رمان کژال منی به قلم Mahsa g.i

ژانر: #ترسناک #ارباب_رعیتی #عاشقانه #هیجانی #رازآلود

خلاصه:

داستان روایتگر زندگی یک مدیومه، دختری با قدرت شجاعت از دو طرف مورد آزار روحی و جسمی قرار می گیره.در یک طرف نفرین خانوادگی که از نسل گذشته به دختر داستان رسیده و برای جنگیدن با این نفرین باره و بارها اعتقادت دختر نصبت به خدای که خالق جهانه سنجیده می شه تا صاحب سه موکل رحمانی و یک فرشته بشه...در طرف دیگر، دختر داستان به زیبایی و شجاعت زبان زد تمام خاص و عامه، شجاعتش به قدری زیاد که دو خان برای تصاحبش وارد جدال عاشقی می شن!یک خان برای انتقام و دیگری برای عشقی جوانه زده در کودکی...حالا از دختر داستان فقط مادری شجاع و غباره زده باقی مونده تا به جهان ثابت کنه دنیای سحر و جادو نفرین شده و هر کسی بهش پا بزاره در منجلابش غرق می شه.

"مقدمه"

زن بودنم را با کنیزی اشتباه می گیرند؛ به من لقب ضعیفه را می دهند.

زور بازویشان را به رخ بدن نحیفم می کشند.

هزار نقش را بر بدنم حک می کنند؛ از آن با نام غیرت و مردانگیشان یاد می کنند؛ هزاران قانون برای زن بودنم می گویند؛ اما قانونی برایشان نیست جز بی عدالتی!

بدون رضایتم به جسمم تعرض می کنند؛ نام خود را "مرد" می گذارند!

وقتی دستان حمایتگر خانواده ام را نیازمندم؛ به من انگِ هرزگی می زنند؛ من را به گناه نکرده ام محکوم می کنند و شکنجه را لایقم می دانند.

چشمان معصومم بی گناهیم را فریاد می زنند اما از کلمه با نام "آبرو" یاد می کنند!

تجاوز گرم را جاهل می دانند و تمام بخشش ها را نصیبش می کنند؛ آن وقت نام "زن" به میان می‌آید، لقب های شایسته خود را به من می دهند.

دستم را در دست متجاوزگرم می گذارند و رَخت عروس بر تنم می کنند و برای شکنجه ام آرزوی خوشبختی می کنند!

مرا فدای عقاید و افکار غلطشان می کنند و دست منت بر سرم می گذارند.

مرا خدمتکار منزلشان می دانند در حالی که خود بر مبل ها می نشینند و شاهی می کنند.

حرفی بزنی، جای انگشت هایشان بر روی گونه ات خودنمایی می کند.

اعتراضی کنی می گویند پایت را از گلیمت درازتر کرده ای.

ناله کنی و اشک بریزی، صدایت را خفه می کنند.

از آزادی می گویند؛ اما آزادی جز زجر و شکنجه را نمی بینم!

با کمال احترام نویسنده:

" Mahsa g.i "

"کژال"

دستی به لباسم طلایم کشیدم و لَچِکَم رو بالای سرم بستم.

کاملا آماده بودم، باید به بابا کمک می‌کردم تا اَنارهای داخل باغ خان رو بچینه.

از اتاق خارج شدم و وارد حیاط شدم سمت اُفق رفتم صورتش رو نوازش کردم.

دست روی نشون وسط پیشونیش کشیدم و بوسه به پیشونی اُفق زدم و جلوش علف ریختم.

سمت بی‌بی رفتم، بنده خدا ‌کنار تنور مشغول پخت نون‌ شیری خوشمزه بود.

بی‌بی با اون دست‌های پینه بسته‌اش با عشق نون‌ها رو به داخل تنور می‌ زد.

بعد مرگ مادر بی‌بی ازم نگه‌داری کرد، پسرش زیر دست‌های خان ده جون داد.

اما هنوز سرپاست! همین نیرویی بی‌بی من رو به اینجا رسوند.

سمت بی‌بی رفتم می‌خواست نون رو به داخل تنور بزنه که دستش رو گرفتم که ترسیده سرش رو بلند کرد و هینی کشید گفت:

- دختر گیس بریده ترسیدم، این چه کاری بود که تو کردی؟

در جواب حرف بی‌بی خنده ریزی کردم که لبخند شیرین و دلنشینی زد دلم ضعف رفت، سریع گونش رو بوسیدم.

به چین و چروک های روی صورت بی‌بی نگاه کردم که با هر خنده صورتش بیشتر چین می‌خورد.

چین‌هایی که از هزاران درد حرف می‌زدن با مهربونی ذاتیم گفتم:

- کژال به فدای بی‌بی بشه، خودت رو خسته نکن من انجامش می دم.

بی بی با دل نگرونی گفت:

- دردت به جونم فقط این کار نیست تو با بابات باید برین داخل باغ خان تا اَنارها رو بچینین برو مادر خودت رو خسته نکن.

اخمی ظریف روی پی شونیم نشست آروم لب زدم:

- بی‌بی نشنوم، خسته برای چی؟! من یک دختر لرم بی‌بی با این‌ چیزها از پا در نمیام، شما برو سر وقت نمازت، من رو هم دعا کن.

بی بی با مهربونی لب زد:

- دخترم ایشالله عاقبت به خیر بشی.

با سرخوشی گفتم:

- التماس دعا بی‌بی جان.

