رمان دزد دل به قلم نرگس واثق

ژانر: #عاشقانه #طنز #هیجانی

خلاصه:

کمند دختری که افغانی الاصل است ولی خانواده‌اش رو گم می‌کنه و دست سردسته‌ی دزدها میافته و تبدیل می‌شه به یه دزد ماهر، اما یه روز وقتی جیب یکی و می‌زنه طرف می‌فهمه و…

مقدمه:

راه گم کرده است؛ نمی‌داند کی آشناست کی بیگانه؟ ندارد کسی را که درد دلش را بگوید. غمش را پنهان در خنده‌ای پر دردش کرده؛ تا پیدا شود کسی که غمش را درک کند. می‌خواهد مبارزه کند، اما طرف مبارزه را نمی‌شناسد. هر چی دم دستش می‌آید را به غارت می‌برد. خواهد رسید روزی که دلی را بدزدد؟ کمند قصه‌ها راه گم‌کرده است. رهنما پیدا خواهد شد؟ کسی دردش را تسکین خواهد داد؟

شروع رمان دزد دل

از گرمای زیاد موهام به گردنم چسبیده بود، با حرص روسریم رو عقب دادم و با غرغر گفتم:

- آه اینم شد روز؟ حتی یه شکار هم‌ نیست!

من خودم خیلی پوست سفید داشتم که این آفتاب هم روش اضافه می‌کرد! دستم رو سایه بان چشمم گرفتم. چشم‌چشم می‌کردم تا یک شکار پیدا کنم ولی زهی خیال باطل! امروز نمی‌خواستم دست خالی برگردم اونم که تولد هرمز بود. ایستگاه آخر رسید اوتوب*و*س ایستاد با عصاب داغون و قابلیت پاچه گیری بلند پایین شدم. من چطور طرف اون طفل معصوم ببینم؟

کیفم رو محکم رو شونم جا به جا کردم و قدم‌هامم با عصبانیت و تند بر می‌داشتم. سرم پایین بود و مدام با خودم غرغر می‌کردم، که ناگهان به یک چیزی سفت بر خوردم. چشم‌هام رو از زور درد بستم و در حالی که بین زمین و آسمان معلق بودم بی فکر و با صدای بلند گفتم:

- آخ خدا خیر نده مهندس اینجا رو، کسی دیوار رو وسط راه می‌کاره؟

اصلاً فکر نمی‌کردم که کجا هستم و اطرافم چه خبره هی پیش خود غرغر می‌کردم.

صدای خنده‌ای که به گوشم رسید باعث شد چشم‌هام تا درجه‌ی آخر از هم باز بشه.

یا خود خدا این کی بود؟ بی شرف عجب خنده‌ای هم داشت!

متوجه لباس‌هاش شدم قیمتی بود! پس شکار خوبی برای امروز من می‌تونست باشه تمام حواسم پی کارم بود. که چشمم به چشم‌های سبز و وحشیش بر خورد کرد. اولین بار بود دست پام رو گم کرده بودم. قدری این اتفاقات زود رخ داد؛ که یادم رفت متوجه وضعیت که هستم باشم. با صدای « لا الله الا الله » کسی سرم رو بر گردوندم که دیدم ای داد بی داد بی شرف شدم رفت. من وسط جاده بغل یک نا محرم ای خدا من رو بکُش!

با سرعت کارم رو تموم کردم و ازش فاصله گرفتم. دستم رو روی روسریم کشیدم، چشم‌های سبز وحشیش می‌خندید عجب چهره‌ای داشت!

با لبخند جذابی گفت:

- فکر کنم دیوار ساخته می‌شه نه کاشته!

بی شعور داشت من رو مسخره می‌کرد. دود از کله‌ام می‌زد بیرون بذار بلدم چطوری تو یکی رو ضایع کنم.

- اوه راستی؟ چه معلوماتی بالایی!

پوزخندی زدم و بی توجه بهش از کنارش گذشتم. حتی یک تشکر خشک و خالی‌هم نکردم. تو دلم عروسی بود خدا رو شکری زیر لب گفتم نگاهم به یک کوچه‌ی دنج و باریک کشیده شد. با سرعت خودم رو داخلش پرت کردم. خوشحال از کاری که کرده بودم دست بردم سمت کیفم که دستم کشیده شد. برگشتم همون پسر چشم سبز بود. چینی به ابرو دادم و گفتم:

- فرمایش؟

این بار اون پوزخند زد و گفت:

- فکر کنم کیف پول من رفته توی کیف شما!

رنگ از رخم پرید.

ولی خودم رو نباختم با جرعت مقابلش ایستادم کور خوندی آقا جنگلی من بار اولم نیست. با حرص و عصبانیت گفتم:

- چطور جرعت کردی، به من می‌گی دزد؟

پوزخندی زد و با یک حرکت کیفم رو از روی شونم چنگ زد. تا اومدم دهن باز کنم زیپش رو باز کرد و کیفش رو در آورد و مقابل چشم‌های بهت زده‌ام تکون داد بعدشم خیلی ریلکس گفت:

- این چیه؟

ای تف به این شانس نه کمند خودت رو نباز ابرو بالا انداختم و گفتم:

- خب شاید وقتی با هم تصادف کردیم افتاده تو کیف من!

