رمان قبل از شروع به قلم مهسا زهیری

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

در مورد دختری به اسم نارینه است که خواهر ناتنیش در شرف ازدواج با فرشید است .پسری که عموی بسیار ثروتمندی داره که تنها ۶ سال از خودش بزرگتره و همه جوره تکه . نارینه گرچه از مادر با خواهر و برادرش جداست اما فامیلیه متفاوتی با اونها هم داره!و همین سبب میشه که عموی نامزد خواهرش ،آدلان سر این موضوع اونو به هم بریزه!

کسی در اون عمارت خواهان نارینه نیست و آدلان با آزارو کل کل هاش بیشتر روزگار رو برای نارینه سخت کرده

نارینه که حس مخفی متفاوتی نسبت به ادلان داره سعی میکنه که خودش رو با پرورش ماهی سرگرم کنه ولی احتیاج به راهنما داره که اونو هم ادلان براش پیدا میکنه

به نظر میرسه ادلان هم عاشق نارینه ی بداخلاق و لجوج شده اما واقعا این عشقه؟…..پایان خوش

فصل اول

1

کوله ی بزرگم رو، روی کتفم مرتب کردم و با خستگی کلید رو توی در انداختم. با بسته شدنِ در، صدای پارسِ سگ بلند شد و سرِ «خیری»، از قابِ پنجره ی خونه ش بیرون اومد. سگ با شناختنِ من، دست از سر وصدا برداشت و من برای خیری به نشانه ی سلام، دست تکون دادم و به سمت خونه رفتم. کنارBMW ِنیکا، یه پورشه و تویوتا پارک شده بود. با عصبانیت نفسم رو بیرون دادم و دوباره کوله رو مرتب کردم. ساعت حدود هشتِ شب بود و فکر نمی کردم ملاقاتِ بعدیِ خانواده ها، قراره امشب باشه. ماشین دیگه ای پارک نشده بود. پس جای شکرش باقی بود که «سلطان قلب ها» ی فامیل، امشب نیومده.

هشتصد و هفتاد کیلومتر توی راه بودم.بلیطِ هواپیما گیرم نیومده بود؛ خسته و بی حوصله بودم. تصمیم گرفتم اصلا خودم رو نشون ندم. آهسته به طرف تراسِ اتاقم که طبقه ی بالای عمارت بود، رفتم. کوله رو یه جایی توی تاریکی ایوان رها کردم و مثل هر وقت دیگه ای که پنهانی به خونه می اومدم، پام رو، روی لبه ی پنجره گذاشتم وبا گرفتن سنگ هایِ نمایِ ساختمون و میله های انتهاییِ دزدگیر پنجره، خودم رو به طرف تراس کشیدم. میله های تراس رو گرفتم و خودم رو آروم روی سنگِ مرمرش رها کردم.

بدون این که لباس عوض کنم با بی حالی روی تخت افتادم و به سقف زل زدم. فکر های مختلف توی سرم رژه می رفت. همه چیز تموم شده بود. کی فکرش رو می کرد، این طوری تموم بشه؟! همه چیز مسخره به نظر می رسید. چشم هام رو بستم و سعی کردم بخوابم. هنوز پنج دقیقه نگذشته بود؛ که تقه ای به در خورد و فاطمه پرسید:

- اومدی نارینه جان!؟ مگه قرار نبود فردا بیای؟

فکر کردم «اینا از کجا فهمیدند !» و گفتم:

- بیا تو.

در رو باز کرد و خواست لامپ رو روشن کنه که گفتم:

- نه!

- چی شده؟ چه خبر؟

- بعدا میگم. الان خسته ام.

- عمه ات میگه بیا پایین.

فقط با ناراحتی نگاهش کردم. حالا که فهمیده بودند، نمی شد که نرم. آیه ی قران غلط می شد!

فاطمه شونه بالا انداخت و رفت.

یک ربع بعد دوش گرفته بودم و به سمت سالن، از پله ها پایین می رفتم. مثل این که این سری خاله ی داماد هم اومده بود. از جلسه اول و دوم به خاطر می آوردمش. کنار مادرِ داماد و عمه و خانوم و فاطمه نشسته بود. با فاصله ی چند صندلی از نیکا و فرشید که تقریبا نیم رخ بود. دو مرد پشت به پله ها در حال گفت و گو بودند.

با نزدیک شدن به جمع سلام بلندی کردم و به طرف صندلیِ کنارِ فاطمه رفتم. بوی سیگار و ادکلن تلخ، زیر دماغم زد؛ که فقط مال یه نفر می تونست باشه! پس با ماشین فرشید اومده بود!

حوصله جمع رو نداشتم؛ به خصوص با هفته ی بدی که گذرونده بودم. سرم به شدت درد می کرد. حواسم به ناخن های کوتاه شده ام بود؛ که نگاهم به چشم های سردِ خانوم و نگاه جست و جو گرِ عمه و نگاه های تحقیر آمیزِِ دو زن رو به روم، نیفته. همون لحظه سینی با یه لیوان شربت و قرصِ مسکن جلوم ظاهر شد. سرم رو بلند کردم و با دیدن لبخندِ «عزیز»، لبخندِ کم رنگی زدم و گفتم:

- زحمت کشیدی.

- رسیدن به خیر! چی شد؟

قرص و لیوان رو برداشتم و آروم گفتم:

- فردا می گم.

عزیز به آشپزخونه برگشت و من قرص رو خوردم و دوباره به ساعت نگاه کردم، 8:30.

گیج بودم و صدای اطرافیانم رو در حد زمزمه های گنگ می شنیدم. چشمم به نیکا افتاد؛ که لبخندی زد و با علامت سوال نگاهم کرد. لبخند بی جونی زدم و دوباره به دست هام نگاه کردم.

- چه آروم شدید یهو؟!

و سر و صدا ها خوابید. سرم رو بلند کردم و همون طورکه حدس می زدم طرف صحبتش من بودم. با ابهام بهش نگاه کردم؛ که ادامه داد:

- چند دقیقه پیش مثل اسپایدر من به تراس آویزون بودید!

خون سردی و لبخند کجش که بی شباهت به پوزخند نبود، اعصابِ نداشته ی من رو تحریک می کرد. اما کوچک ترین حرکتِ من، پای حسادتم به خواهر ناتنیم گذاشته می شد. پس سکوت کردم.

- رفته بودم هوا عوض کنم؛ که دیدمتون.

- هوا عوض کنید یا سیگار بکشید؟

عمه چاقو رو تقریبا با صدا، روی بشقاب گذاشت؛ که یعنی «نرسیده شروع کردی؟!»

خاله ی فرشید صحبت رو عوض کرد و من نگاهم رو ازصورتش که هنوز خون سرد و بی تفاوت به نظر می رسید، گرفتم و به ساعت دوختم. 8:35 اون شب نمی دونستم که این آدمِ از خود راضی، چه تاثیری توی آینده ام داره.

