رمان دلیار به قلم mahsoo

ژانر: #عاشقانه #کلکلی #پلیسی #همخونه_ای

خلاصه:

دلیار دختری که پدرش را از دست داده مدتی پیش عموش که پسری را به فرزندی قبول کرده زندگی می کنه پسری زورگو وشکاک ..حالا بین این دو نفر اتفاقاتی میوفته که باعث…

پایان خوش

* باز من مانده ام و تنهایی ؛

دست بر زانوی غم ؛ سر به دو دست ..

سردی قطره ی لرزانی بر گوشه ی چشم

و نگاهم حیران ..

و

مهربانی جاده ای است

که هر چه پیش تر روند ؛ خطر ناک تر می گردد ..

نمی توان باز گشت

اما لحظه ای باید درنگ کرد

و شاید چند گامی به بیراهه رفت

مدتی است بر جاده ی هموار می رانیم..

حرف های نزدیک دارند فرا می رسند..

خطر ناک است !!!

هنوز اصرار های مادرش را به یاد داشت ! مبنی بر اینکه می خواست " تنها دخترش دلیار - انها را در رفتن به مجلس ترحیم یکی از دوستان پدر و چند روزی مسافرت همراهی کند.

اما دلیار سرسختانه مخالف می کرد و یاداور می شد که خودتان قول داده ايد كه بعد از کنکور جلوی برنامه ها و تفریحاتم را نمی گیرید !!! و با یاداوری این قول خانواده اش را بر سر دوراهی می گذاشت..

دلیار از صبح مشغول صحبت و برنامه ریزی تلفنی با دوستانش بود :

فردا شب شام فلان رستوران ! شب همتون خونه ی ما دعوتین.. اجازه تون و بگیرید !!

و با شیطنت اضافه می کرد : پارتی داریم تا پاسی از صبح....

پس فردا می ریم فلان پاساژ خرید ! .. راستی.. ببینم می تونم کلید ویلای عمو کیومرث و بگیرم ؟؟!

و با دادن این پیشنهادات دوستانش را مشتاق و برنامه اش را کامل می کرد..

وقتی برنامه ی ویلا را به مادرش گفت " او با نگرانی نگاهش کرد و گفت : تنها؟؟ اونم چند تا دختر جوون؟؟؟ نمیشه مادر.. خطرناکه.. کی می خواد پیشتون بمونه؟؟ بزار یه وقته دیگه..

در حالی که می دانستم حق با مادرم است چند لحظه ای سکوت کردم و گفتم : خب... بزار زنگ بزنم برای عمو کیومرث ! شاید تونست باهامون بیاد.. یا اگه نتونست به کیانوش بگه باهامون بیاد !! هان؟؟؟

مامان در حالی که برنج ابکش شده را در دیگ می ریخت فکری کرد و گفت : کیانوش؟؟؟ فکر نمی کنی با اومدنش بچه ها معذب بشن؟؟ شایدم اصلا خانواده هاشون راضی نباشن..

دلیار : بچه ها ؟؟؟ اونا که از خداشونه.. ولی خب.. خانوادهاشون و نمی دونم !!! ولی اگه عمو بتونه بیاد خیلی خوب میشه..

و با لبخندی گل و گشاد اضافه کردم: اگه عمو کیومرث بتونه بیاد خیلی هم خوب میشه.. پایه ی هر برنامه ای هم که هست..بچه ها هم که عاشقشن..

مامان لبخندی زد و گفت : بــــــله !!! می دونم.. ولی به شرطی که کار و مسافرت نداشته باشه و بتونه بیاد.. اینطوری خیال ما هم راحت تره.. !!

با اتمام این حرف به سمت سالن و تلفن روی میز دویدم و شماره ِ عمو کیومرث را گرفتم.. ولی هر چه بوق خورد جواب نداد !

قطع کردم و شماره دفترش را گرفتم . منشی اش گفت که ساعتی پیش از شرکت خارج شده..

شماره ی خانه را گرفتم . پروین خانم تلفن را پاسخ داد :

- الو؟؟ سلام پروین خانم.. خوبین؟؟

- دلیار جان.. خوبی مادر؟؟ مامان خوبه؟ بابا خوبه؟؟ داداش چطوره؟؟ همه خوبن..؟؟

لبخندی زدم و گفتم : همه خوبن.. سلام دارن ! پروین خانم عمو هست؟؟؟

- نه عزیزم.. چطور؟؟ اتفاقی افتاده؟؟

- نه.. نه. کیانوش هست؟؟

- نه.. چی شده مادر؟؟؟ به من بگو.. خدای نکرده اتفاقی افتاده؟؟؟ فقط سپهر خان هستش.. صداش کنم؟؟؟

در حالی که خنده ام گرفته بود گفتم : نه پروین خانم.. سپهر و چرا صدا کنید؟؟ نگران نشید.. چیزی نشده که.. با عمو یه کار کوچولو داشتم.. حالا مهم نیست !! بعدا زنگ می زنم میگم..

-وااای.. قلبم اومد تو دهنم.. ! فکر کردم چی شده.. اخه چنان با هول حرف زدی.. ..

- نه پروین خانم !!! گفتم که.. خبری نیست ! می خواستم اگه شد با بچه ها بریم ویلای عمو البته اگه بتونه بیاد..حالا هم زنگ زدم بپرسم وقت داره با ما بیاد یا نه.. !

- اهان.. به سلامتی ! باشه.. حتما بهش میگم.. دیگه چه خبر دخترم؟؟؟ مامان اینا کی حرکت می کنن؟؟؟

- به احتمال زیاد فردا صبح..

- خدا پشت و پناهشون باشه..

- مرسی.. شما چطورین پروین خانم؟؟؟ شنیدم کسالت داشتین؟؟؟

- آره مادر... استخون درد امونم و بریده بود !!! خدا خیر بده سپهر خان و.. به واسطه ی دوستش برام پیش یه دکتر نوبت گرفت ! همین که رفتم شد اب رو اتیش.. همه تو مطب می گفتن دست ِ این دکتر شفاست.. واقعاهم که شفا بود.. بنده خدا " اقا سپهر کلی تو زحمت افتاد ! هم برام نوبت گرفت.. هم من و برد و آورد !

خدا از اقایی کمش نکنه..

تو دلم گفتم : اوه ! چه تعریفی می کنه... اونم از اون کوه ِ یخ.. !!!

بعد از دقایقی صحبت با پروین خانم گوشی را گذاشتم . مامان از اشپزخانه با صدای بلند پرسید : چی شد؟؟ می تونه بیاد ؟؟؟

در حالی که خیاری از توی ظرف ِ روی میز بر می داشتم جواب دادم : نمی دونم.. خونه نبود !! پروین خانم گفت بهش میگه..

و گازی به خیار زدم . ...

مامان : عه؟؟ این همه مدت با پروین خانم حرف می زدی؟؟ من فکر کردم باز داری با عموت دردو دل می کنی..

- نــــه !!! گفت عمو هنوز نیومده... کیانوش هم نبود ! به زور می خواست سپهر و صدا کنه.. نمی دونی چه تعریفی ازش می کرد !!!

مامان سرش را از اشپزخانه بیرون اورد و گفت : تعریف؟؟ برای چی؟؟

همانطور که خیار را می جویدم گفتم : هیچی.. مثه اینکه برای پروین خانم پیش ِ یه دکتر خوب نوبت گرفته !! پروین خانم هم رفته و خیلی هم راضیه.. حالا همین طوری خیلی کم سپهر خان " سپهر خان می کرد.. حالا دیگه هیچی!!! هی میگه خدا از اقایی کــَــمـِـش نکنه.

زیر لب اضافه کردم : ایــــــش !!!!

مامان كه از اشپزخانه به طرف اتاق می رفت با شنیدن ایش از دهانم " رو به رویم ایستاد و در حالی که لبش را به دندان می گرفت اخمی کرد و گفت : دلیار ؟؟ ایش چیه؟؟ این چه حرفیه.. ؟ الهی بمیرم.. این بچه تا حالا آزارش به کسی رسیده؟؟

ته خیار را توی پیش دستی ِ روی میز انداختم و گفتم : نه.. ولی خیرش هم به کسی نرسیده !!!!

مامان بیشتر اخم کرد و همانطور که به اتاق می رفت بلند ادامه داد : تو هم مثل عمه ت اینا.. نمی دونم چه پدر کشتگی با این بچه دارید؟؟ اخه این بچه چه گناهی کرده؟؟؟ جای کی و تنگ کرده؟؟؟

و کلافه ادامه داد : اصلا به بقیه چه؟؟ کیومرث دلش می خواست این بچه رو نگه داره و بزرگش کنه ؛ که کرد ! انگار خرجش و اونا می دادن... به خدا نمی دونی.. وقتی یاد رفتار عمه ها و مادربزرگت با این بچه می افتم دلم اتیش می گیره...

و با تاسف سرش را تکان داد !

حقیقتش از ایشی که گفتم پشیمان بودم.. مامان راست می گفت . اگه خیری از او نمی رسید آزاری هم نداشت . البته مدت ها بود که در مهمانی ها و دور همی های خانه ی ما و عمه اینا شرکت نمی کرد . فقط در بعضی از مهمانی های دوستانه ی عمو یا بابا می دیدمش که ان هم برخورد خاصی با هم نداشتیم ! سری بود که به عنوان سلام برای هم تکان می دادیم و از کنار هم می گذشتیم . و این را هم می دانستم که دست راست عمو در شرکت است و عمو او را مثل پسر نداشته اش دوست می دارد. و همین موضوع بود که از سال ها پیش باعث حسادت عمه ها و عمه زاده هايم شده بود..

یادم است از همان بچگی نیش کلامی نبود که به قول مادرم به این بچهنزده باشند . و همین رفتار ها باعث شد که عمو اورا به ناچار در سن 10 سالگی اواره ی دیار غربت کند . تا از نیش کلام عمه ها در امان باشد.. . و وقتی که 10 سال بعد در سن 24 سالگی به ایران برگشت سیاستی جدید در مقابل خانواده به کار گرفت .

در مقابل تمام حرف و حدیث ها تنها پوزخندی می زد و با چشمانی یخ و بی تفاوت به گوینده خیره می شد.. و با این کار بود که عمه ها و عمه زاده هايم را به جنون می رساند ! و من و برادرم مهراد همیشه این عکس العملش را دوست داشتیم و عصبانیت عمه ها در این موارد باعث تفریح ما می شد.

یادم است در همان سال های کودکی عمه ناهید با دیدن کیانوش و سپهر در کنار عمو کیومرث مدام می گفت : الهی بمیرم برای داداشم ! خونه اش شده خونه ی یتیم ها !!! حالا کیانوش هیچی.. از گوشت و خون خودمونه.. این و دیگه چرا وبال گردنت کردی؟؟!!!

و با حالتی خاص به سپهر اشاره می کرد .

وبا این حرکت بود که عمو کیومرث را از شدت ناراحتي به جنون می رساند و پدرم را ناراحت می کرد و طبق معمول بحث و جدل بین خواهر برادرها به راه می افتاد !

و من و دختر عمه ها و پسر عمه ام پژمان در گوشه ای جمع می شدیم و به این داد و فریاد ها نگاه می کردیم . دو عمه ام از عمو می خواستند و اصرار داشتند که سپهر و به همانجا که بوده بازگرداند .

در ان زمان حرف عمه ها برایم معنایی نداشت و کلمه هایی مثل : یتیم - حرامزاده.. و از گوشت و خون ما نیست !! برایم بی معنی بود . وقتی از ساناز دختر عمه ناهید كه چند سالي از من بزرگتر بود پرسیدم " او برایم توضيح داد که سپهر پسر عمویمان " پسر ِ عمو کیومرث نیست . گفت که اورا در خیابان پیدا کرده اند ! گفت پدر و مادرش او را نخواسته و او را رها کرده اند.. و خیلی توضیحات دیگر که در ذهن کوچک من جایی نداشت .

