رمان عشق به توان 6 به قلم غزل ، مینا و نگین

ژانر #عاشقانه #کلکلی #معمایی #انتقامی

خلاصه :

یه اکیپ ۳ نفره دختر که برای دانشگاه تو شیراز قبول شدن اما خوابگاها همه پر بوده بعد می گردن دنبال خونه که به یه اکیپ ۳ پسر برمیخورن که اونام همین مشکلو داشتن ولی با این تفاوت که خونه پیدا کرده بودن ولی شرط صابخونه که یه پیرمرد تعصبی ایرانی بوده متاهل بودن اوناس……

پایان خوش

نفس:

- اه ميشا اينقدر آبغوره نگير اعصابم خورد شد دختر!

ميشا با يه صداي حرصي زنگدار در حالي كه داشت اشكاشو با دستمال پاك ميكرد رو به من گفت:

-تو برو سرتو بذار بمير، همش تقصير تو شد!

شقايق در حالي كه دست كمي از ميشا نداشت و آماده بود كلمو بكنه گفت:

-ننه ي ما رو بگو، نمي دونم تو اين چي ديده كه بهش مثل چشماش اعتماد داره.

- هوي مراقب حرف زدنتون باشيدا، گفته باشم! منم از كجا بدونم پذيرش خوابگاها پر شده؟

ميشا دوباره حالت تهاجمي به خودش گرفت:

- نه مثل اينكه براي آوارگيمون توي غربت بدهكارم شديم.

- اولا تو گريه تو با آب بيني تو جمع كن صداش رو نرومه بعدشم اين هزار بار من از...

شقايق پابرهنه و جفت پا و نميدونم شيش پل پريد بين نطق بلند من

- بله بله مادموازل؛ شما از كجا بايد مي دونستين پذيرش خوابگاها پر شده؟ آخه آدم حسابي پس چرا به ننه بابايِ ما گفتي خوابگاه گرفتم؟

نخير! نميشه، مثل اينكه بايد دوباره آمپر بچسبونم:

- به خاطر اينكه شما تا فهميديد من براي ليسانس دارم ميرم شيراز مثل كنه بهم آويزون شديد! (اينا رو تقريبا كه چه عرض كنم كاملا داد زدم و گفتم.)

يه نگاه بهشون كردم ديدم لال شدن. ميشا هم گريه اش بند اومده بود و هي سكسكه ميكرد؛ يه اهــــه صدا دار كردم و رو به ميشا گفتم:

- دايه فين فين كردنت تموم شد اي شروع شد

ميشا همچين مظلوم نگاه ميكرد بهم كه يه لحظه دلم براش سوخت كه فكر كرده مي تونه خرم كنه!

ميشا با همون نگاش يواش گفت:

- ببخشيد!

بعد آروم زير لب جوري كه من نشنوم گفت:

- دوباره مثل سگ پاچه گرفت. دلم خوش بود اومده اينجا ديگه پاچه نمي گيره، واقعا تا الانم نگرفته بودا

با صداي بلند رو كردم بهش گفتم:

- د آخه لياقت ندارين مثل آدم باهاتون حرف بزنم، مدام رو اعصاب من فوتبال بازي مي كنين.

شقايقم مثل خودم طلبكار جواب داد:

- خوبه يه متر پيش ما زبون داره ولي جلوي دختر پسراي ديگه و مامان باباها انقدر خانوم و باكلاس و عشوه اي كه شك مي كنم دوستم باشي. بابا به دلم صابون زدم ديگه سگ اخلاقي نميكني و ...

مثل خودش پريدم وسط حرفش و گفتم:

- آخه شما مگه اعصاب مي ذارين برا من؟! زود باشيد بريم هتل كه امروز حسابي حرصم دادين.

بعدم رامو كشيدم و رفتم سمت ماشين. حوصله رانندگي نداشتم به خاطر همين بدون حرف سوئيچ رو گرفتم سمت شقايق؛ تو سكوت صندلي عقب نشسته بودم و داشتم خيابونا رو ديد مي زدم، از دست خودمم شاكي بودم كه با بچه ها اون طوري حرف زدم.

- بچه ها معذرت مي خوام اونطوري باهاتون حرف زدم اعصابم خورد بود.

ميشا با مهربوني نگام كرد و گفت:

- اشكال نداره.

شقايقم مثل اون.

توي راه به روزي فكر ميكردم كه بالاخره بابا رضايت داد براي تحصيل برم شيراز.

تازه نتايج كنكور براي ارشد اومده بود؛ از شانس بد من و دوستام افتاده بوديم شيراز؛ الانم تو محوطه داشتيم در مورد همين موضوع بحث ميكرديم. شقايق كه از همون اول گفت من نميام عمرا مامانم بذاره! ميشا هم كه گفت بايد با مامان باباش حرف بزنه كه تازه بعيد مي دونه بذارن. منم كه مي گفتن عمرا بابات بذاره، ولي من اونقدر يه دنده و لجباز بودم كه تا يه چيزي رو مي خواستم بايد حتما انجامش مي دادم. شقايق با لحني كه انگار شوهرش مرده رو به من كرد و گفت:

شقايق- نفس من كه مي دونم نمي ذارن بريم، جلویِ گروه اين سارا اينا ضايع مي شيم.

ميشا هم با لحني كه به شدت مضطرب بود ادامه حرف شقايق رو گرفت:

ميشا- اينم شانسه ما داريم؟ تو دانشگاه انگار فقط ما چند نفر جا رو تو كلاس پر كرديم!

من- يه جوري حرف مي زني كه انگار فقط ما چند نفر يه جا ديگه قبول شديم اصلا شايد بهمون انتقالي بدن.

شقايق با حرص گفت:

شقايق- د اخه مگه انتقالي مي دن، الان بريم تو مي گن عرضه داشتيد بيشتر مي خوندين اينجا قبول مي شدين.

ميشا هم با همون لحن گفت:

ميشا- تازه به تو كه بابات خير دانشگاست كه هيچي نمي گن، بعدشم شقايق خودت مي دوني اين راحت مي تونه انتقالي بگيره بياد اينجا.

من- مي شه بپرسم چجوري؟

ميشا - مگه چجوري داره، معلومه به ضرب پول و پارتي هاي كلفت ددي جونت راحت مي توني انتقالي بگيري.

شقايقم حرفشو كامل تر كرد:

شقايق- راست مي گه ديگه، چرا انتقالي نمي گيري؟

من- اگه قرار باشه به پول و پارتي بابام اميدوار باشم هيچي نمي شم. هميشه بايد متكي به بابام باشم و هيچ وقت مستقل نمي شم؛ تازه حرف من اينه كه مگه من خونم از شما رنگي تره كه من اينجا درس بخونم اون موقع كسايي كه بيشتر از من تلاش كردنم اينجا درس بخونن؟ خودتون مي دونين تو خط پارتي بازي و اين چيزا نيستم، وگرنه خيلي راحت همون موقع كه دوست بابام گفت بيا دانشگاتو چهار ساله كنم مي تونستم اينكارو كنم. ولي من اعتقاد دارم تو هر كار خدا حكمتي هست.

