رمان یادم نمیکنی به قلم شیلا فرجزاده

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #همخونه ای #رازآلود #معمایی

خلاصه :

پریا دختر قصه ی ما دختری مهربان اما مغرور که در 13 سالگی اش عاشق میشه، ولی نه جرات گفتنش رو داره ،نه میتونه بپذیره این عشق رو.پریا برای اینکه از شر این عشق خلاص شه ،پا به دیار غربت میزاره ولی اون نمیدونه که هیچکس نمیتونه از دست سرنوشت و تقدیر فرار کنه یا تغییرش بده.بعد از مدتی‌ آرمان کسی که پریا عاشقش شده،وارد زندگی پریا میشه و زندگیش رو تغییر میده.پریا به ناچار بخاطر عشقی که تو وجودش نسبت به آرمان داره اونومیپذیره،غافل از اینکه آرمان یه گذشته ی تاریکی داره. آیا پریا بعد از فهمیدن این گذشته ی تاریک آرمان بازم میتونه باهاش ادامه بده یا نه؟پریا بین دوراهی زندگی مونده و این هردوتا راه شاید آغاز گر تباهی اون باشه!!

مقدمه:

عشق!!

واژه ای توصیف ناپذیر است؛

به مضمون مهر و محبت، دلتنگی، حسرت و انتظار، دلهره و مضطرب بودن و...

عشق، احساس عمیق، علاقه ی شدید و حسی پایان ناپذیر است که می تواند جان و دل آدم را برای یک عمر به اسارت بگیرد.

گاهی به صورت دلتنگی محض...

گاهی به صورت گوشه نشینی و غفلت از دنیای واقعی و زندگی در دنیا و عالم دیگر...

وگاهی هم آدم را تبدیل به یک آدم درونگرا می‌‌کند که از نظر بقیه خیلی غیر عادی جلوه می‌کند.

عشق، آدم را به دنیای خیالات و رویاها می‌برد و عاشق در دنیایی جدید، در حال رویابافی با معشوق خیالش است.

عشق، می‌تواند در یک مژه بهم زدن اتفاق بیفتد و گاهی هم بعد سال ها صحبت و دیدار کردن های عادی...

ولی این را هم بگویم، عشق همیشه عشق باقی نمی‌ماند، گاهی می‌تواند مثل کینه و نفرت، سیاه ظاهر شود و همه چیز به یکباره تغییر کند.

عشق همیشه،نمی‌تواند موفق باشد و گاهی هم به بست خواهی خورد، یعنی شکستی فراموش نشدنی...

آن وقت هست که تمام آرزوها، دغدغه ها و رویاهایی که در خیالت با معشوقت داشتی، را در بقچه ای سفید می‌پیچی، و آن را درون صندوقچه‌ی قدیمی که در زیر زمین قلبت جای گرفته، می‌گذاری و درش را محکم قفل و چفت می‌کنی، که دیگر به آن دچار نشوی!

می‌گفتند:زندگی جاده ای هست که گاهی هموار هست،گاهی ناهموار؛گاهی پر پیچ وخم و پر از سنگ ریزه ها و گاهی صاف و هموار و بدون هیچ تَرَکی و سنگلاخی؛

می‌گفتند هر کسی در زندگی اش سختی هایی را تجربه می‌کنه که باید مقاومت کند؛باید صبر و استقامت پیشه کند؛ولی سر خم نکند؛

زانو نزند؛اگه هم زد دستانش را دوباره روی زانوهایش بگذارد و بلند شود؛بدود،ادامه دهد تا جایی که به مقصد برسد.

می‌گفتند زندگی همین است!باید تلخی هایش را بچشی و مزه کنی؛تا وقتی که به شیرین ترین لحظات زندگیت می‌رسی ازش لذت کامل ببری و بخاطر زحمتی که برای این مسیرت کشیدی خودت را تشویق کنی؛اگه این تلخی و نامهربانی در روزگار نباشد، طعم زندگی شیرین را هیچ وقت احساس نمیکنیم.

"پریا"

در تلاطم احساساتم گم شده ام؛من پریا دختری چهارده ساله،باید به عقد پسری دربیایم که هیچ علاقه ای بهش ندارم.

این ماجرا به پنج سال پیش برمیگردد؛ که من و امیر همیشه با هم بازی میکردیم و همیشه باهم بودیم، همین باعث شده است که بقیه فکر کنند ما هم رو دوست داریم و این چیزی نمیتواند جز عشق باشد.

افکار بچگانه ای هست واقعا.‌‌..

ده سال از اون ماجرا میگذرد ولی بازم خانوادم و خانواده ی امیر که عمویش و زن عموش هستند،و خانواده اش از همان ابتدا دارالفانی را وداع گفته اند، این موضوع را فراموش نکرده اند و اصرار به ازدواج ما دارند.

یادم می اید وقتی دوازده سالم بود خانواده ی امیر رسما اعلام کردند که من عروس آن ها هستم،منم چون بچه بودم کلی ذوق کردم؛الان که بهش فکر میکنم از کار خودم خجالت زده میشوم.

وقتی به امیر فکر میکنم هیچ تصوری ازش ندارم،فکر کردن به اینکه اون قرار هست همسر آینده م شود، واقعا خیلی مسخره و خنده دار هست. من و اون فقط با هم دوست بودیم و هستیم و خواهیم بود.

تنها حسی که با جرات میتوانم بهش داشته باشم حس خواهرانه هست. نمیدانم او در موردم چه فکری میکند و چه حسی به من دارد؟! البته من و اون هیچ واکنشی در مورد این قضیه نشون نداده ایم. سوالی ذهنم رامشغول کرده است؛یعنی او هم مثل من مخالف این قضیه هست؟!

نمیدانم، باید حتما درباره ی این موضوع ازش سوال کنم، یا بهتر هست برایش نامه ای بنویسم که راحت تر بتوانم حرف هایم را به او منتقل کنم.

روی صندلی مینشینم و یه کاغذ و خودکار تهیه میکنم و شروع به نوشتن میکنم.احساساتم را توی پنج خط برایش به طور خلاصه مینویسم و پایین برگه را یه امضای خوشگل میزنم که مطمئن باشه از طرف خودم هست.

تصمیم گرفته ام نامه را از طریق خواهرم به دستش برسانم. خودم خیلی خجالت میکشم.

با ورود خواهرم به اتاق،دستپاچه از روی صندلی بلند میشوم، و به سمتش میروم.نگاه متعجبش کمی مرا میترساند، ولی با این حال لبخند پهنی به رویش میزنم و نامه ای را که در پاکتی صورتی گذاشته ام سمتش میگیرم.

نگاه عسلیش رو از نگاهم میگیرد و به پاکت صورتی توی دستم‌نگاه سنگینی می اندازد.

- این چیه خواهر؟؟

دوباره لبخندی از روی آسودگی میزنم،و در حالی که سعی میکنم با جدیت حرفم را به زبان آورم،لب میزنم:

- پریسا؟میشه اینو به دست امیر برسونی؟حرف های دلم رو براش نوشتم و میخوام قبل از نامزدیمون این رو بخونه و ازت میخوام که اینو بهش بدی و تاکید کنی که حتما بخونه!!

