رمان نگهبان آتش به قلم مریم آهون

ژانر : #انتقامی #پلیسی #عاشقانه #معمایی

خلاصه:

مردی که تو سال اول جوانی شاهد اتفاقی میشه که باعث میشه همه ی احساساتش کشته بشه و جز خشم و کینه و انتقام چیزی تو وجودش باقی نمونه.. حالا بعد از سال ها برگشته تا انتقام بگیره.. اما از کی؟!

دو ساعتی بود که هوا به تاریکی روزگارم شده بود و من همچنان بی حرکت به روبرو نگاه می کردم..

به ساعتم نیم نگاهی انداختم.. از اونجا که زمان برای من مهم ترین چیز ممکن تو این دنیا بود، احتساب تمام روزها و لحظات و ثانیه های از دست رفته م رو داشتم.. ساعت لکسوس با بند چرم اصل که با صفحه ی گرد و سه دایره ی کوچکتر که دوازده هرشب رو با عقربه هایی طلایی به من نشون می داد روی مچ دستم خودنمایی می کرد..

درهمون حالت بدون اینکه سرم رو بالا بیارم چشم های سیاهمو بالا کشیدم و به منظره ی سیاه روبروم که عجیب سفید میومد نگاه کردم و گفتم:

-دو میلیون و صد و نود هزار روز و دو ساعت و هجده دقیقه و سی و سه ثانیه..

پوزخند زدم.. دست چپم رو وادار کردم به حرکت.. به خاطر دوساعت بی تحرکی حس میکردم وزنه بهش وصل کردن.. مشتم رو باز کردم و دستم رو روی تنه ی سرد و لطیف درخت گذاشتم..

نگاه منتظرم، روبرو رو هدف گرفته بود.. من خسته نبودم.. این هوای سرد اولین شب آذر ماه برای من سال هاست که شب یلدا شده بود.. طولانی و پر از درد.. اما من نمی لرزیدم.. دوباره گوشه ی لبم بالا پرید.. من منتظر بودم و از این کار خسته نمیشدم اون هم امشب.. فکم رو به هم فشردم و زمزمه کردم:

-هرگز..

من تو مسیری افتاده بودم که تنها یک راه برگشت داشت.. بی غیرتی..

هه.. من بی غیرت و بیشرف نبودم.. زهرش رو تو وجودم حس میکردم.. اینقدر زیاد که جایی برای من نمونده بود.. تا عمارت روبرو هشتاد و پنج متر فاصله داشتم.. درست سمت راست تو تاریک ترین قسمت کوچه..

کسی منو نمی دید اما فقط اونا.. اونایی که حتی روبروشون هم نمی دیدن.. مثل از دست رفتن یه زندگی..

از پیچ کوچه نور سفید ماشینش رو دیدم وقت حساب رسیده بود.. درست به موقع..

هیچ نیازی به دیدن ساعت نبود این آدم رو خوب می شناختم.. شک نداشتم حتی بهتر از خودش..

هشت سال برای درد، رنج، عذاب، بی کسی و البته شناختن این خوک کم نبود بلکه زیاد هم بود.. کمی رو پاهام جابجا شدم.. شیش دنگ حواسم رو به روبروم دادم درست مقابل عمارت ماشین رو متوقف کرد.. بانوک کفش روی زمین ضرب گرفتم.. الان درست شش ثانیه زمان داشت تا از ماشین پیاده بشه یک، برداشتن پالتو.. دو، جدا کردن گوشیش از سیستم ماشین که خودش به تنهایی سه ثانیه زمان می برد.. هنوز پاهام به زمین ضرب داشت و دو ثانیه برای برداشتن کیف چرم و پیاده شدنش..

تمام مدتی که تو ماشین بود، هیچ چیز نمی دیدم اما حالا صورتش درست روبروم بود.. با دیدن شخص ناشناس یکه خوردم.. دختری جوون.. با پوستی به روشنایی ماه.. نگاهش به من بود اما شک نداشتم که هرگز امکان نداشت که من رو که بالباس سرتاپا مشکی بی حرکت ایستاده بودم رو تشخیص بده.. با این حال قدمی به عقب برداشتم.. بدن همیشه داغم داشت من رو ذوب میکرد.. از بیکلامی چند ساعته، لب هام به هم چسبیده بود.. آب دهنم خشک شده بود.. چند باری فکم رو باز و بسته کردم به سختی زبونم رو حرکت دادم نفسام کشدار شده بود تنها تونستم بگم:

-نیومد..

ناگهان انگار چیزی به خاطرم اومده باشه شتاب زده دستم رو به سمت گوشیم که در جیبم بود بردم اون دختر هنوز ایستاده بود و داشت بامردی حرف میزد.. می شناختمش بشیر.. باغبون عمارت.. پنج سال بود اینجا کار میکرد.. کلافه چنگی به گلوم زدم.. وجودم از خشم می لرزید.. گوشی رو به گوشم زدم با اولین بوق صدای نگرانش بلند شد:

-حالت خوبه؟

تلفن رو به دست چپم دادم و به همون سمت سرچرخوندم طوری که لبم به گوشی نزدیک تر باشه.. کفری غریدم:

-خوب نیستم..

شتاب زده گفت:

-چیشد نتونستی؟

ابروهام بالا پرید.. نتونستم؟ این از همه جا باخبر، داشت چی میگفت؟ من هشت سال بود توانایی هام رو جمع کرده بودم برای امشب.. شب یلدای آذرماه.. طولانی ترین شب سال.. درست از ده سال پیش.. صداش رو باز شنیدم..

-الو تاویار اونجایی؟

یک کلام گفتم:

-نیومد و تو باید بهم حساب پس بدی..

وقبل هر عکس العملی گوشی رو از گوشم فاصله دادم که دستی روی شونم قرار گرفت.. نترسیدم.. صدا بلندتر از حد معمول بود:

-خیر باشه داداش..

با خنده ی پراستهزایی به سمتش چرخیدم و خیلی جدی گفتم:

-دستتو بنداز..

مزخرف خندید.. خواستم از کنارش رد بشم که مرد درشت هیکلی با موهای بلند سد راهم شد

-کجا کجا؟ ما که هنوز کارمون رو نگفتیم..

دونفر بودن.. با هیکل هایی ورزیده و حتی درشت تر از من..

