رمان این حقم نیست به قلم آنالیا

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

درباره دختری هست که پرورشگاه بزرگ شده و حالا که از سن قانونی گذشته مجبوره از پرورشگاه بره. مسئول پرورشگاه براش معرفی می‌فرسته تا تو یه شرکتی کار کنه...

دختر داستان هم همراه دوستش به یه پانسیون میره و بعد تو شرکت مشغول به کار میشه و اونجاست که با افراد جدیدی آشنا میشه.

داستان تو دو زمان حال و گذشته بیان میشه.

:توضیحات نویسنده

به نام خدا

خدا را شاکرم که به من فرصتی داد تا افکارم رو با شما در میون بذارم، این حقم نیست ممکنه زندگی هرکدوم از اطرافیان یا حتی خود ما باشه!

تمامی اسامی، مکان ها، شخصیت ها اتفاقی بوده و هرگونه تشابه غیرعمدی هستن.

ممنون از همراهیتون

آنالــــیا (راحیل)

نمیدونم باید خوشحال باشم یا ناراحت؟ شاید باید آروم باشم و تو خودم همه چیو حل کنم و سعی کنم که آرامشم رو حفظ کنم

من تو عمرم آدمی نبودم که بخوام سکوت کنم بیشتر همه حس های درونم رو نشون دادم و اینکه الان بخوام تظاهر کنم که چیزی نشده و من یه آدم معمولیم برام سخته

شاید اگه همه چی آسون و ساده تموم میشد انقدر غصه نمیخوردم و انقدر زجر نمیکشیدم اما در هرحال این چیزی رو عوض نمیکنه. فعلا منم و یه دنیا حرف که نمیدونم از کجا شروع کنم و چی بگم که بتونه خشمم رو نابود کنه

نمیدونم باید کیو مقصر بدونم و از کی برای کی گله کنم و دلمو به بودن چی و کی خوش کنم

اوضاع خوبی ندارم اما همین که دارم سعی میکنم تظاهر کنم خیلیه

شاید اگه این من، منِ سابق بود کلی جیغ و فریاد و گله و حرف داشتم اما الان فقط سکوت میکنم و حرفی نمیزنم و شاید این سکوت منو عذاب بده اما اونو بیشتر عذاب میده

میدونم از سکوتم بیزاره و همه تلاشش اینه که حرفی بزنم اما من دیگه حرفی برای گفتن ندارم نه حرفی و نه گله ای... شاید مقصر همه این اتفاقا خودم باشم که زندگیمو نابود کردم

شاید اونی که اشتباه اول رو کرد من بودم اما این حق من نبود

شاید جرمم اینه که هیشکیو ندارم تا کنارم باشه

و الان بخواد حق منو بگیره... چه حقی؟ من اگه حقی داشتم این اتفاقا نمیفتاد و الان مثل همیشه پای گاز وایساده بودم و داشتم به نمک خورشتم فکر میکردم و به اینکه فردا چه ست لباسی براش اتو کشیده حاضر کنم و اینکه رو هیچ کدوم از وسایلم گردی ننشسته باشه

من حتی موقع رفتن یه وسیله هم ندارم ببرم ... یه نوک سوزن از این خونه سهم من نیست که حالا دنبال حقی باشم که بخوام براش بجنگم

دفترمو بستم و موهای خیسم رو چمع کردم... داشت با یکی از موکلاش حرف میزد مثل همیشه... نمیدونم چرا تو دلم دعا کردم کاش هیچوقت وکیل نبود

کاش یه کارگر ساده بود ، کاش یه رفتگر بود کاش یه هنرمند بود اما وکیل نبود

از اتاق بیرون رفتم، رو همه وسیله ها خاک نشسته بود اما انگار به چشم هیچکدوممون نمیومد که همینطور جا خوش کرده بودن

آب موهام روی لباسم میریخت و تنم مور مور میشد... همونطور که راه میرفت با یه دستش گوشی رو نگه داشته بود و با دست دیگه اش هم همزمان با زبونش حرف میزد، عادت داشت موقع حرف زدن حس های درونیش رو با دستهاش نشون بده

رفتم توی آشپزخونه... هیچی سرجاش نبود، انبوهی از ظرف یه گوشه تلنبار شده بود در فرگاز باز بود کابینت ها خالی و پر و نامرتب بودن... بوی غذایی نبود که آدم رو مست کنه

دکمه طوسی چایی ساز رو زدم و منتظر شدم جوش بیاد

حرفش تموم شد، اومد رو صندلی محبوبش پشت کانتر نشست و بهم خیره شد

-هنوزم نمیخوای حرف بزنی؟

بخار روی کتری چای ساز بلند شد، تو کابینت ها دنبال چای کیسه ای بودم، جای همه چی رو فراموش کرده بودم

-تو کشو دومی همیشه میذاشتیش

بدون اینکه نگاهی بهش کنم کشوی دومی رو باز کردم و چای کیسه ای رو برداشتم. یکی از لیوانهای کثیف رو آب زدم وچای و آبجوش رو توش ریختم

-این سکوتت یعنی چی؟ یه حرفی بزن

چایی رو چندبار تکون دادم، یه کم که رنگ داد انداختمش رو کابینت و از تو قندون یه قند برداشتم و به اتاقم برگشتم اونم دنبالم اومد

-ببین با حرف نزدنت هیچی حل نمیشه...روزه سکوت گرفتی؟

تلفن زنگ خورد اما هنوز جلوی در اتاقم ایستاده بود.... روی تخت نشستم و لیوان چایی رو با دوتا دستام گرفتم، مثل کسی که نگرانه از دست دادن لیوانشه

بعد چندتا زنگ رفت روی پیغامگیر:

-الو... عزیزم گوشیتو چرا جواب نمیدی... من منتظر زنگتم... بوس بوس

دستام شروع به لرزیدن کرد

لیوان از دستم افتاد

نفهمیدم کی رفت... روی تخت دراز کشیدم... پتو رو دور خودم جمع کردم... با شنیدن صدای در بغضم ترکید

رفت پیش اون...

--

موهامونو کوتاه کردن، بغض کردم، اما اون خوشحال بود، همیشه متنفر بود از شستن موهاش اما من عاشق موهام بودم، شاید چون همه دوست داشتن موهاشون مثل من باشه اما هیچکس دوست نداشت مثل اون باشه... دنیامون خیلی کوچیک بود، چندتا آدم بداخلاق و یه سگ و چندتا دیوار و یه در بزرگ که جرئت نزدیک شدن بهش رو نداشتیم و همیشه صدای پارس سگ باعث میشد ازش دور بشیم، دیوارهایی که قفس شدن برامون و آرزوهایی که پشت دیوارها داشت خفه میشد

اما اون بلند پرواز بود، دنبال شاهزاده و اسب سفید، میخواست سیندرلا بشه، واسه همین همه رو مجبور کرد سیندرلا صداش کنن

بین اون همه بچه فقط من دوستش بودم، بین اون همه آدم تنها بود و فقط منو داشت، همیشه من تقصیرهاشو به گردن میگرفتم، همیشه دعا میکردم اینبار اون انتخاب شه که از این دنیای کثیف نجات پیدا کنه، ما روز به روز بزرگتر میشدیم و دنیامون روز به روز کوچیکتر، هیچکس انتخابمون نکرد، نه من نه اون