بعد رفتن بی‌بی، سریع شروع به پختن نون‌ها کردم و داخل تنور می‌زدم.

بعد از پخت نون‌ها سرپوش روشون گذاشتم تا داغ بمونه!

سمت گاوها رفتم شروع به دوشیدن شیر کردم. همزمان با دوشیدن شیر، لالایی معروفی که مادر برام می‌خوند و موهام رو می‌بافید رو می‌خوندم، حس آرامش بخشی بهم دست می‌داد.

با خوندن آوازم شیر گاوها هم بیشتر می‌شد تا نصفه سطل شیر دوشیدم بقیه‌اش ‌هم برای گوساله‌ها که از مادرش جدا کردم گذاشتم.

سطل رو بلند کردم و سمت آتشکده رفتم چند تکه چوب داخل آتیش گذاشتم شیر که سطحش پر از مو بود رو تمیز کردم و روی آتیش گذاشتم وقتی به جوش اومد داخل مشک ریختم که کره جا بیفته.

تنهایی واقعا تکون دادن مشک کار سختی بود با تمام تلاشم مشک رو تکون می‌دادم ولی هنوز تا طلوع خورشید وقت داشتم، اصلا متوجه گذر زمان نبودم وقتی نور خورشید به صورتم برخورد کرد.

دست از کار کردن برداشتم و دوغ رو از مشک داخل یک قابله مسی ریختم.

کرهایی که داخل مشک بود رو جمع کردم و داخل کاسه روحی ریختم روشون رو پوشوندم که چیزی داخلشون نره.

داخل سطل آب رو نگاه کردم اما دریغ از یک قطره آب از روی ناراحتی پوفی کشیدم با اینکه عرق از صورتم می‌ریخت با دستمالم صورتم رو پاک کردم و سطل رو برداشتم سمت چشمه رفتم.

همین که وارد جنگل شدم همه جا سر سبز بود، فصل بهار و تمام زیبایی‌هاش با خلوص نیت شامل حالمون کرده بود.

تصمیم گرفتم روی یک تنه درخت بشینم نگاهم به گلی که گوشه‌ایی از تنه درخت رشد کرده بود افتاد، برداشتمش و روی موهای سرم گذاشتم و آروم چشم‌هام رو بستم به صدای پرنده‌ها گوش می‌کردم.

سنگینی نگاه شخصی رو حس کردم وقتی سرم رو بلند کردم هیچکسی نبود بی‌خیال شونه‌ای بالا انداختم و دوباره چشم‌هام رو بستم و به صدای جنگل گوش می‌کردم بعد از بیست دقیقه بلند شدم و به راهم ادامه دادم که به چشمه برسم.

از بین درخت‌ها رد می‌شدم که احساس کردم چیزی از بین درخت‌ها با سرعت عبور کرد! ایستادم و با دقت همه ‌جای جنگل رو از نظر گذروندم ولی بعد با خودم فکر کردم توهم زدم، صدای شر شر آب رو ‌شنیدم خوشحال بودم که به نزدیکی چشمه ‌رسیدم.

کنار یکی از تخته سنگ‌های چشمه نشستم و دستم رو داخل آب کردم سرمایی آب به قدری لذت بخش بود که دلم نمی‌خواست دستم رو از آب بیرون بکشم با دستمالی سفیدی که همراهم بود رو وارد آب کردم و کاملا خیسش کردم، روی صورتم کشیدم سرمایی آب حس خوبی به بند‌بند وجودم می‌داد.

یکم از آب چشمه رو خوردم که چشمم به یک شخص لاغر اندام افتاد که با چشم‌های کاملا سیاه بهم زل زده بود، از نگاهش حس بدی بهم دست داد نگاهش درست مثل یک شکارچی به طعمه‌اش بود، فقط خدا می‌دونست کیه؟!

بدون توجه به جوانکی که اونطرف چشمه بود سطل پر از آب کردم و براشتم و سمت خونه به راه افتادم، سطل رو زمین گذاشتم که بابا با لباسایی کارگری سمتم اومد و با صدای نسبتا بلندی گفت:

- دختر معلوم هست کجایی؟!

با شرمساری نگاهش کردم و گفتم:

- ببخشید بابا، رفتم آب بیارم.

لچکم رو درست کردم که موهای بلند خرمایی رنگ رو پوشوند، همراه بابا سمت باغ خان راه افتادم.

همه اهل ده با پسراشون اومده بودن پدر من تنها کسی بود که پسر نداشت ولی این رو یک نقطه ضعف نمی‌دید با این‌ حال همه سرزنشش می‌کردن.

همیشه می‌گفت؛ "تن بچه باید سالم باشه دختر و پسر بودن اهمیتی نداره."

یکی از افراد ده گفت:

- نگاه کنید ببینید کی اومد!

بابا دستش رو بلند کرد و گفت:

- سلام به اهل ده.

همون مرد جواب داد:

- سلام به پسر غلام حسین خوش آمدی.

با صدای یکی از اهالی ده هر دو سمتش برگشتیم:

- دلیر این دختر رو برای چی همراه خودت آوردی؟!

بابا با اون سادگی همیشگیش جواب داد:

- می‌خواد کار کنه.

مرد با کوته فکری گفت:

- اون یک دختره دلیر، دختر که نباید بیرون از خونه دیده بشه!

