رمان سکوت تلخ به قلم پانیذ میردار و الناز دادخواه

مقدمه

هوا سرد شده …

نه ! نه …

هواي من سرد شده …

حتی گرفتن فنجان قهوه هم ، دردي را دوا نمی کند …

گرماي حضورت را می خواهم …

چرا صندلی رو به رو خالی ست ؟

***

روزنامه رو روي میز انداختم چشمم روي حروف بزرگ تیتر صفحه اول میلغزید. سرم درد میکرد دست هامو

روي شقیقه هام گذاشتم و اروم فشار دادم لرزش عصبی دست هام کاملا مشهود بود با عصبانیت دندون هامو

روي هم ساییدم باید اعصابمو کنترل میکردم سعی کردم چندتا نفس عمیق بکشم ولی فایده نداشت تیتر ها تو

سرم تکرار میشد با بی حوصلگی از جام بلند شدم و روزنامه رو برداشتم به سمت اتاقم رفتم با قیچی تیتر اول و

ماجراش رو بریدم در کشو رو باز کردم و بریده روزنامه رو روي انبوه زورنامه هاي دیگه گذاشتم. حس میکردم

پرده اي از خشم جلوي چشم هامو میبنده داغه داغ بودم انگار حرارت تنم داشت خفم میکرد. با گام هاي عصبی

خودمو به حموم رسوندم و رفتم تو حتی حوصله دراوردن لباس هامو هم نداشتم دوش اب سرد رو باز کردم و با

همون لباس ها خودمو کشیدم زیر اب سرد. براي لحظه اي بدن داغم بر اثر تماس با قطرات سرد اب شروع به

لرزیدن کرد سرماي اب کم کم به استخون هام نفوذ میکرد و از حرارت بدنم میکاست میتونستم لرزش فک و

دندون هامو حس کنم چشم هامو بستم و سعی کردم سرما رو با همه وجود حس کنم.

صداي قدم هاي بلند و نفس نفس زدن هاي تند صداي ریزش اب و صداي بلند رعدو برق....خاطره اي نه

چندان دور توي ذهنم سایه انداخت. به شدت چشم هامو باز کردم دوش اب سرد رو بستم تنم مثل یخ سرد بود

لباس هامو گوشه اي از حموم انداختم و حوله بلندم رو پوشیدم و از حموم بیرون رفتم. یه راست رفتم تو

اشپزخونه لیوانی رو تا نیمه اب کردم و دو قرص مسکن رو باهاش انداختم بالا تا شاید از سردردم کم بشه یه

فنجون قهوه داغ براي خودم درست کردم و با همون حوله خودمو رو کاناپه انداختم. فنجون رو مقابل صورتم

گرفتم گرمایی که از بخار قهوه به صورتم میخورد کمی ارومم میکرد عطر قهوه بهم ارامش میداد. جرعه اي

نوشیدم گرمایش از دهان تا معده ام رو گرم و طعمش تلخیه دهانم رو تلخ تر کرد زیر لب گفتم:

- تلخ مثل زندگی

پوزخند سردي رو لبام نقش بست با احساس لرزشی چشمم به موبایلم افتاد که اسم نادیا روش خاموش و روشن

میشد با بی میلی جواب دادم

- چیه؟

- سلامت کو؟باز مثل سگ پاچه گیر بد اخلاقی

- گیرم که سلام خب چیکار داري؟

- خوبی؟ منم خوبم تورو خدا خجالتم نده اینقدر حالمو میپرسی همه چی عالیه منم خوبم

- زنگ زدي لودگی کنی؟

- نخیر زنگ زدم به توئه بیشعور بگم خیلی خري که دو ساعته منو تو این سرما اینجا کاشتی اما نیومدي

تازه یادم اومد قرار بود برم ببینمش اه کوتاهی کشیدم و گفتم:

- یادم رفت

- همین؟ یه عذرخواهی کنی بد نیستا!!

- زنگ زدي که من عذر خواهی کنم؟

- چته نیکا؟ چرا بازم سگ شدي؟

- چیزیم نیست

- معلومه لابد بازم نشستی روزنامه خوندي عصبی شدي غمباد گرفتی و منو اینجا کاشتی

- نادیا حوصله ندارم کاري نداري؟

- نیکا کی میخواي بفهمی من نگرانتم؟ ببین داري با خودت چیکار میکنی؟ دیگه بسه دیگه باید فراموش کنی

بیخیال شی اینقدر خودتو عذاب نده

- هه فراموش کنم؟ امکان نداره

- ببین من درکت میکنم ولی تو دیگه داري زیاده روي میکنی؟

با خشم فریاد زدم:

- درکم میکنی؟ چطور میتونی درك کنی؟ مگه مثل من عزیزت رو از دست دادي؟ مگه مثل من با اون صحنه

رو به رو شدي که بدونی چه حسی داره؟ که هرباري که چشم هاتو میبندي بتونی اون تصویر رو جلوي چشم

هات ببینی چطور میتونی درکم کنی؟ نه تو نه هیچکس دیگه نمیتونه درکم کنه

- باشه تو میگی نمیتونم پس جاي اینکه بریزي تو خودت بیا حرف بزن بزار سبک شی سه ماهه خودتو حبس

کردي تو خونه با هیچ کس حرف نمیزنی حتی گریه هم نمیکنی داري خودتو نابود میکنی

- هرچی بیشتر تو خودم نگه دارم راحت تر میتونم خودمو اماده کنم

- اماده واس چی؟

- بعدا برات تعریف میکنم الان حوصله ندارم کاري نداري؟

- بیا فردا ببینمت خواهش میکنم

- باشه

- مثل امروز قالم نمیزاري؟

- نه

- پس همون جاي همیشگی منتظرم باش ساعت 10 باشه؟

- باشه

بی خداحافظی گوشی رو قطع کردم حوصله نصیحت هاي اینو دیگه نداشتم

فنجون رو روي میز شیشه اي گذاشتم براي لحظه اي صداي جیغ جیغویی تو ذهنم فریاد زد:

- هی مگه صدبار نمیگم فنجون قهوت رو نزار رو میز جاي لکش میمونه؟ تنبل یه زیر فنجونی بردار

چشم هامو رو هم فشار دادم تا صداي ذهنم رو خفه کنم. زیر لب گفتم

- خدایا خاطره هاش کی تموم میشه؟

اونقدر به بخار فنجون نگاه کردم که نفهمیدم کی چشم هام سنگین شد و خوابم برد.

