رمان شکنجه (جلد دوم) به قلم فرناز.ر

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی #معمایی #روانپزشکی

خلاصه :

دلربا که با شهریار زمانی مرد مغرور و با جذبه ی واحد کناری اشنا شده و حسی به او در دل دارد با یک اتفاق به هم می ریزد و خود را از او دور می کند..

اما همه چیز همانطور نمی ماند و این دو باز هم سر راه هم قرار می گیرند و اتفاقات نابی را تجربه می کنند.

پایان خوش

آمده ام . . آمدم ای شاه ، پناهم بده خط امانی ز گناهم بده

چادرم را جلویِ دهانم گرفتم و بوییدم .بویِ قدیم میداد .بویِ دلربایِ قدیمی .بویِ سادگی های قدیمی .بویِ آشنایی .بویِ خدا !

ای حَرمَت ملجأ در ماندگان دور مران از در و ، راهم بده

به سمتِ صحن برگشتم . . سرم را بالا بردم و نگاه کردم به گنبدِ طلایی . . طلایی ای که در آن سیاهی شب ،عظمتش را به نمایش گذاشته بود .

ای گل بی خار گلستان عشق قرب مکانی چو گیاهم بده

نگاه کردم به کبوتر ها .کبوترهایی که رویِ زمین می دوییدند این طرف و آن طرف.باد میانِ چادرم دویید .با دست محکم گرفتمش .سرم را بالا گرفتم .نگاه کردم .به آسمانِ شب .آسمانِ سیاه شب با ستاره های چشمک زن .لب زدم .

_اومدم که . . پناهم بدی

پناه"بغض شد و نشست رویِ قلب .قلب به شدت خون را پمپاژ کرد .

لایق وصل تو که من نیستم اِذن به یک لحظه نگاهم بده

عدسی چشمانم از حلقه زدنِ اشک سوخت .کاش این اشک های دریای خون شود .کاش سیل شود .کاش رَم کند بیرون بزند از میانِ اینهمه دل سوختگی.

ای که حَریمت به مَثَل کهرباست شوق وسبک خیزی کاهم بده

تا بحال اینجا را ندیده بودم .انقدر واقعی ندیده بودم .همیشه از تلویزیون و عکس دیده بودم .اما نه انقدر نزدیک نه! .نمیدانستم انقدر حس و حالِ خوب دارد .انقدر آرامش .انقدر رهایی .مثل همین کبوتر ها .رهایِ رها !

تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع گرمی جان سوز به آهم بده

به سمتِ ورودی راه افتادم . .قلبم از شدتِ هیجان ،هیجانِ نزدیکی به امام رضا ،آرام و قرار نداشت . .

مرا طلبیده بود .بعد از بیست و هفت سال .بعد از اینهمه دل سوختگی .بالاخره طلبیده بود .راهم داده بود .

جلویِ در کفش هایم را درآوردم.به کفشداری دادم .چادرم را جلو کشیدم .محکم میان مشتم گرفتم و . . وارد حرم شدم .

باورکردنی نبود . .

انگار وارد تکه ای از بهشت شده بودم . . وارد دنیایی از آرامش و آسودگی . .

نگاهم به مردم افتاد .به کتاب های دعای دستشان .به لب هایی که ذکر میگفتند .به اشک هایی که میریختند .به دردو دل هایی که داشتند .به همه و همه شان . .

لشگرشیطان به کمین من است بی کسم ای، شاه پناهم بده

پاهایم را روی فرش کشیدم .از سیلِ جمعیت رد شدم .به سقف نگاه کردم .به چراغ هایش ..

به ضریح ..

ضریح طلاییِ پنجره پنجره .

به دست هایی که وصل به منبع آرامش بودند و به هیچ قیمتی جدا نمیشدند .

از صف مژگان نگهی کن به من با نظری ، یار و سپاهم بده

نگاهم را دورتادور حرم چرخاندم .گریه میکردند .خدا را صدا میزدند .بعضی شفا میخواستند .حاجت میخواستند .من ..

من چه میخواستم ؟

منِ حقیر در برابر این شاه ،چه میخواستم بگویم ؟

چه حرفی داشتم . .

صدایم از ته چاه در آمد :

_یا امام رضا . . .

در شب اول که به قبرم نهند نور بدان شام سیاهم بده

خود را از میان زن های سیاه پوش رد کردم .نیرویی قوی مرابه سمتِ منبع آرامش میکشاند .دستهایم تمنایِ لمس کردنش را داشتند .

با زور خود را به ضریح رساندم .اشک در کاسه ی چشمها جمع شد .قلب به ناله افتاد .دستها وصل شدند به ضریح .

انگار که برقی از وجودم رد شد . . انقدر که خوب بود ،انقدر خوببود که حد نداشت .هیچ حسی در دنیا به گرد پایش هم نمیرسید .

لبهایم را به ضریح چسباندم و بوسیدم . .

