رمان اجبار اختیاری، اختیار اجباری به قلم الناز Poaro_812

ژانر : #عاشقانه #همخونه_ای #اربابی

خلاصه :

زندگی اربابی همش درد داره ! همش ناراحتیه ! کاش یه آدم ساده بودم…

کاش اختیارم دست خودم بود، نه اجبار…

من به این زندگی پر درد محکومم! از زندگی پر آرامش محرومم…!

من مجبورم اختیار کنم کسی را برای خودم و اختیار دارم مجبور کنم خودم رو به زندگی با او…پایان خوش

مقدمه:

کاش می شد جای من باشی

تا بدانی که

چه حسی دارد

وقتی آدمی مثل تو را

این همه دوست دارم

*****

با بهت به بابا نگاه می کردم.فکر هر چیزی رو می کردم جز...جز چی؟ خودمم نمی دونم چه خبره؟انگار خودش متوجه شده بود که حرفی نمی زد و اجازه داد فکر کنم،تجزیه و تحلیل کنم.یه کم به خودم اومدم و گفتم:

-من؟!ارباب ده بالا؟!ازدواج؟! اما...

دیگه هیچی نگفتم ،مغزم کلمه نمی داد بهم؛انگار زبونم قیچی شده.فکرشم شکنجه بود برام!نمی دونم چرا، ولی ازش می ترسیدم.دل باخته و عاشق کس دیگه ای نبودم، اما...نمی دونم اما چی؟اینجور ازدواجارو قبول نداشتم!هنگ کرده بودم!توحال خودم بودم که یه لیوان آب جلوم ظاهر شد ،بدون معطلی سرکشیدم.عاشق سرما بودم و این آب سرد کل وجودمو آروم کرده بوده؛فکرم، جسمم آروم شد. چشم به بابا دوختم که با نگرانی بهم چشم دوخته بود.اون چیزی که تو ذهنم بود رو سریع گفتم،طبق عادت!

-بابایی دارین سرکارم می ذارین؟آخه...آخه اونکه یه بچه داره،تازه ازم متنفره!خاطرات گذشته که یادتون هست؟ اون اصن چرا باید بخواد باهام ازدواج کنه؟اونم با این عجله؟آخه...

با دستی که دستمو گرفت حرفمو قطع کردم و به چهره ی مهربون بابا نگاه کردم.دستمو اروم فشرد و گفت:

-اگه اجازه بدی توضیح می دم دخترم.

ناخودآگاه لبخندی زدم؛انقدر لحن و تن صدای بابا آروم و دلنشین بود که در بدترین لحظات زندگی هم فقط می تونستی لبخند بزنی.نفسشو پرصدا بیرون داد.

-تا حرفم تموم نشده هیچی نگو؛رشته کلام از دستم میره!

با باز و بسته کردن چشام جوابشو دادم.لبخندی زد و ادامه داد:

-می دونم شوکه شدی.حق هم داری.خودمم شوکه شدم وقتی بهم گفتن!

با مکث کوتاهی ادامه داد:

- تو دختر عاقلی هستی؛همیشه و همه جا اینو گفتم و میگم.من انتخاب رو به تو می سپرم و اختیار همه چی دست خودته؛درس ودانشگاهم نمونش!پرهام خان مرد بدی نیست،درسته یه کم عصبی مزاجه اما فکر نمی کنم از تو بدش بیاد یا حالا هرچی؛اما به هرحال تو الان خواستگاری شدی از من توسط اون و مردمش!

با بهت گفتم:مردمش؟!

چشم غره ای نثار روح پر فتوحم کردم و گفت:

- این صد بار،وسط حرفم نپر!خب چی می گفتم؟

کمی فکر کرد و گفت:

_آهان اره مردمش؛و البته مردم ما!مردم دوتا ده یه جلسه باهم داشتن و نماینده ای فرستادن که بگه این دوتا روستا باید یکی بشن،یا این وسط یکی از اربابا باید خودشو قربانی کنه یا بچه ی دو ارباب بزرگ باهم ازدواج کنن.اول پرهام خان مخالفت کرد و طبق معمول با عصبانیت خواست درستش کنه اما...

وقتی حرفشو نصفه گذاشت سریع گفتم: اما چی؟

نگاهم کرد و با دلخوری گفت:

-اما اونا گفتن یا اینکارو می کنین یا از دو خانواده قربانی می دین از سمت اونا پسرش پویان از سمت ما هم... من!

با این حرفش دیگه شوکه بودن که سهله ،برق بی نهایت وات بهم وارد شد.

-چی می گی بابا؟ این چه جور مردمین که به خودشون اجازه دادن همچین حرفی بزنن؟شما اربابین یا اونا؟تهدید جون بابای منو می کنن؟ای...

حرفمو قطع کرد و گفت:

-آروم باش باهات حرف دارم.

با اخم نشستم جلوش که ادامه داد:

-مردمن،حق انتخاب دارن،اونا هم از این وضعیت خسته شدن؛بچه هاشون عاشق هم می شن اما بخاطر پرچینا از هم دور می مونن. می دونی چند نفر از این ده رفتن چند نفر خودشونو از دره پرت کردن؟ما باید سر و سامون بدیم به این وضعیت.آره پرهام خان بد اخلاقه،شما به هم هیچ حسی ندارین،یه پسر 5 ساله داره؛ همه اینا درست!منم واس تو آرزوهایی داشتم،نمی خوام بدو ورودت به یه خونه مادری کنی؛اما بذار حرفامو بزنم بعد تصمیم بگیر.جون من فدای یه تار موت!

نفس عمیقی کشید و گفت:

-من پسری ندارم،تو تنها دخترمی،تاج سرمی!مردم به شوهر آینده تو چشم دوختن؛کسی که قراره خان این ده بشه.پس باید لیاقت داشته باشه تجربه داشته باشه.بذار رک بهت بگم اگه جوابت مثبت باشه،رو جفت چشام جا داری این دوتا ده یکی می شن پرچینا برداشته می شه و من و پرهام خان باهم اینجا رو زیر نظر می گیریم؛اگه جوابت منفی باشه بازم رو چشام جا داری،می فرستمت بری،زمینا رو میزنم به نام پرهام خان و خودمو می سپرم دست این مردم.هر چه بادا باد!اما من فقط دلم می خواد تو از زندگیت راضی باشی.