بعد از ماجرای چند لحظه پیش و خراب شدن برنامم، هیچ تحمل دو تا راهزن احمق رو نداشتم.. الان درست مابینشون بودم یکی پشت دیگری روبروم بود.. کمی از درخت فاصله گرفتم اینجا نور بیشتری داشت.. موتورشون هنوز روشن بود و من صداشو می شنیدم.. شمرده شمرده گفتم:

-از سر راهم گم شو کنار..

نگاهشو از عمارت گرفت.. عمارت؟ چرا نیومد؟ همه چیز به هم ریخته بود و حالا این دو مرد...؟

مرد پشتی گفت:

-چشم هرچی امر کنید قربان..

و بلند شروع کرد به خنده.. حالم بد بود.. صداشون سکوت کوچه رو شکست.. دستمو بالا بردم تا از سر راهم کنارش بزنم برای لحظه ای از تماس دستم بابدنش مشمئز شدم.. به جاش مشت گره کرده م رو به سینش کوبیدم انتظارش رو نداشت که به عقب پرت شد، اما زمین نخورد هردو به خودشون اومدن خنده هاشون تو گلو خفه شد

از این فرایند متنفر بودم بیزار بودم.. ده سال بود دیگه نمی خندیدم.. صداش رو از فاصله ی کمی شنیدم:

-تو چه غلطی کردی؟

و تو یه حرکت به سمتم اومد و یقه کتم رو تودست گرفت و تو فاصله ی چند سانتی متری صورتم نعره زد:

-بگو ببینم چه گهی خوردی ها؟

محکم تکونم داد موبایلم که تا اون لحظه تودستم بود افتاد.. گره ابروهام رو محکم تر کردم و برخلاف آشوب درونیم خیلی خونسرد گفتم:

-مراقب رفتارت باش و بکش کنار..

از چشمای سیاهش که عجیب قهوه ای میزد خون میبارید مشتش روی یقم درست زیر گلوم می لرزید که با خشم و لرزش صداش همراه بود:

-مثلا اگه مراقب نباشم چی میشه؟

و عصبی سرشو تند تند تکون میداد.. نفس های داغش به صورتم میخورد.. بوی گند میداد.. خونسردتر به سوالش تنها پوزخند زدم.. اینبار صبر نکرد.. بامشت به صورتم زد.. سرم به راست کج شد.. دستم رو روی فکم گذاشتم درد میکرد.. خواست دوباره حمله کنه اما دوستش که تا همین الان ساکت بود مچشو گرفت و مانعش شد.. مدام داد میزد و فحش میداد:

-عوضی بامن بودی؟ میکشمت..

و میخواست خودشو به من برسونه..

-ول کن جواد بذار برم مادرشو به عزاش بشونم ولم کن..

پوزخند زدم.. مادرم.. هه.. خندم رو به خودش گرفت جری تراز قبل گفت:

-میخندی؟ به من؟

دستشو آزاد کرد و تقریبا به سمتم دویید پیش دستی کردم ومشت گره کردم رو قبل از اون تو صورتش پیاده کردم همونجا روی زمین افتاد.. دستی به صورت ملتهبم کشیدم اون مرد که با مشت زده بودمش موهای بلندشو کنار زد و از زمین بلند شد..

از همین فاصله هم میشد خشمو از چشماش خوند آب دهنشو روی زمین تف کرد.. رو برگردوندم.. هنوز اون دختر و بشیر ایستاده بودن.. سر و صدا رو نمی شنیدن؟

-ولش کن بیا بریم بابا طرف مایه دار نیس.. واسمون سودی نداره..

این صدای رفیقش جواد بود که باترس تمام کلمات رو ادا میکرد.. حق بااون بود من به هیچ دردی نمیخوردم واسه کسی سودی هم نداشتم.. باز پوزخند زدم که صداش بلند شد:

-آره درسته پس دنیا هیچ نیازی به بی مصرفا نداره..

بینی بالا کشید و رو به رفیقش درحالی که من مخاطبش بودم ادامه داد:

-کار ماهم پاکسازیه..

دستش رو داخل جیبش فرو برد و چاقویی بیرون آورد.. جواد یه قدم عقب رفت و من برق چاقو رو تشخیص دادم و سرجام میخکوب شدم..

-چیشد آغا؟

لعنتی با اون قیافه ی خشن و موهای بلند، گردن کج کرد:

-نکنه ترسوندمت؟

ترس؟ من میترسیدم؟ نه من خیلی وقت بود به مرگ التماس میکردم اما....

-بس کن فرید..

پس اسمش فرید بود..

-بیا بریم

و دستش رو کشید که تو یه حرکت خودشو آزاد کرد و به من نزدیک شد.. نیم سانتی متر هم تکون نخوردم.. آروم بودم.. از ناآرومی درونم گفتم:

-میخوای منو بکشی؟

-...

-پس زود باش

بی اراده صدام بالا رفت و با دست به سینش ضربه زدم

-نه فرید نکن نزن داره تحریکت میکنه بیا بریم تا کسی نیومده.. در همین حد کافیه.. سر و صدامون کل کوچه رو برداشته..

قلبم ثانیه ای میلیادها بار می کوبید و من داشتم به این بلندی صدا فکر می کردم.. هنوز خیره به چشمام بود انگار میخواست حسمو از نگاهم بخونه.. زمزمه کردم:

-دنبال هرچی هستی به دستش نمیاری..

وبادست خودمو نشون دادم:

-پس منو بکش..

باتحکم داد زدم:

-د زود باش ترسیدی؟هه نکنه فکر کردی واسه زندگیم به توی ولگرد التماس میکنم؟

-نه فرید...

جواد فقط ایستاده بود و حرف میزد.. رو به فرید گفتم:

-تو آدمش نیستی

درحال رفتن گفتم:

-یا چاقو نکش یا اگه کشیدی تمومش کن

و چند گام دور شدم.. هنوز چندان فاصله نگرفته بودم که با صداش درجا ایستادم.. من به چشم هایی فکر می کردم که هرلحظه ممکن بود ما رو ببینن.. امان از شنوایی.. حالا وقتش نبود.. نه..

-پس تمومش میکنم

ابروهام بالا پرید همه چیز تو یک لحظه اتفاق افتاد چشمای اون مرد، برق چاقو و درد و درد... دهنم از فریادی که نزدم باز بود.. صداشون رو می شنیدم و من مشممو روی محل درد گذاشتم.. هنوز سر پا بودم و داغی خون رو حس می کردم..

