رمان پسران شاه ، دختران گدا به قلم امیر فرهی

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی #کلکلی #طنز

خلاصه:

نكرده چرخ روزگار، بـر هيچكس وفا

چون مى خوانيم هرساله در قصّه ها

كه مجنون تر ز فرهاد و شيرين تر از ليلا

از بدر عشقِ ميان آدم و حوا

تا بوده عشق جاودان در راه

مى رسيد شاهزاده اى به گدا!

از چوپانى يوسف، به سلطنت زليخا

به تيزى صبر ايوب و تيغۀ اهريمن ها

عشقى به شفافى دريـا، به بلندى ابـرها

به نمناكى لبها، به دردناكى غم هـا

به سوزناكى سرما، به وسعت قلب ها

به روشنايى فردا، به بى قرارى دل ها

عشق هاى ممنوعه، عشق شاهى به گدا

هميشه زشت و زيبا، هميشه روشن و سياه

هميشه و هميشه تضاد!، زندگى پر از پايين و بالا

و عشق و عشق و عشق...

ميان كيست؟ دو قبيلۀ از هم جدا

درنده ترين حيوان (شير) را هم رام كنى، بازهم با حس نياز به وجود تو نفس مى كشد، و تو در قبال نگهدارى او مسئولى، روزى كه رهايش كنى، بخاطر اعتماد به تو وابستۀ نوازش همجنس هايت مى شود، بازيچه مى شود، عاشق نمى شود و همه با گوشه نوازش هرزه ى دستى رهايش مى كنند. او مى ميرد، ديگر ابهت و رمقى برايش نخواهد ماند؛ شاه و سلطان جنگلى، گداى محبت دنيا مى شود و دق مى كند.

بوى خوش تو هركه ز باد صبا شنيد از يار آشنا سخن آشنا شنيد

اى شاه حسن چشم به حال گدا فكن كاين گوش بس حكايت شاه و گدا شنيد

حافظ

بـه نـام خـدا

فصل اول

تو صفحۀ خاموش گوشى به خودم نگاه كردم. رنگم پريده بود!؛ شايد هم نه، اينجا بيش از اندازه تاريك بود. نمى دانستم، فقط مثل بيد به خودم مى لرزيدم و افكار گنگ و اصم ذهنم رو كنكاش مى كرد. دست به جيب مانتو سرمه اى گشادم بردم، رژ قرمز براق را بيرون كشيدم و از چپ به راست بر روى لبم پـر رنگش كردم. بهتر شد...

حالا مطمئن شدم كه ترسيده ام و رنگمم شده مثل گچ ديوار. چون هميشه وقت هايى كه ترسو و ضعيف مى شدم از اين رژ استفاده مى كردم تا حسم رو پشت رنگ جيغ، و ابهت و قوسى كه به چهره ام مى داد، مخفى كنم. بارى ديگر نگاه كردم...نيازى به رژگونه نداشتم، چون بدجورى خون به چهره ام دويده بود و گونه هام بى تابانه در حرارت بدنم مى سوختن...

آدمسم رو داخل دهانم چرخوندم و آب دهانم رو تند تند قورت دادم. مى ترسيدم، بار اوّل بود كه مى خواستم اين كار رو انجام بدم. گروگانگيرى!...من كجا و اين حرف ها كجا...من كه تو كل عمرم فقط بلد بودم النگو بچه و كيف پيرزن بدزدم، به گروگانگيرى نمى خوردم...انگار از پنجم ابتدايى بلندم كرده بودند و توقع داشتند كه كنكور امتحان بدم...

انگشاى دست راستم كه روى فرمون ماشين ماسيده بود و مدام با آن لاك هاى پر ورزق برزقش روى فرمون ضرب مى گرفت، با فشـار دست ياسمين به سكوت رسيد.

آهنگ غربى تندى در ماشين پخش بود، باصداى زياد، همين بيشتر حالم رو بد مى كرد...

_ياسمين_تو خوبى؟

نگاهش كردم. روى صندلى كناريم نشسته بود...اونم مثل من بود...هردو مثل خر تو گل مونده بوديم...خوب بودم؟ نمى دونستم يعنى مدام جوارح بدنم مور مور مى شد و تمام رگ هام انگار در حد انفجار كشيده مى شدند...سر تكون دادم

_نمى دونم

_ياسمين_نترس يلدا..تموم ميشه، فقط قراره خواهر طرف رو گروگان بگيريم و در قبال آزاديش ازش پول بگيريم. اين آدما خيلى پولدارند. يه نگاه به ويلاشون بكن، لامصب ده تاى خونۀ فرى فرفره ايناس؛ ديگه چند ميليون كه واسه شون چيزى نيست...بعدم اين تنها راه واسه خلاص كردن خودمون از دست اون منوچهر ديوونه است...

_همۀ اينا تقصير منه بچه ها، اگه من خبر مرگم زير كتك هاى اون فريدون نَشه دووم مى اوردم و دسته چك سفيد با امضامو بهش نمى دادم حالا واسه دادن طلبمون تو اين منجلاب نبوديم!...

فريال كه تا اين مدت سكوت اختيار كرده بود و عقب ماشين تو خودش جمع شده بود، بالاخره زبون باز كرد و گفت:

_فريال_ آى آى، آخه چطور ميشه فريدون كل 10 ميليون رو بره مواد بخره!، چرا انقد مى كشه نمى ميره؟!

_اينم از شانس منه با اين داداش حيف نون سگ جونى كه دارم. بى شرف رفته دوبرابر مبلغى كه تو حساب من بوده از منوچهر و دارو دسته اش مواد گرفته و خبر مرگش كشيده و نشه افتاده گوشه جوب، حالا منم واسه دادن بدهى هاى اون ننه سگ باث، آدم بدزدم! چون حساب واسه منه و اگه منوچ ديوونه بره شكايت كنه من مى افتم زندون. من تازه 20 سالمه، دوست ندارم مثل اون بابا و عموى خدابيامرزم، تو جوانى گوشه زندون جون بدم.

_فريال_كاش قبول مى كردى زن منوچهر مى شدى يلدا، اينطورى انقدرم واسه آدم دزدى عذاب نداشتيم.

_خبرمرگش مى گه يا زنم شو تا بدهيت رو بندازم پشت مهريه ات...يا بيا از اين خونه دزدى كن، مى گفت صاب خونه خارج از كشوره و فقط پسراش با يه دخترش ايرانن، منوچ مى گفت اگه خواهره رو بدزديم اون داداشاش واسه اين كه انگ بى غيرتى و حيف نونى بهشون نزنن مثل خر بهمون واسه آزاديش پول ميدن تا بابائه نفمه چقدر مفت خوردند...

ياسمين كه انگار گلوش خشك شده بود، آب دهنش رو جمع كرد و با صدا قورت داد...هر سه تامون داشتيم تو برزخى كه خودمون درست كرده بوديم عذاب مى كشيديم و عدسى چشمامون تنگ شده بود و بد جورى مى سوخت.

فريال از بين دوتا صندلى ماشين دلاشد جلو و راديو رو روشن كرد...بالاخره اون اهنگ لعنتى كه مثل تيغ روى مخم بود خفه شد...نفس صدا دارى كشيدم...موقع اذان مغرب و اعشا بود. اينبار صداى الله اكبر و محمّد رسول الله هاى بلند و رساى قارى، تو كل ماشين طنين افكند و پيچيد. اما اين صدا اضطرابم رو بيشتر مى كرد، مثل نمك روى زخمم پخش مى شد و گريبانم رو مى بريد. نفس كم آورده بودم...وقتى صداى اذان تو گوشم زنگ مى خورد و آرام آرام به سمت مغزم مى خزيد و همانجا اكو مى گشت، من رو بابت گناهى كه قصد داشتم مرتكب شوم مجازات مى كرد و دلم مى خواست از همه چيز شانه خالى كنم...اما حيف كه واسه برگشت دير بود!

براى لحظه اى، همچون جسدى يخ زده كه ناگاه روح در آن دميده بود، تكان شديدى خوردم و با عرق هاى سردى كه بر سر و رويم سور مى خوردند، از جا جهيدم. طاقت نداشتم...زدم بعدى. . .

كانال بعدى تبليع همراه اول بود، با عصابى مالامال اين يكى رم رد كرد؛ اينبار تبليغ ربع گوجه بود و يه خانم جوان با اون صداى كـش دار و لوسـش مى گفت: حمـــيــــد؟...

راديو رو خاموش كردم كه صداى فريال بلند شد.

_مثل اين كه اومدند...

من و ياسمين هردو مبهوت به فريال زل زديم، در تاريكى ماشين و خيابان چشمانش برق مى زد و حدقه اش مى لرزيد.هراسان رد نگاهش را دنبال كرديم و در آخر بر روى در ريلى خانه كه با صداى گوشخراشش آروم آروم باز مى شد، و نهايت يك ماشين مشكى مدل بالا رو به رو شديم. نور چراغ هاى ماشين پخش شده بود و اجازه برانداز داخل ماشين رو بهمون نمى داد؛ اما وقتى از پاركينگ پيچيد بيرون و راه افتاد تونستيم ببينيم...يه پسر و يه دختر تو ماشين بودند...خودشه...استارتى به پرايد غرازۀ فرى فرفره زدم و راه افتادم دنبال ماشين مذكور.

_ياسمين_آروم آروم برو نفهمه دنبالشى، به محض اينكه پيچيد تو يه كوچه خلوت برو جلوش وايسا...