نفسم بند بند شد. نمی دونم کی به گریه افتادم! فکر اینکه یه خراش رو تن بابا بیفته داغونم می کرد، چه برسه به...با حالت زاری گفتم:

- بابا...

نگاه اطمینان بخشی بهم و کرد و گفت:

-من پام لب گوره، دیگه طبیعی برم یا اینجوری که فرقی نداره تو جوونی باید زندگی کنی!

از این حرفش دلم ریش شد باید فکر می کردم باید تصمیم می گرفتم.آروم پرسیدم:

_تا کی وقت دارم فکر کنم؟

با لبخند نگاهی بهم کرد و گفت:

- تا هفته دیگه؛بستگی به فکر کردن تو داره.

می خواستم بلند شم که دستمو گرفت و با اطمینان گفت:

-به تو و نظرت اعتماد دارم و بِدون،هر نظری که داشته باشی، خودم مثل کوه پشتتم.با آرامش فکر کن و مثل همیشه درست فکر کن!

لبخندی زدم و دستشو ب*و*سیدم .خواستم برم بیرون که یهو یه چیزی یادم اومد، سریع برگشتم و گفتم:

_ بابا؟حسام...

حرفمو قطع کرد و در حالی که سرشو با خنده تکون می داد گفت:

- جون به جونتون کنن دست از سر هم برنمی دارین.حسام خبر داره بابا جان،داره راه میافته بیاد،گفت فردا غروب می رسه ؛دیگه راست و دروغشم که خودت حسامو می شناسی!

بابا یه جوری حرف می زد انگار هیچی نشده ،با لبخند کم جونی گفتم:

- انقدر این حسام دروغگوئه!

و از اتاق اومدم بیرون.چند تا نفس عمیق کشیدم که آروم شم،واقعا نیاز داشتم به هوا به اکسیژن.نگاهی به ساعت انداختم، دقیقا دو و سی سه دقیقه ی بامداد؛چقدر شیک!بابا واسه اینکه مامان نباشه که احساسی بشه، این موقع شب تصمیم گرفته بود حرف بزنه. لبخندی زدم؛با اینکه مامان رعیت بود و اون ارباب ولی همیشه هواشو داشت هیچوقت نمی ذاشت اشک به چشاش بیاد.اگه می فهمید ماجرا از چه قراره حتما سکته می کرد.با یاد مامان آه سردی کشیدم،خوش به حالش بابا با عشق رفت سراغش اما این ازدواج...با نگاه دوباره به ساعت سرمو به شدت تکون دادم و زمزمه وار گفتم:

- نیاز؟لطفا آروم باش! الان وقت فکر کردن نیست، الان نه!

دستمو گذاشتم رو شقیقم و آروم از پله ها بالا رفتم.در اتاقمو باز کردم یه اتاق به رنگ آبی ملایم،همه چی آبی سفید بود فقط قالی کوچیک وسط اتاق خاکستری بود.رو تختم پریدم و به سقف چشم دوختم.وقتی نمی خواستم فکر کنم ،فکر نمی کردم ؛اما ضمیر ناخودآگاهم سمج تر از این حرفا بود.

- به یه دوش نیاز دارم!

با این حرف پریدم حوله رو گرفتم و رفتم زیر اب سرد؛سرده سرد بود،طوری که نفسم داشت بند می اومد.از زیرش اومدم بیرون و با چندتا نفس محکم هوا رو به ریه هام دادم و زدم زیر خنده.از بچگی عادت داشتم می رفتم زیر آب سرد ،تا وقتی نفسم بند بیاد بعد می اومدم بیرون ؛حس نجات غریق بهم دست می داد و می خندیدم!خندم که تموم شد،نگاهی تو آینه به خودم انداختم.

-نیاز ببین پیرشدی!

-کجا پیر شدم ؟به این خوشگلی!

دستمو تو موهای کوتاهم فروکردم و دو تا تار موی سفیدی رو که تازه کشف کرده بودم رو بیرون آوردم و رو به آینه گفتم:

- بفرما موهات سفید شد؛پیر شدی رفت خره!

-مهم دله که باید جوون باشه.

-برو بابا داره خودشو پشت دلش قایم میکنه.

-برو دوشت رو بگیر!همین کارا رو می کنی همه می گن دخترا شیش ساعت حمومن دیگه.خجالت بکش برو انقد خوددرگیری نداشته باش!

چشم غره ای واس خودم رفتم که لبخندی رو لبم نشست.زمزمه کردم:

- آخه تو خودت هنوز بچه ای! چه ازدواجی؟دیوونه ای تو! می خوای بری به بچش بگی میای بریم خاله بازی؟

از فکرم خندم گرفت واقعا مردم این ده چه حسابی رو من باز کرده بودن که دارن پرهام خان و پسرش رو بدبخت می کنن؟

یهو به خودم اومدم دیدم از حموم اومدم بیرون.مثلا به خودم گفتم نباید فکرکنیا!به ساعت نگاهی انداختم، تازه سه و ربع بود.اه چیکار کنم تا چهار ونیم؟

یا فکری که به سرم زد بشکنی زدم و گفتم:

-نقاشی و طراحی!فکرمم آزاد می شه!

رفتم سراغ دفترم.خیلی بزرگ و سنگین بود ولی دوسش داشتم.زیاد ماهر نبودم ولی خب علاقست دیگه.

سعی کردم تصویری از مخفی گاهم رو به ذهن بیارم،یکم که به ذهنم فشار آوردم لبخندی به لبم نشست.

آروم شروع کردم به ر*ق*صوندن مداد بی6 رو کاغذ.مشغول طراحی شدم و همه چی یادم رفت ،حتی زمان!هنوز تموم نشده بود، کمی خودمو راست کردم تا کمرمو آروم کنم که با دیدن ساعت مثل جت همه چی رو پرت کردم کنار و سراسیمه رفتم آماده شدم؛چون تازه حموم بودم لباس گرم زیاد پوشیدم.صبحای اینجا خیلی سرده!نگاه دوباره ای به ساعت انداختم،اوه 5 شد!

