رمان دنیای خیانت به قلم اف دات کام. اچ وای

ژانر: #خیانتی #عاشقانه #هیجانی #طنز

خلاصه:

دنیا یکتا؛ دختر مغرور بیست و شش ساله ی جذاب و فوق العاده زیبا، که با همین جذابیتش چندین نفر رو جذب خودش می کنه و با بی رحمی ولشون می کنه. کسی که بویی از عشق نبرده و هیچ وقت طعم عاشقی رو نچشیده! اما دست سرنوشت یک نفر رو که دقیقا نقطه ی مقابلش هست رو؛ روبه روش قرار می ده و اون فرد خواسته ای از دنیا داره که" ثابت کنه زن ها خیانت کار نیستن"!. ولی نمی دونه ( دنیای خیانت) لقب مشهور دنیاس!.

خودم رو می بینم، دارم آتش می زنم به موجود این نامرد های دنیا.اسیرشون می کنم با جذابیت و زیباییم. به پاهام چنگ می زنن و التماسم می کنن، ولی من با بی رحمی تمام با کفش های پاشنه بلندم روی قلبشون قدم می زنم. می رم و فقط صدای تق تق کفش هام توی گوششون می مونه. من همینم که توی این جهان فساد پا گذاشت و به نام" دنیای خیانت" شهرت یافت.

سلام دوستان رمان دنیای خیانت، فقط زاده ی ذهن خودم و شاید با حقیقت تطابق داشته باشه. زندگی دنیا، یک زندگی خیلی عادی نیس. خیلی از آدم ها هنوز؛ طعم این زندگی رو نچشیدن. رمان رو باید تا آخر بخونین، ولی مطمئنم کسی نمی تونه حدس بزنه آخرش چی می شه. امیدوارم ازرمان لذت کافی رو ببرین.

به نام خالق یکتای عشق

از روی صندلی بلند شدم و پالتوم رو پوشیدم، که صداش بلند شد.

- دنیا.. صبرکن چرا این جوری می کنی؟!

پوفی کشیدم و بدون توجه به حرفش، کیفم رو از روی دسته ی صندلی برداشتم و بی توجه به التماس کردن هاش، از کافه بیرون اومدم.

هوا سوز سردی داشت! بارون نم نم می اومد و روی سرم می ریخت. یک لحضه دلم به حالش سوخت، نباید این جوری ولش می کردم! ناسلامتی.. اَه.. اصلا بره به درک. همشون همینن؛ دو روز دیگه یکی خوشگل تر می بینه و عاشقی یادش می ره!

قدم زنون به خونه رسیدم. از کافه تا اینجا حدود نیم ساعت طول کشید. از در نگهبانی رد شدم و دکمه ی آسانسور رو فشار دادم. بعداز یکی دو دقیقه به واحدم رسیدم. در رو با کلید که زیر جاکفشی بود، بازکردم و داخل خونه شدم. گرمای خونه باعث شد گرمم بشه و سریع تر داخل خونه بشم. کفش هام رو در آوردم و توی جاکفشی گذاشتم. پالتوی بلندی که پوشیدم بودم رو در آوردم و نفس راحتی کشیدم. هوف.. چه گرمم بود!

بعد از اینکه لباس هام رو در آوردم؛ به سمت آشپزخونه رفتم و قهوه ساز رو روشن کردم. روی صندلی آشپزخونه نشستم و منتظر موندم.از وقتی یادم می اومد، تنها زندگی می کردم. بعد از اینکه فارغ التحصیل شدم، توی خونه مجردی زندگی کردم. چون که دل خوشی نه از خوانوادم، نه از "اون" داشتم! با صدای بوق کوچیک قهوه ساز، دست از فکر و خیال برداشتم و لیوانم رو پرکردم. همین طور که با قاشق، قهوه رو هم می زدم؛ نت گوشیم رو روشن کردم و وارد پیام هام شدم. سه چهار تا میسکال از آرش داشتم، که گفته بود:( دنیا.. عشقم، چرا جواب نمی دی؟ من کاری کردم؟ تو رو خدا این کار رو با من نکن طاقت ندارم، جواب بده لطفا!) پوزخندی زدم و بقیه ی پیام ها رو چک کردم. نزدیک به بیست تا تماس بی پاسخ داشتم! چهار ده تاش از آرش بود، هشت تاش هم از ارغوان. می دونستم اگه جواب ارغوان رو ندم، تا یک هفته باهام حرف نمی زنه. به خاطر همین بدون معطلی شمارش رو گرفتم و منتظر موندم.

بعد از دوبوق، صدای جیغ جیغش توی گوشی پیچید.

- الو، اَحمق، روانی، خر، گاو! چرا جواب نمی دی؟!

پوفی کشیدم و سعی کردم با حرف هام ناراحتش نکنم، چون خیلی عصبی بودم.

- هیچی. بیرون بودم، گوشی روی سایلنت بود.

- مطمئنی دیگه؟

حرصی تشر زدم.

- آره، مطمئنم. خب چه خبر؟

ارغوان انگاری بی خیال شد، چون گفت: هیچی خبر مرگت، زود بیا شرکت وضع بهم ریخته!

با هول پریدم توی حرفش و گفتم: چی..؟! چی شده مگه؟

ازغوان نفس عمیقی کشید و گفت: بیا خودت چک کن دیگه! من برم فعلا.

عصبی توپیدم بهش: چرا آدم رو توی خماری می زاری؟ بگو چی شده می خوام بدونم، نا سلامتی رئیس شرکت منم!

- آخه من خیلی در جریان نیستم، موسوی زنگ زد و گفت، اوضاع بهم ریخته. من چه می دونم، چی شده؟ برو خودت بپرس. در ضمن من تا آخر هفته می رم تبریز.

متعجب پرسیدم: چرا تبریز؟!

- مثل اینکه بابام باز حالش بد شده!

لحنم مهربون شد و گفتم: باشه. مواضب خودت باش عزیزم!

گوشی رو قطع کردم. امروز خیلی خسته شدم، اما باید دوباره برم شرکت. معلوم نیس این کارمندها، چه دست گلی آب دادن!

پوفی کشیدم و موهام رو از توی کش باز کردم و چندبار توشون دست کشیدم. یکم خوشگل کنم بد نیست، نه؟! با این فکر دستی به صورتم کشیدم و وارد دستشویی شدم. صورتم رو خوب شستم. ماسک مخصوص خودم رو روی صورتم زدم. بعدم تاپ و شلوار خونگی ام رو پوشیدم و روی مبل دراز کشیدم. گوشی ام رو برداشتم و یکی از آهنگ هام رو پلی کردم و چشم هام رو بستم...

***

- یعنی چی قرارداد کنسل شده؟ هان..؟!

با فریادی که کشیدم، تموم کارمندها ساکت شدن و بی حرف خیره نگام می کردن. دستی به شالم کشیدم و بدون مقدمه گفتم:

- موسوی... سریع اتاقم باش!

با آسانسور به سمت دفتر کار خودم رفتم. این هم از شانس من! تا می خوام قرارداد جدید ببندم، بودجه کم میاریم و قرارداد کنسل می شه! مگه چی کار کردن که سود شرکت پایین اومده؟

با تقه ای که به در خورد، از فکر و خیال بیرون اومدم.

- بیا تو.

موسوی سر به زیر داخل اتاق شد و یک سری پرونده که برای پارسال بود، رو روی میزم گذاشت.

موشکافانه به صورتش زل زدم و گفتم:

- این ها برای چیه؟

دست پاچه پرونده ها رو باز کرد و سر آخر گفت: خانم.. به خدا ما مقصر نیستیم، الان که داشتیم حساب های شرکت رو چک می کردیم، فهمیدیم که یکی از کارکنان شرکت نصف سود سهام شرکت رو بالا کشیده!

با هر کلمه ای که می گفت، چهرم خشمگین تر می شد و می تونستم ترس رو توی صورتش احساس کنم.

بلندتر از دفعه ی قبل، فریاد زدم و روی میز کوبیدم..