وقتی سرم رو روی بالش می ذاشتم، فکر نمی کردم زنده بیدار بشم. ولی ساعت يازده صبح، چشم هام رو بازکردم. اگر فرصتی بهشون می دادم، باید به خیلی ها درباره ی سفرم توضیح می دادم؛ درحالی که اصلا شرایطِ مناسبی نداشتم. بدونِ صبحونه، بیرون رفتم و سرِ کوچه یه شیر و کیک گرفتم. هفته ی قبل فکر نمی کردم حالم این قدر بد بشه؛ ولی حالا بی حوصله و غمگین بودم. روی نیمکتِ پارک نشستم و کمتر از نصفِ کیک رو خوردم. گوشیم زنگ خورد. با دیدن شماره ی نیکا، بی خیال ِ جواب دادن شدم و سایلنت کردم. باید می رفتم به آژانسِ مسکن، تا تکلیف ملکی رو که بهم رسیده بود، روشن کنم. ممکن بود خیلی عجله ای اقدام کرده باشم؛ ولی بهتر از تو خونه موندن و فکر و خیال بود. هنوز حتی ملک رو ندیده بودم. وارد آژانس بزرگی که احتمالا نزدیک ترین بنگاه به زمین بود، شدم و به طرف اولین میز رفتم؛ که مرد مسنی با موهای کم پشت، پشتش نشسته بود. حدس می زدم که خودِ کبیری باشه. با دیدن من چند ثانیه به صورتم خیره شد و گفت: «صادقی» گفته بود میای. بشین.

روی صندلی مقابلش نشستم و گفتم:

-از کجا شناختید؟

بدون توجه به سوالم گفت:

- فقط می خوای باغ رو ببینی؟

- فعلا فقط می بینم. البته اگر زحمتی...

وسط حرفم رو به پسری که چند میز عقب تر نشسته بود، کرد و گفت:

- حامد بیا این جا.

پسر بعد از مکث کوتاهی به طرفمون اومد و بعد از چند جمله ی کوتاه و پچ پچ مانند با کبیری، رو به من گفت:

- بفرمایید. ماشین همراهتونه؟

- نه! آژانس می گیرم.

- لازم نیست. من ماشین دارم.

- نه مزاحم نم...

دوباره صدای کبیری بلند شد:

- زود برگرد حامد!

روی صندلی 206 مشکی نشستم و گفتم:

- شرمنده مزاحم شدم.

ماشین رو روشن کرد و راه افتاد:

- خواهش می کنم! پدرم با پدرتون آشنا بود.

- همین آقای کبیری رو میگید؟

- بله.

خب. دلیل رفتار ِناجورش رو الان می فهمیدم. فقط مونده بودم این پسره هم درباره ی من چیزی می دونه؟

- زیاد دور نیست. جای دنج و بزرگیه. کامل به شما رسیده؟!

این چه می دونست که سه درصد ثروتِ پدری ما هم نیست. پوزخند زدم و گفتم:

- تنها چیزی که رسیده.

نگاه معنی داری به من کرد و گفت:

- دنیای مزخرفیه!

ظاهرا ایشون هم درباره ی من می دونست؛ ولی دلیلی نداشت که همه ی عالم و آدم بدونن من چه زندگی گهی دارم. پس گفتم:

- اون قدرها هم مزخرف نیست.

- زیاده خواهیِ آدم ها رومی گم!

این چی می گفت! من زیاده خواهم؟! من اصلا کمش رو هم داشتم! با عصبانیت گفتم:

- مطمئن باشید حاضرم جام رو با هر کس دیگه ای عوض کنم.

چیزی نگفت و من هم شالم رو کمی مرتب کردم و از پنجره به بیرون زل زدم. دست خودم نبود. خیلی زود عصبی می شدم. تو شرایطِ بدی زندگی کرده بودم و می کردم. بيست و پنج سالم بود و هیچ آینده ای برای خودم نمی دیدم. توی خانواده و فامیل، که فقط تحقیر نصیبم می شد. توی حساس ترین سال های عمرم بدترین اتفاق ها برام افتاده بود و اخلاق داغونم، باعث شده بود دوست صمیمی هم نداشته باشم. برعکس نیکا حتی چهره ی زیبایی هم نداشتم؛ که یه امیدواری بهم بده. همه ی رویاهای نوجوونیم، توی هفته ی گذشته از دست رفته بود و من حتی نمی تونستم گریه کنم. بد تر از همه این که از وقتی خودم رو شناختم، این فکر ها توی سرم جولون می داد.

نیم ساعت نگذشته بود که ماشین رو پارک کرد و گفت:

- رسیدیم.

خیلی آروم بود. انگار همین چند دقیقه پیش سرش داد نزده بودم. به طرف در رفتم و کلید رو از کیفم در آوردم. می تونستم خودم بیام؛ ولی می خواستم یه کارشناس درباره ی قیمتِ خونه کمکم کنه. در رو باز کردم و گفتم:

- شما نمیاید؟

از لحن مظلومانه ام کمی جا خورد و با من راه افتاد.

منظره ی رو به رو، باغ کوچکی بود؛ که یک سومِ عمارتی که داخلش زندگی می کردیم، بود. درخت ها تقریبا از بین رفته و خشک شده بودند. مسیر سنگ پوش از در تا ویلای داخل باغ کشیده شده بودو با این که ویلا کوچک به نظر می رسید و نمای ظاهرش رو از دست داده بود، اما از همون لحظه ای که چشمم بهش افتاد، غم توی دلم نشست. انگار روی صورتم پیدا بود؛ چون پسر بااحتیاط پرسید:

- انتظار چیز دیگه ای رو داشتید؟

- نه! فقط ناراحتم که مجبورم تنها چیزی که دارم رو بفروشم. راستش، یه حسِ عجیبی دارم. انگار... نمی دونم.

-حس تعلق؟!

- بله. یه جورایی.

- چرا مجبورید بفروشید؟

حالم از دیشب بد بود. از شام دو شب قبل تا حالا فقط یه شربت و یه نصف کیک خورده بودم. حالا هم این حس بدترش کرده بود. حوصله جواب دادن هم نداشتم.

- به نظرتون چه قدر می ارزه؟

انگار چیزی به این آدم بر نمی خورد. خیلی عادی شروع به بررسی سند و محیط کرد و گفت:

- با توجه به نرخِ منطقه و کلنگی بودن ساختمون، قیمت رو حدود یک ميلیارد و هشتصد تخمین می زنم .البته دقیق نیست.

خیلی بیش تر از چیزی بود که فکر می کردم. دلم نمی خواست بفروشم، اما مجبور بودم یه جوری به زندگیم سر و سامون بدم. پولِ توی حسابم که با بدبختی جمع شده بود، اون قدری نبود که کاری باهاش راه بندازم. خصوصا کاری که مربوط به رشته ام بشه.

- حیف نیست بفروشینش؟!

- من حتی پول ندارم قبض های این جا رو بدم.

