رمان پیش مرگ ارباب به قلم taranom 25

ژانر: #عاشقانه #اجباری #ارباب رعیتی

خلاصه:

هوراد ارباب جوون قصه است که غرور و نخوت تمام وجودش رو پر کرده …

بلوط دختر یکی از خدمتکاران ارباب جوان هست که بازی سرنوشت مسیر زندگی این دو نفر رو بهم پیوند میزنه البته نه از نوع یک پیوند عاشقانه تنها یک رابطه ارباب و رعیتی … و در این بین بلوط قصه ما عاشق میشه … عشقی که با گوشه ای از یک حقیقت پنهان برباد میره و تنها کسی که از این زوال سود میبره کسی نیست جز ارباب جوان…پایان خوش

هیچ کس نمی دانست مه لقا در این دقایق سخت و نفس گیری که می گذراند تنها در یاد همسرش احمد است و بس . احمدی که ماه ها قبل از تولد فرزند دلبندش زیر خروارها خاک آرمید .

و چه سخت است تنها و بی کس به استقبال کودکی بروی که امید می بخشد .

و چه سخت است انتظار فرزندی را بکشی که تنها مادری دارد و بس .

و چه سخت است همه ی امیدهای یک کودک ، هنوز نیامده بر باد باشد و چه تلخ است تمام سهم کودکی از پدر همان نطفه ی درون رحم مادر باشد و بس .

خدمتکار جوان ساعت ها بود درد کشنده زایمان را به انتظار کودکش تحمل می کرد و هنوز هم خبری نبود و انگار این کودک قصد جدایی نداشت و انگار می دانست دنیای آدم ها چقدر سیاه و تاریک است و انگار حس می کرد تمام این زشتی ها را که دل از رحم مادر نمی کند و انگار مادر هنوز هم باید درد می کشید و انتظار .

همایون خان بیرون از اتاق قدم رو می رفت و او هم انتظار می کشید . انگار که تمام عمارت انتظار تولد کودک جدید را می کشیدند .

دقایقی دیگر هم گذشت که صدای گریه ی کودک خنده بر لب ها نشاند .

قابله کودک را شست و در پتوی سفیدی پیچید .

مه لقا دست های منتظرش را دراز کرد و کودک را در آغوش گرفت .

دخترک هنوز قرمز بود و زشت .

مه لقا خنده ای مملو از شادی زد و اشک شوقی ریخت .

تای پتو را کمی کنار زد و با همان صدای خسته و بی حال در گوش دخترک زمزمه کرد .

- هنوز که قرمزی دخترکم ... هنوز که نمیشه گفت شبیه منی یا پدر حسرت به دلت ...

با پر کشیدن ذهنش به سوی احمد تبسمی تلخ کرد و ادامه داد .

- بابات همیشه می خواست اگر دختر شدی اسمت رو بزاره بلوط ... تو از امروز بلوط کوچولوی مامانی ... بلوط قشنگم .

مه لقا مادر انتظار کشیده ای بود که روز سختی را پشت سر گذاشته بود اما خوشحال بود و خندان . انگار کوهی بر دوش داشته و مزد تمام کارهای خوبش سبک شدن آن کوه بوده .

و چه شیرین بود حس مادری کردن برای دخترک قرمزش و این دختر با وجود این مادر خوشبخت بود . آری حتی با وجود محروم بودن از پدرش باز هم خوشبخت بود چون مردی خارج از آن اتاق انتظار دختر بچه ای را می کشید که همیشه آرزویش را داشت و آیا نعمتی بالاتر از پدر دار شدن آن هم در چشم بر هم زدنی هست ؟

قابله ، بلوط ، تک دخترک عمارت را از آغوش مه لقا گرفت تا مادرک زیادی درد کشیده کمی تنها کمی استراحت کند و سپس همراه دخترک از اتاق خارج شد و بلوط را در آغوش همایون خان گذاشت و گفت :

- مبارک باشه ارباب . اسمش و بلوط گذاشت .

و این ارباب کوه قند در دل آب می کرد . دخترکی که همیشه در آرزویش بود و با از دست دادن همسر مهربانش حسرت داشتنش بر دلش داغ خورده بود حالا مقابل دیدگانش بود و چه کاری مهم تر از پدری کردن برای بلوط کوچک . و انگار راستی راستی بلوط هم پدر داشت .

همایون خان بلوط را نزدیک تر گرفت و نفسش را روی صورتش فوت کرد و کودک انگار طوفانی وزیده خودش را جمع کرد و خنده ارباب را به هوا برد .

همایون خان لبخند به لب سرش را نزدیک تر کرد و گفت :

- تو بلوط منم هستیا کوچولو ... یادت نره ... من پدرتم .

درد و دل های ارباب با دخترک قرمزی هنوز تمام نشده بود که هوراد و هوتن به سمت پدرشان حمله ور شدند و تمام حرفشان این بود .

- بابا بزار ما هم ببینیمش ... بابا بیارش پایین صورتش و ببینیم .

بلوط که مقابل چشم های مشتاق هوراد و هوتن قرار گرفت هوراد لب برچید و با تُخسی ِ ذاتی اش گفت :

- این چقدر قرمزه . چقدر زشته . این دیگه چیه ؟

ارباب لبخندی زد . دستی روی سر هوراد کشید و گفت :

- تازه به دنیا اومده . بزار چند روز بگذره ، قرمزی صورتش میره . سفید میشه . خوشگل میشه .

اما هوتن بی توجه به هر دوی آنها لبخند گشادی زد و گفت :

- اما من خیلی دوستش دارم .

با چشم های معصومش به پدرش خیره شد و گفت :

- بابا میشه این قرمزی مال ِ من باشه ؟

همایون خان تک خندی زد و گفت :

- ای پدر سوخته . از الان میخوای تمام و کمال مال ِ تو باشه ؟

و هوتن با همان بچگانه های شیرینش سری در تایید حرف پدرش تکان داد و همایون خان فکر کرد چرا باید دل پسرک مهربانش را بشکند . چشم در چشم هوتن 5 ساله دوخت و گفت :

- اون همیشه پیشِ ما هست . ما همه دوستش خواهیم داشت و بلوط کوچولو در کنار همه ما بزرگ میشه پس نگران نباش . اون یه روزی بانوی این عمارت میشه . قبوله ؟

و مگر می شد این کودک مهربان قبول نکند ملکه شدن این دخترک قرمز را .

