رمان دوراهی عشق و غرور به قلم meli770

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی #هیجانی

خلاصه:

آدما های مغرور دو دسته اند:مغرورِ خوب و مغرورِ بد . مغرورِ خوب هیچ وقت تو هیچ چیز جلو نمیره، اما اگه جلو بری و ازت محبت ببینه چند برابر بهت محبت میکنه… اما مغرورِ بد هر چه بیشتر بهش محبت کنی و علاقتُ بهش ثابت کنی غرورش پررنگ تر میشه ودست تو دستِ غرور میزاره و باهاش میره و ازت دور میشه و جواب محبت هات رو با سردی میده!

گاهی باید قبول کنیم برای داشتنِ حالِ خوب باید از دوست داشتن دسته ی دوم دست برداریم،

دوست داشتن آدم هایی که غرورشان اولویتشان است آزار دهندست.

باید دید شخصیت های این رمان ازکدوم دسته هستند!

شخصیت هایی که توی یک دوراهی قرارمیگیرن.

***

خلاصه جلد اول:

در جلد اول با دوازده تا شخصیت اصلی داستان آشنا شدیم.

شش تا پسر وشش تا دختر.

دوازده تا اشراف زاده که تنها سرگرمیشون شیطنت بود.

اشراف زاده هایی که از سن 18 سالگی باید مستقل زندگی می‌کردن وتوی این راه هزارو یک اتفاق افتاد

که دراخر باهم ازدواج کردند وبچه دار شدند.

***

مطالبی که باید از جلد دوم بدانید:

داخل جلد اول با بزرگ خاندان تهرانی آشنا شدیم

ولی بعدازمدتی از دنیا میرن که

داخل این جلد بزرگ خاندان تهرانی

امیر علی

پدر بزرگ شش شخصیت اول داستان هست

کسانی که جلد اول رو نخوندن مشکلی نیست؛ چون متوجه میشن:)

لازم دونستم اسم شخصیت های اصلی جلد اول روبگم.

لطفا باجلد دوم قاطی نکنید.

شب آرا وشاهین

آرزم وداریوش

راتین وتینا

اتروان آرام

اترون نازنین

درفشان وماهیار​

***

مقدمه:

غرور

وجودم را درید

با تو بودن را برید

و خیال پر تنهایی را

به من ارزانی داشت

غرور...

تخم یاس

تخم ترس

ترس تقابل با تو

و هزاران شبه بی نفس فاصله را

در درونم بالاند

غرور...

سدّ گفتن

گفتن عشق ، محبت ، دوستی

به تو در مدح و نماز راستی

می شود

با خم ل**ب

غرور...

همچو داسی تیز

به دستی ناشی

ریشه برکند درختان امید

و چو هیزم شکنی زحمت کش

کمر همت بست

به نابودی این باغ نوید

غرور...

همچو آتش سوزان

همچو خنجر برّان

به سیه خاک نشاندم

ویران

بنمود

هستی من

و نشان داد به من

نیستی را

غرور...

خلق خودم

خوی خودم

دشنه ای زد ز پشت

که هنوز

می چکد از زخم عمیقش

مایع خون خودم

غرور...

عامل بدبختی

که در این دیر سعادت داشتم

به حضورش برسم

و وفاداری خود را

به حدش برسانم

به در و خدمت او

هر که پرسد

ز چه چیزی به گزندش تو گرفتار شدی؟

ناله ناله

زجه زجه

با غرور

گویم غرور

غرور

***

معرفی شخصیت ها:​

" اهورا "

“امشبم گریه و گریه و گریه و بارون

گریه واسه همه آرزوهامون

آرزوهایی که بعد تو دیگه نموند

دلی که خسته ی خسته ی خسته ست از اینجا

تنهای تنهای تنهای تنها

حرفا داره توی تنهاییاش با خدا

من میخوام باز به روزایی که قبلِ تو بودن برگردم

خیلی بخاطرِ داشتنِ تو به خودم بد کردم

آرزوم اینه که خوب باشه حالت

رفتی خدا باشه پشت و پناه تو

می‌گن درد هر کس رو از توو چشاش میشه فهمید

یه حرفایی هستن فقط از خدا میشه پرسید

چرا قلب من دیگه مثل قدیما نمیشه؟!