همين موقع گروه رز اينا كه دختراي جلفي بودن و هميشه هم با گروه ما كل مي انداختن با هروكر اومدن كنار ما واستادن. رز با صدايي كه هنوز توش ته رگايي از خنده مشخص بود رو به من كرد و گفت:

رز- به به نفس جون! ما هم الان رفتيم ديديم شيراز قبول شديم شما هم مياييد ديگه؟ البته بعيد مي دونم آقایِ فروزان اجازه بدن.

به دنبال حرفش با دوستاش زد زير خنده كه مثلا تو بچه ننه اي. منظورش از آقاي فروزان بابام بود. با پوزخند رو كردم بهش و گفتم:

من- رز عزيزم اين كه بابام نگرانِ يكي يدونه اش باشه خيلي بهتر از اينِ كه اصلا آدم حسابش نكنه و هر شب بياد پاسگاه براي گند كاريايِ بچه اش. در ضمن، من نيام شيراز كي بياد ؟ آها راستي، بهتره از اين به بعد كه با دوست پسرات به بهونه ي جزوه گرفتن ميايي كه پز خونه ي ما رو بهشون بدي و بگي كه خونه ي خودتونه و من اومدم با آجيت درس بخونم تو گفتي جزوه ها رو من بيارم ديگه اون شلوار نارنجي ات رو نپوشي، چون دوستم فكر كرد سوپور محلي نكه اونا هم نارنجي مي پوشن!

بعد با بچه ها زديم زير خنده و رز و با دوستاش كه از حرص قرمز شد بودنو تنها گذاشتيم. رفتيم سمت ماشين من، سوار 206 سفيدم شدم و به بچه ها هم گفتم بپرن بالا. اول بچه ها رو رسوندم بعدش رفتم خونه با ريموت درو باز كردم و ماشين رو بردم تو پاركينگ. خونه ي ما يه خونه ی دویست و پنجاه متري تو يه برج بود كه ما طبقه ي نوزدهم مي نشستيم؛ ماشينو پارك كردم و براي نگهباني سر تكون دادم و رفتم تو آسانسور.

شقایق:

نفس سوییچ ماشین رو به سمت من گرفت و خودش و میشا پشت نشستن. با اعصابی داغون رانندگی کردم.

نفس که به وضوح تو فکر بود و میشا هم همینطور. من هم سعی کردم حواسم رو به رانندگیم جمع کنم اما مگه می شد؟!

با این همه مشغله که رو سرم ریخته دیگه اعصابی هم واسم نمی مونه.

حالا که خانواده ها موافقت کردن که بریم شیراز خوابگاها پر شده.

می خواستم آهنگ بذارم که یکم جو عوض شه اما حوصله نداشتم.

زودتر از اونی که فکر می کردم به هتل رسیدیم. ماشین رو پارک کردم و پیاده شدیم و همگی سلامی به نگهبان و اینا کردیم و رفتیم تو اتاق. چند روزی بود که تو این هتل بودیم.

وقتی رسیدیم تو اتاق سریع شال و مانتوم رو در آوردم و با تاپ و شلوار جین خودم رو انداختم رو مبل و گفتم:

شقایق:آخیـــش! چقدر گرمم شده بود!

میشا و نفس هرکدومشون یه جا افتادن و نفس رفت دوش بگیره و میشا هم لباساش رو عوض می کرد.

منم همینطور شل و ول رو مبل بودم. همینطور که داشتم به سقف نگاه می کردم رفتم تو فکر؛

وقتی نفس من رو رسوند دم خونمون ازش تشکر کردم و کلیدم رو درآوردم و رفتم تو ساختمون.

نگهبانمون هم که طبق معمول نبود یا تو دستشویی یا خواب یا تو یخچال!

دکمه ی آسانسور رو زدم اما چون عجله داشتم از پله ها رفتم بالا.

از بس هول بودم پله ها رو دوتا یکی می کردم و می خواستم هرچه زودتر به مامانم بگم که تو شیراز قبول شدم.

البته به امید اینکه قبول کنه و بذاره برم!

خونه ما طبقه سوم بود و من نزدیک بود برم طبقه چهارم، اصلا معلوم نبود حواسم کجاست!

وقتی پشت در رسیدم کمی مکث کردم تا نفسم جا بیاد. تند تند نفس می کشیدم و هن و هن می کردم.

بعد چند دقیقه که حالم جا اومد در رو با کلید باز کردم و رفتم تو.

طبق معمول همه خواب بودند. سریع کفش هام رو تو جا کفشی گذاشتم و در رو قفل کردم و رفتم تو اتاق و لباسام رو عوض کردم و حوله مخصوصم رو برداشتم و رفتم حموم، مطمئناً یه دوش آب گرم خستگی رو از تن آدم می بره.

همینطور هم شد آب گرم خستگی رو از تنم خارج کرد.

از حموم بیرون اومدم و موهای بلند و آبشاریم رو خشک کردم و بلوز آبی با شلوار لی ام رو پوشیدم. هنوز هم بقیه خواب بودند. دایی که سرکار بود و زن دایی هم خونه خواهرش. سحرم که نمی دونم دوباره با کدوم bf اش بیرون بود!

مادرم هم که خواب بود، اشکان، پسر دایی ام هم حتما خواب بود دیگه. بیکار تر از اون تو این خونه نداریم!

همینطور داشتم فکر می کردم که چطوری این موضوع رو به مادرم بگم که راضی شه .

در همین افکار بودم که صدای میشا من رو از گذشته بیرون آورد.

میشا: - شقایق بیا بخواب دیگه عین جنازه رو مبل ولویی!

خنده ای کردم و رفتم لباسم رو عوض کردم و رفتم تو رختخواب و خزیدم زیر پتو.

پتوم سرد شده بود و منم عشق می کردم!

دوباره رفتم تو فکر، اون موقع داشتم فکر می کردم چطوری به مامانم بگم که ناراحت نشه و دعوام نکنه !

پاشدم رفتم سر یخچال و به نتیجه ای نرسیدم و در یخچال رو بستم! مادرم همیشه می گفت:

مامان: - این یخچاله یا کاروانسرا؟!

خب راست هم می گفت. دوباره نشستم رو مبل و غرق در افکارم بودم که یکی دو دستی شونه ام رو فشار داد و من هم از حرص جیغ کشیدم.