و چه خواستنی بود این عروسک کوچک برای هوتن و چه خوب که هوراد نیز به این کوچک دوست داشتنی بی میل نبود و همیشه همه جا هوایش را داشت . و کسی چه می دانست سرنوشت چه بازی هایی خواهد داشت . و چه ماندگار بود در تاریخ خاطرات ، درختی که ارباب برای بلوطش کاشت در حالی که می دانست این درخت در این آب و هوا هرگز به ثمر نخواهد نشست .

و چه زود گذشت و هوراد بزرگ شد و چه کسی فهمید پسرک از مه لقا متنفر شد و وای بر بلوط که هیچ کس ندانست هوراد چه چیزهایی دیده و چه حقیقت پنهانی را فهمیده و باز هم وای بر اقبال بلوط آن زمان که مادرش را در 5 سالگی از دست داد .

و هیچ کس نفهمید آن زمان که همه مه لقا را در گور سرد تنها گذاشتند هوراد 12 ساله دست در خاک سرد کرد و قسم خورد هرگز مه لقا را نخواهد بخشید و شاید این جوانک زخم خورده هم در دل خون می بارید برای نبود مه لقایی که در تمام این سالها جای مادرش بود و ای کاش ارباب روزهای دور اما نزدیک هرگز نمی فهمید حقیقتی را که باورهایش را به آتش کشید .

16 سال بعد

بلوط با چشمان بی فروغش سینی استکان ها را به آشپزخانه برد و روی میز گذاشت .

از در مخفی آشپزخانه به حیاط رفت و رو به روی درخت بلوطی که حالا همسن او بود و با 21 سال سن هنوز هم میوه نداده بود نشست .

چشمانش خیس از اشک بود و غبار خاطرات پنجره ی چشمانش را لحظه به لحظه کدر تر می کرد .

چقدر زود گذشت آن روزها که با همایون خان زیر همین درخت می نشست و درد و دل می کرد . گله می کرد . از اذیت و آزار های هوراد می گفت و همایون خان دست نرمی روی سرش می

کشید و می گفت :

" – بلوط من غصه نخور . هوراد چیزی تو دلش نیست "

اما چیزی در دلش بود و این را بلوط با تمام بچگی اش می فهمید .

بلوط بعد از مادرش باز هم تنها شده بود . 40 روز از نبود همایون خان می گذشت و داغ دل بلوطکِ مهربان هر روز تازه تر از دیروز می شد .

چقدر زود باز هم غم و غصه از دیوارهای بلند این خانه بالا رفت و چقدر زود دوباره همه در ماتم عزیزی دیگر عزانشین شدند .

و چه مهربان بود هوتنی که با تمام درد های خودش ، که با تمام داغ های در سینه اش برای فراق پدر باز هم حواسش در پی بلوط بود و بس .

آهسته به سمت بلوطی که در کنار درخت بلند کِز کرده بود به راه افتاد و این قلب چه ریتم دار در سینه اش بالا و پایین می شد و آری هوتن عاشق بلوط مهربان بود .

با همان خونسردی ذاتی اش در کنار بلوط نشست و این دخترک مهربان با این چشم های قرمز شده از گریه چه زیباتر و خواستنی تر می شد .

- چرا اینجا نشستی ؟ بیا بریم پیش مهمونا .

بلوط تنها سرش را به چپ و راست تکان داد . نمی خواست شاید هم نمی توانست از خاطره های همایون خان که زیر آن درخت جا خوش کرده بودند دل بکند .

هوتن کمی به بلوط نزدیک تر شد و گفت :

- دیگه باید به نبودش عادت کنیم . بلوط جان بابا همایون رفته انقدر خودت و عذاب نده .

بلوط بغض کرده بود . زیادی وحشیانه چنگ میزدند این بغض های تلنبار شده به گلویش . زیادی خَش می انداختند به صدای زیبایش و اصلا شاید از سنگینی وجودشان نمی توانست حرف

بزند که همچنان ساکت بود .

هوتن دست دراز کرد و دست های سرد بلوط را در دست گرفت اصلا انگار خون یخ بسته بود در حجم رگ های این دخترک .

- چرا انقدر سردی بلوط ؟

و صدای متعجب هوتن ، بلوط را وادار کرد تا با چشمان خون بارش به او خیره شود و با کوهی از درد بگوید .

- هوتن دیگه بابا هم ندارم . بازم تنها شدم . دیگه هیچکس من و دوست نداره . دیگه بابا همایون نیست . حالا من چیکار کنم ؟

هوتن لبخند خسته ای زد .

- تو همیشه یه پشت و پناه محکم داری اونم منم . تو همیشه دوست داشتنی بودی هنوزم هستی . من و هوراد پشتت هستیم برای همیشه .

این حرف ها درمان درد بی درمان بلوط نبود . بلوط پدری را می خواست که پدرش نبود اما پدرانه خرجش می کرد . بلوط همایون خان را می خواست . دلش اربابی را می خواست که ارباب

بود اما از تمام زیردستانش خاکی تر بود و چه سخت بود ندیدن هر روزه لبخند آرامش بخش همایون خان و چه عذاب آور بود نشنیدن هر روزه ی " بلوط جان " از زبانش چرا که دیگر

نبود و هرگز نخواهد آمد .

و دورتر از این دو داغ دیده عضو سوم خانواده پوزخند به لب ایستاده بود و مهر و محبت برادرش را به دختر مه لقا نگاه می کرد و انگار اصلا این دختر زیادی بود در نظرش . پوزخندش

پررنگ تر شد و گفت :

- بالاخره من ارباب شدم .

و چه مصیبتی برای بلوط بالاتر از این بود که اربابزاده ی روزهای قبل اکنون ارباب روزهای سخت شده است .

هوراد رویش را برگرداند و به داخل برگشت .

بلوط و هوتن متوجه حضور هوراد نشدند و این تنها هوراد بود که با دیدن صمیمیت آنها به نقشه اش گوشه و زاویه ی بیشتر و پُر رنگ و لعاب تری می داد .

هوتن دستش را مقابل بلوطی که از غم فراق همایون خان بُق کرده بود دراز کرد .