- تا حالا چی کار می کردید؟

- تا حالا نمی دونستم. یعنی تا همین سه ماه پیش، هزینه های این جا با خانواده ام بود.

- حالتون خوبه؟!

سرگیجه داشتم ولی چیزی نگفتم:

- بله!

- مطمئنید؟ بشینید روی این سکو.

- نه می خوام داخل رو ببینم.

و با چشم به ویلا اشاره کردم. شونه بالا انداخت و با هم وارد شدیم. خونه واقعا قدیمی به نظر می رسید. حتی معماری و طرح شیشه ها و دیوار ها و پله ها هم قدیمی بود. شیر آبِ آشپزخونه رو باز کردم و متوجه شدم که آب نمیاد. حالت تهوع داشتم و فقط همین کم بود. روی کاشی های کفِ آشپزخونه نشستم و به دیوار تکیه دادم. بدون توجه به پسری که رو به روم ایستاده بود، زانو هام رو ب*غ*ل کردم و سعی کردم فکرم رو منحرف کنم.

- چی شد خانوم؟!

-...

- می خواید ببرمتون دکتر؟

- خوبم! فقط یه کم حالت تهوع دارم.

- رنگتون پریده. من پزشک نیستم؛ ولی حتما باید برید درمونگاه.

وقتی سکوتم رو دید به طرفم اومد و کیفم رو برداشت و کمکم کرد؛ که حرکت کنم. با بدبختی خودم رو تا یه درمونگاهِ نزدیک، سر پا نگه داشتم. نیم ساعت طول کشید تا سِرُم تموم بشه و حالم یه کم بهتر بشه. دیگه نمی دونستم چه طور باید تو روی این بیچاره نگاه کنم. وقتی وارد اتاق شد، با ناراحتی نگاهش کردم و گفتم:

- به خدا من شرمنده ام. حالم از دیشب بد بود. شما رو تو دردِ سر انداختم. قرار بود زود برگردید.

- عیبی نداره. من خودم خواستم بیارمتون. بهترید؟

- بله. شما دیگه برید. تا همین جا هم خیلی زحمت کشیدید.

- می رسونمتون.

- نه! نه! آژانس می گیرم.

- مطمئنید مشکلتون مال دیشبه؟ حس می کنم که مشکل ریشه ای دارید.

خیلی در حقم لطف کرده بود و نمی خواستم عصبی بشم. سعی کردم آروم باشم و فحش ندم:

- ببخشید! ولی لازم نیست برای من روان پزشک بازی در بیارید!

با تعجب گفت:

- شما از کجا رشته ی من رو می دونید؟!

این چی می گفت! حالا من چی کار کنم. بزنم تو سرش؟ ترجیح دادم سکوت کنم. حتما توی نگاهم چیزی دید که جلو اومد و گفت:

- فکر کنم الان بهتره برم. این شماره ی منه. اگر درباره ی خونه سوالی داشتید، تماس بگیرید. فعلا خداحافظ.

- خداحافظ... آقا!

به در نرسیده برگشت و نگاهم کرد.

- ممنون.

3

تمام طول راه تمرین می کردم، که یه دروغی سر هم کنم؛ ولی همین که از پله های عمارت بالا رفتم، انگار همه چیز از ذهنم پرید. تا به حال خودم رو آدم قوی ای می دونستم؛ اما توی این یه مورد، واقعا داشتم گند می زدم.

همین که وارد شدم، چهره ی غم زده ی نیکا جلوی چشمم ظاهر شد. روی صندلی، کنار شومینه ی سالن شرقی، نشسته بود و به میز خیره شده بود. خیلی بیشتر از یه خواهر ناتنی دوستش داشتم. کیفم رو روی یکی از صندلی ها انداختم و روی میز جلوی صندلیش نشستم. با دیدنم جا خورد؛ که از حالت صورتش خنده ام گرفت. بی خیال پرسیدم:

- چی شده باز؟

ناراحت نگاهم کرد و بعد از چند ثانیه سکوت، گفت:

- خسته شدم.

- از چی؟

- همین مسخره بازی های مامان و عمه.

نمی دونستم چی باید بگم؛ فقط به چشم های قهوه ای روشنش، که وقتی ناراحت بود، مردمکش زیادی بزرگ می شد و قیافه اش رو شبیه گربه ها می کرد، نگاه کردم.

- ما همه ی حرف هامون رو زدیم. خیلی وقته همدیگه رو می شناسیم، اون وقت مامان اینا هفت تا جلسه ی آشنایی گذاشتن!

از لحنش خنده ام گرفته بود؛ ولی جلوی خودم رو گرفتم. به طور كل، بانمک ترین دختری بود که دیده بودم.

- تازه یه برنامه ی سفر هم چیدن... وای ناری ما اسم بچه هامونم انتخاب کردیم؛ اینا تازه می خوان ما رو با هم آشنا کنن!

- نگران نباش؛ خانواده ی اون هم مثل شمان! لازم نیست جلوش خجالت بکشی. این تشریفات رو درک می کنه.

مشکوک نگاهم کرد و مثل این که چیزی یادش افتاده باشه، با چشم های درشت شده گفت:

-« تو از دیشب تا حالا داری از دستمون فرار می کنی. نمی خوای بگی چی شد؟ »

می دونستم الان وقت در رفتنه. بلند شدم و سمتِ آشپزخونه رفتم. هر چی نزدیک تر می شدم، بوی قیمه هم بیش تر می شد و من رو یاد گرسنگیم می انداخت. عزیز پشت میز نشسته بود و قاشق ها رو دسته می کرد. سلام کردم و یه بشقاب و قاشق برداشتم و به طرف گاز رفتم. احتمالا غذا هنوز گرم بود؛ چون توی اوایل اردیبهشت بودیم و ساعت چهار بعد از ظهر بود.

غذا رو کشیدم. پشت میز نشستم وشالم رو از سرم در آوردم و دکمه های بالای مانتوِ سورمه ایم رو، باز کردم. همون لحظه یادم افتاد که یکی از آرزو هام این بود که طراح لباس بشم و خدایی هم استعداد بالایی تو این زمینه داشتم. قاشق سوم رو که توی دهنم گذاشتم، سرم رو بلند کردم و همون طور که مطمئن بودم، دو جفت چشم در حال بررسی کردنم بود. هر دو هم مثلا می خواستند من رو مجبور نکنند؛ تا هر وقت خودم آمادگی داشتم بگم. قاشق چهارم رو هم خوردم و قاشق پنجم رو تو هوا برگردوندم و رو به هر دو گفتم:

- پیداش کردم.

عزیز قاشق ها رو روی میز گذاشت وبه صندلیم نزدیک تر شد. نیکا روی اولین صندلی نشست و بی اختیار دستش رو روی لپ هاش گذاشت. چی باید می گفتم. اینا من رو می شناختند و منم دروغ گوی خوبی نبودم. گفتم:

- ازدواج کرده بود، دو تا پسر داشت. من هم نمی خواستم زندگیش رو از هم بپاشم.