توي خیابون قدم بر میداشتم هوا ابري بود و سوز سردي داشت چطور فراموش کرده بودم چتر بیارم؟ دست هامو

توي جیب بارونی مشکی بلندم فرو کردم و یقه اش را بالاتر کشیدم تا شاید بیشتر بتونم خودمو گرم کنم به

داخل کوچه اشناي همیشگی پیچیدم سعی کردم گام هام رو تند تر کنم صداي بلند رعدو و برق تو فضا پیچید

و به مراتب اون بارون مثل شلاق شروع به باریدن کرد زیر لب غریدم:

- لعنت به این شانس

صداي پاشنه نیم بوتم توي فضا میپیچید دلشوره عجیبی به دلم افتاده بود باد سرد پوست صورتم رو به سوزش

می انداخت میتونستم لرزش دندون هامو حس کنم سعی کردم تندتر بدوم به انتهاي کوچه فکر کردم به خونه

تصوري از گرما و ارامش تو ذهنم نقش بست که لبخند خفیفی رو روي لب هام نشوند باید میرسیدم خونه تا

گرم بشم و ارامش داشته باشم. دیگه تقریبا داشتم میدویدم کوچه بیش از حد تاریک بود تاریک تر از همیشه

انگار میخواست من رو از رسیدن به انتها باز داره مصمم تر دویدم نزدیک در سفید و اشنا که رسیدم از دویدن

ایستادم و روي زانو خم شدم تا نفسی تازه کنم به نفس نفس افتاده بودم ناخوداگاه خندیدم مگه روح دیده بودم

که میدویدم؟ مثل بچه هاي کوچیکی که از تاریکی میترسن همونطور که بی صدا میخندیدم توي کیفم به

دنبال کلید نقره گشتم صداي جیرینگ جیرینگش از زیپ پشتی میومد دستمو تو زیپ کردم و اوردمش بیرون

اما از بین دست هاي خیسم لغزید و به زمین افتاد کوچه تاریک تر از اون بود که بتونم ببینمش کورمال کورمال

رو زمین دست کشیدم اثري ازش نبود رفتم جلوتر و روي زمین دست میکشیدم. دستم به جسم سردي خورد

سرد مثل یخ اما لطیف انگار.... دست هام خشک شد براي لحظه اي صداي بلند رعد فضا را شکافت و لحظهاي

بعد نورش تاریکی کوچه را از بین برد و نگاه خیره ام مات روي چیزي موند که روي زمین کنار دستم افتاده بود.

ثانیه اي بعد صداي جیغ هاي پی در پی و گوش خراشم سکوت کوچه را شکست.

با جیغ کوتاهی از جا پریدم نفس نفس میزدم و قطرات عرق روي پیشانیم نشسته بود چند نفس عمیق کشیدم

چشم هام روي عقربه هاي شب نماي ساعت خیره موند سه نیمه شب بود. زیر لب زمزمه کردم

- کی این کاب*و*س لعنتی تموم میشه

از جام بلند شدم و رفتم تو اتاق لباسامو عوض کردم و برگشتم تو اشپزخونه یه بطري نوشیدنی و یه گیلاس

برداشتم و رفتم کنار پنجره رو صندلی کنار پنجره نشستم و گیلاسمو پر کردم یه جرعه نوشیدم تندیش معده

خالیمو سوزوند و چینی روي پیشونیم نشست جرعه دیگه اي نوشیدنم و گیلاس رو لبه پنجره گذاشتم سیگاري

اتش زدم و پک عمیقی کشیدم و با طمانینه دود غلیظش رو بیرون دادم نگاهم بین پیچ و تاب دود میگشت پک

دیگري کشیدم و به صداي بارانی که هر لحظه تندتر میشد گوش دادم. متنفر بودم از این فصل سرد. تا طلوع

صبح همونجا نشستم و غرق در افکارم شدم باید تصمیم میگرفتم تصمیمی مهم تصمیمی که شاید زندگیم رو

به نابودي میکشید.

با طلوع خورشید من هم تصمیم قطعی گرفتم. با اراده اي محکم از جا بلند شدم و به اشپزخونه رفتم صبحانه

ساده اي خوردم و اتاقم رو جمع و جور کردم مانتوي مشکی رنگم رو پوشیدم نگاهم بین رنگ هاي متنوع شال

هام خیره موند دستم رفت به سمت شال مشکی ولی لحظه اي تردید کردم سه ماه بود سیاه پوش بودم اما

امروز نه امروز روز جدیدي بود روزي بود که میخواستم تمام زندگیم رو عوض کنم شال سفیدم رو برداشتم و

روي سرم انداختم کیف کوچکم هم روي دوشم قرار دادم و به سمت در رفتم رو به روي اینه ایستادم نگاهم

روي غریبه اي که توي اینه بهم خیره شده بود ثابت موند مطمئنا اون دختر رنگ پریده با چهره اي سرد و

نگاهی سرد تر من نبودم نه خیلی وقته که دیگه من نیستم.....این دیگه اون نیکاي قدیم نیست بلکه یه ادم

جدیده یه نیکاي جدید با یه شخصیت جدید...نیکایی که پره از انتقام و خشم نیکایی که میخواد بسوزونه و

براش مهم نیست که حتی خودشم تو اتش این انتقام بسوزه به تصویر غریبه خودم در اینه لبخندي زدم و گفتم

- بازي داره شروع میشه.