ای که عطا بخش همه عالمی جمله ی حاجات مرا هم بده

گرمی اشک رویِ گونه را حس کردم . . با خلوصِ نیت صدایش زدم:

_یا امام رضا . . اومدم که . . پناهم بدی . .

دستهایم طوری به ضریح وصل شده بودند که هیچ نیرویی نتواند مرا از آن جدا کند .

_دلِ سوخته مو خودت آروم کن امام رضا . . منو دست خالی نفرست برم . .

آرام آرام رویِ زمین سر خوردم .افتادم رویِ زمین .میان جمعیتی که هرلحظه ممکن بود خفه ام کنند .اما مهم نبود .تنها همین لحظه و همین ساعت مهم بود .

با بغض گفتم:

_برایِ دلم پادرمیونی میکنی ؟دلم آتیش گرفته

اشک ها سیل وار جاری شدند .اعاترافِ سختی بود .سخت بود در برابر شاه عالم .سخت بود اما جایی دیگر هم دلِ گفتنش را نداشتم

_دل به کسی دادم که نباید میدادم . . میخوام دلمو پس بگیری . .

بغض تمام حلق و گلویم را پر کرد .گوشها تیر کشیدند .

_نمیتونم . .

هق زدم

_نمیتونم تو دلم نگه ش دارم . .میخوام بکشمش .میخوام از دلم هرچی هستو پاک کنم

سرم را به ضریح چسباندم .ای حرمم . . ماجا درماندگان . .

_منِ درمونده رو نجات بده . .

بلند صدایش زدم اما صدایم در بین آنهمه صدا گم بود :

_یا امام رضا !دستمو بگیر

هق هق تشدید شد .دیگر راحت میتوانستم گریه کنم .بی آنکه نگران دیده شدن اشک هایم باشم .بی آنکه خجالت بکشم .میتوانستم به اندازه ی 9سال . . 9 سالِ تلخِ تمام نشدنی زار بزنم . .

به اندازه ی 9 سال . . شکایت کنم . .

به اندازه ی 9 سال . . نجات بخواهم

_هیچی ازت نمیخوام . . فقط یه دلِ خوش میخوام . .

به سختی بر لب آوردم . . آه که چقدر سخت بود . . آه . .

_عشقشو . . نمی . . خوام

با پشت دست اشکهایم را پاک کردم .اشکهایِ تمام نشدنی .درد های تمام نشدنی .

_منو از لطفت بی نصیب نذار . . منِ پریشونو دریاب . . دستمو بگیر . . بلندم کن . . میدونم میتونی . . میدونم هیچ کسیو بدون اینکه حاجت روا کنی از حرمت بیرون نمیفرستی . . .

دستم را ستون بدنم کردم و بلند شدم . . .

_میدونم . . میدونم خوبم میکنی .میدونم بالاخره این 9 سال عذاب تموم میشه . . میدونم یه روزی تموم میشه .میدونم

ضریح را چندین بار بوسیدم .لمس کردم .حس کردم .نگاه کردم .طلایی پنجره پنجره ی زیبا را . . .

نگاهم به زنهایی که پشتِ سرم منتظر بودند رسید .بس بود .باید به آنها هم اجازه میدادم . .حتما آنها هم دردی در سینه داشتند . . حتما مثلِ من نیازمند وصل شدن به منبع آرامش را داشتند .حتما .

دو روز از ماندنم در شهرِ مقدس گذشته بود و تنها دو روز دیگر برایِ نفس کشیدن در هوایِ مطبوع و لذت بردن از آن وقت داشتم .دروغ چرا ،دلم برایشان تنگ شده بود .برایشان که نه !برایش.برایِ شادی .برایِ دختر پاک و معصومی که در این بین بی گناه ترین آدم بود .حتماً بهانه ام را میگرفت .حتما دلش تنگ میشد !مگر میشد نشود ؟من و او بعد از چندماه دیگر با هم خو گرفته بودیم .

در این دو روز ،هر دقیقه ای که وقت پیدا میکردم ،به حرم میرفتم ،دخیل میبستم ،دعا میکردم .اما دیگر تنها یک چیز میخواستم . .

میخواستم هرچیزی به صلاحم است پیش بیاید .دیگر نمیخواستم هرچیزی که دلم تمنا میکند بخواهم ،تنها عاقبت به خیری میخواستم .برایِ بعد از این سالها ،تنها یک عاقبتِ خوش میخواستم .

وضو گرفتم و برایِ خواندنِ نماز زیارت به حیاط رفتم .

با تمام وجود نماز خواندم .طوریکه وجود خدا را ،در نزدیکی هایم حس کردم !

سجده رفتم .

عادت داشتم در سجده ،هرچه میخواهم بگویم .هرچه در دلم هست و نیست !سجده را یک صحبت خودمانی با خدایِ خود میدانستم !جوری از ته دل با او حرف میزدم و راز و نیاز میکردم که ،حس میکردم تمام حرف هایِ دلم را زده ام !