از حرف آقا رضا خوشم نیومد پُر از تمسخر بود سمتش برگشتم، سعی کردم از حدم فراتر نرم که باعث دل آزردگی بشه و گفتم:

- آقا رضا درسته من یک دخترم ولی دست کمی از یک پسر ندارم.

همیشه‌‌‌ی خدا این مرد با من پدرکشتگی داشت، برای همین اخمی کرد و گفت:

- مراقب زبونت باش و گرنه خودم کوتاهش می‌کنم.

اخم‌هام رو توهم کردم اصلا این جماعت عادت دارن مرد سالاری رو نشون بدن ولی عمرا بزارم روی من همچین چیزی رو پیاده کنن، برای اینکه حرصیش کنم پوزخندی زدم و گفتم:

- کسی از مادر زاده نشده که به من دست بزنه‌ من فقط از خدا می‌ترسم نه بندهایی‌ که ادعای انسان بودن می‌کنن.

آقا رضا که از اعصبانیت دندان‌هاش رو روی هم می‌سایید، بهش پوزخندی زدم که اخم‌هایی پسرش تو هم رفت.

دستم بابا رو گرفتم و با قدم‌هایی محکم و استوار وارد باغ خان شدیم برای اولین بار وارد باغ خان شده بودم خدای من مگه ممکنه؟!

اینجا چقدر بزرگه واقعا راست گفتن؛ خانی و پادشاهی، فقر و بدبختی.

از هر درختی که انسان می‌تونست فکرش رو بکنه داخل باغ بود، کلمه بهشت برای توصیفش کم بود.

درخت های بلند سر به فلک کشیده، آلاچیق‌های که ثروت رو به رخ می‌کشین، بی‌نهایت از خان‌ها بیزار بودم خودشون با آرامش با کنیزاشون می‌نشستن اونوقت ما باید کار می‌کردیم.

سر کارگر سمتمون اومد و با اون چشمایی هیزش به من نگاه کرد که اخم‌هام رو توهم کردم سعی کردم از بابا زیاد دور نشم.

مَشغول جدا کردن اَ‌نارها از درخت بودیم که سرکارگر با اون سیبیل‌های کلفتش و شکم گندش نزدیکمون شد و گفت:

- دلیر تو دختری به این زیبایی داشتی و رو نمی‌کردی؟

بابا دل نگرون گفت:

- آقا کاری به کژال نداشته باشین.

مرد اسمم رو زمزمه کرد و گفت:

- کژال، پس دختر چشم آهویی ده که دلربایی همه‌یی پسرایی ده شده تویی؟! لیاقت دخترت ملکه بودنه اگه به من بدیش.

بابا غمگین نگاهم کرد باز هم مثل همیشه زور اینجا حرف اول رو می‌زد خدا می‌دونست چقدر از این زورگویی‌ها نفرت داشتم ولی با اینکه ترس تو وجودم لونه کرده بود.

تمام جسارتم رو جمع کردم و سیلی محکم به سر کارگر زدم، که سر آدم‌هایی که نزدیکمون بودن سمتمون چرخید با صدای بلندی گفتم:

- من تو رو سگ در خونه بابام‌ هم حساب نمی‌کنم، چطور جرئت می‌کنی؟ من همسن دخترت هستم که بهم چشم داری!

با فریادهایی که سر سرکارگر می‌زدم همه دورمون جمع شدن، خواستم دومین سیلی رو بهش بزنم که کسی دستم رو گرفت با خشم سمت کسی برگشتم که دستم رو گرفته بود با برگشتم لچکم از سرم افتاد و باد موهایی بلندم و خرمایی رنگم رو وادار به رقصیدن کرد.

سرم پایین بود که چشمم به دو جفت کفش براق مشکی افتاد آروم آروم سرم رو بلند کردم و با تمام جسارتم به مرد خشن و جدی رو به روم نگاه کردم چشم‌های سبزش ترس به وجودم رخنه می‌کرد، نمی‌دونستم کیه؟

ولی این رو خوب می‌دونستم که صد در صد اینم یکی از همونایی که در ظلم کردن به دیگران نقش داره.

سعی کردم دستم رو از دست اون مرد جدا کنم، ولی تلاشم برای آزادی بی‌نتیجه بود.

- اینجا چه خبره؟!

با اینکه بخاطر اعصبانیتم بدنم می‌لرزید به چشم‌هایی اون مرد نگاه کردم و گفتم:

- این مردک به من چشم داره، چشم های کسی که با هیز بودن بهم نگاه کنه از کاسه در می‌آرم و کف دستش می‌زارم.

مرد رو به روم نگاهی به اون یکی مرد انداخت و لب زد:

- اردشیر این دختر راست می گه؟!

اردشیر به دروغ گفت:

- نه خان، برای چی حرف توی دهنم می‌زاری دختره گیس بریده!

سرش فریاد زدم:

- گیس بریده مادر و خواهرته من مثل بقیه دخترای ده نیستم که بزنید توی دهنم سکوت کنم.

بابا آروم گفت:

- کژال دخترم بسه.

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

- چشم بابا جان.

همون مرد رو به بابا کرد و گفت:

- پیرمرد اسمت چیه؟

بابا سرش رو پایین انداخت و گفت:

- خان، دلیر هستم.

پس خان بود! محکم لب زد:

- دلیر دخترت حقی نداره اینطور صداش رو بندازه روی سرش و جیغ بکشه این رو می‌دونستی؟

بابا با شرمندگی گفت:

- خان شرمندتونم.

