رمان اسارت نگاه به قلم روشنک.ا

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه:

داستان درباره‌ی دختری به نام آرزوست. آرزو، دختری منزوی است که زمان زیادی را در بحران بی‌محبتی پدرش به سر برده، چرا که باعث و بانی مرگ عشق پدرش قلمداد می‌شود. او به طور تصادفی با مردی آشنا می‌شود که به آرزو کمک می‌کند تا تنها عامل نجات زنی باشد که اکنون، در مقام همسر و همراه پدرِ آرزو است. این نجات میسر نمی‌شود مگر به‌ واسطه‌ی عشق بزرگ این مرد که نه تنها آرزو را مدیون انسانیت خویش می‌کند، بلکه به او کمک می‌کند از دنیای انزوای خود فاصله گرفته و بودن در کنار افراد دیگر برایش از تنهایی لذت بخش‌تر باشد. مردی که به او عاشق شدن را می‌آموزد و تنها مایه‌ی آرامش قلب نگران او می‌شود؛ همان مردیست که ناخواسته باعث می‌شود آرزو پی به رازهای گذشته‌ که سال‌ها از آن‌ها بی‌خبر بوده ببرد و این مرد همان مردیست که در شرایط سخت، آرزو را همراهی می‌کند ولی گاه سختی‌ها پیروز می‌شوند تا بین آن دو جدایی بیندازند. حال کدام یک پیروز خواهد شد؟ عشقی پاک و عمیق که از یک نگاه دو قلب را به اسارت هم در می‌آورد یا دشواری‌هایی که از گذشته نشات گرفته و تا می‌توانند مانع بر سر راه خوشبختی این دو عاشق می‌اندازند؟

توضیحات:

با وجود این‌که این رمان در ادامه‌ی رمان قبل من (رمان در پس یک پایان) می‌باشد و پیشینه‌ی زندگی شخصیت های رمان در جلد قبل بیان شده است، الزامی به مطالعه‌ی جلد قبل نیست، چرا که داستان طوری نوشته شده که هر چند با مطالعه‌ی جلد اول بهتر پیش می‌رود، نیازی به مطالعه‌ی جلد اول برای فهم آن نیست.

مقدمه:

من زنی از دیار انزوا،

زنی از دیار تشویش،

زنی از دیاری ناآشنا با عشق،

زنی با قلبی که هرگز به کسی وابسته نشد؛

چه ساده دل باختم!

آخر دل چه می‌دانست که به این آسانی به نگاهت می‌بازد و برای یافتن آن آرامش رویایی‌، تا عمر دارم در قفسی گرم به اسارت نگاه تو در می‌آید!

*به نام خداوند عشق و آرامش*

"سلام بر همگی شما مسافران عزیز؛ كاپيتان مارینو با شما صحبت می‌كند. ما تا دقایقی ديگر در فرودگاه رُم بر زمين می‌نشينيم. دمای بیرون سی درجه‌ی فارنهایت است. اميدوارم كه از پروازتان لذت برده باشيد. منتظر دیدن شما در سفرهاى آينده هستیم. اوقات خوشى را در رُم برایتان آرزومندیم. كريسمس مبارک!"

با توقف کامل هواپیما نگاهم را از پنجره‌ی کوچک کنارم گرفتم و کمی چشم چرخاندم. همه‌ی مسافرها با شوق از روی صندلی‌هایشان بلند شدند و از کمدهای بالای سرشان، کیف‌ها و چمدان‌های کوچک خود را بیرون آوردند. همچنان نشسته بودم. صبر کردم تا هواپیما خلوتتر شود. مرد کهنسالی در کنارم نشسته بود و روزنامه‌اش را می‌خواند؛ به قدری غرق در خواندن روزنامه بود که حتی کمربندش را باز نکرد! در همین چند دقیقه، نگاهی به چهره‌ی غربی‌اش انداختم. پوستی سفید و چروکیده، با موهای سفید یکدست و چشمانی آبی رنگ که با عینک فرِیم آبی که زده بود درشت و جذابتر به نظر می‌رسیدند، همه و همه زیبایی دلچسبی به او بخشیده بودند. کمی که گذشت، بیشتر هواپیما خالی شده بود و فقط چند نفر غیر از ما مانده بودند. دیگر آن‌ها هم به سمت در خروجی می‌رفتند. عجله‌ای نداشتم ولی نمی‌خواستم تا ابد آنجا بنشینم! به ناچار بلند شدم و منتظر نگاهش کردم.

-ببخشید آقا من می‌خوام برم.

سرش به سمتم چرخید و نگاهش کم‌کم تا صورتم بالا آمد. سوالی نگاهم کرد. در پاسخش با نگاهم به اطراف اشاره کردم. سرش را چرخاند و اطرافش را با نگاهی سرسری از نظر گذراند. دوباره به من نگاه کرد و لبخندی مهربان به رویم زد و گفت:

-ببخشید. اصلا حواسم نبود کِی هواپیما فرود اومد!

سمت راست لبم به بالا کش آمد و با لحنی ملایم جوابش را دادم:

-خواهش می‌کنم، پیش میاد.

با طمانینه کمربندش را باز کرد. آرام از روی صندلی‌اش بلند شد و کنار رفت.

-بفرمایید.

به آرامی بیرون آمدم و از کنارش رد شدم.

-ممنونم.

-خواهش می‌کنم.

چمدان کوچکم را از کمد بالا برداشتم و به سمت در خروجی رفتم.

از در که بیرون رفتم، باد سرد زمستانی با سرعت و شدت به من هجوم آورد و با نهایت بی‌رحمی مرا به لرز انداخت. لبه‌ی شال گردنم را تا روی بینی‌ام بالا کشیدم.

حین پایین آمدن از پله‌های هواپیما به قدری دلم گرفت که حس کردم، قلبم در قفسی تنگ فشرده شد. این اولین تعطیلات کریسمس بود که به جای رفتن به ایران، به ایتالیا آمدم. دلم برای خانواده‌ام خیلی تنگ شده بود ولی به اصرار خودشان و عمه، مجبور شدم امسال تعطیلات سال نو را در کنار عمه باشم. از گیت ورودی که گذشتم چشمانم روی آدم‌هایی که با ذوق توسط عزیزانشان به آغوش کشیده می‌شدند، ثابت ماند. بیشتر از هر زمان دیگری، دلم هوای خانه و خانواده ی خودم را کرد. سرم را پایین انداختم و به راهم ادامه دادم.

قبل از آن‌که از فرودگاه خارج شوم، جلوی یکی از آینه‌های بزرگش ایستادم و نگاهی اجمالی به خود انداختم.

هوا به قدری سرد بود که پوست تقریبا برنزه‌ی من، روشنتر به نظر می‌رسید و گونه‌های استخوانی و ل**ب‌های به نسبت برجسته‌ام هم، سرخ شده بودند. از همه چیز مضحک‌تر، بینی نسبتاً باریکم بود که با سرخی‌اش، مرا همچون یک دلقک با بینی قرمز کرده بود. دستی به موهای بلند مشکی رنگم که پریشان رهایشان کرده بودم، کشیدم تا موهای وِز شده‌ام کمی بخوابند و مرتب‌تر به نظر برسم. از آینه دل کندم و دوباره دسته‌ی چمدانم را گرفتم و به سمت در خروجی رفتم. آن هوای سرد و سوزناک اصلا باب میل من نبود؛ حداقل اگر برف می‌آمد خوشحال بودم، ولی گویی آسمان رُم قصد استقبال از من را نداشت.

سوار تاکسی شدم و از شیشه‌ی کنارم به شهری که برای کریسمس، تمام ساختمان‌هایش با ربان‌های قرمز و چراغ‌های رنگارنگ مزین شده بودند، خیره شدم.

دستم را در جیب پالتویم فرو بردم و گوشی موبایلم را بیرون آوردم. نگاهم روی صفحه‌ی قفل روشن شده‌اش، ثابت ماند. عکسی که کریسمس سه سال پیش با خانواده‌ام گرفته بودم، به حس تنهایی و غربت امروزم زبان‌درازی می‌کرد. نگاهم از چهره‌ی معصوم و مهربان مامان، به چهره‌ی پرغرور و جذبه‌ی بابا کشیده شد. ابهت هنوز هم در نگاهش موج می‌زد و حتی در عکس هم شخصیتش را به رخ می‌کشید. چشمان طوسی رنگش با رگه‌های آبی به رنگ آسمان کویر، از نظرم جذاب‌ترین بخش چهره‌ی دو رگه‌اش است؛ همان بخشی که من تمام و کمال از او به ارث برده‌ام. اگر موهای جوگندمی و ابروهای خاکستری‌اش را مشکی فرض کنم، بی‌شک دقیقا شبیه هم خواهیم بود!

-رسیدیم خانوم.

از فکر بیرون آمدم و گوشی را در جیبم گذاشتم.

-ممنونم.