از سجده بلند شدم .مهر را بوسیدم .چادر را در بغل گرفتم . سرم را چرخاندم .به طلایی گنبد نگاه کردم .به درخشی که داشت .به چراغ هایی که گرداگردش را فراگرفته بودند .

با یکی از دستانم دو لبه چادر را گرفتم و صورتم را پوشاندم .پاها را عقب کشیدم .کمر را چرخاندم .راه افتادم به سمت صحن .

هنوز چندقدم بیشتر نرفته بودم که بویِ آشنایی را حس کردم .بویِ تلخِ آشنا !به خود نهیب زدم :خیالاتی شدی !

فکرهایِ پرت و پلا را از خودم دور کردم .نفس گرفتم .جلو رفتم .جلو و جلوتر .در یک ثانیه ،انگار که زلزله شد .

رویِ نوکِ پا چرخید و برگشت . .

بتِ مشکی پوشِ شبِ !

نفس در سینه به دام افتاد .

آرواره هایِ قلبم فرو ریخت .

چشمها دو دو زد .

قدرت تکلم گریخت .

دست ها به رعشه افتادند .

دستی که دو لبه ی چادر را گرفته بود پایین افتاد .

از ترس و تعجب ،شکمم را سرمایی مثالِ قطبِ جنوب فرا گرفت .قلبم منجمد شد .

دستهایش در جیبش بودند .مو و ریش هایش کوتاه تر از هروقت دیگر بودند .لباس هایش اما مشکی بودند .مثلِ رنگِ چشمهایش .مثلِ رنگِ این روزهایم !

چرا اینجا بود ؟

چطور میتوانست اینجا باشد ؟

روبرویِ من ؟

نکند تنها خیالِ خام باشد این دیدار غیرمنتظره ؟

در شبِ حرمِ به این پر ستاره ای ؟

نگاهم را از او گرفتم .وانمود کردم که نشناخته ام !که نمیشناسم !هیچوقت دیگر هم نخواهم شناخت !

من در این دوروز بارها رویِ خودم کار کرده بودم تا این مرد را از یاد ببرم ،نباید با یک دیدار ،اخیتار از کف میدادم !

راهم را کج کردم .در دل خدا را صدا زدم .

_خدا جون،خودت به دادم برس ،نمیخوام کم بیارم !میخوام قوی باشم .

کفش هایم را رویِ زمین کشیدم و به سمتِ حرم رفتم . .

_دلربا ؟

قدم ها کند شدند .پاها سست شدند .دستم را اما مشت کردم !نه !من چیزی نشنیده بودم !کسی مرا صدا نزده بود !نباید می ایستادم !

قدم هایِ بیجانم را به دنبالِ خود کشاندم .باید با تمامِ توان ،مقاومت میکردم !باید کر و کور میشدم در برابرِ این مرد !

چشمانم را لحظه ای بستم .نفس دوباره ای گرفتم .

چشم هایم را که باز کردم ،قلبم به تپش افتاد .

جلویِ راهم را گرفته بود .با فاصله ی چندقدم .همین فاصله هم کم بود !

با کلافگی ،سربرگرداندم .چرا نمیرفت ؟!

_فرار میکنی ؟

صدایش چقدر مردانه بود !مردانه تر از همیشه !

نگاهش نمیکردم.نمیخواستم دوباره آن یک جفت چشم را ببینم !چشم هایش میتوانست بدجوری قلبِ آدم را فریب بدهد !

_از کی ؟!من ؟

در حالی که نگاهم سمتِ دیگری بود ،گفتم :

_به تو ربطی نداره !

این ا که گفتم نگاهش کردم .میخواستم عکس العملش را ببینم .

_اینکه اینجام !ربط داره به من !

چشم غره ای نثارش کردم .به سمتِ دیگری قدم برداشتم .دو قدم بیشتر نرفته بودم که گوشه ی چادرم کشیده شد .

نگاهم با دلشوره ،به عقب برگشت .و دیدم.

دیدم که چطور گوشه ی چادرم را در مشت گرفته !

با لحنِ خاصی گفت :

_اگه این چادری که رویِ سرته برات ارزش داره ،واستا !

خلعِ سلاحم کرد !چادری که سرم بود ،جایی که بودم ،خیلی خیلی برایم ارزشمند بود !بی احترامی بیشتر از این ،بی احترامی به این مکانِ مقدس بود !

مستاصل نگاهش کردم و با بدجنسی گفتم :

_برای چی اومدی اینجا ؟

_میفهمی !

_نه نمیفهمم !فقط اینو میفهمم که اینجا جایِ آدمایی مثلِ تو نیست !

درحالیکه چادرم در مشتش بود جلو آمد .سرش را به سمت حرم چرخاند و گفت :

_دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت ،جایی ننوشتی که گنه کار نیاید !

