیگر درونِ تلفن همراهش که رویِ آن قرار داشت تند

تند چیزی تایپ می کرد . کمی سرش را بالا آورد و نگاهی به آنها انداخت و بی تفاوت دوباره به کارش ادامه داد :

- یا باید یه جای دیگه پیدا کنیم یا ظرف سه روز خونه رو ایمن کنیم .

سپس دکمه ی پاورِ گوشی را فشرد و با تاریک کردنِ صفحه اش راست ایستاد . وقتی به داریوش می نگریست ، نگاهش سرشار از خشم می شد . هوا را به

شدت از بینی بیرون فرستاد و دستی به پیشانی کشید :

- اولین قدممون خلافِ برنامه ریزی ها بود . قرار بود خونه مجهز شه و بعد بچه ها مستقر شن ولی الان . . .

پوفی کرد و از کنارِ داریوش گذشت و در حالِ ترکِ آنجا گفت :

- برات اسلحه میارم . .

داریوش پشتِ میز نشست و سرک کشید تا خبری از ماکان نباشد . سپس رو به حامی که لیوان هایشان را از چای پر می کرد گفت :

- این چرا تفنگ بازی راه انداخته؟! مگه کسی میدونه ما کجاییم که آماده ی سوراخ سوراخ کردنه ؟!

حامی کجخندی زد و لیوانِ چایِ پررنگ را برابرِ او گذاشت :

- ماکانِ دیگه !

داریوش هم لبی کج کرد :

- ممنون از پاسخ صریح و شفافت !

که ناگهان دستی از روی شانه اش رد شد و چیزی را روی میز کوبید :

- بهتره جای بار گذاشتن کله پاچه ی من ، اسلحه ات رو آماده کنی !

و صدا خفه کنی را درونِ دستِ داریوش گذاشت ؛ او چهره در هم کشید و با نفرت به اسلحه ی سیاه نگریست :

- از هر چی تفنگ و اسلحه و تجهیزاتشه متنفرم !

ماکان هم کنارِ آنها نشست و لیوان چایش را پیش کشید :

- فعلا که همین مایه ی تنفرِ تو میتونه جونمون رو نجات بده !

و جرعه ای نوشید .

داریوش به آرامی اسلحه را مجهز کرد و سپس به چایِ تلخِ پیشِ رویش نگریست :

- حالا چرا انقدر پررنگ ؟!

حامی دستی به صورتش کشید :

- برای اینکه نباید بخوابیم !

و با سر به ماکان اشاره زد که باز هم به بیرون خیره شده بود . دلش می خواست حداقل از این یک دستورش اطاعت نکند اما . .

می دانست که ماکان بیش از آنها نسبت به دشمنانشان شناخت دارد . پس به احتیاط هایش تا جایِ ممکن سعی می کرد احترام بگذارد و اجابتشان کند .

داریوش چشم در حدقه چرخاند و بی حوصله لبی با چای تر کرد .

اما سکوتِ میانشان دوامی نداشت چون ماکان همانطور خیره به بیرون پرسید :

- از کجا فهمیدی ما امروز مستقر میشیم ؟!

داریوش قندی را گوشه ی لپش انداخت و آرام گفت :

- حواسم به نبودِ حامی بود . دو روز بود هر تماس و پیامی رو بی جواب می ذاشت . قبلا گفته بود وقتی یه دفعه خبری ازش نشد باید دنبالش کجا بگردم

!

وقتی حرفش پایان یافت ، نگاهِ عصبیِ ماکان به حامی بود . پوزخندی زد :

- قشنگ بلندگو میگرفتی دستت دادار دودور راه مینداختی !

حامی هم با بی خیالی جوابش را داد :

- نمیدونستم به خودی ها هم باید شک داشته باشم !

داریوش هم پوزخندی بر لب نشاند .

ماکان با تلخ کامی و چهره ای در هم بلند شد و لیوانش را به دست گرفت اما قبل از رفتن ، نگاهش را میان آن دو چرخاند و انگشتِ اشاره اش را سمت

آنها تکان داد :

- یادتون باشه این وسط هر کاری میکنین و هر خبری که درز میکنه اول از همه این جونِ خودتونه که از دستش می دید !

و با گام های محکم آشپزخانه را ترک کرد و لحظاتی بعد سایه اش را دیدند که از جلویِ پنجره گذاشت و شروع به قدم زدن در حیاطِ پشتی نمود.