بعدم هـر سه تامون كلاه هاى دريچه دار مشكى مون رو برداشتيم و جاى روسرى سرمون كرديم. نبايد مى ديدند دختريم تا بترسند و مقاومت نكنند. از ميان سياهى كلاه، فقط دو چشم و دهانمان بيرون بود. ياسمين و فريال مانتوهاشون رو دراوردند و سريع پيراهن مردانه جاش پوشيدند و اسلحه هاى تقلبى شون رو آماده كردند. نمى دونم سايز پيراهن ها ايكس لارژ بود يا شايدهم دو ايكس لارژ! اما هرچه بود مانع خودنمايى كردن هيكل دخترانه شان مى شد!؛ من هم كه مدام دنبال ماشين طرف بودم. همين كه پيچيد تو يه كوچه تاريك و خلوت ازش سبقت گرفتم و پيچيدم جلوش. ترمز كرد...اما دير شده بود و محكم خورد به ماشين ما، صدايى به تيزى تيغ، سوهان و چاقو كه روى شيشه مى كشيدند بر خيابان ساكت زمستانى، حاكم شد.

جوان بلند قامتى با هيكل ورزيده از ماشين بيرون پريد و با توپى پـر فرياد زد: هوووو چه خبرته ديوونه احمق...

دروغ چرا، از ترس رعشه بر اندامم افتاده بود و تو صندليم خشك شده بودم، ولى به هر نحوى كه بود با اون دوتاى ديگه پريديم پايين و رفتيم سمت پسره. چشماش مثل درياى غروب بود، آرام با رنگى بى روح و موهاش قدرى از گندم هاى درو شده روشن تر بودند.همين كه اسحله هاى تقلبى مون رو درآورديم شك پسرك به يقين تبديل شد و همين كه خواست سوار ماشينش بشه و پـا به فرار بذاره، ياسمين پريد سمت ماشين طرف و در طرف شاگرد رو باز كرد و اون دختر رو كشيد بيرون و اسلحه گرفت رو سرش. دخترك شروع كرد به جيغ جيـغ و با ناله و تقلا اسم پسر رو صدا كرد:

_سياوش؟....سياوش اينا كين؟!

سياوش بى چاره كه از فرط بغض و ترس صداش مى لرزيد، در ميان دندان هاى برهم ساييده غريد: نمى دونم ساقى، نترس چيزى نيست.

رفتم جلو، اسلحه ام رو گذاشتم روى سينه سياوش و هلش دادم. انقدرى سينه اش سفت و محكم بود كه حتى بدنش تكانى نخورد و اسحله تو دست خودم لغزيد! از اين ضعيف بودنم عصبى شدم. قدم تا سينه اش مى رسيد و جسمم در مقابل هيكلش هيچ بود! اما اون اسلحه تو دستم بهم قدرت مى داد، هرچند تقلبى بود، ولى به هرحال...

اينبار با اسلحه كوبيدم وسط پاى پسره كه با ناله اى تو خودش جمع شد. بادى به گلوم انداختم تا صدام دو رگه بشه و با اين كه كمى موفق شده بودم اما با ادا و صداى خش دارم غريدم : سوار شو...

هلش دادم سمت ماشينش و خودم پريدم عقب نشستم...لاكردار سه رديف صندلى داشت...تو فرصت چند ثانيه اى كه داشتم يه نگاه به داخل ماشين انداختم...تا حالا مثل اين نديده بودم و واسه م عجيب بود...پسره خودشو از پشت فرمون جمع و جور كرد و قبل از اينكه حركتى بكنه تفنگم رو گرفتم رو پهلوش و غرلند كردم: راه بيفت...

_شما كى هستيد؟!

_تو راه بيفت بعداً باهم آشنا مى شيم

_ساقى چى؟

_ترجيح مى دم دوتايى بريم جيگر...نگران نباش اون جيغ جيغوام اگه تو بخواى جاش خوبه

_كجا مى بريدش؟!

به ياسمين و فريال كه به زور جلوى دهن ساقى رو گرفته بودند و كشون كشون مى بردنش تو ماشين نگاه كردم و گفتم: مى برنش جايى كه عقل جنم نرسه...اگرم تو بچه فوفول پرو بازى درارى و ادعاى پسرشجاع كنى، كارى باهاش مى كنيم كه عرب نكرد. حالا راه بيفت...

_كجا برم؟

_برو پارك ساعى اونجا دوتا مسافر سوار مى كنيم و بعدم مى ريم خونه

_خونه ى من

_پ ن پ خونه عمه ى من. دِ راه بيفت

ماشينش رو راه انداخت و مسيرش رو عوض كرد. لامصّب مثل پـر قو مى مونه. انگار نه انگار كه روشن شده. هيچ صدايى نمى اومد. ماشين فرى فرفره كه عين تراكتور جيغ جيغ مى كنه. اين چه باحاله

يكم از مسير رو كه رفت بخاطر راحتى و آرامش ماشين احساس كردم داره پلكام سنگين ميشه و كم كم خوابم مى گيره؛ دست بردم و شيشه رو دادم پايين تا يكم باد بهم بخوره و خواب از سرم بپره.

_چيكار مى كنى بچه؟ زمستونه ها، شيشه رو بده بالا آقا پسر.

با سر اسلحه پهلوشو فشار دادم

_زر زر نكن. هيكلت عين كرگدن اونوقت انقدر بچه اى كه با يه چسـه باد سردت ميشه، راهتو برو

خفه شد. از فك درهم قفل شده اش مى شد فهميد كه عصبانيه، اما نمى تونست چيزى بگه. فقط تونستم حدس بزنم كه اون لحظه آرزو داشت من رو ببنده به رگبار فحش...آقا پسر؟...وايى كه اگه بفهمه دختر خانومم چقدر آتيش بگيره

_چند سالته؟!

_چند دوست دارى؟

خنديد

_به هيكلت نمى اومد خيلى سن و سال داشته باشى، 16 17 بهت مى خورد.

_تو تفنگ بده دست يه بچه يه ساله، بازم مى تونه بايه فشار انگشت بفرستت پيش جدت! پس راهتو برو

_اوه اوه ببخشيد تاريك بود سيبلاتون رو نديديم. چى از من مى خواى حالا بچه؟!

_آها...حالا شدى اهل معامله

خنديدم و گفتم:

_ناقابل، 100 تومن پياده شـو

_ميليون؟!

_نه پس تك تومنى! 100 ميليون تومن ميدى تا اون همشيرۀ آژيرت رو يه بار ديگه ببينى واِلا به ولاى على تيكه بزرگش رو گوشش مى كنيم.

_همشيره؟!

_چه مى دونم شما بچه سوسولا چى مى گيد به خواهرتون...آجى...علوسك...سيستر...هر كوفتى كه هست.

سياوش بلند خنديد. بلند و مست آلود. چونان ديوانه ها و سپس گفت:

_اخبار رو اشتباه به گوشتون رسوندن آقاى مثلاً ترسناك، ساقى كه اصلاً خواهر من نيست

رنگ از رخسارم پريد. با اين كه داشتم از رفتار و حرفاش قالب تهى مى كردم، اما خيلى جدى گفتم: پس عمته؟!

_نخير. دختر دوست عمۀ منه كه قراره نامزدم بشه

و بازهم زد زير خنده

داشتم كم كم نفس كم مى آوردم. خيلى سرسخت و جدى بود، انگار كه اصلاً از من نمى ترسيد. خودم هيچى، انگار حتى اين اسلحه ام يكم نترسونده بودش...خيلى لجم گرفت...انقدرى كه احساس ابله بودن بهم دست داد و چهره خودم رو يه فرد اسكول تو خيالم تداعى كردم كه يه ذره ام ترسناك نيست، حتى با وجود سلاح سرد.

خواهرش نيست!...بدبخت شدم....نكنه حالا كه خواهرش نيست نخواد در قبال آزادى دختره پولى بده و اصلاً واسه اش مهم نباشه، اينطورى مى افتيم تو تلۀ خودمون!...ولى نه...اين به نظر محال مى رسه...خيلى ام بهش نمى آد دلسنگ و پست باشه...در ثانى كه گفته بود فاميل هاى عمه اش هم هست.

تا پارك ساعى ديگه هيچ حرفى بينمون رد و بدل نكردم كه بخواد بازهم مضحكم كنه. رو به در اصلى پارك ايستاد. پارك در اين فصل سال و اين ساعت شب تقريباً خالى خالـى بود و جز جيرجير جيرجيرك ها چيزى به گوش نمى خورد. اسلحه ام رو گرفتم روى سر سياوش و خودم دروبرم رو سرك كشيدم. چشمم افتاد به ماشين فريال و ياسمين كه كنار ماشين نوچه هاى منوچهر پارك شده بود. دهن دختره رو با روسرى سفت بسته بودند و چشماشم پوشونده بودند، دادنش دست يكى از هركول هاى منوچهر و دوتايى دويدن سمت ما. يكيشون رفت جلو و يكى ديگه ام اومد عقب كنار من نشست. همين كه ماشين نوچه هاى منوچهر راه افتاد با اسلحه سر سياوش رو هل دادم پايين.

_حالا برو خونتون. اميدوارم كه وسيله پذيرايى داشته باشى، چون مهمون دارى!!!

_ساقى رو كجا بردند.

_بردند يه ذره فلفل تو دهنش بريزند كه يادبگيره جيغ جيغو نباشه

رنگش پريد و دهنش بين باز و بسته قفل كرد. هاج و واج نگاهم كرد...

خنديدم

_نگران نباش فعلاً جاش خوبه، يعنى اگه تو آقاى مؤدبى باشى و پولارو سريع رد كنى بياد...حالا راه بيفت بريم

آخيش خيالم راحت شد؛ پس دختره واسه اش مهم بود

حضور ياسمين و فريال تو ماشين جرأتم رو بيشتر كرده بود و با خيالى آسوده مى تونستم راجب هرچيزى به سياوش صحبت كنم. اين كه نامزدش دست آدم هاى خطرناكيه...اين كه اگه تا فردا پول رو آماده نكنه ممكنه منوچهر جسد دختره رو واسه اش بفرسته...و حتى اينبار با جرأت بيشترى اسلحه روش مى كشيدم و مثل سابق دستم نمى لرزيد.

گوشيش زنگ خورد، قبل از اين كه دست به جيب كتش ببره و بخواد گوشى رو جواب بده، من زودتر دست كردم و گوشيش رو قاپيدم.