این را که گفت ،نگاهش را به سمتِ من برگرداند .نگاهش کردم .متعجب .با دنیایی از سوال !با غیض گفتم:

_خوبه قبول داری که گناهکاری !

پوزخند زد .اینبار این پوزخند ،تلخند بود !تلخندی بسیار تلخ !

_ گناهکارم. . . آره آره!

چقدر دلم خنک میشد !چقدر خوب میدانست چطور باید رامم کند !

نگاه کردم به شبِ پهن شده رویِ حرم .به تیرگی آسمان .به ستاره هایِ سفید جای شده در دلش .

با انگشت ،به ستاره ی پرنوری در آسمان اشاره کرد و گفت :

_دلِ من مثلِ این شب کدر و سیاهه !

از گوشه ی چشم نگاهش کردم .

_دل تو مثلِ این ستاره سفید و پاکه !شاید . .

اجازه ندادم ادامه بدهد :

_من باید برم !

این را گفتم و به سرعت از آنجا دور شدم که چادرم از مشتش خارج شد .تند و بلند گام بر میداشتم .نمیدانم چرا !چرا بعد از دوروز هنوز دلم اینطور ،با شنیدن حرف هایِ بی سر و تهش ،به سوزش و گدازش می افتاد .چرا هنوز حرف هایِ دوپهلویش را طاقت نمی آوردم !بهترین راه دور شدن و دور ماندن بود !

_دلربا !

صدا نزن !نگو دلربا !چطور نمیفهمی با این کار تمام وجودم را به آتش میکشی ؟

یا شاید هم میدانی و دوست داری در دلم غوغا به پا کنی !

_شادی این همه راه اومده که تو رو ببینه !

ایستادم .شادی !که شادی اینهمه را را آمده تا ببیند مرا !

_انقدر رو مغزم راه رفت و بیتابی کرد که مجبورم کرد بیارمش !

پس فقط بخاطرِ شادی آمده بود !

دلم طاقت نیاورد .در همان حال پرسیدم :

_کجاست ؟

***

شادی در ماشین منتظرمان بود .با دیدن من ،در ماشین را باز کرد و پایین پرید .رویِ زانو نشستم و دستهایم را برایش باز کردم .خود را در آغوشم رها کرد و با بغض گفت:

_دلربا جون !سلام

رویِ موهایش را بوسه زدم و گفتم :

_سلام عزیزدلم .

دستهیاش را دورِ گردنم حلقه کرد .

_چرا منو تنها گذاشتی ؟

نگاهم به پشتِ سر شادی افتاد .به جایی که او ایستاده بود .به اویی که داشت سیگار میکشید !همان سیگاری که گفت بی خاصیت شده !حتما این روزها باز هم خاصیتش را پیدا کرده بود !

_مجبور شدم عزیزم .

لبهایش را غنچه کرد و گفت :

_قول داده بودی هیچ وقت نری !

قول !چه بد که باید زیرِ قولم میزدم شادیِ من !

رویِ گونه اش دست کشیدم و گفتم :

_بعضی وقتا نمیشه آدم رویِ قولش بمونه .

اخم کرد و گفت :

_یعنی شمام میخوای مثلِ مامانم تنهام بذاری و بری ؟آره ؟

با بیچارگی به شهریار نگاه کردم !کاش نجاتم بدهد !

سیگارش را زیرپچا له کرد و جلو آمد .دستهایش را رویِ شانه هایِ شادی گذاشت و او را عقب کشید :

_اذیتشون نکن .

شادی بُغ کرده ،عقب رفت و با ناراحتی از من روی برگرداند .کاش میشد کاری کنم .کاش راهی بود .کاش زندگی این بازی ها را با من و ما در نمی آورد !آنوقت دیگر مجبور نمیشدم زیرِ قولم بزنم !

صدایِ شهریار با جذبه و محکم ،در گوشهایم پیچید :

_هیچکس جایی نمیره !

چشم و ابرویی برایش آمدم و دستم را رویِ شانه شادی نهادم:

_شادی . . عزیزم ؟

جوابم را نداد .فین فینی کرد !خودش را لوس کرده بود !

با فشار آوردن به شانه اش به سمتِ خودم برگرداندمش و گفتم :

_میشه منو نگاه کنی ؟

درحالیکه چهره اش از ناراحتی درهم شده بود ،نگاهم کرد .

_میای بغلم ؟

با تعجب نگاهم کرد .

_بغلم میکنی ؟یعنی دوستم داری ؟

پلک هایم را به نشانه تایید هم زدم .

_این چه سوالیه جوجه ؟!

خندیدم .خندید .

دستم را پشتِ کتفش گذاشتم و به آغوشم کشیدمش.محکم فشارش دادم و گفتم :

_مگه میشه جوجه رو دوست نداشت ؟مخصوصا جوجه ی به این خوشگلی !