زندگیمون شده بود دیدن یواشکی روزنامه ها و خوندن کتابهای ممنوعه که توش همه پدرمادر داشتن و یه شاهزاده میومد سراغشون، اون دنبال قصه های رویایی بود و من دنبال واقعیت و صفحه حوادث، باورم نمیشد مثل آلیس بشه رفت سرزمین عجایب یا مثل سفید برفی با هفت کوتوله بشه زندگی کرد تا شاهزاده بیاد، دنبال مردی بودم که بشه لمسش کرد شاید مثل بابا لنگ دراز، اما اون همیشه تو تصورات خودش بود و هیچ وقت واقعیتو نمیخواست

دنیامون همون پرورشگاهی بود که تا هجده سالگی میتونستیم مهمونش باشیم و بعدش باید میرفتیم دنبال زندگیمون، باید همه عمرمون به دنبال جشن عاطفه ها باشیم تا یه چیز نو به دست بیاریم، باید به آقای خبیری احترام میذاشتیم که لباس کهنه هایی که تو بهزیستی جمع میشد رو برامون میاورد

لباس هایی که میشد لباس مدرسه ، لباس عید و بهترین داراییمون

عروسک هایی که خراب شده بودن اما تازه بودن برامون

زندگی نکبت باری داشتیم اما دنبال عوضش کردنش بودیم دیگه سحر خواهرم بود، تو همه سالهای بیکسی همه کسم بود، از قدیمی های پرورشگاه من و اون مونده بودیم و هرسال کلی آدم اومدن و رفتن

ماشین های مدل بالایی که میومدن و میرفتن و هیچ وقت من و سحر رو انتخاب نکردن

خانم محبی که اولین مدیر بود و تو دوازده سالگیمون مرد و بعد جاش خانم سعادت اومد که یه کم بهتر بود و عطوفت بیشتری داشت. سحر سیندرلای اون محیط ویران شد و من همیشه یه گوشه شاهد کاراش بودم... تو اون روزا هرکی یه داستان خیالی برای سرنوشتش ساخته بود، پروین میگفت بابام یه خلبانه و تو آسمون مرده، سمانه میگفت بابام بهترین نقاشه دنیاست و داره بزرگترین نقاشی دنیا رو میکشه و بعد میاد دنبالم و نمیذاشت هیچوقت خانواده ای ببرنش و همیشه منتظر پدرش بود اما تو چهارده سالگی بالاخره نا امید شد و رفت. فرشته میگفت من بابا ندارم یه مامان دارم که بازیگره و هربار که یه فیلم نشون میداد به بازیگر زن اشاره میکرد و میگفت این مامان منه!

مادری که هربار با دفعه قبل فرق داشت، یه بار نیکی کریمی، یه بار گوهرخیراندیش و ...

من هیچ قصه ای نداشتم من فقط تنها بودم و همیشه شریک جرم خرابکاری های سیندرلا... زندگی من و سیندرلا و آتیش سوزوندنامون تا هجده سالگی ادامه داشت، بعدش باید دنیامونو عوض میکردیم، با هم رفتیم دفتر خانم سعادت...

-بچه ها میدونین که تا الانشم به زور نگهتون داشتم، شماها مثل بچه های خودمین...اما قانون نمیذاره نگهتون دارم

سحر بی توجه به خانم سعادت زل زده بود به در و دیوار ولی من دلهره داشتم، همه عمرم تو همین پرورشگاه بود تا حالا بیرون نرفته بودم ، دنیای بیرون رو از توی تلویزیون دیده بودم، هیچ شناختی نداشتم

-باید برین پانسیون، براتون کار هم پیدا کردیم خودتون باید زندگیتونو بسازین

سحر داشت آدامسشو باد میکرد، اما من ساکت داشتم گوش میکردم... میدونستم که این یه قانونه، همیشه دیده بودم که بزرگترا بعد ی مدت میرن... اما سحر انگار تو این دنیا نبود

خانم سعادت دوتا پاکت از کشوی میزش در آورد و داد دستمون و گفت:

-یه مقدار پوله ... با آدرس پانسیون و آدرس محل های کارتون

سحر بلند شد از اتاق رفت بیرون اما من هنوز نشسته بودم

-تا کی باید بریم؟

-تا آخر هفته...

پاکت رو باز کردم ... اولین کاغذ تاشده آدرس پانسیون آشیانه توش بود و دومین کاغذ آدرس یه ساختمان تجاری

-نمیشه من همینجا بمونم؟

-نه

دیدم حرف دیگه ای نمونده، منم از اتاق زدم بیرون، سحر بیرون در داشت پولها رو میشمارد. تا منو دید گفت:

-ببینم به تو چقدر دادن؟

-نمیدونم نشمردم

پاکتو از دستم قاپید و شروع کرد به شمردن

-ااا... مثل منه که

-آدرس پانسیونت کجاست؟

-بذار ببینم....

وقتی آدرس رو خوند دیدم یه پانسیون باید بریم...

-سحر خوشحالی؟

-آره چیه بابا این سگدونی... از خدام بود بریم... میریم مثل خانوما زندگی میکنیم، اولش سخته حالا وایسا

-چی چی اولش سخته... فکر میکنی آسونه هلک هلک بریم پانسیون و بگیم واای چقدر خوبه همه چی؟ من از اون بیرون میترسم

-بچه ننه بازی در نیار... من چند وقته منتظرم این کوفتی بشه هجده بیان بگن هررری... حالا نشستی عزا گرفتی و دلت این خراب شده رو میخواد؟ تهش که چی؟ بشینی عن این بچه ریقوها رو جمع کنی؟ یا به چشم ابرو انداختن اون خبیری بی همه چیز نگاه کنی؟ دنیای بیرون بهتره مریم... ی کم عاقل باش... مخصوصا با این بر و رویی که تو داری

اخم کردم

پاکتمو تو مشتم فشار دادم و رفتم سمت اتاقمون... حالا که قراره بریم پس بریم حتی شده زودتر... کاش سحر نبود.. حرف آخرش دلمو لرزوند... از بیرون بیشتر ترسیدم خیلی بیشتر

کل وسیله هام تو یه ساک کوچیک جا شد، چند دست لباس و عروسک رو بخشیدم به بچه ها... سحر هیچی برنداشت، همه چی رو گذاشت برای بچه ها، میگفت چیه این آشغالا که با خودم بار کنم ببرم

خانم سعادت فقط از دور نگاه میکرد

قرارمون بود صبح بریم، یعنی چهارشنبه، یعنی آخرین روزای هفته ما دیگه نبودیم تا دور هم فیلم ببینیم... نبودیم که بریم حموم... نبودیم که بخوایم بازی کنیم

شب موقع خواب مثل همیشه سحر کنارم بود

-مریم بیداری؟

-آره

-نمیدونی اون بیرون چه بهشتی میشه برامون... انقدر بهمون خوش میگذره که این خراب شده رو یادت میره

-نمیدونم سحر

-انقدر پسرهای پولدار جذاب هستن که

-خوابم میاد. شب بخیر

فقط من اجازه داشتم بهش بگم سحر، حتی مدیر و معاون و کارمندا سیندرلا صداش میکردن... فقط من محرم اسرارش بودم، اونم محرم من بود اما من رازی نداشتم که بگم اما سحر و روحیات و خواسته هاش همه اش راز بود. دوست داشت با یه پسر یا مرد پولدار ازدواج کنه. یه زندگی عالی بدون هیچ نیاز مالی، حتی براش مهم نبود که اون آدم پیر باشه اما من دوست داشتم یه زندگی معمولی داشته باشم، سرم پر از خواسته های ریز و درشت نبود، من بزرگترین جرمم این بود که فقط خودم بودم

نزدیک های اذان بیدار شدم، آدم نماز خونی نبودم اما اون روز با صدای اذان بیدار شدم... تا وقت رفتن هنوز خیلی مونده بود. به تک تک بچه ها سر زدم. همه چی و همه جا رو بارها و بارها نگاه کردم، انگار دلم میخواست تو ذهنم هک بشن و از یادم نرن.. ستاره مثل همیشه پتوشو کنار زده بود، روشو کشیدم، هوا هنوز سردنشده بود، تازه داشت مهر میشد و تا سرد شدن هوا کلی مونده بود

خانم سعادت هم برای نماز بیدار شده بود، اونم یه زن تنها بود که بعد فوت شوهرش همه عمرشو تو پرورشگاه گذرونده بود و چندسالی بود مدیر شده بود.