- د آخه، شماها برای چی پول می گیرین؟

- خ.. خان.. خانم؟

- چیه! خانم؟ هان.. پول می گیرین تا بشینین، یکی بدبختمون کنه؟

موسوی: و.. ولی..

- اسمش چی بوده؟

موسوی: چی؟

با داد گفتم: گفتم اسمش چی بوده؟

- پ.. پریناز شکوهی.

- چی..؟ پریناز!.

- بله خانم.

ازش شکایت می کنم و بی چارش می کنم.

موسوی: ولی خانم!!

وقتی سکوتم رو دید، با تته پته ادامه داد: ما هیچ کاری نمی تونیم بکنیم!

با اخم گفتم: چی.. یعنی چی؟

موسوی: ایشون از ایران رفتن و..

اجازه ندادم حرف بزنه و داد زدم: و..؟

موسوی: اون کسی نبوده که ما می شناختیم! اون تا به حال با هزار تا شناسنامه های جعلی، پول هزارتا شرکت رو بالا کشیده و هیچ وقت کسی پیداش نکرده!.

وای خدایا! باورم نمی شه، پریناز این کار رو کرده! من مثل چشم هام بهش اطمینان داشتم . چطور تونست همچین کاری کنه؟ هر کاری می کنم پیداش کنم، هر کاری! دوباره برگشتم سمت موسوی و گفتم: اسم واقعیش؟

موسوی: س.. سارا نیک بخت.

- هر طور شده پیداش می کنم.

موسوی: ولی خانم؟

- باز چی شده؟

موسوی با ترس گفت: پلی.. پلیس ها دنبالش هستن، ولی انگار آب شده رفته زیر زمین، اون پیدا نمی شه!

با خشم بهش نگاه کردم و با عصبانیت، از اتاق خارج شدم. کارمندها همه، با ترس و لرز نگام می کردن. باخشم به طرف آسانسور رفتم و دکمه پارکینگ رو زدم، که در بسته شد..

در خونه رو باز کردم و داخل شدم. کفش هام رو همون دم در انداختم و مستقیم به سمت اتاقم رفتم. کیفم رو روی تخت خواب انداختم. خودم رو با همون لباس ها، کنار کیف پرت کردم و چشم هام رو بستم.

***

- اَه این دیگه صدای چیه؟

دستم خورد به گوشیم، سریع صدای آلارم بیدارباش رو خاموش کردم. یک کشی و قوسی به بدنم دادم و پاو رو کنار زدم. تصمیم گرفتم یک دوش آب سرد بگیرم.

بعداز یک دوش نیم ساعته، وارد آشپزخونه شدم تا صبحانه بخورم. از داخل کابینت ماهیتابه رو برداشتم و روی گاز قرار دادم. تخم مرغ ها رو توی ماهیتابه ریختم تا بپزه. منم نشستم روی صندلی توی آشپزخونه. با صدای جلزولزشون، بلند شدم و زیر گاز رو خاموش کردم. بعداز اینکه صبحانم تموم شد، ظرف رو توی سینک انداختم تا شب بیام بشورمش. روی میز روهم، دستمال کشیدم وبه سمت اتاقم رفتم..

در کمد لباس هام رو باز کردم، یک مانتو طوسی نخی تا روی زانو، با یک شلوار کتون مشکی پوشیدم. یک شال مشکی ساده هم برداشتم و کنار گردنم گره زدم. رو به روی آیینه قدی اتاقم ایستادم تا از مرتب بودن خودم، مطمئن شم. همه چی اوکی بود.توی هال، پالتوی بلند مشکی ام رو از جالباسی برداشتم و به سمت در ورودی رفتم. بعداز پوشیدن نیم بوت های مشکیم، و چک کردن خونه، از در خارج شدم.از محوطه ی ساختمون رد شدم و از در خروجی بیرون اومدم. باید برای پریناز هم یک فکری بکنم! دور زدن من، سخت براش تموم می شه! فعلا کارهای مهم تری دارم. فکرم رو از پریناز دور کردم و شروع به راه رفتن کردم. تا شرکت سپهریان خیلی مسافت بود، پس باید سریع تر می رفتم.

رو به روی شرکت" واردات و صادرات قطعات ماشین سپهریان" ایستادم. یک نگاه به اطراف انداختم، خیابون خلوت بود. کنار شرکت یک فست فودی بود. تا اون جایی که خبر داشتم، چون کارمندها سرشون شلوغه، بیشتر مواقع برای نهار می رن اون جا. به همون سمت رفتم. از درش داخل شدم و به سمت میزها رفتم. یک صندلی رو عقب کشیدم و پالتوم رو روی پشتی صندلی آویزون کردم. چند ثانیه بعد، سایه یک نفر رو بالای سرم حس کردم. چشمم به یونیفرم قرمز رنگ گارسون خیره موند!

- چی میل دارین خانم محترم؟

با یک نیم نگاه به منو روی میز، گفتم:

- سالاد قارچ لطفا.

تکیه دادم به صندلی و منتظر موندم. چقدر خلوت بود! نکنه این پسره، اینجا رو خالی رزرو می کنه؟!

همین جوری که با خودم فکر می کردم، از پشت سرم متوجه ی سر و صدا شدم. برگشتم سمت در ورودی، که چند تا مرد قوی هیکل شیک پوش، با معروف ترین برند کت و شلواری که به تن داشتن، داخل فست فودی شدن!

میز وسطی فست فودی رو انتخاب کردن و نشستن. میز شیکی بود و در اندازه ی آقای سپهریان محسوب می شد!

یکی یکی روی صندلی ها نشستن. چشمم بهش خیره موند. چشم هام رو بیشتر ریز کردم تا با دقت ببینم، ولی نگاه سبز رنگ سپهریان روی من، از صد فرسخی هم نمایان بود!.

گارسون سالادم رو آورد. من هم الکی خودم رو مشغول خوردن سالاد نشون دادم، وگرنه همه ی حواسم سمت سپهریان بود. حتی طریقه ی غذا خوردنش هم توی حافظه ی مغزم حک شد!.

یک کمی که سالادم رو خوردم، از روی صندلی بلند شدم و بعد از برداشتن پالتوم، آروم از فست فودی زدم بیرون.

نگاه متعجب و هوس باز سپهریان رو خیلی خوب روی خودم و حرکاتم حس کردم، که کاملا دارم از سمت اون اِسکن می شم.

فعلا برای امروز دزد و پلیس بازی کافیه! با قدم های آروم، به سمت خونه حرکت کردم.

بعداز اینکه به آپارتمانم رسیدم، با آسانسور به واحدم رفتم وکلید رو از جای همیشگیش برداشتم. کفش هام رو انداختم دم در و وارد خونه شدم.

چشمم به خونه افتاد؛ از در که داخل می شدی، سمت راست آشپزخونه بود. یکی راهروی کوچیک و حال و پذیرایی مستطیل شکل. کاناپه سبز یشمی سمت راستش بود. دورتا دورش هم، ست زیتونی طلایی مبل هام دیده می شد.با مرده های زیتونی طلایی، همه سلیقه ی خودم بود چون من تنها زندگی می کردم، پس به سلیقه ی کسی احتیاج نداشتم! به سمت اتاقم رفتم، تا لباس هام رو عوض کنم.

دکور اتاقم؛ مشکی زرشکی بود. تشکیل شده از کمد و میز آرایش و تخت خواب مشکی با روتختی زرشکی. رنگ اتاقم بهم آرامش می ده! لباس هام رو با یک بلیز آبی نفتی نازک و شلوار مشکی اِسلش عوض کردم. یک بافت نخودی رنگ تا روی زانو هم، روش پوشیدم.

به پذیرایی رفتم و روی کاناپه کنار شوفاژ، نشستم. باید یک زنگ به ارغوان بزنم، حال باباش رو بپرسم. شمارش گرفتم و منتظر موندم تا جواب بده. بعد از دو سه بوق برداشت.

- الو ارغوان..

صدای خش دار ارغوان، به گوشم رسید.