ذوق کرد و خندید .

_آفرین دخترِ خوب !همیشه بخند .دیگه نبیینم اخم کنی ها !

با مظلومیت نگاهم کرد و گفت :

_اگه بذاری پیشت بمونم اخم نمیکنم.

نگاهش کردم .عمیق .با مهربانی .

_میخوای پیشِ من بمونی ؟

_خیلی میخوام.

نگاه کردم .به شهریار .به شهریاری که دست به سینه به ماشینش تکیه زده بود و به صحبت هایمان انگار که گوش میداد !این را از نگاهمان که با هم تلقی کرد فهمیدم .تعجب داشت .آن اوایل که تازه شناخته بودمش ،زورش می آمد که حتی جوابِ سوالت را هم بدهد !اما حالا داشت به مکالمه من و شادی گوش میداد .

_ببین اگه بابات اجازه میده ،شب بیا بریم پیشِ من ؟

به سمتِ شهر یار بازگشت و گفت:

_بابایی بابابایی ،اجازه میدی ؟

شهریار نگاهش کرد .برخلاف همیشه ،این اواخر دخترش را نگاه میکرد .

_باشه .

شادی با خوشحالی گفت :

_آخ جون !خیلی خوب شد !مرسی بابا جون !

لبخندِ بیجانی به شهریار زدم .آن تبِ داغم با دیدنِ شادی فروکش کرده بود .دیگر انقدر دلم نمیخواست فرار کنم .کمی آرام شده بودم .هرچیزی هم که شده بود،شادی این بین بی تقصیر بود و من دوستش داشتم !

سوار ماشین شدیم و شهریار ما را به هتلی که در آن مستقر بودم برد .دیگر هیچ حرفی نزد .یک طوری بود .باز رفته بود در لاکِ خودش !من هم میلی به حرف زدن نداشتم .اصلا دوست نداشتم بار دیگری با او هم صحبت شوم !دلخور و عصبی بودم .خیلی هم بودم.

جلویِ در پیاده شدیم .دست شادی را گرفتم و گفتم:

_امشب رو بمونه ،بعدا خواستی بیا ببرش !

سرش را تکان داد .سیگار آتش زد .اعصاب نداشت میفهمیدم .خوب حالاتش را میفهمیدم !

با شادی به اتاقِ خودم رفتیم .اتاقی بود یک تخته با امکانات متوسط .یک دست رخت خواب دیگر هم موجود بود .رو به شادی گفتم :

_تو رویِ تخت بخواب ،من پایین میخوابم .

_باشه دلربا جون

این را گفت و به تخت خزید .حسِ خاصی داشتم !اولین شبی بود که در شهری که فرسنگ ها با خانه مان فاصله داشت ،با او هم اتاق بودم .حس میکردم یک دختر دارم که با او به مسافرت آمده ام !یک دختر واقعی !

کشِ موهایم را باز کردم و سرم را رویِ بالش گذاشتم .او هم سرش را رویِ بالش گذاشته بود و تار موهایش را دور انگشتانش میپیچید .

صدایم زد :

_دلربا جون؟

_جون ؟

_میدونی این چندروزی که نبودی ،مرجان خونه ما بود ؟

حس کردم بدنم از شنیدن این جمله تکان خفیفی خورد .از جمله اش حسِ بدی گرفتم !هرچند این اتفاق دور از باور هم نبود !بالاخره او ادعا کرده بود که بچه شهریار را در شکمش دارد !

_هنوزم خونمونه .

_اهان .

_دلربا جون ،انقدر پرروئه ها ،به من گفت از این به بعد دیگه من مامانت میشم .باید مامان صدام بزنی .اما من نمیخوام .دوستش ندارم .

_عجب .

_گفت داره برام داداش میاره .راست میگه دلربا جون ؟

_من نمیدونم !

با ناراحتی گفت :

_چرا هیچکس نمیدونه !بابامم جوابمو نداد !

دوست داشتم مرجان را تکه و پاره کنم .واقعا به این مرز از دیوانگی نائل شده بودم !

_ من مرجانو دوستش ندارم اما . . داداش دوست دارم داشته باشم.

_اهان.

نمیدام چرا جز چندکلمه بی ربط چیزی نداشتم بگویم !آخر چه میگفتم !میگفتم مبارک باشد ؟به سلامتی ؟چه میگفتم ؟با دلجویی گفت :

_دلربا جون ؟

_جان ؟

_تو ناراحت میشی اگه مرجان مامانم بشه ؟

نگاهش کردم .به چشم های عسلیِ براقش.ناراحت میشدم ؟جواب سوالش چه بود ؟میشدم ؟

_نمیدونم .

_یه چیزی بگم دلربا جون ؟

_بگو

_من دوست داشتم . . تو مامانم بشی.

با شنیدنِ این جمله ،قلبم شروع کرد به دیوانه وار تپیدن .با دیوانگی خندیدم و گفتم :

_چی میگی تو جوجه !!