خان نگاهی بهم انداخت و گفت:

- شرمندگی تو آرامش من رو بر نمی‌گردونه.

چطور اینقدر این خان‌ها ظالم بودن به جایی اینکه اون مَردک رو سرزنش کنن پدر من رو سرزنش می‌کنه! واقعا دیگه سکوت جایز نبود، داشتم از درون آتیش می‌گرفتم.

پس خان ده این مرد بود! اصلا اهمیتی نداشت باید جوابش رو می‌دادم وگرنه تا فردا خودخوری می‌کردم.

با حرص گفتم:

- من جیغی نکشیدم خان فقط از حقم دفاع کردم کاری که هیچکدوم از مردها و زن‌هایی این ده در برابر ظلم‌ها شما انجام نمی‌دن، مثل غلام‌هایی حلقه بگوش فقط دستور می‌گیرن و سرشون رو می‌ندازن پایین و انجام می‌دن.

خان چند قدم سمتم اومد و با خشم بهم نگاه کرد اونقدر ترسناک شده بود که همه سکوت کردن اونقدرام شجاع نبودم ولی خوب اگه می‌ترسیدم مطمئنن پدرم احساس سرشکستگی می‌کرد، خان با یک دستش دستم رو گرفت و با دست دیگش فکم رو توی دست قویش گرفت و فشار داد و کنار گوشم با صدای نسبتا بلندی گفت:

- دختر جسوری هستی ولی مراقب زبونت باش همین زبونه که سر انسان رو به باد می‌ده.

بخاطر فشاری که به فکم وارد شد صورتم از درد جمع شد، با درد گفتم:

- هستم، شما نگران خودتون باشید.

خان نیشخندی زد و گفت:

- دختر کوچولو دهنت رو ببند وگرنه به فلک می‌کشمت.

بابا با وحشت به خان نگاه کرد خان حرفش رو ادامه داد:

- دلیر با دخترت برو دفعه بعد با خودت گرگ نیار.

تا رسیدن به خونه دیگه حرفی بین من و بابا رد و بدل نشد با بابا وارد خونه شدیم و سمت پذیرایی رفتیم که کژین با صورت خوابالو سمتمون اومد و گفت:

- سلام بابا و آجی، ظهر بخیر.

با مهربونی گفتم:

- عزیز آجی ظهر توهم بخیر.

سمت بابا کردم و گفتم:

- بابا من برای این اتفاق متاسفم نتونستم این بی احترامی رو تحمل کنم.

بابا سری تکون داد و گفت:

- فدای سرت، دخترم که یک شیر زنه! من پسر ندارم ولی یک دختر دارم که ارزشش از صدتا پسر بالاتره می‌دونم که اگه یه روزی نباشم کژین درست تربیت می‌شه.

با دلخوری گفتم:

- بابا لطفا اینطوری نگو!

بابا آرومی دستش رو روی گونم کشید و گفت:

- همه یه روزی می میریم.

با لبخند گفتم:

- ولی نه امروز.

بابا لبخندی زد که کنار چشمم چین افتاد،

سمت بابا رفتم و خودم رو داخل آغوشش انداختم حس امنیت و آرامش رو بهم می‌داد با تمام وجود عطر تنش رو بو کشیدم دلم برای بابا خیلی می‌سوخت چند ساله بدون مامان زندگی‌ می‌کنه، چطور این همه سال غم دوریش رو تحمل کرده؟

حواسم سمت کژین پرت شد که اشک داخل چشم‌هاش حلقه زده بود دستم رو دراز کردم و اون رو هم به جمعمون اضافه کردم.

سر کژین روی پای راست و من روی پای چپ بابا بود بابا نوازشگرانه دستش روی موهامون حرکت می‌داد با همون حس آرامش به خواب رفتیم.

وقتی بیدار شدم شب شده بود که بی‌بی سفره رو انداخت کژین هنوز خواب بود به صورت مهتابیش نگاه کردم، دو چشم قهویی، موهای خرمایی رنگش مثل ابریشم نرم بودن طوری که آدم دلش می‌خواست انگشت داخلشون فرو کنه و صورت سفیدش با اون دست‌های تپلش باعث می شد دلم براش ضعف بره.

سمت آشپزخونه رفتم که به بی‌بی کمک کنم که نگاهم به پنجره افتاد دیگه جایی برای گرد شدن چشم‌هام نبود سمت بی‌بی برگشتم جیغ زدم:

- وای بی‌بی من چقدر زیاد خوابیدم چرا بیدارم نکردی؟!

لبام رو برچیدم که بی‌بی آروم روی لپم زد و گفت:

- مادر خیلی معصوم خوابیده بودین دلم نیومد بیدارتون کنم دوتا طفل معصومین بخدا، خدا با همون بزرگیش عاقبت بخیرتون کنه.

- ممنون بی‌بی، برو بشین بی‌بی بقیش رو خودم انجام می دم.

بی بی خواست مخالفت کنه برای همین گفت:

- آخه...

وسط حرفش پریدم و گفتم:

- بی‌بی آخه نداره.

مشغول درست کردن غذا شدم، سبزی‌ها رو داخل بشقاب گذاشتم و دیزی هم داخل قابلمه درست شده بود با اسم خدا از پله‌ها بالا رفتم و سفره رو انداختم با زیبایی سفره چیدم سمت کژین رفتم بیدارش کردم.

- آجی پاش و با شکم گرسنه نخواب.