آروم ولی تند دویدم سمت اسطبل و رخشمو برداشتم.سوارش شدم و دِ برو که رفیتم!

با تمام سرعت می رفتم سمت مکانی که از همه چی خالی می شدم؛مخفی گاه دوست داشتنی من!

آروم رخش رو بستم به درخت و با چراغی که دستم بود رفتم سمت سنگا.پشت سنگا از پرچین پریدم اونور،دستی به روی پرچین کشیدم ،آهی کشیدم و با احتیاط رفتم سمت تخته سنگی که نشونم بود.آروم از راه مخفی ای که درست کرده بودم رفتم پایین؛وای بهشت من!

آب رودخونه مثل آبشار پایین می اومد و می ریخت تو یه حوض بزرگ مثل وان و دوش حموم عمل می کرد.از روی سنگا پریدم و خودمو رسوندم پشت آبا؛اینجوری کسی منو نمی دید!دیوارا رو سرخس و خزه پر کرده بو،یه سنگ تخت هم اونجا بود که محل نشیمن گاه من و استراحتم بود.اینجا واقعا بهشت بود!

اول یه سر به باغچه گلام زدم که خودم درستشون کرده بودم؛گلای خیلی قشنگی بودن،اسمشونو نمی دونم ولی عاشقشون شده بودم از حیاط دزدیدمشون!

با خیال راحت و آرامش تمام رفتم رو سنگ دراز کشیدم که رو به آبشار بود،البته از پشت!حالا باید فکر می کردم به همه چی.اوقات پر استرش و پر فکرم رو اینجا می گذروندم؛پر از اکسیژن زنده بود.به آب ها نگاه کردم و حرف زدم:

-سلام خدا!خوبی؟من که خوبم اما درگیرم..می بینی خداجونم؟باید انتخاب کنم!نمی دونم درست و غلطش چیه،نمی دونم چیکار کنم؛اونا خیلی زود می خوان همه چی رو تموم کنن، مشخصه راضی نیستن!حتی تاریخ رو مشخص کردن، یه ماه دیگه،پس من الان دارم به چی فکر می کنم؟آهان! به اینکه بابا گفت تصمیم با منه!

آه سردی کشیدم و گفتم:

-چرا یهو تصمیم گرفتن ده هارو یکی کنن؟چرا به این روش؟وای خدا چقد سوال!نمی دونم اصن بیا یه کاری کنیم بدی و خوبی هارو جدا کنیم؛خوبی ها که: 1.مردم یکی می شن، زندگیشون بهتر میشه ، 2.جون بابا و پویا در امانه، 3.یه ملتی شاد می شن، 4.من از مجردی درمیام.حالا بدی ها: 1. هیچکدوم به این ازدواج راضی نیستیم، 2. بابا رو از دست میدم، مامان رو هم پشتش ، 3. سومی وجود نداره!

-جون دو نفر واست مهمه یا اینکه وایسی آدم مورد علاقت بیاد؟

زدم تو سر خودمو گفتم:

- خب معلومه جون دو نفر آدم مهمه!تازه پرچینام برمی دارن.باید احترام و شان خونوادمو بر گردونم!

برگشتم به سالهای قبل؛اولین دیدار؛همش 8 سالم بود!

-حسام؟ حسام؟ اون پسر اخموئه کیه؟

-اون پسر ارباب نادره. باید بهش بگی پرهام خان!اون پسره چیه؟

سرمو پایین انداختم و گفتم:

-خب نمی شناختمش دیگه دعوام نکن!چرا همش سیاه می پوشه؟

زد تو سرمو گفت:

-چند بار بهت بگم سیاه نه،مشکی.نمی دونم لابد دوست داره!

سرمو ماساژ دادم و پرسیدم :

-پس تو چرا رنگی رنگی می پوشی؟

-چون دوست دارم! اصن به تو چه هان؟

بعد با خنده موهامو کشید و دعواهای همیشگی.

با یادآوری این خاطره لبخندی رو لبم نشست ؛خب اولین دیدار بد نبود.

دفعه بعدی وقتی 15 ساله بودم و کنجکاو!برای اولین بار رفته بودم اون ور پرچین، از پشت همون تخته سنگا ،هنوز اینجا رو کشف نکرده بودم ولی با خودم می گفتم این طرف همه چیزش خوشگل تره.با لذت به درختایی که دستاشون تو دست هم بود نگاه می کردم که یه دفعه دستم کشیده شد و صورت عصبی پرهام خان که اون موقع 21 سالش بود جلوم ظاهر شد. فریاد زد:

_تو دیگه هستی؟تو جنگل تک و تنها چیکار می کنی؟بهت نمیاد از ده بالا باشی!

منم بی خبر از همه جا با غرور گفتم:

_من دختر ارباب بهادرم؛نیاز!

اول تعجب کرد، بعد انگار آتیشش زده باشی چنان منو رو زمین کشید که تمام پام زخم شده بود.هنوز یادم نرفته که منو برد تو ده پایین و جلو همه و بابا چه قشقرقی که به پا نکرد!

آه سردی کشیدم. مثل اینکه دیدار دوم جالب نبوده زیاد!

آخرین بار هم همین سه سال پیش بود که با هم دانشگاهیم اردلان اومده بودیم ده و داشتیم تو جنگلا قدم می زدیم.طبق عادت دوستانمون دست همو گرفته بودیم و می گفتیم و می خندیدیم که از شانس گندمون آقا مارو دید و چه چیزها که نگفت !یه دست گرفتن ساده رو انقد بزرگ کرده بود که به گوش همه ده رسیده بود و همه چپ چپ نگام می کردن.یه عالمه حرف خورد بابای بیچارم!

حرفایی از قبیل:بهادر خان کلاشو بندازه بالاتر،باید دخترشو جمع کنه،هزاربار گفتیم دختر جاش دانشگاه نیست،دخترش بی جنبه است و از این چرت و پرت ها.بابا هم مردونگی کرد هیچی بهم نگفت.خودش از دل من خبر داشت که پاکه پاکه؛مثل مغزم!

