رمان شب نما به قلم نسرین جمال پور

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

شب نما قصه ای پردرد است که تصویر خیانت مادری را در برابر پسرش روایت می‌کند…

داستانی عاشقانه از مظلومیت کودکان مورد تجاوز قرار گرفته و نوزادنی که معتاد متولد می‌شوند…

بسم الله الرحمن الرحیم

《پیش از آغاز》

هوا زیاده از حد، گرفته بود. باد ملایم می‌وزید؛ درختان می‌لرزیدند و برگ‌ها می‌رقصیدند.

کم کم تاریک می‌شد اما در این هوای گرگ و میش و تاریک، خبری از ستاره باران هر شب نبود.

سکوت همیشگی این نقطه، هم‌چنان برقرار بود. اما هوای گرفته هم، مزید بر علت شد و اجازه نمی‌داد این تک و توک افراد بیرون زده از زیر سقف خانه‌هایشان، به تعداد انگشتان هر دو دست برسند.

خوب در خاطرم هست که سال‌ها پیش تر، درست در همین نقطه از زمین، بر بلندای کوه ایستاده بودم و ستاره باران آسمان را نگاه می‌کردم. رقص نور های جذاب و الوان های پر نور جشنی دورتر، که با ترکاندن نورافشانی مُنَوَرهایَش، می‌خواستند همگان را به یک ضیافت بزرگ، فراخوانند. ضیافتی به پُرشوری یک عشق و به قداسِت شیرینی یک پیوند...

پشت به مردم داشتم و سرم را رو به آسمان بلند کرده بودم.

شانه هایم، آن شانه های مستحکم پیشین نبودند، که اگر بودند، حالا تک و تنها وسط این آشفته بازار زندگی، جایم یک تپه‌ی کم ازدحام فراموش شده نبود.

خش خش برگ های پاییزی، همیشه گوش‌نوازترین موسیقی متن زندگی ام بود.

اما خیلی وقت است که دیگر نه من، آن آدم پیشین و مرد عاشق پیشه‌ی دیروزم و نه این صدای نخراشیده‌ی لرزان، روح زندگی برایم دارد.

برعکس، این خش خش شکسته ی برگ‌ها، مته ای است روی اعصاب بی اعصابم.

هر قدمی که روی این برگ های بر زمین ریخته شده گذاشته می‌شود، دلم یک بار می‌لولد و در خود جمع می‌شود و فرو می‌ریزد و با قدمی دیگر، باز دلم می‌لولد و جمع می‌شود و می‌ریزد و باز...

صدا، سمج تر از بی خیال شدن است.

آن‌قدر نزدیک می‌شود و پیش می‌آید که دیگر این خش خش ها، تبدیل می‌شود به یک صدای ناهنجار نخراشیده ی لعنتی، که می‌تواند پیک تلخ ترین ها برای ضربان نامنظم قلبم باشد.

زودتر از آن‌چه انتظارش را دارم به صدا درمی‌آید:

_می‌شه زودتر از این‌جا بریم؟

سرم به همان سرعتی به عقب می‌جهد، که گویی غیرممکن ترین چیز دنیا برایم ممکن شده است.

با دهانی باز، چشمان کم فروغم به روی چشمان نم زده‌ی دخترک گریان رو به رویم می‌لغزد.

گیجم; و این گیجی، روزهاست جزء لاینفک روزگارم شده.

مِن و مِن می‌کنم اما زور می‌زنم و جان می‌کنم تا مسلط تر ادا کنم این کلمات بی نظم و ترتیب را.

_چی شد؟ کجا بریم همه کس؟

و چه دلی می‌برد این همه کس با این آب دماغ آویزان شده بر صورتش:

_تو رو قرآن بیا بریم. من نمی‌خوام برگردم اون‌جا. می‌خوام با تو باشم. می‌خوام با تو برگردم. مگه تو...

زود می‌دوم میان حرف این همه کس بی‌قرار اشک ریز دماغ آویزان!

_بریم. تو فقط بگو، من تو رو از چشم دنیا قایم می‌کنم عزیزکم، همه کسم.

دست که سویش دراز می‌کنم، دستم را می‌گیرد و می‌کشد و پا تند می‌کند و می‌دویم و می‌رویم.

شاید بهتر است برویم.

تا همان جایی که هیچ کس، دنیای همه کس بودن دو نفره‌مان را شریک نباشد. حتی اگر او...

آن‌قدر می‌دویم تا عمیق‌ ترین نفس راحت عمر، از سینه‌ی هردو‌ نفرمان، بیرون دمد.

سرش را بالا می‌گیرد تا اختلاف قد را با برداشتن فاصله‌ی چشممان، کم تر کند.

چشمانی اشک ریز و مردمک هایی لرزان.

_بریم یه جایی که به هرکی گفتم نسبتم با تو چیه، نخواد مجبورم کنه از این رابطه، یه رابطه‌ی دیگه خلق کنم. من یه نفرو دارم که برام همه دنیاست.

این دو چال زیبای روی گونه اش، از کی این همه خواستنی شدند که دل از منِ مردِ بی احساس هم می‌برند.