و در اخر اصرار های سحر و یاسمن و پژمان " پسر عمه نسرین بود که از من می خواستند که دیگر با او بازی نکنم و او را به حال خودش بگزارم !!!

و من فقط نگاهم به سپهر و کیانوش بود که در ایوان پشت پنجره ایستاده و داخل را تماشا می کردند و با ذهن کوچيم خود را جای او گذاشتم و فکر کردم که چقدر بد است که مادرم من و نخواهد..

انوقت چه کسی من را پارک ببرد؟؟؟ چه کسی برایم غذا بپزد؟؟.. چه کسی مرا حمام كند؟؟ شب ها که ترسیدم پیش چه کسی بخوابم؟؟؟

نگاهم به کیانوش افتاد ! بی توجه به حرف سحر وسط حرفش پریدم و گفتم : کیانوش چی؟؟؟ اونم مامان نداره؟؟ اون و هم تو خیابون پیدا کردند؟؟؟

و سحر که باز برایم توضیح داد و روشن كردكه: کیانوش پسر عمویم - پسر عمو کاوه ام است.. که در سه سالگیه کیانوش در یک تصادف به همراه زن عمو مستانه ام فوت می کنند .

و در اخر ساناز اضافه کرد : مامان و بابا داره.. اونا تو آسمونان !!!

و پژمان که دستم را کشید و بار دیگر ازم خواست که یادم نرود و دیگر با سپهر بازی نکنم . در همین حین نگاهم با سپهر تلاقی پیدا کرد . او به تندی رویش را برگرداند و پشتش را به پنجره تکیه داد و پشت به ما ایستاد . ..

نمي دانم.. ... شاید از همان روزها بود که من همیشه ديگر از اخم و نگاه تند او کمی حساب می بردم .

وهميشه به يادم ماند كه ساناز و سحر و پژمان اولین نفراتی بودند که این واقعیت تلخ را برایم روشن کردند.. !

ان شب موقع برگشت از خانه ي عمو كيومرث تمام مدت در سرگردمی و افکاری که نشات گرفته از ذهن کوکانه ام بود دست و پا زده و در سکوت گذراندم ! و نگاه های از سر تعجب بابا و مامان را حس می کردم.. تا عاقبت طاقت نیاوردم و از مامان پرسیدم : مامان؟؟ حرومزاده یعنی چی؟؟

رنگ نگاه مامان تغییر کرد و گفت : یه حرف زشتیه! دیگه تکرار نکنیااااا... اصلا این حرف و از کجا شنیدی؟؟

و نگاه پر معنی اش را به پدر دوخت.. چون که جواب را می دانست.. همین ساعاتی پیش بود که عمه ها و مادربزرگ این کلمات را تکرار می کردند!

گفتم: نشنیدی؟؟ مامان بزرگ گفت.. ساناز اینا هم می گفتن.. مامان؟؟!! راسته سپهر و تو خیابون پیدا کردن؟؟ اخه چرا مامانش اونو نخواست؟؟ یعنی مامان و بابا نداره؟؟

مامان لحظه ای با تعجب نگاهم کرد ! سپس گفت : این حرفا چیه مادر؟؟ کی اینا رو به تو گفته؟؟ سپهر هم مامان داره هم بابا! فقط فعلا نمی تونن ازش نگهداری کنن. فعلا با عمو کیومرث زندگی می کنه و باباش عمو کیومرثه !! یه وقت این حرفا رو جلوی سپهر نزنیاااا.. !

و رو کرد به سمت بابا و با غیظ ادامه داد: می بینی خواهرات چه حرفایی و دارن تو سر این بچه ها می کنن؟؟!! و روش رو برگردوند!

من که هنوز در افکار خودم بودم یهو پرسیدم : اخه چرا نباید باهاش بازی کنیم؟؟ با کیانوش چی؟؟

مامان و بابا هر دو با تعجب و سردرگمی به من نگاه کردند.. عاقبت مامان پرسید: کی گفته؟؟ یعنی چی..؟؟ خب بازی کنید..

گفتم: اما ما به هم قول دادیم که دیگه باهاش بازی نکنیم..

ناگهان صدای فریاد بابا بودكه بلند شد: بس کن دیگه! این مسخره بازی ها چیه.. خوب گوش هاتونو وا کنید! مهراد با توام هستم.. کیانوش و سپهر" هر دو " پسر عموهاتون "پسر عمو کیومرث هستن! باید اونا رو مثل بقیه دوست داشته باشین و باهاشون دوست باشین! وای که بفهمم رفتاری جز این داشتین.. هر کی هم هر مزخرف دیگه ای گفته واسه خودش گفته! دیگه هم نمی خوام حرفی در این مورد بشنوم!

و زمزمه کنان ادامه داد : بزار برسم خونه! من می دونم و بچه های ناهید.. بچه هم مگه تو هر حرفی دخالت می کنه؟؟!! تقصیر ناهید و نسرینه که بچه ها رو تو هر موضوعی دخالت میدن.. و با حرص به رو به رو خیره شد!

سر جایم جا به جا شدم و تا خواستم چیز دیگه اي بگم گوشه لباسم توسط مهراد کشیده شد به این معنی که دیگر ساکت شو! سرم را پایین انداختم.. راست می گفت! حرف اخر را پدر زده بود.. !

-----------------------------------------------------------------------

با صدای مامان به خودم امدم و دیدم همانطور که دستم را به صندلی تکیه دادم به فکر فرو رفته ام ! مامان با تعجب نگاهم کرد و گفت : چیه؟؟ حاجت داری نیم ساعته صندلی و گرفتی و اینجا وایستادی؟؟

خنده ای کردم و گفتم : نه.. فكر مي كردم...

-به چي؟؟

+ به بچگی..کیانوش و سپهر..ساناز و سحر ..راست میگی.... عمه و مامان بزرگ هیچوقت با سپهر خوب رفتار نکردن..دلم براش می سوزه..الانم که پژمان شده اینه دقش..

و با پوزخند ادامه دادم:حداقل شانس اورد تیپ و قیافش چشم ساناز و یاسمن و گرفت دست از سرش برداشتند..البته الان دلبری هاشون دست کمی از اذیتاشون نداره!

مامان با تاسف سری تکان داد..

+ولی مامان جدا.. عمو سپهر و از کجا می شناخت؟؟ از کجا اوردش؟؟

مامان همانطور که سرگرم غذا بود جواب داد: باور کن منم دقیق نمی دونم.. کیومرث هیچوقت دوست نداشت زیاد در این باره کنجکاوی کنیم..عموت یه مدت خیلی ناراحت و سردرگم بود..بعد یکی دو هفته که پیداش نبود .. یه روز اومد با یه بچه ی تپل مپل چشم ابرو مشکی گفت به فرزند خوندگی قبولش کرده و با هزار دوندگی و پارتی بازی تونسته براش به اسم خودش شناسنامه بگیره و سرپرستیش و بگیره! بعدشم این و کرد برادرکیانوش و اینا رو با هم نگه داشت..

+خب.. کیانوش و چرا مامان بزرگ اینا نگه نداشتند؟؟ چرا دادن دست عمو کیومرث؟؟

-اونا که ندادن..خود کیومرث اصرار داشت کیانوش وبگیره..البته مادربزرگتم بی میل نبود..به جای اینکه برای نوه اش دل بسوزونه که تو 3سالگی تنها شده..یکسره شکایت داشت که کار این بچه هم افتاده رو دوشش!!! منم یه مدتی نگهش داشتم..ولی خب مهرادم کوچیک بود و یکم برام سخت بود..ولی باز شکایتی نداشتم..خدا بیامرزه عمو کاوه ت رو.. خیلی مهربون بود! خدا رو خوش نمی یومد یه بچه ی بی گناه رو به حال خودش بزارم.. تا اینکه کیومرث با اصرار بچه رو از ما گرفت و گفت که خودش براش پرستار میگیره! کیانوش نزدیک 6 سالش بود که سپهر و اورد! خدا خیرش بده... واقعا در حق این دو تا بچه پدری کرد..هیچی براشون کم نزاشت!..

مامان لحظه ای سکوت کرد و به فکر فرو رفت.. پس از لحظاتی گفت: حالا چطور شد اینا رو داری می پرسی؟؟بعد از این همه سال.. ؟؟!!

+همین طوری! تا حالا فرصت نشده بود..

مامان سرش را تکانی داد گویا که می خواهد این افکار را از سرش دور کند..سپس ادامه داد:دلیار جان مامان.. میزو بچین که الان بابات و مهراد می رسن..منم برم بقیه وسایل هامونو جمع و جور کنم! تو نمی یای دیگه؟؟ مطمئن؟؟

+ مامـــان؟!؟؟چرا هـِـی ادم دو دل می کنین؟؟ نه ! من نمی یام.. برید خوش بگذره..

و رفتم تا میز را بچینم!

صبح با صدای بابا و مهراد که بلند بلند با هم صحبت می کردند و مشغول جابه جایی وسایل بودند از خواب بیدار شدم! و با یاداوری روزی که در پیش داشتم لبخندی روی لبهايم نشست!

سریع به داخل حمام پریدم تا با گرفتن دوش روز زیبام و زيبا تر کنم! اب و باز کردم منتظر موندم تا وان پر شود! در این فرصت به چهره ی خودم در اینه خیره شدم .. چشمای قهوه ای تیره ی درشتم که کمی طبق معمول بعد از خواب قرمز بود.. مژه های پر و بلندم که همیشه باعث افتخارم بوده و به شوخی پزش و به بچه ها میدادم که نیازی به ریمل ندارم! لبهای متناسب و گونه های بر جسته ام! ابروهای کمانی که فاصله ی چشم و ابرو ام را بیشتر کرده بود و چشمانم را با نفوذ تر نشان میداد! هیکل متناسب و کمی پرم که حتی یاسمن که به خونم تشنه بود حسرت هیکلم را داشت.. و با حرص می گفت که خوش به حالت نه لاغر استخونی هستی نه چاق!! قــدِ تقریبا بلندم را که از خانواده ی پدری به ارث برده بودم! موهای مشکی و قهوه ای حالت دارم که تا روی شانه هایم بود ! سوتی زدم و در اینه برای خودم شكلكي در آوردم و به سمت وان رفتم!

بعد از حمام از اتاق خارج شدم و بعد از سلام بلندی که گفتم به سمت پدر رفتم و صورتش را بوسیدم! صدای مهراد و شنیدم که باحرص جوری که من بشنوم گفت : خود شیرین! خنده ای کردم و براش قیافه ای گرفتم که باعث خنده ی پدر شد! همان موقع مادر از اشپزختنه صدا زد: بیاید صبحونه..

بعد از صبحانه به بابا و مهراد در بردن وسایل به ماشین کمک کردم و در همین رفت و امد ها به توصیه ها و تذکرات مامان و بابا گوش دادم! در همین حین ناگهان توی دلم خالی شد.. یه حس بدی سراغم اومد! لحظه ای مکث کردم و مات موندم که بابا گفت : الووو؟؟ حواست هست؟؟ میگم تو کمد پول گذاشتم.. زیاد ولخرجی نکنیااااا...

+ ها؟؟.. اهان.. باشه..باشه.. مرسی!

به سمت اتاق پیش مامان رفتم! مامان روبه روی اینه نشسته بود و مشغول اماده شدن بود ! پشت سرش روی تخت نشستم و به چهره اش در اینه زل زدم! پرسيد : چیه؟؟ چی شده؟؟ پشیمون شدی؟؟ و با ادایی بچگانه ادامه داد: دیگه نمیشه با ما بیای.. باید تهنا بمونی.. و خندید!