با یادآوری این خاطره اخمی به پیشونیم نشست.

مثل بچه ها پامو کوبوندم زمین و گفتم:

-آخه چه جوری من با کسی که یه عمر آبرومو برده زندگی کنم؟اه!

بعد آروم نشستم و گفتم:

-اما فکر کن اگه با کسی که آبروتو برده زندگی نکنی ،کسی که همیشه آبروتو خریده رو از دست می دی!

-ببین نیاز، با خودت روراست باش!تو می تونی هرجور شده خودتو خوشبخت کنی اما اگه بابات نباشه کل زندگیت سیاهه.پس تصمیم بگیر و خودت زندگیتو خوب بساز!

با این فکر لبخند رضایتی رولبم نشست.

-اینجوری می تونم تمام زحمتای بابا رو جبران کنم.اما نظر حسام چیه؟

-به اون چه ربطی داره اصن؟

-والا، پس نتیجه گرفته شد!

با نوری که به چشمم خورد سرمو بالا آوردم.خدایی اینجا بهشت بود!آفتاب همیشه صبحا از روبروی این آبشار طلوع می کرد و از لای این آب می گذشت و یه عالمه حاله ی خوشگله نور و رنگین کمونای کوچیک و بزرگ درست میک رد.محو این زیبایی شدم!

-چی خلق کردی خدا؟ قربون خالقیتت برم.دست و پنجت درد نکنه.

بعد هم دستمو گذاشتم رو لبم، ب*و*سیدمو بردم بالا و گفتم:

-ب*و*س برای تو خدا جونم!خیلی مخلصم!

با عجله راه افتادم سمت پرچین ،پریدم اونور که دیدم رخش داره ورجه وورجه میکنه.مث دیوونه ها باهاش حرف زدم و گفتم:

-آخی مادر به قربونت! چی شدی؟ببخشید حرفام زیادی بود،مخمم که میدونی هرروز خدا جمعه است،دیگه خودت نجیبی کن ببخش مارو!

شیهه ای کرد و سرشو رو دستم اینور اونورکرد.لبخند ارومی زدم و سوارش شدم و با سرعت برگشتم خونه.صبح کله سحری همه بیدارن.این چه وضعشه؟کلا بابا برای نماز که بیدار می شد دیگه کل خونه بیدار باش بود.همه زیر آلاچیق نشسته بودن و مشغول صبحانه.همونطور که رو اسب بودم برای مامان و بابا دست تکون دادم و گفتم:

-سلام صبح بخیر بر جیگرای خونه!

مامان لبشو به دندون گرفت که هم خندشو کنترل کنه هم بگه جلو کارگرا بده ولی بابا با خنده گفت:

-سلام بر جغد خونه!

از این حرف بابا خندم گرفت؛اونم میدونست من شب زندارم وروز مرده دار!

با خنده رخش خوشگلمو بردم تو اسطبل؛یه اسب یه دست قهوه ای، پسر بود واس همین بهش می گفتم رخش!

-من رفتنی شم تو رو هم ببرم؟

-...

-تو اصن نمی خوای زن بگیری؟ بس نیست مجردی؟

-...

-ها؟ آره مجردی خوبه اما داری پیر می شی عزیزم . انقد مادرو حرص نده ،زن بگیر دیگه.

-...

-حالا دیگه جواب مادرتو نمی دی؟ مث اسب وایساده نگام می کنه!

بیچاره رخش فقط آروم نگام می کرد که یهو سرشو انداخت پایین و پای جلوشو در واقع دستشو رو زمین کشید ،مثل کسایی که خجالت می کشن.بلند خندیدم و گفتم:

-آی مادر قربون شرم و حیا و نجابتت!گل پسرم اصالت از سر و روش می باره!

با خنده دستی براش تکون دادم و از اسطبل زدم بیرون،که چشمم خورد به شیر آب گوشه حیاط ؛رفتم سمتش و کلاهمو در آوردم .شیر آب رو باز کردم و سرمو بردم زیرش .وای آبِ سرد خون رو تو رگام منجمد می کرد؛عاشقشم!

-خفه نشی!

با صدای حسام دست پاچه شدم و خواستم سریع بلند شم که سرم محکم خورد به شیر.با آخ بلندی که گفتم همه نگران برگشتن طرفم و حسام با دو اومد سمتم:

-خوبی؟بابا مگه صدام چقد ترس داشت؟ نکنه از دلتنگیم هیجان زده شدی؟ خیلی خوب حالا نمی خواد واس این پسر جذاب و خوش هیکل خودکشی کنی!

دست چپم رو سرم بود با دست راستم که آزاد بود هولش دادم اونور و گفتم:

-برو بابا اعتماد به سقف!بذار اونایی که خودکشی کردن از بیمارستان مرخص شن تخت خالی گیرم بیاد، اونموقع!

حسام خندید و گفت:

-نه این جنسش فلزی بود خوب کار نکرد ،بذار برم سنگ بیارم؛ تو که سرت به سنگ نمی خوره آدم شی لااقل من بزرگی کنم سنگ رو بزنم به سرت آدمت کنم!

-نه! نه !ممنونم!آدم بودن شمارو هم دیدیم.ترجیه میدم فرشته بمونم.

-خب اگه فرشته ای زود تند سریع بهم سجده کن ،وگرنه از درگاه خدا اخراج می شی!

-خدا می دونه تو خودت استاد شیطانی، کاری به کار من نداره!

حسام خواست چیزی بگه که با صدای بابا دوتایی به سمتش برگشتیم:

-بسه دیگه!بیاین صبحانه بخورین بعدش بپرین به جون هم!

-بابایی مثل سگ و گربشو جا انداختی.

بابا اخم مصنوعی به پیشونیش داد و با لبای خندون گفت:

-لا اله الا الله!

حسام دستشو دور گردنم حلقه کرد و منو برد سمت میز صبحونه.

-خب خانوم خانوما!حال ؟ احوال؟مرده ؟ زنده؟

-کوفت!من سالم و تندرستم.تو خوبی؟منتظر بودم خبر بیارن ازت!