-خوبی مریم؟

-بله خانم

-وسایلتونو جمع کردین؟ امروز میرین دیگه؟

-بله

دستمو گرفت و گفت: به خدا اگه میشد میذاشتم بمونی اما دست من نیست

-میدونم خانم سعادت... ببخشید اگه از بچگی اذیتتون کردم

منو کشید تو بغلش و گفت: هر وقت به مشکل خوردی رو من حساب کن.. من بابا کریم همیشه یه طور دیگه دوستت داشتیم

حس خوبی داشت همون یه جمله... انگار بین همه بی کسی هام یکی رو پیدا کردم برای روز مبادا...

وقتی سحر بلند شد و حسابی آتیش هاشو سوزوند حاضر شدیم بریم... همه اومدن بدرقمون کنن... برای اولین بار داشتم از اون در بزرگ رد میشدم، برای اولین بار نزدیک شدن به در صدای سگ به همراه نداشت... اینبار بابا کریم تا دم در باهامون میومد و سگ ها کاریمون نداشتن

موقع رفتن بغض عجیبی گلومو پر کرد بر عکس من سحر عجله داشت برای رفتن

-میتونم بیام بهتون سر بزنم؟

بابا کریم با لبخندی گفت: آره دخترم بیا

انگار خودش هم میدونست این فقط یه تعارفه و هیشکی دیگه برنمیگرده

با سحر از در اومدیم بیرون، یه مسیر طولانی رو پیاده طی کردیم تا به خیابون اصلی رسیدیم... مردد مونده بودیم که کدوم سمت بریم همین موقع یه ماشین جلوی پامون نگه داشت

-کجا خوشگله؟

سحر با نیش باز خودشو انداخت جلو و گفت:

-میریم سمت ولیعصر

پسره اخمهاشو کرد تو هم و گفت: تو نه ایکبیری اونو گفتم

منم اخم هام رفت تو هم، دست سحر رو کشیدم و گفتم: بیا خودمون پیدا میکنیم

پسره رفت اما سحر هم شاکی شد

-میمردی حرف نمیزدی؟ بهت گفت خوشگله چرا خودتو گرفتی؟ نون منم آجر کردی

راهمو کشیدم و رفتم ...سحر غر غر میکرد و دنبالم میومد، به اولین مغازه که رسیدم رفتم تو، آدرس رو نشونش دادم و اونم مسیر رفتن رو با اتوبوس بهم گفت. دور بود، خیلی دور

سحر همچنان غر میزد اما من فقط مسیری که مغازه دار گفته بود رو توی ذهنم مرور میکردم

چندتا خیابون رو که رد کردیم به ایستگاه رسیدیم، با اومدن اتوبوس سوار شدیم... قبلش چندتایی بلیط خریدم اما سحر یه ذره از پولشو خرج نکرد گفت قصد داره لباس بخره... تو اتوبوس اون نشست رو صندلی اما من وایسادم که بتونم خیابون ها رو ببینم و نگران بودم یه وقت راهمون رو گم نکنیم... با خودم میگفتم کاش حرفهای مغازه دار رو نوشته بودم.

نزدیک دوساعت تو راه بودیم تا به پانسیون رسیدیم... سه تا پله جلوی درش داشت، ساختمون آجری با یه در طوسی رنگ... رنگ پنجره هاش هم طوسی بود... سردرش نوشته بود پانسیون آشیانه (شعبه دختران)

با سحر رفتیم تو... وقتی فهمید کی هستیم و از کجا خوشحال شد شد و استقبال گرمی کرد و گفت که تازه با پرورشگاه ما آشنا شده و برامون یه اتاق دو تخته حاضر کرده

سحرگفت که کرایه اتاقشو ماه به ماه میده و من همون موقع واسه پونزده روز اولم رو حساب کردم... بهمون اتاق دو تخته دادن که مثلا به صرفه باشه برامون...

اتاقمون طبقه سوم بود یه اتاق مشرف به خیابون.... فقط من ساک داشتم سحر راحت و خرامان از پله ها بالا میرفت... خانم کمالی هم تو راه قوانین رو توضیح میداد

-آشپزخونه و حموم و دستشویی مشترکه، برای حموم کردن باید از قبل هماهنگ کنین و نوبت بگیرین، تو دستشویی و حموم نظافت رو رعایت کنین، اینجا سر و صدا نکنید چون دانشجوها هم هستن و میخوان درس بخونن، اگه باعث دردسر بشین راحت عذرتونو میخوام، تابستونا تا هشت و زمستونا تا هفت در بازه و دیرتر بیاین راتون نمیدم

چندتا دختر همسن و سالمون با لباس راحتی تو راهروها داشتن رفت و آمد میکردن و با دست ما رو به هم نشون میدادن و خانم کمالی هم بهشون میگفت که تازه واردن

وقتی اتاقمونو نشون داد گفت: تو طبقات سوم و دوم راحت باشین اما تو طبقه اول باید حجاب داشته باشین و موقع رفتن کلیداتونم ببرین

و بعدش کلید بهمون داد و رفت

سحر تخت کنار پنجره رو برداشت و منم تخت گوشه اتاق رو، لباسامو تو کمد گذاشتم و تنها عکس یادگاری تو پرورشگاه هم کنار تختم گذاشتم

یک ساعتی که گذشت سحر فقط کنار پنجره بود، ساعت نزدیک های یک عصر بود...

-مریم من میرم بیرون

-کجا؟

-لباس بخرم

-کاش لباساتو میاوردی، پولاتو خرج نکن

بدون اینکه به حرفم گوش بده گفت: من بلدم پول در بیارم... من رفتم

وقتی رفت روی تخت نشستم... با اینکه اجاره اتاق رو داده بودم اما بازم پول داشتم... میتونستم منم مثل سحر برم خرید اما دلم میخواست اشتباه نکنم... شاید برای همین بود که سحر مسخره ام میکرد

--

صدای در اومد.. ساعت از سه صبح هم گذشته بود. پتورو روی سرم کشیدم، دلم نمیخواست ببینمش... میدونستم الان همه تنش بوی اونو میده... همه خنده هاشو با اون کرده... حس میکردم دارم زجر میکشم، دارم له میشم... نمیدونستم چرا اصرار داشتم به موندن... حس تلخی داشت ته گلومو میسوزوند... حسادت مثل خوره به جونم افتاده بود.... این زجر کشیدن تاوان کدوم گناهم بود... متنفر بودم از اون... از خودم ....

بازم بغض کردم... بغضم میشکست ولی سکوتم نه....

نفسم زیر پتو گرفته بود اما باز هم سرمو بیرون نمیاوردم

-بسه مریم داری خودتو خفه میکنی

صداشو شنیدم، بازم بغض کردم... چرا... چرا نمیتونستم الان که محتاجش بودم خودمو تو آغوشش حل کنم... چرا نمیتونستم بغلش کنم و ذره ذره دردامو تو حمایتش گم کنم.