- دستت و بده من بلند شو بریم تو پیش بقیه . خوب نیست تنهاشون بزاریم . ناسلامتی مجس عزاداری مالِ ماست . بابا هم راضی نیست انقدر بی تابیش رو می کنی .

بلوط با همان چشم های قرمز که دل و دین هوتن را می برد از جا بلند شد . دست های سردش را به چشم های جاری اش کشید و با چند حرکت آنها را پاک کرد .

دست هوتن را گرفت و با هم به عمارت برگشتند و از همان در مخفی وارد آشپزخانه شدند .

هنوز خوب داخل نشده بودند که فرشته با آن لباس مشکی مقابلشان ظاهر شد و با لبخند مهربانی رو به بلوط گفت :

- میای کمکم میوه ها رو بچینیم ؟

بلوط به تکان دادن سر اکتفا کرد و هوتن هم با وقار و آرامش خاصی از آشپزخانه خارج شد .

فرشته دختر زینت خانوم بهترین دوست بلوط در این عمارت بود و اصلا مگر میشد فرشته از بلوط چیزی بخواهد و بلوط به این دخترک دوست داشتنی نه بگوید .

بدون حرف مشغول چیدن میوه ها در بشقاب ها شدند و چقدر درد داشت با دست های خودش برای پدرانه های پدری که دیگر نبود میوه ی اختتامیه در بشقاب بچیند . میوه اختتامیه زندگی پدر

عزیزش .

باز هم چشم هایش پُر شد . باز هم بغض ها ریشه کردند در گلویش و بلوط با تمام خستگی اش مقاومت می کرد و همه ی این نفرین شده های وجودش را که در نبود پدرش حمله ور شده بودند به جسم

نحیفش پس میزد .

کار میوه ها که تمام شد دست برد زیر سینی تا همراه فرشته میوه ها را به سالن ببرد و در بین عزادارانی که آمده بودند پخش کند که زینت خانوم گفت :

- نکن مادر . تو برو بشین . یادت رفته تو حُکم دختر ارباب و داری نباید کار کنی . اگر اون خدابیامرز الان اینجا بود از دستت ناراحت می شد .

- زینت خانوم .

همگی به سمت صدای هورادی برگشتند که در کنار قاب در ایستاده بود و با اخم های درهم به بلوط خیره شده بود .

- بله آقا هوراد چیزی می خواید ؟

هوراد چشم از بلوط گرفت و روبه زینت خانوم گفت :

- بلوط به فرشته کمک میکنه میوه ها رو پخش کنن .

- اما آق...

هنوز حرف از دهان زینت خارج نشده بود که هوراد با صدای کمی بلند تر و عصبانی تری گفت :

- من اربابم . همین که من میگم . بلوط باید با فرشته پذیرایی کنن .

بلوط ناراحت و غم زده به رفتن هوراد خیره شد و سپس دست زیر یکی از سینی ها انداخت و بلندش کرد .

خیلی وقت بود که دیگر هوراد حامی اش نبود . خیلی وقت بود شده بود بختک تمام خوشی هایش و این دخترک نمی دانست کجا به خطا رفته که از تمام محبت های زیرپوستی هوراد محروم شده است .

با قلبی مملو از غم های فراوان پشتِ سرِ فرشته حرکت کرد و ظرف های میوه را یک به یک به میهمانان داد .

مقابل هوتن خم شد تا ظرف میوه را به او هم بدهد که با اخم های در همش مواجه شد .

با همان صدای خسته و خَش دار پرسید :

- چی شده ؟

- تو چرا داری میوه تعارف می کنی ؟

نمی خواست هوراد را در برابر هوتن بد جلوه دهد . اصلا در نظر خودش کسی نبود که بخواهد رابطه دو برادر را خراب کند .

لبخند تلخی زد و آهسته گفت :

- فرشته تنها بود منم کمکش کردم . حالا اون سِگِرمه هاتو باز کن این میوه رم از دستم بگیر خسته شدم .

هوتن با همان ابروهای در هم ظرف میوه را گرفت و چه کسی خبر داشت از دل عاشق این پسرک مهربان و اصلا کدام عاشقی است که معشوق را در عذاب و سختی ببیند و دم نزند .

چند میوه باقی مانده را هم پخش کرد و به آشپزخانه برگشت . سینی را روی میز گذاشت و لیوان آبی برای حنجره ی بغض کرده اش ریخت و یک نفس سرکشید .

- تموم شد ؟

به سمت هوراد برگشت . زیادی خشن شده بود این ارباب جدید . زیادی دور شده بود این ارباب از بلوطِ مهربان . زیادی ریشه دوانده بود درخت فاصله یشان .

با صدای صلح گری گفت :

- اگر منظورت میوه هاست آره تموم شد .

هوراد قدمی به داخل گذاشت و در آشپزخانه را بست و گفت :

- چرا از زیر وظایفت فرار می کنی ؟

اَبروهای بلوط بالا پرید و با صدای آهسته ای پرسید :

- چه وظایفی ؟ من که میوه ها رو کمک کردم و پخش کردم .

هوراد قدم دیگری جلو نهاد و سینه به سینه ی بلوط متوقف شد . راستی که ارباب بودن زیادی برازنده اش بود . مثل تمام ارباب های دنیا پرابهت و با جذبه .

هوراد چشم هایش را ریز کرد و صورتش را به بلوط نزدیک تر کرد . بلوط ترسیده کمی خودش را عقب کشید . عقب کشید چون خیلی وقت بود که دیگر هوراد پشت و پناهش نبود . ترسید

چون مدت ها می گذشت از آخرین حمایت های دلگرم کننده ی هوراد و چه تلخ بود این زمان زیادی که هوراد هر روز بیشتر از روز قبل دل می شکست از این دختر و حالا دیگر همایون

خانی هم نبود برای دل داری وجود شکست خورده اش .

هوراد باز هم قدمی نزدیک تر شد . بلوط باز هم خواست عقب بکشد که هوراد دست انداخت و بازوی لرزانش را دربر گرفت .

با حرص در صورت بلوط توپید :

- تو چیکاره ی من و هوتنی که مثل پرنسس ها تو این خونه زندگی میکنی ؟

بلوط ترسیده لب زد .

- خواهرتو...