امر بنما، امر کن، آرام جانم شبنما

من تو را آسان نیاوردم به کف، جانم تویی...

فصل_اول

سرم درد گرفته بود و گنجایش این هجمه‌ی صدا و صوت را نداشت.

داد و فریاد های از سر خشم اهورا، از سر و صدایی که از بیرون شنیده می‌شد; هزاربرابر بلند تر بود.

همیشه همین طور بود.

هربار می‌خواست ورزش کند، بوکس را انتخاب می‌کرد و هربار کیسه بوکسش آسیب می‌دید، ورزش را می‌بوسید و استعفا می‌داد.

بار دهم بود که به ورزش و بوکس مورد علاقه اش روی می‌آورد.

آن هم به برکت حال و هوای غم انگیز و ابری دلش، مُیَسَر شده بود.

سلامت گوش هایم، دیگر داشت به خطر می‌افتاد.

تا وقتی سر کار بودم، صدای دست‌گاه های تراش کاری، گوشم را می‌لرزاند. و وقتی وارد خانه ی کوچک‌مان می‌شدم، این جنب و جوش های بیش فعالانه‌ی برادرم مخل آسایشم می‌شد.

بدتر از همه امروز بود که جشن چهارشنبه سوری، بساط عظیمی در کوچه ی تنگ و باریک ما، عَلَم کرده بود.

این که آتش و آتش بازی، همیشه از تعلقات خاطر اهورا بود، بر هیچ کس پوشیده نبود. اما عجیب بود که این بار، از جمع دوستان چند ساله اش دوری گزیده بود و در اتاقش کز کرده بود و هر از گاهی مشتی می‌کوبید و فریادی می‌زد.

یک جای کار برادرم لنگ می‌زد.

اهورا همیشه از آن رفیقان شفیق گرمابه و گلستان بود.

دوست نداشت در رفاقت کوتاهی کند. اخلاقش آن‌قدر خوش بود و مرامش آن‌قدر جوان مردانه بود، که در بدترین حالت ممکن هم لبخند به لب داشت و شوخی هایش نُقل محافل کوچک و بزرگ همگان بود. اما امروز با دوستانش نبود.

بلند شدم و به سوی اتاقش پا تند کردم.

ورزش اهورا داشت طولانی می‌شد و من با این حال برادر سرخوشم، عجیب نامأنوس بودم.

هنوز به اتاقش نرسیده بودم و راهم تازه به میانه رسیده بود، که با صدای زنگ در متوقف شدم.

ما دو برادر، همیشه تنها بودیم و هیچ کس را در این شهر نداشتیم، جز...

اما دلیل نمی‌شد که روزی چندین و چند بار زنگ در خانه کوچک‌مان به صدا درنیاید و پذیرای مهربانی بی حد و حصر مردمان کوچه‌ی تنگ اما دل‌گشایمان نباشیم.

راهم را کج کردم و برای گشودن در، به سمت حیاط شتافتم.

به آرامی در را باز کردم و چشم در چشم آن نگاه عسلی دل‌ربا شدم.

"زیبا"، شایسته ترین و متناسب ترین نامی بود که روی این دختر بی‌اندازه زیبا و خواستنی گذاشته بودند.

چشمان لرزانش را گرفت و به آسفالت تَرَک خورده‌ی زیر پایش داد.

لپ های قرمزش که رنگ می‌گرفت، دست و پای دلم می‌لرزید برای خطایی که شاید مقدس ترین اتفاق نسبت‌مان بود.

با لرزش صدایش، به حرف آمد.

_سلام علی، حالتون خوبه؟

انگشتان کشیده اش، روی دکمه‌ی آخر مانتویش، مدام در حرکت بودند.

مست حضورش شده بودم.

گیج و بی حواس جواب دادم:

_سلام خانوم... خوبیم.

صورتش را بلند کرد و به چشمان پر از عشقم، چشم دوخت.

دوباره طاقت نیاورد و سرش را به سمت دیگر چرخاند و گفت:

_چرا نیومدین آتیش بازی؟ نیما هنوز منتظر اهوراست.

به روی چون گُلش که نگاه می‌کنم، صورتم شکوفا می‌شود.

باز نگاه می‌دوزد و باز نگاه می‌گیرد و

من چقدر شیفته ی این "عسل چشم" دوست داشتنی‌ام!

قبل از اینکه برای صدمین بار، در دلم قربان صدقه‌ی چشمانش شوم، نیما از پیچ کوچه وارد می‌شود و دستم می‌لرزد و حیای همیشگی به وجودم چیره می‌شود.

زیبا متوجه عقب گرد دستم می‌شود و همین که می‌خواهد سر بچرخاند و دلیلش را به چشم ببیند، صدای این برادر کوچکتر تازه بالغ شده، به گوشش می‌رسد.

_زیبا، اومدی خبر بگیری خودتم موندگار شدی؟

سرش را به طرف من متمایل می‌کند و ادامه می‌دهد:

_چطوری آقا داماد؟

و زیبای من چه قدر زیبا تر می‌شود وقتی لپ های صورتی رنگش، از شرم، خونین می‌شوند.

