رمان روهان...روحان به قلم مرجان

ژانر : #ترسناک‎

خلاصه :

اینبار داستان ما درباره یه جاییه که کمی با مکان های دیگه متفاوته….! درباره آدمیه که شاید انسانی باب میل و خوش اخلاق نباشه ولی بد نیست …! اما شرایط زندگی با اون جوردیگه ای تا میکنه….دختری که خودساخته و مهربونه …

کسی که سالها از اون مکان و آدماش دور بوده و حالا برگشته …

رازی که سربه مهر مونده و کشف حقیقت خودش به سراغ دختر قصه ما میاد…!

اولین وحشت

-آقای افخم ، نامزدتون ،خانم مینا سعادت کجاست؟

-اگه میدونستیم ، مزاحم شما نمی شدیم!

-یعنی می خوایید از مکان نامزدتون اظهار بی اطلاعی کنید؟!

-بله،دقیقا!

-ولی خانواده اش میگن که آخرین بار با شما بوده

-بله

-کامل توضیح بدید لطفا!

-بله، ما شامو بیرون بودیم بعد هم من مینا رو جلوی خونه اشون پیاده کردم

-وارد منزل هم شد؟

-باید شده باشه

-یعنی شما مطمئن نیستید که وارد منزل شده یا نه!؟

-خیر

-چرا؟

-خب من منتظر نموندم که ببینم وارد خونه میشه یا نه!

-چرا؟ مگه نامزدتون نبود؟

-چه ربطی داره؟

-ربطش به اینه که اگه برای شما مهم بوده صبر میکردید تا مطمئن بشید بدون مشکل وارد خونه می شه!

-رابطه ما همیشه همینطوری بوده!

-یعنی رابطه ای بدون علاقه!؟

-خیر! ما به هم علاقه داشتیم

-ولی ما از هر کس بازجویی کردیم گفته که نامزدی شما دوتا به اجبار بوده و بدون علاقه!

-خب این چیو ثابت میکنه؟!

-خودتون چی فکر میکنید؟!

-مسخره است! نکنه می خوایید بگید که چون ما به هم علاقه نداشتیم،من نامزدمو سربه نیست کردم!؟

-پس به هم علاقه ای نداشتید!؟

-اگه بگم خیر مشکل حله!؟

-نه کاملا،هنوز نامزد شما پیدا نشده!

-من نمیدونم مینا کجاست

-خانوادتون میگن که شما اون شب خونه نبودید،کجا رفته بودید؟!

-خونه پدر بزرگم

-چرا اونجا؟

-به اون خونه باغ علاقه دارم،اونجا احساس آرامش میکنم!

-به چه جای اونجا علاقه دارید ؟

-متوجه منطورتون نمی شم!؟

-خیلی راحت بگم که نامزدتونو کجا مخفی کردید؟!

-برای بار هزارم میگم، من نمی دونم مینا کجاست. اگه میدونستم پیداش میکردم و تحویل خانواده اش می دادم تا از

دست همه راحت بشم!

-آقای افخم به نفع خودتونه به ما بگید که با نامزدتون چیکار کردید که هیچ اثری ازش نیست!؟

-واقعا که! نامز من 84 ساعته که نا پدید شده،اونوقت شما منو متهم میکنید!

-چون شواهد نشون میده که شما...

-کدوم شواهد؟؟من اون شب مینا و رسوندم جلوی خونه اشون،چون کمی با هم بحثمون شده بود وقتی پیاده شد حتی

خداحافظی هم نکرد... منم منتظر نموندم که اون بره داخل خونه،سریع گازشو گرفتم و رفتم سمت خونه پدربزرگم.

-کسی هم شما رو اونجا دیده!؟

--البته... باغبان اونجا درو برای من باز کرد

-در اسرع وقت با باغبان اونجا هم صحبت میکنیم، ولی مهم پدربزرگتونه که میگه شما رو اونشب تو خونه باغش ندیده!

-خب منم ایشونو ندیدم،اون خونه باغ اونقدر بزرگ هست که رفت و آمد های جزئی داخلش معلوم نباشه.من شب دیر

وقت رفتم اتاق خودمو صبح هم زود رفتم شرکت.

-بسیار خب...آقای افخم ما از یازجویی های محلیمون متوجه شدیم که مادر بزرگ شما هم حدود 84 سال پیش ناپدید

شده!

-چیز زیادی در این باره نمیدونم

-ولی مادر بزرگ شما هم...

-من فقط میدونم که مادر بزرگ با میشن میره ته دره و آتیش میگیره،ناپدید نشده!

-امکان داره که رابطه ای بین این دو باشه؟!

-خواهش مکنم! مادر بزرگ من 84 سال پیش فوت کرده و نامز من 84 ساعته که گم شده،اصلا من فکر نمیکنم که گم

شده باشه!

-چطور؟!

-خب شاید پدر مینا برای خبر کردن پلیس کمی عجله کرده،شاید مینا جایی باشه و نخواد کسی بدونه!

-ما خودمون این احتمالو دادیم ... ولی مادرش میگه دخترش از این عادتها نداشته!

-من واقعا چیزی نمی دونم، ولی خیلی دوست دارم مینا زودتر پیدا بشه و این قاعله ختم به خیر بشه.

-ما هم تمام تلاشمونو برای پیدا شدن خانم مینا سعادت به کار میگیریم.فقط... تا پیدا شدن نامزدتون از شهر خارج

نشید.