داریوش با اخم سر به سمتِ حامی چرخاند :

- دیگه داره زیادی وسواس به خرج میده ! تو که مردی ، منم ایضا مثه تو ، خودشم که تکلیفش مشخصه ! کی اصلا به فکر ماست ؟!

حامی هیچ نگفت و دوباره روزنامه به دست گرفت در حالی که چشمانش برای لحظه ای خواب تمنا می کردند . .

همه جا روشن بود ، آنقدر روشن که چشمانش را می زد .

خودش را نمی دید ، حتی دست هایی را که حس می کرد بالا آورده تا جلوی چشمانش بگیرد .

صدای خنده های بلند و زیبایی در گوشش می پیچید اماچیزی ته دلش می دانست این روشنی به عمقِ تاریکی ختم می شود .

جسمِ سپید پوشی از برابرش گذشت ، سرچرخاند . به همان سرعت که آمده بود ، محو شد اما صدایش می آمد .

می خندید . .

بلند می خندید . .

اما صدای جیغ . . جیغ . . جیغ !

کسی نامش را با جیغ می خواند :

- مــاکــان !

با وحشت از خواب پرید . قلبش محکم می کوبید .

عرق بر سر و جانش می دوید . دستی به پیشانی کشید و هوفی کرد . گوشش زنگ می زد .

بر لبه ی تخت نشست و به تختِ دو طبقه ی روبرویش نگاهی انداخت . خبری از حامی و داریوش نبود .

نفس هایی عمیق و کوتاه می کشید تا قلبش آرام بگیرد و از حجمِ وحشتش کاسته شود .

سپس بلند شد و اسلحه اش را که رویِ میزِ کهنه ی کنارِ تخت بود ، زیرِ تشکِ جاسازی کرد .

صداهای بیرونِ اتاق نشان از این داشت که کارگرها آمده اند . قرار بود پنجره ها و درها را تعویض کنند .

پالتویش را به تن کرد و از اتاق بیرون رفت . روزِ قبل به کمکِ داریوش آنجا را قابلِ سکونت کرده بودند .

داریوش گوشه ای ایستاده بود و ماکان حداقل از بابتِ او نگرانی نداشت . با آن حجمِ ریش و سبیل قابل تشخیص نبود !

سر چرخاند ، خبری از حامی نبود . پس راهش را به سمتِ انباری کج کرد و خمیازه ای کشید .

درش را به آرامی گشود که سرِ حامیِ نشسته رویِ صندوقِ قدیمی بالا آمد . ابروهایش در هم گرده خورده بودند .

ماکان دستگیره ی در را فشرد و آرام گفت :

- به خاطرِ خودته .

حامی هوفی کرد و سر تکان داد :

- میدونم !

ماکان هم سر جنباند و دوباره درِ اتاق را بست .

قبل از اینکه آبی به دست و صورتش بزند ، باید به داریوش تذکراتی می داد . او را با حرکت دست فراخواند .

کنارش که ایستاد ، ماکان با دقت کارگران را زیرِ نظر گرفت و آهسته گفت :

- کسی نمیره سمتِ انباری . هیچکس نباید بفهمی که حتی یه آدم ب قد و قامتِ حامی تو این خونه اس چه برسه صورت و چهره اش رو ببینن ! کارشون

که تموم شد ، بچه ها رو خبر میکنم که دوربین ها رو نصب کنن . عصر هم یه سری میان برای نصب دزدگیر و جوشکاری . شب هم خودمون باید رویِ

دیوارها خرده شیشه و سیمان بریزم . در ضمن الکس و راکی و کامِرون رو فردا میارن .

داریوش در تمامِ مدتی که ماکان صحبت می کرد ، با دقت گوش به حرف های او داشت اما با شنیدنِ جمله ی آخرش ابروهایش بالا رفتند . ماکان بی

حوصله توضیح داد :

- سگا رو میگم !

داریوش خنده اش را خورد :

- آهان . باشه . . من حواسم به همه چی هست !

ولی ماکان با این حرف ها آرام نمی گرفت . خانه مکانِ خوبی برای پنهان شدن و سرپوش گذاشتن بر فعالیت هایشان بود اما وسعتِ حیاط او را نگران می

کرد . چطور باید با این افرادِ کم مراقبِ نفوذِ احتمالیِ غریبه ها می بود ؟! یا چطور راهِ فراری برای مواقع اضطراری تدارک می دید ؟!