انگار هردو یه جورایی ناامید شدند. حتما انتظار یه صحنه از فیلم هندی رو داشتند. نیکا با احتیاط پرسید:

- خودت رو معرفی نکردی؟

- نه!

- باهاش حرف زدی؟

سرم رو به طرفین تکون دادم وگفتم:

- نه!

عزیز با گوشه ی روسری اشکش رو پاک کرد و گفت:

- آفرین! کار درستی کردی.

- خب. ناهار رو که کوفتم کردید. حداقل میرم یه چرتی بزنم.

موقع رفتن روی شونه ی نیکا زدم و گفتم:

- حالا اسم بچه هاتون رو چی گذاشتید؟

توی بازوم زد و با خنده گفت:

- بی شعور!

هنوز در اتاق رو باز نکرده بودم، که فاطمه به طرفم اومد و گفت:

- عمه خانوم منتظرته!

همین رو کم داشتم. به طرف اتاق عمه رفتم؛ که توی ضلع غربی بود و باید برای رسیدن بهش، راه پله ها رو عوض می کردم. فاطمه با من قدم برداشت و گفت:

- راستی نمی خوای بگی...

نذاشتم حرفش رو تموم کنه و گفتم:

- برو از عزیز بپرس.

دوست نداشتم این طوری باشم؛ اما همیشه یه جوری رفتار می کردم، که انگار من صاحب این عمارت و ثروت هستم و همه زیر دست من هستند. برگشتم و جای سِرُمم رو به فاطمه، که پرستاری خونده بود، نشون دادم و گفتم:

- ببخشید! حالم خوب نیست.

فاطمه با تعجب نگاهم کرد. با خودم فکر کردم الان پیش خودش میگه «این دفعه سرم زدی، دفعه های قبل چی؟ »

در زدم و منتظر اجازه شدم. بعد ازصدور اجازه! وارد شدم و روی یکی از صندلی های سوئیتِ دل بازٍ عمه، نشستم. روش رو از پنجره به طرف من برگردوند و گفت:

- پس بالاخره دیدیش؟!

یه لحظه فکر کردم شاید عمه توی اتاق ها و آشپزخونه میکروفون کار گذاشته. بعد توی دلم خندیدم و منتظر شدم تا طبق عادت همیشگی که جمله ها رو با طمانینه و کوتاه کوتاه می گفت، بقیه ی حرفش رو بزنه. شاید فکر می کرد این طوری تاثیر کلامش بیشتره. گفت:

- کبیری صبح زنگ زد.

بله بله، گرفتم چی شد. وقتی سکوتش طولانی می شد، یعنی این که من باید حرف می زدم:

- بله. دیدم.

- اون خونه ی گذشته هاست... ما حتی عکس هاش رو هم جمع کردیم... و درباره ی سفرت؟!

امیدوار بودم م*س*تقیم از من نپرسه. کاش از نیکا می پرسید. به هر حال باید جواب می دادم:

- اون طور نبود که فکر می کردم. خوب پیش نرفت.

خوشبختانه وارد جزئیات نشد.

- قرار شده تعطیلات رو ... با خانواده ی فاخته باشیم... باید روی رفتارت دقت کنی... البته... اگر بخوای با ما باشی!

خب. این آخرین چیزی بود که ممکن بود بخوام.

- ممنون! فکر نمی کنم لزومی داشته باشه. خصوصا بااتفاق دیشب.

- به همین دلیل بهتره باشی و رفتارت رو با دکتر جبران کنی.

خوب شد نمردیم و به داروسازها هم گفتند «دکتر».

- من خسته ام. باید برم.

بلند شدم و بدون اجازه بیرون رفتم. این تنها حربه ای بود که آخر این همه تشریفات و مزخرفات همیشه اعصابم رو آروم می کرد. برای عمه احترام زیادی قائل بودم. در واقع برام نمونه ای از یک زن دیکتاتور بود؛ که خیلی از مردها رو روی انگشتش می چرخوند؛ ولی نمی تونستم جلوی این حس سرکشیِ خودم رو در برابرش بگیرم.

4

روی صندلی جلوی مرسدس نشسته بودم و به این فکر می کردم که مثلا قرار نبود برم. البته اگر نمی دونستم که اون مردک نمیاد و پیام و نیکا هم اصرار نمی کردند، نمی رفتم. به خصوص که این چند روز در حال تصمیم گیری های مهم بودم. داخل رامسر بودیم و کمتر از ده دقیقه ی دیگه، به ویلا می رسیدیم. پیام و نیکا زودتر از ما حرکت کرده بودند؛ که ویلا رو با کمک زن و مرد سرایدار مرتب کنند. چون حدود دو ماهی بود، که کسی بهش سر نزده بود. من هم اگر حوصله ی صبح زود بیدار شدن رو داشتم، باهاشون می رفتم و مجبور نبودم، دو تا زن مسن که با خودشون هم حرف نمی زدند رو، روی صندلی های عقب تحمل کنم.

وقتی خیری ریموت در رو زد، اولین چیزی که به چشمم خورد، گالاردوی مشکی رنگی بود که کنار BMW پارک بود. کوله ی مسافرتیم رو از صندوق عقب برداشتم و به طرف ساختمون رفتم. پیام با تیشرت و شلوارک روی پله های ورودی نشسته بود. با دیدن من تلفنش رو قطع کرد و توی جیبش گذاشت و گفت:

- چقدر دیر کردید؟!

- مگه نیکا نگفت این یارو نیست (و به گالاردو اشاره کردم)؛ این که از صاحب خونه زودتر اومده!

- شادومادِ عزیز طاقت نداشت؛ با هم اومدند. ناهار هم این جا بودند. مگه نیکا گفته بود نمیاد؟ (و با شیطنت به من نگاه کرد) .

- تو چرا دوست دخترت رو نیاوردی؟

- نیست خیلی خونواده ی ریلکسی داریم.

همون لحظه عمه از کنارمون رد شد و رو به پیام گفت:

- این چه لباسیه!؟ دلم خوشه پسر دارم. خدا رحم کنه.

و با تاسف وارد ویلا شد. جمله ی آخر، تکه کلامش بود. من هم سر تکون دادم و گفتم:

- راست میگه دیگه! خجالت بکش.

- برو تو ضعیفه. بلند می شما!

با زانو به شونه اش زدم و بقیه ی پله ها رو بالا رفتم. همیشه با پسر ها راحت بودم؛ تا جایی که ظرفیتشون اجازه می داد. ولی هیچ وقت رابطه ی جدی با کسی نداشتم. حتی از فکرش هم حالم بد می شد. ناخودآگاه از این که آینده ام تکرار گذشته ام بشه، می ترسیدم. البته قیافه ی معمولیِ من هم کمک می کرد که کسی به فکر رابطه ی بیشتری با من نباشه.