یک ماه بعد

پشت در بزرگ خونه باغ توقف کردم.همه جا تاریک بود و هوا سرد ، احساس می کردم از جلوی چراغ های روشن

ماشین دود و بخار بلند میشه ، چندتا بوق پشت سر هم زدم و منتطر موندم.خبری نشد،خودم پیاده شدم و با کلید در

کوچیک و باز کردم و بعد هم در بزرگ رو، دوباره به داخل ماشین برگشتم و تا وسط اون حیاط درندشت روندم ،ماشین

رو همونطور وسط گذاشتم و برگشتم تا در و ببندم .امشب همه جا تاریکی عجیبی داشت ،امشب یک ماه بود که مینا گم

شده بود،عجیب بود که هیچ اثری ازش به دست نیومده بود.در بزرگ و بستم و ناخداگاه لبخند کجی گوشه لبم اومد ،

خوبه که گم شد...

سوز بدی توی تنم پیچید،یقه پالتوی بلند و مشکیمو بالا دادم و دستمو داخل جیبش فرو کردم ،آروم آروم قدم برداشتم،

همیشه سکوت اینجا رو دوست داشتم ،خلوت بود ... کسی با کسی کاری نداشت و هر کس کار خودشو انجام می داد

.همه از آقاجون می ترسیدن و این بود که به اینجا نظم میداد.

یه خونه باغ که خونه اش بیشتر شبیه یه عمارت بود،عمارتی که خیلی ها بهش میگفتن )کاخ مرده( ! روبه روی عمارت

بودم همه چراغاش روشن بود البته میدونستم که اگه برم داخل خبری نیست ... می دونستم که اگه برم طرف دیوار

جنوبی باغ چراغ تمام اتاقایی که به اون سمت پنجره دارن خاموشه ... با این فکر ناخداگاه به طرف دیوار جنوبی رفتم

،سرمو بالا گرفتم درختای ل*خ*ت و سرما زده توی اون تاریکی وحشت آور بودن ... از پشت ساختمون تا چشم کار میکرد

درخت بود و درخت ... نزدیک به ته دیوار رسیدم که یه روشنایی احساس کردم ،کمی بیشتر جلو رفتم... نور بیشتر شد

... تمام اون اطراف روشن شده بود ... تازه متوجه زیر زمین شدم . زیر این عمارت بزرگ یه زیر زمین بود...

دومین وحشت

زیر این عمارت بزرگ یه زیرزمین بود ... رو به باغ کلی پنجره بزرگ داشت ، ولی در این زیرزمین همیشه فقل بود ، یاد

نداشتم کسی داخل اونو دیده باشه! با این فکر سریع خودمو به زیرزمین رسوندم .از پنجره های بزرگش نور بیرون می

تابید ... همه جا روشن شده بود ... هیبت درختای برهنه توی اون زم*س*تون و توی اون نور دیدنی بود ...به در آهنی و میله

میله ای زیرزمین نگاه کردم ، هیچ قفلی روش نبود و کمی هم باز بود ... به خودم جرات دادم و به طرف در رفتم ...فقط

سه تا پله تا پایین می خورد ، پله ها رو آروم پایین رفتم و ودر و کمی هل دادم ، صدای جیر جیر آهسته اش توی فضای

ساکت اونجا پیچید ، کمی صبر کردم ... خواستم در و کامل باز کنم که در به طرف من باز شد ... برای لحظه ای کوتاه

نفس تو سینه ام حبس شد و بعد هم هیبت آقاجون توی درگاه نمایان شد ...سعی کردم یه لبخند روی لبم بیارم ،

لبخندی که شاید تنها در حضور آقاجون روی لبم میومد ... آقاجون هم از دیدنم تعجب کرد ولی بعد عصاشو روی زمین

گذاشت و هیکلشو از جلوی در کنار برد.

سرمو از لای در داخل برد : اجازه هست آقاجون؟

صداش مثل همیشه محکم و پرصلابت به گوشم رسید

-تو که تا اینجا اومدی ، بقیه اشو هم بیا!

رفتم داخل ... اصلا فکر نمی کردم داخل اون زیرزمین این شکلی باشه ... جایی بزرگ ، بزرگتر از حد تصوراتم ...

زیرزمینی که فکر میکردم کفش باید پر از خاک و گرد و غبار باشه یک دست موزاییک بود! چراغای زیادی از سقف

آویزون بود که چندتاش برای روشن کردن اونجا هم کافی بود. همه چیز مرتب و تمیز دورتادورش چیده شده بود!یه

گرامافون بزرگ که گذر زمان رنگ طلایی شو کدر کرده بود گوشه سمت چپ بود ... بعد از اون یه مبل بزرگ و

قدیمی که روکشش پاره شده بود و بعد از اون هم جعبه های بزرگ و کوچیک تا به یه جعبه بزرگ میرسید،جعبه ای که

خیلی راحت یه آدم توش جا میشد ... یه چیزی مثل تابوت!نگاهی به درش انداختم ، فقل بود !پشت اون جعبه هم یه

چیزی روی دیوار بود که پارچه ای سفید و بلند سرتاسرشو پوشونده بود، حدس میزدم باید یه تابلو باشه . سمت راست

یه چوب لباسی سراسری بود که انواع لباسای زنونه و مردونه خیلی قدیمی روش آویزون بود .بقیه اش همه کارتون و

جعبه هایی بود که معلوم نبود داخلشون چه خبره!؟حس عجیبی داشتم ، حسی که باعث میشد توجه ام به این وسایل

جلب بشه و در عین حال دلهره آور بود !...

آقاجون با خونسردی به عصاش تکیه داده بود و منو نگاه میکرد دهن باز کردم و گفتم:

-اصلا فکر نمی کردم اینجا این شکلی باشه!