نگاه می‌گیرد و باز دستش گیرِ دکمه ی انتهایی مانتویش می‌شود.

می‌دانم آن‌قدر دست‌پاچه شده که اگر دیر تر به کمکش بشتابم، دکمه ی لباسش بی گمان وسط کوچه پرت خواهد شد.

دست پیش می‌برم و مرد کوچک خانه‌ی همسرم را به خود نزدیک تر می‌کنم.

عادت ندارد سلام بدهد.

از آن تیپ هایی است که در ابتدای هر ملاقات و یا آغاز هر کلامی، اول احوال می‌پرسد جای سلام!

_سلام نیما جان. اومدی پی یارت؟

زیبا دکمه را رها نکرده، اما پیچش انگشتانش روی آن، کمتر از قبل شده است. لبخند راه گرفته در غنچه‌ی لب هایش نیز آرام تر شدن دل کوچکش را تایید می‌کند.

نیما می‌خندد و سرخوش می‌گوید:

_تو خونه ست؟

چشم می‌بندم و باز می‌کنم و این می‌شود پاسخ مثبت سؤالش.

دستش را از دستم رها می‌کند و می‌دود سمت غار تنهایی دو نفره اش با اهورا.

نگاهم دنبال پاهای نیما روان است که خوش نوا ترین صدای عالم به گوشم می‌رسد.

_علی...

زود می‌چرخم و خیره اش می‌شوم.

دوست دارم ساکت باشم

دوست دارم ناطق فقط او باشد و او.

من خاموش باشم، اما او بگوید و بگوید و بازهم بگوید.

پاسخم را که نمی‌شنود سرش را بالاتر می‌گیرد و لبخند گوشه ی لب و عمق چشمم را شکار می‌کند.

خنده چه قدر صورتش را عاشق تر می‌کند...

سالن بزرگ، اما ساده آراسته شده‌ی خانه دو نفره‌‌ی من و اهورا، اینک میزبان یک دنیا عشق است.

میزبان کسی که بانیِ شیداییِ دلِ "علیرام" شده است.

بعد از اتفاقات ریز و درشت زندگی من و برادر نوجوانم، ورودمان به محله‌ی جدید و پا گذاشتن "زیبا" در زندگی ام بود که باعث رنگ گرفتن دنیای من و اهورا شد.

زیبا آن قدر خاص بود;

و آن قدر خواستنی بود;

که به چشمم آمد و در قلبم جا گرفت و "همسر" شد.

آشنایی من و این همسر عزیز تر از جان، از همان نیمه شبی سر گرفته شد; که اهورای من، در تب می‌سوخت و با لرز خاموش می‌شد.

شب سالگرد پدر بود.

همان کسی که به ناحق...

و همین طور مادر که...

اهورا سنی نداشت.

برای درک این مصائب عظیم، سن بچه را داشت.

یک پسر پانزده ساله‌ی حساس بود; که بزرگترین و سهمگین ترین اتفاقات ممکن در زندگی اش رخ داده بود.

و آن قدر فکر کرد و گریه کرد و غصه خورد، که بدنش طاقت نیاورد و در آن نیمه شب زمستانی به رعشه افتاد.

بارها این حالت ها را دیده بودم.

آن قدر این لرزیدن ها و تب کردن ها به چشمم آشنا بودند، که نباید جای ترس یا بی تجربگی برایم باقی می‌ماند.

اما برادرم بود.

فرق داشت با همه.

سریع از جا برخواستم و سوییچ ماشین را به زحمت در چنگ گرفتم.

در ماشین را باز گذاشتم و وارد خانه شدم.

برادر لرزانم را پتو پیچ کردم و به دوش کشیدم.

همین که پا در کوچه گذاشتم و در پشت سرم بسته شد، اثری از آثار ماشین ندیدم.

پاهایم بر زمین میخ شد.

بُهتی فوق العاده به چشمانم نشست.

سابقه‌ی این جور چیزها را نداشتیم.

دزدی، آن هم در این وقت شب با این برادر نحیف و بیمار، واقعا نوبر بود.

اهورا با آن پاهای کشیده، روی دوشم کمی سنگینی می‌کرد.

فکش گاهی قفل می‌شد و گاهی دندان هایش با ضرب روی هم می‌کوبیدند.

دستم به جایی بند نبود.

چه می‌کردم؟

داد و بیداد می‌کردم و فریاد "کمک" سر می‌دادم؟

یا برادرم را به خانه بازمی‌گرداندم و...

ناگهان دود از سرم بلند شد!

به رسم همیشگی و به تقلید از رفتار پدر، کلیدهای خانه، همیشه روی سوییچ ماشین وصل می‌شدند.

و بدتر این که کیف پول و مدارک را هم همین چند دقیقه پیش‌تر به ماشین انتقال داده بودم.

اهورا سردش بود.

بدن سوزانش لرز شدید تری گرفته بود.

مجال تعلل نبود.

با یک حرکت، خود را به سمت بالا پرت کردم و با این کار، جای اهورا روی دوشم محکم تر شد.

پاهایم را قوی تر برداشتم و برای رسیدن به اولین درمانگاه، با سرعتی هرچه تمام تر دویدم.