جواب محبت شده بغضی که وا نمیشه

امشبم گریه و گریه و گریه و بارون"

باحرص گیتار رو پرت کردم روی زمین که باعث شد صدای بدی ایجاد بشه.

بچه ها ترسیده سمتم برگشتن، مصطفی زودتر از همه شروع کرد به غرغرکردن.

-اهورا داداش چی شد؟ چرا گیتارتو پرت کردی؟

-ببینم بی‌نمک ترازاین اهنگ پیدادنکردین؟

بعد از مصطفی که اخماش حسابی رفته بود تو هم صدرا و هامین شروع کردن.

-ببخش داداش.

-ببخشم؟ صدرا به خدا میام کله تو می‌کنم. آخه پسر....

- آروم باش اهورا... چرا داد میزنی؟

-چرا دادمی‌زنم؟ شماها یا نفهمین یاخودتون رو می‌زنید به نفهمی، پس فردا اجرا داریم آخه این شعره؟ آخه این ریتمه؟ این چه وضعشه بعد ازیک ماه تمرین کردن؟

بدجور اون روم بالا امده بود؛ یعنی می‌خواستم همشون رو با هم بزنم ولی حیف، فقط حیف بهترین رفیقام بودن.

اگه تا یک دقیقه دیگه اونجا می‌موندم استادیوم رو روی سرشون خراب می‌کردم. گیتارم رو از روی زمین برداشتم پرت کردم توی کیفش زیپش رو بسته، نبسته برداشتم.

مستقیم رفتم سوارماشین شدم، مخم داشت می‌ترکید. باید آروم می‌شدم اینطوری نمی‌شد برم عمارت اگه اینطوری می‌خواستم برم حتما یه بلایی سر یکی می‌آوردم.

ماشین رو روشن کردم و حرکت کردم سمت بام تهران، شاید تنها جایی بود که الان می‌تونست حال خرابم روخوب کنه.

***

"امیرعباس"

کم کم داشت اون روی سگم بالا می‌اومد، اگه تا دودقیقه دیگه اونجا می‌ایستادم حتما فک و مک طرف رو می‌آوردم پایین. مرتیکه!

بدون توجه به بقیه ازجام بلندشدم که صندلیم برعکس شد افتاد روی زمین، گوشیم رو از روی میز برداشتم و از در بیرون زدم. همچین در بهم خورد که صداش توی کل سالن پیچید.

با قدم‌های محکم وعصبی خودم رو به آسانسور رسوندم فقط خداروشکر همون طبقه بود، وگرنه سالم موندن آسانسور رو تضمین نمی‌کردم.

بعد از سه دقیقه به پارکینگ رسیدم. درماشین رو با سوئیچ بازکردم و نشستم پشت فرمون و سریع ماشین رو روشن کردم. دنده عقب گرفتم از پارکنیگ زدم بیرون، فاصله شرکت تا عمارت بزرگ تهرانی یک ساعت راه بود.

توی راه که داشتم می‌اومدم به خاطر سرعت زیادم دو تا موتور پلیس افتادن دنبالم؛ چون حوصله‌شون رونداشتم راهم رو دورتر کردم! لعنتیا، خیلی اعصابم سرجاشه اینا هم هی پیله می‌کنن.

سرِ سی‌دقیقه و یک ثانیه به عمارت رسیدم.

ماشین رو خاموش نکردم چون حوصله خاموش کردن نداشتم. داشتم می‌رفتم داخل که یکی از در بیرون اومد‌. ازصدای جیغ جیغش می‌شد فهمید سوفیاس، تا اومد رد بشه دستش رو گرفتم.

-هی ترسیدم داداش.

-کجابه سلامتی؟

بدجور عصبانی بودم،طوری که احساس می‌کردم ازچشام داره آتیش می‌باره، این رو ازقیافه ترسیده سوفیا هم می‌شد فهمید.