نفس:

با صداي شقايق كه بهم مي گفت رسيديم از فكر اينكه به چه سختي بابا رو راضي كردم در اومدم. با هم رفتيم تو هتل ولي من انقدر اعصابم خراب بود اصلا نفهميدم كي رفتيم تو هتل، كي سوار آسانسور شديم يا كي رفتيم تو اتاقمون! وقتي به خودم اومدم كه بچه ها خوابيده بودن، خودمم تو تختخواب بودم. دوباره به گذشته فكر مي كنم، به گريه مامان گلم موقع رفتن، به بغض بابا، به اينكه مامانِ شقايق رو چقدر سخت راضي كردم؛ مامان ميشا تا فهميد ميشا با ما قبول شده مخالفتي براي اومدنش نكرد، ولي مامان شقايق مگه راضي مي شد! البته حق داشت تو دار دنيا فقط شقايقو داشت. با راننده شركت بابا اومديم توي راه بوديم كه كسي كه بهش گفته بودم دنبال خوابگام بهم زنگ زد و گفت خوابگاها همه پر شده. اون موقع چقدر به شانس بدم لعنت فرستادم، ولي صدام در نيومد چون مي دونستم اگه برگرديم ديگه عمرا راضي بشن! پس به دوستم كه بهم زنگ زده بود گفتم آدرس يه خوابگاهو بهم بگه. عاشق رشتم بودم و دلم نمي خواست به هيچ وجه، حتي شده يه سال از درسمو جا بمونم. به راننده آدرس رو گفتمو اونم رفت سمت خوابگاه. بابام به يكي از دوستاش كه نمايشگاه ماشين داشت سفارش يه پرشيا داده بود كه اونم تو راه آدرس خوابگاه تقلبي رو بهش داده بودم ماشين رو آورده بود اونجا، تا راننده ما رو رسوند زود رفتم اونور خيابون؛ يه پرشيا سفيد بهم چشمك ميزد، رفتم جلو و بعد از معرفي خودم كليدو از اون مردي كه ماشينو آورده بود گرفتم. بعدشم رفتيم هتل. بماند كه اينا چقدر منو تو راه هتل فحش دادن و لعنت كردن از اونروز به بعدم كه تا امروز همش در به دري بود و لعنت كردن منو دنبال خوابگاه گشتنو به خانواده ها دروغ گفتن كه همه چي خوبه! يه هفته بيشتر به باز شدن دانشگاها نمونده بود و اعصاب منم خراب، اينا هم همه چي رو گردن من انداخته بودن تا كه بالاخره آمپر چسبوندم. بابا حالا خوبه من به خاطر خودشون اينكارو كردم! اگه بر مي گشتيم عمرا ديگه مي ذاشتن بي آييم. تو جام يه غلت زدم. تخت من وسط بود، با غلتي كه زدم روبه روي ميشا در اومدم، اونم بيدار بود.

ميشا- چرا نمي خوابي چشم عسلي؟

عادت ميشا بود بعضي وقتا چشم عسلي صدام ميكرد.

من- خودت چرا نمي خوابي؟

ميشا- نمي دونم! مي دوني نفس، من مي گم ما كه به همه خوابگاها سر زديم، بريم خونه ها رو هم ببينيم شايد يه خونه دانشجويي گيرمون اومد. خدا رو چه ديدي! بد مي گم؟

يه ذره فكر كردم. بد فكري هم نبود.

من- بد فكري هم نيست؟

با صداي شقايق رومو اون سمت كردم.

شقايق- چي مي گيد نيم ساعته؟

شقایق:

آخه می دونید، من خیلی به شونه هام حساسم! اگه دست کسی بهش بخوره جیغم در میاد!

با حرص و ترس بلند شدم و برگشتم ببینم کدوم دیوونه ای اینکارو کرده که دیدم بـــله.

آقا اشکان باز کرمش گرفته.

تقصیر خودمه خب نقطه ضعف نشونش دادم!

همونطور که شونه ام رو می مالیدم گفتم:

شقایق- د آخه مرتیکه خر! این چه کاریه بیشعور!

خنده شیطانی سر داد و گفت:

اشکان- چقدر تو بی ادبی شقایق!

شقایق- خب تقصیر توئه دیگه، اگه از حال برم چی؟! نمی گی ناکار می شم بی دختر عمه می شی؟!

اشکان- نترس بادمجون بم آفت نداره!

خندیدم و با حرص کوسن رو مبل رو برداشتم و کوبیدم رو سرش و تو همین حین صدای مادرم هم در اومد:

مادر- ای بابا باز شما دوتا مثل سگ و گربه افتادین به جون هم؟!

خندیدم و گفتم:

شقایق- اون اول افتاد به جون من!

مادر بحث بین مارو تموم کرد و من هم که فرصت رو مناسب می دیدم جفت پا اشکان رو انداختم تو اتاقش و گفتم که مزاحم خلوت من و مامانم نشه.

خیلی آروم و شمرده به مامانم گفتم:

شقایق- مامان! من و میشا و نفس، قبول شدیم!

مادرم با خوشحالی گفت:

مامان- وای چه خوب! تو تهران قبول شدی؟!

سرم رو انداختم پایین و گفتم:

شقایق- نه ! تو ... تو شیراز.

مامانم کپ کرد. منم هی واسش توضیح می دادم که نفس و میشا هم قبول شدن و کلی دلیل آوردم ولی گوش مادرم بدهکار نبود. مرغش یه پا داشت.

هی می گفت نمی تونی بری. اگه بلایی سرت بیاد چی؟ از ما دوری، اجازه نمی دم از من دور باشی و از این نگرانی هایی که هر مادری داره. ولی تا شب هر کاری کردم راضی نشد. بالاخره به نفس زنگ زدم و گفتم که به هیچ وجه مادرم راضی نمی شه. اونم باهام قرار گذاشت و قرار شد همو ببینیم.

فرداش با سرعت جت آماده شدم و تیپ پسر کش (ارواح عمت) زدم و رفتم بیرون!

وقتی موضوع رو با میشا و نفس در میون گذاشتم قرار شد بیان و با ترفندهای خودشون مادرم رو راضی کنند.

فردای اون روز نفس و میشا اومدن خونه ی ما تا مادرم رو با داییم رو راضی کنن. البته به مادرم حق می دادم از دار دنیا فقط منو داشت و پدرم هم که خیلی زود دار فانی رو وداع گفت.

بگذریم. فقط باید اونجا بودید و می دیدید که نفس چطوری مادرم رو راضی کرد. اینقدر تعریف کرد و اطمینان به مامان و دایی داد که دوتاییشون بالاخره راضی شدن. مادرم کلا خیلی به میشا و نفس اطمینان داشت، به خاطر همین با اومدن اونا خیالش راحت شد.

ولی از شانس بد ما وقتی رفتیم شیراز تمام خوابگاها پر بود و به همین دلیل ما مجبور شدیم برای چند روز بریم هتل تا ببینیم چی می شه.