دستی به چانه اش کشید و ترجیح داد قبل از اینکه فکر و ذکرش دوبارهِ مشغولِ چنین مسائلی شود ، آبی به صورت بزند و چیزی بخورد . . .

پس راهیِ سرویسِ بهداشتی شد و داریوش را با کارگرها تنها گذاشت .

***

سر بالا گرفت و به ساختمانِ بلند بالایِ پیشِ رویش نگاهی انداخت .

چیزی نمانده بود و باید قدم بر می داشت .

قدم بر می داشت تا به جایی برود که قصه از آنجا آغاز شده بود . . .

درون لابی ایستاد و به اطرافش نگاهی کرد ؛ سالها جنگید ، سالها تلاش کرد و حال . . .

برای نگهبان سری تکان داد و لبخند دلمرده ای زد . باید بازیگری می شد که دنیا به مثل او ندیده است و چه قدر از این کار متنفر بود !

از این ژست درمانده و غمگین بودن متنفر بود !

تا به دفتر برسد مجبور بود شانه هایش را خمیده کند ، چهره اش افسرده باشد و نگاه هایش مظلوم و ترسیده !

و ماکان چنین فردی نبود . او تشنه ی زخم زدن و شکنجه دادن بود . خشم تمام رگ های تنش را به سلطه ی خود درآورده و هر لحظه امکان فورانش

بود و او فقط با یک اراده ی آهنین جلوی این امر را می گرفت .

می خواست خشمش را نشان دهد ، عطش انتقامش را ؛ اما نمی توانست . نباید توجه کسی به او جلب می شد .

ولی همه چیز وقتی آهو در را برایش گشود تغییر کرد .

سرِ خمیده اش را که بالا آورد ، چشمانش از خشم برق می زد و چهره اش در هم بود.

آهو کنار رفت و ماکان داخل آمد .

دفترِ عزیزش حالا خالی بود . ایستاد و دست در جیب برد . . .

کاغذهای سفید و سیاه شده رویِ زمین پخش و پلا بودند و میزها و صندلی ها کج و نامنظم .

دندان روی هم فشرد که آهو کنارش ایستاد :

- هفته ی پیش مرخصشون کردم .

ماکان سرجنباند :

- کارِ خوبی کردی .

به سمت اتاقش رفت و در حال حرکت جعبه ای را از رویِ یکی از میزها برداشت .

اتاقک های شیشه ای و میزهای خالی و فضایِ ساکت و سردِ دفتر باعث می شد لایه های یخ بیشتر روی قلبش پیشروی کنند و جلویِ تپشِ بیشترش به

رحم و مروت را بگیرند . آنها زمستان را به زندگی اش آورده بودند .

آهو جلوتر رفت و درِ دفترش را گشود و کنار ایستاد تا ماکان داخل شود ، او هم وقتی که از کنارش گذشت نگاهی به صورتِ غمگینش انداخت و لبخندی

زد . صورتش حالا بی آرایش تر از هر وقتی بود که به خاطر داشت و موهای سیاهش که از زیرِ روسریِ ساتنِ مشکی رنگش بیرون زده ، چهره اش را رنگ

پریده و بی روح نشان می داد .

ماکان ایستاد و به میزِ کارش خیره شد . آهو هم کنارش جای گرفت :

- تمام این مدت ، هر روز تمیزش کردم .

سپس سمت او چرخید و با لبخندِ پر بغضی گفت :

- تو تمامِ این زمانی که نبودی ، بچه ها به سختی کار میکردن . نمیخواستن شرکت رو از دست بدیم .

ماکان پیش رفت ، قابِ عکسِ روی میز را برداشت و به آن خیره شد و سر تکان داد :

- باید این کارو بکنیم آهو . تو این چهارسال من مدیرِ خوبی نبودم ، هر چی که بود تو بودی و بچه ها . الانم . . مجبورم !

آهو سر به زیر انداخت و با نوکِ انگشت ، اشک هایِ جمع شده در چشمانش را گرفت .

ماکان قاب عکس را درون جعبه انداخت و سپس لب تاپش را . پوزخند زد:

- اگه چیزی توش بود مطمئنم اینو میبردن .