_آى آى جيزه!...فعلاً يه چند ساعتى رو بايد ترك مجازى كنى آقاى قهوه اى!

_قهوه اى؟!

_سفيد...صورتى...چى بودى؟!

_سياوش

_حالا هرچى. فعلاً گوشيت پيش من امانت...

يه نگاه به گوشيش انداختم...نمى دونستم چيه ولى مطمئن بودم خيلى گرونه!. يادمه يه بار اين گوشى رو دست فريدون ديده بودم كه دم بانك از يه پسرى دزديده بوده...مى گفت اسمش آيفن هستش و خيلى ام گرون قيمت و محبوبه...من اون روز خيلى تعجب كردم چون هميشه فكر مى كردم آيفن از ايناست كه باهاش درو باز مى كنن. ولى حالا ديدم يه تيكه آهن با يه سيب دهنى پشتش، يه همچين اسمى رو داره.

حوصله م داشت سر مى رفت، اين پسره ام انگار از لجش و به اميد نجات آروم آروم رانندگى مى كرد تا ديرتر به خونه برسيم. نمى تونستم با ياسمين و فريالم صحبت كنم چون مى ترسيدم سوتى بدم و لو بريم، واسه همين دلا شدم كه ضبط رو بزنم....يـا خدا اين ضبط ماشينه يا اتاق كنترل سفينه! پر از دكمه و صفحه بود...يه دكمه رو فشار دادم ولى هيچى پخش نشد.

_سياوش_بلد نيستى دست نزن

_به توچه، تو راهتو برو تصادف مى كنى، آتارى نيست كه سوختى برى از اول، ميميريم.

يه دكه ديگه رو فشـار دادم، اينبار آهنگ معين پخش شد

_ايــــشش آهنگاتم مثل خودتن

از عقب به صورتش نگاه انداختم، خيره شده بود به دستم كه روى ضبط ماشين ماسيده بود و انگار كه جز دست من، تمام محيط اطراف رو از پشت مه و دود غليظى مى ديد، بدون اين كه پلك بزند خيره خيره به دستم نگاه مى كرد...خجالت كشيدم و سريع دستم رو جمع كردم...كورشى الهى

_حواست كجاس؟ تخته سياه اونوره

_سياوش_چقدر دستت ضريف و سفيده...از كى تاحالا پسرا لاك مى زنن؟!

آى آى اصلاً ياد دستم نبودم، اى دل غافل رسوا شديم...داشت جيشم در مى رفت!...به فريال و ياسمين نگاه كردم كه هردو با اين كه دستكش دستشون بود، ولى بازم ترسيده بودند و هول هول دستاشون رو جمع مى كردند و به مِن مِن افتاده بودند. نفس عميقى بيرون دادم و بلند و محكم گفتم:

_كم خونى دارم واسه همين يكم سفيدم. بعدشم لاك نيست و حناست، ما رسم داريد حنا ببنيديم!

_به ناخن حنا مى بنديد؟

_خيلى سؤال داريا...راهتو برو انقدرم حرف نزن آقا سياهه.

_اسم تو چيه؟!

_چــى!

_چى؟ از كى تا حالاچى اسم شده؟! نكنه اسم ندارى

پسره ى پرو انگار داشت مچ مى گرفت، براى لحظه اى حس كردم جاهامون عوض شده و من زيرفشار سلاح او به تقلا افتاده ام. نبايد اين اجازه رو بهش مى دادم...براى يافتن جمله مناسبى كمى مكث كردم؛ اما لب هايم به هيچ عنوان يـارى ام نمى كرد.

_اسمم مرتضى است. توام بهتره ديگه حرف نزنى چون من ناراحتى اعصاب دارم، سرمم كه درد مى گيره دستام مى لرزه!

با طعن و لعن تفنگم رو توى پهلوش فرو بردم كه از دندون ساييدن هايش فهميدم دردش گرفته و دم لاله ى گوشش ادامه دادم:

_مى دونى وقتى ام كه دستم بلرزه و ماشه رو فشار بدم چى ميشه؟!

ياسمين و فريال ريز ريز خنديدند و من هم بلند بلند زدم زير خنده.

سياوش با اكراه ماشينش را رو به در ويلا نگهداشت، با ترديد زايد الوصفى دست برد و دكمۀ ريمت رو فشرد و در با جيغ گوشخراشش آروم آروم باز شد. همين كه فضاى داخل خونه تو ديد امد دهن من و فريال و ياسمين بـاز موند. ياسمين كه كنار من نشسته بود به تمسخر خودش رو زد به غـش و تشنج و قـاه قـاه خنديد! يه حياط بزرگ كه به يه باغ شباهت داشت تو ديدم اومد. حياطى كه پر از درختان بيد مجنون و چنار هاى سربه فلك كشيده بود، بخشى از حياط سنگ فرش بود و بخشى از چمن هاى با طراوت و يك اندازه فرش شده بودند و پـر از شمشاد و شمدونى بود. در ميان چمن ها گل هاى رز و اركيده رخ بيرون كشيده بودند كه با آن گلبرگه هاى مخملى و پيچ و خم هاى فوق العاده شان در زير نور چراغ هايى كه هر چند متر يكبار به صورت دالانى حياط را روشنا مى كردند و نور سفيد و زرد از خود ساطع مى كردند، گويى شبنم گرفته بودند.

در ميان انبوه درختان يه تاب بود كه با وزش بـاد تكان مى خورد و جيرجير مى كرد. سوت بلندى كشيدم

_تنها اينجا زندگى مى كنى؟!

_نه، با دوتا ديگه از برادرام و چندتام خدمتكار

_ننه و ددى ندارى؟!

برگشت و چپ چپ نگاهم كرد كه زهره ام ريخت و تند تند قوس عوض كردم. با نفرت گفت:

_پدر و مادرم انگليس هستند.

_شماها چرا نرفتيد؟

_خيلى سؤال داريا!...

از جواب دندان شكنى كه شنيده بودم بدجورى حرصم گرفت و احساس كردم تا پشت گوشامم قرمز و داغ شده اند. ديگه كاردهم مى خوردم خونم در نمى اومد. خواستم جوابش رو بدم كه توجه ام به صداى لِف لِف كفش هاى مردى كه با عجله از دور بهمون نزديك مى شد جلب شد، تند تنـد خودم رو پشت صندلى پنهان كردم و گفتم:

_اين ديگه كيه؟!

_سرايدار ويلا

_از ماشين پيداشو و ردش كن بره

_چـــــرا؟!

_چرا و مرض، اگه اون ما سه تارو با اين لباسها و روكش سياه ببينه مطمئنن فكرنمى كنه بازى دزد و پليسه و مى فهمه جريان چيه، ماهم دوست داريم اين موضوع بى سرو صدا باشه. پس اگه مى خواى همين حالا زنگ نزنم به منوچ ديوونه و ازش نخوام زبون اون ساقى زبون دراز رو ببره، برو ردش كنه بره!.

_كجا بره؟ اون و زن بچه اش خونشون اينجاست.

_خوب يه چند روز بفرستشون مرخصى

_اين وقت شب؟ اينطورى كه بيشتر شك مى كنه.

_بدو پايين الآن مى رسه مارو مى بينه لو مى ريم، خودت برو يه جور جمعش كن، حواست باشه دارم از اينجا نگاهت مى كنم، دست از پـا خطا كنى يه زنگ زدم و...

_باشه باشه، يه لحظه وايسا

كمربندش رو باز كرد كه پياده بشه...ماشينش دينگ دينگ صدا داد( اى جوون چه شيك)...قبل از اينكه بره پايين گفتم:

_مى خواى بهش بگو امشب چندتا از دوست دخترام رو اوردم خونه...اينطورى اگه شعورش برسه خودش مى ره

اينبار با چشماش ديگه خواست قورتم بده! ياسمين محكم بهم سقلمه زد كه خفه شم. معلوم بود اون دوتام مثل من از نگاه اين غول چماق ترسيدند. سياوش، عصبى، پشت چشمى نازك كرد و رفت طرف آن پيرمرد كه حالا كمى باهامون فاصله داشت و شروع كرد به حرف زدن. ما سه تاهم خودمون رو كشيده بودم پايين تا معلوم نباشيم و با استراق سمع ريز ريز نگاهشون مى كرديم.

_آى.. انگار داره انشاء واسه اش مى خونه. يه كلوم بگو يه امشب رو گم شيد بيرون و تموم ديگه...

_فريال_بچه ها من ديگه دارم تشنج مى كنم! ديديد اين پسره چه مشكوك شده؟

_ياسمين_آره مخصوصاً وقتى دستاى يلدارو ديد

_فريال_بخدا يلدا انقدر سربه سرش نذار يهو كار دستمون مى دى! بذار بى دنگ و فنگ پولو بگيريم و مارو بخير و اونارو به سلامت. انقدر باهاش كارد و پنير نشو كه اونم كنجكاو بشه. معلومم هست طرف از اين مغرورهاى غيرتيه، ديدى بهش گفتى بگو دوست دختر چه بد نگاه كرد، انگار دوست داشت با مشت دندون هاى ما سه تارو بياره پايين.

_ياسمين_اصلا از نوع نگاه و طرز حرف زدنش معلوم بود چه گوشت تلخيه، با اون عطر تلخ و بد بوش. بوى شكلات تلخ مى ده! خيلى ام سؤال مى پرسه

_هيس...باشه حواسمون هست...فقط از اين به بعد من مرتضى ام، ياسمين مصطفى فريال ها مجتبى...يادتون باشه اسم هم ديگه رو نگيم؛ اگه بفهمن دختريم كارمون ساخته است. اون موقعه ديگه اين اسلحه هاى الكى كه هيچى، تانك و توپ هم نمى تونه از دست اين پسراى خرهيكل نجاتمون بده.

_ياسمين_مخصوصاً كه دوتا نره خرم مثل خودش تو خونن!