سرم را با خجالت و شرمی که از خواهر بزرگترم دارم پایین می اندازم و دوباره پی حرفم را میگیرم:

- خودت میدونی من با این وصلت به شدت مخالفم و دوست ندارم تن به ازدواج با کسی رو بدم که هیچ علاقه ای بهش ندارم،از طرفیم دوست ندارم دلم خانوادم رو بشکنم.با این حال میخوام از خود امیر درخواست کنم که مخالفت کنه با این وصلت. به من به خودش فرصت زندگی بده،فرصت اینو که عشق زندگیمون رو پیدا کنیم، یا اگه سهم همدیگه ایم،حداقل به همدیگه فرصت بدیم و ببینیم میتونیم همو دوست داشته باشیم یا نه؟!!

دوباره خیره ی چشمان عسلی و نمدار خواهرم میشوم،او بهتر از هر کسی مرا درک میکند. او همیشه همدم و رفیق من بوده در زندگیم تا خواهر؛دوباره خجول صورتم را به به پایین می اندازم و خیره ی پاکت توی دستم میشوم.

پریسا،خواهرم، دستم را به نرمی میگیرد و فشار آرومی بهش میدهد.با مهربانی دستش را زیر چانه ام میگذارد و سرم را بلند میکند.لحن و نگاه مهربانش من را بیشتر عاشق تر میکند. عاشق خودش،عاشق اون نگاه عسلی و لحن نباتی اش!!

- نگران نباش پریا، من کنارتم،اگه با این ازدواج مخالف هستی،من نیز کمکت میکنم. مگه من چندتا خواهر دارم. خیالت راحت،این نامه رو هم به دست امیر میرسونم و بهش میگم حتما بخونه.تو هیچ نگران نباش من شب با مامان و بابا صحبت میکنم و میگم که فعلا زوده برای ازدواج؛ و تو میخوای به درست ادامه بدی!

با ذوق توی آغوشش میپرم. نفس راحتی میکشم و زیر لب"ممنونم" میگویم.سرم را نوازش میکند و نامه را از دستم میگیرد و بی هیچ معطلی از اتاق بیرون میزند.خوشحال از اتفاقات لحظات پیش، پشت مانیتور مینشینم و مشغول ساختن کلیپ میشوم.کارم که تمام میشود،کمی کتابی که پریسا به عنوان کادو تولدم برایم گرفته است را میخوانم و مشغول قدم زدن در اتاق میشوم. آنقدر قدم میزنم که در سرم هیاهو به پا میشود،از درد روی تختم دراز میکشم و تصمیم میگیرم اندکی بخوابم.سرم را که روی بالین میگذارم یاد آن نامه میفتم. چشم هایم را محکم روی هم میکوبم و سعی میکنم ذهنم را از این مسئله استرس زا دور نگه دارم.با کوبیده شدن در به هم، از جا میپرم. توی سرم انگار شورش به پا میشود. دستم را روی سرم میگذارم و به پریسا که در حال خواندن کتابی است، نگاه میکنم. از اینکه من را از خواب پرانده ناراحت هستم ولی به رویم نمی آورم و سعی میکنم سراغ ان نامه را ازش بگیرم.

- راستی پریسا نامه رو به امیر دادی؟

سرش را به نشانه ی مثبت تکان میدهد و بدون اینکه نگاه از کتاب بگیرد، میگوید:

- خیلی متعجب شد. گفت حتما میخونم. نگران نباش!راستی قراره امشب بیان خونمون، بهترین فرصته که خودت بهش بگی!

نگاهم رنگ تعجب به خود میگیرد، بر خودم مسلط میشوم و سعی میکنم به چیز های خوب فکر کنم. پریشاد که از سکوتم تعجب میکند و با تصنع میگوید:

《حالت خوبه پریا؟؟چرا چیزی نگفتی؟؟گفتم امیر و خانوادش قراره بیان ها؟؟》

لبخند محوی میزنم و نگاه پر معنایی به پریسا می اندازم.

- میدونم خواهرم، من بهت اعتماد دارم و میدونم که مامان بابا رو خودت راضی میکنی که دست از اصرار بردارن، بعدشم فرصت خوبیه که خودم حرف دلم رو بهش بزنم و بگم که دلم باهاش نیست.

آه خفه ای میکشم و پلک روی هم می گذارم و دوباره دنباله ی حرفم را میگیرم و با لحنی آروم تر از قبل لب میزنم:

《اصلا بعضی وقتا به خودم و احساساتم شک میکنم،به اینکه تا حالا حس عشق یا همون احساس که همه دارن ازش میگن و تعریف میکنن هیچ وقت تجربه ش رو نداشتم و بنظرم واقعا عشق دروغ محض هست و این حس جز وابستگی چیز دیگه ای نمیتونه باشه،نه پریسا؟؟》

پریسا خنده ی زیبایی روی لبانش میکارد، و با خنده ی نسبتا بلند میگوید:

《وای از دست تو دختر، هنوز زوده از الان به این چیزا فکر کنی. تو هنوز اجی کوچیک خودمی اخ من فداتشم.》

به سمتم هجوم می آورد و مرا در آغوش پر مهرش به اسارت میگیرد. وقتی واژه ی عشق تو ذهنم می پیچد تنها کسی که میتوانم با اطمینان این لفظ رو برایش به کار گیرم،تنها پریسا هست که بدون اون زندگی برایم هیچ معنایی ندارد.

پریسا، مرا از خودش دور میکند و با لحنی مهربان میگوید:

- پاشو آماده شو یکم دیگه میان ها، پاشو خوشگل موشگل کن ببینم،بدو!!

"راوی"

دخترک، با صدای پدرش که او را مخاطب خود قرار داده است،

هینی میکشد:《 دخترم، برای مهمان ها چایی بیار...

دخترک در دلش طوفان به پا میشود‌. دو دل است. نزدیک سماور گازی میشود و با احتیاط شعله اش را کم میکند. سراغ کابینت میرود و سینی چای را که مادرش بهش سفارش کرده بود را بیرون میکشد،نفس عمیقی میکشد.

نگاهی به نقش و نگار سینی سنتی، که خاله اش از کربلا به عنوان سوغاتی برایش آورده بود، می اندازد. آهی از فراق خاله ی یکی یه دونه اش میکشد.

فنجان های چایی را با نظم در سینی میچیند. قوری را از روی سماور بر میدارد و چایی خوش عطر و خوش رنگش را که این مهارت مختص به خودش است و زبانزد اطرافیان است، داخل فنجان ها میریزد. هیچکس از راز چایی او خبر ندارد و او هم چندان میلی به فاش آن ندارد.

در دلش غوغا بپا شده است، سعی میکند آرام باشد و هیجانات درونی اش را کنترل کند‌. روسری اش را روی سرش مرتب میکند و سپس چارقدش را روی سرش می اندازد و بعد از کشیدن نفس عمیقی، همراه سینی چای وارد جمع بزرگتر ها میشود که شامل: پدرش، مادرش و خواهرش پریسا و خانواده داماد که دارای جمع سه نفره است،از جمله: امیر و پدرش آقا ایمان و همسرش مهربان خانم...