کیف پولم را باز کردم. نگاهم روی محتویاتش که تنها اسکناسی پنجاه یورویی بود، ثابت ماند. بالاجبار همان را دادم و منتظر نشستم. اگر پول خرد همراه داشتم سریع پیاده می‌شدم، اما نمی‌دانم پول خردهایی که می‌گیرم کجا گم می‌شوند که همیشه، باید طعم نفرت‌انگیز انتظار در تاکسی را بچشم. پس از گرفتن باقی‌ پول سریع از ماشین پیاده شدم و نفسی عمیق کشیدم. هوای آزاد، تمام وجودم را باری دیگر زنده کرد. دستم را در موهایم فرو بردم که از شدت سرما، همچون قندیل‌هایی با قطری اندک منجمد شده بودند. هوا بیش از حد سرد بود اما خوشبختانه مثل فرودگاه، با سوز به پوست صورتم شلاق نمی‌زد. قدمی آرام برداشتم و به کندی مسیر را طی کردم. پس از آن مدت نشستن در فضاهای بسته، سلول به سلول بدنم قدم زدن در این هوا را طلب می‌کرد.

از همان‌جا که پیاده شدم باقی راه را در آن کوچه پیاده رفتم. به در سیاه‌رنگ تنها خانه‌ی آشنا در آن کوچه رسیدم. با انگشت اشاره‌ام ضربه‌ای کوتاه روی کلید زنگ زدم و منتظر ماندم. صدای آرامش‌بخش او را شنیدم که ناباور پرسید:

-آرزو خودتی؟!

لبخندی رو به دوربین آیفون تصویری زدم و با لحنی که سعی می‌کردم مرا خوشحال نشان دهد، جوابش را دادم:

-خودمم!

در بدون هیچ صدایی باز شد و من چمدان به دست وارد حیاطشان شدم. تمام گل‌های باغچه‌ خشک شده بودند و بر شاخه‌ی درختان، هیچ برگی نمانده بود. بعد از بیست قدم به عمارت رسیدم. همین که از سومین پله‌ی جلوی ورودی عمارت بالا رفتم، در به سرعت باز شد. جلوتر رفتم و با لبخند به زنی که با بهت و شادی به من خیره شده بود، نگاه کردم.

-سلام عمه!

دست‌هایش را به رویم‌ باز کرد و من سریع به آغوش گرمش رفتم. بعد از چند لحظه، مرا از آغوشش بیرون آورد و با لحنی معترض پرسید:

-دختره‌ی دیوونه! چرا به من نگفتی امروز میای؟! باید خودم می‌اومدم دنبالت!

-واسه همین نگفتم دیگه! نمی‌خواستم به زحمت بیفتید.

-چرا تعارف می‌کنی؟! خوبه بهت گفتم از این اخلاق ایرانی‌ها خوشم نمیاد!

به چشمان طوسی رنگی که حتی با وجود نگاه عصبانی‌اش هم از زیبایی می‌درخشیدند، با تحسین نگاه کردم. شاید الان حدودا شصت سالش باشد ولی از نظرم هنوز هم جزء زیباترین زن‌های دنیاست. کمی جلو رفتم و این‌بار من او را به آغوش کشیدم و بوی خوب همیشگی‌اش را به مشام کشیدم.

-ببخشید عمه! این موقع صبح توی این تاریکی خیلی اذیت می‌شدید. تازه همین که باید منتظر می‌موندید، خیلی بدخوابتون می‌کرد.

-اصلا هم این‌طور نیست!

مکث کوتاهی کرد و با لحن ملایم‌تری ادامه داد:

-یک آرزو که بیشتر نداریم!

-و شما عشق آرزویید!

-اِهِم!

آغوشم باز شد و هم زمان نگاه هر دویمان به سمت منبع صدای مردانه‌ای که وسط حرفمان پرید، چرخید. عمه با تعجب پرسید:

-مارکو! تو کِی بیدار شدی؟

-هم زمان با تو.

نگاهش به سمت من چرخید و طلبکارانه گفت:

-دیگه ما رو یادت رفته! باید به زور وادارت کنیم بیای اینجا. الان هم که اومدی فقط عمه‌ت رو تحویل می‌گیری!

لبخندی به رویش زدم و به او نزدیکتر شدم. دست دادیم و روبوسی کوتاهی کردیم. بنظرم عمو مارکو [همسر عمه] از ما هم بهتر فارسی بلد باشد! مسلما بعد از سی و پنج سال زندگی با عمه، که قانون خانه‌اش فارسی صحبت کردن است، هر کس دیگر هم که باشد فارسی را عالی یاد می‌گیرد.

-ببخشید عمو، از این به بعد بیشتر بهتون سر می‌زنم.

این‌بار عمه جوابم را داد:

-واقعا میشه تو رو بخشید؟! تو می‌دونی ما خودمون بچه نداریم و اینجا تنهاییم و می‌دونی که درست مثل بچه‌ی خودمونی، ولی همش واسه بیشتر اینجا اومدن بهونه میاری.

نگاهی از شرم و دلسوزی به او کردم. عمه آرمیتا و عمو مارکو عاشق بچه‌ها هستند؛ درست مثل من! اما زندگی آن‌قدر بیرحم است که عمه سال‌هاست از نازایی خود رنج می‌برد و با هیچ عمل یا دارو و درمانی، نتوانست بچه‌دار شود. با همه‌ی این‌ها جای خوشحالی دارد که عمو آنقدری عاشقش بوده و هست که به خاطر عشقش، کاملا بی‌خیال بچه شده و حاضر شده‌ است سالیان سال بدون بچه به زندگی با عمه ادامه دهد.

-این حرفا چیه عمه؟! من شما رو بعد از خانواده‌م از همه بیشتر دوستتون دارم! قول میدم از این به بعد بیشتر بیام. خوبه؟

-ببینیم و تعریف کنیم.

نیمه‌ی راست لبم به بالا کش آمد و گفتم:

-حالا میشه یکی از اون قهوه‌های خوشمزه‌تون رو درست کنید که با هم بخوریم و گپی بزنیم؟

-البته که میشه! برو لباساتو عوض کن بیا پایین تا قهوه هم آماده بشه.

لبخندی زدم و گفتم:

-چشم.

دوباره دسته‌ی چمدانم را گرفتم و به‌ سمت اتاقی که هر وقت به خانه‌ی عمه می‌آمدم برایم آماده‌اش می‌کردند، راه افتادم. بالاخره به اتاق رسیدم. با دست آزادم در را باز کردم و به سمت تخت چوبی دو نفره‌ی گوشه‌ی اتاق رفتم.

روی تخت نشستم و سریع چمدانم را باز کردم. یک دست لباس گرم با حوله‌ برداشتم و راهی حمام شدم. آب ولرم بهترین گزینه بود. همیشه آب ولرم را انتخاب می‌کردم؛ نه داغ و نه سرد. این‌طوری آرامش بیشتری می‌گرفتم. از قدیم راست گفته‌اند که تعادل، اوج آرامش است. زیر قطرات درشت آب که با فشار بر پوست تن برهنه‌ام فرود می‌آمدند، به فکر فرو رفتم؛ فکر به آنچه که به تازگی گذشت. دروغ چرا، خرده‌ای از خانواده‌ام دلگیر شده‌ام. مامان و بابا هر روز بارها با من تماس می‌گرفتند و حرف می‌زدیم، ولی از سه ماه پیش تماس‌هایشان خیلی کمتر و مدت مکالمه‌هایمان کوتاه‌تر شد. آخرین‌بار که حرف زدیم دو هفته‌ی پیش بود. بابا به من زنگ زد و گفت امسال به جای رفتن به ایران، به خانه‌ی عمه بیایم. صدایش به وضوح همان شبی که این حرف را زد، در گوش‌هایم پخش شد. لحن خشک و سردش مرا به یاد دوران دردناک کودکی‌ام می‌انداخت؛ همان دورانی که ذره‌ای محبت پدرانه از جانبش نمی‌دیدم. اگر به خاطر مامان و آن حادثه، که باعث به کُما رفتن من شد نبود، رفتار خالی از احساس بابا با من ادامه پیدا می‌کرد. به نظر می‌آمد حالا هم به همان دوران نزدیکتر می‌شد و من از این نزدیکی سخت می‌ترسیدم.

سردردم کمی بهتر شد ولی قلبم با هر فکر منفی‌ که به ذهنم خطور می‌کرد، تیره و تیره‌تر می‌شد. بالاخره شیر دوش را بستم. حوله‌ام را برداشتم و مشغول شدم. با لباس‌های گرمی که پوشیدم، حس آرامش دلنشینی از سطح پوست تا عمق گوشت و استخوان‌هایم نفوذ کرد.

از اتاق که بیرون رفتم چشمم به عمه و عمو افتاد که در طرفی از پذیرایی، روی دو مبل تک نفره روبه‌روی هم نشسته بودند و به فنجان‌های کوچک کرم رنگ دستشان نگاه می‌کردند. کاملا واضح بود درباره‌ی موضوعی صحبت کرده‌اند که هر دویِ آن‌ها را به فکر فرو برده‌ است. سکوت تنها صدای حاکم بود و من با "سلام"ی که دادم، آرامش این سکوت را شکستم.

-سلام! چه دیر اومدی!

-رفتم یک دوش بگیرم تا خستگیم در بره.

سرش را به نشانه‌ی تایید به پایین حرکت داد.

-باشه بیا بشین بگم مارگارت قهوه‌ت رو بیاره. بعدش می‌خوام باهات راجع به موضوعی حرف بزنم.