بند دمپایی های انگشتی نشسته در پاهایم، کمی اذیت می‌کرد. حین دویدن، مدام در پایم تکان می‌خوردند و انگشتانم از جلوی دمپایی لیز می‌خوردند.

پیچ کوچه را رد کردم و همین که آمدم تا بپیچم، ماشین سفیدرنگ یکی از همسایه ها پیچید و کم مانده بود سقوط کنم و با اهورا روی کاپوت ماشین فرود آیم.

تنم را که نیم خیز شده بود به زحمت صاف کردم. دوباره اهورا را بالا کشیدم و نفس های کش‌دار و خسته ام را تنظیم کردم.

آمدم رد شوم که در ماشین باز شد و دختری جوان با یک جفت چشم براق دخترانه از صندلی جلو، پیاده شد.

چشم هایش با تعجب روی من و اهورا در گردش بود. نیم نگاهم را از او گرفتم و خواستم رد شوم. اما سلام نکردن، در ذات خانواده‌ی ما نبود.

دوباره به صورتش چشم دوختم و او را متوجه موقعیتم کردم; تا شاید کمی راه دهد و بتوانم از مقابل ماشین شان عبور کنم.

_سلام. ببخشید اجازه هست رد شم؟

همه ی این برخورد و مکث چشمان و این جمله ی لرزان من، کمتر از دو دقیقه طول کشیده بود.

با صدای مردی از جایگاه راننده، سر هر دو نفرمان; به آن سمت متمایل شد.

_زیبا بابا، چرا نمیای؟

و قبل از پاسخ زیبا، رو به من گفت:

_بابا جان بیا سوار شو. مثل این‌که حال برادرت ناخوشه.

همین یک جمله کافی بود تا تن بی‌جان اهورا، روی دوشم سنگین تر شود و بدانم برای چه چیزی این وسط ایستاده ام.

زیبا هم که گویی تازه به خود آمده بود، دستپاچه و بی حواس گفت:

_بشینید تو ماشین.

و خیلی سریع، در عقب ماشین را باز کرد و کنار ایستاد.

پدرش نیز پیاده شد و به سمتم آمد.

سریع سلام کردم و پاسخ شنیدم.

آمدم خم شوم تا اهورا روی صندلی عقب، جاگیر شود; اما واقعا کار سختی بود. و پدر زیبا خیلی خوب موقعیتم را درک کرد، که با حرکتی مردانه، برادرم را از تنم کند و روی صندلی خواباند.

آن اتفاق نیمه شب، سرآغاز آشنایی من با خانواده ی دوست داشتنی و با محبت "قانع" شد.

و حالا در این غروب چهارشنبه سوری، زیبای عزیزم در وسط سالن خانه ام نشسته و مهمانی چشم هایم را اجابت کرده است.

و فقط نیماست که با دوستی بی‌نظیرش می‌تواند اهورای مرا از حال ناخوشش جداسازد.

صدای مشت زدن اهورا قطع شده است و این یعنی، این دو دوست و یاور، دارند درد دل‌شان را به هم منتقل می‌کنند.

کمتر از نیم ساعت طول می‌کشد تا چهارشنبه سوری کوچه‌ی دل‌گشا به اوج برسد و خانواده های صمیمی‌اش به لذت درکنار هم، سرود سلامتی سر دهند.

خنده های اهورا برگشته اند.

در پستوی کارگاه تراشکاری ام چای دم می‌کردم و مست بوی عطر دل‌انگیزش بودم.

یک هفته از شروع سال جدید می‌گذشت و اکثر مغازه های مجاور همچنان بسته بودند و در تعطیلات نوروزی به سر می بردند.

اما نه من آدمِ در خانه نشستن بودم و نه جایی برای تفریح و سفر داشتیم.

زیبا با خانواده اش به اردبیل رفته بود. مادرش اردبیلی بود و تمام اقوام مادری‌اش آن‌جا زندگی می‌کردند.

همیشه خدا را شاکر بودم که اگر مادرم برایم مادری نکرد; در عوضِ آن، همسر و مادرهمسرم را دو فرشته‌ی مهربان آفرید، تا وجودم از عقده‌ی نداشتن محبت مادر، نخشکد.

چایِ دم کشیده را از روی کتری برداشتم و در استکان کمر باریک قرمز رنگ طرح قاجار ریختم.

رنگش معرکه بود.

قوطی قند را با یک دست و چای خوش‌رنگم را با دست دیگر برداشتم.

همین که پشت میز نشستم و چای را روی میز گذاشتم، گوشی ام زنگ خورد.

لبخند کم رنگ لب هایم با دیدن نام "زیبایم"، عمیق شد.

می‌دانستم او هم دلش آن‌جا بهانه گیر شده است که از صبح سحر، تا الان که آفتاب وسط آسمان است، سه بار تماس گرفته تا صدایم را بشنود.

و من عاشق این دلبری های ریز ریزش بودم.

دکمه‌ی سبز پاسخ را فشردم و قند کوچکی را به دهان بردم.

شیرینی اش در مقابل حلاوت شیرین حرف های زیبای من، هیچ بود.