تو همین افکار بودم که صدای پچ پچ که چه عرض کنم، حرف زدن میشا و نفس رو شنیدم و من رو از افکارم بیرون کشید.

میشا:

داشتم با نفس حرف می زدم وبه این نتیجه رسیدیم که از فردا بریم دنبال خونه. راستش از دست نفس هم من هم شقایق خیلی عصبی بودیم، ولی خب دیگه اونم صلاح ما رو می خواد دیگه! اگه بر می گشتیم تا یک سال دانشگاه بی دانشگاه. یکهو صدای شقایق پارازیت انداخت:

شقایق- چی می گید نیم ساعته؟

من- هیچی تو بگیر بکپ پارازیت.

شقایق- میشا اینجوری مثل این مادرا حرف نزن که با زور بچه رو می فرستن داخل تختخواب.

خنده ام گرفت چون مادر خودمم بچه بودم منو همین جوری می فرستاد تو رختخواب! گفتم:

من- باباهیچی می خوایم ازفردا بریم دنبال خونه.

شقایق- چی؟؟می دونید قیمت خونه اجاره کردن با خوابگاه چه قدر فرق داره؟؟پولشو ازسر قبر من میارید؟

نفس- خفه بمیری. مثل این پیرزنای هشتاد ساله یکدم غر می زنه. بابا مگه من این گندو نزدم؟ خودمم درستش می کنم. پولش با من شما هرچقدر دارید بدید.

من- آخ قربون دوست گلم برم. بیا بغلم یک ماچ بلبلی کنم.

نفس درحالی که می رفت زیر پتو گفت:

نفس- برو اونور الان آبیاریم می کنی. نه به اون موقع که می خواستی بزنی نه الان.

شقایق- بگیرید بخوابید فردا رو که ازتون نگرفتن.

من- چشم خانم معلم الان می خوابیم.

بعدم یک شکلک درآوردم که شقایق متکاشو پرت کرد سمتم.

شقایق- میشا یا می خوابی یا میام اون متکاتو می کنم تو حلقت.

من- باشه، منو باش می خواستم نصف شبی یکم بخندونمتون که شب خوابای خوب ببینید.

شقایق- ازاین لطفا به ما نکن، تو بکپ.

بالاخره خوابیدیم ومن رفتم به زمانی که من به مامان بابام گفتم تو شیراز قبول شدم.

رفتم داخل خونه، یک آپارتمان معمولی که ما طبقه ی دومش می نشستیم. می دونستم الان بابا و مامان خونه هستند. کلیدو انداختم وارد شدم. بابا داشت جلوی تلویزیون تخمه می شکست وفیلم می دید. تو دلم گفتم:

من- پدر من آخه این همه تخمه شکستی و فیلم دیدی چی شده؟ اصغر فرهادی شدی؟ منو دریاب. الان همه دارن از استرس می میرن که دخترشون قبول شده یا نه بابای ما داره فیلم می بینه.

رفتم جلو یکم خود شیرینی کنم بلکه حداقل سرزنش نشم. رفتم پریدم بغل بابام گفتم:

من- چاکر بابای خودم.

بابام- دختر سکته ام دادی که.

من- ای بابا. اگه منم همینجوری می رفتم تو فیلم سکته می کردم دیگه.

بابام- دختر حالا بلبل زبونی نکن. بگو کجا قبول شدی؟ تهران نیست نه؟

من- بابا تو از کجا فهمیدی؟

بابام- از اون جایی که اینجوری به من لم دادی خود شیرین. حالا کجا قبول شدی؟ بگو مامانتو آماده کنم.

من- بابا مگه تنوره می خوای آماده کنیش؟ بابا جای دوری نیست، همین بغله، شیراز!

بابام- رو روبرم هی. شیراز همین بغله دیگه؟

من- اره دیگه خانم شیرازی این بغله دیگه.

بابام خندید نوک بینیمو فشار داد گفت:

بابام- خوشم میاد از زبون کم نمی آری.

من- دختر بابامم دیگه.

داشتیم حرف می زدیم که یکهو مامانم درحالی که چاقو دستش بود اومد از آشپزخونه بیرون وگفت:

مامانم- سلام خانوم خانوما. چی شد؟ کجا قبول شدی؟

تو دلم گفتم:

من- اوه اوه باسلاح سرد اومد. جون من اول برو اون چاقو رو بذار زمین که منو با اون شقه نکنی.

بابام به دادم رسید و گفت:

بابام- خانم اول برو اون چاقو رو بذار زمین دستاتم بشور بیا بعد باز جویی کن.

من- بابا مگه می خواین منو بکشین بخورین می گی برو دستاتو بشور بیا؟

بابام آروم جوری که خودم بشنوم گفت:

بابام- بچه زبون به کام بگیر مامانتو دارم می فرستم پی نخود سیاه.

مامانم رفت داخل آشپزخونه بعد اومد بیرون. من چسبیده بودم به بابام یکهو بلندشدم و درحالی که می گفتم:

مامان من و نفس و شقایق شیراز قبو ل شدیم دویدم داخل اتاق و درو قفل کردم. مامانم یک جوری داد می زد که دلم واسه بابای بیچاره ام سوخت که الان بدبخت گوشش کر شده.

مامانم می گفت: - اخه بچه چه قدر بهت گفتم بشین بخون هی گفتی مخم بازدهی نداره. ای اون بازدهیت بخوره توسرت. می دونستم هیچی نمی شی.

داد زدم- ا مامان شیراز قبول شدم دیگه. تازه نفسم برامون می خواد خوابگاه بگیره.

مامانم- حالا رفتی اون تو بلبل شدی، باشه چون نفس باهات هست و من بهش اطمینان دارم می ذارم بری.

تودلم گفتم: - دکی مامان مارو باش به بچه ی مردم به جای بچه ی خودش اطمینان داره.

نفس:

من- ببخشيد آقا ما مي خواستيم چند تا خونه دانشجويي بهمون معرفي كنيد.

فكر كنم اين آخرين بنگاهي باشه كه تو شيراز هست! از ساعت 9 صبح تا الان كه ساعت نه شبِ دنبال خونه بوديم، مگه پيدا مي شد؟ ديگه كل خيابونا رو متر كرده بوديم همه بنگاهيا رو هم رفته بوديم، اين فكر كنم آخريش بود؛ مرد بنگاهيه كه يه مرد شكم گنده قد كوتوله بود و حدود چهل يا چهل و پنج مي زد سرش رو از رو ميزش بلند كرد و يه نگاه به ما كرد و با صداي كلفتي گفت:

مرد- اول رضايت نامه پدر يا مادر يا قيم داري؟

اهـــــه ديگه از اين سوال خسته شدم، همه ي بنگاهيا همين رو مي پرسيدن و با جواب منفي ما مي گفتن خونه نداريم. دست بچه ها رو گرفتم و از بنگاه كشيدم بيرون.