-به‌خدا از بابا اجازه گرفتم.

-ازمن اجازه نگرفتی! سوفیا همین الان گم میشی تو، چون به اندازه کافی سگ هستم! نمی‌خوام روت دست بلندکنم.

-ولی...

-گمشو تو.

چنان عربده‌ای کشیدم که صدام توی کل باغ پیچید، درعرض دو سوت داخل رفت.

خودم هم بعد ازچند دقیقه داخل رفتم‌.

سمت آسانسور هایی که گوشه سالن بود رفتم تا آسانسور رسید مستقیم دکمه اتاقم رو زدم.

دراتاق رو بهم کوبیدم. گوشیم رو پرت کردم رومیز تلویزیون. فکرکنم صفحش عیب کرد که اونم به‌جهنم، خودم رو روی تخت پرت کردم.

***

"نازدانه"

ازبالکن اتاقم داشتم منظره بزرگ باغ عمارت رو تماشا می‌کردم، دست هام رو توی جیب سویشرتم برد. هوا عالی بود.

واقعا به آدم آرامش می‌داد. صدای پرنده ها؛ صدای شر شر آب؛ صدای بادی که می‌پیچید لابه لای برگا.

هر آدمی رو به وجد می‌آورد ولی نمی‌دونم امروز چم شده؟

ازصبح که ازخواب بیدارشدم حالم جا نیست. همش دارم به همه پیله می‌کنم یا پاچه می‌گیرم!

با اخم‌های تو هم درحالی که داشتم باغ رو تماشا می‌کردم پای راستم رو خیلی آروم انداختم روی پای چپم و دست راستم رو ازجیبم بیرون آوردم و دسته استکان لیوان پایه کوتاهی که روی میزچهار نفره چوبی قرارداشت رو دستم گرفتم و آروم شروع به مزه کردن چایی کردم.

ذهنم درگیربود، باید این مقاله رو تافردا آماده می‌کردم ولی اصلا نمی‌تونستم تمرکزکنم. اینطوری نمی‌شد باید به یکی رو می‌انداختم تا توی اتمام مقاله کمک کنه؛ ولی کی؟ لابد لار؟

بافکرکردن به لار یه پوزخند گوشه لبم جا خوش کرد. تنها کسی که می‌تونستم بهش رو بندازم، فقط و فقط بابا بود.

​***

"نازمهر"

-سعیده.

سعیده با دو توی اتاق مدیریت اومد.

-بله نازمهر جون.؟

- مگه من باشماها نیستم؟

-چی شده؟

خودکاری رو که دستم بود محکم روی میز کوبیدم. ازجام بلندشدم، با بلند شدن من سعیده یه قدم رفت عقب.

-که چی شده؟ مگه من نمی‌گم صدای اون آهنگ رو کم کنید؟ البته دیگه نیازی نیست چون یک ساعت پیش بهتون گفتم. حداقل برو بگو آهنگ بدنسازی رو کم کنند، تا ده تا خیابون اون طرف تر رفت.

- چشم نازمهر جون، الان میرم.

- سعیده... بچه های فیتنس اومدن؟

- بله عزیزم اومدن.

-خیلی خب می‌تونی بری.

- با اجازتون.

بارفتن سعیده یه نفس عمیق کشیدم، من آخر ازدست اینا دق می‌کنم راحت می‌شم.

موهام رو با کش دم اسبی بستم. کتونی هام رو پوشیدم، لباسم خوب بود، یه تاب وشلوارک بادمجونی.

وقتی از تیپم مطمئن شدم از اتاق مدیریت بیرون اومدم و سمت سالن فیتنس رفتم.

باشگاه چهار قسمت داشت، یکی ازقسمت های باشگاه رو اختصاص داده بودیم به بدن ساز؛ یک قسمت دیگه رو به فیتنس، پیلاتس، ایروبیک و یوگا.

یکی دیگه ازقسمت ها استخر و سونا بود.یک قسمت روهم اختصاص داده بودیم برای تعویض لباس.