- بله دنیا؟

- سلام. حال بابات چطوره؟

ارغوان: سلام. خیلی ممنونم، منم خوبم. اصلا نگران نباش دوستم!:

- خیلی خب حالا، خوب باشی! بگو ببینم بابات چطوره؟

ارغوان کمی مکث کرد و گفت: خداروشکرحالش خوب بود. دو روز بیمارستان بود تا، فشارش تنظیم شد و الان آوردیمش خونه، بهتره.

- خوبه، خداروشکر. بعد از کمی مکث ادامه دادم: تو کی قرار برگردی شرکت؟ اوضاع خیلی بهم ریختس اینجا! پرستار بابات که هس، تو زود تر برگرد، نیازت دارم.

ارغوان: تو مگر من رو کار داشته باشی که زنگ بزنی، وگرنه که من بدخت رو آدمم حساب نمی کنی!:

سرش توپیدم: ارغوان.. رو روانم راه نرو! بدون حرف اضافه بگو کی برمی گردی؟

ارغوان: باشه بابا. فردا ساعت، پنج صبح بلیط دارم. تا هشت اونجام. امری دیگه ملکه؟!

- هیچی باشه. منتظرتم. من برم کار دارم فعلا.

دیگه نزاشتم حرفی بزنه و دکمه ی قطع تماس رو زدم و روی کاناپه دراز کشیدم.

یادم اومد؛ باید برای شام چیزی آماده کنم. دوباره بلند شدم و به سمت آشپزخونه رفتم.

در یخچال رو باز کردم. خیلی مواد غذایی نداشت. باید برم سوپر مارکت برای خونه خرید کنم. با همین فکر؛ به سمت اتاقم رفتم، لباس پوشیدم و از خونه زدم بیرون.

همین طوری که داشتم قدم می زدم؛ چشمم به یکی از نمایشگاه های لوکس ماشین خیره موند! با خودم گفتم: بهتره یک سر به ماشین ها بزنم.

رفتم سمت نمایشگاه و از درش داخل شدم.

ماشینم رو به ارغوان دادم؛ بره پاساژ خرید کنه، که احیانا توی راه، با یک نیسان آبی تصادف می کنه. خداروشکر خودش چیزیش نمی شه. همون موقع ماشین رو به یک، نگاه دار ماشین فروختم.

کمی رفتم جلوتر تا ماشین ها رو چک کنم، که چهره ی پسری جلوی صورتم ظاهرشد! چه تیپ جلف و مسخره ای هم زده. بایک نگاه فهمیدم؛ یک سیوشرت آبی کاربنی پوشیده بود، با یک پیراهن آبی آسمانی زیرش. شلوار سرمه ای نود سانتی هم پاش کرده بود! موهاش رو هم؛ سیخ کرده بود و بالا داده بود. نمی دونم مدلش چی بود و اصلا هم کنجکاو نبودم!.

از سرتا پام رو نگاهی انداخت و شروع کرد به چرت گفتن. با لحجه ی سوسول! مسخرش.

بدون توجه به حرف های چرتی که یک سره، پشت سرم هم می گفت، راهم و کشیدم و رفتم نزدیک ماشین ها!.

نگاهم روی یک بی ام وه مشکی رنگ ثابت موند! نزدیکش شدم و چکش کردم. برگشتم و با دست به پسره اشاره کردم. با دهانی باز داشت نگام می کرد! دوباره دستم رو جلوی صورتش تکون دادم. تازه به خودش اومد و سریع اومد سمتم. نگاهی به ماشین انداخت و با پوزخند کنج لبش گفت: این ماشین خیلی پولشه خانومی! بهتره بیای اون ماشین ها رو ببینی. به دستش که به چند مدل پراید، اشاره کرده بود نگاهی کردم و با جدیت گفتم: خودم می دونم. شما نمی خواد تصمیم بگیری! قیمت این ماشین چقدر می شه؟

با چشم های متعجبش بهم خیره شد و قیمت سرسام آور ماشین رو گفت! ولی برای من پول خرد به حساب می اومد! دوباره برگشتم وبا نگاه سردم، رو بهش گفتم: همین رو می خوام.

با دهانی باز و چشم های متعجب؛ سرش رو به معنی تایید حرفم تکون داد و به سمت میز کنار نمایشگاه که حالت نیم دایره بود، رفت و نشست. از داخل کیفم دسته چک رو در آوردم، نصف مبلغ ماشین رو نوشتم و بهش دادم.

- این نصف مبلغ ماشین. بقیه رو هم بعداز تحویل گرفتن ماشین می دم. پسره با چشم های گرده شده، سری به معنای تایید حرفم تکون داد و لیستی رو جلوم گذاشت.

بعداز پرکردن؛ تعداد زیادی فرم و برگه، از روی صندلی بلند شدم. دستی به مانتوم کشیدم. دستش رو جلو آورد و گفت: فردا ماشین بهتون تحویل داده می شه. خوشبختم از دیدارتون. ابرویی بالا انداختم و به دستش نگاهی انداختم.

بدون توجه ای به دست دراز شدش، کیفم رو از روی میز برداشتم و گفتم: خوبه!

پسره با تعجب دستش رو عقب کشید و گفت:-ببخشید! می تونم شمارتون رو داشته باشم؟ بعد از تحویل ماشین، باهاتون تماس بگیریم و رضایتتون رو بپرسم؟!

با پوزخند نگاهی بهش انداختم و گفتم: نه! داخل پرونده، شماره ی دوستم هست. ایشون کارها رو انجام می دن. می تونین با ایشون تماس بگیرین.

بدون توجه به چهره ی وارفتش، با پوزخند حرص دراری از نمایشگاه اومدم بیرون.

باید برای خونه خرید کنم. همین طور شروع کردم، به راه رفتن.

بعد از طی کردن چندین مسافت، رسیدم به سوپر مارکتی سرکوچه ی واحدم. از درش داخل شدم. چشمم افتاد به انواع مواد غذایی؛ که با بسته بندی های عجیب بهت چشمک می زدند. کالسکه ای که گذاشته بودن کنار قفسه ها رو برداشتم. بین قفسه ها راه می رفتم و موادی که لازم داشتم، از داخلشون بر می داشتم.

بعداز اینکه مواد لازم رو خریدم؛ پولش رو با کارت بانکیم حساب کردم و زنگ زدم به یک آژانس. آدرس خونه رو بهش دادم، تا وسایل رو بیاره دم در خونه. خودمم رفتم سمت خونه یکم استراحت کنم.

از آسانسور بیرون اومدم. در خونه رو باز کردم و داخل شدم. داشتم کفش هام رو در می آوردم، که گوشیم زنگ خورد. گوشی رو از جیب پالتوم در آوردم و دکمه ی اتصال رو زدم و گذاشتم روی گوشم.

- می شنوم بگو؟

-....

- خوبه. لوکیشن مکانی که بردیش رو، برام بفرست.

-....

- با اینکه دیرتر کا ر رو انجام دادی، ولی بازم منتظر لوکیشن هستم.

گوشی رو قطع کردم و روی مبل نشستم. حالا باید برم سراغ پریناز، یا همون (سارا نیک بخت)

پوزخندم، کنج لبم جا خوش کرد. برنامه ها دارم براش!.

***

با صدای گوشی، از خواب بیدار شدم. چشم هام رو باز کردم و به ساعت نگاهی انداختم. گوشی رو به سختی پیدا کردم و جواب دادم.

- بگو؟

-....

هِه! فکر کرده می تونه فرار کنه! برای فردا بلیط گرفتم، میام.

-....

- مواضبش باش! اگه فرار کنه، کارت ساختس!.

-....

گوشی رو قطع کردم وبه طرف دستشویی رفتم، تا آبی به صورتم بزنم.

منتظرم باش سارا! فردا توی آلمان می بینمت. پوزخند صدا داری زدم و رفتم به طرف اتاقم.

رو به روی کمد لباس هام ایستادم. یک شلوار مشکی، با کت چرم قهوه ای بیرون کشیدم و پوشیدم. نیم بوت های مشکی ام روهم، پوشیدم و بعداز چک کردن خونه، در رو قفل کردم و به طرف محوطه رفتم..