شقايق با لحني حرصي كه معلوم بود اگه مي تونست منو مي كشت، دستشو از دستم بيرون كشيد و گفت:

شقايق- چته تو، چرا همچين مي كني، چرا جواب ندادي؟

من- چون اول يه نگا بهمون مي كرد بعد تا مي فهميد تنهاييم چشماش ستاره پرت مي كرد مثل بقيه بنگاهيا.

شقايق ديگه هيچي نگفت ماشينو نياورده بوديم و بايد پياده مي رفتيم. داشتيم مي رفتيم سمت هتل كه با صداي قار و قور شكم ميشا چشمامون از حدقه در اومد. آخه همين الان يه پيراشكي خورده بود؛ ميشا يه نگا به منو شقايق كرد بعد دستشو گذاشت رو شكمش و گفت:

ميشا- الهي مامان فدات شه آروم باش آبرومون رفت!

اينا رو همچين مظلوم گفت منو شقايق غش كرديم.

من- كي مياد بريم فست فود؟ مهمون من!

ميشا- اگه مهمون تو باشيم كه آره مياييم ولي اگه نه من بچمو راضي ميكنم ساكت شه كه خرج نندازه رو دستم.

يه خنده كردم و دست دوتاشون رو گرفتم رفتم سمت فست فود اونور خيابون، رفتيم تو. يه فست فود بود با دكور نارنجي و طوسي كه دو طبقه بود. با بچه ها رفتيم طبقه دوم پشت ميز نشستيم و گارسون اومد سفارشا رو گرفت و رفت. همه پيتزا مخصوص سفارش داديم.

شقايق- نفس بيا از خر شيطون پايين، بذار برگرديم سال بعد دوباره كنكور مي ديم قبول مي شي باشه؟ بيا بر گرديم تا كي مي خواييم دروغ بگيم و پنهون كاري كنيم؟

ميشا- راست مي گه ديگه به هر دري زديم نشد ديگه!

مي خواستم بگم باشه برگرديم كه توجهم به حرفاي سه تا پسر كه ميز بغليمون نشسته بودن جلب شد.

من – بچه ها يه دقيقه خفه.

يه پسر خوش هيكل كه پشتش به من بود و موهاي بلوطي خرمايي داشت كه بغلاش كوتاه بود و بالاش نسبت به بغلاش بلندتر بود داشت به پسر روبرويي مي گفت:

پسر- آخه آتردين ما يه هفته اي چه جوري ازدواج كنيم؟

آتردين- ساميار جان من مي گم صوري ازدواج كنيم، نمي گم كه واقعي!

پسر سوميه- مگه كشكه يا دوغ يا رمان عاشقونه كه صوري ازدواج كنيم؟

ساميار- خودت ديدي كه صابخونه شرطش رو متاهل بودن ما گذاست تا بهمون خونه بده.

آتردين- آخه دانشگاه كم بود ما براي تخصص شيراز قبول شيم؟

باورم نمي شد مشكل ما رو داشتن ولي متفاوت!

من – بچه ها شنيديد؟

ميشا- اره چه جيگرايي!

همون موقع ساميار از جاش بلند شد چه قدي چه هيكلي واي چه صورتي!

شقايق- نفس چه تيپ اين ساميار با تو ست شده!

يه نگا به لباسم كردم، يه مانتوي كوتاه كه تازه مد شده بود به رنگ عسلي همرنگ چشمام پوشيده بودم با شلوار قهوه اي و شال قهوه اي با كيف و كفش عروسكي عسلي تيپم آس بود (من نگم كي بگه) يه نگا به لباساي ساميار كردم كپي من بود در حال آناليز كردن تيپ خودم و ساميار بودم كه جيغ كوتاه ميشا منو پروند:

ميشا- نفس چشماش كپي رنگ چشماي توِ! وايـــي!

من چشمام عسلي روشن بود با رگه هاي طوسي كه اگه لباسم طوسي مي شد رنگش طوسي مي شد. چشمام تيله اي نبود چون فقط توي همين دو رنگ در تغيیر بود بيشترم عسلي بود تا طوسي.

ساميار دوباره برگشت نشست سر جاش منم در يه تصميم آني گوشيمو در آوردم و الكي گذاشتم در گوشم و بلند طوري كه پسرا صدام رو بشنون شروع كردم به صحبت:

من- آقاي كاشاني ما اينجا نه خوابگاه پيدا كرديم نه خونه دانشجويي چون همشون يا بايد متاهل مي بودي يا به درد نمي خوردن ما بر مي گرديم تهران.

ميشا با تعجب طبق معمول با صداي بلند:

ميشا- با كي حرف مي زني؟

من با صداي بلند – وكيل بابام.

تو همين هيري ويري با صداي آتردين سرمو بلند كردم و الكي با شخص خيالي پشت تلفن خداحافظي كردم.

من- بله بفرماييد؟

آتردين – ببخشيد مي تونم بشينم؟

من- به چه دليل؟

به جاي آتردين ساميار جواب داد:

ساميار- يه كار مهم!

شقایق:

دیشب نفس و میشا قرار گذاشتن که صبح با هم بریم بنگاه ها رو بگردیم تا شاید یه جایی پیدا کردیم. به قول معلم شیمی مون آما... هیچ جایی رو پیدا نکردیم. به قول نفس همه شون تا می فهمیدن که ما تنهاییم چشاشون ستاره پرت می کرد! آخه نه این که ما خیلی خوشگلیم! (خب هستیم دیه!) بگذریم. از ساعت نه صبح تا نه شب داشتیم می گشتیم ولی هیچی به هیچی. بالاخره آخرین بنگاه رو هم که رفتیم نفس اعصابش از این ستاره های توی چشم آقاهه خرد شد و دست من و میشا رو گرفت و کشید بیرون. چون میشا گشنه اش شده بود رفتیم فست فود و مهمون نفس جونم بودیم

خیلی کلافه شده بودم و اگه دست خودم بود شالم رو از سرم در می آوردم، اما نمی شد. من و میشا داشتیم با هم اصرار می کردیم که برگردیم تهران چون دیگه کلافه شده بودیم. نفس می خواست حرف بزنه که یهو گفت:

ـ بچه ها یه دقیقه خفه!

و گوشاش رو تیز کرد. داشتم فکر میکردم که به چی گوش میده که تو همین حین صدای دو پسر رو شنیدم.

پسر- آخه آتردين ما يه هفته اي چه جوري ازدواج كنيم؟

آتردين- ساميار جان من مي گم صوري ازدواج كنيم نمي گم كه واقعي.