پتو رو از صورتم کشید کنار

-منو نمیخوای ببینی نفس هم نمیخوای بکشی

نفس؟!!! به چه قیمتی؟ اشک هام... اعتماد از دست رفته ام... بغضی که لحظه ای ترکم نمیکرد؟ یا سکوتی که مهرخاموشی حرف های دلم بود... واسه چی نفس میکشیدم، واسه تویی که سهم من نبودی... واسه این زندگی که حقم نبود... واسه عذاب کشیدن باید نفس میکشیدم؟

کنارم روی تخت دراز کشید... نه بلند شدم نه برگشتم به طرفش نه حتی مانعش شدم... اونی که اونجا مزاحم بود من بودم نه اون... اینجا خونه اون بود من فقط یه مهمون بودم که حالا باید میرفتم. مهمونی تموم شده بود و باید میرفتم

-مریم تمومش کن... چرا حرف نمیزنی

بازم هیچی نگفتم.... پتو رو گاز گرفتم که هق هق نکنم

-تو حتی به حرفامم گوش نمیدی.. اصلا ازم هیچی نپرسیدی

باید میپرسیدم؟ چی باید میپرسیدم؟ وقتی بوسه هاتو دیدم... وقتی ناله هاتو شنیدم... وقتی از شدت هوس تو وجودش غرق بودی... چی باید میپرسیدم؟ چیزی که جلو چشمم بود جای سوال داشت؟ وقتی تو بغلت پیچ و تاب میخورد و من مات داشتم به شوهرم تو آغوش یه زن دیگه نگاه میکردم جای حرفی بود؟ من فقط نفهمیدم جرمم چی بود؟ تو اون لحظه فکر کردم هر بار پیش من خوابیدنت هوس بود و با اون بودنت یه هم آغوشی عاشقانه.... انقدر پر از حس تشنه اندامش بودی که نفهمیدی مدت هاست بهتون خیره شدم.... انقدر گرم نوازشش کردی که دلم میخواست کاش من جای اون بودم...

من حرفی ندارم بزنم فقط میخوام بدونم چرا... اما میدونم حق ندارم بپرسم چون تو زندگیت من اضافیم

از کنارم بلند شد... میدونستم میره تو اتاق کارش روی کاناپه میخوابه، انگار عهد کرده بود دیگه کنارم نخوابه، از همون موقع تختش رو سوا کرد و منم سکوت کردم

--

سحر راس ساعت نیومد، نزدیک های نه اومد

صدای خانم کمالی در اومده بود اما با خواهش های من راش داد... چندتا ساک دستش بود و بدون اینکه حتی تشکر کنه رفت بالا

من تشکر کردم و پشت سحر از پله ها رفتم بالا

وقتی رفتم توی اتاق در رو بستم و گفتم:

-چرا دیر کردی؟

-خب خرید میکردم

-این همه وقت؟!!

-انقدر غر نزن، کمالی به قدر کافی مخمو خورد... ببین چیا خریدم

-همه پولاتو خرج کردی

-آره... میخوای تو هم استفاده کن ها

-نه نمیخوام... اجاره رو چطور میخوای بدی؟

-هه تو نگران خودت باش بچه ننه

لباساشو تو کمد آویزون کرد و گرفت خوابید... فکر نمیکردم انقدر محیط بیرون سحر رو عوض کنه که دیگه حوصله منم نداشته باشه... دوست صمیمی من با یه لبخند روی لبش و ذوق چند تا لباس که نو بودن و به سلیقه خودش خریده بود خوابید و من هنوز بیدار بودم با همه ترسهایی که داشتم

وقتی سحر خوابید رفتم سراغ کمدش و روی لباس های نوی اون دست کشیدم و بوشون کردم... این بو رو هیچ وقت حس نکرده بودم، هیچ وقت لباسا انقدر لطیف نبود برام... تو دلم به سحر حسودیم شد... میتونستم منم خرید کنم اما یه حسی مانع میشد

با تکونی که سحر خورد با ترس در کمدش رو بستم و روی تخت نشستم... انقدر به ماه خیره شدم تا خوابم گرفت و منم خوابیدم...

شب اول دور از محیط خونه یه طورایی سخت بود... پرورشگاه شده بود خونه ام... شبم با کابوس گذشت... با خوابهای ترسناکی که دیدم با صورت های زشت و ترسناک آدم هایی که فکر میکردم بیرون از این چهاردیواری منتظرم هستن.

صبح که بیدار شدم سحر نبود... وقتی از خانم کمالی سراغشو گرفتم گفت زودتر از همه رفته بیرون. منم رو کاغذ نصب شده رو دیوار اسم خودمو و سحر رو برای حموم نوشتم، به بچه ها گفتم که هر موقع اومد اجازه بدن بره حموم... وقتی میخواستم برای خریدن چندتا خوراکی به عنوان صبحونه برم بیرون با رویا آشنا شدم، دانشجو بود و اونم قصد خرید کردن داشت و با هم رفتیم بیرون. تو طول راه با هم حرف زدیم و بیشتر همدیگه رو شناختیم.

بعد صبحونه که با رویا و تو اتاق ما خورده شد رفتم حموم. لذت خاصی داشت دوش گرفتن تو یه جای تمیز و قشنگ.. با آبی که همیشه گرم بود با صابون هایی که بوی خوبی میدادن... موهای زیتونی رنگم با شسته شدن برق میزدن، صورتم هم یه طور دیگه خودشو نشون میداد، حس میکردم از همیشه بهتر شدم.

از حموم که اومدم بیرون یه حال خوبی داشتم که دلم نمیخواست هیچی خرابش کنه.. شاید حق با سحر بود و این بیرون اوضاع بهتر پیش میرفت اما من میترسیدم. نه برای خودم، برای سحر...

ظهر شد و سحر نیومد، نهار رو مهمون رویا و هم اتاقیش نسترن بودم، بهشون گفتم شام باید مهمون من باشن و اونا هم خوشحال شدن و قرار شد عصر برای شام با رویا برم خرید

هنوز با اونجا خوب آشنا نشده بودم و با اینکه با رویا میرفتم اما هربار آدرس پانسیون رو توی جیبم میذاشتم تا اگه گم شدم بتونم برگردم

حوالی غروب مشغول پختن شام بودم... البته شام شاهانه ای نبود یه املت بود، اما برای اولین بار حس میکردم که دارم مهمون نوازی میکنم

هنوز سحر نیومده بود، نمیدونستم امشب باید چیکار کنم چطور از خانم کمالی خواهش کنم راهش بده

ساعت هفت و نیم بود که اومد، یه لبخند رو لبش و یه ساک دستش

خانم کمالی یه کم غر زد اما بدون اینکه نیاز به خواهش من باشه راهش داد. سحر هم اومدبالا.. وقتی بهش گفتم مهمون دعوت کردم واسه شام شاکی شد و گفت این اتاق اونم هست وحق ندارم خلوتش رو بهم بزنم

-اما نبودی که بهت بگم

-نبوده باشم، نمرده بودم که

-سحر زشته دور هم شام میخوریم تموم میشه میره

-همین که گفتم

-سحر تروخدا لج نکن

فکر کنم صدامون بیرون رفته بود که رویا در زد و گفت:

-مریم بیا اتاق بهناز اینا، قراره همه اونجا دور هم شام بخوریم بزرگتر هم هست

با بغض از اتاق رفتم بیرون. سحر واسه شام نیومد. بعد شام و عذرخواهی برگشتم اتاقمون

سحر نشسته بود رو تخت و با یه سری وسیله رو صورتش داشت کار میکرد

-چیکار میکنی؟

-به تو چه

از صدای آخ و اوخی که ازش در میومد میدونستم که دردش میاد اما درد رو به جون میخره

متعجب فقط نگاهش میکردم... حوصله کاراشو نداشتم، مخصوصا که اخلاقش هی بدتر میشد. رو تختم دراز کشیدم و چشامو بستم