یکم زودتر از ساعت قرار رسیده بودم مثل همیشه. عادت داشتم همیشه یکم زودتر خودمو برسونم، تکیه امو

دادم به دیوار و مشغول تماشاي خیابون شدم صداي سرسام آور بوق هاي ماشین با صداي بم پسرك جوانی که

قرآن هاي کوچک میفروخت و صداي گریه هاي بلند کودکی که با لجبازي دست مادرش رو به سمت مغازه اي

میکشید در هم آمیخته بود و مثل سوهانی به روحم کشیده میشد کم طاقت شده بودم نگاهم به سمت راه پله

هاي باریک ساختمون بلند کشیده شد با بی صبري ساعتم رو چک کردم. و دوباره به در چشم دوختم سایه

دختر ظریف و بلند قامتی که توي راه پله اشکار شد به انتظارم پایان داد. تکیه امو از دیوار برداشتم و چند قدم به

جلو رفتم با عجله و بدون توجه اینکه منو ببینه مشغول حرکت به سمت انتهاي خیابون شد و در تلاش براي جا

دادن چند برگه داخل کیف کوچکش بود با چند گام بلند خودمو بهش رسوندم و با صداي بلند گفتم :

- سلام

از جا پرید و وقتی نگاهش به من افتاد با چشم غره اي گفت:

- زهرمار میمیري مثل آدم خودتو نشون بدي؟

دوباره از سرتا پام نگاهی انداخت و گفت:

- خدارو شکر خودتو از حالت کلاغ سیاه دراوردي.

- گفتی بیام ببینمت که تیکه بندازي؟

- نه. بریم که زود اومدي

- اره یه ربع منتظر موندم میدونستم کلاست طول میکشه که تموم شه

- اره امروز کارم زیاد بود

- کجا بریم؟

- همون کافه همیشگی

- باشه

همونطور که به سمت انتهاي خیابون میرفتیم با لحنی که سعی میکرد کنترل شده باشه گفت:

- بهتري؟

- خوبم

- این خوبم معناي خوب بودن نمیده.

- نمیدونم چی بگم بگم خوبم؟ نه نیستم بگم بدم بازم نیستم حس میکنم اصلا خودم نیستم نیکا نیستم انگار

اون دختر یه جایی تو وجودم مرد.

- نیکا...

- خودم حس میکنم نادیا من دیگه اون نیستم همه برنامه هاي زندگیم بهم خورد اما میخوام خودمو دوباره

بسازم.

- خوشحال میشم کمکت کنم که زندگیتو از سر بگیري بلاخره تو هم باید ادامه بدي و همه چیزو فراموش

کنی.

پوزخند تلخی رو لبام نقش بست هنوز نمیدونست چه چیزایی تو ذهنم میگذره.

به کافه اي که پاتوق همیشگیمون بود رسیدیم وارد شدیم نگامو به محیط اشناي قدیمی دوختم چقدر همه چیز

به نظرم دور میرسید انگار سال ها از اخرین باري که اومده بودم میگذشت به سمت میز همیشگیمون رفتیم

براي لحظه اي سایه سه دختر که از ته دل میخندیدن رو پشت میز ها دیدم اما با پلک زدن اون سایه از چشم

هام گریخت. نادیا دستشو روي شونم گذاشت و گفت:

- میدونم اما باید باهاش کنار بیاي

بی حرف سرمو تکون دادم و پشت صندلی نشستم. گارسون منو رو جلوي رومون گذاشت بدون اینکه نگاهی به

منو بندازم گفتم :

- یه قهوه ترك

نادیا هم لحظه اي به منو خیره شد و گفت :

- یه اسپرسو

گارسون باشه اي گفت و رفت نادیا درحالیکه با چشم هاش کوچیک ترین حرکت منو میپایید گفت:

- هیچ وقت حاضر نبودي قهوه بخوري چه برسه قهوه ترك

- ادم گاهی سلیقشو عوض میکنه

- مطمئنی این ربطی به سلیقه نیکو نداره؟

- اسمشو نیار

- چرا نباید اسمشو بیارم؟ فکر میکنی اون فقط براي تو عزیز بود؟ نه اینطور نیست براي منم عزیز بود میدونی

چندبار سه نفري پشت این میزا نشستیم و باهم حرف زدیم و خندیدیم؟ فکر میکنی روزایی که با هم گذروندیمو

یادم میره؟ فکر میکنی فقط تو هستی که عزیزت رو از دست دادي؟ نه اینطور نیست تو یه نفرو از دست داري

ولی من دو نفرو از دست دادم. نیکو رفت ولی با رفتنش من تورو هم از دست دادم یه نگاه به خودت بنداز! ببین

چقدر لاغر شدي این همون نیکاي شیطونه که صداي خندش تا سر کوچه میرفت؟ همون نیکا که از شیطنت

هاش هیچکس در امان نبود؟ ببین چه بلایی سر خودت اوردي؟ فکر میکنی اگه نیکو بود راضی بود که با