پسر سومي- مگه كشكه يا دوغ يا رمان عاشقونه كه صوري ازدواج كنيم؟

ساميار- خودت ديدي كه صابخونه شرطش رو متاهل بودن ما گذاست تا بهمون خونه بده.

آتردين- آخه دانشگاه كم بود ما براي تخصص شيراز قبول شيم؟

چشمام شد اندازه نعلبکی! چی می شنیدم؟! اونا هم مثل ما بودن. به میشا و نفس نگاه کردم. هردوشون شوکه بودن مثل من، و مطمئنم توجهشون به حرفای اون سه پسر جلب شده بود. ماشالا هر سه شون هم خوشتیپ بودن. نگاهم افتاد به پسر سومی که اسمش رو نمی دونستم. بی نهایت کنجکاو بودم بفهمم اسمش چیه! می دونید آخه من کلا از بچگیم دختر فعالی بودم و در زمینه فضولی تبحر داشتم!

تو همین لحظه همون پسر خوشتیپ که فکر کنم اسمش سامیار بود بلند شد.

به نفس گفتم:

شقایق ـ نفس چه تيپه اين سامياره با تو ست شده.

نفس به لباسش نگاه کرد و خودش رو با اون مقایسه کرد خنده ام گرفته بود اما هیچی نگفتم. که یهو جیغ میشا من و نفس رو پروند.

ميشا- نفس چشماش كپي رنگ چشماي توِ! وايـــــی!

این میشا از بس بلند حرف می زد فکر کنم پسرا فهمیدن ولی تو همین لحظه نفس موبایلش رو درآورد و الکی شروع کرد به حرف زدن.

نفس- آقاي كاشاني ما اينجا نه خوابگاه پيدا كرديم نه خونه دانشجويي، چون همشون يا بايد متاهل مي بودي يا به درد نمي خوردن ما بر مي گرديم تهران.

ميشا با تعجب طبق معمول با صداي بلندی پرسید:

ميشا- با كي حرف مي زني؟

نفس هم با صداي بلند – وكيل بابام .

از کارش خنده ام گرفته بود شدیدا. واقعا از مخ آکبندش خوب استفاده کرده بود.

همون موقع آتردین اومد اونجا خواست بشینه و نفس با یه لحن باحال گفت:

نفس- به چه دلیل؟!

به جای آتردین سامیار جواب داد:

سامیار- یه کار مهم.

روش رو برم! اون پسر خوشتیپ هم که چشم من رو گرفته بود اومد کنارشون نشست.

ماشالا ، ماشالا خیلی جیگر بود! ولی من و سحر (دختر داییم) به الاغ می گفتیم جیگر و به همین دلیل خنده ام گرفت و آتردین و اون پسر یا به قولی شهید گمنام (!) نگاهم کردن و از خنده ام برداشت بدی کردن. یا بهتره بگم فکر کردن که دارم به قیافه خوشگلشون لبخند ژکوند می زنم.

به خاطر همین با خجالت سرم رو انداختم پایین و شال یاسی ام رو روی موهای کهربایی ام جابه جا کردم.

تاحالا هیچ وقت اینطوری ضایع نشده بودم. اصلا می مردم اون لبخند مسخره رو نمی زدم؟!

بیا اینم نتیجه اش حالا اون خوشتیپه (همون که چشممو گرفته!) داره بهم پوزخند می زنه.

اه اه اه مرتیکه خود شیفته اصلا غلط کردم چشمم تو رو گرفت.

همینطور که با انگشتای بلند و کشیده ام بازی می کردم داشتم فکر می کردم که این آقا سامیار چی می خواد بگه.

البته حدس می زدم چی می خواد بگه ولی خب من از نتیجه اش می ترسم.

تو عمرام اینطوری پنهون کاری نکرده بودم.

من؟ شقایق فروزان فر و دروغ؟! اونم به مادرش؟! عمراً.

اما چی کار می تونستم بکنم؟ این رازی بود بین ما سه تا پس اگه من می گفتم اون دوتا هم به دردسر می افتادن اما حالا که شده دیگه کاریشم نمی شه کرد.

زیر چشمی به میشا نگاه کردم.

اونم عین من استرس داشت.

شاید همه داشتیم به این فکر می کردیم که نتیجه این کار چیه؟!

دیگه حوصله ام سر رفته بود میشا و نفس هم سکوت کرده بودن به امید این که این پسرا یه چیزی بلغور کنن اما پسرا هم بدتر از ما!

خودم سکوت رو شکستم:

شقایق- ببخشید آقا گفتید یه کار مهم دارید می شه زودتر بگید؟!

سامیار یه دور هر سه ی مارو از نظر گذروند.

خواست لب باز کنه که غذاها رو آوردن و آتردین گفت که غذای اونارو هم بیارن رو میز ما بذارن.

سامیار تشکر کرد و شروع کرد به زر... ببخشید سخن گفتن (!)

اول از وضعیتشون گفت و بهمون گفت که اونا هم وضعیت مارو دارن.

بعد از کلی مقدمه چیدن بالاخره رفت سر اصل مطلب:

سامیار- خب حالا ما از شما می خوایم که با ما ازدواج کنید.

اون پسری که چشممو گرفته بود (ای بابا بسه دیگه تو هم!) گفت:

پسره- البته صوری!

پ ن پ واقعی خو معلومه دیگه.

نفس هم لبخند محوی رو صورتش بود انگار که به همون چیزی که تو فکرش بود رسیده بود.

تو همین حین آتردین لبخندی زد و گفت:

آتردین- حالا غذاها رو بخورید از دهن افتاد.

به میشا نگاه کردم فکر کنم تا الان خیلی زور زده بود تا صدای شکمش درنیاد.

من با این اتفاقایی که افتاد دیگه میل نداشتم اما یکم خوردم تا پول نفس حیف و میل نشه.

ولی تا یه گاز از پیتزا زدم اشتهام باز شد و شروع به خوردن کردم.

تو همین حین سامیار رو به پسری که من چشمم گرفته بودش گفت:

سامیار- میلاد اون سس رو بده به من.

یعنی نمی دونید از این که فضولیم ارضا شده بود خیلی خوشحال شدم .

اوم.... پس اسم آقا، میلاد بود!

با خوشحالی بقیه پیتزام رو خوردم و با دستمال کاغذی اول دستامو تمیز کردم بعد بلند شدم .

نفس و میشا هم غذاشون تموم شده بود و با من بلند شدن تا به سمت دستشویی بریم.

وقتی پامون رو گذاشتیم تو دستشویی میشا گفت:

میشا- بیا شدیم مثل رمانا خواستیم یکم متفاوت باشیما.

رو بهش گفتم:

شقایق- تو که بدتم نیومده.

میشا دور از چشم نفس چشمکی بهم زد و دوتایی ریز ریز خندیدیم.