-تو چیکار کردی؟

ناباور چشم بالا کشیدم.. تیپ ساده و بادگیر سورمه ای رنگ فرید رو دیدم.. جواد محکم به سر خودش کوبید و فرید یه قدم عقب رفت.. چاقو بین دستش می لرزید و بلندتر داد زد:

-خفه شو.. خفه شو..

نگاه ترسیده ی جواد رو ببه خودم دیدم:

-خراب کردی فرید.. لعنتی چیکار کردی؟ باید ببریمش بیمارستان..

نفسم منقطع شده بود و یکباره کل وجودم خیس عرق شد و از کنار گوشم چکید:

-نه نه باید فرار کنیم..

روی شکمم خم شده بودم.. دستم رو محل خون ریزی فشار دادم.. آخ نه.. لعنتی.. همه چی به هم ریخته بود.. نفسم به سختی از صندوقچه ی سینم بالا میومد و هنوز داغ بودم.. هردو پا به فرار گذاشتن و من به مسیر رفتنشون زل زدم.. نگاه آخر جواد به پشت سر من چیزی شبیه به ترس و پشیمونی بود.. جواد همچنان توسط فرید کشیده میشد و سوار موتور شدن.. بالاخره زانو زدم.. حتی نمی خواستم وضعیتمو ببینم.. این امکان نداشت.. کجا بود؟ کجا؟ خون، چیزهای بدی رو تو ذهنم تداعی می کرد.. خیلی بد..

کم کم داشتم تار می دیدم.. چشمم به چراغ چشمک زن گوشیم افتاد که الان کنارم بود به صفحش نگاه کردم به خاطر درگیری موهای نسبتا بلندم روی پیشونی و چشمام ریخته بود.. گوشیم مدام زنگ میخورد.. از همین فاصله شماره تماس گیرنده رو تشخیص دادم.. نریمان.. پوزخندی از سر درد زدم:

خوب شد گوشی رو گذاشتن تا خودم به داد خودم برسم.. لرزشم بیشتر شده بود.. اونقدر که دندونام به هم میخورد سعی کردم خودمو به گوشی برسونم که بادیدن قطره های بزرگ خون روی زمین که زیر نور ضعیف موبایل سیاه میزد، به یکباره تن داغم مثل قطب یخ زد.. سرمای دیرسابقی به سراغم اومد... صداها قطع شد وجز صدای ناقوس مرگ توی گوشم چیزی نمی شنیدم.. سرم رو رو به آسمون گرفتم درد امونم رو گرفت و روی زمین تقریبا پرت شدم..

با درد شدیدی تو ناحیه شکم و پهلوم چشم باز کردم نگاهم رو به اطرافم چرخوندم یکم طول کشید تا متوجه اطرافم بشم یه اتاق بزرگ با دیوارهای آبی یک تابلوی زیبا از جنگل بارونی.. انگار داشتم تار می دیدمش..

یه کتاب خونه و...

به زور پلکمو باز نگه می داشتم.. من چند ساعت رو تو بی خبری سر کردم؟

-بالاخره بیدار شدی؟

صدای خوش آهنگی بود که درست از کنارم به گوشم رسید.. سرمو به چپ کج کردم.. نگاهم تو یه جفت چشم آبی که عجیییب آبی میزد گره خورد.. چیزی نگفتم که ادامه داد:

-سلام..

-....

-حالتون خوبه؟

به خودم اومدم.. خیلی زود اتفاق های پیش اومده رو به یاد آوردم.. دوساعت انتظار.. اون ماشین.. زن ناشناس.. اون ولگردا.. درآخر چاقو خوردن.. قلبم ضربان گرفت و زمزمه کردم:

-من چ چ چاقو خوردم

و خواستم ازجام بلند شم که چنان دردی تو شکمم پیچید که آخم به هوا بلند شد:

-آآآخخ

دستش رو روی سینم گذاشت و مانع بلند شدنم شد.. آرنجمو تکیه گاه بدنم قرار دادم که باز به حرف اومد:

-لطفا دراز بکشین.. شما زخمتون عمیقه.. ده ساعته که بیهوشین..

با شنیدن این حرف شوک زده گفتم:

-چی؟ د..د.. ده ساعت؟

لعنتی.. منو دیده بود؟ هرچند به حتم دوربین ها منو شکار کردن و حالا.. اصلا این دختر کی بود؟

سر تکون داد و من متوجه لطافت موهایش شدم که با یه تکون ساده به روی صورتش ریخت هنوز دستش روی سینم بود.. دوباره دراز کشیدم که گفت:

-خوبین؟

جز کلافگی و بی خبری، تشنگی هم داشت دمار از روزگارم در می آورد.. من باید هرچه زودتر با نریمان حرف میزدم..

-آب..

نشنید.. نزدیکم شد و سرشو نزدیک دهنم آورد و گفت:

-چیزی گفتین؟ نشنیدم..

دم عمیقی از عطر خوشبوی موهاش گرفتم و حرفمو برای گوش های منتظرش تکرار کردم:

-آب

خندید.. یکم لهجه داشت..

-آخ.. ببخشید.. حتما

و از پارچ رو عسلی کنار تخت لیوان آبی پر کرد و به طرفم گرفت دست لرزونم رو بالا آوردم.. لیوان رو که به دستم داد سردیش به لرزش بدنم افزود کمی از آب روی تخت ریخت به سرعت لیوان رو از دستم گرفت..

-بذارین من کمکتون کنم.. خون زیادی از دست دادین..

مات اعمالش بودم.. کنارم لبه ی تخت نشست.. کمی خم شد دست راستشو زیر سرم گذاشت و با دیگری لیوان آب رو به لب خشکم چسبوند.. خنکی آب جون رو به تنم برگردوند.. بادست پسش زدم.. متعجب نگام کرد بی انعطاف گفتم:

-گوشیم کجاست؟

درحالی که سعی بر بلند شدن داشتم ادامه دادم:

-باید برم..

صداش رو دلخور شنیدم:

-شما همیشه اینجوری تشکر می کنین؟ هیچ می دونستین اگه من پیداتون نمیکردم الان مرده بودین؟

و با غرور ادامه داد:

-من نجاتتون دادم آقا..

پوزخند صداداری زدم و بابی تفاوتی مخصوص خودم جواب دادم:

-یادم نمیاد از کسی درخواست کمک کرده باشم..