-مگه چطوریه؟!

-خیلی مرتب و جالبه ...! همیشه میایید اینجا؟

-همیشه؟! نه پسر ... امشب ه*و*س کردم سری به خاطراتم بزنم!

-خاطراتتون؟!

-آره چیزایی اینجا هستن که برای من خاطره اند!...

نگاه کلی دیگه ای به اطرافم انداختم ، حق با اقاجون بود ، تمام وسایل نشون میداد که اینجا میتونه بخشی از خاطرات

گذشته اش باشه!...

صدای ضرب عصا باعث شد به طرف اقاجون برگردم به طرف در میرفت ، منم پشت سرش رفتم، منتظر موند، اول من

بیرون رفتم و بعد از این که برقا رو خاموش کرد اومد بیرون و در رو فقل کرد.به قفل نگاه کردم یه فقل هلالی شکل

قدیمی با کلیدی بلند و اونم قدیمی ... کلید و توی جیبش انداخت و جلوتر از من حرکت کرد.منم راه افتادم، سکوت اون

باغ و صدای قدم های ما می شکست و بعد م سوال آقاجون

-چی شد که اومدی اینجا؟

-هیچی ... مثل همیشه

-از مینا خبری نشد؟

-نه ... خبری نیست

به جلوی در عمارت رسیدیم ، قبل از اینکه درو باز کنه به طرف من چرخید با همون نگاه نافذ به چشمام خیزه شد و با

تحکم همیشگی گفت: روهان ...نمی خوام کسی متوجه بشه که امشب با من به اون زیرزمین اومدی!

از حرفش تعجب کردم ، ولی بازم بدون اینکه ازش دلیلی بخوام گفتم:چشم ... هرچی شما بخواید اقاجون

سری تکون داد و به داخل رفت ، همونجا پشت دری که آروم آروم رو به من بسته میشد ایستادم ، یه لحظه باد سردی

توی صورتم خورد .... موهامو که ل*خ*ت بود توی صورتم پخش کرد ... حس کردم چیزی از کنارم رد شد ... چیزی مثل یه

باد تند ... مثل یه سایه...! ناخداگاه ذهنم به سمت زیرزمین کشیده شد ... انگار که کسی منو به اونجا میکشوند ...

چیزیکه باعث می شد من اون زیرزمینو فراموش نکنم ... با همین فکرا رفتم داخل، هوای گرم عمارت سردی اون باد تند

و از بین برد!...

سومین وحشت

نزدیک خونه رسیدم،ماشین پدر مینا و جلوی در دیدم کنارشم ماشین پویان و تشخیص دادم ،اخمی روی پیشونیمو

گرفت ، اخمی که خیلی کم پیش می اومد محو بشه .

وارد پارکینگ شدم،بعد از پارک ماشین سرازیری پارکینگو بالا اومدم و به سمت پله ها ی ورودی خونه رفتم، در و باز

کردم،کفشمو با دمپایی عوض کردم.راه رو کوتاه و عریض و طی کردم و به سمت سالن چرخیدم ، پدر و مادر رو به روی

پدر و مادر مینا نشسته بودن و پویان هم بینشون بود.چند قدم رفتم جلو کیفمو روی مبلی که نزدیکم بود انداختم که مهنا

از پشت سر بهم رسید و اومد کنارم : سلام داداش

به طرفش چرخیدم چشماش نگران بود و ترس و فریاد میزد . سری تکون دادم و به طرف بقیه رفتم ، رو به روی پویان

ایستادم ، اونم بلند شد و ایستاد و دستشو جلو آورد : سلام روهان ...خوبی؟

سوال مسخره ای بود ...! هیچ کس توی این اوضاع خوب نبود...

دستشو فشردم و با یه سلام کوتاه و آروم جوابشو دادم و بعد هم کنارش نشستم ، مهنا رو به روی ما نشست و با نگرانی

چشم به چهره پویان دوخت ولی اون سرشو پایین انداخت ...! پدر مینا شروع کرد

-بگو مینا رو چیکار کردی؟ چه بلایی سر دخترم آوردی؟

چشمامو بستم تا حرف بی ربط نزنم ، بعد آروم گفتم:آقای سعادت من بارها جواب دادم... نمی دونم مینا کجاست!

مادر مینا کمی از روی مبل اومد جلو و همونطور که صورت خیس از اشکشو با دستمالی پاک میکرد گفت : چرا ....

میدونی ، تو دخترمو کشتی ، تو مینای منو سربه نیست کردی!...

پویان کمی جابجا شد و گفت: خانم سعادت؟! شما دارین به روهان تهمت میزنید ، این اتهام کمی نیست!

-نیست چون حقشه ، از دختر من خوشش نمی اومد آخرشم کشتش و خودشو راحت کرد ، حداقل بگو با جنازه اش

چیکار کردی؟!

دیگه نتونستم آروم بشینم ، کمی صدامو بالا بردم : خانم سعادت!! آره قبول ، من از مینا خوشم نمی اومد اونم از من !

نفرتم اونقدری نبوده که بخوام بکشمش! شما اصلا متوجه می شید دارید چی میگید؟ !

آقای سعادت بلند شد : آره متوجه ایم ، برای همین هم ازت شکایت کردیم ، باید مشخص بشه چه بلایی سر دخترم

اومده!