باشگاه رو من و زهره یکی ازصمیمی ترین دوستام مدیریت می‌کردیم.

***

"نوراهان"

تااونجایی که می‌تونستم همه حرصم رو سر گاز ماشین خالی کردم. دختره پرو رو حرف من حرف می‌زنه.

وقتی به خودم اومدم دیدم روی بام تهرانم. سرم رو گذاشتم روی فرمون تا بلکه یه ذره آروم شم ولی فایده نداشت.

از ماشین اومدم پایین و ماشین رو با سوئیچ قفل کردم.

داشتم می‌رفتم که چشمم به ماشن اهورا خورد.

بازم پاشده اومده بام؟ پسر...

باصدای اهورا برگشتم.

-باز چی شده پا شدی اومدی اینجا؟

ابروهام رو توهم کشیدم.

-من باید ازتو بپرسم چت شده که باز پاشدی اومدی اینجا؟

-یک، اخم ها رو باز کن، دوفقط اینجا آرومم می‌کنه؛دلستر می‌زنی؟

- آره.

بااهورا هم قدم شدیم.

-توچرا اومدی اینجا؟

-به همون دلیلی که تو اومدی.

-لایک داشت!

​***

" لار "

سیگار کاپتان رو از جیبم بیرون آوردم. بافندکی که روی میز پایه کوتاه کنارم بود روشن کردم. به پشتی مبل راحتی سفید تکیه دادم و سیگار رو گوشه لبم گذاشتم. پاهام رو روی هم انداختم. آروم داشتم به سیگار پُک می‌زدم در همون حال گوشیم رو ازجیبم بیرون آوردم.

سیگار روبین انشگت سبابه و انگشت میانیم گرفتم. داشتم تلگرام رو چک می‌کردم که باصدای صبا سرم رو بالا آوردم.

-داری چیکار می‌کنی؟

صداش عین مته روی مخم بود.

-هزار بار بهت گفتم صداتو اینطوری نکن.

با دادی که زدم یه قدم عقب رفت.

-ببخشید عزیزم...

-چی‌ کار داری؟

-هیچی امدم ببینم چی کار می‌کنی، همین!

-دیدنت تموم شد؟ برو بیرون... در رو هم ببند.

-لار...

صدای اعتراض آمیزش روی مخم بود.

-برو بیرون.

سیگار رو سرجای اولش برگردوندم و یه پک عمیق زدم؛ هنوزصبا بیرون نرفته بود، صدای شروین امد.

-بازچی کارکردی این دختره قیافش توهم بود؟

-این همیشه قیافش این شکلیه به منم ربطی نداره؛ صدبار بهت گفتم این دختر رو نیار اینجا؛حرف حالیت نیست.

-چته پاچه می‌گیری؟

همونطور که بامن حرف می‌زد نشست روی میز بیلیارد که وسط اتاق قرار داشت.

-هیچی، فقط این دختر رو می‌بینم جنون می‌گیرم، می‌خوام خفش کنم.

-هروقت جنون گرفتنت تموم شد، پاشو بچه ها الان میان اینجا.

-تاالان نیومدن تعجبه؛ فقط قبلش این دختر رو ردکن بره.

-چشم قربان.

***

"آیناز"

همه جا سکوت بود، تنها صدایی که به گوش می‌رسید صدای تیک تاک ساعت بود.

بایه حرکت، توپی که توی دستم بود شش تا شیشه رو با هم یه جا زدم.

-ایول بالاخره زدمش.

با تعریف الهه و سالومه نیشم تا جایی که می‌شد کش اومد.

-ایول دختر عالی زدیش.

-دمت گرم آیناز.

-چه کنیم ما اینیم دیگه.

-بزن قدش.

کف دستامون رو بهم دیگه زدیم.

بابچه هاشرط بسته بودیم هر کی نتونه شش تاشیشه رو با یه ضرب بزنه، بقیه رو مهمون کنه.

سالومه، چهارتاشون رو زد، الهه هم سه تاش رو؛ فقط خودم تونستم شش تاش رو یه جابزنم.