همانطور بی حرکت نگاهش کردم! مامان از داخل اینه نگاهم کرد و با نگرانی به سمتم چرخید و گفت: دلیار؟؟ چی شده؟؟

به خودم اومدم! خودم را جمع و جور کردم!سریع لبخندی بر لب انداختم و گفتم : ااا.. هیچی! داشتم مامان خوشگلمو نگاه می کردم! مشکلیه؟؟ حالا نری شوهرتو واسه ما بیاری.. مامان خنده ای کرد و دوباره به سمت اینه چرخید!

سعی کردم همانطور همان لبخند و رو لبم حفظ کنم و به خودم دلداری بدم . (چرا اینطوری شدم؟؟چیزی نشده که؟؟ چند روزه دیگه! خودت خواستی نری.. حالا بزار تا چند ساعت دیگه سرو کله ی بچه ها پیدا شه.. ببینم بازم اینطوری زانوی غم بغل میگیری؟؟!! ) و با این فکر بلند شدم و از اتاق خارج شدم..

ولی..

به خودم که نمی تونستم دروغ بگم! شاید.. شـــــاید اگر بار دیگر مامان اصرار می کرد همراهشان می رفتم!

دم در موقع خداحافظی دست انداختم دور گردن تک تکشون و صورت هر کدومشون و چندين بار بوسیدم! مامان طبق معمول داشت تند تند برای دهمین بار توصیه های لازم و می کرد: مواظب خودت باش.. یادت نره در و خوب قفل کنی.. هر کاری داشتی به عمو کیومرث بگو.. تلفن و ازاد بزار.. می خوای بری بیرون یادت باشه شیر گاز و خوب چک کنی!!!

+مامان جونم!! چشم...خیالت جمع! ده بار گفتی....مگه بچه دبستانی و داری تنها می زاری و میری؟؟!! برید خوش بگذره.. خداحافظ!

و رفتن! از پنجره سوار شدنشون رو نگاه می کردم.. حس کردم فشارم افتاده! هی به خودم گفتم: مگه بچه ای؟؟ این اداها چیه؟؟ دلیار از تو بعیده!! و در لحظه ی اخر نگاهم به مهراد افتاد که برایم دست تکان می داد!

نزدیک ظهر بود که سمانه و الناز اومدن پیشم تا تنها نباشم!با اومدن اونا حالم کمی بهتر و سرم گرم شدم ! الناز با خودش یکی از جدیدترین فیلم های روز را اورده بود تا با هم ببینیم! با خنده و شوخی مشغول اجیل خوردن و فیلم ديدن" شدیم! با صدای تلفن به خودم اومدم و به سمت تلفن دویدم! عمو کیومرث بود!

-سلاااام!دل و جیگر خودم!

+ااااا؟؟؟عمو؟؟! باز گفتین دل و جیگر که!!!

-اول بگو سلامت کو؟؟

+سلام عمو جون! خوبین؟؟ اخه شما می دونید که من خوشم نمی یاد میگین دل و جیگر!

-چطور مامانت میگه دلی عیب نداره!! من میگم دل و جیگر خوشت نمی یاد؟؟!! باشه!اشکال نداره.. به هم می رسیم!

+شما که می دونید! من اصلا دوست ندارم اسممو مخفف کنن! اما مامان دیگه! چی کار کنم؟؟!! خودش این اسم و برام گذاشته.. خلاصه صاحب اختیار..

-نخیر..نخیر هم! کی گفته اسمتو مامانت گذاشته؟؟بابات گذاشته البته با تقلب رسوندن من!!

خنده ای کردم! می دونستم عمو براش خیلی مهمه که همه بدونن پیشنهاد اسم من با خودش بوده! برای همین می خواستم کمی اذیتش کنم!!

با خنده گفتم: می دونم عمو کیو جون! فقط می خواستم تلافی دل و جیگری که گفتین و بکنم!! و ریز ریز خندیدم!!

-باشه! به هم میرسیم دلیار خانوم! دور نیست.... حالا غرض از مزاحمت زنگ زدم که بگم خوشبختانه یا حالا متاسفانه !!!! برای من سفر کاری پیش اومده و فردا و پس فردا که در تقویم ما میشود 5شنبه و جمعه که باز بنا به تقویم شما میشود همان 2روزی که قصد سفر رو داشتید بنده نیستم و تشریف ندارم! حالا خود دانید.. ..

+راست میگید؟؟چه بد !! حالا نمیشه کنسلش کنید؟؟

-نچ !

+کیانوش هم نیست؟؟

-نه !!

اروم گفتم: پس حالا ما چی کار کنیم؟؟ و بلندتر ادامه دادم: باشه..اشکال نداره ..شما به کارتون برسید.. ما هم یه فکر دیگه ای واسه این دو روز می کنیم!

لحظه ای سکوت .. .. .. سپس صدای خنده ی عمو رو شنیدم!

عمو : ببینم! الان حالت گرفته شده؟؟

+نه !

-یعنی الان می خوای بگی اصلا برات مهم نیست و همه چی ارومه !! اره؟؟!

+بــــله!!گفتم که..یه فکر دیگه ای می کنیم واسه تعطیلاتمون!!

عمو همانطور که می خندید گفت: قربونت برم که غدی و لج بازیت به خودمون رفته!! عمو جون.. فقط می خواستم کمی سر به سرت بزارم!! بنده فردا و پس فردا در خدمت خانومای خوشگل هستم!!

+ااا.. عموووو... این چه کاری بود کردید؟؟در هر صورت مرسی.. خدمت از ماست!پس فردا شمارو میبینیم دیگه؟؟

-بله.. چیزی احتیاج ندارید؟؟

+نه!مرسی...

-من دارم میرم شرکت..به احتمال زیاد شب یه سری به شما میزنم.. خداحافظ

+باشه.. منتظریم. خداحافظ

همین که گوشی را گذاشتم دوباره زنگ خورد!

بله؟؟

بابا:باز این تلفن اشغاله که؟؟!!

+سلااام..خوبین؟؟منم خوبم! داشتم با عمو کیومرث حرف می زدم!

بابا:اخه هی زنگ می زدم اشغال بود.. حالا اشکال نداره! خوبی؟ تنهایی؟؟

+نه! سمانه و الناز هستن.. شما کجایید؟؟

-تو راهیم! جاده خلوت بود..تا یه ساعت دیگه می رسیم.. با من دیگه کاری نداری؟؟مواظب خودتون باشید!

+شما هم مواظب خودتون باشیید.. خداحافظ

گوشی رو قطع کردم و به سمت بچه ها چرخیدم.. همین طور که دستاشونو تو ظرف چیپس و اجیل می بردن و به سمت دهنشون می اوردن "فیلم و استاپ زده بودند و به مکالمات من گوش می دادند! سمتشون خیز برداشتموو گفتم: زود ادامه فیلمو بزار ببینیم که الان گروه دوم می رسن که دیگه صدا به صدا نمیرسه.. چه برسه فیلم دیدن! و خودم و رو كاناپه پرت كردم و دوباره مشغول تماشای فیلم شدیم!

صبح با صدای ساعت که 7 صبح را نشان میداد چشمانم را گشودم! به الناز و یاس و سمانه و فائزه وتارا و بهناز که به ترتیب در کنارم تا اونور سالن خوابیده بودن نگاهی انداختم و با ناامیدی زمزمه کردم که بیدار کردن اینا کار حضرت فیله.. اونم چی! وقتی که 3.30 صبح تازه خوابیدن! همانطور که بلند میشدم با صدای رسایی صداشون کردم: بهناز ! یاسی ! بچه ها بلند شید.. الان عمو کیومرث میاادااااا... بچـــــــــــــه ها ! پاشید دیگه.. ساعت هشته ه.. و با این شوک چند نفری بلافاصله چشماشونو باز کردن ساعت گوشی ها شونو چک کردن... سپس زمزمه هایی بود که نشون میداد بیدار شدن :- دیوانه..

-برو بابا سکته کردم..

-تازه ساعت هفته که..

- مریضی؟؟

و من که به سمت دستشویی دویدم و یاداور شدم که برای تسریع امور می تونن از دستشویی اتاق مامان اینا هم استفاده کنن!!

تا ساعت 8ونیم که عمو امد" داشتیم دور خودمون می چرخیدیم و مثلا اماده میشدیم! عمو همین که در واحد و باز کرد با دیدن پتو بالش و ملحفه ها یی که تو سالن پخش و پلا بود لحظه ای مات ایستاد و گفت : این چیه؟؟ اینجا بمب ترکیده؟؟ یعنی 2تا دختر خونه دار تو این جمع پیدا نمیشه که یه دستی رو اینا بکشه؟؟

بلافاصله 2-3 نفراز بچه ها به سمت پتو بالش ها دویدن و مشغول جمع و جور کردنشون شدن! عمو همانطور که راهش را به سمت اشپزخانه کج می کرد اضافه کرد : نه.. خوشم اومد..! و بادیدن اشپزخانه باز مات ایستاد..

سرش را به سمت ما که همه پشت سر هم سنگر گرفته بودیم برگرداند و چشماش و درشت کرد و پرسید:راستشو بگید!! آپاچی ها حمله کردن؟؟

باز بهناز و سمانه بودند که به سمت اشپزخانه دویدند و ببخشیدگویان از کنار عمو رد شدند و تند تند مشغول سرو سامون دادن به اوضاع شدند!

عمو همانطور که دوباره به سمت در می رفت گفت : حالا الان دیگه؟؟ نمی خواد ! زود بیایید که عباس اقا هم پایین منتظره..

پرسیدم: عباس اقا؟؟

عمو: اره دیگه! همه که تو یه ماشین جا نمیشید.. و رو به بچه ها ادامه داد: خیلی اقای خوبیه..راننده ی شرکته! باهاش راحت باشید.. اهنگ های در خواستی هم براتون می زاره تا اونجا... دیگه چی می خواید از این بهتر؟؟ زود باشید.. پایین منتظرم. و از در خارج شد..

*******

نزدیک ظهر بود که به ویلا رسیدیم! بعد از جابه جایی وسایل اولین کاری که کردیم به پیشنهاد عمو یه دست والیبال بازی کردیم..

بعد از ساعتی بازی و به نوبت دوش گرفتن و تعویض لباس غذایی را که نیره خانم "(عمو از قبل خبرش کرده بود )برای ما تهیه دیده بود را با شوخی های عمو صرف کردیم. بعد از ناهار همه در نشیمن جمع شدیم و مشغول گفتگو بودیم که متوجه ی ویبره ی گوشیم شدم! مامان بود و می خواست حالمون رو بپرسه . وقتی گوشی رو قطع کردم متوجه بچه ها شدم که با چشمانی مشتاق و لپ ها گل انداخته به عمو می نگرند!! با تعجب پرسیدم : چیه؟؟ بحث سر چیه؟؟

عمو در حالی که سیبی را پوست می گرفت گفت : هیچی.. امر خیره !

-عه؟؟ به سلامتی برای خودتون؟؟

+به من میاد پدر سوخته؟؟حرفاا میزنیااا...نه! برای پسرای گلم!!!

-اوهو...افرین!!! یعنی لباس ها رو بدوزیم دیگه؟؟!! حالا این عروس های بدبخت کیا هستن؟؟

عمو در حالی که سیب و به بچه ها تعارف می کرد گفت : حالا هنوز در مرحله ی تحقیقات هستم.. تا ببینم مقبول وارد میشن! از دوستات خواستم اگه دختر دم بخت با خانواده"خوشگل"خوشتیپ" تحصیلکرده می شناسن معرفی کنن!

با شيطنت ادامه داد: میبینی که.. اینا هم سخت تو فکر فرو رفتن.. بابا بیخیال..حالا عجله ای نیست..

با این حرفش همه زیر خنده زدند!

چشمم به تارا و یاس افتاد که داشتند بال بال می زدند! با اشاره ی سر پرسیدم چتونه؟؟ با اشاره ی نامحسوس به خودشون اشاره میکردن و نگاهشون بین من و عمو که به تلویزیون نگاه می کرد در نوسان بود! منظورشون و فهمیدم!یعنی اینکه اونا رو پیشنهاد بدم.. با دست بهشون اشاره کردم : خاک بر سرتون.. و چشم غره ای بهشون رفتم!