پدرم هم رو به روش ایستاد ، دیگه حرفاشون رو نمی شنیدم دعواشون برام مهم نبود ولی بالاخره افتاد اون اتفاقی که

منتظرش بودم ، شکایت ... از من ... روهان افخم ... نوه ی عزت الله خان افخم ...! نفهمیدم چه موقع سروصداها خوابید و

پدر و مادر مینا بیرون رفتند ، صدای پویان توی گوشم زنگ انداخت : ازت شکایت کردن روهان ، من خواستم خودم

بیام که با هم بریم کلانتری ... اینطوری بهتره

چشمامو که تا الان بسته بودم باز کردم و به پویان نگاه کردم ، پسر عموم ... همبازی دوران کودکیم ... کسی که از

همون بچگی عشق پلیس شدن داشت و در آخر هم به آرزوش رسید ...با همون لحن آروم و همیشگی خودش

گفت:مدرکی علیه تو وجود نداره روهان .. اتفاقی نمی افته

-چیه تو هم فکر میکنی من مینا و کشتم !؟

لبخندش جون گرفت : از تو هیچی بعید نیست ! پاشو بریم وگرنه اینا مامور میارن درخونه

پدر روبه روم ایستاد: پویان راست میگه ، باید خودت باهاشون بری ، نگران نباش برات وکیل میگیرم ، همه چیز درست

میشه ...

جمله پدر توی سرم تکرار شد )همه چیز درست میشه (...

مدتها گذشت ، بازجویی و یه سری سوالات تکراری ، سوالایی که دیگه جوابشونو از حفظ بودم ... هیچی معلوم نبود ...

حتی جنازه ای پیدا نشده بود که بخواد قتلی ثابت بشه ! حتی گاهی فکر میکردم اصل قضیه مشخص نیست ...! چیزی جز

انکار نداشتم که بگم ، هیچ مدرکی پیدا نشد ، حتی دادگاه هم نتونست منو محکوم کنه ، هیچ اثری از مینا نبود و هیچ

چیز نمی تونست ثابت کنه که من گ*ن*ا*هکارم!!

روزدادگاهم بود ، دادگاهی که برای بار چندم تشکیل می شد ، وکیلم بهم اطمینان داده بود که توی این دادگاه همه چیز

مشخص میشه و من برنده ام !

دفاع آخرو که مثل همیشه انکار همه چیز بود انجام دادم و توی جایگاه خودم ایستادم.سرمو به طرف وکیلم چرخوندم با

یه لبخند اطمینان بخش نگاهم میکرد ...پشت سرش پدر و مادر و مهنا و پویان هم بودن ... طرف مقابل پدر و مادر مینا

... صدای قاضی منو به موقعیتم برگردوند : حکم و قرائت کنید

منشی دادگاه بلند شد ، یه کاغذ بلند بالا دستش گرفت و شروع کرد

-بسم ا... الرحمن الرحیم ، طبق ماده )...( قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، متهم روهان افخم، فرزند بهرام...

نمیدونم چقدر می گذشت فقط دستای دستبند شده امو مشت کرده بودم و سرم پایین بود ... منتظر بودم ...منتظر رهایی

... صدای منشی دادگاه یه ریتم جلو میرفت ، انگار هم میفهمیدم چی میگه هم نمی فهمیدم ... فقط منتظر آخرش بودم

چیزی هم طول نکشید که به خواسته ام رسیدم

-در طی روند پرونده قتلی به اثبات نرسیده ، و متهم مذکور از اتهام قتل خانم مینا سعادت مبرا گشته و از ایشان رفع

اتهام میگردد!...

نفس های عمیق خانواده خودم و نفس های پر حسرت خانواده مینا و حس کردم ... سروصدای کمی توی دادگاه به پا

شد ، صدای ناله و نفرین مادر مینا و میشنیدم ولی مهم نبود ... وکیلم کنارم ایستاد : دیدی گفتم طوری نمیشه ، دیگه

تموم شد ، چیز زیادی طول نمی کشه ، مراحل اداری و زود انجام میدم ، آخر هفته بیرونی ...

فقط سری تکون دادم ، سربازی که کنارم بود بازومو گرفت و راهی شدیم.تا مقصد که زندان بود چشمامو بستم . کار

همیشگیم بود نمی خواستم چشمم به مسیر بیفته و بفهمم که کجا میرم ... وارد ب ندم شدم ... جایی که ازش متنفر

بودم ... جایی که فقط خودم بودم و خودم ... جایی که کسی پاپیچم نمی شد ... گوشه تختم نشستم ... فکر کردم ، به از

این به بعدم فکر کردم که مهر سابقه داری از روی پیشونیم پاک نمی شد... فکر کردم به اینکه چی شد؟ چرا این اتفاق

افتاد ...دوباره فکر کردم ، نه ... مهم نبود که چرا این اتفاق افتاد ... دیگه چیزی مهم نیست ... مهم اینه که من

جستم!...

چهارمین وحشت

حوله م رو برداشتم و به حموم رفتم ، به تصویر خودم داخل آینه قدی رختکن نگاه کردم ، خیلی وقت بود اصلاح نکرده

بودم ، هر چند همیشه یه ته ریش کمی روی صورتم بود ، ولی پیش نیومده بود به این اندازه برسه ، احساس می کردم

که سالها توی زندون بودم و پیر شدم !

***

از قیافه خودم راضی شدم ، صورت اصلاح شدم که مثل قبل شده بود ، کت اسپرت کرم رنگ و شلوار کتان مشکی ،

موهامو مثل همیشه در هم رها کردم و کمی ادکلون زدم ،پند ضربه به در خورد و مادر وارد شد

-روهان جان؟اماده ای؟

از آینه نگاهش کردم ، کت و دامن مجلسی و مشکی رنگی به تن داشت که نشان دهنده رسمی بودن همیشگی مهلقا

خانم بود ، همونطور شایسته عروس عزت الله خان افخم !...