خودت اینکارو کنی میدونی چقدر ناراحت میشد اگه با این وضع میدیدت؟

دیگه اعصابم توان شنیدن این حرفا رو نداشت ناخوداگاه داد زدم:

- ولی نیست نیکو نیست دیگه هم بر نمیگرده

همه میزها توجهشون به ما جلب شد میتونست تعداد سرهایی که به سمتمون برگشته بود حس کنم با حالت

عصبی به دو پسر که میز کناریمون بودن و بهمون خیره شده بودم گفتم:

- چیه دیدن داره؟

نادیا زیرلب گفت:

- نیکا اروم باش

- ببخشید نمیتونم تحمل کنم در موردش حرف بزنیم

- ولی باید حرف بزنی نیکا سه ماه گذشته دیگه باید از لاك خودت در بیاي

- ببین نادیا گفتم بیاي اینجا که باهم صحبت کنیم

- باشه من حاضرم هرچی دوس داري بگو گوش میدم و کمکت میکنم ولی اینقدر نریز تو خودت

- باشه پس گوش میکنی و کمک میکنی؟

- اره

- قول بده کمکم میکنی

- قول میدم هرطور شده کمکت میکنم

- من تو این مدت خیلی فکر کردم هر روزم رو داشتم فکر میکردم تا بتونم این اتفاقا رو هضم کنم و کنار

بیام.....ولی نشد نتونستم کنار بیام یه چیزي از درون داره منو میخوره یه خشم یه عصبانیت که کم نمیشه داره

روز به روز بیشتر میشه.

- اینا طبیعیه.

- بزار حرفام تموم شه. یه آتیش داره وجودمو میسوزونه و من تصمیمو گرفتم که چیکار کنم من میدونم اون

حادثه اتفاقی نبود میدونم کاسه اي زیر نیم کاسه اس همه میدونن ولی روش سرپوش گذاشتن نتونستم کسی

که اینکارو کرده به سزاي عملش برسونن و این داره منو آتیش میزنه.

- از تو کاري بر نمیاد فقط باید اون خاطره رو فراموش کنی.

- میخوام انتقام بگیرم.

با ناباوري گفت:

- چی؟؟؟؟

- شنیدي چی گفتم میخوام انتقام بگیرم این آتیش داره منو میسوزونه و من میخوام کسایی که مسئول این

حادثه هستن رو با این آتیش بسوزونم.

- دیونه شدي؟ تو حتی نمیدونی چطور این اتفاق افتاده! حتی پلیس هم نفهمیده اونوقت تو میخواي سرخود

تنهایی چیکار کنی؟

- من میدونم.

- یعنی چی؟

- نمیتونم بیشتر توضیح بدم نادیا الان وقتش نیست اون زمانی که کامل همه چیزو بفهمم بهت میگم و تو قول

دادي که کمکم کنی.

- نیکا خودتو نباید توي دردسر بندازي.

- من نمیتونم فراموش کنم

- شاید بهتر باشه بري با یه روانپزشک صحبت کنی شاید بتونه آرومت کنه.

- من ارومم نیازي به روانپزشک ندارم به تنها چیزي که نیاز دارم انتقامه که این آتیش خاموش بشه.

- خودت میفهمی چی داري میگی؟

- آره.

- خداي من باور نمیکنم جدي باشی.

- اما هستم تو این مدت یکم تحقیق کردم یکم دیگه زمان لازم دارم بعد بهت میگم میخوام چیکار کنم نترس

تورو به دردسر نمیندازم.

میتونستم تو چشاش نگرانی رو ببینم اما دیگه هیچی نمیتونست منو از تصمیمم منصرف کنه.

فنجون قهوه رو تا ته سر کشیدم و از جا بلند شدم.

- من دیگه باید برم مراقب خودت باش نادیا بازم باهات تماس میگیرم.

- باشه تو هم همینطور.

از کافه بیرون اومدم و مشغول قدم زدن شدم خودم هم نمیدونستم به چه سمتی میرم فقط نیاز داشتم قدم بزنم

و فکر کنم ذهنم خسته بود خیلی خسته.. میتونستم نادیا رو درك کنم نگران بود مثل همیشه . نادیا دختر

عموي بزرگمه از بچگی همیشه چون بزرگتر بود نسبت به ما حس مسئولیت داشت و سعی میکرد مراقبمون

باشه همیشه نگرانمون بود میتونستم از چشاش این حس رو درك کنم ولی نمیتونستم تصمیمو عوض کنم تنها

چیزي که سرپا نگهم داشته فکر انتقامه اگه اونم نباشه من دلیلی براي ادامه زندگی ندارم، امیدي ندارم، هیچی

ندارم، دیگه چیزي برام باقی نمونده. من به این حس نیاز دارم تا زنده بمونم تا بتونم راهمو ادامه بدم تا زمانی

که انتقام نگیرم خیالم راحت نمیشه. نگاهی به ساعتم انداختم کجا میتونستم برم؟ خونه؟ خونه خالی که

هیچکس توش منتظرم نیست. نه ! تحمل فضاي خونه رو ندارم اتاقاي خالی بهم فشار میاره. با فکري که تو

سرم بود جلوي اولین ماشین که رد میشد رو گرفتم و سوار شدم.