_سلام مَه بانو... پارسال دوست امسال آشنا!

رنجیده می‌گوید:

_خیلی بدی علی! از صبح تا حالا یه خبر ازم نگرفتی. اینم عوض احوال پرسیته؟

چای را به لبم نزدیک می‌کنم و کمی از آن می‌نوشم.

_سلامت و خوردی خانوم خانوما؟

"هین" کش‌داری می‌گوید و جواب می‌دهد:

_ببخشید باز یادم رفت.

و بعد صدایش را صاف می‌کند و با دلبری می‌گوید:

_سلام عزیزم... سلام آقا... سلام همسر...

استکان کمر باریک را روی میز می‌گذارم و پاسخ سخاوت کلام همسرم را به شیوه‌ی خودش می‌دهم.

_خدا ببخشه. علیک سلام عزیزترین... علیک سلام خانوم... علیک سلام هم‌نفس... همه کس!

سکوت می‌کند و آن قدر دست دلش برایم رو هست، که بدانم حرف پشت این سکوت چیست. اما خودش زودتر به حرف در می‌آید. لحنش رنجور است.

_علی چرا من همیشه تو ابراز علاقه، ازت کم میارم؟ چرا تو انقد چیز بلدی؟

قاه قاه خنده‌ام که در گوشی می‌پیچد، می‌دانم حرصی و عصبی شده است.

_بله بخند. هی به ریش من بخند. من و بگو تو این هوا و تو این طبیعت، نشستم دارم...

حرفش را می‌خورد اما دلم کمی ترش می‌کند.

عادت به شنیدن این حرف ها از زبان زیباترین، ندارم.

مجددا مکث می‌کند و کمی طول می‌کشد تا به حرف درآید.

از مکثش استفاده می‌کنم برای دلجویی و می‌گویم:

_دلم خیلی تنگته عزیزترین. خونه و کوچه که هیچ، دنیام بی رنگ شده تو نبودت زیبا.

صدای نفسش که در گوش جانم می‌پیچد، چشم‌هایم ناخودآگاه روی هم می‌افتد.

گویی کسی صدایش می‌کند که زود به خود می‌آید و بلند می‌گوید:

_باشه!

و بعد به من می‌گوید:

_تا آخر هفته هرطور شده برمی‌گردم. بهت قول می‌دم. این سه روزم تحمل کن تا بیام.

گویی چیزی یادش افتاده باشد، سریع می‌گوید:

_راستی علی... مادربزرگم "علیرام" از دهنش نمیفته. چپ می‌ره، راست میاد، می‌گه علیرام عزیزمه، سوی چشممه! ببین چه کردی با خانواده‌م؟

و نخودی می‌خندد.

صدایش را بلند می‌کند و می‌گوید:

_باشه بابا اومدم دیگه.

می‌دانم و می‌داند که از این هم صحبتی، دل نخواهیم کند.

پس بهتر است زودتر راهی‌اش کنم.

_برو عزیزترین! کارم تموم بشه، قبل از این که برم خونه زنگ می‌زنم یه دل سیر صدات و می‌شنوم.

چای سرد شده را برمی‌دارم و به پستوی کارگاه منتقل می‌کنم. آبی به استکان می‌زنم و روی آب چکان قرارش می‌دهم.

صحبت با یگانه‌ی قلبم، حسابی سرحالم آورده است.

پس بهتر است زودتر کارهایم را به اتمام برسانم و مجال هم صحبتی دوباره با یارم را برای خود بخرم.

کرکره ‌ی مغازه را پایین می‌کشم و ساک غذا و لباسهایم را روی دوش می‌اندازم.

پنج دقیقه نیست که از زیبا خداحافظی کرده ام، اما بی قراری صدایش، قرار مرا نیز ربوده است.

لخ لخ کنان راه می‌روم و مسیر خانه را در پیش می‌گیرم.

ماشین از دیروز دست تعمیرکار است. به قول زیبا: «بعد از یک بار دزدی و این همه دنده عوض کردن، عمرش و کرده! وقت تعویضه»

و این روزها با خود فکر می‌کنم اگر مسئله‌ی ازدواج‌مان نبود، حتما بهترینش را زیر پای زیبا می‌گذاشتم.

دختری که از همان شب تاریک، پا به پای نگرانی برادرانه ام دوید و مرهم زخم دل من و اهورا شد، لایق بهترین هاست.

وقتی فهمیدم زیبا پرستاری می‌خواند و آن شب به همراه پدرش از شیفت بیمارستان باز می‌گشته است، لحظه ای حتی فکر نکردم که این دختر روزی می‌شود التیام بخش زخم چرکین زندگی من و برادرم.

آن شب تا صبح بالای تخت اهورا نشسته بودم و دستش را در دست می‌فشردم. زیبا آنجا کار می کرد پس توانست کنار ما بماند.

آقای قانع، پدرش، نیز تا صبح روی نیمکت خشک حیاط بیمارستان نشست. انتظار این رفتار سخاوتمندانه را از دو غریبه نداشتم. اما وقتی زیبا کنارم نشست و شروع به صحبت کرد، به من ثابت شد; همیشه خون نیست که خون را می‌کِشَد; خیلی وقت ها حضور یک قلب در کالبد یک غریبه، هزاربرابر باغیرت تر از جریان خون در رگ های یک هم نوع، است.