و هنوز حرفش تمام نشده بود که هوراد با صدای کمی بلندتر داد زد .

- نیستی لعنتی . تو هیچی ما نیستی . مادر تو کلفت خونه ما بوده . تو هم دختر کلفتمونی . دیگه همایون خانی نیست که با عشوه هات خَرش کنی . از امروز باید برای اینجا موندن کار کنی .

باید برگردی به شغل خانوادگیت . میشی کلفت . نمی خوایَم هِری .

و دستش را به سمت در دراز کرد .

بلوط مات و مبهوت با چشم های شبنم زده نگاهش کرد .

این هوراد بود ؟ همان پسری که همیشه برادرانه های پنهانش را پیش خود ستایش می کرد ؟

و وای بر این روزگار که که وقتی فلک می چرخد روزگار هم می چرخد و وقتی بدبختی یقه گیرت می شود تمام بلاهای آسمانی به یکباره روی سرت آوار می شوند و تو می مانی و جسم

دفن شده ات زیر تمام این فشارهای جان فرسا . و آن روز که فلک برگردد هیچ کس جلودارش نیست . هیچ کس .

بلوط غرق در بهت و ناباوری پرسید :

- کار کنم ؟

آب دهانش را که بیخ گلوی خُشک شده اش گیر کرده بود را پایین فرستاد و انگار با همین کار نیمی از انرژی اش را از دست داد .

انگشت اشاره اش را به سمت خودش گرفت و با بغض ادامه داد :

- اگه کار نکنم بیرونم می کنی ؟ منو ؟

هوراد هم غُرید :

- آره تو رو . مطمئن باش هیچ کسم جلودارم نیست .

و سخت بود بلوطی که تاج سر بود تا چهل روز قبل به یکباره سقوط کند . خودش هم می دانست بی پشت و پناه می شود . و چاره چه بود اگر کار نمی کرد . کجا می توانست برود . نه پدری

داشت و نه مادری و همایون خانی هم دیگر نبود تا به فریادش برسد .

سرش را زیر انداخت و آهسته لب زد .

- باشه . کار می کنم .

هوراد خنده پیروزمندانه ای زد و بلوط را رها کرد .

- خوبه . از فردا کارت شروع میشه .

و در را باز کرد و از آنجا خارج شد .

و بلوط انگار که منتظر همین بود . منتظر بود تا هوراد دور شود و او با آخرین توانش بر کف آشپزخانه سقوط کند .

دلش برای مادری که بیشتر از 5 سال سهمش نبود تنگ شده بود و پدری که هرگز ندیده بود و تنها اسمی بود در میان خاطراتِ کهنه اش . در تمام این سالها تنها همایون خان بود و بس .

هوتن هم بود . تا چند سال پیش هوراد را هم داشت . اما همه را از دست داده بود و تنها هوتن برایش مانده بود و بس .

16 سال پیش در چنین روزی زیاد هم بی تابی نکرده بود چون همایون خان را داشت . تنها نبود و اما امروز هیچ کس نبود تا درست و حسابی دلداری اش بدهد . هوتن که خودش هم

ناراحت بود و هوراد که چند روزی می شد غرور ارباب شدن تمام وجودش را فتح کرده بود . در تمام این چهل روز تنها فرشته هم پایش بود و بس . چقدر برای فرشته درد و دل کرده بود .

چقدر گلایه کرده بود و فرشته با آرامش خاصِّ خودش او را آرام کرده بود .

- چرا کف زمین پخش شدی ؟

سر بلند کرد . باز هم فرشته بود . باز هم او .

چشم های اشک آلودش را پاک کرد . نفس عمیقی کشید و بلند شد .

- چیزی نیست .

فرشته همانطور که نزدیک می شد گفت :

- آقا هوتن دنبالت می گشت .

- چیکارم داشت ؟

فرشته شانه ای بالا انداخت و گفت :

- نمی دونم . مهمونا که رفتن دیدم داره دنبالت می گرده .

تعجب کرد بود . مهمان ها رفته بودند ؟ مگر چقدر برای غم و غصه هایش عزا گرفته بود که همه رفته بودند .

- مهمونا کی رفتن ؟

- نیم ساعت پیش .

بلوط سری تکان داد و از آشپزخانه خارج شد .

همین که به سالن قدم گذاشت هوراد و هوتن را دید که مقابل هم نشسته بودند و صحبت می کردند .

هوتن با دیدن بلوط گفت :

- کجا بودی دختر یک ساعته دارم دنبالت می گردم .

- همینجاها بودم .

هوراد هم لبخند مسخره ای زد و گفت :

- اتفاقا منم داشتم دنبالت می گشتم . می خواستم بهت بگم نظرم عوض شد از امروز کارت و شروع کن . این ظرفای کثیف و جمع کن و ببر . بعدم بیا اینجاها رو تمیز کن .

حقارت می داد این ارباب جوان به بلوطِ بی کس و بلوط درد این تحقیرها را سلول به سلول حس می کرد .

هوتن با تعجب گفت :

- خدمتکارا خودشون اینجاها رو جمع می کنن به بلوط چه . امروز خیلی کمکشون کرد دیگه باید بره استراحت کنه .

و رو به بلوط کرد و ادامه داد .

- تو هم دفعه آخرت باشه که تو کارهای خدمتکارا دخالت می کنیا .

و این پسرک زیادی عاشق از کجا می دانست بلوطش حالا یکی از همین خدمتکارهاست که اگر می دانست قطعا او هم می شکست . مرد بود درست اما شکستن به مَرد بودن و زن بودن

نیست ، قلبت که درد بگیرد از جفای روزگار انگار تمام وجودت شکسته است .

بلوط مستاصل به هوتن چشم دوخت . هوتن که حرکتی از جانب بلوط ندید نفسش را پُر فشار به بیرون فرستاد و به سمت بلوط حرکت کرد و دستان ظریف بلوط را در دست گرفت و گفت :

- دِ بیا بریم دیگه . وایستاده منو نگاه میکنه .

هنوز اولین قدم را برنداشته بودند که صدای محکم و جدی هوراد بلند شد .

- اون از امروز خدمتکارِ این خونه است .

هوتن باناباوری ایستاد . قلبش تند تند میزد انگار در همین لحظه از دهانش بیرون خواهد افتاد . تنها کلمه خدمتکار بود که در سرش بالا و پایین می شد . عذاب آور بود .