_خب دوست دارم . . آخه تو خیلی خوبی

با لبخندِ خوشگلش نگاهم کرد .با چشم هایِ مسخ کننده اش .واقعا این بچه خواستنی بود !دستم را به سمتش دراز کردم و گفتم :

_بیا اینجا !

به سرعت از جایش بلند شد و به سمتم آمد .خودش را در بغلم جا کرد و سرش را رویِ بازویم گذاشت .حسِ خوبی بود .خیلی خوب !

رویِ موهایش را بوسیدم و گفتم :

_حتما لازم نیست مامانت باشم ،من ترجیح میدم همین دلربا جون باشم اما عاشقم باشی .

طوری خندید که دلم ضعف رفت .گونه اش را محکم بوسیدم .با خنده گفت :

_خب هم مامان باش هم دلربا جون !بهت میگم مامان دلربا جون !

بلند خندیدم .به دیوانگی اش .به سرخوشی ام .به دلی که ته ته هایش دوست داشت مامان دلربا جون باشد !

نوک بینی اش را آرام گاز گرفتم و گفتم :

_بگیر بخواب جوجــه !

***

صبح بیدار شدیم و با هم برایِ صرفِ صبحانه به رستورانی که در طبقه زیرین اتاق ها قرار داشت رفتیم .سرحال تر بودم نسبت به روزهای قبل .حالا میفهمیدم وجود شادی چقدر برایم خوب است .دیشب تا صبح در بغلم خوابید .بارها نگاهش کردم ،بویش کردم .حتی بوسیدمش .مثلِ بچه ی خودم !بچه ی من اگر به دنیا آمده بود ،شاید خیلی شبیه به شادی میشد !شاید هم خودِ شادی !

صندلی شادی را عقب کشیدم و گفتم:

_بشین عزیزم .

خودم هم صندلی روبرویی را عقب کشیدم و نشستم .در همین لحظه ،صدایِ زنگِ تلفنم آمد .نامش را دیدم .پریزاد بود !

_جانم ؟

_ســـلام جان جانم !چطور مطوری ؟خوبی ؟خوشی ؟میزونی ؟

_خوبم خداروشکر .شما همه خوبین ؟

_خوبیم اما به پایِ تو که نمیرسیم !پشمالو جان رسید ؟!

با صدای متعجب و بلندی گفتم :

_چــی ؟!

_واه ! گوشم کر شد وحشی ،چرا داد میزنی ؟!

_گفتم چی ؟

_چیرو چی ؟!

_پریزاد !

_خب بابا !بی اعصاب !گفتم سرکار آقایِ شهریار زمانیِ بزرگ قدم رنجه فرمودند مشهد ؟

تازه دوهزاری ام افتاد !

_پس تو . .

کولی بازی راه انداخت :

_من چی ؟!!چرا میندازی تقصیر من هــا ؟!خودش اومد پاشنه درو از جا دروورد ،منم گفتم خانم رفته پابوس امام رضا !اگفت پس آدرس جا و مکانشو بده منم برم اونجا .یک تیر دو نشون .هم پابوس امام رضا هم پابوسِ . .

صدایم را آرام کردم:

_الهی بترکی با اون زبونت .

_عجب غلطی کردم زنگ زدما !لیاقت نداری عین این سادیسمیا میفتی به جون آدم .

در حالِ جوش زدن بودم که شادی گفت :

_ا بابامم اومد .

سرم را به سمتِ جایی که اشاره کرد چرخاندم !خودش بود .منتظر نگاهم میکرد .

_خدافظ.

تلفن را قطع کردم .نگاهش کردم .منتظر بود دعوتش کنم ؟!

به سمتِ صندلی که در سمتِ دیگر شادی بود رفت !نه پس منتظر دعوت نبود !بعید بود از او !

نگاهم به پیراهنش افتاد!قهوه ای سوخته !با خود فکر کردم .پس بالاخره دل از پیراهنِ مشکی اش کشید !

رویِ صندلی نشست و دستی به موهایش کشید .

_املت !

چندثانیه نگاهش کردم .املت !یعنی چه !سرش را به نشانه ی تو چه میخوری تکان داد !آهان !پس انتخاب خودش املت بود .

_منم همون .شادی تو چی میخوری ؟

_نون پنیر چایی شیرین !

لپش را کشیدم و گفتم:

_جوجه نون پنیر میخواد !

_پنیر خیلی خوشمزست !

چشمکی زدم و گفتم:

_موافقم . .

به این ترتیب ،دو ظرف املت برایِ ما و برایِ شادی نان پنیرش را آوردند .نگاهم به شادی افتاد که داشت به نان و کارد و پنیر نگاه میکرد .