_فريال_اوه اوه...داداشاش رو بگوووو

_مثل اين كه داره مياد بسه، فقط يادتون نره اسمامون چى بود.

هر سه در سكوت نشستيم كه سياوش سوار ماشين شد.

_حله، فرستادمشون برن اين هفته رو شهرستان، تا چند ساعت ديگه راه مى افتند.

_چند ساعت ديره، همين حالا

_چيكارشون دارى اونا كه از در پشتى ويلا رفت و آمد مى كنن اصلاً كارى به ما ندارن.

جلل خالق، دوتا در! يكم مكث كردم و با خودم گفتم مگه اين خونه چقدره كه چندتا چندتا در داره؟!. تو همين فكر بودم كه فريال تفنگش رو گرفت سمت سياوش و گفت: خوب پس راه بيفت بريم تو.

سياوش با اخم غليظى ماشينش را توى پاركينگ برد و كنار دوتا ماشين مدل بالاى ديگه كه يكى قرمز و يكى ام زرد بود پارك كرد. تاحالا اين همه ماشين يه جا نديده بودم. مدل بالاترين ماشينى كه ديده بودم 206 جعفرآقا بود كه نسيه خريده بود و هنوزم بنده خدا داره مثل خر مى دوئه تا قسط هاشو بده.

هر چهارتا پياده شديم. ما سه تا جلوتر راه مى رفتيم و اونم پشت سرمون داشت مى آمد. با ذوق و شعف به هر گوشه سرك مى كشيديم و كنجكاو باغچه ها و استخر و حوض بزرگى را كه در گوشۀ حياط در موازى يكديگر واقع شده بودند را نگاه مى كرديم. سياوشم آروم آروم پشت سرمون مى آمد

_چقد شما سه تا لاغريد!

براى لحظه اى برق از سر سه نفرمون گذشت و سرجامون خشك شديم...اين پسره خيلى فضول بود و اين داشت نقشه هامون رو خراب مى كرد...برگشتيم طرفش و فريال باصداى محكمى گفت: توام اگه شب ها با شير و خرما شكمت رو به جاى مرغ و بوقلمون سير مى كردى، از ما لاغرتر بودى!

سياوش براى چند لحظه سكوت اختيار كرد و سپس به منظور عوض كردن بحث با دست در ورودى ويلا را نشان داد و گفت:

_از اين طرف

اين بار اون جلو تر رفت و ما پشت سرش روانه شديم. ترسيدم بخواد كلكى سوار كنه، واسه همين سر اسلحه رو گرفتيم پشت كمرش و هلش دادم تو...در با فشار تن او گشوده شد...يه سالن بزرگ بود كه از زينت نور هاى لوسترها و مبل هاى سلطنتى و سناطورى متفاوت، بسيار شيك و خيره كننده به نظر مى آمد. گلدان هاى طلايى باگل هاى گران قيمت در گوشه و كنار سالن. تابلو فرش ها و مجسمه هاى گران قيمت قديمى چونان موزه هاى پرشكوه به ديد مى آمدند. پنجره هايى به ارتفاع 6 متر و پرده هاى زرشكى مخمل شهرزادى محفل را گرم و مطبوع جلوه مى دادند. كف پوش زمين پر از سراميك هاى تميز و براق بود و در نقاط مختلف سالن فرش هاى 12 مترى دست بافت پر نقش و نگار ايرانى جلوه گرى مى كرد. بى اختيار انقدر احساس آرامش كردم كه با گـام بلندى وارد شدم.

_اينجا خونه است يا قصر سيندرلا

_سياوش_خوب اينم خونۀ من...حالا چى مى خوايد.

_100 ميليون تومن ناقابل با تخفيف زمستانى به شما مشترى ارجمند!

_سياوش_فكرمى كنى خيلى با نمكى

هنوز حرفم تمام نشده بود كه دونفر ديگه، از پله هاى پيچى سنگى طويل كه در مركز سالن منتهى مى شدند پايين آمدند و با ديدن ماسه تا با چهرۀ پوشيده، بهت و حيرت ماندند.

_اينا كين سياوش؟

سياوش همانطور كه نگاهش روى زمين ماسيده بود و با خستگى لب تكان مى داد، گفت:

_دزد...گدا...هرچى بشه اسمش رو گذاشت.

تفنگم رو چسبوندم روى پيشونيش و محكم فشارش دادم، به قدرى كه اين بار رو به عقب پرت شد

_هوووش...دزد و گدا...خواهرته.. ننته...عمته! ما فقط داريم معامله مى كنيم كه نامزدت رو بهت بديم و در عوض 100 ميليون ازت بگيريم. اونم فكر نكن تو جيب ما سه تا مى ره، همه رو بايد بديم به منوچ ديوونه

سياوش بالاخره سرش را بالاگرفت و به ما نگاه كرد...جووون چشاشو چه ترسناكه اين بشر! دور مردمك چشماش پر از رگه هاى قرمز شيار زده بود، اون لحظه نگاه غيض دارش منو ياد خون آشام ها و ومپاير مى انداخت كه شخصيت هاى محبوب داستان هاى بچگى ام بودند. به خصوص كه فيلم هاشونم سرگرمى هاى همه روزه و همه ساعتۀ من بود...ديمن و استيفن(دو شخصيت مشهور در سريال خوناشام*) كه ميگن همين سياوش بود

_سياوش_اين منوچ ديوونه كيه كه شما سه تا انقدر ازش مى ترسيد؟!

_عزرائيل رو مى شناسى؟! يه چيز توهمون مايه ها

_سياوش_چى ازتون طلب داره

نگاه پرسانش روم رخنه كرده بود...

_اونش به تو ربطى نداره

_سياوش_شايد بتونم كمكتون كنم. شما جووناى ساده و بچه اى هستيد پسرجون! بگو مشكل چيه تا كمكت كنم

_اگه مى خواى كمكمون كنى حرف گوش كن و سريع طلبمون رو بده و نامزدت رو بگير...اينطورى به اون ساقى خانومم كمك كردى، پسرجون.

_ياسمين_اين دوتا داداشاتن؟

منظورش دو پسر ديگه اى بود كه همانطور از دور مارو نگاه مى كردند.

_سياوش_آره...آرش و كيارش...برادرهاى منن

بى اختيار نگاهم به اون دوتاى ديگه ثابت موند. تقريباً هرسه تاشون هم قد بودند و از لحاظ ظاهر و هيكل درست شبيه بودند، اما رنگ چشم ها و مدل موهاشون متفاوت بود. چشماى سياوش آبى كمرنگى بود كه من رو ياد درياى مه آلود مى انداخت، حالت چشماش آروم بود اما در قعرشون غم عجيبى زبانه مى كشيد و موهاى خوش رنگش كه مشخص نبود مشكى است يا خرمايى، مردانه به بالا شانه شده بود. كمى ته ريش داشت كه چال گونه هايش رو بيشتر تو ديد مى آورد و زينت خاصى بهشون مى داد؛ وقتايى كه تو ماشين از روى عصبانيت مى خنديد متوجه چال گونه اش شدم، خيلى خوشم اومد، دوست داشتم انگشتمو بكنم تو چال گونه اش!

آرش تيپ سنگين و مرتبى داشت و موهايش كه چونان زنان بلند و لخت بود را ژل زده به عقب شانه كرده و با يه تل مشكى كه در سياهى پركلاغى موهايش مخفى شده بود سفت بسته بود. اينم ته ريش داشت كه به چشماى عسليش تلالو خاصى مى داد. اما واسه اين يكى از چال گونه خبرى نبود و تراشيدگى ها و فرم صورتش از صورت سياوش كمى كشيده تر بود. چيزى كه بيشتر از همه در چهره اش خودنمايى مى كرد دندون هاى يك دست و مرتبش بود كه من رو ياد تبليغ هاى خميردندون مى انداخت و سفيدى اش هم واسه ى من غيرقابل باور بود...البته ناگفته نماند اين يكى از سياوش هم جدى و با جذبه تر بود.

كيارش دقيقاً تضاد دوتاى ديگه بود. ظاهر اسپرتى داشت و از پيرهن هاى اطو زده و رسمى و مرتب خبرى نبود، البته قيمت گرمكن آديداس مشكى كه تنش بود هم دسته كمى از پول دو دست كت شلوار مجلسى نبود! صورتش گرد بود و موهايش رو تاف زده بالا داده بود، جورى كه اگه از نيم رخ بهش نگاه مى كردى انگار يه جوجه تيغى رو كله اش چسبيده بود!..پوست برنزه اى داشت كه من رو يـاد نسكافه مى نداخت و وقتى در كنار آرش مى ايستاد كاملاً تضاد مى شدند هم از رنگ پوست و هم طرز نگاه و حرف زدنشون. چون از بذله گويى كيارش مشخص بود كه اين يكى يكم شوخ و خاكى رفتارمى كرد.

سه تا داداش گنده و هيكلى كه هركدوم يه ويژگى و شخصيتى داشتند.

_آرش_حالا حرف حسابشون چيه؟

_ياسمين_اى جون جذبه...پس بين اين سه داداش يكيشون حرف حساب سرش ميشه.

_آرش_چى مى خوايد؟

_ياسمين_گفتيم كه 100 تومن...

آرش با غيض دندان هايش را برهم ساييد و قبل از اين كه سخنى بگويد، كيارش پرسيد:

_ساقى كجاست سياه؟!

_سياوش_همين سه تا بچه بردنش و واسه آزاديش اين پولو مى خوان

_فريال_بيايد معامله كنيم آقايون...

_كيارش_قبول، معامله مون اين باشه كه شما سه تا اون ساقى نچسب رو نگهداريد و ديگه برش نگردونيد ماهم علاوه بر اون 100 تومنى كه مى خوايد هر ماه يه پولى مى ريزيم به حسابتون و خرجى دختره رم مى ديديم! فقط ديگه اينطرفها نبينمش!