نفس:

اصلا باورم نميشد نقشم بگيره ولي مثل اينكه خدا دلش به حالمون سوخت گفت گناه دارن، بذار يه حالي بهشون بدم ولي خودمونيم عجب پسرايي بودن! ميشا كه اصلا اينا رو ديد گشنگيش يادش رفت، اون شقايقم كه نيشش شل شد نزديك بود آبرومون بره. رو كردم سمتشون:

من – بچه ها همين اول كاري نگيد باشه ها يه ذره ناز كنيد بعد!

رفتم جلوي آينه ي روشويي موهامو مرتب كردم و شال عسلي قهوه ايم رو مرتب كردم. عاشق موهام بودم ، خودشون خدادادي رنگ شده بودن؛ موهام تا وسطاش قهوه اي بلوطي بود بعد قهوه اي روشن و آخرم عسلي نسكافه اي. رگه هاي طلايي هم داشت و تا روي باسنم مي رسيد و خيلي لخت بود. با صدی ميشا دست از سر بررسي موهام برداشتم.

ميشا- حالا اگه ما ناز كرديم و اونا هم پشيمون شدن؟

نه مثل اينكه اينا زيادم بدشون نيومده بود!

من- زيادم بدت نيومده ها!

ميشا هول شد و رو كرد به سمت شقايق:

ميشا- من بد مي گم شقايق ؟

شقايقم سرشو به نشونه ي منفي تكون داد و دوباره نيششو باز كرد. چشمم روشن اين مثبتمون بود كه راه افتاد!

من- شقايق خجالت بكش!

شقايق- حالا خوبه خودت فيلم بازي كردي خرشون كرديــا! خودت اول خجالت بكش.

من- خوب بابا دو دقيقه ساكت باشيد جلوشون، من خودم همه چي رو درست كردم بعد شما حرف بزنيد.

بعدم خرامان خرامان راه افتادم سمت در دستشويي و به سمت ميز رفتم. از دور مي ديدم نگاه هر سه شون روي ما سه نفره. همون جور با ناز رفتم سمت ميز . ناز كردن و با عشوه حرف زدن با بزرگ ترها و كسايي كه زياد نمي شناختمشون عادتم بود. همه مي گفتن به خاله م كه الان امريكا بود و سالي يه بار ميومد ايران رفتم. پشت ميز نشستم. تو دستشويي موقعي كه بچه ها حرف ميزدن آلارم گوشيم رو روي ساعت ده و ده دقیقه تنظيم كرده بودم و زنگشو آهنگ زنگ گوشيم گذاشته بودم. ساعت مچيم رو نگا كردم ده و نه دقيقه. تو دلم شمردم یک...دو ...سه... حالا! و گوشيم زنگ خورد. همه سرا كه پايين بودن و تو فكر با صداي زنگ گوشيم كه لاو استوري بود به طرف من برگشتن خيلي اروم گوشيم رو از كيفم در آوردم و زنگشو قطع كردم گذاشتم در گوشم:

من- بله؟

- ...

من- بله بله متوجهم بليتامون رو حاضر كرديد براي برگشت.

با اين حرفم تو چشماي هر سه تا پسر پر از اضطراب شد. بي اختبار زل زدم تو چشماي هم رنگ خودم، با نگاش داشت ازم مي خواست درخواست مثبت بدم بهشون.

- ...

من- راستش يكي از دوستام گفته خوابگاشون براي سه نفر جا داره .

- ...

من- قطعي نيست ولي فردا قراره با دوستام برم اونجا رو ببينيم اگه از اونجا خوشمون اومد كه موندگاريم اگه نه كه من به شما خبرش رو مي دم.

- ...

من- خدانگهدار.

به شقايق نگاه كردم چشماش داشت غش غش مي خنديد، ميشا هم دست كمي از اون نداشت، حتما داشتن تو دلشون مي گفتن عجب فيلمیِ اين نفس! رو كردم سمت پسرا كه يكمي از اضطراب تو نگاشون كم شده بود ولي كامل از بين نرفته بود.

من- خب شما شرايط خودتون رو گفتيد اگه مي شه خودتون رو معرفي كنيد.

ساميار – چي بگيم؟

من- همه چي.

ساميار يه نفس بلند كشيد و با اعتماد به نفس شروع كرد:

ساميار- خب ساميارم بیست و هفت سالمه و غير از خودم يه خواهر نوزده ساله كه مشغول تحصيله و برادر بیست و پنج ساله كه امريكا زندگي ميكنه و همون جا هم تشكيل خانواده داده دارم. وضعيت ماليمون هم...

آتردين پريد وسط حرفش:

آتردين- وضعيت ماليشون هم توپ توپِ.

ساميار هم يه چشم غره بهش رفت و ادامه داد:

ساميار- خب الانم براي فوق تخصص قلب و عروق قبول شدم شيراز و هيچ جوره هم نمي تونم انتقالي بگيرم براي تهران و درسمم حاضر نيستم حتي يه سالم ترك كنم، خوابگاها هم پره خونه ها هم پره يا كوچيكه يا همسايه درست حسابي نداره يا فقط براي متاهلاست.

شقایق:

سامیار- ولی، ما یه خونه پیدا کردیم که از هر لحاظ خوبه فقط....

میشا پرید وسط حرفش:

ـ ولی چی؟!

سامیار نگاهی کلافه بهش انداخت و گفت:

ـ ولی باید متاهل باشیم که اون خونه رو بهمون بدن.

من- وا چه مسخره حالا که چی؟! (این سوالم یعنی اینکه زودتر زرتو بزن می خوایم بریم!)

سامیار- حالا یعنی اینکه شما باید... (نفس عمیقی کشید و ادامه داد) شما باید با ما ازدواج کنید، چون... صاحب خونه اونجا یه پیرمرد تعصبیِ و تنها شرطش اینه که ما متاهل باشیم.

من و میشا به نفس نگاه کردیم و اون با چشم و ابرو اومدن بهمون یاد آوری کرد که باید ناز کنیم! من و میشا هم که آخر این کار بودیم!

نفس با چشمانی که برق پیروزمندی در اون پیدا بود به سامیار نگاه کرد و گفت:

ـ یعنی تنها راهش اینه که ما با شما ازدواج کنیم؟!

میلاد با کلافگی گفت:

ـ بله باید شما با ما ازدواج کنید دیگه مگه نشنیدین حرفاشو؟!

اوه اوه این از دم اعصاب نداره!

نفس مغرورانه گفت:

ـ بله که شنیدیم اما ما باید فکر کنیم و شرایط رو بسنجیم. راستی فقط آقا سامیار خودش رو معرفی کرد می شه لطفاً بقیه هم خودشون رو معرفی کنن؟!

و با نگاهش همه ی پسرا رو یه دور از نظر گذروند.

سامیار که مشخص شد وضعش می مونه میلاد و آتردین.