صبح که بیدار شدم بر خلاف تصورم سحر بود... حس میکردم عوض شده مخصوصا که رنگ صورتش عوض شده بود

تا دید چشمامو باز کردم گفت:

-ببین خوب شدم؟

-تو چیکار کردی؟

-بهش میگن اصلاح صورت، میخوای تو هم بکنم؟

-نه نمیخوام

-ابروهامم نازک کردم

و من به ابروهای تا به تا شده که مشخص بود ناشیانه تمیز شده خیره شدم

وقتی دید به صورتش خیره شدم گفت:

-دفعه اولمه خب... سری بعد میرم میدم بیرون درستش کنن... مثل عقب افتاده ها نگام نکن

بعد یه نگاه به ساعت کرد و با گفتن باید برم سرکار مشغول حاضر شدن شد

-مگه خانم سعادت نگفت از فردا باید بریم؟

-فکر کردی من میرم اونجایی که اونا گفتن؟ واسه خودم کار پیدا کردم، تو یه فروشگاه بزرگ کار میکنم، دیروز روز اولم بود...با یه مقدار از اولین حقوقم دیشب خرید کردم

-پس اونجا چی؟

از کشوی میزش کاغذ محل کارشو بیرون کشید و پرت کرد سمتم و گفت: دوست داری خودت برو

لباساهای تنش رو روی تخت ریخت و حاضر شد بره و بعد بهم گفت:

-اینجا رو یادت نره تمیز کنی

و رفت

بعد رفتن سحر رویا و بقیه اومدن اتاقمون تا صبحونه بخوریم... شاید اونا از اول فهمیده بودن سحر موندنی نیست.اون روزم سپری شد، مثل دو روز گذشته و حالا بعد این دو سه روز من به اون پانسیون عادت کرده بودم، به شلوغی دخترا، به مهربونی رویا به مادرانه بودن حس های خانم کمالی به غر زدن های بچه ها.

رویا ومرجان کلی برام کروکی کشیدن و راه رفتن به محل کارم رو تشریح کردن تا قشنگ ملکه ذهنم بشه... حتی رویا میخواست باهام بیاد اما میدونستم باید بره دانشگاه

دانشگاه!! جایی که خودم حسرتشو داشتم

صبح خیلی زود حاضر شدم، تصمیم گرفته بودم کاری به کار سحر نداشته باشم، اون با لباس های رنگارنگ و نویی که خریده بود شاد بود و منم با همون کهنه هایی که از پرورشگاه آورده بودم، اینا بودن تا یادم بمونه کیم و خودمو پشت رنگ و لعاب این بی کسی گم نکنم

انقدر رویا تو گوشم خونده بود که مثل یه ربات حرکت کردم و رفتم و رفتم تا رسیدم

ساختمان تجاری نیلوفر

یه ساختمون بلند که وقتی میخواستم انتهاش رو ببینم سرم گیج رفت

رفتم داخل و از نگهبان جلوی در سراغ شرکت توان آزمایان رو گرفتم

-باید بری سوار آسانسور سمت راستی بشی و طبقه چهارم پیاده شی ... اونجا تابلو داره

روی آسانسور سمت راست نوشته بود طبقات زوج و آسانسور کناری مخصوص طبقات فرد بود

دکمه قرمز رنگ رو فشار دادم. تا رسیدن آسانسور از طبقه هشتم نگاهم خیره شد به اطلاعیه روی درب آسانسور

« ظرفیت چهار نفر (سیصد کیلوگرم). حمل بار با آسانسور ممنوع. در صورت خرابی ساکنین طبقات زوج موظف به پرداخت هزینه خواهند بود»

من سیصد کیلو نبودم، نهایتش پنجاه کیلو ، پس پنج نفر دیگه هم وزن خودم هم میتونستن سوار شن

با فکرم یه لبخند رو لبم نشست، با اومدن مردی کنارم لبخندمو جمع کردم

انقدر عصبی بود که بی توجه به من و روشن بودن دکمه قرمز چندبار پشت سر هم دکمه آسانسور رو زد

با اومدن آسانسور سریع سوار شدم و او هم پشت سرم اومد

هردو همزمان دستمون رو برای زدن کمه چهار دراز کردیم

اما دست من وسط راه پیش نرفت و اون دکمه رو زد و در بسته شد و آسانسور به راه افتاد

وقتی رسید بدون توجه به من سریع رفت بیرون و منم پشت سرش رفتم

اون به طرف واحد پونزده رفت و من به طرف واحد چهارده که سردرش نوشته بود « شرکت فنی مهندسی توان آزمایان»

زنگ رو زدم و چند لحظه بعد در باز شد و وارد شدم، تو سالن به اون بزرگی کلی پارتیشن و میز و آدم بود، به سمت عنوان روی یکی از میزها چرخیدم، عنوانش نظرمو جلب کرد، منشی مدیر عامل!

-سلام

زن جوون و عینکی که مشغول انگلیسی حرف زدن بود با سر بهم اشاره کرد بشینم و صبر کنم

روی صندلی روبروش نشستم و مشغول بازی با دسته کیفم شدم

وقتی حرفش تموم شد اومدم حرف بزنم اما نشد سریع یه شماره گرفت و گفت:

-مهندس... قرار شد براشون مدارک شرکت رو برای شرکت تو مناقصه بفرستیم، ازشون فرصت گرفتم و اونا هم به دلیل عدم هماهنگی تعطیلات بین دو کشور قبول کردن... نگران نباشین

-...

-الان میگم برای شعبه اشون توی تهران فرستاده بشه مدارک و صورت وضعیت مالی هم میارم، خانوم آزادی حاضرش کردن

بعد گوشی رو قطع کرد و به من خیره شد

بلند شدم و گفتم: سلام طهرانیان هستم، قرار بود امروز اینجا کارمو شروع کنم

با تعجب نگاهم کرد، برگه معرفی نامه پرورشگاه رو نشونش دادم که گفت: آهان شما باید برین پیش مهندس نیازی... و بعد اتاقی رو نشونم داد که بالاش نوشته بود رئیس هیئت مدیره

از میزش فاصله گرفتم که گفت: خانوم

برگشتم

برگه رو بهم نشون داد و گفت: معرفی نامتون....

معرفی نامه رو گرفتم و زیر لب تشکری کردم و به طرف اتاق مهندس نیازی رفتم... دو تا ضربه به در زدم و با شنیدن صدای یه زن جوون وارد شدم

دختر جوون و شیک پوشی که بیشتر شبیه بازیگرا بود تا یه مهندس... خیلی محترمانه منو به نشستن دعوت کرد و گفت:بفرمایید... امرتون

انقدر سر و وضعم خوب نبود که لایق اون همه احترام باشم، اما اون محترمانه منو با ضمیر جمع خطاب کرد

برگه رو به طرفش گرفتم و گفتم:

-من مریم طهرانیان هستم، از طرف خانم سعادت به اینجا معرفی شدم

-اوه... بله

برگه رو خوند از تو هم رفته شدن صورتش اصلا خوشم نیومد....