با وارد شدنش همه ی نگاه به سمت وی برمیگردد...کمی ترسیده است. نفسش را داخل سینه اش حبس میکند. با شنیدن صدای پدرش نفس حبس شده اش را فوت میکند:《بیا دختر نازنینم!!》

در ادامه اقا ایمان را مخاطب خود قرار میدهد و با خوش رویی به او می گوید:《این هم از چایی خوش عطر دخترم...اقا ایمان...》

با قدم های لرزانش در حالی که سعی میکند تعادلش را حفظ کند و با آن چادر بلندش که نقش یک مزاحم را دارد ایفا میکند، نقش زمین نشود. به سمت پدرش قدم برمیدارد، که با دیدن انگشت اشاره ی پدرش که دارد به سمتی ‌که آقا ایمان انجا حضور دارد اشاره میکند، مسیرش را عوض میکند.

چایی را به همه تعارف میکند و در آخر به امیر میرسد که به گفته ی همه شاهزاده ای است که آمده با اسب سفیدش، قلب دخترک را به تاراج ببرد و با خودش به قصر رویاهایش ببرد.

امیر نگاه عمیقی به دخترک می اندازد، در دلش طوفانی سهمگین بپا میشود. با دیدن آن دو گوی قهوه ای دلش به لرزه در می‌آید.

دخترک نفس کم می آورد که ناشی از ترس و اضطرابیست که امشب قلب و دل او را به بازی گرفته، و ذره ای امانش نمیدهد.

کنار پریسا جای میگیرد و سرش را پایین می اندازد.خواهرش که متوجه حس و حال پریا میشود کمی جلو میکشد و دست او را لای انگشتانش میگیرد و آروم میفشارد.

پریسا پچ میزند:

- اروم باش دختر...من که بهت گفتم قرار نیست هیچ اتفایی بیفتد تو فقط نفس عمیق بکش. بزار مهمونا برن من قول میدم با بابا صحبت کنم و راضیش کنم. برای راضی کردنش هم چند تا برنامه دارم خیالت راحت خواهر...

بغض میکند. شاید این بغض تنها ملودی شکننده این جمع مسکوت است. اشک روی گونه هایش روان میشود. آسمان دلش شروع به غرش کرده است.

پریسا دوباره لب برمی‌چیند:

- پریا خواهش میکنم آروم باش. خودت خوب میدونی بابا تو رو به هیچ کاری مجبور نمیکنه. مگه من نیستم مگه مامان نیست این دلهره برای چیه پس؟بعدشم قراره با امیر صحبت کنی و بهش بگی که موافق نیستی و به زمان نیاز داری!

سرش را تکان آرومی می‌دهد و با لبه ی روسری اش اشک هایش را پنهان می‌دارد.نگاه دلگرم کننده ی پریسا را که می‌بیند، کمی آسوده خاطر می‌شود.کمی سرش را بلند می‌کند، که نگاهش به نگاه درخشان چون شبِ امیر می‌فتد.

این بار مهربان خانم سکوت جمع را میشکند:《خب آقای سلطانی اگه اجازه بدین این بچه ها، با هم یه گپ و گفتگویی داشته باشن البته اگه شما صلاح میدونین‌...》

اقا ایمان در ادامه ی کلام همسرش میگوید:《بله اقا رسول اگه شما هم راضی هستین، این دوتا بچه که خیلی وقته همو ندیدن...دوست دوران بچگی هم هستن.برن حرفاشونو بزنن...انشالله که خیره...من که بیشتر از این صبور بودن رو جایز نمیدونم و هر چه زودتر این وصلت به انجام برسه، هم ما به هم نزدیکتر میشیم و فامیل میشیم و هم شادی مهمون خانواده هامون میشه...》

آقا رسول، نگاهی به دخترش می‌اندازد؛او کامل با رسم و رسومات آشناییت کامل دارد ولی از دل دخترش خبر ندارد.چند باری تلاش کرده بود نظرش را راجب امیر بپرسد ولی به نتیجه‌ای نرسیده بود؛از طرفی هم وقتی سکوت دخترش را دیده بود فکر می‌کرد؛بقول قدیمیا:《 سکوت علامت رضاء است.》

آقا رسول- نه هیچ اشکالی نداره؛حرفتان کاملا درسته! بنظرم باید یکم باهم صحبت کنن بعدش ببینیم خدا برای این زوج چی دیده؛اگه قسمت هم باشن آسمون هم زمین بیاد کسی نمیتونه جلوی تقدیر رو بگیره...هر چی خدا صلاح بدونه!!》

آقا رسول نفسی تازه میگیرد و با ابهت رو به دخترش می‌گوید:《عزیزم؟؟ پریا خانوم؟لطفا آقا امیر رو هدایت کن سمت بالکن؛برین حرفاتونو بزنین.دیگه از اینجا به بعدش دست خودتونه هر تصمیمی بگیرین و ما هیچ دخالتی نمی‌کنیم چون قراره شما قراره با هم یه عمرزندگی کنین، حرف چند روز نیست حرف یک عمر هست پس بهتره حرف بزنین ببینین به تفاهم میرسین؟!میتونین بهم تعهد داشته باشین یا نه؟!هر چی تو بگی همون میشه عزیز دلم!》

پریا نگاه مرواریدی اش را به پدرش می‌اندازد؛پدرش که دیدگان اشکی اش را می‌بیند؛او که چندی ببش از کمند ترس و واهمه ای که از نارضایتی دخترش داشت؛کمی آسوده خیال شده بود، دوباره شک به دلش میفتد.

پریا چشمی زیر لب می‌گوید و از جایش بلند می‌شود؛چادرش را کمی جلو می‌کشد و منتظر می‌ماند که امیر بیاید.

امیر با اجازه‌ی پدرش از جایش برمی‌خیزد و جلو جلو به سمت بالکن، که قسمت پشت خانه قرار دارد؛قدم برمی‌دارد.

او که خیلی وقت بود از این خانه دور بود ولی همه جای این خانه را ازبَر بود.با تک تک قسمت های این خانه خاطره داشت؛با دختری که از همان بچگی، دلش را به این دخترک یا بقول خودش ماه بانو بخشیده بود.

امیر دستانش را روی میله‌ی فلزی می‌گذارد و به فضای بیرون را زیر نظر میگیرد،حضور پریا را که پشت سرش حس می‌کند،نگاه برمیگرداند.دخترک زیر لب چیزی می‌گوید و روی صندلی مینشیند.

امیر با قلبی امیدوار روبرویش می‌نشیند.پا روی پا می‌اندازد و با متانت کلامش را به زبان می‌آورد:《نمیخوای چیزی بگی ماه بانو؟!》

خنده‌ی ملیح دخترک را که می‌بیند برای هزارمین بار دلش را می‌بازد.

دخترک از زور هیجان و ترس زبانش می‌گیرد:《ما...ماه...ماه بانو؟؟》

اخمی ریز می‌کند.و کمی به پریا نزدیک‌تر می‌شود.《یادت رفته پریا؟؟من که از همون اولش با این اسم صدات زدم. و تا ابد با این اسم صدات خواهم زد اگه این اجازه رو بهم بدی!》

دوباره با کلامی شیدا اسمش را صدا می‌زند:《ماه بانوی من!》

دخترک با گونه هایی چون انار،خیره‌ی چشمانش می‌شود.درک کردن حرف های توفنده او کمی برایش سخت و باور ناپذیر است.