زیبا دختر خوش سر و زبانی بود. کمی خجالت داشت اما وقتی موتور صحبت کردنش روشن می‌شد; تا ته جاده را یکه می‌تاخت!

آن شب آن قدر برایم حرف زد و از امید گفت،

آن قدر به آسمان نگاه کرد و از بزرگی صاحبش گفت;

که باور کردم همان خدای بالای سر، بزرگترین دارایی من و اهورا در زندگی است، که هیچ گاه وجودش خط نخواهد خورد.

خدایی که در نوجوانی هایم گم شده بود.

هم‌چنان در خیابان کارگاه، قدم می‌زدم و به افکار سه سال پیشم می‌پرداختم. درِ فلزی یک قوطی نوشابه، جلوی پاهایم به رقص درآمده بود. بدم نمی‌آمد آن را با خود همراه کنم.

با هر قدمی که برمی‌داشتم، یک ضربه به در نوشابه می‌زدم و آن را کمی دور تر پرت می‌کردم. قدمی دیگر و ضربه ای دیگر...

آن قدر این کار را تکرار کردم تا به خیابان اصلی رسیدم.

ایستادم...

ساک از روی شانه ام سُر خورد و کنار پایم افتاد.

به این طرف و آن طرفم می‌نگرم.

سمت راست، مسیر خانه بود و سمت چپ، مسیر تعمیرگاه!

اما مستقیم...

خیابان مستقیم روبرویم، می‌خورد به همان جایی که سه سال بود حتی از آن سراغی هم نگرفته بودم.

قهر بودم؟

مگر آدم با مُرده ها هم قهر می‌کرد؟

نه، شاید دل‌گیر بودم...

اما...

مگر آدم از مادرش هم دل‌گیر می‌شد؟

فهمیدم!

فراموش کرده ام به او سر بزنم!

اما...

مگر می‌شود بچه ای...

مادرش،

سلطان قلبش را فراموش کند؟

پس چرا من نمی‌خواستم به او فکر کنم؟

چرا مادرم که مُرد، مُرد!

مگر مادر ها هم می‌میرند؟

دستم را مشت می‌کنم و کنار تنم رها می‌کنم.

فهمیدم این بی‌قراری از چیست...

امروز هفت فروردین است.

همان روزی که آخرین بار برای مادر تولد گرفتیم! همان آخرین تولدی که دیگر هیچ وقت تکرار نشد...

پس دلیل بی قراری ناگهانی ام، تنها نبودنِ زیبا نیست. بودن سایه ی نام مادری است که کاش از آن روز به بعد دیگر هیچ وقت نبود...

کاش همان هفتم فروردین چهارسال قبل تمام می‌شدیم.

من و اهورا و پدر و مادر و تمام مال و اموال خانواده‌ی تَدَیُّن می‌سوختیم. مثل آتشی که آن زن به دامان خانواده مان نشاند.

کاش همان روز می‌سوختیم...

چه‌قدر دلم تنگ است زیبا

کاش این‌جا بودی...

تنها...

تنها...

تنها...

چه چهار حرفی تنهایی!

از همان کلمه هایی است که حرف کم دارد اما... یک دنیا حرف دارد!

در اتاقم تنهایم.

لبه‌ی تخت نشسته ام و سرم را درمیان دستانم محکم و با تمام وجود، فشار می‌دهم.

شقیقه هایم درد می‌کنند.

چشمانم را محکم روی هم فشار می‌دهم و لب هایم را به دندان می‌گیرم.

مدتی به همان حال می‌گذرد،

اما بی فایده است...

این سردرد آخر مرا می‌کشد.

هربار سردرد می‌گیرم، باید خود را به چیزی مشغول کنم تا کمتر فکرم به سمت این درد، کشیده شود.

سرم را می‌چرخانم و نگاهم را به پرده ی توریِ سفیدِ رقصان در دست باد؛ می دوزم.

از پنجره آویزان شده؛ و خود را به دیوار اتاق می‌کوبد.

یک دنیا نور در اتاق پاشیده شده است.

هشت فروردین است اما از سوز هوای دیروز، خبری نیست.

برعکس، یک گرمای مطبوع و لذت بخش، میان اتاق دویده است.

خیلی وقت است که بیدار شده ام اما از اتاق، بیرون نرفته ام.

اهورا هم سراغم نیامده.

و این برای من، خودِ درد است.

نمی‌دانم چرا با وجود آن همه احساس بزرگ شدن، و آن همه تغییر و تحول تفکرات، هنوز هم محتاج ذره ای توجه و کمی محبتم.

من اگر در دریای محبت زیبا هم غرق شوم، باز کمبود محبت برادرم دیوانه ام می‌کند.

اهورا تکیه گاه کوچک اما همیشگی من بوده است. پس طبیعی است اگر در لحظه لحظه ی تنهایی روحم، وجودش را طالب باشم.