-آرمیتا مطمئنی می‌خوای الان بهش بگی؟

کنجکاوانه نگاهشان کردم. مسئله‌ی مهمی به نظر می‌آمد. عجیب بود که اصلا اثری از شوخی در لحن عمو نمی‌دیدم و عجیب‌تر این‌که، حتی زمان فهمیدن این موضوع هم حائز اهمیت بود!

-مگه قراره چی به من بگید؟

-به زودی می‌فهمی. فعلا بشین.

با نگاهش به مبل کنارش اشاره کرد و من ایستادن بیشتر را جایز ندانستم، پس به سمت مبل چوبی ظریف کنارش رفتم و به آرامی رویش نشستم. عمه با صدای به نسبت بلندی گفت:

-مارگارت!

مارگارت که دختر به نسبت جوانی بود و به تازگی به جای مادرش، به عنوان تنها خدمتکار خانه‌ی عمه مشغول به کار شده بود، از آشپزخانه بیرون آمد و در حالی‌که به ما نزدیک می‌شد با لهجه‌ی محلی ایتالیایی پرسید:

-امری داشتید خانوم؟

-یک فنجان قهوه برای آرزو بیار.

مارگارت بعد از اینکه سرش را به نشانه‌ی تایید و احترام رو به عمه به پایین حرکت داد، به سمت من چرخید و پرسید:

-چیز دیگه‌ای میل ندارید خانوم؟

-نه، فقط شکر رو جدا بیار.

-چشم.

برگشت و پس از کمی دور شدنش، عمو اولین کسی بود که سکوت موقتی بینمان را شکست.

-از لندن چه خبرا؟ دیگه اونجا موندنت حتمی شد؟

-خبر خاصی که نیست. آره، میشه گفت حتمی شده؛ مخصوصا الان که مشغول به کار هم شدم.

-جدی؟ فکر می‌کردم هنوز در استراحت بعد از فارغ‌التحصیلی هستی!

-یک ماه کامل استراحت کردم. دیگه حوصله‌م سر رفته بود که به پیشنهاد یکی از اساتیدم، توی کلینیکش مشغول شدم.

-حالا راضی هستی از کارِت؟

-بله خیلی خوبه. با خیلی از همکارام دوست شدم و سرم شلوغه. از درآمدم هم راضیم.

-عالیه! اما من که به هیچ‌وجه راضی نمیشم تا آخر عمرم لندن زندگی کنم!

-چرا؟!

-چون همیشه بارون می‌باره! آدم هر روز خیس آب می‌شه.

-اما من همین بارون و برفشو دوست دارم! اگه بارش نباشه که زندگی نیست!

صدای خنده‌های عمو و عمه هم‌زمان بلند شد. این را می‌دانستم که هر دو از خیس شدن بدشان می‌آید؛ درست مثل اکثر آدم‌ها! برای همین یک کلکسیون چتر در یکی از انبارهایشان دارند. برای خالی نبودن عریضه، من هم لبخندی زدم.همزمان با اتمام خنده‌های شیرینشان، مارگارت سینی به دست وارد پذیرایی شد. فنجان، نعلبکی و ظرف شکر را از سینی برداشت و روی میز روبه‌رویم قرار داد. به گفتن "متشکرم"ی اکتفا کردم و نعلبکی و فنجانم را در دست گرفتم. کمی شکر ریختم و قهوه‌ی غلیظ مورد علاقه‌ام را هم زدم. با لذت عطرش را به مشام کشیدم و با مزه‌مزه کردنش مشغول شدم. در سکوت آن را می‌نوشیدم و به تابلوی نقاشی نوزادان برهنه در ابرها، که روی دیوار روبه‌رویم نصب شده بود نگاه می‌کردم. قدمت این خانه، مطمئنا بالغ بر دویست سال هست. عمو مارکو هم مثل دیگر بزرگ مردان ایتالیایی در خانه‌ی جد بزرگش زندگی می‌کند. این رسم آن‌هاست که افراد ثروتمند و سرشناس نسل در نسل همواره در خانه‌ی خاندانشان زندگی کنند، بدون آن‌که تغییری در دکوراسیون کلاسیک آن ایجاد کنند.

سکوت هم‌چنان جاری و عمه سخت در فکر فرو رفته بود. حتم دارم خودش را برای گفتن آن خبر مهم، که قرار است من بفهمم آماده می‌کرد. نگرانی کم‌کم تمام سلول‌های بدنم را به لرزه انداخت. برای پرت کردن حواسم، جرعه‌ای دیگر از قهوه نوشیدم و ذهنم را به مزه‌اش مشغول کردم. ناخودآگاه نگاهم به گرامافون طلایی رنگی که کمی دورتر از ما، بر روی میز چوبی قهوه‌ای رنگی قرار داشت، گره خورد. همیشه دوست داشتم برای یک‌بار هم که شده، یکی از آن صفحات گرد سیاه‌رنگ را در آن بگذارم و به صدای یک موسیقی قدیمی گوش کنم. این هم آرزوی من است؛ سفر به گذشته!

-آرزو قهوه‌ت تموم شد؟

با صدای عمه، چشم از فنجان خالی دستم گرفتم و منتظر نگاهش کردم.

-بله تموم شد.

عمو از جایش بلند شد و با لحنی جدی گفت:

-تنهاتون می‌ذارم تا راحت صحبت کنید.

عمه هم در جواب، تنها سرش را به نشانه‌ی تایید به پایین حرکت داد. از شدت نگرانی و کنجکاوی، تپش تندتر شده‌ی قلبم را حس می‌کردم. اگر عمه به حرف نمی‌آمد، قطعا یک سکته‌ی ناقص کرده بودم!

-آرزو می‌خوام یک چیزی بهت بگم که بقیه نتونستن بهت بگن و به من واگذار کردن. ببین من می‌دونم که تو دختر قوی‌ای هستی، ولی زیادی درون‌ریز و پراسترسی و الان ازت می‌خوام آرامش خودتو حفظ کنی و به حرفام خوب گوش کنی. باشه؟

نفسی عمیق کشیدم تا نگرانی دو برابر شده‌ام، اندکی کم شود. آب دهانم را با قدرت قورت دادم تا جلوی بزرگتر شدن بغض کوچکی که در گلویم درست شده بود را، بگیرم. آن‌قدر نگران شده بودم که هنوز خبر را نشنیده، بغض کرده بودم!

-باشه عمه. بفرمایید.

-خب ببین آرزو من می‌خوام راجع به نفس باهات حرف بزنم...

مکثی کرد و نفسی عمیق کشید. با همین مکث چند ثانیه‌ای، جانم به لبم رسید و گفتم:

-مامانم چی عمه؟

با صدایی لرزان پرسیدم‌:

-اتفاقی براش افتاده؟

دستش را روی شانه‌ام گذاشت و گفت:

-هنوز اتفاق خیلی بدی نیفتاده، پس آروم باش!

آب دهانم را محکم قورت دادم و منتظر نگاهش کردم.

نگاهش را در مردمک چشمانم متمرکز کرد و گفت:

-پدرِ نفس رو یادت میاد؟

-معلومه که یادم میاد!

-خب می‌دونی راستش...

ل**ب‌هایش را با زبان تَر کرد و افزود:

-نفس از پدرش بیماری قلبی رو به ارث برده.

با چشمانی گرد از تعجب، ناباورانه پرسیدم:

-چی؟! آخه چطور ممکنه؟!

بغضی بزرگ در گلویم جای گرفت و تا می‌توانست به دیواره‌های داخلی گلویم ضربه زد. عمه که دید چقدر نگران و متحیرم، دستش را روی موهایم گذاشت و با صدایی آهسته و لحنی آرام‌کننده گفت:

-آروم باش آرزو! نفس الان اونقدر حالش بد نیست! طبق گفته‌ی دکترش هنوز جای امیدی هست و اون امید به عمل پیونده. نفس الان به یک قلب برای پیوند نیاز داره.

قطره‌ای اشک از گوشه‌ی چشم چپم چکید و گفتم:

-اما عمه، تو می‌دونی که گروه خونی مامان هم مثل پدرش اوی منفی (o-) و خیلی کمیابه! می‌دونی احتمال این‌که قلبی به بدنش بخوره و بخوان بهش پیوند بزنن، چقدر کمه؟

دستم را روی دهانم گذاشتم و به اشک‌هایی که از چشمانم تا زیر چانه‌ام جاری می‌شدند، اجازه دادم تندتر و پر شدت‌تر مثل یک سیل فرو بریزند. عمه لبخندی کمرنگ برای آرام کردن من زد و با همان لحن که سعی در فروکش کردن نگرانی و دلشوره‌ی من داشت، گفت:

-آرزو درسته که هنوز توی ایران نتونستن قلبی برای پیوند بهش پیدا کنند، اما یکی از دکترهای کمیته‌ی جراحی پیشنهاد کرده که اگر تا دو هفته‌ی دیگه قلبی پیدا نشد، بیاد انگلیس. چون در عمل‌های پیوندی هم اهداء عضو بیشتره و هم جراح‌ها ماهرترند. پس این یعنی امیدی وجود داره و باید خوش‌بین‌تر باشی عزیزم!