کژین با صدای خوابالو گفت:

- آجی خوابم میاد تو روخدا.

کژین پشت بند این حرفش پتو رو روی سرش کشید.

سمتش رفتم و پتو رو کشیدم و گفتم:

- پاشو غذا بخور بعد بخواب زود باش.

کژین حرصی پوفی کشید و لب زد:

- آجی... باشه، پوست آدم رو می‌کنی.

خنده آروم کردم و گفتم:

- خوابالو خانوم، بدو ببینم.

سمت اتاق بابا رفتم که بابا با پیراهنی که تنش بود و داشت دکمه‌هاش رو می‌بست از اتاق خارج شد، آروم لب زدم:

- بابا شام آماده است.

بابا سری تکون داد و گفت:

- بریم دخترم.

لب زدم:

- چشم.

بابا با دلگرمی گفت:

- عزیز بابا بی‌بلا باشه.

با بابا سمت سفره رفتیم که یک سایه دیدم بابا صدام زد:

- بابا جان نمیای؟

رو بهش کردم و گفتم:

- شما برید من میام.

بابا گفت:

- باشه دخترم.

آروم آروم سمت در اتاق حرکت کردم و با جارویی که کنار دیوار بود رو به دست گرفتم وارد اتاق شدم.

اتاق به قدری تاریک بود که نمی‌دونستم کی به کیه؟

دمایی اتاق به قدری سرد و استخوان سوز بود که ترس کم‌کم داشت بهم غلبه می‌کرد.

با احساس اینکه کسی ناخونش رو داخل کمرم فرو کرد، به پشتم برگشتم.

سمت فانوس گوشه دیوار رفتم، سعی کردم روشنش کنم، چند بار انجام دادم انگار کسی فوتش می‌کرد.

در اتاق با شدت بسته شد هین بلندی کشیدم و سمت در رفتم تا بازش کنم ولی انگار قفل شده بود.

به در می‌زدم و کمک می‌خواستم ولی کسی نمی‌اومد.

سریع سمت فانوس رفتم زمزمه کردم:

- اَه... تو رو خدا روشن شو.

بعد از کلی کلنجار رفتن موفق شدم فانوس رو روشن کنم.

وقتی به پشتم برگشتم که یک زن با لباس کهنه در حال گریه کردن کنار اتاق بود سمتش آروم حرکت کردم:

- خانوم حالتون خوبه؟! من خیلی ترسیدم این کار شما بود؟

گریه زن تبدیل به خنده شد صداش شبیه صدای یک مرد و زن بود، دورگه و ترسناک سمتم برگشت که فانوس از دستم افتاد و گلیم فرش آتیش گرفت.

با تعجب به چیزی که رو به روم بود نگاه کردم، یک موجود درست مثل انسان با دست‌های دراز و ناخون‌های بلند، دو چشم کهربایی که خط اُفقی بزرگی وسط چشم‌هاش بود.

دستش رو دور گردنم انداخت و فشار داد، داشتم خفه می‌شدم و اون قهقه می‌زد، باورم نمی‌شد اون یک جن باشه مگه جن وجود داره؟!

چشم‌هام داشت سیاهی می‌رفت که صدای مردی در ذهنم پیچید.

- دخترم اون از نام خدا فراریه، اسم اللّه رو به زبونت بیار.

به صدای ذهنم توجه کردم اصلا نمی‌دونستم صدای کی بود؟ ولی با زور اسم اللّه رو به زبون آوردم که جن رو به روم جیغ بلندی کشید و شروع به بهم ریختن اتاق کرد.

وقتی ولم کرد شروع به سرفه کردن، کردم و گردنم رو ماساژ دادم بهش نگاه کردم که با اون صورت زشتش که نصفش از بین رفته بود به سمتم هجوم آورد، غیر ارادی بسم اللّه گفتم؛ که برای بار دوم صدای جیغش در اومد.

جن رو به روم با صورت کزایش با نفرت بهم زل زده بود و می‌خواست بکشتم این رو به خوبی در چشم‌هاش می دیدم ولی انگار نیرویی اجازه آسیب زدن رو بهش نمی‌داد.

صدای بابا رو از پشت در می‌شنیدم که با نگرانی اسمم رو صدا می‌زد.

آروم فقط زمزمه می‌کردم:

- خدایا از شر هر موجودی به درگاه تو پناه می‌برم، خدایا کمکم کن.

جای دست اون جن درد می‌کرد! دودی که از آتیش بلند شده بود نمی‌زاشت نفس بکشم، مدام سرفه می‌کردم آتیش کل اتاق رو فرا گرفته بود.

چشم‌هام تار شد و همون‌جا بین اتاق و شعله‌های آتش بیهوش شدم.

"دو ساعت قبل از ماجرای آتش سوزی"

"سالار خان"

بی‌اراده حواسم سمت عشق کودکیم معطوف شد چشم‌های آبیش چقدر دلنشین بود، جسارتی که داشت باعث دلخوشیم بود.

می‌دونستم باز اردشیر کاری کرده که اون دختر وحشی شده.

کژالم قسم می‌خورم یک روز از زندگیم سهم من می‌شی.

توی دنیای خودم غرق بودم که با صدای فریبا سمتش برگشتم که اسم رو صدا زد:

- خان.

از این زن بیزار بودم اگه به خواست مادرم نبود هرگز باهاش ازدواج نمی‌کردم، هیچ زنی آهوی من نمی‌شد، همون آهوی که با چشم های آبیش من رو مجذوب خودش کرد.