خدایی دیدید من چقدر مطلومم آخه؟

چشم‌هاش رو بزرگ کرد و گفت:

- اوه که این طور حالا که دادمت دست پلیس می‌فهمیم چجوری افتاده.

با این حرفش انگار کسی به من جک گفته باشه زدم زیر خنده. وقتی خوب خندیدم ناگهانی خندم رو قطع کردم سرم رو نزدیک بردم کمی سرش رو عقب داد. چشم‌هام رو بزرگ کردم و گفتم:

- بده.

چشم‌هاش گرد شد و با لکنت پرسید.

- نمی... ترسی؟

خودم رو عقب دادم با دست الکی خاک‌های رو شونم رو پس زدم و گفتم:

- کمند از کسی نمی‌ترسه.

چشم‌هاش برقی زد و گفت:

- پس اسمت کمنده؟

هوفی کشیدم و بعد هم پُرو پُرو تو جنگل چشم‌هاش زُل زدم وگفتم:

- به تو چه؟

سر به زیر خندید و گفت:

- چه عجیبی تو دختر!

بی حوصله دستم رو سمتش داراز کردم و گفتم:

- بخوای‌هم نمی‌تونی بده کیفم رو.

کیفم رو بالاتر نگه داشت و چینی به پیشونیش داد و گفت:

- چی رو بخوامم نمی‌تونم؟

بند کیفم رو از دستش کشیدم و گفتم:

- نمی‌تونی مخم رو بزنی.

به چهره‌اش که هاج و واج به من نگاه می‌کرد توجهی نکردم؛ و پکر راهم رو گرفتم که برم بند کیفم رو کشید و با سرعت گفت:

- هی کمند خانوم صبر.

اخم‌هام رو در هم کشیدم و گفتم:

- سی ثانیه وقت داری تا دلیل موجه برای نگه داشتنم بگی!

بند کیفم را ول کرد و شروع به کف زدن کرد.

- واو عالی بود.

بی حرف اخم‌هام رو بشتر توهم کردم. خوشگله که خوشگله مبارک مامان باباش. دید که بیشتر اخم‌هام رفت توهم دست‌هاش رو در هم گره زد و گفت:

- من به پلیس نمی‌دمت ولی بجاش امشب رو به من جا بده!

جانم، چی فرمود؟

ابروهام از فرط تعجب به سرم چسپیده بود، با تعجب گفتم:

- جانم، چی فرمودی؟

بی پروا شونه ی بالا انداخت و گفت:

- جانت سلامت امشب من رو یه جا بده!

لب‌هام رو کج کردم و با پوزخند گفتم:

- کجا بذارمت که نشکنی؟

- هر جا که خواستی فقط خواهشا بهم یه جا واسه موندن بده!

- چرا؟

چشم‌های جنگلیش رو توهم چرخوند و گفت:

- قصش مفصل فقط امشب رو به من جا بده.

دست به سینه ایستادم و گفتم:

- من این جام بده دست پلیس من که نگفتم نه.

- یعنی جا نمی‌دی؟

بی حرف سرم رو به چب و راست تکون دادم. کمی فکر کرد و گفت:

- در عوض پول می‌دم بهت؟

- چرا؟

- واسه این که امشب رو به من یه جا واسه موندن بدی.

- وقتی پول داری چرا نمی‌ری هتل؟

- اونش به تو مربوط نیست.

- من اگه بخوام برات جا واسه موندن بدم باید بدونم اصلاً چرا من رو تحویل پلیس نمی‌دی؟

- دلیلش شخصیه.

چشم‌هام رو تنگ کردم و با شک گفتم:

- نکنه خودت از پلیس فراری باشی؟

رنگ از رخش پرید ناگهان با ذوق پریدم و گفتم:

- آخ جون الان زنگ بزنم پلیس بیاد بعد تو بدو پلیس بدو چی جالب بشه.

چشم‌های سبزش و زیباش هر لحظه بزرگ‌تر می‌شد. سر تا پام رو نگاه کرد و با خنده‌ای مسخره کننده‌ی گفت:

- نه اصلاً جا لازم ندارم.

راهش رو گرفت که بره پریدم مقابلش چند قدم عقب رفت. دست‌هام رو به‌هم مالوندم و با ذوق گفتم:

- قتل کردی؟

چشم‌هاش هر لحظه بزرگ‌تر می‌شد. پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

- نیوفته!

با تعجب پرسید:

- چی؟

- پسر همسایه از رو پنجره!

با سرعت سرش رو بالا برد که با مسخرگی گفتم:

- بیار پایین چشات رو سرش رو که پایین آورد پرسیدم:

- حالا بگو چی کار کردی که از پلیس فراری هستی؟

راهش رو گرفت و گفت:

- اصلاً غلط کردم.

من هم طوری که به گوشش برسه گفتم:

- غلط که کردی ولی بدرک نگو.

به داخل کوچه پا تند کردم ممکن راهی داشته باشه دیگه؛ پکر شدم شکارم‌هم از دستم رفت. امشب تولد هرمز بود؛ قول داده بودم براش کیک بگیرم الان چی کار کنم؟ همونجا وسط راه ایستادم سرم رو بالا بردم که نور آفتاب کورم کرد. مجبورانه چشم‌هام رو بستم و بلندبلند شروع کردم به حرف زدن.

- خدایا مگه ما فقیرها چی گناهی تو درگاهت کردیم که پول نداریم؟ حالا چی می‌شد من‌هم پول دار می‌بودم؟

یک صدای کلفت و مردونه‌ای که سوهان روحم شد.

- پول می‌خوای کوچولو؟

سرم رو پایین آوردم چشم‌هام رو باز کردم که یک دیو سیاه مقابلم بود. با ناراحتی سرم رو به طرف آسمان بردم و گفتم:

- فکر کردم فرشته‌ها اومده پول بده نگو ازرائیل رو فرستادی خیر راضیم به رضای تو.

سرم رو پایین آوردم و رو به دیوسیاه گفتم:

- دیو جون اومدی من و بخوری؟

دیوه‌هم خندید و گفت:

- پس آماده‌ای؟

دست‌هام رو مشت کردم و مثل بچه کوچولوها چشم‌هام رو مالوندم. دوباره مقابلم رو نگاه کردم؛ که دندون‌های زرد و پوست سیاهش مثل آفتاب در شب مقابلم بود. پوزخندی زدم و زیر لب گفتم:

- دیدن عزرائیل بهتر بود.

لبخند دندون نمایی زد که این بار کم مونده بود محتوییات معدم بیاد دهنم.

- بیا دیگه خوشگل خانوم خونه‌ات رو پُر پول می‌کنم.

- خدا زد اون پول رو که تو جیب توعه.

ابرو بالا انداخت و گفت:

- نمیایی؟

- بروبرو عامو زِر زِر نکن که اصلاً حال ندارم.

لبخند چندشی زد و گفت:

- پس باید به زور ببرمت چون ازت خوشم اومده.

هوف بلند بالای گفتم و بی حوصله راهم رو کشیدم که برم؛ اصلاً حال این طور آدم‌ها رو نداشتم. اگر حالم خوب بود یک درس درست حسابی بهش می‌دادم. بی فکر راه می‌رفتم که با حلقه شدن دستی دور دستم حس کردم برق دو هزار ولت بهم وصل کرده باشن. دست آزادم رو بالا بردم تا هر کسی که جرعت گرفتن دست کمند رو کرده سزاش رو نیز ببینه. دستم محکم به صورت اون شخص سیاه پوست فرود اومد. بس که ضربه محکم بود یک قدم عقب رفت و دستش رو گذاشت رو صورتش. من بیخیالش شده بودم ولی خودش بیخیال نشد پس باید می‌فهمید با داد گفتم:

- چطور جرعت کردی؟

نزدیکش شدم با لگد محکم زدم وسط پاش از درد به خود پیچید و روی زمین خم شد. از فرصت استفاده کردم و چند ضربه با لگدهم به شیکمش زدم. نا سلامتی دست پرورده‌ی پیمان بودم. وقتی دلم راضی شد ولش کردم و تفی به زمین پرت کردم و گفتم:

- لایق این‌هم نیستی.

آخرین لگد روهم به شیکمش زدم و راهم رو گرفتم و رفتم؛ هنوز چند قدم نرفته بودم که حس کردم چیزی به سرم خورد. آخی گفتم و با دست سرم رو چسبیدم و به عقب برگشتم که با همان مزاحم روبرو شدم. سرم گیج می‌رفت و دقیق مقابلم رو نمی‌دیدم. یک چیزی مستطیلی شکل دستش بود ولی تصویر مقابلم زیاد مشخص نبود. دستش رو بالا برد تا ضربه‌ای بعدی رو بزنه که یکی از پشت سر دستش رو کشید و مشت محکمی‌زد دهنش.

این بار اون مزاحم پرت شد رو زمین. سرم درد می‌کرد اونم بی اندازه چشم‌هام رو روی هم گذاشتم تا کمی از دردش بکاهد. ولی تو این گیر و دار درد قلبم نیز شروع شده بود.

( امیر سام )

عجب آدمی بود حالا من چی کار کنم؟ ای خدا نمی‌شد با یک آدم درست حسابی روبرو می‌شدم؟ هنوز خیلی دور نشده بودم که صداش به گوشم رسید.

- خدایا مگه ما فقیرها چی گناهی تو درگاهت کردیم که پول نداریم؟ حالا چی می‌شد منم پول دار می‌بودم؟

لبخندی روی لبم نشست این دختر واقعا دیوانه بود. مخصوصا با اون چشم‌های قهوه‌ای و شوخش! برگشتم تا باهاش راه بیام این بار خوب بود با یک هوشیار روبرو نشده بودم. همین دیوانه شاید بتونه کارم رو راه بندازه. از دور دیدم شخصی نزدیکش شد و دستش رو کشید؛ معلوم بود با زور داره این کار رو می‌کنه. خونم به جوش اومد تا خواستم به سمتش بدوم ولی با فکر این که اون دختر دزده و ممکنه کارهای دیگه‌هم انجام بده پاهام به زمین چسبید. ولی با دیدن سیلی که به صورت اون مردک کوبید فهمیدم فکرم اشتباه بوده و زود قضاوت کرده بودم. کمی فکر کردم‌هم نجاتش می‌دم و هم واسه‌ی موندن جا پیدا می‌کنم. دویدم سمت شون هنوز نرسیده بودم ولی با دیدن حرکت‌هاش چشم‌هام کم مانده بود بیوفته روی زمین. این دختر کلاً عجیب الخلقه بود! وقتی اون مردک رو آش و لاش زد زمین یک تف رو زمین انداخت و گفت:

- لایق این‌هم نیستی.

بعد هم راهش رو گرفت و رفت؛ من از تعجب پاهام میخ زمین شده بود. ناگهان چشمم به اون مرد افتاد که یک چوب دستش بود و سمت کمند می‌رفت. (چه زود پسر خاله شد لا الله... )

اگه اون چوب به اون بدن ضعیف می‌خورد قطعاً مرگ مغزی می‌شد واینستادم و دویدم ولی متاسفانه تا رسیدم. اون مردک محکم زد سر کمند عربد‌ه‌ی کشیدم و دست اون مرد رو کشیدم و مشت محکمی حواله‌ی صورتش کردم. مشت‌های بعدی و بعدی رو می‌زدم هیچ کسی حق نداره روی یک زن دست بلند کنه. مردک دیگه حال هیچ چیزی رو نداشت ولی من دلم هنوز خنک نشده بود. وقتی نگام به کمند افتاد وحشت سراسر وجودم را پُر کرد. صورتش کبود شده بود چشم‌های شوخش رو بسته بود. دویدم سمتش و با نگرانی صداش زدم.

- کمند خانوم، کمند خانوم؟

جوابی نداد عرق از سر صورتش می‌بارید دست بردم سمتش و کمی تکونش دادم.

- کمند؟

وقتی این بار جوابی نشنیدم نبضش رو گرفتم نمی‌زد، وای خدا!

با وحشت چند ضربه به صورتش زدم که ناله‌ی ضعیفی کرد، سرم رو نزدیک دهنش بردم که صدای بی جونش به گوشم رسید.

- ک...ی...فم!

دقیق نفهمیدم ولی فکر کنم گفت « کیفم! »

کیفش رو از روی شونه‌اش چنگ زدم و تمام محتوییاتش رو ریختم روی زمین دنبال یک راه برای فهمیدن حرفش می‌گشتم؛ که با دیدن اسپری آکسیجن و یک تخته قرص‌های کوچک که نمی‌دونم برای چی بود؟

یعنی کدام مریضی خاصی داره؟ با سرعت اسپری رو در دهنش چند بار پاف کردم. که آهسته دست بی جونش رو روی دستم به معنی کافیست گذاشت. اسپری رو پایین آوردم که صدای بی جونش اومد.

- قرصم؟

با این که نمی‌دونستم این قرص و اسپری واسه چیست ولی فعلاً بخاطر نجات جونش تنها راه همین بود.

قرص رو یک دونه‌اش رو در آوردم و گذاشتم دهنش؛ تا خواستم بتری آب رو بگیرم و بهش بدهم که دیدم قرص رو زیر زبان گرفت و آروم‌آروم آب دهنش رو قورت داد. یعنی بخاطر چی این قرص رو مصرف می‌کرد؟

دستمالی از جیبم در آوردم و عرق‌های صورتش رو پاک کردم. نگاه پر نفرتم رو به کسی که باعث شده بود این دختر عجیب وغریب به این حال بیوفته انداختم بی هوش بود. باید می‌دادمش دست پلیس ولی من که نمی‌تونستم خودم رو لو بدم. یک ربع بعد کمند آروم‌آروم چشم‌هاش رو باز کرد. چشم‌های قوه‌ایش مستی قبل رو نداشت خسته بود خیلی خسته یعنی چی بر سر این دزد کوچولو اومده باشه؟

آروم لب زدم.

- خوبی؟

چشم‌های خسته‌اش رو گیج و منگ به اطراف چرخوند؛ تا خواست دهن باز کنه که صورتش از درد جمع شد و آخی گفت.

- آروم باش چیزی نیست. زیاد درد داری؟

بی حوصله اما بیجون گفت:

- نه!

با دست سرش رو محکم گرفت و از جا بلند شد، با دیدن محتوییات کیفش که روی زمین بود؛ پوف کلافه‌ی کشید و نشست روی زمین و بی حرف شروع کرد به جمع کردن وسایلش. من‌هم نشستم و به کمکش پرداختم دست دست می‌کردم که بپرسم یا نه؟

- چی می‌خوای؟

با تعجب نگاهش کردم این از کجا فهمید یا الهی نکنه علم غیب داره؟

- ببند مکروب می‌ره توش مریض می‌شی!

- اوم چیزه می‌گم تو کدام مریضی خاصی داری؟

دست از جمع کردن وسایلش برداشت و با حالت خاصی نگام کرد واسه اولین بار دست و پام رو گُم کردم. با حالت مغرورانه‌ی ابروش رو بالا داد و گفت:

- به تو چه؟

وا مریضه این دختر بخدا! با یک سرعت باور نکردنی وسایلش رو جمع کرد و از جا بلند شد که بره نگاش به اون مرد خورد. گوشیش رو در آورد و شماره‌ی رو گرفت. متعجب به کارهاش نگاه می‌کردم چی می‌خواست انجام بده؟

- بلی اداره‌ی پلیس؟

رنگ از رخم پرید صداش رو جوری کرد که ترس خورده اما چرا؟

- یه... آدم می‌خواد یکی رو بکُشه ترو خدا زود بیایید. مجرم لباس‌های سیاه...

تمام معلومات رو در مورد اون مزاحم داد و طوری موضوع رو جلوه داد که اون شخص می‌خواسته کسی رو بکُشه! واقعا هوشیار بود گوشی رو قطع کرد دوباره شماره گرفت.

- الو سامیار با لاله و رونیکا برید کمی پول در بیارید کیک، شمع و باد کنک بگیرید من امروز نتونستم شکاری داشته باشم.

....

نفهمیدم اون سمتی کی بود و چی می‌گفت؟ ولی از حرفاش معلوم بود شریک دزدی‌هاشه!

گوشی رو قطع کرد و راهش رو گرفت که بره با سرعت صداش زدم:

- هی‌هی کمند خانوم صبر بفرما!

برگشت و با غُرور خاصی گفت:

- می‌شنوم؟

حق به جانب گفتم:

- من جونت رو نجات دادم!

ابرو بالا انداخت و گفت:

- باید ازت تشکر کنم؟

گیج گفتم:

- ها؟

- ها نه و بلی و بعدش با وجود این که وظیفت بود ولی بازهم تشکر.

وا این چرا اینقدرعجیبه؟ با سرعت راهش رو سد کردم.

- من جونت رو نجات دادم پس باید به من کمک کنی!

چشم‌هاش به اندازه‌ی توپ فوتبال شد با چشم و دهن باز گفت:

- ایول داری با این پر رویی‌ها!

- امشب رو باید به من جا بدی.

چشم‌هاش رو تنگ کرد کمی سرش رو به چپ و کمی به راست مایل کرد، من می‌گم این دیوانس خدایی.

- با این که تونستی ریکارد پُر رویی من رو بشکنی...

حرفش رو قطع کرد و ناگهان انگشت اشاره‌اش رو به سمتم گرفت و ادامه داد.

- اگه به من مشکل درست کنی یا...

با سرعت حرفش رو قطع کردم و گفتم:

- نگران نباش کاری بدی نمی‌کنم.

کمی با تردید نگام کرد و گفت:

- دنبالم بیا!

هنوز از اون کوچه بیرون نرفته بودیم که صدای آژیر پلیس همه جا رو گرفت. قدم‌هام رو تند تند بر می‌داشتم که این بار کمند سد راهم شد. موشکافانه و تردید وار پرسید:

- چرا از پلیس فراری هستی؟

با عجز نگاهش کردم که راهم رو آزاد کرد و گفت:

- فعلاً باهام بیا ولی باید بگی.

این دختر در حین دیوانگی هوشیار هم بود. بعد کمی پیاده روی به یک ساختمان نیمه کاره نزدیک شدیم به پشت ساختمان رفتیم که مقابل مون یک در کوچک و کهنه‌ی آهنی بود. کمند نزدیک شد و دو تقه به در زد. دیری نگذشته بود که در با صدای غیژی باز شد یک دختر بچه با موهای طلایی بود که در را باز کرد. هشت یا نه یا ساله به نظر می‌رسید با دیدن کمند با ذوق پرید بغلش و گفت:

- خوش اومدی مامان!

کمند هم مهربونانه دست‌هاش را دور دخترک مو طلایی حلقه کرد. یعنی مامانشه؟

وقتی از آغوش هم بیرون شدن نگاه دخترک به من افتاد.

- عه آجی این کیه؟

کمی قبل گفت مامان الان می که آجی من اشتباه شنیدم یا این اشتباه گفت؟

کمند یک نگاهی بی پراوایی به من انداخت و بعد رو به اون دخترک گفت:

- این عمو امشب این جا می‌مونه عزیزم.

جانم، این الان به من عمو گفت؟ با حرص گفتم:

- عمو خودت بعد رو به دخترک مو طلایی گفتم:

- عزیزم من امیرسامم.

دخترک مو طلایی زد زیر خنده با همون خنده گفت:

- عمو چقدر جالبی تو!

با تعجب گفتم:

- چرا عزیزم؟

در حالی که می‌خندید گفت:

- به آجی کمند گفتی عمو کجاش به عموها می‌مونه؟

راست می‌گفت به سمت کمند برگشتم با دهن باز گفت:

- شکر دیوانه تر از منم پیدا شد.

بعد هم بی حرف چینی به پیشانیش داد و با غرور از کنارم گذشت.

جانم، این چرا اینطوریه؟

به طرف دخترک موطلایی برگشتم.

- مو طلایی این آجی کمندت کدام مشکل خاصی داره؟

صداش اومد.

- اگه نمی‌دونی بدون فضول جاش جهنم.

بسم الله این جنه چیه؟

دخترک ریز ریز خندید و گفت:

- آجی کمند می‌گه مهمان نباید دم در بمونه.

ابرو بالا انداختم پس یکم انسانیت بلد بوده، بخاطر کوچیکی در خودم رو دولا کردم و داخل شدم.

با داخل شدن و دیدن اطرافم یک لحظه هنگ کردم. این جا چخبر بود؟

یعنی داخل اون ساختمان ویرونه همچین یک جایی با صفایی داشته و ما بی خبر بودیم؟

صدای مردونه‌ی اومد.

- این کیه گیسو؟

برگشتم سمت صدا یک پسر چشم ابرو مشکی بود؛ این کی بود دیگه؟

کمند بی حوصله گفت:

- سامیار فعلاً این و بیخیال بگو ببینم واسه تولد هرمز آمادگی گرفتین؟

پسره بی آنکه چشم از من برداره گفت:

- اره همه چیز حله.

کمند سری تکون داد و گفت:

- خوبه.

اومد که بره که باز این سامیار مزاحم گفت:

- چرا رنگت پریده، این آدم کیه، چرا باوجود این که کار نکردی خسته‌ی؟

اوه چخبر بود حتما شوهرشه، ولی اصلاً به‌هم نمیان.

- آه یکی یکی سامی.

باز اون پسره بی آنکه چشم از من برداره گفت:

- تو یکی یکی جواب بده.

جوری کاوش‌گرانه نگاهم می‌کرد که فکر کردم پول ازش قرض گرفتم و فرار کردم. حالا بعد سالها که من رو دیده می خواد پولش رو بگیره. پسره‌ی بی چشم و رو.

- هی تو!

با من بود؟ برگشتم سمت کمند که گفت:

- اسمت چیه؟

تا اومدم دهنم باز کنم که صدای داد این پسره چلغوز سامیار برآمد.

- چی، اسمش رو نمی‌دونی و با خودت آوردیش؟

با حرص گفتم:

- اسمم امیرسامه!

کمند نگاه بی حوصله‌اش رو به اون پسره سامیار انداخت و گفت:

- سامی زِر زِر نکن حوصله ندارم. بعدشم امیر جون من رو نجات داد.

جانم چه زود پسر خالم کرد! با تعجب به حرفاشون گوش می‌دادم. فکر کردم الانست پسره بگه از کی پسر خاله شد ولی بی حرف سری تکون داد و رو برگردوند که بره کمند در حالی که صورتش خالی از هر حسی بود گفت:

- باید با تو بمونه امشب رو.

عا من با این خوشگلی امشب رو با این چلغوز بگذرونم؟ فکرم رو به لب آوردم.

- من امشب رو با این بمونم؟

سامیار برگشت سمتم.

- ها پس چی فکر کردی میری با گیسو می‌خوابی؟

ای خدا این منحرف چی فکر کرد؟ راستی گیسو کیه؟ صدای معترض کمند در اومد.

- سامی رعایت کن.

سامیار بی حرف دست‌هاش رو به معنی تسلیم بالا برد. در حالی که نگاهش به کمند بود ولی مخاطبش من بودم گفت:

- دنبالم بیا!

بعد هم راهش رو گرفت و رفت؛ نکنه مشکل چشم داره به من نگاه می‌کنه مخاطبش کمند، به کمند نگاه می‌کنه مخاطبش منم. من گیج و منگ هنوز در جا میخکوب بودم؛ که صدای کمند من رو به خود آورد.

- امیر مگه نمی‌خوای امشب رو پیش ما بمونی؟

- ها؟ چراچرا الان میرم.

- این کیه گیسو؟

کمند با یک هوفی بلند برگشت سمت اون صدا که صاحبش یک پسر دیگه بود با داد گفت:

- مگه باید به همه توضیح بدم؟

از دادش تعجب کردم چرا یهویی اینطور شد؟

- چرا داد و قال راه انداختین؟

این بار یه صدای مردونه‌ی دیگه بود که پارازیت صحنه‌ی فعلی مون شد. آه این کی بود دیگه؟

برگشتم سمت صدا که این بار با یک مرد سیبلو و حامله روبرو شدم. اگه می‌گم حامله فکر نکنین مثل زن ها حامله است. نه چون خیلی تپل و شیکمو بود این طور گفتم. همه کسانیکه اونجا بودن یهو دست به سینه شدن حتی کمند. بابا این کیه؟ نگاه مرد سیبلو به من افتاد در حالی که نگاهش به من بود گفت:

- این کیه؟

صدای کمند از جمع بیرون شد.

- مهمون منه!

سیبلو موشکافانه نگام کرد و گفت:

- از جمع ماست؟

کمند بی حوصله گفت:

- نه از این لوس و مامانی هاست!

با این حرفش صدای خنده‌ای جمع به هوا رفت حتی لبخند ملیحی روی صورت خودش‌هم بود. با تعجب گفتم:

- با من بودی؟

لبش رو به دندون گرفت و گفت:

- مگه کدوم نازنازی دیگه‌هم تو جمع می‌بینی؟

جانم این به من می‌گه ناز نازی؟ با حرص گفتم:

- هی دختر...

- استپ چشم جنگلی این جا کسی حق نداره به گیسو توهین کنه، مگه این که از جونش سیر اومده باشه!

با لودگی گفتم:

- اصلاً این گیسو کیه که همه تون خودتون رو براش می‌کشین؟

- اینجا!

بسمت کمند برگشتم که با غرور خاصی ایستاده بود.

- گیسو منم!

جانم، پس کمند کیه؟

- پس کمند کیه؟

با غرور ابرو بالا انداخت و گفت:

- منم!

- هی دوستا یه لحظه ها من گیج شدم.

اون سیبلو بی توجه به حرف من رو به کمند یا همون گیسو یا همون کمند ای به من چه هر چی هست اصلاً به همون دزد کوچولو گفت:

- چرا اینو با خودت آوردی؟

- از پرویش خوشم اومد!

گفتم الانست بگه این شد دلیل ولی گفت:

- برا مون مشکل نسازه کاری به کارش نداریم.

بعد هم راهش رو گرفت و رفت این چه جاییه؟ چرا همه یه جورین؟ اون پسره‌ی قوزمیت سگ اخلاق اسمش چی بود؟ آها سامیار اومد و خشک گفت:

- بیا بامن!

این بار خواستم بی تفاوت باشم و باهاش رفتم. حالا من با اون همه پول و دارایی که داشتم و جهان دیده بودم مثل این ندید بدیدها داشتم اطراف رو دید می‌زدم.

- تموم شد؟

برگشتم سمت سامیار که دوطلبانه نگام می‌کرد با گیجی پرسیدم.

- چی؟

بی حوصه چشم‌هاش رو تو کاسه چرخوند و گفت:

- دید زدنت؟

این چجور آدمیه؟ با من و من گفتم:

- دید نمی‌زدم.

- اره متوجه بودم.

- اصلاً به تو چه؟

چشمم به در مقابلم خورد حتما این یالغوز این جا می‌خوابه. پسش زدم و داخل اون اتاق شدم یک تخت یک نفره داشت یک کمد کوچیک‌هم کنارش بود. وسایل زیادی نداشت ولی همه چیز تمیز و منظم بود؛ خداروشکر حداقل شلخته نبود.

- ما مثل شما نیستم همه کار خود مون رو خود مون انجام می‌دیم کلفت نداریم!

چشم‌هام رو تنگ کردم و گفتم:

- تو چی مشکل با من داری؟

- ببین جوجه من حال کل کل با تو رو ندارم، دور و برِ کمند نپلک چون اون موقع کلاه مون می‌ره تو هم.

او پس بگو از کجا می‌سوزه! یک قدم بهش نزدیک شدم.

- چیکاره شی؟

کلافه دستش رو صورتش کشید و در حالی که کوشش می‌کرد نزنه دندون‌هام رو خورد و خاکشیر نکنه گفت:

- ببین من حرفم رو زدم ببینم دست از پا خطا کردی حسابت با کرامالکاتبین.

بعد هم با تنه‌ی که زد ازم دور شد. خدایا ولم کن تا بهش نشون بدم، نه ولم کن! یک نفس عمیق کشیدم امشب رو هردومون از این اتاق سالم بیرون بشیم صلوات.

اون تخت رو که اون یالغوز گرفت منِ بیچاره هم مجبور شدم رو زمین جا پهن کنم حتی کمک هم نکرد مثلاً مهمون بودما!

- چرا شما هنوز آماده نشدین؟

بسم الله اینا چرا مثل جن هستن؟ سرم رو بالا بردم یک دختر چشم طوسی بود. آرایش ملیحی هم رو صورتش بود، یک لباس قشنگ پوشیده بود مگه جشنه؟

- رونیکا من حال ندارم این آقام که تازه اومده فک نکنم بیاد.

پس اسمش رونیکا بود، شونه‌ی بالا انداخت و رو کرد که بره صداش زدم.

- ببخشید؟

برگشت سمتم و گفت:

- بفرما؟

- واسه چی باید آماده می‌شدیم؟

- آقا به چیزی که کار نداری نپرس.

برگشتم سمت اون پسره سامیار.

- داداش من حرف نزنی کسی نمی‌گه لالی ها!

اون دختر با صدای بلند شروع کرد به خندیدن و رو به من گفت:

- لایک داری داداش.

بعد هم زبونش رو به سمت سامیار در آورد که سامیار بالش زیر سرش رو پرت کرد سمتش که فرار کرد. دوباره سرش رو از لای در کشید و گفت:

- داداش اسمت رو که نمی‌دونم ولی تولد هرمز اگه می‌خوای بیا تو هال.

بعد در رو محکم بست عجب شیطونی بودا. از جا بلند شدم تا برم ببینم چخبره؟

- کجا عمو؟

نفسم رو با حرص بیرون دادم و بی آنکه توجهی بهش کنم از در زدم بیرون. فکر کنم هال همونجا بود که موقع ورود دیده بودم. راهم رو به همون سمت کج کردم.

تا وارد هال شدم دهنم از فرط تعجب باز موند اینا کی این همه آمادگی گرفتن اون موقع که هیچ چیزی نبود اما الان مثل یک تالار شده بود.

- فکر می‌کردم پول دارها به هر چیز تعجب نمی‌کنن.

با صدای کمند برگشتم عقب این بار دیگه نور الله نور!

لباس مشکی کوتاه که یقه‌اش تا نصف باز بود دست بند مشکی که مثل پیچک توی دستش پیچیده بود و خود نمایی می‌کرد. موهای قهوه‌ای روشن و بازش که زیاد بلند نبود، و آرایش ملیحش که خسته گی صورتش رو پنهون کرده بود فرقی زیادی با کمند صبح داشت.

با دهن باز گفتم:

- چرا اینقد گل و شمع این جا آویزون کردن تو که خودت یه پا نور مجلسی!

حالا از من گفتن بود این دختر عجیبه چون بر علاوه‌ی که تعریفم خوش نشد بی حوصله گفت:

- زر زیادی نزن ما اینجا حرمت مهمون رو داریم.

جانم این چجور حرمت؟ این بار چندم شد گفت « زر نزن؟ »

با تعجب گفتم:

- خداروشکر که حرمت نگه می‌دارین، و گرنه تا حال مرده بودم. صدای دست و سوت که بلند شد توجه هر دومون رو جلب کرد. یک پسر بچه ده یا دوازده ساله از یک طرف هال بیرون شد. چهره‌ای ذوق زده‌اش و صدای دست و سوت شادی رو مهمون چهره‌ای همه کرده بود. وقتی نگاهش به ما افتاد با ذوق دوید و خودش رو پرت کرد بغل کمند.

- آجی، آجی خیلی یه دونه ای، خیلی گلی اصلاً عشق منی!

کمند مهربونونه دست‌هاشو دور کمر اون پسر بچه حلقه کرد.

- عزیزم این آمادگی‌ها رو من نگرفتم. داداش سامیار با آجی رونیکات گرفته.

اون پسر بچه‌هم با لج گفت:

- نه، نه اونا اونقدر عقل ندارن، حتما تو بهشون گفتی.

صدای اون دختر چشم طوسی اومد.

- بیا دست ما نمک نداره دیگه گله‌ی نیست.

کمند لبخند ملیحی زد این دختر خیلی عجیب بود کاراش، رفتاراش و بیشتر از همه چشم‌های شوخش!

- بیایید دیگه کیک رو قطع کنید!

صدای یک پسر جوان اومد.

- سلام نفستون هم اومد الان کیک رو قطع کنید دیگه.

آه چه دل شاده اینا همه لبش به خنده باز بود، کمند رو به همه گفت:

- حالا وقت قر دادن بعدش غذا و در آخر کیک رو قطع می‌کنیم.

اون دختر کوچولوی که موقع اومدن در رو باز کرده بود با ذوق بالا پرید.

- آخ جون من قر دادن دوست!

با این کارش خندم گرفت چه خوب بود که همه در کنارهم خوشحال بودند!

با حسی دستی روی شونه‌ام سر برگردوندم که همون پسر که گفت نفستون اومد بود.

- سلام نفسمون!

با خنده‌ای بلند دستی به شونه‌ام زد ولی بی شعور عجب دست سنگین داشت شونم از کار افتاد.

- تازه واردی؟

تا اومدم دهن باز کنم که باز این یالغوز جواب داد.

- نه مهمون کمنده!

اون پسره با دیدن سامیار با خنده سمتش رفت.

- چطوری عاشق دیوانه؟

سامیار بی آنکه لبش پس بره با نگاه چپ‌چپی به اون پسره راهش رو کشید و سمت اون مرد خپله رفت. تازه به تیپش متوجه شدم این کی لباس عوض کرد؟ بیشعور عجب تیپ هم زده.

اون پسره سمت من برگشت و سوالی نگام کرد که شونه‌ی بالا انداختم و گفتم:

- نمی‌دونم از وقت من اومدم که یه سره پاچه می‌گیره!

با این حرف زد زیر خنده مگه اینا قرص خنده خوردن چقدر همه شون عحیبا!

- بیخیال اون من فرهادم.

دستش رو که سمتم دراز کرده بود تو دست گرفتم و با گرمی فشوردم.

- منم امیرسامم خوشحال شدم.

- منم خوشحالم رفیق!

- رفیق؟

- اره دیگه اسم‌های هم و فهمی‌دیم بس نیست؟

با تعجب گفتم:

- واسه رفاقت همینقدر کافیه؟

با سرخوشی خندید و گفت:

- من دخترا رو حتی اسمشون روهم ندونم دوست دخترم می‌کنم بعد اسمت تو رو که فهمیدم پس رفیق شدیم!

پوف من تا به اینا عادت کنم نصف عمرم هدر می‌ره! صدای موزیک بلند و شد همه داخل جایی که مثل پیست برای رقص آماده کرده بودن هوجوم بردن، فقط من و کمند و اون پسره یالغوز بیرون مونده بودیم. آهنگ شاد وای وای در حال پخش بود و هر کدام طوری می‌رقصید که کم مونده بود از خنده پخش زمین بشم. نگاهم به کمند افتاد چشمش به رقص بود ولی معلوم بود ذهنش جایی دیگریست. سمتش رفتم و در حالی که نگام به سمت اون جمع بیست نفری که در حال رقص بودن بود، گفتم:

- خانواده‌ی عالی داری!

بی آنکه نگاش رو بسمت من برگردونه گفت:

- حقیقی نیست ولی از صد حقیقی بهتر است!

اون نگاهش سمت جمع رقص و من نگاهم سمت اون.

- فامیل خودت کجان؟