-عزیزم ما فرد مورد نظر رو استخدام کردیم دیر اومدی

قلبم فرو ریخت.... نمیدونستم تو این شهر بی در و پیکر با نداشتن هیچ منبع در آمدی چیکار کنم، حرف سحر تو گوشم پیچید... با این بر و رویی که تو داری

-اما خانم سعادت گفت که امروز بیام و کارمو شروع کنم

-حتما اشتباهی شده دختر خوب... ما ماه پیش تقاضای خدمتکار داده بودیم نه الان

خدمتکار!!!

تو وجودم دعوایی به راه افتاد... نکنه با یه مدرک نصفه نیمه از یه پرورشگاه میخوای پشت میز بشینی و پاتو بندازی رو پات

اما فکر نمیکردم قراره خدمتکار شم، حس میکردم غرور و شخصیتمو با هم باختم

تازه فهمیدم چرا سحر رفت دنبال یه کار دیگه و گفت مگه احمقم که برم اونجایی که اینا میگن و فروشندگی رو به خدمتکار بودن تو اینطور جاها ترجیح داده بود

بلند شدم و ازش تشکر کردم و از اتاقش اومدم بیرون... تازه میفهمیدم بدبختی یعنی چی .... من چقدر خوشخیال بودم و تو ذهن محدودم پز این شغل رو که قطعی بود به سحر احمق داده بودم و حالا فهمیده بودم اونی که احمقه منم نه سحر... اون یه جای محکم پاشو گذاشت و من حالا حالا باید دنبال یه لقمه نون بگردم و چقدر خوشحال شدم یه ذره عقل داشتم و همه پولمو خرج نکرده بودم

با بقیه اش چقدر دیگه میتونستم تو پانسیون دووم بیارم... اگه قرار بود هیچی نخورم چی... اگه به بچه های پانسیون میگفتم کاراشونو میکنم بهم پول میدادن... یه لحظه همه بدبختی های دنیا رو سرم خراب شد... منشی مدیر عامل نگام کرد

تو ذهنم باهاش دعوا کردم که چرا خودت نگفتی هررری و گذاشتی یه لحظه خام اون احترامی بشم که میدونستم حق من نیست

سلانه سلانه به طرف در خروجی راه افتادم

رفتم توی راهرو... دکمه کوفتی آسانسور رو زدم... عصبی بودم، با پام روی زمین ضرب گرفتم

حالا من چه غلطی بکنم

آسانسور لعنتی طبقه هشتم گیر کرده بود... چه خبر بود که هی میرفت اونجا و گیر میکرد

با خوردن دستی روی شونه ام ترسیدم و برگشتم

نیازی بود

-صدامو نشنیدی... خیلی صدات کردم

خودمونی بود لحنش... شاید چون دیگه محترم نبودم و تازه فهمیدم قرار بود خدمتکار شم و به غرورم برخورده بود

-نه ببخشید

-بیا کارت دارم

همون موقع آسانسور رسید... اما دنبال نیازی رفتم

در اتاقش رو باز کرد و اشاره کرد که وارد شم و بعد گفت:

-خانم تقی پور بگو چایی بیارن

اشاره کرد بشینم و خودش پشت میزش نشست و گفت:

-میدونم ناراحت شدی اما قطعا طی کردن مراحل اداری باعث شده دیر بهت برسه درخواست نیرو

-اتفاقیه که افتاده... حتما خیری درش بوده... خانم سعادت همیشه میگفت هرچی صلاحه

-دقیقا

تقه ای به در خورد و بعد یه زن میانسال اومد تو و چایی رو میز گذاشت و رفت

یه لحظه خودمو جاش گذاشتم، من قرار بود جای اینو بگیرم، بهتر که نشد، نه به خاطر غرورم، من جوونم اما این زن لابد خرج کلی آدمو باید بده

-درس که خوندی؟

با حرف خانم نیازی سرمو رو چرخوندم سمتش و دل از در بسته شده کندم و گفتم:

-بله... دیپلم دارم

-عالیه... چه رشته ای

-انسانی

-خوبه...خوشحالم که قبل رسیدن من نرفتی

نگاهش کردم و اونم ادامه داد: شاید به قول خودت قسمت بوده نامه دیر بهت برسه...

کمی خم شد و گفت: اینجا یه شرکت بین المللیه... کارمون اجرای پروژه های آب و برق و گازه و علاوه بر داخل ایران با خارج از ایران هم همکاری میکنیم

سرمو تکون دادم

-مسئول بخش بایگانی به دلیل ازدواجش از چند روز دیگه نمیتونه بیاد... تو این ده روزی که هست هرچی لازمه رو ازش یاد بگیر.... نمیخوام که بعد ده روز یه جای بلنگه... باشه؟

اسم مسئول بخش بایگانی خیلی به دلم نشست... لبخندی زدم و گفتم:قول میدم

-خب پس بریم معرفیتون کنم و ترتیب کارت ورود و خروج و قرارداد و بقیه چیزا رو بدم

پشت سرش بلند شدم، جلوتر از من از اتاق رفت بیرون

-راستی... موبایل داری؟

من و منی کردم و گفتم نه

-تا اخر این هفته حتما تهیه کن... حتی شده یه خط اعتباری بخر... اینکه در دسترس باشی خیلی مهمه

-چشم

نمیدونستم پول موبایل رو از کجا بیارم و آیا با ته مونده پولم میتونستم کاری بکنم یا نه

خانم نیازی منو به خانم خجسته مسئول فعلی بایگانی معرفی کرد بعد پیش منشی مدیرعامل رفتیم و گفت ترتیب کارت ورود و خروج رو بده... نگاه خیره و مات منشی که باورش نمیشد به جای خدمتکار قرار باشه مسئول بایگانی بشم رو هیچ وقت یادم نمیره... بعد اتاق مالی رفتیم و قرار شد ترتیب قرارداد رو بدن و فردا امضا کنم و مدارک شناساییم هم تحویل دادم

خانم نیازی گفت برم خونه و از فردا ساعت هشت کارمو شروع کنم.... دیگه هیچی نپرسیدم فقط تا پانسیون پرکشیدم.... سر راه یه جعبه کوچیک شیرینی خریدم و رفتم تا شیرینی این شغل خوبم رو به همه بدم

همون جلوی در درب جعبه رو باز کردم با لبخند مژده شاغل شدنم رو دادم و همه رو خوشحال کردم... همه برام آرزوی موفقیت کردن...بعد سراغ رویا رفتم و در مورد موبایل و خط اعتباری بهش گفتم و اونم گفت که میتونه کمکم کنه یه گوشی ساده بگیرم با یه خط اعتباری که کارمو راه بندازه

قرار شد بعد نهار برای خریدن خط و گوشی بریم

دل توی دلم نبود.... نمیدونستم به سحر بگم یا نه اما ترجیح دادم حرفی نزنم... میدونستم حرفم باعث بارون متلک هاش میشه و این اصلا چیزی نبود که بتونم تحمل کنم.

شب که سحر اومد و با اومدنش بازم باعث غر زدن خانم کمالی شد اصلا طرفش نرفتم، وقتی برای شام میخواستم به اتاق رویا اینا برم پرسیدم: شام خوردی؟

-تو فروشگاه خوردم یه چیزایی سیرم

منم دیگه حرفی نزدم و رفتم اتاق رویا اینا... با بچه ها با گوشی ساده ای که خریده بودم بازی میکردیم که تنها مزیتش چراغ قوه اش بود . باورم نمیشد که منم گوشی دار شدم و به همه شماره ام رو دادم و رویا هم خیلی چیزا رو داشت یادم میداد. دنیای کوچیکم یهو بزرگ شد، شاغل شدم، روی پای خودم وایسادم و داشتم برای آینده ام تنهایی می جنگیدم

میدونستم روزهام به سختی ممکنه بگذره شاید هم سخت تر از تصورم اما میخواستم مثل کوه باشم و مبارزه کنم دلم میخواست حالا که خودمو بزرگ میبینم حالا که منم و یه شناسنامه و یه دنیا تنهایی خودم بتونم گلیمم رو از آب بیرون بکشم.