توی سالن دو تا شاخِ شمشاد با کت وشلوار و کراوات نشسته بودند. به عمه حق دادم که به لباس پیام گیر بده. داشت براشون توضیح می داد که ما ناهار رو توی راه خوردیم و راحت باشند.

من هم جلو رفتم و اول از همه به نیکا که مضطرب نگاهم می کرد، چشم غره رفتم و بعد با فرشید دست دادم و خوش امد گفتم. برای عموی مزخرفش هم سر تکون دادم؛ که فقط بر و بر نگاهم کرد. همه چیزِ این آدم مسخره بود. عمویی که فقط شش سال با برادرزاده اش اختلاف سنی داشت. پسرِ همسرِ دومِ پدربزرگِ فرشید بود و این صمیمیتشون، اضافی به نظر می رسید.

□

تنها کار مفیدی که کرده بودم، این بود که تا عصر خواب بودم و توی جمع خونوادگیشون تنش ایجاد نکرده بودم. ساعت ششِ عصر بود که با شلوار جین مشکی و بلیز آستین سه ربع سفید، در حالی که طبق عادت همیشگی موهای بلند و سیاهم رو دم اسبی بسته بودم، از اتاق بیرون اومدم. یه آرایش سطحی داشتم که کنار نیکا زشت به نظر نرسم. همه از جمله مادر و خاله ی فرشید توی سالن نشسته بودند و خانواده ها دقیقا رو به روی هم بودند. سلام و عصر به خیر گفتم و به طرف کاناپه ی نیکا و پیام رفتم که وقتی من نبودم، همیشه مثل ماست یه جا می نشستند و به حرف های پیرزن ها گوش می دادند.

اتوماتیک وار بین خودشون رو خالی کردند و من هم هیکل لاغر و کوچیکم رو جا دادم. پیام با خنده گفت:

- همیشه بین ما فاصله میندازی!

طوری که فقط خودمون بشنویم گفتم:

- خفه! می خوام رو به روی آدلان بیگ بشینم.

نیکا به پهلوم زد و گفت:

- به فامیلای حاج آقای من توهین نکن!

من: توهین نکردم. تازه لقب دادم.

پیام: یه چیزی تو مایه های «لورد».

من: لیاقت نداری که...

پیام: دیگه پنهون کاری بسه! هممون فهمیدیم عاشقش شدی.

نیکا ریز ریز خندید و من گفتم:

- خدایی تنها دختری که توی فامیل بهش ناخونک نزده، منم. حالا بیرون فامیل ببین چی کار می کنه!

پیام با لحن «خیابانی» :

- چه می کنه این آدلان بیگ.

نیکا: من این جا نشستم. محض اطلاع!

پیام: تو که به حساب نمیای.

هر سه می خندیدیم و تقریبا همه داشتند به ما نگاه می کردند و منظورشون این بود که «خفه شید!»

از اون جایی که قبلش این دو تا مثل بره نشسته بودند، عمه داشت برای من خط و نشون می کشید. خانوم هم که سعی می کرد طبق معمول من رو آدم حساب نکنه؛ مشغول پوست گرفتن میوه بود.

آفتاب کم کم داشت غروب می کرد وهنوز مدتی تا نارنجی شدن آسمون و دریا مونده بود. بلند شدم و به طرف تراسِ بزرگِ روبه دریا و ساحلِ اطراف، رفتم که فضای داخل رو به هم نریزم. روی لبهِ دیواره ی آجری، که چند قسمت گلدون داخلش داشت، نشستم و به یکی از ستون ها تکیه دادم. دریا آروم بود. گه گاه یه موج کوچیک به ساحل می زد. چشم هام رو بستم و یاد بچگی هامون افتادم؛ که چهار بار نزدیک بود توی همین دریای آروم غرق بشم. بابا با کتک و دعوا بیرونم کشیده بود و تا شب باهام حرف نزده بود. یه جورایی فکر می کرد من از قصد خودم رو توی آب می اندازم. شاید هم حق داشت.

چشم هام رو که باز کردم، پیام روی یکی از صندلی ها نشسته بود و به من نگاه می کرد. سکوت رو شکست و گفت:

- ناراحت شدی؟ بخوای بابِ میلِ اینا زندگی کنی، از دست رفتی.

- خودِ تو چرا رفتی فوری شلوارکت رو در آوردی؟

متوجه منظور من شد؛ ولی با شوخی مسیر حرف رو منحرف کرد:

- اِ... مثل این که خوشت اومده بود. یادم باشه به این آدلان بیگ بگم برات شلوارک بپوشه.

- من از سیاه سوخته ها خوشم نمیاد.

- خاک بر سرت! الان برنز مده. اون بدبخت کلی پول خرج خودش می کنه. همون لحظه نیکا و فرشید و اون دوست عزیز، تشریف آوردند و من فقط گفتم:

- چه حلال زاده هم هست.

نیکا گفت:

- داشتید پشتِ من حرف می زدید بی شعورا؟

من و پیام فقط خندیدیم. رو به نیکا گفتم:

- بیا یه عکس فیس بوک پسند از من بنداز.

- گوشیم همراهم نیست.

- پیام، بده گوشیت رو.

- تو جیب اون شلوارکه هست.

هر هر خندیدیم و کسی نمی دونست واسه چی.

رو به فرشید گفتم:

- گالیور اون گوشی رو رد کن بیاد!

خندید و گفت:

- الان میرم میارم.

- بگیر نیکا جان.

این جمله از همون دوست عزیز بود؛ که گوشیش رو به طرف نیکا گرفته بود. نیکا گوشی رو گرفت و گربه ای نگاهم کرد. باخودم گفتم «با یه عکس که مدیون کسی نمی شم» بذار بگیره. و به نیکا گفتم:

- بگیر! حق کمیسیونِ جنابِ دکتر رو هم بعدا پرداخت می کنیم.

نیکا لبخند زد و با کلی تغییر زاویه و مسخره بازی عکس رو گرفت؛ تا بعدا بلوتوث کنه.

برای چند لحظه همه جا ساکت بود و فقط صدای حرف زدنِ آهسته ی مردها از گوشه ی تراس می امد. آرامشِ خاصی داشتم؛ که بی ارتباط با هوای ابری و آسمونِ خاکستری با رگه های نارنجی، نبود. ناگهان صدای پارس توی گوشم پیچید. به طرف پایین نگاه کردم و یه سگِ کوچولوی سفید، با خال های مشکی دیدم؛ که دور باغچه های کوچیکِ وسطِ شن های درشتِ حیاط، بالا و پایین می پرید. نیکا هم به نرده ها تکیه داده بود و با تعجب نگاهش می کرد. گفتم:

- این دیگه چیه؟

- فکر کنم مال همسایه ها هست.