بابا- نیاز؟

-نه بابا خبر سلامتیشو میگم.هر خبری که خبر مرگ نیست مگه نه حسامی؟

- کوفت و حسامی!حالا خوبی عروس بعد از این؟

با این حرفش شوکه نگاش کردم ،انتظار نداشتم انقدر صریح و یهویی حرفشو وسط بکشه؛هم خجالت زده شدم ،هم پر استرس!

-خب...چیزه...آره!

حسام قهقه ای سر داد و گفت:

-به جان تام و جری که اگه اونا نباشن میخوام دنیا نباشه، اصن بهت خجالت نمیاد!

وقتی فهمیدم از قصد گفته، نونی که جلو دستم بود رو پرت کردم سمتش که رو هوا گرفتش و با خنده گفت:

-تشکرات

دیگه حرفی نزدم باید حرفامو جمع و جور می کردم.دوتا لقمه نون و پنیر خوردم و به حسام که هم چنان می خندید و مامان که مشغول خوردن چاییش بود و بابا که صبحونش تموم شده بود و با چشمای بسته لبخند می زد که این نشانه اینه که داره از هوای صبح لذت می بره نگاه کردم.الان باید میگفتم؛با دوتا سرفه مصلحتی همه رو متوجه خودم کردم و گفتم:

-من تصمیم خودمو گرفتم!

همه چهار چشم شدن و چهار گوش که ببینن چه تصمیمیه؟چشمامو بستم نفس عمیقی کشیدم و آروم اما رسا گفتم:

-من جوابم مثبته!

با صدای داد "چی" حسام چشامو باز کردم که با قیافه عصبی حسام و شوکه مامان و پر آرامش بابا نگاه کردم.بابا با آرامش گفت:

-خوب فکر کردی؟بعدا پشیمون نشی!

دستشو گرفت، لبخند آرامش بخشی بهش زدم وگفتم:

-مطمئنم!خوب فکر کردم.به مرگ خودم قسم!

-خب پس مبارکه!به حرفت اعتماد دارم.

حسام با عصبانیت گفت:

-چی چیو اعتماد دارم؟ نیاز مسخره کردی ما رو؟ مگه که از رو جسدم رد شی، افتاد؟

بابا با اعتراض گفت:

-حسام انتخاب خودشه به تو ربطی نداره.

حسام بی توجه به حرف بابا دستشو محکم رو میز کوبید و گفت:

-تو دیوونه شدی مشخصه؛کاملا مشخصه!تو اصن می دونی اون کیه؟همون پرهام خانی که سه ساله وقتی می بینیش راهتو کج می کنی،همونی که دوبار آبروتو جلو مردم برد.احمق شدی نیاز؟

سرمو با تحکم بالا گرفتم و گفتم:

-من صلاح خودمو بهتر می دونم.

پوزخند عصبی زد و گفت؟

-صلاحت اینه هنوز هیچی نشده بشی مادر یه بچه؟ صلاحت اینه بشی زن دوم؟ صلاحت اینه با یه آدمه بی اعصاب زندگی کنی؟صلاحت اینه بدبخت شی؟

با همون تحکم گفتم:

-من بلدم خودمو خوشبخت کنم نیازی به پند و اندرز ندارم .

و با قدمای بلند رفتم سمت در و هنوز صدای حسام می اومد که میگفت:

-تو غلط می کنی!

*****

سه روز از اون اتفاق گذشت؛با کم محلی های حسام و سکوت مامان!بابا همش بهم لبخند می زد.تنها کسی که بهم اعتماد داشت.دیروز از طرف پرهام خان زنگ زدن و جواب رو خواستن که بابا بهشون گفت مثبته.

تو اتاقم خواب بودم که با احساس خیسی ،سریع از خواب پریدم.به خودم که اومدم دیدم حسام با عصبانیت بالا سرم وایساده و پارچ آب هم دستشه.عصبی گفتم:

-مگه مرض داری؟مثل آدم بیدارم کن دیگه.

-آدمی نمی بینم که باهاش مثل آدم رفتار کنم.

از حرفش هم ناراحت شدم هم بهم برخورد.داشت از اتاق میرفت بیرون که گفت:

-دلم نمی خواد باهات حرف بزنم اما لازم به گفتنه شوهر آیندت با فامیلاش پایینن تحفه آوردن برات تحفه!

"شوهر آیندت" رو چنان با حرص گفت که ابروهام رفت تو موهام.این چش شده؟حسام پسر خالمه از بچگی با هم بزرگ شدیم مثل خواهر وبرادر،همیشه هم هوای همدیگه رو داشتیم اما الان...می دونم حسام بخاطر خودم نگرانه،بهش حق میدم اما نه دیگه این بی محلی سه روزه؛زیادی کشش میده!

محکم زدم رو پیشونیم که یه عالمه آب پاشید.

-اه حالم بد شد.دستت بشکنه حسام!

دوباره که یادم اومد هول شدم و گفتم:

-حالا چی بپوشم؟ کوفته حالا چی بپوشم!یه کمد لباس داری، یه چی بپوش دیگه.حالا اگه داماد خوش اخلاق بود، چقد می خواستی به خودت برسی؟

در کمد رو باز کردم،یه تونیک پارچه ای سفید که تا چهار انگشت زیر ب*ا*س*نم بود رو در آوردمو شلوار مشکی چسبانم که با هم خیلی خوشگل می شدن.

-یعنی درسته اینو بپوشم؟

شونه هامو با بی قیدی بالا انداختم.

-بلاخره باید منو همونجوری که هستم ببینن.

بعد از پوشیدن لباس آستینای تونیک رو بالا زدم که تا آرنجم اومد و به دکمه بستمش.کلاه مشکیمو سرم کردم و یه نگاه تو آینه؛از وقتی موهامو کوتاه کردم همش کلاه میذارم ،الحق والنصاف هم خیلی بهم میاد.

آروم و با وقار پله هارو پایین رفتم و با رسیدن به پذیرایی با دیدن 6 جفت چشم شوکه، وایسادم.نگاه کردم سه تا طرف ما، سه تا طرف اونا ؛چه یِر به یِر!شرمنده الان میشم 4 -3 به نفع ما.با این فکرم تو دلم قهقهه زدم اما با لبخندی خندمو خوردم و گفتم:

-سلام خیلی خوش آمدین...