_برات لقمه بگیرم ؟

سرش را تکان داد .در کمال تعجب دیدم که شهریار لیوانِ شادی را به سمتِ خودش کشید و شیرینش کرد .بعد دوباره جلویش گذاشت .لبخندِ کجی زدم !پس داشت کمک میکرد !

چندلقمه برای شادی گرفتم بعد خودم مشغول خوردن شدم.چنددقیقه بعد،شادی گفت:

_بابا میشه امشبم پیشِ دلربا جون بمونم ؟

_میمونی !

متعجب نگاهش کردم !میماند ؟!قصدش ماندن در این شهر بود ؟برای چه ؟

_من امروز برمیگردم !

پوزخند زدم!هه !بچه را آورده بود پیشِ من و خودش میخواست برود پیشِ مرجان جانش !با تمسخر گفتم :

_آره دیگه ،شما باید بری تشکیلات عروسیو آماده کنی !

با بدجنسی پوزخند زد .

_چقد باهوش .

دندان هایم رویِ هم ساییده شد .

_سیسمونیم هست .

در چشمهایش تیز شدم !با لحنِ تندی گفتم :

_اصلا چرا اومدی اینجا ؟اومدی شادی رو بذاری پیش من و راحت به کارات برسی ؟

اینبار یک نمه خندید !از آن خنده هایِ نادرِ دیده نشده !

نگاهم به شادی افتاد .

_هرچند من با شادی مشکلی ندارم ،خیلی دختر خوبیه و دوستش دارم .فقط نگرانم خودش اذیت شه .

_نمیشه .فردا برمیگردین .

با بهتِ دوچندان نگاهش کردم . .

چانه اش را خاراند و گفت:

_اینطور نیست ؟

_خوبه !از همه چیزم با خبری !اگه مزاحمتون میشیم چندروز دیرتر برمیگردیم .

_مراحمی.

نگاهش کردم .عمیقا .شاید بتوانم کمی شوخی و مسخره بازی از چهره اش ببینم .اما نه !خیلی جدی بود .

_برایِ شادی بلیط گرفتم .

بلیط را جلویم رویِ میز گذاشت .

صندلی را عقب داد ،آستینِ پیراهنش را مرتب کرد .بلند شد .صندلی را به جایِ قبلش برگرداند .

با حرص نگاهش کردم .نمیدانم فهمید ؟حتما فهمید .

_سفر به سلامت !

این را گفت و قدم برداشت . .به سمتِ در خروج . .

هنوز منتظر بودم برگردد ،بگوید شوخی کردم .بگوید شادی بیا برویم اما نه !او با همه فرق داشت .او هیچ حرفی را بی مورد نمیزد . . او . . !

او شهریارِ زمانی بود !

روسری ام را گره زدم و گفتم:

ـآماده ای جیک جیکو؟

شادی موهایش را پشتِ گوشش برد و گفت:

ـاوهوم .داریم برمیگردیم ؟

با این حرف،حرفِ برگشتن،به فکر فرو رفتم .باز هم داشتم برمیگشتم .به جایی ،به خانه ای که چندی پیش،با اشک و آه از آن رفته بودم .آن لحظه اصلا فکر نمیکردم باز هم به آن خانه برگردم .فکر نمیکردم بتوانم .اما انگار،امام رضا آرامشی را هدیه قلبم کرده بود که دیگر هیچ طوفانی نتواند آشوبش کند .من برمیگشتم .برمیگشتم اما اینبار متفاوت !عاری از هر عشقی .هر تپش قلبی .هر دل دل کردنی !دیگر باید واحدِ کناری را تنها یک همسایه میدیدم .یک همسایه مثلِ بقیه همسایه ها !دیگر شهریار نمیدیدم .نه،نمیدیدم !

شهریار ،قبل از آنکه برایِ من شروع شود،تمام شده بود.

راه طولانی بود .خسته و له و لورده بودیم .شادی بیحال بود و همش اینطرف و آنطرف می افتاد .کلافه بودم .نمیدانستم باید چه کار بکنم .ناله کنان درحالیکه سرش را رویي پایم گذاشته بود و دلش را گرفته بود گفت:

ـدلم ..دلم میپیچه

دستم را پشت کمرش گذاشتم و به سمتش خم شدم

ـحالت تهوع هم داری؟

دستش را جلویِ دهانش گذاشت و اوهوم خفه ای گفت.هراسان شدم و به دنبالِ نایلون گشتم .نایلون خوراکی ها را خالی کردم جاویي دهانش گرفتم :

ـاگه خیلی حالت بده این تو بالا بیار.

اوقی زد و دهانش را داخل برد.دلم برایش ریش شد .پشتش را مالاندم شاید کمی تسکین یابد .

صدای خانمی از ردیف عقب شنیده شد:

ـماشین گرفتتش؟

شادی بار دیگر اوق زد .با ناراحتی گفتم:

ـآره فکر کنم

دست زن جلو امد و بسته ای قرص به سمتم گرفت:

ـیکی ازینا بده بخوره .حالش خوب میشه.