سگ اون قدر کوچیک بود، که می تونست از زیر سیم های اطرافِ ساحل، رد بشه. توجه همه بهش جلب شده بود. که يه لحظه ذوق کردم که برم ب*غ*لش کنم. از لبه ی دیوار پایین پریدم و رفتم اون ور نرده ها، که بپرم داخل حیاط. فاصله زیاد نبود و قبلا بارها این کار رو کرده بودم. اما با دیدن دو جفت چشم و دو تا دهن باز، بی خیال شدم و رفتم که از داخل خونه برم پایین. توی راه نیکا داد زد:

- بیارش منم ب*غ*ل کنم.

من دنبال سگ کرده بودم و ملت بالای تراس می خندیدند. سگ به طرف ساحل پشت ساختمون رفت و من با خودم گفتم: «نکنه بیفته تو آب» و ایستادم تا جلوتر نره. صدای مردی از پشت سیم اومد؛ که گفت:

- باز اومد اون ور. بیا این جا پسرِ خوب!

مرد جوونی بود که کمی هم تپل بود و قیافه ی بانمکی داشت. گفتم:

- مال شماست؟ میشه بگید بیاد ب*غ*ل من؟

خندید و گفت:

- باشه. «گودو* بیا این جا. زود! »

سگ یه کم خیره نگاهش کرد و دم تکون داد. بعد رفت نزدیک سیم.

- چه اسمی داره! لابد زیاد انتظارش رو کشیدید؟

دوباره خندید و گفت:

- این تیکه روخوب اومدی!

بعد یه کم سگ رو از پشت سیم ناز کرد و گفت:

- بیا بگیرش.

وقتی نزدیکش شدم، نگهش داشت و خودش داد دستم. یه کم نازش کردم و گفتم:

- می برم خواهرم ببینه. منتظرت نمی ذارم!

تاکید کرد که چیزی بهش ندیم بخوره و اجازه داد که برم. وقتی وارد تراس شدم پیام زیر گوشم گفت:

- با عالم و آدم تیک می زنی!

- گمشو بابا. حالا خوبه من رو می شناسی.

- چون می شناسمت میگم.

و شروع کرد به خندیدن. من هم با اینکه گیج شده بودم، به روی خودم نیاوردم.

نیکا با احتیاط سرش رو ناز می کرد و «آخی» و «الهی» می گفت. بعد رو به فرشید گفت:

- یه دونه از اینا می گیری برام؟

- الان نگاه نکن نازش می کنی! کلی درد سر داره!

گودو رو عقب کشیدم و به پیام گفتم:

- این اردک نیست پیام! سگ ها خیار نمی خورند!

- به تو چه؟ اصلا بیا ب*غ*ل عمو ببینم!

آدلان که تا حالا ساکت بود با پوزخند گفت:

- چشماش به خودت رفته.

سرم رو بلند کردم؛ که دیدم با ابروی بالا رفته و شیطون نگاهم می کنه. احتمالا توهین کرده بود؛ ولی من حوصله جنگِ اعصاب نداشتم و جواب ندادم. وقتی گودو رو بر می گردوندم، به چشم هاش خیره شدم. راست می گفت؛ خیلی شبیه چشم های من بود. سیاه، اون قدر سیاه که مردمک چشم، قابل تفکیک نبود و ناخودآگاه احساس ترس و ناامنی ایجاد می کرد.

* در انتظار گودو، نام نمایشنامه ی معروفی از ساموئل بکت است.

ادامه ی 4

□

هوا کاملا تاریک شده بود و من بعد از یه دوشِِ کوتاه، با شلوارِ جینِ آبی وسویی شرتِ صورتی، که کلاهش رو روی سرم کشیده بودم تا سرما نخورم، پشت میز شام بودم و سعی می کردم به چرت و پرت های خاله ی فرشید و مامانِ نیکا گوش نکنم. طبق یه عادتِ تشریفاتی، میز شام توی مهمونی ها، بیشتر جای میتینگ بود؛ تا شام خوردن. که البته سر من هم بی کلاه نموند؛ چون خاله ی فرشید رو به من پرسید:

- دخترم شما چند سالته؟

لحنِ کلامش جوری بود که انگار بپرسی «کلاس چندمی؟» به عمه نگاه کردم؛ که بعد از یه نگاه به سر تا پای من انگار که به کل از من ناامید شده باشه، مشغول خوردن شد. حس تعلقِ عجیبی به عمه داشتم و دلم نمی خواست که همیشه اعصابش رو خُرد کنم. به لباس های رسمی نیکا و بقیه نگاه کردم و گفتم:

- سن و سال، ربطی به لباس پوشیدن نداره. مجبور نیستیم خودمون رو پیر تر نشون بدیم!

صدای عمه بلند شد:

- نارینه! غذات سرد شد.

چیزی نگفتم و مشغول خوردن شدم؛ که آدلان بحث رو ادامه داد:

- «نارینه» چه معنایی داره؟

می دونستم از سوالش منظوری داره. نگاهش، رو به من منتظر بود و چند صندلی اون طرف تر نشسته بود.

- نمی دونم. یه اسم محلی هست.

- کجا؟

حالا مگه ول کن بود. با تاکیدگفتم:

- نمی دونم!

- شرط می بندم حتی نمی دونی فامیلیت از کجا اومده.

خب. دقیقا به هدف زده بود. اعصابِ من به این جا که می رسید، واقعا کم می اورد. حتی نتونستم چیزی بگم. چی می گفتم؟ «پدرمن می خواست فامیلی اش روی من باشه» ،روی ه*و*س های جوونی اش!

پیام به جای من گفت:

- آقای فاخته میزِ شام جای بحث های کلیشه ای نیست! نیکا سالاد رو لطف می کنی؟

نیکا سریع ظرف رو داد و گفت:

- خودم درست کردم! سسش هم دست سازه.

و خندید تا جو رو عوض کنه. ولی مردک دوباره ادامه داد:

- وقتی مدام به بزرگ تر از خودت توهین می کنی، بد نیست یه نگاهی هم به گذشته ی خودت بندازی!

اون لحظه هر چیزی ممکن بود ازدهنم خارج بشه. از قصد زبونم رو آزاد گذاشتم:

- گذشته ی من رو، آدم هایی مثل شما ساختند! شما بهتره به فکر حال خودت باشی؛ تا گذشته ی من.

برای یه لحظه همه ساکت شدند و حتی صدای قاشق و چنگالِ خانوم که برای نشون دادن بی تفاوتیش بود، هم نمی اومد.

- زندگی من به خودم مربوطه!

- پس بذارید زندگی مردم هم به خودشون مربوط باشه.

و بدون منتظر شدن برای جواب به سمتِ اتاق رفتم و آخرین چیزی که دیدم یه جفت چشمِ خاکستریِ عصبانی بود.