خانوم پیری که با وجود کهولت سن هنوز هیکل خوب و قیافه اسکتی داشت خیلی سرد جواب سلامم رو داد.بعد پرستو خواهر پرهام خان که قبلا تو دانشگاه باهاش آشنا بودم با لبخندی بلند شد و به گرمی دستمو فشرد و گفت :

-سلام عزیزم ممنون.

و در آخر پرهام خان که با قیافه اخموش فقط سری تکون داد و بی هیچ روحی گفت سلام.

آروم رفتم وکنار حسام نشستم.تو عمل انجام شده قرار دادنش خیلی باحال بود.فکر می کردم الان ازم فاصله بگیره اما خودشو چسبوند بهم و زیر گوشم گفت:

-انگار داداشمون غیرتیه.می خوام یکم با غیرتش بازی کنم.

با چشم غره ای که بهش رفتم پوزخندی زد و مثل قبل در گوشم گفت:

-بیخیال بازی،لباس جالبی پوشیدی!همه اخمشون با دیدن لباست رفت توهم.مرسی انتخاب!

با تعجب گفتم:

-مگه چشه؟

آروم و بیخیال گفت:

-مناسب یه دختر نیست تو مراسم تقریبا خواستگاریش لباس کوتاه با آستینای بالا زده و شلوار تنگ بپوشه؛درضمن کلاه قشنگی سرته،امیدوارم کلاه قشنگی سرت نذارن!

تازه فهمیدم چی گفت داشتم خودمو لعن و نفرین می کردم بخاطر این لباسا که با حرف اون خانوم پیر آب شدم رفتم تو زمین.

-فکر می کردم انقدر تربیت بهادرخان درست باشه که دخترش احترام جمع رو نگه داره؛اون از طرز لباس،اینم از طرز برخورد!در گوشی هاتون تموم نشد؟

به حسام نگاه کردم.لبخند پیروزمندانه ای روی لبش بود.ای نامرد همش نقش بود؟ سرمو پایین انداختم و از حسام فاصله گرفتم.بدجور خورده بود تو پرم.

بابا میانجی گری کرد وگفت:

-عمه خانوم حالا شما ببخشیدشون به هرحال جوونن دیگه،شما بزرگی کن به دل نگیر!

-بار اول و آخری بود که بخشیدم!امروز اومدیم که هم تحفه ای بیاریم،هم مهریه و تاریخ عقد وعروسی رو مشخص کنیم.اگه اجازه بدید من تاریخ ها رو پیشنهاد میدم شما هم مهریه رو معین کنین.

من و پرهام خان هم که نقش دکور!اصن ما نباید چهار کلمه حرف باهم بزنیم؟

انگار بابا صدای ذهنمو شنید که رو به عمه خانوم گفت:

-خب تا ما راجب این مسائل حرف می زنیم، این دوتا جوون هم برن با هم دو کلمه حرف بزنن که بلاخره اشنا شن!

بابایی درست ذهنمو نخوندی؛ من گفتم 4 کلمه ،نه دوکلمه!

عمه خانوم:باشه مشکلی نیست!حق با شماست.

مامان همچنان سکوت پیشه کرده بود؛هی بهش می گم حالا که داره پیشه می کنی، لااقل تقوا پیشه کن،گوش نمی ده که،هم چنان سکوت پیشه می کنه!بابا رو به من گفت:

-دخترم برید تو اتاق مطالعه کمی باهم حرف بزنین.پرهام خان رو راهنمایی کن!

با گفتن "چشم و با اجازه ای" بلند شدم و رفتم سمت اتاق مطالعه پرهام خان هم دنبالم راه افتاد.آخه من که دیگه جواب مثبت رو دادم، این مسخره بازیا چیه؟حرف زدن قبل از جواب دادنه.خاک بر سرت نیاز که انقدر هولی زود جواب دادی.هول چیه؟بحث مرگ و زندگی بود!

با صدای بی روح و پر تحکم پرهام خان به خودم اومدم:

-خب؟

خب رو یه جوری گفت می خواستم به گ*ن*ا*های نکرده اعتراف کنم والله!به آرومی گفتم:

-خب چی؟

بدون تعارف من نشست رو مبل و بدون اینکه نگام کنه گفت:

-حرفی داری می شنوم!

مرسی احترام! هنوز هیچی نشده دوم شخص مفرد؟دِکی!از حرصش گفتم:

-شما حرفی ندارید؟

رو شما تاکید کردم.نیم نگاه سردی بهم انداخت و گفت:

-من حرف ندارم ،امر دارم!

ای پررو!دستمو مشت کردم و با حرص لبخندی زدم و گفتم:

-اگه عرضی هست، می شنوم!

پوزخند بی روحی زد و گفت:

-خیلی زبون داری!

-تو این دوره زمونه یه دختر پیدا کنید زبون نداشته باشه.

-خواهرم!

-از استثناهاته!

-از استثناهات می شی!

-من هیچوقت تغییر نمی کنم!

-تغییرت می دم!

هیچی نگفتم جوابم خشک شده بود ولی بخاطر اینکه کم نیارم گفتم:

-ببینیم و تعریف کنیم.

-هم می بینیم، هم تعریف می کنیم.انگار خیلی از خدات بود زنم شی ،زود جواب دادی.

حرصی شدم و گفتم:

-شمام انگار خیلی دلتون میخواست همسرتون شم، خیلی عجله داشتید.

-من دلیل خودمو داشتم.

-منم دلیل خودمو داشتم.

ساکت شدیم که یهو باهم گفتیم:

-دلیل شما چیه؟

-دلیل تو چیه؟

با تعجب بهش نگاه کردم نگاهش یخی بود، اما به من بود؛ پس یعنی اونم تعجب کرده.با خودم گفتم بهتره جوابشو بدم اما باز هم هم زمان شد:

-بخاطربابام!

-بخاطر پسرم!