یک ساعت بعد رسیده بودم به پارکی که همیشه با نیکو براي پیاده روي میومدیم نشستم رو صندلی و خیره

شدم به رو به رو. اصلا به چه امیدي زندگی میکردم؟ وقتی نه مادر و پدري برام مونده و نه خواهري! نه کسی

که توي خونه منتظرم باشه. دلمو به کی خوش کردم؟ به تنهایی؟ به غم؟ به این سنگینی که داره دلمو خون

میکنه؟

ساعت ها نشستم و گنگ خیره شدم به روزهایی که بی کسی درش فریاد میزد

دلم میخواست برم سر مزار نیکو. از زمانی که فوت شده بود تا الان نرفته بودم میترسیدم برم و باور کنم که

رفته برم و ببینم جاي خالیشو. دلم طاقت دیدن سنگ مزارشو نداشت. دلم طاقت نداشت ببینم از نیکو هم فقط

یه اسم روي سنگی سرد به جا مونده. روي رفتن رو نداشتم وقتی نمیدونم کی خواهر مثل دسته گلمو پر پر

کرده با چه رویی برم سر مزارش؟ دلم خیلی هواي دیدنشو کرده بود ولی باید خودمو تنبیه کنم. نه تازمانی که

به انتقام یه قدم نزدیک تر نشدم و پرده از این راز بر نداشتم حق دیدنشو ندارم. حق رفتن سر خاکشو ندارم

بغض گلومو می فشرد، لبمو محکم گاز گرفتم و تنها فکري که از ذهنم گذشت این بود.

- هنوز نباید گریه کنم!

برگشتم خونه.ساعت از 9 شب هم گذشته بود معدم درد میکرد هیچی نخورده بودم در یخچال رو باز کردم و یه

تخم مرغ بیرون اوردم و توي تابه شکستم و به صداي جیلیز جیلیزش گوش دادم من مثل نیکو هنرمند نبودم

اشپزي هم بلد نبودم. خاطره محوي از ذهنم گذشت.

نیکو تو اشپزخونه مشغول درست کردم شامی بود و من داشتم به سیب زمینی ها ناخونک میزدم با خنده گفت:

- نیکا کی میخواي از تنبلی دست برداري و اشپزي یاد بگیري؟ بخدا اینا هنره واس یه دختر مهمه اشپزي بلد

باشه

- اوف کی حوصله داره؟ ولش کن

- یعنی اگه یه روز من نباشم تو باید از گرسنگی تلف شی؟

- فعلا که هستی تا تو ابجی مهربونم هستی من همیشه سیر سیر میمونم تا تورو دارم غم ندارم

- همینطوري خرم میکنی که هر روز برات غذا درست کنم دیگه شکمو

صداي خنده هاي جفتمون اشپزخونه رو پر کرد. لبخند تلخی رو لب هام نشست و نگاهم از مه خاطرات بیرون

اومد و روي تخم مرغی که داشت میسوخت خیره موند. زیر اجاقو کم کردم

- لعنتی

نشستم پشت میز حوصله درست کردن یکی دیگه رو نداشتم یه تیکه نون برداشتم و تخم مرغ نیم سوخته رو

هموطوري خوردم. درد معدم اروم گرفت دستی به موهام کشیدم دیگه وقت تلف کردن بس بود باید مشغول

کارم میشدم.

رفتم سمت اتاق در کمدو باز کردم و همه تیکه هاي بریده شده روزنامه هایی که تو این مدت جمع کرده بودم

برداشتم و رو تخت نشستم زیرو روشون کردم تا اونی که میخواستم پیدا کردم تاریخش مال سه ماه پیش بود

اولین تیکه روزنامه اي که بریدمش چشم هامو بستم تک تک ثانیه ها و لحظه ها رو میتونستم تو ذهنم تجسم

کنم

25 مهر

گرماي تابستون تموم شده بود و هوا رو به سردي میرفت. باید میرفتم کلاس و دیرم شده بود شهاب قرار بود

بیاد دنبالم تا باهم بریم دانشگاه ولی زنگ زده بود و گفت کار داره نمیتونه بیاد با عجله دنبال مقنعم میگشتم

نیکو اومد دم اتاق و به در تیکه داد و گفت:

- نیکا اروم باش نترس دیر نمیشه

- دیر شده دختر با این ترافیک تا برسم استاد میره سر کلاس

- عجله نکن چیزي نمیشه

حس کردم میخواد چیزي بگه تو چشم هاش سایه اي از اضطراب بود

- نیکو چیزي شده؟

- چی... نه ...چیزي نیست

- چرا نگرانی؟ چیزي شده؟

- نه فقط دلشوره دارم . داري میري مراقب خودت باش

گونشو ب*و*سیدم و گفتم :

- باشه ابجی یکی از اون شام هاي خوشمزتو درست کن تا بیام

- باشه برو به سلامت

چقدر احمق بودم که نگرانیشو درك نکردم حتی براي دونستنش هم اصراري نکردم فقط با عجله کفش هامو

پوشیدم و رفتم و تا الان روزي هزار بار خودمو لعنت میکنم و میگم کاش نمی رفتم.

ساعت 9 شب بود خیلی دیر کرده بودم هوا سرد و بارونی بود و اتوب*و*س دیر اومده بود و من حتی چترم هم جا

گذاشته بودم. کوچه برخلاف همیشه تاریک بود تاریک و ساکت و این ازارم میداد حس بدي داشتم و دلم

میخواست زودتر به خونه برسم سوز سرد و بارون شدید صداي انعکاس پاشنه کفش هام تو کوچه میپیچید

دلشوره اي ناگهانی به سراغم اومده بود میدویدم تا به خونه برسم. انتهاي کوچه نزدیک خونه ایستادم کلید از

میان دست هاي خیسم لغزید و توي تاریکی کورمال کورمال دنبالش میگشتم دستم روي زمین به جسمی

برخورد کرد. جسمی سرد ولی لطیف براي لحظه اي دستم خشک شد و صداي نفس هام قطع شد صداي بلند

رعدو برق تو کوچه طنین انداخت و لحظه اي بعد نورش فضا رو روشن کرد و من جلوي خودم چیزي رو دیدم

که هرگز تصویرش از جلوي چشم هام کنار نمیره. خواهرم نیکوي من غرق در خون کنار در افتاده بود چشم

هاش وحشت زده و باز بود میتونستم سایه ترس و وحشتی رو که تو اخرین لحظه زندگیش حس کرده بود ببینم

بدنش مثل یخ سرد بود ودست هاش دو طر ف بدنش باز افتاده بود. صداي جیغم کوچه رو پر کرد.