کم کم اخم هایش نمایان شد . دست بلوط را آهسته رها کرد و به سمت هوراد برگشت .

- داری با من شوخی میکنی مگه نه ؟

هوراد با همان لحن جدی گفت :

- خودت چی فکر می کنی ؟

- اصلا شوخی قشنگی نیست . دوست ندارم از این شوخی های بی سرو ته باهام بکنی .

هوراد پوزخندی نثار برادر کوچکترش کرد .

- شوخی نیست . درست ترین حقیقت زندگیت ِ .

هوتن گام های بلندی برداشت و در ثانیه ای یقه هوراد را گرفت .

بلوط جیغی زد و دستش را مقابل دهانش گرفت . زبانش تلخ شده بود انگار زهر در حلقومش ریخته اند . نمی خواست بین دو برادر اختلاف ایجاد کند .

هوتن بدون توجه به بلوط فریاد زد .

- تو نمی تونی اینکار رو باهاش بکنی . نمی تونی .

هوراد خونسرد دست های هوتن را پس زد . یقه اش را صاف کرد و گفت :

- می تونم . یادت نرفته که بعد از همایون خان من اربابم . نکنه می خوای یادت بیارم . من دستور دادم پس باید انجام بشه . از این به بعد دختر مه لقا خدمتکار این خونه است .

و دور از ذهن بود اگر قلب بلوط فشرده می شد ؟ هوراد حتی اسمش را هم به زبان نیاورده بود . حتی بلوط نگفت . او دختر مه لقا بود خدمتکار این خانه . او اکنون بلوط نبود که اگر بود این وضع

زندگی اش نبود .

هوتن با تلخی زمزمه کرد .

- تو قلب تو سینه ات نیست ؟ واقعا قلب نداری ؟

هوراد تنها با همان اخم های پررنگش خیره خیره نگاهش می کرد .

هوتن عقب عقب رفت و دوباره گفت :

- نمی شناسمت . دیگه نمی شناسمت . چطور می تونی انقدر بی رحم باشی .

و هوراد هنوز هم ساکت بود . حرف داشت زیاد هم داشت اما نمی خواست برادر کوچکترش را از خود برنجاند . حالا دیگر او بود و هوتن . مگر به غیر از این برادر مهربان کسِ دیگری هم برایش

مانده بود ؟

هوتن باز هم دست هایش را در دست های یخ زده ی بلوط قلاب کرد و به راه افتاد .

هنوز چند قدم هم دور نشده بودند که پوزخندی زد و ایستاد . با همان پوزخندی که بوی پیروزی می داد به سمت هوراد برگشت و گفت :

- هفته دیگه وصیت بابا خونده میشه . مطمئن باش همایون خان دخترش و بی پشتوانه تنها نزاشته . شک ندارم بلوطم سهمی از میراث بابا داره . وقتی وصیت نامه خونده بشه و سهمش

مشخص بشه تو دیگه عملا نمی تونی بهش دستور بدی . از الان تا یک هفته دیگه با ارباب بودنت خوش باش .

و باردیگر پشتش را به هوراد کرد و با بلوط به سمت اتاق های بالا به راه افتاد .

هوراد لب برچید . لعنت بر این شانس . فکر اینجا را نکرده بود . مطمئناً پس از خواندن وصیت نامه نمی توانست عقده هایش را بر سر بلوط خالی کند .

مشتش را محکم به کف دست دیگرش زد و گفت :

- لعنتی .

انگار که طوفانی آمده و تمام نقشه هایش را بر باد داده است . هر چه رشته بود در ثانیه ای پنبه شده بود . لعنت می کرد خودش را که فکر این وصیت نامه احمقانه را نکرده بود .

دور خودش می چرخید و فکر می کرد شاید بتواند این مشکل را حل کند . فقط کمی نیاز به زمان داشت . کمی فکر کردن . شاید هم کمی استراحت کردن .

با این فکر قدم های سرگردانش را به سمت طبقه بالا هدایت کرد . از کنار اتاق بلوط رد می شد که صدای بغض دار بلوط توجهش را جلب کرد .

- دیدی بهت گفتم بعد از همایون خان منم بی پشت و پناه میشم .

کمی جلوتر رفت و اینبار صدای هوتن به گوش رسید .

- باور کن همه چیز درست میشه . یک هفته صبر کن . فقط یک هفته . وقتی سهم الارثت مشخص بشه دیگه تو هم جزئی از ما هستی . دیگه نمی تونه بهت دستور بده .

دست های هوراد مشت شد . متنفر بود از اینکه هر دقیقه اسم این وصیت نامه لعنتی را می شنود .

باز هم جلوتر رفت و از درز به جا مانده از باز بودن در نگاهی به داخل انداخت . بلوط و هوتن نیم رخشان به سمت هوراد بود . بلوط گریه می کرد . دلش سوخت ؟ نسوخت ؟ خودش هم نمی دانست این

روز ها چه حس و حالی دارد .

بلوط کمی سرش را بالا گرفت و به هوتن گفت :

- اگه سهم الارث نداشته باشم چی ؟ باید برای هوراد کار کنم ؟

جرقه زد شد . یعنی میشد ؟ میشد که بلوط از دور رقابت خارج شود ؟

هوتن لبخند مهربانی زد و همانطور که اشک های بلوط را پاک می کرد گفت :

- امکان نداره . بابا تو رو خیلی دوست داشت . من مطمئنم تو هم جزء وراثی .

بعد هم از جا بلند شد و گفت :

- دیگه بهتره بخوابی و یکم استراحت کنی . روز سختی داشتی .

هوراد متفکر از اتاق فاصله گرفت . نباید این اجازه را به هوتن و بلوط می داد که تمام نقشه هایش را با یک وصیت نامه به آتش بکشند .

به آرامی وارد اتاقش شد و در را پشت سرش بست .

او هوراد بود . ارباب بود . هیچ کس نمی توانست به این راحتی کارهایش را زیر سوال ببرد .

تلفن اتاقش را برداشت و شماره ای گرفت . ارتباط که برقرار شد تنها گفت :

- آقای رضایی من دارم میام اونجا .