رو به عمو گفتم : حالا عروس خانوم ها تو چه سن و سالی باشن؟؟

عمو گفت : همین سن و سال داماداا دیگه ! به تارا و یاس نگاه کردم که با قیافه ای پکر به عمو می نگریستند.

خنده ی ریزی کردم و برای انها ابرویی بالا انداختم.. چند دقیقه ای نشد که هر کدام به سمتی متفرق شدیم .

بقیه روز را به بازی وسطی و قدم زدن و شوخی های عمو گذراندیم . بعد از شام هم هر کدام از خستگی یه طرف ولو شدیم و سمانه وفائزه و یاس و عمو تا پاسی از صبح مشغول حــ*كــم بازي كردن شدند!

چند دقیقه ای بود که از خواب بیدار شده و از پنجره به اسمون ابی و افتابی خیره بودم! فقط بهناز بیدار بود که اونم پچ پچ کنان با تلفن حرف می زد !!! کش و قوسی به بدنم دادم و یادم اومد قراره عمو برامون امروز کباب درست کنه!! بچه ها هم که همه بهش قول همکاری و کمک داده بودن تا الان که نزدیک ظهر بود خواب تشریف داشتن! سری تکون دادم و به سمت دستشویی رفتم..

تو اینه به خودم نگاهی کردم .. باز چشمانم قرمز شده بود..اما براقیت خودش را داشت!! سریع مسواکی زدم و صورتمو شستم تا زودتر به پایین برم ! اهسته از اتاق خارج شدم و در را بستم تا بچه ها بی خواب نشند!!

اخرین پله ها را داشتم طی می کردم که با صدای جدی و عصبی عمو سرجام میخکوب شدم!! یعنی صبح جمعه ای با کی اینطور حرف می زد؟؟

- یعنی چی؟؟ درست حرف بزن ببینم چی میگی...درست بگو.. .

- خداااای من ! مطمئنی؟؟ ..... از کجا زنگ می زد؟؟

- حالا چه خاکی رو سرم بريزم؟؟؟....

- راستشو بگو.. .. و با داد باز ادامه داد: من و نپیچون! میگم راستشو بگو...

و بعد زیر لب ادامه داد : بدبخت شدم!! و گوشی به دست مات ماند..

صداش زدم : عمو؟؟ چی شده ؟؟

با صدام ترسید و تندی به سمتم برگشت... با دیدنم جا خورد و بی حرکت به صورتم خیره شد !! لحظه ای مکث کردم و گفتم : عمو؟؟ حواست کجاست؟؟ اتفاقی افتاده..؟؟؟

باز بی جواب به صورتم زل زد ! چشمانش داشت پراز اشک می شد که با تعجب و نگرانی گفتم: عمو...؟؟؟

که یهو به خودش اومد و به تندی از کنارم رد شد و پله ها را بالا دوید! پشت سرش دویدم صداش زدم: عمو چی شده؟؟ عمو؟؟.. عمو تو رو خدابگيد چه خبر شده..؟؟

داخل اتاق شد همانطور که پیراهنش را با عجله بر می داشت تا تعویض کند پشت به من ایستاد و با صدایی دورگه و لرزان گفت :باید برم... باید برم شرکت... !!!

-چرا؟؟چی شده؟؟

سرش را تکانی داد و باز تکرار کرد : باید برم..

همانطور در چارچوب در ایستادم و به حرکات شتاب زده اش خیره شدم.. ! با حواس پرتی از کنارم رد شد و تنه ای به من زد و با سرعت از پله ها سرازیر شد.. با بغض دنبالش دویدم.. اما.. هر چه کردم صدایی از گلویم خارج نشد.. همانطور که با عجله می رفت بدون انکه به پشت سرش نگاه کند.. با صدای بلند گفت : باهات تماس میگیرم..منتظر باش..

و رفت و من رو در بی خبری گذاشت ! به عقب برگشتم و بهناز و سمانه را دیدم که از روی پله ها متعجب به من نگاه می کنند !! بهناز با نگرانی پرسید : چی شده؟؟عمو كيومرث کجا رفت ؟؟

با بغض در حالی که صدام می لرزید گفتم : نمی دونم.. گفت باید بره شرکت.. خیلی عصبی بود !! یعنی چی شده؟؟

و پایین پله ها نشستم !! بهناز و سمانه به کنارم امدند و روی پله نشستند . سمانه دستش را روی شانه ام گذاشت و دلجویانه گفت : نگران نباش.. حتما شرکت مشکلی پیش اومده.. !

بهناز : اخه روز جمعه ؟؟!! اونم نزدیک ظهر..؟؟!! و رو به من پرسید : مگه جمعه ها هم شرکت میرن ؟؟!!

راست می گفت !! روز جمعه و شرکت ؟؟!! سردرگم جواب دادم: نه.. فکر نکنم! جمعه ها شرکت تعطیله .. ! یعنی چه خبر شده؟؟!!

سمانه : ای بابا.. حالا موضوع و زیادش نکنید.. ایشالا که چیزی نیست.. حتما یه مشکل کاریه! بیاید بریم ببینیم بچه ها بیدار شدن.. ؟!!

وبلند شد و از پله ها بالا رفت.. به دنبال او بهنازهم پاشد و دست من و کشید تا به همراهش بالا برم!

وارد اتاق که شدم بچه ها بیدار بودن مشغول جمع و جور کردن! نگاهی به گوشیم که بالا سرم جا مونده بود انداختم و دیدم یک تماس از دست رفته از بابا دارم ! ساعت تماسش تقریبا 8.30 صبح بود.. پیش خودم گفتم شاید بابا بدونه چه اتفاقی افتاده و عمو چرا اینقدر نگران بود.. اره! حتما می دونه.. امکان نداره اتفاقی شرکت افتاده باشه و بابا بی خبر باشه.. با این فکر لبخندی زدم و بلافاصله شماره بابا را گرفتم.. یه بوق.. دو بوق... شش.. هفت.. ده.. دوازده بوق.. کسی جواب نمی داد !!

دوباره گرفتم : مشترک مورد نظر در دسترس نمی باشد.. با حرص قطع کردم و با خودم گفتم : این مخابرات هم که قاطی داره..

ساعت 4 بعدظهر بود ! روی کاناپه نشسته بودم و نگاهم بین ساعت و تلفن در نوسان بود ! ناهار را نیره خانم برایمان اماده کرده و ما خورده بوديم ! درنشیمن دور هم نشسته بوديم و نیره خانم از کودکی اش و پدر بزرگش که 3 هوو را با هم دريك خانه نگه داشته بود می گفت و بچه ها از خنده ریسه می رفتند ! نگاهم به جمع بود و حواسم به تلفن! عاقبت لحظه ای که همه به خاطر حرف نیره خانم خندیدن و من همانطور قاق و مات نگاهشان کردم "

نیره خانم به حرف اومد و گفت : دلیار جان؟؟ چیه عزیزم؟ چرا از ظهر پریشونی؟؟ نگران اقا کیومرثی؟؟ نگران نباش.. خودت که بهتر می دونی.. اقا همیشه سرش شلوغه.. یا شرکته یا سفر! اینکه اولین بار نیست..

جواب دادم : اخه گفت زنگ می زنه.. حالا نه زنگی.. نه خبری..! اصلا چه طوری امشب ما باید برگردیم؟؟ بچه ها بعضی شون امشب حتما باید خونه باشند.. !! بعدشم هر چی از ظهر زنگ می زنم واسه بابا و مهراد "هیچکدوم جواب نمیدن!

و نگاهم را دور چرخاندم . همه با سردرگمی نگاهم می کردند!!

یاس گفت : خب چرا خونه زنگ نمی زنی؟؟ شاید خونه باشه.. یا خلاصه یکی از پسر عموهات هستن که.. ها؟؟ و نگاهی به بقیه انداخت ! راست میگفت ! چرا اینقدر من گیجم؟؟؟! چطور به فکر خودم نرسید.. ؟؟!!

سریع به طرف تلفن دویدم و شماره خونه ی عمو رو گرفتم ! یه بوق..دو بوق.. شش..هفت.. ده! قطع کردم! رو به جمع که همه منتظر بودن کردم و پکر گفتم : هیشکی جواب نمیده.. کسی نیست..

بازم یاس گفت : شماره گوشیشون رو نداری؟؟

-چرا..تو گوشیم هست..گوشیم بالاست..

یاس از حرص چینی به صورتش داد و رو به من گفت : چقدر ماستی تو.. و بلند شد که بره گوشیمواز بالا بیاره!

تارا گفت : حالا یه بار دیگه خونه رو بگیر.. شاید دستشویی بودن!!

بهناز سریع گفت: همه با هم؟؟ دیوانه..

و بچه ها اروم خندیدند! دوباره شماره خونه ی عمو رو گرفتم : یه بوق.. دو بوق.. شش.. هفت .. اومدم قطع کنم که گوشی برداشته شد ! اما کسی حرفی نزد..

با تعجب و ترس چندین بار الو الو گفتم و منتظر موندم.. بعد از یه صدای فین "صدای پروین خانم و شنیدم که خیلی اروم و گرفته گفت : الو؟؟ دلیار جان توئی؟؟

-اره پروین خانم !خوبین؟؟صداتون خیلی ضعیفه.. الو؟؟پروین خانم؟؟

یه صدای ضعیف و نا مفهوم و بعد تلفن قطع شد! از ترس و نگرانی دست و پاهام یخ زده بود! همونجا کنار تلفن رو زمین نشستم و نگاه بی هدفم رو به چهره تک تک افراد دوختم و با صدای ضعیفی گفتم: چرا همه چی قاطی پاتی شده؟؟ یعنی چه خبره؟؟

بچه ها هر کدام نظری می دادند و سعی در ارام کردنم و بی تفاوت جلوه دادن موضوع داشتن که تلفن زنگ خورد! سریع نیم خیز شدم و به تلفن چنگ انداختم : بله؟؟

(بعد از لحظه ای مکث که واسه من یک ساعت بود ) صدایی جدی و مطمئن : سلام.. خوبی؟؟

با شک گفتم : سلام .. !

-سپهرم..

+اهان ! خوبی؟؟ اونجا چه خبره؟؟ عمو کیومرث کجاست؟؟ چرا هر چی زنگ می زدم کسی جواب نمی داد؟؟

-چه خبره؟؟ اروم.. دونه دونه بپرس.. هیچی! همه خوبن.. کاری پیش اومده بود مجبور شد بمونه.. زنگ زدم بگم الان..

پریدم وسط حرفش : چه کاری؟؟

-یه کار اِداری....میگم الان ع ..

+کار اداری؟؟روز جمعه؟؟ الان عمو کجاست؟؟

-می زاری حرفمو بزنم؟؟الان خونه نیست...میگم عباس اقا و یکی دیگه رو فرستادم برای برگردوند نتون!! تا یکی دو ساعت دیگه می رسن.. خواستم بگم اماده باشید.. .. راستی.. توام بیا اینجا.. خونه نرو..

+چرا؟؟

-چی چرا؟؟

+چرا بیام اونجا ..خب میرم خونه خودمون دیگه..شاید مامانم اینا زنگ بزنن!نگران میشن.. اخه هر چی زنگ می زنم کسی جواب نمیده.. عمو ازشون خبری نداره؟؟

-.... ..

+الو؟؟قطع شد؟؟

-نه! نمی دونم.. من خبری ندارم..! پس منتظریم..

+میگم میرم خونه ی خودمون " تو میگی منتظریم؟؟!!

-با من بحث نکن ..میگم باید بیای اینجا..