من و فريال و ياسمين بلند بلند خنديديم...حالا نخند كى بخند...سياوش كه ديگه آمپر چسبونده بود همچون شيرى زخمى به ميدان پريد و نعره كنان فريـاد زد:

_كيــــــــا؟...

كيارش بى چاره از ترسش خفه شد و از بحث شانه خالى كرد...الهى بميرم اينم از اين هيولا مى ترسيد!...سياوش برگشت و به من نگاه كرد...چند قدم بهم نزديك شد...فاصله اش باهام خيلى كم شده بود...روى نوك انگشتاى پام وايسادم تا هم قدش بشم...بايد مى ترسيدم؟!...نمى دونستم...ولى انگار ترسيده بودم...با اين حال به هر نحوى كه بود ترسم رو مهار كردم و همانطور بهش زل زدم و جلوش سينه سپر كردم...سياوش مغرور...جورى راه مى رفت و رفتار مى كرد كه انگار دوست داشت خاص و عام در مقابلش سر تظيم فرو ببرند و همه برده اش باشند...چقدر دلم مى خواست يه حال اساسى ازش بگيرم.

_سياوش_ما الآن اين مبلغ پول رو نداريم...

_اين مشكل خودتونه

_سياوش_بايد تا آخر هفته به من وقت بدى...قول مى دم پول رو جور كنم...خيلى بد موقعه پيداتون شد چون من امروز صبح هرچى پول تو حسابام بود رو سرمايه گذارى كردم واسه پروژۀ كارى شركتم و اين مبلغ رو ندارم.

با جديت از كنارش گذشتم و در حالى كه سعى داشتم ژست معلم هايى رو بگيرم كه مى خواهند دانش آموز تنبلى رو تنبه كنند، دور سياوش چرخى زدم و با ولع نگاهش كردم، سپس با خنده مست آلود گفتم:

_مسطراح اين خونه اى كه داريد بيشتر از 100 ميليون خرجش شده، اونوقت توقع دارى باور كنم پول ندارى؟!

_سياوش_اين خونه واسه ى ما نيست...واسه ى پدرمه...خونه و ماشين همه اش واسه اونه...ماهم حق فروشش رو نداريم.

با عصبانيت جيغ كشيدم:

_يعنى چى؟...اينطورى كه نميشه... ياسمين و فريال داشتند واسه م مدام شكلك درمى آوردند! با كمى تأمل متوجه شدم تن بلند صدام داشت لوم مى داد كه دخترم! صدام جيغ جيغو شده بود...

_سياوش_قول مى دم تا آخر هفته پول رو جور كنم و بهتون بدم.

_پس ماهم تا وقتى پول جور نشده از اين خونه پامون رو بيرون نمى ذاريم. شما سه تاهم حق نداريد جايى بريد و با كسى تماس بگيريد.

_سياوش_مگه اسيرگرفتيد؟!

_فعلاً كه اينطوره

_سياوش_ نميشه شما اينجا باشيد

_چشم مى ريم، امر ديگه اى نداريد حضرت آقا؟

_سياوش_جدى مى گم...نبايد اينجا باشيد...پدر و مادر من فردا از انگليس ميان ايران...اگه شما رو ببينن و متوجه جريان بشن كه به قول خودت كار خودتون سخت تر و شلوغ تر ميشه، پس بهتره كه بريد و مطمئن باشيد تا آخر هفته پول رو مى ريزم!.

ديگه داشتم خفه مى شدم...انگار افتاده بودم تو يه استخر آب يخ كه لحظه به لحظه بيشتر تو عمقش فرو مى رفتم و گريبانم بريده بود. تمام جوارح بدنم داشتند تا حد مرگ كشيده مى شدند...

_يه زنگ به ددى بزن بگو پرواز رو كنسل كنه تا آخر هفته...

سياوش بى درنگ خنديد.

_سياوش_دير شده...اونا تو راهن آقا پسر

_چى باعث شد شما حس انسان دوستانه ات گل كنه و بخواى اين لطف رو در حق ما بكنى و نذارى بابا ننه ات با ما روبه رو بشن و اين كه حتى نذارى متوجه دزدى ما سه تا بشن؟! حتماً مى خواى يه كلكى سواركنى ديگه...

_ياسمين_ما بچه هاى ساده هستيم...ولى خـر نيستيم.

_آرش_دِ اگه خر نبوديد كه همچين كارى نمى كرديد و سه تا پسربچه دست به اين بازى نمى زديد.

_ياسمين_چند كلومم از مادر عروس خانم شنيديم.

_سياوش_كافيه، دليل من از اين كه خواستم به شما كمك كنم تا از ديد پدر و مادرم پنهون بمونيد يه جورايى واسه منافع شخصى خودمه...اگه بابا بفهمه ما سه تا انقدر پخمه بوديم كه گذاشتيم سه تا بچه كه از قد و قامتشون معلومه تازه سيبيل پشت لبشون سبز شده، اومدن و ساقى رو دزديدن، يعنى بلند فرياد زديم با اين سن هنوزم بى عرضه ايم!...پس حس انسان دوستانه نيست، اينم يه جور معامله است. پدرم قراره پس از ازدواج من 30 درصد از سهام شركتش رو به نام ماسه تا بزنه، اگه يه درصدم فكركنه هنوز بچه ايم و طاقت مسئوليت نداريم، يعنى حكم بدبختى ما و آس و پاسى

_شرمنده ولى ما اصلاً اهل معامله نيستم!

_فريال_اومديم و بعد از رفتن ما زنگ زديد به پليس 110 و حاجى حاجى مكه!..نخير، ما مى مونيم...هر خرى ام مى خواد بياد، بياد...پولو كه گرفتيم مى ريم...ميگن مهمون حبيب خداستاااا...اينم شد يه توفيق اجبارى!

سياوش با عصبانيت دست هايش را مشت كرد و ناخن هايش را در پوست نازك كف دستش فرو برد. درد در تمام نقاط بدنش پخش شد و از برجستگى رگ هاى دستانش مى شد متوجه شدت فشارى كه به خودش وارد مى كرد شد.

_نتركى...

بالاخره زبون باز كرد و گفت:

_پس يه كار ديگه مى كنيم، شما بريد ساقى رو بياريد كه بابا و مامان ببيننش...آخه دليل اصلى اومدنشون به ايران اين بود كه عروسشون رو ببينند...من و ساقى فقط يه هفته است نامزد شديم و هنوز پدر و مادر نتونستند ملاقاتش كنند...فقط چند بار تلفنى حرف زدند و حالا مى خوان بيان ببيننش...اگه ساقى رو بياريد هيچكس شك نمى كنه و خودتونم مى تونيد به عنوان فاميل هاى ساقى، مثلا پسر عمو هاش كنارش بمونيد...ماهم وقتى پول آماده شد بهتون مى ديدم و خلاص.!!!

_اى جون چه فكرى...گوشت رو بديم دست گربه، آژيرخانم تنها چـكى است دست طلب كارهايى مثل ما كه شماها نمى تونيد پاسش نكنيد؟!!! چون جسدش رو برگشت مى زنيم.

_سياوش_پس چه غلطى بكنى؟...پول من كه فعلاً آماده نيست...پدر و مادرمم دارن ميان زن من رو ببينن كه به لطف شما دزديده شده...شمام كه موى دماغ شديد و مى خوايد تا آخر هفته كه پول حاضر ميشه اينجا مارو مراقب باشيد!...با اين تفاسير توقع نقشه اى بهتر از اين داريد؟

بهش نزديك شدم...فكش منقبض شده بود و مى لرزيد...فكركنم بيش از اندازه عصبى اش كرده بودم...بوى عطرش يكم گيج كننده بود و به من سرگيجه مى داد...اونم مثل من ترسيده بود...نگران بود...مضطرب بود و نمى دانست اصلاً بايد چيكار مى كرد...هردو در حالى كه در فكر هاى ژرف مختلف فرو رفته بوديم، در حدقۀ چشمان هم زل زديم و فكر مى كرديم كه چه كارى درست تر است تا نه سيخ بسوزه و نه كباب.

همينطور كه در افكارم غرق بودم و به موضوعات مختلف بال و پـر گسترده مى دادم، ناگهان با صداى جيغ و فرياد هاى ياسمين به خودم اومدم...آرش از پشت سر پريده بود و سعى داشت اسلحه ياسمين رو ازش بگيره...وقتى ديدم ياسمين مثل فنچى تو چنگـال آرش تقلا مى كنه...قلبم از حركت وايساد...همه چى داشت خراب مى شد و من مى ترسيدم.

بالاخره اسلحه اش را گرفت و با جرأتى كه اسلحه بهش داده بود، بلند فرياد زد: بشين رو زمين...

ياسمين با لرز و ترس نشست، آرش اسلحه رو روى سرش گذاشت و دست برد و روپوش روى سرش را محكم كشيد...همزمان با حركت او موهاى پـر پيچ و تاب مشكى رنگ ياسمين از ميان كلاهش روى شانه هاى ضريفش پهن شد و تا گودى كمرش را پـر كرد...هر سه پسر بهت و حيرت ماندن و آرش بى اختيار فرياد زد:

_اين كه دختره!...

ياسمين موهايى به سياهى يك شب ماه گرفته داشت كه به لبان سرخ و چشمان گربه اى اش تلالوى خاصى بخشيده بود. قيافه اش منو ياد سلناگمز مى انداخت، اما يكم لاغرتر بود و زيادى ام سفيد بود...يادمه فريدون هميشه بهش مى گفت مثل روح و جن مى مونه و در دوران بلوغ كودكى به علت سفيدى زياد جوش هاى زشتى به پوستش مى زد كه حالم رو بد مى كرد.