دوست دارد حرف دلش را به زبان بیاورد ولی از پسِ اخلاق خجولش برنمی‌آید.کمی سکوت می‌کند، که صدای امیر میخکوبش می‌کند:

《با من ازدواج میکنی ماه بانو؟؟!》

دوباره نگاهش رو تو مردمک چشمان امیر می‌اندازد که کهکشانی سیاه را در چشمانش جای داده که به اندازه یه کهکشان عمیق و بسیار راز آلود بنظر می آید.

《آقا امیر نامه رو مگه نخوندین؟!》

《چرا خوندم و میخوام دلیلش رو بدونم!》

《هیچ دلیل خاصی نداره.فقط من نمیخوام به این زودی ازدواج کنم و اینکه من شخصا براین معتقدم که لازمه ی هر وصلتی عشق و پایبندی هست که...》

سکوت می‌کند و منتظر می‌ماند تا واکنش امیر را ببیند.امیر دستانش را لای موهای خوش حالتش می‌کشد و از جایش بلند می‌شود.قفسه‌ی سینه ش که از زور عصبانیت بالا پایین می‌شود، پریا را کمی می‌ترساند.

《امیر؟؟خوبی؟؟》

جوابی نمی‌شنود.نگاهش به برجستگی رگ گردن امیر میفتد، لبانش را به دندان میگیرد و سکوت می‌کند.

امیر دستش را سمت بلوزش میبرد و دو تا دکمه بالایی اش را باز می‌کند. حسابی گرم و داغ شده است، او که بعد از این همه مدت برگشته و از کسی که تمام عمرش منتظرش بوده، جواب منفی شنیده؛هضم کردنش بسیار سخت است.

امیدوار بود به این عشق!

عشقی که فکر می‌کرد، دو طرفه است و آتش این عشق چنان تند است که به هیچ عنوان انتظار جواب منفی را از دوست بچگی‌اش نداشت.

دوست دارد داد بزند؛ بپرسد!چرا؟؟چرا این همه سال به عشق او پایبند بوده و حالا تصورش و واقعیت زندگی‌اش چیز دیگری است؟! نفس هایش به شمارش میفتد!! باز یاد آن نامه میفتد. فکر می‌کرد فقط یه شوخی احمقانه‌ است؛ و پریا نمی‌تواند بدون اون زندگی کند.

او هنوز تو دوران بچگی‌اش داشت سپری می‌کرد.یه عمر با آن همه خاطرات زندگی کرده بود.به امید اینکه یه روزی بتواند، عشق زندگی اش را به آغوش خوشبختی ببرد. او هنوز بچه بود؛با اینکه فوق لیسانس رشته‌ی پزشکی در بهترین دانشگاه کانادا را گرفته بود.

- ماه بانو آخرین حرفته؟یعنی این همه مدت که نبودم به من اصلا فکر نکردی؟یعنی چیزی که فکر میکردم همش جز خیال چیزی نبود اره؟

حریری از اشک دیدگانش را پوشانده بود.چشمانش گویای اسرار بود نیازی به سخن نبود! آن مروارید ها حکم خنجری را برای امیر داشت که قلبش را با هر دونه اش زخمی و گرفتار می‌ساخت.

چونان به گرداب عشق فرو رفته بود که دیگر خودش نبود و ماه بانوی دیگری برای خود ساخته بود.

- پریا؟

+ بله؟؟

- منو نمیخوای نه؟

+ امیر من...

کلامش را قطع می‌کند و انگشتش را به لبانش نزدیک می‌کند.

- هیس!!فقط جواب سوالم رو بده؟منو میخوای یا نه؟قرار نیست قصه ببافی فقط بگو آره یا نه؟یه کلمه س؟زندگی همینه!روزگار تو همین دوتا کلمه میچرخه!آره یا نه؟

دو دل میشود.میترسد از اینکه نه بگوید و امیر بلایی سر خودش بیاورد و از 《آره》گفتن هم میترسد چون دیگر راه نجاتی ندارد.

امیر که سکوتش را می‌بیند جواب خود را دریافت میکند.با عجز کلامش را به زبان می‌اورد:

- رهگذر دنیایِ زیبایت بودم که با یه کمث دل باختم به کسی که نباید می‌باختم!!

میدونی یه شعر هست که میگه:

عاشقان رابرسرخودحکم نیست

هر چه فرمان تو باشد آن کنند》

پوزخند زنان از روی صندلی بلند میشود. قدم اولی به دومی نرسیده بالاخره جواب سوالش را دریافت می‌کند.

+ اره!

با خنده به سمت دخترک رویاهایش برمی‌گردد. نگاهش از خوشحالی میدرخشد و برق میزند.

"پریا"

صبح با غرغرهای مادرم از خواب برمیخیزم. با بی حوصلگی نگاهی به ساعت کوکیم می‌اندازم. وای خدای من!باز کلاسم دیر شده!

نگاهم را به پریسا می‌اندازم.خوش خواب را نگاه!چه راحت خوابیده است.

-پاشو پریسا! دیره ها مگه نمیخوای به کلاس بری؟!

به سمت روشویی می‌روم تا خواب را سر بپرانم.جلوی آینه ی روشویی که می‌ایستم متوجه چشمای بی جانم می‌شوم؛ یاد گریه هایم می‌فتم که تا دم صبح یه ذره آروم و قرار نداشتم.

زنگ خانه به صدا در می آید.سریع خودم را به اتاق نشیمن می‌رسانم که با دیده چهره ی امیر، روی تصویر پکر می‌شوم.بله دیگه!از این به بعد قرار است همش تحملش کنیم.خدایا خودت نجاتم بده!

در خانه به رویش باز می‌کنم.با لبخندی پهن وارد خانه می‌شود.سلامی زیر لب می‌گویم و بدون اینکه منتظر جواب بمونم سریع به آشپزخانه پناه میبرم.

مامانم با دیدن خواهرزاده اش ذوق می‌کند و مشغول صحبت با امیر میشود. بعد از چند مین با کلی استرس سینی به دست به سمت اتاق نشیمن می‌روم.مامانم با دیدن من تند حرفش را عوض می‌کند.

- پریا من میرم خرید چند تا چیز باید بگیرم زود میام. تو هم بشین پیش امیر جان!بعد این همه مدت بالاخره اومده و میدونم تو هم دلت برای پس خالت تنگ شده. منم زودی برمیگردم. ازش به خوبی پذیرایی کنا دخترم!!

با چشمهای گرد و بهت زده بهش زل میزنم:

- مامان نمیشه شما چایی رو ببرین من خجالت می کشم.

با اخم جواب را میدهد:

- وا دخترم چه خجالتی، پسرخالته خب بعد این همه مدت اومده خونمون.

باشه ای می‌گویم که به سرعت از جلوی چشمانم دور میشود. به همراه چایی با کمی ویفر که تو پیش دستی چیده ام به سمتش میروم و سینی چایی را روی میز عسلی میگذارم. با دیدنم

سرش را بالا میگیرد و با همان نگاه معنادارش چشمانم را به بازی میگیرد. سریع چشمانم را از نگاهش میگریزانم و روبرویش روی مبل مینشینم.