(کژال در زبان کردی، به معنای چشمان ‌آهو هستش، دخترانی که در زمان کودکی با چشم‌ها درشت متولد می‌شدن کژال نامیده می‌شدن.)

بدون اینکه نگاهش کنم گفتم:

- بگو، چته؟

فریبا سرش پایین بود و من من می‌کردم عصبی غریدم:

- فریبا بنال اعصاب ندارم اگه اومدی اینجا مِن‌مِن کنی گمشو داخل اتاقت.

فریبا با ناراحتی گفت:

- خان من همسرتونم!

اخمی کردم و گفتم:

- به زبون آره اما در واقعیت نه.

فریبا ناراحت سرش رو پایین انداخت.

حوصله این بحث رو نداشتم ولی منم یک مرد بودم باید رفع نیاز می‌کردم، هر چند کششی سمتش نداشتم ولی برای یک شب رفع نیاز کافیه بود بقیه روزها زن‌هایی دیگه‌ای هستن تا باهاشون تفریح کنم.

فریبا داخل اون لباس خواب سفید خیلی خوشگل بود ولی به چشمم نمی اومد، به فریبا نزدیک شدم و شروع به بوسیدن لباش کردم زیاد وارد نبود ولی بدکم نبود.

دستم رو زیر پاهاش انداختم و از روی زمین بلندش کردم و وارد عمارت شدم، فریبا دست‌هاش رو روی شونه و گردنم گذاشته بود.

وقتی به داخل اتاق رسیدیم روی تخت گذاشتمش و شروع به در آوردن لباس‌های هم کردیم.

مشغول کارم بودم که صدای بحث پشت اتاقم کفری شدم از فریبا جدا شدم که دستم رو گرفت و با عجز گفت:

- خان...

اخمی کردم و گفتم:

- سریع لباسات رو بپوش.

آروم لب زد:

- چشم.

چشم‌هام رو داخل گودیش چرخوندم و شروع به پوشیدن لباسام کردم، سمت در رفتم و رو به خدمتکارها کردم و گفتم:

- چتونه نصف شبی؟ جمشید چه خبره؟

جمشید لب زد:

- خان خونه یکی از مردم ده آتیش گرفته.

بی حوصله گفتم:

- به جهنم، چیکار کنم؟

جمشید شوکه گفت:

- خان!

همونطوری گفتم:

- بله؟

جمشید سمتم اومد و جلوی گوشم تمام جزئیات رو گفت؛ با اومدن اسم "کژال" اصلا نفهمیدم چطور سوار اسبم شدم و خودم رو به اون خونه فلاکت بار رسوندم.

خانواده دلیر بیرون بودن دختر کوچیکش و مادر زنش با صورت سیاه شده بیرون بودن ولی هر چی گشتم خبری از کژال نبود.

آشفته بودم انگار قرار بود اتفاق بدی بیفته، سمت دلیر رفتم و گفتم:

- دلیر چه خبره؟

دلیر با درد گفت:

- خان کمکم کنید.

دلیر جلوی پام افتاده بود و التماس می‌کرد، اعصاب شیون زاری نداشتم یقه‌اش رو گرفتم و بلندش کردم.

- دخترت کجاست؟ نمی‌بینمش!

این رو گفتم؛ دلیر بیشتر ناله کرد.

عصبی فریاد زدم:

- دلیر بنال ببینم.

در حالی که اشک می ریخت گفت:

- خان کژالم، اون داخله... شعله آتیش زیاده نزاشتن داخل برم.

دلیر می‌گفت؛ و من بیشتر عصبی می‌شدم کژال من بین شعله های آتیش بود و من بی‌خیال این بیرون ایستاده بودم!

دلیر رو یک طرف انداختم و سمت خونه دویدم.

شعله‌های آتیش زبانه می‌کشیدن داخل حال رفتم ولی هیچکسی نبود.

سمت اتاق‌ها رفتم کسی داخلشون نبود.

- خدای من مگه ممکنه؟!

فریاد زدم:

- کژال کجایی؟

هیچ صدای نمی‌اومد خونه داشت می‌ریخت از خونه سریع خارج شدم، مردم با وحشت سمتم اومدن رو به دلیر کردم و گفتم:

‌- کژال داخل خونه نبود! دلیر من رو دست انداختی؟

دلیر شوکه گفت:

- نه به همون خدای که قبولش دارید کژال داخل اتاق بود.

سمت دلیر رفتم و یقه اش رو گرفتم و گفتم:

- مردک می گم؛ داخل خونه نبود کل خونت رو زیر و رو کردم.

دلیر با نگرانی و تعجب نگاهم می‌کرد.

ولش کردم که روی زمین افتاد.

سوار بهتین (بهتین یعنی آتشین) شدم و کلافه سمت عمارت رفتم.

یعنی کژال کجاست؟

زنده‌است یا مرده؟

دلم مشروب می‌خواست، کلافه بودم یک زن می‌خواستم که کاملا از پا درش بیارم.

رفتن به عمارت جایز نبود حتما فریبا سلیطه بازی در می‌آورد.

سمت عمارت رفتم و اسب رو داخل استبل گذاشتم، سوار اتومبیل شدم و سمت کاباره رفتم.

سمت مردی رفتم که مشروبات رو داخل داخل جام‌های شراب می‌ریخت، اشاره کردم بهش که همون همیشگی رو برام بیاره.