-بله مامان ، آماده ام

-بسیار خب ، عجله کن اردشیر ماشینو آماده کرده

سری تکون دادم و ماد اتاقو ترک کرد ، کمی طولش دادم ، بعد کلید برقو زدم و از اتاق بیرون اومدم ، مادر جلوی در

بود ، یقه ی خز دار پالتوی پوست گرون قیمتشو درست میکرد ، فرنگیس با شونه ای دستش بود روی کت پدر رو شونه

می کشید ، مهنا از پله ها پایین اومد ، پالتوی بلند چرم با چکمه های قهوه ای که با شالش ست شده بود . شاید مهنا توی

فامیل نسبت به بقیه دخترا محجوب تر بود و من خودم دلیل این محجوبیت رو تفاوت پویان با بقیه میدونستم!...

به باغ رسیدیم ، همه اومده بودن ، ظاهرا اصل کاری مهمونی بودیم و دیرتر از بقیه هم رسیده بودیم .ماشین و پارک

کردم و به سمت عمارت راه افتادیم ، هوا سرد بود بقیه زودتر از من داخل شدند ، دلم برای اینجا تنگ شده بود ، چرخی

اطرافم زدم ، به سوز سرما توجهی نکردم ، حسی منو به سمت دیوار جنوبی میکشوند ... حسی که ناخداگاه اون زیرزمین

و یاد آوری میکرد ... زیرزمینی که گاه خواه یا ناخواه توی ذهنم نقش می بست ... جز به جز ... پیش میرفتم ... هوا

سردتر و سردتر می شد ... تاریکی بیشتر ... داشتم توی تاریکی محض اونجا حل میشدم ... سایه ای پشت سرم حس

کردم ... صدای پا ... صدای نفس کشیدن و حس نفس هایی گرم ...

ترس توی کارم نبود ایستادم ، برگشتم ... با برگشتنم صدای پویان توی گوشم پیچید...

-روهان؟ اینجا چیکار میکنی؟!

نفس حبس شده ام و بیرون فرستدم ، توی سردی هوا بخار شد ...

-هیچی ، گفتم یه چرخی این اطراف بزنم

خندید از همون خنده های آروم و همیشگی ، یه قدم اومد جلو ، دستش رو روی بازوم گذاشت ، دستی که سالها برادرانه

دستمو گرفته بود ...

-حالا وقت هست یه درو اینجا بزنی ، مدت زیادی هم نیست که رفتی اب خنک بخوری ! بیا بریم ، بقیه منتظرن

به اجبار لبخند کجی گوشه لبم روندم ، با پویان راهی شدم ، نمی دونم چرا جدیدا حس خوبی نسبت به پویان نداشتم ...

یعنی حس خوبی نسبت به هیچ کس نداشتم!...

آقاجون روی مبل همیشگیش نشسته بود ، بقیه هم دورتادورش ، رفتم روبه روش ایستادم ، بلند شد به عصاش تکیه داد :

خوشحالم که دوباره به کانون این خانواده برگشتی روهان

مهمونی برام کسالت آور بود ... حوصله امو سر میبرد ، دلم تنهایی و تاریکی اتاق خودمو می خواست ... دلم زل زدن به

درختای برهنه و سرمازده این باغو می خواست ... شبهای بدون ماهش ... دلم فکر کردن به اون زیرزمینو می خواست

!...سر میز شام کاری جز بازی با غذام نداشتم ، نگاهم به رکسی می افتاد با یه لبخند زورکی نگاهشو می دزدید، نگاهم

روی دخترا چرخید ... شهره و شعله ، ستاره و سودابه ... حتی پرند ، همه و همه نگاهای عجیبی داشتن و از نگاه چشمای

من فراری بودن ... چیزی توی نگاهشون بود که مطمئن بودم ترسه! دخترایی که تا قبل از نامزدی من و مینا امیدوار

بودن به تصاحب دل من الان از من ، از روهان ، می ترسدن!

ته دلم از این ترس راضی بودم ، خوی خبیثم بیدار شده بود ، دلم می خواست که همه از من بترسن! توی همین افکار

بودم که اون لبخند کج دوباره پیدا شد ... آره همه باید از روهان ، بترسن!...

پنجمین وحشت

چهار سال بعد

تورنتو-کانادا

نگاه آخر و به خودم توی آینه انداختم ، یه شلوار راسته مشکی ، بلوز بنفش که کناره های بلندش تا روی زانوم می رسید

، موهامو از پشت بسته بودم و مقداریشو هم از جلو توی صورتم ریخته بودم ، دستمال سر مشکی با طرح بنفشمو مرتب

کردم ، اهل آرایش نبودم ولی به اصرار مامی کمی هم آرایش کرده بودم ، از دیدن خودم لذت بردم ، چشمای درشت

مشکی که با بقیه اجزای صورتم در تناسب بود و قیافه شرقی مو به خوبی نشون می داد ، چند قدم عقب رفتم ،کفش های

پاشنه بلندم قدمو بلندتر کرده بود و اندام متناسبمو بهتره نشون می داد .لبخندی پهنای صورتمو گرفت و به حلقه طلایی

و کوچیک توی بینی ام ضربه ای زدم و از اتاق بیرون رفتم.