آب دهانم را محکم قورت دادم تا بغضی که لحظه به لحظه بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد، رشد خود را لحظه‌ای متوقف کند. با صدایی که لرزش خفیف آن به وضوح حس می‌شد گفتم:

-اما عمه، تو هم می‌دونی احتمالش چقدر کمه! احتمالش کمه عمه می‌فهمی؟ احتمال زنده موندن مامان کَ...

سکوت کردم. توان نداشتم بگویم احتمال زنده ماندن مامان کم است! مامان که برایم اندازه‌ی یک کهکشان بزرگ ارزش داشت.

-آرزوی عزیزم! سعی کن مثبت فکر کنی! به جای غصه خوردن سعی کن از نفوذت توی کادر پزشکی لندن استفاده کنی و یک جراح خوب برای مادرت پیدا کنی!

-اما عمه...

-هیس! ولی و اما نداره عزیزم! فقط باید سعی کنی دنبال بهترین راه درمان باشی!

سرم را پایین انداختم و سکوت کردم. عمه پس از چند دقیقه سکوت بینمان را شکست و گفت:

-دلیل این‌که آرمان بهت گفت امسال کریسمس بیای این‌جا هم این بود که نخواست ببینی نفس بستریه و خیلی نگران بشی و خودتو ببازی، پس نگران نباش و بهشون اثبات کن قوی‌تر از این حرفایی!

موبایلم را از روی میز برداشتم و باری دیگر به عکس خانوادگی‌مان که بر صفحه‌ی قفل موبایلم، تمام اعضای خانواده‌ام را شاد و سالم نشان می‌داد، نگاه کردم. نگاهم را به مامان که در عکس لبخند بر ل**ب به من نگاه می‌کرد، کشاندم. مثل مسخ‌شدگان به عکسش نگاه می‌کردم. هر لحظه که می‌گذشت، بغضم بزرگ و بزرگتر می‌شد و اشک‌هایی که وضوح دید مرا می‌کاستند، مثل باران ابری پاییزی بیشتر و تندتر می‌باریدند. من اصلا نمی‌توانستم باور کنم! نفسی عمیق کشیدم و سرم را بالا بردم. در چشمان طوسی رنگش که در عمقشان تردید به خوش‌بینی بیش از حدش دیده می‌شد، دقیق شدم. با فشار آب دهانم را قورت دادم، به سختی بر خودم مسلط شدم و با صدایی لرزان گفتم:

-حالش خوب میشه عمه. مگه نه؟

-قرار شد آروم باشی!

با لحنی عصبی سریع گفتم:

-جواب منو بدید!

-نمی‌دونم آرزو! من نه خدام نه عیسی مسیح! تو فقط می‌تونی دعا کنی و از پزشک‌ها و جراحای قلب اونجا پرس‌وجو کنی. چند روز بعد از اتمام تعطیلات کریسمس هم، نفس و آرمان میان لندن پیش تو.

به لندن می‌آیند! آن‌ها به لندن می‌آیند، ولی من اصلا خوشحال نیستم! همیشه عاشق وقت‌هایی بودم که به دیدار من می‌آمدند، اما هیچ‌وقت دلم نمی‌خواست این دلیلِ آمدن آن‌ها به دیدار من باشد!

-عمه من می‌ترسم! آخه چرا مامان من؟! مگه من کم سختی کشیدم توی زندگیم؟!

-این حرفو نزن آرزو! تو باید قوی باشی و به مامان و بابات روحیه بدی دختر! تو هیچ می‌دونی آرمان چه قدر تا حالا سختی کشیده؟ فکر کردی واسه اون راحته نفسی که اونقدر عاشقش بوده و هست، یک ماهه یا بستریه یا تحت درمان. واسه اون خیلی سخت‌تره! اینو مطمئن باش. آرمانی که دو هفته‌ی پیش که رفتم ایران و دیدمش، دیگه اون برادر سابق من نیست. تو که نمی‌دونی چه قدر شکسته‌تر شده!

اشک‌هایی از جنس درد و نگرانی در ریختن از چشمانم از هم سبقت می‌گرفتند. حس می‌کردم ریه‌هایم توان اکسیژن گرفتن و تنفس عادی خود را از دست داده‌اند. قلبم به شدت درد می‌کرد و گلویم افسارش را به دست بغضی که بی‌رحمانه به آن شلاق می‌زد، داده بود. باور این تعداد تغییرات منفی، آن هم طی یک روز برایم به شدت دشوار بود. تازه می‌فهمیدم چرا این مدت تماس‌هایشان با من کم شده بود. من به طرز احمقانه‌ای فکر می‌کردم دیگر از من دلسرد شده‌اند!

-آرزو خوبی دخترم؟

لحن ملایمش وادارم کرد بین اشک‌هایی که بی‌صدا از چشمانم می‌ریختند، لبخند بزنم. آری! من باید قوی باشم! دردهای من باید همیشه پنهان باشند. با کف دستانم اشک‌هایم را پاک و لبخندم را عمیق‌تر کردم.

-خوبم عمه. نگران من نباشید.

-مطمئنی نمی‌خوای چیزی بگی؟! درسته که گفتم قوی باشی، اما تو می‌تونی الان با من درد و دل کنی!

-نه عمه، من کاملا خوبم.

-می‌خوای الان صبحانه بخوریم؟

-نه راستش خیلی خسته‌م، دیشب به خاطر پرواز اصلا نرسیدم بخوابم.

-باشه پس برو استراحت کن که عصر بریم خرید، تا حال و هوات عوض بشه.

-من خریدی ندارم عمه! با خرید هم حال و هوام عوض نمیشه!

-با من بیای هم واست خرید می‌سازم، هم حال و هوات رو عوض می‌کنم.

هر چند اصلا میلی به خرید نداشتم، اما مخالفت را جایز ندانستم و گفتم:

-باشه هر طور شما بگید. با اجازه‌تون من دیگه برم استراحت کنم.

او که نمی‌دانست در قلب من چه غوغایی برپاست، پس باید به ناچار با او موافقت می‌کردم.‌ کاش همه چیز به همان سادگی که عمه می‌پنداشت بود و من می‌توانستم بیخیال دلشوره و وحشتی که به سراغم آمده، شوم و با او به خرید بروم. بعد هم با کمال آسودگی خیال، مغزم را که قفلش باز شده بود به کار انداخته و بهترین جراح قلب را، برای مامان پیدا می‌کردم و از او درخواست می‌کردم تا قلبی را که با بدن مامان همخوانی دارد، از اهدا‌کننده به مامان پیوند بزند. کاش این رویا واقعیتی می‌شد که مامان را از بیماری رها و حضور و سلامتی دوباره‌اش را به ما هدیه می‌کرد. با سستی در اتاق را باز کردم و روانه‌ی تخت شدم. طاق باز رویش دراز کشیدم و به سقف اتاق خیره شدم. یعنی می‌شود بهترین اتفاق ممکن بیفتد؟ یعنی کسی پیدا می‌شود که قلبش، با بدن مامان همخوانی داشته و اطرافیانش بخواهند قلبش را اهداء کنند؟ یعنی می‌شود آن قلب به بدن مامان پیوند بخورد؟ به قدری فکر و خیال کردم که خواب به سراغ چشمان خسته و مغز گیج و منگم آمد.

-آرزو نمی‌خوای بیدار بشی؟ عصر شده ها! الان هفت ساعته که خوابیدی!

چشمانم را آرام گشودم و با دستانم شروع به مالیدنشان کردم. این عادت را از بچگی‌ام تاکنون ترک نکرده‌ام. خوابم که بیشتر به یک کابوس مملو از ترس و نگرانیبرای آینده‌ای که بیماری مامان در پیش داشت شبیه بود، تا به یک خواب شیرین و رویایی دلچسب، مرا به شدت آزرده بود. پتو را کنار زدم و نیم‌خیز شدم. به عمه که دست به کمر ایستاده بود و طلبکارانه نگاهم می‌کرد، گنگ نگاه کردم. با صدایی گرفته و خواب آلوده پرسیدم:

-چیزی شده؟!

-فکر کنم قرار بود امروز عصر بریم خرید!

دستی در موهایم فرو بردم و کمی بعد، یاد قولی که صبح برای خرید رفتن به عمه دادم، افتادم.

-میشه بذارید واسه یک وقت دیگه؟ می‌خوام الان به مامانم زنگ بزنم‌.

-اولا که خودت صبح قبول کردی، پس همین الان میریم خرید. دوما الان خونه نیستن!

-چرا نیستن؟!

-من نیم ساعت پیش به آرمان زنگ زدم گفت دارن میرن مطب دکتر واسه معاینه‌ی نفس.

بغض کوچکی به گلویم چنگ انداخت، ولی این‌بار هم با قورت دادن آب گلویم مهارش کردم.

-مامان حالش خیلی بده؟

-نه! امروز وقت گرفته بودن واسه ویزیت.

-کِی می‌تونم بهشون زنگ بزنم؟

-شب که از خرید برگشتیم تماس می‌گیریم.