+بایدی در کار نیست.. میرم خونمون!عمو اومد بگو بهم یه زنگ بزنه.. اصلا شب منتظرشم!

-تو چرا متوجه نیستی..میگم..

+صدای چی بود؟؟

(مکث و یه نفس عمیق) : صداي چي؟؟ چی میگی؟؟

به تندی با صدای بلند گفتم : صدای گریه اومد!! پروین خانمه؟؟ من و نپیچون.. تو رو خدا راستشو بگو!!

-چه گیری داده ها.. ای بابا.. هیچی!حال کیانوش زیاد خوب نیست.. واسه همین میگم بیا اینجا دیگه! منتظرم.. خداحافظ .

و گوشی را گذاشت!

با حرص گوشی و رو دستگاه کوبوندم و داد زدم : بیشعور! حرفشو می زنه قطع می کنه.. آدم نیست که!!

و سرم و به مبل تکیه دادم و های های گریه کردم!!! دست خودم نبود... . دلم شور مي زد..

بچه ها همه دورم جمع شدند و هر کدام دلداری ام می دادند!! نیره خانم سریع لیوانی اب قند به دستم دادو گفت : اخه مادر چیزی نشده که!! چرا اینقدر خودتو نگران میکنی؟؟ ایشالا که چیزی نیست.. به دلت بد راه نده..

سمانه : تو اینقدر گنجشک دل بودی و ما خبر نداشتیم؟؟

بهناز : حالا واسه پسر عموت اینطور اشک میریزی؟؟ خب بابا میگفتی خود تو رو به عموت پیشنهاد بدیم.. !! اینکه دیگه گریه نداره!!

تارا : بابا این پسر ها رو می شناسی که!! پهلوون پنبه ن !! با یه سرماخوردگی رو به قبله میشن!!

سریع اضافه کرد: البته دور از جونش!!

الناز: حالا پاشید وسایل هامونو جمع کنیم زود بریم ببینیم چه خبره ؟؟!! پاشید..

و هرکدام پشت سر دیگری از جای بلند شدند به سمت اتاق ها رفتن!!

در طول راه هر چه از عباس اقا پرسیدم اظهار بی اطلاعی کرد و گفت از دیروز از عمو و کیانوش خبری ندارد!! دم در خونه ی عموتندی از ماشین پیاده شدم و با تشکر و خداحافظی هول هولکی از عباس اقا به سمت ایفون دویدم! کوله ام را روی دوشم جا به جا کردم و منتظر ماندم!!

در باز شد و به ساختمون خیره شدم! اکثر چراغ ها خاموش و فقط چراغ هال روشن بود ! سرم و بلند کردم و به اسمون نگاهي انداختم .... ابری و غبار گرفته بود.. دلم گرفت !! یه حس بدی به دلم چنگ مي انداخت .... نفسم سنگینی می کرد!! در ساختمون باز شد پروین خانم بالای پله ها ایستاد! با دیدنش به خودم اومدم و تندی حیاط و پله ها را دویدم!! نفس نفس زنان جلوش ایستادم . روشو ازم برگردوند و همانطور که جلو جلو می رفت با صدایی گرفته گفت : بیا تو مادر.. اونجا چرا وایستادی؟؟ خسته نباشی.. بیا تو..

اروم صداش زدم:پروین خانم؟؟

به طرفم بر نگشت . ولی صدای فین فین کردنش و لرزش شانه هایش را دیدم! دستشو گرفتم و به طرف خودم برگرداندم.. چشمم روی چشمان سرخ و پف کرده ی اشکی اش ماسید! لرزش لبانش را که از بغض بود و می دیدم.. با صدایی که می لرزید پرسیدم : چی شده؟؟ تورا خدا راستشو بگید.. من دارم سکته می کنم..

تند تند با لبه روسری اشکانش را پاک کرد و گفت : نه قربونت برم.. خودتو نگران نکن.. حال کیانوش جان یه ذره خوب نبود که بردنش دکتر..

همانطور که به سمت مبل می رفت ادامه داد: فکر کنم سینه پهلو کرده.. چیزی نیست!! الانا دیگه پیداشون میشه.. من یکم دلم گرفته بود..غروب جمعه ای تلویزیون هم یه فیلم گذاشت غم عالم ریخت تو دلم!!

و باز با لبه ی روسری اشکانش را پاک کرد..

همانطور بی صدا کنارش نشستم ! به نظرم یه چیزی این وسط سر جای خود نبود!! بعد از چند دقیقه سکوت گفتم: من یه زنگ به بابا بزنم! از ظهر خبری ازشون نیست .. فکر کنم خط ها خرابه.. اونا هم که منو فراموش کردن!!

تا اومدم نیم خیز شم پروین خانم دستمو گرفتم و با نگرانی به چهره ام زل زد! چشمانش داشت پر از اشک می شد که منو در اغوشش گرفت و همانطور که به سرم بوسه می زد با هق هق گفت : الهی برای تو بمیرم.. و های های گریه کرد!

الهی برای من بمیرد؟؟؟؟ با تعجب سرم را از شانه اش بلند کردم و با تعجب گفتم:پروین خانم .. ؟؟! برای من.. ؟! چی شده؟؟

بدون اینکه جوابی به من بده سرشو به طرفین تکان می داد و گریه می کرد!! قلبم تند تند می زد.. دست و پام یخ زده بود! سرم گیج می رفت.. فقط صدای ایفون و می شنیدم و پروین خانم که میرفت تا در را باز کنه!

دل و روده ام پیچ می خورد..نفسم سنگینی می کرد.. دلم گواه بد می داد! در باز شد و عمو کیومرث در چارچوب در ظاهر شد !

دیگر از ان روز هیچ چیز به روشنی یادم نیست ! عمو کیومرث داخل شد و پشت سر او کیانوش و سپهر ! عمو به کنارم امد و من و در اغوش گرفت.. گریه می کرد و چیزهایی می گفت که من درک نمی کردم ! پروین خانم لبه ی روسریش را جلوی صورت گرفته بود و پاندول وار خود را تکان می داد و هق هق می کرد.. کیانوش چشمانش قرمز بود و با بغض و نگرانی به من خیره بود .سپهر روی مبل نشسته بود و پاهای بلندش را بر روی میزانداخته و سرش را به دستش تکیه و به نقطه ی نا معلومی خیره بود... . بغضی گلویم را گرفته بود اما اشکی از چشمام نمی آمد.. نمی دونم چقدر گذ شت که عمه نسرین را دیدم که جلوی در نشسته بود بر صورتش چنگ می انداخت.. کسی تکانم می دادو ازم می خواست که گریه کنم.. !! گریه کنم؟؟ برای چی..؟؟

مدام چهره ی مامان و بابا جلوی چشمانم بود.. دست تکان داد مهراد موقع رفتن.. توصیه و نگرانی های مامان..

خدایا.. این چه مصیبتی بود که بر سرم آمد؟؟ تمام ان مدت مثل تکه چوبی نشسته و به اطراف زل زده بودم! ذهنم خالی بود.. مدام صدايم می زدند و ازم می خواستند که گریه کنم.. کسی اب رویم پاشید.. اما من انگار با چشمان باز خوابم برده بود!! اقای دکتر(شوهر عمه ناهید) را دیدم که با سرنگی در دست به من نزدیک شد.. سوزشی در دستم حس کردم و دیگر هیچ!!

----------------------------------------------------------------------

گیج و منگ در کنار دیگران ایستاده بودم و به جمعیتی که لا الله اله لاه گویان نزدیک می شدند چشم دوختم.. خاله مژگان خودش را داخل قبر انداخته بودو اجازه نمی داد خواهرش را دفن کنند!! عمه ها بر سرو صورت خود می زدند.. عمو کیومرث در گوشه ای در غم دومین برادر خود اشک می ریخت..کیانوش بالا سر مهراد ایستاده بودو برای کسی که مثل برادرش بود گریه می کرد.. مادر جون بعد از شنیدن خبر در بیمارستان بستری بود.. عده ای در شوک و ناباوری دور ایستاده بودند و نظاره گر مي كردند!!

و من!! که هیچ درکی از اطراف نداشتم..!!فقط هر لحظه کسی به من نزدیک میشد و الفاظی مثل: غم اخرت باشه .. تسلیت میگم! .. بقای عمر شما باشه .. !.. حیف بود.. و..تکرار می کردند!!

با صدای خاله مژگان که می خواست روی خواهرش را باز کنند تا برای اخرین بار وداع کند به خود اومدم! برای اخرین بار ؟؟ یعنی دیگر نمی ديدمشون؟؟ کجا می خواستنن برن؟؟ بدون مـــــن .. ؟؟ مامان؟؟ بابا؟؟ شما که اینقدر بی رحم نبودید.. حالا من بدون شما چه کنم؟؟ کیو دارم؟؟ مامان.. مامان تورو خدا.. مهراد پاشو.. و سعی کردم بین جمعیت راهی باز کنم تا من هم برای اخرین بار ببینمشون..

و دستانی بودند که بازومو می کشیدند تا جلومو بگیرند.. بی توجه به انها سعی می کردم از بین افراد رد شم که دستی محکم از پشت من و گرفت ! برگشتم و دیدم پژمان با ظاهری ژولیده محکم بازومو گرفته و منو به عقب می کشه.. در این چند ساعت برای اولین بار به حرف اومدم ! اشکام نا خوداگاه بر روی گونه هام جاری شد: پژمان تو رو خدا.. ولم کن ! پسر عمه فقط یه لحظه... تو رو خدا.. می خوام ببینمشون.. فقط یه لحظه.. و خودمو خم کردم و سعی کردم بازومو از دستش جدا کنم . سعی کردم راهی به جلو باز کنم.. : میگم ولم کن.. بزار ببینمشون!

سپس داد زدم : مگه کری؟؟ میگم ولم کن.. مامااان.. احمق.. دستتو بکش! ولم کن.. می خوام ببینمشون.. و به سختی و با گریه خودمو به نزدیکی قبر رسوندم.. صداها بالا رفت: نزارید ببینه.. طاقت نمی یاره.. قابل شناسایی نیستن..!! در لحظه ای که خودمو خم کردم تا ببینمشون سینه ای جلوی روم قرار گرفت و دستی که چونمو گرفت و به زور می خواست رومو به جهت مخالف برگردونه..

داد زدم : نکن روانی.. ولم کن! بزار ببینمشون.. برای اخرین بار .. تو روخدا.. و صدای فریادم تو هق هقم گم شد.. و دستی که سرم را به سینه اش تکیه داد. در حالی که تقلا می کردم تا بتوانم ببینم " صدای گریه زاری و همهمه بالا گرفت و دستی که جلوی چشمانم را گرفت تا چیزی نبینم.. و مشت های من بود که بدن فرد سیاه پوش می خورد و او همانطور بی حر کت ایستاده بود..

-------------------------------------------------------------------------------

چشمانم را که باز کردم تاریکی مطلق بود ! گیج به تاریکی زل زدم و اطراف را کاویدم! سرم سنگین بود.. گلوم می سوخت.. تنم کوفته بود.. چند دقیقه ای طول کشید تا چشمم به تاریکی عادت کنه.. با رخوت از رو تخت بلند شدم به سمت در رفتم ! در را قفل کردم و کلید را در تاریکی بر روی فرش پرت کردم! همانجا پشت در چمباته زدم و به فضای رو به روم خیره شدم!! دلم برای خانواده ام تنگ شده بود.. فکر اینکه دیگر نیستند عذابم میداد.. خودم را لعنت می کردم که چرا صبح که تماس گرفته بودند بیدار نبودم تا صدایشان را بشنوم. . . روی زمین به حالت سجده افتادم و باز گریه سر دادم..