چشمم از دیدن اون همه بازدید کننده برق زد ، با اشتیاق بهشون نگاه کردم که به تابلو ها خیره شده بودن ، با لبخند به

طرفشون رفتم و بهشون خوش آمد گقتم ، هر کس سوالی می پرسید با خوش رویی کنارش می ایستادم و براش توضیح

میدادم. خدمه هم در حال پذیرایی از بازدیدکننده های سومین نمایشگاه نقاشی من بودن . مامی و پدر در قسمتی که

برای استراحت آماده شده بود دور یه میز نشسته بودن و با لبخند دلگرم کننده ای همراهیم می کردن داشتم به

سمتشون می رفتم که دسته گلی روی میز کناریم نشست ! سر بلند کردم تا صاحب اون دسته گل و ببینم سوزان با

لبخندی عمیق به طرفم اومد و منو ب*غ*ل کرد ، از هم جدا شدیم که گفت : تازه زور اوله ، ببین روزای دیگه چه خبر بشه

-آره استقبال خوب بوده

-خوب بی انصافیه ، عالیه!...

سوان و از دوران دانشگاه میشناختم و تنها دوستم محسوب می شد ، همراه هم به سمت مامی و پدر رفتیم بعد از کمی

صحبت کردن سوزان گفت میره تا برای بار چندم تابلو ها رو ببینه! خودم دوباره شروع به قدم زدن بین بازدیدکننده ها

کردم ، به تابلوی مورد علاقه ام رسیدم ، تابلویی که کشیدنش ماه ها طول کشید ...تابلویی که کنارش پلاکارد )غیرقابل

فروش ( نصب شده بود ... به هیچ وجه قصد فروشش و نداشتم ، تابلویی از یه باغ ... با درختایی بلند و برهنه توی یه

زم*س*تون سرد ... باغی که گرفتار تاریکی شده بود و ساختمون داخلش نور کمی داشت ... خودم از دیدنش لذت می بردم

، فقط برام یه تابلو نبود ، یه حس بود ، حسی که نمی دونم چی بود و منو به کشیدن وادار می کرد ، حسی که هر وقت

قلم دستم می گرفتم بدون اینکه بخوام فکر کنم دستم روی بوم شروع به حرکت می کرد ...

همونزور تابلو رو نگاه می کردم و عقب عقب می رفتم که با چیزی برخورد کردم ، سریع به عقب برگشتم و با دیدن

دختری تقریبا هم سن و سال خودم گفتم :اوه ...ببخشید ، معذرت می خوام

دختر درحلی که روسری کوتاهشو مرتب می کرد به فارسی گفت: نه ... خواهش می کنم ، مسئله ای نبود

چند لحظه بعد سریع به خودش اومدو دوباره با زبان انگلیسی معدرت خواهی کرد!من که اول از حرف زدنشو بعد هم از

طرز پوشش اش فهمیدم ایرانیه جلو رفتم و با زبان فارسی گفتم : شما هم ایرانی هستید؟

از حرفم تعجب کرد ولی بعد خیلی زود خندید و یه قدر اومد جلو

-بله ... خوشحالم که یه هم وطن پیدا کردم ، البته فکر کنم شما صاحب نمایشگاه هستید ؟

-بله ، درسته خوشحالم که با شما آشنا شدم

دستشو به طرفم دراز کرد و گفت:رسمی حرف زدنو بذریم کنار!؟ شقایق هستم

دستشو فشردم گفتم : آره بذاریم کنار ... تیدا هستم

ششمین وحشت

چهار روز برپایی نمایشگاه به پایان رسید ، شقایق هر روزو به نمایشگاه میومد ، اونم عاشق تابلوی باغ وحشت من شده

بود!توی خونه م و داشتم خستگی این چند روز کار مداومو از تنم بیرون میکردم که تلفنم زنگ خورد ،صدای شاد شقایق

توی گوشم پیچید: می خوام برم کتابخونه ولی نمی دونم کجاست و از کجا باید برم ! تو کمکم می کنی !؟ شاهین که

دانشگاهه!

خندیدم ، شقایق چندماهی بیشتر نبود که با داداشش اومده بودن تورنتو ، خیلی به راف آشنا نبود ، همونطور با خنده

گفتم : اگه بیام چی نصیبم میشه!؟

-اووووم یه بستنی خوشمزه!

-بسنتی؟ توی این سرما!؟

-به نظر من که لذت بخشه!

-باشه، قبول تا نیم ساعت دیگه آماده ام

-پس منم نزدیک خونه اتون هستم!

قطع کردم و زود رفتم سذاغ آماده شدن ، شلوار جین آبی روشن، یه پالتوی سفید و کوتاه ، موهامو آزادانه رها کردم و

یه کلاه سفیدم سرم کردم ،کیف کوچیک آبی مو هم برداشتم و به طرف سالن رفتم ، حین چوشیدن نیم بوت های

سفیدم مامی از آشپزخونه بیرون اومدو صدام زد : تیدا؟کجا میری؟

-کتابخونه، یعنی قراره شقایق رو ببرم کتابخونه!

-جدیدا خیلی با شقایق گرم گرفتی! سوزان از دستت دلخوره!

-اوه مامی ... خودم با سوزان صحبت می کنم

ابرویی بالا انداخت و از جلوی در با دست براش ب*و*سه فرستادم. در کوتاه حیاط خونه رو باز کردم که شقایق جلوم ظاهر

شد ، اون برخلاف من همیشه موهاشو می پوشوند . با هم احوال پرسی کردیم و بعد توی اون هوی ابری و دلپذیر راهی

کتابخونه شدیم

-پیاده میریم ؟

-آره نزدیکه

سری تکون داد و دستاشو توی جیب پالتوش فرو کرد ناخداگاه ازش پرسیدم :شقایق ... ایران چه شکلیه؟!