با تاکید مُصِرانه‌اش روی خرید، خشم به تمام روحم هجوم آورد. برای آرام‌تر شدن، کلافه دستم را در موهایم فرو بردم. مامان همیشه می‌گوید این رفتارم را که هنگام عصبانیت، با دستم از موهای بی‌گناهم انتقام می‌گیرم، از بابا به ارث بردم. دیگر برایم ارادی نیست که وقتی عصبانیت، ترجیح می‌دهم سکوت کنم و با این کار بر خودم مسلط شوم. به ناچار جواب دلخواهش را دادم:

-باشه، هر چی شما بگید.

-خوبه، حالا که غذا هم نخوردی پاشو یک عصرانه بخوریم بریم.

-چشم.

لبخندی زد و بدون هیچ حرف دیگری، از اتاق خارج شد.

با کف دستم روی پیشانی‌ام کوبیدم و زیر ل**ب "عجب گیری کردم" ای نثار روح آزرده خاطرم کردم. با رخوت از روی تخت بلند شدم و پتویش را مرتب پهن کردم. برس سیاه‌رنگم را به دست گرفتم و همزمان با برس زدن موهایم، با دست دیگرم در چمدان را باز کردم و به دنبال یک کلاه گرم گشتم. همین که صبح در این سرما کلاه سرم نکردم‌، حماقتی محض بود. کلاه سفید رنگی که به من چشمک می‌زد، باعث شد پوفی از آسودگی خیال بکشم. جای خوشحالی داشت که آوردنش را فراموش نکرده بودم، اما برای من که در اضطراب غرق شده‌ام این خوشحالی بیش از لحظه‌ای دوام نداشت.

-آرزو بیا دیگه! دیر میشه ها!

-اومدم عمه!

برس را در چمدان پرت کردم و از اتاق خارج شدم. وقتی هم که اراده می‌کنم مرتب باشم، بقیه نمی‌گذارند! با نزدیک شدن به میز ناهارخوری که دیس اسنک و بطری نوشیدنی با ظرف‌ها و گیلاس‌های تمیز رویش برق می‌زدند، شادی کوچکی که ذره‌ای غمم را تسکین نمی‌داد به سراغم آمد. برای من که از دیشب غذای درست و حسابی نخورده بودم، این عصرانه‌ی غیرمنتظره مثل یک معجزه بود و شاید خوب بهانه‌ای، برای فراموش کردن لحظه‌ایِ آنچه شنیدم بود.

با ولع اسنکی را که اگر هر زمان دیگری بود، به دید یک عصرانه‌ی معمولی بی‌میل نگاهش می‌کردم، خوردم.

سنگینی نگاه‌های متعجب عمه و عمو را روی خودم حس می‌کردم، ولی گرسنه‌تر از آن بودم که واکنشی نشان دهم. مطمئنا عمه در افکارش به حال من افسوس می‌خورد. منی که همواره می‌خواست مثل یک دوشیزه‌ی متشخص رفتار کنم، اکنون همچون دختری کولی که برای اولین‌بار طعم غذاهای اشرافی را می‌چشد، شکارچی‌وار به جان عصرانه‌ای ساده افتادم. وقتی معده‌ی درمانده‌ام که تا نیم ساعت پیش خالی مانده بود، پر شد چنگال و چاقو را در بشقاب رها و با دستمال پارچه‌ای کنار بشقابم، آرام دور دهانم را تمیز کردم تا ذره‌ای به همان دوشیزه‌ی متشخصی که عمه همیشه از من می‌خواهد، شبیه‌تر شوم. منتظر نگاهشان کردم که لبخند بر ل**ب، به من مثل یک کودکِ دلربا نگاه می‌کردند.

-دیگه سیر شدی؟

-بله عمه، خیلی لذیذ بود. ممنون.

-خب من که درستش نکردم!

-دستپخت مارگارت چه زود مثل مادرش عالی شده!

-آره. اون دختر سخت‌کوش و بااستعدادیه.

-همین‌طور به نظر میرسه.

-خب حالا کی حاضره یه گیلاس بخوره به سلامتی جَمعِمون؟

هر دو منتظر نگاهم کردند. با رضایت نگاهشان کردم و سمت راست لبم را به بالا کش دادم. لبخند زدنم هم به آدمیزاد نرفته است! همیشه کج لبخند می‌زدم، طوری که فقط سمت راست لبم بالا می‌رود؛ درست مثل اکثر لبخند های بابا! مامان خیلی از این عادتم خوشش می‌آید. من و بابا نه تنها از نظر چهره بسیار شبیه همدیگر هستیم، بلکه اخلاقیات من هم درست مثل خودش شده‌ است. مامان هم که عاشق بی‌چون و چرای شوهرش است، هر شباهتی بین ما می‌بیند از خوشی ذوق می‌کند. گیلاس نیمه پری که عمو به سمتم گرفت را از دستش گرفتم و همان لحظه گیلاس‌هایمان را به هم زدیم. صدای به هم خوردن گیلاس‌های بلوری و "به سلامتی"مان همزمان شدند.

جرعه‌جرعه از آن نوشیدنی تلخ و سوزاننده‌ می‌نوشیدم و به یاد خانواده‌ی دوست داشتنی‌ام می‌افتادم. چه قدر پیش‌بینی اتفاق‌های ناگوار به دور از ذهن است! پارسال همین زمان کنارشان بودم. کنار مادر و پدر و یک خواهر و دو برادرم. حتی رایان هم برای کریسمس به ایران می‌آمد، تا همگی بار دیگر کنار هم بودن را به یاد گذشته‌ها تجربه کنیم. یاد رایان، کمتر شدن تماس‌های اخیرش را به خاطرم آورد. اگر او هم همه چیز را می‌دانسته و تا به حال به من نگفته‌ باشد، چه؟! سرم را به طرفین تکان دادم و با خود اندیشیدم که چنین چیزی واقعا نابخشودنیست!

-خب دیگه بسه. بیشتر از این بخوریم ممکنه نوشیدنی بشیم و نتونیم بریم خرید.

عمه هنوز هم به این خرید ملعون فکر می‌کرد ولی من غرق در رویای لحظه‌ای آرامش و صحبت با مادرم بودم!

-باشه عزیزم!

صدایش را کمی بلندتر کرد و گفت:

-مارگارت ما دیگه می‌خوایم بریم. بگو الکس ماشین رو آماده کنه.

صدای ضعیف شده‌ی مارگارت از آشپزخانه آمد که گفت:

-الان میگم آقا.

بی‌حال به سمت اتاق رفتم و با بی‌میلی لباس پوشیدم. مهمترین قسمتش کلاه و شال‌گردن با دستکش بود؛ مخصوصا برای من که به شدت از سرما بیزار هستم.

سریع آماده شدم ولی ترجیح دادم قبل از بیرون رفتن از اتاق، با رایان تلفنی حرف بزنم. حسی در درونم می‌گفت او بی‌آن‌که به من چیزی بگوید، از همه چیز خبر داشته است. دستم را در موهایم فرو بردم و بی‌حوصله به صدای بوق تلفن گوش سپردم. بالاخره بعد از سه بوق، با صدایی خواب‌آلوده جواب داد:

-های(Hi)!

-منم رایان.

-آرزو تویی؟!

-نه پس روحمه بی‌مزه!

خمیازه‌ای طولانی و صدادار کشید و با صدایی گرفته پرسید:

-چرا الان زنگ زدی؟! می‌دونی اینجا ساعت چند نصف شبه؟

-اینجا که سر شبه.

-من که اونجا نیستم! خوابم میاد. بعدا زنگ بزن.

-مسئله‌ی مهمیه که باید همین الان در موردش حرف بزنیم، راجع به مامانه.

کمی مکث کردم. با لحنی جدی و آمیخته با نگرانی دوباره به حرف آمد‌.

-چی شده؟! اتفاقی واسش افتاده؟! حرف بزن آرزو!

-نه فعلا اتفاق خاصی نیفتاده، ولی بابت پنهان کردن بیماریش خیلی ازت دلگیرم!

سکوت کردم و منتظر واکنشی از جانبش ماندم. می‌خواستم مطمئن شوم که او هم خبر دارد و بعد بحث کنم‌.

-تو از کجا فهمیدی؟!

کلافه پوفی کشیدم و دستم را در موهایم فرو بردم. آن‌قدر عصبانی شدم که چند تار مویم را با دست از ریشه کَندم. با لحنی آکنده از دلخوری گفتم:

-پس تو هم می‌دونستی و به من نگفتی؟! واقعا که رایان، از تو انتظار نداشتم با من مثل یک غریبه برخورد کنی! فکر می‌کردم منم از اعضای همین خانواده‌ام!

-این حرفا رو ول کن. تو فقط بگو از کجا فهمیدی؟

-واسه تو چه فرقی می‌کنه؟! من که واست یک غریبه‌ام!

-آرزو اون روی من رو بالا نیار! بگو کی بهت گفته؟

-واسم مهم نیست اون روت بالا بیاد. به هر حال عمه گفته.

-مگه الان ایتالیایی؟!

-آره زودتر اومدم. فکر نکن می‌تونی طفره بری.

-به منم کسی نگفت. خودم فهمیدم.

-چه جوری اونوقت؟

-هوف! مگه بازجوییه؟!

-جواب منو بده.