نفس عمیقی کشیدم، چمدون رو توی دستم فشردم. تلفنم رو خاموش کردم و به سمت سالن انتظار رفتم. روی صندلی هواپیما نشستم. کمی بعد؛ دختری که حدودا هم سن و سال های خودم بود، کنارم نشست. نگاهی بهش انداختم و هدفون مشکی سرخابیم رو روی گوشم گذاشتم. از توی لیست آهنگ هام، یک آهنگ رو همین جوری پلی کردم.

دیدمت از دور

خسته بود پاهات

تا نگات کردم

وای.. از اون چشمات

گفتی، از دست این آدما خستم

زخماتو شستم

بالتو بستم

حالا می بینم

تویی دیوونه..

فکر پروازی

دور از این خونه..

همین جوری صدای آهنگ، توی گوشم می پیچید و چشم هام رو بسته بودم.

نرو زندونیت کنن باز

گم نشو تو فکر پرواز

نزار بمونه غمت

رودلم عشق دردسر ساز

آهنگ پرواز( علی یاسینی)

کم کم چشم هام گرم شد و روی هم افتاد..

با صدای دختر کناریم، لای یک چشمم رو باز کردم ببینم چی می خواد!

- خانم.. خانم.. بیدارشید! رسیدیم.

چشم هام رو کامل باز کردم. کش و قوسی به بدنم دادم و بلندشدم و از هواپیما پیاده شدم.

هوای آلمان رو داخل ریه هام کشیدم! دلم برای اینجا تنگ شده بود!.

داخل سالن فرودگاه شدم. روی صندلی نشستم و تلفنم رو روشن کردم. همون موقع؛ شروع کرد به زنگ خوردن..

- بله. من الان رسیدم.

-....

- باشه. دارم میام به همون مکانی که، آدرس رو فرستادی. می بینمت، قطع می کنم فعلا.

رفتم سمت تاکسی که داد می زد؛ بهش گفتم کجا می رم و اون هم قبول کرد. منم سوار شدم.

***

ظهر۱۲:۳۰آلمان/ هامبورگ،

رو به روی یک کارخونه مخروبه ایستادم. درش آروم هل دادم و کمی داخل رفتم، که از گرد و خاک کارخونه به سرفه افتادم!.

- اَه چه قدر اینجا خاکی و کثیفه! حالا این سارا عوضی رو، از کجا پیدا کنم؟!

همین طوربدون اینکه؛ بدونم کجا می رم راه می رفتم. پام به یک چوب خشک روی زمین گیر کرد. نزدیک بود بخورم زمین، که تعادلم رو حفظ کردم. یک کم جلوتر رفتم، چشمم به صندلی رنگ و رو رفته خیره موند! رفتم سمت صندلی، یکی پشت به من روش نشسته بود. آروم تر رفتم سمت صندلی که چهره ی خشمگین سارا، جلوی چشمم ظاهر شد!! دستم رو گذاشتم روی دسته ی صندلی؛ سارا ازعصبانیت دندون هاش رو روی هم فشار می داد!

روی صورتش خم شدم و با صدای خشنی، سرش داد زدم.

- حالا من رو دورمی زنی جوجه کوچولو! فکر کردی می تونی من رو گول بزنی و پول هایی که من، با کلی زحمت در آوردم، غیب شی؟ هان..؟

طوری داد زدم که، سارا بدنش لرزید. از این جذبم خوشم اومد!

دوباره روی صورتش خم شدم و داد زدم..

- بگو ببینم پول های من رو کجا بردی؟ چرا لال مونی گرفتی؟ زود باش. با پوزخند کنج لبم، آروم رو بهش گفتم: گوش می دم.

سارا: ب بی ن دن ی ا من پو ل ها ت رو..

نزاشتم ادامه بده، تهدیدوار سرش داد زدم:- ببین من رو، خودت رو به موش مردگی نزن!. درست عین آدم توضیح می دی، پول ها رو کجا گزاشتی وگرنه، جور دیگه حالیت می کنم! چند دقیقه بهت وقت می دم، تا به خودت بیای. اومدم باید درست و شمارده برام توضیح بدی. با داد رو بهش گفتم: مفهومه..؟!

سارا فقط تونست سرش رو تکون بده، چون کل بدنش می لرزید.

با قدم های بلند به سمت در کارخونه رفتم و از اونجا بیرون زدم. با پوزخند برگشتم سمت درو آروم گفتم: چند دقیقه دیگه، میام سراغت سارا نیک بخت! منتظرم باش.

همین طوری که دم کارخونه قدم می زدم؛ با خودم گفتم: چرا این نیومد؟!

پام روی سنگ ریزه ی روی زمین ثابت موند!! یک ون مشکی رنگ به سمتم اومد و جلوی پام ترمز زد!

چند نفر که هیکل درشت و قد بلند بودن، از ون پیاده شدن، با کت و شلوار مشکی رنگی که پوشیده بودن، به سمتم اومدن! دو طرفم دست هام رو گرفتن و به زور خواستن سوار ون بشم! واستین ببینم، شماها دیگه کی هستین؟ ولن کن نره غول! وگرنه یک حرکت بهت می زنم، تا یاد شیر مامان جونت بیوفتی!!

همین جوری تلاش و تقلا می کردم، ولی لعنتی زورم بهشون نمی رسید. باالخره از من قوی تر بودن، هیکل پوفکی ها. کلی حرصم گرفته بود و دندون هام رو روی هم می ساییدم. چشمم به ماشین مشکی رنگ دو دره، اون سر جاده خیره موند!!

دو نفر، یک مرد و زن داخلش نشسته بودن و تقلا کردن های من رو تماشا می کردن! چون فاصله بود، نمی تونستم تشخیص بدم کی داره من رو دید می زنه. اَه لعنتی!.

به زور اون دوتا نره غول، من رو سوار ون کردن. هرچی مشت و لگد زدم، فایده ای نداشت. جنس هیکلشون از سنگ بود، لعنتی ها!.

به زور هلم دادن داخل و در رو بستن. تا خواستم اعتراض کنم، دو طرفم رو گرفتن و اجازه ی کاری بهم ندادن.

اومدم جیغ بزنم که؛ بوی مطبوعی رو زیر بینیم حس کردم. چشمم به دستمال سفید رنگی که به بینیم خورده بود، خیره موند! چشم هام بسته شد و دیگه چیزی نفهمیدم..

***

با ضربه های محکمی که به پهلوم می خورد؛ چشم هام رو آروم باز کردم. محیط برام نا آشنا بود! گیج و منگ بودم! نمی دونستم دقیقا کدوم قبرستونی بودم!. خواستم شقیقه هام رو ماساژ بدم، اما متوجه شدم دست و پاهام رو به یک صندلی آهنی بستن!. خودم رو تکون می دادم، صندلی صدا می داد. این قدر تکون دادم و سروصدا کردم؛ که یکی در رو باز کرد و محکم خورد به دیوار! نور بیرون توی صورتم خورد، سریع چشمم رو بستم. اون فرد؛ داخل اتاقک شد. سایش رو دیوار ظاهر می شد، اما این قدر تاریک بود، چیزی دیده نمی شد. از روی صندلی خم شدم جلو، اون هم با قدم های آروم سمتم می اومد! نزدیکم شد. چشم هام رو تا حد ممکن باز کردم، چهره خندون سارا عوضی جلوی صورتم ظاهر شد!!

این دیگه یعنی چی؟! من خودم اون رو توی سوله، به صندلی بستم. چطور ممکنه که، فرار کرده باشه؟! وقتی چهره ی متعجبم رو دید؛ با صدای بلند خندید؟ که ردیف سفید دندون هاش نمایان شد!

سارا: چیه دنیا خانم؟ عه رودست خوردی! چرا آخه، کی دنیا قهرمان ما رو شکست داده؟! هان..؟ جواب بده..! عین دیوونه ها داد می زد؛ فوت حرصی نفس هاش توی صورتم می خورد! اما اهمیتی بهش نمی دادم، بیشتر حرصش می گرفت. مستقیم توی چشم هاش خیره شدم و گفتم: پول های من رو کجا بردی؟ زود بنال!