سرم را که چرخاندم گردن و بدنم تیر کشید! اخی گفتم و سعی کردم بنشينم.. .. دیشب همانطور روی زمین خوابم برده بود.. یکی پی در پی به در می زد و اسمم را صدا می زد! بی توجه خودم را به تخت رساندم و خودم را روی ان رها کردم !! دستگیره ی در به شدت بالا و پایین شد.. غلتی زدم و پشت به در دراز کشیدم!! دلم برای خانوادم تنگ بود.. قرار ما فقط 4روز دوری بود.. نه بیشتر..!

امروز باید بیان.. اره!امروز میرسند.. میان! حتما ميان.. منتظر می مونم... اونا منو تنها نمی زارن. . !! و با این فکر لبخندی زدم و بالش و از زیر سر کشیدم روی گوشهایم گذاشتم تا صدای تقه هایی که به در میزدند اذیتم نکنه !!

-----------------------------------------------------------------------------

میونه خواب و بیداری بودم ... معده ام می سوخت.. نزدیک 24 ساعت بود که چیزی نخورده بودم. اما میلی به غذا نداشتم! با شنیدن صدایی مثل برق گرفته ها سر جایم نشستم! دوباره خوب گوش دادم.. خودش بود! داشت صدایم میزد و قربان صدقه ام می رفت.. می خواست که در و باز کنم!! پشت در ایستادم و گوشم را به در چسباندم.. هنوز داشت صدایم می کرد.. دستم و به طرف دستگیره در بردم و در و کشیدم! اما باز نشد.. دوباره کشیدم .. باز نشد! با بغض گفتم : باز نمیشه..

-عزیز دلم!قربون اون صدای قشنگت.. الهی من بمیرم و نبینم تو اینجوری هستی! چرا عزیزم؟؟ در و باز کن مادر..

همانطور با بغض ادامه دادم : مادر جووون .. ! نمی دونم کلید کجاست.. نمی دونم کجا پرتش کردم.. مادر جوون! و شروع به گریه کردن!

-جون دلم!گریه نکن عزیزکم.. خوب نگاه کن.. حتما کلید همون طرفاست! به سختی کلید و پیدا کردمو در و باز کردم و خودم را در اغوشش انداختم ! محکم بغلم کرد و مرا به خودش فشرد و گریه سر داد! همانطور که در بغلش بودم میون گریه گفتم: دیدی مادر جون؟؟ دیدی چی شد؟؟ دیدی چطور تنها شدم؟؟ دیدی بدبخت شدم؟؟

و سرم را به شانه اش تکیه دادم! او همانطور که گریه می کرد بر سرم دست کشید و گفت : گریه نکن قشنگم.. گریه نکن قربونت برم! خدا نکنه بدبخت بشی.. تا خدا هست تنها نیستی که.. !

پاشو عزیزم.. پاشو صورتتو یه اب بزن! از دیروز که تو رو اینطور دیدم نصفه جون شدم.. پاشو مادر.. خانواده تم راضی نیستن تو اینطور باشی! پاشو دخترم.. ..

به چشمان روشنش خیره شدم! ارامشی عمیقي را به ادم تزریق می کرد! نگاهش عین مامان بود..همان لبخند.. همان نگرانی در نگاه.. دوباره بغل کردمش و به اغوشش پناه بردم!

به اصرار مادر جون چند قاشقی غذا خوردم ! خاله مژگان و دخترش بیتا مدام دورو برم می گشتند و سعی در دلداری دادنم داشتند!

عمه ناهید کنارم نشسته بود و هر چند دقیقه من و در اغوش می گرفت و به خود می چسباند و گریه سر می داد و با ادا اشاره دیگران که از او مي خواستند تاجلوی من رعایت کند " ساکت می شد ! ساکت گوشه ای نشسته بودم و گیج به رفت و امد ها نگاه می کردم .. گویا مراسمی در پیش داشتند ! پاشدم و خودم را به اتاق رساندم . روی تخت دراز کشید و در افکارم غرق بودم که در باز شد و احمد اقا وارد شد! لبخندی به رویم زد و لیوانی اب به همراه یک قرص به طرفم گرفت ! همانطور نگاهش کردم که گفت : بگیر دخترم.. یه ارامبخش ساده ست ! کمی ارومت می کنه.. با پوزخند قرص را از دستش گرفتم و به این فکر کردم که هیچ چیز نمی تواند اتش درونم را التیام بخشد ! قرص را به دهان انداختم و اب را لاجرعه سر کشیدم.. خود م و رو تخت رها کردم و چشمامو بستم تا جلوی اشکام و بگیرم.. صدای بسته شدن در امد..

------------------------------------------------------------------------------

صدای قران می یومد.. صدای گریه.. بوی حلوا.. بوی دود.. صدای جیغ! هر چه کردم نتوانستم چشمانم را باز کنم ! مقاومت نکردم و خودم و دوباره به دست خواب سپردم !

با صدای جیک جیکی چشمانم و باز کردم.. نور چشمام و زد !! پلك هامو و چند بار باز و بسته کردم تا بتونم ببینم! گنجشکی بود که پشت شیشه نشسته بود و سرو صدا می کرد! بدنم کوفته بود.. چشمام می سوخت.. به سختي بلند شدم و از اتاق خارج شدم ! همه جا سکوت بود.. نگاهی به اطراف انداختم .. حتی نمی دونستم چه ساعتی از روزه !! یا حتی امروز چه روزیه؟؟

به سمت دستشویی رفتم و خودم و تو اینه روشویی برانداز کردم ! چشمانم دو کاسه خون بود! موهايم اشفته دور صورتم ریخته بود! رنگم پریده بود ! تیشرت سرمعه ای تنم بود با شلوار جین که تو این 4-5 روز تعویضش نکرده بودم! دلم برای خودم سوخت.. اینکه اینقدر تنها و بیچاره شده بودم..

شیر آب و باز کردم و چند مشت آب به صورتم پاشیدم.. خم شدم و از کمد زیر روشویی مسواکي و که مخصوص خونه عمو بود برداشتم و مشغول مسواک زدن شدم.. دوباره به تصویرم تو آینه خیره شدم !! دیدی چه بدبخت شدی؟؟ حالا هر کی از راه برسه برات دل می سوزونه.. خم شدم و دهنمو قرقره کردم.. یه بار..دو بار.. سه بار..

دوباره چند مشت آب به صورتم پاشیدم..جلوی موهام خیس شده بود اَزش آب می چکید.. .. یه صدایی تو مغزم بود.. یکی داشت باهام حرف می زد. یکی داشت صدام می زد.... صدا راحتم نمی زاشت.. یکسر باهام حرف می زد : احمق ! تقصیر خودته.. حقته.. خود کرده را تدبیر نیست.. خوش گذرانی تو به خونوادت ترجیح دادی! حقته.. بکش ! الان اونا همه با همند؛ تو اینجا تنها.. اگه باهاشون می رفتی الان تو هم باهاشون بودی.. چرا نیومدن سراغت؟؟ مگه قرارتون 4 روز نبود؟؟ هه .. ! حقته.. هر بلایی سرت بیاد حقته.. حقته... حقــــــته احمق!!!

بلند داد زدم : اره.. حقمه.. حقمه.. تقصیر خودمه!! !!

و با مشت محكم به آینه روشویی که نصف دیوار را گرفته بود ضربه زدم! صدای رعب انگیز شکستن آینه با صدای داد و گریه ی من تو سکوت خونه پیچید !! لحظه ای نشد که عمه نسرین و سحر خواب آلود در چارچوب در ظاهر شدند و با دیدن دست خونیم و اینه ی خرد شده جیغی از ترس و وحشت کشیدند...

عمه نسرین جیغ می زدو دیگران را صدا می زد.. . : کیو؟؟ کیومرث ؟.. خاک بر سرم ! پژمان؟؟کیانوش؟؟ .. اخه این چه کاری بود كه كردي عمه؟؟

خاله مژگان با دیدنم قلبش را گرفت و همانجا وسط راه روی زمین نشست.. ساناز دور ایستاده بود و گریه می کرد.. .. عمو با دیدنم لحظه ای مات ایستاد ! پژمان اولین نفری بود که دوید داخل و گفت : این چه کاری بود دیوانه..

تکه ای از آینه را برداشتم و همانجا روی بقیه خورده شیشه ها نشستم که باعث شد عمه اینا جمیعا جیغ دیگری بکشند !

-اره!من دیوونم..چی کار به کار یه دیوونه داری؟؟بیای نزدیک خودمو می کشم ! راحتم بزار..

و با داد ادامه دادم: راحتم بزارید.. می خوام بمیرم..

دست راستم چندین زخم عمیق برداشته و همانطور ازش خون می رفت !!كف پاهايم زخم شده و ذوق ذوق می کرد! پژمان بار دیگر قدمی به جلو برداشت . داد زدم: کری مگه ؟ میگم راحتم بزار..

تیکه شیشه را بیشتر در دست فشردم که باعث شد ردی از خون از دست چپم سرازیر شود.. پژمان بار دیگر خواست حرکتی کنه که صدایی جدی و محکم اونو متوقف کرد : نمی شنوی مگه؟؟ بیا بیرون..

و ارومتر ادامه داد: مگه حالش و نمی بینی؟؟

چشمانم چرخید و روی جفت چشم سیاه که با اخم روش و از پژمان گرفت و به من زل زد " متوقف شد! سپهر بود.. لحظه ای از اخمش ترسیدم... مثل باباها که بچه هاشون کار خطایی انجام می دهند نگاهم می کرد..

زیر لب زمزمه کردم : می خوام بمیرم. ! و قطره اشکی از چشمانم پایین چکید.. از خودم بدم امد.. اگه قصد خودکشی داشتم دیگر چرا معرکه گرفته بودم ! جراحت دست راستم عمیق بودو کف دستشویی پر از خون.. در یک لحظه دست چپم را بلند کردم و تیزی شیشه را بر محل تقریبی رگ اصلی گذاشتم و تا امدم فشار بدم عمو و سپهر و دیدم که به طرفم دویدند..دیگر دیر شده بود و من فرصت را از دست داده بودم.... عمو از پشت بازوهايم را محکم گرفت و از زمین بلندم کرد ! سپهر مقابلم ایستاد و هر یک از دستانم را محکم گرفته بود تا هیچ حرکت اضافه ای نکنم.. عمو مدام با فریاد ازم می خواست که شیشه را رها کنم و سپهر چنان به مچ دستم فشار میاورد تا شیشه را ول کنم که حس کردم صدای جابه جایی استخوانم را شنیدم.

به زور و کشان کشان من و سوار ماشین کردن.. عمو و بیتا در دوطرفم نشستن! سپهر پشت فرمون نشست و سریع حرکت کرد..

بیتا دست راستم را داخل یک پلاستیک انداخت تا خون ریزی دستم پخش نشود.. عمو فقط با چشمان اشکیش نگاهم کرد و گفت : دختره ی احمق! و همانطور که گریه می کردم سرم را در اغوش گرفت.. ولی من فقط در فکر فرصت از دست رفته بودم..

--------------------------------------------------------------

با نوازش موهایم چشمانم را گشودم .. پژمان بود! با اخم سرم را از زیر دستش کنار کشیدم و گفتم: برو بیرون.. راحتم بزارو چشمام و بستم..

از اتاق خارج شد و در را بست ! از پنجره ی اتاق که رو به راهرو بود عمو کیومرث را دیدم که به دیوار تکیه داده بود داشت با بغل دستیش صحبت می کرد! به چهره اش دقیق شدم.. موهای طوسی "سفیدش ! ته ریش چند روزه اش!چشمان مهربانش ! قد بلندش.. هیکل پرش ! همه مرا یاد بابا می انداخت.. اخ که چقدر هر دویشان را دوست دارم.. !