-خیلی اتفاقی فهمیدم. بابای یکی از دوستای قدیمیم توی ایران، دکتر مامان از آب در اومد.

-پس چرا به من نگفتی؟!

-منم کلا سه هفته هست فهمیدم! وقتی با بابا حرف زدم اولش انکار کرد، ولی وقتی فهمید حتی از زمان دقیق معاینه‌ها هم خبر دارم، گفت مامان خواسته ما چیزی نفهمیم. بعد هم گفت به تو چیزی نگم که به موقعش خواهرش بهت توضیح بده.

-رایان من می‌ترسم! یعنی حالش چه قدر بده که بهمون نگفتن؟

هیچ تعبیر مثبتی برای سکوتش پیدا نکردم. دلهره مثل یک نیروی مسلح به تمام بدنم شلیک می‌کرد.

-رایان تو تازگی مامان رو دیدی؟ حالش چطوره؟ تو رو خدا جواب بده!

-آرزو منم بعد از کریسمس میام لندن. فقط به تو بستگی داره که بتونی دکتر آشنایی اونجا پیدا کنی و کسی پیدا بشه که قلبش به مامان بخوره و بخواد اهدا کنه.

-چه قدر امید به زنده موندنش هست؟

-اگه بتونه پیوند انجام بده که مشکلی نیست!

-و اگه نشه؟

کمی مکث کرد و با لحنی ناامید و صدایی آهسته جواب داد:

-دکترش گفته حداکثر یک سال.

دیگر حتی تحمل گوش کردن به حرف‌هایش را نداشتم. به گفتن یک "خداحافظ" اکتفا کردم و تماس را قطع کردم. برای مهار بغضی که در گلویم تشکیل شده بود، آب دهانم را با قدرت قورت دادم و سعی کردم افکار منفی را از ذهنم دور کنم. عصبی در طول اتاق قدم‌ می‌زدم که نگاهم به کیفی که روی تختم گذاشته بودم گره خورد و به یاد خرید افتادم. یقینا مدت زیادی است که منتظر من هستند. سریع کیفم را برداشتم و از اتاق بیرون آمدم. هر چه بیشتر می‌ماندم بدتر بود. با تعجب به پذیرایی خالی که اثری از عمه و عمو در آن نبود، خیره شدم.

-بالاخره اومدید خانوم؟

سرم به سمت منبع صدا چرخید و نگاهم روی دخترک سفید پوست با دانه های زیر پوستی قهوه‌ای‌رنگ و موهای بور با حالت فر ریز ثابت ماند.

-بقیه کجا‌ن مارگارت؟

-توی ماشین منتظرتون هستند. به من گفتند بهتون بگم برید پایین.

-مرسی‌، خداحافظ.

-خدانگهدار.

چرخیدم و راهی حیاط شدم. با این‌که تا نیم ساعت پیش، از این خرید بیزار بودم، در این لحظات حس می‌کردم بهترین راه برای خالی کردن مغزم از هجوم انبوهی از افکار منفی، همین خرید است.

الکس که مردی میانسال، با ظاهری همواره مرتب بود و سال‌های زیادیست که به عمو و عمه خدمت می‌کند، در ماشین را با ژست محترمانه‌اش به رویم باز کرد. خودم را روی صندلی کنار راننده رها کردم. صدای موسیقی لایت پیانو که از نواختن با مهارت تمام یکی از سمفونی‌های بتهوون پخش می‌شد، تنها صدایی بود که سکوت فضای داخل ماشین را می‌شکست. از آینه‌ی کوچک بغل ماشین نگاهی به عمه که از شیشه‌ی کنارش به بیرون خیره شده بود، انداختم. به نظر می‌رسید خیلی در فکر فرو رفته‌ است. سرم را به پشتی صندلی‌ام تکیه دادم و چشمانم را بستم. نگرانی برای مامان کم دردی برایم نبود ولی باید قوی باشم. همه از من این انتظار را دارند و اصلا هم انتظاری غیر‌منطقی نیست. با توقف ماشین از عالم افکار ضد و نقیضم برای پیش‌بینی وقایع آینده بیرون آمدم. به محض پیاده شدن، صدای سوز باد سردی که وزید باعث شد از پوشیدن لباس‌های گرم خوشنود بشوم و به سردی بی‌نتیجه‌اش پوزخند بزنم. عمه دستم را گرفت و مرا مثل یک بچه در تمام پاساژ به دنبال خودش کشاند. از این رفتارش اصلا خوشم نمی‌آمد، اما به او حق می‌دادم. او سال‌های زیادی را در آرزوی بچه‌دار شدن به سر برده و حس مادرانه‌ی خفته‌ی روحش، بالاخره باید جایی نمایان شود؛ حتی گاهی ناخودآگاه! بالاخره جلوی یکی از بوتیک‌های شیک و گران‌قیمت توقف کرد و من هم که مثل دُمَش به دنبالش کشیده می‌شدم، ایستادم.

-بریم تو.

عمو با لبخند به همسرش که هنوز هم با این سن وقتی چشمش به لباس می‌افتد، از خود بی‌خود می‌شود، خیره و پس از ما وارد شد. به خانم بلند قد و لاغر اندامی که با کت و دامن رسمی جلوی ما ظاهر شد نگاه کردم. به محض آن‌که عمه را دید، شروع به صحبت و گفتگویی صمیمانه با او کرد. معلوم بود مدت‌هاست همدیگر را می‌شناسند. خدا خرید امروز عمه را به خیر کند! بالاخره گفتگویشان به اتمام رسید و عمه در حالی‌که با نگاهی مفتخر به من نگاه می‌کرد با شوقی فراوان گفت:

-ایشون همون برادرزاده‌مه که تعریفشو کرده بودم؛ آرزو.

خانمی که حتی اسمش را نمی‌دانستم به من نزدیک شد و دستش را جلویم دراز کرد. به نشانه‌ی ادب با او دست دادم که خودش را معرفی کرد.

-از دیدنت خوشبختم آرزو. من هم آزیا هستم.

-من هم از دیدنتون خوشبختم.

عمه با شوق و عجله پرسید:

-آزیا لباسی که سفارش دادم آماده‌ست؟

-البته! فقط هنوز دوختشونو نزدم چون باید یک‌بار پرو بشه تا دقیقا اندازه در بیاد.

-اگر الان پرو بشه میتونی تا آخر هفته آماده‌ش کنی؟

-البته! چرا که نه؟

عمه لبخندی از رضایت زد و با خوشحالی به من نگاه کرد.

-خب آرزو برو پرو کن.

چشمانم از شدت تعجب گِرد شدند. ناباور پرسیدم:

-من پرو کنم؟! مگه برای من سفارش دادید؟!

-معلومه! من که خودم کلی لباس دارم.

-منم لباس نیاز ندارم.

-چرا داری. آخر این هفته تولد دختر یکی از دوستای ایرانی منه که این جا زندگی می‌کنه.

-خب شما برید، من نمیام.

-تو هم باید بیای! حرفی هم نباشه.

-ولی عمه...

بی آن‌که اجازه دهد جمله‌ام را کامل کنم، با جدیت تمام گفت:

-گفتم حرف نباشه!

بدون آن‌که جوابش را بدهم، دوباره دستم را در موهایم فرو بردم. عمه هیچ‌وقت مثل مامان درکم نمی‌کرد. من همان‌طور که دیگران از من تعریف می‌کنند، در جمع‌های ناآشنا آدم منزوی و گوشه‌گیری هستم. اگر می‌توانستم خونگرم و اجتماعی برخورد می‌کردم اما حس خجالت و شرم شدیدی در درونم، مرا از هرگونه ارتباطی منع می‌کند. نفسی پر صدا کشیدم و به ناچار به آزیا که متعجب نگاهم می‌کرد، گفتم:

-کجا باید پرو کنم؟

تعجبش کم‌کم از بین رفت و لبخندی ملیح به رویم زد.

-از این طرف.

دنبالش راه افتادم تا به اتاق مورد نظرش رسیدیم. به او حق می‌دادم تعجب کند؛ آن هم از واکنش تند و جدی عمه و این مکالمه‌ی ما، به زبانی که برایش ناآشنا بود. ماکسی یقه کج مشکی رنگ ساده ولی بسیار شیک، با دوختی ناقص که به من داد را پوشیدم و راهی سالن شدم. همیشه از این‌که لباسی را پرو کنم و از بقیه نظر بخواهم نفرت داشتم. دوست داشتم خودم انتخاب کنم و بقیه انتخاب مرا در میهمانی‌ها ببینند‌.

-چطوره عمه؟

تحسین در چشمان خوشرنگش برق انداخته بود، با این حال گفت:

-یه چرخ بزن که کامل ببینم.

بی‌حوصله یک دور کامل چرخیدم و منتظر نگاهش کردم.

-پسندیدید؟

-آره عالیه! خیلی بهت میاد! با این لباس توی مهمونی می‌درخشی.

برای تشکر از این تعریف‌هایش لبخندی کج زدم. لبخندی که هم برای تشکر از تعریف‌هایش بود و هم پوزخندی به درخشش من در یک میهمانی، که حتی ذره‌ای مایل به حضور در آن نیستم، چه برسد به آن‌که بخواهم در آن بدرخشم!