کوچک ترین اهمیتی برام نداشت می مردم هم اصلا مهم نبود.. پاهام رو به زحمت از تخت آویزون کردم.. سرم گیج میرفت.. به کمک دستم خودمو نگه داشتم.. طولی نکشید که از جاش بلند شد و مقابلم قد علم کرد.. دست به کمر زد و گفت:

-واقعا که شما دیگه چه جور آدمی هستین؟

جوابشو نمیدونستم چون من اصلا آدم نبودم

-مهم نیست.. من واقعا دیرم شه و باید برم.. ممنون که جونمو نجات دادی..

مشتمو روی تشک فشردم و به سختی بلند شدم.. احساس درد و کشیدگی داشتم اما منشا اصلی درد درست وسط سینم بود.. یه قدم عقب رفت شاید از درشتی اندامم ترسید.. تقریبا اندازه ی یک دستم میشد پوزخندم عمق گرفت..

-اما فکر نکنم تو نجاتم داده باشی..

وبا چشم به اندام ظریفش اشاره کردم.. متوجه منظورم نشد..

-معلومه که من.. پس چی فکر کردین؟ من داشتم میرفتم خونه که صدای داد چند نفرو شنیدم..

شاخک هام فعال شد بی توجه به من که روپا بند نبودم تند تند دست تکون میداد و باهیجان تعریف میکرد:

-راستش خودم ترسیدم که بیام خواستم برم اما صدا خیلی نزدیک بود

بااین حرف زانوهام شل شد و خودمو وادار به ایستادن کردم اما کمی روی شکم خم شدم..

-آآآآخخ

حرفش نیمه موند و هین کشیده به سمتم اومد:

-چیشد ای وای خوبین؟

وبه صورتم دست کشید:

-وااای باز تب کردین

حرف میزد و من تنها به یک چیز فکر میکردم.. این همون دختر بود؟ چشم به صورت نگرانش دوختم تازه داشت یادم میومد.. با صدای پر از خط و خش لب زدم:

-بعدش چی شد بگو؟

دستی به موهای به هم ریختش کشید و صاف نشست

-خوب بعدش از آقا بشیر خواستم که ببینه چه خبره...

زمزمه کردم:

-بشیر

بی حواس گفت:

-آره.. باهم اومدیم دیگه صدایی نمیومد

استرس داشت مدام با انگشتش بازی میکرد

-من صدای یه آهنگ شنیدم.. صدا رو که دنبال کردیم یه موبایل روی زمین افتاده بود و مدام زنگ میخورد.. نزدیک که شدم با دیدن شما که غرق خون بودین جیغ زدم..

اسم خون بی اراده باعث شد چهره درهم بکشم دست رو دهنش گذاشت:

-خیلی ترسیدم مرده باشین

کمی تو جام جابجا شدم دردم بیشتر شده بود اونقدر که لبمو برای ناله نکردن به هم فشردم.. دست رو پیشونیم گذاشت:

-تب دارین

بدنم سرد و گرم میشد.. مثل مار به خودم می پیچیدم

-فکر کنم اثر مسکن ها رفته الان بهتون دارو میدم

اینو گفت و زود از اتاق بیرون رفت..

پلکم مدام روی هم می افتاد و ذهنم روی یه مسئله ثابت نمیشد.. اون اینجا بود؟ اینجا چه خبره؟ از این سردرگمی کلافه بودم.. چرا من از دلیل نیومدنش بی خبر بودم؟ آخ نریمان.. آخ.. زمزمه کردم:

-اون عوضی ها..

آخ.. داشتم هزیون میگفتم.. انگار ناله هام داشت به فریاد تبدیل میشد.. درد رو تو جای جای بدنم حس میکردم

-دارم میمیرم..

از ناتوانی که درد باعثش بود متنفر بودم.. پس کجا رفت؟ حالا دیگه کل اتاق پر از صدای نفس های کشدارم شده بود که در با شتاب باز شد و من بین پلک های نیمه بازم همون دختر و یه مرد با کت شلوار و کیف به دست دیدم که وارد شدند.. کمی بعد سوزش چیزی توی دستم و مایه ای که وارد رگم شد درآخر از بین رفتن درد بی امانم.. کم کم صداها داشت به گوش کرم می رسید.. همون مرد که متوجه شدم دکتر بود منو مخاطب قرار داد:

-پسر جان چرا از جات بلند شدی؟ به بخیه هات فشار اومده برای همین اینطور شدی..

-من باید برم

-کجا بااین وضعیت؟ شکمت سیزده تا بخیه خورده.. خیلی شانس آوردی صدف خانوم پیدات کرده..

با شنیدن حرفاش اخم کردم.. صدف..

بی توجه به گره کور اخمم، رو به صدف گفت:

-واسش سوپی چیزی آماده کنید.. داروهاشم سرساعت بخوره..

صدف سرتکون داد و تشکر کرد.. بعداز خداحافظی تا دم در همراهیش کرد و من شنیدم که خیلی آهسته گفت:

-باورم نمیشد این اتفاق زمانی بیفته که شما تازه برگشتین و صاحبخونه هم نیستن..

صدف با نیم نگاهی به من رو گرفت.. اما من نگاه نگرانش رو به خوبی درک کردم.. صاحبخونه؟ اون لعنتی کجا بود؟ سرم از تکرار این سوال رو به انفجار بود.. باید می رفتم.. بیش از این توان موندن نداشتم.. همه چیز می تونست به بهترین شکل پیش بره اما.. آخ نریمان..

-موردی نیست.. من خودم رسیدگی می کنم.. دست شما درد نکنه.. ممنون که قبول کردین اینجا معالجش کنین..

دکتر دستی به ریش های مرتب شده ش کشید و سری تکون داد:

-خواهش می کنم.. من وظیفمو انجام دادم روز خوش..

دکتر نگاه آخر رو به من انداخت و رفت و من دستم روی درد مشت شد.. صدف در رو بست و باز برگشت..

-الان بهترین؟

حالم دست خودم نبود:

-میشه گوشیم رو بدی؟ باید یه زنگ بزنم

نزدیک شد ازداخل کشو گوشیم رو بیرون آورد برای گرفتنش دست آزادمو بالا آوردم که گفت:

-من هنوز از دست شما ناراحتم.. بعد از این اتفاق من چنین برخوردی رو انتظار نداشتم..

انتظار چطور برخوردی رو داشت؟ باید به خاطر وادار شدن به ادامه ی این زندگی نفرین شده برخوردی جز این داشته باشم؟ زندگیم رو هوا بود.. اخم غلیظی بین ابرو آوردم.. عذرخواهی کردن جزو برنامم نبود هیچ وقت از هیچ احدی..