همین . می خواست مثل یک ارباب رفتار کند اما نمی دانست چگونه . پدرش هیچ وقت یک ارباب واقعی نبود . همیشه مهربان بود و دوست داشتنی .

نفس عمیقی کشید و از اتاق خارج شد . هنوز کامل در را نبسته بود که هوتن مقابلش سبز شد .

- چیزی می خوای ؟

هوتن با آرامش خاصی گفت :

- تا روزی که وصیت نامه خونده بشه دست از سرش بردار . فقط تا همون روز .

هوراد دست هایش را داخل جیب های شلوارش فرو برد . ابرویی بالا انداخت و گفت :

- پس از اون زمان به بعد حق دخالت نداری .

و راهش را کشید و رفت .

پله ها را با همان ژست پایین آمد . هوتن زیادی دور برداشته بود . باید کاری می کرد . خدمتکار کتش را به دستش داد و هوراد از خانه خارج شد .

کلافه بود از اینکه این روزها از احساسات مختلفش سردر نمی آورد . نیمی از وجودش کاری را که می خواست انجام دهد منع می کرد و نیمه دیگر وجودش خوشحال بود و مهر تایید میزد .

سوار ماشین شد و به راننده دستور داد تا به خانه رضایی وکیل پدرش برود .

تمام راه در فکر بود . شاید اصلا بلوط سهمی نداشت . شاید تمام این کلافگی و پریشانی ها بی دلیل بود .

شاید هم نه . شاید پدرش آنقدر بلوط را دوست داشته که از اموالش سهمی برایش گذاشته . دستی عصبی لابه لای موهای سیاه و کوتاهش کشید .

- ارباب رسیدیم .

حس خوبی داشت ارباب بودن . سری تکان داد و پیاده شد .

رضایی کنار قاب در به استقبال هوراد ایستاده بود . با دیدن هوراد لبخندی زد و جلوتر آمد .

- ببین کی اینجاست . ارباب جدید .

دستش را جلو برد و با هوراد دست داد .

با هم وارد خانه شدند و یک راست به اتاق کار رضایی رفتند . هر دو که در مبل هایشان جاگیر شدند رضایی گفت :

- چی شده که آقا هوراد افتخار دادن بیان اینجا ؟

مردک زیادی چرب زبان بود و البته همیشه وفادار به پدرش .

با همان لحن جدی و دستوری که این روزها زیادی استفاده می کرد گفت :

- میخوام بدونم تو وصیت نامه بابام چی نوشته .

رضایی باز هم لبخندی نثار هوراد کرد .

- هوراد جان ، چند روز دیگه هم که صبر کنی وصیت نامه در حضور همه خونده میشه .

هوراد با لحن حرصی اش گفت :

- مثل اینکه نتونستم منظورمو برسونم .

سپس به پشتی مبلش تکیه زد و گفت :

- من می خوام قبل از همه بدونم تو اون وصیت نامه چی نوشته شده .

لبخند از صورت رضایی کنار رفت . اخمی کرد .

- و دلیلش ؟

- به خودم مربوطه .

رضایی بیشتر ابرو در هم کشید . از حرف های این ارباب جوان حس بدی پیدا کرده بود .

- اما من نمی تونم وصیت نامه رو بهتون بدم این خواسته پدرتونه .

هوراد ابرویی بالا انداخت . انگار تفریح می کرد . از بازی با کلمات لذت میبرد .

- منم نگفتم به من بدید . فقط میخوام بدونم سهم هر کدوم از ما چقدره .

رضایی هنوز هم مردد بود . بین دوراهی گفتن و نگفتن بلاتکلیف مانده بود .

هوراد که تعلل وکیل همیشه وفادار پدرش را دید ضربه دیگری وارد کرد .

- ببین آقای رضایی ، همایون خان دیگه مرده . ارباب منم . از این به بعد باید طرف من باشی تا پدرم . البته اگر نمی خوای برای زندگی راحتت مشکلی پیش بیاد .

آه که این هوراد انگار در جاده ی بی انتهای غرور گیر افتاده بود و ناچار تا انتها می تاخت . تهدید هم کرد . دیگر کاری هم مانده بود که نکرده باشد ؟

رضایی با همان اخم های در هم گفت :

- همایون خان از اموالشون یک سهم برادری به شما یک سهم برادری به هوتن خان دادن .

رضایی ساکت شد و هوراد نفس عمیقی کشید . انگار که نبودن اسم بلوط در این وصیت نامه زیادی آرامش بخش بود .

- و یک سهم خواهری به بلوط خانم .

هوراد جا خورد . فکر می کرد همه چیز تمام شده . شنیدن اسم بلوط برایش بدتر از رفتن به جهنم بود . عصبی شده بود . تنها راه ممکن این بود که ...

- وصیت نامه رو عوض می کنی .

رضایی با تعجب گفت :

- چی ؟

- همین که گفتم وصیت نامه رو عوض می کنی . بلوط رو حذف می کنی و سهمش رو برای من می کنی .

- اما همچین کا...

حرفش تمام نشده بود که هوراد با عصبانیت بلند شد و با صدای بلندتری ادامه داد .

- همین که گفتم . اگر میخوای بی دغدغه اینجا زندگی کنی مجبوری حرف اربابت رو گوش بدی . من در عوضش تو رو وکیل خودم می کنم . قبوله ؟

هوراد ارباب بودنش را به رخ می کشید و وکیل وفادار هم انگار کمی از وفاداریش سست شده بود . باز هم وکیل می شد . باز هم پول . باز هم مزایا .

- قبوله .

- خوبه .

و بدون هیچ حرف دیگری از خانه خارج شد و سوار ماشین شد . رو به راننده غُرید .

- برو قبرستون . میخوام برم سر خاک بابام .

راننده با تعجب به آسمانی نگاه کرد که رو به تاریکی بود و گفت :

- اما ارباب هوا داره تاریک میشه .

و هوراد تمام خشمش را سر راننده اش خالی کرد و فریاد زد .

- بـــــــــرو

آسمان هنوز هم کمی روشنایی داشت . کمی امید زندگی هنوز هم در رنگ هایش پخش بود . هوراد با آرامش خاصی دستگیره در را پایین داد و در را باز کرد .

خودش هم نمی دانست میل حضور در این گورستان سرد و بودن در میان دنیای مردگان از کجای وجودش بیرون زده است .