- خیلی عوض شدی پریا!!اصلا باورم نمیشه.مگه چقدر گذشته!!فقط سه سال!!

+ کمه آقا امیر؟؟

- چند سالت شده پریا؟انگار اصلا منو نمیشناسی.

+دارم میرم پونزده!

مسخره میخندد.

- کلاس چندمی؟؟

+نهم!

- پس قراره انتخاب رشته کنی اره؟

+بله!

- چه رشته ای میخوای بری؟میخوای کمکت کنم؟

+اومم. دوس دارم پزشکی بخونم. به روانشناسی هم خیلی علاقه دارم. از اینکه میخواین کمکم کنین خیلی ممنونم ولی من دیگه انتخابمو کردم و با یه مشاور صحبت کردم.

- خب به چه نتیجه ای رسیدی؟ماه بانو جان؟؟

جلوی خنده ام را میگیرم. این آدم واقعا دیوونه است. ماه بانو؟از بچگی از این اسم خیلی بدم می‌آمد ولی برای اینکه امیر ناراحت نشود چیزی نمی‌گفتم.

+ نتیجه گرفتم که برم رشته ی تجربی!هم میتونم پزشکی بخونم و هم میتونم روانشناسی بخونم!

- افرین.عالیه!

فنجون چایی را به سمتش میگیرم.

+نمیخوای چاییت رو بخوری؟همه که تعریف میکنن شما چیزی نگفتین!

دستان مردانه اش دور فنجان چای قفل میشود.جرعه ای ازش مینوشد. و دوباره نگاهش را به چشمانم متصل می‌کند.

- عالیه طعمش!خب پریا خانوم؟

+خب؟؟

- نگفتیا پیچوندی!

+ چیو؟؟

- که خیلی عوض شدی!

+ عوض شدم؟! از چه نظر مثلا؟!

بی دلیل میخندد.

- از وقتی اومدم حواسم بهت هست همش رنگ عوض می کنی. همون پریایی نیست که همیشه

باهام می گفتی می خندیدی. چرا؟ امروز وقتی اومدم اینجا رو صورتت اخم داشتی.همون پریایی نیستی که با دیدنم خنده از لبات نمی رفت کنار؛ چت شده؟!

نگاهم رنگ تعجب به خود میگیرد. مطمئن نبودم که باید چه بگویم؟!اینکه بزرگ شده بودم و این رفتار دوستانه

با او درست نبود؟ از گذشته‌ی تاریکم می‌گفتم که عاشق شدم؟! از درد هجرانش جانم به لب رسیده؟!درد عشقش بسیار جانسوز و جانگداز بوده برای من؟!

از فکر بیرون آمده و جرعه ای از چایی‌ام را می‌نوشم.باز فکر و خیالش ذهنم را به بازی میگیرد!

- چیزی نشده امیر؛ یکم بی حالم!زمان می برد تا با آب و هوای اینجا سازگاری داشته باشم. درضمن

من از دیدنت خیلیم خوشحالم!

لبهایش به لبخند کش می‌آید.

- دِ که اینطور می فهمم؛ منم اول که اومدم تهران مثل تو بودم؛ احساس غریبی می کردم ولی الان

دیگه عادت کردم به اینجا!

سرم رو به نشانه ی تایید حرفایش تکان میدهم.

با انگشت اشاره ام به چای اشاره میکنم و با لحن دلخوری می‌گویم:

- چاییت رو نمی خوری امیر؟

دستاشو به طرف فنجون چای میبرد و چشمانش را ریز می‌کند.

- مگه می شه پریاجون چایی درست کنه و من نخورم؟!

احساس می‌کنم گونه هایم از خجالت و شرم سرخ شده. امیر بعد نوشیدن چایی اش نگاهش که به من میفتد میزند زیر خنده!

با چشمانی که از حدقه زدبیرون بهش نظر می‌اندازم.

- چته ؟ پوکیدی ها!!

خنده هایش فروکش می‌کند و یه رد کمرنگی از خنده روی لب هایش می‌ماند.

- دختر چقدر سرخ میشی تو. من چیزی نگفتم که بهت! فردا زن کسی بشی اگه شوهرت اومد بهت

محبت کرد و حرفهای عاشقانه بهت زد اون موقع میخای چیکار کنی؟ از قضا که قراره زن من بشی؛

پس عادت کن!

مغموم نگاهم را ازش میگیرم.

- شوخی می کنم پریا!

دلخور سینی چایی را از روی میز قاپ می‌زنم و به آشپزخانه پناه میبرم.

- دیگه از این شوخیا نکن!

مشغول شستن ظرف ها می‌شوم.دستی روی شانه ام می‌نشیند که با صدای هینی به سمتش برمی‌گردم.

از ترس زبانم میگیرد.

- چِ را او...مدی...اومدی...اینجا؟!

به چشمانم زل میزند.

- پریا می خوام برم خونه، اومدم خبر بدم.

+ خب حالا بشین الان مامانم میاد. زوده تازه اومدی دیگه...

مکثی میکند و با مِن مِن میگوید:

- تو هم میای باهام؟

+ کجا؟

- بریم پارک، قدم بزنیم چی میشه؟ توهم می دونم از بس موندی خونه حوصله ات سررفته!

همان موقع مادرم وارد خانه میشود و قبل من حرف امیر را تایید می‌کند.

- آره دخترم امیر راست میگه؛ برو بیرون به هوایی بخور!

سرم را پایین انداخته و از روی اجبار قبول میکنم. ولی معنای برق خوشحالی در چشمان امیر برایم قابل فهم نیست.

بعد از آماده شدن هر دو به سمت پارک راه میفتیم. در طول راه سنگینی نگاهش را روی خودم احساس می کنم اما من حتی ذره ای بهش اعتنا نمیکنم.سکوت همچنان بینمان را پر کرده بود.

امير بعد از چند دقیقه، به سکوت بینمان پایان میدهد.

- چرا حرفی نمی زني پريا؟

نیمرخ به سمتش برمیگردم.

+ گفتی قراره قدم بزنیم نه اینکه حرف بزنیم اینطور نیست؟!

فکش از عصبانیت منقبض میشود.

- می شه بگی اینکارا ینی چی؟ چرا اینطوری باهام حرف میزنی؟

پوزخندی میزنم.

+ چطوری حرف می زنم مگه؟

چند ثانیه ای مکث میکند.

- همش ازم فرار می کنی، هیچی رو نمی فهمی پریا، هیچی. یا شایدم می دونی به روی خودت نمیاری.فقط...

+ نه امیر من چیزی نمی دونم. هیچی رو هم نفهمیدم. جنابعالی توضیح بدین ماهم بفهمیم.

سرش رابه طرفین تکان میدهد.

- بیخیال. بگم هم چیزی عوض نمیشه. تو اول و آخرش مال خودم و تو نمی تونی جلوی این اتفاق

رو بگیری.

احساس مشمئز کننده ای نسبت بهش پیدا کرده بودم.کاش میتوانستم سرنوشتم را به میل خودم‌ پیش ببرم.