-من خیلی کار دارم و باید برم..

پیروزمندانه خندید:

-واقعا؟

صفحه قفل گوشیمو باز کرد:

-البته که همینطوره.. حتما خیلی ها نگرانتونن.. مثلا اینکه 149 بار زنگ زده 43 تا پیامک کیه؟

پلکم بالا پرید مطمئن بودم با سیستم امنیتی که روی گوشیم بود نمیتونست جواب بده.. عملا توانایی انجام هیچ کاری نداشت..

-فکر نکنم لازم باشه بهت جواب پس بدم.. زودباش بده من

شیطون خندید و تخت رو دور زد و به طرف دست آزادم اومد تمام حرکاتش آروم و باناز بود:

-چون مریضی بهت گیر نمیدم اما بعد باید جبران کنی

و گوشی رو به دستم داد.. یکباره به اول شخص مفرد تبدیل شدم.. سرد و عصبی گفتم:

-آدم وقتی لطف میکنه منتظر جبران نمی مونه..

درد داشت فغانمو به هوا بلند می کرد.. چشم بالا کشیدم و بالحن خاصی گفتم:

-درست نمیگم صدف خانم؟

جاخوردنش دقیق تاثیر لحن کلامم بود.. زدم به هدف.. سکوتش لذتم رو عمیقتر کرد:

-میشه تنهام بذاری؟ حرفم خصوصیه

بی حرف به سمت در رفت و با کوبیدن در حرصشو خالی کرد.. تمام پیام ها و زنگها یکی بود.. تو زندگیمم فقط یکی بود.. نریمان.. پوفی کشیدم و اسمشو لمس کردم حتی اولین بوقم نخورد که صدای خستش توگوشم پیچید:

-تاویار؟ خوبی؟ کجایی؟ تو کجایی؟ من مردم از نگرانی الو؟

با چه جراتی این حرف رو میزد؟ با چه حقی از بی خبریش می گفت؟

-میدونی تو چه حالیم؟ میدونی دیشب وقتی یهو حرف نزدی و اون صدای دعوا من چی کشیدم؟ خواستم بیام اونجا..

خشممو به صدام ریختم و گفتم:

-که می خواستی بیای اینجا؟ تو کاری که وظیفت بود هم نکردی..

بی توجه به حرفم لب زد:

-آخ خدارو شکر که خوبی.. از سکوتت که خواستی حرف بزنم فهمیدم تویی..

-آره من خوبم

صدای نفسش رو که ازسر آسودگی کشید دستمو مشت کرد.. اون چه آرامشی داشت؟ نمی فهمید چه اتفاقی افتاده؟ چه گندی زده بود؟

-توخوبی؟

-...

-ازم ناراحتی؟

خشک و جدی گفتم:

-به این فکر کن که چطور می خوای منو قانع کنی..

-باشه بذار بیام اونجا..

صدای برداشتن سوییچش رو شنیدم.. تند گفتم:

-نه نه نیا من حرفمو چندبار تکرار نمی کنم.. بهتره بیش از این خودتو از چشمم نندازی..

نیاز به دیدن نبود.. کلافه دستش رو تو موهاش کشید شک نداشتم.. من خوب می شناختمش..

-یه چیزی شده میدونم حس میکنم..

حس کافی نبود دنیا با حس کردن که امری غریزی و بی اراده بود عمل نمیکرد فقط عقل.. اطلاعات نیاز بود

-هیچکاری نکن.. هیچکاری.. تا زمانی که من برگردم..

معترض صدام کرد:

-تاوی..

بین حرفش پریدم و با تحکم گفتم:

-دیگه قطع می کنم.. خوب فکر کن..

و گوشی رو قطع کردم پوفی کشیدم سری به اطرافم چرخوندم کل وسایل اتاق جز کتابخونه یه میز توالت و همین تخت چیزی نبود فضا بزرگ اما خالی بود انگار خیلی وقته یه آدم توش نفس نکشیده.. بوی تنهایی میداد.. افکار لعنتیم باز سراغم اومد.. سرم یکباره پراز چراها شد

چرانیومد؟ چرا؟ چرا نقشه هام خراب شد چیشد؟ سرم درد میکرد هیچ اطمینانی نداشتم که به انفجار نرسه.. میترسیدم از انفجار مخزن افکارم از اینکه همه چی رو بشه.. بی توجه به سوزش شکمم بلند شدم.. باید این درد رو نادیده می گرفتم.. درحالی که همه چیز طبق نقشه پیش رفته بود اما هیچ چی سر جای خودش نبود.. تا دقایقی کلافه چنگی به گلوم زدم به سمت پنجره که کمی از تخت فاصله داشت رفتم و بازش کردم به اکسیژن نیاز داشتم چند دم عمیق از هوای خنک گرفتم اما خوب نشدم:

-تو کجایی؟ تاوان تمام ثانیه های از دست رفته و اون ده سال رو ازت پس میگیرم لعنتی

مدام عرق می ریختم و قطرات سرد عرق روی پارکت کف می چکید.. پشت کردم و به لبه ی پنجره ی باز تکیه زدم به روبروم که در بود خیره شدم.. همچنان افکار منفی مثل گروه بزرگی از مورچه ها از درون مغزم رو میخوردن حسشون میکردم.. واقعی بودن..

چیزی در درونم خالی شد.. انگار دریای درونم به آنی خشک شده باشه لیوان رو از آب پر کردم لاجرعه سرکشیدم... عطشم بیشتر شد دوباره و چندباره لیوان رو پرکردم تند نفس می کشیدم و سرم گیج میرفت.. سر پاهام هم گیج میرفت.. توان ایستادن نداشتم.. اینکه من تو این خونه و این سکوت دیوونه کننده تنها بودم داشت اعصابم رو به انتها می رسوند.. دیدن این اتاق و هوای مرگی که تو فضا بود قلبم رو می لرزوند..

-همه چی خراب شد؟

پوستم می سوخت از آتیش درونم.. با کمک دیوار ایستاده بودم که تقه ای به در وارد شد..