از این همه بی خیالی و شجاعتم تعجب کرد. چشم هاش رو توی حدقه چرخوند و آروم گفت: دنیا.. چی کار کنم باهات، بیشتر حال می کنم به نظرت؟! بعدش چشم هاش ریز کرد و فکر کرد. یک هو بلند قهقه زد! مثل دیوونه ها می خندید. من هم با نگاه سردم؛ دیوونگیش رو تماشا می کردم.

- بگو ببینم، چطوری سیستم ها رو حک کردی؟ کی باهات همکاری کرد، من رو بگیری؟ هان..؟

سارا سریع اومد سمتم ومحکم با پاش زد به صندلی و داد کشید..

- خفه شو.. صندلی محکم زمین خورد، من روی دست راستم افتادم. بالای سرم اومد و چونم رو توب دستش گرفت. با اون پوزخند مضخرف کنج لبش، گفت: - هر چقدر هم فکر کنی، متوجه نمی شی کی همچین کاری باهات کرده! پوزخند صدا داری زد و بهم پشت کرد. فکر کردم می خواد بره، اما دوباره برگشت و توی صورتم خم شد و گفت: کاری که می گم رو انجام می دی، بعدش ما هم تو رو به سلامت می رسونیم خونت!. یک محموله بهت می دم؛ باید توی دوماه آینده، ببریش ترکیه. اونجا بهت می گم به کی تحویلش بدی. فهمیدی؟!

- من برای توی عوضی هیچ کاری نمی کنم! چرا فکر می کنی کارت رو راه می ندازم؟

سارا همین طور که طول و عرض اتاقک رو طی می کرد؛ دستش رو داخل جیب پالتوی کرمی رنگ کرد و گوشیش رو در آورد. منم با گوشه ی چشمم کارهاش رو نگاه می کردم. کمی با گوشیش ور رفت و جلوی صورت من گرفت. اول توجه ای نکردم، اما وقتی چشمم بهش افتاد؛ در جا خشکم زد!!

فیلم ارغوان بود؛ از مرکز خرید بیرون اومد و تا خواست از خیابون رد بشه، یک بنز طوسی رنگ با سرعت به سمتش اومد! ناخوداگاه جیغ زدم.. ارغوان.. مواضب باش..!

سارا با صدای بلند قهقه می زد و خوشحالی می کرد؛ اما من از خشم کل بدنم می لرزید! دوست داشتم همونجا سرش رو بکوبم به دیوار، خونش حلال شه!.

داد زدم: عوضی.. پست فطرت! اگه از اینجا آزاد بشم، بلایی سرت میارم که اسم خودت هم یادت نیاد! همین طوری داد می زدم و روی صندلی، تقلا می کردم خودم رو آزاد کنم. رگ گردنم متورم شده بود و جلوی چشم هام خون گرفته بود!

سارا انگار از قیافم ترسید؛ چون خودش رو جم و جور کرد. خندش بند اومد و گفت:

- خیلی خب دنیا جون! آروم باش. بهت میگم چه بلایی سر دوستت اومد. اما بگو ببینم، کاری که گفتم رو انجام می دی؟

سرم رو به چپ و راست تکون می دادم و به حرفش اعتنایی نکردم. اومد رو به روم ایستاد و گفت: قبول؟

از خشم می لرزیدم، اما خودم روکنترل کردم و سرم رو انداختم پایین. چپ و راست رو نگاه کردم و گفتم: قبول.

سارا: نه.. این طوری نه! بلند بگو، نشنیدم عزیزم!

بالای سرم ایستاده بود و با لودگی حرف می زد.

- باشه.. قبول! ولی بد تاوان پس می دی! مطمئن باش.

سارا لبخندی از سر رضایت زد و ادامه ی فیلم داخل گوشیش رو پلی کرد.

ماشین کنار پای ارغوان روی ترمز زد؛ ارغوان چشم هاش رو که از ترس بسته بود، باز کرد. رنگش مثل گچ دیوار شده بود!

سارا گوشی رو عقب کشید و گفت: عه عه! بسه دیگه. فیلم سینمایی که نیس. بعد هم گوشی رو داخل جیبش گذاشت و سمت در اتاقک رفت. اعصابم خیلی بهم ریخته شده بود. عضلات بدنم از خشم منقبض شده بود!

با خودم گفتم: بد جور حالت رو می گیرم، سارا پست فطرت! بزار فقط از اینجا بیام بیرون.

سارا برگشت سمتم و گفت: زود برمی گردم. بهت می گم باید چی کار کنی.

بعدهم در اتاقک رو هل داد و بیرون رفت..

نمی دونم چقدر گذشت؛ یکی در روباز کرد و داخل اومد. دوباره چهره ی مضخرف سارا جلوی چشمم ظاهر شد.

سارا: خب دنیا! کار رو انجام می دی، پس می فرستمت خونت.

برگشت سمت یکی از اون غول تشن ها و داد زد: بیا.. این رو باز کن!

سریع گفتم: نمی خواد! خودت دست هام رو باز کن، بقیش رو خودم باز می کنم. سارا با دستش اشاره داد، نمی خواد و خودش سمتم اومد. دست هام رو باز کرد. سریع خودم پاهام رو باز کردم. مچ دست هام رو که رد طناب، روش مونده بود رو ماساژ دادم. گردنم رو به چپ و راست تکون دادم، که سارا بلند گفت: می دونی اگه فکر فرار و دور زدن ما رو داشته باشی، بدترین بلا رو سر خودت و دوست هات در میارم!.

برگشتم سمتش و با جدیت گفتم: من حرفم رو یک بار می زنم بدون، هیچ توضیحی. پس توهم نمی خواد من رو نصیحت کنی! یک پوزخندم هم، چاشنیش کردم. سارا با لودگی سمتم اومد ک خواست بغلم کنه، که اجازه ندادم و هولش دارم عقب. کمی خندید و گفت: دنیا جون! دلم برات تنگ می شه! بعدش با پوزخند و چهره ای به ظاهر دلسوزانه گفت: مواضب خودت باش! دو ماه دیگه می بینمت. بابای لیدی دنیا!.

یکی از افرادش سمتم اومد و بازوم رو توی دستش گرفت؛ که سریع بازوم رو بیرون کشیدم و گفتم: خودم میام.

راه افتادم سمت در، یک راهرو بود. از راهرو که رد شدم؛ حیاط نسبتا بزرگی بود که درخت های سر به فلک کشیده، محیط رو ترسناک کرده بودن! خواستم در رو باز کنم؛ که دوباره نرمی شئ ای رو روی بینیم حس کردم و چشم هام بسته شد! توی بغل یک نفر افتادم و دیگه چیزی نفهمیدم..

با تکون هایی که خوردم؛ چشم هام رو باز کردم ببینم باز چی بلایی سرم اومده! یکی از اون بادیگارد ها کنارگ نشسته بود. با تحکم گفت: پیاده شو!

منم بدون توجه ای بهش، پیاده شدم. رفت سمت صندوق و چمدونم رو درآورد و روبه روم گذاشت. از داخل جیب کتش یک پاکت در آورد و سمتم گرفت. با جدیت نگاهی بهش انداختم وگفتم: این چیه؟

اون هم با صدای کلفتی گفت: بلیطت.

بعدش هم سوار ماشین شد و رفت. فقط دود اگزوزش توی هوا پخش شد!

دسته ی چمدونم رو بالا کشیدم و به سمت سالن انتظار رفتم. روی صندلی نشستم.

با خودم گفتم: چطور یادم رفت؟!

سریع گوشیم رو از داخل جیب کت چرمم درآوردم و بدون چک کردن چیزی؛ از داخل لیست مخاطبین هام، شماره ی ارغوان رو گرفتم و منتظر موندم.

دو بوق، سه بوق، چهار بوق.. بردار ارغوان.. اَه لعنتی!

دیگه داشتم نا امید می شدم، که صدای خواب آلود ارغوان به گوشم رسید.

- بله؟

- خوبی ارغوان؟!

- چی می خوای کله ی سحر زنگ زدی، حالم رو بپرسی؟! کدوم خری کله ی سحر، خبرت! کله ی صبح کدوم خری با صدای زنگ گوشیش بیدار شه، خوبه؟!