آتردین با یه صدای رسا و قشنگ (جون شوما نباشه جون خودم خیلی صداش توپ بود!) اول از همه شروع کرد:

ـ خب منم آتردین هستم و بیست و هفت سالمه و یه برادر دیگه هم دارم که هیجده سالشه. وضع مالیم هم خوبه می شه گفت پولدار تقریباً (وبا خنده ی شیطنت آمیزی به سامیار نگاه کرد و گفت) اما نه به اندازه آقا سامیار!

سامیار یه چشم غره ای بهش رفت که من به جای آتردین خودم رو نزدیک بود خیس کنم.

آتردین خودش رو جمع و جور کرد و گفت:

ـ همین دیگه.

بعدش نوبت میلاد رسید.

ـ منم میلاد هستم بیست و هفت سالمه و تک فرزند هستم (پ بگو چرا اینقدر لوسی! بدبخت خودشیفته اس لوس نیست!) ... وضع مالیم هم متوسطه دیگه روبه بالا. (ای بابا فهمیدیم حالا تو هم پولداری فقط من متوسط روبه پایینم مثل اینکه!)

حرفای میلادم تموم شد.

سامیار به ما نگاه کرد و ماهم خودمون رو معرفی کردیم.

نفس- من نفس هستم بیست سالمه و هم رشته ی شما هستم. تک فرزندم و وضع مالی خوبی داریم. یعنی عالی می شه گفت.

میشا- منم میشا هستم بیست سالمه و یه خواهر دارم که سی سالشه و پنج ساله که ازدواج کرده .

من- منم شقایق هستم بیست سالمه و تک فرزندم و با داییم زندگی می کنیم. من و مامانم چون پدرم ده سالِ که عمرش رو داده به شما.

همه تسلیت گفتن و حالا رسیدیم به قسمت مورد علاقه ی من، که اونا التماس کنن که ما باهاشون ازدواج کنیم! ولی بر خلاف فکرم اینطوری نشد!

آتردین- خب حالا نظرتون چیه با ما ازدواج صوری می کنید تا همخونه شیم؟!

نفس: خب! ما باید فکر کنیم.

معلوم بود سامیار عصبانی شده ولی من دعا می کردم که پا نشن برن چون من که دیگه روم نمی شد برگردم تهران.

سامیار پا شد و به دنبالش میلاد و آتردین هم بلند شدن، به نفس نگاه کردم که بی خیال نشسته بود. ای خدا حتی تو اون هیری ویری هم غرورش رو نگه داشته بود دمش گرم، اما الان وضع فرق میکرد. میشا هم به من نگاه می کرد. حالا نفس هم به من نگاه میکرد همشون از من می خواستن تا برم بهشون بگم برگردن. نامردا آخه چرا منو تو این موقعیت قرار می دید؟!

سامیار و بقیه داشتن می رفتن که من بلند شدم و گفتم:

ـ آقا سامیار صبر کنید لطفاً!

با چشای آبی و مظلومم (آخی!) زل زدم تو چشای هرسه شون و مثل این دخترای معصوم و بی گناه گفتم:

ـ حالا بشینید بیشتر راجع بهش حرف می زنیم.

لبخند محوی روی لب سامیار پدیدار شد. نشستم و با چشم غره به میشا و نفس نگاه کردم.

میشا- ببخشید می شه... میشه شماره تون رو به ما بدید تا فردا باهم بریم خونه رو ببینیم؟! تا اگه مناسب بود بگیم بهتون جوابمون مثبته یا نه؟

میلاد- نمی شه اگه شما پاتون رو بذارید تو اون خونه رسماً زن ما به حساب میاید از نظر صاحب خونه پس یا الان جوابتون رو بدید یا هیچ وقت.

نفس دست از ناز کردن برداشت و گفت:

ـ قبول جواب ما مثبته!

(حالا دست دست! بالاخره خانوم رضایت داد!)

سامیار گفت:

ـ خیلی خب پس یکیتون شماره من رو سیو کنه.

(لامصب اینا فکر همه جاشو کردن فقط یه نفر برای سه نفر؟! آخه این انصافِ؟!) خنده ام گرفته بود ولی به میشا اشاره کردم که موبایلش رو در بیارِ.

بالاخره میشا شماره آقا سامیار رو سیو کرد.

کار ما هم تقریباً تموم بود دیگه و قرار گذاشتیم که فردا با هم بریم تا خونه رو ببینیم.

پول رو حساب کردیم. البته جداگانه حساب کردیما! که مثلا ماهم وضعمون خوبه! البته با وجود نفس معلومه که خوبه!

از رستوران بیرون اومدیم و از اونا خداحافظی کردیم و یه تاکسی گرفتیم و به سمت هتل راه افتادیم.

تو راه من و میشا هم شوخی می کردیم.

میشا- شقی دیدی ماشینشون رو؟! عجب ماشینی بود معلومه مال سامیار بود این فراری!

من- وایی قیافه هاشون رو دیدی؟! عجب این سامیار خوب با نفس خانوم ست کرده بودا!

نفس درحالی که خنده اش گرفته بود چشم و ابرویی اومد که یعنی جلوی راننده زشته:

ـ دِ آخه ندید بدیدا پولداری همینه دیگه! حالا شما چرا گیر دادید به تیپ اون؟!

من با یه شیطنت خاصی گفتم:

ـ او! معلومه رو آقا سامیار هم غیرت داره!

و با این حرف خنده ی من و میشا فضای ماشین رو پر کرد و نفس هم با کیفش زد تو سر من و میشا!

وقتی برگشتیم هتل من یه دوش گرفتم و از شدت خستگی رو رختخواب ولو شدم.

به بغلم نگاه کردم که دیدم میشا و نفس هم گرفتن خوابیدن و از هفت دولت آزادن!

منم چشام رو بستم و گوسفندا رو شمردم:

ـ یه گوس ، دو گوس، سه گوس! (خمیازه ای کشیدم و خواب چشمام رو ربود!)

نفس:

من- اه چرا پيدا نميشه، خسته شدم از بس گشتم.

ميشا در حالي كه روي ميز توالت (ميز آرايشي) خم شده بود وداشت خط چشم مي كشيد گفت:

-دنبال چي مي گردي؟

من- رژ عروسكي! هرچي مي گردم پيداش نمي كنم، انگار جن بردتش!

شقايقم داشت توي اينه كوچيكش رژش رو تجديد مي كرد، گفت:

-فكر كنم توي جيب كوچيك كيفت باشه.

سريع جيب كوچيك كيفم رو چك كردم راست مي گفت همونجا بود. با تعجب رومو كردم سمتش:

- تو از كجا فهميدي!

شقايق- آخه ديروز كه سوئيچ رو گذاشتم تو جيب كوچيكه ي كيفت اونجا ديدمش.

من-آها!