از فکر خودم خنده ام گرفت؛ مگر تا به حال چند بار اجازه تصمیم گرفتن در مورد زندگی ام را داشتم؟

نفسم را با عصبانیت بیرون میدهم.

+ شتر در خواب بیند پنبه دانه!

- اینم می بینیم.

سرخوش میخندم ولی از درون نابودم!

+ می بینیم!

با رسیدن به پارک روی نزدیک ترین صندلی می‌نشینیم. هوا بسیار سرد بود پس سعی کردم دستم را درجیب هایم فرو کنم که امیر دستم را بین دستان مردانه اش میگیرد. با نفرت نگاهش میکنم؛ سعی میکنم دستانم را احصار

دستانش آزاد کنم ولی محکم تر میگیرد و اجازه‌ی آزادی بهم نمی‌دهد.

+میشه دستمو ول کنی شکست بخدا!عجب گیری کردیما!

فشار کوچکی به دستانم میدهد.

- دستت رو نگرفتم که ول کنم دختر!

با پررویی ابروانم را بالا می‌اندازم.

+کی اینطور؛ ولی اینی که می‌بینی دست منه و من نمی‌خوام تو بگیریش!

اخم می‌کند.

- پس می خوای کی بگیره ها؟

صورتم را به صورتش نزدیک میکنم و زاویه‌ی نگاهم را تغییر می‌دهم.این بار کمی نزدیکتر از قبل!با جسارت میگویم:

+ هرکسی بجز تو!

عصبی دندان هایش را روی هم میفشارد.پیروزمندانه لبخند میزنم.

- اون کیه بگو ببینم؟ کیه که بین ما قرار گرفته ها؟

وقتی جوابی ازم نمیشنود، انگشت اشاره اش را به طرفم نشانه میگیرد و با تهدید می‌گوید:

- به قران قسم فقط بفهمم دلت پیش یکی دیگه اس، بجز من به کس دیگه ای فکر می کنی میکشمت پریا! دارم قسم می خورم پس مواظب کارات باش.

با حرفی که میزند ترس توی دلم رخنه میکند؛ تا کی خدا؟؟بس است این همه اجبار و ترس!

هي اجبار اجبار اجبار...همه سعی می کردند با تهدید به کاری که نمی خواستم مجبورم کنند. امیر شاید پسر خوبی بود ولی هشت سال از من بزرگ تر بود، چطور می توانستم باهاش کنار بیایم؟از فکر که بیرون می‌آیم متوجه نگاه عمیق به خودم میشوم. میخواهم دستانم از دستانش جدا کنم؛که فشارش روی دستم بیشتر میشود و سمت لبهایش میبرد و بوسه ی آرامی پشت دستم میزند.دستانم که سست میشود، از فرصت استفاده میکنم و سریع دستم را از دستانش خارج میکنم و با تمام سرعت به سمت خانه میدوم!صدایش را می شنوم که صدایم میکند ولی دیگر نمیتوانم تحملش کنم. قدم هایم را تند میکنم و با سرعت بیشتری ادامه میدهم؛ تا اینکه یکی از پشت محکم دستم را میگیرد و مرا محکم در بغلش جای میدهد. انگاری او از من زرنگ‌تر بوده؛ نمیشد ازدستش فرار کرد.سرم را به سینه اش تکیه میدهد، چانه اش را روی سرم می‌گذارد؛که بوی عطرش به مشامم میرسد. چقدرخوشبو بود. کی از محبت بدش می آمد؟ ولی من آغوش گرم آرمان را میخواستم نه امیر را! سعی میکنم خودم را ازش جدا کنم ولی اجازه نمیدهد. با عصبانیت لب میزنم:

- ولم کن، خواهش می کنم امیر... به خدا فرار نمی کنم. داری کفرم رو درمیاری ها!

مرا از خود جدا میکند و دستم را محکم میگیرد و دنبال خودش میکشاند.

+ حداقل می شه بگی داریم کجا میریم؟

قدم هایش را محکم تر میکند.

- داریم میریم پیش مامانت.

+ خب برای چی؟ تو برای چی میای من خودم میرم نترس منو نمی دزدن.

- می دونم نمی دزدن...داریم می ریم در مورد ازدواجمون با مامانت حرف بزنیم که کی عقد کنیم!

دهانم کاملا از این حرفش باز مانده بود؛ اصلا معلوم بود این چه می گفت؟

لایه ای از اشک همچون مه ای جلوی دیدگانش را میگیرد.امیر با دیدن چشمان خیسش قلبش به لرزه درمی‌آید.می ایستد؛ همان لحظه قطره ای اشک از گوشه چشمانم پایین می‌لغزد. با انگشت شصتش اشک را از روی گونه ام پاک میکند و با حرص دستش را لای موهایش فرو میبرد.

- پریا چرا اینقد عذابم میدی، من دوست دارم لعنتی خیلی دوست دارم به چشام نگاه کن و عشق رو تو چشام ببین. خانوادت راضی هستن چرا مخالفت می کنی، من چی کم دارم؟ اگه عاشقت نبودم بحثش جدا بود؛ حق داشتی قبول نکنی ولی من دوست دارم. بهم فکر کن هنوزم وقت داری، پرياخواهش می کنم گریه نکن طاقت دیدن اشکاتو ندارم ...

ازش رو برمی‌گردانم.

+ من به زمان نیاز دارم امیر!

- چقدر وقت می خوای؟

+ سه سال؛تا وقتی که دیپلم بگیرم.

- چی، سه سال؟ عمرا!

با التماس نگاهش میکنم.

+ خواهش می کنم امیر...

- به یه شرط!

+ چه شرطی؟

- باید ماه دیگه نامزد کنیم بعد سه سال هم عروسی می کنیم که رسما زنم می شی. قبوله مجبوری

قبول کنیا راه دیگه ای نداری!

چقدر امیر خودخواه بود؛ احساس می کردم که نفرتم از او لحظه به لحظه بیشتر می شد .

+باشه قبوله.

تا میخواهم از کنارش رد شوم دستش را دور کمرم می‌اندازد و بغلم میکند؛دستهایم را روی تخت سینه اش قرار میدهم و ازش جدا میشوم.

+ خب دیگه بسه! انقدر دستمالیم نکن می خوام برم خونه!

نفسش را کلافه بیرون میدهد و با چشمانی درخشان دخترک را میپاید:

- بهتره عادت کنی پریا؛ دفعه ی دیگه این حرف رو ازت نشنوم وگرنه خودت می دونی چیکارا می تونم انجام بدم،پس بهتره عصبیم نکنی و بزاری همه چی با خیر و خوشی تموم بشه. دوست ندارم بزنم زیر حرفم؛پس بهتره تو هم روی حرفات بمونی ماه بانو!

عصبی روی چشمانش براق میشوم. نگاهم پر از نفرت و کینه میشود.

+ باشه...حالا می تونم برم؟

لبخند کمرنگی میزند و دستم را به آرومی لای انگشتانش میگیردو به سمت خانه راه میفتد. داخل کوچه که میشویم نگاه همه روی ما ثابت می‌ماند.شرمگین از نگاه های بقیه سرم را پایین می‌اندازم و آهی از ته دلم میکشم. به هرحال ما نه نامزد بودیم نه چیزی، مردم حق داشتند اینطور ما را نگاه کنند.با رسیدن جلوی در تا میخواهم زنگ در خانه را بزنم، که امیر دستم را ول می‌کند. نگاهش میکنم.نگاه خشمگینش را به سمت همسایه ها می‌اندازد.