نگاهم را به فرد کناری اش دوختم ! سپهر بود که به دیوار تکیه داده بود و نگاهش به زمین بود و هرازچند گاهی سری به نشانه تایید تکان می داد! یک گرمکن مشکی که کنارش خط سفید داشت پایش بودبا یک تیشرت سفید که لکه های خون رویش مشخص بود!! موهای کوتاه براق مشکییش بر خلاف همیشه که ژل زده و اراسته بود"به طور نامرتب پخش بود.. ته ریش چند روزه ای روی صورتش نمایان بود که جذابیتی خاص به چهره اش می داد! در دل پوزخندی زدمو گفتم: جای یاسمن خالی.. ! پیش خودم فکر کردم حتما خوشحال و راضیه از مصیبتی که به سرمون اومده!انتقامش از خانواده ی ما گرفته شد!! حتما نتیجه آه هاي او بوده.. ! با کلافگی چرخیدم و پشت به پنجره دراز کشیدم ..

دقایقی نگذشت که بیتا و عمو وارد اتاق شدن ! بیتا کنارم ایستادو دست باند پیچی شده ام را در دستش گرفت و نوازش کرد! عمو بالا سرم ایستادو نگاهش را به من دوخت !! و من با لجبازی تمام نگاهم را به دیوار مقابل دوختم..

چرا درکم نمی کردند؟؟ چرا راحتم نمی گذاشتند؟؟ چرا متوجه نبودن که زندگی برایم تموم شده س و دیگر میلی به ادامه ي راه ندارم! من زندگیم را باخته بودم... .چطور می توانستم بدون خانواده ام زندگی کنم؟؟ سعی کردم با نفسی عمیق جلوی ریزش اشکام و بگیرم..

عمو همانطور که مستقیم نگاهم می کرد گفت : هیچ فکر نمی کردم اینقدر احمق و ضعیف باشی.. اصلا ازت انتظار نداشتم!! این چه بازییه تو این چند روز راه انداختی؟؟ می دونم....ناراحتی!! دلت داره اتیش میگیره.. ترسیدی! یا حتی شاید پشیمونی! ولی مصلحت خدا رو هم باید در نظر گرفت!! فکر می کنی واسه من راحته که شاهد از دست رفتن دومین برادرم باشم؟؟ یا مادرت که برام خواهر بود؟؟ مادر جون و می بینی؟؟ از یه طرف غم اونا.. ..از یه طرفم رفتار های تو داره اونو عذاب میده! حداقل به فکر اون پیر زن باش!! با خوکشی و خودزنی و غذا نخوردن که چیزی تغییر نمی کنه!! می کنه؟؟!

و چشم به من دوخت.. ..

وقتی دید جوابی از من دریافت نمی کنه سری به تاسف تکان داد و از اتاق خارج شد! پژمان امد و از ساکی که دستش بود مانتو ام را خارج کرد و به دست بیتا داد! سپس سرش و پایین انداخت و از اتاق خارج شد.. بیتا کمکم کرد مانتوام را بپوشم و از تخت پایین بیام! در سکوت کامل باهاش همکاری کردم .. عمو کیومرث با کیسه ای دارو در دست دم اتاق ایستاده بود . یکی از پاهایم که خورده شیشه داخلش رفته بود درد می کرد و باعث بود کند تر حرکت کنم! با کمک بیتا و عمو به ماشین رسیدم!! پژمان پشت فرمان نشسته بود و با نگرانی و دلسوزی نگاهم می کرد!! نگاه بی هدف و سرگردانم و دور چرخاندم که ناگهان بیتا گفت : آقا سپهر رفت خونه!! خیلی خسته بود ! لباسشم که همه خونی شده بود.. بنده خدا این چند روز خیلی زحمت کشید!!دیشبم که تا دیروقت بیدار بود و به ما تو جمع کردن وسایل کمک میکرد.. ارومتر ادامه داد: صبحم که اونطوری بیدار شد!! سپس با لبخندی ادامه داد: پژمان خان هم زحمت کشید مانتو تو از خونه اورد.. ما که اینقدر هول بودیم اصلا فکر مانتوی تو نبودیم! و دوباره لبخندی زد.. بی توجه رویم را برگرداندم و سرم را به شیشه تکیه دادم . چشمانم و بستم و فکر کردم: به من چه که کی کجا رفت و چی کار کرد....

همه دورم جمع شده و هر کدام نظری می دادند ! مادر جون اصرار داشت که حتما همین الان باید به حمام بروم! و مشکل دستای بخیه خورده و باند پیچی ام بود که به گفته ی دکتر چند روزی نباید آب می خورد! هر کس نظری می داد و بعضی سعی داشتن مادر جون و منصرف کنند .. و من در سکوت به زمین خیره مانده بودم و منتظر اعلام نتیجه!

برایم فرقی نداشت می خواهند چه کنند .. فقط می خواستم هر چه زودتر من و به حال خودم بگذارند ! عاقبت دو کیسه فریزر بزرگ آوردند و دستانم را داخل آن انداختند!مادر جون و پروین خانم به اصرار همراهم شدند و به داخل حمام امدند تا کمک حالم باشند! ولی من ترس را وضوحا در چشمانشان می دیدم که می ترسیدند باز فکری به سرم بزنه!عاقبت در سکوت کامل با آنها همکاری کردم!

بعد از حمام" خاله مژگان سینی غذا را به اتاقم آورد و باز به اصرار مادرجون "و قاشق های سر پری که عمه نسرین به طرفم می گرفت "اجبارا " کمی غذا خوردم! بعد از ناهار بود که کم کم از اطرافم پراکنده شدند و دورم را خلوت کردند! بیتا قرص های تجویز شده دکتر را با لیوانی اب به دستم داد.. چند دقیقه ای نگذشت که چشمانم سنگین شد و باز به عالم بی خبری رفتم!

--------------------------------------------------------------------------

بر خلاف انتظار دیگران هر چه می گذشت حال روحی و جسمی ام رو به وخامت می گذاشت! لاغر و رنگ پریده شده بودم! شب ها در خواب گریه می کردم .. در بیداری ناخن هایم را می جویدم.. به ندرت کلمه ای صحبت می کردم .. و با تمام جلسات مشاوره ای که هفته ای دو بار مرتبا می رفتم بهبودی در وضعیتم پیدا نبود!

عاقبت " یکی از روزهایی که از مشاوره امده و در تنهایی در اتاق " روی تخت دمر دراز کشیده بودم متوجه سرو صداهایی از پایین شدم!! باز صدای همهمه و گریه می امد!! برایم مهم نبود!! سعی کردم باز با مرور خاطراتم خودم را سرگرم کنم که صدای بلند عمو را شنیدم : غلط کرده!! چرت گفته.. مگه اینکه من مُرده باشم بزارم ببرنش! اصلا می بریمش یه دکتر دیگه! دکتر خوب که قحط نیست..

و صدای کیانوش که سعی می کرد با ارامش موضوع را تفهیم کند : خواهش می کنم منطقی فکر کنید.. این به نفعه خودشه! می بینید که.. تو این مدت وضعش هیچ تغییری نکرده ..

عمو وسط حرفش پرید و گفت : آره! تغییری نکرده چون دکترش دکتر نیست .. چون کارش و بلد نیست ..

کیانوش : این حرفو نزنید .. دکتر تدین یکی از بهترین روانپزشک هاست.. خودتونم می دونید ! خواهش می کنم احساسی فکر نکنید..

این طوری تحت نظره و خودشم ارامش بیشتری داره!! فقط واسه یه مدته.. حالش که بهتر شد دوباره بر میگرده خونه!

.. سکـــــــــوت ..

احمد اقا : کیو ! حالا بیا فردا بریم حضوری یه بار دیگه با دکترش صحبت کنیم ! ما مسئولیت داریم .. باید تصمیمی رو بگیریم که به نفعش باشه..

مادر جون با گریه ميان حرف آمد و گفت : کاش می مُردم و این روزا رو نمی دیدم ..

و سکوتی که جمع را احاطه کرده بود!

-----------------------------------------------------------------

نمی دونم چند روز گذشته بود ! از صبح همه با چشمان اشک آلود و دلسوزی نگاهم می کردند ! رو تخت نشسته و به عمه ناهید و پروین خانم که ساک کوچکی را جلوی در کمد گذاشته و درون آن را با لباس و وسایلم پر می کردند نگاه می کردم! ساناز شلوار جین طوسی ام با مانتو ی مشکی و شال مشکی را به دستم داد. بدون هیچ پرسشی بلند شدم و لباسم را تعویض کردم. رومو که برگرداندم دیدم همه در چارچوب در جمع شدند و نگاهم می کنند! عمه نسرین .. احمد اقا .... یاسمن .. سحر..پژمان.. کیانوش ! با کلافگی رومو برگردوندم و پشت به انها روی تخت نشستم! باز دلم خواب می خواست! قرص های روی میز به من چشمک میزدند تا چندتایی از انها را بالا بیاندازم و در عالم بی خبری غرق شوم!!

عمو کیومرث پچ پچ کنان چیزی گفت که من متوجه نشدم!! لحظه ای بعد عمو رو به روم ایستاد و دستش را به طرفم دراز کرد : پاشو دخترم..

بدون انکه دستش و بگیرم بلند شدم و مقابلش ایستادم! نگاهش کردم.. به صورت اصلاح نکرده اش.. چشمان کلافه و نگرانش.. پیراهن تیره ای که به تن داشت! دستش را پشتم گذاشت و به طرف در هولم داد! پله ها را پایین امدم .. همه دورم را گرفتند! اول از همه مادرجون مرا به اغوش گرفت و همانطور که گریه می کرد چندین بار صورتمو بوسید . کنار گوشم گفت : ببخش من و مادر که نمی تونم باهات بیام.. من امروز بر میگردم خونه ی خودم! این قلبم دیگه اجازه نمیده تو این شهر بمونم

و هق هق کنان ادامه داد : چطور بمونم و جای خالی شما ها رو ببینم؟؟ و دوباره من و در اغوش گرفت ! بوی عطر میداد.. بوی گلاب! یه حس خنک ..

عمه ناهید من و که مثل یک چوب ایستاده بودم و بغل کرد و گریه کنان مرا با خودش پاندول وار تکان داد !! دیگر حوصلم داشت سر می رفت.. بعد از عمه نسرین "احمد اقا پدرانه سرم را در اغوش گرفت و بوسید و گفت که به دیدنم خواهد امد ! ساناز و سحر و یاسمن هر کدام جلو امده و صورتم را بوسیدند!پژمان دستش را جلو اورد و دست مرا بلند کرد و در دستانش گذاشت و لبخندی زد! پروین خانم تند تند یاداور می شد که هر چه احتیاج داشتم زنگ بزنم و به او بگم!

عمو دستم را گرفت و با نگاهی به جمع گفت بریم .. !

پژمان به حرف اومد: من می رسونمتون..

کیومرث: زحمت نکش دایی.. سپهر اومده! بیرون منتظره .... اونجا هم که اصلا نیازی به همراه نیست! گفتن هر چه دورش خلوت تر باشه بهتره..

پژمان دیگر حرفی نزد و گوشه ای ایستاد! سوار ماشین شدم . عمو هم در صندلی جلو نشست و یهو گفت : یه لحظه صبر کن ! یه چیز یادم رفت .. و بلافاصله دوباره پیاده شد!

همانطور صاف نشستم و به بیرون از شیشه زل زدم.. سرم سنگین بود و درد می کرد.. بوی عطری به مشامم می رسید که کلافه ام کرده بود ! این عطر برایم اشنا بود.. تمام فضای ماشین را پر کرده بود .. آه! این عطر را مهراد همیشه استفاده می کرد.. با یاداوری مهراد و اینکه الان چقدر ازم دوره بغض گلویم را گرفت و چشمانم رفت تا لبریز شوند ..

- نگفتم سلام چون می دونستم جواب نمیدی .. !

با صدایش تکانی خوردم و به خودم اومدم! نگاهم ناخوداگاه چرخید و بر رویش متوقف شد! پیراهن راه راه سفید و مشکی پوشیده بود.. زانوانش که کنار فرمون بودن نشان میداد که شلوار جین مشکی نیز به پا دارد ! اصلاح کرده بود و موهای تازه ژل خورده اش را به سمت بالا شانه زده بود.. عینک افتابی اي که به چشمانش زده بود اعصابم را خورد می کرد ..