کاملا صداش خوب آلود و گیج بود . شُل و ِول حرف می زد.

- ارغوان.. دنیام. یکم هشیار شو لطفا. اَه!

ارغوان: برو بعدا زنگ بز..

دنیا.. تویی؟! معلوم هس کدوم گوری رفتی؟ هرچی به گوشیت زنگ زدم، جواب ندادی! اگه اون بی صاحاب مرده رو نمی خوای، بندازش دور. یا می خوای خودم بندازمش؟ هان..؟

- اَه.. بسه دیگه! چرا یک سره حرف می زنی؟ خب جایی بودم، کار داشتم. الان سرم خلوت شد، گوشیم رو روشن کردم و گفتم زنگ بزنم و حالت رو بپرسم. الان می رم خونه، می خوام این یک روز رواستراحت کنم. بعدا خودم بهت زنگ می زنم. خداحافظ. تا اومدم قطع کنم؛ صدای جیغ جیغوش توی گوشی پیچید: ببین من رو دنیا! خیلی بی شعوری نکبت! نمی گی شاید یک بد بختی نگرانت بشه، سنگ دل! من رو بگو که..

سریع توی حرفش پریدم و گفتم: باشه.. تا همه ی فوش های عالم رو بهم نسبت ندادی؛ قطع می کنم. می بینمت عزیزم. کمی خندیدم و گوشی رو قطع کردم. چه قدر حرص خورد دیوونه! انگار بچش گم شده!.

با بلند گو پروازم رو اعلام کردن. بلند شدم، تا سوار هواپیما بشم..

بعد از دوساعت، از هواپیما پیاده شدم. دلم برای اینجا تنگ شده بود. با اینکه خیلی ایران زندگی نکردم! اما چند مدتی که اینجا بودم؛ دور باشم دلم براش تنگ می شه!

یک تاکسی گرفتم و رفتم خونه. از آسانسور پیاده شدم. در رو با کلید باز کردم و داخل خونه شدم. چمدونم رو دم اتاقم ول کردم و روی کاناپه دراز کشیدم. به این فکر کردم که باید برنامه هام رو چک کنم، برای کار سارا هم برنامه ریزی کنم. خیلی وقت ندارم، فقط دو ماه..

دو روز بعد..

داخل خونه شدم و سمت پذیرایی رفتم. روی اولین مبل ولو شدم. امروز خسته شدم، باید یک دوش آب سرد بگیرم، سرحال شم. همین جوری داشتم فکر می کردم؛ که گوشیم زنگ خورد.

گوشیم رو از داخل جیبم بیرون کشیدم و با دوانگشت گرفتم روی گوشم و دکمه ی اتصال رو زدم.

- بله ارغوان؟

ارغوان: سلام دنیا.. خوبی؟

- خوبم. بگو چی کار داری خستم، می خوام استراحت کنم.

ارغوان: من هم خوبم. خودت رو خسته نکنی ها! می گن کار پریناز بوده؛ اما من باورم نمی شه! خداروشکر الان زندانه. راستی، کارتو بود نه؟!

به ارغوان از اتفاق هایی که افتاده بود؛ چیزی نگفتم. پس فکر می کرد پریناز رو گرفتن. اما نمی دونست از اون جایی که من رو هم برده بود، فرار کرده. بعد از کمی مکث گفتم: پس فکر می کنی کار کی بوده؟ می دونی که کسی نمی تونه با من در بیوفته!.

ارغوان: آره بابا. می دونم.

کمی سکوت کرد و گفت: دنیا..!

- جانم. بازچی می خوای؟ تو هر موقع من رو این طوری صدا می زنی؛ یک چیزی می خوای. بگو چی می خوای؟

ارغوان: خب حالا توهم. می گم میای بریم کافی شاپ؟ قول می دم، زود برگردیم!.

این قدر مظلومانه گفت، که دلم به حالش سوخت! البته این ها همه نقششه که من قبول کنم.

دوباره بعد از کمی مکث، با حالت ناراحتی آروم گفت: باشه. اگه نمیای، قطع کنم؟

سریع جوابش رو دادم: باشه. برو آماده شو!

ارغوان طوری جیغ زد و خوشحالی کرد؛ که فکر کردم کاری که انجام نمی شدی رو براش راست وریست کردم.

- خیلی خب حالا. من می رم حاظر شم قطع می کنم. خداحافظ.

ارغوان سریع گفت: مرسی.. دنیا جون! حالا که داری میای، دنبال منم بیا. با ماشین تو بهتر می شه به جماعت پز داد!

گفتم: باشه. سریع گوشی رو قطع کردم، وگرنه می خواست تا شب وراجی کنه! سمت اتاقم رفتم تا لباس بپوشم.

مانتوی بلند مشکی، که خط های سفیدی روش داشت ، پوشیدم. شلوار کتون مشکیم رو هم پوشیدم. روسری مشکی سفیدم رو کنار گردنم گره زدم. نیم بوت های مشکیم رو پوشیدم و پالتوی بلند مشکیم رو تنم کردم و از خونه بیرون زدم. از آپارتمان بیرون زدم. آهنگ فرانسوی که همیشه، گوش می دادم رو پلی کردم و روندم سمت آپارتمان ارغوان..

رو به روی آپارتمان ارغوان ایستاده بودم. خواستم بهش زنگ بزنم؛ که قامت ریزه میزش نمایان شد! سوار ماشین شد و سوت بلند بالایی کشید و با شوق زیاد گفت: وای! دنیا.. چی هم خریدی دختر! هر روز مدل ماشین هات بالاتر می ره. چرا برای من که دوستتم نمی خری؟

باز خودش ادامه داد: آخه اگه من شانس داش..

نزاشتم دیگه وراجی کنه و سرش داد زدم: بسه..! یک چک بهت می دم، دوست داشتی توهم بخر.

ارغوان تا اومد خوشحالی کنه، سریع گفتم: البته الان نه! هرموقع قرارداد جدید قطعی شد. یک لبخند خبیثانه زدم، که ارغوان می خواست خفم کنه با اون نگاهاش!.

ارغوان با حالت حرصی گفت: اصلا نمی خوام گدا! هر موقع خودم پول بازوم رو در آوردم؛ می رم برای خودم می خرم.

با ناراحتی و لب و لوچه ی آویزون به رو به روش خیره شد. از قیافش خندم گرفت و نتونستم خودم کنترل کنم و بلند خندیدم.

ارغوان: هی هی نخند ها! می خرم. مطمئن باش! ببینم اون موقع هم می خندی یا نه!.

برگشتم سمتش و گفتم: حالا حرص نخور خوشگله! پیاده شو رسیدیم.

ارغوان: دنیا.. می دونستی از اون لبخند کنج لبت متنفرم؟!

با تعجب و ابروی بالا رفته گفتم: می دونم جانم، مکش مرگماست!

ارغوان یک جوری چشم هاش رو درشت کرد؛ که گفتم الان اون دوتا تیله ی مشکیش بیرون میوفته!!

دوباره خندیدم. من همیشه کنار این بشر شادم. خیلی عزیزه برام! مثل خواهرم دوستش دارم.

- خب ملکه کجایین؟ نمی خواین تشریف فرما بشین، با قدوم مبارکتون اینجا رو مقدم کنین؟!

زدم روی شونش و گفتم: کم تر پرچونگی کن!.

با هم از ماشین پیاده شدیم و باریموت در رو قفل کردم. چکش کردم که ارغوان بازوش رو جلو آورد و گفت: ملکه دنیا! افتخار می دین با من همراه بشین؟

بدون اهمیتی به مسخره بازیش، با لبخند کنج لبم از کنارش رد شدم. ارغوان داد زد: نخواستم بابا. وایستا.. منم.. بیام.

بعدش هم دنبالم دوید. با هم داخل کافی شاپ شدیم. اینجا نیومده بودم؛ ولی محیط شیک و باکلاسی بود. به سمت میزهای کافه رفتیم. چشمم روی شلوغی جمعیت ثابت موند!.