وقتی جلوم گذاشت تا کمر خم شد پوزخندی زدم و با دست اشاره کردم که بره.

حواسم سمت دختر چشم زمردی افتاد با هیکل تپلش مشغول رقصیدن بود، برای امشب خوب بود

پسری که داخل کابره کار می کرد اشاره کردم و گفتم:

- گارسون بیا اینجا کارت دارم.

پسری قد کوتاه و نحیف سمتم دوید و گفت:

- جانم آقا؟

پول رو در آوردم و بهش گفتم:

- این پول رو بگیر پیش اون زن برو بگو خان سالار امشب تو رو نظر کرده.

پسر با تعجب نگاهم کرد که فریاد زدم:

- احمق چرا خشکت زده! بگو اینجا بیاد.

پسر ترسیده لب زد:

- چشم آقا.

پسر سمت دختر رفت و بهش گفت؛ دختره با رقص سمتم می‌اومد کلی عشوه توی حرکاتش بود.

خودش رو به بدنم می‌مالوند و می‌رقصید.

دستش رو گرفتم و سمت اتاق بالا بردم روی تخت انداختمش و شروع باز کردن دکمه های لباسم کردم که دختر رو به روم شروع به بوسیدن لبام کرد، خیلی کار بلد بود معلوم بود زیر خواب بقیه بوده.

دستم رو سمت تنش بردم و شروع به لمس کردنش کردم.

لباش رو می‌بوسیدم حالم از خودم بهم می‌خورد احساس می کردم داخل باتلاقی از گناه غوطه ورم و هر کاریم می‌کردم خارج نمی‌شدم.

می‌خواستم رابطه رو ادامه بدم که چشم‌های لعنتیش نمی‌زاشت، کلافه بودم نبودش عصبیم می‌کرد.

دختر رو از روی تخت به پایین هل دادم و گفتم:

- از این اتاق برو نمی خوام ببینمت.

آروم لب زد:

- اما...

فریاد زدم:

- دختره هرزه اما نداره، اگه از اتاق خارج نشی کاری می‌کنم از کاباره بیرون بندازنت.

دختره ترسیده کلا از اتاق خارج شد.

"زمان آتش سوزی"

"کژال"

انگار خواب بود خدای من این مرد چقدر زیبا بود، پسری قد بلند چشم‌های آبی براقش چشم هر بیننده‌ایی رو به خودش مجذوب می‌کرد.

مرد متین و باوقار سمتم اومد و صداش انگار ملودی یک رویا بود، پسر لب زد:

- یا بنت کژال بلند شو، الان زمان پذیرش مرگ نیست.

متعجب گفتم:

- تو کی هستی؟!

مرد لبخندی زد و گفت:

- اسم من ایمانه، مامور و نگهبان شما هستم.

با درد گفتم:

- نمی‌تونم.

مرد سمتم قدمی برداشت و گفت:

- توکل بر خدا بکنید و بلند بشید اگه امروز کم بیارید اون‌ها نسلتون رو از بین می‌برن.

با تعجب به مرد رو به رو نگاه کردم:

- منظورت کیه؟!

مرد لبخندی زد که جذابیتش چند برابر شد ادامه داد:

- چند روز دیگه شما با مردی با نام قیام آشنا می‌شید ایشون درجه‌ای از ما بالاتر دارن و کاملا برای شما از گذشته می‌گن؛ ولی الان بخاطر اون دختر بلند بشید.

مرد رو به روم سرش رو به نشانه احترام پایین آورد، کلی سوال توی ذهنم بود.

این مرد کی بود؟!

من رو از کجا می‌شناخت؟!

در مورد کدوم دختر حرف می‌زد؟!

و هزار تا سوال دیگه که جوابی براشون نداشتم.

وقتی به خودم اومدم هنوزم بین شعله‌های آتیش بودم.

سمت در رفتم، بوی دود به قدری زیاد بود که داشتم خفه می‌شدم خونه داشت کاملا می‌سوخت.

زور می‌زدم که در باز بشه دستم با برخورد به در شروع به سوختن کرد، دستم رو عقب کشیدم خیلی می‌سوخت نصف کف دستم سوخته بود.

بغض کردم ولی با تمام زورم به در زدم که باز شد با باز شدن در من وسط خونه افتادم.

سمت خروجی خونه رفتم که لچکم به یکی از چوب ها گیر کرد، لچکم رو در آوردم و خودم و به بیرون خونه انداختم.

از خفگی مدام سرفه می‌کردم که صدای شیهه ی اسبم رو شنیدم، این صدای اُفق بود!

وای خدای من یعنی اون هنوز بین شعله‌های آتیش بود؟!

نای تکون خوردن نداشتم ولی با زور و زحمت بلند شدم و سمت استبل رفتم که اُفق وحشت زده مدام شیهه می‌کشید.

سمت اتاقکی که اُفق داخلش بود دویدم و درش رو باز کردم.

اُفق ترسیده از اونجا فرار کرد منم سمت خروجی دویدم، تشنه بودم دلم آب می‌خواست.

سوار اُفق شدم و از در پشتی خونه خارج شدم و سمت چشمه رفتم.

روی اُفق دراز کشیده بودم و اون مسیر جنگل رو در پیش گرفته بود.

هوا تاریک بود مطمئنن الان رفتن به جنگل جایز نبود ولی تشنگی بهم فشار می‌آورد.