بسته را از دستش گرفتم و پشتش را خواندم :دیمین هیدرینات

ـآب داری؟

ـبله ممنون

یک دانه قرص از داخلش دراوردم .سبز رنگ بود.

چانه شادی را بالا آردم و گفتم:

ـ عزیزم بیا اینو بخور زود خوب شی

دهانش را باز کرد و قرص را روی زبانش گذاشتم.لیوانی از اب هم به دستش دادم .بعدش با دستمال دور دهانش را پاک کردم .نگاهم به چشمهای بیحالش که افتاد دلم سوخت .گفتم:

ـسرتو روی پام بذار و چشماتو ببند تا قرص اثرکنه

مطیعانه سرش را روی پایم گذاشت .از خانمی که کمک کرد تشکر کردم و دستهایم را ما بین موهایش بردم.

به این فکر کر کردم که مسئولیت داشتن چه کار سختیست .بچه داری هم همینطور .یک خار کوچک که به پایش برود دلت می افتد کفِ دستت .چه برسد به چیزهای بدتر !شادی بچه من نبود ،از گوشت و پوست و خون من هم نبود،اما عجیب و شدید،جزئی از زندگی من شده بود.عجیب و شدید.

خم شدم آرام روی موهایش را بوسیدم و خیره به کویرِ بی پایانی که از پشتِ شیشه ی اتوبوس همراهمان بود،شدم.

کویری که انگار پایانی نداشت .هی میرفتی و میرفتی تا به مقصد برسی،اما مقصد انگار یک سراب بود.

****

بعد از راه طولانی ای که در پیش داشتیم جلوی در خانه رسیدیم .با یک دست چمدانم را گرفتم و با دست دیگردست هی ظریف شادی را.

شادی درحالیکه چشمانش را میمالید گفت:

ـرسیدیم دلربا جون؟

نگاهم به پنجره خانه اش افتاد.اینبار کسی پشتش نبود.سایه کسی هم نبود.در دل خندیدم .چرا باشد ؟معلوم است که سرش گرم است !گرم زندگی جدیدش !

پله ها را که بالا میرفتم ،تپش قلبم هم بالا میرفت .

جلوی درش رسیدیم که شادی گفت:

ـمیشه نرم خونمون ؟

ـچرا ؟

ـدلم نمیخواد پیش اون باشم.

فهمیدم که منظورش از اون،مرجان است !

گفتم:

ـباشه .بریم خونه من.

کلید انداختم و در خانه را باز کردم .خانه انگار بویِ نم و خاک میداد .بعد از چندروزی که نبودم .بویِ زندگی نداشت !

وارد شدیم .چمدان را گوشه ی اتاق گذاشتم تا بعدا سروسامانش بدهم .گوشی را برداشتم و پیامکی با این متن برایش نوشتم:ما رسیدیم خونه.شادی هم پیش منه.

نه سلامی نه احوال پرسی ای نه چیزی.درست مثل خودش.گوشی را روی تخت پرت کردم و مشغول عوض کردن لباس هایم شدم .

دقایقی بعد صدای باز و بسته شدن در آمد .بلند شدم و به پذیرایی رفتم .

و همان کسی را دیدم که میخواستم تا حدی که ممکن است نبینمش!

به هم نگاه کردیم .تنها نگاه .دلم نمیخواست حرفی بزنم و دلش نمیخواست حرفی بزند !

بی حوصله به سمت شادی رفتم و گفتم:

ـبابات اومده دنبالت .میتونی بری.

شادی خودش را به من چسباند و گفت:

ـمیشه نرم ؟میشه همینجا بمونم ؟

صدایش رسا به گوش رسید .

ـنه.

و اشاره به در ورودی کرد:

ـخونه.

شادی با ناراحتی از من جدا شد گفت:

ـحدافظ دلربا جون.من دارم میرم.

دستی به سرش کشیدم و گفتم:

ـباشه .مراقب خودت باش.

شادی آرام آرام قدم برداشت و به در رسید .دستگیره در را پایین کشید و منتظر به پدرش نگاه کرد تا او هم بیاید .شهریار گفت:

ـرفتی ؟َ!

همین حرف کافی بود تا شادی طفلکی،سر به فرار بگذارد .بی توجه به او به آشپزخانه رفتم .

ـاذیت نکرد که ؟

بدون آنکه نگاهش کنم حرف هایم را کنار هم چیدم تا بارش کنم.

ـنه !فقط خودشو اذیت کرد !نگفته بودی که ماشین میگیرتش!

تیز نگاهش کردم .ارنج هایش را حایل اپن کرد و به جلو خم شد:

ـنمیدونستم.

ـانتظار بیشتریم نداشتم.

با تمسخر گفت:

ـمعمولا مادرا این چیزا رو میدونن.

ـمن مادرش نبودم که بدونم .مادرشم نمیشناختم که ازش . .