- لطفا اینقدر حرف در نیارین!

دستم را دوباره میگیرد و رو به همسایه ها کلامش را ادامه میدهد:

- پریا نامزد منه، اگه فقط یه کلمه بشنوم حرف درآوردین یا به پریا بی احترامی کردین من میدونم و شما؛ فهمیدین؟!

حرف های عصبی امیر را که میشنوند همگی به سمت خانه هایشان میروند.

+ خب رفتن دیگه میشه حالا دستمو ول کنی؟

با تشر رو به من میگوید:

- برو خونه و به مامانت بگو همه چیو!یا خودم بیام...

وسط حرفش میپرم.

+نه! نگران نباش خودم همه چیو بهش می گم قول میدم.

لبانش به آرومی از هم فاصله میگیرند.

-از اینکه باهام راه میای خوشحالم پریا!

زیر لب زمزمه میکنم:

+خب مجبورم...

- چیزی گفتی؟

سرم را به طرفین تکان میدهم.

+ نه من که چیزی نگفتم. دیگه برو...

زنگ در را فشار میدهم.میخواهم وارد خانه شوم که به نگاه منتظرش برمیخورم.

- پریا...

با کمی مکث جواب میدهم.

+ بله؟

قدمی جلو می‌آید.

- خیلی دوست دارم.

نگاهم را پایین انداخته و عقبگرد میکنم. در را به رویش میکوبم. پیشانی ام را به در تکیه میدهم و

قطره ای اشک از چشمانم میچکد.

چکار می توانستم بکنم وقتی تمام فکر و خیالم آرمان بود و حسی به امیر نداشتم.امیر با این امید از من می خواست تا به پیشنهادش فکر کنم بلکه حسی به او ته قلبم باشد؛با اینکه او همه چیز تمام بود؛ از لحاظ قیافه و ظاهر چیزی کم نداشت ولی من قلبم مال دیگری بود .از در جدا میشوم و صلانه صلانه به سمت خانه میروم. مادرم را چشم انتظار میبینم؛ با دیدنم،با لبخندی پهن به سمتم هجوم می‌‌آورد.پوزخندی تحویلش میدهم و به سمت اشپزخانه راه میفتم تا گلویی تازه کنم.

- چی شد دختر؟ کجا رفتین؟ چیکار کردین؟!

دیدگانش ستاره باران میشود.دلش برای خودش میسوزد؛برای ارزوهای سوخته اش؛برای دل شکسته اش؛انگار بدبختی روی سرنوشتش سایه افکنده بود.

مادرم با نگرانی تکانم میدهد:

- دختر نگرانم نکن چرا گریه می کنی بلایی سرت آورد چیشده آخه؟ جون به لبم کردی دختر اخه؟حرفی بهت زده؟ناراحت کرده؟وا پس چرا حرف نمیزنی دختر؟

سرم را پایین می‌اندازم.زهر خندی میزنم و با لحنی سرد و یخ کلامم را به زبان می‌اورم:

+ امیر ازم خاستگاری کرد. منم قبول کردم...

مامانم با چشمانی ستاره باران که ناشی از هیجان و خوشحالی هست،مرا به آغوش میگیرد.

- واقعا؟ دختره ی دیوونه چرا گریه می کنی پس؟ پسر به این خوبی از کجا می تونی مثل این پیدا کنی؟

پوزخندی میزنم.

+ بیخیال مامان، یه ماه دیگه قراره نامزد میکنیم و بعد چهارسال هم عروسی...

تا میخواهد سوالی بپرسد که دستم را سمتش میگیرم.

+ مامان لطفا چیزی نگو... خواهش می کنم ازت!

با گفتن این حرف وارد اتاقم میشوم و روی تخت خودم را پرت میکنم.بغضم از سر میگیرد که دیگر جلویش را نمیگیرم.نمی توانستم اجازه دهم این اتفاق بیفتد؛ باید کاری می کردم تا امیر از من متنفر می شد و خودش این وصلت را بهم می زد!بعد از چند ساعت مشغول مرتب کردن کمد لباس هایم بودم که مادرم وارد اتاق میشود.

- پریا، امیر زنگ زده بود می گفت داره میاد اینجا؛ بیا کمکم کن شام درست کنیم!

با لحنی خشک و بیحال میگویم:

+تو چرا خوشحالی مامان؟

- چرا نباشم؛ دامادم داره میاد خونمون!

+ به بابا گفتی ؟ رضایت داد؟

چند ثانیه ای مکث میکند.شاید تنها امیدم پدرم باشد.

- اولش راضی نمی شد ولی بعد از کلی حرف زدن بالاخره راضیش کردم.

ته دلم امیدوار بودم که شاید پدرم رضایت ندهد؛ ولی با کنترلی که مادرم رویش داشت به نظر نمی

رسید که ناممکن باشد.

با زده شدن زنگ در مادرم اشاره میده که بازش کنم. با دیدن تصویر امیر پشت آیفون دندون قروچه ای میکنم و دکمه را فشار میدهم. با داخل شدنش سلامی میدهد که جوابی از جانب من دریافت نمیکند.تصمیم میگیرم که به اتاقم بروم که با گرفته شدن دستم توسط او متوقف میشوم.

- پریا حاضر شومی خوام ببرمت یه جایی!

بی هیچ حرفی سرم را به نشونه ی قبول حرفایش تکان میدهم. وارد اتاق میشوم و خود را غرق ارایش میکنم.با پوشیدن شلوار لی و مانتوی

کوتاه خاکستری از اتاق خارج میشوم.امیر با دیدنم چشمانش گرد شده میشود.لبانم را میگزم. تا حالا چنین لباسی نپوشیده بودم، همیشه چادر سرم بود ولی خب این جزو نقشه ام بود و مجبور بودم!

مادرم با دیدنم خشکش میزند و با چشم غره ای حوالی ام میکند؛ قبل از اینکه چیزی بگوید صدای امیر در می‌آید.

- پریا دیر شد بیا بریم!

سرم را تکان میدهم که با گرفتن دستم توسط فرد منفور زندگیم قلبم از تپش میفتد. سوار ماشین که میشویم نگاه غضبناکش مرا میترساند.

قدم اول انگار موفقیت آمیز بود.

باید آتش خشمش را بیشتر می کردم؛ دستانم می لرزید برای کاری که می خواستم انجام دهم تردید

داشتم اما برای نجات زندگی ام مجبور بودم.