کشوی میزش را خالی کرد ، تقویم و سررسید ها ، جایِ قلم اش و خرده ریزهای دیگر را . حتی تا نصف جعبه هم پر نشد .

کلافه جعبه را پس زد و چرخید و از پنجره ی بزرگِ اتاقش به بیرون خیره شد .

سرش را تکان داد :

- تاوانِ این همه درد و عذاب رو ازشون میگیرم . تاوانِ به هم خوردنِ زندگی و آرزوهام رو ازشون میگیرم آهو . تاوانِ این اشکایِ تو رو هم میگیرم .

صدای قدم هایش را شنید و شانه به شانه اش ایستاد :

- همه چیزت رو داری میذاری سرِ این انتقام ، اگه نشه چی ؟!

ماکان با اخم و به آرامی گفت :

- باید بشه . چهار سال آواره ی گوشه و کنارِ این مملکت بودم . مار خوردم و افعی شدم . دیگه ماکانِ ساده لوح نیستم که بگم گرفتنشون و همه چی

تموم شد .

آهو دیگر هیچ نگفت . از اتاق بیرون رفت و ماکان هیچ تغییری در وضعیت خودش نداد .

پنجره ی روبرویش سر تا سر شیشه بود و شهرِ پیشِ رویش را نمایان می کرد . سالها پیش وقتی آنجا می ایستاد و به شهرِ زیرِ پای اش می نگریست ، از

یک روزِ کاری خسته بود و فنجانی چای در دست داشت و لبخندی بر لب . اما حالا . .

آفتاب رو به مرگ بود و نگاهِ سرد و سختش نظاره گرِ شهرِ پر از پلیدیِ پیشِ رویش . در چشمانش دیگر زیبایی ها نمایی نداشتند.

- نمیخوای چیزی بهش بگی ؟!

آهو بازگشته بود . منظورش را می دانست ولی حتی پلک نزد و فقط لب هایش را جنباند :

- هیچی ندونه بهتره !

سرخیِ پرتویِ خورشید که آخرین نفس هایش را می کشید بر نیمه ی صورتش افتاده بود و اخمِ میانِ ابروهایش ، چهره اش را سخت و بی انعطاف تر از

هر زمانی نشان می داد :

- ولی اون از تو دست نمیکشه . . فراموشت نمیکنه !

این بار صورتش به سمت او چرخید ، لبخندی با طعمِ تلخِ زهر روی صورتش نشست :

- فراموش میکنه . . . فراموش میکنه . .

دوباره نگاه به روبرو داد و دستش پشتیِ صندلی ای که کنارش قرار داشت را فشرد :

- فراموش میکنه . . اون اومده . . . فراموش میکنه !

این بار به منظره ی شهر پشت کرد و دستانش را لبه ی میز گذاشت ، خم شد و چشم بست :

- این یه بازیِ . بازی دلسوزی نداره !

آهو روبرویش ایستاد . چشمانش پر از اشک بودند و گونه اش خیس . این آخرِ کارِ شرکتی بود که از هیچ شروع کرد و سپس به نرمی میانِ نامداران خزید

و جایی برای خود دست و پا کرد .

دفتر را فروخته بود ، در واقع همه چیز را باخته بود !

و ماکان تلافیِ این باخت را در می آورد .

آهو که به هق هق افتاد ، نچی کرد ؛ دستی به موهایش کشید :

- اینطوری که میکنی من نمیتونم بهت اطمینان کنم دختر . نمیتونم بذارم بری تو دلِ کسایی که این جهنم رو برامون ساختن .

آهو اما به تندی اشک هایش را پاک کرد و سرش را تکان داد :

- این فرق داره ماکان . من هشت سالِ تمام اینجا کار کردم . مثه یه مادر که قدم به قدم بچه اش رو میشمره تاتی تاتی کردنش رو دیدم . هر وقت که

دیدم سودِ شرکت بیشتر شد از ذوق برای همه شیرینی خریدم . هشت سال عمرم رو گذاشتم . حالا دل کندن از جایی که بزرگ شدنش رو دیدم غصه

نداره ؟! ولی فرق داره . من میرم که انتقام بگیرم ، انتقامِ خواهرمو . این دیگه به تو ربطی نداره . قضیه شخصیه .