□

ساعت از ده صبح گذشته بود و من روی تخت نشسته بودم و نمی دونستم باید چی کار کنم؛ تا وقت بگذره و عصر برگردیم تهران. اگر پرایدم تعمیرگاه نبود و آورده بودمش، همون دیشب بر می گشتم. با تنهایی و بی کاری مشکلی نداشتم؛ حتی راحت تر هم بودم؛ ولی به خاطر این که کسی فکر نکنه من تقصیرها رو گردن خودم انداختم، با یه جین مشکی و پیراهن مشکی و یه کلاه کابوییِ مشکی توی دستم، رفتم که دور و بر ویلا قدم بزنم. البته قبلش یه سری به آشپزخونه زدم و به جز چای، چیزی پیدا نکردم. احتمالا تنبیهِ کارِ دیشبم بود؛ که کسی سراغم نیومده بود. حتی اهمیتی هم برام نداشت. سر و صدا ها از پشتِ ویلا می اومد؛ که هم صندلی هاش زیر سایه بون بود و هم تخت هایی برای آفتاب گرفتن داشت و در فاصله کمی ازدریا بود. در واقع ساحلِ اختصاصی ویلا.

به همون طرف حرکت کردم. یادم می اومد که بابا همیشه همون جا آفتاب می گرفت و من و پیام و نیکا یواشکی توی جیب لباسهاش، شن می ریختیم. آرمان هم به عنوان پسرِ ارشدِ بابا، همه رو لو میداد. برای چندمین بار از حرف های دیشبم پشیمون شدم. چون در واقع به پدر و مادر خودم توهین کرده بودم. یکی از ماشین ها نبود؛ یعنی خاله ی فرشید رفته بود. ولی گالاردو سر جاش بود. مطمئن بودم که هست. چون با رفتنش خودش رو زیر سوال می برد.

خیلی راحت و جدی روی یکی از صندلی ها نشستم و به عمه و خانوم و مادر فرشید، صبح به خیر گفتم. نیکا و فرشید و عموش، کمی دورتر قدم می زدند و پیام هم، دراز کشیده بود و اصلا من رو ندید.

عمه پرسید چیزی خوردم یا نه. که کوتاه جواب دادم «بله» .

چند دقیقه ی بعد نیکا سراغم اومد و با هم کنار پیام ایستادیم.

- چیه؟ چرا مثل نکیر و منکر بالا سر من وایستادید؟!

چیزی نگفتم و یه گوشه نشستم وزانو هام رو ب*غ*ل کردم. نیکا نگاهی به پیام کرد و چیزی نگفت.

پیام نیم خیز شد و گفت:

- گمشو! توکه پوست کلفت تر از این حرف ها بودی!

- یه چیزی ذهنم رو مشغول کرده.

نیکا : مربوط به دیشب؟

- آره! یکی از جمله های دیشب بد جوری روی اعصابمه.

هر دو منتظر نگاهم می کردند. رو به نیکا گفتم:

- تو از کی تا حالا سالاد درست می کنی؟

یه دفعه هر سه تا بلند زدیم زیرخنده و نیکا گفت:

- بی شعور!

- می بینم که مشغول آفتاب گرفتن هستند! البته با لباس!

و ریز ریز خندیدیم. بلند شدم وکلاه رو روی سرم گذاشتم و به طرف دریا رفتم. هنوز دور نشده بودم، که پیام داد زد:

- هی! کابوی! نمی دونستم اين قدر به رشته ی تحصیلی ات علاقه داری.

شروع کرد به خندیدن. حتی نیکا هم که کنارِ فرشید نشسته بود، می خندید.

- درک چنین رشته هایی لیاقت می خواد؛ که تو نداری.

و با دست به سر تا پاش که حالانشسته بود اشاره کردم.

- آره خب. دنیا که فقط اقتصاددان لازم نداره (به خودش اشاره کرد)؛ دام پرور هم می خواد.

حالا تقریبا همه داشتند می خندیدند. اون آقایی هم که تا الان اخم کرده بود و با گوشیش ور می رفت، نیشش باز شده بود. تی شرت سفید روی پوست تیره اش خیلی توی چشم بود و هر کاری می کردی باز هم توجهت رو جلب می کرد.

فرشید با لبخند گفت:

- البته الان پول خوبی از این رشته ها در میاد.

خندیدم و گفتم:

- اتفاقا قصدشم دارم.

فرشید: جدا؟

پیام: آره! قراره استخرِ ماهی بزنه. قول داده من رو هم به عنوانِ کارگر استخدام کنه.

من: چه اعتماد به نفس کاذبی! عزیزم قراره به عنوانِ ماهی استخدامت کنم!

بعد از این جمله دویدم؛ که دستش بهم نرسه. ولی رسید و طبق عادتش گلوم رو از پشت گرفت و فشار داد و با ببخشید ببخشیدِ من، ول کرد.

کلاهم رو برداشتم و روی یکی ازصندلی ها نشستم. ساعت يازده بود و تا یه ساعتِ دیگه نهار آماده بود. بی خیال به دریا نگاه می کردم؛ که فرشید گفت:

- نیکا میگه تصمیمت جدیه! آره؟

- بله. ولی باید قبلش خیلی مطالعه و تحقیق کنم. من فقط چند واحد در این رابطه پاس کردم؛ که این در واقع یعنی هیچی.

- دقیقا من هم می خواستم همین رو، گوش زد کنم. به خصوص که ما با این جور مراکز، مشارکت داریم. می دونم که سال ها تلاش کردند و ضرر دادند تا به سود رسیدند.

- به هر حال من اگر بخوام کاری مرتبط با رشته ام داشته باشم، باید همین کار رو کنم. چاره ای ندارم. چون پرورش دام و طیور اگر به ضرر بیفته، خیلی هنگفته ومشتریِ خُرد هم نمی شه براش جور کرد و دستت توی بازار بسته می شه.

- شاید بتونم به یکی از عمده فروش هامون، که در واقع دوست ما هم هست، معرفی ات کنم. آقای...

و به طرف عموش که با چشم های درشت شده و اخم نگاهش می کرد برگشت و حرفش رو ادامه نداد. این هم از فواید کار کردن با عمویی که شش سال ازت بزرگتره و احساس سرپرستی می کنه؛ که یعنی می شه سی و پنج ساله و اون رگه های خاکستریِ روی شقیقه هاش، صرفا جهت خوشگلیه؛ تا سن و سال و... چشم هام رو ازصورتش که حالا با غرور نگاهم می کرد، جدا کردم و سعی کردم به روی خودم نیارم؛ که داشتم دید می زدمش!

باید به نیکا بگم مخِ فرشید رو بزنه؛ که آدرس اون یارو رو بگیره، بقیه اش با خودمه. با صداش که انگار مخاطبش منم، به طرفش برگشتم. در حالی که باورم نمی شد، بعد از دعوای دیشب، باز هم با من حرف بزنه. گفت:

- بلوتوثت رو روشن کن! نمی خوام عکست تو گوشیم بمونه.

نه. مثل اینکه هنوز آدم نشده. گفتم:

- پاکش کنید. نمی خوامش!

و به طرف خونه رفتم.