تقريباً گريه ام گرفته بود و از حرارت بدنم مثل شعلۀ شمعى مى سوختم...كيارش كه انگار چيز جديدى كشف كرده بود...با زرنگى پريد و روكش فريال رو كشيد و بلند و رسـا گفت:

_اين يكى ام دختره

موهاى فريال عسلى روشنى بود با رگه هاى كرمى...مثل خورشيد زرناب، و چشماى درشت عسليش با آن مژه هاى تابدار پرپشت بورى كه دور چشماش چون قاب عكسى نقش گرفته بودند، چهره اش رو شبيه به مدل هاى آلمانى مى كرد...قدش يكم بلندبود كه پشتش رو خميده نشون مى داد و چهره اش بيش از حد غربى بود، با دندان هاى خرگوشى و چال گونه...

خواستم پا به فرار بذارم تا سرنوشت ياسمين و فريال نصيب من نشه...اما فرار همانا و گير افتادن در تله همان...قبل از اين كه فرصت برداشتن گامى داشته باشم، سياوش بازوام را محكم گرفت و كشيد، با ضربه اى محكم اسلحه ام را روى زمين انداخت و به زور متوسل شد تا روكش روى چهره ام را بكند...مى تونستم جاى كبود شده ى انگشت هاشو روى دستم احساس كنم...چون مور مور مى شد و بدجورى ام مى سوخت...الهى دستت بكشنه...الهى ننه ات به عزات بشينه...مدام سرم رو به طرفين مى كشيدم تا از برداشتن نقابم معاف بشه، اما اون هربار بيشتر از قبل تحريك مى شد و حريصانه، انگار پس از سال ها جواب معمايى رو يافته باشد، روكش چهره ام را به تندى برداشت و موهاى لخت بلوطى ام از شدت كشيده شدن روكش به هرجا سرك كشيدند و قدرى ام بر صورت عصبى سياوش كه در چندميليمترى صورتم بود، پهـن شد!...ديگه مردم از خجالت و مطمئنن كاردهم خونم رو در نمى آورد!....سياوش عصبى از اين كه چه كلاهى سرشان رفته بود، مستانه و گوشخراش خنديد و گفت:

_سياوش_گرگ شنگول و منگول تبديل شد به سفيدبرفى!

ضربان قلبم بيشتر شد...بيشتر و بيشتر...انقدرى كه حس كردم صداى ضربات بى مهاباى شديدش در تمام سالن پيچيده است و عرق شرمم براى همه عيان گشته...اما تنها خودم مى تونستم اين غوغاى بى امان را حس كنم و حالم دگرگون بود...هم از آينده ى ناگوارم وحشت داشتم كه حتماً پايانش زندان بود و هم از اين كه ممكن بود اين سه تا غول بيابونى هر بلايى سرمون بيارند.

خواستم مچ دستم رو آزاد كنم...تازه ياد درد مچ دستم افتادم...خون، دور انگشتاى سياوش كه بر روى مچم قفل شده بود، جمع شده بود...مى سوخت...حالم كرخت بود...خواستم جيغ بكشم ولى يادم افتاد خودم ازش خواستم خدمتكارهاى خونش رو بيرون كنه...سيلى محكمى بهش زدم تا ولم كنه...ولى بدتر فشـار انگشتاشو بيشتر كرد...منو كشيد جلو...حرارت و گرمى نفس هاش به چهره ام مى خوردند و گونه ام را نوازش مى دادند...دروغ چرا مثل سگ ترسيده بودم...فقط تو اون لحظه بوى عطرش كه مثل شراب ناب تو دماغ و دهنم پيچيده و حاكم شده بود بهم آرامش مى داد...شرابى كه منو نخورده مست كرده بود!...سياوش غريد:

_سياوش_پس كم خونى دارى واسه همين پوستت سفيده آقا مرتضى...كه رو ناخن هات حنا بستى...چون سنت كمه هيكلت ريز و ضريفه....چون شام شير و خرما مى خوريد لاغريد آره؟!...شماها پيش خودتون چى فكر كرديد؟! فكر كرديد خيلى زرنگيد...حالا وايسيد زرنگى رو حاليتون مى كنم خانم كوچولوها.

_كيارش_فكر كنم فقط يه چيز رو راجبشون درست حدس زديم!

آرش همانطور كه ياسمين رو بين هيكلش و ديوار زندونى كرده بود، گفت: چيو كيـا؟

_كيارش_اين كه پشت لبشون سبزه و سيبيل دارند! ريز ريز خنديد

فهميدم داره مسخره مون مى كنه...خيلى عصبى شده بودم...صدام بخاطر بغضى كه تو گلوم جمع شده بود مى لرزيد و اين بيشتر عصبى ام مى كرد...تند تند آب دهانم را قورت مى دادم تا مبادا بغضم بتركه...مى دونستم مى خوام با دم شيربازى كنم و واسه ام هيچ مهم نبود...با زانو محكم زدم وسط پاى سياوش تا مچم رو رها كرد.

_چه فرقى مى كنه ما دختر باشيم يا پسر؟...

دلا شدم و اسلحه ام رو برداشتم و گرفتم سمت سياوش.

_به داداشت بگو دوستم رو ول كنه.

سياوش كه معلوم بود متوجه عصبانيت من شده و از آن همه خشم در وجود من در عجب بود، با گره كردن ابروانش به آرش اشاره كرد تا ياسمين رو رها كنه...همين كه ياسمين از تنگناى پيكرۀ او آزاد شد، دلا شد و از روى زمين اسحله اش رو برداشت و گذاشت پشت كمر آرش...فريالم همينكارو با كيارش كه بى خيال تر از بقيه بود كرد.

_جنسيت مهم نيست، ما بخاطر اين دختر بودنمون رو مخفى كرديم كه وقتى پولو گرفتيم و فرار كرديم، شما سه تا احمق هرچقدرم بخوايد به پليس ها نشونه بديد، برن دنبال سه تا پسر بگردن و هيچ به ذهنشون نرسه كه شاه دزدا دخترن! ولى حالا كه همه چيز روشن شده...سگ خورد...خيالى نيست...از يه راه ديگه وارد مى شيم.

_سياوش_چه راهى؟! دختر كه صله اگه ديوسپيدم مى شدى من بازم هيچ پولى نداشتم كه بهت بدم

خواستم جوابش رو بدم كه زنگ موبايلم مانعم شد. بايه دست تفنگو سفت چسبيدم كه مبادا بخواد فكرى به سرش بزنه و با دست ديگه م گوشيمو از جيبم درآوردم. منوچهر بود.

_به به حلال زاده...

گوشى نوكياى بازشو ام رو كه از يه زنى قاپيده بودم رو باز كردم و با صداى بلندى كه همه بشنون گفتم:

_منوچهر؟...دختره حالش چطوره؟!...ديگه كه صدا نمى كنه؟

با اين جمله ى من، چهره ى هر سه پسر زرد و رنگ باخته شد و مبهوت ماندن...ادامه دادم:

_خوبه...ولى ما اينجا يه مشكل داريم...طرف زبون آدمى زاد حاليش نميشه...يعنى مى گه پولى نداره بهمون بده و تا آخر هفته وقت مى خواد.

سياوش بى چاره شده بود مثل گچ ديوار

_آره...مطمئنن آقا سياوش دلش نمى خواد نامزدش يه چشم بيشتر نداشته باشه و قول مى ده كه پول رو بده....باشه، خداحافظ

تلفن رو قطع كردم و به سياوش كه لحظه به لحظه بى رنگ و رو تر مى شد نگاه كردم

_فقط تا فرداشب بهت وقت داد...گفت اگه كور بازى درارى و پولو جورنكنى و بخواى مارو ناديده بگيرى...دختره ام كور ميشه!...فكر نكنم خيلى جالب باشه عروس خانم شب عروسيش با يه چشم برقصه!...فكركنم اينطورى خيلى پاتو له كنه!!!

قـاه قـاه خنديدم

_سياوش_تا فرداشب؟...100 ميليون پول كمى نيست...بهشون بگو كارى نكنن

_مثل اين كه هنوز باورندارى منوچهر چه هيولاييه...

_سياوش_نه، نه...خيلى خب جورش مى كنم.

_آفرين شازده...من و دوستامم تا فرداشب مهمون جنابالى و خانواده محترمتون هستيم.

_سياوش_تا فرداشب؟!

_تا زمانى كه پول رو بگيريم.

كمى سكوت كرد...انگار چيزى به ذهنش رسيده بود...چيزى كه مى ترسيد به زبون بياردش و منتظر فرصتى دست نيافتنى بود...اما بالاخره دل رو به دريـا زد و مِن مِن كنان گفت:

_سياوش_پس يه معاملۀ ديگه كنيم

_گفتم كه اهل معامله نيستم

_سياوش_فردا صبح پدر و مادر من مى رسن خونه و مى خوان عروسشون رو ببينن و هيچ توقع ندارن ببينن سه تا دختر غريبه مثل بختك افتادن تو خونه شون...يعنى خودتون لو مى ريد و مى فهمن جريان از چه قراره!...پس بيايد معامله كنيم.

_گفتم كه حاضر نيستم اون دختره رو برگردونم، حداقل تا وقتى كه هيچ پولى نگرفتم

_سياوش_نيازى به خود ساقى نيست!

_پس چى مى خواى؟!...

_سياوش_تو ساقى باش!!!

_چــــــــــــــــــى؟!

_سياوش_پدر و مادر من اولين باره كه قراره نامزد من رو ببينند...دوست ندارم فكركنند هنوز عرضه مراقبت از يه دخترو ندارم و نتونستم ازش دفاع كنم تا دزديده نشه!...اونم دخترى كه عمه م بهم معرفيش كرده و همين كه عمه خانم با سخت پسندى معروفشون كه تو اقوام و فاميل زبانزده، ساقى رو پسنديده، براى بابام مورد مقبول هستش، هرچند هنوز اونو نديده...اما مى دونه سليقه عمه چيه... توام كه قراره مثل زالو تو اين مدت به زندگى من بچسبى...پس نقش ساقى رو بازى كن كه هردو پيروز بشيم.