به خودم اومدم این چه حالی بود؟ خودم رو به تخت رسوندم نشستم بادست موهام رو از آشفتگی بیرون آوردم و با چند نفس عمیق منتظر شدم.. نگاهم به در بود انتظار داشتم کی پشت اون در باشه؟ دستگیره ی فلزی در پایین اومد و قلبم همچنان آروم بود.. طولی نکشید که در کامل بازشد و زنی میانسال و تقریبا تپل با قد کوتاه سینی به دست و با لبخند وارد شد از ظاهرش معلوم بود خدمتکاره.. پوزخند زدم.. با دیدنم لبخندش عمیق و پهن تر شد:

-شما بیدارین؟

-...

نزدیک شد و سینی رو مقابلم گرفت:

-بفرمایید سوپ قلم درست کردم

خیره نگاش کردم ادامه داد:

-والا پسرم خدا به جوونیت رحم کرد

وقتی دید هیچ اقدامی برای گرفتن سینی نمی کنم خودش اون رو روی عسلی گذاشت حرفی نزدم باز ادامه داد:

-وای.. وای رنگ به روتون نیست.. چی شد آخه..؟ ما این اطراف از این اتفاقات نداشتیم.. محله ی امنیه..

چشمم بین اجزای صورتش در گردش بود.. پوست سبزه بینی گوشتی لبای بزرگ چشمای بادومی به رنگ ... چه فرقی میکرد.. برای من همه چی سیاه بود..

با حرکت جسمی مقابل صورتم دست از خیرگی برداشتم.. لحنش نگران بود:

-خوبی پسرم؟

-خوبم..

با تعجب گفت:

-وای میتونید حرف بزنید؟

با ابروهای بالا رفته نگاش کردم که باخنده گفت:

-آخه از وقتی اومدم یه کلمه هم حرف نزدید برای همین...

-مگه شما به کسی اجازه حرف زدن می دید؟

باحرف ناگهانیم جا خورد .. دست خودم نبود.. تمام برنامه هام تو یه لحظه به باد رفته بود.. هیچ کس درک نمیکرد توچه عذابی بودم و حالا این زن پرحرف آخرین چیزی بود که الان میخواستم.. پوفی کشیدم که گفت:

-ببخشید..

-مهم نیست

-این سوپ رو خانوم گفت براتون بیارم..

و به داروها اشاره کرد:

-بعدم اینارو بخورید

کمی بهم نزدیک شد و به سمتم دست دراز کرد.. خودم رو عقب کشیدم و با لحن جدی گفتم:

-چیکار میکنی؟

دست خشک شدش رو پس کشید و غمگین گفت:

-هیچ بخدا خواستم یه وقت تب نداشته باشید

از جا بلند شدم:

-نمیخواد خوبم.. به هیچی نیاز ندارم باید برم

مات کارهای من بود بی توجه به اون لباسم رو مرتب کردم..

-ای بابا اینطوری با شکم خالی که نمیشه.. زبونم لال از مرگ برگشتین شکر که صدف خانومم از فرنگ اومده بود وگرنه تو اون کوچه خلوت خدا میدونه چی میشد؟

با شنیدن حرفاش شقیقه هام تیر بدی کشید.. بقیه حرفاش رو نمی شنیدم

چی؟ اون کیه؟ دختر تازه از فرنگ برگشته تو برنامم نبود درهمون حال گفتم:

-صاحب این خونه ایشونه؟

دهنش برای ادامه ی حرفش باز موند این زن چقدر حرف میزد.. سوالی نگام کرد انگار سوالم باحرفاش هم گام نبود باز تکرار کردم:

-صاحب این خونه کیه؟

لب بازکرد به گفتن که در باز شد ومن رو برگردوندم.. صدف رو دیدم که نزدیک شد و متعجب ابرو بالا انداخت:

-چرا سرپایی؟

و به اون زن که شکوه نام داشت گفت:

-تودیگه برو..

باچشم کوتاهی خارج شد من هنوز از جا تکون نخورده بودم.. مقابلم ایستاد.. یه تی شرت آبی با یه شلوار سفید و صندل نقره ای پاش بود موهاش رو بالای سرش بسته بود.. دست به سینه به من زل زد.. با لحن خاصی گفت:

-چطورم؟

منظورشو گرفتم.. پوزخند زدم و بالحن قطبیم گفتم:

-باید برم..

و خواستم از کنارش ردشم که مچ دستمو گرفت باحرص گفت:

-تو فکر کردی کی هستی؟ ها؟

سرمو چرخوندم و بی حالت نگاهش کردم

-هیچکس

عصبانی بود اینو از لرزش دستاش رو مچم فهمیدم والبته نفسای تندش.. از دخترای لوس متنفر بودم.. نه.. من از همه متنفر بودم.. هرچند نفرت تنها حسی بود که داشتم.. هنوز دستم رو گرفته بود.. تو یه حرکت دستم رو آزاد کردم.. به سختی خم شدم و از روی تخت موبایلم رو برداشتم جای زخمم می سوخت زیر چشمی حواسم بهش بود.. ایستاده بود و همچنان نگام میکرد.. دست روی شکمم گذاشتم دیدم که یه قدم به سمتم برداشت اما ایستاد.. تودلم خندیدم پس بالاخره اونم یاد گرفت که باید از من دور باشه.. یادم بود اونشب یه کت هم داشتم با چشم به دنبالش گشتم.. انگار متوجه شد:

-دنبال کتت میگردی؟

بدون اینکه نگاش کنم گفتم:

-بله

کمی نزدیک شد با لحن مهربونی گفت:

-اما توهنوز....

-من خوبم کتم کجاست؟

دست جلوکشید و روی سینم گذاشت جانخوردم انتظارشو داشتم

-یکم بمون بهتر بشی

اینبار کمی نزدیک شدم چشماش خندید.. مسیر نگاهمو از دستاش به چشماش تغییر دادم و با لحن تحقیرآمیزی گفتم:

-این کارا چیه؟

ضربه آخر..

-اثرات از فرنگ برگشتنه؟

رنگ از صورتش پرید.. حتما انتظارشو نداشت

پس باخودش چه فکری کرد؟ مجسمه ش رو کنار زدم در همون حال کتم رو کنار کتابخونه دیدم برش داشتم و خودمو به در رسوندم ناگهان چیزی به ذهنم رسید به سمتش چرخیدم نگاهش حالا به زمین بود

-گفتی که جونمو نجات دادی؟

چشم بالا کشید و منتظر به لبم خیره موند از جیب کتم کارتم رو بیرون کشیدم و به سمتش گرفتم:

-بیا این کارت منه توش شماره و آدرس محل کارم نوشته شده..