سرفه مصلحتی کردم که جلو خندم رو بگیرم؛همیشه وقتی حرفام با یکی دیگه هم زمان می شد خندم می گرفت! نمی دونم چرا؟با صداش به خودم اومدم:

-در هرصورت ما هردو دلیلی داشتیم که باعث می شد قبول کنیم؛ اما ،من دلیل دیگه ای هم داشتم!لازم نمی بینم بهت بگم ولی بدونِ اینکه خبرداشته باشی باعث نجاتم شدی ؛واس همین طرز لباس پوشیدن امروزتو نادیده می گیرم!این از معدود دفعاتیه که گذشت می کنم.کسی که اسمش تو شناسنامه من می ره باید سنگین و با وقار باشه!

آروم گفتم:

-همینی که هست ،می خوای بخواه!نمی خوای هم مجبوری بخوای!

-حرفتو نشنیده می گیرم.

با تعجب نگاش کردم.یعنی شنید چی گفتم؟ من که خیلی آروم حرف زدم.

-تو خونه من قوانینی هست که با ورودت متوجه می شی.نقض قوانین مساوی با تنبیه به سن و سال هم ربطی نداره،این قوانین حتی برای پسرمم هست.دیگه امری نیست!

اخمی پیشونیمو گرفت.مغرور و از خود راضی و زورگو،م*س*تبدِ خود برتربین.تو دلم واسش زبون درآوردم! حالا باش تا من به قوانینت عمل کنم؛فقط بی زحمت ی ماشین چمن زنی هم بخر کنار دستت باشه!

سری تکون دادم و بدون اینکه بهش تعارف کنم بلند شدم و رفتم سمت در، ولی دستش مانعم شد و زیر گوشم گفت:

-اول بزرگتر، خانوم کوچولو!

-خانوما مقدم ترن!

-اما احترام بزرگتر واجبه!

دیگه داشت خونمو به جوش می آورد.دستمو گرفتم سمت در و گفتم:

-بفرمایید بابابزرگ!

هیچی نگفت و با همون غرور همیشگی رفت بیرون.سرمو پایین انداختم و کنار بابا نشستم.ارزششو داشت حرف بخوری؟بابا ارزش هر چیزی رو داره؛ یه عمر بخاطر من حرف خورد .الان وقته جبرانه!عمه خانوم گفت:

-خب نتیجه ی حرفا چی شد؟

اول برگشت سمت پرهام خان و گفت:

-پرهام خان؟

او مای گاد!عمه خانوم هم پرهام خان صداش میکنه؟همینه انقد مغروره!

-من مشکلی ندارم!

عمه خانوم رو به من کرد و گفت:

-نیاز خانوم؟

اوووه چه مودب!تو عمرم هیچکی اینجوری صدام نزده.

-مشکلی نیست!

بابا-خب به سلامتی !مهریه و تاریخ ها هم مشخص شده.عمه خانوم اگه اجازه بدین من بهشون بگم؟

عمه خانوم-بله صاحب اختیارید بهادر خان...

-خب جوونا! مهریه رو که به توافق دو طرف شد 1000 تا سکه،تاریخ عقد خصوصی هم آخر همین هفته که یعنی 3 روز دیگه،وتاریخ عروسی هم باشه 20 مهر؛یعنی تقریبا یه ماه دیگه.مشکلی نیست؟

بی فکر گفتم :

-چرا 20 مهر؟

بابا چشم غره ای بهم رفت اما عمه خانوم مث قبل خشک گفت:

-تولد پرهام خان 20 مهره!

اوه!پس میخوان منو کادو پیچ کنن واسه ایشون؟خیلی بی ادبی نیاز.بی ادب چیه؟دارن همین کارو می کنن دیگه.ای من تو گلوت گیر کنم پرهام.!پرهام؟کی شد پرهام؟همین الان.اصن به تو چه؟

بابا- مشکلی نست؟

پرهام خان- نه

-نه

بابا-پس مبارکه! دهنتون رو شیرین کنین!

بعد خوردن شیرینی و دیدن تحفه هایی که بیشتر شامل پارچه و این چیزا می شد، خانواده ی آقا داماد رفتن و قرار بر این شد فردا من و پرهام بریم بیمارستان ده برای آزمایش خون.

*****

تو اتاقم خواب بودم که با حس نوازش صورتم از خواب پریدم.با دیدن چهره ی مامان که کنارم دراز کشیده بود، اول شوکه شدم ولی بعد خوشحال! محکم بغلش کردم و گفتم :

-قربون مامان مسکوتم برم!

با صدای ناله مامان سرمو بلند کردم و به چشای نگرانش چشم دوختم:

-نیاز؟

-جان دلم؟

مامان زد زیر گریه.ترسیدم و گفتم:

-مامان چی شده؟چیزی شده؟کسی طوریش شده؟

سرشو به معنای آره بالا و پایین تکون داد و آروم اشکاشو پاک کرد.

-اتفاق مهمتر از این که داری تلف می شی؟

-چی می گی مامان؟کدوم تلف شدن؟

آروم و دزدکی گفت:

-ببین مادر!هنوزم دیر نشده ها،بیا وسایلتو جمع کن شبونه برو!

با تعجب نگاش کردم و گفتم:

-مامان چی می گی؟ حالت خوبه؟

-مگه امروز رو ندیدی؟بدبخت می شیا.سالی که نکوست از بهارش پیداست!

-مامان؟من جوابمو دادم همه مردم هم خبردار شدن.بذارم برم که چی؟قضیه مرگ و زندگیه؛الکی نیست که!

-مرگ و زندگی چیه مادر؟یه خواستگاریه دیگه،بزرگش نکن.تو اگه الان بری خیالم راحت تره.درسته شاید من و بابات طرد شیم از این ده، اما خوشبختی تو مهمتره!

چشام از حدقه زد بیرون.یعنی مامان نمی دونست؟چجوری باید بهش می گفتم؟وای خدایا منو بکش کل دنیا رو خلاص کن دیگه.سعی کردم آروم باشم و گفتم:

-مامان؟به من اعتماد کن !وقتی گفتم جوابم مثبته ،لابد دلیلی داشتم.