5

قبلا که هنوز صاحبِ ملک نشده بودم، برام راحت بود؛ که توی خونه بشینم و منتظر اتفاق باشم. اما حالا می خواستم همه چیز سریع تر بگذره و بتونم روی پای خودم بایستم. حتی دوست داشتم از عمارت برم. تنها چیزی که من رو این جا نگه می داشت، این بود که بعد از ازدواج نیکا، این خونه به خصوص عمه، نیاز به کسی داشت؛ که کار ها رو سر و سامون بده. مطمئن بودم که پیام وقتی از سربازی بر می گشت، می رفت یه گوشه ی دنیا و پول هاش رو خرج می کرد. شاید الان دم از تجارت می زد و می خواست شرکتِ صادراتِ پدرش رو مدیریت کنه، ولی بعد از یه مدت بی خیالش می شد. همون طور که برادرش پوریا نمی خواست بره؛ ولی الان سوئد بود؛ یا آرمان نمی خواست ما رو تنها بذاره؛ ولی الان دبی بود. حتی شاید نیکا هم از ایران می رفت.

توی همین فکرها بودم که متوجه شدم، رسیدم. پراید رو جلوی در پارک کردم. بارِ اول حال خوشی نداشتم. این بار اومده بودم که کامل ببینمش. دوباره با دیدنِ ویلا، همون حس مالکیت به وجودم چنگ انداخت. تصمیم گرفتم به خاطر این که پشیمون نشم و بتونم آینده ام رو بسازم، دیگه برای دیدن این جا نیام. همون جا با نیکا تماس گرفتم؛ که نتیجه ی حرف زدن با فرشید رو بهم بگه. که گفت:

- فرشید دوست نداره دور از چشم عموش کاری کنه.

البته خودم حدس می زدم و ادامه داد:

- رفته از خود عموش بخواد که هم آدرس بده و هم با دوستش تماس بگیره.

- لعنت. نیکا این طوری که آبروی من می ره.

- بی ادب! تو که اون روز باهاش حرف می زدی.

- یه جمله در حد خداحافظی بود. باید خیلی احمق باشه که قبول کنه.

- حالا نمی کشتت که.

- بی خیال. لطف کردی. از فرشید هم تشکر کن.

- خواهش! خبرش رو بهت میدم.

- نمی خواد. خودم جوابش رو می دونم.

دو ساعت بعد من با دهن باز روی تختِ اتاقم نشسته بودم و به نیکا نگاه می کردم؛ که با لبخند می گفت:

- قبول کرد تو رو به دوستش معرفی کنه و سفارش کنه؛ که درباره ی پرورش ماهی، هرچی لازم داری بهت یاد بده. فقط...

ابروم رو بالا انداختم و گفتم:

- فقط چی؟

- فرشید میگه باید یه جورایی از دلش دربیاری.

مشکوک نگاهش کردم:

- فرشید می گه؟!

- عموش گفته «من چه جوری برای کسی که اون همه به من توهین کرده و حتی حاضر نشده عذرخواهی کنه، کاری انجام بدم؟» خب راستم میگه دیگه!

- خب... خودت هم می دونی که این کار رو می کنم.

- آره. فردا می ریم شرکتِ اصلیشون. منم با فرشید قرار دارم.

- هنوز نمی خواید چیزی رو رسمی کنید؟

روی صندلیِ کامپیوتر نشست و گفت:

- چرا! همین امروز با مامان حرف می زنم؛ که زنگ بزنه بهشون. فردا هم قراره با فرشید بیافتیم دنبال کارهای آزمایشِ خون.

- جدی! خوبه! می خوای من مامانت رو راضی کنم؟ آخه خانوم، علاقه ی شدیدی به من داره...

هر دو خندیدیم و گفت:

- چرا صبح غیبت زد؟ پیام ناراحت شد.

- نمی خوام هر سری که از مرخصی بر می گرده، مراسم گریه کنون راه بندازیم.

- دیوونه!

فصل دوم

1

نیکا از من خداحافظی کرد و رفت؛ که توی ماشین منتظر فرشید بمونه. من دنبالِ فرشید راه افتادم؛ که من رو به اتاق عموش، که انتهای یه راهروی بلند با کف پوش و دیوارهای خاکستری بود، راهنمایی کنه. فرشید بدون در زدن و حتی اجازه از منشی، که توی سالن پشت میزش بود، در رو باز کرد و توی قابِ درقرار گرفت و گفت:

- دکتر! خانوم جلالی برای دیدنتون اومدن.

صدای محوی از داخل اومد:

- کدوم جلالی؟

- خواهر خانم فرخ نژاد.

خودمم از حرفش خنده ام گرفت. فرشید در رو تا نیمه بست و گفت:

- عصبانیش نکنی. می خوای بمونم؟

خندیدم و گفتم:

- نگران عموتون نباشید. من زورم بهش نمی رسه.

یه لبخند قشنگ تحویلم داد؛ که حدس زدم نیکا عاشق همین یه موردش شده:

- نگران تو ام!

ده دقیقه بود که روی کاناپه ی چرمِ جلوی میزش، نشسته بودم و اون فقط چشم هاش رو روی کاغذهای جلوش می چرخوند و گاهی یه جمله به مرد پشتِ میزِ کناریش، می گفت.

اصلا فکر نمی کردم آدمی باشه که اتاق ریاستش رو با دو نفر دیگه، که ظاهرا رابطه ی خیلی دوستانه ای هم باهاشون داشت،شریک بشه. به خصوص وقتی کل این تشکیلات و کارخونه ها و تولیدی هایی که تحت پوشش این شرکت قرار داشت، مال خودش بود. میزش آخرین میز و کنار پنجره بود. دست چپم رو زیر چونه زده بودم و به دسته ی کاناپه تکیه داده بودم و مشغول نگاه کردن به آدم های اتاق بودم. حالا شده بود پونزده دقیقه و کاملا واضح بود؛ که این کارش فقط برای تحقیر منه. شاید انتظار داشت برم جلوش زانو بزنم و طلب بخشش کنم!

به طرف میزش رفتم و دست هام رو، لبه ی میز گذاشتم و بهش تکیه دادم و منتظر شدم؛ که سرش رو بلند کنه. وقتی انتظارم طولانی شد، گفتم:

- عذر می خوام! اگر وقت مناسبی نیست، من می تونم یه روز ...

سرش رو بلند کرد و با وجود قد تقریبا کوتاه من، با زاویه ی کمی به من زل زده بود. این نزدیک ترین فاصله ای بود که تا به حال داشتیم و رگه های آبی، توی خاکستری چشم هاش پیدا بود؛ که یه لحظه حس بدی بهم منتقل کرد. پدرم مرد خوش قیافه ای بود؛ که البته چیزی از زیبایی اش به من نرسیده بود؛ ولی باعث شده بود که، از مرد های خوش قیافه بدم بیاد.

همه ی این فکر ها بیش تر از دو ثانیه طول نکشید و من جمله ام رو کامل کردم:

- دیگه مزاحم بشم.

- خوبه خودت هم می دونی مزاحمی!