کارت رو تکون دادم:

-بگیر..

دودلی رو می تونستم از تک تک کاراش بفهمم ازخداش بود.. برای شناختن این دختر همین قدر زمان کافی بود.. اخم کردم:

-باشه پس بیخیال.. خواستم جبران کنم تو یه فرصت مناسب تر اما انگار شما نمی خواید

حواسم بهش بود با این حرفم تند به سمتم اومد و تقریبا کارتو از دستم کشید..

هول شده گفت:

-باشه..

دستپاچه بود.. منو کنار زد و در رو باز کرد و خودش جلوتر رفت منم پشتش راه افتادم تازه داشتم خونه رو می دیدم.. یه فضای بزرگ که به واسطه ی چندین لوستر مجلل تر دیده میشد.. احساساتمو خاموش کرده بودم.. هیچ حسی نداشتم.. نامحسوس نگاه میکردم.. پارکت ها به رنگ همون اتاق بود.. درد داشتم و مدام عرق می ریختم.. کند راه میرفتم خوب بود زمان بیشتری داشتم برای آنالیز خونه.. از دو طرف، پله ها به بالا راه داشت درست مثل هلال ماه.. سمت راست سالنی بود که به آشپزخونه منتهی میشد.. سمت چپ سالن مهمون بود پنجره های بزرگ با پرده های سلطنتی به رنگ کرم شیری و چند دست مبل به همون رنگ.. کمی جلوتر رفتم حالا میتونستم تابلوها و دیوارکوب های گرون قیمت رو ببینم یه بوفه شیشه ای پر از مجسمه و کریستال..

برای لحظه ای ایستاد و من حرکت نکردم.. لبش برای گفتن حرفی باز و بسته میشد.. خونسرد و با چشم های ریز شده گفتم:

-چیزی شده؟

با دو انگشت تره ای از وهاش رو به بازی گرفت و در همون حال گفت:

-من.. ذهنم خیلی درگیر شده.. وقتی دکتر اومد از ما پرسید که کیی اینکار رو با شما کرده.. من و بشیر جوابی نداشتیم.. چون..

گامی به سمام اومد و لب گزید:

-برای ما هم سوال بود که کی می تونه اینکارو کرده باشه؟ چاقو زدن کار خیلی خشونت باریه..

همزمان که حرف میزد چهره ش با زاری جمع میشد::

-خیلی وحشتناکه.. شما نتونستین صورتشونو تشخیص بدین؟ پول می خواستن؟

لبم کج شد.. اینکه من رو به بیمارستان نبرده بودن تنها نکته ی مثبت این اتفاق بود.. ملایم گفتم:

-نتونستم صورتشونو تشخیص بدم.. اما بله پول می خواستن..

نامطمئن لبخند زد و هر دو دستش رو در هم قلاب کرد و مقابلش قرار داد و با همون لبخند کمرنگ گفت:

-یه روز بیا تا کل خونه رو نشونت بدم..

کاملا ناشیانه بحث رو عوض کرد:

-باشه یه روز که بتونم صاحب خونه رو هم ببینم و عذرخواهی کنم بابت دیشب..

شکوه تازه به ما ملحق شد.. به هردو که خیره به هم بودن نگاه کردم..

-برای من یه آژانس بگیرید..

شکوه با اخم روبه من گفت:

-وا؟ این چه حرفیه شما مهمونی تازه مریضم هستی زبونم لال مثل میت شدین..

-حتی سوپ هم نخوردی..

اینبار صدف بود که این حرفو زد:

بی حوصله تراز این بودم که به حرفاشون گوش بدم تحمل یک دقیقه موندن رو نداشتم.. با لحن به ظاهر آرومی گفتم:

-مشکلی نیست..

شکوه غرغر کنان برای گرفتن آژانس از ما دور شد..

رو پا بند نبودم

-میخوای کمکت کنم کتت رو بپوشی؟ بیرون سرده

-ممنون.. ولی من به کمک کسی هیچ نیازی ندارم.. تو هم بهتره یاد بگیری که تا کسی ازت کمک نخواسته پیشنهادشو ندی..

کلام آخرمو پرغیض بیان کرده بودم... اصلا مهم نبود خواست چیزی بگه که از جیب کتم پاکت سیگار مارلبورو، رو بیرون کشیدم.. یه نخ گوشه لبم گذاشتم نگاهش به من بود اما ترجیح داد اینبارسکوت کنه.. با فندک روشنش کردم و کام تلخی ازش گرفتم.. حس آرامش بهم برگشت تازه متوجه شدم چندساعت بدون دود بودن چقدر برام سخت بود.. اخم ریزی بین ابروش آورد گفتم:

-ببخشید تو خونتون سیگار کشیدم..

سری تکون دادم و باز پک زدم.. با صدای شکوه دود حبس شده ی سینم رو بیرون فرستادم.. سراسیمه خودش رو به ما رسوند و با دیدن سیگار گوشه ی لبم ضربه ای به صورتش زد:

-ای وای خدا مرگم بده پسرم باشکم خالی این زهرماری چیه آخه مادر؟

عاصی شده گفتم:

-آژانس اومد؟

گره روسریش رو محکم کرد

-بله بذارید به بشیر بگم بیاد کمکتون..

این رو گفت و باز رفت.. فرصت مخالفت نداد.. رو به صدف نیم نگاهی انداختم و بی حالت براندازش کردم..

و به سمت در پاتند کردم صداشو از پشت سرم شنیدم:

-ممنون از تشکری که کردی آقای تاویار کامیاب..

ایستادم ولی برنگشتم.. در سکوت تنها به حرفاش پوزخند زدم دست گیره طلایی در رو پایین کشیدم و بیرون رفتم بادسرد مثل سیلی به صورت تبدارم میخورد انقباض ناگهانی بدنم باعث درد بدی تو ناحیه ی شکمم شد.. از درد کت تودستم مچاله شد اما به راهم ادامه دادم فضای روبروم باغ بزرگی پراز درختای بلند و زیبا بود.. بااینکه پاییز بود هنوز بوی خوش گل هارو حس میکردم از چند پله پایین رفتم بشیر رو دیدم که با شکوه به سمتم می اومدن.. استخر رو که با چراغ های پایه بلند تزیین شده بود رد کردن.. شکوه به من اشاره کرد و بشیر همونطور که نزدیکم میشد بلند گفت:

-صبرکن آقا بذار کمکت کنم بااون حالتون..