پلیس نتونست چیزي بفهمه فقط چندین روز پی در پی از اهل محل و من بازجویی کردند و در اخر به نتیجه اي

نرسیدن و با جمله پی گیري میکنیمش همه چیزو بیخیال شدند خواهرم با سه ضربه چاقو کشته شد توي کوچه

اي که بیشتر وقت ها شلوغ بود و دم آپارتمانی که 5 خانواده دیگه توش زندگی میکردند اما هیچ کس چیزي

ندید و نشنید شاید هم دیدن و شنیدن ولی خودشونو به ندیدن زدن . همین حسرتی شد براي من که افسوس

بخورم چرا تنهاش گذاشتم و سوالی تو ذهنم پر بشه کی همچین خصومتی با خواهر من داشت که اینطوري

نابودش کرد؟ خواهر من که تو ارامش و سر به زیري و نجابت حرف اولو میزد.

بریده روزنامه حاکی گزارشی از صحبت هاي پلیس و خبرنگاران بود که طبق معمول میگفتن موضوع در حال

بررسیه سه ماه گذشته اما هنوز هم کسی نفهمیده قتل براي چی بود و قاتل کی بوده

از اون روز به خبر هاي قتل روزنامه ها حساس شده بودم دونه دونه میبریدم و نگهشون میداشتم انگار دنبال

قاتل خواهرم باشم باید پیداش میکردم باید میفهمیدم کیه و سعی میکردم با زجرآورترین راه ممکن بکشمش تا

زجري که خواهرم کشید حس کنه.

گزارش رو یه بار دیگه خوندم از اول تا اخر. چرا یکی باید بیاد نیکو رو بکشه؟ نیکو که با کسی خصومت نداشت.

تا اونجا که میدونم رابطه عاشقانه اي هم نداشت که کسی بخواد تلافی کنه . سرمو بین دستام گرفتم یعنی چیه

که از چشمم دور مونده؟ چه چیزي رو نادیده گرفتم؟

نمیشه یه اتفاق بوده باشه مگه ممکنه؟ یکی بیاد دم خونه من و خواهرم رو دم در بکشه به همین سادگی؟ باید

یه دلیلی براش بوده باشه که من نمیتونم پیداش کنم. به نیکو فکر کردم به قد بلندش به حرکات ظریفش به

لبخندي که از روي لباش محو نمیشد به محبت هاي مادرانش به احساس مسئولیتش. نیکوي من خواهر من

دختري نبود که دنبال دردسر باشه زیر لب گفتم:

- نیکو تو چیکار کردي؟ چیکار کردي که این بلارو سرت اوردن؟

روزنامه هارو دوباره خوندم هرچی بیشتر میخوندم کمتر سر در میاوردم. نگاهمو به اتاق نیکو دوختم چند وقته

که پامو تو اتاقش نذاشتم؟ از روزي که پلیس خونه رو براي پیدا کردن سر نخی زیر و رو کرد دیگه کسی پاشو

توي اون اتاق نزاشت دلم توان اینو نداشت که بخوام وارد اتاقش شم و صندلیشو خالی ببینم.

اما اگه بخوام چیزي رو بفهمم چاره اي جز این ندارم تنها با خوندن متن هاي مزخرف روزنامه ها نمیشه قاتلی

رو پیدا کرد. از جا بلند شدم و به دم اتاقش رفتم دست به اندازه دستگیره در سرد بود نفس عمیقی کشیدم و

سعی کردم لرزش پاهام که بالا میومد و دست هامو در بر میگرفت رو نادیده بگیرم. نفس عمکیقی کشیدم و

چشم هامو بستم فشار کمی به دستگیره وارد کردم در هب ارامی بدون کوچکترین صدایی باز شد قدمی به

داخل گذاشتم و چشم هامو باز کردم و نگاهم با اتاقی خالی از وجودش مواجه شد نمیدونم چرا دلم میخواست

وقتی در باز میشه دوباره نیکو رو ببینم که بالششو به سمتم پرت میکنه و با خنده میگه:

- باز یادت رفت در بزنی فضول خانم؟

و منم زبون درازي کنم و در جوابش بگم:

- مگه چی رو قایم میکنی که باید اول در بزنم بعد بیام داخل.

اتاق خالی و سرد بود چراغ رو روشن کردم تختش هنوز مثل همیشه مرتب و دست نخورده بود ولی بقیه اتاق به

لطف وجود پلیس ها در هم و ریخت و پاش بود کتاب هاي مورد علاقش روي زمین ریخته بود و یه لایه قطور

خاك رویشان به چشم میخورد.

یکی از کتاب هارو برداشتم و بازش کردم صفحه اول دست خط نیکو به چشم میخورد که تاریخ خریده شدن

کتاب رو نوشته عادت داشت صفحه اول هر کتابی که میخرید تاریخ بنویسه هربار ازش میپرسیدم فایدش چیه؟

میگفت:

-ادم که پیر میشه اینارو باز میکنه و یاد اون روزا میوفته و کلی کیف میده بعد با خودت میگی واي من اینو سی

سال پیش خریده بودم

اشک تو چشام حلقه زد و بغضم به سختی پنجه هاشو به گلویم میکشید تا شاید راهی براي شکستن قفس و

ازادي پیدا کنه. در دل گفتم نیکوي من ابجی گلم دیدي پرنده عمرت مجال پیدا نکرد که تا پیري پرواز کنه

دیدي که بال پر زندگیت چیده شد؟ رفتی و این همه خاطره گذاشتی تا من ذره ذره توي موج خاطرات غرق

بشم.