برگشتم و رو به ارغوان گفتم: چرا اینجا این قدر شلوغه دختر؟! جای دیگه سراغ نداشتی، اینجا آوردیمون!

ارغوان به سمت میزها نگاه می کرد، تا یک میز خالی پیدا کنه. چشم هاش رو توی حدقه چرخوند و گفت: دنیا.. می شه این قدر غر نزنی! بزار یک کم تمرکز کنم.

چشم هام درشت کردم سمتش و گفتم: مگه می خوای اینجا رو خراب کنی، دوباره بسازی؟ که تمرکز می کنی!

سرم رو به چپ و راست تکون دادم. من در خلقت این بشر موندم! یک هو ارغوان طوری جیغ زد که همه برگشتن و ما رو نگاه کردن!

ارغوان: اون هاش.. پیدا کردم..! دنیا بیا بریم اونجا. دختر!

بعد هم بدون توجه ای به من و جمعیت مات زده؛ سمت میزی که می گفت رفت. خیلی خودم رو کنترل کردم؛ که نزنم فیس صورتش رو نابود نکنم!. پوفی کشیدم و به همون سمت رفتم. ارغوان با لودگی کنارم اومد و صندلی رو عقب کشید و گفت: ملکه من بفرمایین بشینین!.

یک لبخند کنج لبن کاشتم و گفتم: نمی خواد دیوونه خودم می شینم.

نشستم و منو روی میز رو برداشتم نگاهی بندازم، که مسئول کافی شاپ جلوی رومون ظاهرشد.

- بفرمایین چی می خورین خانم های محترم؟

رو به ارعوان گفتم: توهم مثل من می خوری؟

اون هم با تکون دادن سرش، حرفم رو تایید کرد. برگشتم سمت مردی که ایستاده بود تا ما سفارش بدیم، گفتم: دوتا کافی. ممنونم.

وقتی رفت ارغوان گفت: می گم دنیا.. به نظرت اینجا اتفاق خاصی برامون نمیوفته؟!

لبخند کنج لبم و بیشتر کردم و چشم هام رو ریز کردم و رو به ارغوان گفتم: مثلا چه اتفاقی می خواد بیوفته، که خاص باشه؟!

ارغوان سرش رو پایین انداخت و آروم گفت: خب نمی دونم! شاید چیزی شد!.

همین جوری ساکت نشسته بودیم؛ که ارغوان به رو به رو خیره شده بود. چشم هاش رو ریز کرده بود و با دقت نگاه می کرد! انگار داشت یکی رو اسکن می کرد.

ارغوان: اون پسره.. یکی از سرمایه دارای مشهور تهرانه!

- ولش کن نگاش نکن! بابات چطوره؟ خبری ازش داری؟

ارغوان با بی میلی به من نگاه کرد و گفت: آره خوبه. دیروز باهاش حرف زدم، حالش بهتر بود.

بعدش ادامه داد: می گم دنیا.. اگه اون پسره بیا اینجا، چی کار می کنی؟! چون داره نگاهمون می کنه.

با حالتی کاملا سرد؛ به چهره ی مغموم و کنجکاو ارغوان نگاه کردم و گفتم:

- اهمیت نمی دم. می خواستی چی کار کنم؟ بعدش هم گفتم نگاه نکن..! هنوز حرفم تموم نشده بود، که ارغوان مثل فنر لز جاش بلند شد و جیغ زد..

- وای.. دنیا! داره میاد سمت میز ما. گفتم که نگاهمون می کنه.

با خوشحالی داشت رو به روش رو نگاه می کرد. سریع بهش گفتم: بشین ارغوان! دیوونه شدی؟ همه دارن نگاهمون می کنن. آبرومون رو بردی. بشین دیگه..!

ارغوان مظلومانه نگاهی کرد و مثل بچه هایی که کار خطایی انجام می دن، سرجاش نشست.

خواستم دوباره چیزی به ارغوان بگم، که یک صدای مردونه به گوشم رسید!

برگشتم و پشت سرم رو دیدم؛ چشمم به یک کت و شلوار طوسی رنگ، با پیراهن مشکی زیرش. خیره موند!

- سلام خانم ها. مزاحمتون که نشدم؟

اول به چهره ی ارغوان نگاه کردم، از تعجب دو تا ابروهام بالا پرید!!

آروم وجدی روی صندلی نشسته بود و ما رو تماشا می کرد! خیلی خوشم اومد. دمش گرم! اخلاقاش گاهی مثل خودمه. برگشتم سمت پسره ی شیک پوش و گفتم: نه مشکلی نیس. بفرمایین؟

ارغوان آروم گفت: ببخشید! شما رئیس شرکت بزرگ سپهریان هستین؟

اون هم دست هاش رو داخل جیب شلوارش کرد و کاملا با لحنی خونسرد روبه ارغوان گفت: بله درست متوجه شدین.

ارغوان سریع ادامه داد: اون طوری که می دونم، مدیر عامل شرکت شما، تجارت لوازم آرایشی دارن. درسته؟

اون هم کمی جا به جا شد و گفت: بله ایشون برای خواهرشون از خارج کشور جنس میارن. چطور مگه؟!

من داشتم همین طوری بحثشون رو نگاه می کردم. ارغوان با یک لبخند ملیح ادامه داد: چه حُسن تصادفی! خانم یکتا؛ شرکت لوازم آرایشی دارن. می خواستم بدونم، میتونن برای شرکت ما هم جنس تهیه کنن یا نه؟!

- خب باشه. مشکلی نیس. من باهاش صحبت می کنم. فقط، برای ارتباط بیشتر و مطلع شدن از کارها شما و یکتا خانم، بیاین شرکت من در موردش بیشتر صحبت کنیم. چطوره؟

یک پوزخند زد. ارغوان نگاهی به من انداخت، خندش رو خورد و گفت: ایشون فامیلیشون، یکتا هست.

کلا جاخورد، اما سریع موضوع رو عوض کرد: باشه. پس من فردا منتظرتونم.

اجازه ندادم برای خودش بِبُره و بدوزه، سریع گفتم:

- نه! ما کارت شرکت رو می دیم، شما هرموقع با مدیرعاملتون صحبت کردین، میاین و ما رو هم در جریان می زارین.

کمی جا خورد، اما سریع با یک لبخند ساده جمع و جورش کرد: باشه. حتما خدمت می رسم.

بعدش هم با هیزی توی چشم های من نگاه کرد و لبخند ژکوند تحویل من داد!

حس کردم داره دیر می شه، برگشتم رو به ارغوان گفتم: خب. بهتره ما دیگه بریم. فردا کلی کار داریم.

ارغوان با بی میلی از سر میز بلند شد وکیفش رو از روی دسته ی صندلی برداشت و یک کارت طرف پسره ی شیک پوش گرفت. اونم تشکر کرد. ارغوان از پسره خداحافظی کرد. من هم با لبخند کنج لبم، رو بهش گفتم: تا دیدار بعد آقای محترم.

سریع لبخند زد. که چه عرض کنم بیشار شبیه خنده بود؛ چون ردیف سفید دندون هاش رو به نمایش گذاشت!

- سپهریان هستم، خانم یکتا. البته اسم کوچیک..

اجازه ندادم بیشتر حرف بزنه و سریع گفتم: بله خوشبختم. تا دیدار بعد، بدرود جناب سپهریان.

بدون حرف اضافه ای با گام های بلند، سمت در کافی شاپ رفتم و توی دلم بهش پوزخند زدم. از در کافی شاپ بیرون زدم.

- اوف.. چقدر حرف زد پسره ی هیز!

ارغوان به ماشین تکیه داده بود و منتظرم بود. سریع نزدیکش رفتم و گفتم: بپر بالا بریم، دیرم شد.

ارغوان در ماشین رو باز کرد و گفت: دوساعته اون تو چه غلطی می کنی؟ من رو اینجا علاف خودت کردی!

با ترش رویی برگشتم سمتش.

- من هم اصلا دوست نداشتم اونجا باشم. پسره ی کلی پرچونگی کرد. مغزم رو خورد!

ارغوان دست هاش رو بهم کوبید!

- وای.. دنیا! دیدی چه پسره خوش تیپ و جذابی بود!