اُفق لرزون وارد جنگل شد و با دقت به صدا‌ها گوش می‌داد، یک دسته کلاغ درست از کنارش پرواز کردن که اُفق ترسیده رم کرد و من رو روی زمین انداخت و فرار کرد.

دقیقا وسط جنگل بودم، به قدری جنگل تاریک بود که هیچی نمی‌دیدم.

سمت چشمه حرکت کردم وقتی بهش رسیدم شروع به شستن دست و صورتم کردم و آب خوردم وقتی سرم رو بلند کردم که چند چشم‌‌ براق از اونطرف رودخونه بهم زل زده بودن.

فقط دعا می‌کردم گرگ نباشن، چون هیچ وسیله‌ای برای دفاع نداشتم.

واضح‌تر نگاشون کردم درست اندازه جسه ی یک سگ سیاه بودن و پاهاشون برعکس، موهاشون بلند و مشکی بود و کل صورتشون رو پر کرده بود و از همه مهمتر چشم‌های براقشون پشت انبوهی از مو می‌درخشید.

اینا اصلا شباهتی به گرگ هم نداشتن، پس چی بودن؟!

شونه‌ای به معنی "ندونستن" بالا انداختم وقتی از کنار چشمه بلند شدم اون ها نزدیک‌تر اومدن.

دروغ چرا ترسیده بودم و اون ها هم به خوبی این رو حس کرده بودند.

من یک قدم عقب می‌رفتم و اون ها دو قدم جلو می‌ اومدن ولی کنجکاوی بهم غلبه کرد و سمتشون رفتم که صدای یکی داخل ذهنم پیچید.

- دخترم جلوتر نرو، پشت کن و مستقیم فقط بدو اصلا به پشت سرت نگاه نکن.

فقط لب زدم:

- چرا؟!

صدا رو بازم شنیدم:

- اون ها می‌خوان بکشنت، فرار کن و مسیر مستقیم جنگل رو طی کن به یک مکان می‌رسی.

کنجکاو پرسیدم:

- شما کی هستید؟! هی...

مثل اینکه واقعا دیگه جواب نمی‌داد، سگ‌ها یا شایدم گرگ‌ها زوزه می‌کشیدن لامصبا صداشونم اصلا شباهتی به سگ و گرگ نداشت! نمی‌دونم چرا حرف‌های اون مرد اونقدر برام ارزش داشت؟ که کاری که گفت؛ رو کردم!

شروع به دویدن کردم که صدای دویدن پشت سرم می اومد سعی می‌کردم بر نگردم، همینجوری داشتم می‌دویدم که پام به یکی از شاخه‌های داخل جنگل گیر کرد و روی زمین افتادم.

یکی از سگ‌ها روم پرید و با پوزه ی سیاهش و دندون‌های تیزش برام خودنمایی می‌کرد.

آب لزج مانندی از دهنش روی صورتم ریخت‌ پوزش رو باز کرد تا برای همیشه به زندگیم خاتمه بده چشم‌هام رو بستم و منتظر مردنم بودم.

چند دقیقه گذشت هیچی نشد آروم لای پلکم رو باز کردم که سه تا مرد یکی از یکی جذاب‌تر داشتن با گرگ‌ها می‌جنگیدن.

یکی از مردها سمتم برگشت.

وا چرا ناخون هاش اونقدر بلند و تیز بود؟!

سرم فریاد زد

- برای چی خشکت زده؟ همین حالا از جنگل خارج شو.

وقتی دید جوابی نمی دم بلند تر فریاد زد:

- خشکت نزنه اسبت بیرون جنگله از اینجا برو‌ زود باش.

مرد وقتی دید گنگ نگاهش می‌کنم با وحشتناک‌ترین ظاهری که می‌تونست باشه نگاهم کرد و با صدای دورگه فریاد زد:

- از جنگل خارج شو.

به خودم اومدم لب زدم:

- باشه.

سعی کردم با آخرین نیروم فقط بدوم سمت مردها برگشتم که هیچکسی پشتم نبود فقط صدای زوزه و ناله می‌اومد واقعا دیگه باورم شده بود که اون ها هم "جن" بودن.

داشتم سمت خروجی جنگل می‌دویدم که به چیزی محکم خوردم و روی زمین افتادم همینطور که سرم رو ماساژ می‌دادم.

"یک ساعت قبل از نجات کژال‌"

"سالار"

لباس هام رو عوض کردم و سمت در رفتم، رئیس کاباره جلوی در اتاق رژه می‌رفت و اون دختر رو موخذه می‌کرد.

با ظاهر بی روح نگاشون کردم سرم رو به معنی چیه؟ تکون دادم.

رئیس کاباره که نیشش باز شده بود شروع به حرف زدن کرد:

- خان قربونتون برم، نازگل کاری کرده که شما عصبی شدین؟

کاملا خنثی گفتم:

- باید بهت جواب پس بدم؟

مرد با ترس گفت:

- نه خان من کی باشم که شما و بازخواست کنم؟!

سری تکون دادم و گفتم:

- عالیه پس از سر راهم کنار برو.

رئیس کاباره انگار حرفم به مزاجش خوش نیومد ولی سعی می‌کرد آروم باشه.

سمتش برگشتم و گفتم:

- عروسکت قشنگه ولی من زیر خواب دیگران رو نمی‌خوام.

رئیس کاباره لب زد:

- خان دختره باکره است.