بینی اش را بالا کشید و این بار قاطعانه به او خیره شد . ماکان هم آهی کشید و جعبه را زیر بغل زد . با قدم هایی خسته از اتاق بیرون رفت و لحظه ی

آخر برگشت . انگار از آخرین روزی که آنجا بود تا روزِ اول را به سرعت نور و معکوس می دید . آخرین برگه ای که امضا کرد تا اولین روزی که پشتِ میزش

نشست .

دستِ آهو رویِ بازویش نشست و سرش چرخید . نگاهش دیگر هیچ نشانی از ضعف نداشت :

- کارشون رو تموم میکنیم ماکان . این بار از ریشه . . .

ماکان سرجنباند و شاید بعد از مدت ها ، نیم لبخندی واقعی می زد :

- از ریشه !

آنجا که می آمد دیگر توانِ مقاومت نداشت . سرش پر میشد از هجوم خاطره ها . . .

کنارِ در اتاقشان ایستاده بود و نمی دانست از کجا شروع کند .

باید همه چیز را جمع می کرد ولی مگر دلِ ماکان طاقتش را داشت ؟!

خانه اش را هم فروخته بود . یک کیش و مات شدنِ اساسی . آن خانه دنیایی بود از خاطره . . . اما همه ی آنها را بر باد داد به خاطر پول ! پولی که بساطِ

سورِ کینه اش را جور می کرد .

جعبه ها را برداشت و یک به یک آنها را پر کرد از اسباب و اثاثیه ای که با لمس هر کدامشان یک بار جان می داد و زنده می شد .

جعبه ی لباس ها را گوشه ای گذاشت و عرق از پیشانی اش گرفت . عرقی که دلیلش فعالیت نبود .

تمامِ آن خاطرات مثل یک بارِ سنگین بر شانه اش سنگینی می کرد .

به دیوار تکیه سپرد و نفس نفس زد که دستی بازویش را گرفت . سرش را به تندی چرخاند که او را دید .

اخمش غلیظ تر شد :

- تو اینجا چی کار میکنی ؟!

روبرویش ایستاد و صورتِ خیس و خسته ی ماکان را از نظر گذراند :

- شنیدم خونه ات رو فروختی . میدونستم دیر یا زود میای وسایلت رو ببری . آهو گفت دیروز رفته بودی دفتر .

ماکان خرناسی کشید و با دست او را کنار زد . امان از آهو . . . ! :

- بازم دلیل نمیشه اینجا باشی .

قامت که راست کرد او را از پشت در آغوش کشید و میان شانه اش را بوسید :

- برای من هست ماکان . . برای من کلی دلیل هست برای اومدنم ! برای خونه ای که خونه ی رویاهام بود . . برای مردی که رویامو ساخت .

ریه های ماکان پر می شدند از هوایی که به سختی می توانست آن ها را بازدم کند . سمتِ او چرخید و بازوهایش را گرفت :

- اینجا دیگه خونه ی من نیست ، چه برسه به خونه ی تو !

و سپس به عقب هلش داد . ولی هدی دست بردار نبود !

دوباره بازوی ماکان را چسبید و صدایش از بغض لرزید :

- اینطوری باهام رفتار نکن . من لایق این همه بی توجهی ات نیستم ماکان !

ماکان اما این را نمی خواست ! دوست نداشت که هدی اطرافش باشد !

بازویش را رهانید و غرید :

- هستی ! چون نمیخوامت !

هدی اما نالید و هق زد :

- نگو اینطوری !

ماکان سرش را تکان داد و چشم تنگ کرد :

- نگم ؟! چرا نگم ؟! نکنه فکر کردی چون یه شب بهم حال دادی همه چی رو فراموش میکنم ؟! فراموش میکنم نسبتت باهام چیه ؟! فراموش میکنم جات

تو زندگیم کجاست ؟!

هدی چشم گشاد کرد و نفس نکشید . ماکان دوباره سرجنباند :

- بله سرکار خانم ! عقلم هنوز کار میکنه که بدونم تو خواهرِ زنی هستی که دوستش دارم ! بله دختر جون ، هنوز میدونم که تو باید ازم دور بمونی .

عقب رفت و جعبه ای دیگر برداشت و کشوهای میزِ آرایش را در آن خالی کرد .

هدی نفسِ عمیقی گرفت و سعی کرد آرام باشد :

- چطور . . چطور میتونی هنوزم اینو بگی ؟! ماکان منم الان دیگه زنتم !