مامان نگاه نگرانی بهم انداخت و گفت:

-تو سرکشی، من می دونم تو اون خونه دووم نمیاری!

دستاشو گرفتم و با لبخند به آرامش دعوتش کردم و گفتم:

-مامان؟من اصلا هم سرکش نیستم.فقط یکم حرف زور تو کلم نمی ره،یه کوچولو هم حاضر جوابم،بعدشم به اندازه ی خیلی کمی هم شیطونم،فقط همین!کجام سرکشه؟

چشم غره ای بهم رفت و گفت:

-ماشالله هزار ماشالله!کل وجودت سرکشه بچه،من مادرتم بزرگت کردم.

بعد دستمو محکم فشرد و گفت:

-دخترم تو دیگه بزرگ شدی،هرطور خودت می دونی اما ...

منتظر نگاش کردم.نگاشو ازم گرفت و سرشو انداخت پایین و گفت:

-از تو مطمئنم هیچکی تو قلبت نیست ،اما از پرهام خان...

سرشو بالا گرفت و نگاهم کرد و گفت:

-حالا که تصمیمت اینه که ازدواج کنی باهاش،حواست باشه!خطبه که خونده می شه یه مهری از طرف مقابل تو دلت می شینه مبادا سرکوبش کنیا،تو خونه ای که داری می ری بزرگتری هست احترامشو حفظ کن،برای اون خونواده مثل هم خون باش نه ی آدم غریبه،برای پسرش مادری کن!

-برای خودش هم مادر باش،هم خواهر، هم همسر!نبینم رو حرفش حرفی بزنیا.اوقاتشو تلخ نکنیا.

با بیخیالی شونه بالا انداختم و گفتم :

-اوقاتش همیشه تلخه.

چشم غره ای بهم رفت و گفت:

-جلوش حاضر جوابی هم نکن؛مرد خوش نداره زنش جلوش حاضر جوابی کنه،تا می تونی باهاش بساز!مبادا حتی غیر عمد سرش داد بزنی یا بزنیشا که اونموقع خدا ازت راضی نیست.دل کسی رو نرنجونیا مادر!

آه سردی کشید و ادامه داد:

-دل کسی اگه برنجه یا بشکنه، دیگه درست نمی شه.

-به هم که محرم شدین دیگه محرم اسرارت هیچکس نیست جز شوهرت؛غمات و شادیات باید با اون باشه.محبت خرجش کن!

با اعتراض گفتم:

-مامان...

حرفمو قطع کرد و پیشونیم رو ب*و*سید و گفت:

-قربون دختر کله شق خودم برم.

لپشو ماچ آبدار کردم که با چندش منو از خودش دور کرد و گفت:

-اه گمشو اونور !می دونه بَدم میادا.اه!

دستشو محکم رو لپش می کشید که مثلا پاکش کنه.با خنده گفتم:

-بله بایدم بدت بیاد،من که نباید ب*و*ست کنم.

مامان پاشد رفت سمت در و گفت:

-اون حسامه مادر مرده راست می گفت؛تو آدم نمی شی!

با اسم حسام ناراحتی اومد تو دلم.با ناراحتی پرسیدم:

-خیلی ازم ناراحته؟

از پشت در صدای حسام اومد که گفت:

-آره خیلی ناراحتم.

با تعجب برگشتم سمت در که مامان سریع در رو باز کرد.حسام به حالت خمیده گوشش رو چسبونده بود به در.

مامان گوشش رو گرفت، پیچوند و گفت:

-چندبار بهت بگم وقتی دوتا خانوم دارن حرف می زنن پشت در گوش واینسا، شاید یه حرفایی خواستیم بزنیم که جلو تو درست نباشه.

حسام با خنده گفت:

-خاله جون فعلا که حرفای مثبت 18 نزدین.

مامان لبشو گاز گرفت و پس گردنی نثار حسام کرد و گفت:

-بی حیا !

و سریع از اتاق زد بیرون.از خجالتش که شبیه دخترای 15 ساله بود بلند بلند خندیدم.با صدای حسام خندمو قورت دادم.

-کوفت! خنده داره؟

نشست رو تختم، چشم غره ای بهم رفت.

-بفرمائید!دم در بده.

-همین جا راحت ترم.

هردو ساکت شدیم که حسام گفت:

-منتظرم از دلم دربیاری!

-چیو از دلت در بیارم؟

-خودت خوب می دونی!

آروم رفتم جلو و گونش رو ب*و*سیدم و گفتم:

-با اینکه نمی دونم چیو از دلت در بیارم ولی ببخشید.

منو کشید سمت خودش و موهای کوتاهمو بهم ریخت.خودش موهامو کوتاه کرده؛یادش بخیر رفت از صد نفر پرسید چطوری این مدلی کنه موهامو.عقده ایه دیگه!بعد از اینکه حسابی شپشای سرمو ریخت یه پس گردنی نثارم کرد و گفت:

-که نمی دونی هان؟ بی اجازه من فکر می کنی؟بی اجازه من می گی بله؟بزنم با کمربند سیاه و کبودت کنم؟هان؟

-بذار اونایی که زدی خوب شه!هنوز از دردشون خواب و خوراک ندارم.

منو پس زد و گفت:

-الحق که آدم نمی شی.

از دستش آویزون شدم و گفتم:

-خب معلومه که من فرشته ام حسامی.

دستشو از دستم کشید بیرون و گفت:

-گمشو باز حسامی حسامیش شروع شد.هنوز حاضر جوابی که!

سیخ نشستم و گفتم:

-همش سه روز قهر بودی، باید تغییری می کردم؟

-با اون آقاتون من فکر می کردم الان حرف زدن یادتون بره.

شوکه گفتم :

-چرا؟

چپ چپ نگاهم کرد و زد زیر خنده میون خنده گفت:

-نمی دونی که؛از اتاق مطالعه که اومدین بیرون قیافت دیدنی شده بود قشنگ معلوم بود سوکست کرده!

با مشت محکم زدم تو کمرش:

-هیچم اینطور نیست من اونو سوسک کردم.

در حالی که سعی می کرد جلو خندشو بگیره گفت:

-بله بله اونکه صد در صد!