کتاب هارو دونه دونه جمع کردم و گذاشتم توي قفسه لباس هاشو دونه دونه تا کردم و توي کمدش گذاشتم

لباس هاش هنوز عطر تنشو میداد نشستم رو تختشو کل اتاق رو از نظر گذروندم دست و دلم به این نمیرفت که

بخوام بین وسایلش فضولی کنم. نگاهم به صندوقچه کوچکش افتاد هیجوقت نشونم نمیداد چی اونجا نگه

میداره همیشه کلیدشو قایم میکرد اما حالا به لطف کاراگاه ها قفلش شکسته بود و مطمئنا داخلش چندین بار

دست به دست شده بود تنم از عصبانیت و نفرت لرزید چطور جرات کردند وسایل خواهر نازنینم رو بهم بریزن و

بعد از این همه مدت بگن هیچی نمیدونن.

صندوقچه رو برداشتم دستم لرزید و تردید کرد ولی مجالی بهش ندادم تا منصرفم کنه در صندوق رو باز کردم و

براي اولین بار تونستم ببینم نیکو چه چیزهایی رو ازم پنهان میکرد. چیز ارزشمندي داخلش نبود فقط چندین

بریده کاغذ شعر چندتا انگشتر بدلی یه گل سر شکسته یه عروسک چوبی قدیمی و یه چیز عجیب جعبه

متوسطی که از چوپ خوشرنگی ساخته شده بود و وقتی بازش میکردي درش تبدیل به اینه بزرگی میشد و

داخل جعبه هم برس موي کوچکی با دو تا گیره سر قرار داشت که همه با نگین هاي خوشرنگی تزئین شده

بودند. تعجب کردم تاحالا ندیده بودم نیکو از همچین چیزي استفاده کنه بقیه وسایل مال دوران بچگیش بود و

قبلا دیده بودم ولی این بنظر تازه و جدید میومد و مطمئن بودم یه بار هم ندیدم با این برس موهاشو شونه کنه

یا حتی این گیره هارو به سرش بزنه و اگه اینو اینجا نگه داشته پس حتما براش خیلی عزیز بوده. صندوقچه رو

سر جاش گذاشتم و فقط جعبه اینه رو برداشتم برس چوبی رو برداشتم و اروم دستمو روش کشیدم کار ظریفی

بود و خیلی هم زیبا اینو از کجا گرفته بود؟ بنظر نمیاد کار تهران باشه ولی نیکو که تاحالا مسافرت نرفته. جعبه

رو روي میز گذاشتم باید یادم بمونه ببرمش یکی دو جا نشون بدم شاید بفهمم کار کجاس.

سراغ کشوي میزش رفتم و همه چیز رو گشتم اما هرچی بیشتر میگشتم کمتر به نتیجه میرسیدم نیکو هیچ

چیزي نداشت که بتونه منو به سمت پیدا کردن قاتلش هدایت کنه.

بین همه خرت و پرت ها چشمم به دفتر خاطراتش افتاد نمیدونستم خوندنش کار درستیه یا نه مسلما نیکو هرگز

دوست نداشت کسی از راز هاش با خبر بشه. ولی انگار دفترخاطراتش براي پلیس ها جالب نبود یا اینکه متوجه

نشده بودن که همینطوري رهاش کرده بودن شاید چون بین جزوه هاي دانشگاهیش بود مامورا متوجه نشدن

که این یه دفترچه خاطراته شاید اگه منم قبلا ندیده بودم نمیفهمیدم چون جلدش دقیق مثل دفترهاي

دانشگاهش بود و حتی چند صفحه اول هم در مورد کلاساتش نوشته بود ولی چون یه بار روي تختش دیده

بودم و یواشکی چند صفحه خونده بودم میدونستم این دفتر چیه. از بین کتاب ها برش داشتم و از اتاق بیرون

رفتم توي اتاق نیکو حس خفگی میکردم توي اتاق خودم راحت تر بودم

روي تختم نشستم و به بالش تکیه دادم چشم هامو بستم و از خودم پرسیدم:

- یعنی ایرادي نداره اگه بخونمش؟ نیکو ناراحت میشه؟ اون که نیست ناراحت بشه ولی... شاید دلش راضی

نباشه من خاطرات خصوصیش رو بخونم

چشم هامو محکمتر روي هم فشار دادم اگه بخوام بدونم چه اتفاقی افتاده مجبور بخونم مجبورم بخونم شاید یه

سر نخی از این معماي لعنتی تو ذهنم بیاد و بفهمم چی باعث شده اخر من خواهر عزیز من چنین اتفاقی براش

بیوفته. نفس عمیقی کشیدم و دفتر رو باز کردم صفحات اول تماما راجع به کلاس هاي دانشگاهش بودچشمم

روي صفحه اي با طرح هاي رنگی خیره موند اطراف متن دفترچه رو پر از گل هاي رنگی کشیده بود شروع

کردم به خوندن

" امروز روز قشنگیه خیلی قشنگ انگار با همه روز هاي دیگه فرق می کنه انگار خورشید گرم تره انگار گل ها

خوشرنگ ترن شاید همه اینا واسه اینه که قلبم امروز گرم تره. اره امروز روز خیلی خوبیه بعد مدت ها قلبم از

سردي بیرون اومد و غم و غصه هاي این مدت از ذهنم کم رنگ شد همش به خاطر اونه!