موقع خواب گوشیمو زیر بالشم قایم کردم، با اینکه دست دوم بود اما برای من از صد تا نو جالب تر بود، انقدر ذوق داشتم که بدون اینکه سحر ببینتش بارها روش دست کشیدم... حالا که سحر تو دنیای لباسهای نویی که داشت غرق شده بود منم بودم یه گوشی کوچیک و کلی حس خوب

صبح که پاشدم سحر داشت حاضر میشد..سریع حاضر شدم و گوشیمو توی جیب مانتوم گذاشتم و راه افتادم.. بچه ها تازه داشتن بساط صبحانه رو راه مینداختن... رویا که منو دید اصرار کرد یه چیزی بخورم بعد برم

-نه رویا میترسم روز اولی دیر برسم

-حالا پنج دقیقه دیر و زود کسیو نکشته ها

-نه رویا جان میترسم

مرجان یه لقمه داد دستم و گفت: اینو تو اتوبوس بخور ضعف نکنی... راستی نهار چی؟

اصلا فکر نهار رو نکرده بودم

وا رفتم

مرجان دست کرد تو کیفش و گفت: اینو بگیر باهاش ساندویچ بخر از امشب برات نهار میذاریم کنار

-نه مرجان خودم پول دارم

-نگفتم که نداری... اینم چشم روشنی ما واسه کار پیدا کردنته... نگیری نه من نه تو

لبخندی زدم و با حرکت چشم ابروی رویا پولو گرفتم و پله ها رو دوتا یکی کردم و رفتم بیرون... دیگه مسیر رو یاد گرفته بودم... خوشبختانه به اولین اتوبوس رسیدم و خیلی زودتر از دیروز به شرکت رسیدم

ساعت هنوز هشت نشده بود... نگهبان جلوی در با دیدنم سلام کرد و گفت : اینجا کار میکنید؟

-بله... شرکت توان آزمایان

-به سلامتی... بفرمایین

ازش تشکر کردم و به طرف آسانسور رفتم... دکمه قرمز رنگ رو زدم، آسانسور طبقه چهارم بود... چند لحظه صبر کردم که در باز شد و همون مرد عجول دیروزی هم سر رسید و با هم وارد آسانسور شدیم... امروز هم عجله داشت طوری که تمام مدت با پاش روی زمین ضرب گرفته بود و اینکارش داشت منم عصبی میکرد

به محض رسیدن آسانسور رفت بیرون و منم سمت در شرکت رفتم و در زدم

همون خانم مستخدم که جای منو گرفته بود در رو باز کرد و با دیدنم لبخند زد

-سلام صبح بخیر

فقط یه سلام گفت و رفت... هنوز همه نیومده بودند... داشتم سمت اتاق بایگانی میرفتم که منشی مدیرعامل که تازه از راه رسیده بود صدام کرد

-خانم طهرانیان

-بله

-تشریف بیارین کارتتون و توضیحات لازمه رو بدم

دنبالش رفتم... خیلی خاص راه میرفت یه مدلی بود تک تک حرکاتش ... من ترجیح میدادم شبیه اون نباشم

کیفش رو روی میز گذاشت و کامپیوترش رو روشن کرد... از کشوی میزش یه کارت آجری رنگ رو در آورد و داد دستم... از کشوی بعدی چندتا برگه در آورد و گذاشت جلوم و گفت: این قراردادته... بخون و امضا کن تا بخونیش من یه چایی بریزم بیام

رو صندلی روبروی میزش نشستم و متن قرارداد رو خوندم.... یه سری جاهاش برام قابل فهم نبود اما تصمیم گرفتم بهشون اعتماد کنم... ترسیدم با بی اعتمادی کارمو از دست بدم و پایین قرارداد رو امضا کردم

وقتی اومد قرارداد رو بهش دادم، دو برگ رو در آورد و داد بهم و گفت: این یه نسخه برای خودته.... حالا بیا یادت بدم چطور کارت بکشی

به طرف دستگاه رفتم و اونم یادم داد که چیکار کنم

-هیچ وقت کارتتو جا نذار و گم نکن.... راستی بلدی با داخلی ها کار کنی

گیج نگاهش کردم که گفت: بگو عاطفه یادت بده

باشه ای گفتم و به طرف اتاق بایگانی رفتم... مسئولش انگار زودتر از من اومده بود

سلامی کردم

-خوبی؟ خوشحالم که اومدی... اگه تو نمیومدی منم حسابی درگیر میشدم

لبخندی زدم

-کیفتو بذار تو این کمد...

کیفمو گذاشتم تو کمدی که گفت و اونم شروع کرد به توضیح دادن

-ببین کارت سخت نیست فقط دقت میخواد... باید حواست به همه چی باشه چون یه اشتباه باعث میشه کل کارای شرکت مختل بشه... این قفسه ها مخصوص پروژه های داخلی و این قفسه ها مخصوص پروژه های خارجیه... هر پنج سال که بگذره قراردادهای قدیمی منتقل میشن به یه جای دیگه تا جای تو هم باز بشه

بعد یه زونکن از یکی از قفسه ها بیرون کشید و گفت: اینو ببین... بالای همه نامه ها این هست شماره قرارداد و پیوست و شماره بایگانی... اینکه شماره اش هزار و بیست و چهاره مربوط به پروژه آب رسانی یزد میشه... اگه یه موقع فراموش کردی من بازه شماره بایگانی ها رو روی دیوار نوشتم تا خودمم یادم نره... شماره های قرارداد هم به ترتیب همون شماره بایگانی ها مرتب میشه اما شماره های پیوست نه تو هر زونکن یه ترتیبش فرق داره

اون میگفت و منم گوش میکردم و وسط هاش سوالاتی هم میپرسیدم و چیزهایی که میترسیدم فراموش کنم رو یادداشت میکردم... اونم با روی باز جوابمو میداد و کمکم میکرد

وقتی توضیحاتش تموم شد گفت:

-نگران نباش... چند روز کار کنی قلقش دستت میاد تازه من شمارمم هم بهت میدم که اگه به مشکل برخوردی بتونم کمکت کنم

-ممنون... راستی عاطفه کیه؟

-منم چطور؟

-خانم منشی گفتن ازتون داخلی ها رو بپرسم

-ااا خوب شد گفتی

سرگرم توضیح دادن داخلی ها بود که خانم نیازی اومد

-اوضاع چطوره؟

عاطفه لبخندی زد و گفت: خوبه نسرین جان...

منم فقط نگاهشون میکردم... جالب بود که همدیگه رو به اسم کوچیک و فارغ از رنگ و لعاب مدیر و مهندس و خانم صدا میکردن

نیازی دستش رو پشت کمرم گذاشت و گفت: هوای دخترمونو داشته باشی ها

عاطفه هم فقط لبخندی زد بعد نیازی رو کرد بهم و گفت: موبایل گرفتی؟

-بله

-عالیه... شمارتو هم بده یلدا هم عاطفه

-یلدا؟

-همون خانم منشی

-چشم حتما... الان برم؟

-برو

از اتاق بیرون رفتم و به طرف میز منشی رفتم... مثل همیشه درگیر حرفهای تلفنی بود... وقتی صحبتش تموم شد شماره ام رو بهش دادم و اونم چندتا برگه داد دستم و گفت: بده عاطفه برای بایگانی .