جدی برگشتم سمتش و گفتم: نه اصلا! تیپ و قیافه ی اون چه ربطی به ما داره؟ بعدش هم بار آخرت باشه، جلوی من هیز بازی در میاری!.

ارغوان قیافش رو کج و کوله کرد و گفت: خب حالا توهم بابا. در کل تیپش رو پسندیدیم.

یک بچه پرو نصیبش کردم که خندید.

- خب ارغوان، میای خونه ی من؟

ارغوان: نه بابا! همین طوریش هم تو من رو دق می دی، بیام اونجا که کلا از افسردگی می میرم.

ابرویی بالا دادم و گفتم: باشه. می رسونمت خونت. بهتر تنهایی بیشتر حال می کنم!

بدون توجه به قیافه ی متعجب ارغوان؛ لبخند پت و پهنی زدم و سمت آپارتمان ارغوان روندم.

***

از در داخل شدم، که موسوی جلوی چشمم ظاهر شد!

موسوی: سلام خانم. خوب هستین انشاالله؟ توی این چند روز خیلی نگرانتون شدم!

- خوبم خانم موسوی، مشکلی نیس.

رفتم به سمت دفتر دومم. دوتا دفتر داشتم؛ اولی برای کارهای شخصیم بود که کلیدش رو فقط خودم داشتم. دومی هم، برای پرونده های شرکت بود، که روشون رسیدگی می کردم. فقط ارغوان کلیدش رو داشت.

داشتم با قدم های بلند به ته راهرو می رفتم. موسوی هم پشت سرم می اومد و یک سره حرف می زد.

موسوی: بله خانم. من بهشون گفتم که تا خانم نیومدن، نمی شه قرداد رو قطعی کرد. از ارغوان خانمم پرسیدم شما کی میاین، ولی..

سرش داد زدم که کلا خاموشی شد و صدام توی راهرو پیچید!

- موسوی.. می شه تمومش کنی؟! برو سریع پرونده های شرکت آناهید رو برام بیار توی اتاقم. منتظرتم.

بدون اینکه بهش اجازه ی حرف زدن بدم، داخل دفترم شدم و در رو بستم.صداش می اومد که می گفت: چشم خانم..

از پشت شیشه ی اتاقم نگاهی بهش انداختم. سریع سمت میز کارش دوید. کلا توی محیط کار؛ بیشتر از جاهای دیگه جدیم. اگه بهشون رو بدم، دو روز دیگه ازم سواری می خوان!

دکوراسیون اتاقم به تازگی عوض شده بود. سپرده بودم به دوست ارغوان، چون اون معماری داخلی خونده بود. الان که چشمم بهش افتاد، می بینم بدم نشده. دکور اتاقم کلی تغییر کرده بود؛ از در که داخل می شدی، یک میز قرمز مشکی بزرگ قرار داشت. با صندلی قرمز پشتش. رو به روش هم؛ میز عسلی بود. دوطرفش رو صندلی های کوچیک ارغوانی گذاشته بودن، برای مهمون ها. روی دیوار سمت چپ هم؛ تابلوی رنگ روغن اثر پیکاسو بود. خودم از پاریس آورده بودمش. روی دیوار آویزون شده بود.

کنار میزمم؛ گلدون های بزرگ سفید رنگ، گل یاس گذاشته بودن. چون من عاشق بوی گل یاسم.

پالتوی سفیدم رو روی جالباسی کنار پنجره، آویزون کردم و کنار پنجره ایستادم. یک هو در باز شد و ارغوان با هول پرید توی اتاق!.

- وای.. دنیا! این پسره سپهریان داره میاد اینجا.

اول چهرم توهم رفت، چون بدون اجازه اومد داخل. اما بعدش خونسرد سمتش برگشتم و گفتم:

- خب بیاد. اون هم یک آدمه! حرفش رو می زنی بعدش هم می ره. مشکلش چیه؟

ارغوان: ها..؟ ها! هیچی. همین طوری گفتم. تو خوبی؟!

- آره من خوبم. ولی تو رنگت پریده! چیزی شده ارغوان؟!

مشکوکانه چشم هام رو ریز کردم و به ارغوان خیره شدم! در زدن، من گفتم: بفرمایید.

در باز شد و قامت سپهریان جلوی چشمم ظاهر شد. با چشم و ابرو به ارغوان فهموندم، بعدا باهاش کاردارم! اون هم سرش رو پایین انداخت.

سپهریان: سلام. مزاحم که نشدم؟

- نخیر. بفرمایین داخل.

می دونستم نمی تونه تا چند روز دیگه تحمل کنه و به زودی پیداش می شه. تا نشست شروع کردم: خب، حتما خبرهای خوبی برامون آوردین. درسته؟

سپهریان: بله. من با مدیرعاملم آقا..

پریدم توی حرفش: متاسفم صحببتون رو قطع می کنم، می شه اول بگین چی میل دارین، براتون سفارش بدم؟

سپهریان: باشه خیلی ممنون. یک قهوه ی بدون شکر لطفا.

گوشی رو برداشتم و داخلی خانم موسوی رو گرفتم: خانم موسوی.. یک قهوه ی بدون شکر بیارین اتاقم. ممنون.

گوشی رو قطع کردم. سپهریان مشتاق ادامه ی بحث بود!

- خب می فرمودین؟

نمی دونم ارغوانم چرا اینقدر ساکته!

سپهریان: بله. من با مدیرعاملم آقای برومند صحبت کردم، ایشون گفتن فردا هماهنگ می کنن با شرکت ، که چه جور اجناسی می خواین.

- چه عالی.

روبه ارغوان گفتم: پس تو شمارت رو به آقای سپهریان بده ، تا بدن به مدیر عاملشون. با هم کار رو انجام بدین.

ارغوان: باشه حتما. روبه سپهریان: یادداشت بفرمایین. .

همین طوری ارغوان شمارش رو می داد که موسوی داخل شد. رو بهش گفتم: قهوه رو روی میز بزار!

قهوه رو گذاشت و بیرون رفت. چشمم به گوشی ارغوان افتاد. روی میز عسلی می لرزید. چون روی ویبره بود کسی متوجه نمی شد.

- خانم نصیری.. گوشیتون زنگ می خوره.

ارغوان با کمی مکث و تعجب بلند شد و به سمت میز عسلی رفت. گوشیش رو برداشت و روی گوشش گذاشت.

ارغوان: عذر می خوام، من گوشیم رو جواب بدم میام.

بعدش هم با قدم های بلند، از اتاق خارج شد. سپهریان لبخند دندون نمایی زد و گفت: یک خواهشی ازتون داشتم؟

- بله بفرمایین، گوش می دم!

سپهریان: راستش می خواستم شمارو به یک شام دعوت کنم؟

ابرویی بالا انداخت وادامه داد: قبول می کنین؟

با جدیت نگاش کردم و گفتم: به چه مناسبت؟!

سپهریان: برای آشنایی بیشتر و صحبت در مورد کارهامون. شما اگه شمارتون رو بدین، من مکان رو براتون مسیج می کنم، قبوله؟

هم خودش می بُره هم خودش می دوزه، مرتیکه ی احمق!

- من خودم خواستم بیام، بهتون پیامک می دم.

اول جا خورد، ولی زود طبیعی کرد: باشه پس، خبر با شما.. با یک لبخند جذاب ادامه داد: خانم یکتا!

- بله حتما. حرفی دیگه ای هم مونده که گفته نشده باشه؟

کاملا با صراحت گفتم می تونی بری دیگه.

سپهریان: نه دیگه. من از حضورتون مرخص می شم.

رفت سمت در و دوباره، نگاهی بهم کرد و گفت: منتظر خبرتون هستم.

خیلی جدی و دست به سینه؛ سرم رو تکون دادم و اون هم با یک لبخند جذاب دیگه، از اتاق خارج شد. پسره ی هیز!

دوباره سرم رو داخل پرونده ها کردم و اولین برگه رو که ورق زدم، ارغوان پرید داخل!

منتظرش بودم، می دونستم تا نفهمه چی شده، ول کن نیس!.