ماکان از کوره در رفت ، جعبه را با یک دست به گوشه ای پرتاب کرد و سمت او چرخید و نعره زد :

- نیستی ! تو زنِ من نیستی !

صورتش قرمزشده و رگِ دو شاخه ی پیشانی اش بیرون زده بود .

نفس نفس می زد .

هدی اما نترسید ، جلوتر رفت :

- مدرک میخوای ؟! میخوای بهت دوباره ثابت کنم چه قدر عاشقتم ؟! میخوای دوباره یادت بیارم در ازای فقط یه سنجاق سر زنت شدم ؟!

ماکان پوزخند زد . موهایِ زیتونی رنگش را چنگ زد و با حرص گفت :

- از بس خری ! خودت رو ارزون فروختی بچه ! زیرِ پلی هاش از تو گرونتر میگیرن !

هدی این بار تحمل نکرد . حالا روبرویِ قامتِ بلندِ مردی ایستاده بود که دوستش داشت . با تمامِ وجود و با تمامِ موانع دیوانه وار دوستش داشت .جیغ

کشید :

- هر کاری کنی ازت متنفر نمیشم ! نمیشم ! نمیشم !

ماکان اما از رویِ شال به موهایِ هدی چنگ انداخت و سرش را عقب برد و قامت رویِ تنه اش خم کرد :

- باید بشی ! چون حتی اگه من کسی باشم که زنیت رو بهت دادم ، تهش برات شوهرِ فرشته ام ! اینو یادت باشه ! بهم ابرازِ علاقه کردی ، صبح و شب برام

پیام فرستادی ، زیرِ پام نشستی ، وقت و بی وقت اومدی خونه ام اونوقت انتظار داشتی من چی کار کنم ؟! یه همچین هلویی با پایِ خودش میومد تو بغلم

رو پسش بزنم ؟!

بغضِ هدی با صدا شکست و مچِ ماکان را چسبید . نه برایِ اینکه موهایش را رها کند ، برای اینکه از زخم زدن دست بردارد .

دل دل زد :

- نگو ماکان . . . اینطوری نگو . تمامِ این سیزده سال من عاشقت بودم . حقم این نیست . این نیست که اینطوری منو برونی !

ماکان اما پوزخند زد ، سر پیش برد و رویِ نبضِ پرتوانِ گلویش نفس کشید و زمزمه کرد :

- حقت از اینم بیشتره . مثلا چطوره این دفعه سرِ یه کشِ مو بیای تو تختم ؟!

هدی جیغ کشید و مشت های کوچکش را پی در پی رویِ سینه ی او کوبید . این ماکان راباور نمی کرد وقتی آن شب چنان عاشقانه زیرِگوشش نجوا کرد

.

ماکان او را به عقب هل داد و دوباره چهره اش پر شد از نفرت :

- هرّی دختر ! راهت رو بکش و برو هد هد خانم !

رنگِ هدی پریده و دست و پای ش می لرزید . آبِ بینی و اشکِ چشمانش جاری بود ولی او مصرانه به ماکان خیره خیره می نگریست .

نفس هایی کوتاه و پیِ هم می کشید :

- چطور . . . چطور جرات میکنی ؟

عقب عقب رفت ، حالا رنگِ صورتش به قرمزی می زد . انگشتِ اشاره اش را سمتِ ماکان تکان داد :

- چطور جرات میکنی ؟!

تمام عضلات صورتش لرزیدند و سپس چنان جیغ زنان کلمات را بیان کرد که گوشِ ماکان سوت کشید :

- چطور جرات میکنی بعد از این همه دری وری بهم بگی هد هد ؟! پست فطرت ! پست فطرت !

سپس خودش را به درِ اتاق کوبید و بیرون دوید و درِ خانه را محکم به چهارچوب چسباند .

ماکان تنِ خسته اش را به سمتِ تخت کشاند و رویِ آن آوار شد .

سر در میانِ دستانش گرفت و چشم بست .

از خودش متنفر بود !

***

خوب به خاطر داشت . ..

سه ماه پیش بالاخره هدی را به خلوتش پذیرفت .

برای اینکه هیچکسی از ملاقاتشان خبردار نشود ، پشتِ هم دروغ بافته بود !