زبونم به تِ تِ افتاده بود...قبول مى كردم؟...قبول مى كردم كه نامزدش باشم...باورم نمى شد...اصلاً بلد نبودم اگه نامزد كسى باشم بايد چكار كنم...فقط اون لحظه به اين فكر مى كردم كه اين تنها راهه...اگه مى موندم هيچ باكى براى برملا شدن رازمون جلوى خانواده اين سه تا نبود...اگرم مى رفتم، مطمئنن گرفتن حتى يه ريال پول از اين سه تا محال مى شد و بازم مى رفتم زير دين منوچهر سيريش و كلى بدهى...تازه اين خوش بينانه ترين حالت ممكن بود...اگه اين سه تا نامرد مى رفتند شكايت مى كردند كه نهايت نهايتش 5 سال حبس مى خورديم...واسۀ دزدى ميليونى و تهديد به قتل...آدم روبايى...پرونده مونم كه به عنوان كيف قاپى به اندازه كافى سياه است...پس فكركنم اين تنها راهه

_دوستام چى ميشن؟!...فكرنكن كه حاضرم تنها اينجا بمونم

_سياوش_خب اون دوتام مى تونن نقش خواهرات رو بازى كنن...خواهرزناى من كه اومدن چند روزى خونه ى من...يادتون باشه ساقى مى شده دوست دختر عمه ى من و با من نسبت آشنايى دورى داشته پس مبادا سوتى بديد...اگرم پرسيدن خانواده تون كجان بگيد خارج از كشورن، مثلاً پاريس...

_من كه هنوز چيزى رو قبول نكردم.

_سياوش_خودت مى دونى

مكث كوتاهى كردم

_فقط اميدوارم نقشه اى توكلت نباشه كه بد مى بينى!

_سياوش_پس يعنى قبوله؟!

سر به زيرانداختم در حالى كه مدام نگاهم را از تيغه ى برنده نگاهش مى گريختم، گفتم:

_قبول

_ياسمين_حالا اين بحث ها كنار، تو اين كاخ شما يه ديس برنج پيدا ميشه ما كوفتمون كنيم...روده بزرگم داره كوچيكه رو مى خوره.

_سياوش_خودتون خدمتكارهارو بيرون كرديد، شام كجابود!

_ياسمين_آى كه شما سه تا مفت نمى ارزيد بى عرضه ها...خودم يه چيز جفت و جور مى كنم.

سر تنفگ تقلبى اش رو گرفت سمت آرش (خوشبختانه تنها رازى كه همچنان فاش نشده بود، راز همين تنفگهاى فيك بود!) او را به جلو هل داد و گفت:

_ياسمين_پس من و داش آرش مى ريم شام و دست و پا كنيم.

آرش اخم هايش را برهم كشيد و معترضانه گفت: چرا من بيام؟!

_ياسمين_د آخه جيگره...ما قراره مراقب شماها باشيم...اگه لازمم باشه تا تو مسطراحم باتون مى يايم...آشپزخونه كه ديگه جا خود داره...حالا بفرما راهنمايى كن.

هردوتا شون راه افتادن سمت طبقۀ همكف ويلا

به دنبال حرف ياسمين، فريال روكشش را از روى زمين برداشت و موهايش را پوشاند، اما اين دفعه به طورى اين كار رو كرد كه گردى صورتش مشخص باشد و با برداشتن اسلحه اش رو به كيارش گفت:

_ماهم بهتره بريم تلفن هاى خونه رو از برق بكشيم و يه دورى اين اطراف بزنيم...چطوره؟

كيارش با شوخ طبعى خنده اى سر داد و گفت: عـــالــيه...يه دور اين اطراف كه جاى خود داره من تا مريخم در خدمتتونم آهوى آدمخور ترسناك!!!

ريز ريز خنديد.

برگشتم سمت سياوش و گفتم:

_خب نامزد جون، بريم ببنيم اين خونه چندتا اطاق داره و اصلاً اطاق ما كدومه!

_اطاق ما؟!

_اهوم، حالا حالا ها بيخ ريشتم!...راه بيفت بريم

با سياوش رفتيم طرف راه پله هاى سنگى پهن كه من رو ياد قصر سيندرلا و برنامه هاى دوران كودكى ام مى انداخت! فكرنمى كردم در خواب هم بتونم چنين چيزى رو ببينم. با هيجان پامو روى پله گذاشتم، جنسش از مرمر بود، نمى دانم...اما سفيد بود با رگه هاى خاكسترى و كهربايى كه به آدم احساس راحتى مى داد. نرده اى هم به همان جنس تا انتهاى پله ها با آن پيچ و خم فوق العاده اش قد علم كرده بود...كف پاهاى برهنه ام مور مور مى شد و من رو تشويق به دويدن از پله ها مى كرد. يخ بود...يخ و آرامش بخش...نرده هاى پهنى داشت، جون مى داد عين تارزان بشينم روشون و با جيـغ ليز بخورم پايين. اما نه وقتش بود و نه شرايطش. به سياوش كه بهت زده و با عصبانيت و اخم غليظش كه ديگه واسه ى من عادى شده بود و خيال مى كردم يه چيز ثابتى روى صورتش است، نگاه كردم. انگار فهميده بود اولين باره چنين سبكى مى بينم. خودمو مهار كردم. از پله ها خيلى عادى بالا رفتم و سياوشم دنبالم روانه شد.

اولالا...اينجا بهشته

دست راستم يه سالن ديگه بود كه با چندتا كاناپه راحتى مغزپسته اى و يه ال سى دى و پـرده هاى سبز خوشرنگى كه به كاناپه ها جلوه مى دادند شكل مى گرفت، با گل هاى اركيده و تابلوفرش هاى شيك و خيره كننده...بيشتر ديوارها پنجره بود كه بيشتر اين جارو دلباز مى كرد...

مقابلم يه آينه شمعدون نقره فام بود كه انعكاس تمام محيط بالا در پنهاورى آينه خيره كننده شده بود. عين جشن آينه و نور شده بود و منو خيلى محو خودش مى كرد. گلدان هاى زيباى شيكى روى ميز آينه ديده مى شدند كه از قلم كارى هاى ضريف و نگين هاى درخشانشان، مى شد قدمت و اصالتشان را حدس زد....لوستر هايى به ارتفاع دو متر با آن رنگ طلايى و نگين هاى پـر ورزق برزقشان من رو ياد نمايشگاه ها و موزه هاى محبوب از كاخ هاى زمان پهلوى مى انداخت. دوباره به خودم اومدم.

دست چپم يه سالن طويل بود كه با يه ديوار پوشيده شده از كتابخانه و پيانواى سفيد رنگ به بن بست مى رسيد. اما تمام اين طول راه پر از اتاق هايى بود كه در مقابل هم قرار داشتند.

_اووووو اينجا خونه است يا تالار؟! اين همه اتاق مى خوايد كجاتون جا بديد؟!

_سياوش_اولاً كه به تو ربطى نداره...دومم اين چه طرز حرف زدنه!...اگه قرارباشه نقش ساقى رو بازى كنى بايد بدونى اون از خانواده هاى اصليه و هيچ انقدر وقيح و گستاخ حرف نمى زنه.

_زرشك!

_سياوش_چى گفتى؟!

_ببين داش سياوش ما نه دخترشاه پريونيم نه هيچ كوفت ديگه، ما فقط قراره به دروغ بگيم زن شماييم تا لو نريم، وقتى ام پولو گرفتيم مارو به خير و شمارو بسلامت. منتهى تو اين مدت اين منم كه به شما مى گم چيكار كنى چيكار نكنى نه تو...ما كه مثل شما پسوند خان و الدوله اينا نداريم! ما خانم صدامون كنن كافيه واسه هفت پشتمون.

سياوش با عصبانيت نفسى به بيرون فوت كرد و گفت: بريم تو اتاق ساقى تا يه دست لباس بهتون بدم بپوشيد، با اين آشغالاى تنتون كه نمى خوايد بيايد جلو خانواده من.

سياوش با قدم هاى شمرده و تندى سالن را پيش گرفت و من پشت سرش روانه شدم. مقابل سومين اتاق سالن ايستاد و درش را باز كرد. بوى عطرگل مريم كه در اتاق انباشته شده بود به بينى ام خورد...بى توجه به سياوش كه در چهارچوب در ايستاده بود، داخل رفتم و اتاق را چرخ زدم. ست بنفش و سفيد اتاق، كمى فضا را تاريك جلوه مى داد و چشم را مى گرفت. روتختى حرير سلطنتى بنفش شهرزادى، بر روى تخت دونفره سنگينى مى كرد و از همه طرف گوشه اش بر زمين پهن شده بود.

ميرتوالت بزرگى در كنار تخت بود كه رنگ سفيد تميزش به لوازم آرايشى كه به ترتيب رنگ و قد يكى پس از ديگرى چيده شده بودند، جلوه بيشترى مى داد. با تك سرفه سياوش كه پشت سرم ايستاده بود دست از برانداز كردن كشيدم و نگاهش كردم.

به سمت كمد ديوارى سفيد رنگ رفت...درش را باز كرد و عقب ايستاد...هر كدوم رو مى خواى بردار، واسه اون دوستاتم بردار.

رفتم جلوتر ايستادم. كمد پر از لباس هاى زيبا و گران قيمت بود. لباس هايى كه من تا اون روز تنها در فيلم تايتانيك و تن رز و سوفيالرن ديده بودم.

چندتا چوب لباسى كنار زدم و نهايت يه مانتو سفيد با گلدوزى هاى برجسته كرمى بر دور كمر و روى بازوهاش، به همراه يه دامن جذب و بلند كرمى برداشتم....قشنگ بود...برگشتم به سياوش نگاه كردم...عصبانيتش فرونشسته بود و انگار جز لباس در دست من همه چيزو از پشت صفحه اى از دود مى ديد...تنها به او خيره شده بود و پلك نمى زد...انگار اونم خوشش امده بود.

_سياوش_لباس قشنگيه.