سردرد، امانم را بریده است. اگر تمام افکار دنیا هم به دهنم هجوم آورند; این سردرد، دست از سرم برنخواهد داشت.

دست هایم روی زانوهایم مشت شده اند.

شاید یک دوش صبح‌گاهی حالم را سر حال آورد!

نیم خیز می‌شوم از جا بلند شوم; اما صدای ضربات آرام در، مرا روی تخت می‌نشاند.

لبخندی کج، روی لب می‌آورم.

پس اهورا آن قدر ها که فکر می‌کنم بی خیال برادر نیست.

سردرد کشنده ام به آنی دود می‌شود و جای اخم روی پیشانی ام را لبخند می‌گیرد و و چروک کنار چشم های از شدت درد، جمع شده ام با ذوق، به حال قبل بازمی‌گردد.

دستی میان موهایم می‌کشم و اذن ورود به او می‌دهم.

_بیا تو داداش.

در، با کمی مکث باز می‌شود و...

اول یک سینی صبحانه وارد می‌شود و بعد...

باورم نمی‌شود...

اما...

او این جا چه می‌کند؟

ناباورانه بلند می‌شوم و قدمی به سویش برمی‌دارم.

اختیار اشک هایش را ندارد، یا عامدانه این‌چنین سوزناک می‌گرید؟

طاقت از کف می‌دهم و به طرفش می‌روم.

کنارش که می‌رسم، سرش را پایین می‌اندازد و دست روی صورت می‌گذارد و بلند بلند می‌گرید.

دلم تاب دیدن این حال منقلبش را ندارد.

کما این که خود نیز، حالم دگرگون است.

روی زمین می‌نشیند و دست روی زانو، و سر روی دست می‌نهد و ریزش اشک های دریاوارش را تمام نمی‌کند.

کنارش روی دو زانو می‌نشینم.

سرم تیر می‌کشد و قلبم نیز...

دست پیش می‌برم تا خرمن موهایش را کمی صاحب شوم.

شروع که می‌کند به حرف زدن، دستم عقب می‌رود.

_چرا بهم نگفتی حالت خوب نیست علی؟

تلخندی می‌زنم و سر به زیر می‌شوم.

اما او ادامه می‌دهد:

_از کِی با هم غریبه شدیم که جای حرف زدن با من یا برادرت، قرص می‌خوری و شام نخورده می‌خوابی؟

تازه یادم می‌افتد به حال آشفته‌ی دیروز غروبم!

از تراش‌کاری که برگشتم، آن قدر حالم نامیزان و ناکوک بود، که دو قرص خواب آور دوز بالا را چاره قرار دادم و نفهمیدم چطور نمازم را به پا داشتم.

و همان طور بی جان و حال خراب، وسط تخت، خوابم برد.

صدایش باز، می‌شود نوید زندگی...

_می‌دونی چند بار بهت زنگ زدم؟

می‌دونی چه قدر فکر و خیال کردم؟

لبخندم این بار، لب‌خند است، نه زهر خند!

سرش را بلند می‌کند و چشم می‌دوزد به سیاهی چشمانم.

لبخندم جان می‌گیرد.

صورت زیبای زیبایم، پر از اشکِ عشق است.

و من چه قدر خودخواهانه ذوق‌زده می‌شوم.

مثل همه ی وقت هایی که طاقتِ بازی چشم‌هایمان را ندارد; نگاه می‌گیرد و سر به زیر می‌شود و انگشتان دستش را سپر بلایِ بلاتکلیفی اش می‌کند.

آن ها را در هم پیچ می‌دهد و با نوک ناخن های بلند و خوش حالت دستان کشیده اش، کف دستانش را فشار می‌دهد.

خنده ام می‌گیرد!

شهر و زادگاه مادری اش را بی خیال شده و برای دیدار حال من، شبانه راه افتاده و حالا وسط اتاق تنهایی ام، در کمترین فاصله از تنم ایستاده و من باز...

سرش را کمی بلند می‌کند تا بتواند راحت تر از زیر چشم، به حالاتم نگاه کند.

همان جایی که زانو زده بودم، به دیوار تکیه می‌دهم و می‌نشینم.

سرم را به دیوار تکیه می‌دهم و چشمانم، سقف را شکار می‌کند.

می‌بینم که خیره ی صورتم شده است.

اما اگر مچ نگاهش را بگیرم، نگاه از صورتم می‌گیرد.

زیبای من خیلی خجالتی است...

شاید بهتر است کمی برای هردویمان حرف بزنم.

_نفهمیدم کی خوابم برد.

صدایش گله دارد!

_اما خوابیدی و بی خیال من و اهورا شدی.

سرم باز تیر می‌کشد و صورتم کمی جمع می‌شود اما جوابش را می‌دهم.

_مگه می‌شه آدم، بی‌خیال زندگیش بشه؟

کمی مکث می‌کند. آب دماغش را بالا می‌کشد.

_اهورا رو کشتی علی.

اگه بدونی وقتی نصفه شب زنگ زد و گفت بدون شام خوابت برده، صداش چه حالی بود!؟

می‌دانم...

من تمام حالت های رفتاری برادرم را از برم...