با این که مدت ها می دیدمش ولی هرگز فکر نمی کردم زمانی پیش بیاد که به من ابراز علاقه کنه همیشه ته

دلم یه حسی بهش بود هروقت می دیدمش قلبم یه جوري میشد ولی خب هرگز تصور این روز رو نمی کردم

ولی الان دلم می خواد از خوشحالی پرواز کنم گرچه میدونم خنده داره دارم مثل بچه هاي 15 ساله ذوق می

کنم ولی امروز بهترین حسی رو دارم که تو این مدت داشتم.

فردا می خوام باهاش برم بیرون اولین باره که واقعا با کسی قرار می زارم از الان دارم فکر می کنم لباس چی

بپوشم خدا کنه همه چی خوب پیش بره

خیلی خوشحالم"

خشک شدم یعنی کسی تو زندگی نیکو بوده؟ پس چرا من از چیزي خبر نداشتم؟ شایدم اتفاقی نبوده شاید همه

چی بهم خورده اگر چیزي بود نیکو به من می گفت ورق زدم به صفحه بعد تاریخ فرداي اون روز بود

" اوف امروز کلی استرس داشتم که چی بپوشم و چیکار کنم ولی اخرش تصمیم گرفتم همون لباساي معمولی

خودمو بپوشم اون که همینجوري منو دیده و پسندیده دیگه کی رو می خوام گول بزنم؟ با این که خیلی هیجان

دارم ولی نتوسنتم به نیکا چیزي بگم نمیدونم چرا شاید شرم دارم از این همه احساسات یهویی شایدم میترسم

نیکا برخورد خوبی با این جریان نداشته باشه

ولی امروز عالی بود یکی از بهترین روزهایی بود که داشتم خیلی مرتب و اتو کشیده بود اون لبخند گرم و

مهربون از لبش جدا نمی شد و چقدر گرم باهام حرف می زد از همه این مدت گفت که چشمش همیشه به من

بوده ولی فکر نمی کرده منم احساس متقابلی داشته باشم تا اینکه چون ترم اخره دل و می زنه به دریا و میاد تا

شانسو امتحان کنه

حس می کنم خیلی خوش شانسم گرچه نمیشه با همین یه قرار تصمیم گرفت ولی واقعا به دلم نشسته شمارمو

گرفت و قراره این مدت یکم بیشتر اشنا شیم تصمیم دارم هروقت واقعا جدي شد نیکا رو در جریان بزارم الان

ندونه خیلی بهتره. اگه تو نبودي نمیدونم حرفامو باید به کی می گفتم این همه ذوق و احساسات منو میترکوند.

به امید فردایی بهتر"

با بهت برگه رو ورق زدم حس میکردم دارم چیزایی رو میخونم که اصلا وجود نداره. مگه میشه چنین چیزي تو

زندگی نیکو بوده باشه ولی حتی یه بار هم اینو حس نکرده باشم؟ دو سه صفحه بعد پر بود از گردش هاي دو

نفره نیکو و پسري که اسمش توي دفترچه ذکر نشده بود. صفحه اي از دفترچه نظرمو جلب کرد از گل ها و

طرح هاي قشنگ خبري نبود و از دست خط نیکو میشد کاملا فهمید که با بی حوصلگی نوشته شده

" اینقدر سردرگمم که نمیدونم باید چیکار کنم. چند روزه خودش نیست تو حال و هواي خودش نیست عصبی و

داغونه و من نمیتونم براي اروم کردنش هیچ کاري انجام بدم.

هفته پیش قرار داشتیم میخواستیم باهم بریم گردش ولی بعد یه ساعت انتظار خبري ازش نشد وقتی باهاش

تماس گرفتم صداش از ناراحتی میلرزید گفت حال مادرش بهم خورده و بردنش بیمارستان و نمیتونه بیاد و با یه

عذر خواهی تلفن رو قطع کرد. بهش مشکوك شدم شاید با کسه دیگه اي بوده و نمیتونست بگه ولی دو سه

روز بعد با داغون تر شدن حال و قیافش بهم ثابت شد مشکل جدي تري داره. باهم صحبت کردیم مادرش

کاملا خوب بود و به طور اتفاقی بیهوش شده وقتی بردنش بیمارستان با چندتا ازمایش مشخص شده یه تومور

تو سرش هست که هنوز پیش روي نکرده ولی باید هرچه زودتر عملش کنن. ولی هزینه عمل اونقدر بالاست

که از پسش بر نمیاد پدري هم نداره که خرجشو بده حقوق خودش هم از کارهاي نیمه وقت فقط به اندازه

مخارج روزمره اشون می رسه. کاش من اونقدر وضعم خوب بود که میتونستم کمکی بهش کنم خیلی سخته که

میبینم هر روز داره براي گرفتن وام یا قرض به این و اون التماس میکنه و هربار که به در بسته میخوره بیشتر

از قبل داغون میشه انگار به جاي مادرش خودش داره ذره ذره آب میشه.

صفحه بعد تاریخش بر خلاف بقیه خاطرات که هفته اي دو سه بار نوشته شده بودند اشاره به یک ماه بعد

داشت یعنی پنج ماه قبل از مرگ نیکو.

" نمیدونم باید چیکار کنم؟ خیلی تردید دارم کاش میتونستم با نیکا مشورت کنم. نمیدونم چه کاري درست و

چه کاري غلطه ولی نمیزاره به نیکا بگم میگه اگه بهش بگیم همه چی بهم میریزه میگه نمیتونه این شانس رو