-زهرمار دستم ترکید، خر.

توپی که باهاش شیشه هارو زده بودم، روی میز عسلی کنار مبل مخملی شکلاتی گذاشتم.

-سالومه ده هزاربار گفتم القاب خودت رو به من نسبت نده.

سالومه خودش رو انداخت روی مبل، حالت متفکری به خودش گرفت.

-حالا کی این شیشه ها رو جمع کنه پخش زمین شده؟

-فکر خوبی کردی؛ ولی من الان حس فکر کردن بهش رو ندارم.

خودم رو پرت کردم روی مبل، دست راستم رو تکیه گاه سرم کردم.

الهه یه سیب از ظرف بزرگ میوه ای که روی میز بود برداشت، رو کرد سمت من.

-حوصله داشته باشی خیلی عجیبه.

-اینا رو بی‌خیال، بریم بیرون یه چیز بزنیم مهمون شماها.

-چه پرو.

-اوی اوی، شرط بندی کردیم... یادتون که نرفته؟شیش تاشیشه رو با هم زدم.

الهه درحالی که داشت گاز های آخرش رو به سیبش می‌زد، با اون دستش موهاش رو که توی صورتش اومده بودن رو پشت گوشش فرستاد. رو به من گفت:

-آره... ولی بعد از قرنی.

-مهم اینِ که زدم.

یهو از جام بلندشدم مانتوم رو ازچوب لباسی فلزی جلوی دربرداشتم، شالم رو سرکردم و کیفم و سویچ رو برداشتم، گوشیم رو تو کیفم گذاشتم. کفش های ساق‌دارم رو پام کردم و از در زدم بیرون. پشت سرم سالومه و الهه هم اومدن.

***

"بهار"

با جیغ سهیلا سه متر به هوا پریدم.

-وای چته قلبم اومد توی دهنم؟

-بهار بهت گفتم اون آدامس لعنتی رو انقدر بادنکن تا بترکن.

خیلی ریلکس تکیه‌ام رو به پشتی مبل کرم رنگ دادم. پاهام رو روی هم انداختم. کوسن روبرداشتم دستام رو دورش قلاب کردم.

-خیلی کیف میده چرا نکنم؟

-عزیزم، چون رو مخمه.

-من که خوشم میاد.

باجیغ فرا بنفش آمنه سه متر به هوا پریدم.

-بهار.

-هان؟ زهرم ترکید.

-درد و هان، حقت بود میگم..

-لابد می‌خوای بگی بهادر کجاس؟

-یه چیز توی همین مایه ها.

آمنه، بهادر رو دوست داشت یابهتر بگم عاشقش بود.

-چه می‌دونم، صبح که از خونه زدم بیرون، خواب بود... از بس خرسه.

-اوی! با داداشت درست حرف بزن!

-حالا تونمی‌خواد حرص بهادر رو بخوری، یکی پاشه اون آهنگ رو زیاد کنه.

صدای کم آهنگ روی مخم بود.

-نوکر بابات غلام سیاه.

-اتفاقا نوکربابام گندمیه.

سهیلا گندمی بود با قدی متوسط. میشه گفت تپل بود، موهاش هم فرفری مشکی بود، چشمای قهوه‌ای، ابروهای قهوه‌ای تیره.

-بهار...

تا اومدم عکس العمل نشون بدم یه کوسن صاف تو صورتم خورد.

-آخ آخ، دماغم! سهیلا بترشی الهی...

-حقته.

-منگلی دیه.

-این چه طرزحرف زدنه بهار؟

-جون هر کی دوس داری گیر نده، اه!

-کلا بی‌اعصابیا...

-نه خیرم.

ازجام بلند شدم تا برم صدای آهنگ رو زیادکنم، چون صدای کمش روی اعصابم بود.

باحرفی که سهیلا زد، ابروهام رو تو هم کشیدم.

-ازهم نشینی با لاره دیگه!

با شنیدن اسمش یهو عین جن زده ها سرجام نشستم.

-دفعه آخرته اسم لار رو میاری.