از بوتیک که خارج شدیم، به سمتش برگشتم و سوالی نگاهش کردم.

-چرا اینجوری به من نگاه می‌کنی؟!

-عمه شما اندازه‌های من رو از کجا آورده بودید که واسه لباس به این خانوم دادید؟!

-پارسال که سه روز اومدی خونه‌مون، یه پیراهنت رو جا گذاشتی. همون رو بهش دادم، خودش اندازه‌ها رو گرفت.

-آخه چه نیازی به این کارها بود؟! شما که می‌دونید من از مهمونی های غریبه خوشم نمیاد، با این حال واسه من لباس هم سفارش دادید؟!

-باید خوشت بیاد! تا حالا که بهانه‌ی درس و دانشگاه می‌آوردی و با ما هیچ جا نمیومدی. الان که دیگه نه درسی مونده نه دانشگاهی!

-ولی عمه من اصلا...

بدون آن‌که به من اجازه بدهد حرفم را تمام کنم، جواب داد:

-عمه بی عمه. تا همین حالا هم زیادی لی‌لی به لالات گذاشتیم! دیگه بسه! همیشه به بهانه‌های مختلف خودت رو از جمع دور می‌کنی. از این به بعد باید روابطتت رو بیشتر کنی. حرفی هم نباشه.

-مامان همیشه...

سکوت کردم. می‌دانستم عمه هیچ‌وقت مثل مامان درکم نکرده و نمی‌کند.

-مامانت تا همین حالا هم اشتباه کرده. واسه این که خم به ابروهات نیاد، هر قدمی هر چند نادرست که برداشتی حمایتت کرده و یک‌بار هم ازت ایراد نگرفته. واسه همین الان تا بهت گفتم مریضه، سریع خودت رو باختی! خودم باید کاری کنم که یک زن قوی باشی.

-من قوی هستم!

-معلومه که نه! تو فقط حرفاتو توی خودت می‌ریزی ولی ناراحت میشی. قرار نیست هر اتفاقی بیفته تو اینطوری بشی. یک آدم قوی به راحتی ناراحت و ناامید نمیشه. به کسی که ناراحتیش رو بروز نده نمیگن قوی!

جدیت در صدایش موج می‌زد. او مرا نمی‌فهمید ولی برای آن سی‌و‌خرده‌ای سال که بیشتر از من زندگی کرده بود، سکوت کردم. بیش از این بحث کردن بی‌فایده بود، چرا که به نتیجه‌ای نمی‌رسیدیم. تمام راه برگشت، تنها صدای بینمان موسیقی لایتی بود که در ماشین پخش می‌شد. از این‌که عمو اغلب به جای مداخله در بحث‌های ما سکوت می‌کرد، خیلی از او ممنون بودم اما این‌بار صدایی در دلم می‌گفت کاش کمی طرف مرا می‌گرفت.

***

با صدای خِرش خِرشی که از باز کردن بسته‌بندی‌های پلاستیکی می‌آمد از خواب بیدار شدم. خوابم بیش از حد سبک بود و با هر صدای هر چند آهسته، از خواب می‌پریدم؛ مگر این‌که از فرط خستگی خوابی عمیق سراغم آید. پرده‌های اتاق باز بودند و باریکه‌های نور خورشید که از پنجره عبور می‌کردند، روی صورتم پاشیده شدند. این هوا و آفتاب! گرچه آفتاب کم زوریست، از هوای ابری بدون بارش لذت‌بخش‌تر است. دستم را در موهایم فرو بردم که انگشتانم لابلای موهای گره خورده‌ام اسیر شدند. "لعنتی!" تنها واژه ای بود که می‌توانستم به زمختی موهایم بگویم. بُرِسم را با فشار و خشونت در موهایم فرو بردم و به حرکت در آوردم. از این کار مسخره که هر روز صبح باید با موهایم انجام می‌دادم متنفر بودم. بالاخره گره‌هایشان باز شد و پس از سفت بستن آن‌ها با کِش، از اتاق بیرون رفتم. کنجکاوی‌ام برای فهمیدن منبع صدایی که بیدارم کرد، خیلی زود به پاسخ رسید. مارگارت به باز کردن بسته بندی‌های لوازم زینتی درخت کریسمس مشغول بود و عمه مثل یک مربی سختگیر بر کارش نظارت می‌کرد.

-سلام. صبح به خیر.

عمه در حالی که اخم به ابروهایش شکل داده بود، جواب داد:

-صبح به خیر. ما صبحانه خوردیم؛ تو هم برو بخور.

-باشه.

لبخند کجی بر لبم جان‌ گرفت. عمیقا دلم می‌خواست کارهای امروز را من انجام بدهم. از دیروز که رسیدم همواره در استرس یا بحث با عمه بودم. تزئین خانه و یک درخت کاج، کار ساده و پیش پا افتاده‌ای به نظر می‌رسد، اما برای من که فکرم درگیر هزار احتمال و پیش‌بینی منفی بود، دوای درد بزرگی بود. نفهمیدم چطور صبحانه‌ خوردم و سر از پذیرایی درآوردم. دلم برای مارگارت بیچاره می‌سوخت. کارهایش در این خانه‌ی بزرگ کم نیست که تزئینات کریسمس را هم به او واگذار کردند.

-میگم اگر همه راضی باشید، واسه کریسمس امسال من خونه رو تزئین می‌کنم. چطوره؟

نگاهم به مارگارت گره خورد که با شوق و نگاهی مملو از تشکر به من خیره شده بود. صدای عمو که تازه از اتاق مطالعه‌اش خارج شده‌ بود، در تایید حرفم به گوش رسید.

-فکر فوق‌العاده‌ایه! البته اگر تنها خسته نمیشی.

-نه، اصلا!

منتظر به عمه نگاه کردم که با لبخند و حرکت سرش به پایین، تاییدش را به من اعلام کرد. از خوشنودی طرف راست لبم به بالا کش آمد و لبخندی کج بر صورتم شکل گرفت.

***

نگاهی دیگر به کل خانه که از صبح رویش کار می‌کردم انداختم. برای شامگاه کریسمس مورد پسند بود. با دیدن فضایی که حس خوب تعطیلات زمستانی و شروع سالی جدید را در دلم زنده می‌کرد، لبخندی کج زدم. فوق‌العاده نشده بود اما زیبا و دل‌انگیز می‌نمایید. صدای عمو اولین صدایی بود که حین این نگاه کردن و به دنبال کاستی‌ها گشتنِ من، سکوت را شکست.

-آرزو مطمئنا در سلیقه به خرج دادن به عمه‌ت رفتی!

چرخیدم و به عمو که به عمه چشمک می‌زد، با شیطنت نگاه کردم.

-من شدم وسیله‌ی خودشیرینی؟

-تو باید به خودت افتخار کنی که عشق من و آرمیتا رو بیشتر می‌کنی!

-شما هم باید به خودتون افتخار کنید که با من نسبت فامیلی دارید.

لبخندی کج به رویشان زدم. عمه گفت:

-اعتماد به نفست خیلی بالا رفته!

-خوبه دیگه.

-نه، این‌جوری دیگه به حرف ما گوش نمیدی.

-به مظلومی من میاد که گوش نکنم؟

-تو گاهی وقتا خیلی هم ظالم میشی!

صدای آونگ ساعت دیواری، سکوتی موقتی بینمان برقرار کرد. عمو سکوت را شکست:

-خب! حالا بیایید ببینیم چه چیزایی هنوز باقی مونده.

-فقط یک چیز مونده.

جعبه‌ی قرمز روی میز را باز کردم و ستاره‌ی طلایی رنگ اکلیلی را از آن بیرون آوردم. نردبان فلزی را به درخت نزدیکتر کردم و از پله‌هایش بالا رفتم.

-نیفتی یه وقت!

در حالی که بالا می‌رفتم جواب دادم:

-من از صبح روی همین می‌رفتم عمه!

-نگران نباش عزیزم! به ظاهرش نگاه نکن؛ این یک ژنرالیه واسه خودش!

به بالاترین پله رسیدم. به سمتشان چرخیدم و جواب دادم:

-بله، پس چی؟

عمو دستش را مثل یک سرباز به نشانه‌ی احترام به فرمانده‌ی خود، جلوی پیشانی‌اش برد. صدای خنده‌های ریز عمه در پاسخ حرکتش درآمد. لبخندی کج از روی غرور زدم و ستاره را روی نوک درخت قرار دادم. از نردبان که پایین آمدم، صدای نفس بلندی که عمه از آسودگی خیال کشید به گوشم رسید.

-خب حالا دیگه تکمیله واسه فردا.

-خسته نباشی. واقعا قشنگ شده!

-مرسی عمو!

-شام حاضره.

با صدای مارگارت سر همگی‌ ما به سمتش چرخید. برای امشب خیلی ذوق داشتم؛ واقعا هم جای ذوق داشت که امشب را برای اولین‌بار در کنار عمه و عمو سپری می‌کردم. آن هم شب میلاد مسیح که جزء مهمترین شب‌های زندگیمان محسوب می‌شد.

-خب حالا دیگه باید بریم لباس نو و قشنگ بپوشیم.