مثلا پدر و مادرش فکر میکردند او باز به کردستان رفته و یا خانواده ی همسرش تصور می نمودند که برای تعویض آب و هوا سری به شمال کشور زده

است .

اما ماکان همانجا بود . در خانه ی خودش !

با هد هد !

هد هدی که می خواست سدِ مردِ مقاومش را بشکند .

کسی که اجازه نمی داد این عشقِ ممنوعه پیشروی کند ولی هدی این را می خواست !

می خواست به نرمی میانِ حریمِ او بخزد و دلش را به دست بیاورد .

صبحی نمی شد که ساعت از هشت بگذرد و او پیامِ صبح به خیر برایِ ماکان نفرستد .

یا ظهری نمی شد که پیگیرِ خوراکِ او نشود .

هر گاه می توانست مخفیانه او را می دید .

و حالا بالاخره توانسته بود کنارش باشد ، بدون اینکه از آمدنِ کسی بترسد .

ماکان می خواست دلیلِ این همه پافشاری اش را بداند و حالا وقتش بود . . .

لب باز کرد و گفت از عشقی که در دل پرورانده بود . بی سر و صدا آبیاری اش نمود و آن را رشد داد و حالا وقت ابراز بود . .

دیگر نمی توانست !

دیگر نمی توانست تاب بیاورد .

او در تمامِ آن سالهای تلخ و سیاه همراز و همدمش بود و مگر می توانست نگوید از رازِ خودش ؟!

ماکان عصبی شد . داد کشید ، نعره زد ! خودش را زد ، هدی را زد !

دست رویِ هد هدِش بلند کرد .

مگر می شد نفهمد ؟! این همه توجه ، این همه محبت ، این همه همیاری و همپایی و خودش هم پذیرایِ آنها بود در آن فصلِ سردِ بی یاوری .

ولی نمی خواست پذیرایِ علاقه ی او به این صراحت باشد ، نمی خواست آنقدر واضح بشنود . . . همانطور محو و بی اعتراف بیشتر این رابطه را دوست

داشت !

هدی مات و متحیر مانده بود . همانجا رویِ مبل نشسته و دیوانگی های ماکان را نظاره می کرد .

ماکان به اتاق رفت و هدی هم برخاست و به دنبالش .

مانتوی هدی را از روی تخت چنگ زد و سمتِ او پرتاب کرد :

- بگیرش هد هد ! بپوش و از این خونه برو ! زود !

اما هدی جلوتر آمد ، دستِ دراز شده ی ماکان را کنار زد و سینه به سینه اش ایستاد :

- برم ؟! کجا برم وقتی حالت اینه ؟!

ماکان شانه هایش را چسبید :

- برو خونه ورِ دلِ مامان وبابات ! مامان و بابایی که نمیدونن دامادِ عوضی شون با دخترِ کوچیکشون خلوت کرده ! میفهمی این یعنی چی ؟! یعنی خیانت !

یعنی رذالت ! یعنی اوجِ کثیف بودن !

هدی اما سر تکان داد و یقه ی ماکان را چنگ زد :

- اینطور فکر نکن ماکان . کسی نمیفهمه . . حداقل تا وقتی که شرایط جور نیست ، کسی نمیفهمه . باور کنم نفهمیدی ؟! مردی به باهوشیِ تو مگه

میتونه دلیلِ این همه توجه و محبت رو نفهمه ؟! باور کنم نفهمیدی عاشقت بودم و هستم ؟!

ماکان آبِ دهانش را بلعید و صدایش را پائین آورد . نمی خواست آنجا باشند ! نمی خواست خیانت کند ! :

- هد هد جان . . عزیزِ من . . . تمومش کن . بیشتر از این گند نزن به همه چی !

اما هدی سرش را تند جنباند :

- ولی من تو رو میخوام ماکان ! با تمامِ وجود ! این همه سال صبر کردم که به اینجا برسم ، که یه فرصت گیر بیارم . من اینو خیانت نمیدونم . اینو

رسیدنِ دو نفر به هم میدونم که حقِ همدیگه ان !

دست رویِ گردنِ ماکان کشید ، هر طور شده امشب او را رامِ خود می کرد . او هد هدِ ماکان بود !

دیگر زیر و بمش را می دانست ، حال و هوایش را از بر بود .

روی پنجه ی پا ایستاد و لب زد :