کلافه تر فکم رو به هم فشردم.. ردیف دندون هام از شدت فشار عصبی تیر می کشید..

-یعنی دیشب اینقدر حالتون بد بود که من شک نداشتم تموم می کنید

اوففف باز همون حرفا

-اما الان خوشحالم که خوبید.. راستش خدا...

نذاشتم حرف بزنه:

-میدونم خدا رحم کرد من حالم خوبه.. لازم نیست شما بیاین.. خودم می تونم برم..

فکر کنم فهمید بهتره مخالف نکنه.. چون چیزی نگفت.. صدای زنگ گوشیم بلند شد.. توجهی نکردم حتما نریمان بود.. باهاش خیلی کار داشتم اما نه الان و تو این حال.. بالاخره راه چند متری رو در چند سال طی کردیم و از بین چند نگهبان گذشتیم و من سوار شدم.. راننده پسرجوونی بود.. بشیر که با اشاره ی دست خداحافظی کرد راننده گفت:

-سلام کجا تشریف میبرین؟

-دو تا کوچه بالاتر..

از تعجب چشاش گرد شد و ابروش بالا رفت سوالی پرسید:

-ببخشید؟

یک کلام گفتم:

-راه بیفت..

نامطمئن حرکت کرد درست مقابل لندکروز مشکی گفتم:

-نگه دار..

تعجبش بیشتر شد..

ازجیبم تراول پنجاهی درآوردم و به سمتش گرفتم و زود پیاده شدم ریموت رو فشار دادم و سوارشدم هنوز بوی آخرین سیگارم با بوی عطرم تو ماشین مونده بود.. تاکسی رفت و من چند دقیقه سرم رو به پشتی صندلی تکیه دادم.. به ساعت نگاهی انداختم ده و نیم صبح بود.. من وارد اون خونه شدم و برگشتم و اون رو ندیدم.. داشت چه اتفاقی می افتاد؟ نریمان باز زنگ زد.. رد تماس دادم و استارت زدم.. به قصد خونه ماشین از جا کنده شد..

با سرعت بالا رانندگی می کردم.. سرم از صدای بلند افکارم درد میکرد.. فرمون بین دستم مشت شد.. از درون و بیرون می لرزیدم.. من چطور ده ساعت رو تو بی خبری موندم؟ می خواستم به اون خونه برم و رفتم.. اما در حالی که هیچی اونطوری که من می خواستم پیش نرفت.. فکم منقبض شد.. صداهای آزاردهنده ی سرم، داشتن دیوونم میکردن.. چرا از نیومدنش بی خبر بودم؟ منی که حتی شمارش تعداد سلول به سلول بدنش رو داشتم.. آخ نریمان.. زخمم می سوخت و فشار دستم رو دور فرمون بیشتر کردم.. خیابون رو خوب نمی دیدم.. خشمم از دردم بالاتر بود.. اجازه نمی دادم اینجوری تموم بشه.. این زمان از دست رفته رو جبران می کردم..

-نمیذارم تمومش کنی..

نفسم رو پرفشار بیرون فرستادم.. باید خودم رو کنترل می کردم.. خشم نباید مانع فکر کردنم میشد.. سرعتم رو پایین آوردم و پشت چراغ قرمز ایستادم و برای لحظه ای کوتاه سرم رو به پشتی صندلی تکیه دادم:

-تو نمیتونی تموم کنی قسم میخورم.. من قسم میخورم تا جون دادنتو نبینم هیچی تموم نشه..

به نفس نفس افتادم.. شهر شلوغ نبود و من درست سی و هشت دقیقه بعد جلوی خونه نریمان با نمای سرامیک رسیدم.. ماشین رو خاموش کردم شقیقه های دردناکم رو به دست گرفتم.. از اینکه هربار به قصد خونه حرکت میکردم و این ضمیر ناخودآگاه بیمار، من رو به اینجا می کشوند حالم از همیشه خراب تر می شد.. من واقعا تاویار شدم.. نبودم.. درست زمانی که اون پست فطرت از خشم و نفرت تو وجودم آتش روشن کرد.. این من، محکوم به پاسداری از آتش درونم بودم.. با دیدن خونه ی روبروم پلک بستم و نفس عمیقی کشیدم و دستم رو روی محل درد گذاشتم و برای لحظاتی به گذشته پرت شدم.. من اینجا چیکار داشتم؟ پیش این مرد.. دست راست اون بی همه چیزی که گذشته و حال و آینده و زندگیم رو به تاراج برده بود.. پر از هیچ بودم.. پوزخند زدم.. یه چیز رو خوب می دونستم.. حتی تصورش هم نمی کرد بزرگترین دشمنش تا به این اندازه بهش نزدیک باشه و از وجودش بی خبر.. اعتماد...

-دارم میسوزم آه خدا..

من تسلیم نمی شدم الان نه.. دستی به صورتم کشیدم گوشیم زنگ خورد پوفی کشیدم و تماس رو وصل کردم.. امروز به شرکت سر نمی زدم..

-چرا نمیای تو؟

نریمان بود خم شدم ودیدم که پشت پنجره ایستاده بود:

-تاویار؟ لطفا بیا تو..

نفسم رو شل بیرون فرستادم:

-باشه

تلفن که قطع شد با باز شدن در، وارد خونه ای که تنها دو باغچه داشت اما پراز گل با حصارهای چوبی بود شدم.. ماشین رو گوشه حیاط پارک کردم به سختی پیاده شدم.. ضعف بدنی هم به خاطر درد و گرسنگی توانم رو گرفته بود.. دستم رو روی کاپوت ماشین گذاشتم کمی روشکمم خم شدم باتمام قوا به زانوهام فشار آوردم تا محکم تر بایستم..

-آخ

-چرا نمیای..؟

نریمان بود که به محض دیدنم خیلی سریع خودش رو به من رسوند.. زیر بازوم رو گرفت.. دستش رو پس زدم:

-داری چیکار میکنی؟

چنان سرد بیان کردم که انگار یه غریبه مقابلم بود.. متعجب نگاهش به من بود.. ابروهای بالا رفته و دهن نیمه بازش گویای خیلی چیزها بود..

-تو چت شده؟

ضربه ای به پیشونیش زد:

-رنگت چرا پریده؟ نگاش کن این چه حالیه که تو داری؟

به نگرانیش پوزخند زدم:

-به لطف ولگردای بی مصرف جنابعالی چاقوخوردم