دستم را روی بازویش میگذارم و کمی بهش فشار میدهم که بی حرف ماشین را کنار جاده پارک میکند.قبل از اینکه بتواند چیزی بگوید خودم شروع میکنم:

+چی شده امیر انگار ناراحتی، چیزی شده؟

دستانش را روی فرمان ماشین محکم میکوبد. عربده میزند:

- این لباسا چیه پوشیدی؟ این آرایش غلیظ چیه؟

خودم را به کوچه علی چپ میزنم:

+وا امیر مگه لباسای من چشونه؟

عصبی دستانش را لای موهای خوش حالتش میبرد و بهشون چنگ میزند:

- چشون نیس پریا. تو خودت میدونی من دوس ندارم اینجوری لباس بپوشی اون وقت تو اینارو میپوشی جلوی من که چی؟میخوای چیو ثابت کنی؟

+ من همیشه اینطوری لباس می پوشم به تو هم ربطی نداره.

به بازویم چنگ می‌اندازد.

- یعنی چی به من ربطی نداره پریا؟ روی سگ منو بالا نیارها وگرنه گرون تموم میشه برات!

از درد به در ماشین میچسبم و دست راستم را روی دست چپم که ضرب دیده قرار میدهم.

+ بازوم رو ول کن دردم گرفت!

به غلط کردن میفتم؛ فکر نمی کردم چنین برخورد تندی داشته باشد. بازویم را به نرمی ول میکند. و با نگاهی شرمگین مرا زیر ذره بین میگیرد.

- پریا ببخش منو حالت خوبه؟ به خدا عصبیم کردی من نمی خواستم بهت آسیب برسونم.

بازویم بدجوری درد می کرد؛ نگاهم را ازش میگیرم که قطره ای اشک روی گونه ام روان میشود.

حالم از این آدم بهم میخورد. دیگر حتی یک لحظه هم نمی خواستم تحملش کنم، دستگیره در را باز میکنم و شروع به دویدن میکنم.دیگر پاهایم نای دویدن نداشتند روی آسفالت فرود می‌آیم و شروع به گریه کردن میکنم. دستی روی شانه ام قرار میگیرد.سرم را با بهت بلند میکنم و خیره ی چشمان به خون نشسته اش میشوم. جلوی پایم زانو میزند و سعی میکند بلندم کند. اعتنایی بهش نمیکنم و پسش میزنم.دستش را دور گردنم قفل میکند و صورتش را مماس با صورتم قرار میدهد.نفس های پر حرارتش که به صورتم میخورد گُر میگیرم.ناخواسته منم دستم را روی شونه هایش میگذارم و خودم را در آغوشش قفل میکنم.با نفس های عمیق که میکشم در تلاشم تا نفس های بند امده ام را به حالت عادی برگردانم.طوری نفسم گرفته بود که قفسه ی سینه ام به شدت بالا و پایین میشد؛امیر ترسیده خودش را عقب میکشد و چونه ام را میگیرد.

- گریه کن پریا!

گریه کن تا آروم بشی.لعنتی گریه کن تا گریه نکنی نمیتونی آروم بشی.خودتو خالی کن! دیدگانم که دوباره پر میشود رخصت فرود آمدن بهشون میدهم.هق هقم که تمام میشود خودم را در جای امنی پیدا میکنم.امیر مرا بغل کرده بود!اما همه این ها از دلتنگی آرمان بود؛ با تصور اینکه شخص مقابلم آرمان بود بغلش کرده بودم. با یادآوری حقیقت خودم را جمع و جور میکنم. چشمانش زیر نور مهتاب می درخشید، احتمالا فکر میکرد بهش علاقه داشتم.نگاه ظفرمندانه اش همچون خاری میشود بر چَشمانم!

+ می خوام برم خونه.

با اخم جواب میدهد:

- ازم ناراحتی پریا؟ ببخش منو پریا، غلط کردم؛ ببخش منو...؟!

سری با تاسف تکان میدهم.

+ همین مونده بود دست روم بلند کنی.

با بالازدن آستینم، کبودی روی بازویم به رویش خودنمایی میکند. چند تا چین بین خط ابروهایش میفتد.

- بیا بریم بیمارستان!

با عصبانیت داد میزنم:

+ نمی خوام برم بیمارستان، چیزی نشده یه کبودی ساده س پماد بزنم خوب میشه!

نفسش را با حرص و جوش فوت میکند:

- باشه پس بیا بریم تا خونه برسونمت!

قدمی به عقب برمیدارم.

+ لازم نکرده خودم راهو بلدم.

تند میگوید:

- پریا رو اعصابم نرو بیا بریم. درضمن الان مامانت شام درست کرده منتظر ماست.

بی حرف سوار ماشین میشوم.استارت میزند که لاستیک های ماشین به اعتراض در می‌آید. سرعت ماشین به قدری زیاد بود که حس می کردم هر

لحظه امکان داشت ماشین از روی زمین کنده شود.

کمی بعد ماشین را کنار خیابان نگه میدارد‌.

+ کجا؟

دستم را بین دستانش میگیرد و بوسه‌ی عمیقی بهش میزند.

- الان میام ماه بانو جانم!

و بدون حرف اضافه ای از ماشین پیاده میشود. برگشتنش کمی طول میکشد.پوفی میکنم و چشمانم را میبندم. با باز شدن در از خواب میپرم با چشم های گرد شده نگاهش میکنم.به سمتم مایل میشود که میپرسم:

+می خوای چیکار کنی؟

پماد را از جیبش خارج میکند و جلوی چشمم میگیرد.

- می خوام پماد بزنم.

شروع به انجام کارش کرد که با برخورد پماد سرد با کبودی ام نالیدم.

- ببخش عزیزم الان تموم میشه.

با رسیدن جلوی در احساس خستگی عجیبی می کردم. بی حرف بدون اینکه به امیر تعارفی کنم داخل خانه میشوم.ولی او پررو تر از این حرف ها بود و خودش دنبالم می آمد. مادرم با دیدن امیر سمتمان آمد.

- خوش اومدی پسرم. بیا بشین پشت میز غذا آماده است. بعد از مدت ها اومدی خونمون دلمون

برات تنگ شده...

امیر با خنده رویش را بوسید:

- خاله جون نگران نباش از این به بعد بیشتر میام اینجا!

در دلم آرزو کردم کاش می مرد و هرگز پایش را اینجا نمی گذاشت. بی توجه به هر دویشان پشت

میز مینشینم و مشغول خوردن غذا میشوم. امیر دقیقا مقابلم مینشیند و با نگاهی سرد مرا از نظر میگذراند، با اینکه سنگینی نگاهش را حس

می کردم حتی سر بالا نگرفتم. بعد از چند ثانیه صدایش به گوشم میرسد:

- پریا میشه برام آب بریزی؟

بهترین فرصت بود برای تحقیر کردن کسی که زندگی را برایم جهنم کرده بود.

+ مگه خودت دست نداری بریز دیگه!

صدای مادرم درمی‌آید:

- دختر این چه طرز حرف زدن با پسرخالته؟

تا خواستم جوابی دهم که امیر پرید وسط کلامم.

- اشکالی نداره خاله؛خودم می ریزم!

بعد ادامه میدهد:

- راستی خاله تصمیم گرفتم نامزدی فردا برگزار بشه!

با شنیدن این حرف انگار نفس کشیدن را فراموش کرده بودم. مگر مخالفت نتیجه ای داشت؟

سرم را پایین انداختم؛ تحمل نشستن میانشان را نداشتم پس بلند شدم و به سرعت سمت اتاقم

دویدم، صدای امیر را پشتم می شنیدم که می گفت: