رمان میراث طوفان به قلم زهرا بایندر

ژانر: #تخیلی #رمزآلود #عاشقانه

خلاصه:

اکنون پس از ده سال آرامش به محفل بازگشته است. اما گذشته همچنان خیال دست کشیدن از گریبان آیسو را ندارد. اشتباهات مرگبار آندیا و رامونا بر سر او آوار میشوند. اینبار قربانی اصلی این انتقام عظیم پروشای نازپرورده ولی عاشق است. گویا رد پای کینه و عداوتی کهنه، دوباره در تقدیر آیسو دیده خواهد شد...

«دانای کل»

توده‌ی عظیمی از مه سرد در هوای اطراف پراکنده شده و سرمای آن تا عمق ریه‌هایش رسوخ کرده بود.

تاریکی وهم‌انگیزی بر فضا چیره یافته و صدای زوزه‌های گاه و بی‌گاه گرگ‌های درنده گوش‌هایش را هدف می‌گرفت.

مدام انگشتان منجمدش را در هم فرو می‌برد و دوباره باز می‌کرد.

شب، شب دلمردگی و پر یاسی بود.

_ویلیام، برگرد تو چادر. داری از سرما می‌لرزی پیرمرد.

از چشمان تیز و برنده‌ی مرد برقی جهید و به سینه‌ی شخص مقابلش فرو رفت.

_گویا هوس خنجر چوبی کردی ومپایر ضعیف!

آدام تک خنده‌ی آرامی کرد و به شانه‌ی او کوفت که البته از جانبش واکنشی در پی نداشت.

مدتی گذشت.

ویلیام از سکوت حاکم بر بینشان پورخندی زد و بیشتر در خود فرو رفت.

زیر چشمی هیبت تنومند و ورزیده‌ی او را می‌نگریست.

این مرد انگار سرما را حس نمی‌کرد!

خب تعجبی هم نداشت...

فرق خون‌آشام با انسان عادی اینجا بیشتر به چشم می‌آمد.

دوباره سر بلند کرد و به سیاهی بی‌کران بالای سرش خیره شد.

هلال سفید و زیبای ماه همچون نگینی تابناک میان دیگر نقاط ریز و کم‌جان شب می‌درخشید و دلربایی می‌کرد.

با لحنی پر از ناامیدی و نارضایتی به حرف آمد:

_پنج ماهه که تو این کشور لعنتی دنبال ردی از دگرگون شده‌های موذی و مردم‌آزاریم. شهر به شهر گشتیم اما حتی یه سرنخ هم گیر نیاوردیم. تاسف برانگیزه مرد!

اما بر خلاف انتظارش جوابی از سوی شخص مقابلش دریافت نکرد.

چشمان تیزبین آدام با حالت هشدار دهنده‌ای میان تاریکی به کند و کاو پرداخته بود.

حس جنبشی برنامه ریزی نشده دقیقا روبه‌رویش، او را هوشیارتر می‌کرد.

_همه مثل ماهن ویلیام... یه نیمه‌ی تاریک دارن...

صدای ظریف زنانه اما مقتدری که از اعماق تاریکی طنین انداخت ویلیام را از جا پراند و باعث شد نگاه مبهوت و ناباورش را از درخشش ماه گرفته و آن را به خاموشی مقابلش بدوزد.

سایه‌ای تیره‌تر از ظلمات شب آرام آرام به آنها نزدیک می‌شد و هر دو را در بهت و حیرت بیشتری فرو می‌برد.

آدام چشم ریز کرد تا مطمئن شود که او تنها است، اما این صدای قدم‌ها فقط متعلق به یک فرد نبودند.

هر دو نفر درست مقابل ویلیام و آدام ایستادند.

شخصی که عقب‌تر بود طبق رسم همیشگی خنجرش را چند سانتی‌متری از غلاف بیرون کشیده و الماس سرخ دسته‌ی آن را به نمایش گذاشت تا به آنها اطمینان خاطر دهد.

نفس حبس شده‌ی ویلیام آزاد شد و آدام با نگرانی گفت:

_آه... تویی آفرودیت؟ تو این پنج ماهی که صدات رو نشنیدم عوض شدی. فکر کردم صدای بانو الماسه.

چشمان زیبای زن شنل‌پوش عقبی برقی زد و قلبش از ابراز دلتنگی نامحسوس همسرش تپشی گرم گرفت.

بال‌هایش را جمع‌تر کرد و هیچ نگفت.

شخص سیاه‌پوش دومی که جلوتر از او ایستاده بود دستش را بالا آورد و کلاه شنل را به عقب راند.

انگار جریان الکتریسیته به هر دو مرد وصل کردند‌.

چنان خشکشان زده بود که گویی مجسمه‌ای بیش نبودند.

_صاحب اون صدا خود من بودم استاد عزیز.

صدای نرم و خوش‌آهنگش در دشت پیچ و تاب خورد و زمین و آسمان را نیز مبهوت خود ساخت.

چشمان تیله مانند وحشی و گیرایش از میان سیل موهای مواج سیاهی که تا نزدیک پاهایش می‌رسیدند روی آدام قفل کردند و در سکوت او را هدف گرفتند.

هلال ماه کوچک نقش بسته بر نیم‌تاجش آدام را به خود آورد و باعث شد به سرعت خم شود و ادای احترام کند.

ویلیام نیز به تبعیت از او همین کار را کرد.

هیچ یک حضور شخص بانوی ارشد را در آن مکان سوت و کور و دور افتاده درک نمی‌کردند.

ویلیام قدمی به جلو برداشت و بار دیگر سر تا پای او را از نظر گذراند.

آخر سر هم روی صورت ماه‌روی آیسو توقف کرد و به سایه‌ی اندوه افتاده بر چشمان او نگریست.

انگار کسی قلبش را میان مشت فشرد.

آیسو دختر نداشته‌اش بود...

غم او، غم خودش نیز به حساب می‌آمد...

_خداوندا، شما و آفرودیت اینجا چیکار می‌کنید؟ پس سلما محافظ و دستیار ارشدتون کجاست؟

آیسو نگاه معناداری با زن کناری‌اش رد و بدل کرد و آه دردمندی کشید.

این آشفتگی و حضور غیر منتظره‌ی او دلهره به جان ویلیام و آدام می‌انداخت.

آفرودیت به جای او پاسخ داد:

_سلما تو بستر داره با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنه. چندی پیش در غیبت شبانه‌ی من و بانو که برای چک کردن مرز محدوده‌ی محفل رفته بودیم، به عمارت حمله شده و تعدادی از کارآموزان و اساتید مجروح شدن و حتی مرده‌ان. سلما هم حین انجام وظیفه جراحت‌های شدیدی رو متحمل شده و وضعیت خوبی نداره. متاسفانه... همه‌ی تلاشش هم بی‌ثمر بوده...

رنگ چهره‌ی ویلیام هر لحظه بیشتر سفید می‌شد.

به شنیده‌هایش باور نداشت.

مگر چنین چیزی ممکن بود؟

با لبان لرزان و بی‌جانش تنها یک کلمه گفت:

_چرا...؟

آفرودیت همچنان استوار و محکم ایستاده بود.

اما خمیدگی اندک شانه‌هایش از زیر شنل گواه بد به دل آن دو می‌دادند.

آیسو محزون‌تر از قبل گفت:

_ماموریت شما لغو شده ویلیام. همین حالا دستور بازگشت شما به عمارت صادر می‌شه و هیچ گونه مخالفتی هم وارد نیست. محفل یک عضو ارزشمند رو از دست داده... و ما به تنهایی قادر به کنار اومدن با این غم بزرگ نیستیم...

***

قدم‌های کندی که برمی‌داشت کاملا نشان میداد که چقدر برای رسیدن به مقصد بی‌میل است.

کل عمارت خالی شده و همه در تالار بزرگ که محلی مناسب برای برگزاری مراسمات بود، حضور یافته بودند.

از این رو بهترین فرصت را برای گشت و گذار در سوراخ سنبه‌های عمارت پیدا کرده بود.

اما از آنجایی که می‌دانست اگر او نیز به آن جمع عزادار نپیوندد باید چشم‌غره‌ها و سرزنش‌های آیسو را به جان بخرد، بیخیال کنجکاوی در این شرایط حساس شد.

موعظه‌های مادرش را از همینجا هم می‌توانست بشنود.

با تنی آویزان و پاهایی که روی زمین کشیده می‌شد جلوی در عظیم و دوتکه‌ی باز سالن ایستاد و دست به سینه به چهارچوب تیکه داد.

تمامی افراد حاضر در سالن لباس‌های یکدست سفید و تمیز به تن کرده بودند، الا او که بی‌تفاوتی در چهره‌اش فریاد می‌زد...

بی‌حوصله و لاقید نگاهش را به زنی دوخت که مقابلش در آن طرف سالن در جایگاهی بلندتر از بقیه ایستاده بود و با چهره‌ای مغموم و متاثر سخنرانی می‌کرد.

گویا آخر حرف‌هایش بود.

دخترک پا عوض کرد.

آه که چقدر دلش می‌خواست به جای بیهوده ایستادن در اینجا به آغوش تخت گرم و نرمش برگردد و بی‌خوابی شب گذشته را جبران کند.

هنوز صدای موسیقی در گوشش زنگ می‌خورد.

_کنار اومدن با حقیقت نبود پیر دانا برای هیچ کدوم از ما راحت نیست دوستان... من مشاور اعظم و بزرگترین حامی خودم رو از دست دادم و سایه‌ی این غم سنگین و رنج‌آور برای همیشه بر پیکر رهبر شما خواهد موند... اما چه کنم که ناچارم قبل از اینکه دیر بشه، فرد لایق دیگری رو برای این جایگاه پر مسئولیت انتخاب و معرفی کنم... و فکر میکنم همه‌ی شما فهمیده باشید که هیچ شخصی مناسب‌تر از استاد و راهنمای عزیز و گرامی من، ویلیام، شایسته‌ی به دوش کشیدن چنین بار سنگینی نیست.

آیسو با چشمانی اندوهگین و متاسف سر چرخاند و به مرد قد بلند، میانسال، با ریش و موهای جو گندمی که پشت سرش ایستاده بود نگریست.

ویلیام با همان اخم و صلابت همیشگی سر تکان داد و قدمی به جلو برداشت تا در کنار او قرار گیرد.

همه‌ی حضار برای ویلیام سر خم کرده و در مقابل اطمینان و اعتمادی که فقط مختص فردی چون او بود، از نگاهش دریافت کردند.

مراسم خاکسپاری قبلا انجام شده بود و دیگر دلیلی برای ماندن در آنجا وجود نداشت.

اعضا بعد از سخنانی کوتاه و دلداری‌های قلبی‌شان با آیسو پراکنده شده و سالن را ترک می‌کردند.

اما دخترک همچنان همان گوشه ایستاده و با تمسخر کم‌رنگ نشسته بر چهره‌اش این صحنه‌ها را تماشا می‌کرد.

از نظر او بود و نبود آن پیرمرد که یک پایش هم لب گور بود فرقی به حال محفل نداشت.

اصلا کلا این عمارت و آدم‌هایش...

_هی... نیلگون!

صدای دخترانه و پر هیجانی که از کنار گوشش برخاست باعث شد پرده‌ی افکارش را از مقابل دیدگان خود کنار بزند و به سمت او بچرخد.

_روحا؟

اولین چیزی که دید یک جفت چشم طوسی_عسلی درشت و براق بود که با شگفتی به او نگاه می‌کردند.

پوفی کشید و سرش را به حالت کلافه‌ای کج کرد.

_تو مگه دیروز قرار نبود با پرهام بری تهران برای کارای دانشگاهت؟

روحا تابی به موهای مواج خود داد و نزدیک‌تر شد.

او نیز لباسی هم‌رنگ بقیه داشت.

_خب، کنسل شد! ما تازه متوجه شدیم دیشب چه اتفاقی افتاده و همین چند دقیقه‌ی پیش رسیدیم.

_یعنی... اونم...

_نیلگون؟ چرا اونجا ایستادید؟ راه رو بند نکنید.

تپش قلب وا مانده‌اش را در سینه خفه کرد و در دل نفرینی به آفرودیت فرستاد که مانع صحبتشان شده بود.

دست روحا را گرفت و به دنبال خود به داخل سالن کشید تا از زیر نگاه آن زن فرار کند.

اما این امکان نداشت و آفرودیت تا آخرین قدم با نگاه تیزش آنها را زیر نظر داشت.

کم کم سالن خالی شد و فقط افراد بالامقام و اعضای هیئت مدیره در کنار رهبر نگرانشان باقی ماندند.

سپیده دم بود و خورشید هر چه سریع‌تر در آسمان پیشروی می‌کرد.

آیسو از جایگاه پایین آمد و خود را روی نزدیک‌ترین صندلی رها کرد.

همیشه همینگونه بود...

گرگ و میش صبح که می‌شد بدنش او را بخاطر تغییرات هر روزه‌اش کمی اذیت می‌کرد.

مخصوصا حالا که غم سنگینی را نیز به دوش می‌کشید.

آفرودیت شانه‌ی او را گرفت و به آرامش دعوتش کرد.

اما نگاه دردمند آیسو روی دست چپش بود که دوباره کم کم داشت از حس می‌رفت و به تکه‌ای عضو به درد نخور و بی‌حرکت تبدیل می‌شد.

ولی نیلگون برخلاف نگاه خود مادر، میخ موهای سیاه قیر مانند و بسیار بلند او بود.

رنگشان به تدریج روشن‌تر شده و از بلندی‌شان کاسته می‌شد.

تا جایی که کاملا به حالت قبل برگشت و شد همان آیسوی مو خرمایی با چشمان تیله‌ای طوسی و دست بی‌حرکت و خشک شده‌ی قبلش!

وقتی تغییر به اتمام رسید آیسو سرش را روی میز گذاشت و نفس حبس شده‌اش را بیرون داد.

کسی حرفی نمی‌زد.

در واقع حرفی نداشتند که بزنند!

ده سالی میشد که سکوت می‌کردند...

_گاهی با خودم فکر میکنم... دستکاری روح ناخالص من... کار درستی نبود آدام!

صدای خش‌دار آیسو باعث شد آدام از شکوه و شکایت او لبخند کم‌رنگی بزند و نگاهی معنادار با ویلیام رد و بدل کند.

چهره‌اش او را جوانتر از سنش نشان می‌داد.

هیچ تفاوتی با گذشته نداشت.

مگر اخلاق و رفتارش که صد و هشتاد درجه فرق کرده بود!

_الماس عزیزم... اگر اون سیاهی درونت رو از بند اسارت آزاد نمی‌کردیم، دوباره مجبور بودیم با حمله‌های گاه و بیگاهش در مواقع عصبانیتت بجنگیم. باید قبول کنی که اون ناخالصی جون شما و اطرافیانتون رو، وقتی که از حالت عادی خارج میشدید به خطر می‌نداخت. ما هیچ راهی جز دادن آزادی کامل به اون حس نداشتیم و نداریم!

نیلگون بر خود لرزید.

هیچگاه از شنیدن این سخنان تکان‌دهنده و ترسناک خوشحال نشده بود.

به چشم خود میدید که مادرش با هر غروب خورشید، الماس آویزان بر سینه‌اش می‌درخشید و به او چهره‌ای دیگر می‌بخشید.

موهایش لخت و مشکی می‌شدند و در عرض چند ثانیه تا نزدیکی پاهایش رشد می‌کردند.

پوستش مثل صورتش مرده‌ای رنگ می‌پراند و سیاهی دلهره‌آوری بر طوسی چشمانش غلبه می‌کرد.

گویی با آن چهره بر تاریکی شب حکومت می‌کرد و با این یکی بر روشنایی روز!

سری تکان داد تا افکار آزاردهنده‌ی خود را پس بزند.

ترجیح میداد این زنی که مقابلش نشسته بود را مادر خطاب کند، نه آن موجود سیاه‌پوش و ارواح پسند را!

هاندا: بانو گستاخی نباشه، اما حداقل اینطوری موقع برانگیخته شدن تاریکی وجودتون، اختیارتون دست خودتونه و مثل اون روزها به کسی صدمه نمیزنید!

روحا: و اینم بهش اضافه کنید که میتونید بخاطر اون نیرو برای نیمی از شبانه روز هم که شده از دست چپتون استفاده کنید... حداقل شب‌ها!

آفرودیت که به ندرت اخم میکرد چشم غره‌ی وحشتناکی به روحا و هاندا رفت و باعث شد دختر خودش سر به زیر افکند.

اما روحا پرروتر از این حرف‌ها بود و بخاطر پشتوانه‌ی خانوادگی که با نسل رامونا در محفل داشت از کسی حساب نمی‌برد.

آیسو با دو انگشت شست و اشاره چشم‌های خسته و سرخ شده‌اش را مالید و سر تکان داد.

_درسته... من گاهی آدم ناسپاسی میشم... هر اتفاقی هم که بیفته باید قدردان آدام باشم.

آفرودیت سرزنشگرانه نگاهش کرد.

در این گیر و دار نیلگون فرصت را غنیمت شمرد و کنار گوش روحا خم شد.

_تنها نیومدی، نه؟

روحا شیطنت‌آمیز لبخند زد.

از آن لبخندها که رنگ و بوی آزار داشت!

_چطور مگه بلا؟!

نیلگون قصد او را فهمید و با حرص لبش را به دندان کشید تا نشان دهد که الان وقت مناسبی برای شوخی کردن نیست.

اما ناگهان مانند برق گرفته‌ها صورتش در حالت دیگری قرار گرفت و عطری که تازه در سالن می‌پیچید را با حسرت هر چه تمام‌تر به مشام خود کشید.

گویی روحی تازه به وجودش دمیده شده باشد...

از تلخی و سنگینی آن عطر آشنا که هوش از سرش می‌پراند سست شده و دستش را به دیوار گرفت تا مبادا بیفتد.

در کسری از ثانیه از این رو به آن رو شده بود.

این عطر لعنتی همیشه او را از بالا به پایین می‌کشید.

و میدانست روزی می‌رسد که نفس کشیدن در هوای آن هم برایش گران تمام می‌شود...

_برادر؟ اومدی؟ دیگه داشتم نگران می‌شدم...

تنها دست سالم آیسو به هوا بلند شده بود و مردمک چشمانش از دلتنگی آزاردهنده‌ای برق می‌زدند.

چشمان نیلگون روی قدم‌های مردی قفل شد که چگونه و با چه سرعتی برای رسیدن به آیسو تند حرکت می‌کردند و سپس به آرامی نگاهش را بالا کشید.

پرهام بی هیچ درنگی، بدون اینکه جز زن مقابلش کس دیگری را ببیند، او را در آغوش کشید و نفس سنگینش را رها کرد.

درست مانند ماهی که از دریای خود دور بوده و حالا دوباره به دامن آرام آن بازگردانده شده است.

جوری آیسو را میان بازوانش حبس کرده و عطر تن او را می‌بویید که حسادت با سرعت هر چه تمام‌تر در رگ و پی نیلگون می‌نشست و او را از خود متنفر می‌ساخت.

قلبش در سینه بی‌تاب شده بود و نگاهش میان آبشار موهای آیسو کند و کاو می‌کرد...

برای یافتن چهره‌ی محبوبش...

برای دیدن آن چشمانی که برای خودشان دریایی بودند...

آن دو گویی که نفرینشان به جان نیلگون نشست و درگیرش کرد...

آن دو آسمان خاکستری...

بالاخره انتظارش به سر آمد و پرهام رضایت داد تن آیسو را از خود جدا کند.

اما باز هم دل بی‌قرار نیلگون با دیدن آن چشمان آسمانی آرام نگرفت.

چرا که پرهام همچنان خیال نداست به غیر از آیسو کس دیگری را ببیند.

طوری با نگرانی و اخمی مردانه در صورت آیسو نگاه می‌کرد که حتی طوفان و سیل هم نمی‌توانست آن ارتباط چشمی را قطع کند.

دستش را بالا آورده و گونه‌ی او را با دقت و احتیاط نوازش می‌کرد.

انگار که آن صورت شئ ظریف و شکننده‌ی ارزشمندی است و با کوچک‌ترین فشاری امکان دارد آسیب ببیند.

اما با همین ملایمتی که در رفتار نشان می‌داد، نوعی غیرت و حریص بودن نیز در نگاهش موج می‌زد.

همانی که نشان می‌داد آن زن چه اهمیت و جایگاهی در زندگی‌اش دارد...

و حکم می‌داد نگاه هر درنده‌ای که به سوی آهویش کشیده شود را تکه پاره خواهد کرد...

آیسو تنها بت مورد پرستش پرهام بود.

و نیلگون هم به خوبی این موضوع را می‌دانست.

ولی قلبش آن طور که باید و شاید اجازه‌ی پذیرفتن آن را به خود نمی‌داد...

_حالت خوبه؟ صدمه که ندیدی؟ مطمئن باشم چیزی رو ازم مخفی نکردی؟

آیسو در مقابل لحن پر غرور اما نگران پرهام با اطمینان پلک روی هم گذاشت و روی نوک پاهایش بلند شد.

با همان یک دست سر او را گرفت و خم کرد.

لب‌هایش را به پیشانی او چسباند و کوتاه اما پر احساس بوسید.

از شدت اخم‌های پرهام کم شد، ولی کاملا از بین نرفت.

او را به سمت خود کشید و سرش را به سینه‌اش چسباند.

همیشه اینطور زورگو و مالکانه رفتار می‌کرد.

بر خلاف آرشاوین که علاقه‌اش آرامش‌بخش، دلنشین و ملایم بود...

مانند نسیمی بهاری که موهای آشفته در باد زنی را نوازش می‌کرد...

آرشاوین مانند او طوفان نبود!

_گاهی... حس میکنم مادر... پرهام رو بیشتر از پدرم دوست داره.

نیلگون این جمله‌ی بریده بریده را با صدایی مرتعش و بی‌جان ادا کرد.

روحا شنید، اما مانند بقیه همچنان پرهام و آیسو را تماشا می‌کرد.

دیگر به این وابستگی بیش از حد این دو خواهر و برادر به هم، عادت کرده بودند.

همه این حجم از احساس و علاقه‌ی نهفته در قلب‌های آنها را می‌ستودند.

_عشق که فقط مختص دو جنس مخالف و غریبه نیست... تنها برای پیوند ازدواج و تشکیل خانواده عاشق نمی‌شن که... عشق می‌تونه گاهی اونقدر زیبا و دست نیافتنی باشه که دو آدم رو از یک رگ و خون به هم وابسته کنه. مثل عشق به پدر... به مادر... الماس و پرهام از اون دسته عاشقان... عشق خواهر و برادری رو می‌تونی تو وجود این دو نفر لمس و درک کنی.

روحا بدون چشم برداشتن از آن دو، با لحن خاص و معناداری این حرف‌ها را برای نیلگون به زبان جاری می‌کرد.

نیلگون پریشانی خود را فراموش کرده و حیران به دهان او چشم دوخته بود.

روحا بالاخره نگاه از مقابلش کَند و به سمت او برگشت.

لبخند کجی گوشه‌ی لبش خودنمایی می‌کرد.

_پرهام برای رسیدن به خواهرش کم عذاب نکشید. از اون طرف بانو الماس چه خواسته و چه ناخواسته تو این راه جونش رو هم فدای عشق نشات گرفته از خون مشترکشون کرد. تو زیباتر از این عشق میتونی پیدا کنی؟

لب‌های نیلگون به داخل کشیده شدند.

با رنج فراوان آنها را تر کرد و آب دهانش را پر سر و صدا از گلو به پایین فرستاد.

یعنی از عشق او نیز زیباتر بود...؟

روحا ابرویی بالا انداخت و از حال دگرگون شده‌ی او پوفی کشید.

عادی گفت:

_اما خب... این وسط پای مرد دیگه‌ای هم در میونه که شریک پرهام تو محبت‌های مادرته... و اونم کسی نیست جز پدرت آرشاوین. فکر نکنم بتونیم به همین راحتی‌ها نادیده‌اش بگیریم. یادت باشه دست چپ بانو الماس که به این روز افتاده تاوان عشقش به همون مرده، بچه‌های اون مرد رو تو دامنش پرورش داده و عهد کرده که تا ابد در کنار پدر بچه‌هاش زندگی کنه. بانو اگر لازم باشه به راحتی می‌تونه فدای هر دو مرد بشه!

نیلگون با جمله‌ی آخر او بر خود لرزید.

نمی‌دانست چرا...

اما در سوسوی نگاه روحا انگیزه‌ای تاریک را دید که به شور و هیجانش هنگام گفتن این جمله می‌افزود.

روحا چشمکی به او زد و بدون اطلاع قبلی عقب گرد کرد که برود.

اما لحظه‌ی آخر نگاهی به پرهام انداخت و با لحنی که سعی می‌کرد دلخور و رنجیده نشانش دهد گفت:

_عمو جان... به گمونم شما یه معذرت خواهی به من بدهکارین!

دیگر تعلل نکرد و با قدم‌های بی‌تفاوتی که برمی‌داشت تالار را ترک نمود.

پرهام که به راحتی متوجه منظور او شده بود با کلافگی بازدمش را بیرون داد و در حالی که شقیقه‌اش را می‌مالید آهسته گفت:

_اوه خدای من... دانشگاه روحا...

آیسو از آشفتگی پرهام نگران شد و دست او را از پیشانی‌اش جدا کرد و محکم میان انگشتان ظریفش فشرد.

_تقصیر منه پرهام... بی‌احتیاطی و اشتباه من باعث این حادثه شد و مجبور شدی با برادرزاده‌ات برگردی. دوسال بیشتر نیست که پیداش کردیم، باید بیشتر بهش توجه کنیم. خودم باهاش حرف می‌زنم.

پرهام سری تکان داد و پلک روی هم گذاشت تا مقداری از نگرانی‌های خود کم کند.

وقتی دوباره چشم گشود بی‌اختیار چرخی در تالار زد و ناگهان روی نیلگون متوقف شد.

او که همچنان خیره‌ی آنها بود و انتظار این نگاه غافلگیر کننده را نداشت، با دیدن وضعیت پیش آمده نفسش را حبس کرد و سرش را سریع پایین انداخت.

قلبش سر خورده و در چاه عمیق و بی انتهایی گم شده بود.

با دستپاچگی دستی به موهایش کشید تا وانمود به بی‌تفاوت بودن کند.

_پروشا؟ چرا اونجا خشکت زده؟

نفسش نیز به لرزه افتاد.

آخر چرا این صدا تا این حد خاص و روح‌نواز بود؟

به هر جان کندنی بود نگاهش را بالا کشید و مشتاق و هیجان زده به چشمان پرهام خیره شد.

او گفت پروشا...

پس چرا عصبانی نمی‌شد و مثل بقیه بر سرش فریاد نمی‌کشید که نامش نیلگون است، نه پروشا؟!

چرا میزان تنفرش از آن اسم را مقابل پرهام هم جار نمی‌زد؟!

_من میرم یه سر به بچه‌ها بزنم. تو عمارت هستن دیگه؟

آیسو که با دیدن نیلگون چشمانش بی‌طاقت شده بود سریع گفت:

_آره... آره... چند ساعت پیش خوابوندمشون و اومدم... بی‌تابی آرشاوین رو می‌کردن...

پرهام سری تکان داد و بعد از نگاه آخری که به نیلگون انداخت از تالار خارج شد.

آیسو دست روی قلبش گذاشت و آرام گفت:

_دخترم؟ تو کی برگشتی؟ بیا اینجا ببینم...

اما در واقع این خود آیسو بود که به سمت نیلگون حرکت کرد، نه او!

هنوز هم مثل قبل او را دوست داشت و عزیز کرده‌ی خود می‌دانست.

اما نیلگون...

سختگیری‌های آیسو او را دلزده کرده بودند.

_تو باز دیشب کجا بودی پروشا؟ پس اون گوشی به چه درد می‌خوره، وقتی بهت زنگ می‌زنم و جواب نمی‌دی؟ می‌دونی تا چه حد نگرانت شدم؟

انگار نه انگار که آیسو با او حرف می‌زد.

چوب شده و فقط به یک نقطه می‌نگریست.

فکر کرد...

به راستی چرا باید پاسخ می‌د‌اد؟

او که دیگر بچه نبود...

_فکر کن بیرون بودم. چرا یه امروزو بیخیال من نمی‌شی مامان؟ فکر کنم کارای مهم‌تر از سوال پیچ کردن من داشته باشی.

آیسو ناباورانه لب زد:

_پروشا!

_نیلگون، نه پروشا مامان! این صد بار!

نیلگون عصبانی بود.

از دست مادرش...

از دست خودش...

از دست پرهام...

بغض لجوج و بهانه‌گیری گلویش را خراشید.

او حق نداشت همینطور بگذارد و برود.

پرهام حق نداشت خواهر و برادر کوچکترش را به او ترجیح دهد.

چرا اینقدر در حقش بی‌انصافی می‌شد؟

روحا همیشه‌ی خدا از سر و کول پرهام آویزان بود و هر چقدر که دلش میخواست ناز می‌کرد و لوس بازی در می‌آورد...

اما او چه؟

پرهام یک آغوش ساده را هم از نیلگون دریغ کرده بود...

برای دلخوشی او هم که شده، حتی نکرد یک لبخند ساده بزند.

آخر چرا روحا را بیشتر از او دوست داشته و برایش محبت حلوا می‌کردند؟!

چون او از خون خودشان بود؟

ولی نیلگون دختر واقعی آیسو نبود؟

این فرق گذاشتن‌ها را دوست نداشت...

اصلا دوست نداشت!

پرهام مرد بی‌انصاف و بی‌عدالتی بود...

بی‌توجه به آیسوی حیران و فرو رفته در غم، دلشکسته و سر خورده قدم کج کرد و راه خروج را در پیش گرفت.

اما هنوز ده قدم بیشتر برنداشته بود که صدای فریاد آشنایی کل عمارت را لرزاند.

_لعنتی... خزان!

پر از خشم، ناباوری و هراس...

همه از این فریاد نا به هنگام پرهام درجا میخکوب شده و تکان نمی‌خوردند.

اولین نفر آیسو به خود آمد و به سوی صدا شتافت.

در درگاه سینه به سینه‌ی پرهام شد و هر دو ایستادند.

پرهام قبل از اینکه آیسو چیزی بپرسد پیراهن کودکانه‌ای که در مشت داشت را جلوی او تکان داد و با آشفتگی غرید:

_این رو تخت خزان بود، اما خودش تو اتاق نه... محافظش همتا رو هم پیدا نکردم...

آیسو وحشت کرده پیراهن را در چنگ او این طرف و آن طرف کرد تا تای آن را باز کند.

آفرودیت که مانند بقیه از شنیدن نام خزان حساس شده بود روی صورت ناباور آیسو دقیق شد که چطور ثانیه به ثانیه بیشتر رنگ می‌پراند.

تا لحظاتی هیچ کس نمی‌دانست دیدن چه چیزی او را به این حال انداخته است که ناگهان خنجری با دسته‌ای الماس سرخ نشان از میان پیراهن روی زمین افتاد و صدا داد.

نیلگون مبهوت ماند.

معنی آن را نمی‌دانست، اما از نگاه‌های اطرافیانش حدس می‌زد که نشانه‌ی خوبی نیست.

خنجری که دسته‌ای با نشان الماس سرخ داشته باشد یک نماد از قدرت و بزرگی رهبر فعلی یعنی مادرش بود.

و اطمینان داشت که این خنجرها را جز اعضای محفل هیچ کس دیگری نمی‌تواند داشته باشد و هر کس که صاحبش است نام خود را روی دسته حک می‌کند.

ولی اینکه آن را لای پیراهن خواهر کوچکش چپانده باشند...

با جرقه‌ای که در ذهنش خورد افکارش را نیمه تمام رها کرد و به چهره‌ی آیسو که هر لحظه امکان داشت پس بیفتد خیره شد.

آدام که کم پیش می‌آمد اینطور درمانده و مستاصل باشد با سرعت خود را به پرهام رساند.

وحشت زده خنجر را از روی زمین برداشت و به دنبال نام صاحبش گشت.

اسم همتا به طور زیبایی روی دسته حکاکی شده و خودنمایی می‌کرد.

ولی این نام چنان زخمی به قلبشان زده بود که به این راحتی‌ها بهبود نمی‌یافت.

_خیانت...

انگار دنیا با تمام سنگینی خود بر سر آیسو آوار شد و او را به زمین نشاند.

با فرو ریختن او قلب بقیه هم از کنج سینه به زمین سقوط کرد.

پرهام هر لحظه‌ای که می‌گذشت رنگ صورتش به کبودی می‌رفت.

خشم در تک تک سلول‌هایش پیچ و تاب می‌خورد و او را آماده‌ی انفجار کرده بود.

نیلگون همانجا سر جایش مانده و جم نمی‌خورد.

خیانت؟

یعنی چه؟

یعنی همتا به آنها پشت کرده بود؟

پس خزان...

خواهر پنج ساله‌اش...

قلبش سخت فشرده شد.

چه بر سر آن بچه آمده بود؟؟؟

***

دستی که از پشت سر دور بازوی او پیچید وادارش کرد که بایستد.

برگشت و ملتمسانه به چهره‌ی جدی و عصبی پرهام نگاه کرد.

_با هم میریم.

دقیقا مانند ده سال پیش...

همیشه با هم می‌رفتند...

حتی اگر مقصد جهنم باشد!

_راه بیفت.

آیسو با وجود تلاشی که برای محکم نشان دادن خود داشت، اشک درخشان و براقی گوشه‌ی چشمش خودنمایی می‌کرد.

بغضی که پس گلویش لنگر انداخته بود مانع بلند و واضح حرف زدنش می‌شد:

_دخترم... پرهام...

پرهام بدون ملاحظه بازوی او را محکم‌تر فشرد.

روی صورتش خم شد و از بین دندان‌های روی هم چفت شده‌اش غرید:

_پیداشون می‌کنم... و اون دختره همتا رو از هستی محو می‌کنم... مطمئن باش.

برای تاثیر بیشتر حرف‌هایش مدتی را در چشم‌های اشک‌آلود و غم‌زده‌ی او سپری کرد.

سپس به راه افتاد و او را نیز به دنبال خود کشید.

هنوز پیراهن سفید و کوچک خواهرزاده‌اش را در مشت دیگرش داشت.

همان اندازه که خزان برای آیسو عزیز بود، از ارزش والایی هم نزد محفلی‌ها برخوردار بود.

مخصوصا پرهام که ده سال تمام زندگی خود را وقف محافظت از آیسو و خانواده‌ی او کرده بود.

خواهرش به همین راحتی‌ها آن ته تغاری را به دست نیاورد.

به چشم خود دید که غم نداشتن فرزندِ دختر آیسو را چقدر پیر و سر افکنده کرد.

پنج سال خون دل خورد و گریست، آخر سر هم مجبور به انجام کاری شد که هیچ دوست نداشت.

لعنت بر این زندگی...

_صبر کن پرهام.

ایستاد و به چهره‌ی نگران آیسو خیره شد.

آیسو لبش را گزید.

سرش را بلند کرد و اطراف را از نظر گذراند.

پشت سرشان عمارت عظیم محفل و دیوارهای بلند حیاطش میان درختان تنومند و کهنسال محصور شده بود.

شاخ و برگ‌هایشان به طور زیبا و چشم‌نوازی بالای سرشان در هم تنیده شده و رگه‌های نورانی خورشید از لا به‌ لایشان بر سر و صورت آن دو می‌زد.

تا چشم کار می‌کرد سرسبزی و طراوت تابستانی جنگل‌های شمالی بود.

دقیقا پنج سال پیش، زمانی که خزان متولد شد، آیسو دستور عوض کردن مقر محفل را داد و عمارت دیگری را اینجا در کم رفت و آمدترین نقطه و به دور از چشم انسان‌ها بنا کردند.

بزرگ‌تر و باشکوه‌تر...

همانگونه که شایسته‌ی رهبری چون الماس بود!

_نمیتونم حسش کنم... نمیتونم دخترم رو زیر این آسمون ببینم پرهام... چه بلایی سر خزان آوردن؟

پرهام دوباره ناچار به خشونت شد.

او را به سمت خود کشید و چانه‌اش را گرفت.

طبق یک عادت قدیمی با چشمان به خون نشسته به اعماق نگاه اندوهگین او نفوذ کرد.

_از زیر سنگم که شده... خزان رو پیدا می‌کنم و برش می‌گردونم به این عمارت... صحیح و سالم... بدون کوچیک‌ترین خراش یا زخمی... فهمیدی؟

_...

_آیسو فهمیــدی؟

_آ... آره...

_حالا دنبالم بیا.

قبل از برداشتن اولین قدم صدای غرش رعد آسایی آنها را وادار به صبر کرد.

آیسو چنان سرش را چرخاند که مهره‌های گردنش صدا دادند.

همان لحظه سایه‌ای وسیع‌تر از سایه‌ی درختان، بالای سرشان پدیدار شد و به حرکت در آمد.

پرهام سرش را بالا گرفت و خیره به عقاب در آسمان لب زد:

_تیز بال؟

آیسو دیگر تعلل را جایز ندانست.

چین‌های لباسش را در دست گرفت و در مسیر مخالف مسیر پرهام شروع به دویدن کرد.

چیزی که عجیب بود حس ششم او نبود...

بلکه درختانی بودند که که مسیر حرکتش قرار داشتند و با نزدیک شدن او گویی خود را کنار می‌کشیدند!

پرهام نیز دلواپس به دنبال آیسو می‌آمد و از او میخواست که آرام‌تر بدود.

آیسو بدون توجه به صدا زدن‌های او آنقدر به دویدن در مسیر پرواز عقاب سیاه ادامه داد که به منطقه‌ی سکونت انسان‌ها رسیدند.

از همانجا بالای پرتگاه، می‌توانست روستای کوچک واقع در میان دو کوه مقابلش را ببیند.

صدای شر شر آبی که در نزدیکی او از آبشار بلندی جاری می‌شد سکوت جنگل را می‌شکست.

دلهره‌ی فرزندش باعث شده بود خستگی را هم فراموش کند.

دیده به آسمانی که تیز بال مانند نگینی میان آن می‌درخشید دوخت و نالید:

_پس چرا...

_آیسـو... مراقب بـاش...

دلیل فریاد مضطرب پرهام با آرامشی که در اطرافش حاکم بود، تضاد داشت.

اگر خطری بود چرا آن را حس نمی‌کرد؟!

نگران به عقب چرخید و دست روی خنجرش ثابت کرد.

اما با دیدن هیبت موجودی زیبا و پر شکوه حبس نفس‌های ترسیده‌اش شکسته شد.

با همان یک دست روی قلبش کوفت و هیجان زده گفت:

_دال!

پرهام که خنجر خود را بیرون کشیده و آماده‌ی حمله بود، با واکنش آیسو غرق در حیرت شد.

آیسو ابتدا سرش را با احترام خم کرد و سپس با طمانینه به جلو قدم برداشت.

پرهام هاج و واج ماند!

خواهرش با آن عظمت و مقام جلوی یک حیوان سر تعظیم فرود می‌آورد؟

اصلا او را چه خواند؟

دال؟؟؟!

ببر غرش دیگری کرد و یک پای خود را روی زمین کشید.

آیسو مقابلش روی زمین فرود آمد.

دال جلو کشید و او را بویید.

وقتی از چیزی که می‌خواست اطمینان یافت عقب کشید.

آیسو این اعتماد را مدیون مادربزرگش آندیا بود.

_تو الان داری با یه ببر حرف می‌زنی؟! یا شوخیت گرفته؟!

_ما فعلا از درک زبان حیوانات عاجزیم برادر.

آیسو چشم غره‌ای به پرهام که نزدیک‌تر شده بود رفت و دوباره به دال خیره شد.

چشمان ترسناکی داشت، اما به همان اندازه زیبا و شکوهمند بود.

_من به دنبال دخترم میگردم دال. تیز بال منو کشوند اینجا پیش شما... نشونه‌ای ازش هست که باید بفهمم؟

ببر همچنان خنثی و بی‌حرکت نگاهش می‌کرد.

آیسو به یکباره حس کرد...

تپش‌های قلب موجودی کوچک را...

نفس‌های گرم و ترسیده‌اش را...

قدم‌های کوتاه و نامنظمش را...

و در یک لحظه، افتادنش را!

_پرهام... بکش کنار یه لحظه...

پرهام چهره در هم کشید.

کنار رفتن او همانا و آشکار شدن دختربچه‌ی پشت سر او همانا...

تمام رنجی که قلب آیسو متحمل آن شده بود هم‌زمان با دیدن او فرو ریخت.

دال برگشت و به دختربچه که روی زمین افتاده بود نزدیک شد.

از پشت پیراهن او را به دندان کشید و بلندش کرد.

با همان قدم‌های آرام و مستحمکش به سمت آیسو بازگشت.

دختربچه را روی دامن او رها کرد و عقب رفت.

آیسو دلتنگ و ناباورانه کودک بیهوش را در آغوش کشید و او را به خود فشرد.

_خدایا... سپاسگزارم...

جای جای صورت رنگ پریده‌ی او را لمس کرد.

گرم بود...