لبخند کجی که بر لبم مانده بود رنگ بیشتری گرفت. با قدم‌های تند و بلند به اتاق رفتم‌. مثل هر سال پیراهنی قرمز رنگ پوشیدم. بدون دلیلی منطقی، این شب را همیشه لباس قرمز می‌پوشم. شانه‌ای به موهای گره خورده‌ام زدم و از اتاق بیرون آمدم. اولین نفر بودم که پشت میز نشستم، پس قطعا زودتر از همه آماده شده‌ بودم. به بوقلمون شکم پر، با انجیر و سیب‌زمینی که چشم من را از دیدن دیگر ظرف‌های روی میز کور کرده بود، خیره شدم. واقعا اشتها برانگیز بود.

-خسته نباشی مارگارت. به نظر خیلی خوب پخته شده.

-خواهش می‌کنم خانوم. امیدوارم از طعمش هم لذت ببرید.

-آرزو چرا قرمز پوشیدی؟

با صدای عمه سرم بالا آمد.

-مگه عیبی داره؟!

-نه، فقط شبیه بابانوئل شدی!

به دنبال این حرفش صدای خنده‌های عمو بلند شد. با این‌که خوشم نمی‌آمد کسی به من بخندد، امشب همه چیز فرق داشت. کمی نرمش به خرج دادم و به جای اخم همیشگی، نیمچه لبخندی زدم.

***

نیمه‌های شب از خواب بیدار شدم و جعبه‌های هدیه‌ای را که برای عمه و عمو خریده بودم را از چمدان بیرون آوردم. گاماس‌گاماس، طوری که حتی مورچه‌ای از خواب بیدار نشود، به سمت درخت کاج نورانی گوشه‌ی پذیرایی رفتم. جعبه‌ها را زیرش قرار دادم و سریع به اتاقم برگشتم. در نقش بابانوئل، به عمه و عموی کوچولویم هدیه می‌دهم! این اولین‌باری بود که برای کریسمس به خانه‌ی آن‌ها می‌آمدم، پس باید سنگ تمام می‌گذاشتم.

***

-وای! اینا دیگه چیند؟!

-شاید بابانوئل واسه‌مون کادو آورده!

-مارکو چی داری میگی؟! دارم جدی می‌پرسم!

با صدای مکالمه‌ی آن دو، از حالت خواب و بیداری بیرون آمدم و هوشیار شدم. امروز صبح هم هوا ابری بود؛ بدون هیچ بارشی!

-سلام به همگی.

سرشان به سمتم چرخید و کنجکاوانه نگاهم کردند. هم زمان با هم گفتند:

-کار تو که نیست؟

لبخندی کج به لبم فُرم داد.

-از کادوها خوشتون اومد؟

کمی تعجب کردند اما کم‌کم تعجب جایش را به لبخندی از تشکر داد. می‌دانستم که تنها بودنشان باعث شده بود روز کریسمس، از هیچکس جز همدیگر هدیه نگیرند و همین، عامل این برق شادی امروز در چشمان هردویشان شده بود.

-آرزو چرا این‌کارو کردی؟! امروز کوچکترا از بزرگترا کادو می‌گیرند!

-مگه بزرگترا کادو دوست ندارند؟

دستانم را با دستان گرمش گرفت و با لذت در چشمانم خیره شد.

-تو بهترین برادر‌زاده‌ای هستی که یک نفر میتونه داشته باشه.

-شما هم بهترین عمه‌ای هستید که من می‌تونم داشته باشم.

چشمکی به او زدم و بدن لاغرش را به آغوش کشیدم. چشمم به عمو افتاد که با لذت ما را نگاه می‌کرد. دروغ است اگر بگویم کسی را بعد از خانواده‌ام، بیشتر از این دو نفر دوست دارم. از بغلم بیرون آمد و من با لحنی پر شیطنت گفتم:

-خب حالا وقت باز کردن کادوهاست. نظرتون چیه؟

با دیدن لبخندشان به نشانه‌ی تایید، به سمت جعبه‌ها رفتم و کادوی هر یک را به خودش دادم. عمو در حالی‌که پیراهن و کراواتی را که برایش خریده بودم در دست داشت، لبخند به ل**ب مرا به آغوش کشید.

-مرسی آرزو. واقعا خوشحالم کردی!

عمه هم در حالی‌که به پیراهنی که همرنگ کراوات عمو برایش خریده ‌بودم نگاه می‌کرد، گفت:

-دستت درد نکنه، ولی همین که اومدی پیشمون خودش کلی ارزش داره!

-عمه ما تعارف نداشتیم! مگه نه؟

لبخندش پررنگتر شد و برق اشکی از شوق، چشمان طوسی‌اش را دقیقا مثل یک ستاره درخشاند. از دیدن ذوق و شادیشان در دل به خودم لعنت فرستادم که چرا بیشتر به دیدارشان نمی‌آیم.

***

با عصبانیت به موهایم چنگ زدم و جلوی آینه ایستادم. این حواس‌پرتی واقعا احمقانه است! آن‌قدر مهمانی امشب برایم کم‌اهمیت بود که یادم رفت موهایم را اتو بکشم تا صاف بشوند. برای امشب با همان ماکسی مشکی تنگی که عمه به خیاط سفارش داده بود، مناسب به نظر می‌رسیدم ولی موهایم، واقعا بزرگترین مشکل من برای این لحظه است که فقط، پنج دقیقه‌ی دیگر وقت دارم تا از اتاقم بیرون بروم و به خانه‌ی دوست عمه برویم. با صدای تق‌تقی که به در اتاق خورد، سریع در را باز کردم.

-وای آرزو این لباس چقدر بهت میاد! چرا هنوز آرایش نکردی؟

-عمه آرایش رو فراموش کن! تو بگو من با این موهای داغون چیکار کنم؟

-کجاشون داغونه؟!

-من یادم رفت اتو بکشم. الان خیلی‌خیلی ژولیده به نظر می‌رسم!

زیر ل**ب غریدم:

-کاش موهای منم مثل موهای مامان صاف و نرم بود!

-تو واقعا دیوونه‌ای! میدونی موهات با فر درشتشون چه قدر قشنگه؟ خیلی‌ها بابلیس می‌زنند تا موهاشون شبیه موهای تو بشه!

-عمه من اینجوری خیلی نامرتب به نظر می‌رسم!

-اصلا هم نامرتب به نظر نمی‌رسی! من دیگه میرم پایین. توی ماشین منتظرتیم. آرایش کن و زود بیا.

از اتاق که بیرون رفت، برای جلب رضایتش دستم به سمت کیف لوازم آرایشم رفت. ریمل و رژ ل**ب کرِمی براقی زدم و پالتویم را پوشیدم. بی‌حوصله در ماشین نشستم و راهی مقصد بی‌اهمیتی که هنوز هم نمی‌فهمیدم چرا تا این حد برای عمه مهم است، شدیم.

با توقف ماشین نگاهی بی‌تفاوت به خانه‌ی بزرگی که جلوی در بزرگش بودیم، انداختم. عمه در حالی‌که کلاه مجلسی سیا‌ه‌رنگش را با دست تنظیم می‌کرد، به الکس گفت:

-جعبه‌ی کادو رو بده به آرزو بیاره.

به سمتم چرخید و لبخندی ژکوند به رویم زد. خوب می‌دانست من اصلا از ارتباط برقرار کردن با غریبه‌ها خوشم نمی‌آید، ولی به خیالش می‌توانست با این کارش ارتباط من با دختری که حتی نمی‌دانم کیست و برای اولین‌بار، در تولد امروزش با او آشنا می‌شوم را بیشتر کند. الکس جعبه‌ی صورتی رنگی که با ربانی سفید که به طرح یک پاپیون گره خورده، مزین شده بود را جلویم گرفت. بدون هیچ حرف اضافه‌ای، جعبه را از دستش گرفتم. خانم جوانی با کت و شلواری مجلسی برای هدایت ما به عمارت به سمتمان آمد. پس از سلام و خوش‌آمد‌گویی راه افتاد و ما هم به دنبالش از باغی بزرگ و مملو از درختان بی‌برگ و گل که در تاریکی، بی‌شباهت به فضای برزخی خیالی که همیشه در ذهنم گنجانده بودم نبود، گذشتیم. در سالن بزرگ و مجللی به رویمان باز شد و پس از ورودمان، خانم میانسالی با چهره‌ای که ایرانی بودنش را فریاد می‌زد با دیدن عمه و عمو با شوق به سمت ما آمد. حین نزدیک شدنش به این فکر کردم که چه قدر چهره‌های کم‌ جذابیت ایرانی، در کشوری که اکثر مردم آن، با چشمان آبی به رنگ آسمان و موهایی طلایی‌رنگ از شدت جذابیت چشم را خیره نگه می‌دارند، قابل تشخیص هستند. عمه با لذت و هیجان به گفتگو با آن خانم پرداخته بود و عمو هم مشغول صحبت با مردی که به نظر همسر آن خانم می‌آمد، شده بود. پس از گفتگوی چند دقیقه‌ایِ عمه و دوستش، عمه تصمیم به معرفی من گرفت.

-راستی گلنوش یادم رفت آرزو رو بهت معرفی کنم!