بعدم ازجام بلندشدم و به "بهار بهار" گفتن بچه ها هم توجه نکردم.

***

"فصل اول"

همه ماشین ها داخل باغ عمارت تهرانی پشت سر هم پارک شده بودند.

نازمهر از پشت پنجره اتاقش نظاره گر باغ بود و توی دلش داشت غرغر می‌کرد.

- هوف،حالا نمی‌شد مهمونی نگیرید؟ وای خدا اصلا حوصله جمع مزخرف اشراف زاده رو ندارم.

باحرص پرده حریر صورتی رنگ اتاقش رو انداخت و به سمت میز توالتش رفت، گوشیش رو از روی میز برداشت و با نازدانه تماس گرفت که همون موقع در اتاقش باز شد و نازدانه وارد اتاق شد.

با اخم هایی در هم نازمهر رو نگاه کرد.

- چرا نمیایی؟ همه اومدن.

-حوصله ندارم نازدانه... چه خبره پایین؟

- هوف ازدست تو.. هیچ خبر؛ مثل همیشه... ولی اگه بیایی به نفعته!

نازمهر موشکفانه نگاهی به نازدانه انداخت.

- چرا؟

- چون همه اومدن... یعنی نوراهان واهورا...

نازمهر بادهن باز داشت به نازدانه نگاه می‌کرد.

ناباور رو کرد سمت نازدانه.

-جدی میگی؟ اونم بعد از چندماه؟

- اوهوم.

***

همه داخل سالن حضور داشتند، تنها کسایی که نبودند نازمهر ونازدانه بود.

نوراهان با حرص داشت شربت آلبالوی خوش رنگ رو مزه می‌کرد که باصدای امیرعباس برگشت.

-چته اهورا؟

-هیچی... فقط نمی‌دونم این دوتا کجان؟

- نازمهر ونازدانه؟ میان یعنی باید بیان.

-کاملا درسته!

هنوز حرف نوراهان تمام نشده بود که سر و کله نازمهر و نازدانه پیدا شد.

نوراهان لیوان شربت پایه بلند رو روی میز کنار دستش گذاشت و با اخم های توهم به سمت

نازمهر رفت.

نازمهر متعجب داشت نوراهان رو نگاه می‌کرد. نازدانه هم بدون توجه به نوراهان برای نازمهر دست تکون داد راهش روکج کرد وپیش دخترها رفت.

نوراهان عصبی رو کرد سمت نازمهر.

- چه عجب... تشریف اوردین.

-فکر نمی‌کنم برات اهمیتی داشته باشه بودن یا نبودنم.

- اونش دیگه به خودم ربط داره... فقط نمیشه کمتر خط چشم بکشی؟

- بازم به خودم ربط داره داداش کوچولو!

نوراهان چشم هاش رو بست و چند تا نفس عمیق کشید.

نازمهر هم با لبخند خبیثانه‌ای که روی لبش جاخوش کرده بود سمت دخترا رفت.

مهمونی ساعت یازده شب تموم شد، بعداز مهمونی کسل کننده همه توی پذیرایی عمارت

جمع شدند.

بزرگ تهرانی بعداز گذشت چند دقیقه شروع کرد.

- از وقتی که مستقل زندگی می‌کنید هرسه ماه یک بار هم به عمارت سر نمی‌زنید... با این اوضاع نمی‌تونم بذارم شماها وارث های خاندان تهرانی باشین"

همه توی بهت فرورفته بودند.

امیرعباس آروم شروع به حرف زدن کرد.

- ولی از عمد نیست، باورکنید نمی‌تونیم!

کوروش سمت امیرعباس برگشت.

-چطور وقت می‌کنید دورهمی های دوستانتون روبرید، وقت نمی‌کنید اینجا بیاید؟خودتونم خوب می‌دونید. یکی از شرط های مستقل زندگی کردن، سر زدن به عمارت بود در غیر این صورت ارث بی‌ارث!

بچه ها کلافه هم دیگه رو نگاه می‌کردند.

درفشان که پیش ماهیار نشسته بود رو کرد سمت بچه ها.