چند لحظه به نیم رخم نگاه کرد و بعد بلند زد زیر خنده

ایستادم : سوالم خنده دار بود؟

همونطور که می خندید گفت : نه ... نه خب .... خیلی هم خنده دار نبود! مگه تو تاحالا ایران نرفتی؟

شونه ای بالا انداختم و گفتم : نه!نرفتم!

-جدی میگی؟

-آره من همینجا به دنیا اومدم و بزرگ شدم

-خب چرا یه سر نرفتین ایان و ببینین؟!

-خب به خاطر اینکه پدر من هیچکس ایران نداره و مامی هم با خانواده اش قهره !

-این همه سال؟

-آره ... این همه سال

-جالبه..

-حالا نگفتی ایران چه شکلیه؟

-خب ایران که یه تیکه دو تیکه نیست که من بگم چه شکلیه! هر شهرش یه جوره ، یه قشنگی داره

دیگه تا کتابخونه حرفی نزدیم ، با شقایق لابه لای قفسه ها قدم میزدیم و بعد از مدتی شقایق کتابایی می خواست پیدا

کرد و یه سری کتاب ایران شناسی هم به من داد ،جالبه اصلا نمی دونستم که کتابخونه نردیک خونه امون از این کتابا

هم داره!

طبق قول شقایق رفتیم که بستنی بخوریم!...

هفتمین وحشت

کتابا رو روی تخت پهن کرده بودم و داشتم نگاهشون می کردم ، پر بودن از عکسایی که مربوط به جاهای دیدنی و

تاریخی ایران می شد . جاهایی که خودم اطلاعاتی درباره اشون داشتم ، یه سری توضیحات درباره تهران و بقیه شهر

های ایران.مامی وارد اتاق شد ، لیوان آب پرتقال توی دستشو گرفتم و تشکر کردم ، روی صندلی کنارم نشست : مثل

اینکه شقایق تو رو خیلی شیفته ایران کرده!؟

لبخندی زدم و در ازای جوابش یه سوال پرسیدم : مامی ... شما چرا هیچ وقت ایران بر نگشتید؟

-تیدا... جواب این سوالتو بارها دادم!

-خب آخه ... یه خورده باورشسخته که شما به خازر یه کینه...

-کینه نه تیدا! من نمی خواستم برای زندگیم مشکلی پیش بیاد، اگه ایران می موندیم یه عمر باید با قهر و آشتی زندگی

می کردیم !

-شاید حق با شما باشه

لبخندی زد و بلند شد ، به طرف در رفت و گفت: خیل خودتو سرگرم نکن ، پدرت وعده داده امشب و به بیرون بریم!...

***

با خوابی که دیدم بیدار شدم ، توی تخت نشستم ، خواب عجیبی بود. وقتی بیدار شدم جز تیکه های مبهم چیزی ازش

یادم نمی اومد ، وقتی به خوابم فکر می کردم ناخداگاه یاد اون باغ می افتادم ، یاد تابلو وحشت ...! دیگه نمی تونستم

بخوابم بلند شدم و آباژور کنار تخت و روشن کردم ، رفتم سراغ لپ تاپم ، شوع کردم سرچ کردن درباره باغ هایی که

توی ایران هست ، نمیدونم از کجا مطمئن بودم که اون باغ توی ایرانه و اصلا از کجا مطمئن بودم که اون باغ وجود

داره!؟

هرچی گشتم چیزی نبود ، همش باغ های قدیمی بودن که جز آثار باستانی اونجا محسوب می شد . هیچ کدوم شبیه اونی

که من کشیده بودم نبود . صبح شده و من ناامید از پیدا کردن تابلوی وحشتم توی فضای مجازی به آشپزخونه رفتم ،

مامی بیدار شده بود تا منو دید دستی درون موهای بلوندش برد و خمیازه ای کشید

-چه زود بیدار شدی تیدا ... ولی خوب شد ، میز صبحانه رو بچین تا من یه دوش بگیرم

-مامی؟

برگشت و با استفهام نگاهم کرد دهنم خشک شده بود زبونم و روی لبم کشیدم ولی بی فایده بود

-یادته خیلی وقت پیش درباره خونه پدریت حرف میزدی؟جایی که داخلش بزرگ شدی؟!

ابروهاش از تعجب بالا پرید نزدیک اومدو دستی روی پیشونیم گداشت : نه ... حالت خوبه و تب نداری!

دستشو گرفتم و پایین آوردم : مامی؟؟ خواهش میکنم ، من حالم خوبه فقط می خوام بدونم...

-نه! خوب نیستی، و چیزی که من می دونم اینه که این دختره تازه وارد همه چیزو به هم ریخته! تصوراتتو بریز بیرون

تیدا! تو الان توی کانادا زندگی میکنی و نقطه عطفی هم توی ایران نداری، پس الکی گذشته رو کنکاش نکن!

***

با شقایق توی پارک قدم میزدیم ، از خوابم براش گفتم و از حسی که دارم ، از مامی که نمی خواد درباره گذشته حرفی

بزنه.

روی نیمکتی نشست و گفت : حالا می خوای چیکار کنی؟

من هم خودم رو روی نیمکت رها کردم : نمی دونم ... راستش اتفاقی هم نیفتاده که بخوام...

-چرا نمی ری ایران؟!

چشمام از تعجب گرد شد : برم ایران!؟؟

-آره!

-آخه کجا برم؟! ما اونجا کس...