خون بر چهره ام دويد و از خود بى خود شدم

_آره...قشنگه...شايد با پوشيدن اين لباس تونستم مثل دختران اشرافى بشم كه پدرومادرت شك نكنن

سياوش براى چند لحظه، در جست و جوى چيزى به چشمانم خيره شد...مردمك خوشرنگش مدام ريز و درشت و بالا و پايين مى شدند...پس چهره اش اينطورى بود!...جذاب و گمراه كننده...انگار آدم وقتى به تراشيدگى و هرم چهره اش نگاه مى كرد دلش مالامال مى شد و هورى مى ريخت...يه جور ابهت و لطافت خاصى داشت...منم داشتم از خجالت تشنج مى كردم...

تا اون لحظه اخم و حزن هاى شديد نمى ذاشت چهره اش خودنمايى كنه!!!...آب دهان با صدا بلعيد و بدون حرفى به سمت كمد رفت و دو دست لباس ديگه برداشت، يه آبى و يه كهربايى...لباس هارو گرفت سمت من

_اينارم بده به دوستات...لوازم آرايش و اينام خواستيد، همه چى رو ميز هست...استفاده كنيد...فقط حواستون باشه مبادا جلوى پدر و مادر من خطايى كنيد.

خواستم حرفى بزنم كه ناگهان در اتاق باز شد و من را معاف از خواسته ام كرد و دهانم ميان باز و بسته ماسيد. فريال و كيارش اومدن تو

_فريال_شما اينجاييد؟! همه جارو دنبالتون گشتم. شام آماده است بيايد پايين.

چوب لباسى هارو روى تخت انداختم و گفتم: باشه بريم.

به دنبال حرفم سياوش و كيارش از اتاق خارج شدند و فريال با ريز ريزخنده به طرفم دويد و بازوام رو چسبيد. متعجب نگاهش كردم.

_فريال_همه تلفن هارو از برق كشيدم و قطع كردم. گوشى هاشونم گرفتم

با بى حوصلگى گفتم_خوبه.

_تو با اين پسره تو اتاق چيكارمى كرديد؟! واسه چى درو بسته بوديد...چرا لباس بهت مى داد بپوشى ناقلا؟!!!حالا يكم زود نبود؟!!!

_چرت نگو فريال، لباس داد كه فردا جلو ننه باباش تنمون كنيم...بعدم چيزى نبود بى خود شلوغش مى كنى. فقط چند دقيقه باهم حرف زديم..

_خب توقع داشتى تو اين چند دقيقه باهم چيكار كنيد!

_گمشو بريم پايين و ياسمين رو با اون سه تا نعره خر تنها نذاريم. حالا نكه من گل جمع اين سه كله پوك رو برداشتم، اون پسره...چى بود اسمش؟!...آها...كيارش...خودت با اون چى كار داشتى؟!

_معلومه شما گل رو برنداشتى! طرف دسته گله نامردددد

بلند بلند خنديدم.

_آخه من تو خر ديوونه رو دعوا كنم كه بايد كلى بگردم تا يه منگلى مثل ترو دوباره پيداكنم ستاره سهيل!

_كه البته پيدام نمى كنى!!!

به همراه فريال پله هارا پايين رفتيم و سر ميز شام نشستيم...به به...ياسى عجب املتى دست و پـا كرده بود...با پياز و ريحون...به به...حريصانه نشستم پشت ميز و يه دلقه اندازه دهن انگورى انگورى، واسه خودم گرفتم و چاپوندم تو حلقومم...بعدم تند تند سبزى و پشت بندشم يه ليوان پــر نوشابه...

فريالم بسم الله گفت و شروع كرد به رقابت جانانه با من، مسابقه "هركى لقمش بزرگتر باشه برندس"! براى يه لحظه چشمم خورد به فرشته هاى عذابمون كه مثل برج زهرمار بالاسرمون وايساده بودند و زل زده بودند به غذا خوردن ما.

_سياوش_اين چه طرز خوردنه...مثلاً دخترينااااااا...يكم ناز و لطيف و با عشوه...مبادا اينطورى جلو پدرو مادرم غذا بخوريد!

داشت حرصم مى گرفت...حس يه سگ ولگردى دامن گيرم شده بود كه گروهى براى رام كردنش به تقلا افتاده بودند!...دوست نداشتم هركارمى كردم اين پسره ازم ايراد بگيره...چيكاربكن...چيكارنكن...بشين...پاشو...نخند...نخور!....داشت مغزم منفجر مى شد. براى لحظه اى چشمانم را بستم و از ته دل نفسى به بيرون فوت كردم.

_خودم حاليمه چطور بايد جلو ننه باباى دنيا ديدت چيز بخورم.

سياوش با اخم هميشگى اش كه اينبار غلظت بيشترى داشت. سر سفره نشست، به صورت آشپزهاى برنامه هاى تلوزيونى شبكه3، كه قصد آموزداشتن، نون را بالا گرفت و شروع كرد حرف زدن. با قاشق يكم املت برداشت، كشيد روى نونش و صافش كردم. بعدم طورى پيچيدش و لقمه ش كرد كه از طرفين املت بيرون نزنه. شد عين دلمه!

بعدم يه گاز آروم ازش گرفت و گفت: اينطورى...لازم نيست همون بار اول كل لقمه رو بچاپونيد تو دهنتون كه جلوه بدى پيدا كنه!.

_توام لازم نيس فكر كنى مامان مايى و وظيفته همه چيرو بهمون ياد بدى!

سياوش با غيض غريد: از اين كه باهم جواب سوالى بشه متنفرم

_منم از اينكه بقيه فكركنن آسمون پاره شده و افتادن روى زمين متنفرم.

_مى ميرى اگه بهم بگى باشه و انقدر حرف تو حرف نيارى

_توام مى ميرى اگه قبول كنى يه پسر غر غرو و فيس و افاده اى و عقده اى بيش نيستى كه همه رو از خودت پايين تر مى دونى!

سياوش از سر ميز بلند شد و فريــاد زد: هرطور شده امشب پول رو جور مى كنم ميدم بهت تا گورتونو از زندگيم گم كنيد دختراى لوس گدا

_واقعاً باعث خوشحاليمون ميشه كه ريخت شما ديوونه هارو نبينيم پسراى مغرور شاه!

سياوش با قدم هاى مستحكم و بـلنـد، پله هارا دوان دوان بالارفت و حتى يك لقمه ام غذا نخورد. منم بى خيال مشغول خوردن ادامه غذام شدم...آرش و كيارشم نشسته بودند و غذا مى خوردند. آن شب را تا صبح هيچكس خواب برچشمانش نيامد و هركس دنبال پسرى كه در دستانش اسير و برده بود، چرخ مى زد.

من دنبال سياوش....فريال با كيارش....و.....ياسمين هم با آرش!

اين بار، بار دهمى بود كه سياوش با عصابى بهم رخته و ولع آلود، با آن آيفن در دستش شماره اى را مى گرفت و با عصبانيت و دندان هايى برهم ساييده، دور اتاق چرخ مى خورد. همانطور روى تخت نشسته بودم و تماشايش مى كردم...داشت منفجر مى شد...پر از خشم بود...

وقتى تماس متصل شد هول هولى سلام كرد و گفت: سلام حسام جان...خوبى؟!...مى بخشيد كه اين وقت شب مزاحمت شدم اما نياز شديدى به پول دارم و بايد تا آخرشب جورش كنم....نه ورشكسته چيه!....100تومن....اِاِاِاِ باشه بازم دستت درد نكنه...سلام برسون خدافظ!.

گوشى رو قطع كرد و بلند فريــاد كشيد: لعنتى!

لعنتى! انگار تيكه كلامش شده بود...پس از اتمام هر تماس جاى خداحافظى اين كلمه از لبش شنيده مى شد.

خنديدم

_عجب رفيقايى دارى، هيچ كدومشون حاضرنشدن بهت پول قرض بدن!...اينطور كه معلومه خيلى بهت اعتماد دارند!

چند قدم بهم نزديك شد كه زهره م ريخت....داغى نفسهاش به پوستم مى خورد و داشت ذوبم مى كرد...گوشى گران قيمتش چون خميربازى در دستانش فشرده مى شده و قرچ قرچ صدا مى داد....فكر كنم شلوارم رو خيس كردم.

_سياوش_برو دعا به جون ساقى بكن كه تو گروگان گرفتيش، واِلا مى دونستم بايد باهات چيكاركنم.

بلند و مست آلود خنديدم.

_تهديد مى كنى؟!

خواست چيزى بگه كه گوشيش زنگ خورد. انگار كيارش بود. جواب داد و گفت: بله كيا؟

گوشيش رو اسپيكر بود و مى تونستم صدارو بشنوم...اما خيلى بد رد و بدل مى شد...كيارش داشت گريه مى كرد و با بغض حرف مى زد.

_سياه هرجا هستى توهر شرايطى(مثلاً چه شرايطى!) خودت رو بروسون كه بى چاره شديم!!!.

سياوش با نگرانى گوشى اش را در دستش سفت فشرد و از اين دست به اون دستش كرد؛ قلبش در سينه مالامال بود. با صداى تهى اش كه به زور از ته گلو بيرون مى آمد پرسيد: چى شده؟

_بابا، بابا به رحمت ايزدى پيوست!

_رحمت ايزدى كيه؟!

_دارفانى رو وداع گفت

_چى گفت؟!

_خره، بابا مرد!

_چى چى مى گى صدات قطع و وصل ميشه! بابا كه خر نداشت!

_كره خر، بابات مرد!

_مگه ما خر داريم كه بخواد بابا داشته باشه؟!!!

يكمى اين ور و اون ور شد. لعنتى اينجا نقطه كوره! اصلا معلوم نبود چى داره مى گه. در تراس رو باز كرد و رفت تو تراس. منم دنبالش دويدم...حالا صداى كيارش بهتر مى اومد...سياوش پرسيد: چى مى گى؟!

_هيچى. مى گم بابا رفت پابوس اعزرئيل!

_بابا؟!....مــرد؟!