قدم های منظم و آهسته ای برمی داشت . انگار برای رسیدن به خانه جدید پدرش عجله ای نداشت .

باز هم احساسات مختلفش طغیان کرده بودند . حس می کرد بین جهنمی از کلافگی ها دست و پا میزند و امیدی برای نجاتش نیست .

نفسش را کلافه بیرون فرستاد و مقابل سنگ قبر پدرش متوقف شد .

نگاهش روی نوشته ها چرخید و فقط این دو کلمه زیادی آشنا بود برایش " همایون کاویان " .

روی دوپا کنار سنگ قبر نشست . ناراحت بود ؟ نبود ؟ هنوز هم نمی توانست احساساتش را درک کند . چند سالی بود که مشاعر احساسی اش را به دست فراموشی سپرده بود .

فاتحه نخواند . سنگ قبر تمیز پدرش را به عادت قدیمی اش با آب نشست . شاید چون سنگ قبر ، سنگ قبر مادرش نبود .

نفسی کشید و گفت :

- بابا چیکار کردی ؟ یه سهم دختری از اموالت و دادی به بلوط ؟ به دخترِ مه لقا ؟ به دختر خدمتکارت ؟

به آسمان که دیگر تاریک شده بود نگاه کرد و با خونسردی ادامه داد .

- بابا بد کردی . با تصمیم های اشتباهت داری منو مجبور میکنی کارایی رو بکنم که دلم نمی خواد . من نمی خواستم تو وصیت نامه ات دست ببرم اما مطمئن باش مجبور بودم چون بلوط هیچ وقت از

اموال ما سهمی نداشته و نداره .

باز هم سکوت کرد . شاید حق با او بود شاید هم نه . اصلا مگر پدر و دختر بودن به نسبت خونی محدود می شود ؟

از کنار قبر بلند شد . نگاه کوتاهی به سنگ قبر انداخت و زمزمه کرد .

- میدونم بلوط برای تو دختر بود ولی برای من خواهر نیست . حتی هوتن هم به چشم خواهر نگاهش نمی کنه . من بهش فرصت دادم بره . خودش موند . خودش خواست . پس حالا باید طبق میل من

زندگی کنه . طبق میل اربابش .

و اینبار با گام های بلند از آنجا دور شد .

ترسیده بود . سبک نشده بود که هیچ سنگین تر از قبل هم شده بود . دلش انفجار می خواست . فریاد می خواست شاید هم فقط کمی اعتراف . یا کمی دلداری .

اما اینها دیگر مهم نبود . اکنون او ارباب بود و باید ارباب گونه رفتار می کرد .

سوار ماشین شد با کلافگی گفت :

- برو عمارت .

فصل دوم

آقای رضایی به همه نظری انداخت . هوراد و هوتن و بلوط دور تا دور سالن نشسته بودند .

یک هفته تمام شده بود و حالا وقتش رسیده بود . یک هفته ی زجرآور برای بلوط و آرامش بخش برای هوراد .

رضایی عینکش را کمی روی چشمش تنظیم کرد و گفت :

- آماده اید ؟

بلوط نفس عمیقی کشید و هوراد با صدای محکمی گفت :

- بله .

دقایق برای بلوط سخت می گذشت . این وصیت نامه آخرین ریسمان پوسیده ای بود که به آن چنگ انداخته بود .

حس کسی را داشت که در باتلاق عمیقی گیر افتاده است و با هر تلاشی بیشتر فرو میرود و در این هیاهوی وحشتناک کسی نیست برای نجات جانش . برای امید دادن به زندگی .

هوتن اما مطمئن بود . مطمئن تر از هر زمانی . بلوط برای پدرش دختر بود . عزیز دل بود . سنگ صبور بود . غمخوار بود . همایون خان یک " بلوط " می گفت و انگار با این بلوط گفتن

حس زندگی به رگ های حیاتش تزریق می کند .

هوراد هم که لبخند کم رنگی به لب داشت . منتظر به خاک مالیدن پشت حریفش بود . منتظر بود بلوط بازنده شود و آن زمان بود که قدرت نمایی های هوراد شروع میشد .

صدای بلند وکیل همایون خان نفس را در سینه بلوط به زنجیر کشید .

- طبق وصیت نامه همایون خان اموالشون به 5 قسمت تقسیم شده که دو بخش از اون به پسر کوچکترشون آقای هوتن کاویان میرسه و

یک مکث کرد . قرار بود ضربه ناجوانمردانه را به پیکر بی دفاع بلوط وارد کنند . بلوط هنوز هم سراپا گوش بود .

- سه قسمت دیگه به پسر بزرگشون هوراد کاویان میرسه . جزئیات دقیق اموالی که بهتون میرسه رو هم چند روز آینده بهتون میگم .

و نفس بلوط انگار برای لحظه ای برای همیشه قطع شد .

هوتن ناباور بلند شد . امکان نداشت پدرش این ظلم را در حق بلوطش بکند .

با قدم های سست و بی جانش به سمت رضایی رفت و گفت :

- وصیت نامه رو ببینم ؟

رضایی وصیت نامه را به دست هوتن داد . همه چیز حقیقت داشت . هوراد ارباب بلوطش شده بود . حقیقت مثل یک طاعون به زندگی بلوطش افتاده بود و انگار می خواست قطره قطره

خون رگ هایش را بخشکاند .

وصیت نامه را روی زمین پرت کرد و با عصبانیت از عمارت خارج شد .

رضایی نگاهی به وضعیت آشوب زده ای انداخت که درست کرده بود و بعد با عذاب وجدانی که بیخ گلویش را گرفته بود و فشار می داد خداحافظی کرد و خارج شد .

قطره اشکی از گوشه ی چشم بلوط فروریخت و انگار تمام وجودش با آن قطره اشک فرو ریخت .

رویاهای شیرین تمام شده بود و حالا سراب هم جواب گوی دنیای ویران شده اش نبود . کابوس فرو ریخته بود روی سرش و تمام وجودش نوید سیاهی را می داد . می ترسید . باز هم یخ

بسته بود . خون در وجودش رسوب کرده بود .