-اولا که نمی شه کسی و نداشته باشید! دوما که خودت گفتی مطمئنی باغی که کشیدی یه جایی وجود داره و مدام توی

خوابات خودتو اون تو می بینی ، سوما گیرم که توی ایران فامیلی نداشته باشید ، اونجا هتل هم داره!

حرفای شقایق منو وادار به فکر کردن می کرد ، مدتی گذشت خودش متوجه شد که ذهنمو درگیر کرده ، بحث و عوض

کرد و شروع کرد از روزهای تحصیلی داداشش تعریف کردن ، فارغ از دنیای اطراف می خندیدیم که یه پسر بهمون

نزدیک شد و چندبار دور نیمکتی که نشسته بودیم چرخید ، از سرو شکلش معلوم بود که از کدوم دسته است ، دست

شقایق و گرفتم تا از اونجا دور بشیم که سد راهمون شد شقایق و کشیدم پشتم و چند قدم عقب رفتیم و اون هم چند

قدم جلو اومد ، دستشو جلو آورد و ضربه ای به حلقه ی بینی ام زد و لمسش کرد

-برو گمشو!

لبخندش پهنتر شد و جلو اومد ، حواسش به اطرافش نبود که ضربه محکمی به شکمش زدم ، خم شد و از درد فریادی

کشید و زیر لب فحش داد ، چاقویی در آورد و به طرفمون اومد ، به خاطر ضربه هنور خم بود و تعادل نداشت که اینبار

هم با یه ضربه دیگه چاقوشو از دستش انداختم و قبل از اینکه به خودش بیاد ایندفعه من با چاقو به طرفش رفتم و نوک

تیزش رو زیر گلوش گذاشتم : گمشو بزن به چاک ع*و*ض*ی!

پسره که انگار توقع این رفتار و نداشت عقب عقب رفت و از پارک خارج شد ، شقایق که حسابی ترسیده بود نفسش رو

بیرون فرستاد و گفت : وای عجب آدمی بود ، تو هم خوب از پسش بر اومدی!چاقو هم که داری!؟

چاقو توی ضامنش جا دادم و گذاشتم توی جیبم

-پس چی؟! تو الان در مقابل یه رزمی کار ایستادی! از من میشنوی تو هم یه چاقو بگیر لازم میشه، چون من دیگه نیستم

که از تو مواظبت کنم!

-نیستی؟!

-نه... قراره تا چند وقت دیگه برم ایران!

هشتمین وحشت

مامی از حرفم وا رفت و روی مبل افتاد ، موهاشو پشت گوش زد و رو به پدر گفت : میشنوی بهزاد؟!

پدر سری تکان داد و من هم روبه رویشان نشستم :مگه حرف بدی زم ، من چند وقته که مدام نقاشی کشیدم و خودمو با

نمایشگاها سرگرم کردم الان می خوام کمی استراحت کنم و خوش باشم!

مامی-این همه کشور هست، میتونی بری یه جای دیگه خوش باشی!

خودمو کشیدم عقب موهام ریخت توی صورتم و لبامو غنچه کردم ، با این کار قیافه ام مظلوم میشد و دل مامی و پدر

مهربون به رحم می اومد !

مامی- قیافه اتو اونجوری نکن تیدا! محاله اجازه بدم بری، اونم ایران!

-ولی مامی...

-همین که گفتم!

پدر- حق با مادرته تیدا، تو می خوای بری ایران که چی بشه؟! تنهایی پر از خطره!

-من فقط...

-می دونم ، خسته شدی یکم دیگه تحمل کنی کارای شرکت و سروسامون می دم یه مسافرت سه نفره میریم، چطوره؟!

-نه خوب نیست...

مامی-خوب نیست چون تیدا خانم می خواد تنهایی بره اون سر دنیا ، خوب نیست چون معلوم نیست این دختره چی زیر

گوشش خونده که اینجوری هوای ایران زده به کله اش!

-مامی!! هیچ ربطی به شقایق نداره، اون سر دنیا هم که میگید وطن خودتونه !منم بچه نیستم که نگرانم باشید، من

کارامو انجام دادم تا آخر هفته میرم!

-بهزاد تو نمی خوای چیزی بهش بگی!؟

پدر سری تکون داد و منم هم به اتاقم پناه بردم ، میدونستم مامی به این آسونی ها کوتاه نمیاد، ولی منم دختر خودش

بودم!

***

ساعت از نیمه شب گذشته بود که به خونه اومدم ، امروز بعد از گرفتن بلیطم با همه ی دوستایی که داشتم یه مهمونی

توی خونه سوزان گرفتیم و از همه اشون برای یه مدت خداحافظی کردم ، خونه تاریک بود و مسلما مامی و پدر خواب

بودن ، به اتاقم رفتم و به خاطر خستگی که داشتم خیلی زود خوابم گرفت

صبح با صدای آلارم گوشیم بیدار شدم ، با چشمایی که هنوز هم خواب می طلبیدن به طرف حمام رفتم ، یه دوش گرفتم

و بعد به طرف آشپزخونه رفتم ، مامی صبحانه رو آماده کرده بود و یادداشتش مثل همیشه روی میز بود ) رفتم باشگاه (

صبحانه رو خوردم و خیلی زود مشغول جمع آوری وسایلم شدم ، سعی کردم چیزایی که لازم دارم بردارم تا وسایلم توی

یه چمدون جا بشه!

تا عصر مشغول بودم و اصلا متوجه گدر زمان نشدم ، مامی و پدر با هم به خونه اومدن و با دیدن من و چمدونم دوباره

اخم های مامی درهم شد

-من که گفتم تا آخر هفته می رم

-پشیمون میشی تیدا!

-اگه شما کمکم کنی نه!