- یا مثل بچه های خوب حداقل هفته ای دو بار سر می‌زنید عمارت... یا تشریف می‌برین سرکاراتون!

صدای اعتراض آمیز نازمهر بلند شد. اخم های ماهیار ناخوداگاه توهم رفت.

- این چه طرز حرف زدنه نازمهر؟طلب کارم هستین؟ اگه اقابزرگ هم قبول کنند بهتون یک فرصت دیگه بدن... من راضی نمیشم با این لحن صحبت کردن!

نازمهر هاج و واج داشت پدرش رو نگاه می‌کرد، نوارهان دست هاش رو مشت که مبادا کاری بکنه.

کتایون مثل همیشه طرفدار بچه ها بود.

- شما هم بس کن ماهیار خان؛ فقط یک فرصت دیگه دارید البته با اجازه اقاجون!

از اونجایی که کتایون اخرین فرزند امیرعلی بود حرفش رد خورد نداشت.

بچه ها روی مبل های سفید رنگ طبقه دوم نشسته بودند.

مبل ها به صورت گرد چیده شده بودند. یک میز بزرگ شیشه ای گرد هم وسط قرار گرفته بود.

یک رومیزی ترمه با یک گلدون روی میز رو تشکیل می‌دادن.

اهوار و نوراهان عصبی نفس هاشون رو مدام بیرون می‌فرستادن طوری که انگار باهم هماهنگ کردن.

امیرعباس و لار عصبی باصدای نسبتا بلندی ساکتشون کردن.

- ا بسه دیگه هی فوت می‌کنن!

- خب راس میگه امیرعباس.

نوراهان که منتظر یک حرف بود شروع کرد.

- به‌نظرت تقصیر کیه که انقدر عصبی ام؟ نمی‌دونم کی گفته ایشون اظهار نظر کنن! نمیشه... نمیشه حرف نزنه... حرف مُفت نزنه میگن لاله."

نازمهر با ابروهای توهم رو کرد سمت نوراهان.

- بهتر حواست رو جمع کنی نوراهان، زیادی داری صحبت می‌کنی،هی من هیچی نمی‌گم! اصلا به توچه من چی می‌گم؟

- معلومه به من ربطی نداره... فقط از این به بعد خواستی حرف بزنی بفهم چی میگی.

-هر وقت تو فهمیدی...

با داد امیرعباس هر دوشون سکوت کردند.

- ساکت شید تا خودم پانشدم جفتتون رو بزنم!

- جرئت نداری!

- نازمهر سعی کن ساکت شی.

- نشم؟

-ساکت می‌کنمت.

-شتر در خواب بیند پنبه دانه!

همه چند لحظه سکوت کردند، طوری که انگار سال هاست حرف نزدند.

سخت بود خیلی سخت برای آدم هایی که از جون و دل هم دیگر رو دوست دارن، ولی...

بعد از سکوت طولانی، نسبتا آروم تر از قبل شده بودند.

لار ادامه داد.

- بادعوا نمیشه چیزی رو درست کرد، برای یک بار هم که شده بیاید مثل آدم باهم حرف بزنیم، نه بادعوا و داد و بیداد که اخرشم به هیچ جایی نرسیم.

آینازحرف لار رو تایید کرد و در ادامه گفت:

- حق با لاره... الان مشکل‌مون جدی تر از این حرفاست.

بعداز یک ساعت حرف زدن به نتیجه ای مطلوبی نرسیدن، شاید برای اولین بار بود که بعداز سالها

بدون جنگ و دعوا باهم سر مسائل و مشکلاتشون حرف می‌زدن.

با زنگ خوردن گوشی نازدانه همه سرها به سمتش برگشت.

بارفتن نازدانه ازجمع دست های لار هم خود به خود مشت شد.

بدون توجه به بچه ها ازجاش بلند شد و دنبال نازدانه گشت که خوشبختانه آخر راهرو نزدیک بالکن پیداش کرد.

نازدانه همچنان با خنده مشغول حرف زدن بود.