بدون انکه جوابی بدم سرم را چرخاندم و باز بی هدف به بیرون زل زدم.. تازه دلیل رژ پررنگی که یاسمن بر لبانش زده بود برایم روشن شد! پس قرار بود یار را ببیند ..

عمو برگشت و بر سرجایش جای گرفت و گفت : بریم ..

------------------------------------------------------------------------

با کمک پرستاری که سعی می کرد خیلی خوش برخورد و مهربان به نظر بیاد لباسام و عوض کردم و لباس ابی سفید ی که به دستم داد و تنم کردم!

پرستار : چه موهای قشنگی داری! اجازه میدی ببافمشون؟؟ اینطوری فکر کنم خودتم راحت تری !

و منتظر جواب به صورتم زل زد !

همانطور سر به زیر نشستم و به انگشتانم زل زدم! وقتی که از جواب دادن من نا امید شد دوباره لبخندی بر لب انداخت و گفت : پس با اجازه !!

و مشغول بافت موهایم شد.. موهایم را دودسته کرد و هر کدام را در طرفی از صورتم بافت!جلوی موهایم که کوتاه بلند بودن روی صورتم پخش بود .. . پس از اتمام کارش بلافاصله روی تخت دراز کشیدم و پتو و رو سرم کشیدم !

-خسته شدی؟؟ باشه عزیزم.. میرم تا استراحت کنی! پس تا ظهر .. .. و صدای بسته شدن در!

دقایقی نگذشته بود که در دوباره باز شد..همانطور بی حرکت زیر پتو ماندم .. ناگهان دستی پتو و از روم کنار زد .. دیر شده بود و عمو چشمان بازم را دید .. با دیدنم در ان وضعیت خنده ی پر رنگی کرد و دستی به موهایم کشید .. پس از لحظه ای خم شد و موهایم را بوسید و با بغض اروم گفت : من و ببخش عمو! مجبور بودم.. اینطوری برای خودت بهتره.. هر روز بهت سر می زنم !!

بار دیگر صورتم و بوسید و به طرف در رفت ! با رفتنش چیزی در دلم فرو ریخت .. احساس ترس و بی پناهی کردم.. حالا اینجا چه می کردم؟؟ چه بلایی سرم می اومد؟؟ .. عمو بدون انکه دوباره نگاهی به پشت سرش بیاندازد رفت و در را بست.. روی تخت نشستم و به در بسته زل زدم .. سنگینی نگاهی را حس کردم ! نگاه سپهر بود که از پنجره ی کوچکی که بر روی در بود نگاهم می کرد !

لحظه ای هر دو بهم زل زدیم .. او نگاهش را به سر تا پایم دوخت و دوباره روی چشمانم فرود امد! لبخندی نامحسوس بر لبانش ظاهر بود ! در حالی که سعی می کرد جمع و جورش کند ! همانطور خيره نگاهش كردم.. بلافاصله راهش را کج کرد و رفت ! .. رفت !

به یکباره وجودم اتش گرفت ! لبخند مي زد؟؟ مي خندید؟؟ به چی چیزی خندید؟؟کجای حال و روزم خنده دار بود؟؟؟ به بدبختیم؟؟ به بی کسیم؟؟ به اینکه انتقامش از ما گرفته شد بود..؟؟! پیش خودم گفتم: حتما تو دلش جشنه که ما رو اینطور شکست خورده و سردرگم میبینه!! اصلا شاید از دعاهای اون باشه که این بلا سر من اومد.. .. ولی اخه مامان و بابا که همیشه دوستش داشتند..

بغضم را قورت دادم.. . ! لعنت به من ! لعنت به اون.. و سرم را به شدت روی بالش انداختم..

غلتی در تخت زدم و با تنبلی چشمانم را گشودم .. چند لحظه طول کشید تا چشمم به نوری که داخل اتاق تابیده بود عادت کند.. چشمم را کمی چرخاندم تا بتوانم ساعتی را که روی دیوار نزدیک به سقف نصب شده بود ببینم ! ساعت 11:15 صبح را نشان می داد! چشمم را به حفاظی که پشت شیشه ی پنجره نصب شده بود دوختم و با خودم زمزمه کردم : دیگه چه فرقی می کنه چه ساعتی از روز باشه یا کجا باشم ؟!

بعد از دقایقی با رخوت و سستی از تخت بلند شدم و به سمت پنجره رفتم و با حرص پرده را کشیدم تا جلوی نوری را که به داخل تابیده بود را بگیرم! سپس به دیوار تکیه داد و به نقطه نا معلومی خیره شدم!هنوز خودم را مقصر می دانستم و بر این باور بودم که اگر از خوش گذرانیم دست می کشیدم و با انها همراه می شدم " حال همه با هم بودیم و من اینجا تک و تنها نمی ماندم!

دوباره بغضی راه نفسم را گرفت و پاهایم تحمل وزنم را نگه نداشتند....

سـُـر خوردم و زیر پنجره روی زمین چمباته زدم و پاهایم را در اغوش گرفتم .. سرم را به زانویم تکیه دادم و به یاد ان روز باز گریه سر دادم !

--------------------------------------------------------------------------------------------------

یک ماهی از بستری شدنم می گذشت! با مشاوره و صحبت های دکتر تدین حالم کمی بهتر شده بود.. فقط کمی..

در باز شد و صدای پرستار مهربان را شنیدم : اجازه بدید نگاه کنم.. باید بیدار شده باشه ! و دست برد و چراغ را روشن کرد..

صدای متعجب پرستار راشنیدم : عه.. ؟!! تو تختش نیست که..

و صدای گام های شتاب زده ای به دنبالش ..

پرستار کمی جلوتر امد و با دیدنم که زیر پنجره نشسته و سرم و به زانو هام تكيه داده بودم لبخند تلخی زد و گفت : اینجاست اقای یزدانی! نگران نشید..

و بلند تر و رو به من ادامه داد: اِاِاِ.. اونجا چرا نشستی خوشگل خانم؟ پاشو.. پاشو ببین کی اومده! یه خبر خیلی خوب هم برات دارند.. پاشو دیگه !!

سرم را بلند کردم و چشمم به عمو کیومرث وکیانوش که دسته گلی به همراه یک جعبه شیرینی در دست داشت افتاد!! پیش خود فکر کردم حتما می خواد بره خواستگاری... . لبخند کوچکی به خاطر دل عمو زدم و از روی زمین برخاستم..

از روزی که با پرستارها دعوا گرفته بودم و گفتم که دیگر این لباس های بد فرم و نمی پوشم. دکتر اجازه داد که لباس های خودم را بپوشم.. چون یکی از اسایشگاه های خصوصی بود زیاد سخت نمی گرفتن.. مخصوصا که بحث و جدل با من بی فایده بود و این را دکتر خوب می دانست.. ! شلوار برمودای ابی به پا داشتم و یک تی شرت تقریبا گشاد مشکی که جلویش طرح های سفید داشت! رو سری هم که رو سرم بند نمی شد.. بادست موهای پریشانم را مهار کردم و یه طرف ریختم . یه ور روی تخت نشستم و به عمو و کیانوش چشم دوختم !!

عمو کنارم نشست و حالم را پرسید.. کیانوش خندان نگاهم می کرد و گل را داشت در گلدان پلاستیکی روی میز جا می داد! در جواب عمو اروم فقط یک کلمه گفتم: خوبم.. و به دستانم خیره شدم!

کیانوش : اخماتو باز کن.. یه خبر خوب برات دارم!! اگه گفتی..

همانطور ارام نگاهش کردم و هیچ عکس العملی نشان ندادم..

- کیانوش : یه ذره فکر کن! یعنی هیچ حدسی نمی تونی بزنی؟؟ نتیجه ی یکی از تلاش های خوبه خودته... هوم؟؟ نفهمیدی هنوز؟؟

نگاهم بین عمو و کیانوش چرخید..

کیانوش خندان كفت : خانوم نابغه.. شما با یک رتبه ی بسیار عالی کنکور مجاز شدید و هر چه زودتر باید انتخاب رشته کنید. یادت نبود نه؟؟ پریشب اخبار اعلام کرد نتیجه اومده .. من و سپهر هم با اجازه شما مدارکتون و برداشتیم و رفتیم سایت چک کردیم!!

سپهر؟!یا شنیدن اسمش حس کرد باز عصبی شدم! برخورد دو هفته پیش را به یاد آوردم.. هنوزم از کارم پشیمان نبودم!وقتی که سپهر به همراه دیگران به ملاقاتم امده بود با دیدن لبخند کذایی اش کنترلم را از دست دادم! جلوی همه سرش داد کشیدم و او را از اتاق بیرون کردم.. به او گفتم که از او متنفرم و حالم از او بهم می خورد! گفتم که میدانم هر چه به سرم امده از دعاها و آه های او بوده.. گفتم که میدانم اوحالا در دل خوشحال است و لازم نیست که دیگر نقش بازی کند.. .. و سپهر که گیج و سردرگم من را نگاه می کرد و بی هیچ حرفی اتاق را ترک کرد.. !

با صدای کیانوش و دست عمو که بر روی پایم قرار گرفت به خود امد .. ..

کیانوش: حالا انتخاب اولت چيه؟؟ چه رشته اي مي خواي بزني؟؟

شانه ای بالا انداختم و به پایم که ان را تکان می دادم خیره شدم . در این فکر بودم که چطور به آنان بگویم که دیگر قصد ادامه تحصیل نداردم و از قبولیم ذره ای خوشحال نشده ام.. ..

در اتاق باز شد و عده ای با هیاهو وارد شدند! خاله مژگان و بیتا .. عمه نسرین و سحر و پژمان . خاله مژگان صورتم را بوسید وبهم تبریک گفت و یاداور شد که با اینکه خانه است ولی تمام حواسش پیش من است و با شنیدن خبر قبولی ام هم بلافاصله حرکت کرده و به دیدنم امده و رو به جمع ادامه داد: خدا میدونه که درست مثل روزی که خبر قبولی بیتا را شنیدم خوشحال شدم .. .

عمه و پژمان و سحر هم به نوبه ی خود تبریک گفتند! عمو رو به جمع پرسید: راستی.. یاسمن کنکور و چی کار کرد؟؟

پژمان : رتبه اش که زیاد جالب نبود .. ولی مجاز شد! و با پوزخند ادامه داد : البته با درسی که اون خوند همینم کلیه.. حالا خودش میاد ازش بپرسید!

کیانوش: اومده؟؟ پس کجاست ؟؟

پژمان: همین وراست..فکرکنم بیرونه!

عمه و خاله مژگان مشغول صحبت در مورد مسائل پیرامون شدند! عمو از کارو بار بازار از پژمان پرسید و او جواب گفت .. سحر از پنجره بیرون را تماشا می کرد و من ! حواسم و گوشم به راهرو بود که یاسمن با چه کسی انطور با ناز و خندان صحبت می کند؟؟

پس از لحظاتی یاسمن خندان وارد شد. بوسه ای به گونه ام زد و از گردن عمو اویزان شد ! سپس سلام و علیکی کرد و گوشه ای ایستاد ..

کیانوش با خنده: یاسمن خانوم!به شما هم تبریک میگیم بابت قبولیتون..

یاسمن خندان گفت : وااااای...مرسی!

عمو:حالا چه رشته ای دوست داری؟؟

یاسمن با ناز : وااااای دایی ! هنوز نمی دونم .. اتفاقا همین الان داشتم به سپهر می گفتم ! خیلی سردرگمم.. نمی دونم چه تصمیمی بگیرم.. شایدم یه سال دیگه موندم !! دلیار تو چی ؟؟؟ چه رشته ای می زنی ؟؟