به اتاق کارم برگشتم... نیازی رفته بود و عاطفه داشت زونکن ها رو مرتب میکرد

-یلدا خانم اینا رو داد بیارم

برگه ها رو نگاه کرد و گفت: مربوط به همون پروژه یزد و پروژه ترکیه است... بیا با هم بایگانیشون کنیم

انقدر کار کردن بهم لذت میداد که اصلا نفهمیدم روزم چطور گذشت... ظهر که میخواستم نهار بگیرم عاطفه نذاشت و گفت: من فکر میکردم یادت بره غذا بیاری چون همین بلا سر خودم اومد و برای تو هم نهار آوردم... همه حس های خوب تو دلم جمع شده بود... عصر موقع برگشتن با پولی که مرجان داده بود خرید کردم که هم با بچه ها شام بخوریم و هم برای فردا نهار بیارم... یه ظرف غذا هم خریدم که بشه توش غذا گرم کرد، مثل ظرف غذای عاطفه... اون خانم مستخدم گفته بود باید لیوان و قاشق ببرم...اونا هم خریدم و به پانسیون برگشتم... بچه ها زودتر از من اومده بودن و به محض رسیدن در مورد سختی کارم و اینکه چطوریه محل کارم سوال جوابم کردن

شام رو رویا قبول کرد درست کنه و منم رفتم تا اتاقمونو تمیز کنم... جارو رو از بچه ها گرفتم و مشغول تمیز کردن شدم... ساعت از هفت گذشت و سحر هنوز نیومده بود... داشتم پشت پنجره شیشه رو تمیز میکردم که دیدم سحر از یه ماشین پیاده شد... راننده یه پسر جوون بود... سحر هم جلو نشسته بود

عصبانی شدم... خیلی... اما ترجیح دادم دیگه حرفی نزنم... حق با رویا و بقیه بود... سحر تو پانسیون موندنی نبود... راهش رو از وقتی از پرورشگاه بیرون اومده بودیم از من سوا کرده بود و نمیشد حالا عوضش کرد، سحر دنبال از بین بردن سقف بالا سرش بود که بتونه بپره... راه پریدن رو از همون پرورشگاه بلد بود... صدای خانم کمالی میومد و من هیچ واکنشی نشون نداده بودم

سحر وارد اتاق شد و در رو کوبید و بلند گفت: فکر کرده چه خبره... نوبرشو آورده... معلومه میرم... فکر کرده چه قصریه که بترسم از دست بدمش

حرفی نزدم... دستمال و جارو رو برداشتم و از اتاق بیرون رفتم...

--

صبح شده بود... هیچ صدایی نمیومد... از اتاق بیرون رفتم... چشمام از شدت نخوابیدن میسوخت... روی کاناپه تو خودش مچاله شده بود. شاید اگه الان ، الان نبود با آغوش گرم پذیرای سرمای تنش بودم، شاید اصلا کار به جدا خوابیدن نمیکشید... شاید الان تو بغل اون چشامو باز کرده بودم و با بوسه روی صورت غرق خوابش دنبال درست کردن صبحونه مورد علاقه اش راهی آشپزخونه ای میشدم که هر چیزش تمیز بود و همه جاش حکایت از یه زندگی قشنگ داشت نه الان که بوی تعفن میداد نه الان که من تو سکوت بودم و اون تو آغوش اون زن... من تو گریه ها و بی کسی هام بودم و اون تو رویای اون زن

گوشیشو برداشتم، شاید هنوز چاشنی زنانگی و حسادت تو وجودم بیدار بود که تو پیام هاش سرک کشیدم... هیچ چیز خاصی نبود... یا پاک کرده بود یا انقدر تو واقعیت با هم بودن که جایی برای دنیای مجازی باقی نمونده بود

دلم میخواست قدم بزنم... به اتاقم برگشتم، اتاقی که قبلا اتاقمون بود و حالا شده بود اتاقم!

پالتومو تنم کردم با یه شال و با برداشتن کلید از خونه زدم بیرون... هوا خیلی سرد بود... برف زیادی اومده بود... چند قدم که رفتم برگشتم و به رد پاهام روی برف نگاه کردم

یعنی براش مهم بود الان بلند شه و ببینه من نیستم... قبلا هم تو این هوا زده بودم بیرون... وقتی برای اینکه صبحونه باب میلش رو درست کنم میومدم که نون تازه بگیرم... میومدم که برای شام دونفرمون خرید کنم... ما همیشه دونفر بودیم... هیچ وقت نخواست سه نفر باشیم!

پاهام یخ کرده بود... کفشم مناسب قدم زدن تو برف نبود... چندتا کوچه که رد کردم ایستادم... لرز به جونم افتاده بود... حس میکردم سرم گیج میره... دستمو به دیوار گرفتم، خیلی سرد بود... بیشتر سردم شد. داشتم به زحمت برمیگشتم وقتی رسیدم جلوی در بود... تا منو دید عصبانی شد و گفت:

-مریم این کارا یعنی چی؟ چرا لجبازی میکنی کجا بودی تو این هوا

بازم ساکت بودم... رفتم تو... در رو بست و پشت سرم اومد و دکمه آسانسور رو زد و دستمو کشید و گفت: میخوای از پله ها بری؟ لج نکن... حالت بده

سرم پایین بود... حتی نگاهش هم نمیکردم... لباسش بوی عطر زنونه میداد... بوی اون زن رو میداد

بغض کردم

منو هول داد تو آسانسور و گفت:

-بس کن... تروخدا حرف بزن

سرم پایین بود... موهام توی صورتم ریخته بود

در آسانسور باز شد بعد مدت ها انقدر از فاصله نزدیک روبروی هم ایستاده بودیم... دستمو کشید و در خونه رو باز کرد

رفتیم تو

هنوز میلرزیدم اما نه اندازه بیرون

-ببین قهری باشه ، عصبانی هستی باشه ، حالت از من بهم میخوره باشه... اصلا من به درک... به فکر خودت باش، نه آب میخوری نه غذا ... نه حرف میزنی نه داد میزنی... مریم یه کاری کن بفهمم چته... چرا آخه؟

خندم گرفت... تازه میگه چرا؟! واقعا چرا هم داشت... بوی عطر اون زن داشت از این فاصله خفه ام میکرد و باز میگفت چرا... صدای خنده اش هنوز رو پیغامگیر تلفن خونه جا خوش کرده بود و این داشت میگفت چرا

عصبی می خندیدم...

انقدر خندیدم که بغض کردم... انقدر خندیدم که خنده هام تو هق هق هام گم شد

نشستم روی زمین ... فقط گریه میکردم

اومد جلوم نشست... رو زانوهاش نشست و بهم خیره شد

-مریمم

هق هق هام بیشتر شد

نگو مریمم... من مریم تو نیستم، من مردم بیا ببین... بیا روح مرده منو ببین... بیا ببین چقدر بدبخت بودم وقتی منو کشتی... کدوم قاضی قراره بهت حکم قصاص بده؟ کدوم قاضی قراره عادل باشه و حق روح مرده منو ازت بگیره... اما من میدونم، میدونم تو انقدر نامردی که اینبارم تو میبری.... خودت به همه میگی دور زدن قانون رو بلدم... آه شایان... کاش وکیل نبودی... کاش شایان نبودی کاش دوستت نداشتم کاش هیچ وقت نمیدیدمت... لعنت به تو... لعنت به اون دور همی که رفتم... لعنت به خودم که انقدر احمقانه آغوشت رو بخشیدم به اون خونه خراب کن