_علی این چه عادت بدیه که تو داری؟

سرم را به سمت صورتش می‌گردانم.

چشم نمی‌گیرد این بار...

_طفلی مامان، زابراهش کردیم! نذاشتم سیزده بدر تو زادگاهش بمونه! می‌دونی که چه قدر عاشق شهرشه!

با شیفتگی به لب های خوش حالت و دندان های یک دستش نگاه می‌کنم، که وقت حرف زدن، خودنما تر می‌شوند.

ساکت می‌شود و آب دهانش را قورت می‌دهد.

باز هم خنده ام می‌گیرد!

این عشق خجالتی هم برای خود، نوبر است!

قرار از کف می‌دهد و سریع از جا برمی‌خیزد.

_پاشو بریم بیرون. اهورای طفلک حالش خوب نیست.

لبخندم پر می‌کشد و مغزم به کار می‌افتد.

برادرم، عجیب وابسته ی من است.

توی حیاط نشسته ایم و دور تادور میز حصیری کنار حوض، بساط صبحانه چیده ایم.

اهورا می‌خندد و می‌دانم دلش از دیدن آرامش حالم، آرام گرفته است.

استکان ها را برای دومین بار پر از چای می‌کنم و سهم هرکس را مقابلش قرار می‌دهم.

اهورا باز هم چایش را شیرین می‌کند و صندلی اش را بیشتر به سمت میز می‌کشد.

به لبخندم، لبخند می‌زند و مشغول می‌شود و بدون آن که از لقمه گرفتنش چشم بردارد، خطاب به زیبا می‌گوید:

_زن داداش بزن روشن شی!

زیبا می‌خندد و من می‌خندم و چشم می‌دوزم به زیبا.

سرش را کج کرده و به حوض آبی رنگ وسط حیاط نگاه می‌کند.

کمی می‌گذرد و در همان حال می‌گوید:

_می‌گم علی، نمی‌خوای یه دستی به سر و گوش این حیاط بکشی؟

جوابی که نمی‌گیرد، به سمتم می‌چرخد و ابرویی به علامت سؤال، بالا می‌برد.

با دهان بسته می‌گوید:

_هووم؟

لبم را می‌جوم و می‌گویم:

_کجاش و دوست داری تغییر بدم واست؟

می‌خندد اما متوجه حضور اهورا که می‌شود سرش را باز به همان سمت حوض می‌چرخاند و جواب می‌دهد:

_خوب... مثلا همین حوض وسط. درسته قشنگه. خیلی ام شیک کار شده; اما خیلی قدیمیه علی. شبیه خونه‌ی مادربزرگاست.

اهورا می‌خندد و با همان خنده ی کوتاه، لقمه در دهانش می‌پرد و چای را برمی‌دارد تا به زور چای، لقمه را فرو دهد.

سریع بلند می‌شوم و با پشت دست، چند ضربه ی آرام میان دو کتفش می‌زنم.

آرام تر که می‌شود، زیبا که از نگرانی از جا پریده بود، نفس آسوده ای می‌کشد و سر جایش می‌نشیند.

بر می‌گردم و روی صندلی جا می‌گیرم. چای زیبا را برمی‌دارم و در کاسه‌ی مسیِ کنار دستم خالی می‌کنم.

چای دیگری می‌ریزم و این بار، مقابلش نه،

آن را به دستش می‌دهم.

چای را می‌گیرد و لبخندی لرزان و کم جان به رویم می‌زند.

لبخندش را سخاوتمندانه تر از خودش، پاسخ می‌دهم.

قندان مسی را برمی‌دارم و رو به رویش می‌گیرم. خیره در چشم هایم دست می‌بَرد و بی حواس یک قند برمی‌دارد.

هم چنان به صورتش نگاه می‌کنم و هیچ نمی‌گویم.

قند را به دهان می‌برد و چایش را لاجرعه سر می‌کشد. صورتش کمی جمع می‌شود و می‌دانم از داغی چایی است که هیچ وقت عادت به خوردنش ندارد. چرا که همیشه چای را ملایم می‌نوشد.

نگاهش گیج است. خوب می‌دانم.

استکان را از دستش می‌گیرم و در سینی کنار دستم جای می‌دهم.

اهورا همچنان مشغول است و آرام و با طمأنینه برای خود، کره و پنیر لقمه می‌گیرد.

از پشت میز بلند می‌شوم و قدمی به سمت حوض پیش می‌روم.

بدون این که سمت زیبا برگردم، می‌گویم:

_بیا بشین کنار این حوض قدیمی خونه ی مادربزرگه! شاید آخرین بار باشه ببینیش.

و خودم دقیقا کنار حوض آبی می‌نشینم.

زیبا که سمت دیگر حوض می‌نشیند، دست پیش می‌برم و آب راکد را آشفته می‌کنم.

حلقه ی ایجاد شده از ضربه ی دستم، پیش می‌رود و به زیبا می‌رسد.

او هم دست دراز می‌کند و توی حوض را با حرکات دایره وارِ نوک انگشتش، طرح می‌زند.

انگار خوشش آمده که لبخند می‌زند و کارش را تکرار می‌کند.