انقدر بلند می‌گفت و می‌خندید که لار مطمئن شد داره با یک فرد مهم صحبت می‌کنه.

لار عصبی داشت نازدانه رونگاه می‌کرد تا ببینه کی حرفش تموم میشه.

بعد از گذشت نیم ساعت همچنان داشت با تلفن حرف می‌زد که خود لار تلفن رو ازش گرفت و تماس رو قطع کرد.

نازدانه متعجب داشت به لار نگاه می‌کرد، لار عصبی رو کرد سمت نازدانه.

-معلوم هست داری با کدوم خری حرف می‌زنی سه ساعته که خنده ات هم یک لحظه قطع نمیشه؟

-اونش به خودم ربط داره، حالاهم گوشیم رو بده.

-به من ربطی نداره! باشه... نازدانه یادت باشه ازاین به بعد دیگه هیچ چیزی برام مهم نیست برام عین دیوارپشت سرت می‌مونی!

نازدانه اروم تک خنده ای کرد و روکرد سمت لار.

-همچین میگی از این به بعد انگار برات قبلش اهمیت داشته، می‌دونی لار بود و نبودت برام هیچ فرقی نمی‌کنه. پس بهتره انقدر ادای آدم های غیرتی رو درنیاری!

گوشیش رو از دست های لار بیرون کشید و به سمتش اتاقش رفت.

لار دست هاش رو شونه وار لابه لای موهاش کشید.

اروم زیر ل**ب باخودش زمزمه می‌کرد و به سمت اتاقش راه افتاد.

-چه کردم که دیگه نازدانه هم... هوف به درک!

***

تنها چند ساعت از فرصت بچه ها برای تصمیم گیری مونده بود.

ماهیار، درفشان به همراه بقیه روی مبل های پذیرایی نشسته بودند.

اتروان درحالی که داشت برای آرام سیب پوست می‌گرفت رو کرد سمت بقیه.

-اینطوری که اینا دارن پیش میرن تا دوسال دیگه هم دیگر رو هم نمی‌شناسن وای به حال بقیه.

ماهیار پاهاش رو انداخت روی هم.

-با اتروان موافقم..باید یه فکری بکنیم.

درفشان درحالی که سرش رو روی شونه ماهیار گذاشته بود؛ دست راستش رو حلقه کرد دور دست افشین و ادامه داد.

-باید توی عمارت نگهشون داریم تا روابطشون بهتر بشه، فقط هر کدوم یه چوب کم دارن!

بعد از صبحونه همه توی سالن جمع شدند تا ببیند بالاخره بچه ها چه تصمیمی می‌خوان بگیرن.

سوفیا دمق روی مبل نشسته بود مطمئن بود که هیچ کدومشون قبول نمی‌کنن توی عمارت بمونن.

لار روی مبل دونفره کنار نازدانه نشست و شروع کرد به سیگارکشیدن.

بعد از گذشت نیم ساعت شاهیار با اجازه اقاجون شروع به حرف زدن کرد.

-با اجازه اقاجون، تنها یک راه دارین که مجبورین قبول کنید.

دل تو دل هیچ کدومشون نبود،ازطرفی همشون میخواستن که توی عمارت بمونن.

ولی هیچ حسی توی صورتشون مشخص نبود.

نیاوش به بازی‌ای که جدیدا خریده بود فکرمی‌کرد.

بهنواز هم مثل سوفیا هیچ امیدی نداشت.

شاهیار نفسش روبیرون فرستاد و محکم تراز قبل ادامه داد.

-باید شش ماهی توی عمارت بمونید که ثابت بشه که واقعا نمی‌تونید به عمارت سر بزنید و مسئولیت قبول کنید.

همه توی بهت فرو رفته بودند.

سوفیا و بهنواز خوشحال ازاینکه بچه ها مجبور شدند بمونن توی عمارت.

ولی امیرعباس،اهوار نوراهان ولار بدون هیچ حسی نشسته بودند.

نازمهر، آیناز، نازدانه و بهارهم دست کمی از پسرا نداشتند.

همه مجبور به اطاعت کردن بودند.