هوراد با تمام وجود چشم شده بود و تک به تک ِ حرکات بلوط را می بلعید . خنده ای که از اول امروز روی لبش بود پررنگ تر شده بود . برنده شده بود . بلوط از دور رقابت کنار رفته بود

اما مطمئن بود هوتن شکست را قبول نخواهد کرد .

با قدم های محکم و استوار به سمت بلوطی که در میان مبل جمع شده بود حرکت کرد . روی مبلش خم شد و دست هایش را روی دسته های مبل بلوط گذاشت .

بلوط یک آن از جا پرید . هوراد نزدیکش شده بود . باز هم طوفان در راهش بود .

هوراد لبخند مسخره ای به رویش پاشید .

- آخی . دخترمون ناراحته . همایون خانت برات ارث نزاشته ؟

دستی روی گونه ی بلوط کشید و با پشت دستش مشغول نوازشش شد . بلوط لرزید انگار که صاعقه از تمام وجودش گذشته است .

- بلوط جون توقع داشته بابا جونش براش اموال به ارث گذاشته باشه .

هوراد خیلی ناگهانی لبخند از لبش پاک شد و ابرو در هم کشید . دستش روی گونه بلوط خشک شد .

- نکنه فکر کرده بودی واقعا دخترشی ؟ نخیر . تو در تمام این سالها فقط یه سربار بودی براش . یه سربار میفهمی ؟

بلوط با تمام ضعفش سرش را تکان داد و همانطور که قطره های اشکش یکی پس از دیگری پایین می افتادند با همان صدای لرزان گفت :

- نبودم . من سربارش نبودم .

هوراد در صورتش فریاد زد .

- بودی لعنتی ، سربارش بودی . خودش بهم گفت . بهم گفت از روی ترحم نگهت داشت . چون مادر نداشتی . پدر نداشتی . چون یتیم و بی کس و کار بودی نزاشتت سر خیابون .

باورها شکست . باورهای بلوط یکجا درهم شکست . شکسته بود خودش هم می دانست اما باز هم انکار می کرد .

- دروغ میگی . دروغ میگی هوراد . چرا داری این دروغا رو به من میگی . همایون خان دوستم داشت . خودش همیشه بهم می گفت دخترشم . می گفت عزیزشم . می گفت آرزوشم . می

گفت امید روزهای سیاه و تاریکشم .

هوراد لبخندی زد و از روی مبل کنار رفت . لبخنده اش به قهقهه ی بلندی تبدیل شد و با همان خنده گفت :

- یعنی باور کردی ؟ یعنی حرفاشو باور کرده بودی ؟ خیلی احمقی دختر ، خیلی . اگر دوست داشت که برات حداقل یه متر زمین خالی به ارث میزاشت . ولی چشمات و باز کن و ببین که

هیچی برات نزاشته . می دونی چرا ؟ چون تو دخترش نبودی . هم خونش نبودی . عزیزش نبودی .

و بعد شمرده شمرده ادامه داد .

- تو ... فقط ... دختر ... مه لقایی . دختر کلفت این خونه . باباتم کارگرمون بوده . آخه چطور می تونه تو رو دختر خودش بدونه .

هوراد کمر به قتل آرزوها و باور های قلبی بلوط بسته بود و بلوط لحظه به لحظه بیشتر می شکست . بیشتر به حرف های هوراد ایمان می آورد . او هیچ چیز نبود تنها بلوط بود و بس . او

خون کاویان ها در رگ هایش جریان نداشت . اشرافی نبود . ارباب تبار نبود . بلوط تنها بلوط بود . بلوط تنها بود . تنها با یک مشت باورهای خاکستر شده . با یک مشت حقیقت تلخ . یک

مشت از روزهایی که به دروغ گذشته بود . با کوله باری از خاطراتی از مهربانی های دروغین همایون خان و ای کاش هوراد کمی مهربانی خرج می کرد . کاش قهقهه بلندی میزد و رو به

بلوط می گفت دروغ گفته است و همایون خان او را بیشتر از تمام دنیا دوست می داشت . اما نداشت . در حقیقت هیچ وقت دوستش نداشت . و وای بر هورادی که با دروغ هایش بلوط را

درهم شکست .

بلوط اشک هایش را کمی با دست های لرزانش پاک کرد و گفت :

- از کی باید کار کنم ؟

هوراد لبخندی از سر رضایت زد .

- از فردا صبح .

بلوط تنها سری تکان داد و راهی اتاقش شد . اتاقی که روزی مامن امیدش بود و حالا دفینه گاه تمام خاطراتش .

با قلبی فشرده در چوبی اتاقش را باز کرد و خیلی آرام بست . نگاهش به پنجره اتاقش کشیده شد و درخت بلوط بلندی که قامت برافراشته اش از اتاقش هم مشخص بود در دیده اش جان

گرفت . باز هم اشک بود و باز هم کاسه ی لبریزِ چشمانش .

ذهن رنجورش پر کشید به گذشته .

" – بلوط بابا امروز چه روزیه ؟

بلوط متفکر دستی زیر چانه اش گذاشت و گفت :

- نمی دونم . مگه روز خاصیّه ؟

همایون خان اخم هایش را درهم کشید و گفت :

- یه دختر داریم اونم خنگ . می ترسم با این هوش مثال زدنیت رو دستم بمونی . نمی خواد فکر کنی بیا بریم خودت میفهمی .

و پدرانه دست های لطیف بلوط را در دست گرفت و با خود همراه کرد . هرچه به درخت بلوط نزدیک تر می شدند بلوط بیشتر حیرت می کرد . هوتن و فرشته با یک کیک بزرگ به انتظارش

ایستاده بودند و چند شمع کوچک روی کیک شعله می کشیدند .

با ذوق به سمت همایون خان برگشت و به آغوش پدرانه اش دوید .

- مرسی بابایی . مرسی . اصلا یادم نبود .

- تولد 17 سالگیت مبارک شیطون بلا ."

ذهنش دوباره هوشیار شد . به زمان حال برگشته بود . خاطرات گذشته بودند . اکنون تنهایی باقی مانده بود .

پنجره را بست و پرده را کشید . اتاق تاریک تر شد . نمی توانست ، نمی خواست باور کند تمام دقایق زندگی اش با پدرانه هایی از سر ترحم سَر شده است .

باورها که ترک برمی دارند دیگر خاطرات شیرین هم حریف لحظات تلخ شکست نمی شوند .